Leeg, net als mijn hoofd.
Belde vervolgens mijn (nieuw sinds vrijdag!) psychiater uit zijn bed, en legde hem de situatie uit. De man wilde me vragend aankijken, maar helaas waren we beiden niet in het bezit van een beeldtelefoon. Een beetje pissig dat ik hem om iets -in zijn ogen- onbenulligs had wakker gebeld, verklaarde hij me zwaar gestoord, en beloofde me te laten op nemen in een zwaar bewaakte kliniek met over camera's... "Rehab," schoot er door mijn hoofd.
Maar Rehad is surrogaat... wil geen surrogaat. Drink instant koffie, koffiemelk gemaakt van platenextract, chocolade gemaakt van cacoa-fantasie, kijk naar soaps die in de verte niet lijken op As The World Turns, drink cola maar niet gemaakt van coca, en ga zo maar door... Surrogaat is niet hetzelfde, maar wel een kwestie van wennen, maakte ik mezelf wijs.
Inmiddels probeerde een vroeg ochtendzonnetje mijn met slaap dichtgeplakte Ruud-look-alike-ogen wakker te schudden, te openen... me te laten zien dat het voorbij is, en daarmee een deel van mijn leven...
Het ochtendzonnetje scheen als een spotlight op de krant... me proberend duidelijk te maken dat ik op zoek moet naar andere gespreksonderwerpen...
Langzaam maar zeker werd ik wakker, schonk een "lekker" kopje instant-koffie in, en nam plaats voor het raam, starend naar het niets buiten, wachtend op mensen die voorbij kwamen, hen nakijkend om zo de illusie te wekken dat ik keek naar het leven van iemand anders..
Mensen kwamen en liepen voorbij. Af en toe keek iemand mijn kant op.. Maar even snel als ze gekomen waren liepen ze weer door, en verdwenen uit mijn beeld. Ik heb geen 24 ramen om de mensen te kunnen blijven volgen, dacht ik. Ik heb een groter huis nodig!
De dag gleed voorbij, en in mij groeide het besef dat het allemaal voorbij is. Afgelopen, einde, schluss (of hoe je dat in het Duits ook zeggen mag). Heb mijn makelaar gebeld en hem een huis laten zoeken in een regio met RTL2 in het zenderpakket. Zodat ik over drie maanden weer weg kan glijden in dagelijkse gluuractiviteiten, menselijke beslommeringen en groeiend like-dislike vooroordeel betreffende de bewoners.
Dan wel in het Duits, maar je moet iets...
Geen Bart, geen Willem (hmmm, eerlijk gezegd niet eens zo heel erg 
), geen Ruud...
geen leven...
|
|
