Ik ben dus Tessa, maar veel mensen noemen mij ook tessie
Geboren in 1980 in Hilversum. Ik heb één broer, waar ik vroeger bijna altijd ruzie mee had. Nu zien en spreken we elkaar erg weinig, maar tegenwoordig gaat dat meestal wel zonder ruzie
Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik mijn jeugd nou leuk vond of niet. Ik heb echt de liefste mams van de wereld, zij was en is er altijd voor mij. Ze was pannekoeken-moeder op de peuterspeelzaal, timmer-moeder op de kleuterschool en ga zo maar door.
Met mijn vader heb ik altijd wat meer moeite gehad. Hij was een vrij ongeinteresseerde vader en redelijk agressief. Ik geloof niet dat ik echt een band met hem heb, en vraag me nog steeds wel eens af of hij eigenlijk wel van mij houdt. Ik heb een tijd geen contact met hem gehad. Mijn moeder en hij zijn inmiddels een aantal jaren gescheiden. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij depressief was en zijn huis niet onderhield, zijn post niet open maakte, zijn medicijnen niet nam en gewoon al zijn zaakjes niet regelde. Ik heb hem toen geholpen samen met mijn broer, en sindsdien hebben we wel weer contact, maar eigenlijk moet dat altijd van mij uit komen, hij zal nooit zelf een keer bellen of vragen of ik op bezoek kom ofzo. En als ik hem dan zie, dan doet hij eigenlijk alsof alles normaal is.
Mijn basisschooltijd heb ik doorgebracht op een Montessorischool. Wat erg gezellig was, maar niet zo voor mij weggelegd, aangezien het mij nogal aan zelfdiscipline ontbreekt. Waarom zou ik gaan rekenen, als ik ook allemaal andere wél leuke werkjes kan gaan doen? Topografie? Ik lees wel een boek. En dan aan het eind van het jaar nachten wakker liggen, omdat ik alle rekenwerkjes nog lang niet af had. Uiteindelijk is het toch nog redelijk goedgekomen, en kreeg ik HAVO/VWO advies.
Ik ben naar een gewone middelbare school gegaan. Dat was echt wel even wennen. Klassikaal dingen doen, huiswerk, dat was ik niet gewend. Ik had een paar goede vriendinnen, maar werd ook veel gepest. De rest van de klas had besloten dat ze mij dik vonden, wat ik toen nog niet eens was. De tijd op school vond ik meestal dan ook vreselijk, altijd maar bang dat er weer een opmerking kwam. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Gelukkig was het na schooltijd meestal wel leuk, met vriendinnen, waar ik nu nog steeds contact mee heb.
Ik deed nooit echt moeite voor mijn schoolwerk, het huiswerk wende niet echt. Leren deed ik meestal op de avond of ochtend voor een toets, zelfs als het een heel boek was. Op een gegeven moment lukte dat niet meer, daardoor zou ik in 5 VWO blijven zitten. Aangezien ik het niet zag zitten om nóg 2 jaar op school te blijven, en ik toch niet n plan was naar de universiteit te gaan, ben ik toen naar 5 HAVO gegaan. Daar kon ik het nog makkelijk redden zoals ik het tot die tijd gedaan had, en heb toen dus ook gewoon mijn examen gehaald.
Ik had geen idee wat ik wou doen, maar aangezien er uit alle testen altijd kwam dat ik wat sociaals moest doen, ben ik een HBOopleiding gaan doen op de HvA, een mix van SPH, MWD en CMV. Vreselijk chaotische school, had niet het idee dat ik er echt wat van opstak aangezien de leraren vaker niet aanwezig waren dan wel. Na 1 jaar ben ik gestopt en overgestapt naar de Hogeschool Holland, opleiding Pedagogiek. Dit heb ik iets langer volgehouden, al had ik nog steeds dezelfde studeer methode als op de middelbare school, en nog steeds vrij weinig zin om uberhaupt te studeren. Na 3 jaar ben ik met deze opleiding gestopt.
Ik was toen ook net gaan samenwonen met mijn toenmalige vriendje in Amersfoort. En financieel hadden we het niet zo ruim, dus was het ook handiger dat ik gewoon ging werken. Achteraf vind ik het natuurlijk wel erg zonde dat ik mijn opleiding niet heb afgemaakt, alhoewel ik toch ook geen hulpverlener zou willen zijn.
Het samenwonen viel erg tegen. Mijn vriendje bleek toch niet zo leuk en zijn grote alcoholbehoefte vond ik vreselijk. Zelf drink ik helemaal niet, hij moest minstens een sixpack bier of één fles wijn per dag. Bij elke ruzie maakte hij het uit, en dan na een uur had hij daar weer spijt van en meende hij het toch niet. Op een gegeven moment was voor mij de maat vol, en heb ik hem gezegd dat wanneer hij het weer uit zou maken, het ook echt uit was. En zo gebeurde het ook. En vertrok ik weer naar Hilversum, waar ik gelukkig al snel een kamer vond.
De periode die volgde was nogal een drama periode in mijn leven, die nogal veel weg had van een soap. Ik werd verliefd op een getrouwde man. Hij ook op mij. Uiteindelijk is hij gescheiden en na een hoop gedoe zijn we zelfs gaan samenwonen. Alleen werd hij nogal makkelijk verliefd. Voordat we samenwoonden, heeft hij nog een aantal andere vrouwen erbij gehad, de meeste wisten het niet van elkaar, omdat hij ook erg goed was met zijn leugens. Zijn hele leven was eigenlijk één grote leugen. Blind van verliefdheid ben ik dus toch gaan samenwonen met hem, in de veronderstelling dat het met mij anders zou gaan, en dat we bij elkaar hoorden. Het eindigde met dat hij een andere vrouw (bewust) zwanger heeft gemaakt, en dat ik overspannen was geworden.
In die periode heb ik via internet mijn man leren kennen. Hij heeft mij ontzettend gesteund in die periode en heel snel werden we beste vrienden. Ik was ervan overtuigt dat ik nooit meer verliefd zou worden, en nooit meer een relatie zou willen hebben. Ik was depressief, ging automutileren, wilde de straat niet meer op, nergens zin in. Belandde ook nog op een kamer zonder aansluiting voor tv, internet of telefoon. Mijn Lief heeft mij daar echt doorheen geholpen. En op een dag realiseerde ik me, dat ik verliefd geworden was op hem. Ik was echt even in de war. Gelukkig had ik ook het idee dat de liefde wel wederzijds was, dus uiteindelijk heb ik hem (held als ik ben) gesms´t dat ik verliefd op hem was. Het sms´je wat ik terug kreeg: ´Oh... dat dacht ik al.´ Ook mijn Lief had een psycho-ex, en was niet van plan ooit nog verliefd te worden of een relatie aan te gaan. Het duurde 2 weken, waarin ons contact gewoon hetzelfde bleef en ik zelfs ook bij hem bleef slapen. Op zondagochtend in bed bekende hij dat hij al de hele tijd ook verliefd op mij was. Gelukkiger dan dat kon hij me niet maken.
Na een half jaar woonden we samen, na een jaar gingen we samen op vakantie naar Italie (Cinque Terre
, de vakantie van mijn leven!), waar hij bijna van een berg viel en mij daarna ten huwelijk vroeg. Weer een jaar later trouwden we en nu, bijna 9 maanden later, verwachten we bijna ons eerste kindje. Als je mij zo´n 3 jaar geleden verteld had dat mijn leven er nu zo uit zou zien, had ik je echt recht in je gezicht uitgelachen.
Mijn Lief en ik hadden al vrij snel besloten dat we kinderen wilden, maar wel nadat we getrouwd waren. Omdat in mijn familie de meeste vrouwen nogal moeilijk zwanger worden, was ik al een tijd voor ons trouwen gestopt met de pil, om te kijken of de boel nog wel werkte. Wat dus niet het geval was. Ik bleek PCOS te hebben. Mijn gyn adviseerde mij om te proberen af te vallen, dus dat deed ik. Met het atkins dieet, want andere dieeten deden niks. Na een half jaar bijna koolhydraatloos eten, was ik 15 kg afgevallen, en was mijn cycus van 90 dagen terug naar 38 dagen, een hele verbetering dus. Dat vond mijn gyn ook, en hij zei dat ik zo door moest gaan, en dat we over een jaar of 3 vast wel op de natuurlijke manier zwanger zouden worden, en als dat dan nog niet het geval was, dat we dan maar terug moesten komen.
Ok, het was niet helemaal de planning die wij in ons hoofd hadden, en drie jaar vond ik ook best wel lang, maar goed, het ging de goede kant op.
Dus toen ik een paar weken na ons trouwen een dag overtijd was (mijn cyclus was lang maar héél regelmatig) en ik naar de tandarts moest (die waarschijnlijk een rontgenfoto zou gaan maken), deed ik voor de zekerheid ´sochtends maar even een testje. En dat testje zei ´zwanger´. We waren echt in shock, zo snel hadden we het echt niet verwacht. De eerste weken waren we vol ongeloof, en die eerste echo was zo wonderlijk, zo´n klein beebje te zien, met kloppend hartje. Ik had dat echt niet verwacht. Nu kan ik het me soms nog steeds niet voorstellen, dat het werkelijk gebeurt, en dat ik over een paar weken gewoon moeder ben en echt een baby´tje heb!
Wat werk betreft heb ik mijn plekje echt nog niet gevonden. Ik werk nu sinds een half jaar bij de KvK, maar geloof niet dat dat echt mijn ding is. Kantoorbanen en ik gaan niet zo goed samen. (en natuurlijk vinden ze het ook niet leuk dat ik al zo snel zwanger was...). Hiervoor ben ik een half jaar notarieel secretaresse geweest, wat nog saaier was dan dit werk, en daarvoor heb ik vijf jaar in een sexshop gewerkt. Dat was echt super leuk, al snel mocht ik daar heel veel doen, de inkoop en dus ook het assortiment bepalen, winkel inrichting en zelfs de etalage. Heel veel vrijheid en veel contact met mensen, allerlei types kom je daar tegen. Het werken in het weekend en de avonden en het slechte salaris waren helaas toch rede om ermee te stoppen. Het liefst zou ik ooit nog mijn eigen sexshop openen, maar helaas is dat nogal moeilijk. Wie weet als ik ooit nog eens de loterij win
Sinds kort heb ik er een nieuwe hobby bij, taarten maken/decoreren. Ik heb een tijdje terug via meet van een ander forum een workshop gevolgt, en vond het zo leuk, dat ik nu regelmatig thuis ook taarten maak. Het kost wel erg veel tijd, maar aangezien ik toch verlof heb, en te weinig energie om op pad te gaan, is het ideaal en super leuk, ik word er erg vrolijk van! Verder vind ik het erg leuk om te fotograferen en daar zou ik graag wat meer aandacht aan besteden, zodat er misschien ooit eens wat vooruitgang in komt. Ik hou ook erg van lezen en films kijken, maar daar heb ik de laaste tijd geen geduld meer voor (hormonen?). Ook internetten is natuurlijk een grote hobby van mij, al besteed ik de laatste tijd toch écht wel teveel tijd online. Maar ja, nu kan het nog he?
Mijn favoriete boek is Het Parfum. Geweldig verhaal, zo mooi hoe alles daarin omschreven wordt. En het is ook het boek wat ik voor mijn verjaardag heb gekregen van mijn Lief, toen ik op dat sneue kamertje woonde, en wat ervoor gezorgd heeft dat ik na jaren weer met lezen begonnen ben. Verder lees ik graag dramatische waargebeurde verhalen, hoe dramatischer hoe beter
, chicklits en boeken van Paulo Coelho, en verder alles wat me mooi lijkt.
Mijn favoriete film is de verfilming van The Phantom of the Opera. Ik ben een grote musical fan en wil ze het liefst zo´n beetje allemaal zien, en ik ga ook gerust meerdere keren naar dezelfde als ik het mooi vind.
Dan de vraag van FTA. Ik denk wel dat het moederschap mij gaat veranderen. Ik heb het idee dat ik nu in de zwangerschap al veranderd ben. Ik ben denk ik wat zachter geworden en maak me wat minder druk om (onbelangrijke) dingen. Maar het grote zorgen maken is al begonnen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Het gevoel dat je niet alleen meer voor jezelf verantwoordelijk bent, maar ook voor je kindje. Ik hou nu al zoveel van dit kindje, ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat wanneer hij geboren is, het me niet zal veranderen. Mijn Lief en ik zijn straks niet alleen elkaars man en vrouw, maar ook papa en mama van Graeme. Ik weet nu al dat mijn Lief een geweldige vader zal zijn, en ik ben zo blij dat ons kindje wél een betrokken vader krijgt. En ik kan alleen maar hopen dat ik net zo´n leuke mama ga worden als mijn moeder was voor mij. Ons kindje staat straks samen met mijn Lief voor mij op nummer één, dat lijkt me echt een grote verandering en ik kan niet wachten tot het zover is.
Ik wil graag het stokje doorgeven aan mijn lieve vriendinnetje Chell.
Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat ik voor jou de aantrekkingskracht van OUD?