Het is echt te lang geworden maar hier komt het dan toch maar. Ik ben Leonie, bijna 28 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in Roeselare en grootgebracht in Dadizele. Mijn zus is 5 jaar ouder en ondanks de talrijke ruzies die we vroeger hebben gehad, weten we dat we er altijd zullen zijn voor elkaar. Ook (en misschien zelfs: zeker) als het even wat minder gaat.
De tijd die ik doorbracht op de lagere school was over het algemeen een heerlijke tijd: ik ging altijd graag naar school, moest eigenlijk niet zoveel leren en had dus alle tijd van de wereld om buiten te spelen met de kinderen van de straat. Zalig vond ik het om in een wijk vol kinderen te wonen. En aangezien ik het enige meisje van mijn leeftijd was, kon ik lekker veel met de jongens spelen: voetbal, knikkeren, baseball, ... Een poppenmeisje ben ik nooit geweest
Tijdens de eerste jaren van de middelbare school ging het allemaal wat minder. Lessen volgen en goeie punten halen, ging heel vlot, maar dat zorgde er ook voor dat de pesterijen begonnen. Mijn beste vriendin wist niet meer wat ze moest doen omdat ze haar ook begonnen te pesten aangezien ze nog met mij omging. Een eenzame periode waarover ik thuis niets durfde te vertellen tot de dag dat ik in de auto met mijn ma en zus begon te wenen en niet meer kon ophouden... Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren. Ze heeft een bezoekje gebracht aan de ouders van de hoofdpester en mijn beste vriendin om de situatie uit te klaren en in september van datzelfde jaar heeft de pester zich ingeschreven aan een andere middelbare school. Opgeruimd staat netjes
al merk ik nu nog steeds dat ze me vroeger hebben gepest. Ik voel me vaak onzeker als ik tussen een hoop ‘onbekenden’ sta, maar vind het nog erger om ergens alleen te moeten wachten
(ik ben zo’n persoon die om 20u afspreekt op café met iemand en voor de zekerheid nog een toertje doet in ’t stad om zo maar om 20.15u toe te komen zodat ik zeker niet alleen aan een tafeltje moet zitten, want wat zouden de mensen wel niet van mij denken?). Steek je mij echter in een groep waar ik me echt ‘veilig’ voel dan staat mijn mond niet meer stil
Na de middelbare school heb ik een lerarenopleiding gevolgd waardoor ik les kan geven in het secundair onderwijs: boekhouden en informatica. Iedereen verklaarde me gek dat ik mijn kennis uit het secundair (talen en wiskunde) niet ging uitdiepen, maar ik wou iets nieuws. Ik heb er wel nog steeds spijt van dat ik geen masterdiploma heb behaald (zelfs niet heb geprobeerd). De lerarenopleiding ging opnieuw heel vlot en ik vraag me regelmatig af hoe ik het aan de universiteit zou gedaan hebben.
Tot mijn laatste jaar... mijn wereld stortte in toen ik op mijn verjaardag de bevestiging kreeg dat er iets mis was met mijn lichaam en dat het niet normaal was dat ik op mijn 20e nog nooit ongesteld was geweest. Op dat moment kon de gyn er nog geen naam op plakken (en dit maakte het in mijn hoofd alleen maar erger), 4 jaar later vertelde een andere gyn mij dat ik PCOS had. Toen pas kon ik eindelijk beginnen uitzoeken wat ik precies had. En alle puzzelstukjes vielen samen: mijn ma had me al sinds mijn 11e op dieet gezet: diëtisten, weightwatchers, pillen met Chinese kruiden, theetjes, ... Mijn zus is magerder dan ik en mijn ma heeft altijd gewild dat ik de figuur van mijn zus zou hebben, want dan zou ik pas écht gelukkig zijn
(zegt zij...). Niet dat ik me achter PCOS wil verschuilen, maar nu had ik tenminste iets waardoor ik kon zeggen dat ik al die diëten wel goed heb gevolgd, terwijl ze niet zoveel effect hadden.
In de zomer voor mijn laatste jaar heb ik me helemaal opgesloten en me op Internet gestort. Maanden heb ik ’s nachts geleefd op internet (want daar is er altijd wel iemand bij wie je je hart kunt uitstorten zonder dat ze je ooit zullen zien) tot één van mijn docenten mij eens apart heeft genomen en me vroeg wat er precies aan de hand was. Dankzij die docent heb ik toch nog op tijd mijn diploma behaald: hij zag veel door de vingers, liet het toe dat ik soms 'zomaar' afwezig was tijdens zijn lessen, maar liet me vooral mijn verhaal vertellen als ik daar nood aan had. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik door deze docent geen moment getwijfeld heb toen ze me mijn huidige job aanboden: studie- en trajectbegeleider aan een hogeschool in Brussel.
Door heel het internetverhaal ben ik er eigenlijk ook van overtuigd dat iedereen die op internet vertoeft dit om een bepaalde reden doet. Ik ken heel weinig mensen die 'zomaar' op Internet zijn terecht gekomen.
Aangezien ik vanaf mijn 20e heel veel op Internet vertoefde, is het ook niet vreemd dat ik er mijn man heb leren kennen
Via een gemeenschappelijke vriend had hij mijn foto gekregen (als grap want het was nog niet zo lang uit met zijn vriendin) en een paar maand later toen hij zijn pc opruimde, vroeg hij aan die vriend wie dat meisje met die rode bril eigenlijk was. Ik zat toevallig net online en kreeg een invite voor de chatbox waar zij zaten. Het eerste wat mijn man mij vroeg was of ik nog van die foto’s had en of er ook geen naaktfoto’s tussen zaten
De toon was gezet! Er werd veel gezeverd en gelachen en na een week dag in, dag uit chatten, begonnen we te telefoneren. Ik mag nog altijd niet weten hoe duur zijn eerste telefoonrekening was
Op dat moment zat ik wel nog in een relatie en stelde om die reden steeds een ontmoeting uit: de vonk ging sowieso overslaan, daar bestond geen twijfel over. 40 dagen na ons eerste gesprek hebben we elkaar toch ontmoet en diezelfde dag heb ik mijn relatie nog beëindigd. Ondertussen zijn we
(volgende week vrijdag) 6 jaar later en bijna 3 jaar getrouwd.
We waren anderhalve maand samen toen mijn leven nog maar eens helemaal op z’n kop stond: op een avond kwam ik thuis van mijn werk en vond ik een briefje van mijn pa, gericht aan mijn ma, waarin stond dat het voor hem over was. Hij was, zonder ook maar één woord te zeggen, verhuisd... Bij zijn nieuwe vriendin (waar hij, bleek achteraf, al meer dan 15 jaar lang op en af een relatie mee had) ingetrokken, bleek na een paar dagen. Mijn vader, de man die altijd naar een oudercontact kwam, waarmee ik samen verkleed naar de voetbal keek (samen al juichend de straat op als de Rode Duivels scoorden), waar ik alles kon tegen vertellen, die me heeft leren koken, ... vond het niet nodig om een briefje voor mij achter te laten of om te reageren op de telefoons en sms’jes van mijn zus
(zelf kon ik het niet stel je voor dat hij ook voor mij zijn telefoon zou afzetten). In die tijd werkte ik nog bij een notaris en na mijn vakantie kreeg ik het meest vreselijke dossier op mijn bureau: de echtscheiding van mijn ouders. De eerste keer dat ik mijn pa gehoord heb, was toen ik hem opbelde om een afspraak te maken om de akte te komen ondertekenen op kantoor.
Kort daarna ben ik (in het geheim want mijn ma kon dat niet aan) mijn pa (dankzij mijn man) terug gaan opzoeken. Hebben we stilletjesaan het contact terug opgebouwd (ook met zijn vriendin), maar sinds ons huwelijk in juli 2007 (waar hij niet naartoe wou komen), is alle contact verbroken. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat heel dit gedoe door mijn hoofd spookt. En dan vaak in combinatie met het idee dat wij zoveel doen om een kind te krijgen en hij zijn kinderen blijkbaar probleemloos in de steek kan laten. Dit zal ik, vrees ik, nooit kunnen begrijpen.
En dan zitten we nu in het hier en het nu: getrouwd, in ons eigen huis ingetrokken in Oost-Vlaanderen op 100km van mijn thuis, samen met mijn man op dezelfde plaats aan het werk (hij, als informaticus, les aan het geven en ik als leerkracht studenten begeleiden die het om de één of andere reden moeilijk hebben) en druk bezig met de zoveelste vruchtbaarheidsbehandeling. Een slopende periode, maar het is allemaal voor het goeie doel natuurlijk. Ooit moet het lukken, ooit komt het goed!
(maar daar kom ik straks nog even op terug).
Het liefst heb ik eigenlijk dat je me niet wakker maakt ’s nachts. Ik slaap tegenwoordig al heel slecht (ik word gemiddeld 6 keer wakker per nacht) dus laat je mij het best slapen
Ik lees het liefst boeken over politieonderzoeken (Aspe, Donna Leon, Patricia Cornwell, ...) maar kan de Potter-boeken blijven opnieuw lezen. Ook de LOTR-boeken heb ik zowel in het Engels als het Nederlands gelezen. Momenteel ben ik bezig in Angels and Demons van Dan Brown. Ik wil eerst het boek uit hebben voor ik de film ga zien.
En welke films kan ik blijven bekijken? Grease, Dirty Dancing, maar ook La vita è bella en Seven… veel verschillende genres dus
Qua muziek heb ik steeds het gevoel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren: geef mij maar muziek uit de jaren ’70 – ’80.
En dan kom ik nu uiteindelijk
bij de vraag van Vlindur:
quote:
Jullie zijn ook al zolang bezig met zwanger worden. Alles is gereed voor een kleine, een mooi huis en fijne ouders maar wat nou als het rampscenario zich echt voor doet en het lukt echt niet om een kindje te krijgen, wat doen jullie dan? Zetten jullie er een streep onder? Of ga je dan door voor adoptie? Of een draagmoeder?
Ik zei daarnet natuurlijk wel dat het ooit moet lukken en dat het ooit goed zal komen, maar inderdaad: wat als… Ik denk enerzijds dat adoptie/draagmoederschap iets is waar je moet in groeien. Net zoals ik mezelf een paar maand geleden nog niet zelf zag spuiten, was er tot enige tijd geleden voor mij eigenlijk maar één mogelijkheid om moeder te worden: zelf een kind op de wereld zetten.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou héél graag zwanger zijn en een kind voelen groeien in mij (met alle gevolgen van dien
) maar we zitten natuurlijk niet alleen daarvoor in de MMM. Hoe graag ik ook zwanger zou willen zijn, het resultaat is natuurlijk het ultieme doel: een kind om (en dit klinkt zo melig) onze liefde te kunnen geven en een thuis te kunnen geven. Het liefst natuurlijk een kind van mijn man en van mij waarin we onze trekjes (zowel uiterlijk als karakter) kunnen herkennen. Maar soms heb je in je leven niet altijd hetgeen je het liefst zou hebben en dan blijft natuurlijk nog draagmoederschap en adoptie over. Ik zie eigenlijk maar één mogelijke draagmoeder en dat is mijn zus. Al lachend heb ik haar al eens gezegd dat ze misschien toch nog een derde keer zwanger zal zijn, maar heel serieus is daar nog niet op ingegaan. Ook met mijn man heb ik over die optie nog niet genoeg gesproken. Maar voor mij is het alvast niet uitgesloten.
En dan adoptie. Die optie staat alvast heel erg open, ook voor mijn man. Een paar weken geleden begon mijn man zelf over het opstarten van de adoptieprocedure. Als we zouden adopteren, zouden we alleszins niet wachten met het opstarten van de procedure tot de laatste IVF een feit is. De procedure duurt op zich nog 2 à 3 jaar, dus ik denk dat we ze zouden opstarten als we met IVF beginnen. Maar daar is natuurlijk nog één belangrijke voorwaarde aan verbonden: het prijskaartje. Ik weet niet of we het financieel zullen aankunnen om dit te doen, nu alvast niet. En dat baart me toch wel wat zorgen. Samen met alle gesprekken die eraan verbonden zijn. Stel je namelijk maar eens voor dat iemand ons niet geschikt vindt als ouder? Ik mag er niet aan denken