Het OUD Estafette Topic deel 8

Tja, en toen had ik ineens ook het stokje, want natuurlijk kon ik het aanbod van mijn beste vriendinnetje niet weigeren, hoewel ik wel even getwijfeld heb. Want tja, hóór ik nou eigenlijk wel hier in OUD? Maar goed, hierbij dus toch mijn verhaal Een deel van mijn verhaal komt overigens best wel overeen met dat van Tessa. Wellicht dat we daardoor méér dan beste vriendinnen zijn Vrienden noemen ons de Terror Twins en tessie voelt ook echt wel een beetje als mijn zusje

---------
Mijn verhaal:

Op de mooiste dag van het jaar om jarig te zijn en in de mooiste stad van het land, werd ik op 25 juni 1979 geboren. Mijn vader en moeder gaven mij een voornaam die net één lettertje anders is dan standaard, waardoor ik hem hier niet zal noemen, maar voor wie nieuwsgierig is: hij staat wel op mijn website. De nickname Chell is een afkorting van mijn naam en inmiddels ook de naam die de meeste mensen gebruiken als ze het over mij hebben

Mijn hele jeugd heb ik, op vier maanden in Almere na, doorgebracht in Haarlem. We zijn wel meerdere malen verhuisd, maar het grootste deel heeft zich afgespeeld op twee plekken. Net als tessie heb ik de allerliefste moeder van de hele wereld. En net als tessie heb ik een vader die op zijn zachtst gezegd nogal apart is.

Die vier maanden in Almere zijn ontstaan door een woningruil. Wij woonden in een flat en konden in Almere een eengezinswoning krijgen. Dat is met een kind van vier natuurlijk wel zo aantrekkelijk en dus zijn we daar naar toe verhuisd. Zelf kan ik me er weinig van herinneren, behalve wat vage flarden over de school die ik niet leuk vond en waar je altijd op pantoffels moest lopen. Mijn moeder kan zich er echter des te meer van herinneren, want terwijl zij daar zat met haar kleuter en zonder vrienden en familie, zat mijn vader nog steeds meer in Haarlem dan daar. Dit was het moment dat mijn moeder zich realiseerde dat ze beter af was zonder hem. Ze zijn gescheiden en mijn moeder en ik verhuisden terug naar onze, door de ruilers inmiddels compleet uitgewoonde, flat in Haarlem. Ook dit weet ik overigens alleen vanuit de verhalen, net zoals zoveel dingen die gebeurd zijn in mijn jeugd met betrekking tot mijn vader. Mijn moeder is altijd heel goed in staat geweest mij daar voor een groot deel afzijdig van te houden en mij zelf mijn eigen beeld van mijn vader te laten vormen. Ze heeft nooit partij getrokken, mij nooit tegengehouden contact met hem te hebben en is uiteindelijk pas begonnen met vertellen toen ik een jaar of 18 was.

Mijn jeugd is daardoor eigenlijk heel goed geweest. Ik heb uiteindelijk echt verbazingwekkend weinig meegekregen van de rare fratsen die mijn vader uithaalde (ondanks dat mijn moeder niet heeft kunnen voorkomen dat hij voor mijn ogen opgepakt werd, er af en toe ‘vage’ schuldeisers voor de deur stonden en mijn vader mij regelmatig niet kwam ophalen voor de afgesproken weekends of voor paardrijles). Eigenlijk heb ik alleen bij dat laatste echt nog een helder beeld. Of meer een helder gevoel: teleurstelling. En teleurstelling is ook nú nog het gevoel wat ik heb bij de band met mijn vader. Tegen beter weten in, heb ik soms nog steeds de hoop dat hij verandert en stoot ik nog steeds keer op keer mijn neus, ondanks dat we maar zéér sporadisch contact hebben. Ik heb hierdoor ook weinig gevoel bij het fenomeen ‘vader’.

Achteraf had ‘ie wellicht beter alleen zoons kunnen krijgen, want voor mijn halfbroertje van bijna 15 zorgt hij wel. Mijn broertje woont inmiddels zelfs sinds zijn twaalfde bij hem. Voor mijn halfzusje (18) is hij net zo als voor mij.

Maar goed, naast die rare vader, heb ik dus de allerliefste moeder van de hele wereld. Een moeder die er altijd voor me was (en is!) en er, ondanks schulden door de scheiding en een bijstandsuitkering, voor gezorgd heeft dat ik nooit iets tekort kwam. Ik kon op balletles, vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom en samen met onze huisdieren hadden we het gewoon heel gezellig Op school had ik altijd de lekkerste traktatie van het jaar: aardbeien of vruchtjes met slagroom of waterijsjes. Achteraf was dit simpelweg uit kostenoverwegingen (aardbeien waren toen nog goedkoop!), maar het was jarenlang een groot succes in mijn klassen

Mijn moeder was nog best jong toen mijn ouders gingen scheiden (27) en dus kwamen er in de loop der jaren een aantal mannen op haar pad en bij de wat serieuzere gevallen dus ook op mijn pad. De derde serieuzere ‘scharrel’ was raak. Ik was toen net acht en door een heftige longontsteking van mijn moeder kwam L. eigenlijk al heel snel bij ons over de vloer. Ook hier kan ik me echter niet zo heel veel van herinneren, behalve dat ik vond dat hij zo’n zware stem had Inmiddels zijn mijn mams en L. alweer 19 jaar getrouwd. Hoewel we onze strubbelingen hebben (allebei erg eigenwijs) ben ik heel blij met L. als mijn stiefvader. Als ik spreek over mijn ouders heb ik het over mijn moeder en stiefvader. En hij ziet mij ook echt als zijn dochter. Mijn moeder en hij hebben helaas geen kinderen meer gekregen, ondanks drie IVF-pogingen.

Omdat L. een koophuis in Haarlem-Noord had en wij een woningbouwflatje in Schalkwijk (niet de meest geweldige buurt), verhuisden we op een gegeven moment naar Haarlem-Noord. Dit hield voor mij ook een andere school in. De eerste twee jaar op die school waren lastig. Ik was een ontzettend meisjes-meisje, met jurkjes en lange vlechten met strikken. Hierdoor werd ik best wel gepest en ging ik vooral om met de kinderen uit de klas onder mij. Nadat ik mijn kledingstijl aanpaste en mijn lange haren afknipte, werd dit wel beter. In groep zeven trof ik vervolgens een leerkracht die me niet lag en het hele jaar op me heeft lopen foeteren. Hij beweerde ook bij hoog en bij laag dat ik met móeite naar de MAVO zou kunnen. Uiteindelijk in het derde jaar op die school kwam alles goed. Ik had een geweldige leerkracht en scoorde torenhoog op de CITO. Ik ging dus gewoon naar de HAVO.

Mijn middelbare schooltijd was fantastisch. Ik zat op een ontzettend leuke school, waar heel veel toffe dingen georganiseerd werden. We hadden toneelstukken waar ik bij grimeerde, een geweldige schoolband (onder leiding van oud-Ekseptionlid Huib van Kampen), elk jaar een serieuze talentenshow en nog veel meer! Ik was behoorlijk populair, had leuke vriendinnen en ik hoefde geen flikker uit te voeren Proefwerken leerde ik de avond vooraf of gewoon niet en ook mijn examens heb ik op die manier gehaald. Ik had achteraf gezien ook makkelijk VWO aangekund (zoals ook uit de CITO bleek), maar omdat ik in de brugklas wel even omschakelproblemen heb gehad, heb ik toen HAVO advies gekregen. De school heeft me overigens nog wel geprobeerd zover te krijgen om die twee jaar VWO eraan vast te plakken, maar ik was er wel klaar mee. Zonde achteraf.

Tja, en dan ben je 16, heb je een diploma op zak en moet je beslissen wat je wilt worden als je groot bent. Dat wist ik dus niet. Ik besloot naar de PABO te gaan, want werken met kinderen leek me wel wat. En de open dag was tof De PABO zelf was op zich ook tof. Leuke meiden, ook hier weer superleuke activiteiten, geweldig! Alleen ging ik keihard op mijn bek. Ik had nooit geleerd te plannen, was altijd van het ‘last minute’ en dat ging nu tegen me werken. Mijn tentamens haalde ik allemaal wel (nog steeds op mijn sloffen, ik heb zelfs ooit een tentamen voor een vriendin gemaakt), maar al die werkstukken en stagelessen! Drama! Zeker toen ik op mezelf ging wonen, werd het echt hopeloos. Uiteindelijk ben ik na drie jaar gestopt en gaan werken als administratief medewerker en iets later als medewerker op de salarisadministratie bij Randstad.

Dat op mezelf gaan wonen is het begin van een nare periode in mijn leven geweest. Niet alleen qua studie ging ik op mijn bek, ook op een hoop andere vlakken. Het wegvallen van de structuur van thuis heeft vrij funest uitgepakt. Toen ik vrij snel na het uit huis gaan, ging samenwonen met mijn toenmalige vriendje, ging het allemaal nog wel redelijk, maar nadat wij in 2000 na drie jaar uit elkaar gingen, ging het écht grandioos mis. Ik liep te klooien met werk, begon een traineetraject als webdeveloper wat heel slecht uitpakte, kwam financieel niet uit, raakte uiteindelijk werkloos, werd aan de kant gezet door de liefde van mijn leven en eindigde uiteindelijk depressief en diep in de schulden. Ik opende mijn post niet meer, sliep overdag en ‘leefde’ ’s nachts (lees: ik zat achter internet), stal af en toe kleine dingen uit de supermarkt om te kunnen eten en zorgde nauwelijks voor mezelf. Ik had vooraf nooit kunnen bedenken dat het zo ver met mij kon komen. En ook achteraf kan ik er met mijn pet eigenlijk niet bij. Je geest kan rare dingen met een mens doen.

De ‘redding’ kwam op een vrij heftige manier: de woningbouw stond samen met de politie voor de deur om mijn woning te komen ontruimen. Zo ver was het dus. Gelukkig hebben mijn ouders me geholpen, de achterstand betaald en zo de ontruiming op het nippertje weten te voorkomen.

Rond die periode had ik ook net weer een nieuwe relatie. Door al het gedoe zijn wij heel snel gaan samenwonen en verhuisde ik naar Nijmegen. Mijn flat verhuurde ik onder aan een vriendin. Dit onderverhuren liep mis, ze hielden zich niet aan de afspraken en betaalden niet of veel te laat en uiteindelijk heb ik de huur opgezegd om haar en haar agressieve vriend uit mijn woning kwijt te raken. Een maand later ging mijn relatie uit en zat ik met lege handen in Nijmegen. Het huis van mijn ex was een soort studentenhuis in zijn eigendom en dus ging ik onze slaapkamer huren . Ik werkte als gastouder (erg leuk!) en keek ondertussen rond naar een normale baan in de ICT. In Nijmegen blijven wilde ik niet, want hoe mooi het daar ook is, ik miste het westen.

Na een paar maanden kreeg ik ook weer een nieuw vriendje, T. Via een van zijn honkbalteamgenoten vond ik een baan in Rijswijk en verhuisde ik vervolgens naar een kamertje in Alphen a/d Rijn. Vre-se-lijk vond ik het daar. Zowel de kamer, als mijn huisgenoten, als Alphen a/d Rijn zelf. Maar goed, dit was wel het begin van de weg omhoog! Saillant detail: T. is ook de ex van onze eigen Brighteyes. Hier kom ik later nog op terug

Na een paar maanden in Alphen verhuisde ik naar een appartementje in het centrum van Den Haag. Ook deze woning was niet ideaal, maar het was wel van mij alleen! Ik heb er, ondanks diverse ongemakken, bijna drie jaar met veel plezier gewoond. Na drie jaar verhuisde ik naar mijn huidige woning. Een prachtig gerenoveerde vierkamerflat in één van Den Haags zogenaamde ‘krachtwijken’. Geen superbuurt dus, maar ik woon er heerlijk! Vooral omdat het ook écht mijn plekje is geworden. Veel nieuw, alles zoals ik dat mooi vond, lekker meisjesachtig. Mijn.

Hoewel Haarlem altijd mijn ‘thuis’ zal blijven, is Den Haag de stad waar mijn leven opnieuw is begonnen. Ik heb veel van mezelf ontdekt, een deel van mijn problemen opgelost, mijn schulden afbetaald, de kans gekregen opnieuw te beginnen. Ik ontdekte in Den Haag mijn voorliefde en talent voor fotografie. Eindelijk weet ik nu echt wat ik wil worden als ik later groot ben: fotograaf! Tevens is Den Haag de plek waar een hele hoop puzzelstukjes op zijn plaats vielen: in 2004 werd bij mij de diagnose ADHD gesteld. Het gevoel dat ik ‘anders’ ben, werd hiermee bevestigd en hoewel omgaan met mijn ADHD nog steeds niet makkelijk is, heeft het me enorm veel rust en duidelijkheid gegeven, ook over heel veel dingen die in het verleden zijn gebeurd. Naast de ADHD is er vermoeden van hoogbegaafdheid. Dit verklaart wel waarom ik op school relatief weinig last van mijn ADHD had. Ik heb die hoogbegaafdheid echter verder niet laten testen, ik vind dat etiketje niet belangrijk.

Over naar wat luchtigere dingen Mijn allergrootste hobby is dus fotografie. Kinderfotografie, bruidsfotografie, zwangere buikjes en concertfotografie (jazz!) zijn mijn grootste passies. Inmiddels heb ik sinds januari zelfs een eigen bedrijfje naast mijn full-time baan als system engineer en dat begint al best behoorlijk te lopen.

Naast fotograferen lees ik erg graag, hoewel ik daar eigenlijk te weinig tijd voor heb/maak. Ik lees van alles en nog wat, van Nederlandse literatuur tot chicklits, van thriller tot zoetsappige roman. Onderwerpen waar ik niet over zal lezen zijn fantasy en sc-fi. Televisie kijk ik nauwelijks, ik volg hooguit een serietje Idols, X-Factor of Wie is de Mol? en ook films kijk ik eigenlijk vrij weinig. Mijn allerallerallerallerfavorietste films zijn Amélie (Parijs!) en PS. I love You. Sowieso hou ik erg van romantische feelgood movies.

Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Me ’s nachts wakker maken kun je beter niet doen. Als ik slaap, wil ik dat graag blijven doen. Hoewel de kans wel bestaat dat ik nog wakker bén als je toch een poging waagt, want ik ben nogal een nachtbraker Mocht je me nou tóch wakker willen maken, neem dan maar chocolade-ijs en zacht fruit mee

En dan de vraag van tessie:

quote:

Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat is voor jou de aantrekkingskracht van OUD?

Leuke vraag

Ik ben op FOK! terecht gekomen door BE, hoewel ze dat niet bewust heeft veroorzaakt Dit was ten tijde van T. Ik wist dat BE veel op FOK! zat en daar ook schreef over de breuk met T. Omdat wat zaken wat raar in elkaar staken, ben ik het e.e.a. gaan lezen (sorry BE!). Omdat ik niet wilde dat zij wist wie ik was, heb ik een andere nick genomen dan degene die ik normaal gebruik: yoni, hoewel ik in het begin niet of nauwelijks poste. Via de posthistory van BE kwam ik dus ook in OUD terecht en ging daar mee lezen. En meeleven! En door dat meeleven ben ik blijven hangen en ook steeds meer gaan posten. Ik vind OUD een heel bijzonder plekje op FOK!, ondanks dat het soms wordt afgeschilderd als een hysterische groep hormonsters . Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Ik heb dus inderdaad zelf (nog) geen kinderen. En ik weet ook niet meer of ze er ooit nog komen. Mijn kinderwens is altijd wel heel erg aanwezig geweest, maar mijn leven is anders gelopen dan ik hoopte. Ik droomde van huisje-boompje-beestje, trouwen en jong moeder worden. Inmiddels ben ik bijna 30. Ook heb ik altijd al geroepen dat ik liever een kindje zou adopteren en een goed leven bieden, dan er nog eentje op deze overbevolkte aarde te zetten. Ik ben zelfs in mijn eentje een adoptieprocedure begonnen, die helaas zeer vroegtijdig is afgebroken: alle kanalen voor alleenstaanden werden in no time, al dan niet tijdelijk, gesloten en omdat ik was beland op een punt in de procedure dat ik redelijk wat geld moest gaan investeren, heb ik het risico dat het voor niets zou zijn, niet genomen. Later opstarten kon en kan altijd nog.

Of ik dan toch kinderen van mezelf zou willen, weet ik ook nog steeds niet. Ik zit met een grote mate van erfelijkheid van de ADHD. Mijn vader heeft het vermoedelijk (ik herken enorm veel van mezelf in hem), mijn halfbroertje ook (hoewel niet getest, mijn vader weigert want er is volgens hem niks mis met zijn kinderen) en mijn halfzusje heeft last van lichte dwanghandelingen en tics, iets wat verwant is aan ADHD. Ik weet niet of ik mijn kind of kinderen wil opzadelen met dezelfde ‘handicap’ als ik heb, ondanks dat ik weet dat ik er alert op zou zijn. Ook weet ik niet of ik wel een goede moeder zou zijn, ook weer door die ADHD. En dan is er nog mijn huidige partner, die pertinent geen kinderen wil.

Het is een onderwerp waar ik in ieder geval nog niet klaar mee ben. En een onderwerp waarbij hoofd, hart en biologische klok het niet bepaald met elkaar eens zijn Voorlopig blijf ik hier in OUD maar gewoon lekker meegenieten met alle verhalen en opgroeiende kindjes. En ga ik intens genieten van mijn ‘surrogaatneefje’ Graeme die dus binnenkort geboren gaat worden. Ik verheug me enorm om dat jochie vreselijk te gaan verwennen! De eerste logeerpartijtjes zijn al bijna gepland
-------------------------------
Sorry voor het lange verhaal Ik heb nog een heel stuk geschrapt zelfs

Ik ben nog in afwachting van antwoord terug van diegene aan wie ik het stokje wil geven. Als ze niet wil, moet ik even nadenken over wie ik dan ga kiezen, er zijn al zoveel mensen geweest!

Chell Ik vind je echt een geweldig mens. En ik weet zeker dat je een super goede moeder zou zijn, en ik weet ook zeker dat je de leukste TerrorTante ever gaat zijn!

ik ben weer een beetje bijgelezen (nog niet helemaal), wat een verhalen allemaal
die datum 1337 was nieuw voor mij estrys

even speciaal voor Tan en Bar, thanks ik gun jullie het aller allerbeste!

ook weer bijgelezen is!

wat een mooie, ontroerende, heftige verhalen!

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Oh Parijs, een herkenbare passie!! Ben er al een keer of 13 voor een midweek geweest, en kan er geen genoeg van krijgen! Er te wonen is ook een grote droom van mij!

Chell, mooi verhaal! Heftig hoor, wat heb je een lange periode "rondgezworven"...
En ik vind het eigenlijk heel grappig dat je op FOK! bent gekomen als een soort stalker

wat een verhaal weer Chell. ups en downs, maar wel een gelukkig leven als ik het zo lees. heel positief uiteindelijk!

wat leuk dat jullie zulke goede vriendinnen zijn, chell & tessie, dat wist ik helemaal niet. en inderdaad heel grappig hoe je hier beland bent. en ach, andersom zou ze er ook vast toe in staat zijn geweest, niewaar BE? (ik dacht eigenlijk dat jullie elkaar ook al kenden voor fok! ).

gekke wereld.. en heftige verhalen over 't algemeen. maar ook heel mooi! bedankt voor het delen allemaal!

Chell, jeetje meid wat een verhaal gelukkig heb je alles weer op de rails gekregen!
en ik vind je geen storende factor hier hoor, met je oprechte interesse in iedereen en de in de kinderen

Chell
Ik weet nog zo goed dat ik eerst zo mijn twijfels had over jou toen T. jou aan mij voorstelde, maar ondanks dat er wat hem betreft zo hier en daar idd het een en ander niet klopt had hij het met jou toch goed gezien.
Ik weet nog dat ik dacht dat D. een risico nam door jou te introduceren bij zijn werkgever, je weet ten slotte maar nooit, maar je hebt die kans met beide handen aangegrepen en zo enorm waar gemaakt. Echt super, en zo enorm gegund gezien het hele gebeuren in Nijmegen en daarvoor.



Bix, we kenden elkaar wel voor FOK idd, doordat T. en ik nog steeds goede vrienden waren en zijn.
Chell heeft ook wel eens bij mij een avondje zitten kleppen als hij zijn Dungeons and Dragons spel ging spelen enzo. Maar ik heb lange tijd niet geweten dat zij hier ook mee was gaan lezen.
En ja, als ik het had geweten was ik ook wel elders gaan zoeken naar haar idd.
_{Toen T. en Chell uit elkaar waren en zij en ik een keertje bij klepten bleek bijvoorbeeld dat T. al met haar aan het rommelen was toen wij het zogenaamd nog een keertje gingen proberen. Gingen T. en ik naar Egypte, als lijmpoging, maar hij had tegen haar gezegd 'in gedachten en in mijn hart ben ik bij jou'.}

ah, da's zeker de T van Tact?

Grinnik. Zoiets ja!
Maar goed, dit is natuurlijk een zijlijntje van het verhaal van Chell.
_{Sorry, wilde de aandacht niet afleiden.}

malle, dat doe je toch niet

Thnx allemaal

En ja, ik was inderdaad een soort stalker hihihi. Hoewel ik vrij lang niks heb gedaan met de informatie die ik had. Behalve 1+1 bij elkaar optellen voor mezelf

@Bix: tessie is hier weer via mij beland. Volgens mij toen ze zich ooit verveelde en ik zei dat ze dan eens op FOK! moest gaan kijken. Eerst zat ze voornl. in andere subfora en sinds de kinderplannen dus ook hier in OUD

Helaas heeft diegene aan wie ik het stokje wilde geven, besloten het niet aan te nemen. Om begrijpelijke redenen overigens! Ik ga nu even heeeeel diep nadenken over iemand anders Suggesties zijn welkom

Mooi geschreven Chell! Veel meegemaakt dus, fijn dat je nu je passie gevonden hebt!

Duurde even maar ik ben weer bij gelezen.

Sta er van te kijken, hoe iedereen zo z'n eigen verhaal heeft.
Met goeden en slechte tijden.

Voor iedereen hier.

Chell Ik kon jou steeds niets plaatsen bij een kind
Tot ik ooit in een speeltuinbankje geloof ik las dat jij geen kinderen hebt..
En ik maar mijn brein er op breken

Ik heb in het begin echt moeite gehad met het niet door elkaar halen van de vele verhalen..
Wie is toch het kind van chell ging er best vaak door mijn hoofd.
Maar ik vind dat je hier prima op je plaats zit, ook al heb je (nog) geen kinderen.

Ook kan ik je fotografie kunsten erg waarderen

Chell, we hebben op dezelfde schoterschool gezeten Ik had het alleen een stuk minder naar mijn zin daar Je was er wat jaren later...
van Kampen was geweldig, ook voor de klas. Ik vond de docenten daar sowieso wel erg goed.

Mooi verhaal ook weer. Wat fijn dat je jezelf overal zo goed hebt uitkunnen redden. Dat zal wel zelfvertrouwen geven, dat je weet dat ondanks alles wat je deed je er toch weer uit kon komen.

Chell ik vind je een hele fijne user in OUD en 1tje die ik ook erg mis als je een tijdje niet post Ik "ken" je weer via BE, ik hoorde de verhalen over jou en T. en ik heb je daarna leren kennen hier op Fok. Ik vind je lief
Tessie leuk om jou ook weer wat beter te leren kennen, bedankt dat jij je verhaal met ons wilde delen.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Niet aan twijfelen hoor! Natuurlijk is jouw aanwezigheid gewenst en ik vind je juist géén wazige voyeur.

Heel flauw, maar het is te veel om op iedereen afzonderlijk te reageren dus ik tvp even met 'wow!'

chell, ik ben het met Raissa eens hoor, ik vind het ook leuk om van je te lezen en te zien hoe je over dingen denkt...