Het OUD Estafette Topic deel 8

quote:

Op maandag 11 mei 2009 22:10 schreef flugeltje het volgende:
Zo, nu ben ik aan de beurt om mijn verhaal op papier te zetten. Ben begonnen met teruglezen, want ik heb maar een paar verhalen gelezen toen de estafette net begonnen was. Ik zag dat iedereen heel oprecht een kijkje in het leven heeft gegeven en dat ga ik nu dus ook doen. Ik gebruik de vragen lijst uit de OP als leidraad, maar geef er toch een beetje m’n eigen draai dan.

De geschiedenis
Goed, flugeltje dus… Daniëlle eigenlijk en om precies te zijn word ik al sinds jaar en dag Daan of Daantje genoemd door iedereen die me langer dan 10 minuten kent. Ik ben 33 jaar geleden geboren in Alkmaar omdat mijn ouders na de teloorgang van de textiel in het Tilburgse naar Noord Holland zijn getrokken. Mijn vader heeft daar een baan bij Hoogovens gekregen. Na een jaar of tien Noord Holland (ik was toen een jaar oud) besloten mijn ouders terug naar Tilburg te verhuizen en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voel mezelf op en top Tilburgs en ben daar nog trots op ook! Ik ben het enige meisje thuis en een nakomertje, heb vijf oudere broers waarvan eentje eigenlijk mijn neef is. Toen mijn tante psychisch in de problemen kwam hebben mijn ouders mijn neef opgevangen. En goed ook, want hij heeft langer bij mijn ouders gewoond dan bij z’n eigen ouders. Ons gezin is groot, maar nooit té groot geweest zoals je merkt. Altijd was er plaats om mensen op te vangen als het nodig was. Soms ook om onbegrijpelijke redenen bleven mensen maar een kans krijgen, de vergevingsgezindheid is nog altijd enorm groot. Dat is ook de reden dat mijn oudste broer (alcoholist en pathologisch leugenaar) nog steeds welkom is in huis. We zijn het niet eens met zijn levensstijl, vertrouwen hem ook niet altijd. Maar het is en blijft familie en dat is enorm belangrijk voor ons. Ik kan zelf overigens iets makkelijker afstand nemen dan mijn moeder dat kan. Die vind haar gezin het belangrijkste wat er is. Ik kan goed zonder mijn oudste broer leven, maar als puntje bij paaltje komt ben ik er ook voor hem.

De Achtergrond
Overigens hebben wij, als kinderen, nooit op de eerste plaats gestaan bij mijn ouders. Ze waren voor elkaar de enige onbetwiste nummer één! Ik heb daar van geleerd hoe liefdevol een relatie kan zijn. Hoe passievol ook, zowel in ruzies (altijd alleen met woorden) als in genegenheid. (sexualiteit was nooit een probleem bij ons in huis) Mijn ouders zijn tot op de laatste dag verliefd op elkaar geweest, liepen toen ze al ruim 35 jaar samen waren nog steeds hand in hand! Ik heb al vroeg besloten dat ik later ook zo’n grote liefde wilde meemaken. Helaas mocht de liefde tussen mijn ouders slechts 38 jaar duren. Toen kreeg mijn vader ‘griep’. Vijf weken later had ik geen vader meer. Ik woonde als enige thuis op dat moment en had het genoegen mijn moeder een groot deel van de tijd op te vangen. Hoe vang je iemand op die de man kwijt raakt met wie ze vanaf haar 15e samen was? Simpelweg: niet!! Niet op vangen zo iemand, ze was compleet de draad kwijt. Een tegendraadse puber was ze geworden en ik werd de ouder, de verzorger. Lang de tijd kreeg ze niet om te treuren, want ongeveer anderhalf jaar later (ik was inmiddels het huis uit) overleed plotseling de ex-vrouw (inmiddels weer vriendin) van mijn oudste broer. Aangezien mijn oudste broer niet de meest verantwoordelijke persoon is hebben we alles op alles gezet om ma de voogdij over de kids te laten krijgen. Dat is vrij snel gelukt waarna ze op haar 55e weer twee kids in huis kreeg. Een knul van 11 en eentje van 16. De oudste is door omstandigheden (al te ver verpest) niet lang bij haar gebleven, maar doet het inmiddels (6 jaar later) wel goed. De jongste woont nog steeds bij haar in huis en doet het prima. Een relatie heeft ze nooit meer gekregen. Pap was en is voor haar de enige man, de grote liefde. Ze stort zichzelf op haar gezin en is daar (inmiddels) gelukkig mee.

De jeugd
Zoals je uit bovenstaand verhaal kunt halen kom ik uit een liefdevolle omgeving, ik heb dan ook geen klote-jeugd gehad. Wel heb ik e.e.a. meegemaakt, zo ben ik geconfronteerd met misbruik (wijdt ik liever niet over uit) en is alcohol/feestjes wel een rode draad. Ik heb het niet altijd leuk gevonden als mijn ouders dronken of dronken waren, maar puur sec gezien ben ik er niet veel slechter van geworden. Ondanks dat ik altijd al fors ben geweest, rood haar had, een bril, zomersproeten en op enig moment zelfs een beugel (jaja, het kan :’) ) ben ik eigenlijk nooit echt gepest. Zowel op de lagere school als op de middelbare zocht ik gewoon het groepje op met de grootste bek en sloot mezelf daarbij aan. Dat heeft me veel leed bespaard denk ik. Op het MBO (reclame en presentatietechnieken) paste ik er gewoon tussen en kon ik voor het eerst echt mezelf zijn. Al heeft het nog ruim tien jaar geduurd voor ik leerde dat ik ‘mezelf zijn’ niet perse de ‘aangepaste’ variant van Daan hoeft te zijn.

De liefde
Ik en de liefde, boeken vol kan ik erover schrijven. Van rondneuken tot hartstochtelijk liefhebben alle facetten heb ik meegekregen. Ik heb een paar belangrijke relaties gehad, m’n eerste grote liefde op m’n 14e (1,5 jaar), op m’n 18e de eerste volwassen relatie (1 jaar) en vervolgens op m’n 22e de eerste relatie met toekomstperspectief. Twee jaar zijn we samen geweest, een jaar woonden we samen toen bleek dat hij een ander had.

Het huwelijk, de scheiding en de grote liefde…
Op m’n 25e, net na het overlijden van m’n vader leerde ik R. kennen. R was van het type waar ik vroeger nooit op viel. Rust, regelmaat en reinheid. Iets waar ik, na de dood van m’n vader, enorm veel behoefte aan had. R. zelf had nog nooit een relatie gehad en ik was voor hem de persoon die hem het ‘leven’ leerde kennen. Zo werden we eigenlijk best gelukkig samen. Ik kreeg rust en orde en hij iemand die er altijd voor hem was. Hoe belangrijk dat laatste was werd me pas later duidelijk. R is psychisch nogal een ‘uitdaging’ om het zo maar eens te zeggen. Hij heeft zo z’n buien en ongemerkt veranderde onze verkering in een relatie waarbij hij me nodig had en ik het nodig had om nodig gevonden te worden. Die laatste zin klinkt krom, maar lees ‘m maar eens een paar keer. Ik voelde mezelf sterker worden naarmate hij zwakker werd. Binnen pakweg een jaar zaten we compleet aan elkaar vergroeit. Toen een huwelijk ter sprake kwam was dat dan ook snel geregeld. Op dat moment kreeg ik een inzinking. We waren er met z’n allen van overtuigd dat het een verlate reactie op de dood van m’n pa was, maar waarschijnlijk wilde m’n innerlijk me iets vertellen. Ik kon deze ‘inner voice’ niet horen, trok m’n prachtige witte jurk aan en trouwde twee jaar nadat m’n vader was overleden met een man waar ik eigenlijk alleen maar heel veel genegenheid voor voelde. Begrijp me overigens niet verkeerd, op dat moment was ik 100% van overtuigd dat ik het juiste deed. Grote liefdes werkten bij mij blijkbaar niet en deze relatie werkte wel. Ik ben er ook van overtuigd dat het had kunnen blijven werken als na ons huwelijk niet alle kaarten anders kwamen te liggen.

Het zal enkele weken na ons huwelijk zijn geweest dat ik vroeg wanneer we aan kinderen zouden beginnen. We hadden het er al eerder over gehad, we wilden allebei en ik was er wel klaar voor. Nou, R dus overduidelijk niet. Hij wilde ineens geen kinderen meer! Nu niet, dan niet, nooit niet! Ik was er kapot van. Had altijd al kinderen gewild, dat wist hij, hij wilde ook en nu ineens…… Lang verhaal kort: Ik heb besloten bij R te blijven. Soms is iets vertrouwds wat niet helemaal klopt veiliger dan een sprong in het diepe. Vier jaar zijn we zo nog samen geweest, vier jaar waarbinnen we compleet uit elkaar groeiden. In die vier jaar volgden de psychische episodes van R elkaar steeds sneller op en werden ze heviger. Zelf heb ik in die periode FOK! ontdekt en kreeg ik door al mijn werkzaamheden voor FOK! steeds meer zelfvertrouwen. Hier was ik iemand, wilden mensen mij kennen en werd er nog naar me geluisterd ook! Er ging een wereld voor me open. En uiteindelijk na vier jaar en her en der een prikje van enkele mensen hier op FOK! durfde ik de stap te zetten. Ik blijf er van overtuigd dat ik met R tevreden oud had kunnen worden. Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers. We waren het beide eens en wat volgde was een harmonieuze scheiding in goed onderling overleg. We hebben geen hekel aan elkaar, ruzie is er nooit geweest. In juli kreeg ik de sleutel van m’n eigen stek en ben ik vertrokken. We spreken elkaar nog wel eens, maar we hebben elkaar eigenlijk steeds minder te melden. Ik ben en blijf er van overtuigd dat het voor R nooit een bewust ‘kwetsen’ richting mij is geweest. Hij kon ook niet anders, het zat psychisch gewoon niet goed. Ik koester dan ook absoluut geen wrok richting hem. Hij was de persoon die ik op dat moment nodig had, we hebben ook mooie momenten gekend samen.

Toen ik net de sleutel van m’n nieuwe huisje had ben ik naar een 80’s feestje geweest met iemand die net als ik heel erg van dat soort muziek houdt. Ik had ‘m leren kennen via FOK! en hij kreeg via z’n werk kaartjes. Omdat hij wist dat ik dat tof vond was het zo geregeld dat ik mee zou gaan. Vooraf had ik overigens al eens aangegeven Martijn een gezellige gast te vinden en ik had hem gevraagd of we een keer iets konden gaan drinken. (echt alleen drinken, wilde nieuwe mensen leren kennen, niets meer) Nou dat feestje smaakte na meer en een week later zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk was er een derde date voor nodig om aan elkaar toe te geven dat we elkaar wel heel leuk vonden en de eerste kus viel. Twee weken laten werd de scheiding uitgesproken. Weer een paar weken later besloten we een weekje op vakantie te gaan samen. Dit beviel zo goed dat Martijn daarna nooit meer vertrokken is. En eindelijk maak ik dan mee wat mijn ouders met elkaar hadden, de grote liefde!

Inmiddels hebben we samen een huisje gekocht hier in Tilburg en zijn we klaar voor een volgende stap. Eindelijk mocht mijn kinderwens in vervulling gaan!! Het is voor de mensen hier in OUD geen geheim dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. De eerste keer liep met 5 weken al mis, de tweede keer eindigde afgelopen april met 11 weken in een miskraam. Ik heb een paar dagen heel diep gezeten, maar heb ook deze tegenslag weer overwonnen. Inmiddels ben ik wachtende op mijn eerste menstruatie. We willen zo snel mogelijk weer verder met proberen. Een kindje is zo enorm welkom, er staat een reservoir vol liefde klaar!

De vraag van Mefke:
[..]

Nee, ik ben compleet tevreden met hoe de zaken gelopen zijn. Ik heb zelf bepaald hoe het proces zou verlopen en we hebben de zaken met z’n tweetjes goed afgesloten. Vooral het feit dat we ons kindje in de tuin hebben kunnen begraven en we dus fysiek ook afscheid hebben kunnen nemen heeft me geholpen. Een volgende keer (god moge het verhoeden) zou ik het zo weer op deze manier doen. Overigens heb ik besloten dat er gewoon geen volgende keer komt. Een derde keer achter elkaar is zó enorm uitzonderlijk, dat zou zó sneu zijn dat ik gewoon vind dat het niet kan en niet mag. Een volgende zwangerschap hoop ik geen stemmetje in m’n achterhoofd te hebben dat er ‘misschien wel iets mis is’. Maar dat is dan ook het enige.

De wijze woorden:
Heb ik spijt van dingen die ik m’n leven gedaan heb? Nee, helemaal niet. Spijt is een verspilde emotie. Alles wat ik meemaakte maakte ik mee om een reden en geen kruis was zo zwaar dat ik het niet kon dragen. Hoe triest en verloren ik mezelf af en toe ook gevoeld heb, altijd overheerste bij mij het positivisme. Als ik iets grappigs zie moet ik gewoon lachen en als ik lach ben ik blij. Tot nu toe heb ik elke dag in m’n leven (verdrietige dag of niet) wel iets meegemaakt waardoor ik hardop moest lachen. Een dag waarop je hardop gelachen hebt is gewoon een gelukte dag. Alles komt altijd goed! Dat laatste is zo’n beetje m’n levensmotto. Ik ben een gelukkig mens!

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 15:55 schreef DJMO het volgende:
Het estafette stokje ..

Ik kreeg de pm van flugeltje en zei meteen dat ik wel wilde. Waarom, om het eens van me af te schrijven en hopelijk voorgoed af te zijn van de achterdocht die ik soms toch wel voel hier. Het is behoorlijk chronologsich van baby, jeugd, tiener naar nu. Het is een hele lap tekst, Dit komt recht uit mijn hart en geheugen. Het is echter géén kort verhaal

Ik werd bijna 30 jaar geleden in Rotterdam als Monique geboren. Van mijn baby/kleuter tijd kan ik me weinig herinneren. Het eerste wat me te binnen schiet was dat ik leerde fietsen in de huiskamer omdat ik buiten niet durfde. Daarna dat een van mijn ouders de ander met een stofzuigerstang achterna zat en die tegen de deur aansloeg ofzo. Vlak daarop verhuisde mijn moeder en ik moest mee. Daarna kan ik me eigenlijk alleen maar ruzie tussen die twee herinneren. Mijn moeder was alcoholiste en ik herinner me dat ze een keer in bad (we hadden toen en lavet) zat en mij vroeg een biertje te pakken. Ze heeft ook een poos in Delta gezeten, ik woonde toen bij mijn vader. Ik werd overigens schijnbaar al als baby meegenomen naar de stamkroeg van mijn vader die zijn biertje ook aardig lustte.

Ik heb van mijn 4e tot mijn 12e ongeveer onder toezicht van jeugdzorg gestaan. Ze lieten me gewoon bij mijn moeder wonen terwijl zij elke dag dronk, volop medicijnen slikte en ik vaak voor mezelf zorgde. Ik was onwijs dwars en wilde dit niet, dat niet, zus niet zo niet. Ik heb toen ook op een MKD/bso gezeten. In 1988 werd ik daarvandaan niet opgehaald door mijn moeder. Ze had een ongeluk gehad vlakbij en had een gebroken rug. Ik ging naar mijn vader en zijn vriendin (geloof ik hoor) Op mijn dertiende ben ik bij mijn moeder weggelopen en bij mijn vader gaan wonen. Ik vond het zielig voor haar, maar bij mijn vader zat ik gewoon beter voor mijn gevoel. Ik heb drie basisscholen gehad omdat ik onhandelbaar was en gepest werd. Twee aparte dingen die ik me herinner zijn dat twee jongens een ander meisje wegjoegen omdat ze mij pestte (ze heette lucie) en op een andere school was ik verliefd, en die knul deed voor de school alsof hij me niet mocht, maar na schooltijd zaten we wel op zijn kamer.. hij wilde zoenen, ik niet

Toen mijn vader en ik vanuit Hoogvliet naar Rotterdam-Noord verhuisden, zaten we vaak avond aan avond in het café. Mijn vader achter de gokkast met een biertje en ik achter de flipperkast met een cola. Ik weet nog dat ik eens wat vroeg en mijn vader antwoordde: “Ik doe niets wat jij ook niet mag” die uitspraak heb ik altijd onthouden. We aten ook heel vaak in dat cafe. Toch een van mijn betere herinneringen aan mijn jeugd. In dat cafe heb ik echt gelachen.. ik zat aan de bar, en iemand bood me een sigaret aan. Ik probeerde nog te seinen dat ze haar mond moest houden, toen ik mijn vader hoorde zeggen: “Pak maar aan hoor, ik weet toch wel dat je rookt.” Maar ik mocht nooit stappen met vriendinnen oid. Op mijn zeventiende was ik het zat en liep van huis weg.

Ik ging samenwonen en raakte in verwachting. Mijn ex werd toen opgepakt om een straf uit te zitten wegens inbraken. Ik werd min of meer gedwongen abortus te laten plegen en ging in het tuinhuisje van mijn vader wonen. Hij was inmiddels hertrouwd en er was geen kamer meer over mij in haar huis. Na een tijdje kwam mijn ex vrij, en we waren al snel weer samen. Ik raakte opnieuw in verwachting en dit keer werd mijn dochter Yolanda geboren. Voor mij de mooiste vrouwelijke baby van de wereld. Yolanda was een huilbaby en ik mocht haar vaak niet troosten van mijn ex, hij was jaloers op alle aandacht die zij wel kreeg en hij niet. Hij mishandelde me en wist het zo te draaien dat ik, toen we een afspraak hadden dat ik naar een uitnodiging zou gaan van een opening van een cafe van een vriend van me, en hij voor de kleine zou zorgen, ik door de politie daar werd opgehaald omdat mijn dochter hoge koorts zou hebben. Gelogen, want toen ik thuis was was er niets aan de hand. Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurd. Uiteindelijk ben ik gevlucht, in eerste instantie mét mijn dochter, maar hij vond me en nam ons mee met lieve woorden.

Het ging nog geen week later weer mis, toen hij in het bijzijn van anderen, mijn rug probeerde te breken. Ik ging weer naar de politie, die ijskoud zei: we nemen geen aangifte op in belang van het kind. Om wat kort te blijven: jeugdzorg wilde dat Yolanda bij hem bleef, want ik was bij mijn moeder ingetrokken (en ze had maar een twee kamerwoning) dus ik had geen eigen dak en geen inkomen meer omdat mijn ex mijn baan had opgezegd voor mij (met een vervalste handtekening). Ook dat ging mis en Yolanda kwam in een crisispleeggezin. Daar heeft ze een jaar gezeten. Daarna is ze bij verschillende gezinnen geweest, en heeft ze op een opvang gezeten. Er was zelfs sprake van een gezinshuis, dat werd “gerund” door Surinaamse mensen. Op zich niets tegen Surinamers hoor, maar ik wilde niet dat mijn dochter als blanke in een donker gezin geplaatst werd. Ze hoorde, als het dan niet bij mij mocht, in een gezin van haar eigen afkomst. Bij de pleegmoeder waar ze nu zit, zit ze met tussenpozen ongeveer een jaar of vijf, zes. Ze heeft volgens de kinderpsychiater last van ADHD, hechtingsproblematiek in remissie en een uitgestelde ticstoornis. Daar kom ik dadelijk nog op terug.

Ik ben nadat ik Yolanda kwijtraakte, steeds vaker en steeds meer alcohol gaan drinken. Dat werd nog erger toen eerst mijn moeder overleed, en drie jaar later mijn vader aan de ziekte K. het ging heel snel.. van het moment dat ik het hoorde heeft het een half jaar geduurd tot ik hem naar zijn graf droeg. Ik was degene die hem dood achter zijn bureau vond, hij was waarschijnlijk met een brief aan mij bezig geweest of met de videocamera. Ik heb later nog een niet afgemaakte videoboodschap gevonden die ik nog steeds niet kan bekijken. Dat was voor mij de klap, ik gleed nog verder af in het voorbeeld wat ik mijn jeugd gekregen had. De alcohol. Ik merkte het wel, maar deed er niets aan tot ik niet meer kon stoppen. Na zes jaar in Krimpen aan den Ijssel gewoond te hebben, ging ook die relatie kapot. Ik kwam via een user van FOK! In zwijndrecht terecht, waarna ik na een maand naar mijn tante ben gegaan. Nu had ik echt geluk, ik begon minder te drinken, kreeg een uitkering en had binnen twee maanden een eigen huisje! Mijn eerste echte eigen huis … ik was van plan minstens twee jaar alleen te blijven om alles op een rijtje te zetten. Tot ik Johan weer tegen kwam. Toen we zestien ofzo waren, hadden we ook al eens iets, een week ofzo. Toen ben ik er door een stomme zet vandoor gegaan. Nu klikte het gewoon gelijk weer en ik woonde nog geen halve maand op mezelf toen hij bij me introk. Ik dronk nog steeds maar, vond ik zelf, niet veel meer, ik was de alcohol wel de baas (dacht ik). Ik raakte in verwachting en probeerde helemaal te stoppen. Schande het lukte me niet. Ik dronk wel nog minder dan voor ik net zwanger raakte, maar helemaal stoppen ging niet zonder hulp. _{en ja ik weet dat ik daar destijds niet de waarheid over sprak hier, maar ik had al zat aan mijn hoofd, ik liep weer weg voor de waarheid zoals ik wel vaker heb gedaan in het verleden laat het een feit zijn dat ik bij de verloskundige wel altijd de waarheid heb verteld.}

Via de verloskundige werd het AMK ingeschakeld, waarna ik via de raad van de kinderbescherming bij de bouman kliniek terecht kwam. Ik wilde niet, maar moest naar de kliniek toe om af te kicken/tot rust te komen. Mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daar ben ik zo ontzettend geschrokken.. er zaten junks, werkelijke junks, die op kosten van de kliniek naar hun dealer belde voor troep omdat ze weer eens een week ofzo wegmoesten (de draaideurafkickers zeg maar, die er al te lang zaten). Ik ben daar weggelopen, en ben thuis opgehaald en naar een gesloten afdeling op een andere vestiging gebracht. Daar ging het wel goed, en binnen een maand was ik weer thuis. Clean en wel. Ik heb uiteindelijk gedronken tot halverwege de vierde maand van mijn zwangerschap. De eerste tijd wist ik het niet, en ik heb anderhalve maand nodig gehad om volledig clean te worden en te blijven. Ik heb tot op heden geen behoefte gehad aan alcohol en verwacht dat ook niet te krijgen. Ik heb een prima vervanging gevonden voor mijn biertje en dat is de bavaria 0,0 %. Ik krijg soms blikken en opmerkingen van: zie je wel .. maar hey, ik mag toch wel iets drinken wat ik lekker vind? Alleen maar koffie of cola/sinas/spa groen word ik gewoon daabs van. En daarbij: ik drink toch geen alcohol, wat willen ze dan? Dat ik het klooster inga? Forget it

Op 17 november 2008 ben ik getrouwd, en 28 december werd de mooiste mannelijke baby van de wereld geboren. Jan Junior. Vernoemd naar onze beide vaders. Ik ben nu zielsgelukkig met mijn twee mannen. Dat ik onder toezicht sta van jeugdzorg begrijp ik. Dat ze mijn hele leven regisseren niet. Ik doe al genoeg aan controle uit vrije wil en dat is mijn vaste wijkverpleegkundige van het cb ook met me eens. Ik zit hier in de gemeente ook al in een team wat ze aan het opzetten zijn om de zogenoemde risicogezinnen in de gaten te houden en te begleiden waar nodig.

Door alle toezicht en de angst dat ze mijn zoontje toch bij me weghalen ben ik wel een overdreven zeikerd geworden. Ik wil de perfecte moeder zijn. Mijn huisje, hoe klein ook, moet elke dag gestofzuigd en het liefst ook nog gedweild worden. Afwas mag er (liever) niet staan. Schoenen onder tafel word ik gek van. Sokken naast het bed dito (daar staat nu een extra opvouwbare wasmand, speciaal daarvoor). Elke dag draai ik wel een was, vaak ook twee. Eén hydrofiel luier heb ik niet genoeg aan om jr. af te drogen na het badje, hij moet goed droog zijn om smetplekjes te voorkomen dus ik gebruik er minimaal twee, soms wel drie. En er moet een vast ritme zijn, elke dag moet hetzelfde zijn voor jr. dus hij gaat ook elke dag in bad . Ik moest en zou een flessenwarmer en een babyfoon hebben, zonder was ik een slechte moeder. Luieruitslag zie ik al als falen. Wat dat betreft doet angst heel veel rare dingen met je.

Voor de rest; ik ben “thuisgekomen”. Ik voel me goed, ik ben gelukkig, mijn zoontje doet het goed, groeit goed, mijn dochter is gek op haar (half)broertje en raakt bijna niet over hem uitgepraat. Omdat mijn man nu werkt, kan ik thuisblijven voor Jan. Dan doen we het maar met iets minder geld dan tweeverdieners, maar dit voelt goed. Er te zijn voor mijn zoon. Alsof ik zo aan hem kan goed maken wat ik mijn dochter tekort heb gedaan. Schuldig naar mijn dochter voel ik me wel, maar ik zie dat ze op haar manier gelukkig is. En dat stemt mij weer blij. Ik heb nu mijn rust gevonden, ik hoef niet meer dan het geluk te weten dat mijn kinderen gezond zijn en dat ik er tenminste voor één mag en kan zorgen.

Mijn hobby's zijn (zorgen voor) mijn zoon, naar mijn dochter toe gaan, koken, FOK!, lezen en puzzelen.
Favo films: Narnia (de eerste film) the sound of music, mary poppins, de kameleon.
Boeken: streekromans, de kameleon, harry potter
eten: graag: biefstuk met champignons of spaghetti/macaroni. absoluut niet: lever en spruitjes

Tot slot de vraag van flugeltje: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

Als het aan jeugdzorg ligt komt ze niet thuis. Dat komt onder andere door haar stoornissen, waardoor ze gespcialiseerde opvang en scholing nodig heeft. Een duidelijke structuur etc. Er loopt ook een verzoek om ontheffing uit het ouderlijk gezag. Daar ben ik wel tegenin gegaan. Niet omdat ik perse wil dat mijn dochter thuis komt wonen. Natuurlijk wil ik dat! Welke moeder wil zijn kinderen nu niet bij zich hebben?? Ze woont echter al negen jaar niet bij me. Ze kent me heel goed, is gek op me. Volgens de kinderpsychiater weet ze dan ook niet aan wie ze loyaal moet zijn. Aan tante hannie, mama of papa. Het liefst zou ze het alledrie willen. Wat wil ik? Ik wil haar niet losscheuren uit haar omgeving. Als ze zelf zegt op haar twaalfde: “ik wil bij mama wonen” staat mijn deur wijdopen voor haar. Als ze echter zegt: “ik wil liever hier (bij het pleeggezin dus) blijven wonen” heb ik daar vrede mee al zal mijn hart huilen. Ik zal haar wél laten weten dat ik achter haar sta, en dat mijn deur en vooral mijn hart altijd voor haar openstaan. Dat ze altijd welkom is om haar plaatsje en de aandacht die ze verdient te krijgen van me, op te eisen. De tijden dat ik haar zie, probeer ik er echt voor haar te zijn, ook al heb ik jr. bij me. De telefoongesprekken zijn ook echt om dingen over haar te vragen, haar over zichzelf te laten vertellen. Dan is haar broertje even niet aan de orde (voor mij) behalve wanneer zij expliciet naar hem vraagt.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 19:20 schreef flugeltje het volgende:
Het begint al een mooie lijst te worden zo. Ik vind het een voorrecht om de levensverhalen van iedereen hier te mogen lezen.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 22:19 schreef DJMO het volgende:
hij geeft me onvoorwaardelijke liefde zonder er iets voor te vragen. als ik het ergens moeilijk mee heb, is hij er met een lachje of zijn armpjes naar me uitstrekken dat hij bij me wil zijn... mooi voorbeeld daarvan is toen ik bijna veertig graden koorts had .. hij wilde absoluut niet bij papa drinken maar bij mij. om me troosten, en dat voel ik zo goed..