Japan, maar dan niet in Tokyo

Een vraag aan de experts hier: waarom zijn Japanse mannen zo verlegen, met name als je ze vergelijkt met Japanse vrouwen? De weinige keren dat ik met (totaal onbekende) Japanse vrouwen van doen heb, zitten ze bij wijze van spreke bij mij op schoot, terwijl Japanse mannen niet eens mijn kantoor binnen durven te lopen. Beter zo dan andersom, ware het niet dat er op onze afdeling bijna alleen maar mannen werken, en ik 12 uur per dag werk. Het is echt heel lastig om met die lui regelmatig een praatje te maken.

quote:

Op donderdag 23 juli 2009 07:57 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Ik denk dat ze geïntimideerd zijn omdat Japanse vrouwen westerse mannen leuker vinden. En terecht, want de meeste Japanse mannen zijn niet bepaald knap. In tegenstelling tot veel Japanse vrouwen.

Ja, daar kun je wel eens gelijk in hebben. Het is wel knap irritant, ik begin er schoon genoeg van te krijgen.

quote:

Op donderdag 23 juli 2009 23:14 schreef raptorix het volgende:
Hey Lyre je schrijfstijl en verhalen blijven prettig om te lezen, misschien idee om een blog aan te maken? Overigens heb ik vroeger eens per ongeluk met een verrekijker in de zon gekeken, maar echt super kort, ik weet nog wel dat je het gelijk merkt! Geen idee of ik er last van heb, maar me ogen zijn opzich ok.

Als je over een half jaar in de buurt bent, dan ben je altijd welkom als proefpersoon. Ik ben nu nog apparatuur aan het opbouwen, maar tzt moet ik toch wel weer plaatjes kunnen maken. Hoe kleiner de beschadiging, hoe groter de uitdaging om het goed in beeld te krijgen.

Bloggen heb ik al eens geprobeerd, in mijn beginjaren in de VS, maar het aantal lezers daarvam was niet om naar huis te schrijven. Tegelijkertijd heb ik ook nog eens een cover van Rage Against the Machine uit eigen keuken geupload, die uiteindelijk grofweg 100 x meer hits kreeg...

Misschien dat ik tzt nog eens een boekje publiceer. Daarin ook the dark side of Lyrebird's life. Wel zo smeuiig.

Mijn Japanse collega's, deel 2

Na twee weken lang meer dan 12 uur per dag - en dat 7 dagen per week - aan een onderzoeksvoorstel te hebben geschreven, had ik het voorstel zo'n anderhalve week geleden af. Dat succes wilde ik met m'n collega's (studenten) delen, maar die zaten daar niet op te wachten. Nou was ik al behoorlijk over de zeik omdat ik te lang te hard gewerkt had, maar het feit dat zij geen boeh of bah zeiden, maakte het er niet beter op. Toen ben ik als sociaal experiment gewoon blijven zitten. Maar eens zien wat ze zouden doen. Niks. Helemaal niks. Ik heb een uur lang bij hun op de kamer gezeten, terwijl ik gewoon voor me uit staarde. Alle vier de studenten bleven naar hun monitor turen, terwijl ze aan het typen waren, en dat hielden ze een uur vol. Zonder ook maar iets te zeggen, zonder de kamer te verlaten, zonder iets te eten of te drinken. Toen ben ik maar weggelopen. Maar zodra ik weg was, begonnen ze wel op en neer naar het lab te lopen. Ik kan niet zeggen dat het mijn gelukkigste dag hier was.

Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar een nationaal park gegaan, om daar te gaan hiken en flink feest te vieren. Op het programma stond namelijk het welkomsfeest voor Lyrebird-sensei (ik zit hier al meer dan 3 maanden, maar dat mag de pret niet drukken). 's Middags zouden we ook nog gaan volleyballen. Dat volleballen was erg leuk, want Japanners hebben de grootste lol als iemand iets verkeerds doet, en natuurlijk ging ook bijna alles fout want bijna niemand kon goed volleyballen.

Wat later die dag was er een Japanse voordracht en daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Ik mocht meehelpen met het koken. Voor 50 man koken is niet eenvoudig, vooral niet als dat op een houtsvuur moet gebeuren. Eerst een gigantische hoeveelheid uien, aardappels en wortelen schoongemaakt (hutspot??), waarna ik me met het vuur ben gaan bemoeien, want dat liep voor geen meter. In de VS had ik een apartement met open haard, en 1 ding dat je dan leert, is hoe je een vuurtje moet stoken. Het hout was echter aan de natte kant (het regent nogal vaak in Japan), en pas na een uur zweten hadden we alle drie de houtvuren aan het branden. Rijst op 1 vuur, een grote ketel met een zoete schotel op vuur nummer 2 en de scherpere schotel op vuur nummer 3. Uiteindelijk was dat eten nog gaar ook, vlak voordat de hele groep terug kwam van de lezing. Hmmm, wat smaakt eten toch goed als je er zelf hard voor gewerkt hebt! Er was helaas niet zo veel bier, dus mijn welkomsfeest was wat aan de zuinig kant. Dacht ik.

Want later die avond begon het feest pas echt! Ze hadden een gigantische hoeveelheid drank meegenomen, en na een half uurtje was het tijd voor een speech. Een van de studenten had het weekend georganiseerd, en hij moest ook de speech geven. Erg moedig, want hij deed dat in het Engels, en dat voor een groep van bijna 50 Japanners. De boodschap was dat ze erg gelukkig waren met het feit dat ik er ook bij was. Ik kon dat niet echt op waarde schatten, vanwege de spreekwoordelijke Japanse beleefdheid. Toen heb ik ook nog een aantal woorden gesproken en toen ging het feest echt van start. Dat bestond uit het drinken van verschillende soorten Soju en Sake, en Japans bier. Kirin is toch lekkerder dan Nederlands bier.

De Japanners werden steeds luidruchtiger, en kregen er steeds meer lol in. Na een uur hadden ze een grote kring gevormd en werd er een drinking game gehouden. Hoe het precies werkte, wist ik niet, maar daar kwam ik al snel achter. Of Lyrebird-san ook mee wilde doen? Onder voorwaarde dat het spel in het Engels zou plaatsvinden, stemde ik - onder luid gejuich van de studenten - toe. Hoe het spel precies werkt, kun je hier lezen. Het is toch wel apart om aan zoiets mee te mogen doen. Gelukkig lukte het me om onder het gemiddelde te blijven, zo nuchter was ik nog wel.

In die toestand is het ook gemakkelijker om je Japanse collega's aan te spreken op hun botte gedrag van anderhalve week eerder. Daar werd heel open en nuchter op gereageerd. Ze vonden het zelf ook erg vreemd en vervelend, maar het feit dat ze daar met z'n vieren zaten en niet goed Engels konden spreken (wat onzin is, hun Engels is niet perfect, maar wel verstaanbaar), maakte het onmogelijk voor ze om spontaan een gesprek te houden. Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.

Toen het feest op z'n einde liep, hielp iedereen mee met opruimen. Zowel bij het avondeten als bij het feest hoefde daar niemand het voortouw voor te nemen, of orders uit te delen. Zoiets gebeurt gewoon. Iedereen doet iets en voor je het weet is alles netjes opgeruimd. Toch wel indrukwekkend, vooral als je je realiseert in wat voor een staat de meeste mensen waren.

De dag erop kwam ik vroeg in de ochtend per ongeluk in een groep van 30 Japanse 7-jarigen terecht. Toch wel grappig als die je allemaal tegelijk aankijken, en daarbij allemaal een fietsenrek laten zien. Die begonnen meteen allemaal vragen te stellen. Eerst in het Japans. Hoe oud ik was. Nou dat ging nog net. Of ik Amerikaans was. Ook die vraag kon ik in het Japans beantwoorden. Maar toen raakte ik toch snel de draad kwijt. Het hielp ook niet dat ik de avond er voor behoorlijk wat sake naar binnen had gewerkt. Een kind riep in het Engels "I am hungry", en een ander vroeg me in het Engels of ik zwart was. Daar moest ik wel om lachen. Probleem was echter dat onze hike van start ging, en ik zat opgesloten in een zee van kinderen. Uiteindelijk heb ik me daar toch uitgeschuifeld, maar het leerde me wel dat ik echt een bezienswaardigheid hier ben, en dat Japanners heel graag dingen van je willen weten. Vaak durven ze dat niet te vragen, maar kinderen hebben daar wat minder moeite mee. Toen kon ik de speech van de Japanse student ook beter plaatsen. Ik zie het als een voorrecht om deze ervaring te hebben.

De hike was overigens schitterend (het bovenste plaatje in mijn fotoboek is vorig jaar in hetzelfde park gemaakt). Ze hebben er ook van die vliegend herten, hele kleine gifgroene kikkertjes en hele grote slangen.



[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 02-08-2009 16:34:39 ]

quote:

Op dinsdag 4 augustus 2009 03:55 schreef captaintokyo het volgende:

[..]

Engels bedoel je neem ik aan?

Hoe lastig het ook is als je 7x12 uur werkt, denk ik dat het erg zal helpen als je je Japans verbetert. Ik bedoel het is niet meer dan redelijk dat jij je meer aanpast aan hen dan andersom. Blijkbaar voelen je collega's/studenten zich ongemakkelijk als ze Engels moeten spreken. Als het in het Japans kan is hier geen sprake meer van.

Bij mij in de stad kun je 2x in de week gratis Japanse les krijgen. Ik merk dat dit erg helpt. Je wordt gedwongen 2 uur lang alleen maar in het Japans te communiceren. Ik zou eens kijken of er bij jou ook zoiets mogelijk is.

Ik bedoelde dat ik begrijp in wat voor een positie ze zitten. Als ik Japans moet praten, wat voor mij geen gemakkelijke taal is, dan wordt het nog veel moeilijker als er een Nederlander luistert die wel goed Japans spreekt.

Maar je hebt helemaal gelijk. Mijn Japans moet gewoon beter worden, en snel ook. Ik heb vanaf nu iedere avond minstens 1 uur ingepland staan. Ik kan hier op de universiteit ook een Japanse curus volgen, maar ik heb het niet zo op huiswerk en overhoringen.

quote:

Op dinsdag 4 augustus 2009 04:46 schreef Bolkesteijn het volgende:

[..]

Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.

Hoeveel procent verduistering was er in het gebied waar je op dat moment was?

Hmmm, goede vraag. Dat antwoord moet ik schuldig blijven. Maar het maximum lag iets van 4-500 km ten Zuiden van ons.

Het zat echt potdicht. Het werd wel ietsje donkerder, maar dat was te vergelijken met een tikkeltje meer bewolking.

Ik kan die Nederlandse zonsverduistering nog herinneren, en toen hadden wij in Eindhoven wat sluierbewolking. Eigenlijk ideaal, want je kon bijna zonder zonnefilter naar de hlave verduisering kijken.

quote:

Op dinsdag 4 augustus 2009 03:24 schreef slashdotter3 het volgende:

[..]

Ik neem aan dat ze ook een Ikea in Japan hebben, en dat die ook wel matrassen verkoopt. Nu kost een goed matras bij de Ikea hier in NL zo'n 200 a 400 euro. Dat kan hooguit het dubbele zijn in Japan. Hoe kan zoiets nu 2000 dollar zijn

Wie zegt dat ik op zoek was naar een goed matras. Ik wilde een zacht bed hebben, American style. Als je daar wel eens op geslapen hebt, dan wil je niet anders. Die bedden zijn een stuk zachter dan wat je in Nederland kunt krijgen. Het bed wat ik nu heb is een stuk zachter dan Japanse bedden, maar is nog steeds harder dan wat ik in de VS had.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2009 15:23 schreef SeLang het volgende:
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.

Mooie post SeLang. Wat je zegt herken ik overigens wel. Het project dat ik heb opgestart, is een samenwerking tussen mijn universiteit en een Japans bedrijf. Voor dat project ben ik een paar keer in Tokyo geweest, en ik kan me geen betere samenwerking voorstellen. Daar ben ik gewoon een deel van het team. Wat me wel verbaasde, was dat bij mijn eerste bezoek de manager van de afdeling (n-3), zijn baas (n-2) en de baas daarboven (n-1) aanwezig waren. Alleen de allerhoogste baas (n) van het bedrijf heb ik niet ontmoet. Toen ik nog bij Philips werkte, heb ik wel eens met n-5 of zo gesproken, maar dat was het wel. Niet dat dit bedrijf met Philips is te vergelijken, maar ik vond het toch apart dat de bazen voor mijn kleine project langskwamen.

En wat je schrijft over het delen van informatie, klopt met mijn observatie. Pas toen ik door ging vragen, kwamen ze met belangrijke informatie over de brug, en ik kon wel merken dat ze niet stonden te springen om er nog meer over te vertellen. Maar ik mocht op de eerste dag wel in de fabriek rondkijken, en daar heb ik heel wat van opgestoken.

Qua besluitvorming heb ik niet te klagen. Dat loopt als een speer. Nu helpt het wel dat het bedrijf er niet veel geld in hoeft te steken (het gaat om onderzoeksgeld van het Japanse ministerie van wetenschap en techniek), dus dat de belangen niet erg groot zijn.

Enne, wat betreft het negeren door de studenten: na het feest zijn ze plotseling een stuk gemakkelijker geworden. Het gaat hier de goede kant op. Nu het weer nog.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-08-2009 16:13:27 ]

quote:

Op woensdag 5 augustus 2009 15:53 schreef speknek het volgende:

[..]

Ik heb gedurende m'n hele verblijf in Japan geworsteld met 'tot ziens' zeggen. Dat kennen ze daar niet. Als je Sayonara zegt lacht iedereen je uit (dat betekent 'vaarwel'), iets als Ja Ne is dan weer veel te informeel en betekent zoiets als 'laterzz'.

Ik begon netjes met Ittekimas, maar dan kwam ik niet terug, dus dat vonden ze erg raar. Mijn secretaresse begreep ook niet zo goed waarom ik perse zoiets als "bye" wilde zeggen. Ze adviseerde me om domo te zeggen.