Een duur dinee zegt alles, blijkbaar... Een paar maanden geleden heb ik samen met een industriele partner een onderzoeksvoorstel geschreven voor een nieuw product. Dat onderzoek is toen ingediend bij het Japanse ministerie van onderwijs en wetenschappen, of zo, en heeft het uiteindelijk niet gehaald. Slechts 4% van de voorstellen kregen subsidie toegewezen, dus in zo'n geval heb je meer nodig dan alleen een goed voorstel. Althans, dat is wat ik mezelf blijf vertellen. Niet getreurd, de industriele partner was behoorlijk in zijn nopjes met het onafhankelijke reviewrapport voor mijn voorstel, en gaf aan wel interesse te hebben om het onderzoek te financieren.
Dus ik ging zo'n twee maanden geleden vol goede moed bij hen op bezoek, maar daar kwam niet zo veel uit. Een maand geleden nog maar eens op bezoek gegaan, nu met een ander voorstel, en gedreigd om naar de concurrent te gaan als er niets met het voorstel gedaan werd. Daar werd geschokt op gereageerd, want men zag echt wel wat in het voorstel, maar ze wilden eerst intern overleggen.
Uiteindelijk kreeg ik via via te horen dat ze mijn onderzoek zouden gaan financieren. Vorige week zou het dan zo ver zijn: niet alleen de CTO, maar ook de vice president en misschien zelfs de president van het bedrijf (toch 5000 man groot) zouden aanwezig zijn bij een vergadering waar van onze kant het hoofd van ons instituut, onze industriele coordinator en ik aanwezig zouden zijn. Na de vergadering zouden we dan ergens gaan eten. Ik had m'n beste pak aangetrokken en een nieuwe stropdas gekocht. Toch best spannend, zo'n meeting. De vergadering begon wel raar. Er werden een aantal details besproken, wel belangrijk, maar nou niet echt wereldschokkend, en ik gaf aan dat ik een Amerikaans patentvoorstel had, dat ik graag naar Japan zou halen. Daar moesten ze even over nadenken en daar zouden ze dan na twee weken op terugkomen. Maar ergens had ik verwacht over een contract te praten, of een contract te zien, of een contract te tekenen. Of dat we ten minste over geld zouden praten. 10 miljoen yen, 20 miljoen yen, 30 miljoen yen? Niets van dat alles. Na een uur vergaderen werd aangegeven dat de taxi stond te wachten, want we moesten naar het restaurant.
WTF...
Of zoals ze dat hier dan zeggen,
nan de??...
Ik kan niet zeggen dat ik met een tevreden gevoel in de taxi stapte. Afijn, het was een hele rit naar het centrum van Tokyo, waar we samen met de CTO en vice president (de president had het te druk) in een peper, maar dan ook peperduur restaurant gingen eten. Ik wilde niet weten hoe hoog de rekening was, maar moest onwillekeurig wel denken aan hoe veel lenzen en lasers ik ipv dit etentje had kunnen kopen, als ze mijn onderzoek gefinancierd hadden (bij nader inzien slaat die vergelijking nergens op, want lenzen en lasers zijn absurd duur, daar kun je echt heeeel erg goed voor eten en drinken). Het eten (en drinken) was uitmuntend, echt genieten. Maar ja, geen contract. Ze zouden over een week of twee dan bij ons langs komen, om de details mbt het Amerikaanse patent uit te werken.
Vandaag toch nog maar eens met de industriele coordinator overlegd: wat willen ze nou precies, waarom werd er niet over een contract gesproken? Welnu Lyrebird, zo legde hij uit, het feit dat ze met jou naar een heeel erg duur restaurant zijn gegaan, en daarvoor betaald hebben, betekent dat ze verder met je willen, daar is geen contract voor nodig. Dat geld voor je onderzoek komt er wel, er zal tzt ook een contract getekend worden, maar maak je verder geen zorgen. Het zit wel goed.
Moraal van dit verhaal: verwacht als je naar Japan gaat niet met Amerikanen of Europeanen van doen te hebben. Accepteer hun manier van zaken doen. Of zoals ik het al eens in een ander topic verwoord heb: als je voor de eerste keer American Football kijkt, kijk daar dan niet naar alsof je naar voetbal zit te kijken, waarbij je corners en buitenspel verwacht, ipv interference en touchdowns. Het zijn twee verschillende sporten, die allebei hun eigen charmes hebben. Het duurt even om dat te herkennen en te erkennen, maar dan ben je wel een ervaring rijker.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson