Japan, maar dan niet in Tokyo

Om in de vaart der volkeren mee te blijven kunnen gaan, hebben de Zuid-Koreaanse en Japanse overheden bedacht dat je moet proberen om de beste onderzoekers aan je te binden. De VS hadden daar jarenlang een patent op, maar dat patent lijkt een beetje te zijn verlopen, nu ze daar liever geld aan speculerende banken en vakbondswerkers van autofabrieken besteden.

Daarnaast is Azie vanwege de taal nog steeds erg geisoleerd van de rest van de wetenschappelijke wereld. Als je wel eens op een wetenschappelijke conferentie hebt geprobeerd om een verhaal van een onderzoeker uit Taiwan, China, of Japan te volgen, dan snap je waar ik het over heb. Vooral de Japanners hebben enorm veel moeite met het Engels, de taal die in de wetenschappelijke wereld het meest gebruikt wordt.

Zowel de Japanse als de Zuid-Koreaanse overheden stellen daarom geld ter beschikking om buitenlandse onderzoekers aan te stellen. Afgelopen jaar was ik al twee weken in Zuid-Korea en Japan geweest, en met name Japan vond ik erg indrukwekkend. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en nu zit ik in een provinciestad buiten Tokyo. Omdat ik een bloedhekel heb aan mensen die naar Nederland of de VS komen zonder de plaatselijke taal te kennen, had ik besloten om Japans te leren. Maar de laatste maanden in de VS waren nogal hectisch, dus van dat Japans leren kwam bijzonder weinig. De afgelopen week heb ik lang Japans gestudeerd, en ik pik zo nu en dan op waar een gesprek over gaat, maar ik kan me nog steeds niet verstaanbaar maken.

De studenten spreken mondjesmaat Engels, de ene wat beter dan de andere, terwijl de meeste professoren iets meer Engels spreken. Maar in de bus, winkels en restaurant is het een stuk lastiger. Het leuke is wel dat de Japanners erg geduldig en behulpzaam zijn en er de lol wel van in zien. In het begin dacht ik dat ze heel erg verlegen waren, maar dat valt eigenlijk best mee. Ik heb al een aantal keren met winkelpersoneel gelachen, omdat we elkaar met handen en voeten duidelijk probeerde te maken wat het probleem was. De afgelopen week heb ik een aantal makelaars proberen te spreken, maar die spraken allemaal geen Engels. Gelukkig kon een van de secretaresses voor mij vertalen, want anders had ik echt een probleem gehad. Tokyo is in die zin wat internationaler georienteerd, maar in deze provinciestad zijn ze echt niet aan buitenlanders gewend. Ik ben ook de enige Europeaan op de campus hier, en ik zie af en toe een blank gezicht in het straatbeeld. In restaurants merk ik dat kinderen naar me staren, en gelukkig doen veel Japanse dames dat ook. Ja, die Japanse vrouwen... vooral vergeleken met Amerikaanse vrouwen zijn ze beter gekleed, en hebben nog gevoel voor stijl. Een zwarte legging, witte sweater en badslippers heb ik hier nog niet gezien.

Conclusie na 1 week: De mensen zijn vriendelijk, het land is mooi en de vrouwen zijn hot. De taal is een probleem, maar daar werk ik hard aan. Een andere nadeel is dat ze hier net als in Nederland op elkaar's lip wonen, en net zo idioot hard rijden. Wat dat betreft heeft de VS een streepje voor.



Wtf... Tommy Lee Jones? Blijkbaar waren ze hier net zo onder de indruk van zijn rol in 'the Fugitive' als ik. Boss... Hij ziet er trouwens erg Japans uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-08-2016 08:21:39 ]

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 21:53 schreef sitting_elfling het volgende:
En Aziatische vrouwtjes vergelijken met de dames van Amerika. Kom op zeg

Je krijgt je portie nog wel. En zeg niet dat je niet gewaarschuwd was.

quote:

Op woensdag 6 mei 2009 01:12 schreef whataboutit het volgende:
Hoe zit het met aanspraak enzo? Ik heb welleens vernomen dat Jappaners een beetje schuchter zijn, niet zo snel tegen Europeanen/toeristen zullen praten. Of was dat bij chinezen

Ze zijn over het algemeen schuchter. Tot nu toe vind ik dat wel gemakkelijk, omdat ik maar een paar woorden Japans spreek. Maar eergisteren liep ik over straat, en toen hoorde ik achter me "excuse me, excuse me.... Sir, my daughter wants to practice speaking English with you." Dat wilde die dochter helemaal niet, maar zo raak je wel aan de praat. De Japanse studenten vallen me reuze mee. Die stappen zo op je af en beginnen tegen je aan te praten, maar het zou me niet verbazen als die iets ingefluisterd hebben gekregen.

quote:

Op zondag 10 mei 2009 20:58 schreef koffiegast het volgende:
Hoe ben je precies daar gekomen? Via je studie? Wil ook wel naar Japan en dan studeren, maar voor me idee zijn er meer beurzen voor andere vakgebieden dan ik doe (AI).

Ik kreeg een baan aangeboden. In deze tijden - vooral nu de Amerikaanse academische markt potdicht zit - kon ik dat niet weigeren. Ik had nog een sollicitatie lopen bij een Amerikaanse universiteit voor een positie, maar die procedure werd gestopt vanwege een hiring freeze.

quote:

Op zondag 10 mei 2009 21:29 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

ik dacht dat jij terug naar NL zou komen
Overigens waar ben je wetenschapper in?

Nee, ik kom waarschijnlijk nooit meer terug. Althans, niet voor goed. Mijn vakgebied is de biofysica, en dan met name de interactie tussen licht en (menselijk) weefsel. Praktisch gezien moet je dan denken aan het wegbranden van specifiek weefsel, en het maken van plaatjes van/in weefsel met speciale microscopen.

quote:

Maar goed ontopic klopt het dat japanners zeer racistisch zijn of niet, ik had uit een ander kaastopic begrepen dat ze westerlingen maar een stel wilden vinden.

Ik voel me regelmatig een wilde. De mensen zijn hier zo verschrikkelijk beleefd en het is heel moeilijk om daar gelijke tred mee te houden. Nou ben ik na 8 jaar Amerika soieso al behoorlijk bot en direct, dus ik moet me echt aanpassen. Tot nu toe nog helemaal niets van racisme gemerkt, integendeel. Nou is het wel zo dat ik zo'n beetje de enige blanke in deze stad ben. Tot nu toe heb ik drie stellen rond zien lopen met een blank hoofd, en een Russiche dame met kind. That's it. Dus veel reden tot klagen hebben ze hier niet.

quote:

Op maandag 11 mei 2009 03:06 schreef Megumi het volgende:
Misschien is het onderstaande wat voor je TS. Ook iemand die in Japan woont en werkt. En daar heel grappig over schrijft.

http://www.amychavez.addr.com/news/index.shtml

Geweldig! En erg herkenbaar.

Ik heb me toch een honger! Zelfs na al die jaren in Amerika was ik geen kilo aangekomen, dus ik weeg nog steeds bijna niets, maar op het dieet wat ik nu heb, ben ik bang dat er nog wel wat kilo's vanaf gaan. Vet, dat kennen ze hier niet!