Het OUD Estafette Topic deel 7

Boeiend verhaal gr8w8!

Tool!!


(Sober )

heerlijk om te lezen gr8w8 !!!

gr8w8 leuk om kennis met je te maken !! Ik kende je niet maar nu heb ik het idee een beetje kennis gemaakt te hebben !

aangenaam, ik ben stout !

Ik kreeg een PM-metje van gr8w8 met daarin de vraag of ik zijn stokje over wilde nemen, nou dat wil ik wel hoor.
Allereerst even melden dat ik niet zo leuk kan schrijven als al die literaire wonderouders die me al voor zijn gegaan, máár ik zal mijn best doen om het ook leuk en grappig (niet alles is grappig helaas) en lekker leesbaar te maken.

Wie is amaranta?
Amaranta is 29 jaar geleden op 24 december geboren in Salamanca. Dat is een plaats in het midwesten van Spanje, tegen de Portugese grens aan. Wat mij dan naar Nederland heeft gebracht? Mijn ouders.
Mja, mijn vader was een jaar of 5 daarvoor naar Nederland gehaald door Philips. Zij zochten gastarbeiders en mijn vader zocht een baan. Met 2 broers kwam hij naar Nederland. 1 broer is vrij snel teruggegaan en de andere broer is in Duitsland gestrand.
Goed 5 jaar later trouwden mijn vader en moeder. Mijn moeder was een meisje uit zijn dorp. Hoe ze verkering enzo hebben gekregen weet ik niet, ik weet alleen dat ze binnen 1 jaar zijn getrouwd. Mijn moeder besloot om ook naar Nederland te komen. Ze raakte zwanger en ergens gedurende haar zwangerschap besloot ze naar Spanje te gaan omdat ze daar wilde bevallen. Wat ik ergens wel kan begrijpen. Je bent in een land waar je de taal amper spreekt en waar je niemand echt ken. Ze wilde dus in een vertrouwde omgeving bevallen. En zo geschiedde het dus dat ik in Spanje werd geboren. De dag voor kerstmis, in Spanje een grote feestdag, en niet omdat ik die dag werd geboren maar omdat 1979 jaar daarvoor JC werd geboren. Begin januari werd ik gedoopt en niet veel later kwam ik naar Nederland. Dus ik ben in Spanje geboren maar woon mijn hele leven al hier. En hier is Eindhoven.

Van mijn jonge jonge jaren kan ik me niet veel herinneren. Ik was de oudste en ben als kind altijd thuis geweest, tot mijn 4de. Ik ben nooit naar een KDV of crèche of wat dan ook geweest. Thuis werd er Spaans gesproken. Dus ik denk dat een van mijn 1e aanrakingen met de Nederlandse taal op de kleuterschool is geweest. Ik ging naar de kleuterschool met José, mijn Spaanse buurjongen (en met wie ik later zou trouwen :’) ) . Op de kleuterschool leerde ik dus Nederlands, of in ieder geval mijn Nederlands verbeteren. Want wat ik kende ken ik van TV en een beetje van de buren dus.

Na de kleuterschool en basisschooltijd moest ik naar de middelbare school. Van de meester in groep 8 kreeg ik een MAVO-HAVO advies. En ik ging naar het GSG, want daar ging tenslotte iedereen van mijn vrienden heen. (José ook)
Na 4 jaar de MAVO te hebben gedaan had ik geen zin om naar de HAVO te gaan. Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Dussss ging ik maar naar ELE (economisch lyceum Eindhoven) want, iedereen ging naar ELE. Ja José ook. Overigens had en heb ik nooit iets met José gehad. We zijn altijd goed bevriend geweest en hebben als kind alles met elkaar gedeeld, daar zou ik een verhaal apart over kunnen schrijven. (Hand in hand communie gedaan, zie je wel, een soort van trouwen en samen voetballen en samen vadertje en moeder spelen, of vader en moedertje met zijn broer en dan was hij onze zoon, met het leed in de ogen aan zien hoe zijn broer met een benzinestift haren op mijn babypop tekende :’( en ga zo maar door)

Maargoed, ik ging dus naar het ELE. Daar werd ik opgeleid tot secretaresse Ja, je bent jong en je wilt wat. In mijn geval wist ik niet wat ik wilde. Op de opleiding koos ik voor directiesecretaresse en als keuzevak koos ik toerisme. Heeft geen drol met elkaar te maken maar je moest wat.
Ik ging stage lopen bij PSV want dat leek me leuk. Dus ik fietste naar het PSV stadion en zei: ik wil hier stage lopen. Zo gezegd zo gedaan. Stage had geen klap te maken met mijn opleiding maar ik mocht gratis naar wedstrijden en zag de spelers, ook leuk. Bij PSV ontmoette ik overigens een van mijn 1e liefjes. Geen speler, maar gewoon een ‘klant’ die een voetbalkaartje kwam kopen.

Na 3 jaar ELE dacht ik. Eigenlijk wil ik wel juffrouw worden. Dus ik naar de PABO.
De PABO was leuk maar had ook zijn mindere momenten. Waardoor ook mijn stages vrij kut waren en ik vaak dacht, is dit wel wat ik wil.

Wat gebeurde er. Toen ik in de 2de van de PABO zat overleed mijn 3 jaar jongere broertje.
Hij heeft op 17 jarige leeftijd zelf gekozen om uit het leven te stappen. Wat hem daartoe heeft bewogen weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. En, ik wil het ook niet weten. Ik kan er mee leven en vind het prima zo. Diep van binnen ben ik gewoon bang dat ik ‘zijn reden’ niet kan accepteren. Als ik het zou weten dus, dat ik zou denken, DAAROM? DAAROM? Of, dat ik er schuld aan heb gehad (wat natuurlijk niet zo is). Maargoed, doordat hij zijn geheim bij zich draagt kan ik er wel mee leven, ik kan in ieder geval mezelf de schuld niet geven. Mijn broer is overigens begraven in Spanje, dat zou hij zo gewild hebben. Hij wilde daar gaan wonen dus daar is hij nu.

Op 19 september 2000 ben ik een ander mens geworden. Ik ben niet meer de amaranta die ik de 19 jaar daarvoor was geweest. Ik ben nu bang, altijd bang. Bang om de mensen om me heen kwijt te raken. Ik voelde me alleen en dat gevoel zou nooit meer over gaan. Ik kon compleet door het lint gaan als ik thuiskwam en de auto van mijn ouders er niet stond. En er dan geen briefje op de keuken tafel lag. Met bonkend hart zat ik dan op de bank te wachten tot zij binnenkwamen of totdat de politie weer aan de deur zou staan met weer verschrikkelijk nieuws.
Maar andersom was dat ook, mijn ouders moesten (en moeten nog steeds) elke minuut van mijn leven weten waar ik was. Iets wat ik soms erg bedrukkend vind. Maar, wel begrijpelijk.
De angst is met de jaren wat minder geworden maar zal nooit weggaan. Ik weet natuurlijk dat mijn ouders ooit gaan overlijden. Maar daar denk ik liever niet aan. En al helemaal niet dat ik mijn eigen kinderen overleef.

Toen mijn broer overleed leerde ik hoe de samenleving in elkaar steekt. Mijn andere buurmeisje, het meisje waarvan ik dacht dat het mijn beste vriendin op aarde was liet me compleet vallen. Ze kwam niet langs en was er niet voor mij. Ze zei dat zij het ook moeilijk had. Ik kon dat even niet in een kader plaatsen en zei, ik heb het ook moeilijk en heb steun nodig, maar ze was er niet. Mijn andere vriendin, met wie ik best vaak ruzie had, was er wel. Samen lagen we in mijn 1-persoonsbedje en huilend viel ik in haar armen in slaap en huilend werd ik in haar armen wakker.

Frustrerend vond ik ook het taboe dat op zelfmoord heerst. Daar mag je niet over praten hoor. Laten we maar niet met amaranta praten want dan gaat ze huilen en dan moeten we praten over zelfmoord. En zo geschiedde het dus dat op school de leraren niet waren ingelicht door mijn mentor, wat hij wel zou doen. En ik elke les kon gaan uitleggen waarom ik er niet was geweest en waarom ik mijn werkstukken niet af had en en en (bedankt meneer Vos).
Wat me echter het meeste pijn deed was mijn klasgenoten, méér dan een handje schudden op dag 1 kon er écht niet vanaf. Onfortuinlijk verongelukte nog geen 2 maanden later de zus van een van mijn klasgenoten. Oh, daar werd UREN over gepraat, elke les, elke pauze, er werd rekening met haar gehouden en de leraren waren ingelicht en ze mocht haar werkstukken later inleveren en en en en waarom zij wel en ik niet? Ben ik minder omdat mijn broer en zelf voor koos en haar zus niet?
Ja, toen dacht ik, ik ga potverdorie die pabo afmaken en wel in een keer. Niks studieachterstand.

Maargoed, het drukte toch een stempel op mijn opleiding. Ik zat in de 2de en kon niet echt super blij stage lopen (twijfels, twijfels). Het jaar daarop kreeg ik aan het begin van het schooljaar een ernstig auto-ongeluk en stage lopen in een minder leuke klas op krukken en met veel pijn is ook niet alles.
In mijn eindjaar kreeg ik weer minder leuke klas en na nog geen week kapte de eigen leerkracht ermee. Ik had er echt geen zin in en vroeg een ander klas aan. Kwam helaas terecht bij een mentor die geen zin had in een stagiaire en dat liet merken.
Al met alleen maar kutstages gehad, maar, na 4 jaar studeerde ik toch af. Ik was erg blij. Papa en mama huilen op de diploma-uitreiking en meneer Vos sprak toch wel zijn lof uit dat ik het allemaal had gered in die 4 jaar.

Na mijn opleiding eerst de vervanging ingegaan en in dat jaar veeeeel geleerd. Daarna op een school gaan werken in groep 3. Na een jaar kon ik daar helaas niet blijven werken. Het leerling aantal was teruggelopen en er moest iemand weg. En tja, last in First out, dus ik mocht gaan. Achteraf ben ik blij want die school paste niet bij mij. Ben weer gaan vervangen want de banen lagen niet voor het oprapen en aan het einde van het schooljaar werd ik gebeld door een directeur, of ik op gesprek wilde komen. En zo geschiedde dat ik op de school terecht kwam waar ik nu nog werk, inmiddels in groep 6 én parttime. Ik vond het heerlijk om gewaardeerd te worden door de directeur en te merken dat ik het les geven echt in me had.

Terug naar 2001. Via het internetprogramma ICQ ontmoette ik in maart van 2001 Mex. Dit was kort nadat mijn broer was overleden. Na een paar maanden chatten kwam er een ontmoeting en een dikke 2 maanden later was daar de 1e kus, dat was op 15 juli 2001. Sindsdien zijn we samen. Overigens vind ik het soms best lastig dat hij mijn broertje niet heeft gekend. Natuurlijk omdat ik dat gewoon leuk had gevonden maar het is lastig om over mijn broer te praten met hem, Mex heeft hem niet gekend en voor hem is het dus ook lastig. Hij is er altijd voor me en heeft altijd een luisterend oor maar het is moeilijk. Nou praat ik er sowieso zelden over, eigenlijk alleen met een vriendinnetje, een oud klasgenootje van mijn broer.
Ook in deze relatie merkte ik de bezorgdheid van mijn ouders. Elke stap die ik zette moest ik verantwoorden. En toen, wilden we gaan samenwonen. Al met al heeft het denk ik een half jaar geduurd tussen de dag dat ik het aankondigde en de dag dat ik vertrok. Op het einde was ik een beetje klaar met rekening houden en ik zei, mam, morgen ga ik weg. En dat was maar goed ook want anders had ik nu nog thuis gewoond.
Ben overigens vrij beschermd en vrij ‘katholiek’ opgevoed maar daar kom ik straks op terug, dan kan ik de vraag van gr8w8 beantwoorden.

In juli 2006 hoorden we dat de vader van Mex ongeneselijk ziek was. We hadden het daarvoor al eens over trouwen gehad en waren het er nu wel over eens dat hij daar ook bij hoorde. Het zag er allemaal niet zo best uit namelijk. In de auto op weg van Spanje naar Nederland besloten we dat we gingen trouwen en prikten al snel een datum. Dat zou 28 april 2007 worden. Zijn pa zou dat zeker nog meemaken. Ook hij was hier van overtuigd. De voorbereidingen in volle gang. De chemo’s sloegen niet aan, de 1e niet, de 2de, de 3de niet. De bestralingen hielpen ook niet, maar zijn vader gaf niet op, hij zou bij de bruiloft zijn en hij vocht voor zijn leven. De bruiloft hoefde ook niet naar voren, was nergens voor nodig.
Op 19 februari (wat is dat toch met de 19de) verloor zijn vader het gevecht.
Op 5 maart, een kleine 3 weken later, kwamen Mex en ik erachter dat wij een kindje zou krijgen. Zijn vader heeft dit helaas niet kunnen meemaken. Ik heb hier vaak over nagedacht en weet niet wat beter is. Ik denk dat het zo namelijk goed is, hoe ondraaglijk moet het zijn, dat je weet dat je oudste zoon vader wordt, en dat je dat zelf niet mee kan maken. Nu wist hij niet dat ik zwanger was en dat is natuurlijk ook pijnlijk. Erg dubbel dus. Maar, als er een hemel is dan is hij daar en dan ziet hij dat ook. ( op 19 -09 00 vervloekte ik diezelfde hemel die mijn broer bij me had afgepakt)
Op 28 april trouwden we. De dag was een klein beetje zwart omrand maar we genoten want zo had hij het gewild.

Toen was het 9 november, de dag waarop ik uitgerekend was, maar, er kwam niemand, en ook de 10de niet en de 11de niet en de 12de niet en de 13de niet en de 14de begon het. Ik had weeën. Vandaag zou ik moeder worden. Ik wist het zeker! Of toch niet. Het werd de 15de, vandaag zou ik moeder worden, en wat mooi, op de naamdag van mijn broer. Maar nee, de 15de liep ook bijna ten einde toen ik mijn verloskundige om een ruggenprik smeek. Naar het ziekenhuis waar op 16 november onze dochter Eva werd geboren.

Eva, een naam ‘gekozen’ door de vader van Mex. Dat zit als volgt. Op mijn verjaardag wilde ik graag een naambordje van hem. We waren kort daarvoor verhuisd en dat is iets wat ik nog wilde hebben. Hij maakte een mooie tegoedbon voor mij. Op die bon had hij een naambordje gemaakt voor Amaranta en Mex. Daaronder had hij de namen van onze fictieve kinderen gezet. Een van die namen was Eva. En zo gebeurde het dus dat wij dat briefje weer tegenkwamen en besloten om een van zijn namen te kiezen.
Overigens vind ik het vrij pijnlijk dat mijn schoonvader en mijn broer nooit iets voor Eva zullen betekenen, zij zullen niets meer zijn dan de opa en de oma die ze alleen van foto’s en verhalen kent. En dat terwijl ze voor ons zo belangrijk zijn geweest.

Eva is een voorbeeld baby, ze sliep meteen door en at en eet heel goed. Ze is lief en leuk en perfect en ik ben helemaal verliefd op haar. Wat me ook deels brengt op de vraag van grachtwacht. Ik ben bang dat deels door mijn verleden ik een hele beschermende moeder gaat worden. Eva mag absoluut niet ongelukkig worden. Maar ik wil ook niet de overbeschermende moeder zijn zoals mijn moeder dat over mij is.

Goed dan heb ik nu nog niks vertelt over mijn hobbies en interesses. Zo geduldig als ik op mijn werk kan zijn zo ongeduldig ben ik in het dagelijks leven. Ik ben iemand die vol enthousiast ergens aan begint en halverwege er mee stopt. Ik heb 10 jaar lang op flamenco les gezeten, maar na 10 jaar had ik het wel gezien. Heb bij een kinderkoortje gezeten op gitaarles en een naaicursus gevolgd. Maar dit alles had ik na een tijdje al wel weer gezien. Op dit moment doe ik niks bijzonders behalve dan genieten van Eva. Ik heb een klein webwinkeltje waarin ik de door mij gemaakte borstvoedingsarmbanden verkoop.
Verder hou ik ook wel van lezen maar ook hierin heb ik periodes waarin ik veel boeken verslind en periodes waarin ik maanden niks lees. Een van mijn favoriete boeken is ‘honderd jaar eenzaamheid’. Ben ooit in dit boek begonnen in het Spaans, maar ik kon er werkelijk geen touw aan vast knopen, teveel Aureliano’s en Jose Arcadio’s om het te begrijpen. Vervolgens heb ik het boek in het Nederlands gelezen en daarna nog een keer in het Spaans. De nickname amaranta komt uit dit boek, zij is een van de hoofdpersonen.
Verder hou ik erg veel van spelletjes maar in je eentje spelen is ook niet zo leuk. Muziek is toch wel een passie van me en ik vind mezelf erg muzikaal. Mijn muzieksmaak is erg gevarieerd. Van Nederlandstalig (jaja, als mijn vader een Nederlander was geweest was hij een Sjonnie geweest) tot Spaanstalig en alles wat daartussen ligt.

Terug naar Eva. Ik wil natuurlijk een supermoeder worden/zijn die alles goed doet. Ik zou niet graag zien dat ze ongelukkig wordt of dat ze me later dingen kwalijk kan nemen. Aan de andere kant wil ik haar de vrijheid geven die ik niet altijd gehad heb. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen bij Mex en vriendjes werden ze sowieso niet echt vrolijk van. Mijn moeder heeft me van jongs af aan al geleerd dat mannen je moeten respecteren, en vooral je lichaam. Ik hecht daar best veel waarde en ben dan ook zuinig geweest op mijn lichaam en niet met de eerste de beste het bed in gedoken, dat vooral had ze me ernstig ingeprent. Groot was dan ook de schok toen ze ontdekte dat ik seksueel actief was (met Mex). En nog vervelender was de manier waarop. Ik had namelijk een ongelukje gehad tijdens het vrijen en moest daardoor een chirurgische ingreep ondergaan in het ziekenhuis, kon er natuurlijk niet over liegen. (Geen abortus of iets dergelijks maar er was van binnen iets gescheurd)
Verliefd was ik vaak, maar, wat is verliefd, wanneer ben je voor het eerst verliefd? Ik ben zo vaak verliefd geweest maar wanneer was dat nou echte liefde? Voor Mex ben ik dan misschien een of twee keer echt verliefd geweest.
Ik wil aan Eva eigenlijk meegeven wat mijn moeder mij ook meegaf. Respecteer je eigen lichaam en zorg ervoor dat anderen dat ook doen, geef het niet weg aan de eerste de beste die je wat mooie woordjes influistert en je het hoofd op hol probeert te brengen onder invloed van de gierende hormoontjes. En ze mag gerust genieten en zoenen hoor, dat heb ik ook veelvuldig gedaan! (Vind het bijvoorbeeld vreselijk dat mijn buurjongen van 17 seksueel actief is met zijn 15 jarige vriendin, maar ik merk ook wel dat het komt door mijn opvoeding die niet zo vrij en zo Nederlands is geweest)

Ik hou mijn hart vast als zie hoe sommige meisjes soms zijn, op de basisschool waar ik werk al zelfs! Nog niet zo lang geleden zat ik met een vriendin op het terras en zij had ook weer een vriendin bij zich. Dit meisje was aan het vertellen over alle vriendjes die ze had en hoe ze hun misbruikte en ga zo maar door. Ik kon alleen maar denken, als Eva zo maar niet wordt. Ik kon het niet laten en zei tegen haar: ‘je bent mijn grootste nachtmerrie’.

Natuurlijk zal ze dingen stiekem doen, en dat mag, daar zal ze dan puber voor zijn. Maar toch zal ik graag zien dat ze haar plekje kan vinden en niet het verkeerde pad op raakt.
Maargoed, dat is allemaal nog ver weg. En we zien wel wat de toekomst ons brengt.
Ehm ik kan nog uren doorschrijven maar ik heb ik denk ik genoeg van mezelf bloot gegeven.

Ik ga even opzoek naar iemand aan wie ik het stokje door kan geven..moeilijk moeilijk

Jeetje, amaranta, wat een heftig verhaal. Ik vind dat je juist wél heel mooi met woorden om kan gaan, het is prachtig geschreven. En wat ongelooflijk verdrietig van zowel je broer als je schoonvader. Zeker hoe je de omgang ermee van andere mensen hebt meegemaakt, wat zitten mensen soms ook stom in elkaar
En ik vind het einde van je verhaal juist heel mooi, hoe je praat over Eva

Geen literair wonder, m'n reet. Er zit gevoel in en is oprecht. Super.

En wel heftig inderdaad. Ik kan me het nauwelijks voorstellen hoe je je soms voelt/voelde.



Enne, waar is dat webwinkeltje te vinden? En op het volgende BB & SQ feestje, of van wie ook, kom ik ook om te babbelen.

Amarante ik heb je verhaal in een ruk gelezen, er is aan jou een schrijver verloren gegaan !
Prachtig verwoord en het heeft mij geraakt ! Dankje voor je verhaal

gr8w8, wat ongelovelijk veel studies heb jij gedaan, en nog steeds aan het studeren. Leuk geschreven ook. Moest lachen van de duif die je vanmorgen hebt doodgereden, niet om dat het grappig is dat het beestje dood is maar omdat je dat zo even tussen neus en lippen door verteld. En wat zijn nou favo film / boek / eten en waar mag men je 's nachts voor wakker maken?

Amaranta, que es muy intensa! En ik ben ook erg beschermt opgevoed, al hoewel ik me daar niks van aantrok. Zou ook mijn grootste nachtmerrie zijn hoor zo een meisje die jongens gebruikt en zich zelf ook laat gebruiken enkel en alleen maar voor een ogenblik van genot. Maar zou ook niet willen dat mijn zoon zo een player wordt als welke je tegenwoordig op elke straathoek ziet staan. Verders leuk om te lezen waar de naam Eva vandaan komt.

amaranta indrukwekkend verhaal

quote:

Op donderdag 23 april 2009 21:07 schreef gr8w8 het volgende:
Rikken is dat spel waar je met name ouderen helemaal mee over de flos kunt krijgen, omdat zij het bloedserieus spelen en elke kaart tellen, en daardoor helemaal door het lint gaan als je iets doet wat niet volgens verwachting is. Al dan niet expres. Maar dat klinkt dus inderdaad als een goede besteding tijdens een meet. Ik dacht dat ik de enige was die dat spel nog goed in z'n geheugen had zitten.

Inderdaad! Als ik nog naga hoe vaak mijn schoonvader tegen me uitviel omdat ik weer de troef niet had geteld... Bizar eigenlijk! En toch mis ik rikken. Wij zijn maar met zijn drieën hier, en Ieren hebben nog nooit van rikken gehoord, dus als wij visite uit Nederland krijgen dan ben ik altijd weer dolgelukkig dat we avonden lang kunnen rikken!!

Heel erg veel heel erg bijzondere verhalen gelezen weer. Ik moest vanaf topic 4 bijlezen. Het is erg mooi om te beseffen, nadat je hier een paar uur gelezen hebt, dat mensen zoveel meer zijn dan wat je in de dagelijkse gang van zaken aan de oppervlakte van ze meekrijgt.
Petje af!!

Jeetje Amaranta, wat een verhaal zeg! Mooi beschreven.

Ik geef het stokje door aan Juup©. En ik wil graag van hem weten wat hij van het ouderschap verwacht, hoe hij zich er op voorbereidt en hoe hij denkt dat het zal gaan in combinatie met zijn autisme.
Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 14:29 schreef Faja-Lobi het volgende:
gr8w8, wat ongelovelijk veel studies heb jij gedaan, en nog steeds aan het studeren. Leuk geschreven ook. Moest lachen van de duif die je vanmorgen hebt doodgereden, niet om dat het grappig is dat het beestje dood is maar omdat je dat zo even tussen neus en lippen door verteld. En wat zijn nou favo film / boek / eten en waar mag men je 's nachts voor wakker maken?

Amaranta, que es muy intensa! En ik ben ook erg beschermt opgevoed, al hoewel ik me daar niks van aantrok. Zou ook mijn grootste nachtmerrie zijn hoor zo een meisje die jongens gebruikt en zich zelf ook laat gebruiken enkel en alleen maar voor een ogenblik van genot. Maar zou ook niet willen dat mijn zoon zo een player wordt als welke je tegenwoordig op elke straathoek ziet staan. Verders leuk om te lezen waar de naam Eva vandaan komt.

Dat is ook zo, als Eva een zoon was geweest zou ik hem leren dat hij vrouwen (of mannen) moet respecteren. En zijn verantwoordelijkheden nemen en zeker ook niet met elk meisje het bed in duiken.
Overigens ben ik naast dat ik beschermd ben opgevoed ook gruwelijk verwend hoor. Ik heb altijd alles gekregen wat mijn hartje mij begeerde, maar ik ben wel iemand die genoegen neemt met weinig dus aan mij hadden ze geen moeilijke.

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 16:48 schreef amaranta het volgende:
Ik geef het stokje door aan Juup©. En ik wil graag van hem weten wat hij van het ouderschap verwacht, hoe hij zich er op voorbereidt en hoe hij denkt dat het zal gaan in combinatie met zijn autisme.
Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 16:58 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ik hoef jou maar 1 les te leren Juup en dat is doen alsof je schrikt. Dan hoef jij niet een uur lang boe aan te horen
En hoeft je kind (of dat kind) niet een uur lang boe te roepen tot jij schrikt.
Scheelt heel wat prikkels nietwaar?

Oké, hier dan mijn verhaaltje.

Wie ben ik

Ik ben 31 augustus 1967 geboren in het pittoreske plaatsje Heemskerk, en ben de jongste van een gezin met 2 kinderen. Ik heb 1 oudere broer.

Ik kan mij van mijn jeugd tot aan mijn 7de jaar ongeveer niet veel herinneren, maar wat ik wel weet is dat ik spreekwoordelijk opgroeide voor galg en rad.
Mijn ouders hebben mijn handen aan mij vol gehad, omdat ik nagenoeg alles deed wat dus juist niet gewenst was. Zij deden hun best maar kleine Juup© had een eigen (verborgen) agenda en deed precies wat hij zelf dacht dat goed was. Dat betekende dus dat ik zo af en toe een behoorlijke aanvaring met mijn ouders en zo'n beetje alle gezaghebbende instanties c.q. personen had.
Aan de andere kant werd ik door heel veel personen (vooral leerkrachten) bewonderd vanwege mijn leergierigheid en inzet mbt b.v. opstellen, werkstukken, spreekbeurten etc, alleen het stukje sociale interactie wilde maar niet lukken. Ik kon enorm goed op mezelf werken, maar was al vanaf mijn geboorte af aan snel afgeleid door alles wat zich aanbood aan mijn zintuigen (dat wil dan ook zeggen ALLES, dus horen, voelen, ruiken, proeven, zien) en dat is nog steeds zo.
Er werd in die tijd gezegd dat ik niet wilde luisteren en dat het mij niets kon schelen wat anderen van mij dachten, en dat heeft mij vaak erg veel pijn gedaan omdat ik zelf wist dat het anders was. Ik had altijd het gevoel dat de mensen mij niet wilden begrijpen, en elke keer als ik dat probeerde uit te leggen werd ik als brutaal en onhandelbaar omschreven. Dat heeft er voor gezorgd dat ik mij tot aan mijn 39ste jaar enorm vaak erg alleen heb gevoeld, en dat heeft altijd HEEL VEEL pijn gedaan.

Toch had ik geen enorm slechte jeugd, mijn ouders probeerden steunden mij in alles wat ik wilde ondernemen en hielden (en houden) enorm veel van mij. Zij probeerden mij elke keer weer de juiste richting op te sturen, maar ik wilde dat niet want veel dingen waren voor mij te eng of te druk, of het prikkelde mij juist niet genoeg om mijn interesse op te wekken.
Ik heb wel vriendjes en vriendinnetjes gehad in mijn jeugd, maar echt diepgaande contacten zijn het nooit geweest, simpelweg omdat ik niet wist wat ik met die mensen aan moest. Kinderen zijn vaak onvoorspelbaar en daar kon ik dus niet mee overweg, en dan was ik niet geïnteresseerd om te spelen omdat ik niet kon voorzien wat er tijdens de spelletjes zou gebeuren.
Ik was dan meestal ook degene die aangaf wat er moest gebeuren en wat voor spelletjes er gespeeld werden, omdat ik dan de planning bepaalde en zo de controle had over wat er gedaan werd en het op die manier voor mij toch enigszins voorspelbaar was.

Ik werd vaak gepest op school omdat ik van jongs af aan al kampte met een behoorlijk overgewicht, en omdat ik de sociale regels van het leven niet begreep en dus vaak buitengesloten werd. Ik zocht mijn toevlucht bijna altijd in de techniek en wetenschap, en was (ben) daar ook enorm goed in. Echt leren voor diploma's etc. heb ik nooit hoeven doen, omdat ik informatie opzuig als een spons en het ook nooit meer vergeet.

Na de middelbare school (die voor mij ook een kleine hel was) werd mij aangeraden om mavo/havo/mts/hts te gaan doen, maar dat kon ik niet. Ik kon niet tegen de schoolbanken en wilde zo vaak mogelijk buiten in de natuur zijn. Elke dag niet van de natuur e.d. genoten, was een dag niet geleefd. Het strakke stramien van het normale sociale en tevens arbeidsleven, werd en word door mij ervaren als een beklemmende wereld waar ik mezelf niet in thuisvoel en waar ik niet mee om kan gaan.
Ik ben (eigenwijs als ik ben) niet de richting op gegaan die mij voorgesteld werd, maar ben een lagere opleiding gaan doen waar ik veel met mijn handen kon werken. Ik ben naar de LTS gegaan en daar ben ik elektrotechniek gaan doen. Met de leraren kon ik het qua techniek enorm goed vinden (is altijd al zo geweest), maar wederom het stukje sociale interactie daar botste het vaak tussen ons.

Na de LTS ben ik in dienst gegaan en heb ik de tijd van mijn leven gehad. Ondanks dat ik niet met gezag overweg kan, heb ik het daar zo kunnen regelen dat ik mijn eigen regels kon hanteren zolang ik mijn taken maar deed, en dat resulteerde dus in hele dagen niets doen en zo nagenoeg slapend door mijn diensttijd heenkomen

Na mijn diensttijd ben ik weer gaan studeren en verder gegaan in de richting elektrotechniek, electronica. Dat trok mij toch niet zo meer en ik ben na 2 jaar overgestapt op de opleiding automonteur. Dat was ook niet wat ik zocht en ik be het jaar erna motorfietsmonteur gaan doen en dat was wel wat ik zocht. Helaas kreeg ik na 1 les gevolgd te hebben en motorongeluk waarbij mijn linkerbovenbeen deels verbrijzeld werd. Ik heb toen 2 x 3 maanden in het ziekenhuis gelegen en ben 2 maal geopereerd (eerste maal werd er 1 plaat in mijn bovenbeen geschroefd, maar die brak al 1 maand nadat ik weer naar huis mocht, dus ben ik nogmaals geopereerd en zijn er toen 2 platen ingezet die het wel drie jaar hebben uitgehouden).
Na 2 jaar op krukken te hebben gelopen is alles toch nog redelijk goed gekomen met mijn been op een definitief beschadigde knie na.

Ik ben niet meer gaan werken als motorfietsmonteur, maar werd door een vriend gevraagd of het vak cv monteur wat voor mij was, en dat leek mij wel wat. Ik heb toen in drie jaar de opleidingen doorlopen waar men normaal gesproken 5 jaar over deed, en ben mezelf gaan specialiseren in de verbrandingstechniek. Het was een schitterende tijd waarin ik heel veel geleerd heb en ook heel veel genoten heb van de kennis die ik op deed en in de praktijk kon brengen. Na 6 jaar bij dezelfde werkgever gewerkt te hebben, ben ik over gestapt naar een andere werkgever, omdat bepaalde afspraken niet nageleefd werden en de planning te dynamisch was (en daar kan ik dus niet mee overweg omdat ik duidelijkheid moet hebben om te kunnen functioneren). Later bleek dat ik toen al op de vlucht was voor mezelf, en ik raakte in die tijd zwaar depressief en begon steeds meer alcohol te nuttigen om maar rust te vinden.
Bij mijn toenmalige werkgever is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik die beste man bijna zijn kop ingeslagen met flink stuk aluminium, het is dat iemand waar ik nu nog steeds mee bevriend ben mij toen tegenhield anders was het echt fout gegaan. Ik was toen ZWAAR overprikkeld en wist niet wat er met mij aan de hand was.
Ik reed in die tijd motor, en dat ik nu nog leef is een wonder, want met de stunts die ik uithaalde zijn er al veel om het leven gekomen. Elke keer als ik chaos in mijn hoofd had ging ik racen om zo dmv de adrenaline die vrijkwam weer rust in mijn hoofd te krijgen. Snelheden van 260km/h waren in die tijd normaal voor mij

Toen ben ik definitief ziek thuis komen te zitten/liggen/ etc., en heb ik een paar jaar op het randje van leven en dood gebalanceerd omdat ik zo niet verder wilde leven. Ik wist dat er iets aan de hand was met mij maar ik wist niet wat. De hulpverlening had ik niets aan want die begrepen mij niet, en van vrienden of familie had ik geen steun want die begrepen het ook niet. Er waren 3 mensen in mijn leven die mijn toch altijd zijn blijven volgen en daar ben ik hun ook altijd enorm dankbaar voor geweest, want zonder hun had het er waarschijnlijk slecht uitgezien voor mij.
Op een gegeven moment heb ik mijn hond aangeschaft om uit mijn isolement te komen en omdat hij mij niet zou veroordelen voor wie ik ben en wat ik deed. Dat heeft mij heel vel steun en liefde opgeleverd en dat was de eerste stap in mijn herstel.

Mijn definitieve stap richting mijn herstel is gekomen toen ik DuchessX leerde kennen via FOK!. Ik dronk toen belachelijk veel alcohol en dat in combinatie met mijn medicatie zorgde ervoor dat ik rustig bleef. Ik heb haar moeten beloven dat ik zou stoppen met het drinken van alcohol, omdat zij anders niet op mij kon vertrouwen en dat heb ik ook gedaan. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, maar op den duur dronk ik zelden nog een biertje. Het was enorm wennen want zonder de dempende werking van alcohol kwam de chaos in mijn hoofd terug en dat was dus niet goed. Maar doordat DuchessX mij constant een spiegel voorhield (niet letterlijk) en mij in mijn waarde liet en juist de goede kant in mij zag, kon ik op een gegeven moment zonder de alcohol. Ik drink nu sinds 2,5 jaar geen druppel alcohol meer en dat bevalt mij goed. Soms heb ik we nog enorm de drang om dat te drinken (bij een langdurige overprikkeling b.v.) maar ik doe het niet want al sik er eenmaal weer mee begin dan is dat het begin van het einde.

Maar goed, ik had dus DuchessX leren kennen via FOK!. Na veel contact te hebben gehad via ICQ, hebben wij in Breda afgesproken (neutraal terrein en ongeveer tussen onze toenmalige woonplaatsen Bergen op Zoom en Eindhoven in), en dat ging eigenlijk al mis. Ik was zo gespannen dat ik mijn mond niet dicht kon houden en haar overspoelde met alles wat ik in mijn leven had meegemaakt e.d., dus niet bepaald iets waar je het op een eerste date over wilt hebben. Toch was er iets in mij dat haar aantrok want een week later hebben wij bij mij thuis afgesproken en vanaf dat moment waren wij dus een stelletje. Zito was trouwens net als ik gelijk verliefd op haar, en is dat nog steeds zo

Niet lang daarna is zij bij mij komen wonen tot haar appartement opgeleverd zou worden in Eindhoven, en toen dat eenmaal zover was voelde ik toch wel dat ik nooit meer zonder haar zou willen. Twee dagen nadat zij de sleutel van haar appartement had gekregen, ben ik naar Eindhoven gereden en ben daar ook niet meer weg gegaan (natuurlijk wel want ik moest in BoZ nog van alles regelen voor mijn verhuizing e.d.).
Sindsdien woon ik dus in Eindhoven en omgeving (want wij zijn nog 2 maal verhuisd) en ik 2002 zijn wij in Las Vegas getrouwd.

Mbt mijn herstel.
Wij hebben een onstuimige relatie gehad in het begin, en pas nadat een vriendin van DuchessX haar attendeerde dat ik wel eens een Stoornis in het Autisme Spectrum kon hebben vielen er voor ons zeg maar diverse stukjes van mijn puzzel op z'n plek. Ik had enorm veel herkenning bij haar (was ook autist) en ik ben toen verder gaan zoeken naar mezelf.
Na nog wat onduidelijke diagnoses is in 2007 eindelijk de juiste diagnose gemaakt en die is Hoog Functionerend Autisme. Het was alsof er een enorme last van mijn schouders viel die ik al heel mijn leven mee droeg. Eindelijk had ik het gevoel dat ik begrepen werd. Eindelijk was ik in contact met mezelf. Eindelijk kon ik anderen duidelijk maken hoe dingen voor mij zijn en voelen. Eindelijk had ik rust.

Sindsdien ben ik hard aan het werk om diverse handvatten aan te leren en dat gaat perfect. Het gaat niet zonder vallen en opstaan, maar het voelt goed en ik leer elke dag weer bij over mezelf en de mensen om mij heen. Door mijn depressie en het niet om kunnen gaan met andere mensen ben ik in een enorm sociaal isolement terecht gekomen, en pas sinds een paar maanden ben ik zover om stappen te ondernemen om daaruit te geraken. Dat is vaak enorm spannend en dat levert mij veel prikkels op waardoor ik daardoor dagen doodmoe en gespannen ben en stil op de bank of in bed moet liggen om mijn hoofd rust te geven, maar ik heb het er graag voor over.

ik heb geleerd waarom ik vaak een chaos in mijn hoofd heb, en leer n hoe ik er mee om kan gaan. Als er iets onverwachts gebeurd, of veel drukte om mij heen is dan kan ik mijn zintuiglijke waarnemingen niet afremmen en raak ik overprikkeld, wat dus resulteert in mogelijke woede uitbarstingen of dat ik mezelf volledig terugtrek in mijn hoofd en voor niets of niemand bereikbaar ben. Ik heb al heel goed leren omgaan met de woede-uitbarstingen en dat moet ik ook wel omdat wij eind augustus ons kindje verwachten en dan wil c.q. moet ik dat deel volledig onder controle hebben.

Hierbij ben ik tevens beland aan het einde van mijn verhaal, want ik ben nu vanaf mijn jeugd tot aan dit punt gekomen waarop ik weer toekomst perspectief heb. Ik geniet van het leven en probeer er het beste van te maken. Ik ben zelfs bezig met cursussen om iets met mijn persoonlijke ervaringen te doen mbt mijn autisme en dit te delen met anderen en hun zo te steunen. Of ik er echt wat mee kan gaan doen is nog de vraag, want op dit moment geeft het mij teveel prikkels. Wat mij ook schitterend lijkt is kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 jaar met een normaal of hoog IQ c.q. verstandelijk vermogen te begeleiden of ondersteunen in hun zoektocht naar zichzelf mbt hun autisme.
Ik ben enorm benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen.

Ik heb in mijn verhaal veel dingen achterwege gelaten omdat die voor mensen op FOK! niet relevant zijn en omdat ik anders een compleet boekwerk op FOK! aan het typen ben Het kan dan zijn dat er op sommige punten onduidelijkheid is, maar als jullie iets willen weten dan kunnen jullie het gewoon vragen. Of je dan een inhoudelijk antwoord krijgt is weer iets anders


Waar kan men mij 's nachts voor wakker maken? Voor niets, want ik slaap zo vast dat er een kanon afgeschoten kan worden en dan hoor ik het nog niet.

Wat doe ik in het dagelijkse leven? Ik werk aan mezelf

Wat zijn je hobbies, Internet, klussen in en om het huis, documentaires kijken, wetenschappelijke tijdschriften lezen, mijn vrouw vervelen , spelen met mijn nieuwe aanwinst (Canon EOS 450D)

Je grootste passies? Mijn vrouw , ons kindje in de maak, onze huisdieren, (verder zie hobby's)

Welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel? Ik lees momenteel 2 boeken, het grote Papa boek en het nut van ziekte.

Welke film is je-van-het? Snowcake (over een vrouw met autisme), The Black Balloon (over een gezin dat worstelt met een zoon die autistisch is), Matrix Trilogie, Harry Potter, LOTR, diverse SF.

Voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken? Chicken-Chat.

Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord? "Kloons zijn natuurlijk uiteindelijk vooral digitale persoonlijkheidsstoornissen".


_{Ik zie nu dat er een aantal typefouten e.d. instaan, maar na het typen van dit verhaal is mijn hoofd enorm druk en ben ik doodmoe dus ik ga ze niet herstellen.}

[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 24-04-2009 20:09:23 ]

Ik ben iemand aan het benaderen om het stokje door te geven.
Ik geef het stokje door aan _Ingrid_

Mijn vraag aan haar is, Hoe ga jij om met de ziekte van Tyler?

[ Bericht 49% gewijzigd door Juup© op 24-04-2009 18:58:40 ]

Wow Juup! Wat goed geschreven, en wat fijn dat je je maar hebt beperkt tot 1 a4tje zoals beloofd
Heb je die platen uit je been nog of heb je die aan iemand uit een ander topic gegeven zodat hij ze voor zn hoofd kon zetten?
hihi
Maar, het antwoord op mijn doorgeefvraag mis ik nog. Of, wil je dat niet geven? Of, weet je dat nog niet?

Amarante ik vind je schrijfstijl wel goed en het leest lekker. Ik heb het in een ruk uitgelezen, bijzonder verhaal!

Juup, wat vertel je het goed! Ik vind autistische stoornissen zo moeilijk te begrijpen, maar net als oxy kun jij duidelijk maken hoe je het ervaart. Heel bijzonder vind ik dit kijkje in je leven.
Zoals ik je posts lees in Z&G enzo heb je je dochter in ieder geval ontzettend veel liefde te geven en ik denk dat DuchessX en jij samen een fijn stel ouders gaan zijn!

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 18:38 schreef amaranta het volgende:
Wow Juup! Wat goed geschreven, en wat fijn dat je je maar hebt beperkt tot 1 a4tje zoals beloofd
Heb je die platen uit je been nog of heb je die aan iemand uit een ander topic gegeven zodat hij ze voor zn hoofd kon zetten?
hihi
Maar, het antwoord op mijn doorgeefvraag mis ik nog. Of, wil je dat niet geven? Of, weet je dat nog niet?

Mbt jouw vraag. Het is een goede manier om zo idd de prikkels te verminderen. Het is tenslotte makkelijker om een kind op die manier aandacht te geven zodat het blij is als dat het uren om aandacht blijft vragen.

En die platen en schroeven heb ik nog, maar waren te klein om bij een zeker iemand voor zijn hoofd te zetten. Daar is niet genoeg metaal voor op de aarde

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 18:59 schreef miss_sly het volgende:
Amarante ik vind je schrijfstijl wel goed en het leest lekker. Ik heb het in een ruk uitgelezen, bijzonder verhaal!

Juup, wat vertel je het goed! Ik vind autistische stoornissen zo moeilijk te begrijpen, maar net als oxy kun jij duidelijk maken hoe je het ervaart. Heel bijzonder vind ik dit kijkje in je leven.
Zoals ik je posts lees in Z&G enzo heb je je dochter in ieder geval ontzettend veel liefde te geven en ik denk dat DuchessX en jij samen een fijn stel ouders gaan zijn!

Dank je

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 16:48 schreef amaranta het volgende:
Ik geef het stokje door aan Juup©. En ik wil graag van hem weten wat hij van het ouderschap verwacht, hoe hij zich er op voorbereidt en hoe hij denkt dat het zal gaan in combinatie met zijn autisme.
Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE

Lieve meid,
wat een mooi en openhartig stuk heb je over jezelf geschreven, het heeft heel veel indruk op me gemaakt.
Ik vind je heel leuk en spontaan en blij dat ik je onlangs in het echt heb leren kennen.
voor Eva

BOOOOEEEEHHHHH

Juup! Ik dacht even dat ik je niet mocht vragen, omdat je nog net geen papa bent. Mutsig van mij. Ik zei het al bij Ama's verhaal, ik sla mezelf nu nog meer voor m'n kop dat ik nog steeds niet in het echt jullie heb gezien.

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 20:07 schreef DuchessX het volgende:

[..]

Lieve meid,
wat een mooi en openhartig stuk heb je over jezelf geschreven, het heeft heel veel indruk op me gemaakt.
Ik vind je heel leuk en spontaan en blij dat ik je onlangs in het echt heb leren kennen.
voor Eva

BOOOOEEEEHHHHH

Ik kreeg helemaal een kriebel in mn buik van je berichtje!
Ik vind het ook erg leuk dat jou/jullie nu persoonlijk ken!