Het OUD Estafette Topic deel 7

Mooi verhaal Mefke

Beesie-Jen wat knap dat je zoveel afgevallen bent, want een kracht. Ik kan me heel goed voorstellen dat het raar en tegenstrijdig voelt dat je nu juist aan moet komen. Ik ben ooit 10 kilo afgevallen en voel het al als maf

Jeetje heftig hoor ymme, wel heel fijn dat jij en je man zo goed met elkaar kunnen praten!

Och mijsje wat een vreselijke weg voor je moeder en wat ontzettend heftig voor jou... is ze nu wel weer wat meer zichzelf?
Hopelijk vindt de gynaecoloog vandaag de oplossing zodat jullie snel zwanger kunnen worden!!

Mefke ik herken zoveel in jouw verhaal haha ik kan ook echt absoluut geen woordjes stampen, sowieso niets stampen. Ik weet nog dat ik standaard een 1 haalde voor engelse woordjes (grmbl) (Frans had ik gelukkig niet!). Om iets te onthouden moet ik het snappen en voor me zien. En ook ik lees alles wat los en vast zit, kan er niets aan doen

Ben ik een nuchter mens? Ja, in de zin van 'het komt zoals het komt en het is zoals het is'. Maar ik kan me ook echt gek maken in mijn hoofd met dingen als 'als dit, dan dat' enz. Als ik het zwart zie, dan is het ook echt diep zwart. Duurt gelukkig nooit al te lang, want is enorm vermoeiend.
En ik ben nuchter in de zin van dat ik niet echt spiritueel ben enzo. Heb tot nu toe ook nog maar 2 keer het gevoel gehad dat ik moest 'vluchten', 'rennen', 'gaan'. En beide keren bleek er achteraf een goede reden, de miskraam en het overlijden van mijn oma. Nou ik dat weet vind ik het niet meer zo erg en kan ik beter luisteren naar mijn gevoel.
En bedankt voor de complimenten over het stuk. Het is altijd erg lastig uitleggen dat je wel licht dyslectisch bent, maar toch makkelijk leest en schrijft. Ze zouden er eens een andere term voor moeten verzinnen...

Ik heb mijn opvolgster inmiddels gesproken en weet dat zij pas na het weekend tijd heeft. Ik ga haar de vraag mailen en zet em daarna hier.

Mefke, ik snap wat je bedoelt over dat lastig uitleggen over licht dyslectisch zijn... ik zie het vanaf de andere kant. ik heb kinderen in de groep (en heb gehad) die ook dyslectisch zijn (en waren), maar die ook heel graag en goed lezen. als iemand een hogere mate van intelligentie heeft, dan is de dyslexie makkelijker te compenseren. Als de intelligentie lager is (ik bedoel niet dom...) dan is de dyslexie minder goed te compenseren en valt het meer op dat een kind dyslectisch is. (veel mensen denken ook dat je als dyslect niet kan lezen, maar dat is zooooo niet waar...)

Leuk om nu ook mensen te leren kennen waar ik eigenlijk weinig van wist. De nieuwe groep zwangeren, eigenlijk Ik merk nu echt dat ik de laatste tijd niet meer de tijd heb om me in alle topics te verdiepen.

Leuk om jullie hier alsnog te leren kennen!

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 21:09 schreef mijsje het volgende:
Mefke, ik snap wat je bedoelt over dat lastig uitleggen over licht dyslectisch zijn... ik zie het vanaf de andere kant. ik heb kinderen in de groep (en heb gehad) die ook dyslectisch zijn (en waren), maar die ook heel graag en goed lezen. als iemand een hogere mate van intelligentie heeft, dan is de dyslexie makkelijker te compenseren. Als de intelligentie lager is (ik bedoel niet dom...) dan is de dyslexie minder goed te compenseren en valt het meer op dat een kind dyslectisch is. (veel mensen denken ook dat je als dyslect niet kan lezen, maar dat is zooooo niet waar...)

Helemaal mee eens... ik ben ook dyslectisch maar door mijn intelligentie kan ik het goed verbloemen...
Alles wat leerbaar is (dus stampwerk) gaat prima, moet ik echter zonder voorbereiding iets op mijn schoolbord schrijven...grote kans dat het fout gaat Gelukkig weten mijn leerlingen het en helpen ze me wel ff de fouten eruit te halen. Spellingsregels ???? Geen idee wat ik er mee moet..ik 'zie' wel of het fout is of niet (en soms ook niet) of de spellingscontrole verteld het wel. Andere talen leren ? een ramp... alleen engels is logisch in mijn ogen. Vraag me niets over frans.. .Duits spreek ik alleen van het horen op vakantie.
Routes ? Liever zo uit mijn hoofd dan met Tom Tom.. van dat mens moet ik nl links en rechts af en ik weet nooit wat dat is. (en als ik dan fout rij, ga ze zo vervelend roepen dat ik om moet keren
Een keer ergens geweest ? Ik weet de weg. (en mijn man heeft geleerd dat ie dat dan maar beter kan volgen) Klokkijken ? Doe ik wel met het horen van de slagen.. die wijzer lijken bij mij altijd wel te bewegen. Digitaal gaat iets beter maar dan moet ik altijd weer bedenken wat 45 is (kwart voor of kwart over)
Ach ik kan er prima mee leven, mijn omgeving lijkt er altijd meer moeite mee te hebben dan ik (en dan vooral mensen die me eigenlijk amper kennen )


Verder wil ik alle schrijvers bedanken : Mijsje, Mefke,Sjeen,Bessie-Jen, Ymme : ik heb genoten van jullie verhalen, veel herkend en meegeleefd. Dank jullie !!

Mooie verhalen weer...

Zita Swoon

Ik ben de volgende trouwens, wil er wel even goed voor gaan zitten om een mooi en eerlijk beeld te geven over mezelf. Dat betekent dat het vanavond zeker niet gaat lukken, want ik heb gasten in huis ivm FOK!radio. Ik ga er morgen mee aan de slag. En jullie kennen me, kort van stof ben ik in ieder geval niet

Take your time Flugel

Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."

Of ben ik nu te formeel?

Ik vind dat ook wel erg leuk om te lezen Lois, miste het ook al een beetje

quote:

Op maandag 11 mei 2009 20:42 schreef Lois het volgende:
Take your time Flugel

Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."

Of ben ik nu te formeel?

Daar zat ik inderdaad ook een beetje op te wachten, maar toen het er nog niet stond heb ik zelf maar effe gepost dat het effe duurt..

En nee, vink niet formeel. Is wel zo duidelijk lijkt me.

Niks formeel, gewoon vergeten (iets met hormonen en vergiet enzo). Flugel is dus inderdaad de volgende en de vraag die ik haar gesteld heb is:
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?

Flugel, succes met schrijven, ben benieuwd!

@ stout: ik kan dus absoluut niet stampen. Ik moet er juist de logica van inzien of ik maak er een soort van beeld van, dan gaat het wel. Topografie ging om die reden prima want dat is een kaart. En woordjes leren niet want ik onthield wel het beeld van de pagina en wist waar het woord stond, maar de vertaling, geen idee. Grappig dat er toch best wel wat mensen zijn die daar 'last' van hebben. ('last' omdat ik zelf vind dat het geen groot probleem is zolang je er maar rekening mee houdt en omdat het ook z'n voordelen heeft. Wij hebben hier dus bijvoorbeeld echt geen tom-tom want volgens mijn manlief heeft ie een mefke-mefke, werkt net zo goed)

mooi geschreven Mefke leuk om mensen zo een beetje te leren kennen

Zo, nu ben ik aan de beurt om mijn verhaal op papier te zetten. Ben begonnen met teruglezen, want ik heb maar een paar verhalen gelezen toen de estafette net begonnen was. Ik zag dat iedereen heel oprecht een kijkje in het leven heeft gegeven en dat ga ik nu dus ook doen. Ik gebruik de vragen lijst uit de OP als leidraad, maar geef er toch een beetje m’n eigen draai dan.

De geschiedenis
Goed, flugeltje dus… Daniëlle eigenlijk en om precies te zijn word ik al sinds jaar en dag Daan of Daantje genoemd door iedereen die me langer dan 10 minuten kent. Ik ben 33 jaar geleden geboren in Alkmaar omdat mijn ouders na de teloorgang van de textiel in het Tilburgse naar Noord Holland zijn getrokken. Mijn vader heeft daar een baan bij Hoogovens gekregen. Na een jaar of tien Noord Holland (ik was toen een jaar oud) besloten mijn ouders terug naar Tilburg te verhuizen en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voel mezelf op en top Tilburgs en ben daar nog trots op ook! Ik ben het enige meisje thuis en een nakomertje, heb vijf oudere broers waarvan eentje eigenlijk mijn neef is. Toen mijn tante psychisch in de problemen kwam hebben mijn ouders mijn neef opgevangen. En goed ook, want hij heeft langer bij mijn ouders gewoond dan bij z’n eigen ouders. Ons gezin is groot, maar nooit té groot geweest zoals je merkt. Altijd was er plaats om mensen op te vangen als het nodig was. Soms ook om onbegrijpelijke redenen bleven mensen maar een kans krijgen, de vergevingsgezindheid is nog altijd enorm groot. Dat is ook de reden dat mijn oudste broer (alcoholist en pathologisch leugenaar) nog steeds welkom is in huis. We zijn het niet eens met zijn levensstijl, vertrouwen hem ook niet altijd. Maar het is en blijft familie en dat is enorm belangrijk voor ons. Ik kan zelf overigens iets makkelijker afstand nemen dan mijn moeder dat kan. Die vind haar gezin het belangrijkste wat er is. Ik kan goed zonder mijn oudste broer leven, maar als puntje bij paaltje komt ben ik er ook voor hem.

De Achtergrond
Overigens hebben wij, als kinderen, nooit op de eerste plaats gestaan bij mijn ouders. Ze waren voor elkaar de enige onbetwiste nummer één! Ik heb daar van geleerd hoe liefdevol een relatie kan zijn. Hoe passievol ook, zowel in ruzies (altijd alleen met woorden) als in genegenheid. (sexualiteit was nooit een probleem bij ons in huis) Mijn ouders zijn tot op de laatste dag verliefd op elkaar geweest, liepen toen ze al ruim 35 jaar samen waren nog steeds hand in hand! Ik heb al vroeg besloten dat ik later ook zo’n grote liefde wilde meemaken. Helaas mocht de liefde tussen mijn ouders slechts 38 jaar duren. Toen kreeg mijn vader ‘griep’. Vijf weken later had ik geen vader meer. Ik woonde als enige thuis op dat moment en had het genoegen mijn moeder een groot deel van de tijd op te vangen. Hoe vang je iemand op die de man kwijt raakt met wie ze vanaf haar 15e samen was? Simpelweg: niet!! Niet op vangen zo iemand, ze was compleet de draad kwijt. Een tegendraadse puber was ze geworden en ik werd de ouder, de verzorger. Lang de tijd kreeg ze niet om te treuren, want ongeveer anderhalf jaar later (ik was inmiddels het huis uit) overleed plotseling de ex-vrouw (inmiddels weer vriendin) van mijn oudste broer. Aangezien mijn oudste broer niet de meest verantwoordelijke persoon is hebben we alles op alles gezet om ma de voogdij over de kids te laten krijgen. Dat is vrij snel gelukt waarna ze op haar 55e weer twee kids in huis kreeg. Een knul van 11 en eentje van 16. De oudste is door omstandigheden (al te ver verpest) niet lang bij haar gebleven, maar doet het inmiddels (6 jaar later) wel goed. De jongste woont nog steeds bij haar in huis en doet het prima. Een relatie heeft ze nooit meer gekregen. Pap was en is voor haar de enige man, de grote liefde. Ze stort zichzelf op haar gezin en is daar (inmiddels) gelukkig mee.

De jeugd
Zoals je uit bovenstaand verhaal kunt halen kom ik uit een liefdevolle omgeving, ik heb dan ook geen klote-jeugd gehad. Wel heb ik e.e.a. meegemaakt, zo ben ik geconfronteerd met misbruik (wijdt ik liever niet over uit) en is alcohol/feestjes wel een rode draad. Ik heb het niet altijd leuk gevonden als mijn ouders dronken of dronken waren, maar puur sec gezien ben ik er niet veel slechter van geworden. Ondanks dat ik altijd al fors ben geweest, rood haar had, een bril, zomersproeten en op enig moment zelfs een beugel (jaja, het kan :’) ) ben ik eigenlijk nooit echt gepest. Zowel op de lagere school als op de middelbare zocht ik gewoon het groepje op met de grootste bek en sloot mezelf daarbij aan. Dat heeft me veel leed bespaard denk ik. Op het MBO (reclame en presentatietechnieken) paste ik er gewoon tussen en kon ik voor het eerst echt mezelf zijn. Al heeft het nog ruim tien jaar geduurd voor ik leerde dat ik ‘mezelf zijn’ niet perse de ‘aangepaste’ variant van Daan hoeft te zijn.

De liefde
Ik en de liefde, boeken vol kan ik erover schrijven. Van rondneuken tot hartstochtelijk liefhebben alle facetten heb ik meegekregen. Ik heb een paar belangrijke relaties gehad, m’n eerste grote liefde op m’n 14e (1,5 jaar), op m’n 18e de eerste volwassen relatie (1 jaar) en vervolgens op m’n 22e de eerste relatie met toekomstperspectief. Twee jaar zijn we samen geweest, een jaar woonden we samen toen bleek dat hij een ander had.

Het huwelijk, de scheiding en de grote liefde…
Op m’n 25e, net na het overlijden van m’n vader leerde ik R. kennen. R was van het type waar ik vroeger nooit op viel. Rust, regelmaat en reinheid. Iets waar ik, na de dood van m’n vader, enorm veel behoefte aan had. R. zelf had nog nooit een relatie gehad en ik was voor hem de persoon die hem het ‘leven’ leerde kennen. Zo werden we eigenlijk best gelukkig samen. Ik kreeg rust en orde en hij iemand die er altijd voor hem was. Hoe belangrijk dat laatste was werd me pas later duidelijk. R is psychisch nogal een ‘uitdaging’ om het zo maar eens te zeggen. Hij heeft zo z’n buien en ongemerkt veranderde onze verkering in een relatie waarbij hij me nodig had en ik het nodig had om nodig gevonden te worden. Die laatste zin klinkt krom, maar lees ‘m maar eens een paar keer. Ik voelde mezelf sterker worden naarmate hij zwakker werd. Binnen pakweg een jaar zaten we compleet aan elkaar vergroeit. Toen een huwelijk ter sprake kwam was dat dan ook snel geregeld. Op dat moment kreeg ik een inzinking. We waren er met z’n allen van overtuigd dat het een verlate reactie op de dood van m’n pa was, maar waarschijnlijk wilde m’n innerlijk me iets vertellen. Ik kon deze ‘inner voice’ niet horen, trok m’n prachtige witte jurk aan en trouwde twee jaar nadat m’n vader was overleden met een man waar ik eigenlijk alleen maar heel veel genegenheid voor voelde. Begrijp me overigens niet verkeerd, op dat moment was ik 100% van overtuigd dat ik het juiste deed. Grote liefdes werkten bij mij blijkbaar niet en deze relatie werkte wel. Ik ben er ook van overtuigd dat het had kunnen blijven werken als na ons huwelijk niet alle kaarten anders kwamen te liggen.

Het zal enkele weken na ons huwelijk zijn geweest dat ik vroeg wanneer we aan kinderen zouden beginnen. We hadden het er al eerder over gehad, we wilden allebei en ik was er wel klaar voor. Nou, R dus overduidelijk niet. Hij wilde ineens geen kinderen meer! Nu niet, dan niet, nooit niet! Ik was er kapot van. Had altijd al kinderen gewild, dat wist hij, hij wilde ook en nu ineens…… Lang verhaal kort: Ik heb besloten bij R te blijven. Soms is iets vertrouwds wat niet helemaal klopt veiliger dan een sprong in het diepe. Vier jaar zijn we zo nog samen geweest, vier jaar waarbinnen we compleet uit elkaar groeiden. In die vier jaar volgden de psychische episodes van R elkaar steeds sneller op en werden ze heviger. Zelf heb ik in die periode FOK! ontdekt en kreeg ik door al mijn werkzaamheden voor FOK! steeds meer zelfvertrouwen. Hier was ik iemand, wilden mensen mij kennen en werd er nog naar me geluisterd ook! Er ging een wereld voor me open. En uiteindelijk na vier jaar en her en der een prikje van enkele mensen hier op FOK! durfde ik de stap te zetten. Ik blijf er van overtuigd dat ik met R tevreden oud had kunnen worden. Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers. We waren het beide eens en wat volgde was een harmonieuze scheiding in goed onderling overleg. We hebben geen hekel aan elkaar, ruzie is er nooit geweest. In juli kreeg ik de sleutel van m’n eigen stek en ben ik vertrokken. We spreken elkaar nog wel eens, maar we hebben elkaar eigenlijk steeds minder te melden. Ik ben en blijf er van overtuigd dat het voor R nooit een bewust ‘kwetsen’ richting mij is geweest. Hij kon ook niet anders, het zat psychisch gewoon niet goed. Ik koester dan ook absoluut geen wrok richting hem. Hij was de persoon die ik op dat moment nodig had, we hebben ook mooie momenten gekend samen.

Toen ik net de sleutel van m’n nieuwe huisje had ben ik naar een 80’s feestje geweest met iemand die net als ik heel erg van dat soort muziek houdt. Ik had ‘m leren kennen via FOK! en hij kreeg via z’n werk kaartjes. Omdat hij wist dat ik dat tof vond was het zo geregeld dat ik mee zou gaan. Vooraf had ik overigens al eens aangegeven Martijn een gezellige gast te vinden en ik had hem gevraagd of we een keer iets konden gaan drinken. (echt alleen drinken, wilde nieuwe mensen leren kennen, niets meer) Nou dat feestje smaakte na meer en een week later zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk was er een derde date voor nodig om aan elkaar toe te geven dat we elkaar wel heel leuk vonden en de eerste kus viel. Twee weken laten werd de scheiding uitgesproken. Weer een paar weken later besloten we een weekje op vakantie te gaan samen. Dit beviel zo goed dat Martijn daarna nooit meer vertrokken is. En eindelijk maak ik dan mee wat mijn ouders met elkaar hadden, de grote liefde!

Inmiddels hebben we samen een huisje gekocht hier in Tilburg en zijn we klaar voor een volgende stap. Eindelijk mocht mijn kinderwens in vervulling gaan!! Het is voor de mensen hier in OUD geen geheim dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. De eerste keer liep met 5 weken al mis, de tweede keer eindigde afgelopen april met 11 weken in een miskraam. Ik heb een paar dagen heel diep gezeten, maar heb ook deze tegenslag weer overwonnen. Inmiddels ben ik wachtende op mijn eerste menstruatie. We willen zo snel mogelijk weer verder met proberen. Een kindje is zo enorm welkom, er staat een reservoir vol liefde klaar!

De vraag van Mefke:

quote:

Op maandag 11 mei 2009 21:54 schreef mefke79 het volgende:
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?

Nee, ik ben compleet tevreden met hoe de zaken gelopen zijn. Ik heb zelf bepaald hoe het proces zou verlopen en we hebben de zaken met z’n tweetjes goed afgesloten. Vooral het feit dat we ons kindje in de tuin hebben kunnen begraven en we dus fysiek ook afscheid hebben kunnen nemen heeft me geholpen. Een volgende keer (god moge het verhoeden) zou ik het zo weer op deze manier doen. Overigens heb ik besloten dat er gewoon geen volgende keer komt. Een derde keer achter elkaar is zó enorm uitzonderlijk, dat zou zó sneu zijn dat ik gewoon vind dat het niet kan en niet mag. Een volgende zwangerschap hoop ik geen stemmetje in m’n achterhoofd te hebben dat er ‘misschien wel iets mis is’. Maar dat is dan ook het enige.

De wijze woorden:
Heb ik spijt van dingen die ik m’n leven gedaan heb? Nee, helemaal niet. Spijt is een verspilde emotie. Alles wat ik meemaakte maakte ik mee om een reden en geen kruis was zo zwaar dat ik het niet kon dragen. Hoe triest en verloren ik mezelf af en toe ook gevoeld heb, altijd overheerste bij mij het positivisme. Als ik iets grappigs zie moet ik gewoon lachen en als ik lach ben ik blij. Tot nu toe heb ik elke dag in m’n leven (verdrietige dag of niet) wel iets meegemaakt waardoor ik hardop moest lachen. Een dag waarop je hardop gelachen hebt is gewoon een gelukte dag. Alles komt altijd goed! Dat laatste is zo’n beetje m’n levensmotto. Ik ben een gelukkig mens!

[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 12-05-2009 09:58:53 ]

quote:

Op maandag 11 mei 2009 21:57 schreef mefke79 het volgende:
@ stout: ik kan dus absoluut niet stampen. ...

Je naam is een konijn!
te flauw, sorry

ik ga morgen het verhaal van flugel lezen.

quote:

Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers.

Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar

Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!

quote:

Op maandag 11 mei 2009 22:34 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar

Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!

Ja tuuk mag dat nog, maar ik vind 'samen tevreden oud worden' (relatie-technisch gezien) echt iets wat meer bij vijftigers en zestigers past. Al mag je dan nog steeds van iedere dag een feest maken natuurlijk

[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 11-05-2009 22:51:16 ]

Wat een ontzettend ontroerende verhalen weer Iedereen heeft zo zijn eigen bagage en ik heb er bewondering voor hoe iedereen dat inderdaad op kan schrijven

Ik heb overigens DJMO bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen.

Voor haar heb ik de volgende vraag:

De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

quote:

Op maandag 11 mei 2009 23:00 schreef flugeltje het volgende:
Ik heb overigens DJMO bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen.

Voor haar heb ik de volgende vraag:

De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

ik ga maar eens beginnen met morgen wat te lezen, ik heb zo nu en dan wel verhalen mee gelezen maar verder nooit gepost hier.

ik denk dat ik morgenavond mijn verhaal neer kan zetten hier

flugeltje wat een mooi verhaal en sommige dingen zijn erg herkenbaar voor me.
Fijn om dan te lezen hoe een ander daar mee om is gegaan

Ik raak hier toevallig verzeild.
@Flugeltje:
Voor mij zo herkenbaar! Ik wens jullie alle goeds!
(alle anderen natuurlijk ook)

mefke wat herkenbaar over je eerste zwangerschap. Tussen Liam en Ezra in heb ik ook een miskraam gehad en op de 1 of andere manier kon ik die keer niet stoppen met roken. ik voelde me er ook niet schuldig over, er was gewoon iets en dat bleek dus ook na 9 weken. "grappig" zoals je dat blijkbaar toch voelt dan.
Fijn dat alles nu helemaal goed voelt!

Wow, wat een liefde spat er van je verhaal af, flugeltje Ik ga er bijna van tranen gewoon Mooi geschreven.