Goed, Mefke dus. Ik heb ‘iets met communicatie’ als beroep, dus ik zal me proberen in te houden en er geen lap tekst van te maken.
Geboren en getogen in een klein dorpje in het Brabantse land, ergens bij de Maas in de buurt. Ik heb daar op zich een leuke jeugd gehad, maar zou er zelf nooit kinderen willen opvoeden. Een kleine school, kleine klassen en iedereen kent elkaar. Dus met het minste of geringste ‘gebrek’ val je op en dat heb ik geweten. De combi van een enorme overbeet (of hazetanden, zoals wij het noemden) en slissen zorgde ervoor dat ik op mijn achtste al een beugel had. Zo’n buitenboordmodel en zo’n binnending. Los van het feit dat het niet hielp tegen het slissen, was ik daarmee het mikpunt van de groep. En ik kan veel hebben, maar uiteindelijk sloeg ik er op, letterlijk. En dat is dan weer minder handig, want juist dat zien leraren dan. Al met al was deze periode goed voor menig driftbui, flink wat stress en het begin van het telkens hoger leggen van de lat voor mezelf. Als ik maar dit doe of dat, dan vinden anderen me wel leuk/lief/aardig, dat idee.
De middelbare school stond gelukkig niet meer in het dorpje en was het uurtje fietsen meer dan waard. Ik heb daar een heerlijke tijd gehad, al waren de eerste jaren moeilijk. Langzaam vond ik mijn plekje. Ergens in die tijd werd ook nog ontdekt dat ik licht dyslectisch ben, al zou je dat niet zeggen van een boekenwurm als ik. Dingen letterlijk uit mijn hoofd leren kan ik niet, woordjes leren is een ramp. Ik ‘zie’ de rijtjes bij Franse les nog voor me, rechts het Franse woord, links het Nederlandse. Ik kon vertellen waar het woord stond, zag de woorden eromheen, maar de letterlijke vertaling, geen idee.
Taal begrijpen is daarentegen geen enkel probleem. Spellingsregels zeggen me weinig, maar ik ‘voel’ wel aan als iets niet klopt, kan alleen soms lastig aangeven waarom dan niet. Het werkt dus gewoon een beetje anders dan normaal, ik denk in beelden, anderen denken in letters. Voordeel is dat ik een kei ben in de weg vinden en onthouden, ik zie de route letterlijk voor me. Wat rechts en links is, vaak geen idee, maar vertrouw maar op de gebaren van mijn handen, die kloppen altijd.
Na HAVO en VWO een universitaire studie gedaan op communicatiegebied en die, tegen al
mijn verwachtingen in, makkelijk doorlopen. Wel moest ik er voor zorgen dat ik meer dan genoeg te doen had, anders deed ik letterlijk niets. Hele dagen niets. In die tijd ook op kamers gewoond in een gezellig huis en daar nog meer voor mezelf leren opkomen. Ook weer veel van geleerd.
Na vijf jaar op mezelf, voor mijn eerste baan tijdelijk terugverhuisd naar mijn ouders. Dat viel vies tegen. Terwijl ik een huis voor mezelf aan het zoeken was, ‘vond’ ik mijn huidige man op internet, via een datingsite. Die inschrijving daarop was een weddenschap, maar hij pakte goed uit, dus mij hoor je er niet meer over. Al vrij snel woonden we samen, na vier jaar trouwden we en in augustus 2007 gooiden we mijn pil overboord. April 2008 bleek ik zwanger, eind juni bleek het al drie weken mis en kreeg ik uiteindelijk een curettage. Uiteindelijk bleek ik begin dit jaar weer zwanger, joepie!
Tot zover de samenvatting van 30 jaar door het leven gaan als Mefke.
Dan nog even wat feitjes:
Hobby’s : lezen, lezen en lezen. Alles wat los en vast zit en in hoog tempo. En ik ben een nieuwsjunkie, altijd even kijken wat er nu weer gebeurd is. Gevolg: mijn hoofd zit vol nutteloze feitjes waar je alleen wat aan hebt als je Triviant wilt winnen. En ik luister graag een muziekje, was fervent Lowlandsganger en heb bergen cd’s en mp3s. Dat loopt uiteen van Abba tot Zita Swoon en van Lais, Gerard van Maasakkers en Queen tot aan Faithless. Daarnaast mag ik graag een stukkie wandelen, ben ik een waterrat en verliefd op mijn spiegelreflex. En ik vind mezelf redelijk creatief, wat soms frustrerend is, omdat iets nooit zo mooi wordt als ik het bedacht had. Lang leven mijn pietluttige en zeer handige man, die kan meestal wel maken wat ik bedenk.
Aan mij vragen welk boek ik het beste vind is onbegonnen werk. Ik vind zoveel leuk! Maar om dan toch iets te noemen Oosterschelde windkracht 10 van Jan Terlouw, de Triologie van Thule en de serie over de Aardkinderen. Maar ook met thrillers en zoiets als Baantjer maak je me blij.
Ik ben geen filmkijker, val meestal halverwege in slaap. Een uitzondering voor Zwelgje (Olivier B. Bommel) en Ice Age, wat meteen iets zegt over het niveau van film kijken.
Wakker mag je me ’s nachts maken voor carpaccio of een heerlijke latte machiato. Maar dan wel alleen als ze heel erg lekker zijn.
De mooiste uitspraak hoorde ik laatst in de speeltuin bij ons voor: “ Mijn papa is toch veel dikker dan de jouwe! “
Hallo, waar is de tijd gebleven dat je opschepte over je vaders nieuwe auto of leuke baan?!
En dan de vraag van Mijsje: je bent nu zwanger en erg goed onderweg. Wat zijn de momenten waar je het meest van kunt genieten nu? En zijn er momenten dat je (n.a.v. je miskraam) nog steeds bang bent voor het verloop van je zwangerschap?Deze vraag vergt wat extra uitleg, vrees ik.
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.In januari bleek ik weer zwanger en waar ik nu het meeste van geniet is de enorme rust die over me heen gekomen is. Ja, ik heb tig keer gedacht dat ik bloed verloor terwijl dat niet zo was, ik heb die eerste weken elk uur in mijn borsten geprikt om te kijken of ze nog pijn deden en was blij met elke golf misselijkheid. (Wat overigens allemaal nergens op sloeg, want de vorige zwangerschap waren alle kwaaltjes aanwezig tot de dag na de curettage). Maar ergens had ik er vanaf dag 1 vertrouwen in. En juist dat gevoel, daar kan ik zo enorm van genieten. Dat gevoel dat deze zwangerschap goed is, dat dit ons kindje wordt en dat ik niet bang hoef te zijn. Heerlijk!
Tuurlijk heb ik wel de normale angsten van een zwangere vrouw. Ja, mijn lichaam protesteert, maar dat heb ik er voor over. De enige angst is nu nog dat mijn lichaam me straks echt gaat terug fluiten en ik gedwongen ga worden rustiger aan te doen. Ik leg de lat enorm hoog voor mezelf en maak het daardoor alleen maar lastiger. Want die lat is niet (meer) te halen terwijl mijn omgeving daar wel op rekent. Ik ben zo gewend aan werken op 150%, dat 100% voelt als falen. Falen naar mezelf en naar anderen en vooral dat laatste is voor mij onverteerbaar.
Maar laat ik dan mijn eigen lijfspreuk nog maar eens aanhalen: komt goed!
Ik ga zo even kijken naar mijn opvolger…ik zal proberen dat vanavond nog te regelen! En oja, kort van stof ben ik niet, maar dat had je vast al begrepen
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *