Wat de minder creatieven onder ons met moderne elektronica doen werd vanavond onbarmhartig aan het licht gebracht. Deze door Sony gesponsorde uitzending maakte een hoop duidelijk. Je ziet ze voortdurend staan in winkels, de aanstormende lichting Nieuwe Smallfilmers. Laten zich, terwijl jij alleen je foto’s op komt halen, 2 ½ uur de oren van het hoofd lullen over de mogelijkheden van deze felbegeerde kleinste digitale handicap ter wereld en doen vervolgens thuis wat Ruud en Willem er mee deden. Elkaars of je eigen reet filmen. Je durft het je bijna niet voor te stellen, maar hoeveel Nederlanders zouden er het afgelopen jaar, kom eens kijken, Ina, wel mooie kleuren, en mooi scherp, breedbeeld naar hun eigen knoopsgat hebben zitten turen? We kunnen natuurlijk aanvoeren dat we niet allemaal Bart heten, die als verlegen jongen wórdt gefilmd terwijl hij duidelijk hoorbaar ook een gesprek met de omgeving aanging, maar dan weer heel anders.
Misplaatste begroeting van dit millennium, nog net op tijd. Ruud, na de gestaltetherapie van een gebroken Willem in de dagboekkamer: “Goodmorning Sunshine!!!”. Gisteren al alles over gezegd, en vanavond een herhaling van zetten. Willem schrikt omdat hij er nu pas achter komt dat als je 100 dagen achter elkaar op de televisie bent dit wel eens kan leiden tot minder genuanceerde reacties. Lullig, maar waar. Ik voel wel met hem mee, als kijker, daar niet van, maar iedereen met een beetje verstand in zijn hoofd had kunnen bedenken wat de impact van 110 dagen met je hoofd op de televisie kan zijn. Waargebeurd verhaal. Een vriend van mij is, met rare jas aan en raar stemmetje, in een Banana-split achtige scène enkele minuten bewegend in beeld geweest. Komt drie weken later in postkantoor, en lokettiste aarzelt, kijkt nog eens en vraagt hem naar deze piepkleine rol: “Was u dat?”
Wim T. Schippers zij het eergisteren mooi. Maakt zijn leven lang al prachtige dingen, maar nu hij de wetenschapsquiz presenteert wordt hij door iedereen gefeliciteerd.
Je was op de televisie!! We spreken Ruud nog over dit fenomeen. Had het over carnaval. Dat wordt de laatste keer dat hij, niet verkleed, volkomen anoniem over straat kan, de polonaise lopend met 40.000 andere Ruudjes.
Tot zover u mediadeskundige op xtc, Nico Dijkshoorn.
Leuk dat ook de wat ondergewaardeerde Amerikaanse zanger, sinds kort woonachtig in Nederland, vlak naast Donna Summer, die hem wat wegwijs heeft gemaakt hier, genoemd werd. Ik heb het over het fenomeen Frank Bauer. Op een griezelige manier lopen de carrières van Frank en Frans Bauer, alleen allebei opgebouwd op een ander continent, volkomen synchroon. Ook hij woont, als hij in Amerika verblijft, nog steeds achter het huis van zijn ouders en slaapt onder een oud douchegordijn. Allebei hetzelfde levensdoel. Droom van Frank: ooit nog eens een betegeld toilet voor zijn ouders kunnen kopen. Net als onze Bauer zeer bekend in een bevriend land. In Vietnam zijn ze gek met hem! En natuurlijk diezelfde volkomen naturelle uitstraling.
Een emotioneel mens, Frank. Nu we het er toch over hebben, ik zag ook de nieuwste
Countrycommercial van Lee Towers, die volkomen hilarisch is. Hebben ze door een motorisch gestoord aanstormend talent in elkaar laten knutselen. Volkomen off-topic, maar let u er even op, hoe Lee steeds digitaal wegsmeltend in volkomen wezensvreemde Country achtergronden wordt neergesmeten. Aandoenlijk in al zijn onbeholpenheid deze reclame. Het handelsmerk van Lee!
Willem vanavond, op de valreep, ontmaskert als slipjes-spotter, nog net iets treuriger dan vogels spotten. Heeft in het huis en in de tuin een beetje de Kokende Emotionele Man uit staan hangen en ondertussen ontging hem geen broekje. Werd, eerlijk toegeven, wel nieuwsgierig. Moet iets bijzonders zijn geweest. We lezen of zien het nog wel.
Tot morgen, Nico Dijkshoorn
quote:
op 12-27-1999 om 10:24 PM schreef doordevil het volgende:
Kan iemand mij dat eens uitleggen, hoe je zelfs maar tot een lichte verheffing van de roede kan komen als je steeds die rare goudvissenkop van Ad Visser voor je geestesoog ziet verschijnen als je geruggensteund door zijn cd de uiterste daad van liefde probeert te plegen? ....JA, PRECIES, MAAR IK KAN HET ZO NIET UITEN!
ik zag ook de nieuwste
Countrycommercial van Lee Towers, die volkomen hilarisch is. Hebben ze door een motorisch gestoord aanstormend talent in elkaar laten knutselen. Volkomen off-topic, maar let u er even op, hoe Lee steeds digitaal wegsmeltend in volkomen wezensvreemde Country achtergronden wordt neergesmeten. Aandoenlijk in al zijn onbeholpenheid deze reclame. Het handelsmerk van Lee!
TOCH JAMMER, WANT DE VORIGE VERSIE VAN DE COMMERCIAL WAS NOG LULLIGER, DEZE OOGT TOCH WEER WAT PROFESSIONELER.. COUNTRY RD, TAKE ME HM! WELCOME TO THE HOTEL CALIFORNI!
[Dit bericht is gewijzigd door wattadoe (Datum 27 December 1999).]
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |