quote:
Op zaterdag 12 december 2009 18:07 schreef Quoi het volgende:Hoi,
Ik kwam ook weer even hier kijken. Fratz, wat frustrerend dat het medisch personeel zo communicatie-gehandicapt is (is dat een bestaand woord?)! Ik snap het niet! Waar gaat het nu precies fout? Wat doen ze verkeerd? Zelf geef ik les aan toekomstige artsen, en ik probeer ze vooral mee te geven om vanuit de "patient" te denken en ook zo te communiceren.
Milia, goeie vraag over de eitjes en eierstokken. Hoe gaat het eigenlijk met jou nu?
Eigenlijk doe ik elke dat even een kleine check of Morgause al gesignaleerd is. Shit man.... Dat zijn dus de beperkingen van internet. Heb een kleine hoop dat ze weer opduikt na een tijdje ziekenhuis ofzo (dan kun je natuurlijk niet continu internetten). Maar ik vrees.
Wat mij opvalt is het volgende:
* De klassieker: Arts praat niet met de patiënt maar met degene die naast het bed zit, hetzij je moeder, je vriend, noem het maar op en vraagt aan deze patiënt wat er aan de hand is. Hallo! Ik heb dan wel borstkanker maar aan mijn vermogen tot praten mankeert niets hoor!
* Beroepsblind: De arts praat tegen jou in zoveel mogelijk Latijnse termen, zodra je buiten staat heb je geen idee wat je eigenlijk hebt en wat er staat te gebeuren.
* Bagatelliseren: Nadat er net is verteld dat iemand terminaal is: "Nou ben je zeker wel een beetje depressief hč?", of, toen ik net te horen kreeg dat ik hoogstwaarschijnlijk uitzaaiingen had: "Hoe voelt het nou dat je weet dat het leven eindig is?".
* Eerst de handeling inzetten dan pas vragen: Je ligt op de behandeltafel, er komt een horde assistenten binnen zonder vragen. Ze trekken handschoentjes aan en vragen dan: "Oh, mogen wij ook even voelen?".
* Het experiment: Een van mijn artsen vond het wel cool om spoed IVF met mij te gaan doen aangezien "dat hier nog nooit is gedaan en dat is een mooi experiment voor het ziekenhuis". Ik ben een mens, geen labrat waar je willekeurig testjes mee kunt uitvoeren.
* Oplossingsgericht: Veel artsen denken voornamelijk vanuit de oplossing van het probleem (de ziekte). Een patiënt is nog helemaal niet zover als hij net hoort dat hij iets heeft (dan bedoel ik geen gebroken been, dat is een heel duidelijk probleem). Alles wat ervoor gaat gebeuren is meestal vrij duidelijk, maar de periode na je probleem (je bent min of meer beter) sta je er alleen voor. Leg gewoon uit wat er gaat gebeuren, voor, tijdens en na de ziekte. Mijn chirurg gebruikte hier mooie beeldspraak voor. Ze zei; we gaan de hoge berg beklimmen. Maar we kunnen natuurlijk niet rennend naar de top. We moeten het voorbereiden, het juiste materiaal gebruiken en als het nodig is dan slaan we onderweg onze tenten op om onze mogelijkheden te bekijken. Was voor mij heel duidelijk.
* Praters en luisteraars: Eigenlijk zitten mensen in één van deze bakjes, je bent een prater of een luisteraar. Ik had ook een doc die duidelijk in het "praten" bakje zat. Fijn dat de beste man van zijn stemgeluid houdt, maar ik werd ondergesneeuwd door het praatgeweld en toen ik buiten stond wist ik niet eens meer wat ik had willen vragen.
* Kwetsende opmerkingen, die niet zo bedoeld zijn, maar wel hard aankomen. Hierboven ergens vertelde ik al van mijn eierstokken. Een andere mooie was: "Is er al een genetica onderzoek bij u gedaan? Nee? Nou ja u heeft ook geen kinderen hč, dus is ook niet nodig, eigenlijk ook niet in de toekomst."
* Moeten: Schijnbaar MOET ik van alles. Als patiënt wordt je daar een beetje moe van. Ik moet namelijk niks, tenzij mij wordt uitgelegd waarom ik iets moet. Uitleg verduidelijkt, vertel me het waarom.
Wat ik ook merkte was dat bijna geen enkele arts feedback vraagt. Ook artsen in opleiding niet.
Zeker als je in opleiding bent mag je best vragen wat mensen van het gesprek/het onderzoek vonden.
En of ze vonden dat je het goed hebt uitgelegd. De keren dat ik uit mezelf feedback gaf werd dat erg op prijs gesteld.
Enne over mijn eitjes etc. Voor mijn chemo kuren moest ik naar de gyn die mij allerlei experimentele dingen voorstelde, ik heb toen besloten om dat niet te doen. Ook de zin: "Maar hier zijn al 8 kinderen mee geboren wereldwijd!" werd ik niet vrolijk van. Spoed IVF terwijl ik een hormoongevoelige tumor had, ook niet. En mijn eierstokken gaan er niet uit hoor. Ik ben inmiddels al gewend aan mijn opvliegers, mijn stemmingswisselingen en mijn nachtzweten. Eierstokken blijven mooi op zijn plaats, vooral nu ik weet dat ik daar twee sterke exemplaren heb zitten, wie weet werken ze over een aantal jaren weer gewoon, wie weet?
Lang verhaal geworden
@Quoi, is heel beknopt natuurlijk en uit de losse pols geschreven. Mocht je meer dingen willen weten, doe me dan een PM. Mij vallen dingen waarschijnlijk ook eerder op vanwege mijn werk.
There are no secrets in life, just hidden truths that lie beneath the surface.