Het OUD Estafette Topic deel 6

prachtig jessie! vooral die laatste zin

Jessie en zo is dat.

Jessie, die laatste zin, van Bo. Prachtig....
En die onopvallendheid... Toen ik hier net kwam viel je me juist op door de rust die je uit leek te stralen. O, en dat je Nathalie heet en geen Jessie, daar blijf ik me over verbazen.
Mooi.

Prachtig verhaal jessie. Je laatste zin maakt me aan het huilen. Ik heb je altijd een prachtig mens gevonden en heerlijk om je verhalen te lezen.

Phoe, Jessie.... Dat heb je mooi omschreven. Je verhaal klopt met hoe ik je heb ontmoet. Fijn en warm.

Jessie, leuk weer wat uitgebreid van je te lezen. Ergens mis ik je hier wel, gewoon bij het alledaagse geleuter, waarbij ik ook wel erg moest lachen om jouw humor, hoor. Ik moest er nu weer om lachen, om dat stuk dat je altijd zelf het hardst moet lachen om je eigen grapjes.

Ik had het je zo gegund dat je Ischa-Gabriel heel lang bij je had kunnen hebben. Jouw jongen in een meisjeshuishouden

Ik ben er stil van Jessie. En zo is het idd, je hebt een zoon. En 2 heerlijke meiden!
Maar gek genoeg dacht ik dat je nick afgeleid was van je echte naam, daar had ik dus nooit Nathalie achter gezocht. Hoe ben je op die nick gekomen?

jessie

Jessie mooi verhaal!

Mooi Jessie!
En die sig van jou, of iig het eerste deel, dat klopt echt niet hoor!

Inderdaad helemaal Jessiejessiejessie en dat is heel erg fijn! Bij mij toveren jouw posts ook altijd een lach op mijn gezicht, soms zelfs mét geluid. En ook je verdrietige posts raken me.
_{Eigenlijk altijd roep je een warm gevoel op , hoe klef dat ook klinkt.}
Je bent echt een lieve goeie.

En ik vind je stuk heel erg mooi.

Jessie wat een onwijs mooi verhaal.

Jessicaa was het toch? En inderdaad, je bent geen jan lul van het geheel maar ik heb je altijd juist als enorm waardevol voor OUD gezien. Mama van 2 prachtige meiden en 1 zoon

Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Hier komt mijn verhaal dan. Lekker warrig van de hak op de tak, maar he dat ben ik en daar moest het nou net over gaan

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

jessie mooi geschreven, precies zoals ik me jou voorstel en van wat ik van je gezien heb

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 07:38 schreef Fuente het volgende:
Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

Helemaal waar

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Bo heeft op school zo mooi tegen haar vriendinnetjes gezegd "ik heb een broertje, hij is er niet meer, maar ik heb hem wel" En zo is het maar net.
Hij is dan niet hier, maar ik heb hem toch mooi wel, die zoon van me

Ontroerend!

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 08:54 schreef knorretje het volgende:

[..]

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

Jessie, je bent echt een lieverd

Prachtig verhaal jessie, ik moest ook een beetje huilen op het eind

Helemaal Jessie, wederom zo'n post waarbij ik moet glimlachen, iets moet wegslikken en met je meekriebel als je het over Nic hebt. De liefde voor jouw kinderen is overduidelijk maar jouw liefde voor kinderen in het algemeen vind ik ook zo opvallend. Ik vond dat al die keren dat ik je ontmoet hebt en ik denk dat de kindjes van het kdv enorm boffen met jou

Bedankt voor de lieve woordjes iedereen. Ik ga me best doen voor de volgende

Degene aan wie ik het stokje doorgeef is Rottdog. Iemand die ook al een hele tijd meepost en iemand die ik altijd erg attent vind. En dan ook nog eens een dochter heeft om op te vreten
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter .Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen enz.


(Natuurlijk in pm overlegd)

wow jessie, wat ontroerend mooi!!

Na eerst 10 min gekeken te hebben na een leeg vel dan toch in hele grote lijnen mijn “levensverhaal”. Ten eerste had ik nooit verwacht dat het balletje mijn kant op zou rollen vindt mijzelf nou niet echt een aanwezige interessante fokker.

Ik ben dus irl Danielle en geboren in het jaar 1975, in het schone mooie Drenthe. Sinds het jaar 2003 hooked geraakt aan fok dankzij de heer Berkery of te wel mijn vriend/man/partner. Berkery had verkondigt in Z&G dat hij vader zou worden en ik als aanstaande mama leek het wel lekker te beppen over bepaalde ondersteuningen/onzekerheden/plezierigheden die zo’n eerste zwangerschap met zich mee brengt.

Terug naar het jaar 1975 mijn geboorte, wat ten eerste al heel veel voeten in aarde heeft gehad en alleen om de simpele reden ik was geen jongetje. Na een huwelijk van heel veel vallen zonder opstaan kwam er na 4 jaar een eind aan hun huwelijk en ging mijn vader bij zijn vriendin wonen. Nu moet ik wel ff melden dat ik vind dat zij het op hun zelf hebben afgeroepen dat het mis zou gaan. Welke idioten trouwen er dan ook op een vrijdag de dertiende om 15.00 uur.

Na een jaar lang om het weekend bij mijn vader te verblijven had hij er geen zin meer in om mij nog langer voor een weekend op te halen. Naar later zal blijken is dat in het jaar dat mijn “halfzusje” geboren werd. Vanaf hier is er dus ook geen contact meer geweest met “mijn vader” of zijn familie. Gelukkig voor mij hertrouwde mijn moeder op mijn 6-de met een schat van een man wat met trots de rol als mijn vader heeft aangenomen. Zelfs tot zoverre dat ik in mijn 10-de jaar van achternaam en van voogd ben veranderd. Wettelijk en gevoelsmatig voor mij de cirkel rond een echte vader. Ook al ben ik door de familie van mijn stiefpa nooit geaccepteerd als zijne zijn kind.

Tussendoor ook nog een broertje gekregen een etterbak, een lullo een wereldgozer echte broer en zus liefde ondanks dat we 8 jaar met elkaar verschillen.

Ben wel altijd een dikkerd geweest maar ben er nooit echt mee gepest kon goed mijn mond roeren en zo kabbelde ik de basisschool door. Tot het jaar dat ik 12 werd in dit jaar schoot/brak mijn heup heel vaag in elk geval. Volgens de dokter was er niets aan de hand en moest ik me niet aanstellen had vast met mijn overgewicht te maken moest maar gaan lijnen en we gingen weer naar huis. Vanaf hier is zo’n beetje het vertrouwen naar de mensen om me heen echt beschadigd. Ik heb het als verschrikkelijk ervaren dat ik niet geloofd werd naar de klachten die ik had. Het gevoel door mijn vader in de steek zijn gelaten kwam ook heel sterk naar boven en vooral de haat die ik naar hem toe ging ontwikkelen. Kwam hem op straat zo vaak tegen en nooit heeft hij een woord tegen me gezegd. Met als grote klapper de dag dat ik hem bijna met mijn auto aanreed dat was dan wel per ongeluk hij stak plots over.

Vanaf daar kwam een heel groot masker van tevoorschijn die altijd lacht, lol heeft en vooral erg stoer is en alles durft. De Mavo doorgelopen met gemak door gegaan met SPW en daar werd ik erg geconfronteerd met mezelf en mijn echte ik. Tijd om met de opleiding te stoppen en maar gewoon te gaan werken hoef ik tenminste niet aan mezelf te werken. Beland op een atelier wat gordijnen maakt zelfs bijna cheffin geworden. Vriendjes versleten bij de vleet hoezo bindingsangst mocht graag mannen op de hak nemen. Heel veel hard/rock concerten bezocht met Metallica als favoriet, houseparty’s en vooral nachten lang doorgaan met feesten.

Totdat ene telefoontje in september 1998 met de mededeling je vader is dood. Het jaar waarin mijn leven op de schop ging, mijn vragen kwamen en de echte bevestiging dat ik voor mijn vader nooit maar dan ook nooit bestaan heb. Ben op zijn crematie geweest om voor mezelf een hoofdstuk af te sluiten beter niet kunnen doen vanaf hier ging de beerput open. Hier ben ik alleen maar aangestaard door heel veel familie van zijn kant en heb moeten aanhoren hoe blij hij wel niet was met de geboorte van zijn eerste dochter “Tamara”. Verstomd heb ik het hele verhaal over mijn vader aangehoord en verbaasd geluisterd naar de vele karakter trekken die naar boven kwamen die ook ik bezit.

Het jaar waarin mijn stiefvader kanker kreeg, mijn moeder een knobbeltje en voor mijn broer de diagnose ziekte van Crohn werd gesteld. Ik alleen maar sterk wilde zijn voor iedereen wat ten koste van mezelf is gegaan. Ik stortte in, durfde niets meer en alleen al de gedachten van het naar buiten gaan maakte me ziek. Daar zit je dan als 23 jarige in de bloei van je leven alleen maar 24 uur per dag thuis met ook daar je angstaanvallen. Die aanvallen uitten zich in hartkloppingen, overgeven, spontane diarree en de hele dag je lichaam in de aanval met wat er gebeuren gaat. Vele therapieën gevolgd en medicatie hier knapte ik iets van op, ik was in elk geval niet meer bang thuis. Vele vriendschappen verloren en heel veel verdriet gehad.

In het jaar 2000 leerde ik Berkery kennen via de Ilse chat met als vaste kamer de muziekdoos. Net als een heleboel anderen zaten we avonden aan avonden te chatten met Jan en alleman en ook “vaste posters” tot in de late/ vroege uurtjes. In 2001 kwam er een ontmoeting tot stand en vanaf die tijd ben ik geen weekend zonder Berkery geweest. In dat jaar ben ik op mezelf gegaan om te proberen sterker te worden en niet meer zo afhankelijk te zijn van mijn ouders. Oktober 2001 gaan samenwonen en langzaamaan klom ik naar boven. De angst/ paniek is al die jaren aanwezig geweest in soms milde mate en soms gigantische terugvallen.

Juni 2004 is onze dochter Zoë ter wereld gekomen, een heel gemakkelijk kind wat helemaal bij ons hoort. Ondanks de enorme kutbevalling en zwangerschapsvergiftiging. Jammer genoeg niet van mijn kraamtijd kunnen genieten mijn broertje belandde meer levend dan dood op de eerste hulp. Zijn darm was op een zwakke plek (door de Crohn) geknapt waardoor alle giftige stoffen zijn lichaam in liepen. Overdag opgenomen s’nachts geopereerd met grote spoed in Groningen. Dat is een uur rijden vanaf mijn woonplaats dus mijn ouders onderweg en ik met mijn broer aan de telefoon. In dit uur heel veel gepraat, gehuild en echt gedacht dit is de laatste keer dat ik hem ooit nog eens spreek. Hij was zo ziek geworden onder tijd dat ik echt dacht hij gaat dood.

Door de jaren heen nog steeds veel shit niet zwanger kunnen raken/worden wat zo zijn effect heeft totdat de gyn me naar de psych in het ziekenhuis stuurde. Hij moest maar eens kijken naar mijn medicatie gebruik aangezien ik toen al 8 jaar hetzelfde slikte. Hier kwam de ommezwaai, voor het ongeboren kind zou namelijk verandering van medicatie belangrijk zijn ivm effecten, bijwerkingen die zo’n medicatie met zich meebrengt. Eerst door een hel afbouwen van het oude en opbouwen van het nieuwe. Toen we dat op peil hadden kwam ik tot leven. Ik durf weer te leven, gelukkig te zijn, te dromen en zie weer toekomst.

Wat me nu brengt bij de vraag van Jessie
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter.Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen en

Wat Zoë en mezelf betreft ben ik nu een gewone moeder die in haar woonplaats alles kan en durft mits ik me aan mijn regels hou. Telefoon op zak, naar de wc gaan voor je de deur uitgaat en sleutels checken. Genieten van uren in de speeltuin zitten kijkend naar spelende kinderen. Koffie drinken met vriendinnen, auto rijden, verjaardagen, avondje klaverjassen in het clubgebouw simpele kleine dingen mijn leven. Heb wel eens terugvallen maar ook daar worstel ik doorheen soms maak ik een ritje naar de flevopolder omdat mijn schoonouders daar wonen. Dit kost me wel iets meer moeite maar ik kom er toch. Draai 2 dagen in de week mee op school als computerjuf van de kleutertjes. Haal heel soms kleine boodschappen, grote boodschappen doet Berkery want in een winkel ben ik nog steeds angstig. Mijn leven van toen wil ik voor geen goud meer ruilen met nu ook al is dat met heel veel vallen en opstaan. Heb maar kleine wensen en hopelijk wordt 13 juni mijn eerste wens werkelijkheid. Wil graag met Zoë naar de dierentuin en daarna zien we wel weer verder. Dit is mijn leven en ik ben er trots op.

Wat me nu brengt tot het volgende probleem, aan wie ga ik het stokje doorgeven.
Daar kom ik dus nog op terug eerst polsen en vraag bedenken.

En nu snel posten en mijn bed in duiken, kan niet meer terug