Het OUD Estafette Topic deel 6

Ow, Loena, wat ben je toch een moedige/geweldige/fantastische vrouw! Ik zou willen dat jij m'n moeder was!

Hmm... je verhaal staat hier nog niet....

Gastmod _{en gooi je verhaal dan nog eens hierheen....}

Mooi Loena, echt een mooi, open verhaal

_{geef het stokje door aan je man, en vraag hoe hij zijn periode in OUD heeft ervaren , had er zelf spijt van dat ik die vraag niet heb gesteld}

Mooie namen hebben je jullie mannen, Loena en 5!
*inspiratie opdoet*

(ik had je verhaal er heel brutaal al ingeplakt )

Leuk verhaal Loena! En idd wat Lois zegt. geef je stokje door aan Five. Wel leuk weer een man in het topic erbij.

Weer mooie verhalen

Heerlijk verhaal Loena!!

leuk verhaal loena, en ik ben benieuwd naar five's verhaal

leest lekker weg Loena

Leuk verhaal Loena!

Deel 6 alweer!
Leuk verhaal Loena!

Ik merk dat ik was lang van stof ben.....

Vanavond maar eens flink schrappen

Ach nee joh! Pleurt em er es in!

Loena, leuk dat je hebt geschreven. En fijn om alles te lezen

M@x, jouw verhaal vind ik ook heel speciaal

Eerst posten en dan pas schrappen

Ik ben nog maar op de helft en ik zit al op een A4'tje, lettergrootte 10

*kus*
*kroel*
*rommelrommel*

ow dem te vroeg

Okay, laat maar.... 't is de schuld van Lois....

Loena, mooi verhaal Ik ken je verder helemaal niet, maar toch leuk om te lezen. Goed geschreven ook, zoals Bar al zegt, leest lekker weg

Leuk verhaal Loena, en origineel om het stokje aan je man door te geven. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal!

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 15:25 schreef Igraine het volgende:
Leuk verhaal Loena, en origineel om het stokje aan je man door te geven. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal!

Leuk weer wat van je te horen Loena Ik ben benieuwd naar het stokje van Five.

Het gaat wel heel hard hier zeg! Ik kan het nauwelijks bijlezen

Leuk verhaal Loena!

Leuk verhaal Loena !! Dankje voor je kijkje in je leven !

Ook al weer een bijzonder verhaal, Loena. Wat een schooldrama, trouwens. Fijn dat je moeder op de juiste manier heeft ingegrepen. Ik hoop dat je weer een mooie nieuwe uitdaging vindt naast de uitdaging van de omgang met je mannen.

Loena, wat een leuk verhaal! En je klinkt zo heerlijk gelukkig

Heerlijk verhaal, Loena! Fijn dat je moeder je dwong te doen wat goed voor je was en nog fijner dat je voor jezelf zo goed voelt en kiest wat je wil! Echt, dat bewonder ik!

Loena! Ik heb genoten van je verhaal

Grrr, ik lig weer achter met lezen.

Loena, wat grappig dat jij eigenlijk wel een meid gewild zou hebben. Of grappig, verrassend eigenlijk.
Ik zag jou echt als een jongensmoeder.
Leuk om je zachtere kant hier te lezen. En de poorten zijn herkenbaar.

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 11:45 schreef Lois het volgende:

_{geef het stokje door aan je man, en vraag hoe hij zijn periode in OUD heeft ervaren , had er zelf spijt van dat ik die vraag niet heb gesteld}

Da's wel een aardig idee ja, hoor je het verhaal van 2 kanten

Het is een koude winter, begin 1976. De ouders van F_H kruipen in bed en in die ongeïsoleerde huizen op Rotterdam-Zuid zitten de bloemen op de ramen. Ergo: negen maanden later wordt op 25 oktober Danny geboren.

Ik heb een broer die 11 jaar ouder is en een zus die vier jaar jonger is. Ik zit op school in de Millinxstraat in Rotterdam en ik ben het enige Nederlandse kind in de klas op één meisje na. Eigenlijk heb ik in Rotterdam een fijne jeugd; speeltuin naast de deur en elke dag na school spelen tot de zon onder ging.

Toen ik 10 was, deden mijn ouders wat half Rotterdam-Zuid deed: verhuizen naar Spijkenisse (destijds een groeikern met voornamelijk wijken uit de jaren 80 en een nieuwbouwwijk, waar wij gingen wonen). Een ramp voor een jongen in groep 7 van de lagere school, maar al snel heb ik op m'n nieuwe school genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Ook hier weer elke dag lekker voetballen op het 'veldje'.

Op de middelbare school kom ik in de klas met een aantal vroegere klasgenootjes, maar ook met een meisje -laten we haar Lon noemen- waar ik totaal niet mee overweg kan. Dat is wederzijds; ik vind haar een lange roodharige tang en zij mij een eigenwijs ettertje. In die tijd zijn meisjes niet zo belangrijk: voetballen, dat was het. 'Buitenspelen', zoals Lon het later zou noemen. Op school deed ik niet zo veel: een zes was immers ook voldoende en daar hoefde ik nooit zoveel voor te doen. Tot de derde klas, want daar werd de schifting gemaakt tussen HAVO en VWO. Even hard er tegenaan en zo kwam ik in klas 4V, waar ik weer bij Lon in de klas kwam. Ik, destijds een kale gabber ( , meelopen FTW ) was blijkbaar geliefd bij meisjes, al had ik daar (en nog steeds trouwens....) geen idee van: ik merkte dat nooit. Een oud vriendinnetje van de lagere school vertelde dat Lon me wel leuk vond. Toen ik jarig was, kwam Lon me feliciteren voor de wiskundeles. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik eerst alleen maar borsten voorbij zag komen en daarna twee getuite roodgestifte lippen. 'Gefeliciteerd!'
Een week later sleurde ik haar mee naar de tafeltennistafel en daar vroeg ik haar ouderwets verkering ( !). We zoenden daar voor het eerst.

Ik freewheelde door het VWO heen en na het VWO werd het tijd om te kiezen wat ik wilde. Ik solliciteerde bij (Moret) Ernst & Young, zodat ik kon beginnen met het NIVRA. (registeraccountancy) Een tienjarige studie waarbij je tegelijkertijd werkte en studeerde. Dat was vooral: snelle pakken, Nyenrode en veel, heel veel cijfertjes controleren. Binnen een maandje of wat had ik het wel gezien.... dit was niets voor mij.

Ik besloot tijdelijk te gaan werken en het volgende jaar HEAO CE te gaan doen. In de tussentijd is het even uit geweest met Lon, maar inmiddels waren we weer samen.

Een paar jaar later hield Lon, die inmiddels de opleiding tot pleeg deed, het thuis niet meer uit, dus moesten (ja...moesten....) we gaan samenwonen. Spijkenisse-Noord. Flatje. Vier kamers. Gruwelijke buurt, dacht ik vooraf. Buitenlanders, uitkeringstrekkers en tuig. En daar gingen wij wonen. Achteraf gezien is dat allemaal erg meegevallen. We woonden er lekker; vlakbij het park en erg rustig. Lon heeft destijds eens laten vallen dat ze graag traditioneel ten huwelijk gevraagd wilde worden. Ik besloot op een dag de daad bij het woord te voegen. Op m´n knieën. Het enige dat niet traditioneel was: we waren beiden naakt, want we hadden net staan douchen .

Op een dag kwam ik thuis van m'n bijbaantje en Lon zat in de stoel te wachten. Lijkwit. 'Wat is er?', vroeg ik. Ze meldde dat ze een zwangerschapstest gedaan had en liet me de test zien.
Ik heb vijf minuten hard staan vloeken....... Dit zou mij nooit overkomen, toch? Wel dus.

Na die vijf minuten hebben we besloten dat 'het nu eenmaal zo was' en dat we er dan maar het beste van gingen maken. Ik besloot te gaan werken en m'n studie later in de avonduren op te pikken.
Op de dag dat die club uit onze hoofdstad 100 jaar bestond, werd Connor geboren. Ineens was 'wij' niet alleen Lon en ik, maar 'Lon, ik en Connor'. Toen 'ie daar dampend (ons tokkieflatje was niet geïsoleerd en had alleen een moederhaard) op Lon d'r buik lag, moest ik wel even slikken. 'Shit....dit is wel even echt, ineens....'

Connor was een lekker rustig kind: veel slapen en hij vond alles best. We verhuisden met veel moeite (we moesten de woningbouwvereniging echt overtuigen, budgettair kwam het nét niet uit, wat hen betreft) naar een echte eengezinswoning. Groot en met een tuin! Hier kregen we op Oudjaarsdag 2002 Ewen. Een lekker jong en de overgang van 1 naar 2 kinderen was gelukkig een stuk minder groot dat van 0 naar 1 kind.

Anderhalf jaar na de geboorte van Ewen, konden we het vroegere ouderlijk huis van Loena kopen. Onze eerste koopwoning, waar we nu nog steeds wonen. In dit huis, in hetzelfde huis als waar Loena opgegroeid is, is Kian geboren. (de verloskundige die alle drie onze kinderen gehaald heeft, is dezelfde die Loena destijds gehaald had. )

Het gezin was compleet, écht niet meer, wat mij betreft. Vorig jaar heb ik er dan ook een spreekwoordelijke knoop in laten leggen . Normaal is 31 jaar daarvoor best vroeg, maar met drie kinderen is het echt wel klaar.

In m'n werk ben ik tijdens de zwangerschap van Connor begonnen met werken in de advertentie-aquisitie/uitgeefwereld. Een leuk jong bedrijf, maar na drie jaar failliet gegaan. Toen ben ik begonnen in de financiële dienstverlening. Eerst bij Aegon, maar na een half jaar ben ik overgestapt naar ING (eerst RVS, daarna Postbank). Omdat ik het telkens na een halfjaartje wel weer gezien had, liep het gewoon niet lekker. Ik wist niet meer wat ik wilde en maakte me eigenlijk ook nog eens zorgen om m'n omgeving: ik wilde weg uit Nederland – in elk geval uit Spijkenisse e.o. Ook had ik niet bereikt wat ik wilde bereiken of beter: ik had bereikt wat ik niét wilde bereiken. Wat het wél was, wist ik niet. Ik moest weg bij ING en dat is niet op een prettige manier gegaan. Ik had nooit echte tegenslagen gekend en toen ben ik gaan nadenken en heel hard op de grond gestuiterd. Ik zag het echt niet meer zitten. Noem het overspannen of wat dan ook. Het voelde als het spreekwoordelijke zwarte gat. Ik wilde gewoon weg van waar ik in zat, maar wist niet waarheen. Terugkijkend was dat bij alles zo geweest: school (NIVRA, niet leuk; HEAO, eigenlijk ook niet uitdagend genoeg), werk (saai), huis (na een jaartje steeds wel op uitgekeken).

Lon is destijds altijd bij me blijven staan en dat ondanks de eikel (understatement) die ik toen was. Ze vertrouwde me in alle stappen die ik nam en blijkbaar was ik helemaal niet zo te vertrouwen. Ik ben er toen ook achter gekomen dat ik hoogbegaafd was, met alle positieve, maar zeker ook negatieve kanten die daarbij horen. Veel dingen vielen op z'n plek en ik ben me gaan verdiepen in het hele HB-gebeuren. De sleutel voor mij is: hóe het te gebruiken zodat het vóór me werkt in plaats van tegen me. Dat is nog weleens lastig.

Ik ben vorig jaar begonnen met een fantastische baan in het spreekwoordelijke hol van de leeuw (A'dam): teamleider van een backoffice op een financieel advieskantoor dat zich richt op academisch opgeleiden. Het idee was om het vorm te geven, zoals dat moest en vooral uit te breiden. Professionalisering zoals dat heet. Omdat ik eigenlijk alles wel weet van financiële dienstverlening en wat adviseurs daarvoor nodig hebben aan ondersteuning (ik ben het immers zelf geweest), kon ik me uitleven. Het kostte me een hoop moeite (twee uur reizen héén en ook weer een keertje terug...), maar ik zat eindelijk op m'n plek. Afwisseling, werk op niveau én er was veel mogelijk, financieel gezien. We zaten in februari met m'n team nog in Milaan, plannen te maken voor het komende jaar, toen langzaam duidelijk werd gemaakt dat het Duitse (zelfs nu nog steeds niet te vertrouwen, die Moffen ) moederbedrijf de stekker eruit gaat trekken. Mijn contract loopt volgende week af en ondanks alle plannen én het feit dat het managementteam er al over had gesproken wordt dat dus niet verlengd. Bruut weggestreept. Ik weet dus nog niet wat ik volgende week ga doen. Ik ben in elk geval druk bezig en op zoek.

Heb ik eigenlijk hobbies? Ja! Ik ben sinds een halfjaar aan het judoën en dat is echt geweldig. De filosofie achter deze sport (dat géén vechtsport is) is geweldig en past bij hoe ik in het leven sta: hard, maar eerlijk en vooral veel samenwerken met vertrouwen op/in elkaar. Ook heb ik sinds deze week mijn motorrijbewijs en dat ben ik echt fantastisch gaan vinden. Ik wil dan ook zo snel mogelijk een motor. Lon wil erg graag achterop en ik wil lekker met 'r gaan rijden door de polder. Ook fotografie is een leuk tijdverdrijf voor me geworden. En zelfs klussen doe ik tegenwoordig (ik heb de badkamer gesloopt, uitgebouwd en ik ben inmiddels tussen het werken door, op de helft )
Verder ben ik een hoop tijd kwijt aan FOK! Ik mod alweer een jaar of 4 op [WGR] en daar kan ik ook een hoop kwijt. Van het vakgebied Recht weet ik veel, net zoals Geld. Op dat laatste gebied heb ik zo'n beetje behaald aan diploma's/papieren wat er te halen is, op een half FFP-papiertje na. (dat ga ik in juni afmaken, heb ik ook eindelijk een titel )

Ik wil nog steeds erg graag eens voor mezelf beginnen, maar daar moet echt een flinke financiële buffer tegenover staan. Ideeën genoeg, maar we zijn een team en we moeten er dus beiden volledig achter staan. Ik moet ook de rust vinden, om dingen echt rustig aan te pakken: ik schiet soms van hot naar her. Ik wil nog steeds een mooi boek schrijven en eigenlijk zou ik politiek ook iets willen doen. Zucht. Teveel. Niet doen. Eerst de écht belangrijke dingen.

Qua muziek ben ik vooral rock- of metalgeörienteerd: Pearl Jam (heeft alles van rustig tot bijna punkachtige nummers) en TOOL (ge-ni-aal) zijn twee van mijn favoriete bands. MUSE, RATM, Stone Temple Pilots, de Peppers en meer van dat soort bands kan ik ook erg waarderen. Festivals zijn ook geweldig om te bezoeken, maar dat is niet altijd mogelijk. Werchter vind ik fantastisch, Pinkpop vond ik een flink stuk minder, moet ik zeggen.

Vader zijn is soms best moeilijk. We hebben er drie en alle drie zijn ze totaal verschillend, met elk hun eigen gebruiksaanwijzing. Dat maakt het wat mij betreft wel fantastisch en bovenal zijn ze gewoon leuk. Het worden echte mensjes en pas nu Kian 4 is, heb ik echt met alle drie wat. Het is bovenal nooit meer écht rustig in huis en dat went eigenlijk nooit. Na een uur of negen 's avonds is de ergste storm meestal wel geluwd: dan liggen ze allemaal op bed. Hebben wij tenminste tijd voor de echt belangrijke dingen in het leven.

En dan nu eindelijk de vraag van Loena/Lois:

Hoe je je mod-periode in [OUD] ervaren?
Hmm... Niet leuk, om eerlijk te zijn. Het was wel apart om de eerste (en tot nog toe enige) mannelijke mod te zijn, maar dat was uiteraard niet de reden dat ik het heb willen doen. Maar ik ben (blijkbaar) te weinig invoelend voor de [OUD]ers. Ik pas beter bij een forum als [WGR]. Dat hebben we de afgelopen jaren uitgebouwd tot één van de beter lopende fora op FOK! en daar loopt alles eigenlijk op de spreekwoordelijke rolletjes.

De dames doen het hier verder prima, volgens mij.

[OUD] is ook gewoon anders geworden in de loop van de tijd, althans; voor mij. Da's geen waardeoordeel, overigens, maar een eigen constatering. Ik lees er minder en minder, puur omdat ik de 'baby-tijd' voorbij ben en dat nog steeds voor het grootste deel is waar [OUD] voor staat. Dit soort topics vind ik interessanter, maar het had bij wijze van spreken net zo goed in [GC] kunnen staan.


Over de volgende vraag en spreker moet ik nog even nadenken. Mocht iemand een leuke suggestie qua naam hebben, dan hoor ik dat graag. De vraag bedenk ik er dan zelf wel bij. (tenzij je zelf iets leuks weet )

Sorry voor het vreselijk lange verhaal

Mooi Five, zo openhartig heb ik je nog niet eerder meegemaakt

Ik weet van mijn man dat hij enorm veel last krijgt van een soort oer "ik moet de kost verdienen want gezin thuis" gevoel als hij zijn baan raakt door bezuinigingen e.d. Heb jij daar ook last van?

De echt belangrijke dingen in het leven
Maar eh, mooi verhaal, voor een relatieve newbie in oud allemaal nieuws natuurlijk Ik vind het vooral mooi hoe verliefd en bewonderend je over je vrouw praat Of tenminste, dat straalt er vanaf. Mooi hoor

five, goeie muzieksmaak! enne, wow! I'm impressed! serieus!

Goh, door je verhaal lijk je ineens een stuk meer likeable.
Je hebt dezelfde voornaam als mijn broer en die is ook RVS-adviseur geweest _{en helemaal into martial arts} En ik heb zelf ook bij de ING gezeten. Goh grappig wat je zo van mensen te weten komt.

Tof verhaal! Maar wat balen van je baan joh!

Gheghe, op Five's verhaal past maar één reactie he....

" "



Tnx voor je verhaal en succes met het vinden van rust. _{en momenteel mss belangrijker: een baan.}

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 21:48 schreef Lois het volgende:


Ik weet van mijn man dat hij enorm veel last krijgt van een soort oer "ik moet de kost verdienen want gezin thuis" gevoel als hij zijn baan raakt door bezuinigingen e.d. Heb jij daar ook last van?

Dat deels, ja. Maar het is ook gewoon zo dat dat een beetje 'de afspraak' hier was. Lon wilde zelf graag vaker bij de kinderen zijn. Dat komt niet zozeer door een traditioneel rollenpatroon, maar gewoon hoe ze het wilde.

Aan de andere kant: elke wisseling van situatie heeft tot nog toe alleen maar (uiteindelijk) positieve kanten gehad. (zeker financieel, maar bovenal: het werk), dus daar gaan we nu ook weer vanuit.

Lon en Danny *stil* *mooi*

_{Hoe laat moet ik morgen de rose opentrekken?}

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 22:16 schreef m@x het volgende:
Lon en Danny *stil* *mooi*

Wij vinden jou ook lief hoor


Ow... dank dames... Loena krijgt het hier een beetje hoog in de bol
Ze is ineens aan het delegeren geslagen.....

Oh trouwens, dat vergeet ik nog, ik vind Lonneke dus echt een hele leuke naam. Zou hier zomaar op een namenlijstje kunnen staan.

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 22:16 schreef m@x het volgende:


_{Hoe laat moet ik morgen de rose opentrekken?}

Het koninginnetje hier prevelt: 'Doe maar drie uur....'

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 22:25 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

Het koninginnetje hier prevelt: 'Doe maar drie uur....'

Geef maar aan het koninginnetje door dat dat geregeld kan worden

quote:

Op maandag 2 maart 2009 14:23 schreef Five_Horizons het volgende:
Ik kende een groot deel van je verhaal al, maar stoer dat je voor jezelf bent begonnen (dat wist ik niet)! Ik durf dat (nog) niet

Nou, nu 'moet' je wel!
Balen van je baan, maar wie weet wat het je gaat brengen.

Wat een mooie en openhartige verhalen weer. Ik word er steeds stil van als ik het verhaal achter de nick lees.

Wat een mooie verhalen weer hier!
Leuk om het hele verhaal van Five te lezen (en de rest ook, uiteraard)
Jammer dat je je OUD-tijd niet leuk vond.

Op naar de volgende!

Balen van je baan inderdaad..mooi geschreven!

Ik heb de volgende gepolst

Even afwachten of hij/zij positief reageert.

Leuk om te lezen Five, en succes met je baan!!

Five, wat jammer dat je de baan kwijtraakt, waar je je zo in thuis voelde. En dan te bedenken dat ze je over een jaartje misschien al weer keihard nodig hebben binnen datzelfde bedrijf. Ik hoop dat je als 'eigen baas' je roeping gaat vinden. En misschien vindt Loena daar ook weer haar nieuwe uitdaging in om jou daarbij te helpen.

Succes!

Bedankt voor de reacties, dames!

Ik geef het stokje door aan Grijs

Mijn vraag (eigenlijk twee ) aan Grijs:

Omdat ik te weinig in de topics lees, vroeg ik me af hoe het bij jullie loopt qua hoogbegaafdheid. Daarnaast ben ik eigenlijk wel benieuwd waar je username vandaan komt.

Veel plezier met het 'stokje'.

Five ! Bedankt voor je verhaal ! Je bent niet de enige die in de douche op zijn knieën is gegaan : mijn man ook (al in 1997)

Grijs, ik ben erg benieuwd naar je verhaal, zeker naar de vraag van Five !

Hey, deze was ik kwijt! Loena en Five, prachtige verhalen! Deels herkenbaar maar vooral prachtig om mensen beter te leren kennen.
En wat enorm balen van je baan! Hopelijk dienen zich gauw nieuwe kansen aan.

Loena en Five, leuk om van jullie beiden de verhalen te lezen!
En wat een mooie jongens hebben jullie!

Loena is leuk! _{Gelukkig dat deze lurker je hier nog even weer een keer tegenkomt.}
Je gaat een nieuwe uitdaging zoeken, schrijf je, denk je dat dat weer richting verpleging gaat?

Wat een mooie en oprechte verhalen weer. Ik was het topic ook even kwijt, maar ben blij dat ik hem weer gevonden heb!

Schopje.

Grijs ben je al druk aan het pennen?

Ik had totaal niet verwacht (ooit) het stokje toegespeeld te krijgen en had er daardoor ook niet over nagedacht of ik dat zou willen... Maar ik was aangenaam verrast dat ik het stokje toegestoken kreeg, dus hier komt een (klein) kijkje in mijn leven.

Mijn naam is Eline, 32 jaar geleden geboren in Enschede. Opgegroeid in een gezin met 4 meiden, waarvan ik nummer 2 ben. Ik heb een leuke jeugd gehad, had een fijne klas op de basisschool.

Ook het VWO heb ik zonder noemenswaardige problemen doorlopen.
Na mijn examen heb ik HBO-bedrijfseconomie gedaan. We zaten in de klas met 6 meiden en 24 jongens. De eerste jaren gingen vrij moeiteloos, maar in mijn 3e jaar had ik teveel nevenactiviteiten. Er ging vooral veel tijd zitten in het plannen van onze bruiloft, hierdoor kon ik pas een half jaar later op stage. Daarachteraan kwam het afstuderen en toen ik dat klaar had moest ik nog 2 vakken halen voor een diploma. Het heeft me 2 jaar extra studiejaren gekost om die vakken te halen, ook doordat ik ondertussen andere prioriteiten had, namelijk man en kind (vooral in de laatste ging veel tijd zitten ).
Na de geboorte van Daan ben ik gestopt met werken (bijbaantje in een winkel) en sindsdien heb ik geen betaalde baan meer gehad.

Toen ik 18 jaar was, wilde ik een zekere jongen iets beter leren kennen. Ik kende hem van een vriendengroep (via de kerk) die vrijwel elke zondagsavond bijelkaar kwam en waar ik sinds mijn 16e/17e ook regelmatig kwam. Doordat de groep voornamelijk uit jongens bestond, was elk meisje interessant. Helaas voor hen, vond ik dat vrij hopeloos... behalve 1. Hij was wel echt aardig, niet opdringerig , snapte mijn humor en moest er nog om lachen ook! Toen ik dat merkte hadden we 2 weken later verkering. Hij had daar al een jaar op gewacht...
Ik kende hem eigenlijk al heel erg lang, hij heeft op dezelfde basisschool gezeten (bij mijn zus in de klas, ik zat bij zijn zusje in de klas), gingen naar dezelfde kerk, naar dezelfde VO-school, maar gingen nooit met elkaar om, totdat we dezelfde vriendengroep hadden. Bijna 2 jaar later zijn we verloofd en anderhalf jaar later getrouwd. Sindsdien woon ik niet meer bij mijn ouders, maar bij mijn man.
Wegens zijn werk zijn we 8 maanden later naar Oosterbeek (bij Arnhem) verhuisd. Daar hebben we 3 jaar met veel plezier gewoond, maar omdat we op een bovenwoning zaten, zonder balkon of terras, zijn we toen Daan ruim 1 jaar was naar Arnhem verhuisd en dat bevalt ons ook erg goed. We wonen hier nu bijna 7 jaar.

Wat ik erg graag doe is zingen en daarom zit ik op een koor. We zingen muziek van Mozart, Bach, Rheinberger, Rutter en nog veel meer. Voornamelijk christelijke muziek ('t is dan ook een christelijk koor) en dat geeft voor mij ook gelijk een extra dimensie aan mijn geloof. Zo hebben we vorig jaar een passie uitgevoerd (Olivet to Calvary van Maunder) en doordat we daar maanden mee bezig zijn geweest, gingen Goede Vrijdag en Pasen nog meer voor me leven. Erg bijzonder.
Ondertussen zit ik ook in het bestuur, op de een of andere manier kom ik altijd in besturen terecht... erg actief ben ik daar nog niet.
Verder heb ik jaren op turnen gezeten en dat had ik juist weer opgepakt voordat ik zwanger werd van Marlien. Door de zwangerschap ben ik weer gestopt en nu moet ik weer de moed (en tijd en energie) vinden om weer mee te doen. 't Is niet echt een sport voor 30-ers, ik zat bij de leeftijdsgroep 16 jaar en ouder en was veruit de oudste (hoewel ze dat niet eens allemaal door hadden!) 't Is wel heerlijk om weer aan de ringen te zwaaien, aan de brug te hangen en salto's te springen, dus ik denk dat ik over een poosje wel weer ga.
Ook lees ik graag en veel. Ik lees de krant, de Donald Duck, enkele topics op Fok!, kinderboeken die mijn kinderen lezen, informatie over vanalles wat me op dat moment bezighoudt (dat was een poosje terug over hoogbegaafdheid, daarover straks meer). Maar boeken lees ik ook erg graag. Ik zit sinds kort ook bij een leesclub met een aantal vrouwen bij ons uit de kerk. Erg leuk dat je op die manier ook boeken leest die je anders over het hoofd zou zien. Een aanrader: Het leven van Pi van Yann Martel.
Momenteel ben ik bezig in Het lot van de familie Meijer van Charles Lewinsky, na het halve boek gelezen te hebben, vind ik het eindelijk interessant... weet nog niet of het een aanrader is...
Het laatste boek wat ik gelezen heb vind ik geen aanrader, ik heb het gelezen voor de leesclub en er waren er meer niet zo enthousiast: Gebroken wit van Marianne Witvliet. Ik vond het een nogal deprimerend boek met gekunstelde zinnen.

Films kunnen mij momenteel niet zo boeien. Maar films die ik regelmatig gezien heb zijn: Pulp Fiction, StarWars, James Bond, The Matrix, Men in Black en nog een paar meer.
Gerechten waarvoor je me 's nachts wakker zou kunnen maken... ik eet wel graag, maar zou niet een bepaald gerecht weten waarvoor je me 's nachts wakker zou kunnen maken, niet iets met aardappels, graag iets met veel vlees. Ik denk dat het dan al snel goed is .

Uitspraken blijven me helaas niet zo lang bij. Mijn neefje (6 jr.) had laatst wel een leuke: “Nee ik wil geen uitvinder worden later. Dat ben ik al!”

De vraag van F_H:
Omdat ik te weinig in de topics lees, vroeg ik me af hoe het bij jullie loopt qua hoogbegaafdheid.

Een lastige vraag. Mijn eerste reactie: Het loopt, gewoon zoals het loopt, hoogbegaafd of niet .
Een aantal jaar geleden waren hoogbegaafde mensen iets waar ik weinig mee te maken had. Wel interessant, een beetje wereldvreemd, geleerd, verstrooid. Zulke mensen kende ik niet zoveel.
Ik had trouwens wel eens iets gelezen over hoogbegaafde mensen die vastgelopen waren op school en daar herkende ik mijn man (toen nog vriend) eigenlijk wel in. Ik heb dat wel voorgelegd aan mijn (toekomstige) schoonouders, maar die wuifden dat min of meer weg.
Zoals sommigen hier wel weten, kwamen mijn vermoedens van hoogbegaafdheid van Daan pas toen hij begon te lezen (nog geen 4 jaar oud), maar achteraf hadden we het eerder kunnen weten/vermoeden. Vanaf toen heb ik me verdiept in hoogbegaafdheid en kwam daar veel herkenbare dingen tegen. Hierdoor is het beeld van hoogbegaafden behoorlijk (positief!) bijgesteld.
Momenteel gaat het hier wel goed. Daan krijgt voldoende uitdaging op school, mijn man heeft een uitdagende/afwisselende baan waar hij met veel plezier mee bezig is. Hij werkt 4 dagen in de week thuis en dat bevalt ook erg goed. Of de andere kinderen ook hoogbegaafd zijn, weten we niet, maar is (op dit moment) voor ons ook niet belangrijk, zo lang ze lekker in hun vel zitten, maakt dat niet uit.

Daarnaast ben ik eigenlijk wel benieuwd waar je username vandaan komt.

Toen ik zo'n 7 jaar geleden op fok! kwam (voornamelijk op de frontpage) viel mij op hoe ongenuanceerd er gereageerd werd. Meestal zitten er meerdere kanten aan een zaak en is het niet allemaal zwart of wit. Als het zwart en wit is, wordt het grijs, zodoende kwam ik op deze username.


En nu nog even nadenken aan wie ik het stokje doorgeef...

Mooi Grijs! Leuk om te lezen!

Leuk verhaal idd Grijs!

Grijs, wat leuk om van jou wat meer te lezen. Ik wist eigenlijk niet veel van je, dus ik vind het erg leuk dat je het stokje gekregen hebt!

Leuk verhaal, Grijs

Het lot van de familie Meijer ligt nog op mijn nachtkastje. Ik hoop toch dat ik er wat sneller door geboeid raak
Nou ja, ik verheug me er nog steeds op.

Leuk om te lezen dat je turnt. Dat hoor je inderdaad niet meer van mensen boven de 20 jaar, maar waarom niet eigenlijk. Het lijkt me best wel eng trouwens

thanks Grijs, mooi verhaal, leuk om iets meer van je te weten

Heel erg leuk om jou wat beter te leren kennen Grijs

Turnen, Grijs dat had ik nou nooit achter jou gezocht! Wat leuk

Leuk verhaal Grijs! Turnen, nee dat had ik ook niet achter je gezocht, en lijkt me knap bij al die jonge meiden ja! Wel erg leuk!

Bedankt voor de reacties, erg veel wijzer heb ik jullie geloof ik niet gemaakt .

Ik geef het stokje door aan.... Luchtbel!

Met de vraag: In welk opzicht lijkt Jolie op jou en wat vind je daarvan?

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:25 schreef livelink het volgende:


Leuk om te lezen dat je turnt. Dat hoor je inderdaad niet meer van mensen boven de 20 jaar, maar waarom niet eigenlijk. Het lijkt me best wel eng trouwens

Eigenlijk is dat inderdaad onzin: waarom niet?

Niet helemaal hetzelfde, maar ik had dat toen ik vorig jaar begon met judo ook wel een beetje. Ik zit dan wel met mensen van echt alle leeftijden ('poppetjes' van 18 tot en met mannen die al dik met pensioen zijn...._{ze leggen je overigens, ondanks m'n postuur, gewoon redelijk vlot van keurig staand in een forse houdgreep op de grond} ), maar ik had wel zoiets van: moet ik daar nu nog mee gaan beginnen? Daar begin je mee als je 6 bent ofzo. Maar eigenlijk boeit het helemaal niet meer

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 23:03 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

Eigenlijk is dat inderdaad onzin: waarom niet?

Niet helemaal hetzelfde, maar ik had dat toen ik vorig jaar begon met judo ook wel een beetje. Ik zit dan wel met mensen van echt alle leeftijden ('poppetjes' van 18 tot en met mannen die al dik met pensioen zijn...._{ze leggen je overigens, ondanks m'n postuur, gewoon redelijk vlot van keurig staand in een forse houdgreep op de grond} ), maar ik had wel zoiets van: moet ik daar nu nog mee gaan beginnen? Daar begin je mee als je 6 bent ofzo. Maar eigenlijk boeit het helemaal niet meer

Nou ja, ik zie het mezelf ook niet echt meer doen. Ik heb als kind op judo gezeten en vanaf m'n 20e op Aikido. Enkele jaren terug gestopt vanwege een blijvende blessure, maar ik zie mezelf (nu 34) niet weer ermee beginnen. Als je het al van jongs af aan doet dan maakt het inderdaad niet uit. Mijn broer is nu 40 en bijna klaar met z'n sensei opleiding. Maar hij heeft zo'n beetje bijna alle vechtsporten wel gedaan vanaf dat hij een jaar of 5 was. Mijn sensei destijds had ook de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots bereikt overigens.

Maar ik vind het knap en een leuk verhaal Grijs!

Grijs, leuk verhaal om te lezen en het vertelt echt wél meer over je!
Ik vind je username echt helemaal in de lijn van hoe ik je ken en had zelf dit antwoord ook bedacht, dus grappig dat dat ook de achterliggende gedachte blijkt. Mooi, vind ik.

_{Overigens heeft LB het stokje al eens aangeboden gekregen van Rewimo, maar heeft LB voorgesteld het aan iemand anders te geven, volgens mij aan pinquit.}

_{Uit lurkstand}

Erg leuk om meer te lezen over de mensen achter de nicknames! Veel schrijftalent hier

_{In lurkstand}

Ik had de verhalen van Five en Grijs gemist

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 23:01 schreef Grijs het volgende:

Ik geef het stokje door aan.... Luchtbel!

Met de vraag: In welk opzicht lijkt Jolie op jou en wat vind je daarvan?

Grijs heb je LB eerst een pm gestuurd hierover?

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 23:01 schreef Grijs het volgende:
Bedankt voor de reacties, erg veel wijzer heb ik jullie geloof ik niet gemaakt .

Ik geef het stokje door aan.... Luchtbel!

Met de vraag: In welk opzicht lijkt Jolie op jou en wat vind je daarvan?

Heb je haar gePMd van te voren?
Dat is wel zo handig, er zijn idd mensen die er even over na willen denken en zoals Sugar aan heeft heeft LB het stokje al eens doorgespeeld.

We zijn het weer heerlijk eens BE en gelijktijdig ook nog

Dat zie ik nu pas!

_{Ja dat heeft Grijs gedaan. En ik doe nu wel mee want de zon schijnt, alleen moet ik even tijd vinden om te schrijven. <--Dit is het antwoord op de vraag wie ik ben; in één zin ;-)}

quote:

Op woensdag 1 april 2009 09:13 schreef Luchtbel het volgende:
_{Ja dat heeft Grijs gedaan. En ik doe nu wel mee want de zon schijnt, alleen moet ik even tijd vinden om te schrijven. <--Dit is het antwoord op de vraag wie ik ben; in één zin ;-)}

Gaaf Luchtbel, jij kan altijd zo prachtig schrijven

Wat fijn LB

Ok, dan heb ik niets gezegd.

Grijs, wat een prachtig verhaal om te lezen En turnen! Wauw, dat hoor je niet vaak inderdaad.

LB, ik ben echt heel erg benieuwd naar jouw verhaal

Wow jongens, wat een leuk kijkje achter de schermen bij iedereen weer zeg.

LB super dat je nu wel wilt. Ik ben heel erg benieuwd.

Leuk verhaal Grijs! Leuk dat je weer gaat turnen.

LB ben ook benieuwd.

Grijs, leuk geschreven ! En herkenning ! Bedankt voor je leuke verhaal !

_{Ik hoop niet dat het een probleem is maar ik heb hier echt zondagavond pas tijd voor.}

_{dan wachten we het gewoon rustig af LB, geen stress}

idd!

_{Ik stress niet. Nou ja. Een beetje wel. Dat stokje doorgeven klinkt als iets snels. Maar ja he. Anyway. Eind van het weekend is er tijd.}

Ik ben weer bijgelezen. Leuk Loena en Five te lezen
En Grijs, wat goed, je username!

LB ik ben ook benieuwd naar je stukje. Ik vind het vooral ook grappig om te lezen dat je nu wel wilt, omdat de zon schijnt. Zo herkenbaar, maar veel mensen zullen zoiets niet uitspreken of niet terugkomen op hun eerdere antwoord, omdat dat raar zou zijn. Juist niet, niets zo veranderlijk dan de mens en stemming kan zoveel invloed hebben op een beslissing! En tot zondag wachten is geen probleem, je schrijft altijd zo leuk, dat het vast een leuk stuk wordt!

quote:

Op zaterdag 4 april 2009 09:53 schreef Loena-tik- het volgende:
Zo irritant dat eeuwige gezoek naar zekerheden van mij

Het is dat je het zelf zegt....

Nou dat was nogal wat want wie ik ben, vind ik een lastige vraag om te beantwoorden. Omdat ik inderdaad, zoals hierboven al staat en ook uit de reacties van Miss_sly blijkt niets zo veel invloed heeft als de stemming van de mens. En mijn stemming verandert nogal eens. _{Per dag, per uur, per weersverandering, per kleur van mijn sokken.} Er zijn momenten waarop ik die vraag zo kan beantwoorden maar er zijn ook momenten waarop ik niet eens weet welke hand links of rechts is. Er zijn momenten waarop ik dan keihard zeg, weet ik het allemaal veel, ik doe nergens meer aan mee. Er zijn momenten waarop ik dan mijn schouders ophaal, weet ik het allemaal veel, we zien het wel.
Toch vind ik het wel leuk om mee te doen aan dit topic, ik heb de andere verhalen met veel interesse gelezen. En ook, ik heb veel dingen gedeeld hier. De laatste tijd minder maar juist nu voelt het oké om te vertellen waar ik sta, these days. Vandaar de hele rits vragen gewoon bij elkaar. In een spoiler want het is veel, ik hoop dat ik de opmaak niet verdingest heb overigens.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 05-04-2009 21:56:59 ]

En ik stuur zo een pm aan degene waar ik iets aan wil vragen.
_{En ondertussen vraag ik me af waarom ik hier zo naakt ga, en waarom ik bij deze lay-out geen edit of preview knop meer zie.}

Ik ben ademloos LB, wat een stortvloed van woorden, wat kun jij veel met taal Mooi mens ben je, je hebt een heel gevecht achter de rug en ik ben blij te lezen dat je op de weg naar boven bent.
Bedankt voor je openhartigheid

Die gelijkenis op die foto!

ik ben diep onder de indruk Luchtbel. het moet even bezinken...

Jee. Ik kan begrijpen dat het heel lang duurde voor je daar wijs uit werd. Die wirwar. Moet het ook even laten bezinken. Maar ik ben heel blij te lezen dat het goed met je gaat. Ballettert!

mooie stukjes!!
LB, ik ben ook heel erg onder de indruk!

Luchtbel, wat vind ik dit een mooi, open verhaal. Geen opsmuk, gewoon een heel mooi mens.

LB....
Een aantal dingen wist ik al van je. En je chaos herken ik. Heel erg.
Tnx voor je verhaal.

Grijs, jij ook bedankt voor je verhaal. Prachtig, je username.

We kijken wel heel anders normaal hoor Swets. Jolie heeft een zachte blik. Ik niet. Maar op die foto zie je echt goed dat het mijn dochter is. Een oud-collega herkende Jolie overigens een keer als mijn dochter terwijl ik er zelf niet bij was. Bizar.

En Lois, het voelt voor mij ook goed en oké nu. Om dit hier neer te zetten, juist nu.

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:47 schreef Lishe het volgende:
Jee. Ik kan begrijpen dat het heel lang duurde voor je daar wijs uit werd. Die wirwar. Moet het ook even laten bezinken.

Dit geld voor mij ook trouwens.

Wauw LB. Ik ben er even stil van. Ik vind je een ontzettend mooi mens en je mag met recht trots zijn op jezelf, niet niks om jezelf zo te ontwirwarren.

Idd weer een mooi verhaal! Mooie topic-reeks is het toch!

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:52 schreef Luchtbel het volgende:
We kijken wel heel anders normaal hoor Swets. Jolie heeft een zachte blik. Ik niet. Maar op die foto zie je echt goed dat het mijn dochter is. Een oud-collega herkende Jolie overigens een keer als mijn dochter terwijl ik er zelf niet bij was. Bizar.

Dat wil ik tegenspreken! Jij kan net zo zacht als Jolie kijken, en dat is als jij naar haar kijkt

quote:

Maar het is oké. Ik kan ook huilen van het lachen en lachen om het huilen.

Ik vind dit zo'n mooie zin...
Zowel inhoudelijk als 'zinmatig' (semantisch?).

Mooi stuk LB. Ik ga het morgen nog een keer lezen, om het eerst te laten bezinken. Maar het is echt zoals ik dacht dat je was. Veerkrachtig en eerlijk. Heel knap wat je helemaal zelf bereikt hebt.

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:57 schreef huuphuup het volgende:
Wauw LB. Ik ben er even stil van. Ik vind je een ontzettend mooi mens en je mag met recht trots zijn op jezelf, niet niks om jezelf zo te ontwirwarren.

Ik sluit me bij Huup aan. Realiseren dat er iets moet gebeuren is al een ding, het ook nog uitvoeren getuigt van karakter!

Mooi verhaal LB, dynamisch en chaotisch en toch fijn om te lezen!

Erg mooi.

Ik ben onder de indruk. Heel mooi verhaal Luchtbel. Dankjewel voor het delen.

Luchtbel, wat ben je bijzonder. Ik vond je verhaal heel openhartig en mooi. Bedankt dat je dat allemaal hebt willen vertellen. Ik ga het zeker nog eens herlezen!

Mooi Luchtbel

LB wat een bijzonder verhaal heb je geschreven. Chaotisch ja maar heel erg open en eerlijk. Ik vind je een prachtmens

Gaan we weer

Slaapmeisje, het blijft bijzonder jouw zwangerschap. Heb je daar nou ook tarotkaarten voor gelegd of kan dat niet? Ik weet er niet veel van, alleen dat ik mijn vader eens heel kwijt heb gemaakt door alle kaarten uit het doosje te halen en ze te bekijken.
Over dat traject kun je je denk ik niet voorstellen hoe veel invloed dat heeft op alles. Op je hele leven, en dat dan jaren lang en maar wachten of het ooit wel het resultaat krijgt dat je wilt.

Leuk dat je echt afgestudeerd bent in de kunst Rocka, dat had ik niet verwacht, omdat je nu heel ander werk hebt. Dacht dat je het erbij deed. Wat dan eigenlijk ook wel zo is. Mooi dat je wel je dromen heb gevolgd. Ook al bleken ze maar kort te duren.

Keigaaf dat je die New York prijs won poppejans, wat heftig, zo oog in oog met je idolen. Ben benieuwd hoe je het ervaart als je moeder bent.

Wowie BM, in de Efteling fanfare! Dat is pas carrière. Ik heb ook zoiets gedaan, maar dan anders en dat was eigenlijk wel een ontzettend leuke tijd. Werken op een plek waar mensen het zo naar hun zin hebben en helemaal als het leuk werk ik. Weet je inmiddels wat je gaat doen met de muziek? Het klinkt wel als een roeping.

Icicle, op je eerste stukje had ik nog niet gereageerd. Wat zwaar lijkt het me, zo'n bedrijf 'tussen de kinderen door'. Overdag moeder zijn en dan 's avonds je bedrijf draaiende houden. In de weekenden ook werk. Let je wel op jezelf?

Luchtbel, wat een mooi stuk heb je geschreven (maar ik had niet anders verwacht ).
En zo openhartig! Fijn dat de zon nu schijnt, zowel buiten als bij jullie binnen.

Luchtbel ! Dankje voor je verhaal, hoe prachtig verwoord, ik ben er stil van !
Geniet van de zon in je leven, van je kind en jezelf ...
Een applaus voor je

Luchtbel ik vind het echt een bijzonder stuk. Luchtig, en toch kan je lezen dat het je niet altijd gemakkelijk is voor je. Ik vind je een sterke persoonlijkheid en je mag trots zijn op wie je bent en op die mooie meid van je.

quote:

Op zondag 5 april 2009 23:25 schreef YPPY het volgende:

Keigaaf

Je woont boven de grote rivieren hoor

LB, ik ben zo blij dat je jezelf nu accepteert.
Heftig leven, prachtig beschreven.
LB, je bent mooier dan je zelf beseft.

LB mooi!

Inderdaad LB, een heel mooi verhaal!

LB, ik kreeg een traan van je verhaal. Wat een eerlijkheid, openheid. Wat ben je een mooi, fijn mens! En Jolie, nou ja, ik ben sowieso altijd al verliefd geweest op Jolie. Jullie lijken uiterlijk trouwens enom op elkaar!
Dikke voor jou!

LB, wat en woordenpracht. Een stroom die wat mij betreft nog wel even door had mogen gaan. Ik heb me er in ondergedompeld en het ademloos gelezen. Ik herken veel en ook weer niet.

Ik ben altijd zo trots op je, gek is dat, we kennen elkaar niet eens. Echt, ik heb dat gevoel al vanaf het begin dat je postte. Je stelde je toen al zo kwetsbaar op. En wat ben ik blij om te lezen dat je weet dat je Jolie een thuis geeft! Als ik zie hoe Jolie o(op foto's) naar jou en gewoon kijkt dan weet je dat het goed zit.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties.
En Sjak

Vergeet ik er helemaal bij te zetten dat ik het stokje doorgeef aan Knorretje! waarvan ik weet dat ze heel veel dingen op de school van haar kinderen doet en daarnaast thuis ook nog erg creatief is. En dat is iets wat mij blijft verbazen. Naast dat ik er de tijd niet voor heb, ben ik niet handig met andermans kinderen en zou ik niet weten hoe ik dat allemaal moest bedenken en uitvoeren. Vandaar mijn vraag: waar haal je dat vandaan? De energie en de inspiratie om al die leuke dingen met de kinderen en de school te doen?

Succes met schrijven lieve Knorretje

Mooie verhalen weer hier... _{was het topic uit het oog verloren}

Prachtige verhalen!

En Luchtbel, je dochter en jij lijken als twee druppels water op elkaar!

Het gevreesde stokje is mijn kant opgekomen. En hoezeer ik me ook had voorgenomen nee te zeggen ik kon het voor mijn gevoel niet maken tegenover Luchtbel.

De redenen om nee te zeggen waren voor mij vrij voor de handliggend, ik ben niet zo enorm goed met woorden opschrijven en al helemaal niet ze in volgorde gooien die voor iedereen te volgen/begrijpen is. Daarnaast voel ik mij al tijden geen FOK!ouder meer, ik lees hier nog dagelijks maar reageren vind ik erg moeilijk en als ik al reageer is dat nietszeggend. Ben een aantal keren hier op FOK! flink op mijn bek gegaan, gekwetst bij het opdoen van contacten, contacten waartegen ik achteraf gezien veel te veel van me eigen heb verteld, waardoor ik nu gewoon dat niet meer zo graag doe) Dus waarom zou ik hier een stukje schrijven. Maar goed zoals zo veel dingen hier liep dit ook even iets anders dan van te voren bedacht. En wie A zegt moet ook B zeggen.

Ik ben dus Jolanda en woon, op een klein uitstapje na van ongeveer 5 jaartjes, m'n hele leven in het oosten van het land. Heb prima de basisschool doorlopen (hier en daar wat strubbelingen in de vorm van wat pesterijtjes, maar over het algemeen niets te klagen gehad) Samen met wat andere meiden van de kerk naar de mavo gegaan, iedere ochtend een stuk fietsen, maar we voelden ons heel stoer. We gingen in de stad naar school! Het was een klein grevo mavo'tje en alles was veilig en beschermend, toen we in de tweede zaten werd er besloten te fuseren met een andere christelijke scholengemeenschap en alles wat maar veranderen kon veranderde. Het was er groot, de klassen waren groot, leerlingen die allemaal hun eigen kliek hadden, er werd gerookt, er werd gedronken, er waren zelfs leerlingen die niet eens geloofden !

Er ontstonden nieuwe vriendschappen, maar ben ook flink wat keren flink op mijn bek gegaan door pure ontwetendheid. En opeens was daar M. Smoorverliefd was ik, hij was van verre de ideale schoonzoon voor mijn ouders (maar ja sinds de fusie liep het allemaal toch al iets anders thuis) hij had lang haar, rookte, dronk, gebruikte en over zijn muziekkeuzes zullen we het maar niet meer hebben. In zijn vriendengroep werd ik volledig geaccepteerd en heb enorm genoten die tijd. En nog steeds vond ik dat de allertofste tijd die ik toen heb gekend. Alles was gewoon goed. Alleen mocht het allemaal veel te kort duren.
_{al met al maar een krappe 8 maand}

Ik ging in die tijd wekelijks naar catechisatie en aangezien we, als elk verliefd koppel, natuurlijk alle mogelijke tijd wilden doorbrengen met elkaar ging hij stiekum gewoon mee. Hij kende het helemaal niet, was van huis uit niet zo opgevoed en we hebben in onze groep van de kerk menig felle, maar heerlijke discusie mogen voeren. En ik herinner dat we dat die avond ook hadden, het was een erg toepasselijk thema voor wat er ging gebeuren (leven en dood etc etc). Hij heb mij teruggebracht en op weg naar zijn eigen huis is hij aangereden door een tractor die hem niet opgemerkt heeft. Hoe lang hij er gelegen heeft is nog steeds niet met zekerheid te zeggen, maar een jogger vond hem tegen middernacht, heeft hulpdiensten ingeschakeld, maar het mocht allemaal niet meer zo zijn. Het was gewoon over.

Ik had nog nooit zo dichtbij bewust de dood meegmaakt en ik ben geheel kapot eraan gegaan (en nog steeds heb ik het niet echt goed verwerkt) ik ging spijbelen, roken, drinken, gebruiken, zorgde dat ik aan geld kwam (ja ook op die manier) en kreeg een groot probleem als in bindingsangst. Ik was nergens meer graag, voelde me nergens fijn, liep van de een naar de ander en door het gebruiken was het ook alleen maar moeilijker om me fijn te voelen. Bij 1 van de beste vrienden van M was ik nog het allerliefst en die was er net als mij goed kapot van. Ons leven hield echt voor ons op op het moment dat hij stierf. We spraken veel over de dood en over mogelijke manieren om zelfmoord te plegen, hij heb het uiteindelijk ook gedaan en ik was verrotter dan rot. Ging verder met waar ik 'goed' in was, verdiende m'n centjes, maakte ze net zo snel weer op en heb het op de een of andere manier overleefd. En ben er min of meer weer bovenop gekomen.

'Jaren' later heb ik Danny leren kennen op de FOK!chat, hij had zijn hart verpand aan een andere chatter, en ik hing er een beetje bij rond, hij was hevig verliefd op haar zij niet op hem (bekende verhaaltje). Toch is het op de een of andere manier zo gekomen dat ik hem zou ontmoeten, eenmaal in r'dam op station zijn we in het cd-rek van de freerecordshop beland en zijn we onafscheidelijk geraakt. Ik zou voor 1 dag gaan, bleef er drie (ik mistte steeds de trein op de een of andere manier). Danny's vader vond het allemaal minder geslaagd van ons, vond ons luidruchtig, te aanwezig en heeft ons uiteindelijk in zeer korte tijd het huis uitgezet, samen zijn we toen op een klein zolderkamertje terrecht gekomen en daar hebben we elkaar pas leren kennen. Chatten is toch anders dan face tot face met elkaar over dingen te spreken. 9 maanden lang leefden we op 2x3 meter, het was onze woonkamer, het was onze slaapkamer en als het sneeuwde, sneeuwde het bij ons binnen gezellig mee. Danny had toen net FOK! opgericht en samen hadden we het gewoon prima, tja we aten ketchup met water onder de noemer tomatensoep en ons brood kon stuiteren, maar we hadden het goed.

Binnen die negen maanden hebben we ons verloofd, ik ging werken, 12 uur in de week en we kregen het steeds een beetje beter. Precies een jaar na de eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Eenvoudig, gratis, en met veel fokkers (al ging dat trouwen niet helemaal zoals geplanned, getuigen die afhaakten etc etc). Ons 3bij2 kamertje hebben we ingeruild voor een echt huisje, een pijpelaartje, wonen en slapen op 1 verdieping allemaal in het verlengde van elkaar, we hielden zielsveel van elkaar het was gewoon voor ons echt de perfecte match.

Na ons trouwen wilde we gelijk aan kinderen beginnen, die baby liet alleen wat langer op zich wachten dan we hoopten. FOK! bracht geen geld op, ik had de 12 uur omgeruild voor 20 uur maar kon daar net de vaste lasten mee betalen. Danny moest dus echt werk gaan zoeken. En dat heeft ie gedaan, vrij snel na het begin van zijn zoekactie vond ie een baan als verkoper en uiteindelijk testten we op 11 september 2001 eindelijk positief. Dwars door alle commotie heen die er was op die dag meldde ik hem dat ie papa werd en wij hadden even ons eigen feestje.

Alicia d'r zwangerschap is niet supertof geweest, de eerste weken deed ik niets anders dan spugen, het werd bijna een opname destijds maar met nog meer medicatie kon ik gelukkig thuis blijven en dat gebeurde dan ook de rest van de zwangerschap, ik kreeg Bi en tijdens 1 van mijn loopacties verzakte mijn heup en kwam in de rolstoel daar heb ik eeuwen ingezeten, na de bevalling ben ik verder gaan revalideren (de eerste 4 maanden was ik alleen maar melk koe voor alicia, de rest kon ik niet en heeft oma gedaan na die eerste vier maand kon ik haar eindelijk een keertje gewoon zelf vast pakken, zelf in bad doen (staand) nog wel met hulp maar ik werd toen een mama) De rolstoel had ik uiteindelijk steeds minder nodig, ik had een nieuw speeltje een rollator (en boven op het zitvlak van de rollator kon de maxi cosi) uiteindelijk de rolllator verruilt voor krukken en zo kreeg ik met het opgroeien van alicia dat eerste jaar steeds meer vrijheid terug. De verzakking van de heup was het enige wat bleef, Bi was er misschien nog wel misschien niet, het was niet goed vast te stellen omdat de klachten aan beiden dingen toegeschreven konden worden. Dus voor ons een redelijke vrijbrief voor een tweede kindje (er werd ons zelfs een beetje hoop gegeven dat het misschien wel beter zou gaan als alles weer verweekt was). We raakte snel zwanger maar na 13 weken gaat het mis, ik krijg een miskraam en wordt uiteindelijk gecurreteerd omdat het vanzelf niet geheel wilde loskomen. Daarna heb ik nog een miskraam gehad voor we eindelijk zwanger van Jayden zijn. Jayden's zwangerschap was compleet anders dan die van Alicia. Geheel voorbereid op de BI en overal waar maar kon hielden we rekening mee.

We verruilden ons huis voor een groter huisje, zelfde straat, zelfde gebouw. Wij op de slaapbank in de
woonkamer en Alicia kreeg haar eigen slaapkamertje op de zolderverdieping (met een babyhoekje voor Jayden. In de praktijk kwam het er uiteindelijk op neer dat we gewoon gezellig met z'n allen in de woonkamer sliepen.) Nu was het wachten op de baby, die zich wel heel erg vroeg aan wilde dienen. Met ongeveer 22 weken kom ik in het ziekenhuis terrecht met weeen, krijg bedrust en weeenremmers en we hebben het nog weken volgehouden. Door al het voorwerk was Jayden er in een vloek en een zucht, onze groene minimonster(gepoept in het vruchtwater) is nu niet zo groen meer, maar nog steeds stronteigenwijs en behoorlijk aanwezig. We zijn na Jayden nog 1 maal zwanger geweest maar ook dat mocht niet zo zijn en toen hebben we het hele zwanger gebeuren aan de wilgen gehangen (alhoewel het ergens nog steeds wel enorm kriebelt)

Ik ben door de problemen in Alicia d'r zwangerschap in de WAO geraakt, en noodgedwongen thuisblijf mama geworden. Geheel anders dan geplanned (ik zou mijn baantje van 20 uur gewoon houden en Danny zou een aantal uur buitenshuis werken en zo konden we om beurten bij haar zijn en ombeurten zorgen dat we te eten hadden). Inmiddels zit ik niet meer in de WAO maar ben nog steeds thuisblijf moeder, sterker nog Danny is min of meer ook thuisblijfpapa. We hebben Rotterdam bijna 3 jaar geleden verruild voor Zwolle en sindsdien werkt Danny van huis uit voor FOK! En we vinden het geweldig. Onze kinderen gaan naar de Vrije school wat in houdt dat ze alle middagen thuis zijn en alle middagen kunnen we van ze genieten (of ze achter het behang plakken) We kennen een ongeloofelijke vrijheid daardoor met ze. Het standaard uit school komen, evt BSO/sport/club, eten, slapen ritueel wat we veel om ons heen horen kennen we hier in veel mindere mate. Onze middag begint om half 2 als we thuis zijn en dan is er tijd genoeg om dingen te ondernemen voor ze alweer naar bed moeten, dierentuinen, attractieparken, speeltuinen en bossen zijn niet veilig (niet dat we dat alle dagen doen, maar we zijn wel erg impulsief en gestoord ingesteld, we kennen niet een vaste indeling in de middagen en alles is mogelijk. We wonen klein, veeeeel te klein maar daardoor hebben we wel alle mogelijkheden om van alles te doen. En als we niet weg gaan zijn we lekker thuis en spelen we tot we erbij neervallen, knutselen of bedenken iets geks, inmiddels hebben ze mij daar allang niet meer voor nodig en kunnen ze heel goed zelf zich vermaken. Had het al eerder geschreven we wonen klein en door ruimtegebrek liggen/slingeren overal in huis stapels met 'uitdagingen', ik ben een enorme verzamelaar en alles wat in mijn ogen nog gebruikt kan worden wordt op zo'n stapel gemikt en vind ik vanzelf terug in een of ander spel bij de kids of tijdens een creatieve bui. Rommelmarkten, kringlopen en soms het grof vuil is een heerlijke inspiratiebron.

In de ochtenden als ze naar school zijn, doe ik het huishouden, naai ik me een slag in de rondte (ik maak
kinderkleding, etc in opdracht, eerst alleen voor Alicia en Jayden, toen kennissen, buren en nu sinds korte tijd voor een veel grotere doelgroep: iedereen die maar wil) en smiddags ben ik 'vrij', savonds doen we de ochtend nog eens dunnetjes over. Idem dito voor Danny (al werkt hij regelmatig ook nog de middagen en nachten erbij, FOK! vergt nog steeds veel tijd, soms gewoon TE veel tijd. Maar FOK is gewoon ons derde kindje en die wil ook zijn aandacht.) Om FOK! de extra nodige aandacht te geven gaat Danny om de drie weken, voor een volle week (soms iets korter, soms langer) naar R'dam, daar kan hij in volle rust werken en haalt hij de evt 'tekorten' in uren in die ontstaan zijn doordat we bv weg geweest zijn. Die week dat Danny weg is is een voor ons fijne regeling, niet alleen hij kan ff goed doorwerken, we zijn daardoor ook niet fulltime dag in dag uit, maand in maand uit op elkaars lip. We laden ons in die week gewoon een beetje op, en hebben daarna oa weer genoeg gesprekstof voor de weekjes dat we wel weer tegenover elkaar aan de eettafel zitten (Danny werkt hier in zwolle gezellig aan de eettafel).

Ik heb niet echt muziek waar ik graag naar luister of vaak draai dat gaat bij vlagen er gaan ook tijden voorbij dat er niets gedraaid word, evenals TV, dat kijken we ook niet (we kijken enkele series, en dan graag zonder reclame anders is het tijdverspilling en ben ik al weer met iets anders bezig) Lezen doe ik eigenlijk ook niet meer, sinds ik niet meer werk lees ik niet meer (ik werkte in een boekhandel) Mijn grootste hobby is eigenlijk creatief bezig zijn er gaat geen minuut voorbij of ik ben wel ergens mee bezig, of tekenen/ontwerpen van kleding of haken, breien, vilt prikken, sieraden maken, naaien, knutselen. Er is altijd iets wat ik moet doen en je ziet mij dan ook niet snel ergens zonder een zware handtas met wat spul erin. Het maakt me rustig, ik kan me goed daardoor afsluiten en me concentreren en ontspannen. Als ik me verveel ga ik piekeren en raak ik in een dip en in dipjes raken is niet erg, ik ben alleen niet zo sterk dat ik er makkelijk uitkom en er dus weken mee worstel en het zijn weerslag heeft op iedereen om meheen. En dat is het me niet waard. Ik blijf dus lekker druk bezig, geen seconde rust, geen vuiltje in de lucht. (tenminste het merendeel van de tijd. De wintermaanden blijven het moeilijkst.)
_{(ik weet en besef dat ik dat niet ga volhouden de rest van me leven, maar iedere dag, week, jaar dat ik het wel red is er 1 waar we van kunnen genieten en waar ik de oa de kinderen niet mee benadeel)}


dan de vraagjes van luchtbel:
Als ik bij ons op school kijk zie ik meer moeders enorm druk met school, dus ben daar niet enige in, al is
het wel zo dat het inderdaad vaak dezelfden zijn. Maar ik wijd het voorlopig nog maar even aan het feit dat ik mijn eigen tijd indeel en van huis uit werk. Tevens is ook de schoolgaande periode een tijd die nooit meer terugkomt, de kids vinden het enorm leuk dat ik op school rond hang (nog wel) en waarom het dan niet doen. Ik bak pannenkoeken wanneer er pannenkoeken moeten komen, cake en taarten, maak de klas schoon (samen met Danny), doe de was en wanneer er geknutseld moet worden sta ik min of meer vooraan, ik brei wekelijks met de klas en naai alle verkleedkleren (of andere dingen (pennenzakjes, pantoffelzakken etc) die er gemaakt moeten worden, ik loop mee op de spelletjesochtenden en jaarfeesten, avond4daagse etc etc en sla eigenlijk liever geen activiteit over waar ze ouderhulp bij nodig hebben (en dat zijn er bij ons best veel zoals je weet).

Ik doe het eigenlijk stiekum ook nog om een andere reden. Ik vind het best moeilijk om met volwassenen om te gaan, ik weet nooit wat ik moet zeggen en als ik wat zeg is het nietszeggend of totaal niet boeiend. Op de een of andere manier mis ik altijd aansluiting, ik denk, voel en leef anders op de een of andere manier, wij kennen dan ook nauwelijks sociale contacten. Als ik dus actief op school ben weet ik zeker dat ik alles meekrijg wat ik moet weten, zonder dat ik daarvoor iets hoef te vragen aan een ander, sterker nog ik kan zelfs als een ander me wat vraagt een goed antwoord geven. Ik ben dus zo'n moeder die hier in OUD wel eens tersprake komt die vrijwel altijd op het juiste moment de juiste spullen meegeeft naar school. En als ik twijfel dan zeul ik gewoon dagen lang de troep mee die misschien wel eens nodig kan zijn.

Het omgaan met andermans kinderen, kinderen in het algemeen, kost me totaal geen moeite. Vind het heerlijk om met ze bezig te zijn, ze te leren kennen en hele gesprekken met ze te voeren over de meest uiteenlopende dingen. Of dat nu over de dood van oma is of over die rara wiebeltand is die los zit, het gaat me gewoon makkelijk af. Ik kan me gewoon lekker laten gaan, mezelf zijn. Daarnaast zijn de meeste kinderen dol op knutselen of in elk geval dol op lekker actief bezig zijn dus klikt het over het algemeen vrij snel.
Creatief bezig zijn gaat me eigenlijk net zo makkelijk af als het contact hebben met kinderen. Ik zie wat en bedenk vrijwel tegelijkertijd wat ik er mee kan doen/van kan maken of hoe ik iets kan namaken (bv
merkkleding, accessoires voor in huis etc etc) zodat ik het ook heb (en dan het liefst voor minder geld).
Alles om meheen kan me inspireren, de kids, Danny (ja jij ook!) onze poezen, het vuil langs de straatkant,
etc etc ik heb niet echt 1 duidelijke inspiratiebron en begin ook wel eens gewoon aan iets zonder dat ik weet waar ik eindig, maar gaandeweg komt het dan meestal wel goed, zoniet dan leg ik het weg tot een 'betere' tijd en gaan we vrolijk verder met iets anders. Ik doe het liefst van alles door elkaar heen. lekker afwisselend en lekker op mijn eigen manier. En wat vandaag niet afkomt of goed gaat komt dan wel weer een andere keer.

Geen idee of dit stuk een beetje volstaat van wat er verwacht wordt, maar weet even niet meer te schrijven.

Ik heb totaal geen idee aan wie ik dit stokje moet doorgeven, laat staan een vraag bedenken, dus heb al wat 'raad' gevraagd, maar ben er nog niet helemaal over uit, sorry maar probeer vandaag nog iemand gepm't te hebben _{(wij gaan morgenvroeg voor een weekend weg dus zie dinsdag pas weer de pc)}

knor Gek genoeg weet ik wel veel van jouw verleden maar heel weinig van het heden. Leuk om daar eens iets meer over te lezen, de dingen die je doet op school, hoe jullie het thuis indelen etc.
Ik vind je helemaal niet onhandig in contact hoor, de keren dat ik jou gezien heb heb ik daar weinig van gemerkt, je lijkt juist iemand waarmee je makkelijk kunt babbelen.
Ik vind het leuk dat je het stokje toch hebt willen aannemen

Stoer dat je het toch gedaan hebt Knor.
Ik wist natuurlijk al wel wat van je bewogen leven, maar om het zo bij elkaar te lezen is het toch wel indrukwekkend.

Ademloos gelezen, net zoals de meeste verhalen hier.

Mooi en indrukwekkend Knorretje.

Wauw Knor, mooi verhaal!
En jouw creativiteit, wees er zuinig op! Je kan er zoveel mee en je maakt er volgens mij meer dan alleen je eigen kinderen enorm blij mee!

Knorretje, je kan prima met woorden omgaan. Ik vind jouw posts altijd heel goed verwoord en begrijpelijk en dit verhaal al helemaal. Jij bent als moeder gewoon volstrekt het tegenovergestelde van mij, maar ik vind het geweldig! Die creativiteit en inzet vind ik heel bijzonder. Ik weet zeker dat jouw kinderen terug kunnen kijken op een hele bijzondere jeugd. Ben nu al benieuwd hoe zij hun jeugd ooit zullen beschrijven in een 'estafettetopic'
Wat betreft je verleden, wat een enorm zware periode moet dat zijn geweest. Bijzonder heftig alleen al om te lezen. Gelukkig ben je er doorheen gekomen

Oooh Knor wat een mooi verhaal en de keren die ik je ontmoet heb (waaronder in dat piepkleine knusje huisje) heb ik je altijd een bijzonder waardevolle vrouw gevonden

Lieve Knorretje, wat goed dat je toch dit verhaal wilt delen. Erg leuk om te lezen, mooi ook.

Je redenen om niet te willen meedoen zijn erg herkenbaar, dat was eerlijk gezegd ook mijn angst toen ik het stokje kreeg (wie gaan me kwetsen of veroordelen? ) Knap dat je dit los kon koppelen van eerdere vervelende ervaringen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 09-04-2009 19:51:18 ]

knorretje, dankjewel! Je hebt heel wat mee gemaakt zeg! en je hebt het heel mooi opgeschreven! het geluk van jou en danny straalt er zo vanaf, prachtig vind ik dat!
ik heb je 1 keer ontmoet, in de linneushof en ik vond je verlegen, maar heel lief en dat spreekt ook hieruit vind ik.
en die creativiteit van je... daar buig ik voor! als ik daar toch maar een sprankje van had!

quote:

Op donderdag 9 april 2009 17:17 schreef Estrys het volgende:
Ademloos gelezen, net zoals de meeste verhalen hier.

Precies wat ik wilde zeggen. Wow, Knorretje.

Ook ik heb je verhaal ademloos gelezen Knor! Wow!

Knorretje ik vind je een superstoere vrouw. Als je leest uit welke situatie je bent gekomen en hoe je je leven nu hebt ingericht, echt petje af! Ook heerlijk om te lezen hoe jullie je middagen doorbrengen. Lijkt me een ontzettend gezellige boel

Wat fijn dat je toch hebt willen schrijven Knorretje En jij bent een hele fijne moeder vind ik

Wow Knor

Wat een verhaal ook inderdaad.

tnx vor jullie lieve woorden

Jeu, heftig Knorretje.
Heb ik nu goed begrepen dat jullie (bijna) helemaal van Fok rondkomen? Wat super zeg!
En je creatieve geest is bewonderenswaardig, erg leuk dat je je daar zo in kunt verliezen.

Zo, twee superverhalen op een rij!

Luchtbel, wat schrijf je fantastisch! En je lijkt me een fantastisch mens!

Knorretje, ik wist eigenlijk niets van je, behalve dat jij en Danny bij elkaar horen en twee kinderen hebben. Leuk om van jou meer te lezen, ik vind het ook een duidelijk verhaal geworden, waarin heftige dingen naar voren komen! Bedankt!

Pfffff heavy stories, petje af

Knorretje wat een indrukwekkend verhaal. Je hebt heel wat moeten doostaan in je leven zeg, pfoe heel heftig allemaal. Prachtig om te lezen dat je nu het leven leidt zoals dat goed voelt.

zowel LB als Knor : Echt wow wat een prachtig verhaal.
Zo mooi verwoord dat het je helemaal in het verhaal sleept

mooi verhaal weer

Knorretje

Knorretje.. dankje voor je prachtige, ontroerende en sterke verhaal ! Wat een kracht moet jij in je hebben !
Jammer dat je je in OUD niet meer thuis voelt, voor mij hoor je er echt bij !
Dikke knuffel voor je

Lieve Knorretje, wat een verhaal. En toch nog zo veel geschreven. Zorg je wel goed voor jezelf ondertussen want je schrijft zelf de disclaimer al....:*
En je inzet op school, echt waar. Je wist het al maar ik vind dat echt knap. Ik weet hoeveel je kunt doen aangezien Jolie op een zelfde soort school zit. Ik zet me wel in maar altijd op dezelfde dingen, bakken en schoonmaken. Want voor die andere dingen heb ik geen puf en ook geen moed eerlijk gezegd. Bijzonder vind ik het, die inzet!

_{Even een subtiel schopje, is er al driftig heen en weer gePMed over en met de volgende OUD Fokker?}

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 14:37 schreef Faja-Lobi het volgende:
_{Even een subtiel schopje, is er al driftig heen en weer gePMed over en met de volgende OUD Fokker?}

ik heb een aantal pm's de deur uitgedaan voor ik weg ging , en vandaag nogmaals iemand gepolst. het is wachten op een ja als antwoord.

leuk ben erg benieuwd _{(en hoe was je weekend weg?)}

Knor, ik vind je altijd overkomen als een super mama eigenlijk. De tomeloze energie die je in die kinderen steekt, je creativiteit. Ik zou regelmatig willen dat ik zoveel kon opbrengen voor mijn kinderen. Vooral op die dagen dat ik er door omstandigheden weinig zin in heb.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 15:16 schreef Faja-Lobi het volgende:
leuk ben erg benieuwd _{(en hoe was je weekend weg?)}

_{weekendje was leuk, kompleet uitgeleefd door de kids, veel dingen weer 'geleerd' en beleelfd (tand door tween gebroken van Alicia, een van haar goeie tanden Inmiddels ook weer gelijmd door de tandarts, Jayden's watervrees niet kunnen verbeteren, we stoppen dus met de zwemlessen, beiden kinderen zijn geen angsthazen en slagharen wordt te easy voor ze. Vriendinnetjes meeslepen een pretpark in die nog nooit in een pretpark zijn geweest is super leuk maar moet je niet doen op de laatste dag van je vakantie aangezien je enegie niveau dan al erg laag is. Zal morgen wat foto's neergooien in het daarvoor bestemde topic.}


Ik heb een Ja terug van.... Jessie !!

Ik heb heel lang getwijfeld wie ik nou het stokje zou willen doorgeven. De eerste die in me opkwam was Jessie, maar wou haar gezien haar situatie niet 'lastig' vallen met dit soort futiliteiten. Maar bij iedere andere naam die nog niet geweest was had ik al helemaal niets mee, daarnaast vond ik hoe langer ik er over nadacht het vreemd van me eigen dat ik voor haar ging bepalen of ze wel of niet nu een 'stokje' kan aannemen, dat kan ze heel goed zelf

Toen hadden we 'opdracht 2' een vraag bedenken. In de tijd dat ik in Rotterdam gewoond heb woonde ik niet ver van Jessie af en we hebben dan ook best wel eens gemeet met onze meiden en samen de speel ochtenden op de spel-o-theek bezocht, ze is een enorm tof wijf! en een hartstikke lieve moeder. We hebben in die tijd natuurlijk al het een en ander met elkaar van gedachten gewisseld, zeker in jayden's zwangerschap heb ik veel aan haar gehad, ik heb bv destijds een kettingkje gekregen dat hoop en kracht zou geven (toen ik met die weeen in het zhuis lag, die ketting heb ik tot de bevalling gedragen en hangt nu op het prikbord zo dat ik er dagelijks na kan kijken (ik ben af en toe een emotrut, heb zelfs nog een klein beetje bodylotion bewaard wat ik toen van d'r kreeg na het bevallen )Zo was ze zelfs, op uiteraard yvonne na, de eerste fokker die Jayden vast hield Maar goed. In mijn ogen is ze een super moeder, zo begripvol, lief, stoer en sterk, hoe ze met haar meiden omgaat, en ook nu hoe ze met het verlies omgaat van Ischa-Gabriel.

Zo nadenkend over hoe ik haar ken en wat ik dan zou willen vragen kwam ik gewoon echt op helemaal niets uit Veel mooie vragen zijn al gesteld en echt prangende vragen naar haar toe heb ik (nu) niet, de enige vraag die steeds naar boven kwam was: hoe gaat het nu met jou en de meiden, en het antwoord daarop kunnen we eigenlijk al steeds een beetje lezen in het Engeltjes topic.

Dus ik ga het stokje vraagloos doorgeven, tnx Jessie dat je hem hebt willen aannemen

[ Bericht 19% gewijzigd door knorretje op 15-04-2009 22:38:27 ]

Mooi uitgelegd Knorretje!
En ik ben benieuwd naar Jessie's verhaal.

Ik ben heel blij dat Jessie het stokje wil aannemen en ik vind je uitleg heel mooi en ontroerend knor.

Mooie en goede keuze Knor. Jessie komt op mij idd ook over als een super lieve vrouw en moeder.

Ik ga er morgenavond of van het weekend helemaal voor zitten, heb er helemaal zin in!

En Knor die bodylotion mutsie

Hier komt mijn verhaal dan. Lekker warrig van de hak op de tak, maar he dat ben ik en daar moest het nou net over gaan


Ok, ik ben dus Nathalie, 38 jaar en moeder van Bo en Janneke.
Ik post hier op fok al vanaf het begin mee. Vanaf big brother en toen ook alleen in big brother . Niemand kent mij echt van die tijd, ik was een nogal een opvallend persoon.
En dat ben ik altijd wel een beetje geweest, een heel doodnormaal mens, waar er zovele van zijn
Mijn 1e post in oud ging over onze stap in het adoptieproces. Ik heb endometriose en na een jaar of 3 proberen bleven de kindertjes uit. We kwamen voor ivf in aamerking maar beide wilde we dat niet. Als er zoveel lieve kindjes op een vader en moeder zaten te wachten, nou tada daar waren we.
Dat proces is dus echt een heel proces, het bestaat uit wachten, informatie verzamelen, wachten en informatie verzamelen en vooral van wachten.
Mijn menstruaties waren heel onregelmatig en ik deed dan ook geregeld een zwagerschapstest voor de zekerheid, maar altijd negatief. tot die ene keer dus
Wat was dat verwarrend allemaal, zwanger, maar dat had ik toch een beetje van me afgezet, er zat ergens op de wereld al een kindje op ons te wachten. Hoe moest dat nou allemaal. Adopteren en zwanger zijn dat mocht niet. Dus na en paar maanden de adoptie stop gezet. En dat voelde toch wel rot. Alsof ik ergens op de wereld een lief klein kindje gewoon in de steek liet.
Maar goed hoe verder de zwangerschapo vorderde hoe echter het werd. En daar was Bo na ruim 9 maanden. Wat was ik blij en trots.
Ze hadden me verteld dat als ik nog een kindje wilde dit binnen een jaar moest proberen omdat mijn buik dan schoon zou zijn van de endometriose.
En na een precies een jaar was ik weer zwanger en na weer ruim 9 maanden was daar Janneke
Pittig 2 meiden zo na elkaar maar ook heerlijk.

Net voor Bo werkte ik nog met mensen met een verstandelijk handicap en gedragsproblematieken. Dit heb ik zo'n 13 jaar met veel plezier en liefde gedaan. Maar omat Gerard ook onregelmatig werkte en ik dus ook was dat niet te doen. Ik kwam thuis en hij ging werken en andersom. En ik vond eigenlijk dat na 13 jaar voor anderen gezorgd te hebben ik ook best wel lekker voor me eigen kind mocht gaan zorgen. En daar heb ik nog steeds geen spijt van gehad.

Nu ongeveer 2 jaar geleden zijn Gerard en ik gescheiden. Niet iets wat je zomaar even doet. En voor de kinderen natuurlijk een grote klap. Gelukkig kan ik nu achteraf zeggen dat het de juiste keus geweest is. We hebben altijd gezegd dat wij niet meer van elkaar houden maar wel van onze kinderen. En die staan dan ook voorop. Klinkt gek, maar een betere ex kan je niet wensen. De meiden weten beide waar ze aan toe zijn bij wie. En bij onverwachte dingen (ziekte van mij, de kinderen, vrije dag van school enz) kunnen we op elkaar bouwen.
En zowel Gerard als ik bloeien weer helemaal op.

Ik had het in me eerste stukje over onopvallendheid. Zo ben ik me schoolperiode ook een beetje doorgekomen. Had vriendjes en vriendinnetjes, was geen gangmaker maar ook geen muurbloempje. Geen studiebol en ook geen luilak. Ik was geen pester en werd ook niet gepest. Ik was echt zo'n doodnormaal mens dus
Ik deed als kind graag aan toneel en gaf me op voor allerlei dingen. Ik heb mee gedaan aan playbackshows (ja ook bij hennie huisman ) deed mee met de fame danswedstrijd enz. En dat vertelde ik me ouders nooit, want ik vond het nooit zo leuk als ze kwamen kijken. Maar ja dan kwam er weer post binnen en moest ik weer naar de andere kant van t land ofzo en dan moest ik het toch vertellen want ik was nog te klein om daar alleen heen te gaan, wist niet eens hoe ik er moest komen. En dan zei ik altijd dat ze niet mochten klappen of gek mochen doen. Maar daar hielden ze zich niet aan
Ik was ook echt een laatbloeier. Toen vriendinnen al achter de jognens aanzaten deed ik nog "hand op de pot voor boompie verwissel"
De puberteit vond ik echt een ramp, vreselijk. Alles wat in me lijf veranderde en wat ik niet onder woorden kon brengen. Ik was echt niet te genieten.
Ik kreeg heel laat borsten en toen ze kwamen........ bleven ze groeien Mijn 1e bh een ramp vond ik het. Ik weet nog dat ik buiten liep met een vriendinnetje en zei ff wachten hoor, en hup ik deed hem uit onder me kleren. Dat vond iedereen maar raar want juist al mijn vriendinnen vonden een bh prachtig, nou ik dus niet.

Als ik naar de bios ga ga ik meestal naar een thriller of een mooi drama. De reader wil ik echt snel gaan zien. Comedies vind ik echt zo stom, ik vind ze gewoon echt nooit leuk. Ik vind me eigen humor veel leuker. Beetje nare eigenschap van me maar ik lach echt heel hard om me eigen grapjes Dat is best wel eens genant
Ik lees heel veel boeken, ook altijd thrillers. Ben nu bezig in Koud hart van Tess Gerritsen een aanrader.
Verder vind ik het heerlijk om te shoppen met vriendinnen, uit eten te gaan en ik ga geregeld nog lekker stappen. Heerlijk ff een nachtje doorhalen.
En op mijn vrije dagen lekker met mijn meiden op stap, naar de speeltuin, het theater, museum enz.

Inmiddels werk ik sinds de scheiding 3 dagen in de week op een kdv. En ik vind het heerlijk. Nu merk ik dat ik het contact met collega's toch ook wel gemist heb. Als het geen noodzaak zou zijn zou ik liever 2 dagen willen werken omdat het voor de meiden toch wel lange dagen zijn. Doordat ik werk moeten hun soms ook al om 7 uur op de bso zijn en soms zijn ze ook pas om half 7 thuis. Maar ik zit in de luxe positie dat de meiden hun bso 2 lokalen verder bevinden dan mijn kdv groepje. En dus kan ik ze als ze uit school komen lekker even kus geven en als ze gevallen zijn, verdriet hebben of wat dan ook zijn ze ook zo weer bij mij.

Het alleenstaande moederschap is soms wel pittig maar het bevalt me ook goed. Ik regel alles zelf lekker hoe ik denk dat het het beste is. En ik denk dat ik dat best goed doe.

Ja en dan is er ook Ischa-Gabriel Mijn kadootje, mijn 3e wondertje.
Deze zwangerschap kwam zo onverwachts. Nic de vader van hem is iemand waar ik zo intens verliefd op ben geweest en soms weer ben en soms is het weer geweest. Nog nooit heb ik zoiets voor iemand gevoeld. Kriebels in je buik die maar niet over lijken te gaan. Het is niet iets waar toekomst in zit. Hij is 13 jaar jonger als ik heeft een hele andere cultuur en het gaat ook gewoon echt niet samen. Maar zonder elkaar lukt ook nog niet. Ja en dan word je dus zwanger. Ik die in dat adoptieproces zat heel wat jaartjes terug. Nu 38 en dan weer zwanger. Hoe ga ik dat doen, kan ik dit alleen. Nic wil het niet, dan weer wel en dan weer niet. En ik bedenk dat ik het diep in me hart wel weet. Dit wondertje is er niet voor niets. Dit kan ik dit wil ik en ik ga ervoor. En ik word blijer en me buik begint steeds meer te groeien. Echo's gehad, me kleintje zien koppeltje duikelen, hartje gehoord. Mijn kindje, een jongen ik weet het dan al. Maar iets in me zegt me dat dit niet voor altijd zal zijn. Hoe en wat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik van elk fijne moment moet genieten en dat doe ik dan ook.
En dan, nou ja jullie weten hoe het verder gaat. Ischa-Gabriel leeft niet meer.
Bo heeft op school zo mooi tegen haar vriendinnetjes gezegd "ik heb een broertje, hij is er niet meer, maar ik heb hem wel" En zo is het maar net.
Hij is dan niet hier, maar ik heb hem toch mooi wel, die zoon van me

Mooi geschreven Jessie!

prachtig jessie! vooral die laatste zin

Jessie en zo is dat.

Jessie, die laatste zin, van Bo. Prachtig....
En die onopvallendheid... Toen ik hier net kwam viel je me juist op door de rust die je uit leek te stralen. O, en dat je Nathalie heet en geen Jessie, daar blijf ik me over verbazen.
Mooi.

Prachtig verhaal jessie. Je laatste zin maakt me aan het huilen. Ik heb je altijd een prachtig mens gevonden en heerlijk om je verhalen te lezen.

Phoe, Jessie.... Dat heb je mooi omschreven. Je verhaal klopt met hoe ik je heb ontmoet. Fijn en warm.

Jessie, leuk weer wat uitgebreid van je te lezen. Ergens mis ik je hier wel, gewoon bij het alledaagse geleuter, waarbij ik ook wel erg moest lachen om jouw humor, hoor. Ik moest er nu weer om lachen, om dat stuk dat je altijd zelf het hardst moet lachen om je eigen grapjes.

Ik had het je zo gegund dat je Ischa-Gabriel heel lang bij je had kunnen hebben. Jouw jongen in een meisjeshuishouden

Ik ben er stil van Jessie. En zo is het idd, je hebt een zoon. En 2 heerlijke meiden!
Maar gek genoeg dacht ik dat je nick afgeleid was van je echte naam, daar had ik dus nooit Nathalie achter gezocht. Hoe ben je op die nick gekomen?

jessie

Jessie mooi verhaal!

Mooi Jessie!
En die sig van jou, of iig het eerste deel, dat klopt echt niet hoor!

Inderdaad helemaal Jessiejessiejessie en dat is heel erg fijn! Bij mij toveren jouw posts ook altijd een lach op mijn gezicht, soms zelfs mét geluid. En ook je verdrietige posts raken me.
_{Eigenlijk altijd roep je een warm gevoel op , hoe klef dat ook klinkt.}
Je bent echt een lieve goeie.

En ik vind je stuk heel erg mooi.

Jessie wat een onwijs mooi verhaal.

Jessicaa was het toch? En inderdaad, je bent geen jan lul van het geheel maar ik heb je altijd juist als enorm waardevol voor OUD gezien. Mama van 2 prachtige meiden en 1 zoon

Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Hier komt mijn verhaal dan. Lekker warrig van de hak op de tak, maar he dat ben ik en daar moest het nou net over gaan

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

jessie mooi geschreven, precies zoals ik me jou voorstel en van wat ik van je gezien heb

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 07:38 schreef Fuente het volgende:
Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

Helemaal waar

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Bo heeft op school zo mooi tegen haar vriendinnetjes gezegd "ik heb een broertje, hij is er niet meer, maar ik heb hem wel" En zo is het maar net.
Hij is dan niet hier, maar ik heb hem toch mooi wel, die zoon van me

Ontroerend!

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 08:54 schreef knorretje het volgende:

[..]

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

Jessie, je bent echt een lieverd

Prachtig verhaal jessie, ik moest ook een beetje huilen op het eind

Helemaal Jessie, wederom zo'n post waarbij ik moet glimlachen, iets moet wegslikken en met je meekriebel als je het over Nic hebt. De liefde voor jouw kinderen is overduidelijk maar jouw liefde voor kinderen in het algemeen vind ik ook zo opvallend. Ik vond dat al die keren dat ik je ontmoet hebt en ik denk dat de kindjes van het kdv enorm boffen met jou

Bedankt voor de lieve woordjes iedereen. Ik ga me best doen voor de volgende

Degene aan wie ik het stokje doorgeef is Rottdog. Iemand die ook al een hele tijd meepost en iemand die ik altijd erg attent vind. En dan ook nog eens een dochter heeft om op te vreten
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter .Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen enz.


(Natuurlijk in pm overlegd)

wow jessie, wat ontroerend mooi!!

Na eerst 10 min gekeken te hebben na een leeg vel dan toch in hele grote lijnen mijn “levensverhaal”. Ten eerste had ik nooit verwacht dat het balletje mijn kant op zou rollen vindt mijzelf nou niet echt een aanwezige interessante fokker.

Ik ben dus irl Danielle en geboren in het jaar 1975, in het schone mooie Drenthe. Sinds het jaar 2003 hooked geraakt aan fok dankzij de heer Berkery of te wel mijn vriend/man/partner. Berkery had verkondigt in Z&G dat hij vader zou worden en ik als aanstaande mama leek het wel lekker te beppen over bepaalde ondersteuningen/onzekerheden/plezierigheden die zo’n eerste zwangerschap met zich mee brengt.

Terug naar het jaar 1975 mijn geboorte, wat ten eerste al heel veel voeten in aarde heeft gehad en alleen om de simpele reden ik was geen jongetje. Na een huwelijk van heel veel vallen zonder opstaan kwam er na 4 jaar een eind aan hun huwelijk en ging mijn vader bij zijn vriendin wonen. Nu moet ik wel ff melden dat ik vind dat zij het op hun zelf hebben afgeroepen dat het mis zou gaan. Welke idioten trouwen er dan ook op een vrijdag de dertiende om 15.00 uur.

Na een jaar lang om het weekend bij mijn vader te verblijven had hij er geen zin meer in om mij nog langer voor een weekend op te halen. Naar later zal blijken is dat in het jaar dat mijn “halfzusje” geboren werd. Vanaf hier is er dus ook geen contact meer geweest met “mijn vader” of zijn familie. Gelukkig voor mij hertrouwde mijn moeder op mijn 6-de met een schat van een man wat met trots de rol als mijn vader heeft aangenomen. Zelfs tot zoverre dat ik in mijn 10-de jaar van achternaam en van voogd ben veranderd. Wettelijk en gevoelsmatig voor mij de cirkel rond een echte vader. Ook al ben ik door de familie van mijn stiefpa nooit geaccepteerd als zijne zijn kind.

Tussendoor ook nog een broertje gekregen een etterbak, een lullo een wereldgozer echte broer en zus liefde ondanks dat we 8 jaar met elkaar verschillen.

Ben wel altijd een dikkerd geweest maar ben er nooit echt mee gepest kon goed mijn mond roeren en zo kabbelde ik de basisschool door. Tot het jaar dat ik 12 werd in dit jaar schoot/brak mijn heup heel vaag in elk geval. Volgens de dokter was er niets aan de hand en moest ik me niet aanstellen had vast met mijn overgewicht te maken moest maar gaan lijnen en we gingen weer naar huis. Vanaf hier is zo’n beetje het vertrouwen naar de mensen om me heen echt beschadigd. Ik heb het als verschrikkelijk ervaren dat ik niet geloofd werd naar de klachten die ik had. Het gevoel door mijn vader in de steek zijn gelaten kwam ook heel sterk naar boven en vooral de haat die ik naar hem toe ging ontwikkelen. Kwam hem op straat zo vaak tegen en nooit heeft hij een woord tegen me gezegd. Met als grote klapper de dag dat ik hem bijna met mijn auto aanreed dat was dan wel per ongeluk hij stak plots over.

Vanaf daar kwam een heel groot masker van tevoorschijn die altijd lacht, lol heeft en vooral erg stoer is en alles durft. De Mavo doorgelopen met gemak door gegaan met SPW en daar werd ik erg geconfronteerd met mezelf en mijn echte ik. Tijd om met de opleiding te stoppen en maar gewoon te gaan werken hoef ik tenminste niet aan mezelf te werken. Beland op een atelier wat gordijnen maakt zelfs bijna cheffin geworden. Vriendjes versleten bij de vleet hoezo bindingsangst mocht graag mannen op de hak nemen. Heel veel hard/rock concerten bezocht met Metallica als favoriet, houseparty’s en vooral nachten lang doorgaan met feesten.

Totdat ene telefoontje in september 1998 met de mededeling je vader is dood. Het jaar waarin mijn leven op de schop ging, mijn vragen kwamen en de echte bevestiging dat ik voor mijn vader nooit maar dan ook nooit bestaan heb. Ben op zijn crematie geweest om voor mezelf een hoofdstuk af te sluiten beter niet kunnen doen vanaf hier ging de beerput open. Hier ben ik alleen maar aangestaard door heel veel familie van zijn kant en heb moeten aanhoren hoe blij hij wel niet was met de geboorte van zijn eerste dochter “Tamara”. Verstomd heb ik het hele verhaal over mijn vader aangehoord en verbaasd geluisterd naar de vele karakter trekken die naar boven kwamen die ook ik bezit.

Het jaar waarin mijn stiefvader kanker kreeg, mijn moeder een knobbeltje en voor mijn broer de diagnose ziekte van Crohn werd gesteld. Ik alleen maar sterk wilde zijn voor iedereen wat ten koste van mezelf is gegaan. Ik stortte in, durfde niets meer en alleen al de gedachten van het naar buiten gaan maakte me ziek. Daar zit je dan als 23 jarige in de bloei van je leven alleen maar 24 uur per dag thuis met ook daar je angstaanvallen. Die aanvallen uitten zich in hartkloppingen, overgeven, spontane diarree en de hele dag je lichaam in de aanval met wat er gebeuren gaat. Vele therapieën gevolgd en medicatie hier knapte ik iets van op, ik was in elk geval niet meer bang thuis. Vele vriendschappen verloren en heel veel verdriet gehad.

In het jaar 2000 leerde ik Berkery kennen via de Ilse chat met als vaste kamer de muziekdoos. Net als een heleboel anderen zaten we avonden aan avonden te chatten met Jan en alleman en ook “vaste posters” tot in de late/ vroege uurtjes. In 2001 kwam er een ontmoeting tot stand en vanaf die tijd ben ik geen weekend zonder Berkery geweest. In dat jaar ben ik op mezelf gegaan om te proberen sterker te worden en niet meer zo afhankelijk te zijn van mijn ouders. Oktober 2001 gaan samenwonen en langzaamaan klom ik naar boven. De angst/ paniek is al die jaren aanwezig geweest in soms milde mate en soms gigantische terugvallen.

Juni 2004 is onze dochter Zoë ter wereld gekomen, een heel gemakkelijk kind wat helemaal bij ons hoort. Ondanks de enorme kutbevalling en zwangerschapsvergiftiging. Jammer genoeg niet van mijn kraamtijd kunnen genieten mijn broertje belandde meer levend dan dood op de eerste hulp. Zijn darm was op een zwakke plek (door de Crohn) geknapt waardoor alle giftige stoffen zijn lichaam in liepen. Overdag opgenomen s’nachts geopereerd met grote spoed in Groningen. Dat is een uur rijden vanaf mijn woonplaats dus mijn ouders onderweg en ik met mijn broer aan de telefoon. In dit uur heel veel gepraat, gehuild en echt gedacht dit is de laatste keer dat ik hem ooit nog eens spreek. Hij was zo ziek geworden onder tijd dat ik echt dacht hij gaat dood.

Door de jaren heen nog steeds veel shit niet zwanger kunnen raken/worden wat zo zijn effect heeft totdat de gyn me naar de psych in het ziekenhuis stuurde. Hij moest maar eens kijken naar mijn medicatie gebruik aangezien ik toen al 8 jaar hetzelfde slikte. Hier kwam de ommezwaai, voor het ongeboren kind zou namelijk verandering van medicatie belangrijk zijn ivm effecten, bijwerkingen die zo’n medicatie met zich meebrengt. Eerst door een hel afbouwen van het oude en opbouwen van het nieuwe. Toen we dat op peil hadden kwam ik tot leven. Ik durf weer te leven, gelukkig te zijn, te dromen en zie weer toekomst.

Wat me nu brengt bij de vraag van Jessie
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter.Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen en

Wat Zoë en mezelf betreft ben ik nu een gewone moeder die in haar woonplaats alles kan en durft mits ik me aan mijn regels hou. Telefoon op zak, naar de wc gaan voor je de deur uitgaat en sleutels checken. Genieten van uren in de speeltuin zitten kijkend naar spelende kinderen. Koffie drinken met vriendinnen, auto rijden, verjaardagen, avondje klaverjassen in het clubgebouw simpele kleine dingen mijn leven. Heb wel eens terugvallen maar ook daar worstel ik doorheen soms maak ik een ritje naar de flevopolder omdat mijn schoonouders daar wonen. Dit kost me wel iets meer moeite maar ik kom er toch. Draai 2 dagen in de week mee op school als computerjuf van de kleutertjes. Haal heel soms kleine boodschappen, grote boodschappen doet Berkery want in een winkel ben ik nog steeds angstig. Mijn leven van toen wil ik voor geen goud meer ruilen met nu ook al is dat met heel veel vallen en opstaan. Heb maar kleine wensen en hopelijk wordt 13 juni mijn eerste wens werkelijkheid. Wil graag met Zoë naar de dierentuin en daarna zien we wel weer verder. Dit is mijn leven en ik ben er trots op.

Wat me nu brengt tot het volgende probleem, aan wie ga ik het stokje doorgeven.
Daar kom ik dus nog op terug eerst polsen en vraag bedenken.

En nu snel posten en mijn bed in duiken, kan niet meer terug

Rottdog, lieve Rottdog, wat heb je dat prachtig geschreven. Heel aangrijpend, jouw leven, heftig geweest en dan die rust, tevredenheid en trots over hoe je nu je eigen leven leidt zoals jij het kunt, durft, wilt. Je verhaal heeft me erg geraakt, ik hield het niet droog.

Dankjewel voor dat dappere delen. Ik vind jou trouwens wel een heel eigen en herkenbare Fok!ster, hoor! En bovendien een heel prettige en oprechte.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 19-04-2009 09:17:44 ]

Rottdog, bij alles wat Sugar zegt kan ik me alleen maar aansluiten. Als ik je lijstje zie van wat je doet en kunt met en voor je gezin, dan is dat enorm veel. En die dierentuin gaat natuurlijk ook gewoon lukken

Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.

[ Bericht 1% gewijzigd door livelink op 19-04-2009 09:37:36 ]

Rottdog

Rottdog, voor mij was je idd een Fok!ker die ik niet zo kende. Wel je naam, maar we komen niet in dezelfde topics. Generatieverschil, qua kinderen dan .
Dank voor je levensverhaal. Als ik nu je naam langs zie komen, weet ik wat beter wie er achter schuilgaat. Ik wens je veel geluk.

quote:

Op zondag 19 april 2009 09:12 schreef livelink het volgende:
Ik vond het wel erg om te lezen dat de familie van je stiefvader jou niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.

Onvoorstelbaar. Mensen hebben geen idee wat voor leed zoiets aan kan brengen, hoe iemand daardoor beschadigd kan raken. Evenzo het noemen van de geboorte van 'de eerste dochter' door de biologische familie.... Hoe hard wordt je bestaan dan niet ontkend?

Ineens zag ik dit topic weer, was het even kwijt na Knorretjes verhaal. En die gaf het door aan Jessie! Lieve Jessie, wat ben je een mooi mens. Zo hartelijk, lief en positief, het straalt door al je woorden heen. Dikke knuffel!
En dan Rottdog, pfoe meid wat een verhaal. Ik vind het heel mooi om te lezen dat je die rust gevonden hebt. Dat het zo goed met je gaat nu. Dapper hoor, dat je zo openhartig van alles vertelt. Het raakte me echt.

Jessie en Rotdogg... respect voor jullie verhalen. Beide verhalen hebben me geraakt. Dank voor de openhartigheid !

Lieve rottdog, ik ben ook trots op je!

Jeetjemina Rottdog... ik had geen idee. Wat een hel, wat een verdriet.
Ik vind het enorm dapper dat je jezelf zo goed staande hebt weten te houden en weer opgekrabbeld bent.
Ik ga duimen dat het 13 juni gaat lukken.

lieve rottdog, meisje wat een leven heb je achter de rug en wat doe je het goed dan nu zeg! je mag heel trots zijn op jezelf!!

Knorretje, Jessie, Rottdog, ik ken jullie allemaal niet, maar heb wel jullie mooie verhalen gelezen. respect hoor dames, voor alledrie .

Van Knorretje heb ik wel hele mooie buikfoto's gezien in dat topic uit de oude doos buikfoto's , dus een klein beetje had ik wel van je gezien al.

Rottdog, wat een mooi aangrijpend verhaal. Je hebt heel wat meegmaakt. Ik vind het knap hoe je met je angsten omgaat, hoe je toch de dagelijkse leuke dingen weet te doen

rottdog

Rottdog

Mooi geschreven rottdog!

quote:

Op zondag 19 april 2009 09:35 schreef Berkery het volgende:
Rottdog

*smelt*

Jessie en Rottdog wat een mooie verhalen. En Rottdog, dit verhaal kende ik helemaal niet en had ik ook niet achter jou gezocht.

_{@Jessie: koud hart van Tess Gerritsen is inderdaad een aanrader, heb hem net uit..}

Rottdog allereerst dank je wel voor je oprechte verhaal. Jeetje wat was 1998 een rampjaar voor je. Gelukkig ben je er grotendeels boven op gekomen. Treurig dat de familie van je stiefvader je nooit als zijn eigen kind heeft geschouwd maar je stiefvader wel en dat is het belangrijkste. En je echte vader is zo een beetje de grootste loser die er bestaat. Hoe kan je je eigen vlees en bloed nou negeren, kleineren en zo harteloos zijn.

Rottdog, je bent een sterk mens en je hebt het mooi omschreven allemaal

Het is een topje van een ijsberg mijn levensverhaal maar wat een lieve reacties, dank jullie wel

Heeft een stokje opgegooit wacht dus op antwoord.

Rottdog wat een verhaal, je hebt me diep geraakt met je openhartigheid. Dapper om zo open te zijn over je angsten, en wat goed dat je al zoveel dingen kunt! Ik vind dat je allemachtig trots op jezelf mag zijn, moet je eens kijken hoever je bent gekomen!

Mooie open verhalen Knorretje, Jessie en Rottdog

Mijn stokje is aangenomen door Ireth

Ik lees dus heel graag het kinderpraatjes topic en ben gewoon op de praatjes van Suus.

Nu is mijn vraag: Van wie heeft Suus al die wijsheid.

Ik doe ff met klotsende oksels een tvp plaatsen Was al (als ik tijd had) een meelezer hiero, maar we zijn net begonnen met een flinke verbouwing en daar ergens tussendoor ga ik proberen mijn gedachten te ordenen en te noteren

Oeh ik ben heel benieuwd Ireth

Oke, en bedankt Rottdog! Ipv nu lekker onder de douche te staan en mijn mand in te duiken zit ik nu dus hier, met een bak dampende koffie en een pak kokosmakronen.

Ik ben dus Ireth, geboren als Miranda. Begonnen op Fok! als Luckepuk, later verder gegaan onder deze nick. Ik ben 34 jaar geleden in Utrecht ter wereld gekomen en mijn eerste woonstek was een kraakpand. Na een half jaar kraken mochten mijn ouders blijven zitten van de gemeente en kwam er ook gas en licht bij. Het verlengssnoer over de schutting (er naast woonde een tante) kon dus weg.

Na een dramatische kleuterschooltijd (we woonden tegenover de school en ik wou alleen maar naar huis) kwam een nog ellendigere basischooltijd (pispaal) gevolgd door een nog ergere middenbare schooltijd (pispaal in het kwadraat). Na anderhalf jaar had ik het voor gezien. Braaf elke ochtend vertrok ik de deur uit op de fiets, tas achterop onder de snelbinder om vervolgens bij het plaatselijke zwembad de dag door te brengen. Schoolboeken lagen onder mijn bed, in mijn tas zaten mijn zwemspullen. Na anderhalve maand zo flink doorgeweekt te zijn van al dat chloor kwam ik op een dag 'braaf uit school' thuis aan om te ontdekken dat er visite was. Gezellig! "Goedemiddag, Jan 't Hart, Leerplicht!" Kut.

Ruim 3 maanden later mocht ik weer daglicht aanschouwen van mijn pa en kwam ik op een tijdelijke tussenschool terecht. En daar begon de ellende pas echt. Ik was 14.. en ontmoette mijn eerste vriendje. Eindelijk iemand die me wel zag staan! Wat was ik blij! Dat ie me liever zag liggen ontdekte ik later pas. Na de nodige blauwe plekken (nooit zichtbaar voor de buitenwereld) had ie mij zover dat ik als een bolletje klei in zijn handen was. Drie lange jaren van vernedering en mishandeling en misbruik volgde. Tot ik eindelijk uit de relatie durfde te stappen. Mede dankzij het feit dat ik verliefd was geworden op iemand anders. Het gevolg was dat de auto van mijn pa in de hens is gestoken, de ramen zijn ingegooid, zijn banden zijn lek gestoken er dreigbrieven in de brievenbus kwamen en ik zelfs beschoten ben. Na een bezoekje van de politie werd het stil.. goddelijk stil..

Hierna volgde wat normalere relaties tot ik in 1994 Willem leerde kennen. Het gevoel van thuiskomen was daar. Het gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het gevoel van er gewoon mogen 'zijn'. Omdat ik, ik was. In 1995 zijn we gaan samenwonen en hebben we de pil de deur uit gegooid. Met als gevolg dat dat samenwonen perfect ging.. en die pil weinig veranderde. Het eerste jaar ben je nog laconiek. Het lukt toch vaak nooit in het eerste jaar. Het tweede jaar vraag je je af hoe lang het gaat duren. Het derde jaar voel je je hoop beetje bij beetje afbrokkelen. Het vierde jaar komt er de woede. Waarom niet? Het vijfde jaar is er intens verdriet.. het mag schijnbaar niet. Het zesde jaar is er berusting, dan maar niet. Het zevende jaar is er rust, soort enge rust. Niet over praten, dan bestaat het niet. En het achtste jaar is er ongeloof. En een tweede streepje. Hoelang ik over tijd ben? Geen idee? We waren er niet mee bezig? Ik kan toch niet zwanger worden? Maar toch issie er.. een dikke vette streep.

Dat is in maart 2003. En dan rijst er ineens de angst. In december 2002 is er bij Willem COPD geconstateerd. Hoe zit dat met een kind van ons? Mijn moeder had ook longemfyseem. In hoeverre is het erfelijk? Wat voor toekomst heeft ons kind? Het antwoord was duidelijk. De kans dat een kind met dit genenpakket COPD kon krijgen is aanwezig, maar niet groter als bij elk ander kind wat in de puberteit zal beginnen met roken. We konden dus ongestoord gaan genieten van zwanger zijn. Nog steeds vol ongeloof. Dat verdween overigens wel op het moment dat ik 2 gekneusde ribben kreeg van het trappen.

Op 2 november belande Willem in het ziekenhuis. Hoogzwanger als ik was besloot ik mijn benen bij elkaar te houden. Onze D-Day was namelijk 15 november. Echter bleek het toen al een eigenwijs krengetje met een eigen wil te zijn, want in de nacht van 5 op 6 november kon ik bellen naar de longafdeling dat ze hem konden wakker maken. Zijn dochter was onderweg. Met manlief naast me aan de zuurstof is op 6 november 2003 Susanne geboren. Twee dagen later mochten we alledrie naar huis. WIllem in de rolstoel met zijn kersverse dochter op schoot en ik (als net bevallen vrouw) er achter de rolstoel duwend. We zijn nog lang onderwerp van gesprek geweest op de kraamafdeling.

Susanne groeit op, wij groeien mee. Willem is fulltime thuis en door de COPD ook fulltime ziek. De verzorging en opvoeding van Susanne is dus grotendeels mijn taak. Tel daarbij de zorg op voor een zieke echtgenoot en het hele huishouden incl. alle buitenhuiselijke activeiten en mijn agenda is vol. Mede daardoor met mijn hoofd besloten dat Susanne enig kind zal blijven. Mijn draaiboek is nu al te volgeboekt en ik kom nu al vaak niet eens aan mezelf toe. Tel daarbij op dat we over Susanne 8 jaar gedaan hebben, ik ben nu 34.. 1 + 1 = 3 in ons geval en daar blijft het bij. Maar mijn hart spreekt vaak nog anders.

Vanwege het ontbreken van een rijbewijs deed ik bijna alles alleen met Susanne op de fiets. Maar Willem kan dus niet meer fietsen en ook lopen valt hem erg zwaar. Om toch nog enigzins een gezinsleven te hebben met zijn 3en ben ik vorig jaar in januari begonnen met rijlessen. Een spoedcursus. In 8 weken zou ik mijn rijbewijs hebben... Op de dag van examen stond ik in het crematorium, mijn oma was overleden. Examen en overige lessen verzet. Op 7 maart mocht ik weer op. Op 2 maart overleed mijn moeder en op 7 maart stond ik dus wéér in het(zelfde) crematorium. Mijn spoedcursus roeide mijn familie uit. Weer opnieuw aangevraagd en van de zenuwen (blijven ze nou leven?) finaal gezakt. Uiteindelijk in september toch nog een keer geslaagd. Mijn spoedcursus werden 9 maanden. Bijna een bevalling. Sindsdien een Ford Ka voor de deur en ons gezinsleven speelt zich nu ook buitenshuis af.

De weinige vrije tijd die ik heb mag ik graag achter de computer doorbrengen. Ook hang ik erg graag bank met een goed boek. De Shopaholic-achtige boeken hebben mijn voorkeur al heb ik "Komt een vrouw bij de dokter" ook al helemaal stuk gelezen. Verder mag ik graag rommelen in de tuin (al heb ik een spinnenfobie!) en probeer ik mijn familie enigzins bijeen te houden. Sinds mijn moeder vorig jaar maart is overleden voel ik me soms het dunne lijmdraadje tussen mijn vader en mijn broertje. Zonder mij als tussenpersoon zouden zij elkaar makkelijk maanden niet kunnen spreken. Ook hangen Suus en ik graag rond op de kinderboerderijen rond en in Utrecht en genieten we met volle teugen van het heule grote park wat onze 'achtertuin' is.

De vraag van rottdog dan, Hoe komt Suus aan al die wijsheid. Dat is dus iets wat wij ons ook vaak genoeg afvragen. Ik krijg zelf akelig vaak te horen dat ik ook creatief met woorden kan zijn, maar vaak is dat na enig denkwerk op papier/monitor. Zij flapt het er zo uit. Soms ook minder leuke dingen. Vorige week zocht ze een toverstokje.. kon ze mij wegtoveren, want ze had genoeg van me. Ik hoop dat die wijsheid geen voorbode is van hoe ze in de puberteit zal zijn, dan mogen we waarschijnlijk wel enige seresta in voorraad in gaan slaan

Tot zover even wat er nu uit mijn hoofd vloeit, misschien vul ik later nog aan/bij. En ik ga de volgende even een pb sturen met de vraag of zij het wil overnemen.

Ireth!
Wat erg zeg, dat je gaat spijbelen omdat je zo erg de pispaal bent...
En ja, dan ben je blijkbaar een makkelijke prooi voor 'foute mannen'.
Fijn dat jullie leven zich nu ook buitenshuis kan afspelen. Well done dame!

Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...

Goh ja, dat weet ik idd nog wel, dat Willem in het ziekenhuis lag toen jij ging bevallen. Wat een rare gewaarwording moet dat geweest zijn, maar wat een ongelofelijk geschenk dat je alsnog zwanger raakte na 8 jaar zeg! Ook weer zoiets dat ik niet (meer?) wist.
Mooi verhaal om te lezen. Zo sterk als ik je nu 'ken' en je nu overkomt zeg maar zou je dat van al die pest-ellende echt nooit vermoeden.

[ Bericht 10% gewijzigd door BE op 19-04-2009 22:33:31 ]

ireth wat een heftig pittig verhaal.

Wederom een erg mooi verhaal

Ireth, wat een heftige dingen allemaal En wat ontzettend cool dat je je rijbewijs hebt gehaald na alle ellende Petje af

quote:

Op zondag 19 april 2009 22:11 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...

Zeker!
Hoewel ik ook wel vermoed dat veel van de meiden die aan het begin het stokje kregen ook nog wel het eea aan verleden hebben dat toen onvermeld gebleven is omdat het topic inmiddels zo'n andere wending heeft gekregen.

quote:

Op zondag 19 april 2009 22:18 schreef Brighteyes het volgende:
Zo sterk als ik je nu 'ken' en je nu overkomt zeg maar zou je dat van al die pest-ellende echt nooit vermoeden.

Het heeft me juist gevormd tot wie ik nu ben. Ik ben ik en bevalt je dat niet, dan heb jij een probleem. Het is voor mij geen eer om iemand te mogen kennen, het is voor hun een eer dat ik ze wil kennen. Zonder mijn verleden was ik er misschien nu juist wel slechter aan toe. (alleen dat foute vriendje, dat is iets waar ik absoluut niets positiefs van kan maken, die moet echt nooit oversteken terwijl ik voor rood sta te wachten, sta niet voor mezelf in)

quote:

Op zondag 19 april 2009 22:32 schreef Brighteyes het volgende:

Zeker!
Hoewel ik ook wel vermoed dat veel van de meiden die aan het begin het stokje kregen ook nog wel het eea aan verleden hebben dat toen onvermeld gebleven is omdat het topic inmiddels zo'n andere wending heeft gekregen.

nou, ik hoop niet dat zulke heftige ervaringen gemiddeld zijn eerlijk gezegd.

ik loop vreselijk achter met reageren hier, heb inmiddels wel alle bijdragen bijgelezen maar nog geen tijd / rust gevonden om er op te reageren. ben diep onder de indruk van de verhalen in elk geval. heel erg bedankt voor 't delen allemaal!

Uiteraard hoop ik dat ook Bix...

Ireth mooi, maar heftig.

quote:

Op zondag 19 april 2009 09:12 schreef livelink het volgende:
Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.

Inderdaad onbegrijpelijk.
Ik ben diep onder de indruk van de verhalen weer, van dingen die men hier meegemaakt heeft. Ik kan niets anders dan veel respect hebben voor jullie

Ik geef het stokje door aan Madelieve! (en ze neemt hem graag aan heb ik net bevestigd gekregen)

Waarom aan Madelieve? Ik wil namelijk erg graag weten hoe het nu gaat met je gezinnetje en de ziekte van je partner. Juist omdat ik in een soortgelijke situatie zit ben ik heel benieuwd hoe jullie hier in het dagelijks leven met een kindje mee omgaan. Zijn er dingen compleet anders dan je van te voren had verwacht of juist niet.

Ireth

Ben heel benieuwd naar het verhaal van Madelieve!

Ireth, wat een heftig verhaal.
Als je die geweldige praatjes van suus leest, verwacht je niet dat jij zo'n heftige achtergrond hebt.

En, uit dit verhaal blijkt ook wel dat jij echt wel heel begaafd bent met woorden, hoor! Prachtig geschreven ook!

Ireth, wat een mooie, open bijdrage!

quote:

Op maandag 20 april 2009 09:45 schreef DaviniaHR het volgende:

En, uit dit verhaal blijkt ook wel dat jij echt wel heel begaafd bent met woorden, hoor! Prachtig geschreven ook!

Dat vind ik ook! Erg krachtig!

Ik vond het ook heel mooi om te lezen, ondanks de echt moeilijke dingen die je hebt meegemaakt.

Ireth, wat schuilt er toch veel achter die vrolijke posts van jou.
Diepe waardering voor jou en hoe je het leven op je neemt.

Rottdog, die van jou moet ik nog lezen, kom ik nog op terug.

Jessie, Rottdog en Irith, wat een openhartige verhalen!

quote:

Op zondag 19 april 2009 22:11 schreef Moonah het volgende:


Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...

Ik denk dat idd veel mensen in het begin ook stukken weg hebben gelaten. Ik heb hier oko niet alles neer gezet. Sommige dingen vertel je nou eenmaal niet graag over. Of dat nu hier is of persoonlijk!!

Maar idd de verhalen zijn wel heftig. Voor jullie!

Ik wil wel graag benadrukken dat het niet verplicht is, om zoveel van jezelf bloot te geven!
Het is een richting die in de loop van het topic vanzelf is ontstaan maar het is geen heilige moeten. Als je je wilt beperken tot je muziekkeuze etc. dan is dat natuurlijk ook prima.

quote:

Op zondag 19 april 2009 22:41 schreef Ireth het volgende:

[..]

Het heeft me juist gevormd tot wie ik nu ben. Ik ben ik en bevalt je dat niet, dan heb jij een probleem. Het is voor mij geen eer om iemand te mogen kennen, het is voor hun een eer dat ik ze wil kennen. Zonder mijn verleden was ik er misschien nu juist wel slechter aan toe. (alleen dat foute vriendje, dat is iets waar ik absoluut niets positiefs van kan maken, die moet echt nooit oversteken terwijl ik voor rood sta te wachten, sta niet voor mezelf in)

Ehm, je reed toch een Ford Kick Ass?

quote:

Op maandag 20 april 2009 20:19 schreef Smirre het volgende:

[..]

Ehm, je reed toch een Ford Kick Ass?

Ik zeg altijd "Ik mis mijn ex nog steeds... maar leer al beter richten! "

_{(maar serieus, ik denk dat ik echt mijn gaspendaal volledig intrap als ie voor mijn auto komt.. de kans is klein, hij woont niet meer in de buurt en das maar goed ook..)}

quote:

Op maandag 20 april 2009 20:24 schreef Ireth het volgende:

[..]

Ik zeg altijd "Ik mis mijn ex nog steeds... maar leer al beter richten! "

Wat een ontzettende mooie, open verhalen weer. Wat schuilt er toch veel meer achter mensen dan je zo op een forumpje oppikt.

knorretje, jou kende ik eigenlijk niet echt. Ik kende je alleen als heel creatieve en lieve mama, en ook dat blijkt uit je verhaal. Wat fijn dat je leven nu zo goed is na alles wat je hebt meegemaakt.

jessie, wat kun je heerlijk schrijven. Gewoon fijn om te lezen, met liefde en humor, geweldig!

Rottdog, voor mij ben je bepaald geen onbekende, want we kwamen ook vele in dezelfde topics. Ik vind je altijd overkomen als een lieve moeder, iemand met oprechte belangstelling voor anderen en een positieve instelling. Wat knap dat je je angsten zo hebt overwonnen al en ik hoop van harte dat de dag dierentuin doorgaat en een succes wordt

Ireth, ongelofelijk dat dit allemaal zit achter die sterke vrouw met die lieve, wijze dochter. Ik ben stiekem een beetje fan van Suus, vind het zo'n leuke meid om te zien op de foto's en haar praatjes zijn ook zo geweldig! Jullie klinken als een fijn, close gezin

Leuk dat het stokje naar Madelieve gaat, voor mij ook geen onbekende door het posten in dezelfde topics. Leuk om wat meer van je te weten te komen

Lieve Ireth, dank je wel voor het stokje!

Mijn echte naam is Suzanne en ik ben in '72 geboren in Delft. Ik heb een hele gelukkige jeugd gehad met lieve ouders en een lieve grote zus en ook op school heb ik het altijd erg naar mijn zin gehad.

Via wat omwegen (drie studies, tussendoor jaartje India en Nepal ) uiteindelijk op mijn 27ste afgestudeerd aan de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij. Ik had niet echt een heel duidelijk plan wat ik wilde qua werk, ben echt altijd overal ingerold maar dat heeft gelukkig wel goed uitgepakt.
Al tijdens mijn afstuderen werkte ik bij een stichting die vrije media op de Balkan steunde, daarna bij een stichting die kunsteducatie op scholen verzorgde en nu zit ik alweer ruim vier jaar bij de importeur van het leukste automerk dat er is. Ik was al fan van het merk dus toen ik mogelijkheid kreeg hier aan de slag te gaan was dat echt een beetje een droom die uitkwam. Na drie zwangerschapsvervangingen kon ik gelukkig blijven in een hele leuke afwisselende functie op de communicatie-afdeling. Veel contact met reclameburo's, met dealers en intern. Ik ben altijd met 20 dingen tegelijk bezig en mijn bureau is een slagveld maar waar ik voorheen alles feilloos onthield heeft de zwangerschap voor ernstige dementie gezorgd en to-do boekjes en post-its (die ik regelmatig kwijtraak in de stapels) zijn tegenwoordig mijn beste vrienden. Ik verveel me echt nooit en ga elke dag met plezier naar mijn werk !

Ook met de liefde zit het goed, ik ben alweer bijna twaalf jaar samen met J. , ik heb hem geschaakt tijdens een barbecue . Al voordat we echt iets kregen wist ik dat hij een erfelijke ziekte had, het Syndroom van Alport, wat zorgt voor een slechte nierfunctie, slechte oren en ogen. Uit zijn verhalen begreep ik dat er misschien een kleine kans was dat hij ooit - net als zijn oma op haar 70ste- zou moeten gaan dialyseren. Het was iets waar we allebei helemaal niet mee bezig waren totdat hij - zo'n acht jaar geleden - steeds vermoeider werd en last kreeg van zijn benen.
Op een dag kon hij echt zijn bed niet meer uit en nog diezelfde middag zaten we in het AMC waar werd verteld dat zijn nierfunctie zo slecht was, dat hij misschien al op hele korte termijn moest gaan dialyseren. Het suffe toeval was dat ik twee dagen daarvoor een gezichtsverlamming had gekregen. Het klinkt ernstiger dan het is, je gezicht hangt op half zeven en je bent heel moe maar over het algemeen herstelt het goed. In de weken die volgden moesten we bijna dagelijks naar het AMC (waar we gelukkig echt vlakbij wonen): J. in een rolstoel en ik met mijn scheve kop door de gezichtsverlamming erachter . Het klinkt heel sneu maar zo hebben we het eigenlijk niet ervaren, we zaten echt niet op de bank te sippen. Ik heb toen veel te horen gekregen: ' de klap zal later wel komen' maar we zijn nu acht jaar verder en die klap is er nooit gekomen. We zijn geloof ik allebei wel nuchter en positief ingesteld, iedereen kent wel tegenslagen en die suffe nierziekte is die van ons - maar uiteraard voornamelijk van J.

Het dialyseren hebben ze uiteindelijk nog twee jaar uit weten te stellen maar inmiddels dialyseert hij alweer ruim zes jaar. Ik het begin werkte hij er nog vier dagen naast (onderbroken door een paar langdurige ziekenopnames) maar gaandeweg is zijn conditie steeds slechter geworden en hij werkt nu zo'n 10-15 uur per week. Op de dagen dat hij dialyseert (di,do,za) gaat hij om acht uur de deur uit en komt om half twee thuis en dan is hij zo moe dat die dagen afvallen als werkdagen.

Voordat J. ziek werd hadden we het wel over kinderen maar nog niet heel serieus en toen hij zo ziek werd was daar eigenlijk helemaal geen plaats meer voor. Op een gegeven moment hadden we ook besloten dat het te onpraktisch zou zijn. Ik dacht ook echt dat ik daar vrede mee had - totdat onze beste vrienden in verwachting waren en ik ineens stond te janken want dit wilde ik ook! J. jankte gezellig mee want eigenlijk wilde hij toch ook wel heel graag vader worden. Behalve de praktische bezwaren (kunnen we het wel aan?), ethische overwegingen (het is een erfelijke ziekte en een eventuele dochter zou draagster zijn en het weer kunnen doorgeven aan een zoon die er ook ziek van zou kunnen worden) was er ook een fysiek aspect want door een nierziekte gaat je vruchtbaarheid rap achteruit. Uit voorzorg hadden we enkele jaren daarvoor toen de nierziekte net geconstateerd was wel sperma laten invriezen.
Nadat we de beslissing hadden genomen dat we echt heel graag kinderen wilden volgde een behoorlijk lang proces met afspraken, onderzoeken enz. en de conclusie was dat we in aanmerking kwamen voor ISCI - voor veel andere stellen het eindstation, wij begonnen hier gelijk. Het voordeel is wel dat het helder is: geen jarenlang gedoe en elke maand weer onzekerheid en teleurstelling, je hebt drie kansen en zo simpel maar ook zo hard is het. Op de voorlichtingsbijeenkomst werd het nog eens een keer gezegd: bij 50% zal het lukken om een kind te krijgen, bij de andere 50% niet. Dat is echt keihard en je kan alleen maar hopen dat je bij de gelukkigen zal horen. Ondertussen had ik me op Fok aangemeld om mee te kunnen posten in het "Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat".

Na een heerlijke vakantie in Toscane in het voorjaar van 2007 zijn we begonnen met de eerste ICSI en die viel me heel erg mee. Behalve ontzettende vermoeidheid had ik weinig last van de hormonen maar helaas liep deze poging op niets uit. Bij de tweede poging sloegen de zenuwen wel wat toe. Helaas leverde deze poging - net als de eerste- maar een embryootje op dus dat hield niet over... Maar dat ene ene embryootje bleek voldoende want ik was zwanger ! Ik was zo vreselijk blij en kon het niet bevatten, ik was echt al vrij ver in mijn zwangerschap toen ik het pas durfde te geloven. Ik heb me al die tijd goed gevoeld en heel erg genoten van die dikke buik .

Helaas ging het met J. wat minder, hij moest stoppen met de buikdialyse die hij vijf jaar lang elke nacht gewoon thuis had gedaan en overstappen op hemodialyse in een centrum drie keer per week. Hierna moest het slangetje dat nog in zijn buik zat verwijderd worden en op ons verzoek hebben ze dit zo snel mogelijk gedaan om te voorkomen dat het gelijk zou vallen met mijn bevalling. Helaas heeft hij bij die relatief simpele ingreep een buikvliesontsteking en later ook een darmbacterie opgelopen wat ervoor gezorgd heeft dat hij gedurende mijn eerste verlofdag tot een dag voor de bevalling (zes weken in totaal) in het ziekenhuis heeft gelegen en 25 kilo lichter en totaal uitgeput thuiskwam. Tussen alle ziekenhuisbezoeken door genoot ik nog steeds heel erg van mijn zwangerschap! Ons eigenwijze kindje bleek in een stuit te liggen waardoor het een keizersnee werd waar ik stiekem erg blij mee was aangezien ik echt vreselijk opzag tegen een bevalling. Er was nog een hoop gedoe want het AMC had eigenlijk geen plaats, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. En op Fok is zeer intensief meegeleefd in die tijd, heel erg lief!

Jasja Katarina Madelieve is op 7 augustus geboren en oooh wat was en ben ik verliefd op haar! Het is echt een heel blij en makkelijk meisje en we genieten allebei met volle teugen van het ouderschap. J. heeft de eerste maanden eigenlijk veel te weinig van haar meegekregen omdat hij nog zo herstellende was maar inmiddels is dat ruimschoots goedgemaakt. Hij is weer behoorlijk opgeknapt en hij haalt Jasja maandag, dinsdag en woensdagmiddag lekker vroeg van het kdv op. Mijn ouders passen donderdag op Jasja en voorlopig (ik heb gelukkig nog heel veel vakantiedagen) ben ik zelf op vrijdag vrij.

Voor en tijdens het ISCI-traject wilde en durfde ik niet na te denken over de mogelijkheid dat het niet zou gaan lukken. Gelukkig is dit ook niet nodig gebleken maar ik weet zeker dat ik het er vreselijk moeilijk mee zou hebben gehad. En als ik denk aan al die stellen bij de voorlichtingsbijeenkomst en besef dat voor een aantal van hen inmiddels duidelijk is dat ze nooit kinderen zullen krijgen kan ik daar heel verdrietig van worden . En ook in het topic waar ik ooit gestart ben staan af en toe verhalen waar ik flink van moet slikken.
Sowieso ben ik veel emotioneler dan vroeger, zelfs van 'gewone' foto's in het kinderfototopic kan ik al volschieten .

Concreet antwoord op de vraag van Ireth: het gaat momenteel eigenlijk heel goed met ons gezinnetje! J. heeft op dit moment voldoende energie om af en toe ook leuke dingen te doen dus op zondag gaan we vaak met zijn drieën op pad. We hebben er goede hoop op dat er binnenkort een nieuwe nier beschikbaar komt (hij staat al veel langer op de wachtlijst dan gemiddeld dus het wordt nu maar eens tijd dat hij aan de beurt is ) en hopelijk zal die nier aanslaan en lang meekunnen. We beseffen allebei dat J. waarschijnlijk geen 80 zal worden - een nierziekte is echt een ontzettende aanslag op je hele lichaam - maar dat is ook iets waar we niet teveel bij stil willen staan. We genieten nu en kunnen de beperkingen die zijn ziekte met zich meebrengen over het algemeen goed accepteren. Natuurlijk doet het mij wel pijn om te zien wat hij allemaal moet doen en laten om eigenlijk 'in leven te blijven' maar het is gewoon niet anders.

Ok, dan nog even wat overig nieuws:
Hobbies: ik moet eerlijk zeggen dat de dagen behoorlijk gevuld zijn tegenwoordig en ik aan weinig meer toekom buiten werken en Jasja maar dat kan ik allebei ook wel onder hobbies scharen . Voor ik zwanger werd, reed ik paard dus wie weet pak ik dat wel weer eens op. Toen we gisteren in het bos liepen en ik een ruiterpad zag begon het in ieder geval wel weer te kriebelen .
Verder heeft J. een mooie oude auto (zelfde merk als waar ik voor werk) en zijn we af en toe te vinden op meetings en ritten die georganiseerd worden.

Boeken: was vroeger mijn grootste hobby, heb ook niet voor niets de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij gedaan. Mijn all time favourite is Koning van Katoren van Jan Terlouw, een jeugdboek maar ook als volwassene nog steeds een feestje om te lezen. Verder lees ik graag John Irving en Jonathan Coe.

Tv: staat nauwelijks aan. "Wie is de Mol?" volg ik altijd braaf maar momenteel gaat de tv eigenlijk alleen echt bewust aan voor "Het zesde zintuig". Ik ben helemaal niet zo van het paranormale maar ik viel vorig jaar in een uitzending en vond het zo fascinerend dat ik voorgaande seizoenen gelijk op internet heb gekeken en nu elke donderdag braaf voor de buis zit.

Eten: ik geef eigenlijk niet zoveel om 'normaal' eten maar ben echt een vreselijke snoeper. Voor een schaaltje nachochips met kaas en salami uit de oven met een lekkere dip mag je me wakker maken. Of voor patat. Of kroketten en chocomel. Of bitterkoekjes.

Dit zijn wel weer genoeg bekentenissen en het verhaal is al veeeeel langer geworden dan ik het gepland.
Ik ga diegene die ik het stokje wil doorgeven een pm sturen, wordt vervolgd.....

[ Bericht 0% gewijzigd door Madelieve op 20-04-2009 23:17:07 ]

prachtig boeiend verhaal Madelieve

Wat een onwijs lief en mooi verhaal.
Ik vind het altijd mooi om te lezen hoe sterk mensen kunnen zijn.
Dingen niet als een straf zien, en positiviteit uit stralen.. echt prachtig

Inderdaad. Daar ben ik het mee eens MamsX. Net als bij Ireth overigens

Oeh, erg mooi, leuk, goed om gelezen te hebben, Madelieve!
Je klinkt inderdaad als een erg positief mens, heelrijk is dat. En Jasja ís ook een geweldig leuk, lief meisje, volgens mij. Logisch dat jullie zo van haar genieten.

ireth, wat een heerlijk mens ben jij toch zo lekker nuchter, terwijl (of misschien juist wel doordat) je veel mee gemaakt hebt. ik schrok erg van je geweldadige relatie, wat goed dat je de kracht hebt gevonden toen om erbij weg te gaan en zeker dat je nu geen last meer van hem hebt. (ik weet er alles van...)

madelieves stuk lees ik straks even

Ireth, jeetje joh, je schrijft het alsof het niks is . Wat een verhaal zeg en wat heerlijk dat jullie Susanne hebben .

En Madelieve, ik vind Jasja altijd zo''n heerlijk popje op de foto's , met zo'n prachtige naam . En dan blijk jij ook nog zo lekker in het leven te staan . Kon natuurlijk ook niet anders . Fijn om te lezen, en mooi hoe jullie omgaan met de situatie zoals die is.

Ireth en Madelieve... wat een prachtige verhalen !
De liefde straalt er vanaf...
Madelieve ik hoop dat er snel een nier komt !

Wat een lieve reacties, ik zit helemaal te blozen hier .

Ok, zojuist bericht ontvangen dat Guuzewuus het stokje wil overnemen . Ik lees haar posts altijd met veel plezier en zou het leuk vinden wat meer over haar te lezen.
Guus is de mama van prachtige Stella en zwanger van de tweede. Ze heeft aangegeven dat ze hoopt dat er ook nog een leuke man op haar pad komt dus mijn vraag aan haar is:
Wanneer was het moment dat je echt dacht: en nu wil ik een kindje.
Ik kan me namelijk voorstellen dat je het moment uitstelt omdat je voorkeur toch uitgaat naar de volgorde: eerst man en dan kindje.

Ik kijk uit naar je verhaal!

jeejtje dames wat een heftige verhalen.
zeer bijzonder om bij jullie een kijkje te mogen nemen.

Mooie verhalen weer
En Madelieve wat een fijn positief verhaal!

Go Guus!

Ik ben snel hoor, want Stella ligt slapperdepappie in bedje en ik zit dus thuis.

Heb het net getypt, ga het nu al invoeren . Tot zo

Madelieve, ik kende je natuurlijk uit 'ons' topic en daar kwam je ook al over als zo'n positief mens. Ik ben zo blij dat de ICSI gelukt is en dat jullie Jasja gekregen hebben. Ook jullie klinken als een heel fijn, close gezin

Wat leuk, het stokje naar Guus Ben benieuwd

Madelieve, van jou wist ik nog nauwelijks iets. Erg fijn om je verhaal te lezen! Je straalt echt 1 en al positiviteit uit, ondanks de zware ziekte van je partner. Knap!
Eerste vraag die bij me op komt is wel, zou hij gebaat zijn bij een niertransplantatie? (Misschien een stomme vraag hoor, maar dat is het eerste wat bij me op komt.)

De overige verhalen heb ik ook allemaal aandachtig gelezen, hoe bijzonder om dit allemaal van jullie te mogen weten! Maar zoals ik al eerder zei, ik vind iedereen hier met een 'doorsnee' verhaal net zo lief, mooi en bijzonder als iemand met een verhaal waar zoveel reacties op komen. Voel niet zo de behoefte om dat na ieder verhaal uit te roepen

Oh, weer een nieuw stukje! (had m'n scherm te lang open staan)
_{Waarom onder een spoiler trouwens?}

Mooie verhalen Madelieve en Guus!

[ Bericht 2% gewijzigd door BE op 21-04-2009 09:29:15 ]

Guus

guus wat een mooi verhaal.
blerick is vanaf mij 15 min.(nog niet eens) rijden

Madelieve, ook al zo een sterke vrouw. Ik vind het erg knap hoor dat mensen zo positief in het leven staan en dat ze niet bij de pakken neer gaan zitten.

Guuzewuus, ik wist dat je single moeder van Stella was maar niet hoe en wat. Leuk om te lezen dat je voor het moederschap hebt gekozen ook al had je geen partner. En nu de 2e onderweg. Lijkt me best zwaar om 2 kleintjes op te voeden zonder partner maar aan de andere kant heb je ook geen discussies over standpunten wat betreft opvoeden. Hoe ga je het doen rond je bevalling en na de bevalling? Past je broertje op Stella als het zo ver is? En zie je je zelf ook nog in de toekomst terug verhuizen naar Aruba?

Ik ben opgegroeid zo'n 7km van jou vandaan Guuzewuus! Bijna net zo oud ook, dus denk dat we wel gezamenlijke kennissen hebben, van vroeger

Veelbewogen leven heb je! Kan ik ook altijd wel uit je posts lezen Mag ik vragen of je nieuwe kindje van dezelfde donor (vader? Weet niet of je hem zo noemt ) is als Stella?

Van dezelfde donor ja . Ik vind het zo fijn voor Stella, dat er iemand bijkomt die in dezelfde situatie zit, helemaal alles deelt met Stella. Want ik kan ze nog wel een heel rustig en gewoon leventje bieden, uitzonderlijk zijn ze nu al .

Mijn ouders hadden al voor mijn zwangerschap geboekt om de 13e dec naar ned te komen. En mijn moeder komt nu eerder, zodat ze weer bij de bevalling kan zijn. En wie weet, ook weer mijn vroegere oppasmoeder (net als bij Stella). Mijn broer kan idd best oppassen, die is laatst met vlag en wimpel geslaagd voor zijn eerste oppasavond . Maar daar ben ik allemaal nog niet zo mee bezig hoor.

Verder heb ik dat gevoel dus helemaal niet eigenlijk, dat mijn leven veelbeowgen zou zijn. Ik hou gewoon van rust, duidelijkheid en fijn en gezellig.

HIhi, leuk je (voor mij deels bekende) leven zo terug te lezen, Guuzewuus.

En ik ben het met Icicle eens dat het jammer zou zijn als 't door het aantal reacties soms lijkt alsof een heftig leven meer doet met de lezers. Volgens mij is dat niet echt aan de hand, hoor, maar ik snap wel dat je het (nog een keer) zegt.

Nou, dat laatste lees ik ook wel tussen de regels door in je posts hoor Maar al met al heb je toch veel gedaan in je leven. Opleidingen, verhuizen..
Fijn voor zowel jou, Stella als de donor, dat het straks twee échte broer/zus en zus zijn

Mooi Madelieve en Guus!

Ireth, Madelieve, Guuzewuus, wat een prachtige verhalen, mooi geschreven. Ik heb bewondering voor alle dames (en enkele heer) die hier zo open over hun leven durven te vertellen. Ik hou het verder even bij: bedankt voor het delen

Guus, wat een heerlijk verhaal En wat een heerlijk mens lijk je me. Stella en haar brusje mogen erg blij zijn met jou als hun mama

En toen stonden er alweer 2 verhalen bij!
Mooie verhalen, weer!
Idd, wel heftig van de nierziekte.
Blijft jasja nu enig kind?

En guus, ik was idd wel nieuwsgierig naar jouw verhaal, en je alleenstaand moederschap!
Fijn dat je je dromen kunt volgen!

guus wat een heerlijk verhaal

madelieve, wat een mooi verhaal, ik hoop dat je man snel aan de beurt is voor een nier en dat jullie nog heeeeel lang van elkaar mogen genieten!

Guus, ik wist dat allemaal niet, wat een bijzonder verhaal! wat mooi!

Guuzweuus heeft mij gevraagd het stokje over te nemen, ik ga straks of vanavond even bijlezen hier want ook dat is er door de verhuizing niet van gekomen en dan zal ik mijn verhaal hier neerzetten en uiteraard guuzewuus vraag beantwoorden

Bla, ik ben benieuwd

Jaaaa, ik heb Bla_Bla_Bla gevraagd of zij het stokje wilde overnemen .

Je schreef een keer dat je je nu als moeder misschien nog wel beter, of meer jezelf voelt dan daarvoor. Alsof het moederschap je tot bloei heeft doen komen. Dat vond ik zo mooi, dat is me echt bijgebleven. Mijn vraag is dan ook: "Wat haalt het moederschap in jou naar boven, wat dus eigenlijk juist zo goed bij je aard past?" Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Ik ben heel benieuwd .

En dankjulliewel voor alle lieve en leuke reacties.

[ Bericht 5% gewijzigd door Guuzewuus op 21-04-2009 13:09:25 ]

Guus stoer mens dat je dr bent