Het gevreesde stokje is mijn kant opgekomen. En hoezeer ik me ook had voorgenomen nee te zeggen ik kon het voor mijn gevoel niet maken tegenover Luchtbel.
De redenen om nee te zeggen waren voor mij vrij voor de handliggend, ik ben niet zo enorm goed met woorden opschrijven en al helemaal niet ze in volgorde gooien die voor iedereen te volgen/begrijpen is. Daarnaast voel ik mij al tijden geen FOK!ouder meer, ik lees hier nog dagelijks maar reageren vind ik erg moeilijk en als ik al reageer is dat nietszeggend. Ben een aantal keren hier op FOK! flink op mijn bek gegaan, gekwetst bij het opdoen van contacten, contacten waartegen ik achteraf gezien veel te veel van me eigen heb verteld, waardoor ik nu gewoon dat niet meer zo graag doe) Dus waarom zou ik hier een stukje schrijven. Maar goed zoals zo veel dingen hier liep dit ook even iets anders dan van te voren bedacht. En wie A zegt moet ook B zeggen.
Ik ben dus Jolanda en woon, op een klein uitstapje na van ongeveer 5 jaartjes, m'n hele leven in het oosten van het land. Heb prima de basisschool doorlopen (hier en daar wat strubbelingen in de vorm van wat pesterijtjes, maar over het algemeen niets te klagen gehad) Samen met wat andere meiden van de kerk naar de mavo gegaan, iedere ochtend een stuk fietsen, maar we voelden ons heel stoer. We gingen in de stad naar school! Het was een klein grevo mavo'tje en alles was veilig en beschermend, toen we in de tweede zaten werd er besloten te fuseren met een andere christelijke scholengemeenschap en alles wat maar veranderen kon veranderde. Het was er groot, de klassen waren groot, leerlingen die allemaal hun eigen kliek hadden, er werd gerookt, er werd gedronken, er waren zelfs leerlingen die niet eens geloofden !
Er ontstonden nieuwe vriendschappen, maar ben ook flink wat keren flink op mijn bek gegaan door pure ontwetendheid. En opeens was daar M. Smoorverliefd was ik, hij was van verre de ideale schoonzoon voor mijn ouders (maar ja sinds de fusie liep het allemaal toch al iets anders thuis) hij had lang haar, rookte, dronk, gebruikte en over zijn muziekkeuzes zullen we het maar niet meer hebben. In zijn vriendengroep werd ik volledig geaccepteerd en heb enorm genoten die tijd. En nog steeds vond ik dat de allertofste tijd die ik toen heb gekend. Alles was gewoon goed. Alleen mocht het allemaal veel te kort duren.
al met al maar een krappe 8 maandIk ging in die tijd wekelijks naar catechisatie en aangezien we, als elk verliefd koppel, natuurlijk alle mogelijke tijd wilden doorbrengen met elkaar ging hij stiekum gewoon mee. Hij kende het helemaal niet, was van huis uit niet zo opgevoed en we hebben in onze groep van de kerk menig felle, maar heerlijke discusie mogen voeren. En ik herinner dat we dat die avond ook hadden, het was een erg toepasselijk thema voor wat er ging gebeuren (leven en dood etc etc). Hij heb mij teruggebracht en op weg naar zijn eigen huis is hij aangereden door een tractor die hem niet opgemerkt heeft. Hoe lang hij er gelegen heeft is nog steeds niet met zekerheid te zeggen, maar een jogger vond hem tegen middernacht, heeft hulpdiensten ingeschakeld, maar het mocht allemaal niet meer zo zijn. Het was gewoon over.
Ik had nog nooit zo dichtbij bewust de dood meegmaakt en ik ben geheel kapot eraan gegaan (en nog steeds heb ik het niet echt goed verwerkt) ik ging spijbelen, roken, drinken, gebruiken, zorgde dat ik aan geld kwam (ja ook op die manier) en kreeg een groot probleem als in bindingsangst. Ik was nergens meer graag, voelde me nergens fijn, liep van de een naar de ander en door het gebruiken was het ook alleen maar moeilijker om me fijn te voelen. Bij 1 van de beste vrienden van M was ik nog het allerliefst en die was er net als mij goed kapot van. Ons leven hield echt voor ons op op het moment dat hij stierf. We spraken veel over de dood en over mogelijke manieren om zelfmoord te plegen, hij heb het uiteindelijk ook gedaan en ik was verrotter dan rot. Ging verder met waar ik 'goed' in was, verdiende m'n centjes, maakte ze net zo snel weer op en heb het op de een of andere manier overleefd. En ben er min of meer weer bovenop gekomen.
'Jaren' later heb ik Danny leren kennen op de FOK!chat, hij had zijn hart verpand aan een andere chatter, en ik hing er een beetje bij rond, hij was hevig verliefd op haar zij niet op hem (bekende verhaaltje). Toch is het op de een of andere manier zo gekomen dat ik hem zou ontmoeten, eenmaal in r'dam op station zijn we in het cd-rek van de freerecordshop beland en zijn we onafscheidelijk geraakt. Ik zou voor 1 dag gaan, bleef er drie (ik mistte steeds de trein op de een of andere manier). Danny's vader vond het allemaal minder geslaagd van ons, vond ons luidruchtig, te aanwezig en heeft ons uiteindelijk in zeer korte tijd het huis uitgezet, samen zijn we toen op een klein zolderkamertje terrecht gekomen en daar hebben we elkaar pas leren kennen. Chatten is toch anders dan face tot face met elkaar over dingen te spreken. 9 maanden lang leefden we op 2x3 meter, het was onze woonkamer, het was onze slaapkamer en als het sneeuwde, sneeuwde het bij ons binnen gezellig mee. Danny had toen net FOK! opgericht en samen hadden we het gewoon prima, tja we aten ketchup met water onder de noemer tomatensoep en ons brood kon stuiteren, maar we hadden het goed.
Binnen die negen maanden hebben we ons verloofd, ik ging werken, 12 uur in de week en we kregen het steeds een beetje beter. Precies een jaar na de eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Eenvoudig, gratis, en met veel fokkers (al ging dat trouwen niet helemaal zoals geplanned, getuigen die afhaakten etc etc). Ons 3bij2 kamertje hebben we ingeruild voor een echt huisje, een pijpelaartje, wonen en slapen op 1 verdieping allemaal in het verlengde van elkaar, we hielden zielsveel van elkaar het was gewoon voor ons echt de perfecte match.
Na ons trouwen wilde we gelijk aan kinderen beginnen, die baby liet alleen wat langer op zich wachten dan we hoopten. FOK! bracht geen geld op, ik had de 12 uur omgeruild voor 20 uur maar kon daar net de vaste lasten mee betalen. Danny moest dus echt werk gaan zoeken. En dat heeft ie gedaan, vrij snel na het begin van zijn zoekactie vond ie een baan als verkoper en uiteindelijk testten we op 11 september 2001 eindelijk positief. Dwars door alle commotie heen die er was op die dag meldde ik hem dat ie papa werd en wij hadden even ons eigen feestje.
Alicia d'r zwangerschap is niet supertof geweest, de eerste weken deed ik niets anders dan spugen, het werd bijna een opname destijds maar met nog meer medicatie kon ik gelukkig thuis blijven en dat gebeurde dan ook de rest van de zwangerschap, ik kreeg Bi en tijdens 1 van mijn loopacties verzakte mijn heup en kwam in de rolstoel daar heb ik eeuwen ingezeten, na de bevalling ben ik verder gaan revalideren (de eerste 4 maanden was ik alleen maar melk koe voor alicia, de rest kon ik niet en heeft oma gedaan na die eerste vier maand kon ik haar eindelijk een keertje gewoon zelf vast pakken, zelf in bad doen (staand) nog wel met hulp maar ik werd toen een mama) De rolstoel had ik uiteindelijk steeds minder nodig, ik had een nieuw speeltje een rollator (en boven op het zitvlak van de rollator kon de maxi cosi)
uiteindelijk de rolllator verruilt voor krukken en zo kreeg ik met het opgroeien van alicia dat eerste jaar steeds meer vrijheid terug. De verzakking van de heup was het enige wat bleef, Bi was er misschien nog wel misschien niet, het was niet goed vast te stellen omdat de klachten aan beiden dingen toegeschreven konden worden. Dus voor ons een redelijke vrijbrief voor een tweede kindje (er werd ons zelfs een beetje hoop gegeven dat het misschien wel beter zou gaan als alles weer verweekt was). We raakte snel zwanger maar na 13 weken gaat het mis, ik krijg een miskraam en wordt uiteindelijk gecurreteerd omdat het vanzelf niet geheel wilde loskomen. Daarna heb ik nog een miskraam gehad voor we eindelijk zwanger van Jayden zijn. Jayden's zwangerschap was compleet anders dan die van Alicia. Geheel voorbereid op de BI en overal waar maar kon hielden we rekening mee.
We verruilden ons huis voor een groter huisje, zelfde straat, zelfde gebouw. Wij op de slaapbank in de
woonkamer en Alicia kreeg haar eigen slaapkamertje op de zolderverdieping (met een babyhoekje voor Jayden. In de praktijk kwam het er uiteindelijk op neer dat we gewoon gezellig met z'n allen in de woonkamer sliepen.) Nu was het wachten op de baby, die zich wel heel erg vroeg aan wilde dienen. Met ongeveer 22 weken kom ik in het ziekenhuis terrecht met weeen, krijg bedrust en weeenremmers en we hebben het nog weken volgehouden. Door al het voorwerk was Jayden er in een vloek en een zucht, onze groene minimonster(gepoept in het vruchtwater) is nu niet zo groen meer, maar nog steeds stronteigenwijs en behoorlijk aanwezig. We zijn na Jayden nog 1 maal zwanger geweest maar ook dat mocht niet zo zijn en toen hebben we het hele zwanger gebeuren aan de wilgen gehangen (alhoewel het ergens nog steeds wel enorm kriebelt)
Ik ben door de problemen in Alicia d'r zwangerschap in de WAO geraakt, en noodgedwongen thuisblijf mama geworden. Geheel anders dan geplanned (ik zou mijn baantje van 20 uur gewoon houden en Danny zou een aantal uur buitenshuis werken en zo konden we om beurten bij haar zijn en ombeurten zorgen dat we te eten hadden). Inmiddels zit ik niet meer in de WAO maar ben nog steeds thuisblijf moeder, sterker nog Danny is min of meer ook thuisblijfpapa. We hebben Rotterdam bijna 3 jaar geleden verruild voor Zwolle en sindsdien werkt Danny van huis uit voor FOK! En we vinden het geweldig. Onze kinderen gaan naar de Vrije school wat in houdt dat ze alle middagen thuis zijn en alle middagen kunnen we van ze genieten (of ze achter het behang plakken) We kennen een ongeloofelijke vrijheid daardoor met ze. Het standaard uit school komen, evt BSO/sport/club, eten, slapen ritueel wat we veel om ons heen horen kennen we hier in veel mindere mate. Onze middag begint om half 2 als we thuis zijn en dan is er tijd genoeg om dingen te ondernemen voor ze alweer naar bed moeten, dierentuinen, attractieparken, speeltuinen en bossen zijn niet veilig (niet dat we dat alle dagen doen, maar we zijn wel erg impulsief en gestoord ingesteld, we kennen niet een vaste indeling in de middagen en alles is mogelijk. We wonen klein, veeeeel te klein maar daardoor hebben we wel alle mogelijkheden om van alles te doen. En als we niet weg gaan zijn we lekker thuis en spelen we tot we erbij neervallen, knutselen of bedenken iets geks, inmiddels hebben ze mij daar allang niet meer voor nodig en kunnen ze heel goed zelf zich vermaken. Had het al eerder geschreven we wonen klein en door ruimtegebrek liggen/slingeren overal in huis stapels met 'uitdagingen', ik ben een enorme verzamelaar en alles wat in mijn ogen nog gebruikt kan worden wordt op zo'n stapel gemikt en vind ik vanzelf terug in een of ander spel bij de kids of tijdens een creatieve bui. Rommelmarkten, kringlopen en soms het grof vuil is een heerlijke inspiratiebron.
In de ochtenden als ze naar school zijn, doe ik het huishouden, naai ik me een slag in de rondte (ik maak
kinderkleding, etc in opdracht, eerst alleen voor Alicia en Jayden, toen kennissen, buren en nu sinds korte tijd voor een veel grotere doelgroep: iedereen die maar wil) en smiddags ben ik 'vrij', savonds doen we de ochtend nog eens dunnetjes over. Idem dito voor Danny (al werkt hij regelmatig ook nog de middagen en nachten erbij, FOK! vergt nog steeds veel tijd, soms gewoon TE veel tijd. Maar FOK is gewoon ons derde kindje en die wil ook zijn aandacht.) Om FOK! de extra nodige aandacht te geven gaat Danny om de drie weken, voor een volle week (soms iets korter, soms langer) naar R'dam, daar kan hij in volle rust werken en haalt hij de evt 'tekorten' in uren in die ontstaan zijn doordat we bv weg geweest zijn. Die week dat Danny weg is is een voor ons fijne regeling, niet alleen hij kan ff goed doorwerken, we zijn daardoor ook niet fulltime dag in dag uit, maand in maand uit op elkaars lip. We laden ons in die week gewoon een beetje op, en hebben daarna oa weer genoeg gesprekstof voor de weekjes dat we wel weer tegenover elkaar aan de eettafel zitten (Danny werkt hier in zwolle gezellig aan de eettafel).
Ik heb niet echt muziek waar ik graag naar luister of vaak draai dat gaat bij vlagen er gaan ook tijden voorbij dat er niets gedraaid word, evenals TV, dat kijken we ook niet (we kijken enkele series, en dan graag zonder reclame anders is het tijdverspilling en ben ik al weer met iets anders bezig) Lezen doe ik eigenlijk ook niet meer, sinds ik niet meer werk lees ik niet meer (ik werkte in een boekhandel) Mijn grootste hobby is eigenlijk creatief bezig zijn er gaat geen minuut voorbij of ik ben wel ergens mee bezig, of tekenen/ontwerpen van kleding of haken, breien, vilt prikken, sieraden maken, naaien, knutselen. Er is altijd iets wat ik moet doen en je ziet mij dan ook niet snel ergens zonder een zware handtas met wat spul erin. Het maakt me rustig, ik kan me goed daardoor afsluiten en me concentreren en ontspannen. Als ik me verveel ga ik piekeren en raak ik in een dip en in dipjes raken is niet erg, ik ben alleen niet zo sterk dat ik er makkelijk uitkom en er dus weken mee worstel en het zijn weerslag heeft op iedereen om meheen. En dat is het me niet waard. Ik blijf dus lekker druk bezig, geen seconde rust, geen vuiltje in de lucht. (tenminste het merendeel van de tijd. De wintermaanden blijven het moeilijkst.)
(ik weet en besef dat ik dat niet ga volhouden de rest van me leven, maar iedere dag, week, jaar dat ik het wel red is er 1 waar we van kunnen genieten en waar ik de oa de kinderen niet mee benadeel)dan de vraagjes van luchtbel:
Als ik bij ons op school kijk zie ik meer moeders enorm druk met school, dus ben daar niet enige in, al is
het wel zo dat het inderdaad vaak dezelfden zijn. Maar ik wijd het voorlopig nog maar even aan het feit dat ik mijn eigen tijd indeel en van huis uit werk. Tevens is ook de schoolgaande periode een tijd die nooit meer terugkomt, de kids vinden het enorm leuk dat ik op school rond hang (nog wel) en waarom het dan niet doen. Ik bak pannenkoeken wanneer er pannenkoeken moeten komen, cake en taarten, maak de klas schoon (samen met Danny), doe de was en wanneer er geknutseld moet worden sta ik min of meer vooraan, ik brei wekelijks met de klas en naai alle verkleedkleren (of andere dingen (pennenzakjes, pantoffelzakken etc) die er gemaakt moeten worden, ik loop mee op de spelletjesochtenden en jaarfeesten, avond4daagse etc etc en sla eigenlijk liever geen activiteit over waar ze ouderhulp bij nodig hebben (en dat zijn er bij ons best veel zoals je weet).
Ik doe het eigenlijk stiekum ook nog om een andere reden. Ik vind het best moeilijk om met volwassenen om te gaan, ik weet nooit wat ik moet zeggen en als ik wat zeg is het nietszeggend of totaal niet boeiend. Op de een of andere manier mis ik altijd aansluiting, ik denk, voel en leef anders op de een of andere manier, wij kennen dan ook nauwelijks sociale contacten. Als ik dus actief op school ben weet ik zeker dat ik alles meekrijg wat ik moet weten, zonder dat ik daarvoor iets hoef te vragen aan een ander, sterker nog ik kan zelfs als een ander me wat vraagt een goed antwoord geven. Ik ben dus zo'n moeder die hier in OUD wel eens tersprake komt die vrijwel altijd op het juiste moment de juiste spullen meegeeft naar school. En als ik twijfel dan zeul ik gewoon dagen lang de troep mee die misschien wel eens nodig kan zijn.
Het omgaan met andermans kinderen, kinderen in het algemeen, kost me totaal geen moeite. Vind het heerlijk om met ze bezig te zijn, ze te leren kennen en hele gesprekken met ze te voeren over de meest uiteenlopende dingen. Of dat nu over de dood van oma is of over die rara wiebeltand is die los zit, het gaat me gewoon makkelijk af. Ik kan me gewoon lekker laten gaan, mezelf zijn. Daarnaast zijn de meeste kinderen dol op knutselen of in elk geval dol op lekker actief bezig zijn dus klikt het over het algemeen vrij snel.
Creatief bezig zijn gaat me eigenlijk net zo makkelijk af als het contact hebben met kinderen. Ik zie wat en bedenk vrijwel tegelijkertijd wat ik er mee kan doen/van kan maken of hoe ik iets kan namaken (bv
merkkleding, accessoires voor in huis etc etc) zodat ik het ook heb (en dan het liefst voor minder geld).
Alles om meheen kan me inspireren, de kids, Danny (ja jij ook!) onze poezen, het vuil langs de straatkant,
etc etc ik heb niet echt 1 duidelijke inspiratiebron en begin ook wel eens gewoon aan iets zonder dat ik weet waar ik eindig, maar gaandeweg komt het dan meestal wel goed, zoniet dan leg ik het weg tot een 'betere' tijd en gaan we vrolijk verder met iets anders. Ik doe het liefst van alles door elkaar heen. lekker afwisselend en lekker op mijn eigen manier. En wat vandaag niet afkomt of goed gaat komt dan wel weer een andere keer.
Geen idee of dit stuk een beetje volstaat van wat er verwacht wordt, maar weet even niet meer te schrijven.
Ik heb totaal geen idee aan wie ik dit stokje moet doorgeven, laat staan een vraag bedenken, dus heb al wat 'raad' gevraagd, maar ben er nog niet helemaal over uit, sorry maar probeer vandaag nog iemand gepm't te hebben
(wij gaan morgenvroeg voor een weekend weg dus zie dinsdag pas weer de pc)