[Boekenweekgeschenk] Een tafel vol Vlinders

quote:

Op zaterdag 14 maart 2009 20:34 schreef I.R.Baboon het volgende:
Aangezien een miljoen exemplaren van het boekenweekgeschenk zijn uitgedeeld, moeten er vast wel fokkers zijn die dit per ongeluk ook gelezen hebben. Vandaar mijn vraag: wat vonden jullie er van, waarde fokkers?

Ja, gelezen. En wat vond ik ervan... eh, niet zo goed Liever gezegd: slecht Ik kan het eigenlijk niet geloven, omdat Tim Krabbé zo'n geweldige schrijver is. Marthe Jacobs vond ik prachtig, en dat boek is niet eens zo lang geleden verschenen - het is moeilijk voorstelbaar dat het boekenweekgeschenk door dezelfde schrijver is geschreven.

Aan de andere kant: het boekenweekgeschenk is een opdracht. Voor een schrijver moet het ingewikkeld zijn om te voldoen aan de eisen van de CPNB - vooral wat betreft de lengte van het boek(je) - en om daarbovenop nog de druk te voelen van een miljoen potentiële lezers. Dat brengt lastige keuzes met zich mee, kan ik me zo voorstellen. Een miljoen potentiële lezers teleurstellen is natuurlijk een schrikbeeld, en toch moet het een 'literair' boekje worden.

Dilemma's, dilemma's. (Overigens kan ik me nauwelijks een boekenweekgeschenk heugen dat diepe indruk heeft gemaakt. Of was De pupil van Mulisch een boekenweekgeschenk? Dat vond ik een erg goed en mysterieus verhaal. Het boekenweekgeschenk van Connie Palmen vond ik destijds ook wel aardig.) Maar verder zijn het meestal tamelijk nietszeggende boekjes die - misschien omdat ze in opdracht zijn geschreven - een wat plichtmatige en vooral schetsmatige indruk maken. Gek genoeg is Tim Krabbé één van de weinige schrijvers die wél goed uit de voeten kan op de korte baan. Juist op de korte baan, zelfs, want zijn langere romans (dat nogal ranzige boek over zijn liefdesaffaire met de dochter van zijn ex-vriendin, bijvoorbeeld) zijn minder sterk dan zijn novelle-achtige boeken.

Afijn, het Vlinderboekje van de boekenweek: het is een niemandal. Het begint wel aardig, met een man die aan een verhouding met een alleenstaande moeder een pleegzoon overhoudt, en die zijn eigen - mislukte - dromen op die jongen projecteert. Mooi onderwerp, zwak uitgewerkt. Dat geldt eigenlijk voor het hele boekje: Krabbé laat het geraamte van zijn plot bloot liggen, met andere woorden: je ziet precies waar hij naartoe wil, en dat zijn in dit geval precies de dingen die hij zorgvuldig had moeten verhullen, om ze daarná pas voorzichtig prijs te geven. Het tegenovergestelde van suggestief, dus. Meestal schrijft hij juist heel suggestief, ik vind zijn boeken altijd mysterieus, zonder dat ik precies kan uitleggen waar hem dat mysterie in zit - en dát is dus het mysterie, om het even ingewikkeld te zeggen.

Verder bestaat het verhaal uit twee delen: in deel 1 is de pleegvader aan het woord, in deel 2 krijgen we de dagboeknotities van de pleegzoon te lezen. Dat tweede deel is ronduit slecht. Het excuus dat de pleegzoon niet zo'n begenadigd dagboekschrijver is, gaat natuurlijk niet op - dan had Krabbé voor een andere vertelvorm moeten kiezen.

Over de plot zal ik verder niks zeggen, maar die heeft alles bij elkaar weinig om het lijf. Toch is het uitermate dramatisch wat er gebeurt. Maar het komt niet over. Jammer.

Ik vond m wél goed Niet een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb, en ik ken ook zeker wel betere boeken van Tim Krabbé, maar ik heb me prima vermaakt in de trein met het boekje gisteren, zeker het eerste deel vond ik redelijk sterk, erg jammer dat het daarna over ging in een vaag soort dagboekstijl.
Maar goed, ik denk dat het ook een beetje 'de vloek van het boekenweekgeschenk' is, er is geen enkel boekenweekgeschenk dat ik écht heel erg sterk vond.

Het boek begint inderdaad wel goed maar zwakt dan enorm af op het moment dat het dagboek van Bram begint. Kabbelt wat voort, wordt een niemandalletje. De opzet goed, begin leuk en dan een mooie voorzet helemaal verknald.

quote:

Op zondag 15 maart 2009 00:45 schreef Nadine26 het volgende:

Krabbé laat het geraamte van zijn plot bloot liggen, met andere woorden: je ziet precies waar hij naartoe wil, en dat zijn in dit geval precies de dingen die hij zorgvuldig had moeten verhullen, om ze daarná pas voorzichtig prijs te geven. Het tegenovergestelde van suggestief, dus. Meestal schrijft hij juist heel suggestief, ik vind zijn boeken altijd mysterieus, zonder dat ik precies kan uitleggen waar hem dat mysterie in zit - en dát is dus het mysterie, om het even ingewikkeld te zeggen.

Dat was me ook opgevallen. Ik heb het nog niet uit overigens. Krabbe vertelt meteen hoe Bram denkt. Of althans, hij vertelt hoe hoe-heet-ie-ook-alweer denkt dat Bram denkt. En dan denk ik, dat zou niet nodig moeten zijn. Als je goed schrijft, roep je de emoties en gedachten en de motivatie voor bepaalde handelingen op een andere manier op, die breng je niet over op de lezer door meteen te zeggen "Bram voelde dit of dat en hij dacht zus of zo". Dat is gewoon saai.

Verder vind ik het werk ook wat literair pretentieus, door het taalgebruik en de schrijfstijl, maar daar zou ik even een duidelijk voorbeeld van moeten opzoeken en uitleggen wat ik bedoel. Volgende keer dus.

Overigens vind ik een gebrek aan suggestie wel bij meer Nederlandse schrijvers terug. Op een of andere manier willen ze te graag laten zien hoe enorm diep hun karakter is, hoe enorm veel emoties er door het karakter heen gaan, etc. Een beetje KIJK IK KAN SCHRIJVEN en KIJK DAN, IK BEN INTERESSANT

Daarnaast valt me op dat de huidige generatie auteurs erg vaak schrijft over het schrijven zelf - en niet op een interessante manier, maar op een manier waardoor ik het gevoel krijg dat ze hun eigen minderwaardigheidscomplex over hun literaire prestaties kwijt moeten en willen ontkrachten. Alsof schrijven over schrijven het schrijven tot iets mystieks maakt. Viel me bijvoorbeeld ook op bij Grunberg, maar dus ook in dit boek kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat de hoofdpersoon wel erg veel weg heeft van de auteur - de middelmatigste auteur van Nederland, zou ik bijna zeggen. Het is het allemaal net niet en dat geldt eigenlijk ook voor de hoofdpersoon.

Wat me ook zo opvalt aan dit soort auteurs is dat ze zo vaak een hoofdpersoon hebben die lijkt op hunzelf: dus geslacht, leeftijd, beroep, hobby's soms zelfs. Als je dat vergelijkt met een -ik noem maar wat - Caryl Phillips die als donkere man treffend kan schrijven vanuit het oogpunt van een meisje in een concentratiekamp, dan getuigt dat toch van een stuk meer fantasie en inlevingsvermogen dan wanneer je als man die een beetje over het hoogtepunt van het leven is schrijft over een man die een beetje over het hoogtepunt van z'n leven is.

Deze middelmatigheid, het gebrek aan fantasie, het gebrek aan echte literaire kwaliteit, het gebrek aan maatschappelijk of politiek engagement etc. vind ik tot nu toe typerend voor deze roman en voor de huidige generatie Nederlandse auteurs als geheel (uitzonderingen daargelaten). De enige literaire kwaliteit die ik op dit moment dus aan het boekenweekgeschenk toe kan dichten is dat het een afspiegeling is van het huidige literaire klimaat.

Overigens is mijn favoriete boekenweekgeschenk De Erfenis van Connie Palmen.

Ik heb hem liggen, bovenstaande nodigt echter niet uit tot lezen...

Ik zal hem ooit wel gaan lezen, maar dan schuiftie wel een paar plekken op op de te lezen lijst zeg maar.

quote:

Op maandag 16 maart 2009 21:04 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik heb hem liggen, bovenstaande nodigt echter niet uit tot lezen...

Ik zal hem ooit wel gaan lezen, maar dan schuiftie wel een paar plekken op op de te lezen lijst zeg maar.

Ach, qua formaat heb je 'm zo uit en dan kun je tenminste meepraten nu het nog actueel is =P

God, keuzes keuzes!

quote:

Op maandag 16 maart 2009 21:05 schreef Maeghan het volgende:
Ach, qua formaat heb je 'm zo uit en dan kun je tenminste meepraten nu het nog actueel is =P

Precies! Je leest het boekje even tussendoor, ik denk niet dat je er meer dan twee uurtjes aan kwijt bent (als je het tweede deel ook zo slecht vindt, that is, want dan schiet het opeens wel heel lekker op ) En ja, ik vind ook dat je zo'n boekje als dit beter nu kunt lezen, nu de stoom er nog vanaf slaat - boekenweekgeschenken zijn niet bedoeld om te bewaren voor een 'geschikt moment', elk moment is namelijk geschikt, je hebt altijd wel een uurtje (of 2) over.

Ik vind het aantal reacties in dit topic ook tegenvallen Koopt niemand boeken? Of worden boekenweekgeschenken inderdaad in de glazen vitrinekast gezet om er eerst eens een maand van een afstandje naar te kunnen kijken?

quote:

Op maandag 16 maart 2009 21:00 schreef Maeghan het volgende:
Daarnaast valt me op dat de huidige generatie auteurs erg vaak schrijft over het schrijven zelf - en niet op een interessante manier, maar op een manier waardoor ik het gevoel krijg dat ze hun eigen minderwaardigheidscomplex over hun literaire prestaties kwijt moeten en willen ontkrachten. Alsof schrijven over schrijven het schrijven tot iets mystieks maakt. Viel me bijvoorbeeld ook op bij Grunberg, maar dus ook in dit boek kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat de hoofdpersoon wel erg veel weg heeft van de auteur - de middelmatigste auteur van Nederland, zou ik bijna zeggen. Het is het allemaal net niet en dat geldt eigenlijk ook voor de hoofdpersoon.

Ja, misschien heb je gelijk en heeft Tim Krabbé de spot willen drijven met zijn eigen 'miskenning', hoewel ik me afvraag of hij nog wel miskend wórdt. Zijn laatste roman, Marthe Jacobs, is vrijwel overal lovend besproken en het boek werd ook niet weggezet als lichtvoetig vermaak, zoals meestal gebeurt bij het werk van Krabbé. Ik vind dat trouwens grote onzin: hij is een geweldige schrijver, heel analytisch en gecalculeerd en in die zin 'mannelijk', al klinkt dat een beetje raar. Hoe leg ik dat uit? Hij heeft een abstract denkvermogen dat je in romans zelden tegenkomt, aangezien de meeste romans door vrouwen worden geschreven. Tim Krabbé kan fantastisch doseren, hij weet met heel weinig woorden heel veel te zeggen. Behalve dan in dit boekenweekgeschenk.

Dat de hoofdpersoon veel wegheeft van de schrijver, vind ik geen bezwaar. Je hebt nu eenmaal schrijvers die beter uit de voeten kunnen met autobiografisch materiaal, en dat hoeft helemaal geen nadeel te zijn.

Trouwens: nu we het hebben over schrijvers die zichzelf (of hun eigen miskenning) als uitgangspunt nemen: het boekenweekgeschenk van Leon de Winter, Serenade, gaat over een man die gladde reclamejingles maakt en die daar diep gefrustreerd over is. Dat is wel een heel duidelijke verwijzing naar het eeuwige verwijt dat De Winter krijgt, namelijk dat hij te commercieel en te glad zou schrijven. (De oorlog glijdt als zoete koek naar binnen, bij wijze van spreken). Dat vond ik trouwens ook niet zo'n heel slecht boekenweekgeschenk, al waren de meningen daar destijds ernstig over verdeeld.

quote:

Als je dat vergelijkt met een -ik noem maar wat - Caryl Phillips die als donkere man treffend kan schrijven vanuit het oogpunt van een meisje in een concentratiekamp, dan getuigt dat toch van een stuk meer fantasie en inlevingsvermogen dan wanneer je als man die een beetje over het hoogtepunt van het leven is schrijft over een man die een beetje over het hoogtepunt van z'n leven is.

Ik had me verheugd op mijn treinreis samen met Tim Krabbé, maar het was helaas teleurstellend. Ik vond er niet zoveel aan. Maar goed, wat Nadine al zegt: het is een opdracht en schrijvers laten zich doorgaans niet makkelijk in een keurslijf stoppen,

quote:

Op maandag 16 maart 2009 23:38 schreef Isabeau het volgende:
Ik had me verheugd op mijn treinreis samen met Tim Krabbé, maar het was helaas teleurstellend. Ik vond er niet zoveel aan. Maar goed, wat Nadine al zegt: het is een opdracht en schrijvers laten zich doorgaans niet makkelijk in een keurslijf stoppen,

Mijn trein-avontuur met Tim Krabbé viel ook tegen ja Maar, toen ik dat boekje uit had heb ik een poging gedaan om verder te gaan in Beau van Erven-Dorens' Pijn... En ik verlangde heel erg hard terug naar de momenten met Tim Krabbé

Het begin is prima, halverwege wordt het een typisch puberale cliché-liefdesgeschiedenis die in de laatste pagina uitmondt in een melodramatisch, volstrekt ongeloofwaardig en ronduit belachelijk einde.

Maar ach, de eerste 40 pagina's waren best de moeite waard.

quote:

Op maandag 16 maart 2009 23:25 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, misschien heb je gelijk en heeft Tim Krabbé de spot willen drijven met zijn eigen 'miskenning', hoewel ik me afvraag of hij nog wel miskend wórdt. Zijn laatste roman, Marthe Jacobs, is vrijwel overal lovend besproken en het boek werd ook niet weggezet als lichtvoetig vermaak, zoals meestal gebeurt bij het werk van Krabbé. Ik vind dat trouwens grote onzin: hij is een geweldige schrijver, heel analytisch en gecalculeerd en in die zin 'mannelijk', al klinkt dat een beetje raar. Hoe leg ik dat uit? Hij heeft een abstract denkvermogen dat je in romans zelden tegenkomt, aangezien de meeste romans door vrouwen worden geschreven. Tim Krabbé kan fantastisch doseren, hij weet met heel weinig woorden heel veel te zeggen. Behalve dan in dit boekenweekgeschenk.

Dat de hoofdpersoon veel wegheeft van de schrijver, vind ik geen bezwaar. Je hebt nu eenmaal schrijvers die beter uit de voeten kunnen met autobiografisch materiaal, en dat hoeft helemaal geen nadeel te zijn.

Dat laatste hoeft ook geen probleem te zijn. Echter, als je schrijft over (een deel van) jezelf, moet je natuurlijk wel zorgen dat dat deel van jezelf iets is wat andere mensen willen zien. Als iemand schrijft over z'n oorlogservaringen, dan is dat iets wat interessant kan zijn voor bijvoorbeeld mensen die het zelf niet hebben meegemaakt en willen weten hoe het is, of het kan belangrijk zijn om dingen ter sprake te brengen die taboe zijn of maatschappelijke/politieke aandacht nodig hebben, etc. Maar in het geval van Krabbé heeft het m.i. geen toegevoegde waarde.

Verder vind ik Krabbé helemaal niet geweldig, analytisch of stilistisch sterk. Ik heb twee boeken van hem gelezen, Vertraging en nog eentje (kun je zien wat een indruk het heeft gemaakt). Beide verhalen waren wel aardig, niet zo slecht als men destijds zei dat Krabbé was, maar hij blinkt m.i. nergens in uit. Beetje de basisschoolschrijfstijl voor jongetjes van twaalf, d.w.z. droog en feitelijk - soms echter ook weer te opgesmukt, als een slechte travestiet. Daarmee bedoel ik dat hij ten eerste dus constant uitlegt wat hij bedoelt - hij kan geen beeldspraak voor zich laten spreken, maar moet het altijd uitleggen. Sterker nog, hij legt vaak eerst de situatie uit en schijnt dan te denken 'goh, zal ik er nog eens iets poetisch achterzetten?' en dan krijg je dingen als "een moment later hoorde hij Carla's stem - iets heerlijks dat in hem paste", wat ik een behoorlijk vreemde omschrijving vind voor een stem. Ik heb aardig wat colleges gehad over allerlei soorten beeldspraak, maar hier kan ik echt niks mee. "Iets heerlijks wat in je past", klinkt meer als de nieuwe reclamespot van Christine le Duc.

En dan die slechte dialogen, dat slechte telefoongesprek, waar Fred antwoord op 'waar zit je': "Bij de Gloebinyi. Die vulkaan, dat heb ik je verteld, het hoogste punt van de tocht. Die hebben we net beklommen. Schitterend, maar wel zwaar. Daarom wou ik je ook bellen." Ten eerste: Carla vroeg niet wat de Gloebinyi was, dus ik begrijp niet waarom hij reageert alsof ze niet weet waar hij het over heeft - ik neem aan dat als je zo'n reis maakt je van tevoren zo vaak over die vulkaan gepraat hebt dat iedereen de naam van het ding achterstevoren kan spellen. Daarnaast klinkt het helemaal niet realistisch. Goh, Fred, wat vond je ervan? "Schitterend, maar wel zwaar." Alsof je een gesprek voert met Jerney Kaagman. Als ie nou in vijf minuten naar boven was gewandeld, ok, maar dit is toch geen normale reactie voor iemand die zo veel moeite doet om een vulkaan te beklimmen?

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 12:03 schreef Maeghan het volgende:
Dat laatste hoeft ook geen probleem te zijn. Echter, als je schrijft over (een deel van) jezelf, moet je natuurlijk wel zorgen dat dat deel van jezelf iets is wat andere mensen willen zien. Als iemand schrijft over z'n oorlogservaringen, dan is dat iets wat interessant kan zijn voor bijvoorbeeld mensen die het zelf niet hebben meegemaakt en willen weten hoe het is, of het kan belangrijk zijn om dingen ter sprake te brengen die taboe zijn of maatschappelijke/politieke aandacht nodig hebben, etc. Maar in het geval van Krabbé heeft het m.i. geen toegevoegde waarde.

Ach, ik vind het 'uitgerangeerde oude mannen'-trauma op zich geen slecht thema, je hebt tenslotte veel van die mannen en het is altijd leuk om eens te lezen, van binnenuit zogezegd, wat die mannen beroert. Toegegeven: het wordt in dit boekje niet heel sterk uitgewerkt.

quote:

Verder vind ik Krabbé helemaal niet geweldig, analytisch of stilistisch sterk. Ik heb twee boeken van hem gelezen, Vertraging en nog eentje (kun je zien wat een indruk het heeft gemaakt). Beide verhalen waren wel aardig, niet zo slecht als men destijds zei dat Krabbé was, maar hij blinkt m.i. nergens in uit. Beetje de basisschoolschrijfstijl voor jongetjes van twaalf, d.w.z. droog en feitelijk - soms echter ook weer te opgesmukt, als een slechte travestiet. Daarmee bedoel ik dat hij ten eerste dus constant uitlegt wat hij bedoelt - hij kan geen beeldspraak voor zich laten spreken, maar moet het altijd uitleggen. Sterker nog, hij legt vaak eerst de situatie uit en schijnt dan te denken 'goh, zal ik er nog eens iets poetisch achterzetten?' en dan krijg je dingen als "een moment later hoorde hij Carla's stem - iets heerlijks dat in hem paste", wat ik een behoorlijk vreemde omschrijving vind voor een stem. Ik heb aardig wat colleges gehad over allerlei soorten beeldspraak, maar hier kan ik echt niks mee. "Iets heerlijks wat in je past", klinkt meer als de nieuwe reclamespot van Christine le Duc.

Daar heb ik blijkbaar overheen gelezen; het is inderdaad een gedrocht van een zin. Ik snap ook niet wat hij ermee zou kunnen bedoelen. En dat hij tijdens het herlezen van zijn manuscript kennelijk heeft gedacht: 'Ja, dat is aardig, dat heb ik goed verwoord.' En dat zijn redacteur vervolgens hetzelfde heeft gedacht. Dat zijn toch interessante raadsels.
Maar over het algemeen vind ik de schrijfstijl van Krabbé - behalve als hij over seks schrijft - wel mooi onderkoeld en simpel.

quote:

En dan die slechte dialogen, dat slechte telefoongesprek, waar Fred antwoord op 'waar zit je': "Bij de Gloebinyi. Die vulkaan, dat heb ik je verteld, het hoogste punt van de tocht. Die hebben we net beklommen. Schitterend, maar wel zwaar. Daarom wou ik je ook bellen." Ten eerste: Carla vroeg niet wat de Gloebinyi was, dus ik begrijp niet waarom hij reageert alsof ze niet weet waar hij het over heeft - ik neem aan dat als je zo'n reis maakt je van tevoren zo vaak over die vulkaan gepraat hebt dat iedereen de naam van het ding achterstevoren kan spellen. Daarnaast klinkt het helemaal niet realistisch. Goh, Fred, wat vond je ervan? "Schitterend, maar wel zwaar." Alsof je een gesprek voert met Jerney Kaagman. Als ie nou in vijf minuten naar boven was gewandeld, ok, maar dit is toch geen normale reactie voor iemand die zo veel moeite doet om een vulkaan te beklimmen?

Over die scène gesproken: ik las in een recensie dat het ging om een ruzie. Ik was me tijdens die dialoog van geen ruzie bewust, hooguit vond ik beide personages wat kortaf, maar dat had volgens mij meer te maken met geestelijke armoe: ze hebben elkaar blijkbaar niet zoveel te zeggen (hoewel haar stem dus wel iets heerlijks is dat in hem past - maar misschien paste het op dat specifieke moment even niet zo lekker). Had jij in de gaten dat het om een ruzie ging? En wat was dan de functie van die ruzie?

Ik heb het vanmiddag gelezen. Het las op zich wel lekker door (maar ja, bij sommige andere boeken heb je zo'n 88 pagina's nodig om erin te komen) maar ik vond het geen geweldig verhaal.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 18:35 schreef Nadine26 het volgende:

Over die scène gesproken: ik las in een recensie dat het ging om een ruzie. Ik was me tijdens die dialoog van geen ruzie bewust, hooguit vond ik beide personages wat kortaf, maar dat had volgens mij meer te maken met geestelijke armoe: ze hebben elkaar blijkbaar niet zoveel te zeggen (hoewel haar stem dus wel iets heerlijks is dat in hem past - maar misschien paste het op dat specifieke moment even niet zo lekker). Had jij in de gaten dat het om een ruzie ging? En wat was dan de functie van die ruzie?

Ik lees het voor het eerst, dat het een ruzie zou zijn. Zou de recensent er niet gewoon naast zitten?

Overigens heb ik het kleine gedrochtje inmiddels uit en ik vond de tweede helft eigenlijk beter. Ten eerste door het samenkomen van de verschillen tussen wat Fred (dag Fred, de buurvrouw... flapdrol!) zegt en wat Bram hoort (of andersom) en ten tweede omdat dat uitkauwerige van Krabbé dan niet zo opvalt. Normaalgesproken vertelt ie van de karakters precies wat ze denken en voelen en wanneer iemand een dagboek schrijft is dat op zich wel logisch.

Wat me een raadsel is, trouwens, is wat dit boekje te maken heeft met dieren. Twee keer het woord vlinder gebruiken en dan zou het een boek over dieren moeten zijn?

Ach ja, het boekenweekgeschenk. Ik had het bijna in mijn bezit. Helaas kwam de wettig eigenaar juist binnen lopen toen ik overwoog het (hardcover nota bene) boekje in mijn tas te steken. Maar zo te lezen mis ik niets. Dus dat scheelt weer.

(U denkt toch niet dat ik boeken koop in een boekenwinkel? Bah, wat ordinair!)

quote:

Op zondag 22 maart 2009 21:29 schreef I.R.Baboon het volgende:
Nog wel één ander punt wat me te binnen schiet na het lezen van beide boeken: Tim Krabbe's voorliefde voor het woord neuken. Nu heb ik niks tegen het concept neuken en eigenlijk ook weinig tegen het woord neuken, maar elke keer als ik het bij Krabbé lees irriteert het me. De toon staat me gewoon niet aan. Dus óf ik heb sinds een week last van acute bekrompenheid, of Krabbé doet iets fout (het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij met dat neuken deze reactie op het oog heeft)

Hij doet iets fout Ik heb er ook last van: om de een of andere reden krijgt het woord 'neuken' bij Krabbé meteen een jaren '60-trek die bh gewoon uit-Rutgerstichting-achtige connotatie. Ik zie bossen haar voor me op plaatsen waar ik liever geen bossen haar zie. Zou het aan zijn leeftijd liggen? Dat lijkt me sterk. Ik denk dat het woord 'neuken' niet past bij de toon en de stijl van Krabbé. Het detoneert, of zo. Want ik schrik er bij hem ook steeds van - oeps! Neuken!

quote:

Tot slot erger ik me aan het feit dat ik zelf niet in staat ben om fatsoenlijke literatuurkritiek te schrijven, als ik het vergelijk met de overwegingen die jullie hier op papier zetten, terwijl ik mezelf in principe best intelligent vind en een hoop lees. Maar die persoonlijke frustratie valt ver buiten de scope van het topic, gewoon ordinaire jaloezie.

Daar hoef je niet jaloers op te zijn, tenminste niet bij mij, want ik doe het voor geld En als je kijkt naar de meeste literatuurtopics hier, blinken jouw posts uit in belezenheid, eigen mening & belangstelling voor literatuur. _{(Topictitel: "Wat is het dikste boek dat je ooit hebt gelezen?" =>Wie heeft wel eens een rood boek gelezen?)}

quote:

[b]Op zondag 22 maart 2009 21:29

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat is dus ook zoiets vreemds. Ik vind dat zo onrealistisch aan dat boek - alsof je zomaar even zelfmoord pleegt. Ik heb helaas geen gezellige voorgeschiedenis op het psychisch vlak (om het niet te zwaar te laten klinken) en m.i. is zelfmoord plegen toch echt niet iets wat je zomaar opeens doet omdat je vader het toevallig ook gedaan heeft. Bram komt misschien wel over als een jonge knul die niet goed weet wat hij moet met z'n leven en misschien ook wel erg onzeker is - maar niet als iemand die totaal geen plezier in het leven heeft. De euforie die hij beschrijft als het over Emma gaat, wekt niet de indruk dat we te maken hebben met iemand die zwaar depressief is.

quote:

Tot slot erger ik me aan het feit dat ik zelf niet in staat ben om fatsoenlijke literatuurkritiek te schrijven, als ik het vergelijk met de overwegingen die jullie hier op papier zetten, terwijl ik mezelf in principe best intelligent vind en een hoop lees. Maar die persoonlijke frustratie valt ver buiten de scope van het topic, gewoon ordinaire jaloezie.

Kwestie van opleiding denk ik. Misschien moet je er maar blij mee zijn dat het bij jou anders is - ik kan nooit meer ontspannen een boek lezen omdat ik altijd iedere zin drie keer moet doorzagen, aantekeningen moet maken, theoretische discussies met mezelf moet voeren, etc. Het voegt soms een dimensie toe aan lezen, maar soms zou het ook wel fijn om het even uit te kunnen zetten en gewoon te kunnen genieten van lezen als hobby.

Edit: wat dat betreft ben ik dan weer jaloers op Nadine, ik zou het ook wel voor geld willen doen haha En de (tot nu toe) enige kans op publicatie heb ik helaas 'moeten' laten schieten (het blijft een keus natuurlijk, maar het kwam niet uit en ik verwijt het mezelf nog steeds).

Dit schreef ik er over op mijn blogje

quote:

Nog een paar dagen en dan is het circus weer voorbij en zo´n thema zal wel nodig zijn om het een beetje sjeu te geven. Het blijft wat merkwaardig dat het boekenweekgeschenk niet over het thema hoeft te gaan. Tim Krabbe is dit jaar nog zo vriendelijk zijn boekje een dierentitel mee te geven al zijn de vlinders uit Een tafel vol vlinders louter metaforisch. Je voelt bij die geschenkjes meestal dat de schrijver zich heeft moeten inhouden, het mag immers niet boven de honderd bladzijden uitkomen. Da's ook hier weer zo: het is echt zo'n boekje-boekje. Al is dat bij Krabbe toch meestal al het geval en door deze opmerking voelt hij zich dan weer miskend, begreep ik uit een heel aardig interview in Volkskrant-magazine. Hij wil ook wel eens voor literaire prijzen genomineerd worden. Moet ie helemaal niet willen. Hij schrijft leuk, het leest lekker weg maar het is voor mij meer op het niveau van Rene Appel en de wat betere trhillerschrijvers. Helemaal niets mis mee natuurlijk.
Ik heb dit boekenweekgeschenk dan ook niet met tegenzin uitgelezen maar ik was het ook al weer zo'n beetje kwijt toen ik het uit had. De wisseling in perspectief op driekwart is misschien niet zo'n slimme zet. Het eerste stuk vanuit Fred is beter geschreven, het tweede deel vanuit zoon Bram zit me dichter op de huid maar daar loopt het verhaal een beetje weg en het drama beleef ik uiteindelijk niet echt mee.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:09 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat is dus ook zoiets vreemds. Ik vind dat zo onrealistisch aan dat boek - alsof je zomaar even zelfmoord pleegt. Ik heb helaas geen gezellige voorgeschiedenis op het psychisch vlak (om het niet te zwaar te laten klinken) en m.i. is zelfmoord plegen toch echt niet iets wat je zomaar opeens doet omdat je vader het toevallig ook gedaan heeft. Bram komt misschien wel over als een jonge knul die niet goed weet wat hij moet met z'n leven en misschien ook wel erg onzeker is - maar niet als iemand die totaal geen plezier in het leven heeft. De euforie die hij beschrijft als het over Emma gaat, wekt niet de indruk dat we te maken hebben met iemand die zwaar depressief is.
[..]

Die zelfmoord kwam inderdaad behoorlijk uit de lucht vallen. Natuurlijk had Bram zo zijn twijfels over zichzelf en zijn leven, maar suïcidaal kwam hij niet over op mij. Dat had dan ook wel wat beter uitgewerkt kunnen worden. Al ben je als auteur natuurlijk wel wat beperkt door de grenzen aan de lengte van het boekenweekgeschenk.

Het eerste deel vond ik ook beter dan het tweede. Het verhaal van Fred las gewoon lekkerder weg. De perspectiefwisseling is wel leuk gevonden, maar het werkt niet echt voor mij. Misschien dat het al beter was geweest als Fred bijvoorbeeld de schrijfsels van Bram las, en het perspectief van het eerste deel werd vastgehouden.

Het verhaal an sich vond ik overigens niet slecht, maar de uitwerking had op een aantal punten dus wel wat beter gekund .

quote:

Op zondag 22 maart 2009 21:29 schreef I.R.Baboon het volgende:
Tot slot erger ik me aan het feit dat ik zelf niet in staat ben om fatsoenlijke literatuurkritiek te schrijven, als ik het vergelijk met de overwegingen die jullie hier op papier zetten, terwijl ik mezelf in principe best intelligent vind en een hoop lees. Maar die persoonlijke frustratie valt ver buiten de scope van het topic, gewoon ordinaire jaloezie.

Jaloers op de stuurlui aan wal, op those who teach because they can't do. Een soort tweedegraadsjaloezie dus. Die minderwaardigheidscomplexvariant zie je niet vaak.

[ Bericht 1% gewijzigd door Marble op 08-04-2009 23:06:53 ]

quote:

Op woensdag 8 april 2009 22:01 schreef Marble het volgende:

[..]

Jaloers op de stuurlui aan wal, op those who teach because they can't do. Een doort tweedegraadsjaloezie dus. Die minderwaardigheidscomplexvariant zie je niet vaak.

haha?

Wat een kolder. Alsof je niet mag zeggen of je iets mooi vindt (of juist niet), alleen omdat je het zelf niet doet, terwijl je er misschien wel veel verstand van hebt? Nog afgezien van of iemand het zou kunnen - er zijn vast wel recensenten die ook zelf schrijven. Daarnaast is het misschien ook mogelijk dat mensen recenseren omdat ze oprecht geinteresseerd zijn in literatuur en niet omdat ze zelf zouden willen schrijven? Ik zou graag recenseren of een literatuurtheoretisch onderzoek doen, maar in het schrijven van een roman heb ik geen interesse. Laat mij maar lezen en analyseren, het schrijven laat ik wel aan een ander over.

Daarnaast denk ik dat goede recensies heel waardevol kunnen zijn: je kunt eruit afleiden of het waarschijnlijk is dat je het boek interessant zou vinden en je kunt er allerlei dingen in het boek door ontdekken die je anders misschien niet had gezien. Lezen zou lang niet zo interessant zijn zonder discussie.