Lig ik lekker in m'n bedje te ronken.. word ik wakker van het licht buiten.. Dat licht was van de buitenlamp, die lamp gaat aan zodra er iemand langs loopt. Dus ik draai me nog eens lekker om, die studenten hier vervloekend (die me ook iedere keer wakker maken als ze hun fiets om 4 uur 's morgens met metalen kettingen nogal lomp aan het hek vastbinden). So far.. so good.
Vervolgens hoor ik hier beneden heel zachtjes de voordeur open gaan, de voordeur. Ach ja, studentenhuis he, dan komen er nog wel eens mensen thuis (beetje vreemd, want m'n huisgenote vertelde me vanavond nog dat alle andere huisgenoten een paar dagen niet thuis zouden zijn). Kwartiertje later klinkt de roep van de natuur, dus ik strompel naar beneden, en wat ziet mijn oog? De kamer van een van een van m'n (afwezige) huisgenoten is open, en donker. Beetje vreemd, maar ach.
Dus ik weer boven, hoor ik van de benedenverdieping iets dat lijkt op gefluister en gaat het buitenlicht telkens aan en uit alsof er iemand heen en weer loopt. Ik doe m'n kamerdeur open om te horen of ik nou gek ben en abrupt stopt het gefluister. Ik blijf eventjes doodstil staan (laat m'n deur even goed piepend dicht gaan) en ik hoor na een minuutje weer gefluister en een beetje gestommel van beneden. Ik zachtjes de trap af, staat de kamerdeur van m'n andere (ook afwezige) huisgenote beneden ook op een kier, zonder licht aan. Opeens spookt door m'n hoofd dat ze hiernaast van de week hebben geprobeerd in te breken (zonder succes overigens). Ik als de sodemieter weer zachtjes naar boven, telefoon gepakt en weer naar beneden.
Beneden de sloten voordeur gechecked, eigen kamerdeur beneden gechecked, keukenraam gechecked.. Verdomd, kamerdeur van een derde huisgenoot zit ook niet dicht. Ik loop door naar de keuken en terwijl ik daar stilsta hoor ik gefluister uit een van die kamers komen. M'n hart slaat zo ongeveer 12 slagen over.. Dus ik loop naar die kamer toe (jezus, ben ik echt dom ofzo?), sta er besluiteloos voor...gaat plots de kamerdeur recht achter me met een ruk open.
Staat een van m'n huisgenoten daar, die niet thuis zou zijn. Nadat we allebei een hartaanval met succes overwonnen hadden vertelde hij "Ja, *insert huisgenote* is ook net thuis en die heeft geloof ik bezoek."
Waarom de derde deur open was weet ik nog niet, maar ach.
Nou, ik slaap voorlopig niet meer. Ik tril nog in m'n sokken.
Wat mot je, vroeg ze dan en zette alsnog een slotje.
Ga toch weg gek, zeiken doe je maar in feedback.
Soms kreeg ze van alles naar haar hoofd. Cholera, tyfus en ebola.
Doe mij maar een Whoppermenu. Met cola. ©Biogarde