Het OUD Estafette Topic deel 5

Enn toch vind ik je stoer en moedig! Want je hebt wel gekozen voor wat het beste voor Kai was, misschien naar jouw zin niet snel genoeg, maar beter iets later dan nooit!

Owlet, wat mooi om zo een kijkje in je leven te hebben gehad

Cattie, wat fijn om te lezen dat je band met je ouders zo verbeterd is! En wat een tijden, met Crohn, de operatie, fijn dat het betergaat

Nou idd, ik vind dat wel een moedige keuze
Wat ingrijpend om zo ineens niet te kunnen lopen. Ik kan me nog goed herinneren dat Kai zo laat was met lopen. Speelde er toen nog extra "angst" vanwege je eigen geschiedenis?
_{veels te persoonlijke vraag. misschien voel je maar niet verplicht om te antwoorden, ik vond het nou ook weer niet zo belangrijk dat ik er een PM aan wilde wagen maar het kwam wel ineens in me op}

Weer twee mooie verhalen. Ik lees ze allemaal met veel plezier .

[ Bericht 28% gewijzigd door Guuzewuus op 24-03-2009 20:10:50 ]

Die angst heb ik eigenlijk nooit gehad. Bij Kai was er een aanwijsbare reden voor het niet lopen en bij mij in eerste instantie niet. Pas na heel lang door de medische molen te zijn gegaan werd bij mij duidelijk waar het aan lag. Het was toendertijd nog niet zo 'normaal' om op die manier op psychische problemen te reageren. Ik geloof dat ik uiteindelijk nog als voorbeeld voor een congres voor psychologen heb gefungeerd. Ze hebben er toen zelfs een dia-serie over gemaakt waarbij ik naderhand moest doen alsof ik niet kon lopen enzo

M@x, ik vind het ook een moedige keuze. Zelf ben ik ook door mijn vader opgevoed (samen met mijn zusje en broertje) en achteraf weet ik dat dit voor mijn moeder ook niet makkelijk was. Mensen hebben ook vaak een stereotype beeld over hoe het 'moet' zijn.
Je doet het supergoed zo, het belangrijkste is dat jullie er allemaal vrede mee hebben

M@x, ik vind het knap hoe je je leven weer op de rit hebt gekregen na de scheiding. Moedig is inderdaad misschien niet het goede woord, sterk zeker wel!

Ik ben eindelijk bijgelezen en diep diep onder de indruk van de verhalen van Reinhilde, Owlet, Cattie en M@x. Bijzonder hoeveel jullie vertellen over je jeugd, en hoe je dat gevormd heeft. Mooi om te lezen allemaal.
Reinhilde bij jou spreekt heel duidelijk de liefde voor je familie, waar nu ook Nixx en Thomas bij horen, door alles heen. Owlet wat een prachtige manier van opvoeden heb jij, ik heb heel veel van jouw woorden in me opgenomen omdat ik zelf ook graag zo wil opvoeden.
Cattie ik kende al veel van je verhaal maar je Crohn verhaal nog niet. Dapper ben je, en wat fijn dat het heel veel beter gaat met je nu. M@x ik vind je dapper, dapper dat je durfde toe te geven dat Kai beter af is bij M, dapper dat je alle cliches hebt doorbroken "een kind hoort bij zijn moeder" maar juist hebt gekeken wat het beste is voor Kai. Je doet het goed

m@x, wat een heerlijk nuchter verhaal! Sterk klink je! Ik denk dat je je motto idd heel mooi in de praktijk hebt gebracht. En dat bedoel ik echt als een compliment!

M@x, ik ben echt om exact dezelfde reden van de academie in Tilburg gegaan, Zo grappig om te lezen. Ik ben onder de indruk van de beslissing om Kai bij zijn vader te laten wonen. Wat andere ook vinden of wat jij zelf er van zegt, ik vind het wel heel moedig

m@x, ik weet nog goed hoe je geworsteld hebt, hoe moeilijk het was allemaal en ik vind het dus ook een moedige keuze, want je hebt zoveel mensen tegen je bij een dergelijke keuze, toch koos je voor je zoon, voor wat het beste voor hem was en meid, daar is moed voor nodig, heus! je bent tof

Mooi verhaal cattie, heerlijk rustig en warm kom je over.
EN m@x, supersnel! Ook een mooi verhaal om te lezen!

M@x, wat BE zegt, lekker nuchter! Terwijl het helemaal niet luchtig is waar je over schrijft, lees je tussen de regels toch een hele down-to-earth-instelling bij je.

ik worstel nu met hetzelfde als jij destijds max.
had jij ook het gevoel constant tekort te schieten op allerlei gebieden?

Wat een lieve reacties

Lastige vraag Lady. Ik heb net even snel je posts in het andere topic gelezen en het lijkt me afschuwelijk als je kind aangeeft liever ergens anders te willen zijn. Kai was nog heel klein en wij hebben die beslissing voor hem genomen maar Luca is natuurlijk al een stuk ouder en wil nu zelf die keuze maken.

Ik denk dat je vooral in je achterhoofd moet houden dat Luca hier waarschijnlijk niet voor kiest omdat hij jou niet wil als moeder maar omdat hij nieuwsgierig is naar hoe het zou zijn als hij bij zijn vader zou wonen. Hij wijst jou niet af, hij is alleen benieuwd of het gras bij de buren zo groen is als hij denkt dat het is. Dat het nu lijkt alsof hij jou verder niet wil zien wil niet direct zeggen dat hij dat na een eventuele verhuizing nog net zo voelt. Ik denk dat hij de grote gevolgen die zo'n verandering heeft nu gewoon nog niet goed kan zien.

Voor mij was het vooral heel moeilijk om aan mezelf toe te geven dat ik de verkeerde keuze had gemaakt en daarmee te bevestigen dat ik bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik wil namelijk altijd alles kunnen dus het voelde als een soort van nederlaag. In die zin voelde het dus wel heel erg als tekort schieten.

Ik hoop in ieder geval dat jij je later net zo goed kan voelen over de beslissing die je gaat nemen (welke dat ook zal zijn) als ik dat nu voel. Dat gevoel zal er niet direct zijn maar als je de beslissing neemt die voor jullie allebei het beste voelt dan zal het er vast wel komen.

M@x en Cattie, dank jullie wel voor jullie verhalen ! Mooi om te lezen !!

Max best indrukwekkend verhaal vind ik!

Ben al de verhalen een beetje aan het lezen hier, wat leuk.
Estafette topic, klonk zo sportief dat ik het steeds maar oversloeg
Maar super ropic, leuk om te lezen wie de personen nu echt zijn achter die nicks en de verhaaltjes hier in oud!

M@x ook al zo'n mooi verhaal

Mooie Verhalen weer dames

m@x

mooi verhaal owlet

Cattie ook..ik link je posts altijd naar die zwangerfoto met kerst (rooie wangen, warme trui) dus bijna al je posts zien er gezellig uit

Ik geef mijn stokje door aan Loena. Eigenlijk heb ik niet zo gek veel wat ik je wil vragen, maar ik ben wel heel benieuwd hoe jij je als enige vrouw staande houdt in een mannenhuishouden.

M@x mooi verhaal, toch nog nieuwe dingen over je te weten gekomen

Het stokje, ok daar gaat ie dan...

Geboren in 1976 te Spijkenisse luisterend naar de naam Lonneke...of Lon..Loena...verbaster maar raak, alles beter dan die eerste boerentrien-naam _{sorry pa en ma verder hou ik heel veel van jullie}

Ik ben opgegroeid in een fijn gezin, mijn (iets) oudere zus en ik kregen een strenge opvoeding, waar wel voldoende ruimte was voor commentaar van onze kant. Stelregel bij ons was dat je je mening mocht uiten, maar dan alleen als je het respectvol deed èn met een goede onderbouwing. Ik ben mijn ouders daar nog steeds dankbaar voor. Deze basisregel heeft mij altijd geprikkeld tot zèlf nadenken, niet doen wat de kudde doet, maar; 'Wat vind ìk hiervan?'

De basisschooltijd...heerlijk, geen zorgen, het leren ging mij gemakkelijk af, ik kon met iedereen in mijn klas goed opschieten. Ik werd wel gepest door oudere kinderen uit andere klassen. Van mijn vader kreeg ik een heerlijk niet-pedagogisch advies: "Als negeren en praten niet helpt, dan mag je een beuk geven. " Ik vond het doodeng, echt, stel je voor dat je iemand blijvende schade zou toebrengen? Gelukkig is het maar 1 keer nodig geweest, een flinke dreun waardoor het ettertje in de prikkelbosjes viel. Vanaf dat moment ben ik nooit meer gepest, volgens mij was mijn zelfvertrouwen door deze actie zo gesterkt dat ik vanaf dat moment uitstraalde dat je met mij niet hoefde te sollen

De middelbare school...afschuwelijk. Ik kwam op het VWO terecht, dat ging prima tot de 5de klas. Toen werd de stof een stuk pittiger. Als perfectionistisch trutje moest en zou ik doorgaan met de exacte vakken( wiskunde B, scheikunde, natuurkunde, biologie). Ok ik bleef dus zitten in de 5de klas, de tweede keer gelukkig over, met een geweldig rapport. Ik had inmiddels een flinke faalangst ontwikkeld, slecht slapen en overgeven 's morgens als ik die dag een toets had. Als ik erop terug kijk, zie ik pas hoe erg het was. Nou; lang verhaal kort: de eindexamens waren een nog groter drama. Ik kreeg een her voor scheikunde...gezakt...weer opnieuw begonnen met het zesde( voor mij dus achtste schooljaar)...mijn eerste schoolonderzoek was natuurkunde, ik heb toen zo'n ontzettende black-out gekregen, ik geloof dat er 2 cijfers en drie letters op papier stonden. Toen heeft mijn moeder ingegrepen_{thanks mom, je hebt mij hiermee gered van het gesticht} Ze heeft erop aangedrongen dat ik zou stoppen en lekker in zou stromen in een interne opleiding tot verpleegkundige( ik was van plan HBO-V te gaan doen). Heerlijk, nooit spijt van gehad!!!

Oh en de middelbare school was niet alleen kommer en kwel, ik heb daar mijn lief ontmoet. Hij was 16 ik bijna 16, hij vroeg mij bij de "pingpong"-tafel, zeventien jaar geleden We hebben twee jaar bij elkaar in de klas gezeten, een godswonder dat het stand heeft gehouden!!! Hij schaamde zich dood voor mij omdat ik volgens hem een te grote bek had in de les, terwijl ik hem een grote betweter vond( hij hoefde amper 5 minuten te leren voor een toets, terwijl ik echt moest blokken, grrr)

Magoe...de verpleging. Helemaal leuk, de stof was echt makkelijk, de praktijk erg heftig. In mijn derde jaar kreeg ik letterlijk de grootste verrassing in mijn schoot geworpen. Ik was zwanger. Gestopt met de pil( hoe ironisch; daar werd ik zo misselijk van) en gerommel met condooms. Een paar weken voor ons trouwen kwam ik erachter. Five studeerde nog en kluste bij bij de plaatselijk Shoarma-tent als bezorger. Ik weet het nog heel goed, ik had stiekem getest (want er was toch niets aan de hand) en heb het hem verteld toen hij terug kwam van "shoarma-rijden" . Whehehe ik heb hem nog nooit zo wit weg zien trekken. Gelukkig waren wij snel de schrik te boven en we zouden wel zien hoe het zou lopen; we waren er eigenlijk heel blij mee. Ik heb mijn opleiding met slechts een half jaar vertraging af kunnen ronden. Ik moest zo'n beetje fulltime blijven werken omdat Five nog studeerde, verschrikkelijk vond ik het Connor achter te moeten laten bij steeds een ander. We hadden een heel netwerk van mensen die oppasten: mijn moeder, schoonmoeder en zus.

De laatste twee jaar in mijn verpleegkundigenloopbaan heb ik doorgebracht op de kraamafdeling. Ik genoot van de bevallingen die ik mee mocht maken, de babietjes badderen, de moeders helpen met de borstvoeding, ik voelde mij bevoorrecht dat ik zulke intieme dingen mocht delen met mensen. Helaas is natuurlijk niet alles leuk op de kraamafdeling, als het mis gaat hakt het er ook vierkant in.

Van buiten oog ik rustig, relativerend, vrolijk en soms misschien hard. Dit is voor mij de enige manier waarop ik soms met dingen om kan gaan. Ik zeg altijd dat ik geboren ben met "poorten" die te ver open staan , ik neem sferen en gevoelens van een ander snel op. Heel fijn dat je je kunt inleven in een ander maar ook heel erg vermoeiend. Niet echt handig ook in een ziekenhuis, die nare gebeurtenissen op de kraamafdeling hebben mij dat leren inzien, ik kan mijn poorten nu wat sluiten_{maar zal de namen van de kindjes nooit vergeten}

Zo luchtiger nu...ik was een jaar gediplomeerd en toen was ik het zat. Het hollen, rennen en vliegen op de afdeling, de drukkende verantwoordelijkheid, uitgekafferd te worden door horkerige artsen, het na je dienst afvragen of je wel een patiënt gezien hebt, laat staan een beetje aandacht hebt kunnen geven. Five ging werken, ik ging moederen, geweldig!!! Eén jaar en 1 kind later(Ewen ) was ik weer aan het werk, whehehe. Alles ging mij te gladjes af zo thuis, dus ik ben gaan werken bij de Bloedbank twee daagjes in de week. Ik heb daar leren prikken. Doodeng vond ik het, want wat als ik het niet zou kunnen?! Gelukkig ging het mij allemaal makkelijk af en deze baan was zelfs goed te combineren met derde knul Kian Er wordt bij mij op mijn werk nog soms lacherig gedaan en gevraagd of ik niet meer moet kolven, ik heb al met al twee jaar zitten kolven daar op zo'n keuringskamer.

Tja en nu, nu zitten de knullen allemaal op school en ik merk meer en meer aan mijzelf dat ik meer uitdaging nodig heb. "Help mijn hersens verschrompelen!!!" Ik ben dus heel hard aan het nadenken over de manier waarop ik mijzelf uitdaging ga bieden...wordt vervolgd...

Nu de vraag van M@x...

Hoe hou ik mij staande binnen dat knullengezin, nou gewoon...niet. Ik was vroeger echt zo'n poppenmoedertje, tutje tot en met. Een dochter had dus echt op zijn plek geweest bij mij. Maar wij kregen gewoon knullen Met elke knul die er kwam was ik weer zo gelukkig dat het helemaal prima was zo. Je groeit er gewoon in mee, dat knullengedoe, voetbal, judo, eeuwige prestatiedrang, ik lach erom. Ik ben zo gelukkig met mijn mannen, ze noemen mij vaak gekscherend hun koninginnetje. Wat wil je nog meer als vrouw zijnde?