Het OUD Estafette Topic deel 5

sjonge dakoot! heavy hoor. vet goed gedaan zelf, je leven.

Nog even Dakota:

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 17:31 schreef Dakota het volgende:
Zooo..

Ik ben dus Dakota 25 jaar('83) En geboren te zwolle. (mijn echte naam post ik hier maar even niet ivm Google, een bijna nooit voorkomende naam en familie )
Mijn moeder werd zwanger op haar 17e van haar eerste kindje, een meisje dat vlak na de geboorte overleed aan meerdere hartproblemen, mijn vader en moeder trokken dit erg slecht. Mijn vader raakte aan de alcohol en kreeg ietwat losse handjes waardoor de relatie uiteraard keihard mislukte. Na weer een 'goedmaak' poging werd mijn moeder zwanger van mijn broer.(4 maanden na de eerste) Zo werd het contact weer iets beter en nadat mijn broer geboren werd ging het weer de verkeerde kant op, mijn vader vertrok, kwam 1 keer terug (de dag waarop ik verwekt werd) (4 maanden na mijn broer) en vertrok weer.
Mijn moeder, toen 19 jaar kon eigenlijk niet voor ons tweetjes zorgen en heeft ons na enkele bezoekjes van mijn vaders niet zo fantastische familie die ons mee wilden nemen met veel geweld, afgezet op de stoep van jeugdzorg (echt op de stoep, met een paar kleren) Die hebben ons weer teruggegeven aan mijn moeder..die ons vervolgens bij een random buurvrouw heeft gedropt..die waren weer in het nieuws geweest voor kindermishandeling dus toen heeft jeugdzorg ons maar weer opgenomen. Daarna kwamen we in een pleeggezin in Deventer waar we 4 jaar hebben gezeten. Helaas was pleegvaders manier van ' pottytraining ' hup onder de koude douche als we in bed hadden geplast niet zo denderend waardoor we weer door pleegzorg ergens anders anders zijn neergezet, dit ging 3 jaar door en toen werd er besloten dat ik maar beter naar een kindertehuis kon gaan, toen was ik 8.. daar heb ik de tijd van mijn leven gehad alleen mocht je daar maar blijven tot je 11e..dus toen heb ik nog wat kindertehuizen en internaten versleten. op mijn 13e leerde ik mijn echte moeder kennen (mijn broer woonde daar inmiddels blabla lang verhaal) en op mijn 14e werd er voor mij besloten dat ik daar ook moest wonen, dat liep verkeerd na een maand en toen ben ik weggelopen..kwam ik weer in internaten, crisisopvang en vervolgens kamertraining. Op mijn 15e ben ik op mijzelf gaan wonen..ook kwam ik toen op de vervolgopleiding (gymn. wel afgerond,2 jaar overgeslagen en vroege leerling vandaar 15) 2 jaar kunstac. gedaan, vond ik niet erg interessant (maar omdat ik 15 was wilde niemand me verder aannemen )..daarna universiteit (communicatiewetenschappen) en de laatste 2 jaar in ierland omdat dit land mij zo ontzettend trok.
Daarna ben ik gewoon wat gaan werken her en der, freelancen (design, reclame etc. ) en voor de lol op mijn 20e weer naar Ierland vertrokken om te Aupairen en Bouncer te zijn (uitsmijtster voor de vrouwen, ik ehb ook 11 jaar op kickboksen en turnen gezeten..niet dat ik iemand met een radslag de kroeg uit heb gewerkt hoor)

Op mijn 17e heb ik mijn vader trouwens eens opgezocht, ik vond hem in lelystad dronken, onder een pinodekbed in een goor huis met stomme vrouw en scheefgeknipte naar poepruikende kinderen. Dus toen ik weer thuis kwam heb ik contact opgenomen met de kinderbescherming en zij hebben de kinderen in een pleeggezin geplaatst (waar ik af en toe nog foto's van krijg) Ik hoorde laatst dat mijn vader nu vrouwloos is en op t bankje voor de Appie heijn woont)

Maargoed verliefd op ierland en ik hoop er ooit weer te gaan wonen maar dat betwijfel ik (vriendlief)
Nu woon ik samen met mijn vriend in Heerhugowaard, ik heb nog steeds zwangerschapsverlof en hij zit in de ziektewet omdat hij herstellende is van kanker. Dus kunnen we nu samen genieten van ons verse dochterliefkindje Ik ben waarschijnlijk de eerste keer dat we ' het' deden zwanger geworden dus wij kennen elkaar net een jaartje. Toch gaat het eigenlijk erg goed..omdat we eigenlijk de hele zwangerschap al bij elkaar op de lip hebben gezeten, hij door zijn ziekte en ik door de zwangerschap weten we erg goed wat we aan elkaar hebben en wat we wel of niet van elkaar kunnen hebben. Ik denk zelf dat we het erg goed doen


En hobby's..mwoah, computers, boeken, muziek (ik heb vandaag een roze kindergitaartje gekocht voor mijn basisschoolformaat handjes)en ontwerpen.
Verder ben ik ook van de Net5 programma's lekker emo'en. Boeken..teveel ik ben zelf dol op literatuur van de oude schrijvers (reve, wolkers,vestdijk)
En ook op emoboeken van Virginia Andrews maar het allerleukste zijn toch echt de kinderboeken.
Muziek..verschilt, pearl Jam, Alice in chains, Pink Floyd, Deep Purple Bruce Springsteen,The Cure, Eva Cassidy, Nizlopi maar ook Jason Mraz enzo.

Films! Adams apples, Thank you for smoking, Elephant, the butchers, Girl interrupted, A love song for bobby long, Juno, Hard Candy (veel cult)
Eten!: Vis alle soorten op ansjovis en kuit na. en stamppot!

Nu moet ik de vraag nog beantwoorden..hmm ik denk dat ik boeiend kan zijn omdat ik geen typical tyke ben, omdat ik door zoveel verschillende personen ben opgevoed denk ik dat er vast wel een stuk of 10 steekjes loszitten bij me:P Verder ben ik erg chaotisch waardoor alles altijd fout gaat en ik ben altijd in voor stomme grapjes. (kleutergedrag )

blabladiebla.

Klaar! En ik geef het stokje door aan...tromgeroffel...

Memmel

Met de vraag Als jij een leeftijd uit je leven mocht kiezen, en je altijd zo oud zou zijn, welke leeftijd zou dat zijn en waarom?

tvp

O ik hang trouwens al jaren rond op Fok, eerst als Nymphaea, toen kreeg ik een ban for life..en daarna nog een paar keer sinds Dakota is het aardig rustig (maar ik post eigenlijk pas weer echt sinds mijn zwangerschap)

Indrukwekkend verhaal Dakota! En bewonderenswaardig hoe je nu zo positief in het leven lijkt te staan.

Ben weer helemaal klaar voor de volgende!

Dakota, mag ik vragen wat voor kanker je vriend had?
Super dat hij weer hersteld zeg

Heftig allemaal Koot en fijn dat je met vertrouwen jullie toekomst tegemoet kan zien

En ik vind dat je echt een supertoffe vraag voor Memmel hebt verzonnen!

Hij had speekselklierkanker (tumor op zijn gehemelte) nu heeft hij een prothese (een soort beugeltje met harsklomp die het gat opvult)

Lovelylady, ik heb weinig contact met haar. Nu ze oma is doet ze net alsof ze het geweldig vindt maar toch zegt ze elk weekend haar afspraak om langs te komen weer af. Ze heeft Elin nu 1 keer gezien

Wat jammer Dakota

Wat een verhaal Dakota. Jeetje, dat is niet niks zeg . Maar wat heerlijk dat je nu je eigen gezinnetje hebt en dat jullie het zo goed en fijn hebben met z'n drieën .

_{In tegenstelling tot wat anderen zeggen, vind ik het helemaal niet verrassend, je verhaal. Ik had het wel 'gemerkt', zeg maar .}

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:08 schreef Guuzewuus het volgende:
Wat een verhaal Dakota. Jeetje, dat is niet niks zeg . Maar wat heerlijk dat je nu je eigen gezinnetje hebt en dat jullie het zo goed en fijn hebben met z'n drieën .

_{In tegenstelling tot wat anderen zeggen, vind ik het helemaal niet verrassend, je verhaal. Ik had het wel 'gemerkt', zeg maar .}

probleemjongere gedrag ?

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:12 schreef Dakota het volgende:

[..]

probleemjongere gedrag ?

Nee hoor . Gewoon een gevoel wat ik bij je kreeg.

IK KRIJG EEN HEEL APART GEVOEEEEL VAN BINNEN, ALS IK JE AANKIJK LIEEEEEEVE SCHAT



zoiets?
(ik stop al )

Haha, terwijl ik echt totaal niet zweverig ben . Maar ben jou .... een gevoel ja!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:13 schreef Guuzewuus het volgende:

[..]

Nee hoor . Gewoon een gevoel wat ik bij je kreeg.

Sluit ik me helemaal bij aan. Dat had ik ook.

Daar gaat mijn farce

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 13:40 schreef Dakota het volgende:

[..]

Wat dacht je gelezen te hebben eigenlijk ?

Ik meende uit een post op te kunnen maken dat je niet zo'n goede band, of veel contact, met je moeder hebt. Naar aanleiding daarvan had ik dan zoiets willen vragen als "Wat voor moeder denk je of hoop je zelf te zijn/worden voor Elin?" Maar ik kon die post niet meer vinden en was bang dat ik het misschien wel verkeerd geïnterpreteerd had, etc. Al had ik die vraag ook best zonder die post kunnen stellen trouwens, maar goed


Indrukwekkend verhaal! Petje af voor hoe je nu in het leven staat

Snel op invoeren klikken, voordat ik me bedenk!

Dakota, bedankt voor het stokje!
Ik ben dus Memmel, een bijnaam die ik al een hele poos draag en waarvan nog altijd duister is hoe ik er precies aan gekomen ben. In het dagelijks leven word ik ook wel Emily genoemd. Ik ben 33 jaar en geboren en getogen in Den Haag. Als ik mijzelf vergelijk met anderen die hier hun verhaal doen heb ik een zeer stabiel - sommigen noemen het misschien zelfs saai - leventje. Ik heb netjes mijn VWO diploma gehaald. Daarna ben ik de School voor Journalistiek gaan doen en ook die heb ik - eigenlijk op mijn sloffen - gehaald. Nou, dan ben je 21 en afgestudeerd en wat dan.

Het niet gedaan hebben van een universitaire studie bleef bij mij knagen en ik heb me na mijn HBO gestort op achtereenvolgens een verkorte studie Beleid, Management & Organisatie op de VU in Amsterdam, Sociologie in Rotterdam en Engels in Leiden. Alledrie niet afgemaakt (bij Engels heb ik het wel tot het derde jaar gered). Ik heb inmiddels geaccepteerd dat de acadeem in mij waarschijnlijk altijd verborgen zal blijven. Maar het blijft kriebelen. Ik zou graag weer wat gaan doen.

Ondertussen vroeg ik me dan wel af wat ik wél leuk vond. Ik kwam steeds tot de conclusie dat 'stukkies schrijven' mijn ding was. Ik heb me toen ingeschreven bij de KvK en heb een aantal jaar als freelancer gewerkt, tot ik een mooie kans kreeg via een vriendin: er was bij een multinational iemand nodig om een communicatiemedewerker te vervangen. Voor drie maanden. Ik dacht: kan mij het schelen, ik doe het! Een gouden greep, zo bleek, want inmiddels heb ik mijn 10-jarig jubileum (inclusief de gouden armband! ) daar gevierd. Daar heb ik allerlei personeelsbladen gemaakt, geleid, getransformeerd en weet ik wat meer. En heb de kans gekregen veel van de wereld te zien: reizen was een vast onderdeel van mijn werk. Op een zeker moment zat ik elke week wel weer ergens anders. Het hoogtepunt was toch wel een bezoek aan Nigeria. Zo anders en zo niet Nederland! Een hele mooie, maar op momenten ook angstige ervaring. Twee maal een lekke band krijgen in het centrum van Lagos, raad ik niemand aan. En de weegsessie op de aardappelweegschaal voordat we aan boord van de helicopter mochten, was ronduit beschamend...

"Maareh, hoe zit het dan met vriendjes enzo?", hoor ik menigeen denken. Nou, precies 1, dus. Niet meer en niet minder. J. en ik zijn samen vanaf de vierde klas middelbare school en zijn vanaf het moment dat hij de onvergetelijke woorden "ik heb gehoord dat jij mij leuk vindt, mag ik je effe zoenen" sprak, onafscheidelijk. Op 21 maart zijn we 17 jaar samen. Maatjes die van tijd tot tijd niet met, maar zeker niet zonder elkaar kunnen leven. Het is wel raar om je te realiseren dat je in je leven al langer samen bent, dan dat je alleen was. Maar we hebben het allebei altijd leuk gevonden. En inmiddels zijn onze levens ook zo verweven, dat je je een ander bestaan niet meer voor kunt stellen. We liggen nog vaak na te genieten van de tijden dat ik 16 was en hij 18 en hij mij op zijn Zundapp brommer kwam halen, in zijn groene bomber-jack en Edwin ribbroek

En aan ons rustige leventje kwam een einde met de komst van onze Anna! Wat een prachtige verandering was dat. Van het bestaan dat we hadden (tweeverdieners, alles moest kunnen en niets was te dol) transformeerden we in een klap naar papa en mama. En ik realiseerde me dat ik nooit meer anders zou willen. En nu met de zwangerschap hopen we dat we nog zo'n gezond en gezellig kind mogen krijgen.
En het is goed zo. We hebben een goed leven en hebben allebei een prima baan, we wonen sinds een paar maanden in ons droomhuis met dochter, honden en kat en kunnen alles doen wat we willen. Maar als je naar de essentie kijkt, is voor mij mijn gezin en familie het belangrijkst. Dat gevoel dat ik krijg van de schaterlach van Anna, daar kan niets tegenop. Dat maakt gewoon mijn dag helemaal goed. Als een van ons ’s avonds te laat thuis is om Anna nog wakker te zien, sluipen we gewoon haar kamer op en gaan lekker naast haar bedje zitten staren .

Naast deze passie ben ik al vele jaren een fervent softballster en vind ik fotografie leuk. Lezen doe ik ook wel, maar te weinig. Vandaar dat het Haagse fok-leesclubje een goede stok achter de deur is. Qua muziek vind ik van alles leuk, maar ook ik ben van de grunge-generatie. Ik heb ooit mijn concertkaartjes voor Nirvana weer ingeleverd, omdat Kurt er geen zin meer in had en definitief het podium had verlaten. En toen we drie jaar terug trouwden, was dat met het nummer Black van Pearl Jam. Ook ga ik graag op reis. De VS is echt mijn favoriete bestemming en daar kom ik dan ook zeker 1 keer per jaar. Ik verwonder me elke keer weer over van alles daar en hoe de mensen en het land in elkaar steken. Maar ik schroom er ook niet voor gewoon de auto te pakken en ergens heen te rijden voor een leuk weekendje. Waar je me 's nachts voor wakker kunt maken? Indische speklapjes volgens het recept uit het Conimex kookboekje. O mijn god, die dingen kan ik echt blijven eten!

En de vraag van Dakota...mooie vraag. Ik denk dat ik graag 18 zou willen zijn en blijven. Heerlijke tijd was dat. ik had verkering, had mijn rijbewijs, we gingen elke donderdag en zaterdag stappen met een grote groep vrienden van school (en we zien elkaar nog steeds! Nu de meesten met kids, maar nog even gezellig!) en de wereld lag aan onze voeten, zogezegd. Dat gevoel van eindeloze mogelijkheden en nog geen grote zorgen, dat zou ik altijd wel vast willen houden. Op de rand van volwassenheid. Ik zei laatst nog dat je je leven achterstevoren zou moeten kunnen leven. Je weet namelijk pas wat je had, wanneer je het niet meer hebt en het leven wordt alleen maar zwaarder. Nu ik werk denk ik terug aan mijn studietijd en toen ik studeerde aan de middelbare school enzovoorts.
Maar ook de leeftijd van zeven was heerlijk. Met pa en ma en mijn broertje op vakantie in de tent in Frankrijk, in mijn nieuwe pyjama in de slaapzak. Heerlijk! Soms zou ik het zo weer over willen doen en we kunnen dan ook niet wachten tot we onze eigen kinderen deze ervaringen kunnen geven.

Mijn grootste angst in het leven is dat er iets ergs gebeurt met iemand die me lief is. Toegeven, zoveel heb ik nog niet voor mijn kiezen gehad. De dood van mijn schoonmoeder toen ik net zwanger was van Anna hakte er flink in, maar verder is mij gelukkig nog veel leed bespaard gebleven. Ik leef ook heel sterk met een gevoel of gedachte dat ik ooit zal moeten betalen voor het geluk en de welvaart die we nu hebben. Onder het mom van: het kan niet altijd zo blijven gaan. Ik kan daar ’s nachts soms echt wakker van liggen. Daarom ook, vind ik het waarschijnlijk fijn en belangrijk om het anderen naar de zin te maken en anderen te laten delen in wat ik heb. Iedereen moet kunnen genieten, is een beetje mijn motto.

Dit gevoel dat ik dus heel sterk heb en dat ik ook niet kan rationaliseren of wegstoppen, is dan ook de basis van de vraag aan mijn opvolgster:

Wat is jouw grootste angst in het leven en waarom?

Ik zou het stokje graag doorgeven aan…Vicky!

_{Wat een lap tekst trouwens...}

Wow Memmel, wat mooi!! Ik ben er helemaal stil van, prachtig!

ik vind het ook een prachtverhaal Memmel, en saai? haha! je hebt toch het soort leven waar een hoop mensen op hopen geloof ik

Mooi Memmel! Je (jullie) geluk spat van het scherm af, heerlijk!

Wat een mooi stuk Memmel!

Mooi Memmel, en bedankt voor het stokkie!! Ik ga er straks/vanavond eens goed voor zitten!

Klinkt alsof je een lekker leventje hebt Memmel En idd..tent kan niet wachten tot ik met Elin kan baggeren op de camping

klinkt niks saai hoor memmel. heerlijk!
(en ik herken dat gevoel ook erg, van "het kan toch niet altijd maar zo goed blijven gaan? laten we er maar volop van genieten!")

Memmel, ik vind het helemaal niet saai overkomen, juist gewoon fijn, en je klinkt heel gelukkig! En ik moest heel hard lachen om de "versiertruc" van jouw man

Ik wil ook zo'n 'saai' leven

Dakota, wat een heftig verhaal! Maar wat fijn dat het zo goed gaat met jullie gezinnetje.

Memmel, wat een prachtig stuk heb je daar neergezet. Ik hoop dat het jullie zo voorspoedig blijft gaan.

Memmel

Dakota, wat een roerige jeugd zeg. Lekker dat het zo goed gaat met jullie!

Memmel prachtig !

Dakota; ik heb veel respect voor je!

En niet alleen wegens je verhaal; maar kwam voordien al op me over als een warme, frivole en evenwichtige meid; gewoon gezellig en leuk. Tuurlijk kunnen er kantjes aan zitten; maar ik vind het knap dat je op jezelf hebt kunnen vertrouwen en bouwen al vanaf zo jong.
Dat is geen kwestie van je moet wel; want ik heb vaak genoeg ook gezien hoe het anders kan verlopen na minder heftige dingen.

Ik voel de jubelstemming wel een beetje; die ik bij mezelf ook geregeld voel; het eigen leventje wat je dan wel mooi kunt inrichten; en het genieten nu van het het mooie moederschap; als jezelf de andere kant van zo dichtbij ook hebt gezien. Niets is vanzelfsprekend, en dat maakt dingen juist zo mooi!
Ik vind dat een heel mooi iets; en dat geeft veel hoop voor mensen en de wereld imo.
Ook na minder leuke dingen; kun je toch nog gelukkig worden en een fijn leven opbouwen!

Misschien zijn het misplaatste gevoelens vanuit mijn eigen situatie, maar dat is hoe ik een beetje tegen je aankijk vanuit het gevoel wat ik opmaak uit je posts.

En ik had het niet kunnen opmaken uit je posts dat je zulke nare dingen hebt meegemaakt; maar wel een bepaald soort wijs gevoel (bepaalde levenservaring).


Memmel dat is geen saai leven hoor, maar een mooi leven! Mooi om te lezen dat jullie ook al zo lang bij elkaar zijn als eerste geliefden!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 10:13 schreef innepin het volgende:
Memmel, ik vind het helemaal niet saai overkomen, juist gewoon fijn, en je klinkt heel gelukkig! En ik moest heel hard lachen om de "versiertruc" van jouw man

't was ook zo romantisch. Ik zat in 'kennelijke toestand' door de bessen op de koelkast in de keuken van mijn vriendin. En hij was ook volledig van het padje.

memmel, ik word helemaal blij van je verhaal dankje!

memmel leuk verhaal

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 11:05 schreef Llewella het volgende:
Dakota; ik heb veel respect voor je!

En niet alleen wegens je verhaal; maar kwam voordien al op me over als een warme, frivole en evenwichtige meid; gewoon gezellig en leuk. Tuurlijk kunnen er kantjes aan zitten; maar ik vind het knap dat je op jezelf hebt kunnen vertrouwen en bouwen al vanaf zo jong.
Dat is geen kwestie van je moet wel; want ik heb vaak genoeg ook gezien hoe het anders kan verlopen na minder heftige dingen.

Ik voel de jubelstemming wel een beetje; die ik bij mezelf ook geregeld voel; het eigen leventje wat je dan wel mooi kunt inrichten; en het genieten nu van het het mooie moederschap; als jezelf de andere kant van zo dichtbij ook hebt gezien. Niets is vanzelfsprekend, en dat maakt dingen juist zo mooi!
Ik vind dat een heel mooi iets; en dat geeft veel hoop voor mensen en de wereld imo.
Ook na minder leuke dingen; kun je toch nog gelukkig worden en een fijn leven opbouwen!

Misschien zijn het misplaatste gevoelens vanuit mijn eigen situatie, maar dat is hoe ik een beetje tegen je aankijk vanuit het gevoel wat ik opmaak uit je posts.

En ik had het niet kunnen opmaken uit je posts dat je zulke nare dingen hebt meegemaakt; maar wel een bepaald soort wijs gevoel (bepaalde levenservaring).


Memmel dat is geen saai leven hoor, maar een mooi leven! Mooi om te lezen dat jullie ook al zo lang bij elkaar zijn als eerste geliefden!

Het klopt helemaal hoor wat je zegt.
mooie post ook

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 11:05 schreef Llewella het volgende:
een warme, frivole en evenwichtige meid; gewoon gezellig en leuk.

Dat zeg je mooi Llewella.
Zo komt dakota ook op mij over. En ik ben het ook met belaan eens. Qua bladiblaatjes. Bedankt voor je verhaal Dakoot, respect!

Memmel, wat een heerlijk verhaal. En wat een 'openingszin' van je man!

Het 5e deel alweer... ik ga later vandaag even het verhaal van Memmel lezen, voor nu even snel een tvp.

Memmel die openingszin En dat recept voor speklapjes wil ik ook wel weten
Koot ik kan het altijd wel aan je merken, van je verleden, maar dat is voornamelijk omdat mijn moeder in een tehuis heeft gezeten en ik heel veel dingen van haar bij jou herken. Ik hoop (maar verwacht ook wel want je hebt er duidelijk over nagedacht) dat je het beter doet dat mijn moeder
Tex ik he het je toen al eens gezegd en ik blijf er bij, het moeder zijn heeft je goed gedaan. Fijn vind ik dat

Memmel, wat mooi!

Wat een mooie verhalen allemaal... Ik vind het zo moeilijk om op elk verhaal te reageren, maar bij elk verhaal krijg ik toch een "wauw"-gevoel

Ik lees weer mee!

Dakota, wat een ontzettend heftig levenshverhaal heb jij, zeg! Wel fijn om te zien dat alles nu redelijk op zijn pootjes terecht gekomen lijkt te zijn. Heb je eigenlijk bepaalde angsten naar elin toe als gevolg van je eigen jeugd, of denk je er niet op die manier over na?

Memmel, mooi verhaal! "Saai" is ook leuk, hoor!

Memmel, waar komt Mc Hammer nou in beeld?

Bij deze mijn verhaal. Memmel, nogmaals bedankt voor het stokkie!

Goed, wie ben ik? Ik ben Vicky (mijn echte naam is hetzelfde ), ik ben 31 jaar en geboren in Delft. Ik heb tot mijn 26e in Delft gewoond en ben daarna verhuisd naar Rijswijk. M. komt uit Den Haag en wilde niet in Delft wonen en ik niet in Den Haag, dan neem je de gulle middenweg en kom je in Rijswijk uit.
Ik heb een zusje van bijna 7 jaar jonger. Vroeger was het echt ALTIJD ruzie, nu gaat het een heel stuk beter.
Na de basisschool heb ik, na de brugklas, 2 jaar Atheneum gedaan. Toen was het kiezen, of blijven zitten, of naar de HAVO. Uiteindelijk naar de HAVO gegaan. Ik zakte de eerste keer als een baksteen, maar gelukkig zakte mijn vriendinnetje ook, dus het was het 2e examenjaar heel gezellig. Uiteindelijk netjes geslaagd.
Na de HAVO ben ik Verpleegkundige-A gaan doen. Hartstikke leuk maar ik wilde graag doorleren maar dat ging niet. Toen kreeg ik ook nog eens een keer een auto-ongeluk waardoor ik last van mijn rug kreeg en toen was de beslissing redelijk snel gemaakt. Stoppen met de opleiding en wat anders gaan zoeken. Ik ben Directiesecretaresse gaan doen. Het was een leerlingwezen opleiding (1 dag naar school en 4 dagen werken). Ik kwam op Bouwkunde van de TU-Delft terecht. Daar kwam ik in aanraking met internet. Door een collegaatje kwam ik op de Ilsechatbox terecht. Dagen en dagen zat ik te chatten/internet met als gevolg.. RSI.
Heb met de opleiding moeten stoppen en heb een tijd in de ziektewet gelopen. Via Ilse kreeg ik een vriendje maar dat liep uiteindelijk op niets uit. Toen kreeg ik weer een vriendje via Ilse en daar heb ik bijna 6 jaar een relatie mee gehad _{zoals bij sommigen wel bekend was dit stinkie (van BE)}. Na mijn relatie met heb had ik met mezelf afgesproken dat ik de eerstkomende maanden geen relatie meer zou aangaan, gewoon ff lang leve de lol, maar ja, toen ging ik op wintersport naar Oostenrijk. Daar kwam ik M. tegen. Eigenlijk gebeurde er niet veel in Oostenrijk. Ik was gewoon lekker aan het skiën met mijn familie, maar we hebben wel gekletst.
M. had waarschijnlijk wel andere intenties want hij had een foto van mij gemaakt terwijl ik aan het skiën was. Waarschijnlijk met het idee dat ik mijn e-mailadres zou geven zodat hij die foto kon mailen. Tja, en dat deed ik natuurlijk, want ik laat niet zomaar een foto van me maken .
We hielden contact via de mail en later ook MSN. We zijn een keer of 2 wezen stappen en toen vroeg hij mij officieel of ik zijn vriendinnetje wilde zijn .
Daarna is het behoorlijk snel gegaan. Op 1 april 2004 kregen we “officieel” een relatie, op 1 oktober 2004 kregen we de sleutel van ons huis en eind januari 2005 was ik zwanger van Amber.

Na de ziektewet heb ik her en der via het uitzendbureau gewerkt tot ik in 2000 bij een verwarmingsbedrijf terecht kwam. Daar heb ik tot 2007 gewerkt. Heb het er in het begin heel erg naar mijn zin gehad. We zaten in een klein pand met een klein groepje collega’s. Na verloop van tijd kwam de verhuurafdeling erbij, nog steeds was het er wel gezellig, totdat we moesten gaan verhuizen omdat ook de installatietak erbij zou komen. Ineens gingen we van rond de 25 collega’s in een pand naar rond de 50 collega’s. Het bleef er wel gezellig maar er zijn een aantal dingen gebeurd die ik niet leuk vond en uiteindelijk ben ik weggegaan.
Ik werd aangenomen op de personeelsadministratie van een sociale werkvoorziening. Hartstikke leuke collega’s leuk werk maar helaas werd mijn contract niet verlengd en ben ik per 1 maart 2009 werkloos. Eerst maar eens genieten van de zwangerschap en de kleine en dan weer zoeken naar werk.

Ik heb eigenlijk geen hobby’s. Ja FOKken Op 12 oktober 1999 registreerde ik mij op FOK, geen idee waarom eigenlijk en hoe ik er terecht kwam maar het zag er leuk uit. Ik postte niet zo heel erg veel, maar kwam (volgens mij) vooral op Klaagbaak. Toen ik eenmaal een (nog) grote(re) kinderwens kreeg ging ik steeds meer in OUD posten.
Sinds een tijdje ben ik aan het WOW-en maar lang niet zo enthousiast als M.
Sporten doe ik eigenlijk niet, geen tijd voor maar ook helemaal geen zin in , al probeer ik momenteel op de maandag te gaan zwangerschapszwemmen.
Ik heb een hekel aan lezen (op school te veel moeten lezen), tenzij het Harry Potter is, dat lees ik zo weg.
Films kijken vind ik wel weer heel erg leuk, al komt het er niet van om naar de bioscoop te gaan. Heb nu niet echt een favoriete film. Vroeger was ik helemaal gek van Sleepless in Seattle. Ik ben vooral een groot Disney-fan. Heb bijna alle Dvd’s. Daarnaast vind ik de Harry Potter films erg leuk. Robin Hood, Prince of Thieves is ook wel een favoriete film. Ik hou totaal niet van horror, daar ga ik van dromen
TV kijk ik wel maar ik volg niet zo heel veel series. ER, CSI en Wie is de Mol kijk ik wel ALTIJD! Momenteel vind ik de programma’s waarin huizen helemaal opgeknapt worden leuk om te kijken.

Vroeger was ik groot fan van Take That. Ik ben 2x naar een concert geweest maar toen Robbie Williams TT verliet vond ik er niet zoveel meer aan. Ik ben wel altijd groot fan van Rob gebleven. Ben 3x naar een concert geweest waarvan 1x in Lyon. Ik was met een vriendinnetje naar het concert in de Arena geweest en dat vond ik zo geweldig. Ik keek op internet en zag dat hij in het najaar concerten in o.a. Frankrijk ging geven. Dus vriendinnetje gebeld en die was er wel voor in om mee te gaan. Hoe we zouden gaan wisten we nog niet maar dat we gingen was een feit! Eerst wilde we met het vliegtuig gaan maar dat was behoorlijk duur, toen zaten we aan de auto te denken en er zou dan nog iemand met ons meerijden maar dat vonden we toch ook wel een behoorlijke rit. Uiteindelijk kwam degene die met ons mee zou rijden met een site waar ook busreizen georganiseerd werden. We hadden al een concertkaartje dus hadden alleen busreis en eventuele overnachting nodig. Dit was geen enkel probleem en zo stapten we op de bus naar Lyon om een concertje mee te maken. Het was een hele gezellige reis en we hebben onwijs gelachen. Welke gek gaat er nou 900 km rijden om een concertje mee te maken.. Ik dus
In oktober 2005 was de albumpresentatie in Paradiso in Amsterdam. Ik had er graag bij willen zijn maar was 39 weken zwanger en zag mezelf er niet tussen staan. Gelukkig heb ik de halve albumpresentatie via de telefoon mee mogen maken
Verder heb ik niet echt een voorkeur voor muziek. Klassiek, hardcore e.d. doe je mij geen plezier mee. Ik heb een hoop cd’s maar draai ze eigenlijk bijna nooit. Er staan hier vaker kinderliedjes aan dan muziek voor volwassenen

Mijn passie is mijn dochter. Net na haar geboorte hebben we een hoop ellende meegemaakt. Geen idee hoe vaak wij op de HAP gezeten hebben met haar. Ze bleef maar spugen en huilen. Op een gegeven moment zaten we er weer, helemaal in de rats, want er bleef geen voeding binnen. De arts keek in eerste instantie helemaal niet naar haar om. Uiteindelijk, na een kwartier ofzo, ging hij eens naar haar kijken. Hij twijfelde en belde de kinderarts in het ziekenhuis. We moesten ons melden op de SEH. De kinderarts kwam kijken en Amber werd helemaal onderzocht en gewogen. Ze was op dat moment 3 weken oud en zat ruim 100 gram onder haar geboortegewicht. De arts zei meteen al: “hou er maar rekening mee dat jullie haar niet mee naar huis krijgen!”. Uiteindelijk heeft Amber 1,5 week in het ziekenhuis gelegen. Er werd een koemelkallergie geconstateerd. Daarnaast had ze behoorlijke reflux en kreeg ze ook nog eens spruw. Ze overstrekte zich ook nog eens behoorlijk en was een huilbaby. Na behandelingen van een fysiotherapeut en kinderpsycholoog ging het langzaam maar zeker beter.
Ze is nu uitgegroeid tot een heerlijke ondeugende peuter die verzot is op melk!
Echter die periode is ons niet in de koude kleren gaan zitten en ik kreeg een postnatale depressie. Gelukkig hoefde ik niet aan de medicijnen. Door middel van veel gesprekken met een spv-er ben ik er bovenop gekomen. Daarbij gebeurde er ook nog iets in die periode dat ons wel dichterbij elkaar gebracht heeft.

Zoals al eerder genoemd ben ik groot Disney-fan. Ik ben tot nu toe 6x in Disneyland Parijs geweest en zou zo weer gaan.. _{tis alleen zo jammer dat het zo duur is anders zou ik elk jaar wel gaan}. Afgelopen oktober is Amber voor het eerst in Disneyland geweest en ze heeft haar ogen uitgekeken. De blik in haar ogen toen ze de eerste stap in Disney zette is onbetaalbaar.


Vroeger kon je me wakker maken voor een bord witte rijst met champignonragout, HEERLIJK!! Maar nu mag je me nergens meer voor wakker maken. Ik ben al blij als ik 1 nacht door kan slapen zonder dat er een kleine kabouter aan mijn bed staat

Echt een leuke uitspraak weet ik niet meer. Ik lig af en toe helemaal in een deuk om Ambers conversaties. Waar ze de woorden soms vandaan haalt.. geen flauw idee. Ze pikt een hoop op van ons en van de opa’s en oma’s.
Oh ja, ik weet wel iets. Het is niet echt een uitspraak maar ik moet er nog steeds om lachen. Amber had van opa een centje gekregen om na het zwemmen een ijsje te kopen. Ze had ‘m in d’r zak gedaan. Op een gegeven moment zei ze tegen opa: Opa, opa ik ben mijn centje kwijt. Opa gaf een nieuw muntje, toen keek ze opa aan, lachte en zei, nu heb ik er lekker 2

Eigenlijk heb ik een heel doorsnee leven

Nu de vraag van Memmel:
Wat is jouw grootste angst in het leven en waarom?

Dat is toch wel de angst om mijn dierbare verliezen en dan vooral Amber _{uiteraard ook M, mijn ouders en zusje}. Het is iets dat mij toch bijna dagelijks bezighoudt. Mijn vader heeft 2x een licht hartinfarct gehad en dat heeft me behoorlijk laten schrikken.
Ik droom er wel eens over dat Amber iets ernstigs overkomt en dan word ik huilend en badend in het zweet wakker.

_{jeetje, het is wel weer een heel verhaal geworden zeg en volgens mij ben ik nog een en ander vergeten}

Ik geef het stokje door aan Saffier . Ik moet nog even een speciale vraag verzinnen maar die komt zo snel mogelijk!

Mooi verhaal Vicky en wat een ellende met amber en het niet serieus genomen worden door artsen.
Ik wens je voor dit ukkie een goede bevalling en vooral een onbezorgde kraamtijd !

Mooi verhaal vicky; gelukkig dat Amber nu uitgegoeid is tot een blije meid waar je lekker van kunt genieten!
Ik heb altijd zoiets van moet wel een bijzonder en leuk meisje zijn met zo'n naam

Mooi verhaal Vicky! En blij om te lezen dat jij die angsten ook kent. We zullen vast niet de enigen zijn.

Rocka, wb MCHammer...iedereen heeft recht op zijn fouten in het leven, he. Het is maar net hoe je er mee omgaat en wat je er van leert... Maar ik denk dat het ergens tussen die lamme lebber in de keuken en de eerste keer samen naar Parkpop was

Goh, Vicky, dat jij ook een PPD hebt gehad, dat wist ik niet. Ben je niet een beetje bang dat je het na de bevalling weer krijgt?

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 22:41 schreef Memmel het volgende:
Mooi verhaal Vicky! En blij om te lezen dat jij die angsten ook kent. We zullen vast niet de enigen zijn.

De angst om je kind te verliezen? Jazeker! Ik heb nooit zo'n angst gehad voor bijv de dood; hoort bij het leven, maar nu, sinds ik moeder en; het lijkt me een verschrikking! Ik zou d'r niet kunnen en willen missen, en het idee dat ze mij ooit zal moet verliezen vind ik ook vreselijk.
En dat geeft tevens me een heel dubbel gevoel; omdat mijn moeder 5 kinderen moet missen al heel lang (ikzelf heb lang geen contact gehad; m'n broer ook niet; en m'n 2 jongere halfbroers en halfzusje zijn weggehaald door jeugdzorg).
Het lijkt mij onleefbaar voor een moeder om met dat gemis te moeten leven.

Het gaat geregeld wel door m'n hoofd, maar ik laat het dan ook weer los; en geniet gewoon van ons leventje samen, en hopen dat we nog oneindig lang van elkaar kunnen genieten!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 22:55 schreef Moonah het volgende:
Goh, Vicky, dat jij ook een PPD hebt gehad, dat wist ik niet. Ben je niet een beetje bang dat je het na de bevalling weer krijgt?

best wel, maar de PPD bij Amber kwam ook door de onzekerheid en de grote zorgen die we hadden. Ik hoop dat bij deze baby niet te krijgen. Ik heb de vk op de hoogte gebracht en binnenkort heb ik de intake van de kraamzorg waar ik het ook duidelijk aan zal geven.

Interessant verhaal, Vicky Ik zie je dagelijks posten, maar zo'n verhaal doet mij dan beseffen dat ik helemaal niks over je weet leuk om te lezen dus.

vicky van die ppd wist ik ook niet, ben je bang dat dat weer gebeurt?

Wat leuk iets meer over je te weten , Vicky!
Van die ppd wist ik ook niet, hoop dat het deze keer niet zo is!

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 08:26 schreef Vicky het volgende:

[..]

best wel, maar de PPD bij Amber kwam ook door de onzekerheid en de grote zorgen die we hadden. Ik hoop dat bij deze baby niet te krijgen. Ik heb de vk op de hoogte gebracht en binnenkort heb ik de intake van de kraamzorg waar ik het ook duidelijk aan zal geven.

Ik hoop ook van harte dat jullie nu niet van dergelijke zorgen krijgen. Goed dat je je 'voorzorgsmaateregelen' neemt.

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 09:09 schreef Belana het volgende:
vicky van die ppd wist ik ook niet, ben je bang dat dat weer gebeurt?

Moonah had de zelfde vraag al gesteld Zie 2 posts boven je

Lekker lang verhaal Vicky! En oeh het stokje! Daar moet ik echt voor gaan zitten hoor, hebben jullie even geduld?

Vicky, wat leuk om te lezen! En ik wist dat niet van Stinkie, toch erg leuk om zo nieuwe dingen te leren over iemand. Goed dat je hebt aangegeven van je PPD bij de kraamzorg. Hier hebben ze het echt op een fijne manier in de gaten gehouden en dat geeft veel steun.
Wat een rottijd was dat zo na Amber's geboorte zeg! Ik wens je straks in ieder geval een hele fijne kraamtijd

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 10:02 schreef Saffier het volgende:
En oeh het stokje! Daar moet ik echt voor gaan zitten hoor, hebben jullie even geduld?

Heel even dan, Saffier.
Ik vind het leuk dat jij het stokje nu hebt.
Je bent hier altijd (in mijn beleving... ) een beetje op de achtergrond aanwezig, maar dat komt mss ook wel omdat we niet zo veel in dezelfde topics vertoeven. Toen ik je IRL ontmoette kwam je op mij over als een heel lieve, zachte, bescheiden vrouw. Ik ben benieuwd naar de diepe gronden van jouw stille wateren.

Ik moest nog een vraag voor Saffiertje verzinnen:

Heeft het krijgen van een kind jouw visie op het leven veranderd? Zo ja, in welk opzicht

Mooie verhalen Vicky en Memmel

*Terug gaat lezen voor Tex en Miss_sly

Lieve Vicky, da's toch wel een groot verhaal voor iemand met een 'doorsnee leven'. Je hebt best veel voor je kiezen gehad, en ik hoop van harte dat het na de bevalling alleen maar genieten wordt voor jullie!

En Memmel, fijn dat er ook mensen zijn voor wie het leven redelijk glad verloopt. En dat je daar dan toch zo leuk over kunt schrijven

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 10:16 schreef Moonah het volgende:

[..]

Heel even dan, Saffier.
Ik vind het leuk dat jij het stokje nu hebt.
Je bent hier altijd (in mijn beleving... ) een beetje op de achtergrond aanwezig, maar dat komt mss ook wel omdat we niet zo veel in dezelfde topics vertoeven. Toen ik je IRL ontmoette kwam je op mij over als een heel lieve, zachte, bescheiden vrouw. Ik ben benieuwd naar de diepe gronden van jouw stille wateren.

Wat lief om te horen

ben ook benieuwd naar jou bijdragen Saffier

quote:

Op donderdag 12 maart 2009 10:16 schreef Moonah het volgende:

[..]

Heel even dan, Saffier.
Ik vind het leuk dat jij het stokje nu hebt.
Je bent hier altijd (in mijn beleving... ) een beetje op de achtergrond aanwezig, maar dat komt mss ook wel omdat we niet zo veel in dezelfde topics vertoeven. Toen ik je IRL ontmoette kwam je op mij over als een heel lieve, zachte, bescheiden vrouw. Ik ben benieuwd naar de diepe gronden van jouw stille wateren.

Saffier is ook heel lief! En getalenteerd ook! Zij heeft de trouwringen van mij en ShaoliN gemaakt en in het proces dat daaraan vooraf ging heeft ze erg veel geduld met me gehad en al mijn vragen beantwoord En de ringen zijn prachtig, helemaal passend bij ons

Ik heb weer zitten genieten van de verhalen in dit deel, bedankt dames!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 19:53 schreef DaviniaHR het volgende:
Ik lees weer mee!

Dakota, wat een ontzettend heftig levenshverhaal heb jij, zeg! Wel fijn om te zien dat alles nu redelijk op zijn pootjes terecht gekomen lijkt te zijn. Heb je eigenlijk bepaalde angsten naar elin toe als gevolg van je eigen jeugd, of denk je er niet op die manier over na?

Memmel, mooi verhaal! "Saai" is ook leuk, hoor!

Vroeger was ik altijd bang dat ik op mijn moeder zou gaan lijken maar ik merk nu al dat ik heel erg anders ben dan zij is. Ze heeft na haar eerste kindje, mijn broer en ik, nog 2 kinderen gekregen, samen met mijn stiefvader. Het viel mij erg op dat ze nooit affectie toonde, ze knuffelde ze niet en als er 1 overstuur was kon ze haar niet troosten maar bracht ze het kindje naar oma. Dus eigenlijk zijn ze voornamelijk opgevoed door mijn oma. (als mijn moeder mij feliciteerde met mijn verjaadag durfde ze bijna geen hand te geven, laat staan 3 zoenen )
Ik merk zelf al dat ik erg knuffelig ben met Elin en haar graag bij mij heb..en moet er nog niet aan denken om haar naar oma te brengen (sowieso niet naar mijn moeder..maar ook niet naar mijn schoonmoeder)
Dus ik merk nu al veel verschil en ben dus niet meer bang om een kille moeder te worden zoals mijn moeder.

En ik moet nopg even kwijt dat ik mijn jeugd nooit als ' naar ' heb ervaren, ik heb juist een aantal jaren een geweldige jeugd gehad (kindertehuizen en internaten, meestal 1 groot feest , op een kamer slapen met 3 andere meiden (veel lol!) en natuurlijk veel uitjes omdat jeugdzorg daar geld voor vrij maakt.
En mijn eerste kindertehuis stond voor het Avonturenpark Hellendoorn..waar we gratis in mochten! Verder veel structuur, regelmaat..heeft me wel goed gedaan denk ik.

is je moeder dan hetzelfde naar elin als naar jou vroeger?
ik merk juist bij mijn moeder dat ze naar mijn kind wel liefdevol en hartelijk kan zijn.
naar mij toe is ze altijd koel en zakelijk gebleven.

Mijn moeder is hier 1 keer geweest en toen wilde ze Elin niet vasthouden omdat ze beweerde dat ze ziek was

mmmh, nee, dat klinkt vrij kansloos.

Mijn moeder wil mijn kinderen ook nooit vasthouden omdat ze bang is dat ze gaan huilen. Zij omhelsde ons ook amper tot nooit, als we verdriet hadden werd gezegd dat we ons niet aan moesten stellen.
Accepteer het maar zoals het is, daar heb je zelf veel meer aan dan krampachtig proberen te hopen dat ze verandert of het licht gaat zien, want dat had ze jaren geleden dan wel gedaan/

die hoop heb ik al heel lang opgegeven hoor

het heeft mij nogal wat therapie gekost om dat te kunnen

mwoah ik ken mijn moeder verder niet zo goed. Ze heeft me dan ook niet opgevoed dus het doet me niet zoveel..

Mag ik vragen wanneer het volgende verhaal komt?

quote:

Op zaterdag 14 maart 2009 13:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Mag ik vragen wanneer het volgende verhaal komt?

saffier is bezig met schrijven

Ik ben weer bijgelezen! Superposts allemaal zeg, ik ben er telkens weer van onder de indruk.

* Loena-tik- is nieuwsgierig naar Saffier haar verhaal

Ikke ook. Ben eigenlijk benieuwd naar alle verhalen die er nog gaan komen.

Vanavond
Ik heb nu 3 A4-tjes vol en ga wat schrappen, ben veel te lang van stof en zó interessant ben ik helemaal niet

haha saffier, we willen alles weten hoor! kom maar op met je dikke pil!

Wow, wat een indrukwekkende levensverhalen zijn er weer gepost!
Welke vooral door mijn hoofd blijven gaan (van de laatste paar bijdragen) zijn die van Miss_Sly en Dakota. Wow.

Bedankt stokjesdragers, voor jullie openhartige verhalen!

Heftige jeugd heb je gehad Dakota. Heel indrukwekkend om te lezen.

Het is avond

quote:

Op maandag 16 maart 2009 20:01 schreef S_oepstengel het volgende:
Het is avond

Inderdaad, kom op met dat verhaal !

Ik heb vanmiddag 4 uur in het zh gezeten voor een gesprekje van een kwartier in totaal, ben echt gesloopt.
Ik heb dus geen puf om dat ding in te korten en laat jullie niet langer wachten...

Hallo, ik ben Saffier ben getrouwd met M, heb een zoon Tobias en lees sinds 2000 mee op Fok! Heb lange tijd niet geweten hoe ik me aan moest melden en heb dat uitgevist toen Danyel van Phluphy was geboren. Die gebeurtenis greep mij zo aan dat ik iets wilde doen, iets van me wilde laten horen. Toen ik zwanger was van Tobias ben ik pas actief mee gaan posten en pas de laatste paar maanden nog weer meer en dan lang niet alle topics. Ik lees ze ook niet meer allemaal, het is gewoon te veel . Buiten [OUD] kom ik zo weinig mogelijk, niet omdat het eng is maar omdat ik er simpelweg geen tijd voor wil maken .

Na de 4 jaar hel op de middelbare heb ik mijn ouders ervan kunnen overtuigen dat ik een beroepsopleiding wilde gaan doen en niet nog 2 jaar terug om weer getreiterd te worden. 4 jaar 63 tegen 1 vond ik meer dan genoeg. 2 meiden deden normaal tegen me, maar dat hielp niets tegen het pesten.
Het heeft me wel getekend. Ben onzeker en vreemden privé ontmoeten vind ik een crime. Naar een meet, groot of klein blijft elke keer weer een overwinning, ben altijd bang dat er over me gekletst wordt of dat ik raar aangekeken word of er toch eigenlijk helemaal niet bij hoor, het buitenbeentje ben. Moet altijd knokken voor een plekje 'erbij' en heb snel het idee dat ik me opdring bij anderen. Heb ik wel de juiste kleding aan, praat ik niet te hard enz, enz.
De meest beroerde opmerking mbt het pestgebeuren was wel ‘Oh, maar jij láát je dus pesten’

Gelukkig is het dan bijna altijd gezellig en doet er niemand raar tegen me, maar dat kost me heel wat zenuwen, bloed zweet en tranen, soms letterlijk. Ik kan (hierdoor?) absoluut niet tegen onrecht, ruzie, geweld, oneerlijkheid en dergelijke en pik sfeertjes feilloos op. Is de sfeer niet goed ben ik zo snel mogelijk weg. Confrontaties ga ik uit de weg.

Na de middelbare ben ik dus een opleiding gaan volgen. Ik was nog 15 toen ik mijn diploma kreeg en mijn ouders vonden me eigenlijk te jong voor een vervolgopleiding die zo ver weg zat, de HAVO vonden ze een beter idee, ik duidelijk niet. De tijd van mijn leven heb ik er gehad in Schoonhoven, leuke klassen, leuke leraren en een geweldige opleiding; ik ben goudsmid mooiste vak wat er is.
Het eerste jaar kon je nog meerdere kanten op zoals de uurwerktechniek in, leuk me ook leuk maar het creatieve van het goudsmeden vond ik een stuk leuker. Ik heb nog een klok gemaakt in de 1e die helaas niet loopt, wie weet kan ik een keer meeten met Swets en kan dat ding na 10 jaar eindelijk eens de tijd aan gaan geven

Toen ik 16 was en ik met een vriendin uitging kwamen we altijd in hetzelfde café, lachen want ik dronk alleen cola . Daar heb ik M. ontmoet. Hij hoorde bij een grote vriendenclub waar wij er ook een heel stel van kenden en gingen met zijn allen uit. Een half jaar later kregen we verkering
M. was toen nog dienstplichtig en later beroepsmilitair en omdat mijn halve familie beroeps is of was zat het vrijwel meteen goed, hij is nooit meer weggegaan We hebben een maand of 2 verkering en ik krijg de ziekte van Pfeiffer, zo besmettelijk als wat en we mogen dus niet zoenen leuk hoor, net verkering en niet zoenen .
Ik ga een half jaar slapen ( ) en blijf zitten op school. Mijn vader wordt tegelijk ziek met mij en blijkt depressief te zijn. Het kost hem (en ons) 15 jaar knokken en is nu weer een heel eind op weg.

Een stel ouderwetse ouders bij mij thuis zorgde ervoor dat bij elkaar slapen not done was. Na 3 of 4 jaar verkering gingen M's ouders uit elkaar. Eén groot drama was dat. Ik had bij wijze van spreke nog nooit van ruzie gehoord en kwam daar binnen in een gezin wat altijd ruzie had óf niet met elkaar sprak, héél gezellig dus.
De scheiding probeerden ze over ons hoofd heen uit te vechten, gelukkig stonden mijn ouders altijd voor ons klaar en grepen in. Maar toen... na 4 jaar verkering en net gescheiden ouders wie nog steeds enorme partij ruzie maakten kreeg M. te horen dat hij op uitzending moest. Als extra man erbij, dus in plaats dat we dat een half jaar vooruit wisten kregen we dat anderhalve maand van te voren te horen slik, een half jaar duurt lang dan! We mochten wel ineens af en toe bij elkaar blijven slapen toen . M ging dus naar Bosnië, weg van het gezeik met zijn ouders, we konden geen betere timing hebben, hij ging oorlogje spelen. En ik ging mijn stagejaar van school in.
Hele spannende tijd was dat van lange brieven schrijven en er geen een terug ontvangen :’) en korte telefoontjes op zondagmiddag Hij in oorlog in Bosnië, en ik in de oorlog tussen zijn ouders. Het liep hoog op, zo hoog dat ik huilend aan de telefoon heb gezeten met hem en hem heb gesmeekt níet op verlof naar huis te komen want de oorlog hier was groter dan de zijne, leuk hoor . Hij moest toch op verlof en na een paar dagen konden we dan wéér afscheid nemen. Ik haat afscheid nemen.

Thuiskomst was geweldig, ik moest wel heel erg wennen aan 'die jongen die terugkwam' Ik wist wie er naar Bosnië was gegaan, maar kende de jongen niet die ervan terugkwam. Hij riep meteen weer 'ik hou van je' en ik zei; 'dat weet ik even niet'. Het kwam goed 3 maanden later waren we verloofd en een jaar later van huis uit getrouwd Dat was wel wennen! Van een weekendrelatie (en nauwelijks bij elkaar slapen) waren we ineens élke dag bij elkaar We kregen een huisje een durp verderop en werden daar diep ongelukkig We konden er niet wennen, maar ja voor een huissie 'thuis' was een wachtlijst van 6 jaar
In december nog maar eens gebeld met de woningbouw dat we éch écht écht weg wilden, maar nee, wachtlijst van 6 jaar was er, we hadden pech. 2 weken later een telefoontje en weer 2 weken later de sleutel van dit huis. In 14 dagen tijd (:X) zijn we verhuisd, of eigenlijk gevlucht. Niets was nog af, maar ons bed was over, alle troep in dozen en we waren 'thuis'. Nu alweer 6 jaar hier en na 2 jaar voor een kindje proberen, dezelfde maand nog was het raak!
We hadden op dat moment heel onverwachts en tijdelijk een pleegdochter in huis en M verloor zijn baan, lekkere timing zo en dan zwanger . Pleegdochter kreeg een plekje op de opvang en we konden aan de kinderkamer beginnen. Op 1 oktober kreeg M gelukkig weer werk en op 15 oktober, 8 weken te vroeg kondigde onze zoon zich aan. Wat??!! Nu al? We hebben nog niet eens een naam!! Ik moet maandag werken!! Er wordt verbouwd thuis en de kinderkamer is nog niet compleet geleverd .
Ach, niets loopt hier zoals het zou moeten dus dit kon er nog wel bij. 2 weken later bedacht ik dat de naam hélemaal niet klopte en manlief een briefje mee naar huis gegeven met andere potentiële namen met eentje met stip op nummer 1. De volgende avond zouden we het erover hebben. Moet je niet de volgende óchtend al gaan bevallen natuurlijk , het eerste wat M aan me vroeg nadat Tobias op mijn borst lag was; 'Hoe gaan we hem nou noemen dan?' Tobias dus, Tobias klopte en die andere naam niet. Het is wel heel rot om je kind in het zh achter te moeten laten in de couveuse als je zelf naar huis moet, lege buik, lege armen en een leeg kamertje, ik zei het toen al, als ik mag kiezen, kies ik voor overtijd gaan.

Tobias is inmiddels 3 en een heerlijk jongetje, hier kan je er wel 10 van hebben. Een brusje laat nog even op zich wachten. Ik zei het al, hier gaat nooit iets normaal

Ik hou van creatief bezig zijn, op zo veel mogelijk manieren, ik stik van de hobby's en vind van alles leuk maar goudsmeden, glaskralen maken en fotograferen zijn naast mijn man en kind toch wel de leukste dingen. Ik wil nog wel heel graag een keer écht leren naaien dat komt vast later, als ik groot ben. Vergeet ik bijna het stuntvliegeren, veel te lang geleden al dat we dat hebben gedaan!

Alleen Tobias mag mij ’s nachts wakker maken voor dringende zaken en vooruit, M ook wel maar liever slaap ik gewoon door, heb mijn slaap veel te hard nodig.
Zijn mooiste uitspraak was wel een paar weken geleden toen we werklui over de vloer hadden ivm lekkage in de badkamer; ‘Ik ga even boven kijken of alles wel goed gaat daar!’ Ik kwam niet meer bij en de werklui boven ook niet

Ik kook graag en bak nog veel liever, hoe zoeter hoe beter, ik leef alleen al 5 jaar suikervrij, dus dat is wel een stuk minder geworden.

Ik lees alles wat los en vast zit van de melkpakken tot aftitelingen maar voor een echt boek heb ik de laatste tijd gewoon geen tijd. Voor de Harry Potter boeken máák ik tijd Oorlogsboeken vind ik verschrikkelijk, oorlogsfilms ook. Hoe hard je ook roept dat ‘Saving private Ryan’ een geweldige film is, ik kijk ‘m niet. Kan het gewoon niet.
Een echte leesstijl heb ik zelf (nog) niet. Lees te veel, geen hele maar wel halve bibliotheken uitgelezen

Ik kan me heel goed inleven in anderen en ook in hun meningen dat het soms lijkt dat ik met alle winden meewaai, maar dat is dus niet waar. Het duurt wel even voordat ik mijn mening heb gevormd, wil graag alle kanten van een verhaal kennen voordat ik iets zeg.
Kijk eerst de kat uit de boom en als ik mensen vertrouw en op mijn gemak ben kom ik pas los. Hier op Fok! reageer ik niet in alle topics maar vind het ook wel eens vervelend om de 100e te zijn die roept ‘sterkte ermee’ als alles al gezegd is, dan hou ik liever mijn mond.
Of als ik iets later lees terwijl er al 2 andere onderwerpen voorbij zijn gekomen vind ik het ook zo onzinnig om weer terug te komen ergens op.
Diepe gronden heb ik wel , mijn man kent ze, hij kent me bijna door en door. Als je mijn echte ‘diepe grond’ wil weten moet je me maar pm-en, dat zet ik niet zomaar op het net.
Ik vind het heel knap van je Moonah dat je me in die korte tijd zo snel doorzag. Ik heb zelf een neus ontwikkeld voor mensen die ‘niet echt zijn’ daar blijf ik dus uit de buurt.

Ik heb een overgevoelig gehoor, de radio staat daardoor bijna nooit aan, dat is teveel herrie. Eigenlijk is alles herrie hier thuis volgens mij Met een dove moeder was er thuis ook nooit radio aan, dan hoorde ze ons helemaal niet meer, ben dus niet met geluid op de achtergrond opgegroeid. In de auto heb ik wel bijna altijd muziek, van ABBA tot Texas en vanMarco B tot Blof en van De Kast tot Nick en Simon. Acda en de Munnik (ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest en; als jij bij me weggaat mag ik dan met je mee?) en Brigitte Kaandorp (de zon schijnt op zijn blonde haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren ) schrijven geweldige teksten, daar kan ik me wel in verliezen.

Ik kan me ook verliezen in de liefde voor mijn kind en de liefde voor mijn man. Ik vind het zo’n groot wonder, uit 2 celletjes is een heel nieuw mensje ontstaan, iemand die ik mag begeleiden en opvoeden en wat is het een leuke taak! Ik geniet echt van hem en van het moederschap. Een mooiere taak is er volgens mij niet en ik hoop ook dat ik het nóg een keer mag doen
Heb me de 1e twee jaar ook (te) veel weggecijferd voor Tobias, dat is nu denk ik beter in balans.

Heeft het krijgen van een kind mijn visie op het leven veranderd was de vraag die ik kreeg van Vicky. Nee, dat denk ik niet. Ben altijd ervan overtuigd geweest dat ik mama zou worden en zodra ik zwanger was kon de hele wereld mij gestolen worden want ik kreeg een kind! Alles zou goed komen, dat is ook mijn motto wel; “Het zal wel een reden hebben dat het zo is/gaat nu.” En “If it doesn’t kill you it will make you stronger”. Dat klopt nog steeds. Ik ben zachter geworden als moeder maar ook harder, ben een haai als je aan mijn kind komt! Ik ga door het vuur voor mijn mannen Ik hoop alleen dat ik geen schoonloeder word later


Het is een idioot lange lap tekst geworden, heb het alleen op spelfouten gecontroleerd en verder niet meer nagelezen. Vond het leuk maar vooral héél moeilijk om te doen.


Ik weet nog niet aan wie ik dit stokje door wil geven en ook een vraag moet ik nog verzinnen!

[ Bericht 96% gewijzigd door Saffier op 16-03-2009 21:15:11 ]

Safiier is een wijsvingertypster

Ik heb het al gelezen

quote:

Op maandag 16 maart 2009 21:07 schreef RockabeIIa het volgende:
Safiier is een wijsvingertypster

2 wijsvingers wel he Brocka


Word deed vervelend en wilde niet meewerken

Wauw wauw wauw Saffier

Wow Saffier, wat een mooi verhaal ook!
Wanneer is M. in Bosnie geweest? En waar? Mag je ook PM-en hoor! Mijn vader is namelijk ook op uitzending geweest in Bosnie.

Ik heb je zaterdag ontmoet, en dat vond ik heel erg leuk!
Je bent een heel lief mens!

Lang, maar mooi verhaal Saffier! Die opmerking van Tobias is wel meesterlijk.

Wat leuke (lange!) bijdrage van je, Saffier! Je lijkt me een leuk mens.


Zet je binnenkort ook even een leuk plaatje bij je naam? Lijkt wat leuker dan 'this image has been deleted..'

Al vroeg een veelbewogen leven Saffier, en wat ben je er sterk uitgekomen!
^{en ik vond het heel erg leuk om je te meeten op de FOT beginnersmeet}

Saffier, na je zaterdag ontmoet te hebben en nu je bijdrage te lezen kan ik alleen maar zeggen dat ik je een heel fijn mens vind.

Mooi verhaal Saffier! En helemaal niet erg dat 't lang was Ik vorm meestal incomplete beelden van de OUDers hier, maar die van jou klopte wel een beetje, stille wateren diepe gronden enzo, en dit stukje:
Het heeft me wel getekend. Ben onzeker en vreemden privé ontmoeten vind ik een crime. Naar een meet, groot of klein blijft elke keer weer een overwinning, ben altijd bang dat er over me gekletst wordt of dat ik raar aangekeken word of er toch eigenlijk helemaal niet bij hoor, het buitenbeentje ben. Moet altijd knokken voor een plekje 'erbij' en heb snel het idee dat ik me opdring bij anderen. Dat merkte ik in jou, omdat ik het zelf ook heel erg heb, en het echt moeite kost om spontaan en gezellig te doen zonder onzekerheid te laten doorschemeren.

Leuk om je gezien te hebben ook afgelopen weekend

En ik vind het leuk dat je onze trouwringen wil maken, daar spreek ik je natuurlijk binnenkort nog over!

quote:

Op maandag 16 maart 2009 21:34 schreef flowerbox het volgende:
Wat leuke (lange!) bijdrage van je, Saffier! Je lijkt me een leuk mens.

Saffier IS een leuk mens!!!

Saffier

Saffier is straks de Fok trouwingen hofleverancier

Wat een complimentjes
Plaatje moet ik even aan M vragen die is al wel heel lang leeg ja.
Fok!'s hofleverancier spannend én heel erg leuk

Saffier, wat een mooi verhaal! En dat je meets zo eng vind joh, dat wist ik helemaal niet! Fijn dat je er was zaterdag Jullie zijn een mooi gezinnetje vind ik. Je hebt een schat van een kind, volgens mij ook een hele lieve man (ik vond 'm zo vertederend met de kindjes op de meet) en van jou wist ik al dat je leuk en lief bent

Ik geef het stokje graag door aan Reinhilde, ze heeft al 'ja' gezegd, nu moet ik alleen nog een vraag voor haar verzinnen

jeej! spannend en eng en leuk

Ja, leuk! Reinhilde...

Ik ben weer benieuwd!

Oh leuk Reinhilde Ik ben benieuwd naar de verhalen over wonen in het buitenland enzo

quote:

Op maandag 16 maart 2009 22:57 schreef Reinhilde het volgende:
jeej! spannend en eng en leuk

Ik ben benieuwd! Ben je al aan 't typen?

Ben nog niet aan het typen, ga ik morgen eens goed voor zitten.
Met koffie met slagroom.

Saffier, wat ben je toch een leuk mens. Dat wist ik al dat blijkt natuurlijk uit je posts, maar het is leuk om dit nu zo van je te lezen.

Mijn lijfspreuk is ook "alles komt goed", en tot nu toe is dat ook altijd waar gebleken. Soms duurt het even, of wordt het niet zoals we willen, maar het komt wel goed.

Ik zou graag eens wat dingen zien die je ontworpen hebt; heb je daar geen foto's van?

quote:

Op maandag 16 maart 2009 22:20 schreef Chell het volgende:
Saffier, wat een mooi verhaal! En dat je meets zo eng vind joh, dat wist ik helemaal niet! Fijn dat je er was zaterdag Jullie zijn een mooi gezinnetje vind ik. Je hebt een schat van een kind, volgens mij ook een hele lieve man (ik vond 'm zo vertederend met de kindjes op de meet) en van jou wist ik al dat je leuk en lief bent

Dat dus! Je bent een lieverd en ik werd best een beetje emo van je verhaal zo hier en daar.

En je kan prima de schijn ophouden, want ik vond jou juist, zowel op de fot-meet, als ook zaterdag, juist zo gezellig kletsend. Vond ik zo knap van je, want ik ben nooit zo goed met koetjes en kalfjes.

En nu ga ik heel snel even het hele topic lezen. Ik heb dit hele deel gewoon gemist!

Mooi Saffier.

saffier Ik vind jou zo'n lief mens, jij bent een nieuwetijdskind, ik weet het zeker
Jij bent zo iemand die ik graag beter zou leren kennen, maar te ver weg woont daarvoor, dat is jammer aan zo'n forum.
Ik herken een aantal dingen en je reactie erop (het pesten en de gevolgen daarvan)

dankjewel voor je verhaal!

Mooi verhaal Memmel, niks saai, gewoon heerlijk gelukkig!
En ik moest lachen om de Edwin ribbroek! Zo'n enorm Oh ja!!!! moment!

Vicky, mooi verhaal ook!
_{Hoewel ik een groot deel ervan al wel kende.}

En de hormonen vieren hier hoogtij hoor! Ik kan echt helemaal volschieten bij Memmel's verhaal over hoe leuk het leven toch was toen je 18 was en bij Vicky's opmerking over Amber's reactie op Disneyland.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 09:00 schreef Brighteyes het volgende:

Vicky, mooi verhaal ook!
_{Hoewel ik een groot deel ervan al wel kende.}

quote:

En de hormonen vieren hier hoogtij hoor! Ik kan echt helemaal volschieten bij Memmel's verhaal over hoe leuk het leven toch was toen je 18 was en bij Vicky's opmerking over Amber's reactie op Disneyland.

Amber kijkt nog regelmatig naar de film die we gemaakt hebben en steeds vraagt ze weer, mama, wanneer gaan we weer naar Disney?
Toen we de laatste dag uit het park weggingen had ik een mega kater en heb ook wel een traantje gelaten.. wilde echt neit naar huis..

Saffier, wat een mooi verhaal!
Zoals je zelf al schrijf, alles is al gezegd, dus heb verder niets toe te voegen.
Goudsmid lijkt me een erg bijzonder en leuk beroep

Ben benieuwd naar het verhaal van Reinhilde

Saffier, wat een ontzettend mooi verhaal om te lezen. En wat moeten de eerste jaren op de middelbare school vreselijk geweest zijn. En dat terwijl je zo'n leuk mens bent en een prachtgezinnetje hebt! Anna is dolverliefd op je man hoor
En goudsmid...wauw! Ik heb ooit eens een workshop zilveren ringen maken gedaan en had vanaf dat moment niets liever gewild dan daar mijn beroep van gemaakt. Zo mooi, creatief en vooral rustig leek het me.

BE. De Edwin ribbroek...eerst veel been en dan de rest
We zaten zaterdag weer met ons oude vriendengroepje bij elkaar op de verjaardag. Mooi toch hoe iedereen is geworden tot wat hij of zij is, gewild of niet gewild, bewust of niet.

Safier, mooi verhaal en heel herkenbaar over het onzekere! Ik sluit me aan bij Ardenlyn.
Vinden mensen me niet stom of doe ik niet raar of zeg ik dingen die nergens op slaan. (of post ik geen gekke dingen...)

Ik heb alle verhalen gelezen maar het lukt me niet om op iedereen te reageren omdat ik momenteel een beetje een wrak ben en mijn concentratie te wensen overlaat.. Ik vind het supermooie, indrukwekkende, persoonlijke verhalen en het is erg leuk om iedereen een beetje beter te leren kennen!
Saffier, jouw verhaal over dat je zo onzeker bent herken ik zo goed! Heel knap dat je ondanks je onzekerheid toch naar meetings gaat!

Ik ben echt onder de indruk weer van de laatste verhalen.
Wat lopen hier toch een leuke en interessante mensen rond.

Mooi verhaal Saffier!

Werk je als goudsmid ook met zilver en dergelijke?

Wow Saffier wat een verhaal. Wat ik heel opmerkelijk naar voren vind komen is hoe goed jij jezelf blijkbaar kent. Wat vreselijk is pesten toch Ik hoop dat het mijn kind nooit overkomt maar ik hoop nog harder dat zij dat zelf nooit zullen doen. En wat fijn dat je zo'n goede keuze hebt gemaakt met die opleiding. Mooi verhaal vind ik het

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 17-03-2009 14:59:01 ]

prachtig geschreven stuk saffier

quote:

Op maandag 16 maart 2009 20:59 schreef Saffier het volgende:
De tijd van mijn leven heb ik er gehad in Schoonhoven, leuke klassen, leuke leraren en een geweldige opleiding; ik ben goudsmid mooiste vak wat er is.
Het eerste jaar kon je nog meerdere kanten op zoals de uurwerktechniek in, leuk me ook leuk maar het creatieve van het goudsmeden vond ik een stuk leuker. Ik heb nog een klok gemaakt in de 1e die helaas niet loopt, wie weet kan ik een keer meeten met Swets en kan dat ding na 10 jaar eindelijk eens de tijd aan gaan geven

Ik heb ook nog op schoonhoven goudsmeden gevolgd in de avonduren. Maar ik ben dan weer niet creatief genoeg

Saffier !! Wat een prachtig verhaal !! En de KAST
Volgens mij heb je een prachtig beroep ! Geniet van alles meid !

Mijn opa en oma woonden in Schoonhoven en toen ik aangaf dat ik interesse had in de Zilverschool daar werd er heel afkeurend gekeken, want (jawel...) daar gebruikten ze drugs!
_{We hebben ze maar in de waan gelaten dat dat bij ons op de middelbare school natuurlijk nooit gebeurde!}

Saffier, ik vond je altijd al echt een heel lieve én oprechte vrouw en je verhaal bevestigt alleen maar dat het klopt hoe ik je al zag.

Ik herken ook het gepest worden en de sporen die dat nalaat, heel rot.
Knap dat je toch die dingen overwint!

quote:

Op maandag 16 maart 2009 20:59 schreef Saffier het volgende:
Het heeft me wel getekend. Ben onzeker en vreemden privé ontmoeten vind ik een crime. Naar een meet, groot of klein blijft elke keer weer een overwinning, ben altijd bang dat er over me gekletst wordt of dat ik raar aangekeken word of er toch eigenlijk helemaal niet bij hoor, het buitenbeentje ben. Moet altijd knokken voor een plekje 'erbij' en heb snel het idee dat ik me opdring bij anderen. Heb ik wel de juiste kleding aan, praat ik niet te hard enz, enz.

Dit stukje raakt me, zo voel(de) ik het ook vaak.

Verder een heel mooi, leuk verhaal geworden!

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 09:09 schreef Ardenlyn het volgende:
Wauw Saffier!! Wat herken ik veel in jouw stukjes over anderen niet gauw vertrouwen en heel erg de kat uit de boom kijken.
Ben ook gepest
"zeg ik geen rare dingen?!" enz.
Wil zo graag naar een meet maar ik durf het echt niet en ben echt een schijterd daarmee al zal je het dan niet zien.
Mijn man is ook de enige die mij echt kent.
En zo zijn er meer dingen die ik erg herkenbaar vind. heel apart en ook fijn om te lezen dat een ander dat ook heeft.
Ben beetje emo nu

Jammer dat je niet naar de meet durft. Al kan ik het me ook wel voorstellen. Ben wel heel benieuwd naar je.

Mooi Saffier!

Ben benieuwd naar Reinhilde

Ardenlyn, hier hetzelfde. Toch ben ik wel naar een meet gegaan (3 keer nu zelfs) en het is echt heel fijn! Ook al is het onwennig. Gewoon eens gaan (makkelijker gezegd dan gedaan), maar weet je? Kindjes breken het ijs wel

Saffier, goudsmit, wauw! Dat lijkt me echt heel erg leuk. Wat creatief ook! En wat romantisch, de terugkomst uit Bosnie, wat zal het moeilijk geweest zijn soms.
Heel mooi om je stuk te lezen

Naar een meet gaan ben ik ook geen held in. DAt gevoel niet opdringerig te willen zijn is ook bij mij erg sterk. Ik heb bijvoorbeeld ook altijd moeite met bellen naar vrienden en vriendinnen, alleen mijn moeder durf ik zonder meer te bellen...en schaap natuurlijk.
Naar een meet met een kindje zou ik dan misschien wel weer sneller doen. Dat breekt inderdaad het ijs en je hebt bovendien zelf iets om je mee bezig te houden als je je even ongemakkelijk voelt. Bovendien heb ik ook nu pas het gevoel dat ik er dan bij zou kunnen horen, nu ik zwanger ben.

Kindjes zijn idd prima bliksem-afleiders bij zo'n meet. Niet dat het bliksemt, maar je kan je daar heerlijk mee bezig houden als je even niet meer weet wat je ook al weer moet.
Bellen ben ik ook geen ster in.

Buuf, nu soms denk ik nog wel eens 'zal ik het maar gewoon weghalen, wat een stom stukje'.
Ik ben niet enorm gepest, zoals bijv. Saffier (van wat ik eruit opmaak) maar ik heb mijn deel zeker wel meegekregen en heb daar ook nog steeds een tikkie onzekerheid van.

Mij heeft het alleen niet lief gemaakt. Ik heb juist last van 'als ik nou maar iedereen gewoon gelijk stom vind, ongeacht wat ik van mensen weet, dan maakt het niet uit als ze mij evt. ook stom vinden'.
_{Lekkere open kijk op mensen en dingen dus. Ik wou dat ik dat nog eens kon veranderen.}

Ik ben ook niet gepest, hoor. Eerlijk gezegd snap ik niet zo goed waar het bij mij vandaan komt, maar het gevoel is echt heel erg sterk, vooral dat niet willen opdringen. Ik weet eigenlijk wel waar het vandaan komt, maar het heeft niets met pesten te maken.

Dat bellen, doe je daar iets aan, BE? schaap zegt telkens dat ik me toch moet gaan trainen om me erover heen te zetten, maar ik vind het zooo moeilijk. Eigenlijk alles wat het contact leggen van mijn kant vereist: als eerste op msn iemand aanspreken, opbellen, een gesprek beginnen...en alleen met vrienden en bekenden. Met onbekenden en zakelijk interesseert het me dan weer helemaal niets.

[ Bericht 7% gewijzigd door miss_sly op 17-03-2009 15:26:27 ]

Onzekerheid siert de mens . Is alleen jammer dat je er zelf last van moet hebben .

Maar jullie stukjes waren/ zijn ook leuk om te lezen, dus niet over gaan twijfelen hoor dames .

Ik heb het iets meer met zakelijk zelfs. Dat probeer ik altijd uit te stellen. Tot ik ineens wel een klik in mijn hoofd heb en dan doe ik het gewoon zonder centje pijn.

Bij vrienden, bijv. met mijn vriendin afspreken of ze ook gaat zwemmen, dan vind ik het makkelijker om 6 keer heen en weer te sms-en dan dat ik gewoon even bel. Hoe moeilijk is het. En ik ben echt niet verlegen ofzo.

-daar is dt topic niet voor-

Over dat bellen is wel heel herkenbaar. straks is hij/zij superdruk bezig en stoor ik die persoon voo iets onbenulligs...

msn en sms is dus echt een uitkomst voor mij. je dropt een berichtje en die persoon reageert als het hem/haar uitkomt
zo zit ik dus regelmatig tot 12uur s nachts te msn'en, maar na 22u bel je toch niet meer. maar msn dan weer wel

ik heb eigenlijk geen verschil tussen werk en privé wat dat aangaat.

toch bizar dat veel mensen met vergelijkbare dingen "worstelen"
lang leve Fok!

Wat pesten al niet kan doen he? B. heeft ook angst om te bellen, dat heb ik dan weer totaal niet. Ik vind het vooral vervelend in nieuwe groepen, dan ben ik altijd bang dat ik er niet bijhoor ofzo.
Maar, met de jaren gaat dat wel steeds beter!

Jeetje wat herkenbaar allemaal zeg! Belangst enzo en angst voor meets. Ik ben 1x in 2006 naar een meet geweest, doodeng en daarna durfde ik niet meer, terwijl ik iedereen heel aardig vond. Gek is dat he?
Iemand zei het hier ook al ik hoop echt dat Mahre nooit gepest zal worden en ook niet zal gaan pesten, vreselijk wat laat dat toch zijn sporen naar.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 15:52 schreef Lenaatje het volgende:
Jeetje wat herkenbaar allemaal zeg! Belangst enzo en angst voor meets. Ik ben 1x in 2006 naar een meet geweest, doodeng en daarna durfde ik niet meer, terwijl ik iedereen heel aardig vond. Gek is dat he?
Iemand zei het hier ook al ik hoop echt dat Mahre nooit gepest zal worden en ook niet zal gaan pesten, vreselijk wat laat dat toch zijn sporen naar.

Op het kdv bij Sara zit zo'n klein etterbakje. Slaan, bijten, krabben en schelden. Ik kan dat kind wel wat doen gewoon, maar aan de andere kant bedenk ik me dan maar dat dat jochie het vast ook ergens leert en er dus op deze leeftijd zelf weinig aan kan doen. Maar die ouders, daar zou ik wel eens mee willen praten ja.

Inderdaad dat zou ik dan ook wel willen. Ik vind het niet normaal op die leeftijd hoor! Mahre is ook geen lievertje hoor, zeker niet en als ze iets doet als slaan of schoppen waar ik bij sta krijgt ze op haar kop. En ik weet dat ze op kdv er heel erg op letten en soms ook zeggen als ze heel vervelend is geweest. een beetje trekken en duwen hoort er wel bij maar bewust pesten kan echt niet. ik zeg er ook rustig tegen een ander kind wat van als niemand het doet.

Hebben wij ook al eens gedaan. We brachten Sara een keer weg toen het betreffende kind een ander kind aan het slaan was. De leidster zag het net niet, mijn man wel, mooi dat hij dat ventje er wat van gezegd heeft. Kind schrok zich lam (mijn man kan nogal boos kijken ).
Maar goed, beetje offtopic aan het gaan hier. Nou ja, deze verhalen maken ook wel dingen los natuurlijk.

Dat vind ik ook wel het mooie aan al deze verhalen: het kan veel los maken. Ieder verhaal heeft wel wat herkenning, of juist totaal niet, maar juist het roept het bewondering op, of vragen. Het laat je naar jezelf kijken ook, nu en vroeger, of naar later.

Ik vind het echt een heel mooie, waardevolle reeks.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 17:33 schreef miss_sly het volgende:
Dat vind ik ook wel het mooie aan al deze verhalen: het kan veel los maken. Ieder verhaal heeft wel wat herkenning, of juist totaal niet, maar juist het roept het bewondering op, of vragen. Het laat je naar jezelf kijken ook, nu en vroeger, of naar later.

Ik vind het echt een heel mooie, waardevolle reeks.

Ik heb hier niets aan toe te voegen

Iedereen bedankt voor alle berichtjes, daar kom ik echt nog op terug, ook op de pm-etjes.
Swets wat leuk dat je Schoonhoven ook even hebt gedaan echt een gouden tijd was het ook in de avonduren.
BE mijn ouders hebben (achteraf) ook wel de vraag gekregen of ik niet compleet verslaafd van de opleiding was gekomen, scheelde dat ik gewoon thuis woonde denk ik én dat ik nooit voor drugs heb gevoeld.Ik heb zelfs nog nooit wat geprobeerd! Mijn oma sloeg ook stijl achterover toen ze die verhalen hoorde hoor Soms was het grappig om met een paar stoned klasgenoten bij kunstgeschiedenis te zitten, maar meestal was het gewoon verrekte irritant.

Saffier wat een prachtig verhaal. Mooi mens ben je!

Saffier mooi verhaal! En je bent echt wel interessant joh
Erg dat je zo gepest bent, niet te geloven toch dan andere mensen/kinderen zoiets kunnen doen
_{Voor de mensen die het over kleine pestkopjes hebben; ik was ook heel erg toen ik een dreumes/peuter was en als er nu iemand niet tegen onrecht kan ben ik het wel. Op de basisschool (en daarna) heb ik nooit meer iemand gepest, geslagen, etc. (Afgezien van een jongen die ik in zijn kruis geschopt heb toen ik in groep 3 zat )}

Apart dat iedereen toch dezelfde angsten hier blijkt te hebben
|En dat je dat op zo'n forum niet echt merkt. Zoals BE ook al zei: Ik heb ook vaak dat ik iets typ en toch maar niet post, omdat ik denk dat iedereen dat toch stom vind of vind dat t nix toevoegt ofzo.
Ik ben gelukkig nooit gepest, alleen nogal onzeker (heel erg zeg maar, belemmert me ook zo leuk in opleiding enzo :S)

Maaruh om ontopic te gaan even een reactie op het stukje van Saffier, wat een bijzonder en leuk verhaal ook weer. En leuk goudsmid

|Blijf dit echt een super topic vinden! Zoveel mooie en bijzondere verhalen. En vind dat van Memmel helemaal niet saai! Lijkt me geweldig zo'n leven te hebben dat helemaal op rolletjes loopt!

Saffier, goudsmid wat een leuk en apart beroep!
En ik vind het verdrietig om te lezen wat voor gevolgen het pesten heeft gehad op jou. En helaas ook herkenbaar. Je komt over als een lieve vrouw en zou die onzekerheden helemaal niet moeten hebben.

Ik heb het gister en vandaag echt gillend druk gehad, dus ik moet nog beginnen.
Saffier, heb je al een vraag voor me?

Ik ga mijn best doen om het morgen te posten!

Reintje, ik vind het helemaal niet erg dat je nog niet bent begonnen, zo kan ik achterstallig leeswerk inlopen
De vraag;
Wat heb je zelf meegekregen in je jeugd wat je Thomas ook graag mee wil geven en wat heb je meegekregen wat je Thomas níet wil meegeven?

[ Bericht 12% gewijzigd door Saffier op 18-03-2009 21:41:53 ]

Saffier, bedankt voor je verhaal.
Woelige wateren dus zelfs....
Ik vind het knap dat jij het motto "If it doesn't kill you it will make you stronger" kunt handhaven. Al heb ik de indruk dat bv. pesten wel degelijk iets 'blijvend' kapot kan maken. Een bepaalde onbevangenheid. Heel jammer en verdrietig. Ik ben het wél met je eens dat zoiets je vormt en dat je het ten goede kunt keren. Erg fijn dat jou dat is gelukt!

Bedankt voor de mooie vraag Saffier!

Dat motto geldt inderdaad niet met het pesten dat maakt gewoon zó veel kapot. Het pesten is iets wat op zich staat, een heel apart hoofdstuk wat (soms helaas) verweven is met de rest. Helemaal afsluiten lukt daarom ook niet, het is 'onderdeel van' geworden.
Het motto 'het zal wel ergens goed voor zijn', vooral met de uitbreiding van Miss-Sly, past beter bij me overall gezien. Meerdere kanten, dus meerdere motto's hier

Ben onzeker en vreemden privé ontmoeten vind ik een crime. Naar een meet, groot of klein blijft elke keer weer een overwinning, ben altijd bang dat er over me gekletst wordt of dat ik raar aangekeken word of er toch eigenlijk helemaal niet bij hoor, het buitenbeentje ben. Moet altijd knokken voor een plekje 'erbij' en heb snel het idee dat ik me opdring bij anderen. Heb ik wel de juiste kleding aan, praat ik niet te hard enz, enz.

Hoe herkenbaar Saffier!
Ook de reden dat ik het hoofdstuk 'pesten' heb geschrapt uit het kladje van mijn sto(/u)kje.. En jij zet het hier gewoon 'zomaar' neer!

Boh wat zijn er veel gepest hier vroeger zeg! Ik dacht altijd dat ik de enige was die me zo voelde.
En zoals Icicle heb ik het ook heel bewust niet in m`n stukje opgenomen.

Ik ben ook gepest Bril, te lang, stotterde en had al snel grote borsten. Dus dat hielp allemaal niet. En dus vind ik meetings ook doodeng en ben eigenlijk heel stiekem blij dat ik 4 april dus niet kan. Want ik ken niemand persoonlijk. En dan tja. 'Wat denken ze wel niet van me' en 'kom ik wel goed over' Dat soort dingen schieten dan snel door mij heen. Vooral omdat ik dus stotter, de rest interesseert me allang niet meer. De bril is ingeruild voor lenzen en die borsten passen prima bij me. maar ja.. Killing is het wel

Jeu, wat zijn er veel mensen gepest!
Maareh, ik lees van alles over meetings.
Saffier was er zaterdag gespot, 4 april is er dus eentje.
Waar zijn die allemaal? Of wordt dat achter de schermen geregeld? In dat geval heb ik niets gezegd. Of lees ik gewoon niet goed? Ik vind ze nl wel gezellig.
En ik gun het iedereen om dat ook te vinden, erg jammer dat er zo veel dames met angsten zijn.

Dat was een high-tea Moonah, tussen eten en de afwas door geregeld op het bankje. Geen besloten iets iig

De meets gaan zo snel Moonah, zie ze soms wel voorbij komen, in allerlei topics.

Ik reageer later dan de rest, vind zoiets toch wel apart om te lezen. Was zelf een makkelijk pestslachtoffer geweest, maar heb veel geluk gehad dat het ontzettend meeviel na de kleuterschool. De meesten die er wat over zeggen ken ik niet, maar als ik dat dan lees van Icicle bv. dat is zo'n leuk mens, zie jou totaaaaal niet als opdringerig of als buitenbeentje ofzo, absoluut niet. Dan is dat raar, dat mensen het toch van zichzelf denken.

Ah, oké, tnx ladies. High tea klinkt erg leuk! Maar ik voelde me niet buitengesloten hoor.
Ik heb het alleen wat druk de laatste tijd, geen tijd/fut voor het bankje.

Hier nog een pestslachtoffer, pas sinds kort heb ik er 'vrede' mee. Sinds ik de pesters geconfronteerd heb met de gevolgen (het je altijd op je hoede zijn, niets kunnen/durven zeggen/altijd denken dat het over jou gaat/weinig aansluiting, nou ja het bekende rijtje) heb ik het een plekje kunnen geven.

Wat mij weer enorm intrigeert is dat de pesters gewoon weg niet door hebben gehad wat ze deden, ze waren zelf onzeker en pikten dan maar op mij (Bril, beugel, borsten, iets voller dan mager en goed kunnen leren) ik vraag me dan af hoe zo kun je dat niet door hebben, je doet het toch ?

Een voordeel heeft het wel, ik heb voelsprieten voor pesten...mijn mij in de klas is de pester echt heel erg an het verkeerde adres

Saffier; indrukwekkend verhaal; zo mooi eerlijk opgeschreven!

Het begint haast saai te worden; maar ik herken er ook genoeg van.
Ik ben ook gepest; ik herken ook genoeg; maar of dat bij mij door het pesten kwam weet ik niet; mijn idee is dat het door m'n thuissituatie kwam dat ik me een buitenbeentje voelde/maakte.

Maargoed; gelukkig kunnen dingen ook geheeld worden, of zo goed als; mooi ook om te zien saffier dat je toch naar een meeting gaat; en daarmee je angst een ander plekje kunt geven.

Wat ontzettend lief dat je dat zegt YPPY, een paar woordjes maar.. maar ze raken me echt heel diep (kan je nagaan zeg pfff haha!). En insgelijks hoor! Ik vond het etentje toen in december zo bijzonder en gezellig, was ook leuk om jou een beetje beter te leren kennen.
De overblijfselen van het pesten zijn wel wat vervaagd sinds ik moeder ben geworden. Nu kan het me minder dwars zitten wat anderen van me vinden. Mijn kindjes lachen naar mij! Mijn kindjes knuffelen mij! Dan maakt de rest niet zoveel meer uit. Maar soms.. soms steekt het de kop weer op..

Wat is dit toch een fijn topic! Ik leer zoveel van anderen en ook van mezelf, bij het lezen van alle mooie verhalen. Er worden ook zulke goede vragen gesteld en zo eerlijk beantwoord. *applaus voor jezelf!*

Jemig wat heb ik toch veel losgemaakt met mijn peststukje en wat zijn er veel mensen gepest en ook zoveel onzeker Fijn om de herkenning te zien, maar wat is dat toch bij veel!

_{meet? waar? wanneer? ik wil wel heel graag Moonah en Belana oa weer meeten en nog zoveel meer mensen!}

Pesten gebeurt helaas veel vaker dan je zou denken. En er wordt nauwelijks over gesproken.
Even een tvp voor Reinhilde haar stukje .

quote:

Op donderdag 19 maart 2009 23:18 schreef Saffier het volgende:
Jemig wat heb ik toch veel losgemaakt met mijn peststukje en wat zijn er veel mensen gepest en ook zoveel onzeker Fijn om de herkenning te zien, maar wat is dat toch bij veel!

_{meet? waar? wanneer? ik wil wel heel graag Moonah en Belana oa weer meeten en nog zoveel meer mensen!}

dat lijkt mij ook leuk! ik hoop op weer een meeting in utrecht in het park, met mooi weer, dat vind ik altijd fijn! ook vanwege het feit dat je daar een beetje je eigen gang kunt gaan, een beetje babbelen hier en daar, maar niet zo op elkaars lip, daar ben ik dus ook niet zo'n held in
overigens ben ik, ondanks het gepest vroeger, er niet vreselijk onzeker van geworden gelukkig. maar het ligt wel aan de situatie. het maakt me niet zoveel uit wat mensen van me denken, maar ik vind het wel moeilijk om zo'n koetjes en kalfjes gesprek te voeren

Ik hoop ook op weer een meeting in Utrecht Ben er op 2 geweest, erg leuk!

Ik vond het erg leuk je stukje te lezen Saffier. Je treedt in de topics nooit zo op de voorgrond, dus je was een groot mysterie voor mij.

Toen ik las dat je je destijds op FOK! hebt aangemeld om te kunnen reageren i.v.m. Danyel's geboorte, heeft me dit doen realiseren dat dit soort gevolgen dus extra betekenis geven aan zijn leven.
Indirect ben je door Danyel's leven in aanraking gekomen met andere mensen, heb je hierdoor betekenis kunnen geven, zelf mooie dingen kunnen ervaren, werkopdrachten gekregen, etc. etc. En al die gebeurtenissen hebben ook weer hun eigen gevolgen, en zo gaat het maar door.

Ik vind dat echt een hele fijne gedachte, zeker als je je realiseert dat het welicht voor meer mensen geldt.

Jou heb ik altijd een lieverd gevonden, ondanks je bescheiden posts. Ik heb vorig jaar dan ook op je gestemd bij de awards, omdat ik vond dat je wel wat meer aandacht mocht krijgen. En er komt geheid een dag dat ik je ga vragen om een mooie groene-bloem-ring te ontwerpen.

Gisteravond ben ik begonnen aan mijn stukje, maar na een groot deel van de nacht wakker gelegen te hebben, weet ik dat ik niet te veel kwijt wil, ivm herkenbaarheid en privacy.
Ik ga straks dan ook een nieuw, beperkter stukje schrijven, maar ik hoop dat het dan nog steeds interessant is om te lezen.

Ben benieuwd Reinhilde, en je moet natuurlijk alleen schrijven wat he zelf kwijt wilt

Saffier, ik ben erg onder de indruk van je verhaal! Bedankt voor het delen!

Reinhilde, ik snap je twijfel. Ik vond het delen met de 'bekenden' hier niet zo'n probleem (zeg maar de vaste posters), maar je weet gewoon dat er minstens net zoveel lezers zijn.

Reinhilde natuurlijk is het dan nog steeds interessant om te lezen! Vast en zeker!

Mijn nieuwe versie is ook al 3 kantjes

maakt toch niet uit Reinhilde

ja maar, ik wilde juist niet te veel over mezelf vertellen!

Ik ben nog niet eens klaar!

Maar vanavond post ik het; want morgen gaan we op vakantie!

Ik ben benieuwd Reinhilde!

Wat veel pestslachtoffers. Ik voeg me "gezellig" bij jullie. Ik heb er jarenlang 0 zelfvertrouwen aan over gehouden. Nu gaat het beter, al heb ik nog steeds fases van onzekerheid. Of mensen me wel leuk vinden. Of ik er wel bij hoor. Ik vraag me regelmatig af of jullie hier wel op mijn posts zitten te wachten. En ben ook wel eens bang dat niemand hier me leuk vindt.

Cattie, ik vind je juist overkomen als een hele leuke vrouw!
Ik hoop je dan ook een keertje te ontmoeten op een meet!

cattie, lieverd, je bent juist zo'n bijzonder (lief!) mens!

Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

jij toch swets

Het is klaar, en toch nog wel erg persoonlijk geworden!
Degene aan wie ik het stokje wil geven heeft nog niet geantwoord, dus dat komt nog.

Ik plaats mijn stuk in een spoiler; dat voelt fijner!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil je 3 hoofdstukken lezen

reinhilde, dankjewel voor het kijkje in jouw leven! en wat een leven! wat heb je veel gedaan en wat doe je nog steeds veel. je hebt een interessant leven, zo één uit een boekje
het laatste wat je schrijft vind ik mooi, opvoeden zodat thomas zelfvertrouwen heeft zonder arrogant te zijn, dat wil ik ook graag voor mijn jongens

Wow Reinhilde, indrukwekkend verhaal!! En jij hebt ook een hoop meegemaakt zeg!

sjonge reinhilde! wat een verhaal. respect

Mooi Reinhilde. Heel bijzonder, indrukwekkend en ook bijzonder om uit het oogpunt van een kind van een beroepsmilitair te lezen hoe uitzendingen werden ervaren. Mijn dochter was te jong om te beseffen dat haar vader op uitzending was.

Swets, echt? Ik weet niet of ik dat al durf hoor!

Bedankt Belana . En iedereen.

Faja, mijn broertje was ook te jong; mijn zusje en ik zijn juist daardoor naar elkaar gegroeid, en nu is ze een van mijn beste vriendinnen!

Tsjonge Reinhilde, wat een verhaal zeg!
Mooi, dat wat je Thomas mee wilt geven.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:54 schreef Reinhilde het volgende:
Swets, echt?

Ja, ik wil zelf ook ooit nog een boek schrijven. Had overigens pas geleden wel een goed idee voor een kort verhaal. Misschien moet ik het eens uitwerken.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:21 schreef Swetsenegger het volgende:
Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

Ja hoor

Wat een mooi verhaal Reinhilde. Bijzonder om te lezen hoe de gebeurtenissen in het leven je gevormd hebben.
Heel interessant Bedankt!

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 23:29 schreef Swetsenegger het volgende:
Ja, ik wil zelf ook ooit nog een boek schrijven.

pas op reinhilde, hij gaat er met je idee vandoor!

interessante en mooie verhalen hier weer, ik vind ze stuk voor stuk zeer de moeite waard!
(heb 't wat te druk om nu op een aantal individuele verhalen afzonderlijk te reageren, sorry!)

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 23:29 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ja, ik wil zelf ook ooit nog een boek schrijven. Had overigens pas geleden wel een goed idee voor een kort verhaal. Misschien moet ik het eens uitwerken.

Moet je zeker doen!

Als ik er aan toe ben dat iemand anders het mag lezen, ben jij de eerste Swets!

quote:

Op zaterdag 21 maart 2009 00:05 schreef bixister het volgende:

[..]

pas op reinhilde, hij gaat er met je idee vandoor!

Ik denk dat ik meer van de lectuur ben.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:21 schreef Swetsenegger het volgende:
Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

Ja hoor, best wel.

Wat veel verhalen over pesten e.d. En wat een impact dat inderdaad heeft op iemands leven. Ik ben zelf nooit echt gepest, dus ik herken dat niet, maar het raakt me wel.

Mooi verhaal Reinhilde, indrukwekkend ook en bereisd. En ook triest, maar mooi.
Je lijkt me een leuk mens

Leuk Reinhilde! Een hoop dingen die ik niet achter je gezocht had

Waauw Reinhilde, Heel mooi

Erg leuk en boeiend om over je leven te lezen, Reinhilde. Ik vind je nogal dapper en fijn klinken! Naar Portugal, helemaal zelf, ingegeven door zo'n nare gebeurtenis... Echt bewonderenswaardig, vind ik.
Ik vind je klinken als 'ne fijne!

Reinhilde Dankje voor het kijkje in je leven. Wat lief dat je zo open en persoonlijk hebt geschreven. dankje daarvoor

Reinhilde, heel mooi geschreven Wat heb je veel meegemaakt met je vader! Kan me indenken dat het agstige tijden waren

Wat leuk dat je een boek schrijft Reinhilde!
En wat Suug zegt, bewonderenswaardig dat je alleen naar Portugal (en Londen) bent gegaan.

Mooi Reinhilde!

Mooi Reinhilde!

Een heel verhaal Reinhilde! Het lijkt in zoveel dingen (eigenlijk in bijna alles, behalve het jongere broertje en je 'reisverslagen', op iemand die ik van vroeger ken..) Bizar!

Ik vind je (en vond je al, ook toen ik je ontmoette) een leuke vrouw en zo'n fijne ouders voor Thomas, denk ik

Net als al de anderen van wie ik hier verhalen lees hoor! Ik zie zoveel reacties op iemand die een 'bewogen' leven heeft, terwijl iemand die een 'normaal' leven heeft die niet krijgt. Beetje jammer. Dat iemand veel heeft meegemaakt maakt hem of haar niet mooier dan een ander, vind ik

Wat een leven Reinhilde! Veel gedaan, veel beleefd. Ik vond je al bijzonder, maar nu nog meer. Ik wil graag een keer meeten!

Wat ben je toch een leuk mens Reinhilde
en audrey hepburn!

Reinhilde, wat een mooi verhaal! Wat heb je veel plotselinge wendingen in je leven meegemaakt zeg, en wat Belana ook zei, wat deed en doe je veel !
Ik vond je al een leuk mens op de high tea, maar zo'n kijkje in jouw leven biedt nog véél meer dan wanneer je in een ruimte vol kwekkende vrouwen zit Leuk om meer over je te lezen iig

Reinhilde, wat dapper om zo in het buitenland te gaan wonen! Dat zou ik dus nooit durven.

Wow, dank voor alle reacties! Ik zit helemaal met een glimlach op mn gezicht!

Ik geef het stokje door aan Owlet; ik ga vanmiddag eens broeden op een vraag!

Reinhilde wat een mooi kijkje hebben we mogen kijken in je leven. mooi hoor.
Thomas zal heel gelukkig zijn dat jij zijn moeder bent.

Reinhilde

Wat leuk en lief Reinhilde, ik voel me vereerd
tussen de drukke bedrijven door zal ik eens wat gaan schrijven, dan kan ik het maandag als Ronja op het KDV is uitwerken.

Hè wat een mooie en ontroerende verhalen

Mooi Reinhilde!

Ik ben ook heel benieuwd naar Owlet, leuk dat jij het stokje krijgt!

Mooi Reinhilde!

Wow, reinhilde, wat een verhaal!
Wat ik me dan afvraag, nu je thomas hebt, heeft dat je gevoelens over de abortus veranderd? zo ja, hoe?
En heb je nog contact met F.?
btw, je hebt een hele leuke man

* maandag weer F5'en gaat voor owlets verhaal

Davinia, eerst kon ik heel makkelijk zeggen dat ik in mijn hoofd wist dat ik de goed had gehandeld.
Nu weet ik dat niet meer, en daar schrok ik een beetje van...
F. zie ik nog heel af en toe, ze is psychisch niet helemaal meer in orde, het kost heel veel energie om haar te zien.

EDIT:

de vraag voor Owlet er nog even bij zetten:
'Avalon is nu 4 maanden, zijn jullie al helemaal aan elkaar gewend als gezin? En hoe is het om ineens voor twee kindjes te zorgen?'

[ Bericht 26% gewijzigd door Reinhilde op 23-03-2009 12:03:03 ]

Reinhilde, ik weet zeker dat als je destijds een andere mogelijkheid gezien had, je het anders had gedaan. Als het niet kan, kan het niet

Wat spannend om nu zelf aan de beurt te zijn! Ik heb geprobeerd het kort te houden maar dat bleek toch wel moeilijker dan ik dacht!

Ik ben dus Owlet, mijn echte naam is geen geheim maar hoeft niet in dit topic. In 1981 werd ik geboren in het toenmalige Westeinde ziekenhuis in Den Haag. Tot mijn vijfde heb ik daar gewoond op een kleine bovenwoning met tegen elke wand meters boekenkast. Mijn vader verkocht auto's, mijn moeder studeerde pedagogiek maar was diep in haar hart actrice, danseres en eeuwige hippie. Na de geboorte van de kinderen is ze gestopt met studeren en werken om thuis bij ons te kunnen zijn. Ze organiseerde moedergroepen en bijeenkomsten voor borstvoedende moeders en in mijn herinnering waren we altijd wel met een aantal moeders en heel veel kinderen bij elkaar.

Toen ik vijf was verhuisden we naar Waddinxveen en hoewel Waddinxveen als stad (dorp?) zo'n beetje alles vertegenwoordigt wat ik nu verafschuw heb ik daar met heel veel plezier gewoond. Van de kleine stadse bovenwoning naar een grote nieuwbouwwoning in een wijk in aanbouw. Heel wat bouwplaatsen heb ik met mijn zusje afgestruind, we waren de hele dag buiten.
Vergeleken met vriendjes en vriendinnetjes zijn we heel vrij opgevoed. Er was weinig wat niet mocht, iedereen was altijd welkom en we werden vrij gelaten om alles zelf te ontdekken en te ervaren.

Omdat wij (inmiddels was er een tweeling bijgekomen en waren we met vier kinderen) in Gouda naar school gingen kochten mijn ouders daar een huis. Door een beetje geluk, een goede huizenmarkt en een verkopende familie die het niet eens kon worden lukte het om een kast van een herenwoning te kopen. Volkomen verouderd en aan alle kanten bekleed met zes lagen behang en minstens zo veel lagen vloerbedekking, maar nog helemaal in originele staat. Het duurde een tijdje voor het tot een modernere versie van de oude staat terug gebacht was en mijn zusje en ik zijn heel wat uren zoet geweest met het ontdekken van alle door de jaren heen verzamelde "schatten" in de kelder, achter verborgen deurtjes en onder al die lagen vloerbedekking. In mijn herinnering bestond mijn jeugd vooral uit veel buitenspelen, boomhutten bouwen, heeeeeeeeeel veel lezen met mijn rug tegen de Aga, experimenteren met koken, pianospelen en veel tekenen en schilderen.

Ik ging in Den Haag naar de middelbare school. Elke dag met de trein heen en terug. Dat was vermoeiend maar ook fijn omdat ik mijn huiswerk in de trein kon doen en zo thuis echt helemaal vrij was. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik altijd een soort liefde voor Den Haag heb gehouden. Verschillende familieleden woonden (en wonen) er en de bibliotheek was in tegenstelling tot die van Gouda een paradijs voor een boekenwurm als ik.
Ik weet niet meer hoe veel lessen ik gespijbeld heb om daar in een hoekje op de bovenste verdieping me met een stapel boeken te verstoppen of de sleutel van de pianostudiecel te lenen en uren te oefenen. Het waren er veel, dat weet ik wel!

Toen ik veertien was werd mijn broertje geboren. Een klein wondertje want mijn moeder had zich na de geboorte van de tweeling laten steriliseren. Maar het gezin bleek nog niet compleet en dus werd er een hersteloperatie gedaan. Mijn broertje is nu een beginnende puber, een heerlijke jongen met PDDnos en de bijbehorende uitgebreide gebruiksaanwijzing.

Met vijf kinderen waren we dus. Vijf kinderen die a la pippi langkous het huis op zijn kop konden zetten en die op de gebruikelijke broer-zus irritaties na met heel veel warmte en plezier samen opgroeiden.

Toen ik 18 was gingen mijn ouders scheiden. Je hoort vaak dat mensen het al jaren aan hebben zien komen maar voor ons kwam het echt als een donderslag bij heldere hemel. Ze hebben nog een jaar geprobeerd een latrelatie te laten werken maar uiteindelijk was de koek op. Het huis werd verkocht, mijn vader trok in bij zijn vriendin en mijn moeder en de inmiddels vijf kinderen verhuisden naar een huurwoning. Met passen en meten werden er kamertjes in kamertjes gebouwd. We zaten dicht op elkaar, leefden van aanbiedingen bij de Aldi en hebben heel wat afgehuild, gepraat en gelachen. Ik denk, eigenlijk weet ik het wel zeker, dat het ons als gezin nog sterker heeft gemaakt.

Het heeft mij in ieder geval vrij vroeg volwassen doen worden. Er was op dat moment geen mogelijkheid vanuit mijn ouders om me te helpen met zelfstandig worden. Niet financieel (dat hoeft natuurlijk ook niet) maar vooral ook niet emotioneel.
Maar ik ben door ploeteren, vallen en weer opstaan uiteindelijk in een leuk huisje voor mezelf terecht gekomen. Ik volgde de toelatingsprocedure voor de kunstacademie in Den Haag maar had nog te weinig werk om dat jaar al aangenomen te kunnen worden. En dus begon ik aan een studie biologie om die na een maand in te ruilen voor de Pabo voor vrijescholen.
Na twee jaar onderbrak ik die omdat ik eigenlijk wilde reizen maar daar eerst voor moest sparen. Ik kwam in een baan in de kraamzorg terecht waarbij ik naast het zelfstandig werken via het kraamzorgbureau de opleiding kon doen. Uiteindelijk werd ik gillend gek van de onzinnige protocollen en de domheid van de meeste collega's en besloot ik om maar snel mijn studie weer op te pakken. In afwachting van het begin van het nieuwe schooljaar ging ik via een uitzendbureau aan de slag bij een callcenter.

Van klantenservice voor een aantal grote bedrijven en verkoop van allerlei nare producten aan onwetende bejaarden klom ik in kleine stapjes omhoog om uiteindelijk met een klein team voor verschillende accountmanagers van verschillende bedrijven de agenda's vol te plannen en bij te houden. Ik zat steeds meer op kantoor in plaats van achter de telefoon en kreeg zelfs een salarisverhoging en een vast contract. Da's best een prestatie op een callcenter

Toen ik net was begonnen met werken op het callcenter werd ik ingepland op een voor mijn nieuw zaaltje. En daar viel mijn oog op een bijna twee meter lange, altijd een muts dragende, altijd pratende en altijd de meest flauwe grapjes makende collega. Maar ja, ook mijn zelfvertrouwen was na zeven jaar pesten nou niet echt meer echt aanwezig dus ik richtte me maar op het bellen van bejaarden, het citeren van Beau van Erven Dorens (u gaat alleen maar besparen, *ping*!) en het voltekenen van mijn kladblok.
Twee dagen later kreeg ik een lift van mijn leidinggevende, die me vertelde dat "die lange droogkloot" me wel leuk vond. Mij? Hij vind mij leuk? neeeeeee, dat denk ik niet. Maar om de een of andere reden besloot ik om de gok maar te wagen. Toen M. en ik na werktijd naar de bus liepen hield ik een nep-telefoongesprek met mijn zusje over een computerspelletje in de hoop daarmee zijn aandacht te trekken en *bingo!*, we raakten aan de praat.
We zijn niet meer opgehouden met praten. Een paar weken later trok hij bij mij in, en een half jaar na de eerste ontmoeting was ik (surprise!) zwanger van Ronja. Toen Ronja een half jaar oud was zijn we getrouwd. Met alleen de wederzijdse ouders, broers en zussen en onze dochter er bij op de gratis trouwochtend in normale kleding.
Mijn studie heb ik weer opgepakt toen Ronja een jaar oud was maar na de geboorte van onze tweede dochter gaan er weer andere dingen voor. Nu ben ik dus weer even fulltime thuis met de meisjes. Een peutermeisje dat met haar lieve stemmetje en grappige uitspraken het elke dag weer een feest maakt en een babymeisje dat met haar gevoeligheid een moederlijke beschermingsdrang bij me los maakt die ik nog niet van mezelf kende.

We wonen nog steeds in mijn eerste kleine woning. Weliswaar met drie mini-slaapkamertjes maar nog steeds eigenlijk te klein voor een gezin met twee kinderen.
Maar we wonen er goedkoop en we willen geen huis kopen dat we eigenlijk nu nog niet goed kunnen betalen. De keus om één van ons thuis te laten zijn met de kinderen heeft dus als keerzijde dat we bepaalde zaken zoals een groter huis en meer financiele bestedingsruimte nog even uit moeten stellen.
Ach, het is het meer dan waard!

Het enige waar ik op dit moment mee worstel is dat ik weinig tot geen ruimte heb om iets te doen met de creatieve bubbels die ik altijd van binnen voel. Er is geen plek om mijn tekenwerk veilig neer te leggen en mijn textielwerk moet te voorschijn gehaald worden en weer opgeborgen worden als ik er aan wil werken. Dat gaat dus niet en ik tel diep van binnen de dagen af tot ik, al was het maar een klein bureautje, de mogelijkheid heb om echt weer lekker aan de slag te kunnen. Het is een bijna fysieke behoefte om met mijn handen aan de slag te gaan en iets te creëren. Maar het komt vanzelf wel weer en op dit moment doe ik er alles aan om met de mogelijkheden van nu toch zo veel mogelijk te kunnen doen.

Mijn andere passie: koken en bakken, combineer ik nu vooral met de liefde voor lezen. Kookboeken dus! Op dit moment lees ik de dikke van Dam op de wc, The silver palate in bed en het NRC handelsblad kookboek in de huiskamer.
Ik lees bij voorkeur in het Engels, zeker als het gaat om kookboeken, fantasyboeken en wegwerpthrillers. John Irving blijft ook wel favoriet, maar eigenlijk lees ik alles wat los en vast zit.
Ik kook nog steeds heel graag maar op de meeste doordeweekse dagen ben ik al blij als ik een gezonde, kindvriendelijke maaltijd in elkaar gedraaid krijg met een peuter op het aanrecht en een baby in de draagdoek.

Films.... tsja..... ik kijk ze graag maar ik geloof niet dat ik een lievelingsfilm heb. De laatste film die indruk op me maakte was Me and you and everyone we know

Mijn muzieksmaak is denk ik net zo eclectisch als mijn boeken- en filmsmaak. Als puber had ik een metallica-fase en daarna een britpop-fase en nu luister ik eigenlijk alles behalve R&B (bestaat dat nog?) en techno-achtige herrie. De speler speelt op dit moment Belle & Sebastian, fatboy slim, Robert Long, Paul Simon en Mozart. Door elkaar ja.

's Nachts mag je me overal voor wakker maken, als het maar met zorg en met goede ingrediënten klaar is gemaakt. Als ik echter één ding zou moeten kiezen dan zou het een uitgebreide broodmaaltijd met verschillende soorten beleg en goed brood mogen zijn.

De mooiste uitspraken komen zonder twijfel van mijn dochter, maar de uitspraak die het meeste met me heeft gedaan is die van mijn moeder.
"als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".
Ik probeer daar steeds weer aan te denken als ik merk dat ik ergens mee zit. Het is zó waar: er is niets waar je niet op een bepaald niveau een keuze in hebt. Dus kies er voor om iets te doen met je problemen of maak de keuze om ze los te laten. Ergens bij stil blijven staan heeft zo weinig zin.
Ik kan heel moelijk om gaan met slachtoffergedrag of mensen die klagen.


Van Reinhilde kreeg ik de volgende vraag:

'Avalon is nu 4 maanden, zijn jullie al helemaal aan elkaar gewend als gezin? En hoe is het om ineens voor twee kindjes te zorgen?'

Ja, ik denk dat we als gezin nu wel goed aan elkaar gewend zijn. Het lijkt ook wel alsof we nog meer een gezin zijn nu, inplaats van twee volwassenen en een kind. Avalon is, om met de vader van Dik Trom te spreken, een bijzonder kind, en dat is ze.
Ze is veel heftiger dan Ronja was en is. Ze lacht veel sneller maar huilt ook veel sneller. Ze geeft veel sneller liefde terug maar heeft ook meer liefde nodig. Waarmee ik dus niet wil zeggen dat Ronja minder lief is of minder liefde van ons krijgt, maar Avalon heeft meer behoefte aan direct merkbare aandacht. Knuffelen, vasthouden, veeeeeel in de draagdoek.
Dat is soms best zwaar, want er is ook nog een peuter die aandacht verdient en een huishouden dat gedaan moet worden.
Maar ook hier heeft de uitspraak van mijn moeder ons heel veel geholpen: "als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".

In ons geval kwam dat dus vooral neer op loslaten en accepteren in plaats van te blijven vechten en ontevreden te zijn. We hebben alle opvoedboekjes, richtlijnen, schema's en sociale regels losgelaten en hebben besloten om op dit moment vooral onze kinderen te volgen binnen een door ons opgesteld kader. De meiden slapen in ons bed, maar ze slapen wel zonder problemen. Avalon zit bijna de hele dag in de draagdoek, maar ze is dan wel een vrolijke en niet-overprikkelde baby.
We doen heel veel dingen anders dan de meeste mensen en zeker anders dan ze op het consultatiebureau willen zien. Maar we hebben geen stress meer en onze kinderen zijn blij en gezond dus blijkbaar past dit goed bij ons. Het is zeker geen vrijgevochten zooitje bij ons. Er mag veel en we zijn heel soepel en makkelijk maar wel binnen een kader van duidelijkheid. Niet strengheid, dat past niet bij ons. Maar wel de duidelijkheid die Avalon zo veel nodig heeft en waar Ronja ook blij mee is.

Er komt, waarschijnlijk sneller dan ik zou willen, vanzelf een tijd waarin we weer ons leven helemaal volgens ons eigen ritme en onze eigen wensen kunnen indelen maar op dit moment zijn we een gezin!
Wat dat betreft heeft de komst van Avalon dus veel meer verandering teweeg gebracht dan ik van te voren had gedacht.

Ik wil het stokje graag doorgeven aan Cattie.
Cattie, je komt over als een heel lieve, zachte en zorgzame moeder voor Ive en Fee en een leuk persoon. Dat heeft niets met mijn vraag te maken maar ik las je stukje over pesten en zelfvertrouwen dus ik wil het nog wel even tegen je zeggen

Mijn vraag is de volgende:

Fee is sinds kort aan het wennen op het kinderdagverblijf en jouw eerste werkdag komt steeds dichterbij. Voelt werken voor jou, nu je kinderen hebt, als een verplichting of een keuze? Zou je liever thuis zijn met je kinderen of heb je je werk voor jou als persoon ook nodig?

Owlet, zoals jij jouw jeugd beschrijft, zo zou ik het idealiter willen zien voor mijn kinderen. Veel vrijheid, overal ontdekkingsmogelijkheden en boeken. Dat klinkt zo geweldig. Ken je het boek "Kijk door mijn raam" van Jean Little? Jouw beschrijving van het grote herenhuis in Gouda doet me heel erg aan dat boek denken.

Ik zou echt meer op jou willen lijken in de aanpak van je opvoeding.

owlet ik word helemaal blij van jou bijdrage, ik weet niet wat het is, maar het spreekt mij aan.
en de uitspraak van je moeder ik neem hem even mee naar achter, want misschien dat dit de "sleutel"is om voor mij zelf eens het een en ander op een rijtje te zetten en mezelf misschien wel beter te voelen.

"als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".

dank je wel, mooi geschreven

Leuk owlet. je hebt een soort gezin waar ik ook ooit op gehoopt had (dat klinkt wel heel triest )

Owlet, wat schrijf je heerlijk, ik kan me helemaal voorstellen hoe de dingen zijn gegaan!
En ook herken ik veel.
Wat je schrijft over je moeder en die borstvoedingsbijeenkomsten, deed ze dat ook nog in '84/'85?
Ik weet dat mijn moeder toen regelmatig naar borstvoedingsgroepen ging (in Den Haag!), wij woonden in de Archipel toen.

Wat ben je een leuke vrouw! En een hele fijne moeder voor die 2 kleine meisjes, dat weet ik zeker!

En leuk dat je Cattie hebt gekozen!

quote:

Op maandag 23 maart 2009 12:16 schreef Reinhilde het volgende:
Wat je schrijft over je moeder en die borstvoedingsbijeenkomsten, deed ze dat ook nog in '84/'85?
Ik weet dat mijn moeder toen regelmatig naar borstvoedingsgroepen ging (in Den Haag!), wij woonden in de Archipel toen.

Ja, juist in die tijd

En bedankt voor jullie lieve woorden

Owlet, ik vind het een heel leuk stuk. Je komt op mij over als een volwassen vrouw die stevig in haar schoenen staat en het belang van haar gezin voor op stelt. Ik dacht wel altijd dat jij ouder was dan mij maar je bent juist 2 jaar jonger. En wat lijkt het me leuk om een groot gezin te hebben zoals het geen waarin jij bent opgegroeid. En zo heerlijk vrij opgevoed. Mijn ouders waren ontzettend streng en mijn moeder was net een waakhond qua zorgzaamheid (beetje te veel van het goede). Ik merk dat ik ook vaak te veel bovenop de kinderen zit qua bezorgdheid en overbeschermend.Misschien moet ik eens wat losser worden.

Sommige stukjes zijn echte eye openers.

Owlet, wat ben je een heerlijke vrouw en zo creatief! Jouw opvoedmanier spreekt mij ook aan. Heel erg bedankt voor je lieve woorden en het estafettestokje. Morgen als Ive en Fee naar het kdv zijn ( ) ga ik er voor zitten!

owlet, wat een prachtig verhaal!
heel liefdevol over je hele leven, zo mooi!
maar dat is ook geen verrassing, gezien je persoon

Mooi verhaal owlet! Grappig jij bent in hetzelfde jaar geboren als mijn dochter, en ik heb in Delft jaren lang moedergroepen gedraaid! Was jouw moeder actief bij LLL of bij Borstvoeding Natuurlijk ?

Volgens mij was er in Den Haag op dat moment nog niet zo'n duidelijke scheiding. Mijn moeder was in ieder geval niet bij een van de verenigingen maar ik geloof dat de meeste van haar collega's wel verder zijn gegaan bij LLL

Wat leuk zeg! Ik spreek mn moeder morgen weer, ga ik het eens vragen!

Leuk Owlet

Er was in Den Haag inderdaad een "wilde groep"

Wat me wel opvalt is dat (veel) vrouwen veel 'chaotischer' leven dan mannen. Half afgemaakte studies, abrupt afgebroken relaties, etc. Veel meer emotie dan ratio.

Niet aanvallend bedoeld overigens.

zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

Ik weet niet of dat afbreken van studies altijd met emotie te maken heeft (in mijn geval iig niet).

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:47 schreef bixister het volgende:
zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:47 schreef bixister het volgende:
zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

Ik heb het toch ook niet per definitie over mannen die hier gepost hebben?

Heel gek, maar IRL ken ik ook mannen.

haha de wilde haagse groep. zou wel toevallig zijn owlet, als jouw moeder en die van reinhilde elkaar kenden in die tijd!

verder ook een mooi verhaal, owlet! klinkt als een leven uit een boek!

Reinhilde en Owlet, wat hebben jullie er weer mooie en ontroerende verhalen neergezet Zoals al door velen voor mij is geroepen: wat blijft dit een bijzonder topic!!

Misschien zijn er wel foto`s waar owlet en Reinhilde samen spelen
owlet het klinkt bij jullie thuis als een warm nest. Toen maar ook nu. Fijn

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:51 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ik heb het toch ook niet per definitie over mannen die hier gepost hebben?

Heel gek, maar IRL ken ik ook mannen.

maar geldt dit dan voor alle vrouwen die jij kent? ik vind dat onderscheid in mijn kennissenkring helemaal niet zo aanwezig in elk geval.

owlet, wat heerlijk geschreven, fijn om te lezen. ik zou willen dat ik iets meer van jouw opvoedingsmanieren had, maar ik ben anders. ach, dat is ook niet fout hoor, maar ik vind het altijd leuk zoals jij (jullie) een eigen weg daarin bewandelen

swets, ik denk dat vrouwen uberhaupt meer twijfelen aan vanalles, maar vooral aan zichzelf. ik zie het aan Nick, die DOET gewoon en heeft inmiddels een hoge functie terwijl ie eigenlijk alleen zijn mavo diploma heeft, ik zou veel te veel twijfelen aan mezelf.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:57 schreef bixister het volgende:

[..]

maar geldt dit dan voor alle vrouwen die jij kent? ik vind dat onderscheid in mijn kennissenkring helemaal niet zo duidelijk eerlijk gezegd.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik geen uitgebreid netwerk van vrouwen om me heen hebt waarvan ik alle ins en outs weet. Maar het is ook wel iets wat ik meer zie bij vrouwen.

Ik heb het idee dat mannen wat vaker door blijven ploeteren in een uitzichtloze situatie 'omdat het zo hoort' daarentegen heb ik ook wel het idee dat vrouwen soms wel erg makkelijk een gevoel volgen ipv ratio.

Deze beider gechargeerde vooroordelen zie ik wel terug in de regel.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:59 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik geen uitgebreid netwerk van vrouwen om me heen hebt waarvan ik alle ins en outs weet. Maar het is ook wel iets wat ik meer zie bij vrouwen.

Ik heb het idee dat mannen wat vaker door blijven ploeteren in een uitzichtloze situatie 'omdat het zo hoort' daarentegen heb ik ook wel het idee dat vrouwen soms wel erg makkelijk een gevoel volgen ipv ratio.

Deze beider gechargeerde vooroordelen zie ik wel terug in de regel.

Ik denk dat je daar ook wel een beetje gelijk in hebt hoor.... ik herken me er zelf in ieder geval wel in. Ik ga vaak meer op mijn gevoel af dan op mijn ratio. En ik vind het prima zo....

owlet, dat je de dochter van een autohandelaar bent
Mooi geschreven verhaal, veel liefde en warmte!

Dit is echt mijn lievelingstopic

Saffier (had ik volgens mij nog niet gezegd), bedankt voor je openheid.
Reinhilde, niet aan Swets geven! Eerst ik.
Wat een bewogen leven ook heb jij gehad.
Owlet, prachtig zoals jullie je gevoel volgen en daardoor gelukkig zijn.

Ik vond het weer heerlijk om te lezen.

Owlet....
Dat Pippi Langkous vind ik écht bij jullie passen!
Wat een fijn stuk heb je geschreven.

Mooi weer Owlet!

Leuk verhaal Owlet! Het klinkt precies zoals je ook verwacht bij hoe je overkomt, vind ik.

Fijn verhaal Owlet. En die zin van je moeder ga ik ergens opschrijven

Owlet...wat een heerlijk verhaal ! Dankje voor je kijkje in je leven !
Geniet van je huisje-boompje-beestje !

Ik ben Cattie en geboren op 17 maart 1979 in de Achterhoek. Ik ben daar opgegroeid met mijn ouders, 2 broers en een zus in een boerderij waar al meer dan 150 jaar mijn familie in woont (boerderij is nog veel ouder). Ik ben een echt plattelandsmeisje. We hadden altijd veel dieren en ook veel land. Tot mijn 12e was ik bijna altijd buiten te vinden. Ik ging naar een kleine basisschool in het dichtstbijzijnde dorp en later naar het dichtstbijzijnde atheneum, 13 km fietsen. Op de middelbare school ben ik erg gepest. Ik heb toen een paar erg moeilijke jaren gehad. Thuis kon ik ook niet echt bij mijn ouders terecht. Mijn vader was altijd aan het werk en met mijn moeder boterde het niet, met haar had ik vaak ruzie.

Op mijn 18e ging ik het huis uit, Rechten studeren in Nijmegen. Een wereld ging voor mij open. Ik paste veel beter bij de studenten daar en het pesten was voorbij. Heel langzaam werd de relatie met mijn moeder ook beter. In het 2e jaar kwamen er nieuwe studenten in mijn studentenhuis. 1 van de jongens vond mij erg leuk, ik hem wat minder. Tot de vonk oversloeg! Ruim 10 jaar later zijn we nog steeds gelukkig en nu wonen we in een mooi huis in een mooi dorp in de Randstad. De wens om ooit weer naar het platteland te gaan is er echter wel.

Een paar maanden nadat ik mijn man leerde kennen, ik was al wel vaak niet zo lekker, werd ik erg ziek. Bij mijn ouders ben ik naar de huisarts gegaan, die me maar direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar wisten ze niet wat er was, wel dat het niet goed was, dus werd ik met spoed naar de ok gebracht. Ik was toen erg kalm. Achteraf besef ik me dat ik zo kalm was omdat ik al afscheid had genomen van iedereen en het leven. Na een lange operatie werd ik toch wakker. Ik bleek de ziekte van Crohn te hebben en een ernstige afsluiting in mijn darmen. De operatie was net op tijd.

Daarop volgde een lange weg van acceptatie van mijn ziekte, vechten voor mijn gezondheid en het zoeken van een balans. Een periode waarin ik veel steun heb gehad van mijn man. Ik ben ondertussen wel afgestudeerd en gaan werken. Uiteindelijk vond ik een redelijke balans in 24 uur werken en tijd met mijn man en vrienden doorbrengen. Energie voor hobby’s of uitstapjes en dergelijke was er niet.

In 2005 ben ik getrouwd en ging een al jaren zeer grote wens in vervulling, ik werd zwanger! De komst van Ive heeft heel veel veranderd. Ik ben veranderd, het moederschap bleek een levensvervulling, ik ben nu pas compleet. Het moederschap heeft op veel punten een positieve invloed op mij, lichamelijk gaat het beter en geestelijk ook. De relatie met mijn ouders is ook erg veranderd. Nu pas hebben mijn ouders (indirect en heel soms direct) kunnen laten merken hoeveel ze van me houden en dat ze trots op me zijn. Al die jaren dacht ik dat ze niet om me gaven, maar ze konden het alleen niet tonen. En nu is Fee er ook nog. Geweldig, 2 mooie, gezonde kinderen, wat een geluk. Ik voel me gezegend. Samen met mijn man en kinderen ben ik zeer gelukkig.

Lezen doe ik graag, als ik er tijd voor heb. Ik lees alles, van Shakespeare via fantasy naar chicklit. Mijn favoriete schrijver is Salman Rushdie. Mijn smaak in films is ook breed, drama, documentaires, horror (hoe fouter hoe beter), maar geen komedie. Pan’s Labyrinth is een echte aanrader wat mij betreft. Mijn muzieksmaak is erg mainstream. U2 vind ik de beste band ter wereld, 20 en 21 juli ga ik dan ook weer naar ze toe. 2 dagen achter elkaar.

Voor Ive en Fee mag je me altijd wakker maken, maar zelfgemaakte brownies sla ik ook niet af!

Echte hobby’s ofzo heb ik niet. Te weinig tijd, te weinig energie. Wel ben ik ook een erg spiritueel mens. Als het er niet bij in schiet mediteer ik graag. Ik ben ook bezig met reïncarnatie en engelen.

En dan de vraag van Owlet:
Fee is sinds kort aan het wennen op het kinderdagverblijf en jouw eerste werkdag komt steeds dichterbij. Voelt werken voor jou, nu je kinderen hebt, als een verplichting of een keuze? Zou je liever thuis zijn met je kinderen of heb je je werk voor jou als persoon ook nodig?

Voor mij is het heel dubbel. Ik ben een moeder die heel graag haar kinderen dicht bij zich heeft. Ik geef dan ook met groot plezier borstvoeding en gebruik graag de draagdoek. Veel knuffelen, veel bij ze zijn en veel liefde geven. Daarnaast heb ik echter ook echt iets voor mezelf nodig. Dat had ook een studie kunnen zijn of een hobby of vrijwilligerswerk, maar het is werk geworden. Ik werk als jurist bij een rechtbank in de kindersector. Daarbij gaat het om kinderen die onder toezicht gesteld worden of uit huis geplaatst worden en omgangsregelingen en gezagskwesties bij scheidingen. Werk waarbij ik echt het idee heb iets goeds te doen.
Ik kies er dus voor om te werken. Maar dat wil niet zeggen dat het me altijd makkelijk valt, zeker niet met een hele kleine baby. Ive is alweer ouder en die gaat met plezier naar het kdv en speelt daar lekker. Fee heeft helemaal niets aan het kdv nog en dat vind ik wel moeilijk.
Volgende week ga ik weer werken. Met een lach en een traan.

Ik geef het stokje door aan M@x. Ik vind je een stoer wijf, mede vanwege de moedige beslissing dat Kai het grootste deel van de tijd bij zijn vader woont. Mijn vraag is:
Kai is het grootste deel van de tijd bij zijn vader en krijgt zijn basisopvoeding bij hem. Zijn er wel eens verschillen met hoe jij hem opvoed? Hoe ga je daar mee om?

[ Bericht 0% gewijzigd door cattie op 24-03-2009 15:01:12 ]

Cattie, wat een leuk en mooi verhaal. Enne we werken voor dezelfde werkgever... alleen ik in het oosten van het land. Enne knap dat je voor beide dagen kaartjes van U2 hebt kunnen krijgen... wij hebben het 3 uur geprobeerd, maar tevergeefs. _{wij wilden alleen veldkaarten}

[ Bericht 27% gewijzigd door Diaan73 op 24-03-2009 09:08:18 ]

cattie ik kende je verhaal al en kan alleen nogmaals zeggen wat een vreselijk lief en mooi mens ik jou vind!

Cattie, wat een mooi stukje, leuk om wat meer over je te weten je klinkt echt als een heerlijke moeder voor je kinders (dat vond ik hiervoor ook al hoor )

Cattie, bedankt voor je verhaal Je bent een leuk mens

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 09:02 schreef Diaan73 het volgende:
Cattie, wat een leuk en mooi verhaal. Enne we werken voor dezelfde werkgever... alleen ik in het oosten van het land. Enne knap dat je voor beide dagen kaartjes van U2 hebt kunnen krijgen... wij hebben het 3 uur geprobeerd, maar tevergeefs. _{wij wilden alleen veldkaarten}

Ik ben lid van de officiele website en kon op dinsdag al kaarten kopen, dat zijn veldkaarten geworden. Voor de tweede dag hebben we zaterdags achter de pc gezeten en hebben we zitplaatsen (veldplaatsen was toen idd onmogelijk).
Ik heb er zin in!

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 09:07 schreef pinquit het volgende:
Cattie, wat een mooi stukje, leuk om wat meer over je te weten je klinkt echt als een heerlijke moeder voor je kinders (dat vond ik hiervoor ook al hoor )

je haalt me de woorden uit mn mond, danwel toetsenbord

Cattie, wat gaaf van die kaartjes!
Leuk stukje!

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 10:30 schreef cattie het volgende:

[..]

Ik ben lid van de officiele website en kon op dinsdag al kaarten kopen, dat zijn veldkaarten geworden. Voor de tweede dag hebben we zaterdags achter de pc gezeten en hebben we zitplaatsen (veldplaatsen was toen idd onmogelijk).
Ik heb er zin in!

kan ik me voorstellen we hadden graag gewild, maar alleen op het veld... en de prijzen die ze er nu voor durven te vragen op marktplaats daar doen wij niet aan mee.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:21 schreef Swetsenegger het volgende:
Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

Jazekers. En veul ook.

En wat zijn er mooie verhalen geschreven!

Owlet, wat een geweldig mooi verhaal!
Zoals Faja zegt, je schrijft zo wijs (op een mooie manier, niet betweterig of wat dan ook). Ik weet dat ik ooit eens ergens zag hoe jong je nog was (nouja, 1 jaar jonger dan ik) en ik was daar toen echt verbaasd over, je klinkt wat ouder, wijzer, volwassener en zelfbewuster dan ik mezelf zie. En dat is dus een dik compliment!

En van lieve Cattie ook al zo'n prachtstuk!
Ik wist dat je de ziekte van Crohn hebt, maar niet dat je dat met zo'n heftige situatie hebt ontdekt. Fijn dat het nu beter gaat. Zoals anderen zeggen, je bent een hele lieve mama van twee mooie kindjes!

Mooi verhaal Cattie. Ik vind jou op de een of andere manier altijd heel veel rust uitstralen. Een mooie eigenschap vind ik dat.

Dan ben ik nu aan de beurt geloof ik.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En nu ga ik even heel hard nadenken over wie ik het stokje ga geven en wat mijn vraag dan wordt. Suggesties zijn welkom via de pm

Enn toch vind ik je stoer en moedig! Want je hebt wel gekozen voor wat het beste voor Kai was, misschien naar jouw zin niet snel genoeg, maar beter iets later dan nooit!

Owlet, wat mooi om zo een kijkje in je leven te hebben gehad

Cattie, wat fijn om te lezen dat je band met je ouders zo verbeterd is! En wat een tijden, met Crohn, de operatie, fijn dat het betergaat

Nou idd, ik vind dat wel een moedige keuze
Wat ingrijpend om zo ineens niet te kunnen lopen. Ik kan me nog goed herinneren dat Kai zo laat was met lopen. Speelde er toen nog extra "angst" vanwege je eigen geschiedenis?
_{veels te persoonlijke vraag. misschien voel je maar niet verplicht om te antwoorden, ik vond het nou ook weer niet zo belangrijk dat ik er een PM aan wilde wagen maar het kwam wel ineens in me op}