Depressief door de hormonen, deel 8

Dat zou ik ook tegen een ander zeggen, dat medicijnen niet erg zijn. Maar toch voelt het niet zo. Anders neem ik ook niet snel medicijnen oid. En nu is het nog moeilijker.
'Vroeger' was ik ook zo, als ik mijn dagboeken teruglees, herken ik het, al is het nu heftiger. Waarom kon het toen wel zonder? Waarom ging het toen wel? Waarom blijft mijn irl omgeving vaak reageren alsof een keertje uitslapen genoeg is om 'beter' te worden? Krijgt Anna dit ook? Wat gaat het voor invloed hebben op mij als opvoeder en moeder? Komt het echt door mezelf of kan ik alsnog 'iets anders' de schuld geven?
Vooral wat het voor Anna kan betekenen vind ik een grote vraag. Ik had zo de hoop dat ik 'gewoon' normaal zou zijn als ze naar school zou gaan. Maar misschien ben ik dat dan ook wel, al is het dan met medicijnen.

Hoe gaat het bij jou met afbouwen Nijna?

Sorry dat ik niet zo snel reageer op de lieve reacties. Ben vorige week bij de psycholoog geweest en dan moet ik even goed bedenken hoe het was en wat ik ga posten.

Dat gevoel van falen is het idd Lois. Zeker door de buitenwereld. Nee, het zijn geen ontwenningsverschijnselen, nee het is niet tijdelijk, ja ik kom genoeg buiten, ja ik doe 'leuke dingen'. Wat dat betreft ben ik heel blij dat ik irl vriendinnen en kennissen heb die het snappen.
En wat je schrijft over het voorbeeld zijn voor Anna, dat speelt voor mij ook sterk. Ik wil niet dat ze denkt dat het normaal is ineens te gaan huilen of overstuur te gaan raken over niks. Of het vluchten naar buiten als het niet gaat. Dat is niet normaal, ik wil niet dat ze dat leert.

Vorige week dus bij de psycholoog. Die schrok behoorlijk dat het zo slecht ging. Daar schrok ik weer van, dat ze dat niet verwacht had. Wel denkt ze dat het goed van de medicijnen kan komen.
Heel fijn vond ik dat ze uitlegde hoe zij ziet of het iets is dat je zelf op kunt lossen, zonder medicijnen of wanneer dat niet kan. Ergens bleef ik denken/hopen dat mijn gedrag anders kon, of mijn gedachten en dat het daardoor 'goed' zou worden. Ze legde echter uit dat mijn gedrag goed is en ook hoe ik daarover denk. En daardoor ziet ze juist dat het hormonaal is. Ook dat de psychiater de optie van andere medicijnen open liet (normaal is hij daar niet zo makkelijk over), zei veel.
Morgen naar de psychiater, dan ga ik de medicijnen bespreken.

Verder was ik in het ziekenhuis voor een sterilisatie. Dat was heel heftig. J. was gelukkig mee. Uitleggen waarom ik het niet nog een keer kan, was zo moeilijk. Ik heb een prachtige dochter, zo'n leuk kind, echt een schatje. En toch kan ik het niet nog eens. Dat voelt zo tegenstrijdig. Gelukkig stonden er tissues op tafel.
Een beslissing is niet genomen. Het gaat in het overleg met alle artsen en over twee weken word ik teruggebeld. Heb ook duidelijk aangegeven dat ik niet kan om elke 5 (oid) jaar terug te moeten voor een spiraaltje en dan weer ermee geconfronteerd te worden. Dit heeft wel weer veel te maken met het moederschap, dus toch wel ontopic.

[ Bericht 0% gewijzigd door YPPY op 05-04-2009 21:59:49 (giga spelfout) ]

Het is niet erg. Ik ben al bij de psycholoog geweest en in het ziekenhuis. Dat is goed. Ik heb zelfs gezegd dat ik best een half jaar of jaar wil wachten, als ik maar zekerheid krijg dat het mag. Ik weet ook dat de huisarts hier ok is, dus ik ga proberen of ik daar in de praktijk kan. En morgen naar de psychiater, en hij heeft al gezegd dat er gesproken kan worden over andere medicijnen. En dan voel ik me als het een beetje meezit over een maand al weer beter. ( )

O, en de psycholoog wil de therapie over een tijdje af gaan sluiten, maar denk dat ik wel in een groep pas die er elke week is. Daar kan ik vast over nadenken.