Depressief door de hormonen, deel 8

Leah, ik had het al gelezen maar nog niet gereageerd. Jammer dat je het hebt weggehaald, want ik vond het zeer relevant. Niet alleen vanwege jouw ervaring dat het meteen na de geboorte over was, maar ook omdat het zo goed doet te weten dat je niet gek bent, dat het vaker gebeurt.

Schuldig, tja dat heb ik toch wel een beetje. Ik probeer me natuurlijk voor te houden dat het niet terecht is en niet hoeft, maar het voelt toch niet goed om niet vrolijk, blij en gelukkig te zijn naar schaap en naar onze dochter.

*maffe eens is met Sugar en miss_sly*
K vond m zelfs zo relevant dat je juist alles met de post zei
Ennuh daarbij het is jouw ervaring, en daarom
_{Maffe er niet op gereageerd had omdat maffe niet wist wat er op te zeggen want het stond er al}

Ik snap eigenlijk niet zo goed waar jij uit opmaakte dat je post niet relevant zou zijn Leah.
Ik vond hem zeker waardevol. Jammer dat je hem hebt weggehaald.

Nou ja, ik dacht achteraf dat het misschien een beetje te belerend was, ofzo.

Ow nee hoor Leah, echt niet. Tenminste, zo kwam het op mij niet over.

Schuldig voelen, onnodig, maar toch kan ik het niet tegenhouden. Vooral naar Senna toe, eigenlijk. Is het slecht voor haar dat ik me niet superhappy voel? Is ze daarom minder actief? Tenminste, als ik een aantal meiden hoor dat net zo voor of zelfs minder ver is, voelen ze hun baby al regelmatig, weten ze al of het een actief kind is. Ik voel niets. Tenminste, ik denk een keer of 2 wat gevoeld te hebben wat lijkt op de plopjes waar 'men' het over heeft, maar daar houdt het bij op. Gelukkig bevestigd de Angelsounds (stiekem toch eentje gekocht, kon nog inet zonder) telkens weer dat het hartje nog goed klopt.
En dan de beslissingen, zoiets simpels als een kinderwagen. Ik heb er nog net geen slapeloze nachten van, maar de gedachte dat we de verkeerde kinderwagen zullen bestellen en dat niet goed is voor haar, laat me maar niet los. Alsof er zoiets bestaat als een verkeerde kinderwagen. En het is niet dat je geen andere kunt kopen bij nader inzien als de eerste niet goed is.

Och Miss-Sly . Wat een zorgen allemaal . Het is wat.

Op een bepaalde manier herken ik het wel. Ik heb tijdens mijn zwangerschap een ernstig slaapprobleem gehad, en ik was ook bang dat ik mijn dochter daarmee zou beïnvloeden op de een of andere manier. En nog denk ik wel eens: "zou het daarom zo'n rappe zijn?". Maar tegelijkertijd weet ik dat ik zelf ook zo'n vlugge was, dus dat het naar alle waarschijnlijkheid gewoon genetisch bepaald is . Verder slaapt ze als een roosje (ze heeft ook altijd volgens de maatstaven geslapen) en ikzelf trouwens ook, sinds de geboorte .

En dat van de beste kinderwagen willen kopen enzo herken ik ook . Het beste en het mooiste en het coolste en het tofste. Ik kreeg van mijn ouders de wandelwagen via marktplaats, en ik heb het de hele zwangerschap een poepkleur gevonden . Toen mijn dochter er was deed het er ineens allemaal niet meer toe. Was het praktisch? Dan was het goed . Nu zou ik de wandelwagen voor geen goud willen ruilen _{of nou ja ?} , gewoon omdat hij al elf maanden goed dienst doet en omdat ik hem van mijn ouders heb gekregen.

Ik weet niet of je hier wat aan hebt, hoewel de situatie anders was is het toch wel een soort van herkenning . Ik zou je zo graag geruststellen .

Oh, en de hele zwangerschap was ik 'dolgelukkig' dat ik zwanger mocht zijn en een kindje zou krijgen. Achteraf kan ik misschien beter zeggen 'rationeel dolgelukkig', want echt lekker voelde ik me niet met al dat slechte slapen. Toen Stella geboren was, VOELDE ik me ook echt dolgelukkig. Ik sliep weer, en heb zeker drie maanden op een rose wolk rondgedabberd. Bij deze wil ik maar zeggen: "die rose wolk kan ook na de geboorte nog komen ".

Miss_sly

Over dat voelen vergeet niet dat het je eerste kindje is dan duurt het gewoon allemaal wat langer.

miss_sly.
Je maakt je keuzes met de goede bedoelingen. Er is geen foute keuze als het gaat om kinderwagens/bedjes/kamertjes. Je hebt het beste voor met Senna en dat is goed, echt waar!
Je onzekerheid is volgens mij doordat je je niet lekker voelt nog eens uitvergroot, want op zich is de onzekerheid niet raar ofzo...
Ik voel de kleine wel inmiddels, maar het is de 2e, ik weet van de vorige keer wat ik voelen "moet", het komt bij jou vast ook gauw

Guus, dat herken ik: rationeel dolgelukkig. Ik WEET gewoon dat ik blij ben dat we een kindje krijgen in juli. Dat is ook echt zo, daarover is geen twijfel mogelijk. Mijn moeder vroeg nog of ik bang was, voor de bevalling of de veranderingen, maar dat ben ik niet. Ik voel me gewoon niet zoals ik weet dat ik me eigenlijk diep van binnen voel. Het komt niet bij elkaar. Het past niet.

Onzekerheid is zeker niet raar bij je eerste, lijkt me. Ik weet niet of mijn onzekerheid uitvergroot is, waarschijnlijk wel. Ik lees of hoor tenminste van niemand anders iets over deze onzekerheden.

En dat voelen...ik hou mezelf ook maar voor dat het is omdat het mijn eerste kindje is, maar toch...zoals ik me voel kan iet goed zijn, toch? Dat moet toch wel zijn weerslag hebben?

Volgens mij bedoelde ze met voelen, letterlijk je dochter voelen bewegen .

En nee, je ellendig voelen is natuurlijk niet goed. Alleen al omdat het niet fijn is voor jou. Gelukkig weet je dat je blij bent. Misschien lukt het je omdat weten belangrijker te maken? Dan hoef je je misschien ook minder schuldig te voelen. Natuurlijk ben je blij met dat kleine mensje daar in je buik. Ook al voel je je zo vervelend.



En JULI , dat is al best wel snel .

quote:

Op maandag 9 maart 2009 09:52 schreef miss_sly het volgende:
Guus, dat herken ik: rationeel dolgelukkig. Ik WEET gewoon dat ik blij ben dat we een kindje krijgen in juli. Dat is ook echt zo, daarover is geen twijfel mogelijk. Mijn moeder vroeg nog of ik bang was, voor de bevalling of de veranderingen, maar dat ben ik niet. Ik voel me gewoon niet zoals ik weet dat ik me eigenlijk diep van binnen voel. Het komt niet bij elkaar. Het past niet.

Onzekerheid is zeker niet raar bij je eerste, lijkt me. Ik weet niet of mijn onzekerheid uitvergroot is, waarschijnlijk wel. Ik lees of hoor tenminste van niemand anders iets over deze onzekerheden.

En dat voelen...ik hou mezelf ook maar voor dat het is omdat het mijn eerste kindje is, maar toch...zoals ik me voel kan iet goed zijn, toch? Dat moet toch wel zijn weerslag hebben?

Zal ik je dan vertellen dat ik tijdens mijn zwangerschap nachten wakker gelegen heb met de gedachte 'Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen! Hoe heb ik het in mijn hoofd kunnen halen dat ik een kindje kan verzorgen, opvoeden en steunen. Dat kan ik toch helemaal niet!!!' Dat ik regelmatig paniekaanvallen heb gehad waarbij ik er volledig van overtuigd was dat het never nooit iets zou kunnen worden met mij als moeder... En weet je, volgens mij doe ik het niet eens zo slecht. Als je naar Isa kijkt, dan is ze heus goed verzorgd en netjes opgevoed, tot nu toe

Dus je bent echt niet de enige, heus niet

Bedoel je met onzekerheden dat gepieker over de aanschaf van welke spullen? Of bedoel je, zoals Sjeen schrijft, met onzekerheden de zorgen over of je wel een moeder kunt zijn?

Ik kan werkelijk over alles piekeren, zo bang ben ik dat ik het niet goed doe, wil, aanschaf, denk, voel. De onzekerheden over of ik een goede moeder ga zijn, worden nu nog erg overschaduwd door alles wat nu direct speelt, zoals de kinderwagen en alle andere dingen die we moeten aanschaffen en regelen. En dat zijn vaak de meest simpele dingen, of dingen waar je juist eigenlijk plezier aan zou moeten beleven.

Wat betreft het voelen: ik ben bang dat ik Senna niet voel, omdat ze niet actief genoeg is, omdat ik me niet goed voel. Dat ik zo een slechte invloed op haar heb...

Miss_sly bij ons is de 2e op komst, maar ik heb ook nog regelmatig dat ik denk: gaat het allemaal wel lukken? Kan ik het wel met 2? Is het eigenlijk wel leuk voor Linde? Kan ik wel van een 2e kindje net zoveel houden? etc etc. Volgens mij zijn dit soort gedachtes vrij normaal hoor als je zwanger bent door de hormonen en doordat je moeier bent enzo. Ik probeer me er verder maar gewoon niet te druk om te maken

En probeer je ook niet te druk te maken over alles wat je nog moet aanschaffen. Als er maar een wiegje en kleertjes staan, dan komt het helemaal goed. Die kinderwagen, babybadje, box, speeltjes, nagelknippertjes enz kan je desnoods nog (online) aanschaffen als de baby er al is. Het is niet praktisch om het zo te doen, maar als het niet anders is... Misschien dat het wat meer rust geeft om het zo te zien?

quote:

Op maandag 9 maart 2009 10:16 schreef miss_sly het volgende:
Ik kan werkelijk over alles piekeren, zo bang ben ik dat ik het niet goed doe, wil, aanschaf, denk, voel. De onzekerheden over of ik een goede moeder ga zijn, worden nu nog erg overschaduwd door alles wat nu direct speelt, zoals de kinderwagen en alle andere dingen die we moeten aanschaffen en regelen. En dat zijn vaak de meest simpele dingen, of dingen waar je juist eigenlijk plezier aan zou moeten beleven.

Wat betreft het voelen: ik ben bang dat ik Senna niet voel, omdat ze niet actief genoeg is, omdat ik me niet goed voel. Dat ik zo een slechte invloed op haar heb...

Zou dat nu niet ook nog extra druk opleveren? Het feit dat je gelukkig en blij 'hoort' te zijn? En misschien helemaal omdat jullie zolang op Senna gewacht hebben? Dat er min of meer verwacht wordt (ook door jezelf) dat je over the top zou moeten zijn?

Het lijkt me zo ontzettend moeilijk om te schipperen met die gevoelens... Maar je weet diep van binnen (dat geef je zelf aan) dat je er heus blij mee bent, het spat er alleen niet vanaf.

En wat voelen betreft, ik vermoed eerder dat ze lekker de ruimte heeft daarbinnen en dat je daarom nog niet zoveel voelt Ik hoop dat je straks net zo'n beurse ribben hebt als ik gehad heb! _{En dat is echt heel lief bedoeld!}

Ik kon ook zo piekeren over wat waar vandaan halen, waar neerzetten, welke kleur, hoe, wat, waar, wanneer en waarom... Eerlijk gezegd geniet ik er altijd pas van als alles geregeld is en eenmaal op z'n plekje staat. .

En wat Sjeen schrijft bedoel ik ook, denk ik. Dat je weet dat je er blij mee bent, is voorlopig genoeg. Je voelt je verder niet lekker, punt. Maar dat is misschien veel te makkelijk gezegd. Kon je maar je gedachten op een lager pitje zetten, maar waarschijnlijk raast het nu juist als een gek daarbinnen in dat koppie van jou.

quote:

Op maandag 9 maart 2009 09:52 schreef miss_sly het volgende:
Guus, dat herken ik: rationeel dolgelukkig. Ik WEET gewoon dat ik blij ben dat we een kindje krijgen in juli. Dat is ook echt zo, daarover is geen twijfel mogelijk. Mijn moeder vroeg nog of ik bang was, voor de bevalling of de veranderingen, maar dat ben ik niet. Ik voel me gewoon niet zoals ik weet dat ik me eigenlijk diep van binnen voel. Het komt niet bij elkaar. Het past niet.

Onzekerheid is zeker niet raar bij je eerste, lijkt me. Ik weet niet of mijn onzekerheid uitvergroot is, waarschijnlijk wel. Ik lees of hoor tenminste van niemand anders iets over deze onzekerheden.

En dat voelen...ik hou mezelf ook maar voor dat het is omdat het mijn eerste kindje is, maar toch...zoals ik me voel kan iet goed zijn, toch? Dat moet toch wel zijn weerslag hebben?

Megalurker meldt zich toch maar eens...

Miss Sly, ik vind het zo rot voor je dat je je zo voelt, maar ergens is het ook zo herkenbaar. Ik denk dat mijn 1e zwangerschap de alleronzekerste periode in mijn leven was. Kan ik dit wel, wil ik dit wel, kan onze relatie dit aan, wat als mijn kind mij niet leuk vindt, wat als ik mijn kind niet leuk vindt, is dit pijntje normaal of juist niet, ben ik niet te afstandelijk tov de zwangerschap, is het wel goed voor het kindje om veel tweedehands spulletjes te krijgen (want: die prijzen ), is het wel goed om alles nieuw te krijgen, moet ik nu naar moeder, schoonzus, vk, of Ouders van Nu luisteren mbt adviezen, is het wel eerlijk voor het kindje dat ik geen zin heb in een pufclub, etc....
't Probleem is, je hebt niets om op terug te vallen voor ervaringen. Dit is een allereerste keer, en hoe goed iedereen je het kan vertellen, je weet pas echt hoe het is als het echt zo is, als je kindje er is.
Nu ben ik voor de tweede keer zwanger, zijn er nog steeds onzekerheden, want nu gooien we ons leuke leven met Eva weer op de kop voor een tweede die misschien wel helemaal niet zo leuk is als Eva (want dat kan gewoon niet) en misschien kunnen we het niet aan, en misschien ben ik wel een leuke moeder voor 1 kind, maar voor 2 kinderen een haaibaai... Het verschil is nu dat ik wel beter verstandelijk kan redeneren dat ik me de 1e keer ook zo voelde en kijk eens hoe leuk ik het ben gaan vinden (wel geleidelijk, ik moest er echt ingroeien)
Het zijn rothormonen, een hoop onervarenheid en ook een hoop verwachtingen en ervaringen van anderen die maken dat je werkelijk niet meer weet soms wie je zelf bent en wat je zelf denkt.
Maar 't komt heus wel terug en JE BENT NIET GEK!

_{Nou ja, ik wilde er niet een verhaal over mezelf van maken, maar juist omdat je zegt dat je zo weinig leest van onzekerheid bij anderen: hier heb je dr één , onzeker tot de met, en normaalgesproken weet ik allemaal best goed wat ik wil en waar ik naartoe wil...}

Ach lieve Miss Sly toch!
Denk je niet dat als een buikkindje kan voelen of je je gelukkig of ongelukkig voelt Senna juist ook kan voelen dat het niet om háár is dat je je minder lekker voelt? Dat je ondanks die vervelende gevoelens heel veel van haar houdt nu en in de toekomst.

And for what it's worth: ik voelde Ronja ook pas heel laat maar uiteindelijk heeft ze me toch aardig blauw weten te trappen

quote:

Op maandag 9 maart 2009 15:13 schreef owlet het volgende:
Ach lieve Miss Sly toch!
Denk je niet dat als een buikkindje kan voelen of je je gelukkig of ongelukkig voelt Senna juist ook kan voelen dat het niet om háár is dat je je minder lekker voelt? Dat je ondanks die vervelende gevoelens heel veel van haar houdt nu en in de toekomst.

And for what it's worth: ik voelde Ronja ook pas heel laat maar uiteindelijk heeft ze me toch aardig blauw weten te trappen

Zo mooi gezegd. Beter is het niet te verwoorden. Kinderen - ook in je buik - voelen je aan. Maar weten inderdaad ook dat het niet door hun komt. Echt, daar ben ik zooooo van overtuigd als ik naar die twee van mij kijk. Want stormen kan ik als de beste en toch ondanks mijn verschrikkelijke buien, weten ze dat ik van ze hou en dat zij niet de oorzaak zijn van mijn geraas. Een hele dikke voor jou Sly, omdat Senna het nog niet kan doen.....

Owlet, dat heb je mooi gezegd .

Miss-sly, ik denk regelmatig aan je en aan hoe het voelde. Veel sterkte!

lieve meiden, wat ben ik toch blij met dit topic. Bedankt voor jullie woorden, of ze nou gewoon een korte opmerking of een duidelijk herkenningsverhaal zijn, het doet me goed

En owlet, je hebt gelijk, zo moet ik ook proberen te denken.

quote:

Op maandag 9 maart 2009 15:24 schreef chacama het volgende:

[..]

Een hele dikke voor jou Sly, omdat Senna het nog niet kan doen.....

En huilebalk als ik tegenwoordig ben, moest ik van alles huilen, maar vooral hiervan...maar dit was dan toch van een beetje blijdschap. Het idee dat ik over een aantal maanden mijn eigen meisje in mijn armen kan houden en kan knuffelen.

Ohw Miss_sly dat huilebalkerigheid gaat niet meer weg

Op dat gebiedt ken ik mezelf niet meer van voor de zwangerschap emo- eerste klas is geworden.