Hmm, na weer een nacht niet slapen.. toch maar hier.
Ik heb geen last van depressie maar wel van angst.
Sorry, ik heb geen puf om op iedereen te reageren nu, maar ik wil jullie allemaal sterkte wensen
Het verhaal is een beetje warrig misschien, ik ben niet helemaal helder.
Ik heb al zolang ik mij kan herinneren last van faalangst. Op de basisschool uitte zich dit in "niet kunnen" rekenen waardoor ik op speciaal middelbaar onderwijs terecht kwam. Hier ben ik een jaar vreselijk gepest waardoor ik heel erg onzeker werd en sociale angst ontwikkeld heb. Maar ik haalde hele hoge cijfers en ben doorgestroomd naar de tweede klas MAVO/HAVO van normaal onderwijs. Na de HAVO ben ik VWO gaan doen en daar bloeide ik op, kreeg vriendinnen. Op de middelbare school uitte de faalangst zich in perfectionisme, veel te lang over proefwerken doen en ze niet afkrijgen, maar ik haalde wel goede cijfers.
Na het VWO ben ik biologie gaan studeren, de eerste jaren waren fantastisch! Mensen met dezelfde interesses als ik, zo fijn! Maar toen moest ik voor mijn afstudeervakken stages gaan lopen en verslagen schrijven. Ik kreeg het gevoel dat de hele universitaire wereld kon zien hoe slecht ik wel niet presteerde, hoe slecht ik wel niet kon schrijven, ze zouden het aan iedereen doorvertellen! Terwijl ik niet eens slecht presteerde, ja, ik deed te lang over de afstudeervakken omdat ik het mezelf zo moeilijk maakte
Na mijn eerste afstudeervak raakte ik in een diepe put, heb anderhalf jaar overspannen en depressief thuis gezeten, ik durfde niets meer, niet eens de huisarts bellen. Ik had toendertijd al jaren psychologische hulp voor mijn onzekerheid maar nu zocht ik ook specifieke hulp voor faalangst, zowel in groepsverband als individueel. Jammer genoeg werkte dit niet voldoende, ik kan heel goed beredeneren dat mijn gedachten en gevoelens onrealistisch zijn maar mijn gevoel gelooft mij niet. Tijdens mijn tweede afstudeervak trof ik een begeleidster die zich niet goed in anderen in kon leven. Bij haar ontwikkelde ik paniekaanvallen wanneer ze op mij lette of ik iets wel goed deed (ze was erg goed in op de vingers kijken) en wanneer ik kritiek kreeg. Ik besloot dat ik nog een derde afstudeervak wilde doen, om te leren niet zo heftig te reageren op situaties waarin er op me gelet word en wanneer ik kritiek krijg. Ook besloot ik Paroxetine te slikken. Dit hielp redelijk, alhoewel ook andere emoties afzwakten. Mijn afstudeervak ging beter dan het tweede afstudeervak en ik had geen last meer van paniekaanvallen, maar de onzekerheid en overgevoeligheid bleef. Wat wel heel fijn was, was dat ik niet meer wakker lag van dingen.
In januari ben ik begonnen met mijn eerste baan, het is een baan onder mijn niveau als analist op een onderwerp wat ik eigenlijk niet zo leuk vind (omdat ik weer denk dat ik op mijn niveau toch niets kan vinden, wie wil mij nou..). Maar het gaat heel slecht. Het is een baan bij de overheid en er moet voldaan worden aan allemaal eisen voordat iemand bevoegd is tot het zelfstandig uitvoeren van testen. De testen zijn makkelijk en zeer recht-toe-recht-aan, maar ik haal mijn bevoegdheden maar niet. Het labhoofd vertrouwt mij niet. De uitkomsten van de testen waren altijd goed maar ik heb een aantal keer tijdens de uitvoering fouten gemaakt die ik wel direct opgelost heb. Wanneer ik alleen werk of samenwerk met iemand die vertrouwen heeft in dat ik het kan dan voer ik alles perfect uit. Maar wanneer personen die duidelijk hebben laten blijken antipathie tegen mij en geen vertrouwen in mij te hebben op mijn uitvoering letten dan ga ik totaal de mist in en maak domme fouten, kan niet meer denken. Het begin van paniekaanvallen...
Ik ben nu 13 weken zwanger en heb versneld af moeten bouwen met Paroxetine, en de zwangerschapshormonen zullen ook wel meespelen. Helaas kan het labhoofd zich niet inleven en roept dreigende dingen als: "als ze dit hadden geweten hadden ze je nooit aangenomen", "waarom ben je zwanger geworden", "dit is een zeer ernstige zaak", etc. Dit weet ik zelf ook allemaal wel, ik lig er 's nachts wakker van, heb hartkloppingen, kan helemaal niet genieten van mijn zwangerschap.
Gelukkig was mijn teamleidster positiever en zocht het juist in de oplossingen. Het labhoofd wil mij nu echter helemaal niets meer laten doen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik maak me enorm zorgen over ons kindje, over niet al te lange tijd zijn de receptoren aangelegd die stresshormonen opvangen, en stresshormonen van de moeder hebben invloed op de ontwikkeling van het kind. Ik wil niet dat mijn kind later ook last van angsten krijgt door mij
Nou ja, dat was het...
[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 30-04-2009 07:00:26 ]
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>