Hier alvast even het verslag van een reisgenoot. Mijn verslag heb ik nu nog even geen zin om te typen.
Druk bezig met foto's uitzoeken voor DvhN.
quote:
Ik was vrijdag om 17.15 bij Groenteman, we vertrokken om een uur of 18.00, toen ook Florre en Vlonado waren opgespoord, met twee auto's via de A7 naar Duitsland. Over de A31 met 160 km/h, dat rijdt lekker door. In de hostel in Oberhausen was een verjaardagsfeestje bezig, de gasten dachten vermoedelijk dat wij de strippers waren. Daarna eten in een mall met een gigantisch terrasplein met daaromheen vijftien eetgelegenheden. Het was wel lekker en veel. In de pub op een groot scherm HSV-Bayern gezien (1-0!). Veel bier en via allerlei parkeergarages de hostel weer teruggevonden. Om het verjaardagsfeest daar niet te verstoren, mochten we een biertje drinken in een hok met Duitstalige filmcitaten op de muur ("Bist du meine Muti?"). Geslapen in vier stapelbedden en 's ochtends wakker geworden met dat liedje van de Lidl (Florre bedankt!). Een half uur later weer in de auto, eerst nog even krabben, en met een bloedspoed naar het vliegveld, nog wel drie kwartier rijden. Dankzij de TomTom en de keuze voor de dichtstbijzijnde parkeerplaats P1, precies op tijd aanwezig. Om 7 uur 's ochtends vertrokken uit Duitsland, om 7 uur 's ochtends op Stansted London. Voordat iedereen in Engeland had gepoept, geld gepind en iets eetbaars of drinkbaars had gescoord, waren we bijna een uur verder en konden we een dik half uur in de steenkou wachten op een bus die maar niet kwam. Via de Tower Bridge naar Victoria Station, belegde broodjes gescoord bij Subways en na een lange rij ook dagkaarten voor de ‘tube’. Met het oog op de tijd plannen gewijzigd: niet naar Wembley, maar het stadion van Chelsea, vlakbij het Fulham-stadion. Het was iets verder lopen door typisch London dan gedacht. De eerstvolgende stadionrondleiding zou voor ons net te laat beginnen, maar we trokken met onze FCG-shawls en Nevland-mutsen zoveel bekijks, dat er een extra tour werd ingelast. Stamford Bridge is van binnen een mooi stadion, met veel blauw en lachwekkende faciliteiten voor de tegenstanders, zeker vergeleken met de luxe voor de eigen spelers. Kijkje genomen in de kleedkamers, de perskamer en via de spelerstunnel bijna het veld op. De beveiligingsmedewerker van Chelsea komt natuurlijk nooit in Caven Cottage, en dacht dat het zo’n 15 minuten lopen was. Dat werd al gauw drie kwartier. Net op tijd voor de aankomst van de spelersbus van Portsmouth, met Peter Crouch en Kanu. Zwart-witte Fulham-shawls gekocht voor ¤ 6,83 per stuk. Een door een enthousiaste steward aangewezen pub in de buurt voor een hapje en een drankje bleek onvindbaar, dus het stadion zelf maar in. Met de groene vikingmutsen vielen we op, zelfs Nevland zag ons in zijn warming-up. Plaats genomen op kinderformaat houten stoeltjes, maar geweldige sfeer. Eerste helft was op de goal van Johnson (1-0) na wat saai, maar in de tweede helft deed Nevland de warming up op een van de twee hometrainers naast de dugouts en mocht hij invallen voor de uitgefloten Zamorra. Met een prachtige pass kwam onze held alleen voor de keeper en hij bleef koel: 2-0. Helemaal uit ons dak. Even later werd het feest nog mooier toen Nevland een bal bij de tweede bal controleerde en beheerst binnenschoot: 3-0. ‘There is only one Erik Nevland!’ vond het publiek. De 3-1 was voor de statistieken. Na de wedstrijd wilde iedereen op de foto met die ‘crazy Vikings with their green hats’. Florre gooide de perschef van Fulham in de strijd en mede hierdoor konden we na een uur wachten bij het hek het terrein op voor een kort exclusief interview. “De spitsen hier doen het goed. Ik ben erg blij met deze goals. Misschien sluit ik mijn carričre af bij mijn oude club in Noorwegen. Mijn vrouw gaat binnenkort naar Zuidlaren.” Na foto’s, handdrukken en handtekeningen snelwandelend naar de metro naar Victoria Station en daar de conditie getest in een lange sprint, die tevergeefs bleek omdat we verkeerd op de bustijdenfolder hadden gekeken. Gelukkig zou de eerstvolgende bus ons nog op tijd bij het vliegveld afzetten voor een happy end. Vliegtuig terug, via Nijmegen weer naar de stad, Ainrommer drukte het gaspedaal weer lekker diep in, om drie uur thuis. Een dag om nooit te vergeten. Verder nog opgestoken; Roda-fans zijn 100 procent anti-FC Limburg. En Paul Matthijs is een goed mens.