LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Je hebt vast wel eens gehoord van het Esperanto, welnu Esperanto is een kunsttaal. De bedenker van deze taal was de Poolse oogarts Lejzer Zamenhof. Hij bedacht deze taal meer als hulptaal, want in de tijd van Zamenhof was vooral Frans de dominante taal in Europa. Het probleem met een dominante taal is dat velen deze taal leren maar haar nimmer zo goed beheersen als hun moedertaal; dit in tegenstelling tot de moedertaalsprekers van de dominante taal die het erg gemakkelijk hebben. Zamenhof bedacht dat als iedereen een vreemde taal leert, een taal zonder moedertaalsprekers, dan is er altijd sprake van gelijkwaardige communicatie. Het Esperanto werd een groot succes, maar toen de tweede wereldoorlog begon werd de taal verboden verklaard, het was volgens de nazi's een joodse uitvinding, daar Zamenhof een jood was. Na de oorlog is het Esperanto enigszins weer opgekomen, maar moest het toch afleggen tegen het populairder wordende Engels.
Toch zijn er nog tientallen andere namen te geven van kunsttalen, sommige meer succesvol dan anderen. Volapük, Quenya, Sindarijns, Klingon, Toki Pona, Lojban, etc. De talen zijn met verschillende redenen door mensen ontwikkeld. Sommigen wilde een eenvoudige taal creëren die wellicht als internationale hulptaal zou kunnen worden gebruikt en anderen wilden juist een heel artistieke taal creëren; respectievelijke voorbeelden zijn het Esperanto door Zamenhof en Quenya door J.R.R. Tolkien.
Nu zijn er ook een heleboel mensen die zelf een taal creëren of althans een beginnetje maken. Bij verrweg de meesten blijft het bij een aantal aantekeningen en een klein tekstje, anderen maken er echt werk van en creëren enorme woordenlijsten, grammatica's met ingewikkelde vervoegingen voor werkwoorden en verbuigingen voor adjectieven en diminutieven. Terwijl de kans dat iemand ooit hun taal zal leren vrijwel nihil is. Maar dat is ook niet het uiteindelijke doel, je maakt een taal voor de lol, voor jezelf en doordat je een taal 'maakt' ga je ook veel bewuster naar natuurlijke talen kijken en begin je al vrij snel de techniek achter een natuurlijke taal te zien.
Welnu, zo iemand ben ik ook
Ik vind het heel erg leuk om me daar mee bezig te houden, te overdenken hoe ik een taal vorm kan geven, hoe het fonetisch goed gaat klinken, het orthografisch er aantrekkelijk uitziet en dat er nergens inconsequenties voordoen. Spelen met prefixen, infixen en suffixen. Dat klinkt wellicht alsof ik een ongelooflijke nerd ben.... hmm ja ik ben geen typical bad guy. Maar och ieder zijn hobby, de één is altijd bezig met z'n scooter/brommer/auto en de ander ontwerpt een taal. 
Nu wil ik graag weten of er misschien mensen hier zijn die dit ook doen of dat ik misschien hier toch wel de enige ben. Enfin, laat van je horen.
Toch zijn er nog tientallen andere namen te geven van kunsttalen, sommige meer succesvol dan anderen. Volapük, Quenya, Sindarijns, Klingon, Toki Pona, Lojban, etc. De talen zijn met verschillende redenen door mensen ontwikkeld. Sommigen wilde een eenvoudige taal creëren die wellicht als internationale hulptaal zou kunnen worden gebruikt en anderen wilden juist een heel artistieke taal creëren; respectievelijke voorbeelden zijn het Esperanto door Zamenhof en Quenya door J.R.R. Tolkien.
Nu zijn er ook een heleboel mensen die zelf een taal creëren of althans een beginnetje maken. Bij verrweg de meesten blijft het bij een aantal aantekeningen en een klein tekstje, anderen maken er echt werk van en creëren enorme woordenlijsten, grammatica's met ingewikkelde vervoegingen voor werkwoorden en verbuigingen voor adjectieven en diminutieven. Terwijl de kans dat iemand ooit hun taal zal leren vrijwel nihil is. Maar dat is ook niet het uiteindelijke doel, je maakt een taal voor de lol, voor jezelf en doordat je een taal 'maakt' ga je ook veel bewuster naar natuurlijke talen kijken en begin je al vrij snel de techniek achter een natuurlijke taal te zien.
Welnu, zo iemand ben ik ook
Ik vind het heel erg leuk om me daar mee bezig te houden, te overdenken hoe ik een taal vorm kan geven, hoe het fonetisch goed gaat klinken, het orthografisch er aantrekkelijk uitziet en dat er nergens inconsequenties voordoen. Spelen met prefixen, infixen en suffixen. Dat klinkt wellicht alsof ik een ongelooflijke nerd ben.... hmm ja ik ben geen typical bad guy. Maar och ieder zijn hobby, de één is altijd bezig met z'n scooter/brommer/auto en de ander ontwerpt een taal. Nu wil ik graag weten of er misschien mensen hier zijn die dit ook doen of dat ik misschien hier toch wel de enige ben. Enfin, laat van je horen.
Dat zou dan een neologisme kunnen zijn. Maar ik heb het echt over een geheel nieuwe taal. Met een eigen grammatica en een eigen woordenschat.
Maar ik heb het echt over een geheel nieuwe taal. Met een eigen grammatica en een eigen woordenschat.
Wat ik me dan afvraag, baseer je het ook op bestaande talen? Kijk je bij je keuze voor de klanken in je taal naar bestaande talen? In talen met twee klinkers is het niet zo waarschijnlijk dat de klinkers b.v. de 'ij' en de 'ui' zijn. Dan is het eerder 'a' en 'o'.
Ik zou volgens mij mezelf helemaal opnaaien met fonologische principes, en nooit een fatsoenlijke taal ontwerpen.
Ik zou volgens mij mezelf helemaal opnaaien met fonologische principes, en nooit een fatsoenlijke taal ontwerpen.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Laat me een voorbeeld geven van een kunsttaal van mij, deze heeft nog geen uiteindelijke naam gekregen, de werktitel is: canis.
In plaats van de klassieke onderverdeling in geslachten van zelfstandige naamwoorden, kun je ook een onderverdeling maken in type zelfstandige naamwoorden. Aan elk groep kun je dan een onderscheidend lidwoord hangen. Dit is afgeleid van een verschijnsel afkomstig uit de Bantu talen, zoals het Swahili en Xhosa.
1. mensen -- lo
2. dingen / objecten -- la
3. planten en dieren -- li
4. abstractiva -- le
Vier voorbeeltjes, met daarnaast de typisch Romaanse liaison.
1. lo uomo (de man) -> l'uomo
2. la porta (de deur) -> la porta
3. li arba (de boom) -> l'arba
4. le amora (de liefde) -> l'amora
Je kunt dan eventueel besluiten of er persoonlijke voornaamwoorden nodig zijn of dat je kiest voor een ingewikkeld vervoegingssysteem voor werkwoorden waarin de persoon en het aantal in zijn verwerkt.
persoonlijke voornaamwoorden, subject en object vorm. Met enkel mannelijke en vrouwelijke vormen in de 3e persoon enkelvoud. Uiteraard zou dit ook mogelijk zijn bij de andere personen zoals we ook weer terugzien in de Semitische talen.
1e pers ev: ios - iosla
2e pers ev: tos - tosla
3e pers ev (m): eos - eosla
3e pers ev (v): eas - easla
1e pers mv: nos - nosla
2e pers mv: vos - vosla
3e pers mv: pos - posla
Wat is gemakkelijker?
Ios amoro tosla of Tosl'amoro
(beide betekenen: Ik houd van jou)
Ios marso of Marso
(beide betekenen: Ik loop)
In het eerste geval helpt een persoonlijk voornaamwoord, in het tweede geval moet je het afleiden aan de vervoeging van het werkwoord.
Het werkwoord kan in diverse tijden worden vervoegd in diverse personen. In het Nederlands kennen we 8 tijden en 6 personen. Dus dat betekent dat elk werkwoord in theorie 48 verschillende vervoegingen zou moeten krijgen als we geen persoonlijke voornaamwoorden zouden gebruiken. Of we zouden het uit de context moeten afleiden.
Ik heb gekozen voor persoonlijke voornaamwoorden, samen met een eenvoudig systeem voor het vervoegen van werkwoorden. Dat komt het dichtst in de buurt van Germaanse talen.
Verder kunnen we natuurlijk ook zelfstandige naamwoorden sterk agglutinerend maken met affixen en in het bijzonder suffixen. Dit verschijnsel vinden we terug in agglutinerende talen als het Turks.
l'uomo (de man)
l'uomino (het mannetje)
l'uomi (de mannen)
l'uomini (de mannetjes)
l'uomonon (mijn man)
l'uomonin (mijn mannen)
l'uomononino (mijn mannetje)
l'uomononini (mijn mannetjes)
En zo kun je wel doorgaan en het telkens complexer maken. Maar of het de leesbaarheid ten goede komt...
Welnu, dit is nou een heel kort opzetje van keuzes die je kunt maken bij het ontwikkelen van een taal. Zoals je ziet zijn de keuzes en de mogelijkheden legio! Zelf een taal maken, een creatief en intelligent proces.
In plaats van de klassieke onderverdeling in geslachten van zelfstandige naamwoorden, kun je ook een onderverdeling maken in type zelfstandige naamwoorden. Aan elk groep kun je dan een onderscheidend lidwoord hangen. Dit is afgeleid van een verschijnsel afkomstig uit de Bantu talen, zoals het Swahili en Xhosa.
1. mensen -- lo
2. dingen / objecten -- la
3. planten en dieren -- li
4. abstractiva -- le
Vier voorbeeltjes, met daarnaast de typisch Romaanse liaison.
1. lo uomo (de man) -> l'uomo
2. la porta (de deur) -> la porta
3. li arba (de boom) -> l'arba
4. le amora (de liefde) -> l'amora
Je kunt dan eventueel besluiten of er persoonlijke voornaamwoorden nodig zijn of dat je kiest voor een ingewikkeld vervoegingssysteem voor werkwoorden waarin de persoon en het aantal in zijn verwerkt.
persoonlijke voornaamwoorden, subject en object vorm. Met enkel mannelijke en vrouwelijke vormen in de 3e persoon enkelvoud. Uiteraard zou dit ook mogelijk zijn bij de andere personen zoals we ook weer terugzien in de Semitische talen.
1e pers ev: ios - iosla
2e pers ev: tos - tosla
3e pers ev (m): eos - eosla
3e pers ev (v): eas - easla
1e pers mv: nos - nosla
2e pers mv: vos - vosla
3e pers mv: pos - posla
Wat is gemakkelijker?
Ios amoro tosla of Tosl'amoro
(beide betekenen: Ik houd van jou)
Ios marso of Marso
(beide betekenen: Ik loop)
In het eerste geval helpt een persoonlijk voornaamwoord, in het tweede geval moet je het afleiden aan de vervoeging van het werkwoord.
Het werkwoord kan in diverse tijden worden vervoegd in diverse personen. In het Nederlands kennen we 8 tijden en 6 personen. Dus dat betekent dat elk werkwoord in theorie 48 verschillende vervoegingen zou moeten krijgen als we geen persoonlijke voornaamwoorden zouden gebruiken. Of we zouden het uit de context moeten afleiden.
Ik heb gekozen voor persoonlijke voornaamwoorden, samen met een eenvoudig systeem voor het vervoegen van werkwoorden. Dat komt het dichtst in de buurt van Germaanse talen.
Verder kunnen we natuurlijk ook zelfstandige naamwoorden sterk agglutinerend maken met affixen en in het bijzonder suffixen. Dit verschijnsel vinden we terug in agglutinerende talen als het Turks.
l'uomo (de man)
l'uomino (het mannetje)
l'uomi (de mannen)
l'uomini (de mannetjes)
l'uomonon (mijn man)
l'uomonin (mijn mannen)
l'uomononino (mijn mannetje)
l'uomononini (mijn mannetjes)
En zo kun je wel doorgaan en het telkens complexer maken. Maar of het de leesbaarheid ten goede komt...
Welnu, dit is nou een heel kort opzetje van keuzes die je kunt maken bij het ontwikkelen van een taal. Zoals je ziet zijn de keuzes en de mogelijkheden legio! Zelf een taal maken, een creatief en intelligent proces.
Fonologie is een zeer belangrijk onderdeel van de taal. Sommige mensen zijn daar sterker in dan anderen zoals je wellicht begrijpt. Ik zelf ben sterker in grammatica en niet zo'n held met fonologische principes. Want elk woord, elke zin is uiteindelijk een codering voor een symfonie van geluiden, waaraan wij een betekenis hebben verbonden. Dan is het prettig dat het technisch goed in elkaar steekt en het mag esthetisch ook wel een beetje aardig in elkaar zitten.quote:Op donderdag 29 januari 2009 01:20 schreef Iblis het volgende:
Wat ik me dan afvraag, baseer je het ook op bestaande talen? Kijk je bij je keuze voor de klanken in je taal naar bestaande talen? In talen met twee klinkers is het niet zo waarschijnlijk dat de klinkers b.v. de 'ij' en de 'ui' zijn. Dan is het eerder 'a' en 'o'.
Ik zou volgens mij mezelf helemaal opnaaien met fonologische principes, en nooit een fatsoenlijke taal ontwerpen.
Bij het ontwikkelen van een taal, kun je eigenlijk twee kanten op... of je baseert de taal op een reeds bestaande taal, dit is een zogenaamde a posteriori kunsttaal of een je baseert het geheel op een zelf bedacht systeem, zowel syntactisch als fonetisch; dat noemen we de a priori kunsttalen. Bij de a posteriori kunsttalen is het vaak belangrijk dat de taal veel overeenkomsten heeft met natuurlijke talen; vaak ook omdat het dan een hulptaal betreft en die mag dus niet al te grillig zijn. Een a priori kunsttaal zoals het Klingon kan natuurlijk precies helemaal anders zijn, de fonetiek zou dan van ondergeschikt belang kunnen zijn. Al zien we dat niet terug bij het Quenya van Tolkien.
Uiteindelijk is het de keuze van de gene die de taal creëert.
P.s.: Daarom richten velen zich ook vooral op a posteriori kunsttalen met een duidelijk Romaanse invloed. De fonetiek is vaak vrij eenvoudig en kan ook mee worden gespeeld zonder al te vreemde resultaten te verkrijgen. Het is uiteraard wel minder origineel.
[ Bericht 6% gewijzigd door Leviwosc op 29-01-2009 02:06:05 (p.s. toegevoegd...) ]
Leuk!
Ik dacht dat ik de enige was, maar ik ben hier ook al heel lang op puur recreatieve basis mee bezig, meer dan tien jaar. ik ben from scratch begonnen toen ik denk ik twaalf was, toen was het echt proberen zo raar en afwijkend mogelijk werkwoorden te vervoegen en rare zelfstandig naamwoorden te bedenken. Ik heb het toch op de een of andere manier nooit uit m'n hoofd weten te zetten en ben steeds gaan schaven en soms heb ik het zelfs over een compleet andere boeg gegooid.
Ik vind het ook gewoon leuk om me er mee bezig te houden en kijken wat de meest practische aspecten uit verschillende taalsoorten om een taal te ontwikkelen die niet moeilijk in gebruik is, zonder dat het per se een soort esperanto wordt, dat in mijn optiek te rigde en weinig "buigbaar" is om een "natuurlijke" taal te zijn.
Ben laatstelijk bezig om idd ook Swahili te verwerken (ik heb het twee jaar terug redelijk goed leren spreken in Tanzania. echt een openbaring voor grammaticale nieuwigheden!), tegeljk met niet-Indo-Europese aspecten zoals uit het Fins.
Ik dacht dat ik de enige was, maar ik ben hier ook al heel lang op puur recreatieve basis mee bezig, meer dan tien jaar. ik ben from scratch begonnen toen ik denk ik twaalf was, toen was het echt proberen zo raar en afwijkend mogelijk werkwoorden te vervoegen en rare zelfstandig naamwoorden te bedenken. Ik heb het toch op de een of andere manier nooit uit m'n hoofd weten te zetten en ben steeds gaan schaven en soms heb ik het zelfs over een compleet andere boeg gegooid.
Ik vind het ook gewoon leuk om me er mee bezig te houden en kijken wat de meest practische aspecten uit verschillende taalsoorten om een taal te ontwikkelen die niet moeilijk in gebruik is, zonder dat het per se een soort esperanto wordt, dat in mijn optiek te rigde en weinig "buigbaar" is om een "natuurlijke" taal te zijn.
Ben laatstelijk bezig om idd ook Swahili te verwerken (ik heb het twee jaar terug redelijk goed leren spreken in Tanzania. echt een openbaring voor grammaticale nieuwigheden!), tegeljk met niet-Indo-Europese aspecten zoals uit het Fins.
- Why do people have to die?
- To make life important. None of us know how long we've got. Which is why we have to make each day matter. - Six Feet Under
If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite
- To make life important. None of us know how long we've got. Which is why we have to make each day matter. - Six Feet Under
If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite
Je bent zeker niet de enige!
Erg leuk dat er toch ook meerderen zijn zoals ik.
Jij spreekt redelijk Swahili? Dat lijkt me wel heel erg tof! Ik kom niet verder dan 'jambo'.
Laat, als je dat wilt, maar wat zien van je kunsttaal.
Erg leuk dat er toch ook meerderen zijn zoals ik.
Jij spreekt redelijk Swahili? Dat lijkt me wel heel erg tof! Ik kom niet verder dan 'jambo'.
Laat, als je dat wilt, maar wat zien van je kunsttaal.
Ik ben het meeste Swahili helaas weer vergeten, maar ik denk dat ik het wel weer snel zou oppakken, omdat het niet eens zo'n heel erg moeilijke taal is. Een paar lessen en vooral veel praktijkoefening werken het best.
vooruit, een paar voorbeelden van mijn geesteskind.
Zelfstandige naamwoorden eindigen altijd op een klinker. Deze eindklinker geeft globaal genomen een bepaalde semantische betekenis aan een woord, zodat je - als in Swahili- van woordklassen zou kunnen spreken.
Woorden op -a/-ä zijn over het algemeen woorden die abstracte begrippen of soorten weergeven.
maana - woord
kala - jaar
kähä - mens
Woorden op -o/-ö geven tastbare voorwerpen en objecten weer:
sseklo - fiets
kyrkko - kerk
tiö - weg
Dan is er nog een restklasse met woorden die in de nominatief op -i eindigen, maar verbogen worden met -e. Dit kunnen van allerlei soorten woorden zijn.
paasari - markt
mäheli - afdeling
rravisti - ober
Een interessant taalkundig/fonologisch aspect kwam ik tegen in het Fins. het Turks heeft dit in mindere mate ook, de zogeheten vocaalharmonie. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt tussen "harde" en "zachte" klinkers en restklinkers. Deze klinkers komen niet bij elkaar voor in een woord, en dat is vooral van belang bij het vervoegen van zelfstandig en bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden.
Harde klinkers zijn a o en u, zachte klinkers zijn ä ö en ü, neutrale klinkers zijn e i en y.
Er zijn 8 naamvallen, die ieder een aparte functie in de zin vertolken, deze zijn vooral gebaseerd op de (proto-)indo-europese naamvallen,met daarbij een enkele aanpassing. Dit is in het Fins ook zo, maar daarin komen 12 of meer naamvallen voor en dan wordt het wel erg onoverzichtelijk. Het ziet er dan als volgt uit:
kala (nominatief)
kalan (genitief)
kalalla (datief)
kalaa (accusatief)
kalaa (partitief)
kalalka (ablatief)
kalava (locatief, plaatsaanduiding)
kalasse (temporaal, tijdsaanduiding)
Dit moet maar even als voorbeeld dienen, het is natuurlijk semantisch uitgesloten dat het woord "jaar" een plaatsaanduiding, heeft, evenals andere woorden geen tijdsuitdrukking kunnen hebben.
De eindklinker van een uitgang verandert als er een harde of zachte klinker in de stam van het woord staat. Het woord "tiö", zou als uitgang -ä in plaats van a krijgen
De partitief werkt een beetje zoals in het Frans "de" fungeert in een uitdrukking als "beaucoup des gens", of om een deel van het geheel weer te geven. De vertaling van het zinnetje zou dan "vingä kähää" zijn. Voordeel hiervan is dat de vocaalharmonie gewaarborgd blijft in samengestelde begrippen:
määhä - groente
kuolla - winkel
-> kuolla määhää - "winkel van groente = groenteboer" (en niet määhäkuolla, want dan schendt je de vocaalharmonieregel)
Het grappige is dat het Fins deze regel niet altijd volgt, ondanks dat het een partitief heeft.
In het Swahili zie je een beetje hetzelfde, maar dan gebruikt het een verbindingswoord:
"koti la mvua" is bij voorbeeld "regenjas" (letterlijk "jas van/voor regen") en Romaanse talen hebben deze constructie natuurlijk ook vaak.
Zo, pff, da's voor nu wel even genoeg, Misschien later nog eens wat.
[ Bericht 0% gewijzigd door outtayourleague op 06-02-2009 14:10:22 ]
vooruit, een paar voorbeelden van mijn geesteskind.
Zelfstandige naamwoorden eindigen altijd op een klinker. Deze eindklinker geeft globaal genomen een bepaalde semantische betekenis aan een woord, zodat je - als in Swahili- van woordklassen zou kunnen spreken.
Woorden op -a/-ä zijn over het algemeen woorden die abstracte begrippen of soorten weergeven.
maana - woord
kala - jaar
kähä - mens
Woorden op -o/-ö geven tastbare voorwerpen en objecten weer:
sseklo - fiets
kyrkko - kerk
tiö - weg
Dan is er nog een restklasse met woorden die in de nominatief op -i eindigen, maar verbogen worden met -e. Dit kunnen van allerlei soorten woorden zijn.
paasari - markt
mäheli - afdeling
rravisti - ober
Een interessant taalkundig/fonologisch aspect kwam ik tegen in het Fins. het Turks heeft dit in mindere mate ook, de zogeheten vocaalharmonie. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt tussen "harde" en "zachte" klinkers en restklinkers. Deze klinkers komen niet bij elkaar voor in een woord, en dat is vooral van belang bij het vervoegen van zelfstandig en bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden.
Harde klinkers zijn a o en u, zachte klinkers zijn ä ö en ü, neutrale klinkers zijn e i en y.
Er zijn 8 naamvallen, die ieder een aparte functie in de zin vertolken, deze zijn vooral gebaseerd op de (proto-)indo-europese naamvallen,met daarbij een enkele aanpassing. Dit is in het Fins ook zo, maar daarin komen 12 of meer naamvallen voor en dan wordt het wel erg onoverzichtelijk. Het ziet er dan als volgt uit:
kala (nominatief)
kalan (genitief)
kalalla (datief)
kalaa (accusatief)
kalaa (partitief)
kalalka (ablatief)
kalava (locatief, plaatsaanduiding)
kalasse (temporaal, tijdsaanduiding)
Dit moet maar even als voorbeeld dienen, het is natuurlijk semantisch uitgesloten dat het woord "jaar" een plaatsaanduiding, heeft, evenals andere woorden geen tijdsuitdrukking kunnen hebben.
De eindklinker van een uitgang verandert als er een harde of zachte klinker in de stam van het woord staat. Het woord "tiö", zou als uitgang -ä in plaats van a krijgen
De partitief werkt een beetje zoals in het Frans "de" fungeert in een uitdrukking als "beaucoup des gens", of om een deel van het geheel weer te geven. De vertaling van het zinnetje zou dan "vingä kähää" zijn. Voordeel hiervan is dat de vocaalharmonie gewaarborgd blijft in samengestelde begrippen:
määhä - groente
kuolla - winkel
-> kuolla määhää - "winkel van groente = groenteboer" (en niet määhäkuolla, want dan schendt je de vocaalharmonieregel)
Het grappige is dat het Fins deze regel niet altijd volgt, ondanks dat het een partitief heeft.
In het Swahili zie je een beetje hetzelfde, maar dan gebruikt het een verbindingswoord:
"koti la mvua" is bij voorbeeld "regenjas" (letterlijk "jas van/voor regen") en Romaanse talen hebben deze constructie natuurlijk ook vaak.
Zo, pff, da's voor nu wel even genoeg, Misschien later nog eens wat.
[ Bericht 0% gewijzigd door outtayourleague op 06-02-2009 14:10:22 ]
- Why do people have to die?
- To make life important. None of us know how long we've got. Which is why we have to make each day matter. - Six Feet Under
If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite
- To make life important. None of us know how long we've got. Which is why we have to make each day matter. - Six Feet Under
If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite
|
|
