OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Zal ik maar zelf beginnen, mijn naam is dus niet Faja in het echt, maar begint met de letter P.
Ik ben bijna 30 jaar geleden geboren in onze hoofdstad als oudste van het gezin. Ik heb nog een zusje die 2 jaar jonger is, die naast me woont maar waar ik amper contact mee heb. Ik had van mijn 12e tot mijn 16e een super tijd op de mavo, heel veel vrienden gemaakt waar ik nog altijd mee contact heb. Ook mijn eerste echte grote liefde heb ik daar opgedoken, een jongen die 5 jaar ouder is en op het vwo zat. Pas toen ik in het laatste jaar MBO zat kregen wij wat met elkaar. In die tijd was ik onhandelbaar, dwars en een vreselijke puber. Ik lag vaak in de clinche met mijn ouders en was op een gegeven moment alleen nog maar thuis om te slapen.
Nog voor het aanbreken van mijn 18e verjaardag was ik uit huis vertrokken. Ik woonde een half jaar bij mijn vriend in huis maar kon daar niet aarden, dus na een half jaar zei ik dat ik terug wou in een woonwagen. Zo een klein flatje met een balkon van 1 bij 2 en buren die ik niet kon was niks voor iemand die gewent is de deur open te doen en buiten te staan te midden van familie. Hij verhuisde mee terug en tot mijn 21 waren wij bij elkaar.
Op mijn 21e verloor ik 1 van mijn beste vriendinnen door de brand in een ski trein in kaprun (oostenrijk), ik kon met mijn verdriet alleen bij onze wederzijdse vriendin terecht maar thuis dus niet. Ook mijn ouders zijn wat betreft emoties vlak, ze condoleren je maar je moet niet in je verdriet gaan zwelgen.
Niet veel later op een zaterdagochtend in maart kreeg mijn opa een beroerte en storte mijn wereld letterlijk in. De dag erna is hij overleden. Mijn opa en oma waren een soort van 2e ouders, ik heb bij hen in huis gewoont en zij hebben mij grotendeels groot gebracht.
Mijn moeder is als kind mishandeld en heeft daardoor nooit echt genegenheid kunnen tonen, pas nu ze oma is lukt dat haar. En dan ook alleen richting de kleinkinderen, ze probeert goed te maken wat haar bij ons niet lukte. Nu ik volwassen ben kan ik er begrip voor op brengen, als kind snapte ik er niks van.
Nog een maand na het overlijden van mijn opa is mijn neefje vermoord, een avondje stappen in Schagen met 6 messteken moeten bekopen. Mijn relatie was inmiddels al over en ik heb een flinke periode in een diep zwart gat zeten, elk weekend stappen om zo maar te vergeten wat er was gebeurd. Mijn neefje had een beste vriend als kind, waar mee ik ook was opgegroeid vanaf mijn 6e. Mijn oom en tante hadden hem graag bij de crematie aanwezig maar niemand wist waar hij woonde of uit hing. Ik wist dat hij bij de landmacht werkzaam was en via via had ik vernomen dat hij in Duitsland was gelegerd. Ik heb een dag voor de crematie iedereen van de landmacht, van banenwinkel tot aan basissen in Duitsland afgebeld tot ik iemand aan de lijn kreeg die hem kon. Nog net op tijd kon ik zijn vriendin bereiken en de boodschap door geven. Slechts enkele ogenblikken voor het vertrekken van de rouwstoet naar het crematorium was hij er dan toch. Hij was mijn steun en toeverlaat tijdens de dienst en ik het zijne. Hierna hebben we contact gehouden.
Een jaar later stond hij op de sterfdag van mijn neefje op de stoep om samen langs mijn oom en tante te gaan. Niet veel later was zijn relatie verbroken en zijn wij een relatie begonnen. Binnen enkele weken woonde we samen, een jaar later waren we getrouwd en nog een paar maanden later was ik zwanger van onze dochter. Inmiddels zijn we al weer 7 jaar samen, 6 jaar getrouwd en hebben we na onze dochter een jaar geleden nog een zoon gekregen.
Qua werk heb ik het nodige gedaan, ik heb de opleiding mbo algemeen commercieel gedaan (dus ik kan mijn eigen groothandel of detailhandel openen), heb naast school nog een middle management opleiding gedaan en behaald, Nima A heb ik tot 2 keer geprobeerd te behalen maar ik sla dicht bij formules. Ik heb nog een opleiding Business Englisch aan de University of Cambridge gedaan en heb een onafgemaakte cursus steno in de kast liggen. Ben ooit fulltime begonnen bij de prenatal en daarna via verschillende kantoor functies (tsja waarom iets commercieels als opleiding gedaan) bij mijn huidige werkgever gekomen, waar ik nu al weer 7 jaar werk. Mijn wens is om ooit iets voor me zelf te beginnen maar ik ben momenteel erg druk met een kind dat vaak ziek is. Nu is mijn streven om in de toekomst 1 dag minder te werken als het financieel mogelijk is waardoor ik een dag minder in de week onze zoon naar de creche hoef te brengen. Hi gaat nu 3 dagen in de week en vaak is het 1 dag te veel.
Mijn dochter is vernoemd naar de hoofdpersonage uit mijn lievelingsboek, Nevelen van Avalon (Marion Bradley). Een priesteres van het heilige eiland Avalon en tevens de halfzuster van koning Arthur. Aangezien ik mijn dochter een naam van een heilige, en voor sommige een heidense, heb gegeven wou ik mijn zoon ook een naam geven van een heilige. Zijn overgrootvader had de bijbelse naam David maar na mij verdiept te hebben in het heilige schrift, want ik ben dus totaal niet van het geloof, kwam ik er achter dat koning David dan wel de reus Goliath had verslagen maar hij had ook een getrouwde vrouw tot zijn minnares gemaakt en haar echtgenoot de oorlog in gestuurd om zo gedood te worden zodat hij haar de zijne kon maken. Profeet Nathan heeft koning David toen op het matje geroepen. En zo doende kwam ik bij de naam Nathan. Ik vond de naam Ezra ook erg mooi maar mijn man was daar niet van gecharmeerd. Kan niet alles hebben en in lijn met de namen van onze dochter en mijn stiefzoon klonk Nathan ook beter.
Ik lees graag en veel (als ik er de tijd voor heb), ben nog net niet aan mijn camera vast geplakt en helaas niet zo creatief als ik zou willen zijn. Ik zie soms de mooiste creaties voor kinderen voorbij komen op FOK en denk dan wel eens bij me zelf kon ik dat ook maar. Misschien wanneer ik in de toekomst iets meer tiijd heb om lekker thuis met de jongste bezig te zijn dat ik nog wel eens iets creatiefs ga proberen. Misschien een naaicursus bij het buurthuis ofzo. Films kijken is ook 1 van mijn hobbies en voor dat ik kinderen had zat ik meestal een keer of 3-4 in de week in de bioscoop. Helaas heb ik daar nu bijzonder weinig tijd voor maar probeer wel bij te blijven met wat er in de bios draait. Quentin Tarantino is echt meesterlijk goed en ik moet nog beginnen aan een klassieker Roots.
Ik probeer me te verdiepen in de slavernij en de geschiedenis daarvan. Iets wat voor mijn schoonvader erg belangrijk is en iets wat ik mijn kinderen, half Surinaams en afstammelinen van slaven, mee wil geven is dat nog niet zo lang geleden vrijheid voor zwarte mensen een groot taboe was. Het is ook best raar om een achternaam van een slavenhandelaar te dragen. Zelf ben ik van Joodse voorouders en ook zitten er Duitse genen in mijn bloed. Iets wat ik ook in de toekomst wil doen is naar Auschwitz om met eigen ogen te zien wat zich daar heeft voltrokken. Schijnt dat mijn naam veelvuldig op de lijst staat van vervolgden. Zo dat was een behoorlijk lange update.
Ik wil graag het stokje door geven aan Maneki. Hoe vind je het om na je zoons een dochter te hebben? Is het een wereld van verschil? En wat maakt FOK voor jou zo bijzonder?
[ Bericht 11% gewijzigd door Lois op 23-02-2009 19:59:51 ]
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Zal ik maar zelf beginnen, mijn naam is dus niet Faja in het echt, maar begint met de letter P.
Ik ben bijna 30 jaar geleden geboren in onze hoofdstad als oudste van het gezin. Ik heb nog een zusje die 2 jaar jonger is, die naast me woont maar waar ik amper contact mee heb. Ik had van mijn 12e tot mijn 16e een super tijd op de mavo, heel veel vrienden gemaakt waar ik nog altijd mee contact heb. Ook mijn eerste echte grote liefde heb ik daar opgedoken, een jongen die 5 jaar ouder is en op het vwo zat. Pas toen ik in het laatste jaar MBO zat kregen wij wat met elkaar. In die tijd was ik onhandelbaar, dwars en een vreselijke puber. Ik lag vaak in de clinche met mijn ouders en was op een gegeven moment alleen nog maar thuis om te slapen.
Nog voor het aanbreken van mijn 18e verjaardag was ik uit huis vertrokken. Ik woonde een half jaar bij mijn vriend in huis maar kon daar niet aarden, dus na een half jaar zei ik dat ik terug wou in een woonwagen. Zo een klein flatje met een balkon van 1 bij 2 en buren die ik niet kon was niks voor iemand die gewent is de deur open te doen en buiten te staan te midden van familie. Hij verhuisde mee terug en tot mijn 21 waren wij bij elkaar.
Op mijn 21e verloor ik 1 van mijn beste vriendinnen door de brand in een ski trein in kaprun (oostenrijk), ik kon met mijn verdriet alleen bij onze wederzijdse vriendin terecht maar thuis dus niet. Ook mijn ouders zijn wat betreft emoties vlak, ze condoleren je maar je moet niet in je verdriet gaan zwelgen.
Niet veel later op een zaterdagochtend in maart kreeg mijn opa een beroerte en storte mijn wereld letterlijk in. De dag erna is hij overleden. Mijn opa en oma waren een soort van 2e ouders, ik heb bij hen in huis gewoont en zij hebben mij grotendeels groot gebracht.
Mijn moeder is als kind mishandeld en heeft daardoor nooit echt genegenheid kunnen tonen, pas nu ze oma is lukt dat haar. En dan ook alleen richting de kleinkinderen, ze probeert goed te maken wat haar bij ons niet lukte. Nu ik volwassen ben kan ik er begrip voor op brengen, als kind snapte ik er niks van.
Nog een maand na het overlijden van mijn opa is mijn neefje vermoord, een avondje stappen in Schagen met 6 messteken moeten bekopen. Mijn relatie was inmiddels al over en ik heb een flinke periode in een diep zwart gat zeten, elk weekend stappen om zo maar te vergeten wat er was gebeurd. Mijn neefje had een beste vriend als kind, waar mee ik ook was opgegroeid vanaf mijn 6e. Mijn oom en tante hadden hem graag bij de crematie aanwezig maar niemand wist waar hij woonde of uit hing. Ik wist dat hij bij de landmacht werkzaam was en via via had ik vernomen dat hij in Duitsland was gelegerd. Ik heb een dag voor de crematie iedereen van de landmacht, van banenwinkel tot aan basissen in Duitsland afgebeld tot ik iemand aan de lijn kreeg die hem kon. Nog net op tijd kon ik zijn vriendin bereiken en de boodschap door geven. Slechts enkele ogenblikken voor het vertrekken van de rouwstoet naar het crematorium was hij er dan toch. Hij was mijn steun en toeverlaat tijdens de dienst en ik het zijne. Hierna hebben we contact gehouden.
Een jaar later stond hij op de sterfdag van mijn neefje op de stoep om samen langs mijn oom en tante te gaan. Niet veel later was zijn relatie verbroken en zijn wij een relatie begonnen. Binnen enkele weken woonde we samen, een jaar later waren we getrouwd en nog een paar maanden later was ik zwanger van onze dochter. Inmiddels zijn we al weer 7 jaar samen, 6 jaar getrouwd en hebben we na onze dochter een jaar geleden nog een zoon gekregen.
Qua werk heb ik het nodige gedaan, ik heb de opleiding mbo algemeen commercieel gedaan (dus ik kan mijn eigen groothandel of detailhandel openen), heb naast school nog een middle management opleiding gedaan en behaald, Nima A heb ik tot 2 keer geprobeerd te behalen maar ik sla dicht bij formules. Ik heb nog een opleiding Business Englisch aan de University of Cambridge gedaan en heb een onafgemaakte cursus steno in de kast liggen. Ben ooit fulltime begonnen bij de prenatal en daarna via verschillende kantoor functies (tsja waarom iets commercieels als opleiding gedaan) bij mijn huidige werkgever gekomen, waar ik nu al weer 7 jaar werk. Mijn wens is om ooit iets voor me zelf te beginnen maar ik ben momenteel erg druk met een kind dat vaak ziek is. Nu is mijn streven om in de toekomst 1 dag minder te werken als het financieel mogelijk is waardoor ik een dag minder in de week onze zoon naar de creche hoef te brengen. Hi gaat nu 3 dagen in de week en vaak is het 1 dag te veel.
Mijn dochter is vernoemd naar de hoofdpersonage uit mijn lievelingsboek, Nevelen van Avalon (Marion Bradley). Een priesteres van het heilige eiland Avalon en tevens de halfzuster van koning Arthur. Aangezien ik mijn dochter een naam van een heilige, en voor sommige een heidense, heb gegeven wou ik mijn zoon ook een naam geven van een heilige. Zijn overgrootvader had de bijbelse naam David maar na mij verdiept te hebben in het heilige schrift, want ik ben dus totaal niet van het geloof, kwam ik er achter dat koning David dan wel de reus Goliath had verslagen maar hij had ook een getrouwde vrouw tot zijn minnares gemaakt en haar echtgenoot de oorlog in gestuurd om zo gedood te worden zodat hij haar de zijne kon maken. Profeet Nathan heeft koning David toen op het matje geroepen. En zo doende kwam ik bij de naam Nathan. Ik vond de naam Ezra ook erg mooi maar mijn man was daar niet van gecharmeerd. Kan niet alles hebben en in lijn met de namen van onze dochter en mijn stiefzoon klonk Nathan ook beter.
Ik lees graag en veel (als ik er de tijd voor heb), ben nog net niet aan mijn camera vast geplakt en helaas niet zo creatief als ik zou willen zijn. Ik zie soms de mooiste creaties voor kinderen voorbij komen op FOK en denk dan wel eens bij me zelf kon ik dat ook maar. Misschien wanneer ik in de toekomst iets meer tiijd heb om lekker thuis met de jongste bezig te zijn dat ik nog wel eens iets creatiefs ga proberen. Misschien een naaicursus bij het buurthuis ofzo. Films kijken is ook 1 van mijn hobbies en voor dat ik kinderen had zat ik meestal een keer of 3-4 in de week in de bioscoop. Helaas heb ik daar nu bijzonder weinig tijd voor maar probeer wel bij te blijven met wat er in de bios draait. Quentin Tarantino is echt meesterlijk goed en ik moet nog beginnen aan een klassieker Roots.
Ik probeer me te verdiepen in de slavernij en de geschiedenis daarvan. Iets wat voor mijn schoonvader erg belangrijk is en iets wat ik mijn kinderen, half Surinaams en afstammelinen van slaven, mee wil geven is dat nog niet zo lang geleden vrijheid voor zwarte mensen een groot taboe was. Het is ook best raar om een achternaam van een slavenhandelaar te dragen. Zelf ben ik van Joodse voorouders en ook zitten er Duitse genen in mijn bloed. Iets wat ik ook in de toekomst wil doen is naar Auschwitz om met eigen ogen te zien wat zich daar heeft voltrokken. Schijnt dat mijn naam veelvuldig op de lijst staat van vervolgden. Zo dat was een behoorlijk lange update.
Ik wil graag het stokje door geven aan Maneki. Hoe vind je het om na je zoons een dochter te hebben? Is het een wereld van verschil? En wat maakt FOK voor jou zo bijzonder?
[ Bericht 11% gewijzigd door Lois op 23-02-2009 19:59:51 ]
Leuk idee Faya!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Dank jullie wel, nu even wachten tot Maneki het stokje overneemt en weer doorgeeft aan een mede OUD fokker.
Is het dan misschien wel een idee om dit topic een beetje schoon te houden qua reacties zodat we straks echt een hele estafette onder elkaar hebben staan?
(of zoiets)
(of zoiets)
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
[update van het verhaal, 22-02-2009]
Bijna 10 jaar geleden kwam ik net uit een relatie en was even aan het genieten van mijn vrijheid. Ver van huis, op een tattooconventie kwam ik hem ineens tegen.
We raakten aan de praat en bleken in hetzelfde dorp te wonen. Hij vroeg me of ik met hem en zijn vrienden mee terug wilde rijden maar ik weigerde, had er geen trek in met een stel onbekenden terug te reizen. Dus hij vetrok en ik had geen telefoonnummer..zelfs geen achternaam van hem.
3 Weken later op een festival in ons dorp kwam ik hem weer tegen. We wisselden direct telefoonnummers en achternamen uit. We bleken al meer aan elkaar verwant te zijn dan we in eerste instantie dachten..in onze jeugd hadden we in hetzelfde huis gewoond. Zijn slaapkamer werd, direct nadat hij wegverhuisde, mijn slaapkamer.
We waren vanaf dat moment eigenlijk onafscheidelijk.
Na 2 zwangerschappen waarin we resp. een huis moesten kopen want we woonden beide nog bij onze ouders, een prenatale depressie, hyperemesis gravidarum, een postnatale depressie, een miskraam tussendoor en bij zwangerschap 2; bloedingen in de eerste weken, bekkeninstabiliteit vanaf week 10, een rolstoel vanaf week 25 en een week na de bevalling kraamvrouwenkoorts, waren we hélemaal klaar met kindertjes maken. We hadden 2 gezonde jongens en zwanger zijn was lijkbaar niet voor mij weggelegd. Ik kon er eigenlijk geen vrede mee hebben dat ik geen dochter had. Vanaf het moment dat ik mezelf met kindertjes zag, zag ik daar een dochter bij. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik er zo van overtuigd dat het een meisje zou worden, dat ik de eerste weken nadat hij geboren was eigenlijk niet veel van hem moest weten. Ik was blij dat hij er was hoor, en ik hield veel van hem maar het was geen meisje. Ik voelde me er vreselijk onder dat ik er zo over dacht maar kon die gedachtes niet stoppen. Bij nummer 2 lieten we halverwege een echo maken zodat ik voorbereid was. Na zijn geboorte was het ook direct goed, ik had een jochie en dat was ok. Ik was blij met hem
Toen jongste 2 was ben ik gaan revalideren voor mijn bekken. Ik ben van helemaal niets meer kunnen, opgekrabbeld tot weer kunnen wandelen, en zelf m`n huishouden weer kunnen doen.
Toen ik stabiel was, dus al een jaar geen terugval meer had gehad, durfde ik voorzichtig te beginnen over een 3e kindje. Ik wilde toen eigenlijk vooral een 3e kindje en niet eens per se een meisje. Op een of andere manier had ik dat van me afgezet. Het leek me wel mooi ook, 3 knullen
Toen we eenmaal voor het echie gingen was is zo zwanger en ik was zó enorm bang..wat zou deze zwangerschap lichamelijk gaan betekenen voor me? Dat het niet zo soepel zou gaan waren we wel op ingesteld, dat ik last van mijn bekken zou krijgen ook. De praktijk was anders dan de theorie; ik kreeg van alles last maar niet van mijn bekken!
Na 40 weken van afzien door voortijdige weeactiviteit, PUPPP kwam daar een meisje tevoorschijn..een dochter! Het was een complete verrassing, ook al wisten we vanaf 20 weken al dat het een meisje zou worden. Het heeft me echt weken geduurd om er aan te wennen dat het echt een meisje was, noemde haar in het begin ook vaak jochie :’) Heb de eerste weken wel 20x per dag in de luier gekeken, gewoon om te zien dat er echt geen piemeltje aanzat
En nu, het is gewoon een kindje zoals haar broers. Lekker met haar eigen dingetjes en eigen gebruiksaanwijzing. Het enige verschil is dat ik met haar de moeder-dochterband hoop te hebben die ik met mijn eigen moeder nooit gehad heb. Winkelen met mijn dochter, het lijkt me geweldig
Ik ben wat ze noemen thuisblijfmoeder dus ik heb alle tijd voor ze. Als klein meisje slaapt heb ik even tijd voor mezelf. Ik kruip dan graag achter de naaimachine of duik de keuken in om iets te bakken. Taarten en cupcakes decoreren is een behoorlijke passie van me aan het worden, ik kan daar volledig m`n ei in kwijt. Verder heb ik met elke hobby eigenlijk wel iets, ik hou er van om creatief bezig te zijn.
Eten is een grote hobby van me, en dat is me eigenlijk ook wel aan te zien. Ik hou van Indisch, Italiaans en Grieks eten maar het meeste plezier doe je me eigenlijk met het toetje.
Je hoeft me er niet wakker voor te maken, `s nachts ben ik niet op mijn best.
Vroeger heb ik heel veel boeken verslonden, eigenlijk voornamelijk waargebeurde verhalen, maar de laatste jaren heb ik er geen tijd meer voor en de concentratie ontbreekt eerlijk gezegd.
De enige boeken waar ik nog regelmatig in neus zijn mijn kook- en bakboeken.
Ik wil het stokje doorgeven aan Spuuglokje en vraag mij af, waar ben jij bij jezelf trots op als moeder?
[ Bericht 77% gewijzigd door BE op 22-02-2009 16:55:29 ]
Bijna 10 jaar geleden kwam ik net uit een relatie en was even aan het genieten van mijn vrijheid. Ver van huis, op een tattooconventie kwam ik hem ineens tegen.
We raakten aan de praat en bleken in hetzelfde dorp te wonen. Hij vroeg me of ik met hem en zijn vrienden mee terug wilde rijden maar ik weigerde, had er geen trek in met een stel onbekenden terug te reizen. Dus hij vetrok en ik had geen telefoonnummer..zelfs geen achternaam van hem.
3 Weken later op een festival in ons dorp kwam ik hem weer tegen. We wisselden direct telefoonnummers en achternamen uit. We bleken al meer aan elkaar verwant te zijn dan we in eerste instantie dachten..in onze jeugd hadden we in hetzelfde huis gewoond. Zijn slaapkamer werd, direct nadat hij wegverhuisde, mijn slaapkamer.
We waren vanaf dat moment eigenlijk onafscheidelijk.
Na 2 zwangerschappen waarin we resp. een huis moesten kopen want we woonden beide nog bij onze ouders, een prenatale depressie, hyperemesis gravidarum, een postnatale depressie, een miskraam tussendoor en bij zwangerschap 2; bloedingen in de eerste weken, bekkeninstabiliteit vanaf week 10, een rolstoel vanaf week 25 en een week na de bevalling kraamvrouwenkoorts, waren we hélemaal klaar met kindertjes maken. We hadden 2 gezonde jongens en zwanger zijn was lijkbaar niet voor mij weggelegd. Ik kon er eigenlijk geen vrede mee hebben dat ik geen dochter had. Vanaf het moment dat ik mezelf met kindertjes zag, zag ik daar een dochter bij. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik er zo van overtuigd dat het een meisje zou worden, dat ik de eerste weken nadat hij geboren was eigenlijk niet veel van hem moest weten. Ik was blij dat hij er was hoor, en ik hield veel van hem maar het was geen meisje. Ik voelde me er vreselijk onder dat ik er zo over dacht maar kon die gedachtes niet stoppen. Bij nummer 2 lieten we halverwege een echo maken zodat ik voorbereid was. Na zijn geboorte was het ook direct goed, ik had een jochie en dat was ok. Ik was blij met hem
Toen jongste 2 was ben ik gaan revalideren voor mijn bekken. Ik ben van helemaal niets meer kunnen, opgekrabbeld tot weer kunnen wandelen, en zelf m`n huishouden weer kunnen doen.
Toen ik stabiel was, dus al een jaar geen terugval meer had gehad, durfde ik voorzichtig te beginnen over een 3e kindje. Ik wilde toen eigenlijk vooral een 3e kindje en niet eens per se een meisje. Op een of andere manier had ik dat van me afgezet. Het leek me wel mooi ook, 3 knullen
Toen we eenmaal voor het echie gingen was is zo zwanger en ik was zó enorm bang..wat zou deze zwangerschap lichamelijk gaan betekenen voor me? Dat het niet zo soepel zou gaan waren we wel op ingesteld, dat ik last van mijn bekken zou krijgen ook. De praktijk was anders dan de theorie; ik kreeg van alles last maar niet van mijn bekken!
Na 40 weken van afzien door voortijdige weeactiviteit, PUPPP kwam daar een meisje tevoorschijn..een dochter! Het was een complete verrassing, ook al wisten we vanaf 20 weken al dat het een meisje zou worden. Het heeft me echt weken geduurd om er aan te wennen dat het echt een meisje was, noemde haar in het begin ook vaak jochie :’) Heb de eerste weken wel 20x per dag in de luier gekeken, gewoon om te zien dat er echt geen piemeltje aanzat
En nu, het is gewoon een kindje zoals haar broers. Lekker met haar eigen dingetjes en eigen gebruiksaanwijzing. Het enige verschil is dat ik met haar de moeder-dochterband hoop te hebben die ik met mijn eigen moeder nooit gehad heb. Winkelen met mijn dochter, het lijkt me geweldig
Ik ben wat ze noemen thuisblijfmoeder dus ik heb alle tijd voor ze. Als klein meisje slaapt heb ik even tijd voor mezelf. Ik kruip dan graag achter de naaimachine of duik de keuken in om iets te bakken. Taarten en cupcakes decoreren is een behoorlijke passie van me aan het worden, ik kan daar volledig m`n ei in kwijt. Verder heb ik met elke hobby eigenlijk wel iets, ik hou er van om creatief bezig te zijn.
Eten is een grote hobby van me, en dat is me eigenlijk ook wel aan te zien. Ik hou van Indisch, Italiaans en Grieks eten maar het meeste plezier doe je me eigenlijk met het toetje.
Je hoeft me er niet wakker voor te maken, `s nachts ben ik niet op mijn best.
Vroeger heb ik heel veel boeken verslonden, eigenlijk voornamelijk waargebeurde verhalen, maar de laatste jaren heb ik er geen tijd meer voor en de concentratie ontbreekt eerlijk gezegd.
De enige boeken waar ik nog regelmatig in neus zijn mijn kook- en bakboeken.
Ik wil het stokje doorgeven aan Spuuglokje en vraag mij af, waar ben jij bij jezelf trots op als moeder?
[ Bericht 77% gewijzigd door BE op 22-02-2009 16:55:29 ]
♫ Saartje ♫
oh leuk idee zeg! En leuk die verhalen te lezen, ik ben heel benieuwd naar spuuglokje!
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
Erg leuk initiatief!
Ik ben heel benieuwd naar de rest van de verhalen
Ik ben heel benieuwd naar de rest van de verhalen
Een beetje vreemd, maar wel lekker
Heel leuk idee! Meelezen gaat
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik ben dus Spuuglokje, in het echt heet ik Xandra en ik woon in de provincie Groningen. Mijn bezigheden? Ik werk niet, maar heb het wel druk. 
Mijn belangrijkste hobby op het moment is beeldhouwen. Ik ga 1x per week een ochtend naar die cursus, ik doe het nu zo'n 2 jaar. Daarvoor heb ik aan edelsmeden gedaan, iets wat ik wel weer zou willen oppakken, maar ja je kan niet alles tegelijk he. Naast het beeldhouwen houd ik van haken, van knutselen en kleuren (met of zonder de kinderen), van fotograferen, van lekkere dingen bakken. In april begin ik aan een Wilton cursus, om taarten te leren maskeren en de basis spuittechnieken onder de knie te krijgen.
Verder houd ik enórm van films kijken. Mijn favoriete regisseur is Zhang Yimou. Laatst heb ik zijn film the House of the flying daggers gezien, een waar visueel genot. Mijn favoriete acteurs zijn o.a. Harvey Keitel, Jeremy Irons, Cate Blanchett, Helen Mirren en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik ben sinds een paar jaar ook weer begonnen met lezen. Op dit moment ben ik bezig in Eat, pray, love, een erg leuk boek. Waar ik ook van genoten heb was het boek De Noorderlicht trilogie (en wat viel die film (The golden compass) toen zwaar tegen!
)
Waar kunnen ze me 's nachts voor wakker maken? Niet voor eten, dat doe ik overdag wel
Maar als een dierbare mijn hulp nodig heeft, mag die me altijd wakker maken. Over eten gesproken, ik ben een echte zoetekauw. Dol op taart (zelfgemaakte kwarktaart is favoriet, of de gebakjes van bakker Brouwer) en koekjes (bastognekoeken, stroopwafels, Oreo, brownies en ga zo maar door 
) en chocolade maar ik ben ook dol op aardbeien en aspergesoep.
Het belangrijkste in mijn leven is mijn gezin, mijn drie schatten van kinderen die zo verschillend zijn, maar me alledrie even lief, en mijn man waar ik sinds gisteren al 11 jaar mee getrouwd ben en waar ik al ruim 17 jaar verkering mee heb.
En nu Maneki.Neko's vraag 'Waar ben jij trots op als moeder". Er schieten veel dingen door mijn hoofd waar ik niét trots op ben (mijn ongeduld bijvoorbeeld), maar ik ben er trots op dat ik mijn kinderen zichzelf laat zijn. Ze krijgen alle ruimte om hun verdriet, hun angsten, hun twijfels maar natuurlijk ook hun geluksmomenten te delen. Ik zal ze nooit uitlachen, veroordelen of iets 'raar' vinden.
Zo, nu is het tijd om het estafettestokje door te geven, en ik geef 'm aan bixister. Bix, voor jou de volgende vraag: zou jij kunnen aarden in een ander land?
Mijn belangrijkste hobby op het moment is beeldhouwen. Ik ga 1x per week een ochtend naar die cursus, ik doe het nu zo'n 2 jaar. Daarvoor heb ik aan edelsmeden gedaan, iets wat ik wel weer zou willen oppakken, maar ja je kan niet alles tegelijk he. Naast het beeldhouwen houd ik van haken, van knutselen en kleuren (met of zonder de kinderen), van fotograferen, van lekkere dingen bakken. In april begin ik aan een Wilton cursus, om taarten te leren maskeren en de basis spuittechnieken onder de knie te krijgen.Verder houd ik enórm van films kijken. Mijn favoriete regisseur is Zhang Yimou. Laatst heb ik zijn film the House of the flying daggers gezien, een waar visueel genot.
Mijn favoriete acteurs zijn o.a. Harvey Keitel, Jeremy Irons, Cate Blanchett, Helen Mirren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben sinds een paar jaar ook weer begonnen met lezen. Op dit moment ben ik bezig in Eat, pray, love, een erg leuk boek. Waar ik ook van genoten heb was het boek De Noorderlicht trilogie (en wat viel die film (The golden compass) toen zwaar tegen!
)Waar kunnen ze me 's nachts voor wakker maken? Niet voor eten, dat doe ik overdag wel
Maar als een dierbare mijn hulp nodig heeft, mag die me altijd wakker maken. Over eten gesproken, ik ben een echte zoetekauw. Dol op taart (zelfgemaakte kwarktaart is favoriet, of de gebakjes van bakker Brouwer) en koekjes (bastognekoeken, stroopwafels, Oreo, brownies en ga zo maar door ) en chocolade maar ik ben ook dol op aardbeien en aspergesoep.Het belangrijkste in mijn leven is mijn gezin, mijn drie schatten van kinderen die zo verschillend zijn, maar me alledrie even lief, en mijn man waar ik sinds gisteren al 11 jaar mee getrouwd ben en waar ik al ruim 17 jaar verkering mee heb.
En nu Maneki.Neko's vraag 'Waar ben jij trots op als moeder". Er schieten veel dingen door mijn hoofd waar ik niét trots op ben (mijn ongeduld bijvoorbeeld), maar ik ben er trots op dat ik mijn kinderen zichzelf laat zijn. Ze krijgen alle ruimte om hun verdriet, hun angsten, hun twijfels maar natuurlijk ook hun geluksmomenten te delen. Ik zal ze nooit uitlachen, veroordelen of iets 'raar' vinden.
Zo, nu is het tijd om het estafettestokje door te geven, en ik geef 'm aan bixister.
Bix, voor jou de volgende vraag: zou jij kunnen aarden in een ander land?
Heel leuk verhaaltje Spuug! En wat je zegt over het trots zijn op je kinderen de ruimte geven om zichzelf te zijn vind ik mooi, daar streef ik ook naar.
Bix komt uit een ander land, dus leuke vraagquote:Op vrijdag 23 januari 2009 12:03 schreef Spuuglokje het volgende:
Bix, voor jou de volgende vraag: zou jij kunnen aarden in een ander land?
Een beetje vreemd, maar wel lekker
oohneeeee he. ben ik de pineut. ik heb nu geen tijd, 2 extra kinderen op bezoek én een logeerkikker die overal aan mee moet doen, zelfs aan 't koekjesbakken hebben ze net besloten. duss... handen vol! maar ik zal er vanavond eens voor gaan zitten.
ben ik de pineut. ik heb nu geen tijd, 2 extra kinderen op bezoek én een logeerkikker die overal aan mee moet doen, zelfs aan 't koekjesbakken hebben ze net besloten. duss... handen vol! maar ik zal er vanavond eens voor gaan zitten.
