Bevallingsverhalen deel 8

Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:33 schreef PM-girl het volgende:
Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

niet zozeer een nare bijsmaak, maar de vk moest nu alles alleen doen en de kraam die er 's nachts was kwam nou niet zo gemotiveerd over... vond het maar een raar mens.

"Sorry buurvrouw!"

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:41 schreef Moonah het volgende:
"Sorry buurvrouw!"

de vk moest ook lachen

Nou idd, zo´n vlotte bevalling na zo´n lange aanloop. Je hebt wel wat geduld moeten hebben he. Jammer dat je zo´n rare ongemotiveerde kraamhulp had.

Toch, hoewel de aanloop zo lang was, is het een heel mooi verhaal geworden, Vicky Met een prinsesje als resultaat <3

Mooi om te lezen Vicky! Wel stom die kraamhulp.
Maar wel fijn dat het verder zo vlot ging. Op dat poepen en die navelstreng na, dat lijkt me heftig om te zien zeg!

Heel anders weer dan mijn verhaal. Ik zal dat nog eens goed doorlezen en verbeteren en dan ook posten.

Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

Het is alweer een tijdje geleden, maar ik wil mijn bevallingsverhaal hier ook kwijt

Het was zondagavond op 1e paasdag. We zouden 2e paasdag naar m'n schoonouders gaan. Ze wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Het ging nog zo goed dus dachten we dat zo'n reis geen probleem zou zijn en de bevalling toch nog wel een poos op zich zou laten wachten. Toen ik rond 22.00 uur naar het toilet ging zag ik een beetje bloed. Het leek wel zo'n 'slijmprop' waar ik weleens van gehoord had. Ik wist dat de bevalling nog wel een poos op zich kon laten wachten, maar ik heb toch gelijk m'n man maar even geïnformeerd. Hij heeft meteen z'n ouders afgebeld, want ja... het begin was er.

We hadden de ziekenhuistas nog niet klaargemaakt en hebben het voor de zekerheid diezelfde avond de tas ingepakt. Toen zijn we 'gewoon' naar bed gegaan, want zoals ik al scheef... de bevalling kon nog wel een hele tijd op zich laten wachten. Ik kon die avond/nacht maar niet in slaap komen. Rond 2 uur ben ik nog maar eens naar het toilet gegaan. Opnieuw zag ik weer wat bloed enzo. Toen ik weer in bed was gekropen duurde het niet lang voordat de eerste wee zich liet voelen.

Ik had meteen in de gaten dat het een wee moest zijn. Ook omdat ik natuurlijk een duidelijk 'voorsignaal' had gekregen. Ze kwamen gelijk om de 3 minuten. Ik wist dat wanneer ze een uur lang binnen 5 minuten komen, je het ziekenhuis kunt bellen. Dus ik dacht, dat schiet lekker op. Het deed eigenlijk nauwelijks pijn en ik dacht, jeetje valt dat eventjes mee! Ik heb toen m'n man wakker gemaakt en ben toen onder de douche gegaan. Lekker fris aan de bevalling beginnen! Na het douchen zijn we samen naar beneden gegaan en hebben we het uur afgewacht.

Inmiddels was het drie uur geweest en heb ik het ziekenhuis gebeld. Tja, wat zeg je in zo'n situatie? Ik tegen de nachtportier: "mag ik de kraamafdeling, want volgens mij is de bevalling begonnen". Ik werd doorverbonden en kreeg een mevrouw aan de telefoon en haar vertelde ik van de weeën en dat zo al om de 3 minuten kwamen. We mochten naar het ziekenhuis komen van haar. Ondertussen werden de weeën toch een beetje pijnlijker. Maarja, het was prima vol te houden en we reden rustig naar het ziekenhuis die maar op ongeveer 3 km afstand van ons huis is. Toen we wegreden kwam we nog buren tegen. "Wat doen die zo laat op pad?" zei ik tegen mijn man. Hij zei dat ze onze reden waarschijnlijk wel konden raden.

In het ziekenhuis mochten we eerst naar een kamertje toe. Daar werden de weeën enzo gemeten. Nog steeds voelde ik me niet slecht, maar we moesten wel erg lang wachten voordat de verpleegkundige weer terugkwam. Volgens mij heb ik daar wel een uur gelegen. Op de monitor leken de weeën af te zwakken terwijl ik ze juist steeds duidelijker begon te voelen. De verpleegkundige ging even kijken hoeveel onsluiting ik al had en dat was 4 cm, terwijl er nog maar 2 uren voorbij waren gegaan sinds de eerste wee.

We mochten naar de verloskamer of hoe zo'n kamer ook maar heet. Ik werd weer aangesloten op de machines en toen begon het wachten en het pijn verbijten. M'n man kreeg opnieuw wat drinken aangeboden met paaseitjes erbij, maar ik moest er niks van weten. Ik ben nog wel even naar de wc gegaan, want stel je voor... dat je tijdens de bevalling, euh laat maar! Een verpleegkundige stelde me gerust toen ik mijn angst vertelde.

Daar lag ik dan te wachten op het bed. De pijn werd heftiger en ik drukte op de knop om iemand op te roepen. Ik vroeg voorzichtig om pijnbestrijding en ze zou even voor me kijken. Ondertussen lag ik met mijn benen te trappen van de pijn. Ik leek wel een baby met buikkrampen. Ik zei heel droog tegen m'n man: dit doet wel pijn hoor". En ik herhaalde het een paar keer. Op een gegeven moment begonnen de persweeën van zich te laten voelen. Ohjee, nu begint het echt. Dus ik weer op de knop drukken en toen kwam er iemand. Ik had inmiddels al 8 cm ontsluiting en had ook een keer overgegeven.

Toen de verpleegkundige kwam zei ze dat ik de weeën tegen moest houden, want de gynaecoloog was nog bezig met een andere bevalling. Het was schijnbaar een hele drukke nacht. En ik vond mezelf heel zielig, want ik wou zo graag gaan persen. Eindelijk kwam de gynaecoloog eraan. Ik was blij want het was een bekend gezicht. Zij had de 20-weken echo gedaan. M'n vliezen werden door haar gebroken... en dat voelde vooral lekker warm. Maar ze moest ons weer verlaten om verder te gaan met een andere bevalling. En toen was de pijn op z'n toppunt. Jeetje, wat was ik blij dat ze weer terugkwam! Het persen mocht nu echt beginnen!

M'n man stond achter me en de gynaecoloog en verpleegkundige stonden voor me. Allemaal moedigden ze me aan en al heel vlot zei m'n man... ja, doorgaan! Het hoofdje komt er al aan, nog even doorzetten! Bikkel! Ook de gynaecoloog zei aanmoedigende woorden en dat hielp echt. Ondertussen moest ik nog een keer overgeven. Binnen 23 minuten persweeën zag onze baby het levenslicht (buiten de baarmoeder). Eerst bleef haar schoudertje wel even haken, maar er hoefde gen pomp aan te pas komen. Toen lag het mormeltje op mijn buik... en wat was ik blij en ik dacht meteen, het deed wel pijn, maar dit durf ik wel een 2e keer aan! Ze haalden de baby weer weg en ik vroeg "wat is het nou eigenlijk?". Het was een meisje! En zij vroegen wat haar naam is. Haar naam is Hannah vertelde ik met trots. Ze is om 09:45 geboren en was 3370 gram en 49 cm lang. De bevalling heeft dus totaal bijna 8 uur geduurd.

Toen moest de nageboorte komen. Maar die wou niet echt meewerken. Na drukken en persen en heel veel bloed zeiden ze dat het operatief verwijderd moest worden. Ik maakte me niet druk, maar vroeg of ik naar de operatiekamer moest lopen. Dat zag ik namelijk niet zitten, haha. Nee absoluut niet, ik moest blijven liggen. Ik bleek namelijk meer dan 2 liter bloed te zijn verloren. In de operatiekamer kreeg ik een ruggeprik, wat was ik daar blij mee want ik kreeg me toch een vreselijke naweeën! De ruggeprik deed zelf geen zeer en na een tijdje was ik vanaf m'n middel helemaal verdoofd. Daar lag ik dan, volledig bij bewustzijn. Nouja volledig, ik was toch schijnbaar een beetje aan de slappe kant. Toen ze me dingen vroegen schrok ik van mijn eigen stemgeluid, zo zwak. Ik moest wat meer moeite doen om me verstaanbaar te maken. Ze zijn trouwens via dezelfde manier naar binnen gegaan als onze dochter eruit is gekomen en ik had dus alleen daar hechtingen en niet in mijn buik.

Toen ze klaar waren werd ik naar een uitslaapkamer gereden. Toen ik daar lag ben ik rustig om me heen gaan kijken. Ik zag tot mijn verbazing op de deur rechts van mij "werkkast intensive care" staan, of iets dergelijks. Is het zo erg met me?, vroeg ik mezelf af. Maar ik voelde me goed en ik durfde het ook niet te vragen. Achteraf bleek dat ik daar lag vanwege plaats tekort. Er kwam steeds een man kijken naar het grote scherm achter me. Daarop werd vanalles bijgehouden. Hij kwam ook mijn bloeddruk regelmatig opnemen. Ik vond het allemaal wel best. Eindelijk, rond een uur of half 1 werd ik verplaats naar de kraamafdeling waar m'n dochter en m'n man op me zaten te wachten! Helemaal blij nam ik m'n dochter in mijn armen!

Later bleek ik in totaal 2,2 liter bloed te hebben verloren en heb ik twee nachten doorgebracht in het ziekenhuis en ook vervolgens nog eens 8 dagen kraamhulp gehad. De kraamhulp was super en ik kan nu terugdenken aan een hele fijne kraamperiode!

Ik ben benieuwd wie de moeite heeft genomen dit lange verhaal te lezen!

Ik heb het gelezen PurpleSky
Klinkt me al met al nog niet eens zo heel slecht in de oren behalve het gedoe na je bevalling. Vooral het 'ik vond het allemaal wel best', is erg herkenbaar. Heel veel anders kun je toch niet op zulke momenten dus dat lijkt me dan ook de beste insteek
Van harte met je dochter alsnog!

Ik ook PurpleSky. Er zitten van die details is die ik zelf was vergeten zoals het warme vruchtwater Nog gefeliciteerd met je kindje.

_{(ik ook PurpleSky, ik lees alle verhalen... respect!)}

Ik kon helaas niet meer de spoilers weg halen... meende ook dat dat gewaardeerd werd maar heb vergist
dus nog maar een keertje dan

De nacht van 27 op 28 April 2009

Ik maak M. wakker rond 4.00 uur want ik weet dat hij rond 5.15 uur naar zijn werk vertrekt
ik heb nog geen oog dicht gedaan, ik ben onrustig en heb krampen maar of het weeën
zijn? Tja bij Isa’s bevalling had ik kort na het breken van de vliezen een weeënstorm dus dit is andere koek ik heb geen vergelijkingsmateriaal.
M. vraagt me door te geven wanneer een wee start en wanneer hij stopt en aan te geven wanneer de volgende wee weer begint, hij timed 4 á 5 minuten.
Na zo 4x getimed te hebben haal ik de telefoon en bel de verloskamers ik krijg een gynaecoloog aan de lijn en die zegt me dat ik mag komen als ik het niet vertrouw
Ties ligt namelijk in stuit en aangezien ik bij Isa een keizersnede heb gehad moet ik in het ziekenhuis bevallen.

We bellen mijn schoonouders dat we Isa zo komen brengen, pakken de vluchttassen en laden die vast in de auto, M. gaat nog even douchen en ik haal Isa voorzichtig uit haar bedje en trek haar een jas aan over haar slaapzakje ze kijkt me dromerig aan.
En daar staan we dan 2 minuten later, met de auto voor mijn schoonouders hun huis, mijn schoonmoeder neemt Isa mee naar binnen en ik barst in tranen uit, ik voel me schuldig want je zal zien die weeën zetten dadelijk niet door en dan heb ik dat arme kind voor niets midden in de nacht uit haar bed geplukt het gaat ook allemaal zo snel dat ik haar niet eens een kus heb kunnen geven en fatsoenlijk gedag heb kunnen zeggen.

Op de weg is het super stil en de weeën lijken nu zwakker te worden, we rijden dus rustig richting Veldhoven. Rond 5.30 uur zijn we bij de ingang van de verloskamers we bellen aan en mogen direct mee naar binnen, ik mag op het verlosbed klimmen en krijg even later de ctg banden om mijn buik, ons kereltje maakt het goed en de weeën activiteit neemt ietsje toe.
In de uren tot 10.00 uur krijg ik 1x de verloskundige en 1x een gynaecoloog aan mijn bed
de ctg banden zaten niet goed en die komen ze weer goed zetten, Ties beweegt zoveel dat het apparaat hem regelmatig kwijt is. Beiden toucheren me en meten weinig ontsluiting de weeën doen dus nog niet echt veel, we krijgen steeds te horen: “tja het kan vriezen het kan dooien”
we lachen er maar om.

Rond 10.15 uur komt mijn eigen gynaecoloog aan mijn bed, ik had hem de week ervoor nog gezegd dat ik de geplande datum wel erg ver weg vond en dat ik bang was dat ik ook deze keer weer rond de 37 weken zou bevallen, het voelde namelijk zo bekend allemaal.
Ik was letterlijk in paniek geweest toen hij mij de datum vertelde aan de telefoon, hij nam me dus wel serieus toen ik hem ook nu weer vertelde dat ik er niet gerust op was ondanks dat de weeën minder sterkt werden.
Hij vroeg me wat ik wilde doen nu daar blijven of die zelfde middag terug op de polikliniek komen voor nog een ctg, ik koos ervoor om even thuis te gaan slapen en te douchen en ’s middags naar de polikliniek te komen.

15.00 uur op de polikliniek, we mogen direct doorlopen met een verpleegster ik word in een relaxzetel geparkeerd de ctg word weer op mijn buik gebonden en ik word in standje ontspannen gezet, boekje erbij en een half uurtje liggen, als de banden afzakken moeten we even bellen word ons gezegd.
Na nog geen 15 minuten komt mijn gynaecoloog binnen, hij meldt me dat M. mijn tas uit de auto moet gaan halen en dat ik in het ziekenhuis moet blijven komende avond en nacht.
M. en ik lopen samen naar de auto, ik al bellend om te zorgen dat Isa vannacht bij mijn moeder blijft slapen, ik wil dat arme kind niet nog een nacht uit haar bedje laten plukken mocht dat nodig zijn, M. belt zijn collega dat hij vandaag niet meer komt werken.
We pakken mijn tas en lopen naar de afdeling 2C Verloskamers ik kom op een kamer met 2 andere dames de ene zwanger 36 weken met gebroken vliezen, die mag nog ff wachten tot het begint, de andere een lieve meid die graag kinderen wil maar steeds cystes heeft op de eierstokken, enorme pijn heeft iedere maand en de hele medische mallemolen al heeft gehad en nog steeds geen zwangerschap of kindje rijker. Oooh wat een verdriet en wat vervelend moet het voor haar zijn hier tussen al die dikke buiken, ik slik een traantje en een brok in mijn keel weg.

Ik ben nog steeds onrustig en lig in mijn bedje Missers te kijken op Ned 1 het gaat over een mevrouw die haar kindje verliest door fouten van artsen…. ik zap maar weg en vraag een verpleger of ik nog een keer aan het ctg mag ik voelde wat weeën maar zodra de noppen op mijn buik zitten ebt het weer weg.

29 April 2009
3.30 uur, wederom word het ctg aangelegd maar weer zakken de weeën weg, ik word ruim een uur later weer los gekoppeld en ga naar het toilet voor het geval dat heb ik mijn telefoon in mijn badjas meegenomen. Zodra ik zit en heb geplast voel ik een wee….. poeh dat was er echt een, ik stuur M. de volgende sms het is dan 4.40 uur “volgens mij zetten de weeën nu door doet pijn” het deed zo’n pijn dat ik het rode koordje op het toilet maar eens een hengst geef en de verpleger ziet dat het menens is en tilt me naar mijn bed.
Hij legt me snel aan de ctg en haalt de verloskundige erbij, in de tussentijd sms ik M. om 4.44 uur het volgende: “Lig nu aan apparaat maar kan soms met moeite wegzuchten verloskundige komt zo” in dezelfde minuut word M. gebeld door het ziekenhuis dat hij snel moet komen en hij krijgt meteen te horen dat mocht het nodig zijn ze niet kunnen/zullen wachten tot hij er is *slik*

Ik word met een sneltrein vaart naar de liften gereden alles gaat verder langs me heen ik heb vanaf dat moment geen besef meer van tijd of plaats ik meen dat we 2 verdiepingen naar beneden zijn gegaan? en toen werd ik snel van kleding ontdaan en in een operatiehesje gehesen ik kreeg een katheter en een infuus aangelegd ik voelde er weinig van ik had hard te werken en kneep de verpleger zijn hand fijn hij hielp me de weeën weg te zuchten het waren inmiddels duidelijk pers weeën en er werd steeds verteld dat ik niet mocht persen.
In de tussentijd werd mijn tas op zijn kop gehouden om snel de foto camera eruit te vissen, dat zag ik nog net voor we weg racen naar de operatiekamer.

De anesthesist kwam binnen gerend en ik werd op een smalle tafel getild ik moest beiden benen buiten het bedje laten bungelen aan iedere kant een, ik duwde met mijn handen op de tafel omdat de weeën zo sterk waren er was niet tegen op te zuchten of puffen… ik raakte even in paniek maar hervatte me snel toen de anesthesist me met klem verzocht te ontspannen omdat anders de ruggenprik niet zou lukken en er geen tijd was voor meerdere pogingen, en mijn grootste angst was een narcose want ik wilde de bevalling perse mee maken.

In de tussentijd was M. gearriveerd hij had de auto maar voor de deur van het ziekenhuis geparkeerd, god weet hoe hard hij heeft gereden maar dat was vast veel te hard.
Hij werd aan de liften al opgewacht door de verloskundige die hem snel naar de operatiekamer bracht hem in de tussentijd eerst in een groen pak heeft gehesen maar dat was niet goed, dus weer uit en het blauwe pak aan….. ja in de spanning en sensatie gaat ook daar wel eens wat mis blijkbaar

Intussen voelde ik mijn benen langzaam warm worden jaaaa goddelijk de ruggenprik werkt en ik voel geen weeën meer wat een opluchting, ik word plat gelegd en het groene laken gaat omhoog, ik voel dat ze mijn benen op de tafel tillen en dat ze beginnen, dan komt M. binnen en mag achter me plaats nemen.
Later hoor ik dat hij bij binnenkomst zag dat mijn buik al opengesneden was, ze meenden dus dat ze niet zouden wachten op zijn komst.
Dan gaat alles heel snel, sneller als bij Isa geloof ik, maar dat blijkt later ook niet te kloppen hoor ik van de gynaecoloog ik heb veel littekenweefsel van de vorige keer en het valt niet mee om daar snel en goed doorheen te komen.
En ja dan voel ik wat geduw en getrek en daar is hij dan om 5.44 uur onze zoon Ties, hij huilt meteen en ik ook, oooh wat een opluchting hij huilt, en hij is gezond word ons meteen verteld, hij word even in een doek gelegd en mag dan even bij mij liggen, ik huil en kus hem wat en ontlading en wat een opluchting pas op dat moment valt alle spanning van de laatste maanden, weken uren en minuten van me af.

Ties moet weg uit de koude operatiekamer en ik vertel M. dat hij mee moet gaan met Ties, ik red me vanaf hier wel alleen, ik ben er zo weer lach ik hem toe en hij geeft me nog een kus voor hij vertrekt.
De arts deelt me luchtig mee dat mijn baarmoeder door de heftige weeën is gescheurd en dat het hechten wat langer zal duren, het kan me niet deren en het dringt niet echt tot me door wat hij me verteld, Ties is gezond en dat is het voornaamste ik kom er wel weer bovenop.
Stilletjes lig ik daar achter dat groene laken ik pink wat tranen weg zo gelukkig ben ik, hij is gezond ik geloof niet dat ik nog meer gedachtes heb gehad op dat moment.
Het groene doek word na een tijdje weg gehaald er word een plank onder me geschoven en ik word op een bed getild, ik krijg 2 warme dekens op me en ik word de verkoever ruimte ingereden, daar lig ik een paar minuten tot de verloskundig en de verpleger weer binnenkomen, of ik naar Ties wil en of ik me er al goed genoeg voor voel…. euuh ja tuurlijk hoe sneller hoe liever.

M. heeft in de tussen liggende tijd een heel andere versie van het “gescheurde baarmoeder verhaal” gekregen als ik op de o.k. , er word hem gevraagd of ons gezin zo compleet is want een nieuwe zwangerschap word sterk afgeraden, Ties en ik waren in levensgevaar en ooit nog weeën hebben is een te riskant gebeuren en vragen om grote problemen.
Mijn baarmoeder is te zwak om dit nog eens te doorstaan.

Ik word de lift ingereden en ja het zijn 2 verdiepingen naar de verloskamers en daar is M. met Ties en weer schiet ik vol, wat een rijkdom.
Ties heeft al een flesje melk gehad hij fladderde namelijk zijn glucose was namelijk te laag word me verteld, hij had wel meteen een mooie apgarscore van 9 en 10, ik krijg hem eindelijk bij me op de borst en ik kijk hem eens goed aan, zo dus jij bent die jongen die net zo eigenwijs word als je zusje.

Er komt een verpleegster die ons wat drinken en beschuit met muisjes brengt ik heb nog geen trek of dorst ik ben nog te hyper van al het gebeuren, maar ben super alert.
Wel vraag ik de verpleegster meteen om de dostinex tegen de stuwing ze zal de gynaecoloog er over aanspreken zodra die er is, ik weet dat die er om 10.00 uur zal zijn.
Ik krijg uitleg over de morfine pomp die achter slot en grendel aan mijn bedje hangt, op het knopje duwen geeft je een shot, ik duw een keertje en nog een keertje de ruggenprik is duidelijk uitgewerkt, na 2x duwen merk ik dat morfine niet mijn ding is, ik word zo duf als een konijn.
Onder het bed hangt mijn zak van de katheter mijn urine is blauw meld M. me, smurfenzeik zegt hij grappig de verpleegster verteld dat mijn blaas vol met een blauw goedje is gezet om zo te kunnen zien of die niet ook gescheurd is.

Nog voor 10.00 uur staat Dr. Mulder aan mijn bed, hij kijkt quasi verbaasd en is blij dat alles goed en snel is verlopen vannacht. Ook hij is opgelucht dat ik in het ziekenhuis was, en is blij dat hij goed naar me heeft geluisterd en me vertrouwd heeft om mijn grote groene kijkers toen ik hem zei dat ik het niet vertrouwde om thuis te blijven na ons bezoekje van de nacht ervoor.
Het moge duidelijk zijn dat Dr. Mulder bij mij een streepje voor heeft, die man kan bij mij een pootje breken.


De ergens in de ochtend van 29 april, krijg ik 3 dames op de kamer allemaal net bevallen en 2 ervan zijn rare snuiters had ik al snel door, de dame langs me is zo huge die past niet in het bed de benen hangen er letterlijk langs en het enige wat ik die avond en de komende nacht van haar hoor is enorm hard gesnurk zo hard dat ze haar baby niet hoort huilen.
De dame tegenover me is niet hellemaal wijs en loopt tijdens het bezoekuur, met alleen een netbroekje aan met kraamverband erin over de kamer heen en of het niet nog ranziger kon voor ons (en mijn bezoek) zat het verband vol met bloed en zagen we de harige mol ook ff passeren Blegh!!!
Haar man liep op de parkeerplaats voor mijn man en hij deed de hele tijd het slagershuppeltje van de 5 uur show, zeg maar zo’n vreugde huppeltje …. mocht je het slagershuppeltje nooit gezien hebben (http://www.youtube.com/watch?v=Y_s8Xy1_3wc)

Toen ze terug kwam aan haar bed flanste ze meteen haar shirt omhoog om haar borsten aan mijn visite te showen om vervolgens kindlief aan te leggen…. echt mijn broek zakte er vanaf doe dan het gordijntje ff dicht.

De dame schuin tegenover me was oké leuke meid die duidelijk hard had moeten werken, klein kindje net als ons en erg onzeker over hoe de borstvoeding liep.
Haar man was net naar huis gegaan om wat kleding te halen en wat te slapen.
En toen kwam de verpleegster from HELL! Ze wist meteen hoe ze dat meisje verdrietig moest krijgen en tja het mag gezegd worden ook dat is een gave grof zijn, ze zei letterlijk tegen die meid: “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder”
Mijn haren stonden stijl overeind toen ik het hoorde en ik slaakte een diepe zucht.
Het meisje in kwestie was zo overrompeld dat ze niets wist te zeggen, huilen was het enige dat ik van achter het gordijn uit hoorde komen.

Die middag kwamen mijn moeder en broer bij mij op visite Ties had 2 uur daarvoor een voeding en schone luier gehad. Deze verpleegster had nog dienst en ik had mijn visite al verteld dat ze niet “aardig” was, ach zei mijn moeder nog, het zullen je hormonen wel zijn.
Ties had een poepluier en niet zo’n beetje ook, dus ik duwde op de knop voor de verpleging, deze dame komt binnen en ik vraag haar Ties te verschonen.
Ik krijg als antwoord: “ja maar dametje wij gaan niet ieder kwartier luiers verschonen van je zoon.” nou ik ging letterlijk door het lint het was maar goed dat ik mijn bed niet uit kon komen, jankend heb ik haar medegedeeld dat ik me niet door haar in de zeik laat zetten en zeker niet waar mijn visite bij zit. En dat als ze niet de luier wil verschonen ze me maar uit bed moet halen en al die slangetjes mag verwijderen zodat ik het zelf wel doe want geen kind van mij hoeft lang in een vieze luier te zitten.
Dan dimt madam in en zegt “ het was maar een grapje” mijn moeder en ik melden meteen dat we het absoluut niet lollig vinden zeker niet na een zware bevalling en keizersnede waarvan in nog behoorlijk beduusd en emotioneel ben.
De rest van de dag is ze poeslief tegen me en dat is ‘r geraden ook.

Inmiddels heeft mijn buurvrouw 25 man visite aan haar bed zitten, haar man stoot de hele tijd tegen mijn bed, zit nog net niet bij mij op bed zeg maar gerust, maar tja waar laat je ieder bezoekuur (en buiten die tijden om ook) 25 a 30 man?
Overbuurvrouw ook, zelfde laken een pak.
Nou ja ik kijk het nog ff aan maar als dit vanavond weer zo is dan spreek ik de verpleging erop aan, en ’s avonds doe ik dat dus ook visite is tot ruim 22.30 uur blijven hangen, ik heb over de dag heen ruim 75 man op de kamer gehad en ben kapot, vervolgens snurkt mevrouw langs me iedere minuut die ze kan een compleet regenwoud om… ik vraag een slaappil om het uur erna er nog een te vragen ik kan er niet doorheen slapen.

De dag erna gaat het weer net zo met de bezoekuren het word zo druk dat ik M. en Isa maar naar huis stuur en met ze mee naar beneden ga in de rolstoel om Isa even aandacht te kunnen geven.
Ook buiten de bezoekuren is het een drukte van jewelste op de kamer en de hele dag hoor je gezaag uit het bed langs je vandaan komen.
Ik zet de tv maar aan en zie dat de jaarlijkse Koninginnedag ook geen succes verhaal was.

Die nacht loop ik naar de verpleging en vraag of ze er een notitie van maken dit is te gek voor woorden zo en ik trek dit niet lang meer, ik wil naar huis hier lever ik liever geen kraamzorg dagen voor in.
De volgende ochtend heb ik een gyn aan mijn bed hij controleert alles en ik mag naar huis als de verloskundige die mij thuis controleert het goed vind een keer extra bij mij thuis te komen.
’s Middags haalt M. me op ik geloof niet dat ik ooit zo blij was dat ik mijn tassen kon pakken en mocht gaan. Op de gang kom ik Dr. Mulder nog tegen die kijkt me weer verbaasd aan en vraagt of ik nu AL naar huis ga en ik leg hem kort de situatie uit, hij geeft me groot gelijk en wenst me succes en een goed herstel toe, we schudden elkaar de hand en wij vertrekken richting de uitgang.

3 juni krijg ik ineens telefoon van de hoofd van afdeling 2C verloskamers.
Een alleraardigste man aan de telefoon en hij wil me spreken over mijn ervaring op
afd. 2C ik zeg meteen dat ik al weet waar het over gaat.
Ik zeg meteen dat het zal gaan over de opmerking “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder” en dat is juist bevestigd hij.
Hij vraagt waarom ik geen klacht heb ingediend, en ik meld dat ik de bewuste verpleegster zelf al van katoen had gegeven toen ze mij aansprak.
En ik was er persoonlijk wel klaar mee.
De dame die schuin tegenover me lag heeft wel een klacht ingediend, en ze heeft groot gelijk.
het afdelingshoofd pakt het behoorlijk ernstig op en vraagt me naar mijn overige ervaringen op de afdeling ik meld hem dat ik het evaluatieformulier heb ingevuld en hij dat kan vinden in mijn dossier. Waar ik overigens op had ingevuld geen telefonisch contact daarover wilde hebben, dat kon je namelijk aankruisen. Hij bedankt me voor mijn openheid en zegt me dat hij er wel wat mee gaat doen. Ik vind het allemaal wel best eerlijk gezegd

Poeh Tessie wat een hork van een verpleegster had je... komt me zo bekend voor dat soort types.

Vicky, wat een mooie verhaal vooral door je roep naar de buurvrouw. Heeft ze je trouwens nog gehoord?

Purplesky wat een mooie bevalling van je dochtertje Hannah. Mooie naam trouwens!

Jeetje Marlieske, wat een verhaal zeg.. Heb het met tranen gelezen.. en die verpleegkundige.. wat een bitch!

Mijn buuf heeft we gestommel gehoord maar meer niet. Het grappige was, 's middags stond ik de ramen nog te zemen en toen zag ik haar en wees naar mijn buik. 's Avons toen ze laat thuiskwam zag ze de lichten bij ons branden, toen had ze al zo'n vermoeden. Ze was uiteten gewest en had meerdere wijntjes gedronken en had dus goed geslapen

Na 11 dagen vond ik het ook wel eens tijd om mijn verhaal op papier te zetten:

In de nacht van dinsdag 7 op woensdag 8 juli begonnen er ‘s nachts wat krampjes door te zetten. Niet echt pijnlijk, meer het kramperige gevoel in mijn rug wat ik ook heb als ik ongesteld moet worden. Ik slaap die nacht niet veel en probeer af en toe te timen. Echt een ritme zit er nog niet in, dat komt in de ochtend. Ook verlies ik wat bloederig slijm. ’s Ochtends heb ik ongeveer iedere 15 minuten een kramp en mijn vriend en ik zijn er van overtuigd dat dit voorwerk is.
Zo’n beetje de hele dag heb ik krampjes om de 10 a 15 minuten. ’s Avonds is mijn diploma uitreiking en daar besluit ik gewoon heen te gaan.
Eenmaal daar komen de krampen toch wel om de 10 minuten, maar allemaal niet zo heftig als ik van te voren verwacht had. Het zullen nog wel voorweeën zijn.
Die nacht besluit ik om half 1 om uit bed te gaan, de krampen worden wat pijnlijker en liggend in bed kan ik er niet zo goed mee omgaan. De hele nacht ben ik op en loop ik rondjes door de woonkamer. Mijn vriend laat ik slapen en beloof ik wakker te maken als het te heftig wordt.
Vanaf ongeveer een uur of 3 ’s nachts komen de krampen om de 5 minuten en duren ze ongeveer 1,5 minuut. Misschien dat het dan toch weeën zijn?
De verloskundige had gezegd dat ik pas mocht bellen als de weeën minimaal 1 uur lang om de 4 minuten komen. Om 5 uur komen de weeën nog steeds om de 5 minuten en ik besluit dat als dit om half 6 nog zo is, ik mijn vriend wakker zal maken en de verloskundige zal bellen.
Iets voor half 6 zakt ineens alles weg en heb ik nog af en toe een krampje zo eens in de 15 minuten. Ik kan wel janken, de hele nacht wakker, voor niets!
Om 7 uur maak ik mijn vriend wakker met de mededeling dat er bijna geen actie meer is. Die dag heb ik om kwart voor 11 een afspraak staan bij de verloskundige, maar ik heb liever dat ze even bij mij langs komen, omdat ik niet wil autorijden met de krampen.
Helaas hebben ze het te druk omdat er een zieke verloskundige is. De verloskundige zegt nog, als ik het zo hoor zijn het voorweeën, dat kan nog dagen duren. Ik besluit dan toch maar naar mijn afspraak te gaan, ik wil graag weten of ik echt voor niks de hele nacht wakker ben geweest.
Eenmaal bij de verloskundige blijk ik al ruim 3 bijna 4 cm ontsluiting te hebben, wow dat is dan weer even een shock, ik zit al bijna op de helft! De verloskundige stript nog even zodat alles weer op gang komt en zegt me dat ons kindje voor het donker geboren gaat worden. Ik moest bellen zodra de weeën om de 4 minuten een uur lang komen. De weeën komen inderdaad weer op gang en om 14.00 uur belt mijn vriend de verloskundige, die met een half uurtje langs zal komen.
Om 14.30 was er inderdaad en zat ik al op 6 cm ontsluiting. De verloskundige zegt nog, je ziet er niet uit als iemand met 6 cm ontsluiting. Ik vind het inderdaad allemaal nog goed te doen en de pijn draaglijk. Ik loop vrolijk de hele dag rondjes door het huis en probeer zo rustig mogelijk adem te halen tijdens de weeën.
De verloskundige vroeg me nog of ik de vliezen wilde laten breken, zodat het allemaal wat sneller zou gaan, maar wel ook pijnlijker zou worden of dat ik de natuur zijn gang wilde laten gaan. Ik kies voor het laatste omdat ik het nu allemaal goed aan kan.
Om 16.30 komt een andere verloskundige langs en ik heb ruim 7 cm ontsluiting. Nog steeds vond ik het allemaal goed te doen. De verloskundige geeft aan dat het nu allemaal wel eens heftiger zou kunnen worden en we krijgen haar directe mobiele nummer voor als de vliezen breken of ik het niet meer houd. Als we niet bellen, is ze er om 18.30 weer.
Om 17.30 houd ik het niet meer, ik moet echt met mijn benen gekruist staan omdat ik het gevoel heb dat de baby er anders zo uitvalt. Mijn vriend belt snel de verloskundige die er met 5 minuten is.
Ze voelt en ik heb inderdaad 10 cm ontsluiting. Ze breekt de vliezen om 17.55 en de baby blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben. De verloskundige luistert naar zijn hartje en dat is allemaal goed. Ze besluit niet naar het ziekenhuis te gaan, omdat ze bang is dat ik dan langs de kant van de weg zal bevallen. Na 21 minuten persen wordt om 18.21 onze zoon Finn Roan geboren. Finn had de navelstreng 1x om zijn nek, maar gelukkig had hij daar geen last van. Tijdens het persen heeft de verloskundige nog een knip gezet en ik blijk flink ingescheurd te zijn.
De kraamzorg komt 5 minuten te laat en mijn vriend laat ze binnen. Finn ligt heerlijk op mijn borst, maar wordt even nadat de kraamzorg er is bij mij weggehaald. Waarom is mij en mijn vriend niet helemaal duidelijk.
Even nadat de placenta geboren is begint het hechten. Inwendig zitten flinke scheuren en het lukt de verloskundige niet deze te hechten. Opeens hoor ik haar zeggen, de laatste poging anders moet je naar het ziekenhuis, hier schik ik best wel van!
Gelukkig lukt het haar toch om te hechten en de schade totaal is 12 hechtingen en een halve liter bloed verloren. Na het hechten kan Finn eindelijk worden aangelegd, nog net binnen het uur. (het hechten heeft langer geduurd dan het persen).

FTA, wat een aparte bevalling! Nog gewoon naar je diploma uitreiking geweest en al.
Het klinkt best relaxed zoals je het omschrijft. Heb je het ook zo ervaren?

FTA, dat klinkt als een fijne bevalling. Ik vind het zo leuk om deze verhalen te lezen!

Seilram zo heb ik het inderdaad ook wel ervaren, ondanks de hechtingen en het vele bloedverlies was ik na 2 dagen eigenlijk alweer uit mijn bed en nu na 11 dagen voel ik me gewoon goed!

klinkt idd als een prettige bevalling FTA!
op de hechtingen na dan...

FTA, dat klinkt idd als een fijne bevalling. is finn eigenlijk ook een rustig kindje? hij bewoog toch redelijk weinig aan het eind? of ben ik nu in de war met iemand anders?
wel heel stoer dat je gewoon nog naar je diplomauitreiking bent geweest!

Klopt inderdaad Davinia. Hij is overdag heel erg rustig en 's avonds dan wordt hij wat wakkerder precies zoals hij in de buik ook was. Overigens heeft hij wel een behoorlijk temprament!

quote:

Op zondag 28 juni 2009 23:57 schreef For_now het volgende:
Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

For_Now, ik heb heel deze post van jou gemist, maar wat lief dat je dit allemaal voor mij hebt opgeschreven en verteld! Vervelend dat je angsten wel zijn uitgekomen, maar aan de andere kant wel superknap, bijzonder en heel erg mooi dat je het uiteindelijk allemaal op je eigen manier hebt kunnen doen. Wat jij zegt over krijgen wat je aankunt is wel één van mijn rotsvaste 'geloven' in het leven (je krijgt op je pad wat je aankunt) dus in die zin herinner je me wel ergens aan dat ik nog niet in verband had gebracht met de bevalling, maar waar ik wel iets mee heb. Dank je wel daarvoor En ook dank je wel voor je tip m.b.t. het verleggen van je focus, dat is denk ik ook wel een heel erg goede tip! Op dit moment ben ik redelijk rustig onder het hele bevallings-idee, ik heb me erbij neergelegd dat ik er nu even niks mee kan en dat ik me nog niet druk kan maken om iets waarvan ik geen idee heb hoe het is. Heeft me een paar weken gekost, maar het is een fijn soort berusting die ik nu heb gevonden T.z.t. lees je hier vast míjn verhaal en het zou zomaar kunnen dat je daar iets van jouw tips in terug gaat vinden

PurpleSky, ikke heb het gelezen hoor! Dat ging vlot zeg, jemig! Wel heel erg veel bloed verloren dus, gelukkig hadden ze dat meteen onder controle.. Ik zou me wel een beetje verloren voelen als ik telkens te horen kreeg dat ik nog maar even moest wachten i.v.m. een andere bevalling, je hebt je kranig geweerd!

FTA, 12 hechtingen! Ik vind het nog steeds erg bijzonder dat je gewoon naar je diploma-uitreiking bent geweest en dat je met 6 cm. ontsluiting nog vrolijk rondstekkerde.. Maar het klinkt als een goede, prettige bevalling en nu genieten jullie waarschijnlijk volop van het resultaat van je noeste arbeid

Binnenkort ga ik ook mijn verhaal hier posten. Ik wist nooit zo goed wat ik met dit topic aan moest. Wilde ik het wel lezen, of niet. Alles, of maar sommige? En dan juist de worst case verhalen of juist de leuke, fijne, 'gemakkelijke'?

Ik heb hier en daar wat gelezen, maar niet al te veel. Uiteraard had ik wel de objectieve zaken gelezen over bevallen, zodat ik wel een en ander van de theorie wist.

En nu, nu heb ik mijn eigen verhaal. En ik begrijp nu ook de drang om e.e.a. in ieder geval voor jezelf op te schrijven, uit te werken, op een rijtje te zetten. Wat is bevallen een heftige ervaring, op heel veel fronten.

Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal miss!