OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Mooi Innepin!! Bij mij ook trantjes!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Wow In, de tranen staan in mijn ogen. Wat prachtig opgeschreven 
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
innepin, mooi!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Innepin wat mooi geschreven!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
donderdag 6 augustus 2009 @ 16:41
@Nijna het is hier momenteel zo rond de 10 min soms wat eerder, maar langer eigenlijk niet, wat er tussen zit.
het komt ook echt met die wee pieken, dus eerst zeurderig, en dan steeds een wat scherper wordender randje, en dan ebt het weer weg.
net weer een keer afgekoeld onder de douche en idd gewoon rustig aan door rommelend
donderdag 6 augustus 2009 @ 17:48
hmmm dat klopt dus echt, een wee herken je...
volgens mij dames is het hier zachtjes aan begonnen....
als dit zo nog een uurtje aanhoud dan gaan we timen....
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 18:36
Maaruh het is wel serieus hier, zit al weg te puffen.....
daar gaat straks onze kip er ligt nu dus kip op de bbq
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:16
m'n kip is binnen dit keer mag ik bevallen met eten in de maag
Maaruh ladies, ik ga nog een keer douchen, en daarna beginnen met timen, het komt nu wel aardig dicht achter elkaar namelijk, en ze zijn aardig pijnlijk
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:44
Douchen was not done
ben gaan timen, zal tussendoor nog wel posten, in elk geval laat ik het weten wanneer we naar het ziekenhuis vertrekken.
het is wel heel grappig opzich, vandaag onze goedkeuring gegeven wat de geboortekaartjes betrefd, de ha is nu helemaal rond.
alleen m'n woonkamer is nog beetje een chaos
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 21:15
wij gaan zo bellen naar het ziekenhuis, ze volgen elkaar lekker op, en ze worden steeds pijnlijker....
Zo begon het bevalproces
Na het telefoontje naar de vk, mochten we gelijk langskomen, ze adviseerde om gelijk alles maar mee te nemen (dus maxi-cosi en de tas)
op het gemak, alles bij elkaar gezocht, andere kleren aangetrokken en toen in de auto gesprongen naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen was het lekker rustig, maar wat wil je om 21.45 uur.
Heb nog gevraagd of het druk was vanavond ivm volle maan, maar wij waren de enigste, en dat vond ze leuk had ze weer was anders te doen dan pappier werk
In een kamertje werden bloeddruk gemeten en gekeken naar hoeveel cm ontsluiting er was, en jawel 4 cm had ik al staan
was ergens wel verbaasd, had namelijk niet het idee dat wat ik thuis voelde alzoveel ontsluiting kon veroorzaken.
We mochten door lopen naar de kraamsuite, waar we ons mochten installeren.
Wel lekker zo, met een privé douche, privé keukentje.
Nadat we wat te drinken gekregen hadden, besloot ik om eens onder de douche te springen, had het ook nogal warm dus beetje afkoelen kon nooit kwaad, alleen het douchen was ook hier weer geen s6, ja ik koelde af, maar de weeën daar opvangen vond ik maar niks.
Dus besloot ervanonder te komen, en dan maar terug op bed te gaan liggen/hangen, maar ook dat was geen s6.
De vk kwam nog een keertje langs om te kijken hoe het ervoor stond, en adviseerde om eens de skippybal te proberen.
En dat beviel me goed, peter moest wel al snel achter me komen zitten, omdat er rugweeen bijkwamen, en zo kon hij tegendruk uitoefenen, wat ik weer heel fijn vond.
Rond een uurtje of 11 kwam de vk weer kijken en voelen, zat nu op 6 cm ontsluiting, en ik mocht kiezen of de vliezen al breken of nog even wachten.
Ik besloot het laatste.
Omdat ik al een tijdje de weeën goed op kon vangen, en het allemaal goed aankon, kon ik er nu aan gaan wennen dat het nog pijnlijker zou gaan worden.
En dat werd het, kon het nog wel steeds goed aan, de rugweeën die peter wegduwde, en door de aanmoedigingen van de kraam, was het allemaal wel te goed.
tegen 24 uur, heb ik dan ook besloten om de vliezen te breken, en zo geschiede tijdens een wee dat de vk de vliezen brak, waar er alleen nog maar zeer weinig vruchtwater uitkwam.
Wel was er niet in het vruchtwater gepoept, dus hoefde niet vast in bed te gaan liggen.
en zo besloten we dat het misschien wel fijn zou zijn om nog een keer onder de douche te gaan staan.
maar en met rugweeën, en fenijge buikweeën, was zelfs zittend douchen geen pretje.
Eenmaal vanonder de douche, kreeg ik het giga koud en werd al rillend in bed gelegd, en dat rillen hield ook een tijdje aan zo koud had ik het, wat opzich heel raar was, gezien de tropische temperaturen van de kamer.
De weeën volgden elkaar sneller en sneller op, en lopen,zitten was niet meer te doen, dus terug liggen op bed.
Daar kon ik ze nog het beste opvangen.
ik weet niet meer hoelaat het was, maar weet dat ze nog een keer ging voelen hoeveel ontsluiting erbij was gekomen, en dat was toen 8, en tijdens de gelijk volgende wee werd het 9 cm.
ze adviseerde om op m'n zij te gaan liggen voor dat laatste stukje, alleen dat was niet fijn, dus lag al zeer snel terug op m'n rug.
en toen de persdrang sterker en sterker werd, mocht ik de ergste druk eraf persen, opluchting.
om 01.50 uur ongeveer mocht ik mee gaan persen, en om 02.04 werd daar Roy geboren.
Die tijdens het uitdrijven toch nog even poepte, zijn handje naast z'n hoofdje had zitten, en de navelstreng om z'n nekje had zitten.
Hij werd bij mij gelegd, en begon vlak daarna te huilen, en al snel lekker bij mij liggen drinken.
De nageboorte liet even op zich wachten, en door gedruk op de buik, kwam hij er volledig uitzetten.
ook die was al bijna "op"
en dit en het weinige vruchtwater was het goed dat Roy geboren werd, het was zijn tijd om eruit te komen.
Hhoefde ook niet gehecht te worden.
Wel kreeg ik nog een extra prik omdat Roy geen reshus positief kindje is.
De volgende ochtend kwam de kinderarts nog even langs, dit niet omdat er iets aan de hand was met Roy, maar omdat Thijs overleden is, ergens een fijn idee.
Hoe rustig het de nacht was qua bevallingen, hoe druk het die ochtend was, er stonden er 5 te wachten op een kraamsuite, dus we werden ook vrij snel weer ontslagen uit het ziekenhuis
@Nijna het is hier momenteel zo rond de 10 min soms wat eerder, maar langer eigenlijk niet, wat er tussen zit.
het komt ook echt met die wee pieken, dus eerst zeurderig, en dan steeds een wat scherper wordender randje, en dan ebt het weer weg.
net weer een keer afgekoeld onder de douche en idd gewoon rustig aan door rommelend
donderdag 6 augustus 2009 @ 17:48
hmmm dat klopt dus echt, een wee herken je...
volgens mij dames is het hier zachtjes aan begonnen....
als dit zo nog een uurtje aanhoud dan gaan we timen....
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 18:36
Maaruh het is wel serieus hier, zit al weg te puffen.....
daar gaat straks onze kip er ligt nu dus kip op de bbq
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:16
m'n kip is binnen dit keer mag ik bevallen met eten in de maag
Maaruh ladies, ik ga nog een keer douchen, en daarna beginnen met timen, het komt nu wel aardig dicht achter elkaar namelijk, en ze zijn aardig pijnlijk
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:44
Douchen was not done
ben gaan timen, zal tussendoor nog wel posten, in elk geval laat ik het weten wanneer we naar het ziekenhuis vertrekken.
het is wel heel grappig opzich, vandaag onze goedkeuring gegeven wat de geboortekaartjes betrefd, de ha is nu helemaal rond.
alleen m'n woonkamer is nog beetje een chaos
_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 21:15
wij gaan zo bellen naar het ziekenhuis, ze volgen elkaar lekker op, en ze worden steeds pijnlijker....
Zo begon het bevalproces
Na het telefoontje naar de vk, mochten we gelijk langskomen, ze adviseerde om gelijk alles maar mee te nemen (dus maxi-cosi en de tas)
op het gemak, alles bij elkaar gezocht, andere kleren aangetrokken en toen in de auto gesprongen naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen was het lekker rustig, maar wat wil je om 21.45 uur.
Heb nog gevraagd of het druk was vanavond ivm volle maan, maar wij waren de enigste, en dat vond ze leuk had ze weer was anders te doen dan pappier werk
In een kamertje werden bloeddruk gemeten en gekeken naar hoeveel cm ontsluiting er was, en jawel 4 cm had ik al staan
was ergens wel verbaasd, had namelijk niet het idee dat wat ik thuis voelde alzoveel ontsluiting kon veroorzaken.
We mochten door lopen naar de kraamsuite, waar we ons mochten installeren.
Wel lekker zo, met een privé douche, privé keukentje.
Nadat we wat te drinken gekregen hadden, besloot ik om eens onder de douche te springen, had het ook nogal warm dus beetje afkoelen kon nooit kwaad, alleen het douchen was ook hier weer geen s6, ja ik koelde af, maar de weeën daar opvangen vond ik maar niks.
Dus besloot ervanonder te komen, en dan maar terug op bed te gaan liggen/hangen, maar ook dat was geen s6.
De vk kwam nog een keertje langs om te kijken hoe het ervoor stond, en adviseerde om eens de skippybal te proberen.
En dat beviel me goed, peter moest wel al snel achter me komen zitten, omdat er rugweeen bijkwamen, en zo kon hij tegendruk uitoefenen, wat ik weer heel fijn vond.
Rond een uurtje of 11 kwam de vk weer kijken en voelen, zat nu op 6 cm ontsluiting, en ik mocht kiezen of de vliezen al breken of nog even wachten.
Ik besloot het laatste.
Omdat ik al een tijdje de weeën goed op kon vangen, en het allemaal goed aankon, kon ik er nu aan gaan wennen dat het nog pijnlijker zou gaan worden.
En dat werd het, kon het nog wel steeds goed aan, de rugweeën die peter wegduwde, en door de aanmoedigingen van de kraam, was het allemaal wel te goed.
tegen 24 uur, heb ik dan ook besloten om de vliezen te breken, en zo geschiede tijdens een wee dat de vk de vliezen brak, waar er alleen nog maar zeer weinig vruchtwater uitkwam.
Wel was er niet in het vruchtwater gepoept, dus hoefde niet vast in bed te gaan liggen.
en zo besloten we dat het misschien wel fijn zou zijn om nog een keer onder de douche te gaan staan.
maar en met rugweeën, en fenijge buikweeën, was zelfs zittend douchen geen pretje.
Eenmaal vanonder de douche, kreeg ik het giga koud en werd al rillend in bed gelegd, en dat rillen hield ook een tijdje aan zo koud had ik het, wat opzich heel raar was, gezien de tropische temperaturen van de kamer.
De weeën volgden elkaar sneller en sneller op, en lopen,zitten was niet meer te doen, dus terug liggen op bed.
Daar kon ik ze nog het beste opvangen.
ik weet niet meer hoelaat het was, maar weet dat ze nog een keer ging voelen hoeveel ontsluiting erbij was gekomen, en dat was toen 8, en tijdens de gelijk volgende wee werd het 9 cm.
ze adviseerde om op m'n zij te gaan liggen voor dat laatste stukje, alleen dat was niet fijn, dus lag al zeer snel terug op m'n rug.
en toen de persdrang sterker en sterker werd, mocht ik de ergste druk eraf persen, opluchting.
om 01.50 uur ongeveer mocht ik mee gaan persen, en om 02.04 werd daar Roy geboren.
Die tijdens het uitdrijven toch nog even poepte, zijn handje naast z'n hoofdje had zitten, en de navelstreng om z'n nekje had zitten.
Hij werd bij mij gelegd, en begon vlak daarna te huilen, en al snel lekker bij mij liggen drinken.
De nageboorte liet even op zich wachten, en door gedruk op de buik, kwam hij er volledig uitzetten.
ook die was al bijna "op"
en dit en het weinige vruchtwater was het goed dat Roy geboren werd, het was zijn tijd om eruit te komen.
Hhoefde ook niet gehecht te worden.
Wel kreeg ik nog een extra prik omdat Roy geen reshus positief kindje is.
De volgende ochtend kwam de kinderarts nog even langs, dit niet omdat er iets aan de hand was met Roy, maar omdat Thijs overleden is, ergens een fijn idee.
Hoe rustig het de nacht was qua bevallingen, hoe druk het die ochtend was, er stonden er 5 te wachten op een kraamsuite, dus we werden ook vrij snel weer ontslagen uit het ziekenhuis
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Bar wat een mooi verhaal!
En Innepin, ik moest wel even een traantje wegpinken.
En Innepin, ik moest wel even een traantje wegpinken.
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
Bar, wat leuk dat je je 'bevalposts' erbij hebt gezocht.
Wat me toch telkens opvalt in de verhalen is de rust en kracht die eruit spreekt. Erg bemoedigend om te lezen zo, voor een mama-to-be. Maar vooral ook fijn om te weten dat de dames met wie je hebt meegezwangerd een mooie bevalling hebben gehad.
Wat me toch telkens opvalt in de verhalen is de rust en kracht die eruit spreekt. Erg bemoedigend om te lezen zo, voor een mama-to-be. Maar vooral ook fijn om te weten dat de dames met wie je hebt meegezwangerd een mooie bevalling hebben gehad.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Innepin, en niet zo'n klein beetje ook hier! 
Er moest echt een zakdoekje aan te pas komen. 
Mooi!
Bar, mooi verhaal ook van jou!
'Grappig' om te lezen dat jij niks aan de douche had terwijl dat toch zo'n veelgehoorde tip is...
Er moest echt een zakdoekje aan te pas komen. Mooi!Bar, mooi verhaal ook van jou!
'Grappig' om te lezen dat jij niks aan de douche had terwijl dat toch zo'n veelgehoorde tip is...
***
ik vond het douchen echt verschrikkelijk, kon daar ook echt geen houding vinden om de weeën daar goed op te kunnen vangen.
Dus had het daar snel bekeken
Dus had het daar snel bekeken
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Innepin en Bar mooie verhalen!
Bar ik vond het ook verschikkelijk om tijdens de weeen onder de douche te gaan. Precies wat jij zegt, ik wist niet hoe ik ze daar kon opvangen en was dan ook snel weer onder de douche vandaan.
Bar ik vond het ook verschikkelijk om tijdens de weeen onder de douche te gaan. Precies wat jij zegt, ik wist niet hoe ik ze daar kon opvangen en was dan ook snel weer onder de douche vandaan.
Je ben zo heerlijk relaxed onder je bevalling geweest, Bar. Zo leest het weg en voor mijn gevoel dan.
Als ik er alleen al aan denk schrik ik al
Als ik er alleen al aan denk schrik ik al
I'm so glamourous I piss glitter!
Inderdaad Rocka, zo leest het, rustig ondanks de hectiek en de pijn. Mooi geschreven, Bar!
Ik vond onder de douche dus wel erg fijn, zeker om de weeen met persdrang weg te puffen toen ik nog lang niet mocht persen. Ik had dan ook wel een heerlijk krukje onder de douche met een kussen in mijn rug en de straal van de douche precies op mijn buik gericht wat lekker warm was en toch wel verlichting gaf, een tijdje.
Ik vond onder de douche dus wel erg fijn, zeker om de weeen met persdrang weg te puffen toen ik nog lang niet mocht persen. Ik had dan ook wel een heerlijk krukje onder de douche met een kussen in mijn rug en de straal van de douche precies op mijn buik gericht wat lekker warm was en toch wel verlichting gaf, een tijdje.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Was dit topic een poos uit het oog verloren.
Sly, heb net je verhaal gelezen. Wat naar lijkt me dat om de persdrang zo lang te moeten wegpuffen.
Ik heb dat maar 10 minuutjes hoeven doen, en dat vond ik al zo'n enorme opgave, het voelde zó tegennatuurlijk.
Sly, heb net je verhaal gelezen. Wat naar lijkt me dat om de persdrang zo lang te moeten wegpuffen.
Ik heb dat maar 10 minuutjes hoeven doen, en dat vond ik al zo'n enorme opgave, het voelde zó tegennatuurlijk.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik geloof ook dat ik dat het ergste vond van de bevalling, Moonah. Het paste ook zo totaal niet in mijn plaatje van de opbouw van een bevalling. En het was ook erg vermoeiend, want het kostte heel veel energie om dat weg te puffen.
Maar gelukkig is het allemaal gelukt en helemaal goed gekomen
Maar gelukkig is het allemaal gelukt en helemaal goed gekomen
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik heb mijn verhaal ook opgeschreven.. Het kostte me heel wat moeite om het onder woorden te brengen en het dekt lang de lading van het gevoel niet, maar meer kan ik er nu niet van maken.
Vrijdagavond 31 juli. Ik voel me erg onrustig, heb het gevoel dat ik van alles moet. Ik heb een hekel aan strijken, maar de lakentjes die nog gekreukeld zijn moet ik gestreken hebben en wel nu. Dus ik strijk ze. Ik merk op dat ik een beetje dik doorschijnend haast lijmachtig slijm verlies. Zal het slijmprop zijn? Het is niet veel. De hele nacht ben ik onrustig en slaap ik slecht.
Zaterdagochtend 1 augustus. Af en toe heb ik het gevoel dat ik een wee heb. Maar veel verder dan één per uur kom ik niet als ik ze probeer te tellen. In de stukjes slijm zit nu een klein beetje bloed. Het is echt maar een heel klein beetje, maar in het boekje van het ziekenhuis staat dat je bij bloedverlies áltijd moet bellen, dus ik bel maar even. De mevrouw aan de andere kant van de telefoon zegt dat we maar langs moeten komen voor een ctg en als het nodig blijkt een plan voor de rest van de dag. Ik denk nog: wat overdreven, zo’n vaart zal het toch niet lopen? We pakken voor de zekerheid de rest van de vluchtkoffer nog even in, dat was er nog niet helemaal van gekomen. De koffer gaat mee de auto in en niet veel later melden we ons bij de verloskamers. Een uur lang lig ik aan de ctg, die er net zo uitziet als alle andere keren dat ik er aan gelegen heb. Prima dus. Er wordt verder niks onderzocht, we mogen weer naar huis, het kan nog wel een paar dagen of weken duren. In de gang vraagt een verpleegster aan me of het er vandaag van gaat komen. Vol overtuiging zeg ik nee ik denk het niet! Ze vraagt nog of het al wel mag en ik geef bevestigend antwoord. 37 weken en 6 dagen, dus ja, het mag, maar het hoeft nog niet hoor!
We rijden weer naar huis. Ik voel me nog altijd onrustig, ondanks dat ik niet verwacht dat er vandaag wat zal doorzetten. De adressen moeten nog op de enveloppen, we beginnen er meteen maar mee. Terwijl we bezig zijn krijg ik vaker weeën. We beginnen met timen, ze komen erg onregelmatig blijkt. Ik mis nog een paar adressen en ik bel mijn moeder om ze te vragen. Terwijl ik haar aan de telefoon heb krijg ik een hele pijnlijke wee. Ik doe enorm mijn best het niet te laten merken, ik wil niet dat ze denkt dat er vandaag iets gaat gebeuren. Mijn onrustige gevoel wil maar niet zakken en uiteindelijk besluit ik te gaan douchen. Ik vraag aan lief of hij voor me wil blijven timen. De weeën komen ineens regelmatig blijkt, ongeveer elke vier minuten en ze duren iets meer dan een halve minuut. Ergens denk ik dat ik het me allemaal verbeeld en omdat ik het allemaal niet wil geloven ga ik onder de douche vandaan om even te gaan slapen. Ik ga op bed liggen en nog geen vijf minuten later breken met een harde klap ineens mijn vliezen, gevolgd door een paar enorme golven vruchtwater. Ik gil naar mijn lief dat hij moet komen helpen om het op te vangen. Het is helder gelukkig. Toch raak ik in paniek, ik realiseer me nu pas hoe vreselijk bang ik ben voor de bevalling. Al die tijd heb ik mijn hoofd diep in het zand gestoken, maar nu kan dat ineens niet meer, nu gaat het toch echt gebeuren en snel ook. Nu al, als er één ding is wat ik niet gedacht had, is het wel dat ik zo vroeg zou bevallen. Ik bel het ziekenhuis en ze merken direct op hoe ik in paniek ben (ze konden er ook niet omheen..). De mevrouw zegt dat het eigenlijk nog helemaal niet nodig is om meteen te komen, maar dat we toch meteen langs mogen komen omdat ik daar misschien wat rustiger van word. Ik kleed me zo goed als het nog gaat aan terwijl ik de nu heftige weeën weg sta te puffen. Uiteindelijk zitten we in de auto en ik bedenk me dat ik misselijk ben maar geen zakje mee heb. Mijn lief stelt voor er nog een te halen, maar van het idee alleen al raak ik nog meer in paniek, we moeten nu ja echt nú naar het ziekenhuis. Hij rijdt naar het ziekenhuis en halverwege kots ik alles compleet onder. Had ik nou maar een zakje gehad. We komen aan bij het ziekenhuis en na een telefoontje komen ze me met een rolstoel ophalen, lopen kan ik niet meer. Terwijl lief de auto parkeert word ik meegenomen in de rolstoel op weg naar de verloskamers. Ik schaam me kapot als ik merk dat er mensen in het ziekenhuis zitten die mij langs zien rijden. Ik doe mijn ogen dicht en probeer ze te laten voor wat ze zijn. In de verloskamer aangekomen helpt de verpleegster me uit mijn smerige kleren en zorgt dat ik op het bed kom te liggen. Kort daarna komt lief met de vluchtkoffer binnenlopen. Ik ben blij dat hij er is.
De arts assistente komt binnenlopen en legt uit wat er gaat gebeuren. Er zal straks bloed geprikt worden om mijn bloedgroep te bepalen (Waarom? Dat is toch inmiddels wel een keer bekend?) en als ik iets aan pijnstilling wil dan mag ik dat aangeven. Er wordt niet gekeken of en zo ja hoeveel ontsluiting ik heb, omdat mijn vliezen al gebroken zijn. Daar baal ik wel een beetje van, ik zou toch graag een idee hebben of er al iets zinnigs gebeurd is. Ondertussen helpt de verpleegster me mee de verschrikkelijke weeën weg te puffen. Ze vraagt of ik geen zwangerschapsgym gedaan heb. Jawel, dat heb ik wel. Ze lijkt wat verbaasd, kennelijk puf ik heel beroerd. En dat is ook wel zo, het lijkt meer op hyperventileren. Ze blijft gelukkig een tijd naast me staan om me te helpen. Het gaat telkens een beetje beter en al snel neemt lief het helpen van haar over.
Na een tijdje komt er een verschrikkelijke heks bloed prikken. Ze ramt de naald in mijn arm terwijl ik net een vreselijke wee heb en zo mogelijk nog ruiger trekt ze de naald even later weer uit mijn arm. Gelukkig gaat ze ook direct weer weg. De weeën worden elke keer moeilijker weg te puffen en het is moeilijk nog een begin en einde aan de weeën te voelen. Ik krijg al meer het gevoel flauw te vallen van de pijn en bij het idee dat ik misschien wel helemaal nog geen ontsluiting heb raak ik weer wat in paniek. Ik vraag om een ruggenprik en de arts assistente wordt gehaald. Ze geeft aan nu wel te moeten controleren of ik ontsluiting heb. En dat blijk ik te hebben, al bijna vijf centimeter. Ze overlegt kort met de gynaecoloog en de conclusie is dat ik geen ruggenprik meer krijg omdat het daarvoor te snel gaat. Ze legt uit dat het nog wel een uur zou duren voordat ik de prik ook daadwerkelijk zou hebben en dat we over een uur nog wel een keer kunnen kijken hoe het er dan voor staat met de ontsluiting. Als het dan toch niet blijkt op te schieten mag het alsnog. Maar ondertussen kan ik de pijn echt niet meer hebben en uiteindelijk besluit ik toch een pethidineprik te willen, ondanks dat ik dat vooraf absoluut niet wilde. Ik moet op mijn zij gaan liggen en krijg een prik en al snel raak ik een beetje van de wereld. De weeën voel ik nog steeds erg goed maar het wordt dragelijker en tussen de weeën door ben ik compleet in een roes. Ik krijg nog mee dat lief een maaltijd fou yong hai naar binnen werkt en dat hij de kleertjes voor Timo klaar legt in het wiegje. Het duurt me allebei veel te lang, ik heb zijn hand nodig om in te knijpen. Zo op mijn zij en half van de wereld zijn de weeën redelijk op te vangen, hoewel het afwezige gevoel ook wel beangstigend is. Af en toe heb ik niet meer in de gaten wat er gebeurd en waar ik ben.
Ineens, precies een uur na het zetten van de prik, krijg ik vreselijke persdrang. Ik gil naar mijn lief dat hij op de knop moet drukken. Hij drukt op de knop en de verpleegster komt er aan. Ik kan niks anders dan persen, dit is onmogelijk tegen te houden. Ik ben vreselijk bang dat ik nog niet genoeg ontsluiting heb, ik zie mezelf al compleet uitscheuren. De arts assistente wordt gehaald en voelt meteen hoeveel ontsluiting ik heb. Je mag mee persen, zegt ze. Vol verbazing maar enorm opgelucht begin ik mee te persen. Wat een opluchting, echt een bevrijding. De angst is gelukkig snel weg. Elke wee pak ik mijn benen beet en pers ik uit alle macht terwijl ik aangemoedigd word door iedereen die rond mijn bed staat. Nu moet je volhouden, nu even door persen, nu nog een beetje meer, een beetje extra. Elke perswee zeggen ze precies hetzelfde maar ondertussen heb ik het gevoel dat er niks gebeurd. Het actief mee persen doet gemeen pijn en omdat er voor mijn gevoel echt niks gebeurd ben ik het al snel zat. Ik zeg dat ik het niet kan, dat het gewoon niet gaat. Uiteraard krijg ik meteen te horen dat het super goed gaat en dat ik het prima kan. Nou dan wíl ik gewoon niet meer, roep ik. Een paar weeën verder staat het hoofdje en moet ik een perswee weg puffen. Gelukkig gaat dat best aardig en de volgende wee pers ik mijn baby uit. 4,5 uur na het moment dat mijn vliezen braken. Hij wordt op me neergelegd, het meest onwerkelijke moment van mijn leven. Er ligt een kindje op me, een baby, een pasgeboren baby, mijn baby, echt mijn baby. Terwijl zijn tere lijfje voor het eerst op me ligt, ik hem voor het eerst kan vasthouden, worden er verdovingsprikken gezet om me te kunnen hechten. Ik ben als de dood dat ik mijn lieve kleine kindje knijp door de pijn die de prikken veroorzaken, maar hoeveel pijn het ook doet, mijn kleintje knijpen kan ik niet, dat gaat gewoonweg niet, gelukkig maar.
[ Bericht 0% gewijzigd door Chan op 17-08-2009 21:08:12 ]
Vrijdagavond 31 juli. Ik voel me erg onrustig, heb het gevoel dat ik van alles moet. Ik heb een hekel aan strijken, maar de lakentjes die nog gekreukeld zijn moet ik gestreken hebben en wel nu. Dus ik strijk ze. Ik merk op dat ik een beetje dik doorschijnend haast lijmachtig slijm verlies. Zal het slijmprop zijn? Het is niet veel. De hele nacht ben ik onrustig en slaap ik slecht.
Zaterdagochtend 1 augustus. Af en toe heb ik het gevoel dat ik een wee heb. Maar veel verder dan één per uur kom ik niet als ik ze probeer te tellen. In de stukjes slijm zit nu een klein beetje bloed. Het is echt maar een heel klein beetje, maar in het boekje van het ziekenhuis staat dat je bij bloedverlies áltijd moet bellen, dus ik bel maar even. De mevrouw aan de andere kant van de telefoon zegt dat we maar langs moeten komen voor een ctg en als het nodig blijkt een plan voor de rest van de dag. Ik denk nog: wat overdreven, zo’n vaart zal het toch niet lopen? We pakken voor de zekerheid de rest van de vluchtkoffer nog even in, dat was er nog niet helemaal van gekomen. De koffer gaat mee de auto in en niet veel later melden we ons bij de verloskamers. Een uur lang lig ik aan de ctg, die er net zo uitziet als alle andere keren dat ik er aan gelegen heb. Prima dus. Er wordt verder niks onderzocht, we mogen weer naar huis, het kan nog wel een paar dagen of weken duren. In de gang vraagt een verpleegster aan me of het er vandaag van gaat komen. Vol overtuiging zeg ik nee ik denk het niet! Ze vraagt nog of het al wel mag en ik geef bevestigend antwoord. 37 weken en 6 dagen, dus ja, het mag, maar het hoeft nog niet hoor!
We rijden weer naar huis. Ik voel me nog altijd onrustig, ondanks dat ik niet verwacht dat er vandaag wat zal doorzetten. De adressen moeten nog op de enveloppen, we beginnen er meteen maar mee. Terwijl we bezig zijn krijg ik vaker weeën. We beginnen met timen, ze komen erg onregelmatig blijkt. Ik mis nog een paar adressen en ik bel mijn moeder om ze te vragen. Terwijl ik haar aan de telefoon heb krijg ik een hele pijnlijke wee. Ik doe enorm mijn best het niet te laten merken, ik wil niet dat ze denkt dat er vandaag iets gaat gebeuren. Mijn onrustige gevoel wil maar niet zakken en uiteindelijk besluit ik te gaan douchen. Ik vraag aan lief of hij voor me wil blijven timen. De weeën komen ineens regelmatig blijkt, ongeveer elke vier minuten en ze duren iets meer dan een halve minuut. Ergens denk ik dat ik het me allemaal verbeeld en omdat ik het allemaal niet wil geloven ga ik onder de douche vandaan om even te gaan slapen. Ik ga op bed liggen en nog geen vijf minuten later breken met een harde klap ineens mijn vliezen, gevolgd door een paar enorme golven vruchtwater. Ik gil naar mijn lief dat hij moet komen helpen om het op te vangen. Het is helder gelukkig. Toch raak ik in paniek, ik realiseer me nu pas hoe vreselijk bang ik ben voor de bevalling. Al die tijd heb ik mijn hoofd diep in het zand gestoken, maar nu kan dat ineens niet meer, nu gaat het toch echt gebeuren en snel ook. Nu al, als er één ding is wat ik niet gedacht had, is het wel dat ik zo vroeg zou bevallen. Ik bel het ziekenhuis en ze merken direct op hoe ik in paniek ben (ze konden er ook niet omheen..). De mevrouw zegt dat het eigenlijk nog helemaal niet nodig is om meteen te komen, maar dat we toch meteen langs mogen komen omdat ik daar misschien wat rustiger van word. Ik kleed me zo goed als het nog gaat aan terwijl ik de nu heftige weeën weg sta te puffen. Uiteindelijk zitten we in de auto en ik bedenk me dat ik misselijk ben maar geen zakje mee heb. Mijn lief stelt voor er nog een te halen, maar van het idee alleen al raak ik nog meer in paniek, we moeten nu ja echt nú naar het ziekenhuis. Hij rijdt naar het ziekenhuis en halverwege kots ik alles compleet onder. Had ik nou maar een zakje gehad. We komen aan bij het ziekenhuis en na een telefoontje komen ze me met een rolstoel ophalen, lopen kan ik niet meer. Terwijl lief de auto parkeert word ik meegenomen in de rolstoel op weg naar de verloskamers. Ik schaam me kapot als ik merk dat er mensen in het ziekenhuis zitten die mij langs zien rijden. Ik doe mijn ogen dicht en probeer ze te laten voor wat ze zijn. In de verloskamer aangekomen helpt de verpleegster me uit mijn smerige kleren en zorgt dat ik op het bed kom te liggen. Kort daarna komt lief met de vluchtkoffer binnenlopen. Ik ben blij dat hij er is.
De arts assistente komt binnenlopen en legt uit wat er gaat gebeuren. Er zal straks bloed geprikt worden om mijn bloedgroep te bepalen (Waarom? Dat is toch inmiddels wel een keer bekend?) en als ik iets aan pijnstilling wil dan mag ik dat aangeven. Er wordt niet gekeken of en zo ja hoeveel ontsluiting ik heb, omdat mijn vliezen al gebroken zijn. Daar baal ik wel een beetje van, ik zou toch graag een idee hebben of er al iets zinnigs gebeurd is. Ondertussen helpt de verpleegster me mee de verschrikkelijke weeën weg te puffen. Ze vraagt of ik geen zwangerschapsgym gedaan heb. Jawel, dat heb ik wel. Ze lijkt wat verbaasd, kennelijk puf ik heel beroerd. En dat is ook wel zo, het lijkt meer op hyperventileren. Ze blijft gelukkig een tijd naast me staan om me te helpen. Het gaat telkens een beetje beter en al snel neemt lief het helpen van haar over.
Na een tijdje komt er een verschrikkelijke heks bloed prikken. Ze ramt de naald in mijn arm terwijl ik net een vreselijke wee heb en zo mogelijk nog ruiger trekt ze de naald even later weer uit mijn arm. Gelukkig gaat ze ook direct weer weg. De weeën worden elke keer moeilijker weg te puffen en het is moeilijk nog een begin en einde aan de weeën te voelen. Ik krijg al meer het gevoel flauw te vallen van de pijn en bij het idee dat ik misschien wel helemaal nog geen ontsluiting heb raak ik weer wat in paniek. Ik vraag om een ruggenprik en de arts assistente wordt gehaald. Ze geeft aan nu wel te moeten controleren of ik ontsluiting heb. En dat blijk ik te hebben, al bijna vijf centimeter. Ze overlegt kort met de gynaecoloog en de conclusie is dat ik geen ruggenprik meer krijg omdat het daarvoor te snel gaat. Ze legt uit dat het nog wel een uur zou duren voordat ik de prik ook daadwerkelijk zou hebben en dat we over een uur nog wel een keer kunnen kijken hoe het er dan voor staat met de ontsluiting. Als het dan toch niet blijkt op te schieten mag het alsnog. Maar ondertussen kan ik de pijn echt niet meer hebben en uiteindelijk besluit ik toch een pethidineprik te willen, ondanks dat ik dat vooraf absoluut niet wilde. Ik moet op mijn zij gaan liggen en krijg een prik en al snel raak ik een beetje van de wereld. De weeën voel ik nog steeds erg goed maar het wordt dragelijker en tussen de weeën door ben ik compleet in een roes. Ik krijg nog mee dat lief een maaltijd fou yong hai naar binnen werkt en dat hij de kleertjes voor Timo klaar legt in het wiegje. Het duurt me allebei veel te lang, ik heb zijn hand nodig om in te knijpen. Zo op mijn zij en half van de wereld zijn de weeën redelijk op te vangen, hoewel het afwezige gevoel ook wel beangstigend is. Af en toe heb ik niet meer in de gaten wat er gebeurd en waar ik ben.
Ineens, precies een uur na het zetten van de prik, krijg ik vreselijke persdrang. Ik gil naar mijn lief dat hij op de knop moet drukken. Hij drukt op de knop en de verpleegster komt er aan. Ik kan niks anders dan persen, dit is onmogelijk tegen te houden. Ik ben vreselijk bang dat ik nog niet genoeg ontsluiting heb, ik zie mezelf al compleet uitscheuren. De arts assistente wordt gehaald en voelt meteen hoeveel ontsluiting ik heb. Je mag mee persen, zegt ze. Vol verbazing maar enorm opgelucht begin ik mee te persen. Wat een opluchting, echt een bevrijding. De angst is gelukkig snel weg. Elke wee pak ik mijn benen beet en pers ik uit alle macht terwijl ik aangemoedigd word door iedereen die rond mijn bed staat. Nu moet je volhouden, nu even door persen, nu nog een beetje meer, een beetje extra. Elke perswee zeggen ze precies hetzelfde maar ondertussen heb ik het gevoel dat er niks gebeurd. Het actief mee persen doet gemeen pijn en omdat er voor mijn gevoel echt niks gebeurd ben ik het al snel zat. Ik zeg dat ik het niet kan, dat het gewoon niet gaat. Uiteraard krijg ik meteen te horen dat het super goed gaat en dat ik het prima kan. Nou dan wíl ik gewoon niet meer, roep ik. Een paar weeën verder staat het hoofdje en moet ik een perswee weg puffen. Gelukkig gaat dat best aardig en de volgende wee pers ik mijn baby uit. 4,5 uur na het moment dat mijn vliezen braken. Hij wordt op me neergelegd, het meest onwerkelijke moment van mijn leven. Er ligt een kindje op me, een baby, een pasgeboren baby, mijn baby, echt mijn baby. Terwijl zijn tere lijfje voor het eerst op me ligt, ik hem voor het eerst kan vasthouden, worden er verdovingsprikken gezet om me te kunnen hechten. Ik ben als de dood dat ik mijn lieve kleine kindje knijp door de pijn die de prikken veroorzaken, maar hoeveel pijn het ook doet, mijn kleintje knijpen kan ik niet, dat gaat gewoonweg niet, gelukkig maar.
[ Bericht 0% gewijzigd door Chan op 17-08-2009 21:08:12 ]
Nou Chan, het is je toch heel aardig gelukt om je gevoel weer te geven. 
Wat is bevallen toch iets vreselijks. Maar lekker dat het zo snel ging!
Wat is bevallen toch iets vreselijks.
Maar lekker dat het zo snel ging!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ai Chan! Wat een stormachtige bevalling en er is idd op deze manier niks moois of sereens aan!
Wat nou kaarsjes en mooie muziek!
Wat nou kaarsjes en mooie muziek!
***
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |