Paul of Dune
Kevin J. Anderson en Brian Herbert.
De heren Anderson en Herbert hebben al een flink aantal boeken op hun naam staan. De vraag blijft of we daar blij mee moeten zijn als lezers. Paul of Dune brengt naar het oppervlak dezelfde problemen die de voorgaande producten zo schaamteloos tentoonstelden, en weet met alle gemak van de wereld die problemen te versterken.
Dune, een klassieker in het Science Fiction genre, bracht een verandering teweeg met de introductie van een complexe verhaalstructuur, en de gelaagde opzet bracht politiek, religie, en ecologie naar een genre en een breed publiek, de schrijfstijl was beeldend en bood de lezer een multi-interpretabel literair werk aan.
Frank Herbert gaf ons Paul Atreides, de gedoemde held, het bewijs dat Nietzsche’s supermens een gedoemde onderneming was. Herbert wist op kundige wijze de lezer te waarschuwen dat helden ons naar de afgrond brengen, en dat de helden die we als samenleving scheppen, vormen, en accepteren, uiteindelijk door ons ook tot de ondergang gedoemd zijn. Wij maken onze helden kapot, omdat we niet kunnen leven met een imperfecte leider. De drang van mensen om religieuze figuren te volgen toont wanhoop aan, maar ook richting. Dune is het verhaal van menselijk falen, en van de menselijke overwinning, dat we als collectief een beweging zijn die niet te stoppen is, of het nu goed uitpakt of desastreus uitpakt.
Paul of Dune, en vrijwel alle andere boeken die Anderson en Brian Herbert geschreven hebben missen alles dat het origineel zo boeiend maakte. Anderson en Herbert Junior missen de gave die Herbert Senior wel bezat, namelijk de gave van subtiliteit. Ze missen de gave om iets neer te zetten dat de lezer uitnodigt om na te denken.
Paul of Dune is een verhaal dat geschreven is voor een publiek met de aandachtsspanne van een mug. De extreem korte hoofdstukken missen alle diepgang en zijn gecentreerd rond botte actiescènes. De schrijvers brengen niets subtiel, laten niets aan de verbeelding over, en herhalen tot treurnis toe wat er zich luttele pagina’s geleden heeft voorgevallen.
Het verhaal zelf is bijna debiel simplistisch te noemen. Omdat Frank Herbert zelf een kleine dertig jaar geleden al het vervolg op Dune schreef hebben de heren een tijdsspanne van twintig jaar op te vullen. Twintig jaren waarin ze moeten werken naar de situatie zoals die te vinden is aan het begin van Dune Messiah. Dat is voor Anderson en Herbert niet genoeg, en dus stoppen ze een tweede verhaal in het boek, namelijk een plot dat draait om een jonge Paul Atreides die avonturen beleefd met Duncan Idaho.
Paul of Dune als verhaal is rommelig en overbodig. Het is slecht geschreven en bied geen nieuwe inzichten in het oorspronkelijke verhaal.
Wat een lezer niet ziet is het proces dat zich achter de schermen heeft voorgedaan. Een interessante ontwikkeling.
Veel lezers van de originele zes delen waren niet te spreken over de nieuwe boeken. Ze wezen de duidelijke tegenstrijdigheden met de oorspronkelijke aan en waren kritisch over de toon en thematiek van de nieuwe boeken. Ze ageerden tegen het platte gebruik van taal, de herhaling, de korte hoofdstukken, en de bijna mongoloïde plotlijnen. Daarbij wezen ze de schrijvers op hun uitspraken in de media over de aard van hun onderneming.
Brian Herbert en Kevin J. Anderson waren niet bepaald te spreken over de fans. Anderson gaf zelfs zijn critici een neerbuigende titel “Talifan” de Dune-equivalent van een “internet troll”. Niet alleen dat, ze hebben hun ongenoegen met de fans zelfs in hun nieuwe boeken verwerkt.
Zo zijn volgens Paul of Dune, dat overigens verkocht word als “the direct sequel to Dune”, alle tegenstrijdigheden met het oorspronkelijke werk van Frank Herbert, te wijten aan Irulan. Sterker nog, de heren Anderson en Herbert maken er zaak van dat ze de originele zes delen onder hun eigen nieuwe boeken weten te plaatsen. Zijn bepalen tegenwoordig welke delen er van de oorspronkelijke zes boeken van Frank Herbert waar zijn, en welke details leugens en propaganda zijn.
Anderson en Herbert Junior hebben dus de oorspronkelijke schrijver, die een kleine twintig jaar geleden is overleden, buiten spel gezet, en schrijven nu zijn werk af als onbelangrijk in vergelijking met hun nieuwe boeken.
Als men Paul of Dune leest, dan zal men een leeg inhoudsloos verhaal tegenkomen dat slecht geschreven is en het origineel tegenspreekt. Als men een fan van Dune is dan leest men in Paul of Dune een belediging. Als een lezer respect heeft voor het originele verhaal, en de oorspronkelijke schrijver, dan zal die met Paul of Dune een klap in het gezicht krijgen.
Paul of Dune is een slecht boek, het had nooit geschreven mogen worden. Een misselijkmakende mislukte abortus die nooit het levenslicht had mogen zien. De zielige en genante poging van een bittere zoon om zijn overleden vader een hak te zetten uit wrok.
Hunger I want it so bad I can taste it.
it drives me mad to see it wasted,
when I need it so bad that it's burning me.
I'm hungry!