Jaarlijstjes 2008!

-=-=- Mijn top 25 albums van 2008 -=-=-


01. Shearwater - Rook
Over mijn nummer één hoefde ik niet lang na te denken. Wat is deze plaat mooi en betoverend. Vanaf de eerste tellen grijpt de muziek je vast, om je pas na de laatste noot weer los te laten. Frontman Jonathan Meiburg wint het wat mij betreft dit jaar ruimschoots van zijn voormalige collega's van Okkervil River.

02. Elbow - The Seldom Seen Kid
Het laatste album van Elbow is ook meteen hun beste. Het is opvallend afwisselend, en de stem van zanger Guy Garvey ging nog nooit zó door merg en been. Bij elke luisterbeurt geeft de plaat weer nieuwe geheimen prijs en afsluiter "Friend of Ours".. die moet je gewoon een keer gehoord hebben.

03. dEUS - Vantage Point
Als je je er gewoon bij neerlegt dat dEUS geen tweede "In a Bar..." meer gaat maken kun je volop genieten van dit album. Je kunt goed horen dat alle bandleden hun zegje hebben kunnen doen over de composities, wat een mooi geheel oplevert. Bovendien komen de songwriter-talenten van Tom Barman nu eens goed bovendrijven. Het repertoire van dEUS heeft er weer wat klassiekers bij, waaronder het magistrale "Slow".

04. Madrugada - Madrugada
Het was een tragisch jaar voor Madrugada, vanwege het plotselinge overlijden van gitarist Robert Burås. Naast het persoonlijke verlies betekende het ook het einde van de band. De overgebleven leden besloten het laatste album af te maken, en een beter eerbetoon bestaat er niet. Het lijkt wel een best-of, zo hoog is het niveau van de songs. Afsluiter "Our Time Won't Live That Long" (gezongen door Burås) is luguber en ontroerend tegelijk.

05. Calexico - Carried to Dust
Een stuk beter dan voorganger "Garden Ruin", mede doordat er weer volop Calexico-tex-mex te horen is. Bijna elke song zorgt ervoor dat je alles neerlegt en geboeid blijft luisteren naar alle laagjes die ze erin gestopt hebben. En als je je ogen dichtdoet waan je je af en toe in een broeierige bar, ergens in de woestijn.

06. R.E.M. - Accelerate
Na drie (ook niet slechte) albums die voornamelijk pop-georienteerd waren is deze rocker een welkome afwisseling. Sterker nog, in sommige songs is weer de R.E.M. te horen uit de tijd van voordat drummer Bill Berry de band verliet (Automatic for the People, New Adventures in Hi-Fi). Met een song als "Until the Day Is Done" kan een album al eigenlijk niet meer stuk.

07. Nick Cave & the Bad Seeds - DIG, LAZARUS, DIG!!!
Je moet er echt voor gaan zitten, dit album. De magie zit hem namelijk in de teksten, de muzikale uitspattingen en natuurlijk Nick Cave himself, die af en toe de woorden door de speakers in je gezicht lijkt te spugen.

08. Sigur Rós - Með suð í eyrum við spilum endalaust
Voor Sigur Rós begrippen was het vorige album "Takk..." wel "oké". Op dit nieuwe album lijken ze echter weer helemaal terug in vorm. Misschien komt het doordat de band er vol voor gaat om eens een andere weg in te slaan: songs met een kop en een staart. Maar dan wel met de typische Sigur Rós-sfeer, natuurlijk.

09. Conor Oberst - Conor Oberst
Conor Oberst besloot het album uit te brengen onder zijn eigen naam, omdat hij het opnam zonder zijn vaste Bright Eyes-maatjes. Niet dat dit een heel ander geluid oplevert, overigens. Wel is er zoals altijd weer een hoop te genieten op deze CD.

10. Mick Flannery - White Lies
De verrassing van het jaar. Denk: Stephen Fretwell meets Ryan Adams. Klinkt als een erg goede combinatie en dat is het ook. Een dijk van een stem en een album vol eerlijke liedjes.

11. Peter Broderick - Home
Op "Docile" speelde dit lid van Efterklang al een album vol met zijn piano. Op dit nieuwe album greep hij naar het instrument waar hij naar eigen zeggen ook veel binding mee heeft: de akoestische gitaar. Hij ontpopt zich hier echter ook nog eens als een singer/songwriter die over een mooie stem beschikt. En die prachtige, sferische songs dekken de lading. Ideaal dus voor thuis, als het buiten sneeuwt.

12. Claw Boys Claw - Pajama Day
Een reunie kun je het niet noemen (de band is immers nooit écht weggeweest), maar dit album zet Claw Boys Claw wel weer op de kaart van de hedendaagse Nederlandse muziek. Een vleugje Nick Cave, een scheutje Mark Lanegan.. Wie durft er nog te beweren dat er geen spannende muziek uit eigen land komt?

13. William Fitzsimmons - The Sparrow and the Crow
De zoveelste Zanger-met-baard dit jaar. Maar wat voor één, dit album klinkt als een soort kruising tussen Iron & Wine en Sufjan Stevens. Af en toe dus een beetje té braaf, maar meestal kun je er alleen maar ademloos naar luisteren.

14. Martha Wainwright - I Know You're Married But I've Got Feelings Too
De bijtende teksten, de mooie melodieën en de stem van Martha die je bij elk woord naar de keel grijpt, ze zijn allemaal aanwezig. Maar helaas zijn er vergeleken met het debuut ditmaal een hoop toeters en bellen uit de kast getrokken, wat een deel van de betovering verbreekt.

15. Jóhann Jóhannsson - Fordlandia
Piano, strijkers en hier en daar een bliepje. Meer heeft deze IJslander niet nodig om je mee te slepen in zijn prachtige muzikale wereld. En meer woorden moet je er ook niet aan vuil maken.

16. Johnny Berlin - Find What You Love and Let It Kill You
Het Belgische Johnny Berlin verraste dit jaar in eigen land met deze goede plaat. De bandleden zijn nog jong, maar kennen duidelijk hun klassiekers (The Cure, Joy Division). De song "Echoes" heeft mij het nut van een repeat-knop na lange tijd weer eens duidelijk gemaakt.

17. Headphone - Ghostwriter
Hoewel de band zelf graag benadrukt dat ze een eigen geluid hebben kan er toch niet ontkend worden dat het op dit album lijkt alsof Soulwax en Radiohead in een blender zijn gestopt. Maar ik snap het ook wel, deze Belgische band heeft té veel kwaliteit om ze constant te blijven vergelijken met hun voorbeelden.

18. Okkervil River - The Stand-Ins
Okkervil River heeft ook dit jaar weer een puik album afgeleverd, hoewel mij toch telkens het gevoel bekruipt dat ik hem niet zo goed vind als "The Stage Names" (2007). Ik kan er niet precies de vinger op leggen, misschien vind ik het toontje van het album net wat te pretentieus.

19. Hallo Venray - Leather On My Soul
Hallo Venray trakteerde ons dit jaar op een dubbelalbum, hoewel het eigenlijk twee keer dezelfde plaat is. Op de eerste CD worden de songs uitgevoerd in een elektrische versie (gevalletje versterker op '11' en gaan) en op CD2 gaat de stekker eruit en komen de akoestische gitaren tevoorschijn. In beide settings voelt Hallo Venray zich kennelijk thuis, en een voorkeur heb ik dan ook niet echt.

20. Ane Brun - Changing of the Seasons / Sketches
Een dubbele notering voor Ane Brun, aangezien Sketches in feite dezelfde songs bevat als Changing of the Seasons, maar dan als demoversies. Sketches vind ik nét de beste van de twee, omdat Ane zonder al te veel poespas (alleen met gitaar) toch het beste tot haar recht komt. De song "My Star" is één van de mooiste van het jaar.

21. Blaudzun - Blaudzun
Deze Nederlandse troubadour heeft een prachtige stem én prachtige liedjes. Instrumentaal is het ook mooi ingevuld, maar af en toe mis ik toch wat spanning en scherpe randjes. Dat had deze CD naar een nog hoger plan kunnen tillen.

22. Death Cab For Cutie - Narrow Stairs
DCFC gaat weer iets meer op de indietour op dit album, vergeleken met de toch wel toegankelijke voorganger "Plans". Een single uitbrengen van acht en een halve minuut lang ("I Will Possess Your Heart") is al behoorlijk lef hebben. En de cello's aan het einde van "No Sunlight" zorgen altijd weer voor kippenvel.

23. Mates of State - Re-Arrange Us
Vrolijke man-vrouw pop in de stijl van o.a. The Hush Sound. Catchy melodieën, harmonische koortjes, echtpaar Kori Gardner en Jason Hammel hebben het er allemaal ingestopt.

24. Girls in Hawaii - Plan Your Escape
Melodische indiesongs met een Belgische twist, ik denk dat je zo het beste dit album kunt beschrijven. Live is de band nog beter, maar van deze songs valt toch genoeg te genieten.

25. Chop Wood - Chop Wood
De "In a Cabin With..." serie van Maarten Besseling, waarbij muzikanten op een bijzondere lokatie in korte tijd aan een album werken, levert van tijd tot tijd interessante dingen op. Zoals deze "Chop Wood" van Odilo Girod, in het dagelijks leven zanger van Coparck (opgenomen in Berlijn).

Niet in de lijst:
Zita Swoon - Big Blueville (niet nieuw)
Antony & the Johnsons - Another world (EP)
Bon Iver - For Emma, Forever Ago (te nieuw)

Teleurstelling van het jaar:
Guillemots - Red

[ Bericht 1% gewijzigd door BUG80 op 19-12-2008 21:21:11 ]

Ik vraag me af: Kennen zo weinig mensen het nieuwe album van Ray Lamontagne of vindt men hier op Fok! er gewoon weinig aan?

Wie?

quote:

Op vrijdag 19 december 2008 20:59 schreef Z het volgende:
Wie?

Toch?

Ah!

quote:

Op vrijdag 19 december 2008 20:53 schreef peaceman het volgende:
Ik vraag me af: Kennen zo weinig mensen het nieuwe album van Ray Lamontagne of vindt men hier op Fok! er gewoon weinig aan?

Heb hem er al in staan, maar vindt hem wel minder mooi dan de vorige twee. Het is mij allemaal te vrolijk.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 09:14 schreef GeorgKacher het volgende:

[..]

Heb hem er al in staan, maar vindt hem wel minder mooi dan de vorige twee. Het is mij allemaal te vrolijk.

Het is inderdaad een vrolijkere plaat dan de andere twee, maar top zeker een top 10-er voor dit jaar, aangezien er toch niet heel veel juweeltjes uit zijn gebracht.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 09:16 schreef peaceman het volgende:

[..]

Het is inderdaad een vrolijkere plaat dan de andere twee, maar top zeker een top 10-er voor dit jaar, aangezien er toch niet heel veel juweeltjes uit zijn gebracht.

Dan moet je beter zoeken Ik vind bijv. die plaat van Dafnis Prieto duizend keer beter dan Ray Lamontagne. Maar die is alleen te krijgen bij CDbaby en dus kent niemand het. Zelfde geldt voor Rue Royale wat integenstelling tot Prieto in het zelfde straatje past als Lamontagne.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 09:23 schreef GeorgKacher het volgende:

[..]

Dan moet je beter zoeken Ik vind bijv. die plaat van Dafnis Prieto duizend keer beter dan Ray Lamontagne. Maar die is alleen te krijgen bij CDbaby en dus kent niemand het. Zelfde geldt voor Rue Royale wat integenstelling tot Prieto in het zelfde straatje past als Lamontagne.

1000x nog wel... dan moet ie wel heel goed zijn! Ik zal t eens opzoeken

quote:

Op donderdag 11 december 2008 12:32 schreef De-oneven-2 het volgende:

_{Geen Portishead? Geen TV on the Radio? Geen Hercules and Love Affair?}

Kijk, hier hebben ze het wél begrepen.
_{En 'Blind' is inderdaad zonder twijfel de beste single van het jaar.}

Mooi lijstje Bug80

Mijn lijstje komt ergens tussen kerst en oudjaar, waarschijnlijk.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 12:13 schreef De-oneven-2 het volgende:

[..]

Kijk, hier hebben ze het wél begrepen.
_{En 'Blind' is inderdaad zonder twijfel de beste single van het jaar.}

Eens. Luister alle top 50 albums, dan kan niemand ook meer stellen dat 2008 een slecht jaar was.

Nou, hier dan al mijn in 2008 aangeschafte albums op volgorde gezet, met omschrijving / motivatie.


72. QUINN WALKER – Laughter’s An Asshole / Lion Land
Breed uitgesponnen dubbelaar van een zanger die het best in de freakfolk-scene ingedeeld kan worden. Helaas veel te volgepropt, waardoor het zoeken is naar de enkele parels tussen de veelal onopvallende songs. Walker is een bijzonder talent, dat soms aan Devendra Banhart doet denken, maar had wellicht hogere ogen gegooid met een enkel album waarop de beste songs van deze twee platen hadden gestaan.

71. PANTALEIMON – Merry Oceans
Andria Degens werkte met diverse artiesten van naam, waarbij ze voornamelijk achtergrondzangeres was. Haar heldere vocalen dragen deze collectie folksongs, maar kabbelen uiteindelijk net iets teveel voort om echt een blijvende indruk te maken. Daar verandert ook de hulp van gerenommeerde gasten als Baby Dee, Isobel Campbell en John Contreras niets aan.

70. TIM VANHAMEL – Welcome To The Blue House
De man die bekend werd met Millionaire ging solo. Zijn leven was drastisch veranderd na het stuklopen van zijn relatie en dat had zijn weerslag op zijn muzikale koers. Waar Millionaire nog weleens over de top ging met beukende rocksongs, daar is Welcome To The Blue House vooral een ingetogen werkstuk. Vanhamel ontdekt zijn popkant, maar de liedjes blijven wat te oppervlakkig gezien de thematiek.

69. GENERAL MINDY – Delusions Of Grandeur
Weer een nieuwe band uit België en opnieuw klinken ze op de beste momenten interessant. Dan maakt General Mindy fijne popparels in de lijn van pakweg Sukilove. Niet verwonderlijk dus dat Pascal Deweze hielp met het produceren van de plaat. Zanger Johan Verckist en zijn mannen kunnen echter niet op alle nummers evenveel boeien en zijn dus vooral nog een belofte voor de toekomst.

68. THE IDEAL HUSBAND – No Bye No Aloha
Sandrine Collard, ex van de hier ook op enkele songs opduikende Daan, maakte samen met Louise Peterhoff een tijdloos plaatje vol folky luisterpop. De dames klinken als ze samen zingen heel soms als CocoRosie, maar vaker doet Peterhoff een geslaagde gooi naar een plaatsje op een zuchtmeisjesplaat van Guuz Hoogaerts. Dankzij de inzet van lapsteel en ukelele krijgen de niets aan de hand liedjes van deze dames een fijn ouderwets tintje.

67. COLIN MELOY – Sings Live!
De zanger van Decemberists doet het in zijn uppie en doet dat akoestisch. Het levert een plaat op waarop enkele bekende songs van zijn band in een uitgekleed jasje nog steeds prima klinken. Toch mis je af en toe de theatrale bombast van de band en zijn de songs natuurlijk stuk voor stuk al bekend. Dit maakt van Sings Live! een fijne plaat, maar doet ook weer verlangen naar nieuwe nummers.

66. GIRLS IN HAWAII – Plan Your Escape
Aan het begin van het jaar ontstond een korte storm aan media-aandacht voor deze Walen. Moet gezegd dat Plan Your Escape ook de nodige sterke songs bevat, maar een echte aanval op de heerschappij van Vlaanderen in muziekland België doet Girls In Hawaii ook met deze plaat nog niet. Desondanks is de eigenzinnigheid van de groep te prijzen en schuwen zij het avontuur ook niet.

65. STEPHEN MALKMUS & THE JICKS – Real Emotional Trash
Malkmus kan het nog steeds, zo bewees hij met deze plaat. Enkele fijne rocksongs glijden voorbij, terwijl men ook lekker lang door durft te gaan als ware men bezig met een jamsessie. En toch, van Malkmus verwacht je altijd net iets meer dan van ieder ander. Zijn werk met Pavement benadert hij ook met deze plaat weer niet, al is dat ook niet zo vreemd. Nu is het een aardige plaat geworden, waar Malkmus een topper in zich heeft.

64. THE RHYTHM CHIEFS – Ships Of Wonder
Drie jonge Dordtenaren zetten een opvallend volwassen geluid neer op deze plaat. De heren putten uit blues, folk, country en zelfs een beetje jazz. Toch is het vooral de blues die deze jonge mannen laten klinken, zonder zich daarbij te verliezen in onnodig uit de band gieren. Zanger Dusty Ciggaar moet qua zang nog wat groeien, maar zijn gitaarspel vergoedt veel. Belofte voor de toekomst!

63. TIMESBOLD – Ill Seen Ill Sung
Jason Merritt en zijn bandgenoten zijn terug, maar toch stelt dit album enigszins teleur. De snijd-je-polsen-door americana van de voorgaande platen is her en der nog aanwezig, maar heeft ook plaats gemaakt voor iets meer vrolijkheid en een wat modernere muzikale aanpak. Dat is wat mij betreft geen verbetering. Nog altijd zijn er mooie en ontroerende songs, maar ze zijn simpelweg minder talrijk dan je hoopt bij een Timesbold-plaat.

62. THE GUTTER TWINS – Saturnalia
Nog zo’n plaat die de hoge verwachtingen niet helemaal kan waarmaken. Van de samenwerking tussen Greg Dulli en Mark Lanegan was veel verwacht, zeker gezien de enkele songs die men eerder al samen op plaat zette. Uiteindelijk bevat Saturnalia het nodige sterke materiaal, maar over de hele linie is dit absoluut niet die wereldplaat die het had moeten worden. Gewoon een leuk samenwerkingsverband.

61. SUGARPLUM FAIRY – The Wild One
Deze Zweden putten uit de jaren zestig, waar ze vooral Beatles en Stones als voorbeelden hebben. Af en toe lijkt het wel schaamteloos kopiëren wat de band rond de broers Norén laat horen. Waarbij de songs meestal altijd wel catchy zijn en voor een glimlach op het gezicht zorgen. Beter goed gejat dan slecht verzonnen. Helaas voor de mannen is de enige cover, Bus Stop van Hollies, wel gelijk de beste compositie.

60. ELLIOTT BROOD – Mountain Meadows
Elliott Brood is geen man, maar een band. Ze maken americana met een donker randje. Alsof Nick Cave een murder ballad komt zingen met muzikale begeleiding van pakweg Sixteen Horsepower. De schuurpapieren stem van zanger Marc Sasso kleurt perfect tussen de af en toe heftig klinkende gitaren en de lieflijk, dan wel gejaagd tokkelende banjo’s. Opvallende plaat.

59. CARLA BRUNI – Comme Si De Rien N’Était
De Franse presidentsvrouw komt hier met een heerlijke zuchtplaat. De melodieuze omlijsting past goed bij de ijl gezongen slaapkamersongs van Bruni, die op bepaalde momenten zeer positief weet te verrassen en bewijst ook platen te kunnen maken zonder op haar naam te teren. Helaas is dat niet overal het geval en staan er ook een paar nummers op die je snel weer vergeet.

58. THE COURTEENERS – St. Jude
De band rond zanger Liam Fray, gezegend met een fijne stem, zoekt het in een soort authentieke Britpop. Denk The Smiths, met wie het de voorliefde voor donkere en her en der absurde teksten deelt, maar dan met alle ingrediënten van de moderne tijd. Songs over de liefde, maar ook over profielensites op internet. Op de sterkste momenten laat deze band horen een belofte te zijn, maar de jonkies zijn er nog lang niet.

57. THE DODOS – Visiter
Opvallende plaat, waarop het ritme een belangrijke rol speelt. De drums van Logan Kroeber ondersteunen het gitaarspel en de zang van Meric Long. Een plaat die je de tijd moet geven om mooie dingen te ontdekken. Uiteindelijk verdrinkt men toch iets te vaak in uitgesponnen werkjes waarin het goed zoeken is naar het liedje. Als je dat liedje echter wel vindt, dan is het dikwijls ook direct een pareltje.

56. ADAM GREEN – Sixes & Sevens
De droogkomische zanger met de donkere stem is weer terug. Helaas is dit album niet zo sterk als zijn eerdere werk en missen we de echte toppers. De plaat duurt voor Green-begrippen ook lang en biedt ruimte voor nieuwigheden, maar juist die moderne snufjes zijn niets voor Green. Hij moet gewoon zijn ouderwetse Lee Hazlewood-achtige nummers maken en dan scoort hij hoger dan, jawel, de zesjes en zevens van dit album.

55. GALLON DRUNK – The Rotten Mile
Fans van Nick Cave die er van balen dat de Australiër steeds verder afdrijft van de muziek van The Birthday Party en de begindagen van The Bad Seeds is er Gallon Drunk. Frontman James Johnston werd niet voor niets al door Cave toegevoegd aan The Bad Seeds. Met zijn eigen band maakt Johnston een donker album, dat bij tijd en wijle lekker smerig klinkt, maar ook altijd een melodieus tintje houdt.

54. ARNO – Covers Cocktail
Coveren was in 2008 best wel populair. Diverse artiesten maakten een album waarop andermans werk werd vertolkt. Zo ook de Belg Arno Hintjens, die met zijn eigen rauwe stem twintig nummers bij de kladden grijpt en ze in de beste gevallen volledig naar zijn hand zet. Arno doet bijvoorbeeld Melanie, Beatles, Stones, Kinks, Abba, Queen, Bowie en Gainsbourg. Elke song is echter onmiskenbaar Arno en dat is knap.

53. ZITA SWOON – Big Blueville
Big Blueville is eigenlijk het album Big City, waarmee de band rond Stef Kamil Carlens vorig jaar hoge ogen gooide, maar dan speciaal voor de Franse markt. Dat betekent dat het Franstalige werk ruim vertegenwoordigd is. Enkele songs kregen een nieuwe bewerking, terwijl van de nieuwe nummers met name Josieanna een hoogtepunt is. Omdat het echter veelal ouder werk is niet opnieuw een topnotering, ondanks de kwaliteit.

52. THE MOUNTAIN GOATS – Heretic Pride
John Darnielle heeft weer een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan zijn rijke oeuvre. Heretic Pride is echter minder sterk dan zijn eerdere werk, hoewel hij bij vlagen weer heerlijk bijtend en boos klinkt. Desondanks weten The Mountain Goats niet opnieuw een plaat lang te overtuigen, zoals bijvoorbeeld met meesterwerk Tallahassee wel lukte. Darnielle kan beter, vandaar geen topnotering.

51. DR. DOG – Fate
Dr. Dog had een sixtiesband kunnen zijn. Net als bijvoorbeeld The Bees maken ze zorgeloze en vrij zonnige sixtiespop, waarop Beatles en Beach Boys doorklinken. Door de soms wat rauwe zang knipoogt Dr. Dog op dit album af en toe ook naar Small Faces of, wat eigentijdser, Gomez. Een sympathiek album voor liefhebbers van de jaren zestig, dat echter niet in de buurt komt van de geniale voorbeelden.

50. THE SPINTO BAND – Moonwink
The Spinto Band is zo’n band die al jaren niet echt groot kan worden, maar wel altijd aardige albums maakt. Moonwink is een nieuw voorbeeld van de mogelijkheden die de band rond de soms lekker onvast zingende Nick Krill heeft. Op de beste momenten klinkt men als een natuurlijke opvolger van Pavement, op andere momenten verliest men zich in teveel onnodige opsmuk en raak je de aandacht wat kwijt.

49. BLAUDZUN – Self Titled
Blaudzun is het pseudoniem van Johannes Sigmund, een Nederlandse singer / songwriter. Hij vernoemde zich naar een Deense wielrenner en beklimt hier regelmatig hoge pieken. Zijn zang doet dan denken aan pakweg Starsailor, Thom Yorke en de onvermijdelijke Jeff Buckley. Op zijn naar zichzelf vernoemde debuut staan elf melancholische en verstilde liedjes. Een zeer mooie luisterplaat van eigen bodem.

48. MARTINA TOPLEY-BIRD – The Blue God
Het voormalig liefje van Tricky laat zich op deze soloplaat horen als een door het leven gerijpte vrouw. Ze brengt een collectie uiterst dansbare songs, waarop de thematiek veelal donker is. Haar soepele stem kronkelt zich langs de producties van Danger Mouse. Geschikt voor zowel disco als buitenfeesten op exotische locaties, maar bovenal een mooi statement van een bijna vergeten zangeres.

47. THINGUMA*JIGSAW – (awakeinwhitechapel)
Bijzondere plaat van een Noors duo, man en vrouw. Niet alleen de bandnaam en de aparte spelling van de albumtitel bewijzen dat, ook de muziek doet dit. Geïnspireerd door de wijk waar Jack the Ripper zeker vijf vrouwen vermoord zou hebben brengen ze freakfolk van het zuiverste soort. Met de haast valse zang van de zangeres, een nummer in een verzonnen taal en de opmerkelijke instrumentatie is dit een plaat die je haat of omarmt.

46. MALCOLM MIDDLETON – Sleight Of Heart
Malcolm Middleton maakt een tussendoortje met restmateriaal van het eerder verschenen A Brighter Beat. Stiekem zijn deze songs echter sterker dan dat voorgaande album. Met zijn zware Schotse accent brengt de eeuwige droefsnoet wederom enkele klassiekers over eenzaamheid en mislukte liefdes, covert hij Madonna en klinkt hij zelfs lichtvoetig in Marguerita Red. Knap tussendoortje!

45. BECK – Modern Guilt
Tja, je zou maar Beck zijn. Wat moet je dan nog doen om te verrassen? Je hebt immers zo ongeveer alles al gedaan, van stoeien met elektronica en hiphop tot onvervalste folk tot uiterst dansbare discomuziek. Dan besluit je dus maar om alles op een hoop te gooien, hoewel Modern Guilt toch redelijk gelijkmatig is qua sound. Zeker geen slechte songs en Beck klinkt geïnspireerd, maar we hebben hem sterker gehoord.

44. LIAM FINN – I’ll Be Lightning
De zoon van Crowded House-frontman Neil Finn heeft de stembanden van zijn vader geërfd. Excelsior besloot om deze plaat in Nederland te distribueren en dat was een terechte beslissing. Finn laat namelijk veertien nummers lang horen fijne gitaarpop te kunnen maken, die knipoogt naar het werk van pa, maar even zo goed een eigen geluid heeft als hij wat elektronische invloeden of een portie rock invoegt.

43. NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Dig, Lazarus, Dig!!!
Ook Nick Cave ontkomt niet aan het gegeven waar ook Beck en Stephen Malkmus mee kampten. Wie een dergelijk rijke discografie achter zijn naam heeft staan, moet wel met een echte topplaat komen om veel indruk te maken. Wel, die topplaat heeft Cave dus niet gemaakt. Opnieuw staan er enkele meesterlijke songs op die andere artiesten nooit zullen maken, maar zijn beste werk benadert hij over de hele linie geen moment.

42. ROB JUNGKLAS – Gully
Pas op! Rob Jungklas is namelijk nog altijd bezig zijn demonen te verdrijven en doet dat op Gully wederom indrukwekkend. Zijn donkere stem past prima bij de af en toe stevige begeleiding, maar Jungklas neemt op de juiste momenten gas terug. Hij vecht met alles en iedereen, zowel God als de duivel en hij wint nooit. Deze diepe ellende levert echter wel opnieuw een mooie en beklemmende plaat op.

41. dEUS – Vantage Point
Grote namen-syndroom deel zoveel. Ook dEUS ontkomt niet aan een vergelijking met het geniaal gestoorde en alle kanten opspringende eerdere werk en dan valt Vantage Point dus tegen. Wel een betere plaat dan voorganger Pocket Revolution en af en toe mooie nieuwe invloeden, maar de echte brille lijkt er vanaf. Tom Barman maakt nu gewoon mooie nummers en niet meer de songs die je van je stoel deden glijden.

40. DEREK MEINS – The Famous Poet Derek Meins
Voormalig Eastern Lane-bandlid Derek Meins gaat nu solo. Hij doet dat op opmerkelijke wijze, want hij presenteert zich als een soort dichter die aan de slag gaat met allerlei instrumenten en in amper een half uur een paar prima vondsten laat horen. Gesproken nummers over seks, uitgaan, drinken en alle ongemakken van de eenentwintigste eeuw komen voorbij, maar even makkelijk brengt hij zeemanskoortjes en een banjo.

39. CAT POWER – Jukebox
Oh ja, coveren was in 2008 populair. Ook Cat Power deed het. De zangeres laat in haar vertolkingen van andermans én eigen werk horen hoezeer ze zich ontwikkeld heeft van intens zingende vertwijfelde jonge vrouw tot een zekere jonge vrouw die durft te laten horen hoe mooi ze kan zingen. Toch twijfel ik of haar intense versie van Metal Heart op Moon Pix nu mooier vindt of de op deze plaat meer bijgeschaafde versie.

38. SHEARWATER – Rook
Wat was Palo Santo toch een mooie plaat en wat liet Jonathan Meiburg daar toch horen hoe goed hij songs kon schrijven. Nou, dat doet hij op Rook nog steeds, maar het geheel is toch net wat minder aangrijpend dan de voorganger. Toch slaagt Meiburg er met zijn band in om op de beste momenten betoverend mooi uit de hoek te komen. Wederom een geslaagd album dus, maar dat definitieve meesterwerk laat nog op zich wachten.

37. CHOP WOOD – In A Cabin With…
Mooi project, waaraan nu dus Coparck-zanger Odilo Girod meedeed. Opgesloten in een bepaalde ruimte, in dit geval het Berlijnse kunsthuis Tacheles, maakte hij een collectie van dertien songs. Die klinken grotendeels net zo warm als Coparck, mede door de uit duizenden herkenbare getergde stem van Girod, maar laten in alle eenvoud ook regelmatig nieuwe invloeden horen.

36. BODIES OF WATER – A Certain Feeling
Ha, dit zijn liefhebbers van Arcade Fire. Maar ook van The Mamas And The Papas! Dit viertal uit Californië, twee mannen en twee vrouwen, laat meerstemmige nummers horen die soms wat neigen naar de jaren zeventig, maar her en der ook de opwekkende kracht hebben van bijvoorbeeld The Polyphonic Spree. Of een op hol geslagen Low, zo u wilt. De harmonieuze zang is de grootste kracht van dit leuke album.

35. ARMS – Kids Aflame
Todd Goldstein is de man die bijna in zijn eentje Arms vormt, al heeft hij wel hulp van een drummer, bassist en een zangeres ingeroepen. Goldstein houdt van The Smiths, zoveel is duidelijk bij beluistering van Kids Aflame, dat dertien interessante liedjes bevat. De teksten knipogen regelmatig naar Morrissey, zeker in de nummers waarin Goldstein zich volmaakt gelukkig ongelukkig toont.

34. BONNIE ‘PRINCE’ BILLY – Lie Down In The Light
Will Oldham doet iets complete anders. De treurwilg van weleer klinkt in diverse nummers namelijk vrolijk. Dat pakt best goed uit, want zijn verzameling americana klinkt lekker ontspannen. Het album is ook minder lo-fi opgenomen, zodat opvalt dat Oldham behoorlijk goed zingt en er een bepaalde intimiteit vanaf spat. Geslaagde plaat dus, na enkele mindere worpen, maar zijn oudere en treurigere werk blijft toch net iets interessanter.

33. KAWADA – Shaving Your Beard On A Nice White Cloud
Met een dergelijke albumtitel kan je bijna alleen maar te maken hebben met Belgen. En ja, dat is ook zo. Frontman Joeri Cnapelinckx kreeg voor dit debuut de zegen van producer Pascal Deweze. Dat is terecht, want de nummers van Kawada klinken prima. Dan weer lekkere gitaarpop als de oude Soulwax of dEUS, dan weer intiem van achter de piano en ook de radiovriendelijkheid van een Sukilove ligt op de loer. Goed debuut!

32. AIDAN JOHN MOFFAT – I Can Hear Your Heart
De brombeer van Arab Strap doet aan spoken word. Moffat vertelt namelijk vooral op deze plaat. Uiteraard beschrijft hij weer tot in detail hoe het Schotse nachtleven aan hem voorbij trekt, inclusief de al dan niet geslaagde seks en de altijd maar weer terugkerende katers. Zijn intens trieste versie van Hungry Heart van Bruce Springsteen is indrukwekkend. Rock & roll kan ook zonder gitaren en zang, zo blijkt.

31. JOAN AS POLICE WOMAN – To Survive
Jammer. Joan Wasser maakte in 2006 met Real Life bijna de beste plaat van het jaar. To Survive had een waardig opvolger kunnen worden. Wasser verwerkt de dood van haar moeder, maar opvallend genoeg klinkt ze emotioneel minder diepgaand dan op het debuut en blijven sommige nummers zelfs wat op de vlakte. Nog altijd een goede plaat, maar er had meer ingezeten.

30. XIU XIU – Women As Lovers
Jamie Stewart gaat weer lekker tekeer op dit album. Zijn bijna angstige zang, zijn af en toe ronduit bizarre teksten en de af en toe manische uitspattingen, ze zijn er allemaal weer. Toch gaat Xiu Xiu minder vaak uit de bocht en vermoordt het daarmee de eigen liedjes minder. Sterker nog, je hoort de meeste songs nu eens zoals ze bedoeld zouden zijn. Met bizarre Queen & Bowie-cover Under Pressure als opmerkelijk hoogtepunt.

29. FLEET FOXES – Self Titled
Wat moet er nog gezegd worden over deze band? Ze maken een album dat teruggrijpt op de jaren zestig en zeventig, waarbij vooral de harmoniezang een sterke factor is. Dit levert soms uiterst interessante, dromerige songs op. Te vaak bekruipt je echter ook het gevoel dat je het allemaal al eens gehoord hebt en dan ook nog eens beter. Desondanks een sterk album dat de aandacht best wel verdient.

28. THE KEVIN COSTNERS – Come On In
Nederlandse band die mag debuteren op Excelsior. Met Joris van der Meulen en Bouke Zoete als componistentandem maakt The Kevin Costners een plaat die ook prima op dit label past. Fijne gitaarpop met af en toe een zonnig sfeertje. Sterke songs als You Will en Laid Me Loved Me laten horen dat deze band net als Kevin Costner in Robin Hood deed zijn pijlen recht naar het muziekhart wil afvuren.

27. RUBY THROAT – The Ventriloquist
Ah, Katie Jane Garside! De dame met de indrukwekkende stem is terug en nam samen met Chris Whittingham onder de naam Ruby Throat dit album op. Hierop laat Garside op een manier die doet denken aan Sandy Dillon horen wat haar allemaal dwars zit. Hoog zingend, maar vaak genoeg kreunend, piepend of krijsend maakt ze de luisteraar deel van haar beklemmende wereld. Interessante plaat.

26. ADEM – Takes
Had ik al gesteld dat coverplaten in 2008 in de mode waren? Wel, dit is de meest geslaagde wat mij betreft. Adem Ilhan bracht zelf ook al enkele interessante albums uit, waarop hij soms prachtig vals zingend als een soort Beck of Sparklehorse klonk. Hier eert hij diverse artiesten op eigenzinnige wijze en kiest hij met bijvoorbeeld PJ Harvey, Yo La Tengo, Pinback, Low, dEUS, Björk en Aphex Twin ook geen alledaagse artiesten uit om te coveren.

25. BABY DEE – Safe Inside The Day
De transgender Baby Dee brengt hier met hulp van bekende muzikanten als Matt Sweeney, John Contreras, Andrew WK en Will Oldham een collectie veelal van achter de piano gebrachte songs. Hierop brengt ze een aantal gedragen songs, waar haar af en toe zwaar aangezette zang voor een theatraal randje zorgt. Dit levert een interessant, maar bepaald niet alledaags album op.

24. MARTHA WAINWRIGHT – I Know You’re Married But I’ve Got Feelings Too
Een beetje hetzelfde verhaal als bij Joan As Police Woman. Martha Wainwright verbaasde met haar ijzersterke debuutplaat uit 2005. Daarop klonk zij als een zelfbewuste vrouw, die met een geheel eigen zangstijl haar nummers voortstuwde. Dat doet ze nu nog steeds, maar zo intens als op haar titelloze debuut klinkt ze na de sterke openingsfase van dit album niet meer.

23. ANGUS & JULIA STONE – A Book Like This
Een schitterend vormgegeven album van een Australische broer en zus. Ze maken een soort folk met een hippierandje. De wat loom en soms haast fluisterzacht zingende Angus en zijn met een doordringende en schelle stem gezegende zus Julia brengen hier een fijne collectie songs, die tijdloos en catchy klinkt. Soms iets te veel op het gemoed spelend, maar wel uiterst doeltreffend.

22. GORKI – Voor Rijpere Jeugd
Luc De Vos en zijn band doen opnieuw waar ze goed in zijn. Tijdloze gitaarpop maken met teksten die altijd wat weemoedig zijn en daardoor aangrijpend zijn. Gorki doet dus niets nieuws, maar dat hoeft ook niet. Wederom staan er een paar nummers op die zo kunnen worden toegevoegd aan de toppers uit het eigen oeuvre en wederom is een glimlach weer verzekerd door de fraaie zinnen van De Vos. Net als een traan overigens.

21. SIGUR RÓS – Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust
En daar is een nieuw hoofdstuk in het almaar groter wordende oeuvre van de IJslandse band, die een voorkeur heeft voor lang uitgesponnen dromerige songs, waarin onverstaanbaar ijle zang zich over haast klassiek aandoende muziek vlijt. Tot zover niets nieuws, maar toch is er iets veranderd. Sigur Rós maakt namelijk ook kortere en bondige songs en er klinkt zelfs Engels. Nog altijd meer kunst dan pop, maar ze zetten wel een stap in de richting van laatstgenoemde.

20. MARK OLSON & GARY LOURIS – Ready For The Flood
Ooit vormden ze samen de kern van The Jayhawks, die meesterlijke alt countryband. Het was de beste periode van die groep. Olson gaf er als eerste de brui aan, ging aan het werk met partner Victoria Williams, terwijl Louris nog even verder ging met een meer op pop gerichte Jayhawks. Nu zijn ze weer samen en brengen ze een verzameling melodieuze songs, waarop hun stemmen nog altijd prachtig samen kleuren. Dit smaakt naar een vervolg!

19. CONOR OBERST – Self Titled
Oberst zit niet bepaald stil. Na het vorig jaar onder de naam Bright Eyes verschenen Cassadaga is daar nu een album onder zijn eigen naam. De getalenteerde singer / songwriter zet weer enkele fantastische songs op plaat, waarbij hij de lijn van vorige albums, namelijk steeds luistervriendelijker en met minder uitschieters van de stem, moeiteloos voortzet. Bevat enkele pareltjes, maar ook enkele mindere nummers.

18. GRAM – Four-letter Word
Marg van Eenbergen is Gram. Simpel trucje, draai haar voornaam maar om. Na haar tijd in het helaas ter ziele gegane Seedling is er nu dus deze soloplaat. Die doet soms nog aan haar vorige band denken, maar laat ook nieuwe invloeden, met name qua elektronica, horen. Haar fijne zangstem, die je zo mooi bij de strot kan grijpen, doet vervolgens de rest voor dit sterke staaltje. Maar toch, ik mis die viool van Susanne Linssen nog steeds.

17. DESTROYER – Trouble In Dreams
“Blue flower, blue flame, a woman by another name, is not a woman”. Dat kan niet anders dan van Dan Bejar zijn, ook bekend van zijn werk met The New Pornographers en Swan Lake. In de band Destroyer deelt Bejar de lakens uit en heeft hij alle ruimte om zijn bijzondere teksten van een fraaie begeleiding te voorzien, die vooral in de categorie gitaarpop met een folkrandje valt. Bijzondere plaat.

16. PORT O’BRIEN – All We Could Do Was Sing
Van Pierszalowski en zijn geliefde Cambria Goodwin komen uit Alaska. En daar is, met alle respect, geen zak te doen. Logisch dus dat ze besloten een band op te richten. Port O’Brien doet aan indie met ruimte voor invloeden uit country en folk. De belevenissen van Pierszalowski in Alaska komen aan bod in songs die beurtelings ingetogen, haast schuchter, of zeer uitbundig klinken.

15. OF MONTREAL – Skeletal Lamping
Kevin Barnes leeft zich volledig uit op Skeletal Lamping. Als een jukebox schieten de vijftien songs voorbij, volgepropt met allerlei ideeën. Daardoor zijn de nummers lang, zijn de stijlwisselingen bruusk, soms te, en weet je soms niet meer waar je nu eigenlijk naar zit te luisteren. Barnes glorieert met zijn teksten over seks, depressies en relaties. Vooral sterk wanneer je de plaat in zijn geheel beluistert, want het geheel is hier duidelijk meer dan het som der delen. Komt ook omdat er zo veel delen zijn.

14. BON IVER – For Emma, Forever Ago
Justin Vernon sloot zich naar verluidt op in een hutje in Wisconsin bij het opnemen van deze plaat. Zou best kunnen, als je de beklemmende manier waarop hij zijn songs brengt hoort. Er straalt een bepaalde eenzaamheid vanaf en een hoop liefdesverdriet. De één verdrinkt het, de ander verdringt het en Vernon besloot er over te gaan zingen. Fascinerende plaat, met veelal slechts een stem en een gitaar als hoofdingrediënten.

13. PAULUSMA – iRecord
Jelle Paulusma gaat bepaald niet verder waar Daryll-Ann, één van de beste gitaarpopbands die ons land ooit kende, ophield. Dat bleek al op voorganger Here We Are, maar wordt op iRecord pas echt duidelijk. Paulusma rockt, zoekt gewaagde muzikale invalshoeken, zingt soms gewoon ouderwets als in Daryll-Ann en boeit eigenlijk in elke song. Eigenzinnige plaat.

12. ANDRÉ MANUEL & DE KETTERSE FANFARE – Op Verzoek Van De Goden
André Manuel neemt hier met een nieuwe band een aantal songs op die we al kenden van Krang. De Ketterse Fanfare zorgt voor een meer rockende begeleiding, waarin Manuel zich prima staande houdt. IJzersterke nummers als Hol, Junkie, Soogdier, Drinkebroer, Dorst, Kraaien en Krang blijven ook in deze setting ruimschoots overeind. Zijn interessante teksten maken het af, waarmee de opvallendste Nederlandstalige plaat van 2008 voor André Manuel is.

11. AMANDA PALMER – Who Killed Amanda Palmer?
Niet als Dresden Dolls, maar als zichzelf brengt Amanda Palmer een album dat nog altijd de nodige theatrale bombast kent. Geholpen door Ben Folds klinkt Palmer zelfbewust en zitten vrijwel alle songs prima in elkaar. Opgebouwd van achter de piano laat ze weer het nodige horen, waarbij veel niet is wat het lijkt. Zo gaat Oasis over een treurige abortus, maar is het refreintje vrolijker dan welke song ook. Intrigerend werkstuk!

10. OTIS GIBBS – Grandpa Walked A Picketline
Otis Gibbs is dit jaar de man die dé countryplaat van het jaar maakte. Met zijn pakkende verhalen, die naar Billy Bragg neigen, weet hij de luisteraar altijd te boeien. Zijn schurende stem, die je aan Tom Waits doet denken, maakt het af. “Here lies a good man, in a world that has few”, klinkt het in Bury Me On A Rainy Day. Otis Gibbs is een heuse ontdekking, die een weergaloze plaat maakt over pijn, ellende en hoop.

9. GET WELL SOON – Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon
De Duitser Konstantin Gropper doet aan indie. Met hulp van diverse bevriende muzikanten maakt hij deze interessante plaat, die bol staat van de ingenieuze liedjes. Radiohead toen die band nog niet bevlogen was door bliepjes, Nick Cave-achtige refreinen, rijk georkestreerde openingen, idioot lange songtitels en een cover van Underworlds Born Slippy zetten deze Duitser op de kaart.

8. SCOTT MATTHEW – Self Titled
De bebaarde singer / songwriter Scott Matthew staart je vanaf de plaathoes enigszins wereldvreemd aan. Zijn songs klinken ook zo, alsof Matthew ergens in een kamer is opgesloten en nooit meer iets gehoord van de veranderende wereld om zich heen. Zijn collectieve tijdloze, met huilerige fluisterzang gebrachte songs zijn aangrijpend mooi. De soundtrack van cultfilm Shortbus profiteerde er al dankbaar van.

7. RACHEL UNTHANK & THE WINTERSET – The Bairns
De Engelse zussen Rachel en Becky Unthank delen een voorliefde voor aloude Engelse folk. Het is ook precies dat wat ze hier op plaat zetten, zonder de moderne snufjes of vreemde effecten die er free- of freakfolk van zouden maken. De warme toetsen van Belinda O’Hooley geven de schitterende songs van de zussen extra cachet. Zo had CocoRosie geklonken als zij in de middeleeuwen waren geboren.

6. BENJI HUGHES – A Love Extreme
Benji Hughes staart je aan vanaf de hoes en hij ziet er enigszins apart uit. Zonnebril met roodkleurende glazen, lang haar, baard. Bepaald niet iemand waar je dit soort muziek van verwacht. Want Hughes brengt op deze dubbelaar, die samen overigens maar net boven het uur klokt, een collectie songs die doen denken aan Beck, Eels en Adam Green. Waarbij hij ook niet schroomt om de liefde te verklaren aan diverse dames.

5. JOLIE HOLLAND – The Living And The Dead
Ja, Jolie Holland haalt haar invloeden nog altijd uit country, jazz, folk en blues. En soms lijkt ze qua stijl wel iets op Lucinda Williams op deze plaat. Maar bovenal is Jolie Holland compleet zichzelf. De manier waarop haar stem buigt, de songs inkleurt en zeggingskracht meegeeft is indrukwekkend. Alleen al de eerste zangregels op de plaat zijn prachtig mooi. Dat niveau houdt ze, met hulp van M. Ward en Marc Ribot, een plaat lang vast.

4. PORTUGAL. THE MAN – Censored Colors
2008 was niet alleen het jaar van de coveralbums, maar ook het jaar van de bands uit Alaska. Want na Port O’Brien is hier Portugal. The Man. Op Censored Colors gaat de band muzikaal gezien diverse kanten op, met de zang van John Baldwin Gourley als verbindend element. Koortjes, psychedelica, dromerige stukken, wereldmuziek, er zit van alles in. Sensationele luistertrip!

3. DEVOTCHKA – A Mad & Faithful Telling
Devotchka doet op deze plaat wat er al een tijd in zat, namelijk de perfecte mix vinden tussen de invloeden uit de Balkan en de meer westerse rockmuziek. De door merg en beende gaande zang van Nick Urata, die het van diep uit zijn binnenste laat komen, geeft de plaat een gedragen en weemoedige sfeer. Ondertussen glorieert de band met fantastische songs, waarin ruimte is voor zowel de lach als de traan.

2. RON SEXSMITH – Exit Strategy Of The Soul
Sexsmith werkte de laatste jaren verder aan zijn steeds groter groeiende discografie. Daarin werd zijn naam langzamerhand synoniem voor kwalitatief hoogwaardige en melodieuze muziek, waarin altijd een nostalgisch en weemoedig tintje zat. Op zijn best was hij op zijn vroegste werk. Op Exit Strategy Of The Soul is er iets nieuws. Want Sexsmith werkt meer met de piano en krijgt hulp van latino-vrienden. Uiterst fraai album!

1. THE KILLS – Midnight Boom
Jamie “Hotel” Hince en Alison “VV” Mosshart doen het. Ze maken eindelijk die van begin tot einde opwindende plaat, vol rauwe en energieke songs en zelfs een Velvet Underground-achtig rustpuntje tegen het einde. De samenzang is dik in orde, Mosshart klinkt op nummers als Tape Song en Last Day Of Magic opwinder dan ooit en de plaat is één grote adrenalinestoot. Flauw met zo’n bandnaam, maar toch: moordplaat!

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 19:45 schreef methodmich het volgende:
16. PORT O’BRIEN – All We Could Do Was Sing
Van Pierszalowski en zijn geliefde Cambria Goodwin komen uit Alaska. En daar is, met alle respect, geen zak te doen. Logisch dus dat ze besloten een band op te richten. Port O’Brien doet aan indie met ruimte voor invloeden uit country en folk. De belevenissen van Pierszalowski in Alaska komen aan bod in songs die beurtelings ingetogen, haast schuchter, of zeer uitbundig klinken.

Zo mooi

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 19:48 schreef pfaf het volgende:
Mooie lijst! Opmerkelijk top10 wel trouwens.

Omdat er platen staan die je er niet had verwacht of ken je ze niet allemaal?

Overigens is de top 10 natuurlijk heel droog gezien "de jaarlijst" zoals je die bij platenzaken en dergelijke zou inleveren.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 19:45 schreef methodmich het volgende:
27. RUBY THROAT – The Ventriloquist
Ah, Katie Jane Garside! De dame met de indrukwekkende stem is terug en nam samen met Chris Whittingham onder de naam Ruby Throat dit album op. Hierop laat Garside op een manier die doet denken aan Sandy Dillon horen wat haar allemaal dwars zit. Hoog zingend, maar vaak genoeg kreunend, piepend of krijsend maakt ze de luisteraar deel van haar beklemmende wereld. Interessante plaat.

Die stond bij mij op 7 van 2007 Erg goed album inderdaad al gaat er niets boven Queen Adreena.

quote:

1. THE KILLS – Midnight Boom
Jamie “Hotel” Hince en Alison “VV” Mosshart doen het. Ze maken eindelijk die van begin tot einde opwindende plaat,

Vind je? Hm. Ik vind No Wow een stuk spannender dan deze. Nou heb ik 'm niet zo vaak gehoord, heb 'm zelf ook niet, maar ik heb wel het idee dat ze wat veranderd zijn en wat softer zijn geworden.

Ik mis toch echt die van Ray Lamontagne en Lambchop in jouw lijst methodmich. Heb je die niet gekocht?

Nee, ik ben niet zo van Ray Lamontagne.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 20:00 schreef ranja het volgende:

[..]

Die stond bij mij op 7 van 2007 Erg goed album inderdaad al gaat er niets boven Queen Adreena.
[..]

Opvallend trouwens ranja, had jij Ruby Throat in 2007 als download of liep de Nederlandse markt een jaar achter?

quote:

Vind je? Hm. Ik vind No Wow een stuk spannender dan deze. Nou heb ik 'm niet zo vaak gehoord, heb 'm zelf ook niet, maar ik heb wel het idee dat ze wat veranderd zijn en wat softer zijn geworden.

Misschien spreekt me dat me juist meer aan, het zijn nu meer liedjes vind ik en ik vind dat VV beter zingt dan ooit.

En ook niet van Lambchop?

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 20:18 schreef methodmich het volgende:
Opvallend trouwens ranja, had jij Ruby Throat in 2007 als download of liep de Nederlandse markt een jaar achter?

Ik heb een ltd edition, alleen via hun website verkocht en in notime uitverkocht. Een commerciele release (nou ja, voor zover van toepassing) was inderdaad pas in 2008: http://rateyourmusic.com/(...)t/the_ventriloquist/
Ik heb wel in 2008 een dvd met een aantal nummers van Ruby Throat gekocht, via hun franse fanclub, half officieel dus.

Mooi lijst, Methodmich (al mis ik er wel een paar, maar die zul je wel niet gehoord hebben )

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 20:00 schreef ranja het volgende:

[..]

Die stond bij mij op 7 van 2007 Erg goed album inderdaad al gaat er niets boven Queen Adreena.
[..]

Vind je? Hm. Ik vind No Wow een stuk spannender dan deze. Nou heb ik 'm niet zo vaak gehoord, heb 'm zelf ook niet, maar ik heb wel het idee dat ze wat veranderd zijn en wat softer zijn geworden.

Ben ik met je eens. No Wow was imo veel rauwer en beter daardoor.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 20:22 schreef peaceman het volgende:
En ook niet van Lambchop?

Ook niet zo inderdaad.

quote:

Op zaterdag 20 december 2008 13:10 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Mooi lijstje Bug80

Thanks!

Die van jou mag er ook zijn, Methodmich. Doet me er bovendien aan herinneren dat ik Kawada nog moest halen.

1. Elbow - The Seldom Seen Kid - Elk nummer heeft iets speciaals, en ze zijn bijna allemaal even goed.
2. The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement - Ondanks een paar zwakkere nummers erg goed. De sterkere nummers compenseren de zwakkere namelijk ruimschoots.
3. Triggerfinger - What Grabs Ya? - Gewoon gitaarmuziek in optima forma.
4. Oasis - Dig Out Your Soul - Gevarieerd, hard, zacht. Erg goed luisterbaar, en hij verveelt niet snel.
5. dEUS - Vantage Point - De minste van dEUS, maar zelfs een minder album van dEUS is nog gewoon erg goed.
6. Blood Red Shoes - Box of Secrets - Vrij standaard muziek, maar wel erg leuke standaard muziek.
7. The Raconteurs - Consolers of the Lonely
8. TV on the Radio - Dear Science
9. The Black Keys - Attack & Release
10. Kings of Leon - Only by the Night - Ondanks de matige reacties heb ik me hier prima mee vermaakt. Ik hoor niet wat er nou zo matig aan zou moeten zijn.

[ Bericht 44% gewijzigd door TC03 op 21-12-2008 03:21:53 ]

quote:

Op zondag 21 december 2008 01:01 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Thanks!

Die van jou mag er ook zijn, Methodmich. Doet me er bovendien aan herinneren dat ik Kawada nog moest halen.

Kawada is inderdaad leuk. Moet wel te halen zijn bij PP en Ed denk ik!

Dit is de top 10 zoals ik hem ook bij Velvet hier in Dordt heb ingeleverd. Op papier.

1. The Samuel Jackson Five - Goodbye Melody Mountain
Met het album Easily Misunderstood toch wel gegroeid naar één van m'n favoriete bands. Het nieuwe album klinkt iets anders... en toch ook niet. Wat minder "harde" en wat meer "jazzy" stukjes. En wederom weer erg mooi en goed. Uit Noorwegen!

2. Ef - I am responsible
Begin dit jaar ontdekt tijdens een concert. Ik ging hoofdzakelijk voor This Will Destroy You en kende Ef eigenlijk alleen van naam. Live was het geweldig. Aan het eind van het concert toen maar 2 CD's gehaald, waaronder deze. Mooie post-rock. Uit Zweden!

3. Motorpsycho - Lucid little moments
Dit is mijn kennismakingsplaat met Motorpsycho. Ik moet wel in een langdradige stemming zijn geweest dit jaar, want dit is al het 3e album in mijn top tien met lange nummers . Wederom uit Noorwegen. Wat een Scandinavisch gedoe.

4. Deerhunter - Microcastle
Ik kende de band niet en ben eens bij de muziekboer dit album gaan luisteren. Daar vond ik hem al mooi en dit is thuis alleen maar gegroeid. Lekker om bij te gaan liggen met je ogen dicht. En zo.

5. The Presets - Apocalypso
Electro gedoe uit Australië. Beams vond ik al een tof album, Apocalypso vind ik even tof, zo niet, misschien wel toffer. Het knalt allemaal wel lekker door.

6. Fucked Up - The chemistry of common life
Om maar eens wat hardcore in de top 10 te zetten.

7. Mogwai - The hawk is howling
Zo'n album waarbij ik dacht "Hm, klinkt goed." en het alsmaar beter ben gaan vinden.

8. Cult Of Luna - Eternal kingdom
Salvation blijft m'n favoriete Cult Of Luna album. Deze mag er ook wezen. Goed spul uit wederom Scandinavië.

9. Sam Sparro - Sam Sparro
Lekkere stem, lekkere muziek, lekkere nummers.

10. These Arms Are Snakes - Tail swallower and dove
Tja, TAAS is ook wel één van m'n favoriete bandjes. Dit album vind ik toffer dan Easter, maar haalt het niet bij Oxeneers of de eerste EP.

Al met al dus een vrij Scandinavisch/post-rockerig jaartje.

Uitstekende nummer 1 methodmitch! Overduidelijk de beste van The Kills. Komt waarschijnlijk ook bij mij op 1 (in een overigens kortere en muzikaal heel andere lijst), anders op 2.

_{Tvp voor later..}

quote:

Op zondag 21 december 2008 18:00 schreef OMG het volgende:
Dit is de top 10 zoals ik hem ook bij Velvet hier in Dordt heb ingeleverd. Op papier.

1. The Samuel Jackson Five - Goodbye Melody Mountain

Hé verdomd. Die heb ik dan toch weer gemist.

quote:

Al met al dus een vrij Scandinavisch/post-rockerig jaartje.

Ik vind het sowieso wel fijn dat je tegenwoordig je deur niet meer uit hoeft om rock-albums te kopen

Het was voor mij dit jaar vooral het jaar van de vele teleurstellingen. Ik had hoge verwachtingen van onder andere Bloc Party, Bromheads Jacket, The Killers, The Kooks, CSS, IForward Russia en Razorlight. Geen van deze albums kon me echt bekoren.

Albums die wel de moeite waard waren:

1. Elbow - The seldom seen kid
2. The Raconteurs - Consoler of the lonely
3. Conor Oberst - Conor Oberst
4. Blood Red Shoes - Box of Secrets
5. Late of the Pier – Fantasy Black Channel
6. The Streets - Everything Is Borrowed
7. Los Campesinos! – Hold on Now, Youngsters!
8. Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement
9. Sigur Ros - Með suð í eyrum við spilum endalaust
10. Vampire weekend - Vampire weekend

Maar gelukkig ontdek ik altijd alles een paar maanden later, dus ik ga weer de andere lijstjes doorspitten.

Het blijft toch één van de leukste topics dit. Ik zal zeer binnenkort ook mijn lijstje eens in elkaar gaan schuiven ...

Erg mooie lijsten hier al en genoeg gemiste pareltjes om de kerstvakantie mee door te komen zie ik al

Van de 200+ gekochte albums en verkregen reviewplaten dit jaar een top 25, en dan zijn er nog zoveel lekkere platen die erna komen. Kortom, een zeer geslaagd muziekjaar!

01. Port O'Brien - All We Could Do Was Sing
Een plaat waardoor je je meteen in het kale, koude Alaska waant. Een onthaastend, stemmig, hartverscheurend en atmosferisch geluidsdecor om te koesteren en keer op keer van te genieten! Rillingen...

02. Amanda Palmer - Who Killed Amanda Palmer?
Dresden Doll Amanda liet zien dat ze solo eigenlijk nog beter is dan voorheen. Een gedreven plaat om je vingers bij af te likken, vol aanstekelijke en gedreven nummers die de ziel en humor van Amanda Palmer blootleggen.

03. Damien Jurado - Caught In The Trees
Een singer-songwriter die al jaren aan de weg timmert en met dit juweeltje een verpletterende indruk achterliet. Een songsmid die melodische, puntige, pakkende en fijnzinnige folkrockliederen smeedt.

04. Justice - Live A Cross The Universe
Justice live is een slagveld, Justice live is chaos, Justice live is een adrenalinekick, Justice live is snoeihard, Justice live is freaky, Justice live is fucking goed!

05. The Last Shadow Puppets - The Age Of The Understatement
Alex Turner is een soort nieuwe Lennon en McCartney in één en op deze plaat verdient Miles Kane ook zijn sporen. Prachtige composities die teruggrijpen naar het verleden en vol zitten met sublieme details en overgangen.

06. The Raconteurs - Consolers Of The Lonely
Jack White wordt alleen maar beter zo lijkt het! Deze puike en vuige rockplaat laveert tussen grillig, intens en verslavend. Luister maar eens naar 'Carolina Drama' en je bent verkocht.

07. Blaudzun - Blaudzun
Een ware sensatie in Nederlands singer-songwriterland! Deze man roept kippenvel en pure emoties op met zijn ingetogen en zielsnijdende liederen. Prachtige melodietjes en overgangen!

08. Black Mountain - In The Future
Nu Wolfmother niet meer is, neemt Black Mountain het vaandel van Led Zep-a-likes over. Snedige bluesrock in epische proporties die je meenemen naar de jaren zeventig

09. Calexico - Carried To Dust
Na 'Feast Of Wire' de beste plaat van deze band. Americana-folk met een sausje dat als een toverbal werkt, zoveel kleuren en smaken. Maar allen prachtig!

10. Headphone - Ghostwriter
Kort maar krachtig: de Belgische Radiohead

11. Fleet Foxes - Fleet Foxes
Harmonie en samenzang waardoor de hemel niet ver weg lijkt.

12. Micah P. Hinson - And the Red Empire Orchestra
Country/Americana met een indierandje waar je niet geheel je vinger op kan leggen. En die zware stem is wonderschoon.

13. Portishead - Third
Experimenteel, maar toch weer intrigerend. Hetzelfde kunstje zou saai geweest zijn. Dit bewijst dat de inspiratie gewoon door broedt in de hersenpannen van Portishead. En wat een verlichting om Beth na al die jaren weer te horen (ook live)!

14. Claw Boys Claw - Pajama Day
Geen jaren tachtig-werkje maar duistere, trage en filmische songs waarmee ze hun 'comeback' dubbel en dwars mee rechtvaardigen.

15. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
"Een goede winter", dat is het zeker. Vooral met een overvloed aan stemmige indie die perfect naast een fles whisky past. En Bon Iver mag naast een 15 y.o. islay single malt

16. dEUS - Vantage Point
Eindelijk weer eens een echt strak en interessant project van de Belgen dat zich kan meten met het werk uit de vorige eeuw. Prachtplaat!

17. The Uglysuit - The Uglysuit
Gevarieerd gerecht met gekruide folk, frisse roots en een vleugje indie.

18. Elbow - The Seldom Seen Kid
Wat voor Bon Iver geldt, geldt ook voor Elbow. Magistrale plaat waarop de aangetrokken spanningsbogen nauwelijks te tellen zijn en ook een fles drank niet misstaat.

19. Triggerfinger - What Grabs Ya?
Echte rock: vies, ruig, vuig, blues, snorren, drank, vrouwen etc...alle clichés uit de kast, maar godskolere wat een plaat!

20. Blood Red Shoes - Box Of Sectrets
De nieuwe White Stripes? Althans een goede poging en een album dat zeer beklijfd. Puntig en doeltreffend.

21. Tindersticks - Hungry Saw
Donker, macaber en roerend zoals we gewend zijn van ze. Hungry Saw is één van hun beste werken!

22. Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust
Soundscapes zoals eigenlijk alleen Sigur Rós ze kan maken. Balancerend tussen speels & fris en berustend & filmisch.

23. The Walkmen - You & Me
Goede New Yorkse indierock van de oude stempel die incidenteel door je ziel kan snijden, maar je vervolgens weer even helemaal wakker trapt.

24. Madrugada - Madrugada
De stem van Sivert blijft één van de mooiste die ik ken. Alsof God de mensen zelf toespreekt. Diep, laag, zuiver en bezwerend. Tel daar de prima rock bij op en je hebt een topband die al jaren goede platen produceert, dit jaar was het niet anders. Zelfs niet na hun grote verlies.

25. Woven Hand - Ten Stones
David Eugene Edwards blijft zijn ding doen. Ditmaal is de toonzetting echter nog grauwer en wordt de schemering wel erg vroeg ingezet. Niet voor suïcidaaltjes, maar oh zo heerlijk voor de wintermaanden.


En nog de 25 persoonlijk meest bevredigende concerten van dit jaar:

01. Sigur Rós - Lowlands
Anderhalf uur leefde je in een sprookjeswereld waarin je volledig voldaan en extatisch werd ontvangen door de zielbalsemende klanken van de Ijslandse band. Pure magie!

02. Portishead - HMH
Na jaren afwezigheid was daar eindelijk weer die overheerlijke stem van Beth Gibbons die door je ziel heen snijdt. Een intens, bezeten en behaaglijk klankenbad om in te verdrinken.

03. The Last Shadow Puppets - Paradiso
Niet alleen het album is magistraal, ook het optreden was een genot. De toevoeging van een heus orkest zorgde ervoor dat het kippenvel nog hoger kwam die avond. Hoge verwachtingen waargemaakt.

04. Amanda Palmer - Tivoli De Helling
De theatrale Amanda weet precies hoe ze een publiek moet bespelen, niet alleen met materiaal van haar prachtige solo-album maar ook met een poppenkast, een lach, een schreeuw en een verhaal.

05. Justice - Pinkpop
Tsja, Justice live is een slagveld, Justice live is chaos, Justice live is een adrenalinekick, Justice live is snoeihard, Justice live is freaky, Justice live is fucking goed!

06. dEUS - Melkweg
Deze zuiderburen staan bijna altijd garant voor een goede show, maar hier klopte bijna alles. Strak, intens, goede setlist met veel nieuw materiaal en een duister sfeertje. dEUS live gaat nooit vervelen!

07. Santana - Bospop
Een levende legende in de muziekwereld die 'het' nog steeds heeft. De boodschap van 'God' wordt er momenteel iets teveel door heen gewoven, maar het neemt niet weg dat deze man en zijn kompanen er live nog steeds een feestje van kunnen bouwen. Ook speciaal omdat ik met mijn pa naar dit concert ging.

08. Rage Against The Machine - Pinkpop
Adrenaline en testosteron vliegen door je lichaam tijdens het RATM-geweld. Killing In The Name en andere klassiekers werken als olie op het vuur. Nog harder, nog meer, nog bezetener.

09. Triggerfinger - Ekko
Net als het album, rock van de bovenste plank. Opstarten en vlammen maar

10. Pendulum Live - Lowlands
Gruwelijk harde set met band, pompende beats, energieke electro en grimmige distortionmuren...badend in het zweet en bekaf de tent weer uit.

en de rest even zonder commentaar
11. N*E*R*D - Lowlands

12. Newton Faulkner - Tivoli

13. Metallica - Pinkpop

14. Foo Fighters - Pinkpop

15. Lenny Kravitz - HMH

16. The Gutter Twins - Lowlands

17. Buddy Guy - Bospop

18. Duffy - Paradiso

19. Porcupine Tree - Pinkpop

20. Blood Red Shoes - Pinkpop

21. Mogwai - deBeschaving

22. KT Tunstall - Paradiso

23. Presidents of the USA - Tivoli

24. Black Mountain - Melkweg

25. Hooverphonic - Tivoli

Eindelijk Consolers of the Lonely in een lijstje.

quote:

Op maandag 22 december 2008 17:18 schreef Panic_A het volgende:
Maar gelukkig ontdek ik altijd alles een paar maanden later, dus ik ga weer de andere lijstjes doorspitten.

En de eerste dient zich al aan, dank u wel Pink_Floyd voor Port O'Brien. Die kan zo in mijn jaarlijstje.

Na het vluchtig beluisteren van zo’n 300/400 albums en het aandachtig luisteren van zo’n 100 hiervan (ik zit dagelijks 1,5 uur op de fiets, dus heb er tijd genoeg voor ) heb ik de keuze gemaakt voor mijn top-20.

Alle hypes heb ik doorgespit en veel ervan, zoals Fleet Foxes, vond ik overgewaardeerd. Ik zal uitleggen waarom. Ik ben een liefhebber van albums die continu de aandacht vasthouden en minimaal verslappen. Op veel albums staan goede nummers, maar weinig albums vind ik als geheel goed. Met andere woorden, het kan zomaar zijn dat de top-10 van mijn beste nummers van dit jaar van veel albums komen die niet in deze top-20 voor komen.

Hier mijn 'Album Top-20' van 2008:


01. Elbow - The Seldom Seen Kid
Top cd met alleen maar hoogtepunten. Instant klassieker naar mijn bescheiden mening.


02. The Miserable Rich - 12 Ways To Count
Viool, chello en gitaar. Eenvoudig gecomponeerde muziek vol gevoel. Uitermate geschikt voor liefhebbers van Sufjan Stevens en Andrew Bird.


03. Cloud Cult - Feel Good Ghosts
Een beetje vreemd, maar wel lekker. Dit album klinkt zoals de cover er uitziet. Zeer verfrissend en vernieuwend album met enkele zeer sterke nummers. Had bij mij enkele luisterbeurten nodig om te ‘settelen’, maar dat is - zo blijkt maar weer – een goede indicatie van de houdbaarheid.


04. Madrugada -Madrugada
Misschien niet het beste album van Madrugada, maar wel een die dit jaar een stevige positie inneemt in mijn top-20. De dood van Burås zorgt er misschien – direct of indirect – voor dat dit album het meest intense werk is van de band.


05. The Features - Some Kind of Salvation
Weinigen kennen dit steengoede album. Een album dat bij de eerste luisterbeurt al goed zit. Het album staat bol van de dynamieke en verassende nummers, van begin tot eind. Ik ben geen fan van radiorock á la The Fratellis of The Killers, maar dit album ligt me erg goed. Een genot dat het niet door de radio is opgepikt.


06. Jeremy Messersmith - The Silver City
Het mierzoet openingsnummer “Welcome to Suburbia” opent de deur naar het moois dat er achter ligt. Een goed verhaal, een lekkere stem en een folky inslag maakt dit album tot een van de ontdekkingen van 2008. Wederom verplichte kost voor de fans van Sufjan Stevens.


07. Vampire Weekend - Vampire Weekend
Een hoge notering dankzij de originaliteit, de energie en het fungehalte. Dit lijkt me typisch een band die een geweldig debutalbum maakt en daarna verdwijnt in de vergetelheid. Laten we het niet hopen.


08. Shearwater - Rook
De eerste 10 minuten van dit album zijn geweldig. Dat het daarna gewoon goed is, zorgt dat dit album niet op nummer 1 is beland. Het nummer Rooks staat in de top-10 van de beste nummers die ik de afgelopen 5 jaar heb gehoord.

09. James Yorkston - When the Haar Rolls In Domino
En dan dit album van de Engelse Yorkston. Indie/folk, leuke nummers, goede arrangementen. Heeft een tijdje nodig om te bezinken, maar het album is de tijd zeker waardig. Een raadsel waarom dit album niet is opgepikt en Fleet Foxes wel.


10. Bjorn Norestig - Hello Inside
Lekkere ‘glammy’ cd van deze nog onbekende zanger uit Zweden. Een cd vol met eersteklas ‘nietsaandehandnummers’ van hoge kwaliteit. Zijn wat schelle stem moet je liggen - maar als dat het geval is - is dit een toppertje!


11. The Disciplines - Smoking Kills
De volgende band is opnieuw een Scandinavische, deze keer uit Noorwegen. Dit album vol uptempo rock doet commerciëler aan dan het geval is. Onbekend in de rest van Europa, maar ik kan me niet voorstellen dat dit nog lang het geval zal zijn. De nummers zijn namelijk erg catchy en hit-pretentieus.


12. Death Cab for Cutie - Narrow Stairs
Deze kon natuurlijk niet ontbreken in mijn lijst. Al vele jaren volg ik het werk van Ben Gibbard en zijn band op de voet. Het niveau van het oudere werk wordt niet gehaald, maar dit album is desondanks erg goed en staat vol leuke nummers. De eigen sound van DCfC is nog volop aanwezig en de wil om te ontdekken ook, bijvoorbeeld te merken aan het nummer ‘I Will Possess Your Heart’.


13. The Raconteurs - Consolers Of The Lonely
Een tikkie minder dan het debutalbum, dat bij mij op nummer 5 stond in 2007. De solo-albums van Brendan Benson heb ik al jaren in bezit en zijn kwalitatief erg goed. De catchyness en intelligentie van Benson gecombineerd met de energie en originaliteit van White blijken opnieuw een prima combinatie voor een sterk album.


14. Birdmonster - From The Mountain To The Sea
Tussen de uptempo albums, staat deze. Bob Dylan verhalen gehuld in een lieflijk en onschuldig jasje. Niet verassend of hitgevoelig, wel vol overtuiging.


15. Travis - Ode To J Smith
Travis is een van de beter britrockgroepen uit de late jaren ’90. In mijn ogen wat ondergewaardeerd en bijvoorbeeld veel beter dan Oasis. Dit album haalt het niet bij de oudere albums, maar dankzij de nieuwe richting en enkele sterke nummers, heeft dit album toch een plekje in mijn top-20 veroverd.


16. Phantom Planet - Raise The Dead
Ze bestaan al een tijdje, maar vorige albums konden me niet bekoren. Met deze is het anders. Een typisch Engelse sound gecombineerd met leuke melodieën. Ook bespeur ik hier en daar wat Radiohead invloeden.


17. Matt Costa - Unfamiliar Faces
Lekkere pretentieloze pop/rock zonder ook maar enig scherp kantje of randje. Niemand vindt het slecht, maar niemand ook geweldig goed. Ik vind het gewoon een lekker pop-plaatje die je vrolijk stemt waar nodig. Muziek is er niet alleen om analytisch naar te luisteren, maar ook om je ‘dom’ te vermaken.


18. City And Colour - Bring Me Your Love
Gevoelige, maar sterke plaat van de leadman van Alexisonfire. Prima bij een glas wijn op de donkere avonden voor kerst.


19. Cocoanut Groove - Madeleine Street
Pas net ‘ontdekt’ en als het jaar wat langer had geduurd, had dit album misschien hoger gestaan. John Lennon meets Belle&Sebastian, dat zegt voldoende. Een goede sound gecombineerd met een originele inslag maakt dit album het luisteren zeker waard. En, jawel, alweer van een Zweedse artiest.


20. Islands - Arm's Way
Leuk, vlot album. Minder origineel dan een Vampire Weekend, maar met minstens zo’n hoog fungehalte.

[ Bericht 1% gewijzigd door Moody op 23-12-2008 22:17:25 ]

01. Ratatat - LP3



02. The Boats - Faulty Toned Radio



03. Tape - Luminarium



04. Flying Lotus - Los Angeles
05. Max Richter - 24 Postcards In Full Colour
06. Peter Broderick - Home
07. Kangding Ray - Automne Fold
08. 2562 - Aerial
09. Lone - Lemurian
10. Deadbeat - Roots And Wire

quote:

Op maandag 22 december 2008 22:17 schreef teknomist het volgende:
05. Max Richter - 24 Postcards In Full Colour

Tof! Al vond ik deze plaat wat minder dan pakweg 'The Blue Notebooks'. Leuk concept (24 ringtones), maar als album vond ik het niet zo bevredigend als zijn normale albumwerk. Daar zijn de nummers toch iets te kort voor.

quote:

Op maandag 22 december 2008 22:17 schreef teknomist het volgende:
03. Tape - Luminarium

Wat een heldenhoes, alleen daarom ga ik hem gelijk even tjekken!

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 11:17 schreef kciR het volgende:

[..]

Wat een heldenhoes, alleen daarom ga ik hem gelijk even tjekken!

Het is ook hele mooie muziek.

Mooie lijst Moody maar jammer dat je The Gaslight Anthem al zo snel uitgekotst had

quote:

Op maandag 22 december 2008 22:06 schreef Moody het volgende:
...
03. Cloud Cult - Feel Good Ghosts
.....

Leuke lijst, staat het een en ander in wat ik zeker nog zal checken (ik heb niet de tijd gehad om 300 nieuwe
albums te luisteren dit jaar.....)


Oja, en we hebben dezelfde nummer 19


_{en plaatjes van rateyourmusic doen het niet!}

Jeetje, komen ineens wat lijstjes binnen zeg! Staan interessante tussen om te checken...

Maar hoe kunnen jullie in GODSNAAM 300 albums gekocht en/of geluisterd hebben in een jaar? :/ Als ik alleen al naar downloads kijk en daar nog mijn gekochte cd's bij optel kom ik misschien net aan 50 a 100 nieuwe albums, en ik luister al zeg ik het zelf best wel veel muziek..

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 11:48 schreef Norrage het volgende:
Jeetje, komen ineens wat lijstjes binnen zeg! Staan interessante tussen om te checken...

Maar hoe kunnen jullie in GODSNAAM 300 albums gekocht en/of geluisterd hebben in een jaar? :/ Als ik alleen al naar downloads kijk en daar nog mijn gekochte cd's bij optel kom ik misschien net aan 50 a 100 nieuwe albums, en ik luister al zeg ik het zelf best wel veel muziek..

Ik kom misschien ook aan 50 albums en dan ben ik er relatief druk mee. Maar ja, ik heb ook een fulltimebaan en andere hobby's dan muziek en een sociaal leven. Misschien is dat het verschil.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:01 schreef pfaf het volgende:

[..]

Afstuderen is de clue! De ganse dag met een koptelefoon muziek luisteren. Dan is het niet zo lastig om 1 a 2 nieuwe albums per dag te proberen én andere albums te blijven luisteren.

Kon dat maar op mijn werk.
Hier is het de gehele dag 100% NL.

Werk je bij Verdonk ofzo?

Het is sowieso tijdelijk omdat ik in de consultancy werkzaam ben. Daarnaast hoor ik het amper omdat ik geconcentreerd op mijn werk ben. En af-en-toe een Nederlandse hit zoals van Doe Maar is niet verkeerd.

Alleen Flappie komt nu mijn strot uit. Jammer dat dat beest al dood is, want ik had het zelf met liefde gedaan.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:23 schreef teknomist het volgende:
.....Jammer dat dat beest al dood is, want ik had het zelf met liefde gedaan.

Is Youp van t Hek dood?

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:35 schreef cafca het volgende:

[..]

Is Youp van t Hek dood?

Nee, Flappie.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:36 schreef teknomist het volgende:

[..]

Nee, Flappie.

Oh, dat beest

1. Legowelt - Dark Days 2
2. Sébastien Tellier - Sexuality
3. TV on the Radio - Dear Science
4. Extrawelt - Schone neue Extrawelt
5. The Black Dog - Radio Scarecrow
6. The Dears - Missiles
7. Portishead - Third
8. Fennesz - Black Sea
9. Fuck Buttons - Street Horrrsing
10. Boris - Smile

Appleblim & Peverelist – Soundboy’s Ashes Get Hacked Up And Spat Out In Disgust (Skull Disco)

Grouper – Dragging A Dead Deer Up A Hill (Type Records)

Hercules and Love Affair – Hercules and Love Affair (DFA)

Flying Lotus – Los Angeles (Warp Records)

Robert Rich & Faryus – Zerkalo (Gears Of Sand)

Larry Heard – 25 Years From Alpha (Alleviated)

Beck – Modern Guilt (XL Recordings)

Filfla – Frolicfon (Weather / Headz)

The Black Dog – Radio Scarecrow (Soma Quality Recordings)

iTAL tEK – Cyclical (Planet Mu)

Ø – Oleva (Sähkö)

Syd Matters – Ghost Days (Because Music)

Arve Henriksen – Cartography (ECM Records)

Afefe Iku – Artifacts Of Pottery Vessels (Yoruba Records)

Shed – Shedding The Past (Ostgut Tonträger)

Christopher Bissonnette – In Between Words (Kranky)

Murcof – The Versailles Sessions (Leaf)

Move D & Benjamin Brunn – Songs From The Beehive (Smallville Records)

Ryoji Ikeda – Test Pattern (Raster Noton)

Emiliana Torrini – Me And Armini (Rough Trade)

Mathieu Ruhlmann & Celer – Mesoscaphe (Spekk)

En dan hier mijn lijstje, geen enkel emo album helaas. Of toch wel? Ik vond het een best teleurstellend jaar. Dit jaar was vooral van het debuutalbums, er zijn veel nieuwe bands opgedoken.

1. Sun Kil Moon - April
Het lijkt alsof dit album voor mij is geschreven, ik ban al jaren lang fan van meneer Kozelek en hij doet hier waar die goed in is(tevens het beste album onder Sun Kil Moon). De nummers klinken lekker duister en de zure teksten zijn ook weer aanwezig, en ze zijn allemaal lang zodat je in de sfeer blijft zitten. Veel hebben er weinig mee, ik vind het prachtig. Zonder bonusnummers biedt dit album al ruim 80 minuten luisterplezier.



2. Okkervil River - The Stand Ins
Ik was bang dat deze teleur zou stellen omdat ik weinig met The Stage Names heb. Dit album is een verlengstuk, en veel beter dan het eerste deel was. De nummers klinken een voor een lekker en hebben allemaal iets eigen.


3. No Age - Nouns
Lekkere noiseplaat met een poplaagje. Live een fenomenaal bandje en het album heeft aardig wat replaywaarde.


4. Beck - Modern Guilt
Beck probeert weer iets nieuws en het slaat weer aan. Dit maal met producer Danger Mouse. Het album zit vol met lekkere nummers die allemaal uniek zijn. Daar ben ik na maar liefst 40 luisterbeurten achter gekomen. Hij lijkt haast nooit te vervelen.


5. The Black Keys - Attack & Release
Het ruige mag er wel af zijn maar ze zijn nog steeds catchy en briljant als ze waren. Dit album leunt meer op de slow blues en dat valt erg lekker met de stem van Dan Auerbach. Het gitaarwerk mag er ook wezen.


6. The Gaslight Anthem - The 59' Sound
Een band die ik eigenlijk nog maar een paar weken geleden heb ontdekt. Ik ben zeer verrast over hoe catchy dit album is. Elk nummer slaat precies de juiste toon en ze mogen dan wel op elkaar lijken maar goed zijn ze wel. Ik ga ze in maart zien en ben zeer benieuwd.


7. Deerhunter - Microcastle / Weird Era Cont.
Deerhunter had met Cryptograms al een mooie plaat, en ik ben zeker niet vies van psychedelische pop. Dat is wat Cox namelijk bracht hiermee, het is een experimenteel en psychedelisch album gedipt in een poplaagje. De nummers luisteren lekker weg en mocht je het te poppy vinden, is er nog Weird Era Cont. De bonus cd biedt nog meer en is net wat ruiger.


8. Shearwater - Rook
Het heeft Palo Santo niet kunnen overtreffen om maar zo met de deur in huis te vallen, maar hij is zeker luisterbaar. Er staan stuk voor stuk weer prachtige nummers op en Meiburg's stem verveelt werkelijk nooit. Live is het album een heel genot en vooral als je je voorstelt dat het live nog mooier klinkt. Shearwater is een van mijn favoriete bands van dit decennium, dat is zeker.


9. Fleet Foxes - Fleet Foxes
Mooie folk in een MMJ jasje. Je kunt ze met talloze dingen vergelijken, zelf zeggen ze niet naar CSN gekeken te hebben maar dat lijkt mij onwaarschijnlijk. Mooi album van begin tot eind, verveelt geen enkel moment alleen door een overkill aan plays is die mij een beetje de keel uit gaan hangen. Nu komt die er weleens op elke week en dan is het fijn.


10. The Tallest Man On Earth - Shallow Grave
Deze Zweed is mij misschien wel de verrassing van het jaar. Ik zou het niet eens kunnen uitleggen want het moet gehoord worden. Hij tokkelt als geen ander en heeft een geweldige stem. Het album zakt een beetje af tegen het einde maar als geheel toch zeer mooi.

---
11. City and Colour - Bring Me Your Love
Fijne folk, mooie stem, zinnige teksten en vooral hele mooie nummers.

12. Jay Reatard - Matador Singles '08
Matador's jonge punk held.
13. Air France - No Way Down
Zweedse electronica, erg fijn voor op de gegeven momenten/situaties.
14. Wolf Parade - At Mount Zoomer
Goede opvolger op debuut.
15. Mark Kozelek 7 Songs Belfast
Mark Kozelek live, tijdloos.
16. {{{Sunset}}} - The Glowing City
Alternatieve hipster-indie.

---
17. Colour Haze - All
Heerlijk album, luistert lekker weg.
18. Neil Young - Sugar Mountain: Live at Canterbury House 1968
Neil Young in zijn jonge jaren, toekomstige klassiekers in ruwe fase. Voor de liefhebbers.
19. Women - Women
Goede plaat met net voldoende noise en pop.
20. The Raconteurs - Consolers of the Lonely
Jack White en zijn band kunnen haast niet teleurstellen, geweldige rock van begin tot eind(de solo's!)
21. Chad VanGaalen - Soft Airplane (2008)
Unieke singer-songwriter, heeft een stem als geen ander en combineert electronica goed met zijn gitaar.

---
22. Black Mountain - In the Future
Indrukwekkend, doet me aan Colour Haze denken soms, net wat bombastischer.
23. Gang Gang Dance - Saint Dymphna
Art-school dropouts met leuke muziek.
24. Dungen - 4
De Zweden falen niet, mooi album met jazzy momenten.
25. Lambchop - OH (Ohio)
Vooral een mooi album, kan het alleen horen als ik in de mood ben.
26. Belle and Sebastian - The BBC Sessions
Bevat een erg mooie live-cd met covers van onder andere Velvet Underground en Beatles.

---
27. Mount Eerie - Lost Wisdom
Mooie folk van de bekende Microphones man.
28. Destroyer - Trouble in Dreams
Bombastisch zoals we van hem gewend zijn, Daniel's stem blijft uniek.
29. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
Een reissue, maar het melden waard anders zat die zeker in de top 10.
30. MGMT - Oracular Spectacular
Bon Iver verhaal alleen had dit album anders ook op 31 gestaan. Redelijke pop, heeft zijn momenten.
31. of Montreal - Skeletal Lamping
Kevin Barnes leek haast toegankelijker te worden na Hissing Fauna, dit album bewijst het tegendeel.

---
32. Nick Cave and the Bad Seeds - Dig, Lazarus, Dig!!!
Kan makkelijk in het rijtje, alleen niet zo goed als het dubbelalbum waar ik het mee vergelijk.
33. Blitzen Trapper - Furr
Nooit mis, af en toe Blitzen Trapper. Staan goede nummers op.
34. Fleet Foxes - Sun Giant EP
De introductie, hierna begon alles.
35. Cut Copy - In Ghost Colours
Typisch zo een album die je vanzelf leuk gaat vinden als je het vaak genoeg hoort.
36. Vampire Weekend - Vampire Weekend
Fijne indie pop, mooi debuut voor ze.

---
37. Alaska in Winter - Holiday
Niet veel anders dan zijn voorganger, deze jongeman weet wel hoe die een fijne plaat in elkaar zet.
38.Drive-By Truckers - Brighter Than Creation's Dark
Redelijke plaat met een paar nummers die me totaal niet aanspreken.
39. Elliott Brood - Mountain Meadows
Zondagse country in een modern jasje.

Teleurstellende albums waren onder andere die van Kings of Leon, The Killers die doorgedraaid zijn en nog een paar. Op naar 2009.

[ Bericht 0% gewijzigd door emokid op 23-12-2008 15:08:41 ]

mooie lijst!

killers en kings of leon heb ik ook gekocht dit jaar (voornamelijk voor mijn vriendin), hadden beiden best een leuke single, maar het album is telkens twee keer niets. killers idd nog erger dan kings of leon.

sun kil moon en bon iver heb ik ondertussen ook binnen. Beiden konden ook wel in mijn top 10. Vooral die van sun kil moon, bijna zo goed als ghosts... Zeker het begin.

Mooi om nog iemand over Sun Kil Moon te horen. Ik vind alles wat die man maakt geweldig.

Tiny cities vond ik wel een pak minder dan ghosts of the great highway. Maar ghosts is dan ook een absoluut meesterwerk.

Ik heb ook mijn lijstje af.. het duurde even, vooral de uitleg, ik ben dan geen muziek recensent, maar ik vind dat het toch aardig is gelukt. Op naar 2009!


01. Maybeshewill - Not For Want Of Trying
Ik zou werkelijk niet weten hoe ik op deze band ben terecht gekomen, maar in ieder geval niet via de platenzaak. Not For Want Of Trying is het debuut van de Engels band Maybeshewill. Een combinatie van lekker de gitaren laten gaan, maar ook mooie, rustige piano stukken om weer even op adem te komen. Een mix van traditionele instrumenten met een fijne dosis elektronica. Het gebruik van goede samples (zoals de mannenstem op de titeltrack) scoort bij mij ook erg hoge punten. En laat ik niet vergeten, het gebruik van geniale titels als The Paris Hilton Sex Tape en We Called For An Ambulance, But An Fire Engine Came, maken dit album tot de terechte winnaar.


02. Mogwai - The Hawk Is Howling
Mogwai, volgens mijn Last.fm (en die heeft in dezen zeker gelijk) de band die ik het meeste luister, heeft in 2008 zijn 6e album uitgebracht. Dit moest de nummer 1 van het jaar worden, maar dat is het net niet geworden, en wel om het ietwat teleurstellende optreden in de Melkweg (rede kan ik niet verklaren, want ik heb genoten). Buiten dat is het één van hun beste albums, tippen aan Come On Die You kan het niet, maar het is genieten met de hoofdletter G.


03. Crystal Castles - Crystal Castles
Credits gaan hiernaar Eric van Eerdenburg (van Lowlands) voor het boeken van deze ‘band’, hierdoor ben ik ze gaan luisteren. Ik quote niet graag, maar deze quote vat de 8-bit sound en distorted vocals van CC in één zin samen: “ferocious, asphyxiating sheets of warped two-dimensional Gameboy glitches and bruising drum bombast pierce [the] skull with sheer shrill force, burrowing deep into the brain like a fever”. En zo voelt het ook!


04. This Will Destroy You - This Will Destroy You
Weer een post-rock band, maar wel weer een erg goede. Lekkere droomplaat wat melodisch ook sterk in elkaar steekt. Gewoon luisteren en je laten overdonderen! (wel een nominatie voor de lelijkste hoes van het jaar, hoewel andere hem fantastisch vinden.)


05. Sigur Rós - Með Suð í Eyrum Við Spilum Endalaust
Met Sigur Rós heb ik een gekke band, tot ruim anderhalf jaar geleden, toen ik een beetje in de post-rock was geraakt, vond ik het niets, die stem.. yuk! Maar na het zien van de film Heima steeg deze band ineens in waarde. Nu zie ik het als een unieke groep artiesten, die niet evenaart kan worden. Með Suð í Eyrum Við Spilum Endalaust is veel opgewekter dan het voorgaande werk, maar het past goed. Gobblidigook, een nummer dat ze 5 jaar geleden niet gemaakt konden hebben, is een ware knaller.


06. Bloc Party - Intimacy
Lekker, weer een nieuwe Bloc Party. Deze band staat bij mij wel in het krijt. Ondanks dat ik zoveel negatieve dingen hoor over Intimacy, ben ik er wel goed over te spreken. Hoewel ik de vorige plaat niet beroerd vond, ben ik wel blij dat er weer iets meer electronica te horen is, als op het debuut. Goede plaat.


07. My Brightest Diamond - A Thousand Shark’s Teeth
Shara Worden (My Brightest Diamond) heeft een unieke stem en gebruikt deze om een mix van opera en rock muziek te maken. Haar roots in de klassieke muziek zijn duidelijk terug te horen, maar een swingend ritme (als in Apples) schroomt ze ook niet. Hierdoor is het een veelzijdig album geworden, die de kwaliteit van haar debuut minstens evenaart.


08. Blood Red Shoes - Box of Secrets
Op Metropolis festival ontdekt, waar het toch wel de headliner was. Ik had wel nummers van ze gehoord, maar nooit echt in verdiept. Ik stond er versteld van dat ze maar met z’n tweeën waren. Korte, maar krachtige nummers, die ook live goed blijven staan (2x gezien). Ben erg benieuwd wat de houdbaarheid van deze twee is, hopelijk is de tweede plaat van hetzelfde niveau.


09. Foals - Antidotes
Ik kan hier niet zoveel over zeggen eigenlijk. Dit hele, hele fijne debuut bevat lekkere indie rock/ dance punk nummers met invloeden uit oa de math rock. Goede nummers, die lekker blijven hangen. Erg jammer dat het nummer Hummer niet op de plaat staat, maar gelukkig is daar de bonus disc.. Live schijnt het ook een hele goede ervaring te zijn, maar dat moet ik nog een keer ondergaan.


10. Blackfilm - Blackfilm
Hoe ik op deze Londenaar terecht ben gekomen, is mij een raadsel, ik geloof dat deze plaat op een post-rock forum stond. Het komt in ieder geval uit een diepe krocht van het internet. Blackfilm; zoals de naam waarschijnlijk al zegt, gaat het hier om duistere, donkere muziek die niet zou misstaan in een film. Erg sfeervol en het bevat hele fijne samples. Ik betreur dat ik deze nog niet in m’n platenkast heb staan, maar dat is wel vaker met onbekende artiesten. Verdient eigenlijk hoger in m’n lijstje.


11. Shearwater - Rook
Een plaat die ik eigenlijk te laat heb ontdekt, maar wel vaak genoeg heb geluisterd om hem een mooie plaats te geven op mijn lijstje. De combinatie van folk en rock overdonderde mij totaal. Ga ik zeker nog vaker luisteren.

12. The Last Shadow Puppets - Age of the Understatement
Dat het een kwalitatief hoogstaand jaar is, blijkt wel doordat ik The Last Shadow Puppets op 12 heb staan. ‘Ontdekt’ (voor zover dat nog kan, wanneer Alex eraan meewerkt) tijdens mijn vakantie in London. De sound die neergezet wordt staat mij wel aan, anders dan de Arctic Monkeys, maar toch erg fijn (slecht dat ik hier verwijs naar AM, aangezien het natuurlijk een totaal ander project is, maar dat gaat automatisch). Kom maar op met de volgende!

13. Hadouken! - Music for the Accelerated Culture
Een verklaring voor mijn fascinatie voor Hadouken! heb ik niet. Het is muziek van nu, dat is duidelijk, over wat de jeugd op dit moment bezig houdt. Ik krijg geen genoeg van deze plaat, even lekker uit je bol en gedachteloos meebleren.

14. Santogold - Santogold
Tijdens mijn stage hoorde ik een aantal keer L.E.S. Artistes langskomen, steeds als dat nummer langs kwam, kijken wie het was, maar het stond daar verkeerd getagt denk ik, want de titel matchte nooit met dit nummer. Pas toen ik een Lowlands sampler ging maken, kwam ik toevalligerwijs erachter dat dit Santogold was. Zeer gevarieerd album, dit beloofd wat voor de toekomst!

15. Coldplay - Viva la Vida
De nieuwe sound spreekt mij erg aan, zeker naar het vorige album. Kan er niet veel over zeggen, gewoon een goede plaat. Favoriet is zonder twijfel Viva La Vida.

16. De Jeugd van Tegenwoordig – De Machine
De Jeugd van Tegenwoordig, een verhaal apart, ten tijden van Parels kon ik ze wel uitkotsen, ik heb iedereen vervloekt die naar de Jeugd ging op Lowlands (2005 was het geloof ik). Ik weet niet waarom, maar vanaf Shenkie kregen ze bij mij meer krediet en met De Machine zijn hebben ze voor mij de beste plaat van Neerlandsche bodem gemaakt. Dit was zeker geen eendagsvlieg!

17. Fuck Buttons - Street Horrrsing
De eerste luisterbeurten hiervan waren op de fiets, het deed mij toen niets, er gebeurde te weinig. Onlangs toch weer opnieuw geprobeerd, maar gewoon thuis. Toen kwam ik erachter dat deze plaat toch wel een soort magie in zich heeft. Lekkere noise waarop toch wel veel gebeurt.

18. The Raconteurs - Consolers of the Lonely
Goede plaat, misschien nog wel beter dan de vorige. Ik ben blij dat Jack White The Raconteurs als een volwaardige band ziet en niet als een side project van The White Stripes, wat mij toch een stuk minder bekoord.

19. Le Le - Flage
Geniale combinatie van verschillende talen en fijne beats. De nummers in camping- Frans passen het meest in mij straatje, maar een nummer als Hard doet er niets voor onder.

20. Get Cape. Wear Cape. Fly - Searching For The Hows and Whys
Deze 22 jarige jongeman houd ik al vanaf zijn debuut in de gaten. Get Cape. Wear Cape. Fly is mooie indie die mij aan het begin van het jaar goed in de greep heeft gehad. Bevat een groot aantal kwalitatieve nummers, zoals Postcards of Catalunya en Better Things (met Kate Nash).


21. The Gutter Twins - Saturnalia
Een samenwerking tussen Greg Dulli en Mark Lanegan kan toch niet anders dan goud worden. Saturnalia is ook zeker een fijne, donkere plaat geworden. Hij grijpt mij echter minder dan verwacht en komt dan ook niet verder dan de 21e plaats.

22. Emiliana Torrini - Me and Armini
De diversiteit van deze IJslandse Emiliana Torrini lijkt wel ongekend. Stond haar debuut in het teken van trip-hop, was haar tweede akoestisch, is Me and Armini vooral een popplaat. Hiermee bestempeld Emiliana Torrini haar diversiteit, Me and Armini bevat zelfs een aantal goed swingende nummers als Big Jumps en Jungle Drum.

23. A Silver Mt Zion - 13 Blues for Thirteen Moons
Een plaat met vier nummers (de eerste 12 zijn alleen wat tonen, als protest tegen de digitale wijze waarop muziek wordt verhandeld), maar wel elk van rond de 15 minuten lang (haast Godspeed-achtige lengtes). Een geslaagd album, dat is zeker waar, met veel variatie. Maar ik verkies toch He has left us… boven deze. Hoewel 1,000,000 Died To Make This Sound en BlindBlindBlind erg goede nummers zijn.

24. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday At Devil Dirt
De tweede samenwerking van Mark Lanegan in dit lijstje, deze keer met ex-Belle and Sebastian vocalist Isobel Campbell. Een zeer geslaagde combinatie van de rauwe zang van Lanegan en het liefelijke van Campbell. Helaas toch minder verrassend dan het debuut.

25. Cajun Dance Party - A Colourful Life
Gekocht vanwege de hoes (verdroogde zonnebloem) in combinatie met de bandnaam, ik was erg benieuwd welke muziek erachter schuil zat. Ik was thuis erg verrast met wat ik te horen kreeg, een goede dosis catchy popparels, door een vijftal 18- jarigen. Van nummers als The Race kan ik geen genoeg krijgen. Mooie verrassing, dit album.

26. Portishead - Third
Na tien jaar eindelijk een nieuwe Portishead. Op Third is, met succes, geprobeerd om van het label lounge muziek af te komen. Mooie plaat, maar te weinig geluisterd voor een goed oordeel.

27. Elbow - The Seldom Seen Kid
Fijne plaat om aan te zetten, bevat hele goede nummers, zijn stuk voor stuk hoogtepuntjes. Waarom niet hoger dan? Omdat het mij nog nooit gelukt is om de plaat in één keer te luisteren, op gegeven moment slaat te verveling toe.

28. Kings Of Leon - Only By The Night
De eerste vijf nummers vind ik echt goed, daarna gaat de kwaliteit toch achteruit.

29. Gnarls Barkley - The Odd Couple
Crazy is echt kapot gedraaid, maar verder had ik er nooit naar een volledige plaat van Danger Mouse en Cee-Lo geluisterd. The Odd Couple ben ik na aanleiding van de lijstjes hier gaan luisteren, wat een toffe plaat. Helaas te laat ontdekt voor een hogere notering.

30. P.O.D. - When Angels And Serpents Dance
P.O.D. heeft van ‘vroeger’ (Satellite-periode) nog ergens een plekje in mijn hart. Ik was dan ook zeer verrast dat ze, voor mij ineens, een nieuwe album hadden gemaakt. Ik kan met veel plezier naar When Angels And Serpents Dance luisteren, maar de kwaliteit van Satellite halen ze, helaas, niet meer.


Eervolle vermelding (beste EP van het jaar):

Ólafur Arnalds - Variations Of Static
Aangezien ik nooit EP's in m'n jaarlijstje zet, wil ik dit ook dit jaar niet doen, maar Variations Of Static van deze IJslandse alleskunner (drumt ook in twee hardcore bands en is onlangs aan een techno/minimal project begonnen) is prachtig. Vanaf het eerste nummer Fok tot het vijfde en laatse nummer blijf je gegrepen door de piano klanken in combinatie met minimalistische elektronica, 3 violen en een cello. Zijn doel met deze muziek: klassieke muziek toegankelijk maken, en dat is zeker gelukt! Deze kan groot worden.
Eigenlijk mijn nummer één van het jaar, maar het is helaas een EP...

quote:

Op maandag 22 december 2008 20:47 schreef Panic_A het volgende:

[..]

En de eerste dient zich al aan, dank u wel Pink_Floyd voor Port O'Brien. Die kan zo in mijn jaarlijstje.

Die had ik er ook al gewoon tussen staan hoor....

quote:

Op maandag 22 december 2008 19:56 schreef Pink_Floyd het volgende:
Van de 200+ gekochte albums en verkregen reviewplaten dit jaar een top 25, en dan zijn er nog zoveel lekkere platen die erna komen. Kortom, een zeer geslaagd muziekjaar!

200 albums uit 2008 gekocht? Da's wel heel erg veel! Hoe doe je dat, goedkope winkel, hoog salaris of zaten er veel reviewkrijgers bij?

De Pond ligt heel laag tegenwoordig. 1,08 euro.

En dan heb je dus op Amazon UK een album van Fleet Foxes voor geen geld

edit:

zelfde geldt voor een andere die ik vaak zie langskomen van Elbow

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 15:39 schreef kciR het volgende:


24. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday At Devil Dirt
De tweede samenwerking van Mark Lanegan in dit lijstje, deze keer met ex-Belle and Sebastian vocalist Isobel Campbell. Een zeer geslaagde combinatie van de rauwe zang van Lanegan en het liefelijke van Campbell. Helaas toch minder verrassend dan het debuut.

Ik vond eigenlijk alleen het nummer Bombed verrassend. Die albums, hmwoah. Maar dat heb ik sowieso met Mark Lanegan. Als je al zijn briljante nummers samenvoegt kun je er een uitzonderlijk goed album van maken. Maar hij heeft toch wel erg vaak mindere momenten.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 16:16 schreef methodmich het volgende:

[..]

200 albums uit 2008 gekocht? Da's wel heel erg veel! Hoe doe je dat, goedkope winkel, hoog salaris of zaten er veel reviewkrijgers bij?

Neeee joh, dan zou ik blut zijn als ik het moest kopen...200 = gekocht + reviewexemplaren, dus de grootste bulk is reviewmateriaal

Ik vraag me wel af waarom mijn nummer 1 nergens in een lijst staat. Hoeft niet op 1, maar niet eens op 20 ofzo Kent niemand ze ?
The Black Angels dus, bespaart terug zoeken

De lijstjesgekte heeft me dan toch overgehaald om eindelijk eens een account aan te maken met een beetje mazzel hoop ik nog vanavond mijn top zoveel te posten.

Heb al een hoop leuke lijstjes gezien! Goed om hier en daar ook Deerhunter hoog te zien eindigen, die zijn naar mijn idee door de Nederlandse 'critici' toch een beetje ondergewaardeerd.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 17:18 schreef ranja het volgende:
Ik vraag me wel af waarom mijn nummer 1 nergens in een lijst staat. Hoeft niet op 1, maar niet eens op 20 ofzo Kent niemand ze ?
The Black Angels dus, bespaart terug zoeken

Ik heb 2 albums van ze, maar die laatste was me niet top 10 waardig genoeg.

Passover is een briljante plaat! De nieuwe vond ik iets minder eerlijk gezegd

Hm tijd om Passover ook eens te kopen dan. Ik was/ben al helemaal onder de indruk van die laatste, dus als 'iedereen' de 1e beter vind... ben benieuwd.

Ik was James Yorkston - When the Haar Rolls In Domino vergeten in mijn lijstje.
Toch nog even toegevoegd op plek 9. Verdiende plek

Alleen die cover al.....

Hier dan mijn lijstje. Ik heb het bij een top10 + enkele eervolle vermeldingen gehouden, want nrs van 10 tm 50 ordenen vind ik een beetje onzin, ook omdat er dan teveel middelmatige platen in zouden staan.

1) Deerhunter - Microcastle/Weird Era Continued
Ik hoorde het album, zoals zovelen, lang voor de release, en was er meteen weg van. De dromerige, poppy melodieen gecombineerd met de toch wel scherpe productie zijn een schot in de roos. Sterk punt is vooral ook de opbouw van Microcastle, met name de manier waarop na het rustige middenstuk er weer wordt ingezet met Nothing Ever Happened en wordt opgebouwd naar het bombastische (epische!) slot van Twilight At Carbon Lake, is perfect. En alsof het nog niet genoeg was, bevat Weird Era Continued materiaal dat nauwelijks voor de hoofdschijf onder doet. Release van het jaar, wat mij betreft.

2) Vampire Weekend - Vampire Weekend
Deze plaat heeft gedurende de eerste helft van het jaar mijn ipod gedomineerd. Een ijzersterk debuut, gekenmerkt door originaliteit en louter sterke nummers. Niet alleen een leuke voorjaars/zomerplaat, want ook in de winter is het fijn om eens een fris en opgewekt geluid als dit aan te horen.

3) No Age - Nouns
Waar de eerste release van dit noiseduo, Weirdo Rippers, een combinatie was van wazig gitaargeruis en punky riffs die nogal hoekig in elkaar overgingen, wisten de mannen van No Age met Nouns beide elementen te smeden tot één geluid. Het resultaat mag er zijn: Nouns is een solide geheel dat boeiend blijft van begin tot einde. Ook live is No Age een hele belevenis, getuige hun optredens op Lowlands en Paradiso dit jaar.

4) The Dodos - Visiter
Een band met een bijzonder geluid, ook (vooral) live. Hoewel de band wat folky aandoet, is het geheel totaal niet te vergelijken met folk a la fleet foxes etc. Daarvoor is het te levendig, soms zelfs ronduit venijnig, mede door de opzwepende combinatie van drums en gedoseerde elektrische gitaar. Hoewel niet alle nummers van de plaat sterk zijn, zijn de zwakke momenten van korte duur, waardoor er heel veel overblijft om van te genieten.

5) M83 - Saturdays=Youth
Op zich heb ik niet zo veel met synthesizerpop, maar M83 vormt een uitzondering op deze regel. Saturdays=Youth is een gevarieerd album geworden, soms direct en stevig, soms juist vooral sfeervol, terwijl hier en daar ook wat sporen van shoegaze vallen te ontwaren. Hoogtepunten: de dikke, vette, poppy geluidsmuur van Graveyard Girl, en de waanzinnige climax van Coleurs.

6)Beck - Modern Guilt
Het verbaast me enigzins dat MG over het algemeen niet echt enthousiast is ontvangen. Het is een compact album geworden, met over het algemeen wel erg sterke songs. Vooral Gamma Ray mag er zijn! Uiteraard moeten er credits naar Danger Mouse gaan, wiens productie duidelijk bepalend is geweest voor het slagen van het album. Maarja wie er ook verantwoordelijk voor is: het eindproduct staat als een huis.

7) Crystal Castles - Crystal Castles
Ook dit jaar weer, tamelijk verrassend, een electroact hoog in mijn favorietenlijst. Was het vorig jaar Digitalism, nu strijkt Crystal Castles met de eer, simpelweg omdat het een van de meest opzwepende, catchy en (bij vlagen) ruige platen is die ik dit jaar heb gehoord.

8) The Walkmen - You & Me
De sfeer van You & Me wordt bepaald door het donkere, gruizige geluid van de band. Het is grotendeels tamelijk rustig album, zonder uptempo nummers als The Rat, maar wel met enkele nummers die een schitterende climax bereiken, zoals In the New Year en mijn persoonlijke favoriet On The Water. De stem van frontman Hamilton Leithauser draagt wederom het geheel. En ja, live is het zo mogelijk nog beter.

9) Portishead - Third
Tsja ik ben nooit echt fan geweest van Portishead, met name de fragiele stem van de zangeres stond me altijd een beetje tegen. Met dit album weet Portishead me echter toch te overtuigen, en hoe! Er staat een scala aan nummers op die je meteen grijpen, zoals o.a. The Rip, We Carry On en Machine Gun. De plaat doet een beetje duister en mysterieus aan, en gek genoeg vind ik de zang nu zelfs wel mooi...

10) Department of Eagles - In Ear Park
Sideproject van een (of twee?) leden van Grizzly Bear. Het verschil met die band is echter, dat Department of Eagles een stuk toegankelijker is, met geweldige nummers als No One Does it Like You en Teenager. Gave plaat. Hoop trouwens dat ze een keer in volle bezetting naar NL komen, want het akoestische optreden in de Vondelkerk viel nogal tegen omdat de sfeer van de plaat niet echt terug te horen was.

Eervolle Vermeldingen

En dan zijn er ook nog een aantal albums (in willekeurige volgore) die weliswaar niet de top10 hebben gehaald maar ook lang niet slecht waren:

Los Campesinos! - Hold On Now, Youngster - wel leuk en springerig. Ben benieuwd of het zich nog een beetje gaat doorontwikkelen want die tweede plaat van ze vond ik stukken minder. In ieder geval een van de weinige dingen uit de UK die me dit jaar konden boeien.
The Kills - Midnight Boom - Goede cd, wat levendiger dan hun oudere werk, en met wat meer variatie. Waar eerdere platen nog wel eens eentonig waren qua sound, en verschillend als het ging om het niveau, is het bij deze eerder omgekeerd. En dat is een goede zaak
Fuck Buttons - Street Horrsing - Vette elektronische noiseplaat, jammer dat ik zowel het LL als paradiso-optreden heb gemist
Be Your Own Pet - Get Awkward - Opzwepend punkplaatje van een jong gezelschap dat inmiddels uit elkaar is.
Vivian Girls - Lekkere garagerock met tamelijk valse, maar stiekem toch wel charmante samenzang. Goede sound in ieder geval.
Atlas Sound - Let The Blind Lead Those Who Can See But Cannot Feel - Het eenmansproject van Bradford Cox van Deerhunter heeft enkele fraaie nummers opgeleverd, op een af en toe wel al te ambient aandoende plaat.
Fleet Foxes - Fleet Foxes - Alom bejubeld, en ik moet toegeven, het is best een bijzondere cd met een aantal erg sterke nummers. Toch vind ik de hype een beetje overtrokken, zo briljant vind ik 'm ook weer niet.
Blitzen Trapper - Furr - Ik vind 'm zowaar beter dan Wild Mountain Nation. Het klinkt allemaal iets minder rauw vind ik, maar heeft in dit geval niet slecht uitgepakt.
MGMT - Oracular Spectacular - Ik heb even twijfelen of ik deze erbij zou zetten of niet. Ik vind namelijk maar de helft van de plaat goed. Als ze kant A als EP uitgebracht zouden hebben, zou hij hoog in m'n top10 gestaan hebben. Toch maar wel dus.
TV on the Radio - Dear Science - Beetje hetzelfde verhaal als bij Fleet Foxes hoewel ik de hype van TV on the Radio nog wel enigzins snap, het is nu eenmaal een aanstekelijk (en toegankelijk) album. Een aantal nummers zijn waanzinnig, zoals DLZ, voor de rest wel een leuke plaat, al valt ie net buiten mijn top10.

Hier houd ik het maar bij. Er zijn nog een aantal dingen die ik erbuiten heb gelaten omdat ik ze te laat heb leren kennen, of niet vaak genoeg heb geluisterd om er een geod oordeel over te kunnen vellen.

Mooie lijst hoor, Manta_Ray!

En Ólafur Arnalds ben ik nu wel erg benieuwd naar, morgen eens opzoeken.