pfffft, wat een nacht heb ik gehad.....
Remember My Name zat al enkele dagen op ploffen en omdat ze donderdagavond ineens helemaal dicht zat en de baby´s knarsten, wist ik dat de bevalling niet lang meer kon uitblijven. Daarom had ik vannacht om 3 uur mijn wekker gezet om vlug even te kijken. En ik mag mezelf dankbaar zijn dat ik dat gedaan heb....
Beneden bleek dat Remember twee leuke ukken in het hok had liggen, nog nat maar ook een beetje koud. Remember was duidelijk uit haar hum en was nog niet bezig met moederen. Toen ik de ukjes eenmaal bij haar legde begon ze toch goed te likken etc dus ik dacht, dat komt wel goed..... Maar verdere baby's bleven uit, terwijl ze er duidelijk nog in haar buik had zitten. Om kwart voor 4 stonden we dus bij de dierenarts voor een injectie oxytocine om weeën op te wekken. Afgesproken om het verder af te wachten en als het nodig was kon ik om 8 uur weer terecht voor een verdere oplossing. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar neehoor, de baby's bleven uit. Toen er om half 6 nog niets was, begon ik aan noodmaatregelen te denken, wat kon ik nog doen? Ik besloot Remember inwendig te controleren, nog nooit eerder gedaan, maarja, als je niets doet is ze ook verloren.... Direct zat ik tegen een jong aan. Na enkele belabberde pogingen (dat valt nog niet mee) lukte het om het pootje vast te pakken. Aan het pootje kreeg ik de baby's helaas niet naar buiten, maar omdat hij nu nog verder naar voren lag kon ik bij het kopje en jawel.... het lukte me om met mijn nagel achter de tandjes te haken. Wat een gouden tip voor iedereen die dit ooit moet doen, want nergens heb je zoveel grip als daar..... In enkele weeën lukte het me om het jong eruit te trekken.
Een beer, 135 gram, met zijn voorpoot uit de kom (sorry), uiteraard dood. Vrijwel direct kwam er nog een klein caafje waarvan ik het geslacht niet meer gecontroleerd heb (eigenlijk gewoon vergeten) van 66 gram, een erg leuk dier, geheel wit met 1 agouti oogschild (ook dood).
We zijn nog een uurtje naar bed geweest voor we weer opmoesten, maar ik deed door de adrenaline geen oog dicht
Daarna moesten we vroeg de deur uit, maar toen deed Remember het gelukkig best goed en de moederkoeken waren er ook uit. We zijn de hele ochtend en begin van de middag weggeweest, dus toen we terug thuiskwamen was het wel even spannend.....
maar ze leven alledrie nog en doen het goed. Remember bloedt nog veel en haar buik is vreselijk vies, maar dat is niet zo gek ook, ze heeft wat te verduren gehad vannacht, arm ding. Ze is een lief moedertje en ze likt ze goed, ze eet lekker, ze drinkt..... Dus ze komt er wel...
Foto's van de ukjes volgen morgen waarschijnlijk, ik heb nu geen puf meer. Het gabonte zeugje, 95 gram die zeker blijft heet One Day I'll ben famous, maar zwartbonte zusje (96 gram) heet Do You Want My Autograph. Zij mag uiteindelijk worden verkocht, maar eerst nog maar lekker hier groeien!
I had a signature once. It was awful.