Misdaad
Een forum voor onopgeloste misdaden en macabere zaken uit het verleden.
Elizabeth Báthory.
"Zij vermoordde er minstens 600"
Elizabeth was een Hongaarse gravin, het merendeel van haar leven woonde ze in het hedendaagse Slowakije.
Haar familie was machtig, en dus was zij dat ook. Ze kon doen wat ze maar wilde, en dat was niet allemaal even leuk.
Elizabeth staat bekend als de "Bloody countess" en "Bloody Lady of Csejte". Zoals je aan deze namen kunt aflezen, was zij geen lieverdje.
Nadat haar man gestorven was, werden zij en haar handlangers beticht van het mishandelen en vermoorden van vele jonge vrouwen. Eén getuige vertelde zelfs dat Elizabeth meer dan 600 slachtoffers had gemaakt. Naar het werkelijke aantal kunnen we alleen gissen.
Het hof in die tijd kon dat ook niet veel beter, zodoende werd ze veroordeeld voor 80 moorden. In het jaar 1610 werd Elizabeth daarom veroordeeld tot levenslang in een dichtgemetselde toren. Vier jaar later stierf ze in diezelfde toren. Ze is echter nooit formeel berecht.
Toen ze 15 jaar oud was, trouwde Elizabeth met Ferenc Nádasdy. Ze verhuisden naar Csejte Castle waar enige tijd later haar man in het leger tot een hogere rang werd gepromoveerd. In de functie van Chief Commander begon hij een oorlog tegen het Ottomaanse Rijk.
Dit is hoe Elizabeth de kans kreeg om de vele jonge vrouwen te mishandelen. Geen enkel dienstmeisje was veilig, meisjes uit de buurt evenmin.
Omdat haar man weg was, en Elizabeth kon schrijven en lezen, werd zij een belangrijk persoon. Ze hielp met vele zaken, en zodoende dacht men met een goed persoon te maken te hebben. Groot was de verbazing dan ook toen de waarheid uitkwam.
Tussen 1602 en 1604 wierp een minister zich op de zaak. Hij had veel roddels gehoord over Elizabeth en wilde niet dat zij door kon gaan met haar zieke praktijken. De autoriteiten lieten lang op zich wachten, maar in 1610 was het dan eindelijk zo ver, er werden wat mensen op de zaak gezet.
Nog voor het onderzoek afgelopen was sprak een rechercheur met Elizabeth haar zonen. Al gauw waren ze het eens dat dit niet in het openbaar kon gebeuren, deze rijke, machtige familie zou dan heel wat te verduren krijgen. Het plan was om Elizabeth naar een klooster te sturen, maar de moorden waren zo erg dat ze huisarrest kreeg. Door haar machtige familie zouden verdere straffen haar bespaard blijven.
Vervolgens ging de rechercheur naar haar huis om haar te arresteren. Toen ze daar aankwamen vonden zij een vrouw zo erg toegetakeld, dat ze bijna dood was. Een andere vrouw werd gewond en opgesloten gevonden. Koning Matthias wilde dat Elizabeth de doodstraf kreeg, maar huisarrest bleef haar straf omdat de doodstraf de familie te veel schade zou toebrengen. Vier van haar dienstmeiden werden wel degelijk berecht.
Drie van hen werden schuldig bevonden en werden ter dood veroordeeld, en in dezelfde kamer werd het recht voltrokken. Bij twee van hen werden eerst nog hun vingernagels uitgetrokken, waarna zij op de brandstapel belandden. De praktijken van de vierde dienstmeid vond men iets minder ernstig, haar hoofd werd dan ook ‘slechts’ van haar lichaam gehakt.
Tussen 1610 en 1611 verzamelden verscheidene notarissen verklaringen van meer dan 300 getuigen. Naar aanleiding van deze verklaringen werd duidelijk dat Elizabeth voornamelijk lokale boerenmeisjes ontvoerde. Veel van deze meisjes werden gelokt met het voorwendsel een goedbetaalde baan te krijgen. De ouders van anderen dachten dat hun dochters een goede les in etiquette kregen. Niemand had ooit gedacht de meisjes nooit meer terug te zien.
Elizabeth was een vreemde mening toebeeld; zij dacht namelijk dat het baden in bloed van maagden haar eeuwige jeugd zou schenken. Op lugubere wijze maakten al deze meisjes kennis met het ‘bad van Elizabeth’.
Na veel onderzoek en het horen van vele getuigen bleek aan het einde van de rechtszaak dat slachtoffers vele slagen kregen, vaak met de dood daarop volgend. Handen werden verbrand, soms zelfs gezichten of nog erger, geslachtsdelen. Elizabeth beet ook het vlees van de gezichten van vele slachtoffers, ledematen werden evenmin gespaard. En alsof dat nog niet erg genoeg was vroren veel meisjes dood door Elizabeth haar toedoen.
Elizabeth voerde ook zogenaamde ‘operaties’ uit. Deze werden zo slecht uitgevoerd, dat veel meisjes het niet overleefden. Maar sommige meisjes bleef deze lugubere handelingen bespaard. Zij werden gewoonweg uitgehongerd, met de dood als gevolg.
Vier jaar zat Elizabeth opgesloten in haar toren, tot zij stierf.
[ Bericht 24% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:07:51 ]
"Zij vermoordde er minstens 600"
Elizabeth was een Hongaarse gravin, het merendeel van haar leven woonde ze in het hedendaagse Slowakije.
Haar familie was machtig, en dus was zij dat ook. Ze kon doen wat ze maar wilde, en dat was niet allemaal even leuk.
Elizabeth staat bekend als de "Bloody countess" en "Bloody Lady of Csejte". Zoals je aan deze namen kunt aflezen, was zij geen lieverdje.
Nadat haar man gestorven was, werden zij en haar handlangers beticht van het mishandelen en vermoorden van vele jonge vrouwen. Eén getuige vertelde zelfs dat Elizabeth meer dan 600 slachtoffers had gemaakt. Naar het werkelijke aantal kunnen we alleen gissen.
Het hof in die tijd kon dat ook niet veel beter, zodoende werd ze veroordeeld voor 80 moorden. In het jaar 1610 werd Elizabeth daarom veroordeeld tot levenslang in een dichtgemetselde toren. Vier jaar later stierf ze in diezelfde toren. Ze is echter nooit formeel berecht.
Toen ze 15 jaar oud was, trouwde Elizabeth met Ferenc Nádasdy. Ze verhuisden naar Csejte Castle waar enige tijd later haar man in het leger tot een hogere rang werd gepromoveerd. In de functie van Chief Commander begon hij een oorlog tegen het Ottomaanse Rijk.
Dit is hoe Elizabeth de kans kreeg om de vele jonge vrouwen te mishandelen. Geen enkel dienstmeisje was veilig, meisjes uit de buurt evenmin.
Omdat haar man weg was, en Elizabeth kon schrijven en lezen, werd zij een belangrijk persoon. Ze hielp met vele zaken, en zodoende dacht men met een goed persoon te maken te hebben. Groot was de verbazing dan ook toen de waarheid uitkwam.
Tussen 1602 en 1604 wierp een minister zich op de zaak. Hij had veel roddels gehoord over Elizabeth en wilde niet dat zij door kon gaan met haar zieke praktijken. De autoriteiten lieten lang op zich wachten, maar in 1610 was het dan eindelijk zo ver, er werden wat mensen op de zaak gezet.
Nog voor het onderzoek afgelopen was sprak een rechercheur met Elizabeth haar zonen. Al gauw waren ze het eens dat dit niet in het openbaar kon gebeuren, deze rijke, machtige familie zou dan heel wat te verduren krijgen. Het plan was om Elizabeth naar een klooster te sturen, maar de moorden waren zo erg dat ze huisarrest kreeg. Door haar machtige familie zouden verdere straffen haar bespaard blijven.
Vervolgens ging de rechercheur naar haar huis om haar te arresteren. Toen ze daar aankwamen vonden zij een vrouw zo erg toegetakeld, dat ze bijna dood was. Een andere vrouw werd gewond en opgesloten gevonden. Koning Matthias wilde dat Elizabeth de doodstraf kreeg, maar huisarrest bleef haar straf omdat de doodstraf de familie te veel schade zou toebrengen. Vier van haar dienstmeiden werden wel degelijk berecht.
Drie van hen werden schuldig bevonden en werden ter dood veroordeeld, en in dezelfde kamer werd het recht voltrokken. Bij twee van hen werden eerst nog hun vingernagels uitgetrokken, waarna zij op de brandstapel belandden. De praktijken van de vierde dienstmeid vond men iets minder ernstig, haar hoofd werd dan ook ‘slechts’ van haar lichaam gehakt.
Tussen 1610 en 1611 verzamelden verscheidene notarissen verklaringen van meer dan 300 getuigen. Naar aanleiding van deze verklaringen werd duidelijk dat Elizabeth voornamelijk lokale boerenmeisjes ontvoerde. Veel van deze meisjes werden gelokt met het voorwendsel een goedbetaalde baan te krijgen. De ouders van anderen dachten dat hun dochters een goede les in etiquette kregen. Niemand had ooit gedacht de meisjes nooit meer terug te zien.
Elizabeth was een vreemde mening toebeeld; zij dacht namelijk dat het baden in bloed van maagden haar eeuwige jeugd zou schenken. Op lugubere wijze maakten al deze meisjes kennis met het ‘bad van Elizabeth’.
Na veel onderzoek en het horen van vele getuigen bleek aan het einde van de rechtszaak dat slachtoffers vele slagen kregen, vaak met de dood daarop volgend. Handen werden verbrand, soms zelfs gezichten of nog erger, geslachtsdelen. Elizabeth beet ook het vlees van de gezichten van vele slachtoffers, ledematen werden evenmin gespaard. En alsof dat nog niet erg genoeg was vroren veel meisjes dood door Elizabeth haar toedoen.
Elizabeth voerde ook zogenaamde ‘operaties’ uit. Deze werden zo slecht uitgevoerd, dat veel meisjes het niet overleefden. Maar sommige meisjes bleef deze lugubere handelingen bespaard. Zij werden gewoonweg uitgehongerd, met de dood als gevolg.
Vier jaar zat Elizabeth opgesloten in haar toren, tot zij stierf.
[ Bericht 24% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:07:51 ]
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Delphine LaLaurie
"Ergere mishandelingen kun je je niet voorstellen"
Delphine Macarty werd geboren in het jaar 1775. Evenals Báthory had zij een belangrijke, machtige familie. Voornamelijk in New Orleans had de familie een hoge status.
Delphine haar ouders werden vermoord in een opstand van de slaven, zij zelf bleef echter leven. Haar neef Augustin werd de burgemeester van New Orleans, en men twijfelt er niet aan dat dit haar geholpen heeft.
In het jaar 1800 trouwde Delphine met Don Ramon de Lopez y Angulo. Hij stierf in Havana in het jaar 1804. In het jaar 1808 trouwde zij opnieuw, met een slavenhandelaar genaamd Jean Blanque. Hij stierf in 1816. Na twee keer weduwe te zijn geworden trouwde zij een dokter genaamd Dr. Louis LaLaurie in 1825. Zij kochten een landhuis in 1831, Delphine behield daar haar centrale en belangrijke positie.
Ze vierde vele feesten in het landhuis. Haar gasten zagen hoe slecht zij haar personeel behandelde, maar zeiden er desondanks niets van. Zo kon Delphine rustig doorgaan met haar praktijken.
Eén persoon vertelde het verhaal van Delphine en een dienstmeid. Het dienstmeisje werd afgeranseld met een zweep. Het verhaal ging dat een dienstmeid Delphine haar haar aan het borstelen was, en op een gegeven moment ging dit iets te hard waardoor Delphine erg boos werd. Delphine sloeg de 12-jarige dienstmeid meerdere malen met een zweep tot zij van het balkon viel en zo gedood werd.
Het meisje werd snel weer naar binnen gebracht, maar tegen die tijd hadden de buren al gezien wat er gebeurd was, en zij verklaarden dat het meisje onder de grote boom begraven werd.
Rechter Jean Francois Canonge ontfermde zich over de zaak. Daar hij een vriend van de familie was kreeg Delphine nog niet de straf die zij verdiende. Haar slaven werden in beslag genomen en geveild. Ook kreeg zij een boete van 500 dollar. Gelukkig voor haar had Delphine genoeg vrienden en familie die haar slaven kochten en teruggaven aan haar.
In 1834 vloog haar keuken in brand. De keuken was, zoals alle keukens in die tijd, een aparte kamer. Toen de brandweerlieden daar binnen kwamen om het vuur te doven zagen zij twee slavinnen vastgeketend aan de keukenapparatuur. Men gelooft dat de slavinnen het vuur begonnen om zo gered te worden.
Maar dat schijnt niet het ergste te zijn geweest. De slavinnen leidden de brandweermannen naar de zolder. Hier vonden zij afschuwelijke dingen. De zolder was niet zoals wij deze nu kennen, het was meer een kruipruimte. De brandweermannen werden tegemoet gekomen door een vreselijke stank. De stank van dood. Lijken.
Volgens veel bronnen, helaas niet na te gaan, was de zolder gevuld met misvormde mensen.
De meesten van hen moesten verschrikkelijke experimenten ondergaan. Veel details zijn niet bekend omdat ze gewoonweg te luguber zijn. Wat wij wel weten is dat Delphine slaven als medische proefkonijnen gebruikte.
Eén man zag eruit alsof hij een bizarre geslachtsverandering had ondergaan. Een andere man had een gat in zijn hoofd, met daarin een stok om in zijn brein te roeren.
Dan was er ook nog een vrouw die in een klein kooitje zat. Haar ledematen waren zo raar gebroken en opnieuw in positie geplaatst, dat zij eruit zag als een gebroken marionet of een ‘menselijke krab’. Weer een andere vrouw had geen ledematen meer, en bepaalde stukken vlees waren zo geplaatst dat zij op een rups leek. Alsof dit nog niet erg genoeg was hadden sommige van hen hun mond vol dierlijke uitwerpselen. Daarna werd de mond dichtgenaaid en stierven zij de hongersdood. Er was ook een vrouw die met haar darmen aan de grond vastgezet was.
Een jongetje van 12 was zijn halve gezicht kwijt. Hij zat daar blijkbaar lang genoeg om ervoor te zorgen dat zijn gezicht vol maden en insecten zat.
Maar er waren nog veel meer mensen die ziekelijke praktijken hadden ondergaan. Degenen die nog leefden smeekten om de dood, omdat dat veel humaner zou zijn geweest. Enige tijd later stierven zij alsnog.
De daaropvolgende dag stond alles in de kranten. Mensen konden het niet geloven en gingen met z'n allen de straten op, smekend om gerechtigheid. Maar nee. Delphine smeerde hem met paard en wagen. Men weet nog steeds niet waar zij heen is gegaan. Een paar mensen denken dat ze naar Parijs gevlucht is, anderen denken dat zij in New Orleans bleef.
Het huis heeft jarenlang leeg gestaan. Iedereen die er binnenkwam zei geesten te horen, en zodoende kon het huis niet verkocht worden. Tot honderd jaar later. Een dokter kocht het huis. Maar tegen die tijd was het huis in zo’n slechte staat dat er veel aan verbouwd moest worden. Dit was het moment dat men 75 skeletten in het huis vond. Men denkt dat zij levend begraven zijn.
Sinds 2007 is Nicholas Cage de gelukkige eigenaar van het LaLaurie landhuis.
[ Bericht 97% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:07:18 ]
"Ergere mishandelingen kun je je niet voorstellen"
Delphine Macarty werd geboren in het jaar 1775. Evenals Báthory had zij een belangrijke, machtige familie. Voornamelijk in New Orleans had de familie een hoge status.
Delphine haar ouders werden vermoord in een opstand van de slaven, zij zelf bleef echter leven. Haar neef Augustin werd de burgemeester van New Orleans, en men twijfelt er niet aan dat dit haar geholpen heeft.
In het jaar 1800 trouwde Delphine met Don Ramon de Lopez y Angulo. Hij stierf in Havana in het jaar 1804. In het jaar 1808 trouwde zij opnieuw, met een slavenhandelaar genaamd Jean Blanque. Hij stierf in 1816. Na twee keer weduwe te zijn geworden trouwde zij een dokter genaamd Dr. Louis LaLaurie in 1825. Zij kochten een landhuis in 1831, Delphine behield daar haar centrale en belangrijke positie.
Ze vierde vele feesten in het landhuis. Haar gasten zagen hoe slecht zij haar personeel behandelde, maar zeiden er desondanks niets van. Zo kon Delphine rustig doorgaan met haar praktijken.
Eén persoon vertelde het verhaal van Delphine en een dienstmeid. Het dienstmeisje werd afgeranseld met een zweep. Het verhaal ging dat een dienstmeid Delphine haar haar aan het borstelen was, en op een gegeven moment ging dit iets te hard waardoor Delphine erg boos werd. Delphine sloeg de 12-jarige dienstmeid meerdere malen met een zweep tot zij van het balkon viel en zo gedood werd.
Het meisje werd snel weer naar binnen gebracht, maar tegen die tijd hadden de buren al gezien wat er gebeurd was, en zij verklaarden dat het meisje onder de grote boom begraven werd.
Rechter Jean Francois Canonge ontfermde zich over de zaak. Daar hij een vriend van de familie was kreeg Delphine nog niet de straf die zij verdiende. Haar slaven werden in beslag genomen en geveild. Ook kreeg zij een boete van 500 dollar. Gelukkig voor haar had Delphine genoeg vrienden en familie die haar slaven kochten en teruggaven aan haar.
In 1834 vloog haar keuken in brand. De keuken was, zoals alle keukens in die tijd, een aparte kamer. Toen de brandweerlieden daar binnen kwamen om het vuur te doven zagen zij twee slavinnen vastgeketend aan de keukenapparatuur. Men gelooft dat de slavinnen het vuur begonnen om zo gered te worden.
Maar dat schijnt niet het ergste te zijn geweest. De slavinnen leidden de brandweermannen naar de zolder. Hier vonden zij afschuwelijke dingen. De zolder was niet zoals wij deze nu kennen, het was meer een kruipruimte. De brandweermannen werden tegemoet gekomen door een vreselijke stank. De stank van dood. Lijken.
Volgens veel bronnen, helaas niet na te gaan, was de zolder gevuld met misvormde mensen.
De meesten van hen moesten verschrikkelijke experimenten ondergaan. Veel details zijn niet bekend omdat ze gewoonweg te luguber zijn. Wat wij wel weten is dat Delphine slaven als medische proefkonijnen gebruikte.
Eén man zag eruit alsof hij een bizarre geslachtsverandering had ondergaan. Een andere man had een gat in zijn hoofd, met daarin een stok om in zijn brein te roeren.
Dan was er ook nog een vrouw die in een klein kooitje zat. Haar ledematen waren zo raar gebroken en opnieuw in positie geplaatst, dat zij eruit zag als een gebroken marionet of een ‘menselijke krab’. Weer een andere vrouw had geen ledematen meer, en bepaalde stukken vlees waren zo geplaatst dat zij op een rups leek. Alsof dit nog niet erg genoeg was hadden sommige van hen hun mond vol dierlijke uitwerpselen. Daarna werd de mond dichtgenaaid en stierven zij de hongersdood. Er was ook een vrouw die met haar darmen aan de grond vastgezet was.
Een jongetje van 12 was zijn halve gezicht kwijt. Hij zat daar blijkbaar lang genoeg om ervoor te zorgen dat zijn gezicht vol maden en insecten zat.
Maar er waren nog veel meer mensen die ziekelijke praktijken hadden ondergaan. Degenen die nog leefden smeekten om de dood, omdat dat veel humaner zou zijn geweest. Enige tijd later stierven zij alsnog.
De daaropvolgende dag stond alles in de kranten. Mensen konden het niet geloven en gingen met z'n allen de straten op, smekend om gerechtigheid. Maar nee. Delphine smeerde hem met paard en wagen. Men weet nog steeds niet waar zij heen is gegaan. Een paar mensen denken dat ze naar Parijs gevlucht is, anderen denken dat zij in New Orleans bleef.
Het huis heeft jarenlang leeg gestaan. Iedereen die er binnenkwam zei geesten te horen, en zodoende kon het huis niet verkocht worden. Tot honderd jaar later. Een dokter kocht het huis. Maar tegen die tijd was het huis in zo’n slechte staat dat er veel aan verbouwd moest worden. Dit was het moment dat men 75 skeletten in het huis vond. Men denkt dat zij levend begraven zijn.
Sinds 2007 is Nicholas Cage de gelukkige eigenaar van het LaLaurie landhuis.
[ Bericht 97% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:07:18 ]
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Mary Cotton
"Eerste vrouwelijke seriemoordenaar van Engeland"
Mary Cotton werd geboren in 1832. Zij was de eerste vrouwelijke seriemoordenaar van Engeland. Men gelooft dat zij ongeveer 20 mensen vermoord heeft, maar ze werd slechts veroordeeld voor één moord.
Mary had een broer, en hun moeder voedde hen alleen op tot zij hertrouwde. Mary had niets met haar stiefvader, sterker nog, zij haatte hem. Daarom ontvluchtte zij haar ouderlijk huis toen ze 16 jaar was.
In 1852 trouwde Mary zelf. Uit dat huwelijk kwamen 5 kinderen voort, waarvan er 4 al vroeg stierven. Zelfs vroeg voor die tijd.
Mary had geen goede relatie met haar man. Ze vochten erg vaak, en in 1865 overleed hij plotseling.
Na haar mans sterven keerde Mary terug naar haar geboorteplaats. Daar trouwde zij weer. Een paar maanden later stierf haar tweede man door een ‘onbekende ziekte’.
In 1886 stierf Mary's moeder na een kort ziekbed. In die tijd had Mary een korte relatie met een weduwnaar, genaamd James Robinson. James had al 4 kinderen, en 2 van die kinderen overleden vlak nadat James en Mary trouwden.
James werd achterdochtig, voornamelijk omdat Mary erop bleef hameren dat James een levensverzekering moest afsluiten. Na de geboorte van een dochter in 1869 verliet Mary hem, hij is de enige man die een huwelijk met Mary overleefde.
In 1870 trouwde Mary opnieuw een weduwnaar, Frederick Cotton genaamd. Dit huwelijk was echter niet geldig, daar zij nooit gescheiden was van James Robinson.
Frederick en Mary kregen een zoon. Kort daarna overleden Fredericks zuster en een aantal vrienden plotseling. Frederick overleed in 1871 aan ‘gastrische koorts’.
In het begin van 1872 stierven Mary's minnaar, haar zes maanden oude baby en één van haar 2 stiefzonen.
Op 12 juli van dat jaar stierf ook haar andere stiefzoon. Tegen die tijd werd Mary haar omgeving eindelijk wakker en vertrouwde men het niet meer. Er gingen wel erg veel mensen dood die allemaal dichtbij Mary stonden de laatste 20 jaar. Een buurman stapte dan ook eindelijk naar de politie.
De politie liet het lichaam van haar laatst overleden stiefzoon, Charles Cotton, opgraven voor onderzoek. Daarin werden sporen van arsenicum gevonden. Mary Cotton werd aangeklaagd voor de moord op Charles Cotton.
Volgens de politie was geld haar motief, daar zij levensverzekeringen op al haar latere slachtoffers had afgesloten. De andere lichamen konden niet meer onderzocht worden, maar hierdoor gelooft men dat zij de eerste vrouwelijke seriemoordenaar van het Verenigd Koninkrijk is.
De jury achtte Mary schuldig en op 24 maart 1873 werd zij opgehangen in de gevangenis van Durham. Ze hield tot het eind vol niet schuldig te zijn, maar haar reputatie als Engelands eerste vrouwelijke seriemoordenaar houdt stand.
Mary Ann Cotton —
She's dead and she's rotten!
She lies in her bed
With her eyes wide open.
Sing, sing!
Oh, what can I sing?
Mary Ann Cotton is tied up with string.
Where, where?
Up in the air — selling black puddings a penny a pair.
[ Bericht 50% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:13:11 ]
"Eerste vrouwelijke seriemoordenaar van Engeland"
Mary Cotton werd geboren in 1832. Zij was de eerste vrouwelijke seriemoordenaar van Engeland. Men gelooft dat zij ongeveer 20 mensen vermoord heeft, maar ze werd slechts veroordeeld voor één moord.
Mary had een broer, en hun moeder voedde hen alleen op tot zij hertrouwde. Mary had niets met haar stiefvader, sterker nog, zij haatte hem. Daarom ontvluchtte zij haar ouderlijk huis toen ze 16 jaar was.
In 1852 trouwde Mary zelf. Uit dat huwelijk kwamen 5 kinderen voort, waarvan er 4 al vroeg stierven. Zelfs vroeg voor die tijd.
Mary had geen goede relatie met haar man. Ze vochten erg vaak, en in 1865 overleed hij plotseling.
Na haar mans sterven keerde Mary terug naar haar geboorteplaats. Daar trouwde zij weer. Een paar maanden later stierf haar tweede man door een ‘onbekende ziekte’.
In 1886 stierf Mary's moeder na een kort ziekbed. In die tijd had Mary een korte relatie met een weduwnaar, genaamd James Robinson. James had al 4 kinderen, en 2 van die kinderen overleden vlak nadat James en Mary trouwden.
James werd achterdochtig, voornamelijk omdat Mary erop bleef hameren dat James een levensverzekering moest afsluiten. Na de geboorte van een dochter in 1869 verliet Mary hem, hij is de enige man die een huwelijk met Mary overleefde.
In 1870 trouwde Mary opnieuw een weduwnaar, Frederick Cotton genaamd. Dit huwelijk was echter niet geldig, daar zij nooit gescheiden was van James Robinson.
Frederick en Mary kregen een zoon. Kort daarna overleden Fredericks zuster en een aantal vrienden plotseling. Frederick overleed in 1871 aan ‘gastrische koorts’.
In het begin van 1872 stierven Mary's minnaar, haar zes maanden oude baby en één van haar 2 stiefzonen.
Op 12 juli van dat jaar stierf ook haar andere stiefzoon. Tegen die tijd werd Mary haar omgeving eindelijk wakker en vertrouwde men het niet meer. Er gingen wel erg veel mensen dood die allemaal dichtbij Mary stonden de laatste 20 jaar. Een buurman stapte dan ook eindelijk naar de politie.
De politie liet het lichaam van haar laatst overleden stiefzoon, Charles Cotton, opgraven voor onderzoek. Daarin werden sporen van arsenicum gevonden. Mary Cotton werd aangeklaagd voor de moord op Charles Cotton.
Volgens de politie was geld haar motief, daar zij levensverzekeringen op al haar latere slachtoffers had afgesloten. De andere lichamen konden niet meer onderzocht worden, maar hierdoor gelooft men dat zij de eerste vrouwelijke seriemoordenaar van het Verenigd Koninkrijk is.
De jury achtte Mary schuldig en op 24 maart 1873 werd zij opgehangen in de gevangenis van Durham. Ze hield tot het eind vol niet schuldig te zijn, maar haar reputatie als Engelands eerste vrouwelijke seriemoordenaar houdt stand.
Mary Ann Cotton —
She's dead and she's rotten!
She lies in her bed
With her eyes wide open.
Sing, sing!
Oh, what can I sing?
Mary Ann Cotton is tied up with string.
Where, where?
Up in the air — selling black puddings a penny a pair.
[ Bericht 50% gewijzigd door Harajuku. op 21-11-2008 06:13:11 ]
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Tot zo ver deel 1. We zien hier dat de eerste bekende, vrouwelijke seriemoordenaars hun slachtoffers gewoon afslachtten. Gaan we iets verder in de tijd, komt vergif al gelijk om het hoekje kijken. Dit is waarom ik deze 'reeks' begonnen ben. Naarmate de tijd verstrijkt gaat het gros van de vrouwen over op vergif, in plaats van de afschuwelijke daden die Elizabeth en Delphine begingen. Binnenkort gaan we verder om te kijken of deze stelling stand houdt. Stay tuned!
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Interessante vrouwen. De laatste minder eng dan de eerste twee.
Leest in ieder geval lekker. Goed geschreven.
Leest in ieder geval lekker. Goed geschreven.
Zo, dit wordt leesvoer voor komende nacht 
Fascinerend!
Fascinerend!
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
terug vind psychopate
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Afgelopen zomer was er een (erg klein) beetje ophef over een promotiefilmpje voor de 2012 Olympische Spelen in Londen.
In het clipje kwam in een flits de foto van Myra Hindley voorbij.
2012 Hindley image use condemned
Ik zag dit toevallig op de BBC en herkende de foto wel maar wist niet dat het een seriemoordenaar(es) was.
Heb het destijds opgezocht en gelezen. Erg gruwelijke bedoening.
"Together, Brady (haar echtgenoot) and Hindley took part in the abduction, sexual abuse, torture, and murder of five children."
meer hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Myra_Hindley
Begin dit jaar stond Kate Moss zo in de bladen:
Double take: Kate Moss and Pete Doherty depicted as murderers Myra Hindley and Ian Brady
En er zijn er meer die dat doen.
Anyhoe, in de UK een icoon dus als je de foto ziet weet je nu wie het was.
In het clipje kwam in een flits de foto van Myra Hindley voorbij.
Clipje is op de BBC site te zien:quote:Downing Street and the mayor of London have condemned the use of a portrait of murderer Myra Hindley in a video shown at a London 2012 event in Beijing.
The painting was shown in promotional footage produced by Visit London, not the Olympic 2012 organisers.
A spokesman for Boris Johnson said the mayor was "deeply disturbed" the image had been shown. A Downing Street spokesman said it was in "poor taste".
2012 Hindley image use condemned
Ik zag dit toevallig op de BBC en herkende de foto wel maar wist niet dat het een seriemoordenaar(es) was.
Heb het destijds opgezocht en gelezen. Erg gruwelijke bedoening.
"Together, Brady (haar echtgenoot) and Hindley took part in the abduction, sexual abuse, torture, and murder of five children."
meer hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Myra_Hindley
Begin dit jaar stond Kate Moss zo in de bladen:
Double take: Kate Moss and Pete Doherty depicted as murderers Myra Hindley and Ian Brady
En er zijn er meer die dat doen.
Anyhoe, in de UK een icoon dus als je de foto ziet weet je nu wie het was.
Interessant topic! Sowieso vind ik sereiemoordenaars fascinerend. Leesvoer voor later dus!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
quote:Op vrijdag 21 november 2008 05:49 schreef Harajuku. het volgende:
Elizabeth Báthory.
"Zij vermoordde er minstens 600"
All dressed in gold and purple the
beauty awaits the night
Knowing what will satisfy
Aware of Her delight
The thought of young fresh blood
makes the hours go so slow
But the yearn for eternal life
and beautymakes her hazelbrown eyes glow
Woman of Dark Desires
Woman of Eternal Beauty
Woman of Dark Desires
Elizabeth Bathory...
Now the hour is comed,
the time is right for the feast to take its roll
And by the sunrise 60 bodies will be found
raped from their blood and souls
The beauty patiently selects the
victims for the night
Innocent blood will give
eternal beauty eternal life
Woman of Dark Desires
Woman of Eternal Beauty
Woman of Dark Desires
Elizabeth Bathory...
Now the life you have lived have comed
to light and unfold is your perversity
Now the end is near still death is real
No more beauty or life for eternity
Cold walls entombs your secrets but
there's nothing you regret
Embrace death with a smile as the
highlands face sunset
Dark Desires
Eternal Beauty
Woman of Dark Desires
Elizabeth Bathory...
quote:Op vrijdag 21 november 2008 08:26 schreef NorthernStar het volgende:
Afgelopen zomer was er een (erg klein) beetje ophef over een promotiefilmpje voor de 2012 Olympische Spelen in Londen.
In het clipje kwam in een flits de foto van Myra Hindley voorbij.
[..]
Clipje is op de BBC site te zien:
2012 Hindley image use condemned
Ik zag dit toevallig op de BBC en herkende de foto wel maar wist niet dat het een seriemoordenaar(es) was.
[ afbeelding ]
Heb het destijds opgezocht en gelezen. Erg gruwelijke bedoening.
"Together, Brady (haar echtgenoot) and Hindley took part in the abduction, sexual abuse, torture, and murder of five children."
meer hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Myra_Hindley
Begin dit jaar stond Kate Moss zo in de bladen:
[ afbeelding ]
Double take: Kate Moss and Pete Doherty depicted as murderers Myra Hindley and Ian Brady
En er zijn er meer die dat doen.
Anyhoe, in de UK een icoon dus als je de foto ziet weet je nu wie het was.
quote:Op vrijdag 21 november 2008 14:38 schreef Fipo_De_Kloon het volgende:
Mogen legendes/mythes/folklore etc etc. ook? dan ken ik er wel 1tje
Mijn plan was dus eik om zo door te gaan tot weet ik het, een bepaald jaartal om te kijken of mijn 'conclusie' stand houdt. Maar als jullie betere plannen met het topic hebben, ook goed Ik sta voor van alles open
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Even een kick, anders vind ik het topic nooit meer terug voor deel 2.
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Niet zo gruwelijk als de op maar wel vrij recent:
Christine Malèvre (1970) is een Franse als seriemoordenares veroordeelde vrouw die in 1998 bekende dertig mensen te hebben geholpen met doodgaan in het François Quesnay-ziekenhuis in Mantes-la-Jolie. Ze werd in januari 2003 veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf als zesvoudig moordenares.
Malèvre begon in januari 1997 met haar reeks dodingen van mensen tussen 72 en 88 jaar oud. Al haar vermeende slachtoffers waren aanbeland in de terminale fase van een longziekte. Zij leken allemaal op eigen verzoek of dat van aanverwanten gestorven te zijn. Geen van de families deed voor Malèvres arrestatie aangifte.
Voor haar bekentenissen deed Malèvre een poging tot zelfmoord. Later bracht ze de reeks bekentenissen terug van dertig tot vier, waarvan er twee ongelukken zouden zijn geweest. Malèvre is sinds haar arrestatie een symbool geworden voor groepen die legalisatie van euthanasie in Frankrijk voorstaan.
De autoriteiten besloten Malèvre te vervolgen voor moord omdat uit een rapport bleek dat patiënten een driemaal zo hoge kans hadden op overlijden als zij dienst had. Een psychiatrisch rapport concludeerde dat Malèvre een 'morbide fascinatie' heeft met dood en ziekte.
Christine Malèvre (1970) is een Franse als seriemoordenares veroordeelde vrouw die in 1998 bekende dertig mensen te hebben geholpen met doodgaan in het François Quesnay-ziekenhuis in Mantes-la-Jolie. Ze werd in januari 2003 veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf als zesvoudig moordenares.
Malèvre begon in januari 1997 met haar reeks dodingen van mensen tussen 72 en 88 jaar oud. Al haar vermeende slachtoffers waren aanbeland in de terminale fase van een longziekte. Zij leken allemaal op eigen verzoek of dat van aanverwanten gestorven te zijn. Geen van de families deed voor Malèvres arrestatie aangifte.
Voor haar bekentenissen deed Malèvre een poging tot zelfmoord. Later bracht ze de reeks bekentenissen terug van dertig tot vier, waarvan er twee ongelukken zouden zijn geweest. Malèvre is sinds haar arrestatie een symbool geworden voor groepen die legalisatie van euthanasie in Frankrijk voorstaan.
De autoriteiten besloten Malèvre te vervolgen voor moord omdat uit een rapport bleek dat patiënten een driemaal zo hoge kans hadden op overlijden als zij dienst had. Een psychiatrisch rapport concludeerde dat Malèvre een 'morbide fascinatie' heeft met dood en ziekte.
We stoppen niet met spelen omdat we oud worden.... We worden oud omdat we stoppen met spelen.
Amelia Dyer
Laat haar niet op je kinderen passen
Amelia Dyer is geboren op 10 juni, 1829 in een dorpje naast Bristol. Omdat ze de dochter van een schoenmaker was, hadden haar ouders genoeg geld om ervoor te zorgen dat Amelia leerde lezen en schrijven. Later zou ze een opleiding tot zuster volgen.
Dit is waar haar moordcarrière begint. In het ziekenhuis leerde zij een vroedvrouw kennen die haar over 'babyboerderijen' vertelde. In die tijd was het natuurlijk niet geaccepteerd om als ongetrouwde vrouw kinderen te krijgen. Als je dan toch zwanger raakte kon je naar een babyboerderij tot je moest bevallen, en daar zou men zich over het kind ontfermen. Vrouwen van welgestelde families konden hun baby daar onderbrengen voor zo'n £80. Maar de meeste vrouwen die de babyboerderijen nodig hadden waren arm. Hen kostte het rond de £5.
Vaak bleef het afstaan van een pasgeborene de jonge moeders maar bezig houden, en zij zochten dan weer contact om hun kind terug te halen, maar dit is maar weinig vrouwen gelukt.
Zo gauw zij de baby's binnen hadden en de moeders weer naar huis waren, kregen de baby's weinig, of geen, voedsel meer. Vaak kregen zij ook opium toegediend, waardoor het kind niet meer kon aangeven dat het honger had. Een opiumoverdosis kwam dan weer niet vaak voor. Meestal kregen de baby's maar een lage dosis, om ze stil en makkelijk te houden. Veel van de kinderen stierf de hongerdood.
De jonge moeders waren veelal te bang om de politie hierover te vertellen, zodoende konden deze mensen gewoon doorgaan.
Amelia vond het concept “babyboerderij”erg interessant. Zij vond het alleen teveel gedoe, en daarom ging zij iets anders te werk.
In plaats van een opvanghuis voor moeder en kind, nam zij alleen kinderen aan. Het enige wat zij hiervoor wilde waren wat kleren voor de baby, en een bedrag rond de £10, vooraf te betalen. Ze plaatste advertenties in de krant waarin stond dat ze een getrouwde vrouw was (terwijl ze in werkelijkheid inmiddels al was gescheiden van haar man) en de baby een veilig en goed thuis zou geven. Blijkbaar kwam Amelia als een goede moeder over, want volgens verscheidene papieren en brieven heeft ze op deze manier tientallen kinderen in handen gekregen.
In het begin liet ze de baby's nog de hongerdood sterven, maar in de tijd dat het kind lag te sterven zou zij al 10 andere baby's in huis kunnen nemen. Dit is waarom ze de baby's maar gelijk vermoordde zo gauw ze het geld binnen had. Op deze manier kon zij al het geld voor zichzelf gebruiken.
Pas in 1879 werd Amelia opgepakt doordat een dokter argwaan kreeg. Er stierven wel erg veel kinderen in het Dyer huis. Helaas voor de baby’s die nog zouden komen, kreeg Amelia niet eens een gevangenisstraf. Ze moest 6 maanden hard werken, blijkbaar was het erg zwaar want na die 6 maanden was ze mentaal niet helemaal de oude meer. Daarom werd zij tijdelijk opgenomen in een inrichting voor de mentaal zieken.
Enfin, na haar straf besloot ze te verhuizen zodat ze elders opnieuw kon beginnen met haar 'carrière'. Amelia en haar familie zijn in die tijd vaak verhuisd, en ze gebruikte elke keer een andere naam.
Nu besloot ze er ook geen dokter meer bij te halen wanneer een kind stierf, maar dumpte zij de lijkjes zelf. Dat was tenminste één dreiging minder.
In 1895 verhuisde zij weer. Samen met een partner, Jane Smith, en haar dochter en schoonzoon, Mary en Arthur Palmer.
In 1896 zou Amelia een grote fout begaan.
Evelina Marmon was een barmeid van 25 jaar oud, dat een meisje, Doris, ter wereld bracht. Daar zij nu niet voor het kind kon zorgen zocht zij iemand die dat wel kon totdat zij haar leven op orde had. Evelina plaatste een advertentie in de krant, maar naast haar advertentie stond de advertentie van ene "Mrs. Harding". De advertentie las:
"Married couple with no family would adopt healthy child, nice country home. Terms, £10".
Marmon nam contact op met Harding en zij maakten een afspraak. In het begin vond Marmon Dyer nog wat raar, maar toen zij zag hoe Dyer met haar baby omging, ging zij overstag. Marmon wilde liever wekelijks een kleiner bedrag overmaken voor de zorg van haar baby, maar Dyer hield haar poot stijf, zij wilde het bedrag van £10 in één keer.
Marmon was wanhopig en ging dus maar akkoord. Samen met een doos kleding en de £10 gaf zij haar baby aan Dyer.
Zodra Dyer thuis was vermoordde zij het meisje. Ze vond een stuk wit textiel en draaide het 2 keer rond de nek van de baby, daarna maakte ze er een knoop in. Doris heeft lang moeten lijden.
Een dag later kwam Dyer alweer met een nieuwe baby thuis, Harry Simmons. Daar zij niets meer kon vinden om om zijn nek te wikkelen, groef zij Doris weer op en hergebruikte het stuk textiel. De volgende dag werden de baby's in een zak gegooid en die werd, verzwaard met stenen, in de Thames gegooid.
Later dat jaar vond iemand een doos in de rivier. Hierin vonden ze het lijkje van Helena Fry. De politie stelde gelijk een onderzoek in, en door middel van allerlei testen vonden zij de naam 'Mrs. Thomas' op het papier waarin Helena gewikkeld was. De politie had nog niet voldoende bewijs tegen Dyer en ze wilden haar dus in de val laten lopen. Tegenwoordig hebben we lok-oma’s en lok-homo's, in die tijd hadden ze een lok-moeder met een lok-baby. Dyer hapte.
Maar in plaats van een jonge moeder met baby, vond zij de politie voor haar deur. op 3 april stormde de politie bij Dyer naar binnen voor een huiszoeking. Zij roken lijklucht, maar vonden geen lijk. Wel erg veel ander bewijs; brieven van moeders, advertenties, telegrammen aangaande adoptiezaken én stukken wit textiel.
Op 4 april werd zij gearresteerd voor moord. Amelia heeft maar voor één moord schuld bekend, die van Doris Marmon. Het werkelijke aantal zal vele malen hoger liggen, want volgens de papieren in haar huis had ze alleen al in de laatste maanden 20 kinderen in huis genomen.
Op woensdag 10 juni, 1896 werd zij opgehangen in Newgate Prison door James Billington.
Twee jaar na de dood van Amelia Dyer vonden spoorwegwerkers een doosje in een trein. In de doos vonden zij een baby, nog net niet dood maar zo koud, en zo uitgehongerd dat het niet lang meer geduurd zou hebben. Zij was de dochter van een weduwe, Jane Hill. Zij had de baby afgestaan aan ene "Mrs. Stewart", voor £12.
Mrs. Stewart heeft het kind opgehaald en haar gelijk in de eerste trein gegooid. Er wordt gezegd dat Mrs.Stewart Amelia Dyers dochter was.
Laat haar niet op je kinderen passen
Amelia Dyer is geboren op 10 juni, 1829 in een dorpje naast Bristol. Omdat ze de dochter van een schoenmaker was, hadden haar ouders genoeg geld om ervoor te zorgen dat Amelia leerde lezen en schrijven. Later zou ze een opleiding tot zuster volgen.
Dit is waar haar moordcarrière begint. In het ziekenhuis leerde zij een vroedvrouw kennen die haar over 'babyboerderijen' vertelde. In die tijd was het natuurlijk niet geaccepteerd om als ongetrouwde vrouw kinderen te krijgen. Als je dan toch zwanger raakte kon je naar een babyboerderij tot je moest bevallen, en daar zou men zich over het kind ontfermen. Vrouwen van welgestelde families konden hun baby daar onderbrengen voor zo'n £80. Maar de meeste vrouwen die de babyboerderijen nodig hadden waren arm. Hen kostte het rond de £5.
Vaak bleef het afstaan van een pasgeborene de jonge moeders maar bezig houden, en zij zochten dan weer contact om hun kind terug te halen, maar dit is maar weinig vrouwen gelukt.
Zo gauw zij de baby's binnen hadden en de moeders weer naar huis waren, kregen de baby's weinig, of geen, voedsel meer. Vaak kregen zij ook opium toegediend, waardoor het kind niet meer kon aangeven dat het honger had. Een opiumoverdosis kwam dan weer niet vaak voor. Meestal kregen de baby's maar een lage dosis, om ze stil en makkelijk te houden. Veel van de kinderen stierf de hongerdood.
De jonge moeders waren veelal te bang om de politie hierover te vertellen, zodoende konden deze mensen gewoon doorgaan.
Amelia vond het concept “babyboerderij”erg interessant. Zij vond het alleen teveel gedoe, en daarom ging zij iets anders te werk.
In plaats van een opvanghuis voor moeder en kind, nam zij alleen kinderen aan. Het enige wat zij hiervoor wilde waren wat kleren voor de baby, en een bedrag rond de £10, vooraf te betalen. Ze plaatste advertenties in de krant waarin stond dat ze een getrouwde vrouw was (terwijl ze in werkelijkheid inmiddels al was gescheiden van haar man) en de baby een veilig en goed thuis zou geven. Blijkbaar kwam Amelia als een goede moeder over, want volgens verscheidene papieren en brieven heeft ze op deze manier tientallen kinderen in handen gekregen.
In het begin liet ze de baby's nog de hongerdood sterven, maar in de tijd dat het kind lag te sterven zou zij al 10 andere baby's in huis kunnen nemen. Dit is waarom ze de baby's maar gelijk vermoordde zo gauw ze het geld binnen had. Op deze manier kon zij al het geld voor zichzelf gebruiken.
Pas in 1879 werd Amelia opgepakt doordat een dokter argwaan kreeg. Er stierven wel erg veel kinderen in het Dyer huis. Helaas voor de baby’s die nog zouden komen, kreeg Amelia niet eens een gevangenisstraf. Ze moest 6 maanden hard werken, blijkbaar was het erg zwaar want na die 6 maanden was ze mentaal niet helemaal de oude meer. Daarom werd zij tijdelijk opgenomen in een inrichting voor de mentaal zieken.
Enfin, na haar straf besloot ze te verhuizen zodat ze elders opnieuw kon beginnen met haar 'carrière'. Amelia en haar familie zijn in die tijd vaak verhuisd, en ze gebruikte elke keer een andere naam.
Nu besloot ze er ook geen dokter meer bij te halen wanneer een kind stierf, maar dumpte zij de lijkjes zelf. Dat was tenminste één dreiging minder.
In 1895 verhuisde zij weer. Samen met een partner, Jane Smith, en haar dochter en schoonzoon, Mary en Arthur Palmer.
In 1896 zou Amelia een grote fout begaan.
Evelina Marmon was een barmeid van 25 jaar oud, dat een meisje, Doris, ter wereld bracht. Daar zij nu niet voor het kind kon zorgen zocht zij iemand die dat wel kon totdat zij haar leven op orde had. Evelina plaatste een advertentie in de krant, maar naast haar advertentie stond de advertentie van ene "Mrs. Harding". De advertentie las:
"Married couple with no family would adopt healthy child, nice country home. Terms, £10".
Marmon nam contact op met Harding en zij maakten een afspraak. In het begin vond Marmon Dyer nog wat raar, maar toen zij zag hoe Dyer met haar baby omging, ging zij overstag. Marmon wilde liever wekelijks een kleiner bedrag overmaken voor de zorg van haar baby, maar Dyer hield haar poot stijf, zij wilde het bedrag van £10 in één keer.
Marmon was wanhopig en ging dus maar akkoord. Samen met een doos kleding en de £10 gaf zij haar baby aan Dyer.
Zodra Dyer thuis was vermoordde zij het meisje. Ze vond een stuk wit textiel en draaide het 2 keer rond de nek van de baby, daarna maakte ze er een knoop in. Doris heeft lang moeten lijden.
Een dag later kwam Dyer alweer met een nieuwe baby thuis, Harry Simmons. Daar zij niets meer kon vinden om om zijn nek te wikkelen, groef zij Doris weer op en hergebruikte het stuk textiel. De volgende dag werden de baby's in een zak gegooid en die werd, verzwaard met stenen, in de Thames gegooid.
Later dat jaar vond iemand een doos in de rivier. Hierin vonden ze het lijkje van Helena Fry. De politie stelde gelijk een onderzoek in, en door middel van allerlei testen vonden zij de naam 'Mrs. Thomas' op het papier waarin Helena gewikkeld was. De politie had nog niet voldoende bewijs tegen Dyer en ze wilden haar dus in de val laten lopen. Tegenwoordig hebben we lok-oma’s en lok-homo's, in die tijd hadden ze een lok-moeder met een lok-baby. Dyer hapte.
Maar in plaats van een jonge moeder met baby, vond zij de politie voor haar deur. op 3 april stormde de politie bij Dyer naar binnen voor een huiszoeking. Zij roken lijklucht, maar vonden geen lijk. Wel erg veel ander bewijs; brieven van moeders, advertenties, telegrammen aangaande adoptiezaken én stukken wit textiel.
Op 4 april werd zij gearresteerd voor moord. Amelia heeft maar voor één moord schuld bekend, die van Doris Marmon. Het werkelijke aantal zal vele malen hoger liggen, want volgens de papieren in haar huis had ze alleen al in de laatste maanden 20 kinderen in huis genomen.
Op woensdag 10 juni, 1896 werd zij opgehangen in Newgate Prison door James Billington.
Twee jaar na de dood van Amelia Dyer vonden spoorwegwerkers een doosje in een trein. In de doos vonden zij een baby, nog net niet dood maar zo koud, en zo uitgehongerd dat het niet lang meer geduurd zou hebben. Zij was de dochter van een weduwe, Jane Hill. Zij had de baby afgestaan aan ene "Mrs. Stewart", voor £12.
Mrs. Stewart heeft het kind opgehaald en haar gelijk in de eerste trein gegooid. Er wordt gezegd dat Mrs.Stewart Amelia Dyers dochter was.
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Ik ben vooral geïntrigeerd door mannelijke seriemoordenaars, maar ik kom even kijken wat de dames te bieden hebben. 
|
|
