Ziekte van Crohn en Colitis Ulcerosa deel 10

Dankjewel MM!!

Maandag ga ik naar de huisarts om te vragen naar bloedonderzoek en wat de mogelijkheden zijn qua narcose bij het camera-onderzoek. Vind het best wel moeilijk.

Maar misschien kan mn huisarts me informeren over de mogelijkheden? En hoe zorg ik dan dat ik in het ziekenhuis het goede krijg? Moet je eerst op gesprek of doen ze meteen het onderzoek?

Ik heb foto's gemaakt van mn buik na een maaltijd die goed valt en na een maaltijd die de boel overhoop gooide. Ik ben zo geschrokken. Op de tweede set lijk ik wel 10 kg. zwaarder of een pittig aantal maanden zwanger, zo ontzettend opgezwollen is het

Ik heb het meestal 's avonds, dus de huisarts heeft het nooit gezien. Nu dus maar foto's gemaakt om te laten zien wat ik bedoel met opgezwollen. Dat ie niet denkt dat ik gewoon een beetje een opgezette buik heb zeg maar. Hij staat dan echt op knallen

Ik ben bij de huisarts geweest. Eerst gevraagd naar bloedonderzoek en andere onderzoeken die m.i. gedaan zouden kunnen worden voor de colonoscopie. Dat werd weggewuifd: eerst was het dat zulke onderzoeken niet bestonden, toen ik zei dat ik bedoelde onderzoeken naar andere oorzaken dan PDS zei de huisarts dat dat allemaal al lang gedaan was door de huisarts in mijn vorige woonplaats. Vond ik vreemd, want dat is niet zo. Nee dat was echt zo, het stond in de computer. Hij kijken, niks natuurlijk, nou ja dan stond het in 'de andere computer' ( ) maar het was echt zo. Nou ja ik zou toch denken dat als ik al eens in een bakje had moeten poepen of een echo had laten maken dat me wel bij zou blijven....

Toen benadrukt dat ik gewoon graag een oplossing wil en graag wil dat een aantal andere mogelijke oorzaken uitgesloten worden voor er gezegd wordt dat er niets aan te doen is. Hij begon een beetje te lachen en zei 'welke oorzaken dan' dus ik zei nou, ik ben ook maar een leek, maar er is nooit gekeken naar bacteriele infecties, naar Crohn, naar andere ontstekingsproblemen, naar vernauwingen in de darmen, naar voedselallergieen... Maar voor hem staat gewoon vast dat het PDS is, en hij zei letterlijk dat hij zeker wist dat er niets uit 'verder onderzoek' zou komen en ook niks uit de colonoscopie, maar dat de colonoscopie puur was zodat ik dat zelf ook ging geloven. Op grond van mijn symptomen wist hij dat zeker. Dus ik vroeg, hoezo dan. Nou, als ik zo'n type probleem had was ik mager geweest. Dus omdat ik dik ben (nou ja, niet mager) kan ik niet ziek zijn. Uitgelegd dat ik bij een normaal eetpatroon erg mager ben geweest en nu me best wel volstop omdat ik anders helemaal geen energie meer overhou, na een diarree aanval ga ik expres eten, ook al doet het zeer en staat het me tegen, anders ga ik echt van mn stokje.

Hij was de discussie zat, hij zou me wel doorverwijzen en dan zou de internist me wel door de molen halen en laten zien dat ik niks heb. Dat weet hij al op grond van mn symptomen maar dan hoor ik het ook van een specialist. Toen wilde hij een verwijsbrief uitdraaien en zei hij 'je moet morgen even een briefje in de bus doen hier met wat je symptomen zijn, want dat heb ik niet in je dossier staan, en dat moet op de verwijsbrief'. De foto's ook nog laten zien, weer dat lachje, 'ja, dat is normaal hoor'.

Dus als ik even heel mag samenvatten: mijn huisarts wilde me dat pijnlijke onderzoek laten ondergaan als bewijs dat me niks mankeert, terwijl dat me niks mankeert volgens hem vaststaat, en wel op grond van de volgende bewijsvoering:
- er is onderzoek gedaan, wat ik ontken, en wat ook niet in mijn dossier staat, maar hij weet gewoon heel zeker dat mn vorige huisarts dat gedaan heeft ook al heeft hij nooit contact gehad met die huisarts, weet hij niet wie die huisarts is en heeft hij het dossier wat die huisarts heeft aangelegd nooit ontvangen
- mijn symptomen kunnen alleen maar wijzen op PDS, ook al heeft hij eigenlijk geen idee wat mijn symptomen precies zijn, en heeft hij er geen aantekeningen over gemaakt in zijn dossier, en heeft hij nooit enige vorm van onderzoek gedaan

Dus...... Vertel ik het net aan mn vriend zegt ie 'nou dat is toch hartstikke fijn dat je naar de internist gaat'. Eh ja, op zich wel, maar ik ben echt overstuur van dit gesprek en heb 0,0 vertrouwen meer in deze huisarts. Wat een LUL weet je, zelfs als je denkt dat het psychisch is, kun je dat ook op een normále manier zeggen hoor. Ik vind het prima als het psychisch is, geen probleem, loop al bij een psych alleen mn psych gelooft weer niet dat het psychisch is.

WAT IS HET GOFTEDOMME DAN, KARMA?

Jeez Dipkip.. Hoe bizar! Wat een verschrikkelijke huisarts zeg. Ik zou linea recta switchen van huisarts, period. Valt me nog mee trouwens dat ie je doorverwezen heeft, ook al is het om een rare reden. Wat een incompetente arts zeg. Ongelofelijk.

Ik weet het niet meer. Tis niet de eerste keer dat ik er tegen aan loop dus het zal wel iets in mij zijn waardoor ik zo overkom ofzo. Maar ik ben bij deze huisarts nu een jaar ingeschreven en 4x geweest over mn darmklachten. Dus niet dat ik een of andere hypochonderachtige stalker ben die om de dag op consult komt. En ja ik heb psychische klachten o.a. door die verkrachting, maar het zal toch niet zo zijn dat als je iets psychisch hebt je ineens niet meer ook iets medisch kunt hebben? Je kunt toch beide hebben lijkt me en ik vind dat zelfs al zou er niets aan te doen zijn, hij me niet zo respectloos hoeft te behandelen. Ik vind het beneden alle peil, ik behandel hem ook met respect (o.a. door te benadrukken dat ik ook geen discussie wilde aangaan maar het kwam aankaarten omdat ik zo veel last heb van de symptomen en mn psych niet gelooft in psychische oorzaken ervan) en blijf beleefd en ik vind dat hij dat ook zou moeten doen.

Immers moet ik wel ook naar hem toe durven als ik - weet ik veel - van een keukentrapje val ofzo, en dan vertrouwen kunnen hebben in zijn oordeel en deskundigheid. Ik snap heus wel dat je niet altijd de reactie zult krijgen waar je op hoopt maar ik vind dit echt niet kunnen. Ik blijf nu iig nog bij deze arts, want ik wil die verwijzing en zien wat daar uitkomt. Ik ga het ook bij de psych bespreken of er iets aan mij is waardoor ik zo overkom dat artsen denken dat ik me loop aan te stellen ofzo. Als uit beide niets komt moet ik inderdaad maar een andere arts zoeken, maar ik vind dat wel erg moeilijk. Mijn vriend is trouwens erg tevreden over deze huisarts en anderen die er komen ook, daarom zit ik dus te denken dat het iets aan mij is wat dit veroorzaakt.

Pff... Ja tuurlijk kun je beide hebben, je psyche en je geest lopen nu eenmaal in elkaar over, het kan zelfs een combinatie zijn. Maar dat ie er al klakkeloos vanuit gaat dat hij goed zit met z'n arrogante kop daar kan ik gewoon niet bij, dat is echt heel erg onprofessioneel. En bijna schadelijk, in zijn vak.

Precies. Jij blijft beleefd en hij niet, dat is wel heel erg sneu!
Goed idee om het ook met je psych te bespreken.
Ik zou zeggen, als ik je post zo lees; het ligt totaal niet aan jou, maar aan die incompetente arts. En je vriend kan er dan wel tevreden mee zijn, maar jij niet. Ik zou inderdaad wel op die verwijzing wachten, maar daarna gewoon echt een ander zoeken.. Je moet wel gewoon vertrouwen in je huisarts hebben, en erheen durven gaan, het moet je niet tegen gaan staan! Dat is echt niet goed.. Ik zeg; er is niks raars met jou aan de hand (in de zin van; dat hij zo tegen jou doet ligt niet aan jou), overtuig jezelf daarvan en ga op zoek naar een betere huisarts.

Dankjewel voor je lieve reactie.

Ik vind het zo'n dilemma. Volgens mij kun je alles wel als psychisch uitleggen zo. Dat is me bij mn vorige huisarts dus ook gebeurd, pas toen ik op eigen kosten bloedonderzoek liet doen bleek van niet en kreeg ik medische behandeling (had vergevorderd Lyme en ben sinds de behandeling helemaal van die klachten af). Dit is overigens ook waarom ik mijn medisch dossier niet heb laten overbrengen, omdat die vorige huisarts er allemaal dingen in heeft gezet die uiteindelijk verworpen zijn, maar dat is dan weer niet opgenomen.... Het was een en al onzin, daarom heb ik dat besluit genomen.

Maar waar ik dus mee worstel is dat het lijkt alsof je tussen twee kwaden moet kiezen. Accepteren dat het dan wel psychisch zal zijn, terwijl de psycholoog zegt van niet en er ondanks dat ik het heel goed doe in therapie (vind de psycholoog, ik ben nog niet zo heel tevreden maar ik leg mn doelen ook vrij hoog) geen verbetering in mn fysieke symptomen zit. De huisarts stelt dus dat het stress is maar ondanks dat ik véél minder stress heb inmiddels gaat het fysiek alleen maar slechter. En dan bedoel ik echt het verschil tussen een angststoornis en niet gewoon de straat op durven, naar geen angststoornis meer hebben en alleen over straat durven 's avonds zonder al te veel angstige gedachten. Ik vind het ook zo'n moeras waar je dan in verzandt want eigenlijk moet je dus negatiever over jezelf gaan denken dan (het ligt aan mij) terwijl een groot probleem bij mij juist zelfvertrouwen is en vertrouwen in eigen inzicht. Dus maak ik het dan niet alleen maar erger?

Maar de andere optie is dus me net als met die Lyme vastbijten in dat ik echt wel ziek ben ook al zegt iedere arts van niet. Wat als ik deze keer geen gelijk heb? Dan zal ik dus van arts naar arts gaan zwerven en steeds tegen een muur van onbegrip lopen en uiteindelijk zal het allemaal niets helpen en zal ik alsnog moeten accepteren dat ik blijkbaar een soort onoplosbaar hybride probleem heb. Ook niet echt een vooruitzicht om blij van te worden.

En er is niemand die je kan helpen met zulke beslissingen, want de psycholoog wijst naar de arts en de arts wijst naar de psycholoog en het kastje wijst naar de muur en de muur naar het kastje. Ze laten je ergens in het midden aanmodderen terwijl het mij echt niet boeit wat ik heb, die 'schande' interesseert me niet, ik wil er gewoon van af en aan het werk en verder met mn leven.

Jeetje Dipkip, wat heb jij een KUT-huisarts zeg. Wel fijn dat je eindelijk die verwijzing heb, maar als ik jou was zou ik echt overstappen naar een andere huisarts hoor. Een huisarts die je niet serieus neemt heb je niks aan. En zo te lezen ligt het echt niet aan jou hoor. Dat je vriend en anderen wel tevreden over hem zijn zegt niks, want zij hebben niet hetzelfde als jou en je huisarts kan daarom dus heel anders reageren, omdat het een andere situatie is.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 18:03 schreef Dipkip het volgende:
Dankjewel voor je lieve reactie.

Ik vind het zo'n dilemma. Volgens mij kun je alles wel als psychisch uitleggen zo. Dat is me bij mn vorige huisarts dus ook gebeurd, pas toen ik op eigen kosten bloedonderzoek liet doen bleek van niet en kreeg ik medische behandeling (had vergevorderd Lyme en ben sinds de behandeling helemaal van die klachten af). Dit is overigens ook waarom ik mijn medisch dossier niet heb laten overbrengen, omdat die vorige huisarts er allemaal dingen in heeft gezet die uiteindelijk verworpen zijn, maar dat is dan weer niet opgenomen.... Het was een en al onzin, daarom heb ik dat besluit genomen.

Maar waar ik dus mee worstel is dat het lijkt alsof je tussen twee kwaden moet kiezen. Accepteren dat het dan wel psychisch zal zijn, terwijl de psycholoog zegt van niet en er ondanks dat ik het heel goed doe in therapie (vind de psycholoog, ik ben nog niet zo heel tevreden maar ik leg mn doelen ook vrij hoog) geen verbetering in mn fysieke symptomen zit. De huisarts stelt dus dat het stress is maar ondanks dat ik véél minder stress heb inmiddels gaat het fysiek alleen maar slechter. En dan bedoel ik echt het verschil tussen een angststoornis en niet gewoon de straat op durven, naar geen angststoornis meer hebben en alleen over straat durven 's avonds zonder al te veel angstige gedachten. Ik vind het ook zo'n moeras waar je dan in verzandt want eigenlijk moet je dus negatiever over jezelf gaan denken dan (het ligt aan mij) terwijl een groot probleem bij mij juist zelfvertrouwen is en vertrouwen in eigen inzicht. Dus maak ik het dan niet alleen maar erger?

Maar de andere optie is dus me net als met die Lyme vastbijten in dat ik echt wel ziek ben ook al zegt iedere arts van niet. Wat als ik deze keer geen gelijk heb? Dan zal ik dus van arts naar arts gaan zwerven en steeds tegen een muur van onbegrip lopen en uiteindelijk zal het allemaal niets helpen en zal ik alsnog moeten accepteren dat ik blijkbaar een soort onoplosbaar hybride probleem heb. Ook niet echt een vooruitzicht om blij van te worden.

En er is niemand die je kan helpen met zulke beslissingen, want de psycholoog wijst naar de arts en de arts wijst naar de psycholoog en het kastje wijst naar de muur en de muur naar het kastje. Ze laten je ergens in het midden aanmodderen terwijl het mij echt niet boeit wat ik heb, die 'schande' interesseert me niet, ik wil er gewoon van af en aan het werk en verder met mn leven.

Precies.. je slaat de spijker op z'n kop. Dat is het vervelende van de gezondheidszorg, dat kastje muur effect als niet helemaal duidelijk is wat je klachten zijn.
Maar onthoudt dit; je hebt ALTIJD recht op zorg, welke vorm dat ook is. Klaar, punt uit! Ik vind dat je, als je klachten hebt, als eerste naar een huisarts moet, die je eventueel doorverwijst en onderzoek laat doen. Als daar uit komt dat het niks lichamelijks is, kan je het psychische onderzoeken. Aangezien jij al bij de psych loopt en je klachten niet minder worden, heb jij de logische beslissing genomen om het lichamelijk uit te laten zoeken. Again; niet meer dan logisch.

Ik hoop echt voor je dat je, als je op zoek gaat naar een nieuwe huisarts, wel een goede vindt die je klachten serieus neemt.. Ik ken het, ik heb ook een huisarts gehad die me niet serieus nam. Toen ik een jaar of 14 was ging ik naar hem toe (alleen), omdat ik maagklachten had en 's ochtends bijv. bij het tandenpoetsen heel makkelijk over kon geven, of kokhalzen. Toen zei hij; vind je dat lekker?
Ik:
Hij heeft toen wel een verwijsbrief geschreven naar de internist, maar daar wel in gezet dat hij me verdacht van anorexia. Mijn moeder is toen meegegaan naar de internist om wel te benadrukken dat dat niet aan de orde was..

Hopeloos, sommige artsen. En het vervelende van die artsen is dat ze juist benadrukken hoe afhankelijk je kan zijn als patient in de relatie arts-patient. En dat misbruiken ze dan.

Dat soort onzin loop ik dus ook altijd tegenaan! Daar word je pas doodmoe van, als je het al niet was.

Ik wou dat er een soort arts was die van beide domeinen (bij gebrek aan een beter woord) wat wist, of een huisarts die met een psycholoog samen een praktijk heeft ofzo. Want mijn psycholoog vindt mn huisarts een botte hork en mn huisarts vindt mn psycholoog een incompetente zwever, heb ik het idee. Als je nou een huisarts en een psych kon hebben die samenwerkten, dan moesten ze wel samen tot een consensus komen en werd het niet op de patiënt afgeschreven.

Ik heb trouwens ook al een homeopaat geprobeerd met het idee dat die lichaam en geest meer als één geheel zien. Mn eerste homeopaat deed een testje en kwam tot de conclusie dat ik ebola had dus daar ben ik niet meer heen geweest, de tweede ben ik meer dan een jaar bij geweest en dat hielp op een aantal vlakken wel (hoewel dat volgens mij eerder kwam door de gesprekken die we hadden dan door die middeltjes, maar goed) maar deed niets voor mn buikklachten. Ik heb verder niet echt behoefte aan een nieuwe zwever, je moet er toch wel in geloven denk ik.

Het enige wat ik nog wel heb overwogen is zo'n osteopaat. Ik las er wat over in OUD en mijn problemen met eten / buikklachten bestaan al van baby af aan en hebben best veel overeenkomsten met wat die baby's daar hadden en waar osteopatie voor hielp. Dat als een bepaalde zenuw een beetje klem zit dat klachten kan geven. En zo iemand kan met 1 of 2 behandelingen al effect geven als het werkt, dus als het vergoed wordt wil ik er wel eens heen denk ik. Als de internist niks vindt, of als de wachttijd lang is, ga ik daar maar eens naar zoeken.

Ja.. als dat eens zou kunnen. Er beginnen nu wel steeds meer HOED's uit de grond te schieten (Huisartsen Onder Een Dak), waarbij ook verpleegkundigen en andere disciplines meewerken. Maar die heb je nog niet overal.

Ik denk dat het toch handiger is om je eerst even door te laten lichten bij de internist.. Mocht daar helemaal niks uit komen dan zou ik het inderdaad in het alternatieve circuit proberen; homeopathie, osteopaat, acupunctuur.. Dat laatste heeft bij mij ook wel goed geholpen voor een ander probleem. Maar ik zou als ik jou was het eerst in het regulaire medische circuit proberen..

Ja, eerst de internist idd

quote:

Op maandag 6 juli 2009 18:53 schreef Dipkip het volgende:
Ja, eerst de internist idd

Heel veel succes alvast! Ik ga voor je duimen dat je internist wat professioneler is dan je huisarts...

Hè mensen, probleem.
Ik loop al ruim een week met een heel flinke buikgriep en ben gisteren bij de huisarts geweest. Die heeft me pillen gegeven die tegen de misselijkheid zouden moeten werken (maar die doen het niet echt) en ORS tegen de uitdroging.
Maar ORS bevat heel veel zoetstoffen en daar kan ik dus heel slecht tegen en ik ben er inmiddels achter dat ik daar nog slechter tegen kan als ik ze op een lege maag en in lege darmen neem. Ik raak alleen maar erger aan de diarree en krijg meer pijn.
Iemand een oplossing misschien? Als ik morgen nog niks binnen kan houden moet ik aan het infuus en daar heb ik geen zin aan.

Ik dacht dat de kindervariant geen zoetstoffen had, misschien die even checken?

Die ik hier heb komt van de apotheek en is voor zuigelingen, kinderen en volwassenen. Volgens de huisarts waren er verschillende smaakjes maar dit was de enige soort die ze hadden daar.
Zo stom eigenlijk. Dat goedje is om de nodige suikers en zouten aan te vullen en wat energie te geven als je uitgedroogd bent en wat stoppen ze er in? Zoetstof.

En dan nog iets! 'Vruchtensmaak'? Seriously? Welke schele aap hebben ze dat laten proeven dan?!
Het is potdomme vies kauwgomballenwater en het lijkt niet eens op een fruitsmaakje, zelfs geen chemisch neppig fruitsmaakje.

Goed nieuws: ik heb een half kopje bouillon en een half glas water binnen kunnen houden vandaag.
Geen infuus dus.

Gelukkig beterschap!

MM, fijn dat je niet aan het infuus hoefde en Raissa, balen dat de operatie zo tegenviel, maar mooi dat het nu weer beter gaat Sterkte!

Raissa, wat hebben ze nu precies gedaan alleen gekeken of ook iets proberen te verbeteren?
Ik hoop dat je snel opknapt buikoperaties zijn zwaarder als wel eens word gedacht, napijn is vervelend zeker als je moet niezen of lachen

Mindermutsig beterschap!

Jammer dat de operatie tegenviel inderdaad maar toch ook goed nieuws dat je niet wakker bent geworden met een stoma. Daar was je toch zo bang voor?
Ben je nu nog in het ziekenhuis eigenlijk of zit je alweer thuis?