R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hmm, goed punt, ik denk het eigenlijk niet :-)quote:Zouden ze je herkennen dan?
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
geen idee daar was ik na het gesprek nog niet uit.quote:
naar mijn menig kun je alles zeggen mits je de ander niet bewust kwetst.
Hallo allemaal. Ik ben nieuw hier. (nu nog?) meisje van 17 en mijn verhaal lijkt echt ontzettend er op het verhaal van Rekkof's nichtje. Ook ik twijfel erg aan 'mijn geslacht'. Ik heb het idee dat ik misschien veel liever een jongen zou willen zijn. Het lijkt me echt heerlijk om op de jongensafdeling tussen de rekken te neuzen, 's ochtends gel in mijn haar te smeren, mn gezichtshaar bij te werken enz. Maar ik zou dit het liefst zo 'anoniem' willen doen, zodat niet iedereen het te weten komt omdat ik me er eigenlijk wel een beetje voor schaam..
Unisex
Hoi Sembam, welkom hier, volgens mij beginnen de f2m's hier inmiddels de meerderheid te vormen :-)
Je moet je niet schamen voor wie je bent, dat heb ik ook mijn hele leven lang gedaan en dat heeft mijn leven er niet leuker op gemaakt. Ik heb het nu eindelijk aan mijn directe familie verteld en ik heb er nu al spijt van dat ik dit jaren geleden niet gedaan heb. Het voelt zo bevrijdend om gewoon open met de mensen om je heen over dit soort dingen te kunnen spreken.
Maar het hangt natuurlijk wel van de mensen in je omgeving af hoe ze reageren. Dat kan je alleen zelf inschatten en zelfs dat kan niet helemaal omdat je nooit precies kan voorspellen hoe mensen reageren. Het kan zijn dat je angst terecht is en dat ze niet goed reageren. Maar dat ligt dan aan hen en niet aan jou, je moet je er vooral niet voor schamen.
Je moet je niet schamen voor wie je bent, dat heb ik ook mijn hele leven lang gedaan en dat heeft mijn leven er niet leuker op gemaakt. Ik heb het nu eindelijk aan mijn directe familie verteld en ik heb er nu al spijt van dat ik dit jaren geleden niet gedaan heb. Het voelt zo bevrijdend om gewoon open met de mensen om je heen over dit soort dingen te kunnen spreken.
Maar het hangt natuurlijk wel van de mensen in je omgeving af hoe ze reageren. Dat kan je alleen zelf inschatten en zelfs dat kan niet helemaal omdat je nooit precies kan voorspellen hoe mensen reageren. Het kan zijn dat je angst terecht is en dat ze niet goed reageren. Maar dat ligt dan aan hen en niet aan jou, je moet je er vooral niet voor schamen.
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
Wat ik ook al tegen rekkofs nichtje zei, je moet eerst goed leren verwoorden wat je voelt en wie je bent. Dan sta je ook sterker in je schoenen als iemand je lastige vragen stelt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Excuses voor mijn moeilijk leesbare post van gisteravond, ik zat op internetmobiel en dan kan je blijkbaar geen alinea's krijgen.
Ik denk ook niet dat het een probleem zou zijn voor mijn directe familie. Om het tegen mijn ouders te zeggen wordt wat lastiger, ouders zijn gescheiden, ik woon bij mn moeder, maar heb geen goede relatie met haar. Met mijn vader had ik wel een redelijk goede band, maar die woont ver weg.
Ik ben dus een paar jaar geleden verhuist. Dus weer een nieuwe omgeving, waar je weer nieuwe vrienden moet maken enz. En ik ken ze dus nog niet goed genoeg, om te weten of ze als ik van geslacht verander, of we nog dezelfde vrienden zijn. Daarbij komt, dat ik na dit schooljaar terugga naar mijn oude woonomgeving, maar niet (precies) dezelfde buurt al voorheen. Hier zal ik waarschijnlijk dus mijn 'oude' vrienden weer tegenkomen, en mee willen optrekken. Aangezien ik ze alleen ken totdat ze zo'n 15 waren, weet ik dus niet hun mening over dit soort zaken.
Beetje warrig en raar beschreven, hoop dat jullie het een beetje kunnen lezen/begrijpen
Ik denk ook niet dat het een probleem zou zijn voor mijn directe familie. Om het tegen mijn ouders te zeggen wordt wat lastiger, ouders zijn gescheiden, ik woon bij mn moeder, maar heb geen goede relatie met haar. Met mijn vader had ik wel een redelijk goede band, maar die woont ver weg.
Ik ben dus een paar jaar geleden verhuist. Dus weer een nieuwe omgeving, waar je weer nieuwe vrienden moet maken enz. En ik ken ze dus nog niet goed genoeg, om te weten of ze als ik van geslacht verander, of we nog dezelfde vrienden zijn. Daarbij komt, dat ik na dit schooljaar terugga naar mijn oude woonomgeving, maar niet (precies) dezelfde buurt al voorheen. Hier zal ik waarschijnlijk dus mijn 'oude' vrienden weer tegenkomen, en mee willen optrekken. Aangezien ik ze alleen ken totdat ze zo'n 15 waren, weet ik dus niet hun mening over dit soort zaken.
Beetje warrig en raar beschreven, hoop dat jullie het een beetje kunnen lezen/begrijpen
Unisex
Mja. Zou jij je levensgeluk ophangen aan de meningen van anderen? Je gaat het moeilijk krijgen, dat is gewoon zo. Veel mensen zullen het niet (willen) begrijpen. So be it. Je moet in deze toch echt voor jezelf gaan kiezen, lijkt me.
Je zult afwegingen moeten maken. Weegt het sociale aspect zwaarder dan fysieke verandering, of is elke "hee meid, leuk je weer te zien" een steek door je ziel?
Je zult afwegingen moeten maken. Weegt het sociale aspect zwaarder dan fysieke verandering, of is elke "hee meid, leuk je weer te zien" een steek door je ziel?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, hier heb je natuurlijk wel gelijk in 
Ik moet gewoon nog even hard gaan nadenken over wat ik precies wil en voel.
Stel dat ik me vandaag aanmeld bij het VU, wanneer zou ik dan ongeveer met de RLT kunnen beginnen? Wat is de wachttijd, hoe lang duren de gesprekken enz. Ik snap dat dit afhangt van hoe zeker je van je zaak bent, maar kan iemand me ongeveer een indicatie geven?
Dit omdat ik na de zomervakantie op mezelf ga wonen, en hoop dan gelijk met een nieuwe start te kunnen beginnen.
Ik moet gewoon nog even hard gaan nadenken over wat ik precies wil en voel.
Stel dat ik me vandaag aanmeld bij het VU, wanneer zou ik dan ongeveer met de RLT kunnen beginnen? Wat is de wachttijd, hoe lang duren de gesprekken enz. Ik snap dat dit afhangt van hoe zeker je van je zaak bent, maar kan iemand me ongeveer een indicatie geven?
Dit omdat ik na de zomervakantie op mezelf ga wonen, en hoop dan gelijk met een nieuwe start te kunnen beginnen.
Unisex
zover ik van anderen weet hoe de sitautie nu is met wachttijden (al ruim 4 jaar geleden dat ik me er aanmeldde) omtrent de start van de diagnostische fase is dat bij de VUmc 6 tot 8 maanden, en dan krijg je er dus minstens 6 maanden gesprekken bij voor je met de real-life experience mag beginnen, maar het kan ook veel langer duren, ligt maar net aan je omstandigheden. Maar in principe houd niets je tegen om dus van de zomer al lekker als jezelf te gaan leven, kan juist voordelen hebben al is het natuurlijk niet ideaal. Maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn naar je eigen gevoel, als je meer jongens (ftm's) wilt spreken zou je een kijke kunnen nemen op genderjongeren.nl en je daar aanmelden op de profielensite
une vie en rêve est une vie sans scrupule
Je kunt natuurlijk sowieso al gaan leven zoals je zelf wil. Naar de kapper, shoppen op de herenafdeling. Absoluut helemaal niemand die je gaat tegenhouden!
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Sembam....je kunt ook nu een nieuwe start beginnen,dat gaat in je voordeel zijn als je bij het VU aanklopt.
welkom trouwens
welkom trouwens
Oh ja, gister bij Uno's kwam de manager langs. "Gentlemen, are you enjoying your meal?"
En hij verbeterde zich niet eens (dat vind ik altijd zo genant).
Was toch wel weer een leuk moment
En hij verbeterde zich niet eens (dat vind ik altijd zo genant).
Was toch wel weer een leuk moment
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
@ Sembam:
Hallo Sembam, van ahrte welkom hier!
Ik ben Nina, M2F, en ik zit zelf in de diagnostische fase bij het VU. Ik heb me vorige jaar ergens rond mei of juni aangemeld en kon toen begin augustus op intake komen. Na de intake heeft het behoorlijk lang geduurd voordat ik een volgende afspraak had. Pas eind oktober kon ik komen voor een psychologisch onderzoek. Mijn eerste gesprek met mijn vaste psycholoog, het begin van de diagnostische fase, had ik begin december. Volgende week kan ik voor een tweede gesprek komen. Mijn psycholoog schat zelf in dat ik ergens tussen juni en augustus groen licht zal krijgen en op bezoek mag bij de endocrinoloog voor een receptje hormonen. Vanaf dat moment moet ik uiterlijk binnen drie maanden de RLT in gaan. In mijn geval duurt het dus ongeveer een jaar van het moment van intake tot het moment van RLT.
Van wat ik van begrijpt van wat ik bij het VU hoor, is mijn 'zaak' redelijk ideaal; geen verdere psychische problemen (meer), een redelijke baan en de middelen om me te redden in het leven, geen twijfel over wie ik voor mijn gevoel ben (en dus wil zijn/worden) en de sterke wil om mezelf daar naartoe te helpen. Met ander woorden, ik neem de 'kortst mogelijke route' door het VU-traject.
Ik weet niet of het traject voor F2M's bij het VU hetzelfde is maar misschien heb je er wat aan. De 'doorlooptijd' van het traject bij het VU die in het foldertje staat genoemd, 6 maanden voor de diagnostishe fase, gaat dus pas in als je op het eerst gesprek met je vaste psycholoog mag komen. En daar bij komt dat die 6 maanden, die staan voor 6 gesprekken, een beetje utopische weergave is van de werkelijkheid (in een wereld zonder feestdagen, zomervakanties etc. zeg maar).
@ Iedereen:
Het is al weer even terug dat ik hier iets gepost heb. 20 november zelfs... oopsie. Er gebeurde nogal veel en ik had even de behoefte mijn focus op andere dingen te leggen dan het forum. Wat grappig trouwens dat hier nu zoveel F2M's komen.
Ik zal even een updateje doen van wat er in de afgelopen tijd gebeurd is. Ik ben inmiddels door mijn proeftijd heen bij mijn nieuwe werkgever en heb nu dus een vast contract voor onbepaalde tijd. Ik heb sinds een maand ook een opdrachtgever waar ik inmiddels al redelijk mee kan komen en van de week kreeg ik het verzoek eens na te denken of ik eventueel wil job-hoppen en voor hun wil gaan werken. Dus met het werk gaat het wel goed. Ik vraag me alleen af hoe dat zal gaan als ik ook een coming out op het werk heb. Ik zit ook nog te twijfelen of ik het niet gewoon moet vertellen of dat ik er nog mee moet wachten tot de diagnose bij het VU rond is.
Verder weet nu iedereen in mijn directe omgeving wat er het komende jaar allemaal gaat gebeuren. Dat ik in augustus dus wil omgaan en naar Thailand vlieg voor een FFS-operatie. - Ohja, dat is waar ook. Ik heb een assessment met een chirurg in Thailand gehad (via de mail hoor) En weet dus wat ik aan mijn gezicht zou kunnen vervrouwlijken met plastische chirurgie. En wat het kost natuurlijk (OMG 
). Ben nu afwegingen aan het maken wat ik dan ook daadwerkelijk zou willen veranderen. - Maar goed, de coming out naar familie en vrienden zit er voor mij dus wel zo'n beetje op. En nu het bij de meesten een beetje heeft kunnen inwerken merk ik dat iedereen juist erg met me meeleeft en dat ik eigenlijk nog niemand heb hoeven kwijtraken hierdoor, wat echt een pak van mijn hart is. Natuurlijk kan dat nog wel veranderen als ik srtaks full time ga. Ik merk wel dat relaties mee veranderen met de verandering die ik doormaak, dus ik heb goede hoop.
En nu ik een vaste baan heb ben ik ook actief op zoek naar een woning. Ook iets waar ik enorm naar uitkijk, eindelijk een eigen plekje. Gek genoeg maak ik me de laatste tijd nogal druk om hoe ik het straks dan wil gaan inrichten enzo.
Naja, dat was het wel zo'n beetje. Oh ja, en ik denk dat ik griep heb.
Doh!
* Nina2602 kijkt naar boven en denkt: 'Zoho, een stukje proza.
Hallo Sembam, van ahrte welkom hier!
Ik ben Nina, M2F, en ik zit zelf in de diagnostische fase bij het VU. Ik heb me vorige jaar ergens rond mei of juni aangemeld en kon toen begin augustus op intake komen. Na de intake heeft het behoorlijk lang geduurd voordat ik een volgende afspraak had. Pas eind oktober kon ik komen voor een psychologisch onderzoek. Mijn eerste gesprek met mijn vaste psycholoog, het begin van de diagnostische fase, had ik begin december. Volgende week kan ik voor een tweede gesprek komen. Mijn psycholoog schat zelf in dat ik ergens tussen juni en augustus groen licht zal krijgen en op bezoek mag bij de endocrinoloog voor een receptje hormonen. Vanaf dat moment moet ik uiterlijk binnen drie maanden de RLT in gaan. In mijn geval duurt het dus ongeveer een jaar van het moment van intake tot het moment van RLT.
Van wat ik van begrijpt van wat ik bij het VU hoor, is mijn 'zaak' redelijk ideaal; geen verdere psychische problemen (meer), een redelijke baan en de middelen om me te redden in het leven, geen twijfel over wie ik voor mijn gevoel ben (en dus wil zijn/worden) en de sterke wil om mezelf daar naartoe te helpen. Met ander woorden, ik neem de 'kortst mogelijke route' door het VU-traject.
Ik weet niet of het traject voor F2M's bij het VU hetzelfde is maar misschien heb je er wat aan. De 'doorlooptijd' van het traject bij het VU die in het foldertje staat genoemd, 6 maanden voor de diagnostishe fase, gaat dus pas in als je op het eerst gesprek met je vaste psycholoog mag komen. En daar bij komt dat die 6 maanden, die staan voor 6 gesprekken, een beetje utopische weergave is van de werkelijkheid (in een wereld zonder feestdagen, zomervakanties etc. zeg maar
). @ Iedereen:
Het is al weer even terug dat ik hier iets gepost heb. 20 november zelfs... oopsie.
Er gebeurde nogal veel en ik had even de behoefte mijn focus op andere dingen te leggen dan het forum. Wat grappig trouwens dat hier nu zoveel F2M's komen. Ik zal even een updateje doen van wat er in de afgelopen tijd gebeurd is. Ik ben inmiddels door mijn proeftijd heen bij mijn nieuwe werkgever en heb nu dus een vast contract voor onbepaalde tijd.
Ik heb sinds een maand ook een opdrachtgever waar ik inmiddels al redelijk mee kan komen en van de week kreeg ik het verzoek eens na te denken of ik eventueel wil job-hoppen en voor hun wil gaan werken. Dus met het werk gaat het wel goed. Ik vraag me alleen af hoe dat zal gaan als ik ook een coming out op het werk heb. Ik zit ook nog te twijfelen of ik het niet gewoon moet vertellen of dat ik er nog mee moet wachten tot de diagnose bij het VU rond is.Verder weet nu iedereen in mijn directe omgeving wat er het komende jaar allemaal gaat gebeuren. Dat ik in augustus dus wil omgaan en naar Thailand vlieg voor een FFS-operatie. - Ohja, dat is waar ook. Ik heb een assessment met een chirurg in Thailand gehad (via de mail hoor
) En weet dus wat ik aan mijn gezicht zou kunnen vervrouwlijken met plastische chirurgie. En wat het kost natuurlijk (OMG ). Ben nu afwegingen aan het maken wat ik dan ook daadwerkelijk zou willen veranderen. - Maar goed, de coming out naar familie en vrienden zit er voor mij dus wel zo'n beetje op. En nu het bij de meesten een beetje heeft kunnen inwerken merk ik dat iedereen juist erg met me meeleeft en dat ik eigenlijk nog niemand heb hoeven kwijtraken hierdoor, wat echt een pak van mijn hart is. Natuurlijk kan dat nog wel veranderen als ik srtaks full time ga. Ik merk wel dat relaties mee veranderen met de verandering die ik doormaak, dus ik heb goede hoop. En nu ik een vaste baan heb ben ik ook actief op zoek naar een woning.
Ook iets waar ik enorm naar uitkijk, eindelijk een eigen plekje. Gek genoeg maak ik me de laatste tijd nogal druk om hoe ik het straks dan wil gaan inrichten enzo. Naja, dat was het wel zo'n beetje. Oh ja, en ik denk dat ik griep heb.
Doh!* Nina2602 kijkt naar boven en denkt: 'Zoho, een stukje proza.
Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen!
Nina 
Feli met je werk. Zou je een FFS eerder doen dan een SRS? Of mis ik nu iets (ik heb eind vorig jaar niet alles meegelezen).
Feli met je werk. Zou je een FFS eerder doen dan een SRS? Of mis ik nu iets (ik heb eind vorig jaar niet alles meegelezen).
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
@Nina:
Welkom terug, ik vroeg me al af waar je gebleven was, want die stukken proza van je waren we al een beetje van je gewend. Dus het begon ook al wel op te vallen dat je opeens niet meer zo actief was hier
Begrijp ik nu goed dat je gesprekken met je vorige psychologe geen enkele invloed hebben op het traject bij het VU, want zij heeft in principe toch ook al een diagnose gesteld?
Welkom terug, ik vroeg me al af waar je gebleven was, want die stukken proza van je waren we al een beetje van je gewend. Dus het begon ook al wel op te vallen dat je opeens niet meer zo actief was hier
Begrijp ik nu goed dat je gesprekken met je vorige psychologe geen enkele invloed hebben op het traject bij het VU, want zij heeft in principe toch ook al een diagnose gesteld?
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
@ Wonderer:
Dank je! Die baan is echt heel belangijk voor me want die maakt eigenlijk alles financieel mogelijk. Dus ben erg blij dat het zo goed gaat.
Ik ga inderdaad eerst voor FFS en dan pas voor SRS. (Het liefst zou ik alles in een keer doen maar daarin zijn hulpverleners nogal terughoudend, helaas.) Om voor SRS in aanmerking te komen moet ik anderhalf jaar in de RLT hebben gezeten en dat zie ik, ondanks alle lieve ,goedbedoelde en bemoedigende woorden van iedereen om me heen, niet echt zitten zonder iets aan mijn gezicht gedaan te hebben. En daar komt bij, er zijn maar erg weinig mensen die tussen je benen kijken als ze je ontmoeten maar iedereen kijkt je in je gezicht aan. En dat wormvormig aanhangseltje kan ik met wat kunst en vliegwerk wel wegwerken maar mijn gezicht niet.
@ Joanne:
Dank je Joanne, ik zal mijn best doen regelmatig een literaire bijdrage te doen aan dit forum.
Bij het VU nemen ze geen dossiers over van andere hulpverleners. Volgens mij laat het protocol waarmee ze werken dat niet toe. Mijn gendertherapeut, dezelfde als die van jou geloof ik, heeft wel een aanbevelingsbrief geschreven die onderschrijft wat ik ze bij het VU vertel. Of die aanbeveling van merkbare invloed is op het traject van het VU betwijfel ik eigenlijk. Het enige is wel dat ik nu bij het VU de kortste weg neem omdat ik gewoon al 100% zeker ben over wat ik wil, iets dat ik heb berikt bij mijn gendertherapeut.
Mijn therapeut heeft dus wel een soort van diagnose gesteld maar deze hebben we nooit officieel gemaakt omdat ik naar het VU ben gegaan voor behandeling en daar ook diagnose wordt gesteld. Misschien dat ze in jouw geval wel diagnose zou kunnen stellen en dat je daarmee helemaal om het VU heen zou kunnen? (Als je dat sowieso zou willen want dan kun je je volgens mij ook niet bij het VU laten opereren, maar goed.)
Hoe gaat het trouwens met de therapie?
Dank je! Die baan is echt heel belangijk voor me want die maakt eigenlijk alles financieel mogelijk. Dus ben erg blij dat het zo goed gaat. Ik ga inderdaad eerst voor FFS en dan pas voor SRS. (Het liefst zou ik alles in een keer doen maar daarin zijn hulpverleners nogal terughoudend, helaas.) Om voor SRS in aanmerking te komen moet ik anderhalf jaar in de RLT hebben gezeten en dat zie ik, ondanks alle lieve ,goedbedoelde en bemoedigende woorden van iedereen om me heen, niet echt zitten zonder iets aan mijn gezicht gedaan te hebben. En daar komt bij, er zijn maar erg weinig mensen die tussen je benen kijken als ze je ontmoeten maar iedereen kijkt je in je gezicht aan. En dat wormvormig aanhangseltje kan ik met wat kunst en vliegwerk wel wegwerken maar mijn gezicht niet.
@ Joanne:
Dank je Joanne, ik zal mijn best doen regelmatig een literaire bijdrage te doen aan dit forum.
Bij het VU nemen ze geen dossiers over van andere hulpverleners. Volgens mij laat het protocol waarmee ze werken dat niet toe. Mijn gendertherapeut, dezelfde als die van jou geloof ik
, heeft wel een aanbevelingsbrief geschreven die onderschrijft wat ik ze bij het VU vertel. Of die aanbeveling van merkbare invloed is op het traject van het VU betwijfel ik eigenlijk. Het enige is wel dat ik nu bij het VU de kortste weg neem omdat ik gewoon al 100% zeker ben over wat ik wil, iets dat ik heb berikt bij mijn gendertherapeut. Mijn therapeut heeft dus wel een soort van diagnose gesteld maar deze hebben we nooit officieel gemaakt omdat ik naar het VU ben gegaan voor behandeling en daar ook diagnose wordt gesteld. Misschien dat ze in jouw geval wel diagnose zou kunnen stellen en dat je daarmee helemaal om het VU heen zou kunnen? (Als je dat sowieso zou willen want dan kun je je volgens mij ook niet bij het VU laten opereren, maar goed.)
Hoe gaat het trouwens met de therapie?
Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen!
Ik vind het eigenlijk wel terecht dat hulpverleners zo terughoudend zijn met SRS, het is natuurlijk geen geringe ingreep. SRS en FFS tegelijk doen zou medisch gezien inderdaad wel veel beter zijn. Maar 1 keer onder narcose, maar 1 keer herstellen. Maar goed, je kan niet alles hebben in het leven, daarover kunnen we hier op dit forum wel allemaal eens zijn denk ik
Buiten het VU om gaan is inderdaad ook een mogelijkheid, maar dan moet je volgens mij wel meer uit eigen zak betalen en meer zelf regelen via huisartsen enzo. Ik vraag me ook af of je daardoor ook bepaalde know-how die ze bij het VU hebben niet misloopt.
In mijn geval wist ik eigenlijk voordat ik in therapie ging al wel wat ik wil, alleen ik twijfelde er nog over of ik het wel aan kon, aan durfde, en of ik er ook mee kan leven als het uiteindelijke resultaat tegenvalt (het blijft toch een beetje een 'leap of faith', hoe goed voorbereid je er ook aan begint). Ik heb 35 jaar lang geleefd als iemand die niet op wilde vallen, geen risico's durfde te nemen, en al bang was voor de tandarts. In feite moet ik nu exact het tegenovergestelde hiervan gaan doen, en dat kost me gewoon wat moeite.
Maar het begint me meer en meer te dagen dat ik het alternatief, gewoon doorleven als man, al helemaal niet zie zitten en dat ik stapelgek word van het elke dag maar piekeren over de vraag of ik het nu wel of niet zal doen. Ook niet bevorderlijk voor de functionaliteit op mijn werk
Bovendien heb ik zoals je kunt lezen op dit forum inmiddels de stap de straat op al durven zetten en ik heb gemerkt dat dit iets los heeft gemaakt. Het was een geweldige ervaring en ik voel een enorme aandrang om zo snel mogelijk mijn andere drempels omver te werpen. Ik zou liever vandaag dan morgen al fulltime als vrouw willen gaan leven, ook al ben ik nog duidelijk herkenbaar als man. En dat soort gevoelens zegt toch wel iets, denk ik zo
Bovendien weet ik nu dat ik die angst om niet op te vallen blijkbaar verloren ben. Nu ik mezelf eindelijk geaccepteerd heb lijkt het wel alsof ik daar tegelijkertijd een enorm zelfvertrouwen door heb gekregen. Dat wil niet zeggen dat ik nu alles aan durf, ik heb wel degelijk drempels te overwinnen maar ik denk dat dat wel goed gaat komen.
Dus ik denk niet dat het erg lang meer gaat duren voor ik die knoop eindelijk door hak.
En ik begin ook al proza af te leveren
Buiten het VU om gaan is inderdaad ook een mogelijkheid, maar dan moet je volgens mij wel meer uit eigen zak betalen en meer zelf regelen via huisartsen enzo. Ik vraag me ook af of je daardoor ook bepaalde know-how die ze bij het VU hebben niet misloopt.
In mijn geval wist ik eigenlijk voordat ik in therapie ging al wel wat ik wil, alleen ik twijfelde er nog over of ik het wel aan kon, aan durfde, en of ik er ook mee kan leven als het uiteindelijke resultaat tegenvalt (het blijft toch een beetje een 'leap of faith', hoe goed voorbereid je er ook aan begint). Ik heb 35 jaar lang geleefd als iemand die niet op wilde vallen, geen risico's durfde te nemen, en al bang was voor de tandarts. In feite moet ik nu exact het tegenovergestelde hiervan gaan doen, en dat kost me gewoon wat moeite.
Maar het begint me meer en meer te dagen dat ik het alternatief, gewoon doorleven als man, al helemaal niet zie zitten en dat ik stapelgek word van het elke dag maar piekeren over de vraag of ik het nu wel of niet zal doen. Ook niet bevorderlijk voor de functionaliteit op mijn werk
Bovendien heb ik zoals je kunt lezen op dit forum inmiddels de stap de straat op al durven zetten en ik heb gemerkt dat dit iets los heeft gemaakt. Het was een geweldige ervaring en ik voel een enorme aandrang om zo snel mogelijk mijn andere drempels omver te werpen. Ik zou liever vandaag dan morgen al fulltime als vrouw willen gaan leven, ook al ben ik nog duidelijk herkenbaar als man. En dat soort gevoelens zegt toch wel iets, denk ik zo
Bovendien weet ik nu dat ik die angst om niet op te vallen blijkbaar verloren ben. Nu ik mezelf eindelijk geaccepteerd heb lijkt het wel alsof ik daar tegelijkertijd een enorm zelfvertrouwen door heb gekregen. Dat wil niet zeggen dat ik nu alles aan durf, ik heb wel degelijk drempels te overwinnen maar ik denk dat dat wel goed gaat komen.
Dus ik denk niet dat het erg lang meer gaat duren voor ik die knoop eindelijk door hak.
En ik begin ook al proza af te leveren
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
Begrijpelijk. Ik zou waarschijnlijk ook eerder een topsurgery doen dan met hormonen beginnen voor een RLT... Spannend hoor.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
mmm als het aan mij zal liggen eerst top surgery en dan pas hormonen.
dat gaat nog best lang duren eerst maar eens kijken of ik aangenomen wordt voor de diagnostische fase.
dat gaat nog best lang duren eerst maar eens kijken of ik aangenomen wordt voor de diagnostische fase.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Bedankt voor de informatie allemaal
Heb 't deze week nogal druk gehad, zowel in de agenda als in het hoofd. Ik heb deze week belangrijke en grote toetsen op school. Ik heb me hier helaas niet echt goed op kunnen concentreren. Het hele genderdysforie-gedoe bleef toch maar in mijn hoofd spoken. Dus gister heb ik in bed nog maar een keer de complete transman.nl site doorgelezen, inclusief alle links die erop stonden, heb nog een aantal webloggen gelezen en wat vorige topics.
Toen kwam ik bij de weblog van Transman Diaries en nadat ik die helemaal gelezen had, wist ik het gewoon. Ik wilde gewoon een jongen zijn. Ik voelde me zo blij. Ik dacht aan hoe ik dan in de winkel kleren stond uit te zoeken, baardgroei stond bij te werken, en zelfs hoe ik een vader kon zijn voor kinderen als die er kwamen. Ik voelde me zo gelukkig dat ik midden in de nacht mijn moeder wilde wakker maken en wilde zeggen; Mam, ik wil een jongen zijn! Gelukkig maar niet gedaan, dat mens schrikt zich het lamlasurus met
Maar toen kwam dus ineens de ommekeer. Opeens beangstigde het me allemaal. Dan zou ik afscheid moeten nemen van mijn sport en team. Het sporten en het team heeft mij tijdens een mindere tijd erg geholpen en vind het erg jammer daar afscheid van moeten nemen. Mn hartslag was ook ineens heel snel/hard en ik kreeg buikkrampen
Maar nu denk ik toch meer van, ach schijt aan alles. Toen ik namenlijk gisteravond dacht dat ik er dan eindelijk uit was, voelde ik me zó gelukkig. Ik kan dat niet laten lopen omdat ik wat aanhankelijk naar het team ben. Ik weet niet of ik nog met het team om zal gaan, als ik het verteld heb, maar het is waard. De sport kan ik natuurlijk nog wel blijven doen, weliswaar in andere mate dan voorheen.
Dus nu moet ik nog de moed verzamelen om het tegen mijn ouders te zeggen. Wat me tegenhoudt is de slechte (praat)relatie met hun en het feit dat ik straks weer door een marathon van psychologen moet (heb slechte ervaring).
Dus dat was weer even een update van mijn kant
Heb 't deze week nogal druk gehad, zowel in de agenda als in het hoofd. Ik heb deze week belangrijke en grote toetsen op school. Ik heb me hier helaas niet echt goed op kunnen concentreren. Het hele genderdysforie-gedoe bleef toch maar in mijn hoofd spoken. Dus gister heb ik in bed nog maar een keer de complete transman.nl site doorgelezen, inclusief alle links die erop stonden, heb nog een aantal webloggen gelezen en wat vorige topics.
Toen kwam ik bij de weblog van Transman Diaries en nadat ik die helemaal gelezen had, wist ik het gewoon. Ik wilde gewoon een jongen zijn. Ik voelde me zo blij. Ik dacht aan hoe ik dan in de winkel kleren stond uit te zoeken, baardgroei stond bij te werken, en zelfs hoe ik een vader kon zijn voor kinderen als die er kwamen. Ik voelde me zo gelukkig dat ik midden in de nacht mijn moeder wilde wakker maken en wilde zeggen; Mam, ik wil een jongen zijn! Gelukkig maar niet gedaan, dat mens schrikt zich het lamlasurus met
Maar toen kwam dus ineens de ommekeer. Opeens beangstigde het me allemaal. Dan zou ik afscheid moeten nemen van mijn sport en team. Het sporten en het team heeft mij tijdens een mindere tijd erg geholpen en vind het erg jammer daar afscheid van moeten nemen. Mn hartslag was ook ineens heel snel/hard en ik kreeg buikkrampen
Maar nu denk ik toch meer van, ach schijt aan alles. Toen ik namenlijk gisteravond dacht dat ik er dan eindelijk uit was, voelde ik me zó gelukkig. Ik kan dat niet laten lopen omdat ik wat aanhankelijk naar het team ben. Ik weet niet of ik nog met het team om zal gaan, als ik het verteld heb, maar het is waard. De sport kan ik natuurlijk nog wel blijven doen, weliswaar in andere mate dan voorheen.
Dus nu moet ik nog de moed verzamelen om het tegen mijn ouders te zeggen. Wat me tegenhoudt is de slechte (praat)relatie met hun en het feit dat ik straks weer door een marathon van psychologen moet (heb slechte ervaring).
Dus dat was weer even een update van mijn kant
Unisex
Mooi, zo'n revelatie. En bedenk dat zo'n team toch maar tijdelijk is en je lijf en wie je bent voor de rest van je leven.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
@Sembam, misschien heb ik wat gemist? Maar welke sport doe je dan?
Zelf begin ik over een week of 3 weer met trimhockey, heb er nu al zin in
Trouwens nog meer goed nieuws uit mijn hoekje:
Na een aantal zware depresieve/manische perioden heb ik mezelf weer gevonden. Stabiel en m'n zelfvertrouwen heeft ook weer een boost gekregen. Vandaag naar Salto geweest, re-intragatie, en ook daar goede berichten. Neus is duidelijk weer de goede kant op gericht en alleen nog even deeltijd therapie in Woerden afwachten hoe dat gaat. Maar ergens heb ik nu het gevoel dat het misschien niet eens zin meer heeft. We zien het wel.
Zelf begin ik over een week of 3 weer met trimhockey, heb er nu al zin in
Trouwens nog meer goed nieuws uit mijn hoekje:
Na een aantal zware depresieve/manische perioden heb ik mezelf weer gevonden. Stabiel en m'n zelfvertrouwen heeft ook weer een boost gekregen. Vandaag naar Salto geweest, re-intragatie, en ook daar goede berichten. Neus is duidelijk weer de goede kant op gericht en alleen nog even deeltijd therapie in Woerden afwachten hoe dat gaat. Maar ergens heb ik nu het gevoel dat het misschien niet eens zin meer heeft. We zien het wel.
