abonnement Unibet Coolblue
pi_63214177



Delen uit de voormalige reeks
Evolutie. Deel XIV
Evolutie. Deel XV

Wat hoort er in dit topic thuis?
Interessante artikelen uit de media of publicaties met betrekking tot de evolutie.

Wat hoort er niet in dit topic thuis?
  • Creationisme
  • Algemene vragen over evolutie

    TS trapt af met een aardige nieuwtje over de snelle evolutie van hagedissen:
    quote:
    Small skink lizards, Lerista, demonstrate extensive changes in body shape over geologically brief periods. Research published in the open access journal BMC Evolutionary Biology shows that several species of these skinks have rapidly evolved an elongate, limbless body form.

    Skinks are a common sight in Australia and many species have limbs that are either reduced or missing entirely. According to the lead author of this study, Adam Skinner of The University of Adelaide, "It is believed that skinks are loosing their limbs because they spend most of their lives swimming through sand or soil; limbs are not only unnecessary for this, but may actually be a hindrance".

    Skinner and his colleagues performed a genetic analysis of the lizards to investigate the pattern and rate of limb reduction, finding that evolution of a snake-like body form has occurred not only repeatedly but also very rapidly and without any evidence of reversals. Skinner said, "At the highest rate, complete loss of limbs is estimated to have occurred within 3.6 million years". Compared to similarly dramatic evolutionary changes in other animals, this is blisteringly fast.
    quote:
    Skinner, A. et al. (2008) Rapid and repeated limb loss in a clade of scincid lizards.

    Background


    The Australian scincid clade Lerista provides perhaps the best available model for studying limb reduction in squamates (lizards and snakes), comprising more than 75 species displaying a remarkable variety of digit configurations, from pentadactyl to entirely limbless conditions. We investigated the pattern and rate of limb reduction and loss in Lerista, employing a comprehensive phylogeny inferred from nucleotide sequences for a nuclear intron and six mitochondrial genes.

    Results

    The inferred phylogeny reveals extraordinary evolutionary mutability of limb morphology in Lerista. Ancestral state reconstructions indicate at least ten independent reductions in the number of digits from a pentadactyl condition, with a further seven reductions proceeding independently from a tetradactyl condition derived from one of these reductions. Four independent losses of all digits are inferred, three from pentadactyl or tetradactyl conditions. These conclusions are not substantially affected by uncertainty in assumed rates of character state transition or the phylogeny. An estimated age of 13.4 million years for Lerista entails that limb reduction has occurred not only repeatedly, but also very rapidly. At the highest rate, complete loss of digits from a pentadactyl condition is estimated to have occurred within 3.6 million years.

    Conclusion

    The exceptionally high frequency and rate of limb reduction inferred for Lerista emphasise the potential for rapid and substantial alteration of body form in squamates. An absence of compelling evidence for reversals of digit loss contrasts with a recent proposal that digits have been regained in some species of the gymnophthalmid clade Bachia, possibly reflecting an influence of differing environmental and genetic contexts on the evolution of limb morphology in these clades. Future study of the genetic, developmental, and ecological bases of limb reduction and loss in Lerista promises the elucidation of not only this phenomenon in squamates, but also the dramatic evolutionary transformations of body form that have produced the extraordinary diversity of multicellular organisms.
    Bron

    [ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 05-10-2009 10:15:42 ]
  • Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_63214232
    / Centraal
    pi_63235163
    Geforceerde evolutie
    quote:
    Een nog niet uitgevonden geneesmiddel zou virussen zo ver kunnen krijgen dat ze zich doodmuteren. Dat hebben wiskundigen van Rice University in Houston in een nieuw model uitgerekend.

    De zogenoemde dodelijke mutagenese gaat ervan uit dat geneesmiddelen de mutatiesnelheid van virussen zo kunnen opschroeven, dat de virussen het loodje leggen. De wiskundigen modelleerden deze ‘fase-overgang’ aan de hand van de thermodynamica van de faseovergang van water.

    Het nieuwe virusmodel neemt niet alleen de afzonderlijk genmutaties mee, maar ook de zogenoemde horizontale gentransfer, waarbij een virus genetisch materiaal van een ander organisme opneemt.

    Volgens de onderzoekers beschrijft het model de evolutie van bacteriën en virussen een stuk beter, wat handig is voor medicijnontwerpers. Het onderzoek is gepubliceerd in Physical Review E.
    http://www.c2w.nl/geforceerde-evolutie.59173.lynkx
    pi_63385963
    quote:
    Horizontal gene transfer of the algal nuclear gene psbO to the photosynthetic sea slug Elysia chlorotica

    The sea slug Elysia chlorotica acquires plastids by ingestion of its algal food source Vaucheria litorea. Organelles are sequestered in the mollusc's digestive epithelium, where they photosynthesize for months in the absence of algal nucleocytoplasm. This is perplexing because plastid metabolism depends on the nuclear genome for >90% of the needed proteins. Two possible explanations for the persistence of photosynthesis in the sea slug are i the ability of V. litorea plastids to retain genetic autonomy and/or (ii) more likely, the mollusc provides the essential plastid proteins. Under the latter scenario, genes supporting photosynthesis have been acquired by the animal via horizontal gene transfer and the encoded proteins are retargeted to the plastid. We sequenced the plastid genome and confirmed that it lacks the full complement of genes required for photosynthesis. In support of the second scenario, we demonstrated that a nuclear gene of oxygenic photosynthesis, psbO, is expressed in the sea slug and has integrated into the germline. The source of psbO in the sea slug is V. litorea because this sequence is identical from the predator and prey genomes. Evidence that the transferred gene has integrated into sea slug nuclear DNA comes from the finding of a highly diverged psbO 3′ flanking sequence in the algal and mollusc nuclear homologues and gene absence from the mitochondrial genome of E. chlorotica. We demonstrate that foreign organelle retention generates metabolic novelty (“green animals”) and is explained by anastomosis of distinct branches of the tree of life driven by predation and horizontal gene transfer.
    PNAS

    Fotosynthetische zeeslakken door horizontale genoverdracht van algen, grappig.
    Ik voorzie nieuwe mogelijkheden om het broeikaseffect tegen te gaan. Fotosynthetische koeien o.i.d.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      zaterdag 22 november 2008 @ 00:10:46 #5
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_63420432
    Of het echt ‘evolutie’ is, maar toch leek het me hier het beste:
    quote:
    An investigation into fine-scale European population structure was carried out using high-density genetic variation on nearly 6000 individuals originating from across Europe. The individuals were collected as control samples and were genotyped with more than 300 000 SNPs in genome-wide association studies using the Illumina Infinium platform. A major East-West gradient from Russian (Moscow) samples to Spanish samples was identified as the first principal component (PC) of the genetic diversity. The second PC identified a North-South gradient from Norway and Sweden to Romania and Spain...The next 18 PCs also accounted for a significant proportion of genetic diversity observed in the sample. We present a method to predict the ethnic origin of samples by comparing the sample genotypes with those from a reference set of samples of known origin. These predictions can be performed using just summary information on the known samples, and individual genotype data are not required. We discuss issues raised by these data and analyses for association studies including the matching of case-only cohorts to appropriate pre-collected control samples for genome-wide association studies.
    Een verspreiding van Europa:


    Een verspreiding binnen Duitsland:


    bron

    Het is grappig om te zien dat aan bevolkingsgroepen toch ook een genetische component zit (ook al is het maar klein); de genetische test kan met 90% zekerheid zeggen of iemand een Noor of een Zweed is. En dat er zelfs binnen Duitsland een duidelijke overgang gevonden kan worden.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_63560941
    quote:
    How the turtle's shell evolved

    A newly discovered fossil from China has shed light on how the turtle's shell evolved.

    The 220 million-year-old find, described in Nature journal, shows that the turtle's breast plate developed earlier than the rest of its shell.

    The breast plate of this fossil was an extension of its ribs, but only hardened skin covered its back.

    Researchers say the breast plate may have protected it while swimming.

    The turtle fossil, found near Guangling in south-west China, is thought to be the ancestor of all modern turtles, although it differs markedly; it has teeth rather than a bony plate, the shell only covers its underside and it has a long tail.

    The fossil find helps to answer key questions about the evolution of turtles, Dr Xiao-Chun Wu from the Canadian Museum of Nature was one of the first to examine the fossil.

    Aquatic life

    "Since the 1800s, there have been many hypotheses about the origin of the turtle shell," explained Dr. Wu. "Now we have these fossils of the earliest known turtle. They support the theory that the shell would have formed from below as extensions of the backbone and ribs, rather than as bony plates from the skin as others have theorised," Dr Wu explained.

    The researchers say this idea is supported by evidence from the way modern turtle embryos develop. The breast plate grows before the shell covering their backs.

    The fossilised turtle ancestor, which has been named Odontochelys semitestacea, meaning half-shelled turtle with teeth, probably inhabited the river deltas or coastal shallows of China's Nanpanjiang trough basin - the area where the fossil was unearthed.

    Researchers say the development of the shell to first protect the underside points to a mainly aquatic lifestyle.

    Dr Olivier Rieppel from Chicago's Field Museum also examined the fossil.

    "This strongly suggests Odontochelys was a water dweller whose swimming exposed its underside to predators. Reptiles living on the land have their bellies close to the ground with little exposure to danger," he said.

    The researchers say further evidence to support the idea that this species lived mainly in water comes from the structure and proportions of the fossil's forelimbs, which closely resemble those of modern turtles that live in similar conditions.
    BBC
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_63689638
    Review van een interessant boek in Science over de evolutie bij sociale insectsoorten:
    quote:
    All for One and One for All
    Few scientists win a Pulitzer Prize. In 1991, Bert Hölldobler and Edward O. Wilson did for their magisterial The Ants (1). Now these distinguished collaborators offer The Superorganism: The Beauty, Elegance, and Strangeness of Insect Societies. In this ambitious book, they seemingly have three goals. Hölldobler and Wilson reprise and update themes from The Ants while broadening their survey to include other social insects (most notably honeybees). In a thread woven throughout the narrative, they argue that colonies of social insects should be seen and studied as superorganisms, a naturally selected level of organization a step above individual organisms. And they present the work in a format apparently intended to attract the broadest possible readership of both specialists and nonspecialists. This suggests the authors' probable primary motivation--they are advocating a conceptual framework for understanding insect sociality that has been out of favor for four decades.

    Hölldobler and Wilson begin by updating the superorganism concept. They hold that "[t]he principal target of natural selection in the social evolution of insects is the colony, while the unit of selection is the gene." They then treat this claim in detail through a historical and theoretical dissection of gene-centered, altruistic worker-centered, and colony-centered perspectives along with the controversies, sometimes heated, that have accompanied them. They seek synthesis under the umbrella of multilevel selection, which Wilson and David Sloan Wilson have recently advocated in general and specialist articles (2, 3). Ensuing chapters address the "sociogenesis" of colonies and two main organizing principles for social insect colonies, division of labor and communication. Several chapters on ants, the forte of both authors, round out the book. Each chapter after the introduction is a stand-alone review of its topic, rich in content and sometimes daunting in detail. The chapter on ponerine ants, in particular, exemplifies the quantity, quality, and diversity of research on ants during the past two decades.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_63957496
    quote:
    Amish gene 'limits heart disease'

    A gene mutation which protects the heart against a high-fat diet has been found in the Amish population.

    Researchers found 5% of the US Amish population in Lancaster, Pennsylvania have a mutation in a protein which breaks down fatty particles.

    Those with the mutation had higher levels of "good" HDL-cholesterol and lower levels of "bad" LDL-cholesterol, the journal Science reported.

    It is hoped the finding will lead to new therapies to reduce cholesterol.

    The researchers used blood samples from 800 volunteers in the Old Order Amish community to look for DNA markers that might be associated with levels of fat particles called triglycerides in the blood stream.

    High blood levels of triglycerides, one of the most common types of fat in food, have been linked to heart disease.

    They found a mutation in the APOC3 gene, which encodes a protein - apoC-III - that inhibits the breakdown of triglycerides.

    As part of the study, participants drank a high-fat milkshake and were monitored for the next six hours.

    Individuals with the mutation produced half the normal amount of apoC-III and had the lowest blood triglyceride levels - seemingly because they could break down more fat.

    They also had relatively low levels of artery-hardening - a sign of cardiovascular disease.

    Protection

    Study leader Dr Toni Pollin, assistant professor of medicine at the University of Maryland School of Medicine, said: "Our findings suggest that having a lifelong deficiency of apoC-III helps to protect people from developing cardiovascular disease.

    "The discovery of this mutation may eventually help us to develop new therapies to lower triglycerides and prevent cardiovascular disease," she added.

    The researchers believe the mutation was first introduced into the Amish community in Lancaster County by a person who was born in the mid-1700s.

    It appears to be rare or absent in the general population.

    Cathy Ross, cardiac nurse at the British Heart Foundation said the benefits of high HDL cholesterol and low LDL cholesterol are already being achieved by drugs such as statins.

    "If new drugs can be developed that mimic the effect of this mutation, it may afford more ways in which individuals could be protected from developing cardiovascular disease.

    "There are also lots of other simple ways people can reduce your risk of cardiovascular disease such as eating a diet low in saturated fat, having five portions of fruit and vegetables a day and taking regular physical activity."
    BBC

    Is incest toch nog ergens goed voor.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_64020551
    quote:
    Op vrijdag 12 december 2008 12:08 schreef Monolith het volgende:

    [..]

    BBC

    Is incest toch nog ergens goed voor.
    Waarschijnlijk bedoel je inteelt i.p.v. incest
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_64168677
    Ik kwam tijdens het browsen een van de vreemdste plaatsen op Aarde tegen: het eiland Socotra. Al miljoenen jaren afgescheiden van de rest van de wereld en daardoor voorzien van een vrij unieke vegetatie.
    Evolutie ten voeten uit

    Voorbeeldje:
    beter een knipoog dan een blauw oog
      woensdag 7 januari 2009 @ 09:49:50 #11
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_64759921
    Gelukkig darwin jaar iedereen!
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
    pi_64980500
    quote:
    Large allele frequency differences between human continental groups are more likely to have occurred by drift during range expansions than by selection.

    T. Hofer, N. Ray, D. Wegmann, L. Excoffier (2009).
    Annals of Human Genetics, 73 (1), 95-108

    Several studies have found strikingly different allele frequencies between continents. This has been mainly interpreted as being due to local adaptation. However, demographic factors can generate similar patterns. Namely, allelic surfing during a population range expansion may increase the frequency of alleles in newly colonised areas. In this study, we examined 772 STRs, 210 diallelic indels, and 2834 SNPs typed in 53 human populations worldwide under the HGDP-CEPH Diversity Panel to determine to which extent allele frequency differs among four regions (Africa, Eurasia, East Asia, and America). We find that large allele frequency differences between continents are surprisingly common, and that Africa and America show the largest number of loci with extreme frequency differences. Moreover, more STR alleles have increased rather than decreased in frequency outside Africa, as expected under allelic surfing. Finally, there is no relationship between the extent of allele frequency differences and proximity to genes, as would be expected under selection. We therefore conclude that most of the observed large allele frequency differences between continents result from demography rather than from positive selection.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_65090047
    Niet helemaal evolutie, maar toch interessant:
    quote:
    Life makes more of itself.

    And now so can a set of custom-designed chemicals. Chemists have shown that a group of synthetic enzymes replicated, competed and evolved much like a natural ecosystem, but without life or cells.

    "So long as you provide the building blocks and the starter seed, it goes forever," said Gerald Joyce, a chemist at the Scripps Research Institute and co-author of the paper published Thursday in Science. "It is immortalized molecular information."

    Joyce's chemicals are technically hacked RNA enzymes, much like the ones we have in our bodies, but they don't behave anything like those in living creatures. But, these synthetic RNA replicators do provide a model for evolution — and shed light on one step in the development of early living systems from on a lifeless globe.

    Scientists believe that early life on Earth was much more primitive than what we see around us today. It probably didn't use DNA like our cells do. This theory of the origin of life is called the RNA World hypothesis, and it posits that life began using RNA both to store information, like DNA does now, and as a catalyst allowing the molecules to reproduce. To try to understand what this life might have looked like, researchers are trying to build models for early life forms and in the process, they are discovering entirely new lifelike behavior that nonetheless isn't life, at least as we know it.

    As Joyce put it, "This is more of a Life 2.0 thing."

    The researchers began with pairs of enzymes they've been tweaking and designing for the past eight years. Each member of the pairs can only reproduce with the help of the other member.

    "We have two enzymes, a plus and a minus," Joyce explains. "The plus assembles the pieces to make the minus enzyme, and the minus enzyme assembles the pieces to draw the plus. It's kind of like biology, where there is a DNA strand with plus and minus strands."

    From there, Joyce and his graduate student Tracey Lincoln, added the enzymes into a soup of building blocks, strings of nucleic bases that can be assembled into RNA, DNA or larger strings, and tweaked them to find pairs of enzymes that would reproduce. One day, some of the enzymes "went critical" and produced more RNA enzymes than the researchers had put in.

    It was an important day, but Joyce and Lincoln wanted more. They wanted to create an entire population of enzymes that could replicate, compete and evolve, which is exactly what they did.

    "To put it in info speak, we have a channel of 30 bit capacity for transferring information," Joyce said. "We can configure those bits in different ways and make a variety of different replicators. And then have them compete with each other."

    But it wasn't just a bunch of scientist-designed enzymes competing, like a miniature molecular BattleBots sequence. As soon as the replicators got into the broth, they began to change.

    "Most of the time they breed true, but sometimes there is a bit flip — a mutation — and it's a different replicator," explained Joyce.

    Most of these mutations went away quickly, but — sound familiar? — some of the changes ended up being advantageous to the chemicals in replicating better. After 77 doublings of the chemicals, astounding changes had occurred in the molecular broth.

    "All the original replicators went extinct and it was the new recombinants that took over," said Joyce. "There wasn't one winner. There was a whole cloud of winners, but there were three mutants that arose that pretty much dominated the population."

    It turned out that while the scientist-designed enzymes were great at reproducing without competition, when you put them in the big soup mix, a new set of mutants emerged that were better at replicating within the system. It almost worked like an ecosystem, but with just straight chemistry.

    "This is indeed interesting work," said Jeffrey Bada, a chemist at the Scripps Institution of Oceanography, who was not involved with the work. It shows that RNA molecules "could have carried out their replication in the total absence" of the more sophisticated biological machinery that life now possesses.

    "This is a nice example of the robustness of the RNA world hypothesis," he said. However, "it still leaves the problem of how RNA first came about. Some type of self-replicating molecule likely proceeded RNA and what this was is the big unknown at this point."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_65268281
    20-01-2009

    Evolutietheorie leidde tot verhitte debatten in achttiende-eeuws Nederland

    Hoe werd de revolutionaire theorie van Charles Darwin destijds in Nederland ontvangen? Twee promovendi hebben dat onderzocht. Het bleef aanvankelijk rustig, maar later sloeg de vlam in de pan.

    In 1859, dus dit jaar 150 jaar geleden, publiceerde Charles Darwin zijn boek ‘On the Origin of Species’, waarin hij de theorie lanceerde dat de verscheidenheid aan levensvormen op aarde het resultaat is van natuurlijke selectie. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde.

    Vooral orthodoxe gelovigen hadden (en hebben) grote moeite met het idee dat niet alle diersoorten zo geschapen zijn als God - ook wel intelligente ontwerper genoemd - het bedoeld heeft. Dat er zoiets als evolutie bestaat, willen velen, onder wie de bekende Delftse natuurkundige Cees Dekker, intussen wel toegeven, maar dat dat proces alleen door toeval gestuurd wordt, dat wil er maar moeilijk in.

    Twee promovendi onderzochten wat Darwins ideeën in de negentiende eeuw voor Nederland betekend hebben: filosoof Bart Leeuwenburgh promoveerde op 15 januari jl op het proefschrift ‘Darwin in Domineesland’ en historica Janneke van der Heide hoopt in mei haar proefschrift te verdedigen.

    De meest opvallende conclusie van Leeuwenburgh is dat de discussie over Darwin in Nederland aanvankelijk heel kalm en genuanceerd was. Pas toen in 1868 de Duitse vrijdenker en atheïst Karl Vogt naar Nederland kwam om een aantal lezingen te geven, waarin hij Darwin aanhaalde als bewijs voor het niet-bestaan van God, waren de poppen aan het dansen.

    Tot dan toe werd de discussie gevoerd door vrijzinnige protestanten en wetenschappers. Hun grootste zorg was om Darwins ideeën niet al te veel bekendheid te geven. Er zou immers chaos uitbreken als iedereen ervan overtuigd zou zijn dat ons gedrag niet door een hogere macht gestuurd werd, maar slechts het resultaat was van de overleving van de sterkste.

    Maar Vogts ideeën dwongen zowel katholieke als orthodox-protestanten zich in de discussie te mengen, met als voorspelbaar argument dat Darwins leer in strijd was met alles wat de bijbel zegt over het ontstaan van de aarde en zijn bewoners.

    Vervolgens ging iedereen zich ermee bemoeien. Niet alleen kerken, maar ook socialisten en liberalen mengden zich in de discussie. En iedereen beschouwde Darwin als het bewijs van zijn eigen gelijk.

    Liberalen hechten groot belang aan wetenschap, dus konden niet om Darwin heen. Maar hun angst voor chaos en revolutie bracht ze ertoe evolutie te zien als een positief verhaal: evolutie is geen degeneratie maar louter vooruitgang en de mens wordt in de loop van de evolutie alleen maar beter.

    De socialisten zagen de mogelijk chaotische consequenties ook, maar vonden die juist positief: na de (met Darwin in de hand bewezen onvermijdelijke) klassenstrijd, zal het altruïsme dat de natuur eigen is de overhand krijgen.

    De vrijdenkers, een piepkleine maar zeer luidruchtige minderheid, zagen onder invloed van Duitse radicale atheïsten als Ernst Haeckel en Karl Vogt in Darwin de bevestiging van hun puur materialistisch-atheïstische levensbeschouwing.

    En de katholieken en orthodox protestanten waren gewoon tegen. In tegenstelling tot de huidige discussie over de evolutie, die alleen gaat over de tegenstelling tussen wetenschap en geloof, ging de discussie van 130 jaar geleden dus ook over sociale en ethische kwesties.

    In de Darwin-discussie in de jaren ’70 van de negentiende eeuw worden de contouren al duidelijk van het latere zuilenstelsel, dat de Nederlanders verdeelde in katholiek, protestant, liberaal en socialist. En die verdeling bleef ruim een eeuw intact.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65405950
    23-01-2009

    Hobbits zijn niet 'menselijk'

    Dr. Karen Baab, een wetenschapper bij het Department of Anatomical Sciences van de Stony Brook University, en haar collega's hebben de schedel van de Homo floresiensis (gecatalogeerd als LB1) die in 2003 in Indonesië gevonden werd geanalyseerd op grootte, vorm en asymmetrie. Door gebruik te maken van 3D vormanalyse vonden ze LB1 niet verenigbaar met de moderne mens. Hun bevindingen zijn duidelijk: de Homo floresiensis, beter gekend als de Hobbit, is een nieuwe soort en dus niet menselijk.



    Er zijn wetenschappers die zeggen dat de Hobbit een kleiner type mens was die leed aan een ziekte die microcefalie veroorzaakt. Dat resulteert in een kleine schedel en abnormale groei van de hersenen. De bevindingen van Baab en Kieran McNulty, professor antropologie bij de Universiteit van Minnesota, spreken dit tegen.



    Dr. Baab: "Een schedel kan onderzoekers heel wat belangrijke informatie geven betreffende hun evolutieve verhoudingen met andere soorten. De algemene vorm van LB1, en in het bijzonder het deel dat de hersenen omringt, lijkt meer op de fossielen van meer dan anderhalf miljoen jaar oud uit Afrika en Eurazië eerder dan op de moderne mens, terwijl de Homo floresiensis 17.000 tot 95.000 jaar geleden leefde."



    Dr. Baab geeft toe dat de controverse over de evolutieve oorsprong van de Hobbit misschien wel een eeuwig leven zal lijden. Toch blijft zij bij haar standpunt dat de Homo floresiensis meer dan waarschijnlijk een kleinere opvolger is van de archaïsche Homo sapiens. De resultaten van haar studie zouden ook overeen stemmen met wat andere onderzoekers van de afdeling anatomie van dezelfde universiteit over het skelet van LB1 vastgesteld hebben. Die studie kunt u hier nalezen.

    (Grenswetenschap)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 28 januari 2009 @ 19:06:09 #16
    44703 ExtraWaskracht
    Laat maar lekker draaien
    pi_65502124
    quote:
    Ancestor For All Animals Identified

    Jan. 27, 2009 -- A sperm-looking creature called monosiga is the closest living surrogate to the ancestor of all animals, according to new research that also determined animal evolution may not always follow a trajectory from simple to complex.

    Yet another find of the study, published in the latest PLoS Biology, is that Earth may have given rise to two distinct groups of animals: bilaterians -- animals with bilateral symmetry, like humans -- and non-bilaterians, which include corals, jelly fish, hydra, unusual, often poisonous, creatures known as cubozoans, and other organisms.

    Free-living, unicellular organisms called choanoflagellates, however, could be on every person's family tree, so long as it was a gigantic one.

    "It is clear that the choanoflagellates -- living representative is monosiga -- are the best candidate for the nearest relative of animals," co-author Rob DeSalle told Discovery News.

    "So a choanoflagellate-like organism could be looked at as a probable common ancestor for animals," added DeSalle, curator at the Sackler Institute for Comparative Genomics at the American Museum of Natural History.

    He and his colleagues compiled data from multiple gene sequences derived from many sources to find over 9,400 variable characters that contain parsimony information, which collectively refers to the shared, derived traits that help biologists infer species relationships on the tree of life.

    They determined that so-called "simple" and "lower" tier animals, such as corals and jellyfish, evolved in parallel to "higher" animals, like seemingly more complex insects and even humans. On the tree of life, monosiga then currently holds the root position for the latter group.

    The new research completely shakes up the non-bilaterian animal ordering. Previously it was thought that either super simple-structured or comb jellies were at the root of the non-bilaterian animal tree. Instead, complete outsiders -- placozoans -- have been placed in that basal position.

    First discovered gliding along glass in laboratory aquariums just over 100 years ago, placozoans are animals that lack a nervous system and possess four types of body cells.

    DeSalle explained that, "placozoa, because of their simple body plans and their position in our tree, are a good candidate for the common ancestor of non-bilaterian animals."

    Although non-bilaterians and bilaterians appear to have followed separate evolutionary paths, nervous systems appear in both groups. Placozoans and sponges don't possess them, but many of their closely related taxa do.

    "So this means that if our work is right, nervous systems evolved twice: Once in the lineage leading to bilateria and once in the lineage leading to corals, jelly fish, hydra and cubozoa," he said.

    Neil Blackstone, professor of ecology and evolution at Northern Illinois University, told Discovery News, "There is no doubt that Rob and his colleagues are leaders in the study of evolutionary relationships among animals."

    Blackstone agreed that, "evolution need not be progressive. Perhaps there are two fundamentally different kinds of animals."

    He added, "This makes the early history and evolution of animals more, not less, interesting."
    pi_65511238
    27-01-2009

    Levende evolutie van mineralen

    Rotsen zijn levenloze materie. Rotsen bestaan uit mineralen. Dus zijn mineralen dode materie en is er geen enkele reden om aan te nemen dat mineralen evolueerden. Was het allemaal maar zo eenvoudig. Volgens het vakblad New Scientist zorgde het ontstaan van leven op aarde voor een heel gamma nieuwe mineralen.



    De analyse die te lezen staat in de New Scientist gaat ervan uit dat er in den beginne maar 12 mineralen bestonden. Dit waren stofdeeltjes in de ruimte die het resultaat waren van ontplofte sterren. Door de hitte van de zon steeg dit aantal tot circa 60 eenheden. Bij de vorming van de aarde zou dat oplopen tot ongeveer 500 soorten. Maar volgens het vakblad zorgde het ontstaan van leven op aarde, circa 4 miljard jaar geleden, voor de grootste evolutieboost. Vandaag zijn er zo'n 5.000 soorten mineralen bekend.

    Lees hier het volledige artikel.

    (Grenswetenschap)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65584349
    30-01-2009

    Evolutie leidt tot knaagdier van 2 meter hoog

    BRUSSEL - Een knaagdier van twee meter hoog met massieve schouders. Heel normaal over vijftig miljoen jaar, verwacht het natuurwetenschappelijk museum in Brussel.
    Het museum exposeert vanaf 13 februari enkele ’opgezette dieren van de toekomst’.

    De dieren zullen geen last meer hebben van de mens, verwacht paleontoloog Sébastien Steyer van het museum. Hij rekent erop dat de mens relatief snel uitsterft, omdat we al bezig zijn ons ecosysteem en onszelf te vernietigen.

    Nogal wat dieren worden volgens de paleontoloog fors groter. Dat kan gebeuren met een knaagdier dat in het bos van wortels en bladeren leeft. Vogels met tanden zijn volgens Steyer niet verbazend. Volgens hem stammen vogels af van dinosauriërs en hebben nog hun gen voor tandontwikkeling.

    Hij verwacht ook dat een buidelrat die in bomen leeft een enorm lange staart en een omgekeerde buidel ontwikkelt. Vrouwtjes kunnen dan makkelijker ondersteboven in bomen hangen.

    (ANP)

    (AD)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zondag 1 februari 2009 @ 16:57:26 #19
    52164 pfaf
    pfief, pfaf, pfoef!
    pi_65628715
    Luchtig, maar wel tof ‘nieuws’ van GeenStijl
    quote:
    De volgende stap in de evolutie: 12 vingers

    Het is zover. We kunnen de volgende stap in de menselijke evolutie aankondigen. In de VS is een baby geboren met 12 volledig functionele vingers en 12 werkende tenen. Check de reportage met beeld. Het komt af en toe wel vaker voor, mensen die geboren worden met een rudimentair vingeraanhangsel, maar die kootjes hangen er voor spek en bonen bij. Echter, de extra vingers bij baby Kamani Hubbard werken gewoon. De meervingerigheid was een 'aandoening' in de familie van de vader, maar de jongste generatie in de bloedlijn van de familie Hubbard lijkt zich verder te ontwikkelen. En dat beste christenen, noemen we evolutie! De kinderen van deze baby zullen zeer waarschijnlijk ook zes vingers krijgen, en de kinderen van die kinderen ook. En over 10.000 jaar heeft de hele mensheid zes handige vingers. Zodat we nog betere scores met Guitar Hero kunnen halen, sneller kunnen tikken, volledig nieuwe pianomuziek kunnen maken en meer van dat soort handigheden. Dus ga die idiote folder maar herdrukken. Evolutie kan wél!
      zondag 1 februari 2009 @ 20:16:26 #20
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_65634499
    Yep - gevalletje mutatie in een HOX gen, echter, hoe boeiend ook nog geen evolutie. Daarvoor moet het gen zich door de populatie verspreiden.
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
      zondag 1 februari 2009 @ 20:40:27 #21
    52164 pfaf
    pfief, pfaf, pfoef!
    pi_65635405
    quote:
    Op zondag 1 februari 2009 20:16 schreef wijsneus het volgende:
    Yep - gevalletje mutatie in een HOX gen, echter, hoe boeiend ook nog geen evolutie. Daarvoor moet het gen zich door de populatie verspreiden.
    Uiteraard. En dat zie ik in deze tijd nog niet zo snel gebeuren. Of heel vrouwelijk moet op 6 vingers gaan vallen.
    pi_65640863
    quote:
    Belangeloze inzet voor de groep

    30/01/2009 10:00

    De evolutie van insecten laat biologen soms in stomme verbazing achter.

    Charles Darwin had de hulp nodig van zijn geestesgenoot Alfred Russell Wallace om de vreemde kleuren van sommige vlindervleugels te verklaren. Een van de vele bizarre aspecten in de evolutie van vlindervleugels is dat sommige soorten de opvallende kleuren van giftige verwanten nabootsen: vogels en andere roofdieren denken dan, ten onrechte, dat ze een oneetbaar beestje treffen.

    Het vakblad Proceedings of the Royal Society B toonde aan dat de evolutie ook in de omgekeerde richting kan werken: als de giftige soort verdwijnt, zal de valsspeler minder investeren in zijn opvallende kleuren omdat die hun nut verloren. Het topvakblad Nature meldde in deze context dat tijgermotten hetzelfde kunnen met geluiden: niet-giftige soorten slagen erin de ultrasone geluiden van giftige verwanten na te bootsen om vleermuizen om de tuin te leiden.

    Darwin wist ook geen raad met de sociale insecten, hij raakte er niet uit hoe werksters van mieren en bijen kunnen blijven bestaan als ze zich niet voortplanten. Het antwoord zou meer dan een eeuw later gegeven worden, toen de genetische verwantschap van diertjes in een nest in kaart werd gebracht: ze zijn allemaal familie van elkaar, dus ze werken allemaal voor dezelfde genen.

    Dat kan aanleiding geven tot merkwaardig gedrag, dat wij als suïcidaal zouden omschrijven. Het vakblad The American Naturalist beschrijft een Braziliaanse mier die elke avond de ingangen van haar nest afsluit om de kolonie 's nachts tegen aanvallers af te schermen. De meeste mieren zitten binnen, maar enkele blijven buiten om het afsluiten van de ingangen af te werken. Als hun werk gedaan is, kunnen ze niet meer naar binnen. Zonder uitzondering en zonder kans op genade sterven ze dezelfde nacht. Ze offeren zich zonder meer op voor het welzijn van de groep.

    Sociale insecten vertonen nog ander verbazingwekkend gedrag. Zo beïnvloedde een parasitaire wesp die haar eitjes in een rups legt, het gedrag van die rups aanzienlijk. De rups zou na het uitkomen van de eitjes in haar lichaam, en nadat ook de larven uit haar lichaam waren gekropen, zelfs de poppen bewaken die in de buurt op een plantenstengel zaten. Volgens het vakblad Public Library of Science ONE manipuleert de wesp de rups louter en alleen voor het heil van haar jongen (waar ze zelf geen poot naar uitsteekt). Een succesvolle ingreep overigens, want de overlevingskansen van poppen stijgen aanzienlijk als ze door een rups tegen aanvallers beschermd worden.

    Sommige wespensoorten zijn in staat een vorm van vrede te sluiten met vroegere vijanden. Sommige kolonies hebben verschillende koninginnen, die onderling stevig ruzie kunnen maken. Ze vechten voortdurend om hun positie in de hiërarchie veilig te stellen of te verbeteren. Het vakblad Current Biology legt uit dat ze daarbij nauwkeurig bijhouden met wie ze al een robbertje vochten. Het heeft natuurlijk geen zin te blíjven vechten, dat kost te veel energie. Daarom herkennen ze de andere koninginnen, vanuit evolutionair standpunt ongetwijfeld een gunstige stap.

    Kevers

    Darwin verbaasde zich ook over de massa keversoorten in de wereld. Kevers kennen een eindeloos grote variatie in voorkomen. Het vakblad Evolution heeft daar een uitleg voor gevonden: tijdens de ontwikkeling in de pop naar een volwassen kever kan er héél snel een sterke evolutie optreden. Een neushoornkeversoort kan in vijftig jaar tijd genoeg verschillen in zijn voortplantingsorganen opstapelen om in vier onderscheiden soorten uit elkaar te vallen. De kevers kunnen in die tijd meer van elkaar gaan verschillen dan soorten van andere families die al miljoenen jaren los van elkaar bestaan.

    Het succes van kevers is niet altijd goed nieuws voor mensen. Een klein kevertje is, volgens het vakblad Ecological Entomology , vrolijk bezig de Mexicaanse Chihuahuawoestijn onleefbaar te maken. Meer dan honderd jaar geleden bestond die grotendeels uit grasland. De kever manipuleert de groei van een struikje dat het voedsel voor zijn larven vormt in die mate dat de grond uitgeput is, en niet genoeg energie overhoudt voor gras. Een echte woestenij is het gevolg.

    Ter verdediging van de kever moet gezegd worden dat de catastrofe is ingezet door de mens: overbegrazing door vee was de eerste stap op weg naar de definitieve aftakeling van het milieu.

    Dirk Draulans
    http://www.knack.be/nieuw(...)45-article28513.html
    pi_65642602
    quote:
    Op zondag 1 februari 2009 20:40 schreef pfaf het volgende:

    [..]

    Uiteraard. En dat zie ik in deze tijd nog niet zo snel gebeuren. Of heel vrouwelijk moet op 6 vingers gaan vallen.
    Nou ja zoals het stukje op Geenstijl stelt is dat best mogelijk, maar dan moet reproductief succes wel afhankelijk zijn van de prestaties in Guitar Hero.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_65645326
    Prachtige utizending van David Attenborough gisteravond weer op de BBC. in een uur Darwin uitgelegd zonder dat het te moeilijk werd, maar toch met alle belangrijke zaken erin. BBC kwaliteit. Waarom hebben we dat niet in Nederland?
    "Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
    pi_65646893
    quote:
    Op maandag 2 februari 2009 04:53 schreef vaarsuvius het volgende:
    Prachtige utizending van David Attenborough gisteravond weer op de BBC. in een uur Darwin uitgelegd zonder dat het te moeilijk werd, maar toch met alle belangrijke zaken erin. BBC kwaliteit. Waarom hebben we dat niet in Nederland?
    Omdat de EO de rechten heeft en als je elke verwijzing naar evolutie uit zo'n documentaire sloopt blijft er weinig meer over.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_65661454
    quote:
    Op maandag 2 februari 2009 09:29 schreef Monolith het volgende:

    [..]

    Omdat de EO de rechten heeft en als je elke verwijzing naar evolutie uit zo'n documentaire sloopt blijft er weinig meer over.
    ik kijk niet alleen naar de BBC voor evolutie, maar zo'n beetje elk programma in elk genre is daar beter.


    overigens , gaat de EO dit niet uitzenden, want bij deze zou er helemaal NIKS overblijven
    "Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
    pi_65673989
    30-01-2009

    Evolutie

    Wie Darwin denkt, denkt evolutie. Maar wat is evolutie eigenlijk precies? Hoe kwam Darwin aan zijn ideeën? Hoe ziet de evolutie van het leven op aarde er precies uit en hoe zijn we zelf ontstaan? Hoeveel invloed heeft Darwin nog in de moderne wetenschap? Op al deze vragen krijg je antwoord in dit evolutiedossier.

    Op 12 februari 2009 is het 200 jaar geleden dat Charles Darwin, ontdekker van de evolutietheorie, werd geboren. Bovendien publiceerde hij zijn invloedrijke werk ‘On the origin of species’ precies 150 jaar geleden. Tijd dus voor een dossier over evolutie. Hierin lees je alles over de man achter de theorie, de evolutie van oersoep tot moderne mens en de invloed van Darwin in de rest van de wetenschap.



    Wetenschappers hadden niet altijd zoveel bewondering voor Darwin's evolutietheorie als nu. Toen hij zijn theorie net presenteerde, vonden veel onderzoekers en theologen de gedachte dat mensen zouden afstaan van apen maar aanstootgevend. Nu kunnen we ons dat niet meer goed voorstellen, maar toen was het idee van een Darwinjaar waarschijnlijk net zo raar als het idee dat iemand de evolutie ontkent nu is.


    De jonge Darwin
    Charles Robert Darwin werd in 1809 geboren in Shrewsbury, vlakbij Birmingham in West-Engeland. Al vanaf het begin las de jonge Darwin boeken over de natuur en hield hij zich bezig met het verzamelen van schelpen, insecten en mineralen. Zijn vader (zelf arts) zag geen toekomst voor zijn zoon als natuurwetenschapper en stuurde Charles daarom op zijn zestiende naar de universiteit van Edinburgh om medicijnen te studeren.



    Darwin als jochie van 7 jaar. Zoals je ziet op dit schilderij was hij een grote liefhebber van de natuur.


    Na twee jaar verliet Darwin de opleiding. Het belangrijkst dat hij geleerd had, was het opzetten en conserveren van vogels en andere dieren. Volgens zijn vader moest Charles dan maar dominee worden. Daartoe verbleef hij drie jaar op het Christ College van de universiteit van Cambridge, waar alle wetenschappers de natuurlijke theologie (zie kader) aanhingen.



    Darwin’s inspiratiebronnen

    In de tijd van Darwin geloofden mensen in de westerse wereld dat de aarde enkele duizenden jaren oud is. De planeet wordt bewoond door vormen van leven die onveranderlijk zijn. Dit idee is afkomstig van de filosofen Plato en Aristoteles (427 tot 322 jaar voor Christus), maar werd nog versterkt door het opkomen van de natuurlijke theologie rond 1700. Deze leer gaat er vanuit dat alle levensvormen in één week zijn gemaakt door een Schepper die eerst het heelal creëerde.

    Een aantal wetenschappers zag halverwege de zestiende eeuw al barstjes in de natuurlijke theologie theorie. Zo realiseerde de Fransman Georges Cuvier zich dat de geschiedenis van het leven op aarde vastligt in afdrukken in de rotsen (fossielen). Ook ontdekte hij dat hoe dieper de fossielen in de rotsen lagen, hoe ouder ze zijn en hoe minder ze lijken op moderne soorten. Zelfs het uitsterven van soorten behoorde volgens Cuvier tot de mogelijkheden.

    Twee Schotse geologen, James Hutton (1726-1797) en Charles Lyell (1797-1875), vormen de belangrijkste inspiratiebron van Darwin. Zij deden de ontdekking dat de aarde verandert door continue, langzame acties en niet door plotselinge gebeurtenissen. Dit betekent niet alleen dat de aarde veel ouder moet zijn dan duizenden jaren, de wetenschappers zagen ook in dat langzame processen op de lange termijn grote verschillen kunnen bewerkstelligen. Natuurlijke theologie zien we tegenwoordig nog terug in stromingen als het creationisme en intelligent design.
    (Op de foto: Georges Cuvier)


    Meer over creationisme en intelligent design:
    Creationisme en evolutie (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Intelligent Design: oude wijn, nieuwe zakken (Kennislinkartikel)
    Scheppingstheorie verdonkeremaant 4,5 miljard jaar (Kennislinkartikel)
    Discussie over Intelligent Design en Evolutietheorie (Kennislinkartikel)
    Minister ontvangt boek over ID (Kennislinkartikel)
    Webquest: Het lagerhuisdebat van het leven (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Evolutie of Intelligent Design (Kennislinkartikel van Nederlands Tijdschrift voor Natuurkunde)


    Op reis met de Beagle
    Darwin’s professor in de botanie (John Henslow) introduceerde hem na het behalen van zijn graad bij de kapitein (Robert Fitzroy) van het schip de Beagle. Fitzroy was van plan een reis rond de wereld te maken om de waarheid van natuurlijke theologie te bewijzen. In december 1831 vertrok de Beagle richting Zuid-Amerika. Darwin concentreerde zich tijdens de reis voornamelijk op het verzamelen van planten en dieren. Na bijna vijf jaar varen bestond zijn collectie uit duizenden exemplaren. Hij merkte op dat Zuid-Amerikaanse soorten hele andere eigenschappen hebben dan Europese soorten.



    Darwin's reis met de Beagle.


    Meer over Darwin:
    Charles Darwin schrijft Hugo de Vries (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Alles over Darwin (Engels)
    Complete werken van Darwin online (Engels)


    De evolutietheorie
    Eenmaal weer thuis deed Darwin de ontdekkingen die hem op het spoor van de evolutietheorie zette. Aan zijn collectie van de Galápagos eilanden (vulkanische eilanden 900 km van de westkust van Zuid-Amerika) zag hij dat de meeste soorten die hij daar verzameld had nergens anders ter wereld voorkomen. Toch lijken zij wel een beetje op soorten van het Zuid-Amerikaanse vasteland. Zou het mogelijk zijn dat planten en dieren van de ene plek naar de andere plek verhuizen en zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving? Darwin dacht van wel, maar was terughoudend met het introduceren van zijn theorie in de samenleving.



    Een van de diersoorten die Darwin op het idee van evolutie brachten, waren de vinken op de Galápagos eilanden. Op het ene eiland zag hij een vink met een scherpe, spitse snavel. Op het andere eiland trof Darwin nagenoeg dezelfde vink aan, maar dan met een stompe snavel. Klaarblijkelijk was er ooit één soort vink, die zich door de verschillende omstandigheden op de beide eilanden net iets anders had ontwikkeld - oftewel: net iets anders was geëvolueerd.


    Pas in 1959 publiceerde Darwin zijn ‘On the origin of species’. In dit werk maakte de natuurwetenschapper twee belangrijke punten. Elke soort die op dit moment op aarde leeft, is ontstaan uit een voorouder (met andere woorden: soorten zijn geleidelijk ontstaan). Een groep planten of dieren kan veranderen doordat sommige individuen gunstige eigenschappen hebben en daardoor meer nakomelingen krijgen dan anderen (voortbestaan van de best passende of ook wel survival of the fittest). Dit mechanisme staat bekend als natuurlijke selectie en zorgt er uiteindelijk voor dat soorten aangepast raken aan hun omgeving. De combinatie van deze twee punten vormt de basis van de evolutietheorie.



    Geen twee wezens zijn hetzelfde. Dat komt ten eerste natuurlijk doordat we een combinatie zijn van de genen van onze vader en onze moeder. Maar er kan ook nog iets anders gebeuren: per ongeluk verandert een stukje van onze genetische code. Zo'n toevallige verandering noemen we een mutatie. Meestal is die mutatie niet handig of zelfs schadelijk. Dan is de kans niet groot dat hij wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Maar als die mutatie er toevallig voor zorgt dat je beter aan je omgeving aangepast bent, dan heb je juist meer kans dat je veel nakomelingen krijgt die ook die mutatie hebben. Gefeliciteerd! Je kinderen zijn zojuist een beetje geëvolueerd.


    Meer over evolutie:
    Survival of the fittest? (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Complexe evolutie (Kennislinkartikel)
    Wandelen door de evolutie (Kennislinkartikel van Universiteit Leiden)
    Natuurlijke selectie onder de loep (Kennislinkartikel ism NIBI)
    De buitenaardse blik op evolutie herzien (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Breaking the law (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Evolutie op het hoogste niveau: het ontstaan van nieuwe soorten (Kennislinkartikel ism NIBI)
    De evolutie van genen (Kennislinkartikel ism NIBI)


    Van oersoep tot moderne mens
    Darwin stelde dat elke soort is ontstaan uit een voorouder. Dit betekent dat we de stamboom van het leven op aarde moeten kunnen reconstrueren van oersoep tot moderne mens. De aarde ontstond ongeveer 4,5 miljard jaar geleden, maar was toen nog onbewoonbaar. Onze planeet werd gebombardeerd door rotsen, afkomstig van de vorming van de rest van het zonnestelsel. De extreme hitte die hierbij vrijkwam, zorgde ervoor dat zeeën en oceanen niet ontstonden.



    Darwin had ongelijk

    Darwin dacht dat er één enkele voorouder was. Vanuit deze voorouder – de stam van de ‘tree of life’ - waren alle levende soorten – de takken - ontstaan. Zodra een soort zich splitste in twee nieuwe soorten, kwamen die nooit meer bij elkaar. Op de afbeeldingen zie je een pagina uit zijn notitieboek waarin hij dat idee voor zichzelf op papier zette.

    Ondertussen weten we dat dit niet helemaal klopt. Zo wisselen microbes van verschillende soorten links en rechts toch stukjes genetisch materiaal uit. En dat geldt niet alleen voor microben. Ook zoogdieren van twee soorten kunnen DNA uitwisselen. Dat doen ze op de ‘ouderwetse’ manier: door samen kinderen te maken. Zo zijn er aanwijzingen dat de homo erectus en de neanderthalers samen succesvol hybride nakomelingen kregen.

    Bron: Why Darwin was wrong about the tree of life (New Scientist, 21-1-2009)


    Ongeveer 3,9 miljard jaar geleden was de stenenregen ten einde en koelde de aarde langzaam af naar een temperatuur waarbij vloeibaar water voorkwam. Vlak daarna ontwikkelden zich waarschijnlijk ook de eerste tekenen van leven. Het gaat voornamelijk om eencelligen zonder celkern (prokaryoten) die leven van koolstofdioxide en zuurstof uitstoten in de atmosfeer: cyanobacteriën. 2,7 miljard jaar geleden hadden deze cyanobacteriën zoveel zuurstof geproduceerd dat veel meer levensvormen een kans kregen.


    Meer over ontstaan van het leven:
    De oorsprong van het leven (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Ontstaan van RNA en DNA (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Het ontstaan van leven in een sodaoceaan (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Zuurstofrijke supercontinenten (Kennislinkartikel)
    Het eerste dier op aarde (Kennislinkartikel van Geonieuws)
    Proef voor fabriceren van kunstmatig 'eerste leven' mislukt (Kennislinkartikel van Geonieuws)


    Al snel ontstonden eencelligen met een celkern (eukaryoten). 1,2 miljard jaar geleden voegden ook de meercelligen zich bij het leven op aarde. Dit gaf aanleiding voor het in gang zetten van de Cambrium explosie (543-510 miljoen jaar geleden) waarin de basis werd gelegd voor het ontstaan van de meeste moderne diergroepen. In de perioden daarna koloniseerden de eerste planten, schimmels en dieren het land. Op de komst van de zoogdieren moeten we wachten tot ongeveer 60 miljoen jaar geleden. Wijzelf zijn pas ontstaan ten tijde van de ijstijden (tussen 1,8 en 0,01 miljoen jaar geleden).



    Meer over evolutie van het leven:
    De evolutie van het plantenrijk (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Stamboom van het leven verliest tak (Kennislinkartikel)
    Nieuwe overgangsvorm van vis naar landdier (Kennislinkartikel)
    Evolutie van vin naar voet (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Een nieuwe ijstijd? (Kennislinkartikel van Universiteit Leiden)
    Mitochondriën vertellen over de evolutie (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Het aanpassingsvermogen van zeehonden (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)


    Over mensen en apen
    Darwin meende dat ook de mens een product is van evolutie. Wij zouden zijn ontstaan uit een aapachtige voorouder. Het belangrijkste kenmerk van de groep apen, mensapen en mensen is de opponeerbare duim. Daarmee hebben soorten uit deze groep als enige de mogelijkheid om met hun duim de topjes van iedere vinger aan te raken. Deze eigenschap is waarschijnlijk ontstaan als aanpassing aan het leven in bomen, maar wordt door de moderne mens benut voor precisie bij het werken met voorwerpen. Mensapen zijn 25 tot 30 miljoen jaar geleden afgesplitst van de oude wereld (Afrika en Azië) apen. Uit DNA-onderzoek blijkt dat mensen het dichtst bij chimpansees en bonobo’s staan (met beide mensapen delen we 98 procent van ons DNA). De laatste gemeenschappelijke voorouder van mensaap en mens leefde waarschijnlijk vijf tot zeven miljoen jaar geleden.



    De stamboom van de mensapen. Van de gemeenschappelijke voorouder splitste zich als eerste een aapsoort af, die zich sindsdien heeft ontwikkeld tot orang oetan. De volgende tak is voor de hedendaagse gorilla's. De moderne mens is het meest verwant met de chimpansee en de bonobo. Het is overigens erg waarschijnlijk dat er ooit nog meer mensaapachtige soorten zijn geweest, die ondertussen zijn uitgestorven.


    Meer over mensen en apen:
    98% aap (Kennislinkartikel)
    Notenkrakende gorilla veroorzaakt discussie rond evolutie (Kennislinkartikel)
    De mens als foetale aap (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Gezichtsherkenning aap en mens hetzelfde (Kennislinkartikel)
    Stenen werktuigen waarschijnlijk niet door de mens uitgevonden (Kennislinkartikel van Geonieuws)
    Betty bezit een menselijke gave (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Evolutie en het ontstaan van de schroevendraaier (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Moleculaire biologie en paleontologie (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Op zoek naar het verschil (Kennislinkartikel van Bionieuws)
    Chimpansees gebruiken al lang gereedschap (Kennislinkartikel ism NIBI)


    Evolutie van de moderne mens
    De oudste mensachtigen behoorden tot de groep van de Australopithecus soorten. Deze groep ontstond vier miljoen jaar geleden en ontwikkelde het lopen op twee voeten. Er waren robuuste Australopithecus met sterke kaken en grote tanden, aangepast aan het eten van hard voedsel. Daarnaast leefden ook dunne, slanke soorten waarvan het gebit voornamelijk zacht voedsel verwerkte. Uit deze laatste groep zijn vermoedelijk de mensachtige soorten van de groep Homo ontstaan. Dit gebeurde ongeveer 2,5 miljoen jaar geleden.



    Lucy in the sky with diamonds

    Op de afbeelding zie je de reconstructie van een vrouwelijke Australopithecus afarensis. Het meest bekende lid van deze voorouder is waarschijnlijk Lucy. Ze is genoemd naar het Beatlenummer 'Lucy in the sky with diamonds', dat op de avond dat ze werd ontdekt opstond in het kamp van de vinders van haar skelet.

    Overigens zijn er wetenschappers, zoals de Amerikaanse archeoloog Lori D. Hager - die betwijfelen of Lucy wel echt een vrouw is. De voornaamste reden om dit aan te nemen is dat ze, hoewel volwassen, toch behoorlijk klein is. Dat past in de theorie dat bij de a. afarensis mannen veel groter en sterker waren dan vrouwen. Helaas zijn er maar een paar exemplaren van a. afarensis gevonden, dus er iets niet veel vergelijkingsmateriaal. Dat maakt de conclusie dat Lucy een vrouw was omdat ze klein was extra dubieus, aldus Hager. Je gebruikt dan namelijk je theorie om dezelfde theorie te bevestigen.

    Bij de latere voorouders van de mens - die tot het geslacht homo behoren is het gemakkelijker om te zien of een skelet aan een vrouw toebehoort. Omdat deze vroege mensen al hele grote schedels hebben zijn de heupen van de vrouw breder dan die van de man, zodat ze een baby met een groot hoofd kon baren.



    Zo heeft de stamboom van de moderne mens en haar voorouders er waarschijnlijk uitgezien. Het is voor wetenschappers lastig om dit precies te weten, omdat er maar zo weinig skeletten van onze voorouders gevonden zijn. Bovendien zouden er nog best meer mensensoorten geweest kunnen zijn, waarvan de resten (nog) niet zijn gevonden.


    Ergens tussen 1,8 en 500.000 jaar geleden was Homo erectus de eerste soort die Afrika verliet en Azië (en waarschijnlijk later ook Europa) koloniseerde. In Europa vormde erectus de voorouder van de Neanderthaler die 200.000 tot 40.000 jaar geleden ontstond. Ook vanuit Afrika ging de evolutie van de mens intussen door. De moderne mens (Homo sapiens) verspreidde zich over de hele wereld door een tweede massale migratie vanuit Afrika, 100.000 jaar geleden. Deze groep verdreef regionale populaties (zoals de Neanderthalers in Europa), zodat uiteindelijk alle mensen van dezelfde voorouder afstammen. Dit scenario staat bekend als de ´Out of Africa´ theorie en wordt onderschreven door het meeste moderne DNA/onderzoek.



    De verspreiding van homo sapiens over de planeet. In het rood de homo sapiens, in het geel de neanderthalers en in het groen de vroege homoniden, zoals homo erectus en homo ergaster.


    Meer over evolutie van de moderne mens:
    Ook Neanderthaler had grote hersenen (Kennislinkartikel)
    Rechtshandigheid en taal in de evolutie (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Egyptische grotbewoners (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Schudden aan de menselijke stamboom (Kennislinkartikel ism Marco van Kerkhoven)
    Uit eten in de steentijd (Kennsilinkartikel)
    Datering van oude fossielen (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Nieuwe prehistorische ‘hobbit’ uit Micronesië (Kennislinkartikel van Geonieuws)
    Nieuwe schedel van de Javamens gevonden (Kennislinkartikel van Natuurwetenschap en Techniek)
    De prijs van de menselijke evolutie (Kennislinkartikel)
    Voorouder mens at al gekookt voedsel (Kennislinkartikel)
    Micro-RNA’s maken de mens (Kennislinkartikel van Bionieuws)
    Evolutie mens versnelt (Kennislinkartikel)
    Oermens wel of géén Afrikaan? (Kennislinkartikel van Universiteit Leiden)
    ‘Genoom van Nederland’ gekraakt (Kennislinkartikel)


    Wetenschap na Darwin
    Tegenwoordig weten we dat DNA en genen belangrijk zijn bij het bepalen van evolutie. Darwin besefte wel dat er voor natuurlijke selectie een soort erfelijkheid nodig was, maar had op dat moment nog geen idee hoe dit eruit kon zien. In 1865 publiceerde Gregor Mendel zijn beroemde erfelijkheidswerk. Begin twintigste eeuw werd ingezien dat de natuurlijke selectie van Darwin een genetische basis moest hebben. Alleen de best passende genen worden doorgegeven aan de volgende generatie. Vanaf dat moment kwamen ook termen als ‘kin selection’ (oma investeert in de verzorging van kleinkinderen, omdat een kwart van haar genen daardoor in de populatie blijft) en ‘ the selfish gene’ (evolutie werkt niet ten gunste van het voortbestaan van de soort, maar is slechts gericht op het doorgeven van gunstige genen).


    Kijk hier het filmpje The Fifth Ape (1/5) - Richard Dawkins
    Gelukkig zijn we na Darwin niet opgehouden met nadenken over de evolutie. In deze documentaire legt evolutiebioloog Richard Dawkins - bekend van zijn 'zelfzuchtige genen'-theorie en ook wel Darwin's pitbull genoemd - onder meer uit wat we na Darwin nog allemaal te weten zijn gekomen over de evolutie van de moderne mens.

    Ook andere wetenschappelijke vakgebieden maken dankbaar gebruik van Darwin’s werk. Zo is er de sociobiologie dat probeert menselijk gedrag te verklaren aan de hand van evolutie. De astrobiologie kijkt naar de mogelijkheden voor het ontstaan en ontwikkelen van leven op andere planeten. En dan is er nog de evolutionaire geneeskunde. Deze discipline zoekt verklaringen voor het voorkomen van bepaalde moderne ziekten en bestudeert ook de evolutie van allerlei ziekteverwekkende micro-organismen. Kortom 150 jaar na het verschijnen van zijn werk vormt Darwin nog steeds een inspiratiebron voor de moderne wetenschap.


    Evolutie en sociobiologie:
    Misdaad en menselijke evolutie (Kennislinkartikel van Cicero)
    Evolutionaire verklaringen voor menselijk gedrag (I) (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Evolutionaire verklaringen voor menselijk gedrag (II) (Kennislinkartikel ism NIBI)
    Evolutionaire verklaringen voor menselijk gedrag (III) (Kennislinkartikel ism NIBI)


    Evolutie en astrobiologie:
    Veerpontjes voor leven tussen Mars en aarde (Kennislinkartikel van UvA)
    Korstmos overleeft ruimtereis (Kennislinkartikel van ESA)
    Leven uit de ruimte (Kennislinkartikel van Natuur en Techniek)
    Koolstofdioxide ontdekt op verre planeet (Kennislinkartikel)
    Teken van leven (Kennislinkartikel)


    Evolutie en geneeskunde:
    Op consult bij dokter Darwin (Kennislinkartikel)
    Waarom we nog steeds een blinde darm hebben (Kennislinkartikel van Bionieuws)


    Evolutie en psychologie:
    Waarom mannen en vrouwen even goed kunnen inparkeren... (Kennislinkartikel)
    De evolutie van god
    De prijs van menselijke evolutie (Kennislinkartikel)
    Jongetjesaap speelt liever met autootjes (Kennislinkartikel)
    Uit eten in de steentijd (Kennislinkartikel)


    Meer weten over het Darwinjaar en evolutie?
    Het hele jaar door zijn er allerlei activiteiten die te maken hebben met Darwin en de evolutie. Ook Kennislink doet mee - zo bespreken we op de pagina gedragswetenschappen elke week een boek over evolutie. Een link naar de Nederlandse website over het Darwinjaar en de reeds besproken boeken vind je hieronder.


    Algemene website over het Darwinjaar 2009
    Boeken over de evolutie

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_65714361
    Zo dat is een aardig uitgebreid stukje informatie.

    Nog een interessant recent onderzoek:
    quote:
    A research team at the Broad Institute of Harvard and MIT and Beth Israel Deaconess Medical Center has uncovered a vast new class of previously unrecognized mammalian genes that do not encode proteins, but instead function as long RNA molecules.

    Their findings, published in the February 1st advance online issue of the journal Nature, demonstrate that this novel class of "large intervening non-coding RNAs" or "lincRNAs" plays critical roles in both health and disease, including cancer, immune signaling and stem cell biology.

    Standard "textbook" genes encode RNAs that are translated into proteins, and mammalian genomes harbor about 20,000 such protein-coding genes. Some genes, however, encode functional RNAs that are never translated into proteins. These include a handful of classical examples known for decades and some recently discovered classes of tiny RNAs, such as microRNAs.

    [..]

    By contrast, the newly discovered lincRNAs are thousands of bases long. Because only about ten examples of functional lincRNAs were known previously, they seemed more like genomic oddities than critical components. The new Nature study shows that there are actually thousands of such genes and that they have been conserved across mammalian evolution.

    [..]

    To uncover this large collection of new genes, the Broad scientific team looked not at the RNA molecules themselves but at telltale signs in the DNA called chromatin modifications or epigenomic marks. They searched for genomic regions that have the same chromatin patterns as protein-coding genes, but do not encode proteins. By surveying the genomes of four different types of mouse cells (including embryonic stem cells and cells from various tissue types), they found an astounding 1,586 such loci that had not been previously described. The researchers also found that the vast majority of these genomic regions are transcribed into lincRNAs, and that these are conserved across mammals.

    "The epigenomic marks revealed where these genes were hiding," said Mitch Guttman, a MIT graduate student working at the Broad Institute. "Analysis of their sequence then revealed that the genes are highly conserved in mammalian genomes, which strongly suggested that these genes play critical biological functions."

    By correlating the expression patterns of lincRNAs in various cell types with the expression patterns of known critical protein-coding genes in those same cells, the scientists observed that lincRNAs likely play critical roles in helping to regulate a variety of different cellular processes, including cell proliferation, immune surveillance, maintenance of embryonic stem cell pluripotency, neuronal and muscle development, and gametogenesis. Further experimental evidence from several of the identified lincRNAs verified these observations.

    Because of the stringent experimental conditions imposed by the researchers in identifying the 1,600 lincRNAs in the Nature study, it is likely that there are many more lincRNA genes hiding in plain sight in the genome, as well as other RNA-encoding genes that are as important to genome function as their better-recognized protein-coding counterparts.
    Abstract van de paper:
    quote:
    Guttman, M. et al. (2009) Chromatin signature reveals over a thousand highly conserved large non-coding RNAs in mammals. Nature, advance online

    There is growing recognition that mammalian cells produce many thousands of large intergenic transcripts. However, the functional significance of these transcripts has been particularly controversial. Although there are some well-characterized examples, most (>95%) show little evidence of evolutionary conservation and have been suggested to represent transcriptional noise5, 6. Here we report a new approach to identifying large non-coding RNAs using chromatin-state maps to discover discrete transcriptional units intervening known protein-coding loci. Our approach identified approx1,600 large multi-exonic RNAs across four mouse cell types. In sharp contrast to previous collections, these large intervening non-coding RNAs (lincRNAs) show strong purifying selection in their genomic loci, exonic sequences and promoter regions, with greater than 95% showing clear evolutionary conservation. We also developed a functional genomics approach that assigns putative functions to each lincRNA, demonstrating a diverse range of roles for lincRNAs in processes from embryonic stem cell pluripotency to cell proliferation. We obtained independent functional validation for the predictions for over 100 lincRNAs, using cell-based assays. In particular, we demonstrate that specific lincRNAs are transcriptionally regulated by key transcription factors in these processes such as p53, NFkappaB, Sox2, Oct4 (also known as Pou5f1) and Nanog. Together, these results define a unique collection of functional lincRNAs that are highly conserved and implicated in diverse biological processes.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_65718319
    Ik had het kort geleden over de EO.

    Vanavond bij heeft boegbeeld Andries Knevel in een uitzending gezegd dat hij eindelijk de evolutietheorie als wetenschappelijk feit accepteert. Hij las een verklaring voor en gaf toe dat hij het in het verleden fout had. Ik vond het wel een mooi moment. +1 voor mr knevel en zijn moed om dit te doen.

    Oh en ExperimentalFrentalMental: Prachtige post. Ik heb hem gebookmarked om later nog eens terug te vinden want zoveel links, die kan ik niet allemaal lezen, maar er zitten er vast wel een paar bij die me nog van pas komen. Bedankt
    "Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
      woensdag 4 februari 2009 @ 01:15:53 #30
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_65718720
    quote:
    Op woensdag 4 februari 2009 00:54 schreef vaarsuvius het volgende:
    Ik had het kort geleden over de EO.

    Vanavond bij heeft boegbeeld Andries Knevel in een uitzending gezegd dat hij eindelijk de evolutietheorie als wetenschappelijk feit accepteert. Hij las een verklaring voor en gaf toe dat hij het in het verleden fout had. Ik vond het wel een mooi moment. +1 voor mr knevel en zijn moed om dit te doen.
    Ja, dat was een mooi gebaar. Het sterke aan de uitzending was dat het enkele Christenen overtuigend liet aan het woord liet komen waarom voor hen evolutie & geloof prima te combineren was, waarom ook Genesis letterlijk lezen niet zo’n goed idee was, maar het jammere vond ik dat wat ouder creationistisch materiaal uit de jaren 70 werd getoond zonder dat nu werd verteld waarom dit precies fout was.

    Een argument dat evolutie vanwege de tweede hoofdwet van de thermodynamica niet kan klinkt denk ik heel interessant in de oren van leken, en het voorbeeld van de toren die instort, daar is ook wat voor te zeggen, maar de grap is juist dat die hoofdwet niet voor een open systeem zoals de aarde geldt. Twijfelaars zien in zulke opmerkingen allicht hun oude opvattingen bevestigd zonder dat hun nu wordt verteld wat er niet aan klopt.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_65719352
    quote:
    Op woensdag 4 februari 2009 01:15 schreef Iblis het volgende:
    . Twijfelaars zien in zulke opmerkingen allicht hun oude opvattingen bevestigd zonder dat hun nu wordt verteld wat er niet aan klopt.
    Twijfelaars komen er wel, elke dag, elk uur worden ze omringd door een wereld die meer en meer laat zijn dat evolutie klopt en waarin kennis meer en meer toegankelijk wordt (Go Go Internet) Een ieder die twijfelt en bij zijn verstand is , gaat overtuigt worden.


    Het probleem is het groepje hardnekkige fanatici, en die overtuig je ook niet als de EO er een paar zinnetjes over uit in hun uitzending.
    "Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
      woensdag 4 februari 2009 @ 02:20:04 #32
    128155 Fir3fly
    Goodnight everybody!
    pi_65719430
    Fascinerend topic. Doorlees tvp.
    And if you listen very hard
    The tune will come to you at last
    When all are one and one is all
    To be a rock and not to roll
      woensdag 4 februari 2009 @ 08:57:59 #33
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_65721368
    Gisteren EO gekeken?
    quote:
    't Zal je maar gebeuren (EO)
    Afl.: Geloof in de schepping? 200 jaar na Darwin maken we de stand van zaken op rond schepping en evolutie. De onderliggende vragen over het verband tussen geloof en wetenschap komen aan de orde. Het orthodoxe volksdeel hangt in overgrote mate het scheppingsgeloof aan, maar is dit niet al lang achterhaald door de wetenschap? Hoe verhouden geloof en wetenschap, schepping of evolutie zich ruim 2000 jaar na Christus, 200 jaar na Darwin? Wie moeten wij geloven?
    Alwaar Andries Knevel (!!) een document ondertekende waarin hij verklaart: evolutie voor waar aan te nemen. Id en creationisme te verwerpen en toe te geven daarin anderen in te hebben misleid.

    De EO is veranderd in een clubje Theistische Evolutionisten. Wat we moeten doen is evolutie loskoppelen van het atheistische gedachtengoed - riepen ze. Oh - de ironie! De gelovigen zijn juist diegenen die evolutie hebben gekoppeld aan atheisme.

    Oh - wat vind ik dit mooi....
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
      woensdag 4 februari 2009 @ 14:47:03 #34
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_65732498
    Nieuwe transitionele vorm in de evolutie van de Walvis gevonden....
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
    pi_65786626
    quote:
    Op woensdag 4 februari 2009 08:57 schreef wijsneus het volgende:
    Gisteren EO gekeken?
    [..]

    Alwaar Andries Knevel (!!) een document ondertekende waarin hij verklaart: evolutie voor waar aan te nemen. Id en creationisme te verwerpen en toe te geven daarin anderen in te hebben misleid.

    De EO is veranderd in een clubje Theistische Evolutionisten. Wat we moeten doen is evolutie loskoppelen van het atheistische gedachtengoed - riepen ze. Oh - de ironie! De gelovigen zijn juist diegenen die evolutie hebben gekoppeld aan atheisme.

    Oh - wat vind ik dit mooi....
    De axioma's van de wetenschap schurken toch bovendien tegen die van de schepping aan. Wat te denken van het idee dat het hele universum samenhangt met een uniforme set aan natuurwetten?

    Rabijn Maimonides had de theologische stelregel "als feiten en logica in tegenspraak zijn met het heilige schrift, dan is het heilige schrift symbolisch bedoeld". Ik zie de wetenschap en de rede dus niet bedreigd door godsdienst, hooguit door fundamentalisme.
    quote:
    Op maandag 2 februari 2009 04:53 schreef vaarsuvius het volgende:
    Prachtige utizending van David Attenborough gisteravond weer op de BBC. in een uur Darwin uitgelegd zonder dat het te moeilijk werd, maar toch met alle belangrijke zaken erin. BBC kwaliteit. Waarom hebben we dat niet in Nederland?
    Evolutie is niet zo ingewikkeld om te begrijpen of te bewijzen. Zie http://evolutietheorie.net voor een minimalistische uitleg.
    Ik geef louter meningen, ik geef geen advies. Aan mijn uitingen op internet kunnen geen rechten worden ontleend.
      vrijdag 6 februari 2009 @ 08:33:24 #36
    52164 pfaf
    pfief, pfaf, pfoef!
    pi_65789591
    quote:
    Op donderdag 5 februari 2009 23:54 schreef droom_econoom7 het volgende:

    [..]

    Evolutie is niet zo ingewikkeld om te begrijpen of te bewijzen.
    Zou je denk ja. Toch denkt bijna iedereen dat ‘soort’ een strikt definieerbare afgebakende organismekwalificatie is. Om nog maar te zwijgen over het “WE STAMMEN VAN DE APEN AF!!!” verhaal, waarbij bijna iedereen een chimpansee als voorouder ziet.
    pi_65826246
    quote:
    Op vrijdag 6 februari 2009 08:33 schreef pfaf het volgende:

    [..]

    Zou je denk ja. Toch denkt bijna iedereen dat ‘soort’ een strikt definieerbare afgebakende organismekwalificatie is. Om nog maar te zwijgen over het “WE STAMMEN VAN DE APEN AF!!!” verhaal, waarbij bijna iedereen een chimpansee als voorouder ziet.
    Dat we van chimpansees afstammen is natuurlijk niet waar, maar ik vind het wel vermoeiend dat als iemand claimt 'we stammen van apen af' (dus zonder lidwoord), er meteen zo'n politiek-correcte reactie moet komen als 'nee, we hebben een gemeenschappelijke voorouder'.
    Sinterklaas, Sinterklaas, en NATUURLIJK ZWARTE PIET!
    pi_65850055
    Ik hou het meestal op: we zijn een aap. Naast Pan Troglodytes (chimpanzee) en Pan Paniscus (bonobo) zijn wij Pan Narrans (de mens, de verhalen vertellende aap)

    Naar: Ian Steward en Jack Cohen in samenwerking met Terry Pratchett in The Science of Discworld.
    "Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
    pi_65961877
    Zojuist in Een Vandaag: een stukje over het 150 jarig bestaan van Darwin's Evolutietheorie. Uiteraard iets te veel aandacht besteed aan creationisten. En erger nog: binnenkort worden er 7 miljoen anti-evolutie plamfetten verspreid door heel Nederland.

    Uitzending is nog niet online, maar zal hier denk ik verschijnen.
    beter een knipoog dan een blauw oog
    pi_65966958
    Nog een aantal recente stukjes van ScienceDaily:
    quote:
    Rapidly Evolving Gene Contributes To Origin Of Species

    ScienceDaily (Feb. 7, 2009) — A gene that helped one species split into two species shows evidence of adapting much faster than other genes in the genome, raising questions about what is driving its rapid evolution.

    The paper in the Feb 5 issue of Science shows that the gene has connections to another previously identified "speciation gene." Both genes code for key proteins that control molecular traffic into and out of a cell's nucleus. The researchers believe an arms race of sorts inside the cell drives these genes to evolve rapidly—and as a consequence makes closely related species genetically incompatible with one another.

    "When we cross two species of fruit fly, which had split from one another 3 million years ago, some of the hybrid offspring die," says Daven Presgraves, professor of biology at the University of Rochester and Grass Fellow at the Radcliffe Institute for Advanced Study at Harvard University. "This tells us that genes from one species are no longer compatible with genes from the other species. We've now found that a functionally related group of genes is responsible, with different versions of the genes having evolved in the two species. And just as Darwin predicted 150 years ago, they evolved by natural selection."

    Presgraves has some ideas why two of the genes in particular, called Nup160 and Nup96, have evolved so quickly: they act as gatekeepers of a cell's nucleus, a favorite target for viruses and even malicious genes within the fly's own genome. Presgraves says that these genes probably experience constant assault and thus must constantly adapt. That these genes also prevent genetic mixing between closely related species is incidental—the origin of new species is just a by-product of evolutionary arms races, he says.

    When two populations become separated by a geographic barrier—a mountain range or an ocean—they evolve independently. Presgraves and his graduate student Shanwu Tang studied a fruit fly species from Madagascar that long ago become separated from its sister species in Africa. Separated by an expanse of the Indian Ocean, the two independently evolving species accumulated genetic differences. Tang and Presgraves's unexpected finding, however, was that in both species, the Nup160 and Nup96 genes became so different so quickly that they are no longer compatible.

    "When the same genes in two different species evolve quickly, they become so different that they can be incompatible," says Tang. "The genes from one species can't talk to the genes in the other species any more."
    quote:
    Biologists Find Gene Network That Gave Rise To First Tooth

    ScienceDaily (Feb. 10, 2009) — A new paper in PLoS Biology reports that a common gene regulatory circuit controls the development of all dentitions, from the first teeth in the throats of jawless fishes that lived half a billion years ago, to the incisors and molars of modern vertebrates, including you and me.

    "It's likely that every tooth made throughout the evolution of vertebrates has used this core set of genes," said Gareth Fraser, postdoctoral fellow at Georgia Tech's School of Biology.

    The first vertebrates to have teeth were a group of eel-like jawless fish known as the conodonts that had teeth not in their mouth, but lining the throat. This particular group is long since extinct, but some modern fish retain teeth in the throat (pharynx). Dr. Fraser and colleagues studied tooth formation in a group of fish known for their rapid rate of evolution, the cichlids of Africa's Lake Malawi. The cichlids have teeth both in their oral jaws, like humans, and deep in their throats on a pharyngeal jaw. A co-author of the paper, Darrin Hulsey, first identified a surprising positive correlation between the number of teeth in the oral jaw and in the throat in these fish.

    "Originally, I thought there wouldn't be a correlation due to the developmental differences and the evolutionary distinction between the two jaw regions, but it turns out there is," explained Fraser. "So fish that have fewer oral teeth also have fewer pharyngeal teeth. This shows that on some level there's a genetic control that governs the number of teeth in both regions."

    The team investigated what this control might be by using a technique localizing gene expression in the cells during tooth development, known as in situ hybridization, and found that a common genetic network governs teeth in the two locations.

    "So seemingly, regardless of where you grow a tooth, whether it's in the jaw or the pharynx, you use the same core set of genes to do it," said co-author J. Todd Streelman. "We also think it's probable that this network is not just acting in teeth, but also in other similarly patterned structures like hair and feathers."
    quote:
    Deducing Diet Of Prehistoric Hominid With Mathematical Models

    ScienceDaily (Feb. 11, 2009) — In an unusual intersection of materials science and anthropology, researchers from the National Institute of Standards and Technology (NIST) and The George Washington University (GWU) have applied materials-science-based mathematical models to help shed light on the dietary habits of some of mankind’s prehistoric relatives. Their work forms part of a newly published, multidisciplinary analysis of the early hominid Australopithecus africanus by anthropologists at the State University of New York at Albany and elsewhere.

    [..]

    A. africanus presented a puzzle. Classical analysis of the skull—large molars and premolars with thick enamel, thick heavy jawbones, strong chewing muscles as evidenced by their anchor points on the bone—pointed to a diet of small, hard seeds. The finite-element analysis threw a spanner in the works. It suggested that A. africanus’s facial and jaw anatomy was optimized to handle stress on the premolars, teeth located farther forward in the mouth and most useful for chewing larger hard objects. But recent studies had shown that the teeth lacked the microscopic wear patterns characteristic of chewing hard objects, a contradiction.

    Here, work by NIST researcher Brian Lawn and a group at GWU headed by Peter Lucas came in handy. Driven by an interest in tooth restoration materials, they had been studying teeth using fracture mechanics, a field that considers how materials fail under excessive loads. “Our analytical approach produces equations that predict how each mode of damage will occur under different conditions and this enables us to determine trends for different tooth sizes, different food sizes, different food hardness and so on,” explained Lawn. “What they show is that, under some conditions, teeth will actually fracture before they wear.” This explained the absence of microwear patterns in the teeth, which would normally not be used for chewing small hard seeds. “A lot of people have thought the most important part of the survival of the tooth is wear, but it’s now becoming evident that the fracture properties are also very important because there’s a limit to the force that you can apply. Wear is important, but when you start to bite on harder, larger objects, fracture becomes more important,” Lawn said.

    “This is a neat example of how really basic materials science—fracture mechanics—has important implications for biological sciences and anthropology,” Strait observed. In the bigger picture, said Strait, the new understanding about A. africanus’s diet may help to explain its successful adaptation to changing climates. A large hard nut that had to be cracked with the premolars may not have been a preferred meal, but it could be something to fall back on when other foods were scarce.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      donderdag 12 februari 2009 @ 08:56:00 #41
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_65975218
    Happy Darwin Day iedereen
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
    pi_66003721
    12-02-2009

    Een op drie studenten twijfelt aan Darwin



    Meer dan een derde van de studenten en medewerkers van de Wageningen Universiteit twijfelt aan de evolutieleer van Charles Darwin. Dat blijkt uit een enquête van het universiteitsblad Resource. Darwin werd donderdag tweehonderd jaar geleden geboren in Engeland.

    Binnen het onderwijsinstituut denkt 38 procent van de 630 ondervraagde studenten en medewerkers dat het leven op aarde niet uitsluitend te verklaren is door genetische variatie en natuurlijke selectie, zoals Darwin schreef. Toch gelooft niet iedere twijfelaar automatisch dat het leven en de aarde door een god zijn gemaakt. Van de ondervraagden gaf 28 procent aan te geloven in het creationisme; het ontstaan van het leven door een schepper.

    Van alle Nederlanders gelooft 22 procent niet in de evolutietheorie, bleek uit eerder onderzoek in Europa. Wageningse wetenschappers blijken tolerant jegens creationisten. Ongeveer 48 procent vindt dat creationisme een rol mag spelen in het academisch onderzoek en onderwijs.

    (DePers.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      donderdag 12 februari 2009 @ 22:31:52 #43
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_66004177
    38%!? Dat valt me niet mee.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
      donderdag 12 februari 2009 @ 23:02:58 #44
    52164 pfaf
    pfief, pfaf, pfoef!
    pi_66005229
    Tsja, in een ideale wereld zou het 100% zijn, maar het is nu eenmaal niet anders.
    pi_66007447
    Nee, valt niet mee.
    Ik vraag me trouwens ook af hoeveel procent van de mensen het idee hebben dat de kreet "the survival of the fittest" een kreet van Darwin is. (Dat omdat ik die kreet weer op het journaal hoorde noemen)
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_66024837
    Deze mag ook niet achterwege blijven:
    quote:
    Did Burst Of Gene Duplication Set Stage For Human Evolution?

    ScienceDaily (Feb. 12, 2009) — Roughly 10 million years ago, a major genetic change occurred in a common ancestor of gorillas, chimpanzees, and humans. Segments of DNA in its genome began to form duplicate copies at a greater rate than in the past, creating an instability that persists in the genome of modern humans and contributes to diseases like autism and schizophrenia. But that gene duplication also may be responsible for a genetic flexibility that has resulted in some uniquely human characteristics.

    "Because of the architecture of the human genome, genetic material is constantly being added and deleted in certain regions," says Howard Hughes Medical Institute investigator and University of Washington geneticist Evan Eichler, who led the project that uncovered the new findings. "These are really like volcanoes in the genome, blowing out pieces of DNA."

    Eichler and his colleagues focused on the genomes of four different species: macaques, orangutans, chimpanzees, and humans. All are descended from a single ancestral species that lived about 25 million years ago. The line leading to macaques broke off first, so that macaques are the most distantly related to humans in evolutionary terms. Orangutans, chimpanzees, and humans share a common ancestor that lived 12-16 million years ago. Chimps and humans are descended from a common ancestral species that lived about 6 million years ago.

    By comparing the DNA sequences of the four species, Eichler and his colleagues identified gene duplications in the lineages leading to these species since they shared a common ancestor. They also were able to estimate when a duplication occurred from the number of species sharing that duplication. For example, a duplication observed in orangutan, chimpanzees, and humans but not in macaques must have occurred sometime after 25 million years ago but before the orangutan lineage branched off.

    Eichler's research team found an especially high rate of duplications in the ancestral species leading to chimps and humans, even though other mutational processes, such as changes in single DNA letters, were slowing down during this period. "There's a big burst of activity that happens where genomes are suddenly rearranged and changed," he says. Surprisingly, the rate of duplications slowed down again after the lineages leading to humans and to chimpanzees diverged. "You might like to think that humans are special because we have more duplications than did earlier species," he says, "but that's not the case."

    These duplications have created regions of our genomes that are especially prone to large-scale reorganizations. "That architecture predisposes to recurrent deletions and duplications that are associated with autism and schizophrenia and with a whole host of other diseases," says Eichler.

    Yet these regions also exhibit signs of being under positive selection, meaning that some of the rearrangements must have conferred advantages on the individuals who inherited them. Eichler thinks that uncharacterized genes or regulatory signals in the duplicated regions must have created some sort of reproductive edge. "I believe that the negative selection of these duplications is being outweighed by the selective advantage of having these newly minted genes, but that's still unproven," he said.

    An important task for future studies is to identify the genes in these regions and analyze their functions, according to Eichler. "Geneticists have to figure out the genes in these regions and how variation leads to different aspects of the human condition such as disease. Then, they can pass that information on to neuroscientists and physiologist and biochemists who can work out what these proteins are and what they do," he says. "There is the possibility that these genes might be important for language or for aspects of cognition, though much more work has to be done before we'll be able to say that for sure."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      zaterdag 14 februari 2009 @ 05:13:28 #47
    203688 Drijfzand
    account closed
    pi_66047216
    quote:
    Op donderdag 5 februari 2009 23:54 schreef droom_econoom7 het volgende:

    [..]

    De axioma's van de wetenschap schurken toch bovendien tegen die van de schepping aan. Wat te denken van het idee dat het hele universum samenhangt met een uniforme set aan natuurwetten?

    Rabijn Maimonides had de theologische stelregel "als feiten en logica in tegenspraak zijn met het heilige schrift, dan is het heilige schrift symbolisch bedoeld". Ik zie de wetenschap en de rede dus niet bedreigd door godsdienst, hooguit door fundamentalisme.
    [..]

    Evolutie is niet zo ingewikkeld om te begrijpen of te bewijzen. Zie http://evolutietheorie.net voor een minimalistische uitleg.
    Deze vraagt enige verduidelijking:
    quote:
    In de natuur is de populatiegrootte van iedere organisme tamelijk constant, eventuele fluctuaties zijn aan een maximum gebonden.
    edit: of hoort een dergelijke vraag niet in dit topic thuis? (lees net de OP)

    [ Bericht 3% gewijzigd door Drijfzand op 14-02-2009 05:32:47 ]
    too much to do in the real world.
    pi_66122643
    Survival of the Weakest:
    quote:
    Survival Of The Weakest? Cyclical Competition Of 3 Species Favors Weakest As Victor

    ScienceDaily (Feb. 13, 2009) — The extinction of species is a consequence of their inability to adapt to new environmental conditions, and also of their competition with other species. Besides selection and the appearance of new species, the possibility of adaptation is also one of the driving forces behind evolution. According to the interpretation that has been familiar since Darwin, these processes increase the “fitness” of the species overall, since, of two competing species, only the fittest would survive.


    LMU researchers have now simulated the progression of a cyclic competition of three species. It means that each participant is superior to one other species, but will be beaten by a third interaction partner. “In this kind of cyclical concurrence, the weakest species proves the winner almost without exception,” reports Professor Erwin Frey, who headed the study. “The two stronger species, on the other hand, die out, as experiments with bacteria have already shown. Our results are not only a big surprise, they are important to our understanding of evolution of ecosystems and the development of new strategies for the protection of species.”

    Ecosystems are composed of a large number of different species, which interact and compete with one another for scarce resources. This competition between species in turn affects the probability with which the individual can reproduce and survive – a matter of life and death, as it were. All of these processes are also largely probabilistic and lead to fluctuations that ultimately lead to the extinction of species. We know that up to 50 species become extinct every day on Earth, which at this high rate can be attributed to the influence of man.

    Yet, the phenomenon of extinction of species itself cannot be avoided altogether – and is still only barely understood. Theoretical ecologists and biophysicists are therefore intensively researching conditions and mechanisms that affect the biodiversity of Earth. Cyclic dominance is a particularly interesting constellation of species competing with each other. It means that each participant is superior to one other interaction partner, but will be beaten by a third. In ecosystems, this would be three subpopulations – in the simplified model – which dominate in turn. In fact, communities of subpopulations following such rules have been identified in numerous ecosystems, ranging from coral reef invertebrates to lizards in the inner Coast Range of California.

    Such cyclical interaction is also familiarly termed “rock-paper-scissors” interaction. This is where the rock blunts the scissors, which cut the paper, which in turn wraps around the rock. Together, these non-hierarchical relationships form a cyclical motion. “The game can help describe the diversity of species,” explains Frey. “The background is a branch of mathematics called game theory, and in this case evolutionary game theory. It helps analyze systems that involve multiple actors whose interactions are similar to those in parlor games.”

    Using game theory, one can also study the collective development of populations. In their study, the scientists working with Frey developed elaborate computer simulations in order to calculate the probabilities with which species in cyclical competition will survive. The games started off with three species coexisting in the systems, and ran until two species became extinct – with the third being the only remaining survivors. “What we saw was that in large populations, the weakest species would – with very high probability – come out as the victor,” says Frey.

    This “law of the weakest” even held true when the difference between the competing species was slight. “This result was just as unexpected for us,” reports Frey. “But it shows once more that chance plays a big part in the dynamics of an ecosystem. Incidentally, in experiments that were conducted a couple of years ago on bacterial colonies, in order to study cyclical competition, there was one clear result: The weakest of the three species emerged victorious from the competition.”

    The project was supported by the cluster of excellence “Nanoinitiative Munich (NIM)”, of which Professor Erwin Frey is a principal investigator.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      maandag 16 februari 2009 @ 17:13:49 #49
    229690 Spougle
    Always do whatever's next
    pi_66125812
    Ik lees graag even mee
    pi_66154047
    Seven signs of evolution in action
    quote:
    Scientists around the world are celebrating the 200th birthday of British naturalist Charles Darwin, who was born on Feb. 12, 1809. Darwin’s groundbreaking 1859 book, “The Origin of Species,” proposed the theory that species evolve over time through the process of natural selection. Organisms most suited to their environment survive and reproduce, passing on their advantageous traits to offspring. Organisms that cannot compete go extinct. Though this theory remains a hot potato in the culture wars, it forms the foundation of modern biology.
    quote:
    Darwin's finches evolve


    The seed-crushing bills of little songbirds called finches, which were adapted to various niches throughout the Galapagos Islands, proved integral to the formulation of Darwin's theory of evolution by natural selection. And the birds haven't stopped evolving. For example, the medium ground finch (Geospiza fortis), shown here, recently downsized its beak to exploit small seeds more efficiently after a larger finch arrived on its island and began competing for food. The smaller beaks on the smaller birds allowed them to thrive, while the big birds ate all the big seeds and nearly went extinct, scientists say.
    quote:
    Humans influence natural selection


    Is human activity “natural”? Scientists say human activity is indeed affecting the evolution of other species. In one example, the human preference for large snow lotus plants, which are used in traditional Tibetan and Chinese medicine, has meant that only the smaller plants go to seed. Hence, the snow lotus is getting smaller. In another example, scientists have found that human preference for trophy game such as big fish and caribou is driving these species to become smaller and reproduce at younger ages.
    quote:
    Human evolution speeding up?


    With more people crowding into ever more ecological niches over the past 10,000 years, humans appear to be evolving more rapidly than in the distant past, according to scientists. What's more, as people adapt to different regions, cultures and diets, they are becoming increasingly different from people elsewhere. For example, Europeans have evolved a tolerance for dairy products into adulthood, whereas people in China and most of Africa have not.
    quote:
    Butterflies rapidly evolve resistance to killer bacteria


    A population of tropical butterflies on a South Pacific island evolved resistance to a killer bacteria in the span of a single year – a blink of the eye in evolutionary time. The bacteria infects females and selectively kills males before they hatch. The strategy reduced male Blue Moon butterflies to just 1 percent of the population. But just 10 generations later – a year's time – males made up nearly 40 percent of the population. Scientists said the rebound is due to the evolution of a so-called suppressor gene that keeps the killer bacteria in check.
    quote:
    Toxic toad evolves longer legs


    A toxic toad, introduced in 1936 to wipe out a beetle species wreaking havoc on Australia's sugar cane crop, has become an uncontrollable pest itself, evolving longer legs to help it hop across the country at an ever-increasing clip. For their first 20 years or so in the country, they spread at a pace of 6 miles per year. They now cruise at about 30 miles per year. Why? Researchers found that the toads leading the cross-country march had legs that were 6 percent longer than those of the stragglers. The added length gives more speed, which permits the long-legged toads to secure the best habitat at the newly conquered terrain.
    quote:
    Intermediate form supports flatfish evolution


    Flounder, sole, halibut and other flatfish have long struck biologists as evolutionary oddities: Both their eyes are on one side of the head, an adaptation that allows them to lie flat on the ocean bottom while keeping their eyes on the lookout for passing prey. The transition happens in the youth of flatfish, one eye migrating up and over the top of the head. Opponents of evolution argued that this curious anatomy could not have evolved gradually, as suggested by the theory of natural selection. That's because there would be no advantage for an intermediate form –a fish with an only partially migrated eye. But now scientists have found those intermediate forms in museum collections. The 50 million-year-old fossils, including Heteronectes chantei shown here, have a partially displaced eye.
    quote:
    Lizards lose limbs


    Australian lizards called skinks are dropping their limbs to become more like snakes. And, according to a genetic family tree, some skinks have gone snaky in just 3.6 million years, relatively fast in evolutionary time. Scientists said the skinks' lifestyle appears to be driving the change: They spend most of their time swimming through sand or soil. Limbs are not only unnecessary for this, they may be a hindrance. Once a skink goes snaky, they never go back, the researchers add. One of the snakelike skinks is shown here.
    http://www.msnbc.msn.com/id/29040024/
      dinsdag 17 februari 2009 @ 12:04:34 #51
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_66154246
    quote:
    Op dinsdag 17 februari 2009 11:58 schreef Triggershot het volgende:
    Seven signs of evolution in action
    Butterflies rapidly evolve resistance to killer bacteria

    A population of tropical butterflies on a South Pacific island evolved resistance to a killer bacteria in the span of a single year – a blink of the eye in evolutionary time. The bacteria infects females and selectively kills males before they hatch. The strategy reduced male Blue Moon butterflies to just 1 percent of the population. But just 10 generations later – a year's time – males made up nearly 40 percent of the population. Scientists said the rebound is due to the evolution of a so-called suppressor gene that keeps the killer bacteria in check.
    Hier zou ik toch geneigd zijn om te stellen dat waarschijnlijk een gedeelte van de populatie deze resistentie al bezat, en dat die resistentie nu vanwege die bacterie geselecteerd is, niet dat er binnen een jaar een ‘antwoord’ is geëvolueerd.

    Maar verder zijn dit altijd leuke voorbeelden.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_66154358
    quote:
    Op dinsdag 17 februari 2009 12:04 schreef Iblis het volgende:

    [..]

    Hier zou ik toch geneigd zijn om te stellen dat waarschijnlijk een gedeelte van de populatie deze resistentie al bezat, en dat die resistentie nu vanwege die bacterie geselecteerd is, niet dat er binnen een jaar een ‘antwoord’ is geëvolueerd.

    Maar verder zijn dit altijd leuke voorbeelden.
    Een evolutie in één lichaam of in één soort op korte termijn, ik begrijp je niet helemaal?
      dinsdag 17 februari 2009 @ 12:10:14 #53
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_66154440
    quote:
    Op dinsdag 17 februari 2009 12:07 schreef Triggershot het volgende:
    Een evolutie in één lichaam of in één soort op korte termijn, ik begrijp je niet helemaal?
    Ik vind dat het stukje een beetje suggereert alsof deze soort als antwoord op de aanwezigheid van de bacterie binnen een jaar tijd een nieuw gen heeft geëvolueerd dat deze bacterie in toom houdt. Dat is heel snel. Ik zou eerder verwachten dat dit gen al aanwezig was in de populatie, en dat het nu een heel sterk reproductief voordeel heeft.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_66363986
    23-02-2009

    De evolutie van god

    Over de hele planeet, in alle culturen, geloven mensen in een god of ‘iets hogers’. Dat komt omdat in de loop van miljoenen jaren ons brein zo is geëvolueerd. Wetenschappers zijn het echter oneens over de vraag waarom dat zo is gebeurd: was geloof goed voor onze overlevingskansen, of is ons gelovige brein een toevallig bijproduct van de evolutie? Eén ding is volgens de wetenschap zeker: een god had er zelf weinig mee te maken.

    In 1920 arriveerde Frank Hurley – een Australische wetenschapper – in een watervliegtuig op Nieuw-Guinea. De oorspronkelijke bewoners van dit eiland hadden nog nooit zoiets gezien. Ze dachten dat het vliegtuig een levend wezen was, en Hurley en zijn piloot werden verwelkomd als goden. Meer ‘goden’ volgden, die allerlei mysterieuze dingen deden. Ze hadden doosjes bij zich waar ze tegen praatten, en waar dan weer andere stemmen uitkwamen. Het leek wel op een soort ritueel. En als de ‘goden’ dit ritueel goed uitvoerden, werden er vrachtschepen met goederen gezonden door de andere goden.
    Vanuit ons moderne wereldbeeld klinkt het alsof de inwoners van Nieuw-Guinea niet bijster snugger waren. Wij weten immers dat een watervliegtuig geen magische vogel is, en dat mysterieuze, pratende doosje is een gewoon een radio. Maar, zo schrijft schrijver en uitvinder Arthur C. Clarke, “elke technologie die voldoende geavanceerd is, is niet te onderscheiden van magie”. En dus verklaarden de eilandbewoners wat zij zagen op die manier: magie, het werk van goden. Niet omdat ze dom waren, maar omdat in het menselijk brein nu eenmaal geneigd is om te geloven in iets hogers.



    Een kruis op één van de Vanuatu-eilanden, opgericht voor John Frum. De bewoners van dit eiland reageerden op zijn komst zoals de mensen op Nieuw-Guinea toen ze voor het eerst een witte man in een watervliegtuig zagen. Ze richtten een zogenaamde cargocultus op: wie in Frum geloofde, zou rijk en voorspoedig leven. Foto: Tim Ross


    Een aarde bevolkt met gelovige breinen
    Er is op aarde geen cultuur te vinden waarin geloof – in magie, in geesten, in goden – geen belangrijke rol speelt. Dat vertelt ons dat dit vermogen om te ‘geloven’ naar alle waarschijnlijkheid al vroeg in de evolutie van de mens is ontstaan. Toen onze gemeenschappelijke voorouders uit Afrika trokken en de continenten bevolkt raakten met homo sapiens, namen ze een gelovig brein met zich mee. Dat we erg verschillende dingen geloven, maakt daarbij weinig uit – dat is de culturele invulling van onze drang om iets hogers te herkennen in de wereld om ons heen.



    De verspreiding van homo sapiens over de planeet. Ons gelovige brein is waarschijnlijk al ouder dan deze eerste grote volksverhuizing. Onze voorouders die uit Afrika de wereld bevolkten brachten dus hun geloof mee. (In het rood de homo sapiens, in het geel de neanderthalers en in het groen de vroege homoniden, zoals homo erectus en homo ergaster)


    Maar hoe en waarom is dit gelovige brein precies geëvolueerd? Daarvoor wenden we ons tot Darwin. Hij stelde dat een eigenschap blijft bestaan, als het een voordeel oplevert waardoor je meer nakomelingen krijgt. Dat kan op twee manieren: bepaald erfelijk gedrag – zoals geloven in een god – vergroot je overlevingskansen. Hierdoor leef je langer en ben je dus in staat meer kinderen te baren of verwekken. Het kan ook zijn dat geloven je tot een aantrekkelijker partner maakt, waardoor meer mensen een kind met je willen maken. Wanneer je het vermogen om te geloven vervolgens samen met je genen doorgeeft aan je kind, blijft het gedrag bestaan en kan het zich zelfs verder verspreiden onder de menselijke populatie.



    VMAT2, oftewel: het ‘godgen’

    Het was groot nieuws in 2004: moleculair bioloog Dean Hamer maakte in zijn boek ‘The God gene: how faith is hardwired into our genen’ bekend dat hij het gen had gevonden dat zorgt dat we in een god geloven. Of althans, dat we geneigd zijn om in ‘iets hogers’ te geloven. Een soort spiritualiteitsgen dus, die door minder poëtische wetenschappers ook wel VMAT2 genoemd werd. Tot dat moment stond het te boek als een gen dat hielp bij de aanmaak van stofjes in het brein, die op hun beurt weer een rol spelen bij hoe we ons voelen. VMAT2 is overigens niet het enige gen dat betrokken is bij geloof, benadrukt Dean Hamer nog. Maar het gen is duidelijk wel vaker aanwezig bij zeer spirituele mensen dan bij de ongelovige Thomas.

    Wetenschapsjournalist en evolutie-expert Carl Zimmer waagt het te betwijfelen. Hij wijst er op dat Hamer zijn onderzoek over het godgen niet aan de kritische blik van vakgenoten heeft durven onderwerpen: hij schreef immers een boek en publiceerde niet (ook) in een vakblad. Zimmer heeft ook wel een idee hoe dat komt. Volgens hem is de statistische onderbouwing bij het godgen twijfelachtig: slechts één procent van het verschil in spiritualiteit tussen de ‘gelovigen’ en de ‘ongelovigen’ kan Hamer in zijn onderzoek verklaren door de aan- of afwezigheid van VMAT2.
    (Op de foto: Dean Hamer)


    Van sjamaan tot kerk
    Als je kijkt naar hedendaagse religies dan lijkt het onwaarschijnlijk dat gelovige oermensen zo’n darwinistisch voordeel hebben gehad dat de ongelovigen niet hadden. Neem bijvoorbeeld het katholicisme: een geloof dat onder meer zijn trouwste volgelingen aanmoedigt om celibatair te leven en dus helemaal geen kinderen te krijgen. Het is lastig te zien hoe dit bijvoorbeeld zorgt voor meer nakomelingen. Maar zo’n vergelijking is niet helemaal eerlijk. Want toen onze voorouders evolueerden tot gelovigen, bestond het katholicisme nog helemaal niet.

    De Amerikaanse psycholoog Matt Rossano denkt dat de evolutie van god in plaats daarvan begonnen is met het oproepen van extase door rituelen. In de loop van tienduizenden jaren ontwikkelde dit gebruik zich tot sjamanisme. Een sjamaan is vaak de enige van een stam die daadwerkelijk contact heeft met goden of de geesten van de voorouders, hoewel de hele stam in hun bestaan gelooft. Pas in de late steentijd ontwikkelt zich hieruit iets dat lijkt op geloof en religie zoals we dat vandaag de dag in de Westerse wereld kennen. Maar dat was zo’n 40.000 tot 10.000 jaar geleden, en dus lang nadat homo sapiens zich over de aarde had verspreid. De basis voor ons gelovige brein ligt dus waarschijnlijk voor die tijd, toen sjamanen zich nog om de jager-verzamelaarstam bekommerden.



    Vier jaar geleden vond de Oostenrijkse wetenschapper Christine Neugebauer-Maresch deze twee baby’s. Ze zijn zeker 27.000 jaar geleden begraven. Over hun lichaampjes was rode oker gestrooid en ze waren toegedekt met het schouderbot van een mammoet. Waarschijnlijk hadden ze ook een soort deken over van huid of pels. Rituele begrafenissen als deze worden door veel wetenschappers gezien als het begin van het geloof in leven na de dood, zoals we dat nu nog steeds kennen in Europa. Foto: Oostenrijkse Academie der Wetenschappen


    Genezen door een oerplacebo
    Juist in de voordelen van zo’n stamsjamaan ziet de Amerikaanse onderzoeker Stephen Sanderson een aanwijzing dat zo’n gelovig brein inderdaad een direct evolutionair voordeel oplevert. Een sjamaan gebruikt zijn link met het hogere om mensen te genezen, aldus Sanderson. Dat doet hij door de zieke ‘in hogere sferen’ te brengen: door allerlei rituelen verandert de bewustzijnstoestand van de patiënt in een soort trance. Nadat de patiënt uit die trance komt, wordt hij genezen verklaard. Dankzij de moderne geneeskunst weten we dat trance geen kanker kan genezen. Maar, verklaart Sanderson, veel ziekten hebben een psychische component. En als je geloof maar sterk genoeg is, is er misschien niet altijd genezing maar vaak zeker wel enige verlichting van het lijden mogelijk. Sjamanisme is dus een soort oerplacebo. Dat maakt geloven evolutionair voordelig – want geloof je er niet in, dan word je ook niet beter.

    De link tussen geloof en gezondheid bestaat nog steeds. Harold George Koenig keek samen met twee collega’s naar honderden onderzoeken en vond aanwijzingen dat geloof de bloeddruk verlaagde. Geloof maakte bovendien minder depressief, minder angstig en minder suïcidaal, aldus Koenig. Volgens evolutiebioloog Robin Dunbar zijn gelovigen gelukkiger. De Amerikaanse demograaf Hummer concludeert bovendien dat kerkgangers van twintig jaar oud gemiddeld zo’n 8,7 jaar langer leven dan hun leeftijdsgenoten die nooit naar de kerk gaan. En, zo weten we sinds Darwin: langer leven betekent meer seks, en meer seks betekent meer nakomelingen. Als geloof zorgt voor een betere gezondheid dan is het dus evolutionair voordelig.

    Geloof is toeval
    Toch zijn lang niet alle wetenschappers het eens met de gedachtegang dat we een gelovig brein hebben omdat we daar gedurende de evolutie als individu voordeel van hebben gehad. Evolutiebioloog Richard Dawkins toont zich in zijn boek ‘God als misvatting’ niet onder de indruk van de onderzoeken die stellen dat geloven gezond maakt: “Er is enige grond om aan te nemen dat godsdienstig geloof mensen vrijwaart van stressgebonden aandoeningen. Heel krachtig is dat bewijs niet, maar als het inderdaad zo blijkt te zijn, is dat niet zo verrassend.” Dawkins schrijft dit effect toe aan dezelfde placebowerking die Sanderon gebruikte om sjamanistische genezingen te verklaren: als je gelooft dat het werkt, zal het inderdaad wel wat schelen. Maar dat bewijst niet dat je van hogerhand bent genezen.



    Hummer probeerde aan te tonen dat gelovigen langer leven. Volgens Dunbar zijn ze bovendien gelukkiger. Dawkins is niet onder de indruk van het bewijs dat geloven daadwerkelijk een helende werking heeft.


    Veel wetenschappers (waaronder Dawkins) zien meer van ander idee over de evolutie van god: zij denken dat ons gelovige brein een toevallig bijproduct is van andere hersenontwikkelingen. De vraag is alleen: op welke evolutionair handige vermogens heeft geloof dan ‘meegelift’? Matt Rosanno – die eerder liet zien hoe geloof zich heeft ontwikkeld gedurende de evolutie – denkt dat het voornamelijk komt door onze vaardigheid om in andere mensen en allerlei fenomenen intenties en beweegredenen te ontdekken. Om dit goed te kunnen zijn er in onze vroege voorouders twee denktrucs ontstaan. De eerste is dat ons brein in bijna alles een handelend wezen met een vooropgezet plan probeert te ontdekken. Daarnaast zien we overal oorzaken en gevolgen oftewel causale relaties, ook waar die er helemaal niet zijn.

    De onmogelijke liefde van een driehoekje en een cirkel
    Dit klinkt allemaal nogal abstract, maar een oud experiment van Fritz Heider en Mary-Ann Simmel laat meteen zien wat Rossano, Dawkins en de andere ‘bijproducters’ bedoelen. In het begin van de jaren ’40 lieten ze onderstaand filmpje (klik op het rode pijltje om het filmpje te starten) aan hun proefpersonen zien. Ze vroegen ze te beschrijven wat er op het filmpje te zien is. Veruit de meeste proefpersonen vertelden ongeveer het volgende verhaal: “De cirkel en de kleine driehoek zijn verliefd. Daarom probeert de cirkel uit zijn schuilplaats te komen, om bij de kleine driehoek te zijn. Maar de boze grote driehoek houdt de cirkel tegen. Gelukkig komt de kleine driehoek zijn geliefde redden en samen ontsnappen ze aan de grote driehoek door in het vierkant te kruipen, waar de grote driehoek hen geen kwaad kan doen.”

    Dit klinkt allemaal heel logisch - en gelukkig loopt het goed af! – maar in feite is het totale flauwekul. De cirkel en de driehoeken bewegen maar wat over het scherm, zonder dat de ene beweging de andere veroorzaakt. En ze hebben zeker geen plan of emoties; het zijn tenslotte geometrische vormen. Maar zonder de evolutie van deze denktrucs was onze soort waarschijnlijk al lang uitgestorven. Stel je maar eens voor dat je in het hoge gras van de savanne staat. Vanuit je ooghoeken zie je iets bewegen. Je brein werkt razendsnel. Bewegend gras – dat zou veroorzaakt kunnen worden door een sabeltandtijger! En wat wil die sabeltandtijger? Mij, als lunch! Wegwezen dus. Een voorouder zonder die razendsnelle gedachtegang overleeft niet lang genoeg om veel kinderen te maken.



    Geloof voor de geloofsmemen

    In zijn boek ‘God als misvatting’ oppert Richard Dawkins nóg een verklaring voor de evolutie van ons gelovige brein. Dawkins veronderstelt dat er naast genen – de dragers van biologische informatie – ook dragers van culturele informatie zijn: memen. Memen gedragen zich net als genen. Zo worden ze vrijwel ongewijzigd overgedragen van het ene individu op het andere, totdat er spontaan eens een foutje in sluipt. Blijkt dit foutje zo zijn voordelen te hebben, dan blijft het gewijzigde mem bestaan. Anders verdwijnt het weer.

    Wat heeft dit nou met god te maken? Dawkins denkt dat god misschien niet zozeer in de genen, alswel ‘in de memen’ zit. Een groepje memen (ook wel memplex genoemd) is dan verantwoordelijk voor onze neiging te geloven. Zo is er bijvoorbeeld een mem voor geloven in leven na de dood, en een mem voor het accepteren van het bestaan van een god zonder dat je daar bewijs voor hebt. In deze visie van Dawkins is geloven dus een puur cultureel verschijnsel, al kan het al wel heel lang geleden zijn ontstaan.
    De memplexverklaring wijkt af van de andere theorieën over de evolutie van god, omdat geloof als memplex kan bestaan zonder verder voordeel voor het individu. Zelfs in de theorie die zegt dat geloof een bijproduct, is het nog het bijproduct van een evolutionair handige denktruc. Dawkins geloofsmemen blijven echter bestaan, puur en alleen voor het voortbestaan van diezelfde geloofsmemen; ze zijn zelfzuchtig. Dit alles heeft overigens op dit moment nog weinig natuurwetenschappelijke waarde. Dawkins’ theorie is vooral filosofisch interessant, want hij heeft nog geen manier gevonden om zijn idee te toetsen. Of er echt memen bestaan en of die zich zo gedragen als Dawkins beweert, blijft vooralsnog de vraag.
    (Op de foto: Richard Dawkins)


    Hoe leidt dit alles nou tot een gelovig brein? Zoals we aan het Heider-Simmel experiment zagen zijn de denktrucs niet waterdicht: we passen ze ook toe als er eigenlijk helemaal geen wezen met een plan of causale relatie te bekennen is. Wanneer een van onze voorouders werd geconfronteerd met een toevallige gebeurtenis – bijvoorbeeld een bosbrand waarbij de helft van zijn stam omkwam – zorgde deze denktrucs dat zijn brein naarstig op zoek ging naar een verklaring. Die was er niet – toeval heeft geen verklaring – en dus verzon zijn brein er eentje. Bijvoorbeeld: er is een soort opperwezen die we boos hebben gemaakt, en toen heeft hij ons gestraft met brand en verdoemenis.

    Geloven volgens Darwin
    Welke theorie juist is, weten we niet. Ze zouden zelfs allebei juist kunnen zijn. Het is zoals Rossano zegt: “Van gedrag en geloof vind je geen fossielen.” Wat we wel weten is dat het menselijk brein in de loop van miljoenen jaren een enorm vermogen heeft ontwikkeld om te geloven in ‘iets hogers’. En dat geloof is ontstaan volgens de principes van Darwin’s evolutieleer – en niet dankzij een god.
    Matt Rossano publiceerde zijn artikel onder de titel ‘The Religious Mind and the Evolution of Religion’ in het vakblad Review of General Psychology. Stephen Sanderson’s artikel verscheen vorig jaar onder de titel ‘Adaptation, evolution, and religion’ in het vakblad Religion.


    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_66598017
    quote:
    HIV Is Evolving To Evade Human Immune Responses

    ScienceDaily (Feb. 28, 2009) — HIV is evolving rapidly to escape the human immune system, an international study led by Oxford University has shown. The findings, published in Nature, demonstrate the challenge involved in developing a vaccine for HIV that keeps pace with the changing nature of the virus.

    'The extent of the global HIV epidemic gives us a unique opportunity to examine in detail the evolutionary struggle being played out in front of us between an important virus and humans,’ says lead researcher Professor Philip Goulder of the Peter Medawar Building for Pathogen Research at Oxford University.

    ‘Even in the short time that HIV has been in the human population, it is doing an effective job of evading our best efforts at natural immune control of the virus. This is high-speed evolution that we’re seeing in the space of just a couple of decades.’

    The study better describes HIV's ability to adapt by spelling out at least 14 different "escape mutations" that help keep the virus alive after it interacts genetically with immunity molecules that normally attack HIV.

    "Key genetic regions of HIV introduced into individuals of different ancestry in different places have been evolving to a greater or lesser degree according to inherited factors controlling immune response," said Richard Kaslow, M.D., a professor in the UAB School of Public Health and a co-author of the study. "If HIV adapts differently in genetically distinct hosts, the challenge ahead in vaccine design is formidable," he said.

    HIV has already killed 25 million people, and an estimated 33 million are currently infected. However, HIV does not kill all people at the same rate. On average, an adult with HIV will survive for ten years without anti-HIV drugs before developing AIDS. But some people will progress to AIDS within 12 months while others can make effective immune responses to the virus and survive without any anti-HIV therapy for over 20 years.

    Genes encoding a key set of molecules in the human immune system called the human leucocyte antigens (HLA) are critically important. HLA determine the progress of many infectious diseases including HIV, and enable the recognition and killing of HIV-infected cells. Humans differ from each other in the exact HLA genes they have, and small differences can make the difference in how long it takes to progress to AIDS.

    The research team set out to determine whether HIV is adapting to human immune responses. They looked at HIV genetic sequences in different countries around the world, including the UK, South Africa, Botswana, Australia, Canada, and Japan, wanting to see whether the HIV sequences could be related to the different HLA genes present in the different populations.

    The collaboration between Oxford University, the Ragon Institute at Massachusetts General Hospital, Kumamoto University in Japan, the Royal Perth Hospital and Murdoch University in Australia and others analysed the genetic sequences of the HIV virus and human leucocyte antigen (HLA) genes in over 2,800 people.

    Mutations that allow HIV to get round immune responses directed by a particular HLA gene were found more frequently in populations with a high prevalence of that HLA gene. This is strong evidence for HIV adaptation to the human immune system at the level of populations.

    ‘Where a favourable HLA gene is present at high levels in a given population, we see high levels of the mutations that enable HIV to resist this particular gene effect,’ says author Professor Rodney Phillips, co-director of the James Martin Institute for Emerging Infections at Oxford University. ‘The virus is outrunning human variation, you might say.’

    ‘The temptation is to see this as bad news, that these results mean the virus is winning the battle,’ says Professor Goulder. ‘That’s not necessarily the case. It could equally be that as the virus changes, different immune responses come into play and are actually more effective.’

    The results are important because it is our most effective immune responses that vaccines against HIV would try and boost to a level that would protect against the virus.

    ‘The implication is that once we have found an effective vaccine, it would need to be changed on a frequent basis to catch up with the evolving virus, much like we do today with the flu vaccine,’ explains Professor Goulder.

    ‘In this anniversary year of Darwin’s birth, we are accustomed to think of evolution happening over thousands, tens of thousands and even millions of years,’ says Professor Goulder. ‘But we are seeing changes in HIV, and our immune response to the virus, in just a couple of decades.’

    The work was funded by a number of organisations including the Wellcome Trust, the Medical Research Council, the US National Institutes of Health, and Oxford’s James Martin 21st Century School.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_66673439
    03-02-2009

    Vaticaan overlegt over evolutie



    Zijn er raakvlakken tussen de evolutietheorie en de scheppingsgedachte? Op een congres in Rome buigen het Vaticaan en wetenschappers zich de komende dagen over die vraag.

    Het Darwinisme in vijf misvattingen
    Darwin versus Darwin

    De conferentie is georganiseerd door de Pauselijke Raad voor de Cultuur. President Gianfranco Ravasi zei vorig jaar, toen bekend werd dat de bijeenkomst plaats zou hebben, dat evolutie ,,niet bij voorbaat onverenigbaar is met de leer van de katholieke kerk en met de boodschap van de Bijbel''.

    Paus Benedictus XVI had eerder al de deur geopend voor de evolutietheorie. Hij erkende dat de leer een wetenschappelijke theorie is, maar hij keerde zich tegen wat hij het ,,evolutionisme'' noemt: ,,een basisfilosofie die de gehele werkelijkheid wil verklaren'' zonder dat God eraan te pas komt.

    (depers.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_66675918
    Voor de liefhebber zijn hier trouwens nog bijna alle publicaties van Martin Nowak (met name over wiskundige modellen van evolutie) te bekijken.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_66811692
    TVP
    pi_66814910
    06-03-2009

    Mexicanen tonen 72 miljoen jaar oude zeeschildpad

    Paleontologen hebben donderdag in Mexico een fossiel tentoongesteld van een zeeschildpad die 72 miljoen jaar geleden leefde.
    Oude zeeschildpad
    ''De oudste die we tot nu toe hadden gevonden was 65 miljoen jaar oud en kwam uit de Verenigde Staten'', maakte het Nationaal Instituut voor Antropologie en Geschiedenis bekend.

    Het fossiel is samen met de versteende resten van zes andere zeeschildpadden gevonden in Coahuila. Die plek wordt door Mexicaanse wetenschappers ook weleens het ''paleontologisch paradijs'' genoemd vanwege de vele vondsten.



    Klik hier voor fotoserie

    Volgens de onderzoekers is de zeeschildpad een voorouder van de huidige groene zeeschildpad, ook wel soepschildpad genoemd.

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 9 maart 2009 @ 17:50:29 #60
    27698 Doffy
    Eigenlijk allang vertrokken
    pi_66866963
    Religie is een inherent onderdeel van onze neurale structuur. Weet niet of dit topic het optimale topic is, maar hiermee lijkt er bewijs te zijn aangedragen voor een evolutionaire oorsprong van religie, en daarmee een (deel-)verklaring van dit fenomeen.
    quote:
    "Geloof komt niet uit de lucht vallen"

    Van onze verslaggever Malou van Hintum
    gepubliceerd op 09 maart 2009 17:40, bijgewerkt op 17:43

    Religieus geloof is geen louter cultureel verschijnsel dat op zichzelf staat, maar juist diep geworteld in ons brein. Het heeft zich tegelijk ontwikkeld met ons geheugen en met ons vermogen ons in andere mensen te verplaatsen.

    Dat concluderen Amerikaanse onderzoekers in een publicatie in PNAS (Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America).

    Ze deden hun onderzoek met MDS (Multidimensional Scaling), een techniek die in psychologisch onderzoek wordt gebruikt om de psychologische processen onder bepaald gedrag bloot te leggen, gecombineerd met fMRI-metingen. Respondenten kregen uitspraken voorgelegd over Gods emoties en zijn veronderstelde betrokkenheid met de wereld, en over religieuze kennis. Daarbij lichtten steeds specifieke gebiedjes in het brein op. Analyse wees vervolgens uit dat de neurale correlaten van de met MDS gevonden psychologische dimensies bekende netwerken in het brein zijn, die een rol spelen bij evolutionair belangrijke cognitieve functies.

    De wetenschappers stellen dat voor het eerst is aangetoond dat aan geloof een psychologische structuur ten grondslag ligt. Eerder neurowetenschappelijk onderzoek liet al neurale correlaten van religieuze en mystieke ervaringen zien. Ook was al bekend dat patiënten met een specifieke vorm van epilepsie hypperreligieus zijn. In al die gevallen werd religieuze ervaring gezien als iets wat op zichzelf staat, en werd er geen verband gelegd tussen geloof en cognitieve mechanismen.

    Het Amerikaanse onderzoek maakt duidelijk dat geloof verknoopt is met andere cognitieve processen en netwerken in het brein. Deze netwerken hebben zich geëvolueerd door de ontwikkeling van sociale cognitie (waarnemen van anderen), taal en logisch redeneren. Religieuze cognitie heeft zich op een vergelijkbare manier mee-ontwikkeld, als een specifieke vorm van deze verschillende, evolutionair belangrijke, cognitieve processen.
    bron
    'Nuff said
    pi_66991799
    11-03-2009

    Turken censureren Darwin weg

    Wetenschapskoepel schrapt coverartikel over evolutie

    Een voorpagina-artikel over leven en werk van Charles Darwin is op het laatste moment verwijderd uit het populair-wetenschappelijke Turkse tijdschrift Bilim ve Teknik. De verantwoordelijke redacteur, Çiğdem Atakuman, is bovendien van haar functie ontheven. De Turkse wetenschappelijke wereld is laaiend, zo weet de webredactie van Nature te melden.

    De affaire wordt zo hoog opgenomen omdat Bilim ve Teknik een uitgave is van TÜBİTAK, een organisatie die qua functie zowel met het Nederlandse NWO als met de KNAW is te vergelijken.

    Volgens het dagblad Milliyet is TÜBİTAK's vice-president Ömer Cebeci verantwoordelijk voor de censuur. De Üniversite Konseyleri Derneği, die jonge academische onderzoekers vertegenwoordigt, heeft prompt Cebeci’s aftreden geëist. Ook een groep hoogleraren heeft geprotesteerd. “TÜBİTAK vertegenwoordigt de wetenschap in dit land niet meer”, aldus een van hen.

    Zo mogelijk nog erger zijn beschuldigingen dat TÜBİTAK allang niet meer onafhankelijk is maar onder controle staat van de regering, en dat Cebeci en zijn baas hun baantje uit politieke overwegingen hebben gekregen. Dat sluit dan weer aan op eerdere botsingen van premier Erdoğan met de grondwet, die voorschrijft dat Turkije een seculiere staat is.

    Intussen schijnen ook aardig wat Turken het met Cebeci eens te zijn. Zelfs op de Nature-website is al een reactie verschenen die begint met (letterlijk!) “we dont believe evolution in Turkey”. Ook een andere reactie doet de theorie af als een leugen: “Turkish people are very intelligent and we will not accept this fabrication (...) we believe our eyes, not Darwin!”

    bron: naturenews

    (c2w)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_66992015
    12-03-2009

    Beestachtig hoogtepunt van zedelijk verval



    Eerst leek er niets aan de hand. Tot een Duitse bioloog de Nederlanders kwam vertellen over hun aapachtige voorouders.

    Een brutale orator, een ordinaire spreekstalmeester – dat had Nederland blijkbaar nodig om wakker geschud te worden.

    Tot dan toe had Darwins On the origin of Species in ons land weinig losgemaakt. Een aardige theorie, vond men, maar wel erg speculatief. En niet nieuw. In die tijd waren er veel meer van dat soort theorieën. Aangespoord door het wetenschappelijke namensysteem ontworpen door Linnaeus (die de mens had ingedeeld bij de apen) en door de ontdekking dat men biologische, ‘levende’ stoffen kon maken uit ‘dode’ elementen, had menig onderzoeker al geopperd dat het leven uit dode stof moest zijn ontstaan, en dat de mens ontstaan was uit een of andere aap. Alleen hoe dat was gebeurd – dat wist niemand. En Darwins evolutietheorie werd dan ook aanvankelijk als de zoveelste poging binnengehaald.

    Volle zalen

    Weinigen hadden in de gaten hoe revolutionair eenvoudig het idee van ‘variatie en selectie’ was. Vandaar de stilte. Maar Darwin had het daar ook wel naar gemaakt. In zijn boek had hij het ontstaan van het leven en van de mens bewust buiten beschouwing gelaten. Maar iedereen wist dat het daar om draaide – en in december 1868 arriveerde de Duitse bioloog Karl Vogt in Rotterdam om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Aan het slot van een serie lezingen (waarin praktisch alle wetenschap voorbijkwam) stelde hij onomwonden dat vaststond dat de mens van een aap afstamde. Vogt trok volle zalen en veel publiciteit – en pas toen schrok de vaderlandse elite wakker. Ernst graaf van Byland, lijfarts van prins Frederik, waarschuwde in het Dagblad voor ZuidHolland en ’s Gravenhagedat Vogt er alleen op uit was het godsgeloof te ondermijnen. Hij riep iedereen op niet te gaan luisteren. Dit hooghartige oordeel uit de hoogste kring maakte een stroom van reacties los, vooral van liberalen en vrijdenkers, die opkwamen voor het recht op vrije meningsuiting. Andere conservatieven en theologen sprongen voor Byland in de bres. Het gekrakeel in de brievenkolommen hield maanden aan. Progressief Nederland had een manier ontdekt om de elite te sarren – en negen jaar na verschijnen had Nederland eindelijk door hoe explosief de ‘Origin’ was.

    Dat was dan vooral te danken aan enthousiaste volgelingen die met Darwin op de loop gingen. Darwin zelf wilde alle discussie over de filosofische en morele implicaties van zijn werk zoveel mogelijk uitstellen. Pas jaren na de Origin kwam hij met zijn visie op de oorsprong van de mens en de menselijke geest, in The Descent of Man. Maar intussen hadden zijn volgelingen dat terrein al volstrekt kaal gegraasd en van radicale geurvlaggen voorzien.

    Zedelijk verval

    Voor mensen als Carl du Prel en Ernst Haeckel was een darwinist op z’n minst agnost – of nog beter: een atheïst en materialist. En in navolging van deze groten beschouwde ook de Nederlandse vrijdenker (en Darwinvertaler, en Bylands felste criticus) Hartogh Heijs van Zouteveen de evolutieleer als het ultieme bewijs voor atheïsme en materialisme. De complete kosmos was het resultaat van survival of the fittest. Geen wonder dat niet alleen Byland maar ook menige dominee en priester-geleerde het darwinisme zag als het zoveelste voorbeeld van zedelijk verval.

    De pennenstrijd duurde zo’n tien jaar. Toen in 1877 ruim tweehonderd Nederlandse geleerden en intellectuelen Darwin een cadeau stuurden voor zijn 68e verjaardag (een album met hun portretten), waren ‘de belangrijkste standpunten voor en tegen inmiddels wel uitgewisseld’, stelt Bart Leeuwenburgh aan het slot van zijn Darwin in domineesland. Wetenschappelijk Nederland vereerde Darwin; gelovig Nederland beschouwde evolutie als een gevaarlijke dwaalleer. Die stellingen zijn niet meer verlaten. Darwin zelf was geen atheïst, en al helemaal geen scherpslijper. Maar hij had de tijdgeest tegen.

    (depers.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67004246
    quote:
    McEvoy, B.P. et al. (2009) Geographical structure and differential natural selection amongst North European populations. Genome Research, in press.


    Population structure can provide novel insight into the human past and recognizing and correcting for such stratification is a practical concern in gene mapping by many association methodologies. We investigate these patterns, primarily through principal component (PC) analysis of whole genome SNP polymorphism, in 2099 individuals from populations of Northern European origin (Ireland, UK, Netherlands, Denmark, Sweden, Finland, Australia and HapMap European-American). The major trends (PC1 and PC2) demonstrate an ability to detect geographic substructure, even over a small area like the British Isles, and this information can then be applied to finely dissect the ancestry of the European-Australian and -American samples. They simultaneously point to the importance of considering population stratification in what might be considered a small homogenous region. There is evidence from FST based analysis of genic and non-genic SNPs that differential positive selection has operated across these populations despite their short divergence time and relatively similar geographic and environmental range. The pressure appears to have been focused on genes involved in immunity, perhaps reflecting response to infectious disease epidemic. Such an event may explain a striking selective sweep centered on the rs2508049-G allele, close to HLA-G gene on chromosome 6. Evidence of the sweep extends over 8Mb/3.5cM region. Overall the results illustrate the power of dense genotype and sample data to explore regional population variation, the events that have crafted it and their implications in both explaining disease prevalence and mapping these genes by association
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      vrijdag 13 maart 2009 @ 12:21:05 #64
    27698 Doffy
    Eigenlijk allang vertrokken
    pi_67004302
    Cool
    'Nuff said
      dinsdag 17 maart 2009 @ 12:17:06 #65
    36971 Invictus_
    Religieuze Minderheid
    pi_67132481
    The counterintuitive nature of evolution: http://www.ted.com/talks/view/id/485

    Kwam voorbij op Pharyngula, erg leuk.
    Now I'm walking on the sunnyside of the street
      dinsdag 17 maart 2009 @ 13:07:53 #66
    26400 wijsneus
    Radicaal Democraat
    pi_67133988
    Ja, vanavond zeker even kijken. Ted talks zijn meestal erg goed.
    “There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning.”
    ― Warren Buffett
    pi_67154034
    quote:
    Gallet, R. (2009) Ecological Conditions Affect Evolutionary Trajectory in a Predator-Prey system. Evolution, 63, 641 - 651.

    The arms race of adaptation and counter adaptation in predator–prey interactions is a fascinating evolutionary dynamic with many consequences, including local adaptation and the promotion or maintenance of diversity. Although such antagonistic coevolution is suspected to be widespread in nature, experimental documentation of the process remains scant, and we have little understanding of the impact of ecological conditions. Here, we present evidence of predator–prey coevolution in a long-term experiment involving the predatory bacterium Bdellovibrio bacteriovorus and the prey Pseudomonas fluorescens, which has three morphs (SM, FS, and WS). Depending on experimentally applied disturbance regimes, the predator–prey system followed two distinct evolutionary trajectories, where the prey evolved to be either super-resistant to predation (SM morph) without counter-adaptation by the predator, or moderately resistant (FS morph), specialized to and coevolving with the predator. Although predation-resistant FS morphs suffer a cost of resistance, the evolution of extreme resistance to predation by the SM morph was apparently unconstrained by other traits (carrying capacity, growth rate). Thus we demonstrate empirically that ecological conditions can shape the evolutionary trajectory of a predator–prey system.

    Conclusion
    From one single ancestral strain, we observed two distinct evolutionary outcomes depending on the experimental ecological treatments. When disturbances were frequent or moderate, the FS morph usually went to fixation. When disturbances were relatively infrequent and not intense, it was possible for the SM morph to go to fixation. Antagonistic coevolution with specialization between predator and prey was observed where the FS morph went to fixation and not where the SM morph went to fixation. The predator failed to counter-adapt to the form of the SM morph that emerged. Only where the disturbance regime favored the SM morph did it persist long enough to evolve extreme resistance to predation. This suggests that there may be several alternative evolutionary or genetic pathways that a prey or host may follow to develop resistance to predation or parasitism. These alternative pathways seem to be favored by different disturbance regimes. In other words, in our experiment, disturbance seems to have driven predator–prey populations toward different features on their evolutionary landscape, with either the evolution of prey resistance (SM) or an antagonistic predator–prey coevolution (FS). This suggests that microorganisms evolve on much more complex and changing adaptive landscapes than previously thought, warranting the exploration of more than one culturing regime (in contrast to most experimental evolution designs).

    Our results also provide information about the adaptive capacities of B. bacteriovorus. Thus far, this predatory bacterium was known as a generalist preying on various Gram− bacteria strain. Ours is the first report of specialization to a specific prey by B. bacteriovorus; further, we showed that the predation efficiency of B. bacteriovorus increased only on certain prey morphs. This result might be viewed as surprising and intriguing, given B. bacteriovorus's profile as a generalist. Our results also contradict the notion that resistance to B. bacteriovorus is rare. Unfortunately, nothing is known about the mechanistic details of this prey–predator system, so we do not know if resistance to predation by B. bacteriovorus in P. fluorescens is the result of a reduced ability to enter the periplasm of the prey or less accessible cytoplasm, among other possibilities. A better understanding of the mechanisms involved in the predator–prey interaction between B. bacteriovorus and P. fluorescens might allow us to identify the cause of high resistance to predation by the SM morph and the constraints acting on resistance to predation in the FS morph.

    This should also inspire caution about the use of B. bacteriovorus as an environmental prophylactic or as an alternative to antibiotic therapy (Sockett and Lambert 2004). Many diseases have evolved resistance to antibiotics (e.g., tuberculosis; Abdel Aziz and Wright 2005). "Living antibiotics" must also be considered carefully regarding the way their efficiency might be shaped by evolution. Successful long-term control of diseases, pests, and invasive species will require a better understanding of coevolutionary dynamics in an ecological context.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67159528
    17-03-2009

    Geloven in de wetenschap

    De scheppingsfolder die 6,6 miljoen mensen onlangs in de bus kregen, houdt de gemoederen bezig. Religie-antropoloog Peter van Rooden herkent in deze discussie allerlei ideeën over kerk, geloof en het autonome individu die sinds de verzuiling onderdeel zijn van de manier waarop Nederlanders over religie denken.

    Bij 6,6 miljoen mensen ligt een folder in de bus die de afgelopen weken voor ophef heeft gezorgd. De folder ‘Evolutie of Schepping? Wat geloof jij?’ wil lezers ervan overtuigen dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor de evolutietheorie. De dertig christelijke organisaties die achter de folder zitten vinden het scheppingsverhaal net zo overtuigend als de theorie van Darwin.



    Bij 6,6 miljoen mensen viel de creationistenfolder in de bus. De folder wil lezers ervan overtuigen dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor de evolutietheorie.


    Bekijk hier de folder "evolutie of schepping?" (flash)

    Tegenoffensief
    Aanhangers van de evolutietheorie hebben het tegenoffensief ingezet. Zo konden mensen die de folder niet op de deurmat wilden krijgen eind vorig jaar al een speciale 'Nee creationisme, Ja Darwin' brievenbussticker bestellen. Het Humanistisch Verbond publiceerde een artikel waarin de folder hoofdstuk per hoofdstuk wordt weerlegd. Ook op Kennislink vind je een overzicht van het wetenschappelijk bewijs voor de evolutietheorie.

    Wetenschappers komen dus, niet onverwacht, in verweer. Maar de folder blijkt bij veel meer mensen kwaad bloed te zetten. Websites als Retecool, GeenStijl en Sargasso roepen mensen op om de folder terug te sturen naar de initiatiefnemers. Op de speciaal opgerichte website Terugnaarjemaker staan zo’n 5000 steunbetuigingen. Een begeleidende brief zou volgens de website al 40.000 keer zijn gedownload.

    Waarom maakt deze folder zo veel reacties los bij internettend Nederland? “De felle reacties op bijvoorbeeld GeenStijl verbazen me wel,” zegt dr. Peter van Rooden van de Universiteit van Amsterdam. De religieantropoloog houdt zich bezig met de relatie tussen religie, staat en maatschappij. “Deze ophef gaat niet over belangen of over beleid. Het gaat echt over een wereldbeeld, over wat je wel en niet mag of moet zeggen”, zegt de religie-antropoloog.





    Kerk versus geloof
    “De meeste mensen op Geenstijl reageren vooral met het argument dat ze met rust gelaten willen worden. Ze vinden het schandalig dat religie ongevraagd de huiskamer binnen gebracht wordt. Kerken worden neergezet als dom en onderdrukkend.” Dit beeld van de kerk past volgens Van Rooden bij het beeld dat de meeste Nederlanders hebben van de kerk. Hij doet op het moment onderzoek naar de ontkerkelijking van Nederland sinds de jaren zestig. Daarvoor heeft hij tot nu toe zo’n 350 Nederlanders geïnterviewd over de rol van religie in hun leven. “Alle geïnterviewden blijken ongeveer op dezelfde manier over godsdienst te denken en spreken. Ze stellen kerk en geloof tegenover elkaar.” Kerk en geloof worden gezien als twee verschillende dingen, waarbij geloof iets positiefs is en de kerk iets negatiefs. Van Rooden: “Nederlanders vinden geloof goed en de kerk slecht. Geloof is individueel en vrij, de kerk is collectief en dwingend. Geloof is keuze, kerk is traditie; geloof is echt, kerk is onecht.” Zelfs christenen die zijn aangesloten bij vrij orthodoxe kerkgenootschappen spreken op deze manier over kerk en geloof, ontdekte Van Rooden. “Die vinden het dan ook moeilijk om uit te leggen waarom ze daar nog steeds bij zitten.”

    Er wordt in hedendaags Nederland volgens de onderzoeker dus een radicaal onderscheid gemaakt tussen het persoonlijke geloof en de collectieve manifestaties daarvan, zoals de kerk. We vinden het geen probleem dat mensen aan hun eigen keukentafel in god of in het scheppingsverhaal geloven. Maar als christelijke organisaties zich verenigen en hun boodschap niet alleen op straat verkondigen maar ook tot achter de voordeur, wekt dat weerstand op. Ook al zijn de reacties op internet soms verbazingwekkend fel, de ophef rond de folder sluit wel aan bij het heersende idee over religie.



    “Nederlanders vinden geloof goed en de kerk slecht. Geloof is individueel en vrij, de kerk is collectief en dwingend.”


    Het keurslijf van de verzuiling
    Dat er in Nederland zo’n negatief beeld van georganiseerde godsdienst bestaat, wijt Peter van Rooden aan de verzuiling. “Het is een soort na-ijl effect.” Een eeuw lang, van grofweg 1880 tot 1980, was de Nederlandse maatschappij verdeeld in religieuze en ideologische zuilen. Deze zuilen hadden grote invloed op het dagelijkse leven. Als katholiek ging je niet alleen naar de katholieke kerk, maar ook naar de katholieke kleuterschool, universiteit en voetbalclub. Je bezocht het katholieke ziekenhuis, stemde op de katholieke partij en was lid van de katholieke krant, omroep en vakvereniging. Trouwen kon je ook maar het beste met iemand binnen je eigen zuil. Religie bepaalde het sociale leven. “Aan de ene kant hebben we afgerekend met de verzuiling”, zegt Van Rooden. “Maar toch is de verzuiling als herinnering blijven hangen en beïnvloedt deze geschiedenis nog steeds hoe wij religie zien. Zelfs al zullen de meeste mensen op GeenStijl de verzuiling niet hebben meegemaakt.”



    Mensen zijn lang niet zo autonoom en individueel als ze denken dat ze zijn.


    Zelf nadenken verplicht
    Tegenover het beeld van de onderdrukkende allesbeheersende kerk staat het beeld van het vrije individu. Van Rooden: “Dat zie je ook op GeenStijl. Het ideaal van autonomie ligt ten grondslag aan het verzet tegen de folder. Mensen willen met rust gelaten worden en vinden dat je zelf moet nadenken.” Volgens de wetenschapper is er sprake van een verheerlijking van het autonomie-ideaal. Volgens dit ideaal is de mens niet alleen in staat om zelf na te denken, maar is hij dit ook verplicht. Alleen iemand die zelf nadenkt, zelf keuzes maakt en zelf bepaalt wat belangrijk is in het leven, zou echt vrij zijn. Wie dit niet doet, is dom, gelovig of een kind.

    De radicalisering van het autonomie-ideaal, noemt Van Rooden het. “Het merkwaardige is natuurlijk dat elke sociale wetenschapper je zal vertellen dat het met die autonomie in feite ontzettend meevalt. Mensen zijn helemaal niet zo autonoom als ze zeggen of denken te zijn. Vertel mij wat iemands opleiding en inkomen is en ik kan al heel aardig voorspellen hoe diegene zijn huis inricht. We willen onze eigen ik tot uitdrukking brengen in de manier waarop we ons huis inrichten. Daarom staan er op zaterdag zulke lange files voor de Ikea. Daar kopen we allemaal autonoom dezelfde dingen.”



    "Als je er strikt sociologisch naar kijkt, ruilen darwinisten de ene elite (geestelijken) in voor een andere (biologen).”


    Geloven in Darwin
    Zo ontzettend autonoom en zelfstandig in ons denken en doen zijn we dus niet. Ook is het een misvatting dat we door zelf na te denken, automatisch bij de evolutietheorie terecht zouden komen. Van Rooden: “Als je er strikt sociologisch naar kijkt, ruilen darwinisten de ene elite (geestelijken) in voor een andere elite (biologen).” Als niet-bioloog moet je maar van biologieprofessoren aannemen dat wat zij zeggen, klopt. Die duizenden mensen die hun handtekening op terugnaarjemaker.nl hebben gezet, zijn waarschijnlijk niet allemaal evolutie-experts. Ze hebben niet zelf op de Galápagos eilanden mussen bekeken, of in de woestijn fossielen opgegraven. Het overzicht van alle bewijzen, experimenten en argumenten missen ze. Van Rooden: “Het darwinisme is een prachtig idee en redelijk te begrijpen. Persoonlijk ben ik een fervent darwinist. Maar of het ook echt waar is, dat kan ik niet zeker weten door zelf na te denken. Geloven in het darwinisme is geloven in de autoriteit van de wetenschap.”

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67202578
    tvp
    "A little philosophy inclineth man's mind to atheism, but depth in philosophy bringeth man's minds about to religion." - Sir Francis Bacon
    "Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten." - Jezus
    pi_67205989
    quote:
    Cretaceous Octopus With Ink And Suckers -- The World's Least Likely Fossils?

    ScienceDaily (Mar. 18, 2009) — New finds of 95 million year old fossils reveal much earlier origins of modern octopuses. These are among the rarest and unlikeliest of fossils. The chances of an octopus corpse surviving long enough to be fossilized are so small that prior to this discovery only a single fossil species was known, and from fewer specimens than octopuses have legs.

    Even if you have never encountered an octopus in the flesh, the eight arms, suckers, and sack-like body are almost as familiar a body-plan as the four legs, tail and head of cats and dogs. Unlike our vertebrate cousins, however, octopuses don't have a well-developed skeleton. And while this famously allows them to squeeze into spaces that a more robust animal could not, it does create problems for scientists interested in evolutionary history. When did octopuses acquire their characteristic body-plan, for example? Nobody really knows, because fossil octopuses are rarer than, well, pretty much any very rare thing you care to mention.

    The body of an octopus is composed almost entirely of muscle and skin, and when an octopus dies, it quickly decays and liquefies into a slimy blob. After just a few days there will be nothing left at all. And that assumes that the fresh carcass is not consumed almost immediately by hungry scavengers. The result is that preservation of an octopus as a fossil is about as unlikely as finding a fossil sneeze, and none of the 200-300 species of octopus known today has ever been found in fossilized form. Until now, that is.

    Palaeontologists have just identified three new species of fossil octopus discovered in Cretaceous rocks in Lebanon. The five specimens, described in the latest issue of the journal Palaeontology, are 95 million years old but, astonishingly, preserve the octopuses' eight arms with traces of muscles and those characteristic rows of suckers. Even traces of the ink and internal gills are present in some specimens. '

    "These are sensational fossils, extraordinarily well preserved," says Dirk Fuchs of the Freie University Berlin, lead author of the report. But what surprised the scientists most was how similar the specimens are to modern octopus: "these things are 95 million years old, yet one of the fossils is almost indistinguishable from living species." This provides important evolutionary information. "The more primitive relatives of octopuses had fleshy fins along their bodies. The new fossils are so well preserved that they show, like living octopus, that they didn't have these structures." This pushes back the origins of modern octopus by tens of millions of years, and while this is scientifically significant, perhaps the most remarkable thing about these fossils is that they exist at all.

    Publicatie
    Fuchs et al. New Octopods (Cephalopoda: Coleoidea) from the Late Cretaceous (Upper Cenomanian) of Hakel and Hadjoula, Lebanon. Palaeontology, 2009; 52 (1): 65
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67344853
    23-03-2009

    'Darwin hield van dure schoenen'

    AMSTERDAM – Charles Darwin besteedde in zijn studententijd meer geld aan dure schoenen dan aan studieboeken. Dat blijkt uit de persoonlijke boekhouding van de wereldberoemde Britse bioloog.

    Historici van de Universiteit van Cambridge vonden onlangs de financiële geschriften en deden enkele opmerkelijke ontdekkingen over het dagelijks leven van de student Charles Darwin. Dat meldt de Telegraph maandag.

    Uit de boeken blijkt onder meer dat de wetenschapper, die dankzij zijn evolutietheorie onsterfelijk zou worden, in zijn tijd op het Christ’s College het leven leidde van een heuse dandy.

    Zo liet de jonge Darwin andere mensen tegen betaling klusjes voor hem opknappen, zoals het aansteken van de haard of het poetsen van zijn -duur betaalde- schoenen.


    Kennis

    Volgens een woordvoerder van de universiteit vult de vondst veel gaten in de kennis over het leven van Darwin in zijn studententijd.

    “De tijd die hij tussen 1828 en 1831 op Cambridge doorbracht is een van de voornaamste periodes uit zijn leven, maar ook de periode waarover we weinig informatie hebben.”


    Darwinjaar

    2009 is ter ere van de honderdvijftigste verjaardag van Darwins beroemdste werk, On the origin of species, uitgeroepen tot 'Darwinjaar'. Het is tevens tweehonderd jaar geleden dat de bioloog in het Engelse Shrewsbury ter wereld kwam.

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67346692
    24-03-2009

    Planten overleefden catastrofe door verdubbeling DNA

    Sommige planten overleefden de catastrofe 65 miljoen jaar geleden. Dat hebben ze wellicht te danken aan een verdubbeling van hun DNA. Dat hebben onderzoekers aan de Universiteit Gent ontdekt.

    Zonlicht tegengehouden
    Zo'n 65 miljoen jaar geleden vond de "Krijt-Paleogeen-massa-extinctie" plaats. Een of meerdere catastrofale gebeurtenissen (zoals komeetinslag, toegenomen vulkanische activiteit, ...) veroorzaakten toen branden en stofwolken, die een lange tijd het zonlicht tegenhielden. Zestig procent van de plantensoorten en heel wat diersoorten, waaronder de dinosaurussen, overleefden de gewijzigde klimaatomstandigheden niet.

    Aangepast
    De soorten die wel overleefden, waren beter aangepast aan de nieuwe omstandigheden. Dat hadden ze wellicht te danken aan DNA-duplicatie, die hen een evolutionair voordeel gaf. In de loop van de geschiedenis hebben planten een of meerdere keren hun DNA verdubbeld.

    De VIB-UGent onderzoekers Jeffrey Fawcett, Steven Maere en Yves Van de Peer wisten deze verdubbelingen te dateren en stelden vast dat de meest recente duplicaties zo'n 65 miljoen jaar geleden plaatsvonden, dus samen met de "Krijt-Paleogeen-massa-extinctie".

    De wetenschappers besluiten daaruit dat planten met een genoomduplicatie het best aangepast waren om te kunnen overleven in de toen drastisch gewijzigde omstandigheden.

    Afwijking
    Duplicaties van het DNA zijn een eerder uitzonderlijke "afwijking". Ze veroorzaken zeer uitgesproken eigenschappen en zijn in ongewijzigde omstandigheden eerder nadelig voor de soort.

    Eerder onderzoek van Yves Van de Peer had al aangetoond dat DNA-verdubbelingen bij vroege voorouders van gewervelde dieren en vissen cruciaal waren voor de ontwikkeling van gewervelde dieren, en dus ook van de mens. (belga/edp)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67358883
    quote:
    Somel, M. et al. (2009) Transcriptional neoteny in the human brain. PNAS, advance online.

    In development, timing is of the utmost importance, and the timing of developmental processes often changes as organisms evolve. In human evolution, developmental retardation, or neoteny, has been proposed as a possible mechanism that contributed to the rise of many human-specific features, including an increase in brain size and the emergence of human-specific cognitive traits. We analyzed mRNA expression in the prefrontal cortex of humans, chimpanzees, and rhesus macaques to determine whether human-specific neotenic changes are present at the gene expression level. We show that the brain transcriptome is dramatically remodeled during postnatal development and that developmental changes in the human brain are indeed delayed relative to other primates. This delay is not uniform across the human transcriptome but affects a specific subset of genes that play a potential role in neural development.
    PNAS
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67359858
    quote:
    Op dinsdag 24 maart 2009 15:12 schreef Monolith het volgende:

    [..]

    PNAS
    Interessant artikel. Gould suggereerde indertijd ook al die neotenie.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_67360183
    quote:
    Op dinsdag 24 maart 2009 15:39 schreef barthol het volgende:

    [..]

    Interessant artikel. Gould suggereerde indertijd ook al die neotenie.
    Dat klopt inderdaad en niet alleen voor de ontwikkeling van de hersenen, maar meer voor de recente evolutie van de mens in het algemeen.

    Nog maar even een aardig artikeltje:
    quote:
    Gunz, P. et al. (2009) Early modern human diversity suggests subdivided population structure and a complex out-of-Africa scenario. PNAS, advance online

    The interpretation of genetic evidence regarding modern human origins depends, among other things, on assessments of the structure and the variation of ancient populations. Because we lack genetic data from the time when the first anatomically modern humans appeared, between 200,000 and 60,000 years ago, instead we exploit the phenotype of neurocranial geometry to compare the variation in early modern human fossils with that in other groups of fossil Homo and recent modern humans. Variation is assessed as the mean-squared Procrustes distance from the group average shape in a representation based on several hundred neurocranial landmarks and semilandmarks. We find that the early modern group has more shape variation than any other group in our sample, which covers 1.8 million years, and that they are morphologically similar to recent modern humans of diverse geographically dispersed populations but not to archaic groups. Of the currently competing models of modern human origins, some are inconsistent with these findings. Rather than a single out-of-Africa dispersal scenario, we suggest that early modern humans were already divided into different populations in Pleistocene Africa, after which there followed a complex migration pattern. Our conclusions bear implications for the inference of ancient human demography from genetic models and emphasize the importance of focusing research on those early modern humans, in particular, in Africa
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67422234
    25-03-2009

    Gezocht: wetenschappers in het spoor van Darwin

    HILVERSUM / BRUSSEL (RKnieuws.net) - Televisiezenders VPRO en Canvas willen, naar aanleiding van de 200ste verjaardag van Charles Darwin, de wereldreis overdoen die Darwin gedurende vijf jaar maakte aan boord van het zeilschip de ‘Beagle’. Van begin september 2009 tot eind juni 2010 zal het schip de ‘Stad Amsterdam’ dezelfde route volgen.

    De programmamakers zoeken wetenschappers die een tijd aan boord willen verblijven om er wetenschappelijke experimenten te doen en discussies aan te gaan. Alle interessante en verfilmbare onderwerpen zijn welkom. “Het moet een mix worden van avontuur en wetenschap. We hopen vooral dat mensen die doorgaans niet met wetenschap bezig zijn, ook plezier gaan beleven aan het programma” vertelt Dirk Draulans.

    Draulans verzorgt de coördinatie van het Vlaamse luik van het project voor Canvas en trekt op rondreis om voorbereidingen te treffen voor het programma. “Dat vereist ongelooflijk zware inspanningen; zowel op het vlak van logistiek, samenwerking als het uitdenken van scenario’s”. De reis van de ‘Beagle’ zal gebracht worden in 41 afleveringen. Voorstellen kunnen gestuurd worden naar dirk.draulans@knack.be

    (Rorate)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67449749
    06-03-2009

    Van god los

    Hoe Charles Darwin het zelfbeeld van de mens overhoop haalde

    Alle werken van Charles Darwin in één digitale boekenkast.

    Darwin onthulde dat de mens afstamt van eerdere levensvormen en dus een dier onder de dieren is. Dat besef wierp een nieuw licht op alle menselijke eigenschappen en liet weinig ruimte meer voor een goddelijk plan. Onverdraaglijk, vonden velen. En dat is nog steeds zo.

    Charles Darwins evolutietheorie was een keerpunt in de geschiedenis. Zijn verklaring voor de diversiteit van het leven op aarde had enorme implicaties. Vooral voor het zelfbeeld van de diersoort waartoe hij zelf behoorde, de mens. Hij voorzag dat wel, maar wilde er in ‘The Origin’ niet over uitweiden en heeft er ook niet in het openbaar over gediscussieerd.

    Pas twaalf jaar later schreef hij er uitgebreid over. Toch wijdde hij er ook op de laatste pagina’s van zijn baanbrekende boek al een paar welgekozen woorden aan.

    “De hele geschiedenis van de wereld zoals we die nu kennen, onbegrijpelijk lang als hij voor ons is, zal hierna worden beschouwd als niet meer dan een klein fragment van de totale tijd die is verstreken sinds het eerste levende wezen, de voorouder van ontelbare uitgestorven en levende afstammelingen, werd gecreëerd. In de verre toekomst zie ik mogelijkheden voor veel belangrijker onderzoek. De psychologie zal een nieuw fundament krijgen: dat van de noodzakelijke verwerving van alle mentale krachten en vermogens in geleidelijke stappen. Er zal licht worden geworpen op de oorsprong van de mens en zijn geschiedenis.”

    Aap met kapsones
    Darwin drukte zich voorzichtig uit, maar zegt eigenlijk dat uit zijn theorie onverbiddelijk volgt dat de mens niet door God is neergezet als hoeder van de schepping. Homo sapiens is niet meer dan een aap met kapsones, spontaan geëvolueerd uit eerdere levensvormen, zonder dat daar enig plan aan ten grondslag heeft gelegen. Een soort die nog maar net komt kijken in een wereld die al vele miljoenen jaren bevolkt is geweest met allerlei andere vormen van leven.

    Intelligentie is geen cadeau van een hogere macht, maar het resultaat van miljoenen jaren van blinde mutatie en selectie. Goed en kwaad volgen niet uit een Goddelijke orde, maar blijken een constructie te zijn van door evolutie ontstane breinen. Is er nog wel plaats voor geloof in een wereld die geregeerd wordt door de wetten van de evolutie?

    Zelf vond Darwin uiteindelijk van niet. Zijn geloof in de bijbel als bron van waarheid, ooit zo rotsvast, begon aan boord van de Beagle te wankelen en loste daarna geleidelijk op in het niets. Tegen het einde van zijn leven had hij niet alleen geconcludeerd dat het heilige boek van het christendom vol onwaarheden stond, maar was hij er ook van overtuigd dat een eventueel aanwezige Almachtige zich buiten zijn blikveld bevond. De oude Charles Darwin noemde zichzelf een agnost.

    Diepgelovig christen
    Uiteraard ging niet iedereen daarin mee. Mevrouw Darwin, bijvoorbeeld, was een diepgelovig christen en bleef dat haar hele leven. Het huwelijk hield desondanks stand. Charles Darwin zag de Tien Geboden dan wel niet als van God gegeven wetten, maar leefde er wel naar, omdat sociaal gedrag hem nu eenmaal voldoening gaf. Het zat in de aard van het beestje, besefte hij. Evolutie heeft zelf geen morele drijfveren, maar kan die wel opleveren.

    In Nederland bleef het twaalf jaar stil voor de discussie plotseling op gang kwam, maar in Groot-Brittannië barstte het debat onmiddellijk na de publicatie van ‘The Origin’ los. Dat spitste zich vrijwel uitsluitend toe op de afstamming van de mens, waarover Darwin dus bewust vrijwel niets had geschreven. Sommige wetenschappers omarmden de nieuwe evolutietheorie, anderen probeerden hem te verwerpen.

    De spotprenten en scheldkanonnades waren niet van de lucht, maar op wetenschappelijke gronden kon niemand hem iets maken. Darwin had namelijk gewoon gelijk. Hoewel natuurlijk kan nooit worden bewezen dat er naast de krachten van de evolutie niet nog iets anders meespeelt (de hand van god!), is daarvan in de afgelopen 150 jaar nooit een spoor gevonden. Hoezeer sommige mensen dat ook zouden willen.

    Darwins theorie staat als een huis. Het gekke is, dat nog steeds maar een minderheid van de wereldbevolking het idee accepteert dat de mens afstamt van een aap. Vrijwel altijd is het religie die hier een stokje voor steekt. Daar heeft onze soort nu eenmaal aanleg voor. We zijn niet geëvolueerd om de evolutietheorie te aanvaarden.

    Bewijsmateriaal
    En zelfs bij gelovigen die zeggen dat ze de theorie wel omarmen, zoals de paus, klopt er vaak iets niet. Ze stellen zich meestal een god voor die zich actief met de wereld bemoeit. Maar helaas, blinde evolutie en een sturende god gaan echt niet samen. Voor het één is het bewijsmateriaal overweldigend, voor het ander is er helemaal niets.

    Wordt het leven zinloos zonder goddelijk plan? Daarover zullen de meningen altijd verschillen. Darwin zelf zag het van de zonnige kant. Hij raakte niet in geestelijke nood door het verlies van zijn geloof.

    Uit het principe van natuurlijke selectie volgt, dat er meer geluk dan ongeluk is, betoogt hij in zijn memoires. Want dieren – of mensen – die voortdurend lijden, worden depressief, zorgen slecht voor zichzelf en talen niet naar voortplanting. Plezier zal daarom, dankzij natuurlijke selectie, de overhand hebben over lijden.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_67560153
    quote:
    Food Choices Evolve Through Information Overload

    ScienceDaily (Mar. 30, 2009) — Ever been so overwhelmed by a huge restaurant menu that you end up choosing an old favourite instead of trying something new?

    Psychologists have long since thought that information overload leads to people repeatedly choosing what they know. Now, new research has shown that the same concept applies equally to hundreds of animal species, too.

    Researchers from the University of Leeds have used computer modelling to examine the evolution of specialisation, casting light on why some animal species have evolved to eat one particular type of food. For example some aphids choose to eat garden roses, but not other plants which would offer similar nutritional values.

    "This is a major leap forward in our understanding of the way in which animals interact with their environment," says lead researcher Dr Colin Tosh from the University's Faculty of Biological Sciences. "Our computer models show the way in which neural networks operate in different environments. They have made it possible for us to see how different species make decisions, based on what's happening – or in this case, which foods are available - around them."

    Despite the prevalence of specialisation in the animal kingdom, very little is known about why it occurs. The work conducted at Leeds has provided strong evidence in support of the 'neural limitations' hypothesis put forward by academics in the 1990s. This hypothesis, derived from human psychology, is based on the concept of information overload.

    "There are several hypotheses to explain specialisation: one suggests that animals adapt to eat certain foods and this prevents them from eating other types of food," says Dr Tosh.

    "For example, cows have evolved flat teeth which allow them to chew grass but they are unable to efficiently process meat. However, the problem with these hypotheses is that they don't apply across the board. Some species – such as many plant eating insects – have evolved to specialise even though there are many other available foods they could eat perfectly well."

    This is the first study to provide a realistic representation of neural information processing in animals and how these interact with their environment. The research team believe that it could also have major implications for predicting the effects of environmental change.

    "A good example of a struggling specialist is the giant panda, which relies on high mountain bamboo," says Dr Tosh. "In understanding how neural processes work, we may be able to gain an insight into how future environmental conditions – such as the dying out of particular types of plants - may affect a range of different animal species that utilise them for food."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67609502
    quote:
    New Theory On Largest Known Mass Extinction In Earth's History

    ScienceDaily (Mar. 31, 2009) — The largest mass extinction in the history of the earth could have been triggered off by giant salt lakes, whose emissions of halogenated gases changed the atmospheric composition so dramatically that vegetation was irretrievably damaged.

    At least that is what an international team of scientists has reported in the most recent edition of the Proceedings of the Russian Academy of Sciences (Dokladi Earth Sciences). At the Permian/Triassic boundary, 250 million years ago, about 90 percent of the animal and plant species ashore became extinct. Previously it was thought that volcanic eruptions, the impacts of asteroids, or methane hydrate were instigating causes.

    The new theory is based on a comparison with today's biochemical and atmospheric chemical processes. "Our calculations show that airborne pollutants from giant salt lakes like the Zechstein Sea must have had catastrophic effects at that time", states co-author Dr. Ludwig Weißflog from the Helmholtz-Center for Environmental Research (UFZ). Forecasts predict an increase in the surface areas of deserts and salt lakes due to climate change. That is why the researchers expect that the effects of these halogenated gases will equally increase.

    The team of researchers from Russia, Austria, South Africa and Germany investigated whether a process that has been taking place since primordial times on earth could have led to global mass extinctions, particularly at the end of the Permian. The starting point for this theory was their discovery in the south of Russia and South Africa that microbial processes in present-day salt lakes naturally produce and emit highly volatile halocarbons such as chloroform, trichloroethene, and tetrachloroethene.

    They transcribed these findings to the Zechstein Sea, which about 250 million years ago in the Permian Age, was situated about where present day Central Europe is. The Zechstein Sea with a total surface area of around 600.000 km2 was almost as large as France is today. The hyper saline flat sea at that time was exposed to a predominantly dry continental desert climate and intensive solar radiation – like today’s salt seas. "Consequently, we assume that the climatic, geo-chemical and microbial conditions in the area of the Zechstein Sea were comparable with those of the present day salt seas that we investigated," Weißflog said.

    In their current publication the authors explain the similarities between the complex processes of the CO2-cycle in the Permian Age as well as between global warming from that time and at present. Based on comparable calculations from halogenated gas emissions in the atmosphere from present-day salt seas in the south of Russia, the scientists calculated that from the Zechstein Sea alone an annual VHC emissions rate of at least 1.3 million tonnes of trichloroethene, 1.3 million tonnes of tetrachloroethene, 1.1 million tonnes of chloroform as well as 0.050 million tonnes of methyl chloroform can be assumed. By comparison, the annual global industrial emissions of trichloroethene and tetrachloroethene amount to only about 20 percent of that respectively, and only about 5 percent of the chloroform from the emissions calculated for the Zechstein Sea by the scientists. Incidentally, the industrial production of methyl chloroform, which depletes the ozone layer, has been banned since 1987 by regulation of the Montreal Protocol.

    "Using steppe plant species we were able to prove that halogenated gases contribute to speeding up desertification: The combination of stress induced by dryness and the simultaneous chemical stressor „halogenated hydrocarbons“ disproportionately damages and destabilize the plants and speeds up the process of erosion," Dr. Karsten Kotte from the University of Heidelberg explained.

    Based on both of these findings the researchers were able to form their new hypothesis: At the end of the Permian Age the emissions of halogenated gases from the Zechstein Sea and other salt seas were responsible in a complex chain of events for the world's largest mass extinction in the history of the earth, in which about 90 percent of the animal and plant species of that time became extinct.

    According to the forecast from the International Panel on Climate Change (IPCC), increasing temperatures and aridity due to climate change will also speed up desertification, increasing with it the number and surface area of salt seas, salt lagoons and salt marshlands. Moreover, this will then lead to an increase in naturally formed halogenated gases. The phytotoxic effects of these substances become intensified in conjunction with other atmospheric pollutants and at the same time increasing dryness and exponentiate the eco-toxicological consequences of climate change.

    The new theory could be like a jigsaw piece that contributes to solving the puzzle of the largest mass extinction in the history of the earth. "The question as to whether the halogenated gases from the giant salt lakes alone were responsible for it or whether it was a combination of various factors with volcanic eruptions, the impact of asteroids, or methane hydrate equally playing their role still remains unanswered," Ludwig Weißflog said. What is fact however is that the effects of salt seas were previously underestimated.

    In their publication the researchers working with Dr. Ludwig Weißflog from the UFZ and Dr. Karsten Kotte from the University of Heidelberg want to showed that recent salt lakes and salt deserts of south-east Europe, Middle Asia, Australia, Africa, America can not only influence the regional but also the global climate. The new findings on the effects of these halogenated gases are important for revising climate models, which form the basis for climate forecasts.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67798757
    quote:
    Evolution-proof Insecticides May Stall Malaria Forever

    ScienceDaily (Apr. 7, 2009) — Killing just the older mosquitoes would be a more sustainable way of controlling malaria, according to entomologists who add that the approach may lead to evolution-proof insecticides that never become obsolete.

    Each year malaria -- spread through mosquito bites -- kills about a million people, but many of the chemicals used to kill the insects become ineffective. Repeated exposure to an insecticide breeds a new generation of mosquitoes that are resistant to that particular insecticide.

    "Insecticides sprayed on house walls or bed nets are some of the most successful ways of controlling malaria," said Andrew Read, professor of biology and entomology, Penn State. "But they work by killing the insects or denying them the human blood they turn into eggs. This imposes an enormous selection in favor of insecticide-resistant mosquitoes."

    Read and his colleagues Matthew Thomas, professor of entomology, Penn State, and Penelope Lynch, doctoral student, Open University, UK, argue that insecticides -- chemical or biological -- that kill only older mosquitoes are a more sustainable way to fight the deadly disease.

    "If we killed only older mosquitoes we could control malaria and solve the problem of resistant mosquitoes," said Read. "This could be done by changing the way we use existing insecticides, even by simply diluting them," he added.

    Aging mosquitoes are easier to kill with insecticides like DDT but new generation pesticides could do it too. Read and his colleagues are working with a biopesticide that kills older mosquitoes.

    "It is one of the great ironies of malaria," explained Read, whose team's findings appear today (April 7) in PLoS Biology. "Most mosquitoes do not live long enough to transmit the disease. To stop malaria, we only need to kill the old mosquitoes."

    Since most mosquitoes die before they become dangerous, late-acting insecticides will not have much impact on breeding, so there is much less pressure for the mosquitoes to evolve resistance, explained Read, who is also associated with the Penn State Center for Infectious Disease Dynamics. "This means that late-life insecticides will be useful for much, much longer -- maybe forever -- than conventional insecticides," he added. "Insects usually have to pay a price for resistance, and if only a few older mosquitoes gain the benefits, evolutionary economics can stop resistance from ever spreading."

    "We are working on a fungal pesticide that kills mosquitoes late in life," said Thomas. "We could spray it onto walls or onto treated materials such as bed nets, from where the mosquito would get infected by the fungal spores." The fungi take 10 to 12 days to kill the insects. This achieves the benefit of killing the old, dangerous mosquitoes, while dramatically reducing the selection for the evolution of resistance, Thomas explained.

    To study the impact of late-acting insecticides on mosquito populations, the researchers constructed a mathematical model of malaria transmission using factors such as the egg laying cycle of the mosquito and the development of parasites within the insect.

    Once malaria parasites infect a mosquito, they need at least 10 to 14 days -- or two to six cycles of egg production -- to mature and migrate to the insect's salivary glands. From there they can pass into humans when a mosquito bites.

    Analyses of the model using data on mosquito lifespan and malaria development from hotspots in Africa and Papua New Guinea reveal that insecticides killing only mosquitoes that have completed at least four cycles of egg production reduce the number of infectious bites by about 95 percent.

    Critically, the researchers also found that resistance to late-acting insecticides spreads much more slowly among mosquitoes, compared to conventional insecticides, and that in many cases, it never spreads at all.

    Read says the development of biological or chemical insecticides that are more effective against older, malaria-infected mosquitoes could save the millions dollars that will have to be spent to endlessly find new insecticides to replace ones that have become ineffective.

    "Insecticides that kill indiscriminately impose maximal selection for mosquitoes that render those insecticides useless. Late-life acting insecticides would avoid that fate," Read added. "Done right, a one-off investment could create a single insecticide that would solve the problem of mosquito resistance forever."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_67993321
    Epigenetics: DNA Isn’t Everything

    ScienceDaily (Apr. 13, 2009) — Research into epigenetics has shown that environmental factors affect characteristics of organisms. These changes are sometimes passed on to the offspring. ETH professor Renato Paro does not believe that this opposes Darwin’s theory of evolution.

    Lees verder !
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
      dinsdag 14 april 2009 @ 02:10:50 #82
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_67994081
    tot vandaag nog nooit zelfs maar iets gehoord over Histones. Dank je!
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_67994151
    quote:
    Op dinsdag 14 april 2009 00:52 schreef barthol het volgende:
    Epigenetics: DNA Isn’t Everything

    ScienceDaily (Apr. 13, 2009) — Research into epigenetics has shown that environmental factors affect characteristics of organisms. These changes are sometimes passed on to the offspring. ETH professor Renato Paro does not believe that this opposes Darwin’s theory of evolution.

    Lees verder !
    Het mooiste is nog wel als er van die critici komen schreeuwen dat dit het argument tegen evolutie is, want in principe is dit juist ook evolutie. Stel dat je 2 mensen met identieke genen hebt, de ene komt in een omgeving terecht waarbij hij een bepaalde technologie kan vormen dat voor meer nakomelingen zorgt dan geeft dat weer een voordeeltje. Dat het ook nog eens doorgegeven zou worden lijkt me alleen maar logischer met het idee dat als het voor meer nakomelingen zorgt, dat het behouden ervan ook voor meer nakomelingen zorgt met andere woorden dus ook meer kans van behoud etc etc, en dus weer evolutie.
    pi_67997313
    quote:
    Op dinsdag 14 april 2009 02:10 schreef SpecialK het volgende:
    tot vandaag nog nooit zelfs maar iets gehoord over Histones. Dank je!
    Zaken als histonen en DNA methylatie vallen onder de epigenetica. In een recente publicatie werd gepoogd om een sluitende definitie te vinden van epigenetische eigenschappen. Deze luidt:
    quote:
    An epigenetic trait is a stably heritable phenotype resulting from changes in a chromosome without alterations in the DNA sequence.
    An operational definition of epigenetics

    De vraag bij dit soort mechanismen is nog steeds een beetje hoe permanent ze zijn. De epigenetische eigenschappen zelf zijn niet heel erg permanent, maar ze kunnen bijvoorbeeld wel weer leiden tot fixatie van eigenschappen d.m.v. wijzigingen in het DNA.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68094464
    Misschien heeft het maar zijdelings met evolutie te maken, maar toch....



    Ancient Ecosystem Discovered Beneath Antarctic Glacier

    Wetenschappers hebben een heel oud ecosysteem van microörganismen ontdekt dat bijna 2 miljoen jaar onder een gletscher op Antarctica gevangen heeft gezeten. Zij suggereren dat de microörganismen in het zuurstofloze en aardedonkere water hebben overleefd door hun energie te betrekken uit zwavel en ijzer.

    Wil je er meer over weten? Lees verder in het hierboven aangehaalde artikel in Science magazine.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_68105664
    Over epigenetica gesproken:
    quote:
    New Nucleotide In DNA Could Revolutionize Epigenetics

    ScienceDaily (Apr. 17, 2009) — Anyone who studied a little genetics in high school has heard of adenine, thymine, guanine and cytosine – the A, T, G and C that make up the DNA code. But those are not the whole story. The rise of epigenetics in the past decade has drawn attention to a fifth nucleotide, 5-methylcytosine (5-mC), that sometimes replaces cytosine in the famous DNA double helix to regulate which genes are expressed. And now there's a sixth: 5-hydroxymethylcytosine.

    In experiments to be published online April 16 by Science, researchers reveal an additional character in the mammalian DNA code, opening an entirely new front in epigenetic research.

    The work, conducted in Nathaniel Heintz's Laboratory of Molecular Biology at The Rockefeller University, suggests that a new layer of complexity exists between our basic genetic blueprints and the creatures that grow out of them. "This is another mechanism for regulation of gene expression and nuclear structure that no one has had any insight into," says Heintz, who is also a Howard Hughes Medical Institute investigator. "The results are discrete and crystalline and clear; there is no uncertainty. I think this finding will electrify the field of epigenetics."

    Genes alone cannot explain the vast differences in complexity among worms, mice, monkeys and humans, all of which have roughly the same amount of genetic material. Scientists have found that these differences arise in part from the dynamic regulation of gene expression rather than the genes themselves. Epigenetics, a relatively young and very hot field in biology, is the study of nongenetic factors that manage this regulation.

    One key epigenetic player is DNA methylation, which targets sites where cytosine precedes guanine in the DNA code. An enzyme called DNA methyltransferase affixes a methyl group to cytosine, creating a different but stable nucleotide called 5-methylcytosine. This modification in the promoter region of a gene results in gene silencing.

    Some regional DNA methylation occurs in the earliest stages of life, influencing differentiation of embryonic stem cells into the different cell types that constitute the diverse organs, tissues and systems of the body. Recent research has shown, however, that environmental factors and experiences, such as the type of care a rat pup receives from its mother, can also result in methylation patterns and corresponding behaviors that are heritable for several generations. Thousands of scientific papers have focused on the role of 5-methylcytosine in development.

    The discovery of a new nucleotide may make biologists rethink their approaches to investigating DNA methylation. Ironically, the latest addition to the DNA vocabulary was found by chance during investigations of the level of 5-methylcytosine in the very large nuclei of Purkinje cells, says Skirmantas Kriaucionis, a postdoctoral associate in the Heintz lab, who did the research. "We didn't go looking for this modification," he says. "We just found it."

    Kriaucionis was working to compare the levels of 5-methylcytosine in two very different but connected neurons in the mouse brain — Purkinje cells, the largest brain cells, and granule cells, the most numerous and among the smallest. Together, these two types of cells coordinate motor function in the cerebellum. After developing a new method to separate the nuclei of individual cell types from one another, Kriaucionis was analyzing the epigenetic makeup of the cells when he came across substantial amounts of an unexpected and anomalous nucleotide, which he labeled 'x.'

    It accounted for roughly 40 percent of the methylated cytosine in Purkinje cells and 10 percent in granule neurons. He then performed a series of tests on 'x,' including mass spectrometry, which determines the elemental components of molecules by breaking them down into their constituent parts, charging the particles and measuring their mass-to-charge ratio. He repeated the experiments more than 10 times and came up with the same result: x was 5-hydroxymethylcytosine, a stable nucleotide previously observed only in the simplest of life forms, bacterial viruses. A number of other tests showed that 'x' could not be a byproduct of age, DNA damage during the cell-type isolation procedure or RNA contamination. "It's stable and it's abundant in the mouse and human brain," Kriaucionis says. "It's really exciting."

    What this nucleotide does is not yet clear. Initial tests suggested that it may play a role in demethylating DNA, but Kriaucionis and Heintz believe it may have a positive role in regulating gene expression as well. The reason that this nucleotide had not been seen before, the researchers say, is because of the methodologies used in most epigenetic experiments. Typically, scientists use a procedure called bisulfite sequencing to identify the sites of DNA methylation. But this test cannot distinguish between 5-hydroxymethylcytosine and 5-methylcytosine, a shortcoming that has kept the newly discovered nucleotide hidden for years, the researchers say. Its discovery may force investigators to revisit earlier work. The Human Epigenome Project, for example, is in the process of mapping all of the sites of methylation using bisulfite sequencing. "If it turns out in the future that (5-hydroxymethylcytosine and 5-methylcytosine) have different stable biological meanings, which we believe very likely, then epigenome mapping experiments will have to be repeated with the help of new tools that would distinguish the two," says Kriaucionis.

    Providing further evidence for their case that 5-hydroxymethylcytosine is a serious epigenetic player, a second paper to be published in Science by an independent group at Harvard reveals the discovery of genes that produce enzymes that specifically convert 5-methylcytosine into 5-hydroxymethylcytosine. These enzymes may work in a way analogous to DNA methyltransferase, suggesting a dynamic system for regulating gene expression through 5-hydroxymethylcytosine. Kriaucionis and Heintz did not know of the other group's work, led by Anjana Rao, until earlier this month. "You look at our result, and the beautiful studies of the enzymology by Dr. Rao's group, and realize that you are at the tip of an iceberg of interesting biology and experimentation," says Heintz, a neuroscientist whose research has not focused on epigenetics in the past. "This finding of an enzyme that can convert 5-methylcytosine to 5-hydroxymethylcytosine establishes this new epigenetic mark as a central player in the field."

    Kriaucionis is now mapping the sites where 5-hydroxymethylcytosine is present in the genome, and the researchers plan to genetically modify mice to under- or overexpress the newfound nucleotide in specific cell types in order to study its effects. "This is a major discovery in the field, and it is certain to be tied to neural function in a way that we can decipher," Heintz says.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68162182
    18-04-2009

    Botten van vroege viervoeter bewijzen gedragsverandering

    Fossielen van vroege viervoeters laten zien hoe vissen hun skelet vanaf zo’n 380 miljoen jaar geleden aanpasten aan het leven op het land. Vinnen veranderden geleidelijk in poten.


    Ichtyostega, een viervoeter met een vissenstaart leefde op de grens van water en land.
    Foto Science

    Voor het eerst zijn nu ook aanwijzingen gevonden voor de gedragsverandering tijdens het leven van één dier dat op de grens van water en land vertoefde. Nieuw onderzoek aan Groenlandse fossielen toont aan dat de vroege viervoeter Ichtyostega op jonge leeftijd vooral in het water leefde. Uit de andere spieraanhechting op botten van volwassen dieren bleek dat die zich meer op het land waagden dan jonge dieren (Science, 17 april).

    Deze studie van Per Ahlberg is belangrijk, omdat hij een beeld geeft van de manier waarop evolutie in zijn werk gaat. Ichtyostega was een viervoeter met poten en tenen, mogelijk met zwemvliezen, en een vissenstaart.

    Tenen zijn volgens Ahlberg niet alleen nuttig voor landdieren, maar ook voor waterdieren die grip moeten krijgen op de bodem. In de tijd dat Ichtyostega leefde – 365 miljoen jaar geleden – hadden de eerste grote landplanten en insecten het land gekoloniseerd. Op zandbanken langs de kust was een moerasachtig milieu ontstaan, waar voor dieren die zich op het land waagden iets te halen viel. En dus gebeurde het. In een toelichting aan de telefoon vergelijkt de hoogleraar aan de universiteit van Uppsala het proces met de verspreiding van een wijnvlek over een tapijt: de aangeboden ruimte wordt opgevuld.

    Ahlberg ontdekte de indicatie voor de gedragsverandering van de volwassen dieren op het bovenarmbot van Ichtyostega. Bij de volwassen dieren zit het aanhechtingspunt voor de borstspier aan de zijkant van het bovenarmbot. Bij de jonge dieren zit dit aanhechtingspunt juist op het midden. Volgens Ahlberg was de decentrale aanhechting van de spier nuttig voor de voortbeweging op het land.

    Volgens Ahlberg hebben recent gevonden fossielen van de nóg vroegere viervoeter Tiktaalik (380 miljoen jaar oud) geholpen bij zijn analyse. Ook Tiktaalik leefde op de grens van water en land. Het dier had polsen en handpalmen, maar geen tenen of vingers en lijkt dus nog wat meer op een vis dan Ichtyostega. Volgens Ahlberg was de aanhechting van de spieren op het opperarmbot van dit dier óók minder geschikt voor lopen op het land.

    Volgens Ahlberg behoort Ichtyostega tot een brede soortenwaaier van vroege viervoeters. Het is geen directe voorouder van de moderne viervoeters. Tiktaalik is dat mogelijk wel.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68222256
    Ik las het hier ja. Misschien een interessant topic aangezien Per Ahlberg daar zelf ook post.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68227233
    Een oude bericht:

    (11-07-2007)

    Wetenschappers vinden fossielen die licht werpen op gat in evolutie

    Ethiopische wetenschappers hebben fossielen ontdekt van 3,9 miljoen jaar oud. Ze kunnen een gat in de evolutietheorie verklaren. Wetenschapper Yohannes Haile Selassie verklaarde dat de vondst -enkele volledige tanden en beenderen- twee menselijke soorten met elkaar verbindt en een licht werpt op de periode tussen het bestaan van de twee, een tijdspanne in de evolutie waarover weinig bekend is. "Wat we hebben, past ongeveer in dat gat. We kunnen hierdoor beter de evolutie van de mens begrijpen", aldus Haile Selassie.

    Het gaat om een lacune tussen de wereldberoemde Lucy, die werd ontdekt in 1974 en tussen de 3,3 en 3,6 miljoen jaar oud zou zijn, en vorig jaar ontdekte fossielen die 4,1 miljoen jaar oud zijn. De nieuwe fossielen vormen een soort 'missing link'. Ze werden aangetroffen in Afar, in het noordoosten, op ongeveer 30 kilometer vanwaar Lucy werd gevonden. (belga/hln)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68316709
    Weer een nieuwe "missing link" gevonden. Een otterachtig fossiel die te maken heeft met de evolutie van zeehonden, zeeleeuwen en walrussen.



    lees verder: (sciencedaily) Fossil Evidence Of Missing Link In The Origin Of Seals, Sea Lions, Walruses Found In Canadian Arctic
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
      donderdag 23 april 2009 @ 22:37:35 #91
    172669 Papierversnipperaar
    Cafeïne is ook maar een drug.
    pi_68320805
    Slechts één op de vijf genen van de koe is anders dan de genen van de mens
    quote:
    AMSTERDAM - De genetische code van de koe is opgebouwd uit 22 duizend verschillende genen; 80 procent daarvan overlapt met die van de mens.

    Dat melden Australische en Amerikaanse onderzoekers vandaag in het tijdschrift Science. Daarmee vertoont de vertoont de mens grotere genetische gelijkenis met de koe dan met muizen en ratten.

    De groep onderzoekers, onder supervisie van het Baylor College of Medicine in Houston, heeft als eerste ter wereld het genoom, de totale genetische code, van de koe ontrafeld. Dat is goed voor de wetenschap en goed voor een betere biefstuk en betere melk, zo onderbouwt de groep zijn zoektocht naar de genetische code van de koe. Er is zes jaar aan de ontrafeling gewerkt, het werk heeft 25 miljoen dollar gekost.

    Het koeproject is daarmee veel goedkoper dan de ontcijfering van het menselijke genoom, in 2003. Dat heeft dertien jaar gekost en 2,7 miljard dollar.

    Het ontcijferen van de genetische code is de afgelopen jaren dankzij snelle technologieontwikkeling aanzienlijk goedkoper geworden, zegt Johan van Arendonk, hoogleraar fokkerij en genetica aan Wageningen Universiteit. Hij noemt de publicatie over het koeiengenoom een mijlpaal. ‘Nu kan een volgende stap worden gezet: inzicht verkrijgen in de precieze functie van die genen in bijvoorbeeld stofwisselingsprocessen en bij de opbouw van immuniteit.’

    De groep van Van Arendonk is in 2003 gevraagd mee te doen aan het koeproject. Wageningen Universiteit heeft toen de prioriteit gelegd bij onderzoek naar de functie van bepaalde koeiengenen die een rol spelen bij de kwaliteit en de vetzuursamenstelling van melk. De groep van Van Arendonk werkt in een internationaal consortium dat het varkensgenoom in kaart brengt. De publicatie daarvan wordt eind 2009 verwacht.
    Free Assange! Hack the Planet
    [b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
    De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
    pi_68406483
    quote:
    The Story Of X: Evolution Of A Sex Chromosome

    ScienceDaily (Apr. 25, 2009) — Move over, Y chromosome – it's time X got some attention.

    In the first evolutionary study of the chromosome associated with being female, University of California, Berkeley, biologist Doris Bachtrog and her colleagues show that the history of the X chromosome is every bit as interesting as the much-studied, male-determining Y chromosome, and offers important clues to the origins and benefits of sexual reproduction.

    "Contrary to the traditional view of being a passive player, the X chromosome has a very active role in the evolutionary process of sex chromosome differentiation," said Bachtrog, an assistant professor of integrative biology and a member of UC Berkeley's Center for Theoretical Evolutionary Genomics.

    Bachtrog, UC Berkeley post-doctoral fellow Jeffrey D. Jensen and former UC San Diego post-doc Zhi Zhang, now at the University of Munich, detail their findings in this week's edition of the open-access journal PLoS Biology.

    "In our manuscript, we demonstrate for the first time the flip side of the sex chromosome evolution puzzle: The X chromosome undergoes periods of intense adaptation in the evolutionary process of creating new sections of the genome that govern sexual differentiation in many species, including our own," she said.

    Not all animals and plants employ genes to determine if an embryo becomes male or female. Many reptiles, for example, rely on environmental cues such as temperature to specify male or female.

    But in life forms that do set aside a pair of chromosomes to specify sex – from fruit flies to mammals and some plants – the two X chromosomes inherited by females look nearly identical to the other non-sex chromosomes, so-called autosomes, Bachtrog said. The Y chromosome, however, which is inherited by males in concert with one X chromosome, is a withered version of the X, having lost many genes since it stopped recombining with the X chromosome.

    In mammals, that probably took place about 150 million years ago, while in the fruit fly Drosophila melanogaster, a laboratory favorite, the sex chromosomes arose independently about 100 million years ago. In both humans and fruit flies, the Y chromosome has dwindled from a few thousand genes to a few dozen.

    Hence the intense interest in why and how the Y chromosome lost genes once it stopped interacting with the X. Scientists have found that, as the only chromosome pair that doesn't break and recombine every time a cell divides, the XY pair in males is unable to take advantage of the main way deleterious genetic mutations are eliminated. The XX pair in females does recombine, but for the Y, the only way to get rid of a bad mutation in a gene is to inactivate or delete the entire gene. Over millions of years, inactive genes are lost, and the Y shrinks.

    "If you have no recombination, natural selection is less effective at removing detrimental genes," said Bachtrog. "Y is an asexual chromosome, and it pays a price for that: It keeps losing genes."

    Bachtrog, whose career has revolved mostly around the study of the degeneration of the Y chromosome, decided to focus on the X chromosome several years ago and went about searching for sex chromosome pairs that have arisen more recently – and thus might be in the process of adapting to their new role. Her paper centers around study of the three sex chromosomes in a rare western fruit fly, Drosophila miranda, a darker-colored cousin of D. melanogaster. (Many creatures have more than one pair of sex chromosomes; the platypus, for example, has five pairs, all inherited together.)

    While one of D. miranda's sex chromosomes is descended from the original sex chromosome that appeared in Drosophila nearly 100 million years ago, a second originated perhaps 10 million years ago, and the third about a million years ago. The older two look much alike, Bachtrog said: The Y chromosome in each pair has lost genes to become a shadow of its former self, while the two X chromosomes are indistinguishable from each other.

    The third and youngest sex chromosome is different. The Y is not yet shriveled, though it contains many non-functional genes – about half the total – that will eventually be lost. The X, which is dubbed neo-X, is undergoing rapid change, however, with about 10 times the normal amount of adaptation seen in the autosomes, according to the researchers.

    By adaptation, Bachtrog means that the gene sequences in the X chromosome are becoming fixed as random mutations have finally settled on a few beneficial changes that accommodate the increasingly irrelevant Y chromosome. Between 10 and 15 percent of neo-X genes show adaptation, compared to only 1-3 percent of autosome genes.

    "In hindsight, that is not surprising," Bachtrog said. "Neo-X is facing a much more challenging situation than the autosomes because its pair, the Y chromosome, is degenerating. Its genes are no longer producing proteins, so neo-X has to compensate by up-regulating its genes. We find a lot of genes on the X chromosome are involved in dosage compensation."

    In humans, for example, all genes on the X chromosome are twice as active to account for the lack of genes on the Y. Women accommodate this by inactivating one entire X chromosome so as not to produce too much protein, Bachtrog said.

    Another change in neo-X that Bachtrog suspects is taking place is the elimination of genes that are harmful to females. Biologists have realized recently that some genes have opposite effects in males and females, and evolution is a tug of war between males jettisoning genes that they find detrimental only to have females put them back, and vice versa.

    "A good place to put sexually antagonistic genes that are beneficial to one sex but detrimental to the other is on the sex chromosomes," she said. The Y always ends up in the male, she said, so genes on the Y chromosome won't affect females.

    "Conversely, the X chromosome becomes feminized with genes that are good for the female but detrimental to the male," said Bachtrog, adding that the X also becomes demasculinized, losing genes that are of use only in the male.

    In search of more insights into the evolution of the X chromosome, Bachtrog said she is looking for fruit fly species with older and younger sex chromosomes "to study sex chromosome evolution in action." She said evidence suggests that adaptation to being a sex chromosome is most intense between 1 and 10 million years after it starts. Bachtrog also is completing assembly of the genome sequence for D. miranda, which is not among the 12 species of Drosophila currently targeted by the genome sequencing community. She hopes that the fly will become a model system like D. melanogaster.

    "Now, finally, we are within reach of studying model systems like D. miranda that we couldn't think of several years ago," she said, predicting that "whole genome comparisons will revolutionize evolutionary biology, ecology and many other fields."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68456521
    quote:
    Evolution Of Human Sex Roles More Complex Than Described By Universal Theory

    ScienceDaily (Apr. 27, 2009) — A new study challenges long-standing expectations that men are promiscuous and women tend to be more particular when it comes to choosing a mate. The research suggests that human mating strategies are not likely to conform to a single universal pattern and provides important insights that may impact future investigations of human mating behaviors.

    In 1948, Angus J. Bateman's performed some now famous studies in fruit flies that showed that males exhibit greater variance in mating success (the number of sexual partners) and in reproductive success (the number of offspring) when compared to females. In addition, Bateman demonstrated that there was a stronger relationship between reproductive success and mating success in males than females.

    Bateman concluded that, because a single egg is more costly to produce than a single sperm, the number of offspring produced by a female fruit fly was mainly limited by her ability to produce eggs, while a male's reproductive success was limited by the number of females he inseminated. These studies supported the conventional assumption that male animals are competitive and promiscuous while female animals are non-competitive and choosy.

    "The conventional view of promiscuous, undiscriminating males and coy, choosy females has also been applied to our own species," says lead study author Dr. Gillian R. Brown from the School of Psychology at the University of St. Andrews. "We sought to make a comprehensive review of sexual selection theory and examine data on mating behavior and reproductive success in current human populations in order to further our understanding of human sex roles."

    Dr. Brown and colleagues examined the general universal applicability of Bateman's principles. To test one of Bateman's assumptions, they collated data on the variance in male and female reproductive success in 18 human populations. While male reproductive success varied more than female reproductive success overall, huge variability was found between populations; for instance, in monogamous societies, variances in male and female reproductive success were very similar.

    The researchers also examined factors that might explain variations across human populations that are not in keeping with the prediction of universal sex roles. "Recent advances in evolutionary theory suggest that factors such as sex-biased mortality, sex-ratio, population density and variation in mate quality, are likely to impact mating behavior in humans," concludes Dr. Brown. "The insights gained from this new perspective will have important implications for how we conceive of male and female sexual behavior."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_68797661
    07-05-2009

    Eilandhobbits blijken aparte, nieuwe mensensoort



    De 'hobbits' van het Indonesische eiland Flores blijken geen moderne pygmeeën te zijn, zoals tot nog toe werd gedacht. Nieuw wetenschappelijk bewijs toont aan dat de 'hobbits' van Flores tot een nieuwe soort van primaten behoort.

    Het volkje van ongeveer één meter groot en dertig kilogram zwaar woonde tot misschien wel 8.000 jaar geleden op het Indonesische eiland Flores. Het nieuwe anatomische bewijs verscheen in Nature Magazine en is gebaseerd op het onderzoek van de onderste ledematen, meer bepaald van een bijna volledige linkse voet en delen van de rechtervoet. Het toont aan dat de soort rechtop liep, zoals andere bekende hominides, met vijf tenen, zoals bij andere primaten. Maar de grote teen was wat korter en dikker, meer zoals bij chimpansees.

    Discussie
    De Homo floresiensis werd ontdekt in 2004 en staat sindsdien ter discussie. De schedel was ongewoon klein, wat erop zou wijzen dat de hersenen niet groter waren dan die van een chimpansee. Sommige wetenschappers argumenteerden dat de soort een versie was van de moderne pygmee, vervormd door genetische en pathologische storingen.

    Maar in het licht van de nieuwe ontdekking geloven wetenschappers niet langer dat de kleine hersenomvang, de primitieve schouders en polsen een simpel gevolg waren van het fenomeen 'eilanddwerg', zoals vroeger werd gesteld. Uit het onderzoek van de voet valt af te leiden, volgens het team van de Amerikaanse paleoanthropoloog William Jungers, dat een aantal primitieve kenmerken niet voorkomen bij de moderne mens, van welke gestalte dan ook.

    Primitievere voorvader
    De voorganger van de primaatsoort zou dus best weleens niet de Homo erectus kunnen zijn, zoals algemeen werd aangenomen. De Homo erectus staat bekend als de vroegste hominid die Afrika verliet, op weg naar Azië. De zogenaamde hobbits zouden weleens van een andere, primitievere hominide voorvader afstammen.

    Daniel Lieberman, van Harvard University, liet in de marge van het bewuste artikel optekenen dat het aanvankelijke scepticisme over de hominide als een gescheiden soort begrijpelijk is. (jv)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_68966177
    quote:
    Freaks Survive Because They Are Strange

    livescience.com – Tue May 12

    If a blue jay sees a normal-looking salamander, it will eat it. But if the same bird sees a freak, it may let it go.

    University of Tennessee researcher Benjamin Fitzpatrick says this discovery, which his team reports in the open access journal BMC Ecology, suggests why rare traits persist in a population.

    Predators detect common forms of prey more easily, the scientists figure. The majority that share a common look are always on the dinner menu, while oddballs are left to reproduce.

    "Maintenance of variation is a classic paradox in evolution because both selection and drift tend to remove variation from populations," Fitzpatrick explained today. "If one form has an advantage, such as being harder to spot, it should replace all others. Likewise, random drift [genetic change that occurs by chance] alone will eventually result in loss of all but one form when there are no fitness differences. There must therefore be some advantage that allows unusual traits to persist."

    The researchers placed a selection of food-bearing model salamanders into a field for six days, with striped models outnumbering the unstriped by nine to one, or vice versa. On test days, the numbers were evened out. In each case, Blue Jays were more likely to attack the models that had been most prevalent over the previous six-day period.

    "We believe that the different color forms represent different ways of blending in on the forest floor," Fitzpatrick said. "Looking for something cryptic takes both concentration and practice. Predators concentrating on finding striped salamanders might not notice unstriped ones."
    bron


    Een persoonlijke opmerking: Er staat "both selection and drift tend to remove variation from populations".
    Dat klopt uiteraard maar je zou over drift ook kunnen zeggen dat het welliswaar de variatie binnen een populatie vermindert maar de veschillen tussen populaties vergroot als gescheiden (sub)populaties aan een verschillende drift onderhevig zijn.
    Maar toch.... een leuk aandachtspunt in dit artikel.

    [ Bericht 1% gewijzigd door barthol op 13-05-2009 03:48:49 ]
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_69047753
    quote:
    Neandertals Sophisticated And Fearless Hunters, New Analysis Shows

    ScienceDaily (May 14, 2009) — Neandertals, the 'stupid' cousins of modern humans were capable of capturing the most impressive animals. This indicates that Neandertals were anything but dim. Dutch researcher Gerrit Dusseldorp analysed their daily forays for food to gain insights into the complex behaviour of the Neandertal. His analysis revealed that the hunting was very knowledge intensive.

    Although it is now clear that Neandertals were hunters and not scavengers, their exact hunting methods are still something of a mystery. Dusseldorp investigated just how sophisticated the Neandertals' hunting methods really were. His analysis of two archaeological sites revealed that Neandertals in warm forested areas preferred to hunt solitary game but that in colder, less forested areas they preferred to hunt the more difficult to capture herding animals.

    The Neandertals were not easily intimated by their game. Rhinoceroses, bisons and even predators such as the brown bear were all on their menu. Dusseldorp established that just as for modern humans, the environment and the availability of food determined the choice of prey and the hunting method adopted. If the circumstances allowed it, Neandertals lived in large groups and even the most attractive and difficult to catch prey were within their reach.

    Coordination and communication

    Although herding animals are difficult to surprise and isolate, many such game lived on the open steppes. This large supply attracted large groups of Neandertals. That the Neandertals were capable of hunting down such elusive game demonstrates that they had good coordination skills and could communicate well with each other.

    Each prey has a specific cost-benefit scenario. For example, game that are more difficult to catch yield more calories and have a more usable, thick fleece. Dusseldorp used these data to examine the Neandertal's preferences. He also analysed the prey of hyenas in the same manner. Hyenas were important competitors of Neandertals as they had a similar dietary pattern.

    Dusseldorp demonstrated that Neandertals, thanks to their intelligence, even surpassed hyenas at capturing the strongest game. All things being considered, the Neandertals were skilled and highly intelligent hunters. So the idea that Neandertals were brute musclemen can be dismissed.

    This study was part of NWO project "Thoughtful Hunters? The Archaeology of Neandertal Communication and Cognition." Dusseldorp is continuing his research with a postdoc position in Johannesburg. There he shall focus on the modern humans that evolved in Africa.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_69207910
    19-05-2009

    'Missing link' in evolutie van de mens gevonden?


    Wetenschapper Jörn Horum geeft tekst en uitleg bij de vondst.

    Zowat een kwart eeuw lang heeft het apenfossiel Ida in de lade van een onbekend gebleven private verzamelaar gesluimerd, tot het langs omwegen in het lab van een Noorse wetenschapper is aanbeland en onder meer door de BBC vandaag met de grote trom wereldkundig is gemaakt. Het ongeveer 47 miljoen jaar oude overblijfsel van het beest, dat in de Messel-groeve nabij Darmstadt is gevonden, is niet alleen buitengewoon geconserveerd, maar biedt volgens deskundigen ook baanbrekende informatie over de evolutie van de mens. Mogelijk is het zelfs een 'missing link' in de stamboom van de mens en onze voorouders, de apen.

    Uitgestorven diersoort
    Genoemd naar de dochter van de Noorse vorser Jörn Horum, is Ida ongeveer 20 cm groot. Het toont de voorouder van de aap van op zijn zijde. Armen, benen, gebit, weefselresten en zelfs de maaginhoud zijn goed te zien.

    Het fossiel zou het eerste volledig gebleven skelet zijn van een tot nu toe onbekende soort van de adapoïden. Deze uitgestorven diersoort geldt als een voorouder van de maki's. Dat zijn halfapen waarvan er nu nog leven op Madagaskar. De wetenschappers zien in Ida een "maki-aap", een wezen dat zowel kenmerken van maki's heeft als van apensoorten waaruit de huidige apen en mensen zich hebben ontwikkeld.

    Indirecte voorouder
    Officieel Darwinius massilae gedoopt, heeft het dier op het eerste zicht inderdaad raakpunten met de maki's, onder meer door de slanke lichaamsbouw en de lange staart. Een grote vinger die in tegengestelde richting als de andere vingers staat, wijst er op dat het vrouwtjesdier goed kon grijpen en klauteren, en waarschijnlijk in bomen leefde. Anderzijds mankeert Ida specifieke kenmerken van de maki zoals een rij gelijk gegroeide tanden en een speciale klauw. Het kleine zoogdier heeft echter wel al een spronggewrichtsbeen, wat volgens wetenschappers enkel bij apen voorkomt.

    Het dier kan aldus een indirecte voorouder van de mens zijn. Het zou dus eerder onze oer-oer-oergroottante zijn in plaats van oer-oer-oergrootmoeder. (belga/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69209942
    16-095-2009

    Nieuw bewijs voor de theorie dat het leven uit RNA is voortgekomen

    Stukjes RNA kunnen in een reageerbuis uit eenvoudige chemicaliën ontstaan. Dat heeft de Britse chemicus John Sutherland aangetoond. Zijn experiment ondersteunt de theorie dat het eerste leven op aarde miljarden jaren geleden ontstond uit RNA (Nature, 14 mei).


    In het hamerkop ribozym werkt RNA als een schaar. Dat RNA zoiets kan maakt het een plausibel startpunt voor het vroegste leven.
    Illu UCSB

    Het RNA is de erfelijke code van veel virussen en het regulerende molecuul in hogere mechanismen. Het RNA leeft zelf niet, maar het is een uitstekende kandidaat voor het bouwblok van het vroegste leven. Want RNA kan niet alleen erfelijke informatie opslaan, maar het werkt ook als enzym: het kan moleculen knippen of vouwen, waaronder zichzelf. Dat kan DNA niet. DNA heeft andere eiwitten nodig om te kunnen werken en is daarom geen aannemelijk beginpunt voor het vroegste leven.

    Maar RNA is, net als DNA, wel een erg ingewikkeld molecuul om als eerste bouwblok voor het leven te dienen. Zo ingewikkeld dat wetenschappers lang dachten dat het niet zo maar zou kunnen ontstaan in een zonovergoten poeltje, de bron van het leven waarover Charles Darwin schreef in On the Origin of Species.

    RNA is een keten van zogeheten nucleotiden die elk bestaan uit drie delen: een suikergroep (ribose), een fosfaatgroep en één van de vier ringvormige basen adenine, guanine, thymine of uracil. De volgorde waarin die basen in de RNA-keten liggen bepaalt de genetische code. Chemici hebben decennialang tevergeefs geprobeerd RNA te maken uit deze bouwblokken.

    Sutherland en zijn team (University of Manchester) namen in plaats daarvan een molecuul als uitgangspunt met atomen die uiteindelijk in de suiker terecht moesten komen, maar ook met atomen die deel uitmaken van de uiteindelijk te vormen base. De derde component, het fosfaat, voegde hij toe. Zo wist Sutherland nucleotiden te maken met cytosine en uracil, twee van de vier basen in RNA. De andere RNA-componenten wil hij in de toekomst maken.

    De omstandigheden die Sutherland in het lab creëerde passen wel bij de ‘zonovergoten poel’ van Darwin. Hij verwarmde zijn chemicaliën in water, liet ze indampen en gebruikte ultraviolet licht. Sutherland heeft niet geprobeerd de oeratmosfeer na te bootsen. Hij denkt juist dat geochemici dankzij zijn experimenten een aanknopingspunt hebben voor de reconstructie ervan.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_69232055
    quote:
    Hutchinson, J.R. and Allen, V. (2009) The evolutionary continuum of limb function from early theropods to birds. Naturwissenschaften, 96, 423-448

    The bipedal stance and gait of theropod dinosaurs evolved gradually along the lineage leading to birds and at some point(s), flight evolved. How and when did these changes occur? We review the evidence from neontology and palaeontology, including pectoral and pelvic limb functional morphology, fossil footprints/trackways and biomechanical models and simulations. We emphasise that many false dichotomies or categories have been applied to theropod form and function, and sometimes, these impede research progress. For example, dichotomisation of locomotor function into ‘non-avian’ and ‘avian’ modes is only a conceptual crutch; the evidence supports a continuous transition. Simplification of pelvic limb function into cursorial/non-cursorial morphologies or flexed/columnar poses has outlived its utility. For the pectoral limbs, even the classic predatory strike vs. flight wing-stroke distinction and separation of theropods into non-flying and flying—or terrestrial and arboreal—categories may be missing important subtleties. Distinguishing locomotor function between taxa, even with quantitative approaches, will always be fraught with ambiguity, making it difficult to find real differences if that ambiguity is properly acknowledged. There must be an ‘interpretive asymptote’ for reconstructing dinosaur limb function that available methods and evidence cannot overcome. We may be close to that limit, but how far can it be stretched with improved methods and evidence, if at all? The way forward is a combination of techniques that emphasises integration of neontological and palaeontological evidence and quantitative assessment of limb function cautiously applied with validated techniques and sensitivity analysis of unknown variables.
    bron
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_69653989
    Fossiel nieuwe Hominide van 12 miljoen jaar geleden in Spanje!
    Nicknamed: "Lluc", Wetenschappelijke naam: "Anoiapithecus brevirostris"

    Voor geinteresseerden lees verder:
    (ScienceDaily 2 jun) New Hominid 12 Million Years Old Found In Spain, With 'Modern' Facial Features
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_69737682
    quote:
    High Population Density Triggers Cultural Explosions

    ScienceDaily (June 5, 2009) — Increasing population density, rather than boosts in human brain power, appears to have catalysed the emergence of modern human behaviour, according to a new study by UCL (University College London) scientists published in the journal Science.

    High population density leads to greater exchange of ideas and skills and prevents the loss of new innovations. It is this skill maintenance, combined with a greater probability of useful innovations, that led to modern human behaviour appearing at different times in different parts of the world.

    In the study, the UCL team found that complex skills learnt across generations can only be maintained when there is a critical level of interaction between people. Using computer simulations of social learning, they showed that high and low-skilled groups could coexist over long periods of time and that the degree of skill they maintained depended on local population density or the degree of migration between them. Using genetic estimates of population size in the past, the team went on to show that density was similar in sub-Saharan Africa, Europe and the Middle-East when modern behaviour first appeared in each of these regions. The paper also points to evidence that population density would have dropped for climatic reasons at the time when modern human behaviour temporarily disappeared in sub-Saharan Africa.

    Adam Powell, AHRC Centre for the Evolution of Cultural Diversity, says: "Our paper proposes a new model for why modern human behaviour started at different times in different regions of the world, why it disappeared in some places before coming back, and why in all cases it occurred more than 100,000 years after modern humans first appeared.

    "By modern human behaviour, we mean a radical jump in technological and cultural complexity, which makes our species unique. This includes symbolic behavior, such as abstract and realistic art, and body decoration using threaded shell beads, ochre or tattoo kits; musical instruments; bone, antler and ivory artefacts; stone blades; and more sophisticated hunting and trapping technology, like bows, boomerangs and nets.

    Professor Stephen Shennan, UCL Institute of Archaeology, says: "Modern humans have been around for at least 160,000 to 200,000 years but there is no archaeological evidence of any technology beyond basic stone tools until around 90,000 years ago. In Europe and western Asia this advanced technology and behaviour explodes around 45,000 years ago when humans arrive there, but doesn't appear in eastern and southern Asia and Australia until much later, despite a human presence. In sub-Saharan Africa the situation is more complex. Many of the features of modern human behaviour – including the first abstract art – are found some 90,000 years ago but then seem to disappear around 65,000 years ago, before re-emerging some 40,000 years ago.

    "Scientists have offered many suggestions as to why these cultural explosions occurred where and when they did, including new mutations leading to better brains, advances in language, and expansions into new environments that required new technologies to survive. The problem is that none of these explanations can fully account for the appearance of modern human behaviour at different times in different places, or its temporary disappearance in sub-Saharan Africa."

    Dr Mark Thomas, UCL Genetics, Evolution and Environment, says: "When we think of how we came to be the sophisticated creatures we are, we often imagine some sudden critical change, a bit like when the black monolith appears in the film 2001: A Space Odyssey. In reality, there is no evidence of a big change in our biological makeup when we started behaving in an intelligent way. Our model can explain this even if our mental capacities are the same today as they were when we first originated as a species some 200,000 years ago.

    "Ironically, our finding that successful innovation depends less on how smart you are than how connected you are seems as relevant today as it was 90,000 years ago."
    ScienceDaily
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_69818020
    quote:
    Geography And History Shape Genetic Differences In Humans

    ScienceDaily (June 7, 2009) — New research indicates that natural selection may shape the human genome much more slowly than previously thought. Other factors -- the movements of humans within and among continents, the expansions and contractions of populations, and the vagaries of genetic chance – have heavily influenced the distribution of genetic variations in populations around the world.

    The study, conducted by a team from the Howard Hughes Medical Institute, the University of Chicago, the University of California and Stanford University, is published June 5 in the open-access journal PLoS Genetics.

    In recent years, geneticists have identified a handful of genes that have helped human populations adapt to new environments within just a few thousand years—a strikingly short timescale in evolutionary terms. However, the team found that for most genes, it can take at least 50,000-100,000 years for natural selection to spread favorable traits through a human population. According to their analysis, gene variants tend to be distributed throughout the world in patterns that reflect ancient population movements and other aspects of population history.

    "We don't think that selection has been strong enough to completely fine-tune the adaptation of individual human populations to their local environments," says co-author Jonathan Pritchard. "In addition to selection, demographic history -- how populations have moved around -- has exerted a strong effect on the distribution of variants."

    To determine whether the frequency of a particular variant resulted from natural selection, Pritchard and his colleagues compared the distribution of variants in parts of the genome that affect the structure and regulation of proteins to the distribution of variants in parts of the genome that do not affect proteins. Since these neutral parts of the genome are less likely to be affected by natural selection, they reasoned that studying variants in these regions should reflect the demographic history of populations.

    The researchers found that many previously identified genetic signals of selection may have been created by historical and demographic factors rather than by selection. When the team compared closely related populations they found few large genetic differences. If the individual populations' environments were exerting strong selective pressure, such differences should have been apparent.

    Selection may still be occurring in many regions of the genome, says Pritchard. But if so, it is exerting a moderate effect on many genes that together influence a biological characteristic. "We don't know enough yet about the genetics of most human traits to be able to pick out all of the relevant variation," says Pritchard. "As functional studies go forward, people will start figuring out the phenotypes that are associated with selective signals," says lead author Graham Coop. "That will be very important, because then we can figure out what selection pressures underlie these episodes of natural selection."

    But even with further research, much will remain unknown about the processes that have resulted in human traits. In particular, Pritchard and Coop urge great caution in trying to link selection with complex characteristics like intelligence. "We're in the infancy of trying to understand what signals of selection are telling us," says Coop, "so it's a very long jump to attribute cultural features and group characteristics to selection."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      maandag 8 juni 2009 @ 11:10:31 #103
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_69820282
    De ene keer gaat menselijke evolutie weer sneller dan gedacht. De andere keer langzamer. Make up your mind already
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_69822983
    quote:
    Op maandag 8 juni 2009 11:10 schreef SpecialK het volgende:
    De ene keer gaat menselijke evolutie weer sneller dan gedacht. De andere keer langzamer. Make up your mind already
    Even goed lezen. Het gaat niet zozeer over de evolutie van de mens, maar over de bijdrage van natuurlijke selectie aan het proces.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_69944309
    quote:
    Discovery Raises New Doubts About Dinosaur-bird Links

    ScienceDaily (June 9, 2009) — Researchers at Oregon State University have made a fundamental new discovery about how birds breathe and have a lung capacity that allows for flight – and the finding means it's unlikely that birds descended from any known theropod dinosaurs.

    The conclusions add to other evolving evidence that may finally force many paleontologists to reconsider their long-held belief that modern birds are the direct descendants of ancient, meat-eating dinosaurs, OSU researchers say.

    "It's really kind of amazing that after centuries of studying birds and flight we still didn't understand a basic aspect of bird biology," said John Ruben, an OSU professor of zoology. "This discovery probably means that birds evolved on a parallel path alongside dinosaurs, starting that process before most dinosaur species even existed."

    These studies were just published in The Journal of Morphology, and were funded by the National Science Foundation.

    It's been known for decades that the femur, or thigh bone in birds is largely fixed and makes birds into "knee runners," unlike virtually all other land animals, the OSU experts say. What was just discovered, however, is that it's this fixed position of bird bones and musculature that keeps their air-sac lung from collapsing when the bird inhales.

    Warm-blooded birds need about 20 times more oxygen than cold-blooded reptiles, and have evolved a unique lung structure that allows for a high rate of gas exchange and high activity level. Their unusual thigh complex is what helps support the lung and prevent its collapse.

    "This is fundamental to bird physiology," said Devon Quick, an OSU instructor of zoology who completed this work as part of her doctoral studies. "It's really strange that no one realized this before. The position of the thigh bone and muscles in birds is critical to their lung function, which in turn is what gives them enough lung capacity for flight."

    However, every other animal that has walked on land, the scientists said, has a moveable thigh bone that is involved in their motion – including humans, elephants, dogs, lizards and – in the ancient past – dinosaurs.

    The implication, the researchers said, is that birds almost certainly did not descend from theropod dinosaurs, such as tyrannosaurus or allosaurus. The findings add to a growing body of evidence in the past two decades that challenge some of the most widely-held beliefs about animal evolution.

    "For one thing, birds are found earlier in the fossil record than the dinosaurs they are supposed to have descended from," Ruben said. "That's a pretty serious problem, and there are other inconsistencies with the bird-from-dinosaur theories.

    "But one of the primary reasons many scientists kept pointing to birds as having descended from dinosaurs was similarities in their lungs," Ruben said. "However, theropod dinosaurs had a moving femur and therefore could not have had a lung that worked like that in birds. Their abdominal air sac, if they had one, would have collapsed. That undercuts a critical piece of supporting evidence for the dinosaur-bird link.

    "A velociraptor did not just sprout feathers at some point and fly off into the sunset," Ruben said.

    The newest findings, the researchers said, are more consistent with birds having evolved separately from dinosaurs and developing their own unique characteristics, including feathers, wings and a unique lung and locomotion system.

    There are some similarities between birds and dinosaurs, and it is possible, they said, that birds and dinosaurs may have shared a common ancestor, such as the small, reptilian "thecodonts," which may then have evolved on separate evolutionary paths into birds, crocodiles and dinosaurs. The lung structure and physiology of crocodiles, in fact, is much more similar to dinosaurs than it is to birds.

    "We aren't suggesting that dinosaurs and birds may not have had a common ancestor somewhere in the distant past," Quick said. "That's quite possible and is routinely found in evolution. It just seems pretty clear now that birds were evolving all along on their own and did not descend directly from the theropod dinosaurs, which lived many millions of years later."

    OSU research on avian biology and physiology was among the first in the nation to begin calling into question the dinosaur-bird link since the 1990s. Other findings have been made since then, at OSU and other institutions, which also raise doubts. But old theories die hard, Ruben said, especially when it comes to some of the most distinctive and romanticized animal species in world history.

    "Frankly, there's a lot of museum politics involved in this, a lot of careers committed to a particular point of view even if new scientific evidence raises questions," Ruben said. In some museum displays, he said, the birds-descended-from-dinosaurs evolutionary theory has been portrayed as a largely accepted fact, with an asterisk pointing out in small type that "some scientists disagree."

    "Our work at OSU used to be pretty much the only asterisk they were talking about," Ruben said. "But now there are more asterisks all the time. That's part of the process of science."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_69970138
    Nog even een stukje nuancering bij bovenstaande:
    quote:
    In recent years Ruben and colleagues have made a career of publishing papers in which they assert that 'birds cannot be dinosaurs because of [whatever, blah blah blah]'. Quick & Ruben (2009) assert that non-avian theropods were fundamentally different in abdominal morphology from extant birds, and they hypothesise (note: hypothesise) that the sub-horizontal avian femur and its associated musculature might be required to prevent collapse of the lateral abdominal wall: non-avian theropods evidently moved their femora a lot during normal locomotion, and hence, say Quick & Ruben, could not have had abdominal air sacs. All of this is extremely questionable or just flat-out wrong (sternal movement etc. almost certainly was present in non-avian theropods, the 'mobile thigh inhibits abdominal air sacs' just doesn't make any sense, and the authors ignore evidence for abdominal pneumaticity in non-avian saurischians): if the authors have set out to demonstrate anything, it is that evolution cannot happen.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_70103555
    Voor de liefhebbers nog een speciale editie van PNAS m.b.t. evolutie.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_70348824
    25-06-2009

    'Evolutie sneller door warm weer'

    LONDEN - Een warm klimaat lijkt gunstiger te zijn voor de evolutie van soorten dan een koude omgeving. Dieren in een warm gebied hebben 1,5 keer zoveel mutaties in hun cellen dan dieren in een koud gebied, blijkt uit wetenschappelijk onderzoek waar de BBC donderdag over schrijft.

    De onderzoekers vergeleken het DNA van 130 paren zoogdieren, waarvan de een in een koudere omgeving leefde dan de ander. Volgens de wetenschappers is binnen de onderzochte dieren sprake van een soort 'micro-evolutie', wat licht zou kunnen werpen op het eeuwenlange proces dat leidt tot het ontstaan van nieuwe soorten.

    DNA is een drager van erfelijke eigenschappen en kan veranderen als een cel deelt. Die veranderingen blijven meestal onopgemerkt, behalve als het DNA nader onderzocht wordt. Is een verandering gunstig, dan kan die bij de voortplanting worden doorgegeven, wat op de lange termijn kan leiden tot evolutie.

    Eerder ontdekten wetenschappers al dat DNA van planten en zeedieren sneller verandert als het warmer is, maar dat werd geweten aan de omgevingstemperatuur. Nu hetzelfde proces is aangetoond in zoogdieren, die zelf hun lichaamstemperatuur regelen, lijkt de rol van het klimaat bevestigd.

    De uitkomsten van het onderzoek kunnen ook verklaren waarom vooral in de tropen veel verschillende diersoorten voorkomen

    (Telegraaf)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70486190
    26-06-2009

    Ruzie over Lucy

    Van oermoeder tot prehistorisch vraagteken

    Op 30 november 1974 was het feest in het kamp van de antropologen, vlakbij de Awash rivier in Hadar, Ethiopië. Zojuist had Donald Johanson het opmerkelijk complete en – op dat moment – oudste skelet van onze mensenlijke voorouders gevonden. Vijf jaar later presenteerde Johanson dit skelet als Lucy: een vrouw en bovendien dé voorouder van de mens. Ze ging de schoolboeken in als onze oermoeder. Maar sindsdien maken wetenschappers ruzie. Want klopt dat allemaal wel?


    Hadar, Ethiopië. In dit gebied is Lucy gevonden.


    Hadar, Ethiopië.

    Johanson en zijn collega’s hadden eigenlijk geen moment over het geslacht van Lucy getwijfeld. Ze was klein, kleiner dan veel van de andere, even oude skeletten die ze in Hadar hadden gevonden. Dat paste goed bij de theorie dat bij onze voorouders de mannen veel groter en sterker waren geweest dan de vrouwen. Zo’n groot verschil tussen de seksen noemen we seksueel dimorfisme (di = twee, morf = vorm, dus eigenlijk: in twee vormen).

    Eén soort, twee seksen
    De reden dat de dimorfismetheorie zo populair was, is nu moeilijk voor te stellen, maar was toen heel logisch. Wetenschappers dachten dat er ten alle tijde slechts één soort mens had geleefd, net zoals nu: wij homo sapiens zijn maar in ons eentje. Ondertussen weten we dat dit niet klopt. De vroegste leden van homo sapiens deelden de aarde bijvoorbeeld met neanderthalers en homo erectus. Maar toen wisten we dat nog niet, en dus namen antropologen aan dat alle skeletten die ze vonden en die in dezelfde periode leefden, tot één enkele mensachtige soort moesten behoren.


    Hier zie je het skelet van Lucy en een reconstructie van een lid van haar soort, de australopithecus afarensis (voor het gemak vaak kortweg a. afarensis genoemd)

    .De gevonden skeletten in Hadar waren echter duidelijk verschillend. Sommige waren tenger en klein, en andere fors en groot. Je zou – met wat je nu weet – zelfs kunnen denken dat je hier twee verschillende soorten te pakken hebt. Maar dat idee kwam niet bij Johanson en co op. Zij schreven het verschil in plaats daarvan toe aan seksueel dimorfisme.

    Dimorf = man vrijt, vrouw zorgt


    Een gorilla

    Die ‘keuze’ heeft nogal wat gevolgen gehad, bijvoorbeeld in de evolutiepsychologie. De mate van dimorfisme zegt namelijk iets over het gedrag van de mannen en de vrouwen van die soort. Neem bijvoorbeeld de gorilla. Daar is het mannetje (ook) veel groter dan het vrouwtje. Door zijn kracht is een gorillakerel in staat om er een harem van vrouwtjes op na te houden. De vrouwtjes op hun beurt zorgen voor de kinderen. Bij apen die meer van gelijke grootte zijn, gaat het er anders aan toe. Apen en apinnen vormen tamelijk monogame paartjes en in veel gevallen helpen de aapmannen bij de opvoeding van de kleintjes.

    Terug naar onze voorouders: als die erg dimorf waren, denken veel evolutiepsychologen, dan komt daar misschien het moederlijk zorginstinct vandaan, en de drang tot vreemdgaan bij mannen. En die gedragspatronen zitten nu nog steeds in ons ‘systeem’, ook al de heren en dames homo sapiens ondertussen bijna hetzelfde gebouwd. Maar zou die theorie nou niet kloppen, bijvoorbeeld omdat Lucy geen vrouw is, of omdat haar stevige tijdgenoten tot een andere soort behoren, dan schetst dat een heel ander beeld van ons erfgoed. In feite draait het de theorie om: ineens zou het ‘natuurlijk’ zijn voor mannen om luiers te verwisselen en hun vrouwen trouw te blijven.


    Een populair-wetenschappelijk boek over evolutiepsychologie schrijft over seksueel dimorfisme en het idee dat mannen “niets anders zijn dan kwijlende honden”: “Misschien waren het alleen de mannelijke australopethici die vochten en rotzooiden en heeft de mannelijke homo sapiens weliswaar slappere spieren, maar sterkere normen en waarden.” (Joe Quirk, Blijf van m’n ei)

    .Is Lucy wel een vrouw?

    De Amerikaanse antropoloog Lori Hager is een van de wetenschappers die betwijfeld dat Lucy een vrouw is. Zij denkt dat Johanson zich in de luren heeft laten leggen door uiterlijkheden – klein, fijn gebouwd – en toen te snel conclusies heeft getrokken. In het boek ‘Women in human evolution’ wijst ze er op dat Lucy haar onmiskenbaar vrouwelijke naam vrijwel meteen na de vondst van haar skelet kreeg. Tijdens het feest in het kamp in Hadar speelde namelijk het Beatlesnummer ‘Lucy in the sky with diamonds’, en prompt werd het skelet hiernaar vernoemd.


    Lucy (midden) was klein vergeleken met de moderne mens (rechts). En dat niet alleen: ze was ook klein vergeleken met sommige andere a. afarensis. De grote vraag is alleen: waren die grote, stoere tijdgenoten de mannen van Lucy’s soort, of een compleet ander type australopithecus?

    .Maar ook op wetenschappelijk vlak komt Hager met steekhoudende argumenten. Zo vond Johanson niet alleen Lucy’s lichaamsgrootte een bewijs van haar vrouwelijkheid, maar ook de vorm van haar bekken. Bij homo sapiens is het inderdaad zo dat vrouwen een wijder bekken hebben dan mannen en dat je daaraan prima het geslacht van een skelet kunt aflezen. Maar dat wijdere bekken is een gevolg van het feit dat mensenbaby’s zulke enorme breinen en dus grote schedels hebben – een eigenschap die pas later in de evolutie ontstond. Dus hoezo heeft Lucy heeft ‘vrouwenbekken’, vraagt Hager zich af.

    Het past niet
    Ze krijgt bijval van de Duitse antropologen Martin Häusler en Peter Schmid. Zij redeneerden zo. Áls Lucy een vrouw is én ze tot een seksueel dimorfe soort behoort, dan moet ze in staat zijn om zowel een jongetje als een meisje te baren. Maar de jongetjes zullen naar verwachting – omdat ze zoveel groter zijn – toch een wat zwaardere kluif zijn dan de meisjes. En na wat rekenwerk trokken ze een controversiële conclusie: het past niet. Dus is Lucy geen vrouw, of behoort ze niet tot een dimorfe soort.


    Hier zie je het bekken van Lucy, de kleine, tengere a. afarensis. In dat bekken (je kijkt er van bovenaf op) is de grootte van een babyhoofdje getekend. Volgens Häusler en Schmid past dit net niet. Onzin, zeggen Wood en Quinny, want kijk maar eens naar het plaatje rechts. Daar is het babyhoofdje veel groter ten opzichte van het bekken, en we weten dat deze vrouw – een homo sapiens dit kind succesvol en zonder keizersnee op de wereld heeft gezet. Het zou dus net wel moeten passen. © Häusler en Schmid (1995), Wood en Quinny (1996)

    .Het werk van Häusler en Schmid werd niet door iedereen met gejuich ontvangen. De Britse paleontologen Bernard Wood en Patrick Quinny bijvoorbeeld, houden vol bij Lucy allemaal nét moet passen tijdens de bevalling. Volgens hen is er geen reden om te denken dat Johansons theorie aan vervanging toe is.

    Twee soorten zonder dimorfisme


    Een reconstructie van Lucy

    Dean Falk is hoogleraar antropologie in Florida denkt daar anders over. Hoewel ze accepteert dat Lucy een vrouw is, verwerpt ze het idee van Lucy als onze seksueel dimorfe voorouder. Zij denkt dat de smalle, kleine Lucy in plaats daarvan tot een heel andere soort behoort dan de grote, robuuste skeletten die in Hadar gevonden werden. De clou zit hem in hun schedels. Als een soort rechtop gaat lopen, dan moet er iets aan je anatomie veranderen. Je hoofd komt anders op je ruggenwervel te staan, en dat vereist aanpassingen in de manier waarop je brein van bloed wordt voorzien.

    Die aanpassing, vond Falk nadat ze een groot aantal voorouderlijke schedels bestudeerde, is een soort holte achterin je hoofd. Ze noemt het de O/M sinus en het is een belangrijke stap in de evolutie. Moderne mensen hebben hem ook, net als de grote, breedgebouwde skeletten. De kleine skeletten, waar Lucy er één van is, hebben echter geen O/M sinus. En dat is een sterke aanwijzing dat het het hier gaat om twee verschillende soorten, en niet de man en de vrouw van één dimorfe soort.


    Rechts zie je een achteraanzicht van de schedel van een robuuste, stevige a. afarensis. Je ziet dat er een holte (een sinus) zit. Daarin lijken ze op moderne mensen (links). De a. afarensis heeft geen O/M sinus. Of Lucy er wel een heeft, weten we niet zeker, omdat de achterkant van haar schedel nooit gevonden is. © Dean Falk (Braindance, 2004)

    .Niet onze voorouder
    Maar het betekent nog iets anders. Het betekent dat het onwaarschijnlijk is dat Lucy een voorouder van de moderne mens is. Ze behoort immers tot níet tot de soort die een aangepast brein had. Falk denkt dat het juist de stevige tijdgenoten van Lucy waren (de skeletten die we eerst als mannen zagen) die uiteindelijk zijn geëvolueerd tot moderne mens. En daarvoor heeft ze nog een aanwijzing: Lucy’s ‘kind’.

    De link tussen Lucy en ons



    De Olduvai vallei, Tanzania
    In 1986 ontdekte Johanson in de Olduvai vallei in Tanzania het fossiel van een menselijke voorouder die – volgens hem – het midden hield tussen Lucy en de latere mensachtigen. Zijn schedel was namelijk groter dan dat van Lucy en ook zijn voortanden deden wat moderner aan. Johanson noemde zijn vondst homo habilis (handige mens), en claimde dat dit het bewijs was dat Lucy daadwerkelijk onze oermoeder is. Homo habilis is als het ware haar kind, en via hem was haar soort geworden tot moderne mens.


    Hier zie je een reconstructie van de homo habilis. Deze is niet gemaakt naar aanleiding van de vondst van Johanson, maar naar een ander voorbeeld. De botjes die je ziet zijn wel van de homo habilis die Johanson aanduidde als het ‘kind’ van Lucy, en dus de link tussen a. afarensis en de moderne mens.
    .Falk gelooft er niets van. Homo habilis is te klein, zegt ze, om een voorouder te zijn van de latere mensensoorten, die allemaal lang zijn en breedgebouwd. Bovendien heeft Lucy’s opvolger lange, aapachtige armen, die je niet terugziet bij de latere mensachtigen. Volgens haar is homo habilis gewoon van dezelfde soort als Lucy, met toevallig een iets groter brein. En ze blijft bij haar theorie dat het de robuuste mensachtigen waren die uiteindelijk aan de wortel van het menselijke erfgoed stonden.


    Hier zie je een sterk vereenvoudigde stamboom van de mens. Links, in de ‘hoofdstam’ staat het verhaal zoals dat nu in de schoolboekjes staat. De kleine a. afarensis (waaronder Lucy) zijn de voorouders van homo habilis, die uiteindelijk evolueerde tot homo erectus, de directe voorouder van de moderne mens. Rechts zie je het alternatief: tegelijkertijd met Lucy bestond en een tweede soort a. afarensis (de grote, robuuste soort), die uiteindelijk via homo erectus evolueerde in homo sapiens.

    Olé voor de ruzie, want nu weten we iets nieuws


    Een zorgzame vader

    Bij mijn weten maken Falk en Johanson, en Häusler/Schmid en Wood/Quinny nog steeds ruzie. Dat is ook wel te begrijpen, want de evolutie van de mens is raadselachtig en mysterieus en er zijn maar weinig aanwijzingen. Toch zijn we dankzij de ruzie wijzer geworden. Zo weten we nu dat het onwaarschijnlijk is dat bij onze voorouders – wie ze ook waren – mannen en vrouwen sterk van elkaar verschilden. En dat maakt het logisch dat beide seksen een koppel vormden en dat vrouwen niet helemaal in hun eentje de kinderen hoefden op te voeden. Een beetje zoals nu, eigenlijk, en dat al miljoenen jaren lang.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70532164
    30-06-2009

    Eerste olifant was niet groter dan konijn



    Een 60 miljoen jaar oude schedel, opgegraven in Marokko, zou toebehoren aan wat de oudste voorouder van de olifant is. En dit is het meest verrassend: Eritherium azzouzorum was niet groter dan een konijn.

    5 kilo
    De huidige olifant is het grootste beest op land, maar deze jongen was amper 50 centimeter lang, staart inbegrepen en woog iets van een 5 kilo.

    Dino
    Tot nu toe gingen wetenschappers er vanuit dat de oudste voorouders van de olifant pas 10 miljoen jaar later op aarde rondliepen dan de Eritherium. De nieuwe ontdekking wijst er echter dat de dieren al vlak na het uitsterven van de dinosauriërs ontstonden. (mvl)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70598740
    02-07-2009

    ‘Voorouder van mensaap kwam uit Azië’

    AMSTERDAM – Een fossiel uit Myanmar suggereert dat de voorouder van de mensaap niet in Afrika leefde, maar in Azië. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers bekend gemaakt.

    De onderzoekers van het Carnegie Museum of National History kwamen tot hun conclusie na het bestuderen van de overblijfselen van een primaat die vermoedelijk 38 miljoen jaar geleden in een tropisch regenwoud leefde.

    Uit het fossiel met de naam Ganlea bleek dat het ging om een soort lemur met uitzonderlijk grote voortanden. Waarschijnlijk gebruikte het dier de tanden om harde tropische vruchten te openen en zaden of noten er uit te halen.

    Eetgewoonte

    Volgens de onderzoekers voeden alleen de zogenaamde hogere primaten zich op die manier. Maar ook de rest van het skelet suggereert dat de Ganlea een voorouders is van de mensapen die veel later in Afrika leefden.

    De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Royal Society B..


    Kaken

    “De Ganlea heeft dezelfde anatomie als mensapen”, aldus hoofdonderzoeker Christopher Beard op Discovery News. “Vooral de aapachtige kaken en tanden wijzen erop dat het dier nauw verwant was aan een gezamenlijke voorouder van de nu levende apen en mensen.”

    “Een paar miljoen jaar nadat de Ganlea leefde, zijn er waarschijnlijk een of meer van dit soort primitieve primaten vanuit Azië naar Afrika getrokken”, aldus Beard. “Daar evolueerden ze verder tot apen en in sommige gevallen zelfs tot mensen.”

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70610406
    quote:
    Eberhard, W.G. (2009) Postcopulatory sexual selection: Darwin's omission and its consequences. PNAS, 106, 10025-10032.

    In one of his few major oversights, Darwin failed to appreciate that male–male competition and sexual selection can continue even after copulation has begun. The postcopulatory equivalents of both direct male–male battles (sperm competition) and female choice (cryptic female choice) occur within the female's body. Recognition of this hidden, but intense, sexual competition provides new insights into a variety of fields. These include the hyperdiverse and paradoxically elaborate morphology of both sperm and male genitalia, the equally puzzling and elaborate morphology of nongenitalic male structures that are specialized to grasp and stimulate females, powerful manipulative effects of substances in male semen on female reproductive physiology, paradoxical male courtship behavior that occurs after copulation has already begun, variability in parental investments, and the puzzlingly complex and diverse interactions between sperm and female products that surround animal eggs and between male gametophytes and female tissues in flowering plants. Many bizarre traits are involved, including male genitalia that are designed to explode or fall apart during copulation leaving behind parts within the female, male genitalia that “sing” during copulation, potent seminal products that invade the female's body cavity and her nervous system to influence her behavior, and a virtual Kama Sutra of courtship behavior performed after rather than before genital coupling, including male–female dialogues during copulation.
    bron
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_70696983
    quote:
    Key To Evolutionary Fitness: Cut The Calories

    ScienceDaily (July 2, 2009) — Charles Darwin and his contemporaries postulated that food consumption in birds and mammals was limited by resource levels, that is, animals would eat as much as they could while food was plentiful and produce as many offspring as this would allow them to.

    However, recent research has shown that, even when food is abundant, energy intake reaches a limit, even in animals with high nutrient demands, such as lactating females. Scientists at the Research Institute of Wildlife Ecology in Vienna suggest that this is due to active control of maternal investment in offspring in order to maintain long-term reproductive fitness.

    The research, to be presented by Dr Teresa Valencak at the Society for Experimental Biology Annual Meeting in Glasgow has shown that, when their energy reserves are low or when their offspring are kept in cooler temperatures, Brown hares are able to increase their energy turnover and rate of milk production above that normally observed. This indicates that, ordinarily, the hares are operating at below their maximum capacity and shows that this is not due to any kind of physiological constraint, such as length of digestive tract or maximum capacity of mammary glands. Also, as the hares were provided with plentiful food, there could be no limitation of energy turnover due to food availability.

    The way that females regulated their energy expenditure according to pup demand and their own fat reserves but did not exceed certain levels fitted with the group's theory that using energy at close to the maximum rate has costs for animals which may compromise their ability to successfully reproduce in the future. If a hare puts most of its energy into a litter of pups then it will have little left over for growth and body repairs for example, which may shorten its life or make it less able to produce or care for young in the future. By actively limiting the rate of energy turnover, a mother can prevent this and maintain a higher level of reproductive success over her lifetime
    ScienceDaily
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      maandag 6 juli 2009 @ 15:02:31 #114
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_70701643
    Dit is dus met Hazen maar dat geldt zeker niet voor alle diersoorten. Ik dacht dat honden bijvoorbeeld zichzelf gewoon echt dood kunnen vreten.
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_70702796
    quote:
    Op maandag 6 juli 2009 15:02 schreef SpecialK het volgende:
    Dit is dus met Hazen maar dat geldt zeker niet voor alle diersoorten. Ik dacht dat honden bijvoorbeeld zichzelf gewoon echt dood kunnen vreten.
    Dat staat dan ook nergens en hoogstwaarschijnlijk vind je dergelijke nuances ook wel in daadwerkelijke publicaties of praatjes op conferenties, hoewel ze in de persberichten vaak achterwege blijven. Het gaat eerder om het idee dat voedselconsumptie per definitie afhankelijk zou zijn van beschikbare resources als beperkende factor.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_70834173
    09-07-2009

    Schild ontstaat uit ribben

    Volgens een Japanse studie in vakblad Science is het schild van de schildpad ontstaan uit ribben. Tijdens de ontwikkeling van een schildpadembryo klapt een gedeelte van zijn lichaamswand dubbel. Daarbij omsluiten de ribben de schouderbladen aan de bovenkant. Op die manier ontstaat een bouwplan dat radicaal verschillend is van dat van andere gewervelden.

    Met het skelet van de schildpad is iets vreemd aan de hand; de schouderbladen liggen aan de binnenkant van de ribben. Niemand weet hoe dat zo gekomen is, maar het heeft iets te maken met de ontwikkeling van het rugschild. Hierover zijn verschillende theorieën. De schouderbladen zijn wellicht naar achter verplaatst en op die manier onder het schild gedoken. Dit lijkt onwaarschijnlijk, omdat een achterwaartse verplaatsing van bot in ontwikkelende schildpadden nog nooit is waargenomen.




    Vergelijk deze twee filmpjes maar eens goed met elkaar. Wat valt je op? Bij de muis (onder) ligt het schouderblad (groen) boven de ribbenkast. Bij de schildpad (boven) ligt het schouderblad verstopt onder de ribben. Dit laatste is uniek en komt niet voor bij andere reptielen, vogels of zoogdieren. Video’s: Shigeru Kuratani en Hiroshi Nagashima, Science

    Samengevoegde platen
    Een tweede visie is dat het schild voortkomt uit kleine plaatjes bot (osteodermen) die in de diepe huidlagen van bijvoorbeeld krokodillen en hagedissen liggen. Bij de schildpad zouden deze kleine stukjes bot zijn samengevoegd tot grote platen waarin de ribben later zijn vastgegroeid. Er zijn twee problemen met dit scenario. Het verklaart niet hoe bot kan fuseren met ribben die normaal gesproken opzij groeien en we krijgen geen antwoord op de vraag hoe de schouderbladen op hun vreemde plek terecht komen.

    Dubbelklappen
    Japanse wetenschappers komen nu met een derde verklaring; de ribben vormen het schild van de schildpad. Om deze aanname te testen, vergeleken zij de ontwikkeling van de kip, de muis en de schildpad met elkaar. Als piepjong embryo lijken deze drie dieren sprekend op elkaar, maar tijdens de ontwikkeling van de schildpad gebeurt iets merkwaardigs. Een gedeelte van de lichaamswand klapt dubbel, waardoor de ribben zich naar boven richten en daarbij de schouderbladen omsluiten. Het schild is geboren.


    Embryo’s van de kip (boven) en de schildpad (onder). In eerste instantie lijken zij veel op elkaar. Bij de schildpad ontstaat, gedurende de ontwikkeling, het rugschild (cr). Op deze afbeelding zie je bij de oranje pijltjes een beginnetje van de aanleg van dit schild. © Shigeru Kuratani en Hiroshi Nagashima, Science
    .Tijdens het omklappen van de lichaamswand blijven bepaalde verbindingen tussen ontwikkelend bot en spier bestaan, maar er vormen zich ook nieuwe connecties. Deze laatste zijn uniek; het zijn verbindingen die we niet zien bij andere reptielen, vogels of zoogdieren.

    Oerschildpad
    De Japanners vergeleken hun resultaten met de waarnemingen die pas geleden aan de (voor zover bekend) oudste fossiele schildpad werden gedaan. Deze ‘oerschildpad’ leefde ongeveer 220 miljoen jaar geleden en had nog geen rugschild. Toch onderstreept het fossiel de resultaten van de Japanse onderzoekers. Bij de oerschildpad was het buikschild al gedeeltelijk in ontwikkeling en bovendien was de ligging van zijn ribben vergelijkbaar met die van de moderne schildpad

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_70996711
    quote:
    Darwin’s Mystery Of Appearance Of Flowering Plants Explained

    ScienceDaily (July 14, 2009) — The appearance of many species of flowering plants on Earth, and especially their relatively rapid dissemination during the Cretaceous (approximately 100 million years ago) can be attributed to their capacity to transform the world to their own needs.

    In an article in Ecology Letters, Wageningen ecologists Frank Berendse and Marten Scheffer postulate that flowering plants changed the conditions during the Cretaceous period to suit themselves. The researchers have consequently provided an entirely new explanation for what Charles Darwin considered to be one of the greatest mysteries with which he was confronted.

    During the Cretaceous, the Earth's surface underwent one of its greatest changes in vegetation composition, a change which also took place with unprecedented speed. Frank Berendse (Professor of Nature Conservation and Plant Ecology), and Marten Scheffer, (Professor of Aquatic Ecology), both at Wageningen University, wanted to understand how this happened. They looked for the explanation in a totally unconventional direction.

    Before the early Cretaceous, the vegetation consisted primarily of gymnosperms and ferns. These plants were largely replaced by an entirely new group of plants: the angiosperms (flowering plants). During the early Cretaceous – approximately 125 million years ago – the first flowering plants evolved. Soon thereafter, the gymnosperms in the tropics were replaced almost entirely by the angiosperms. And by the end of the Cretaceous (65 million years ago), the empire of the flowering plants had become definitively established in much of the rest of the world. The gymnosperms continued to exist only in the far north – which is the case even today.

    The rapid increase in the fantastic diversity of flowering plants – linked to their rapid conquest of the Earth – was one of the greatest puzzles faced by Charles Darwin. In a letter to Joseph Hooker dated 22 July 1879, he referred to an "abominable mystery". The great diversity of fossil flowering plants from the late Cretaceous, while there were virtually no fossils known from the early Cretaceous, appeared to be completely in conflict with his vision that the emergence of new species could only take place very gradually.

    The big question was how this massive change could have taken place with such unprecedented speed. Was it because – just before the Cretaceous – that the big Sauropods were forced out by the much smaller Ornithischian dinosaurs, which then systematically ate all the seedlings of the gymnosperms? Or was it because the flowering plants could evolve simultaneously with many insect species that could pollinate their flowers?

    According to Berendse and Scheffer, we must think in a totally different direction. They postulate that the flowering plants were able to change the world to suit their own needs. They grew more rapidly and therefore required more nutrients. In a world that was poor in nutrients and was entirely dominated by the gymnosperms, that kept the soil poor - with their poorly degradable litter - flowering plants had great difficulties to establish. But at some locations where the gymnosperms had temporarily disappeared, for example due to floods, fires or storms, the angiosperms could increase so that they were capable of improving their own conditions with their easily degradable litter.

    According to the theory of Berendse and Scheffer, this led to positive feedback; as a result, the flowering plants could increase even more rapidly and were capable of replacing the angiosperms in much of the world. Ultimately, the improved edibility of the leaves and fruits of the flowering plants led to a tremendous increase in the number of plant eaters on the Earth, which opened the way to the rapid evolution of mammals, and finally to the appearance of humans.
    Beetje sensationele titel, maar verder wel een interessante hypothese.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_71187679
    quote:
    How evolution acts to bridge the chasm between two discrete physiological states is a question that's long puzzled scientists. Most evolutionary changes, after all, happen in tiny increments: an elephant grows a little larger, a giraffe's neck a little longer. If those tiny changes prove advantageous, there's a better chance of passing them to the next generation, which might then add its own mutations. And so on, and so on, until you have a huge pachyderm or the characteristic stretched neck of a giraffe.

    But when it comes to traits like the number of wings on an insect, or limbs on a primate, there is no middle ground. How are these sorts of large evolutionary leaps made?

    According to a team led by scientists at the California Institute of Technology (Caltech), in close collaboration with Patrick Piggot and colleagues from the Temple University School of Medicine, such changes may at least sometimes be the result of random fluctuations, or noise (nongenetic variations), working alongside a phenomenon known as partial penetrance. Their findings were recently published online in the journal Nature.

    "Our work shows how partial penetrance can play a role in evolution by allowing a species to gradually evolve from producing 100 percent of one form to developing 100 percent of another, qualitatively different, form," says Michael Elowitz, the Caltech assistant professor of biology and applied physics, Bren Scholar, and Howard Hughes Medical Institute investigator who led the team. "The intermediate states that occur along the way are not intermediate forms, but rather changes in the fraction of individuals that develop one way or the other."

    Partial penetrance is the name given by evolutionary biologists to the degree to which a single genetic mutation may have different effects on different organisms in a population.

    ScienceDaily
    quote:
    Eldar, A. et al. (2009) Partial penetrance facilitates developmental evolution in bacteria. Nature, advance online.

    Development normally occurs similarly in all individuals within an isogenic population, but mutations often affect the fates of individual organisms differently1, 2, 3, 4. This phenomenon, known as partial penetrance, has been observed in diverse developmental systems. However, it remains unclear how the underlying genetic network specifies the set of possible alternative fates and how the relative frequencies of these fates evolve5, 6, 7, 8. Here we identify a stochastic cell fate determination process that operates in Bacillus subtilis sporulation mutants and show how it allows genetic control of the penetrance of multiple fates. Mutations in an intercompartmental signalling process generate a set of discrete alternative fates not observed in wild-type cells, including rare formation of two viable 'twin' spores, rather than one within a single cell. By genetically modulating chromosome replication and septation, we can systematically tune the penetrance of each mutant fate. Furthermore, signalling and replication perturbations synergize to significantly increase the penetrance of twin sporulation. These results suggest a potential pathway for developmental evolution between monosporulation and twin sporulation through states of intermediate twin penetrance. Furthermore, time-lapse microscopy of twin sporulation in wild-type Clostridium oceanicum shows a strong resemblance to twin sporulation in these B. subtilis mutants9, 10. Together the results suggest that noise can facilitate developmental evolution by enabling the initial expression of discrete morphological traits at low penetrance, and allowing their stabilization by gradual adjustment of genetic parameters.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      maandag 27 juli 2009 @ 12:14:12 #119
    44703 ExtraWaskracht
    Laat maar lekker draaien
    pi_71361167
    Edit: was al topic over zie ik nu: Evolutie: vrouwen steeds mooier, mannen niet

    Maar eens een stukje van een wat minder wetenschappelijke bron.
    quote:
    Vrouwen worden steeds mooier, mannen niet
    Uitgegeven: 27 juli 2009 10:58
    Laatst gewijzigd: 27 juli 2009 11:22

    AMSTERDAM - Onderzoekers hebben ontdekt dat de evolutie vrouwen steeds mooier maakt. Aan het uiterlijk van mannen verandert niet veel. Dat meldde de Sunday Times zondag op haar website.

    Wetenschappers van de Finse Universiteit van Helsinki ontdekten dat mooie vrouwen meer kinderen krijgen dan minder aantrekkelijke vrouwen en dat een groter percentage van die kinderen meisjes zijn.


    Deze dochters groeien ook uit tot aantrekkelijke vrouwen en krijgen eveneens meer dochters. Zo wordt dit patroon voortgezet.


    Voortplantingssucces

    Dat blijkt uit een aantal nieuwe onderzoeken naar fysieke aantrekkelijkheid en het verband met voortplantingssucces bij mensen.

    In een onderzoek dat vorige week werd gepubliceerd, ontdekte Markus Jokela, onderzoeker aan de University of Helsinki, dat mooie vrouwen gemiddeld 16 procent meer kinderen krijgen dan minder aantrekkelijke seksegenoten.

    Voor het onderzoek volgde Jokela 1.244 vrouwen en 997 mannen gedurende veertig jaar. Hun mate van aantrekkelijkheid werd gemeten op grond van foto’s die werden genomen tijdens dit project - waarbij ook gegevens werden verzameld over hun kindertal.


    Meer dochters

    Het Finse onderzoek bevestigt eerder werk van Satoshi Kanazawa, een evolutionair psycholoog.

    Hij ontdekte dat aantrekkelijke ouders veel vaker dochters krijgen dan gemiddeld en concludeerde dat dit deel uitmaakt van het evolutionair proces en dat het geprogrammeerd is in het menselijk DNA.


    Steeds aantrekkelijker

    Kanazawa ontdekte ook dat de aantrekkelijkste koppels maar liefst 26 procent minder zonen op de wereld zetten.

    En nog volgens Kanazawa “is fysieke aantrekkingskracht een in hoge mate erfelijk bepaalde eigenschap, die het voortplantingssucces van dochters veel groter maakt dan dat van zonen. Als aantrekkelijke ouders meer dochters hebben, en als die aantrekkingskracht erfelijk is, is het logisch dat vrouwen, door de generaties heen, geleidelijk aantrekkelijker worden dan mannen.”


    Succes

    Bij die mannen blijken looks in het evolutieproces veel minder belangrijk te zijn, want hoe knap een man is, heeft geen meetbare gevolgen voor zijn nageslacht.

    Dat wijst er volgens Kanazawa op dat er bij mannen veel minder druk is om te evolueren tot een aantrekkelijker soort.
    pi_71381875
    27-07-2009

    Reptiel ter grootte van kat mogelijk missing link

    Een fossiel van een vierbenig reptiel ter grootte van een kat zou wel eens de missing link kunnen zijn in de evolutie van zoogdieren. Dat verklaarden paleontologen.

    Schedel
    Het fossiel werd gevonden in Brockmacker (centraal-Duitsland), waar erg veel fossielen, tot 300 miljoen jaar oud, aangetroffen worden. Thomas Martens, die de opgravingen coördineerde, verklaarde dat enkel de 6 centimeter lange schedel van het dier gevonden werd.

    Aangenomen wordt dat het gaat om een reptiel van 50 tot 70 centimeter. "Het zou wel eens een cruciale fase kunnen zijn in de ontwikkeling van reptielen naar zoogdieren", verklaarde hij.

    Sites
    Wetenschappers voeren al meer dan 30 jaar opgravingen uit aan de Brockmacker. Daarbij werden 40 exemplaren van 13 verschillende soorten ontdekt. Volgens Martens blijven fossielen er beter bewaard dan op vergelijkbare sites in Noord-Amerika en Mexico.

    De opgravingen waren het gezamenlijke werk van Amerikaanse, Duitse en Slovaakse paleontologen. Daarbij werd ook de vleugel van een kakkerlak en een reptiel ter grootte van een muis ontdekt. (belga/edp)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_71592130
    quote:
    Parasites May Have Had Role In Evolution Of Sex

    ScienceDaily (July 31, 2009) — What's so great about sex? From an evolutionary perspective, the answer is not as obvious as one might think. An article published in the July issue of the American Naturalist suggests that sex may have evolved in part as a defense against parasites.

    Despite its central role in biology, sex is a bit of an evolutionary mystery. Reproducing without sex—like microbes, some plants and even a few reptiles—would seem like a better way to go. Every individual in an asexual species has the ability to reproduce on its own. But in sexual species, two individuals have to combine in order to reproduce one offspring. That gives each generation of asexuals twice the reproductive capacity of sexuals. Why then is sex the dominant strategy when the do-it-yourself approach is so much more efficient?

    One hypothesis is that parasites keep asexual organisms from getting too plentiful. When an asexual creature reproduces, it makes clones—exact genetic copies of itself. Since each clone has the same genes, each has the same genetic vulnerabilities to parasites. If a parasite emerges that can exploit those vulnerabilities, it can wipe out the whole population. On the other hand, sexual offspring are genetically unique, often with different parasite vulnerabilities. So a parasite that can destroy some can't necessarily destroy all. That, in theory, should help sexual populations maintain stability, while asexual populations face extinction at the hands of parasites.

    The scenario works on mathematical models, but there have been few attempts to see if it holds in nature.

    Enter Potamopyrgus antipodarum, a snail common in fresh water lakes in New Zealand. What makes these snails interesting is that there are sexual and asexual versions. They provide scientists with an opportunity to compare the two versions side-by-side in nature.

    Jukka Jokela of the Swiss Federal Institute of Aquatic Science and Technology, Mark Dybdahl of the University of Washington and Curtis Lively of Indian University, Bloomington began observing several populations of these snails for ten years starting in 1994. They monitored the number of sexuals, the number asexuals, and the rates of parasite infection for both.

    The team found that clones that were plentiful at the beginning of the study became more susceptible to parasites over time. As parasite infections increased, the once plentiful clones dwindled dramatically in number. Some clonal types disappeared entirely. Meanwhile, sexual snail populations remained much more stable over time. This, the authors say, is exactly the pattern predicted by the parasite hypothesis.

    "The rise and fall of these female-only lineages was surprisingly fast and consistent with the prediction of the parasite hypothesis for sex," Jokela said. "These results suggest that sexual reproduction provides an evolutionary advantage in parasite rich environments."

    So we may well have to thank parasites—in spite of their nasty reputation—for the joy of sex.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_71701252
    07-08-2009

    Oceaanleven belangrijke mixer van water

    Nieuw onderzoek laat het gelijk van Charles Darwin, de kleinzoon van de grondlegger van de evolutietheorie, zien. Hij beweerde dat zeeleven het oceaanwater mixt. Een Amerikaanse onderzoek toont dit aan voor kreeftachtigen en kwallen. De organismen nemen water mee op hun tocht naar boven en onder. Dit effect is nog niet meegenomen in klimaatmodellen, maar is wel van belang omdat de oceaan een groot vat met koolstof is.

    Water beïnvloedt organismen die erin leven. In zoetwater komen bijvoorbeeld geen zee-egels voor. Maar het werkt ook andersom: de organismen hebben een groot effect op het water zelf. Zoals bijvoorbeeld het mixen van oceaanwater. Tot voor kort was hier weinig onderzoek aan gedaan. Nieuw onderzoek van Kakani Katija en John Dabiri (beiden Californisch Instituut van Technologie) laat zien dat groepen organismen een goede mixer zijn. Dit onderzoek en vervolgonderzoek kunnen verstrekkende gevolgen hebben voor klimaatmodellen.

    Mixen
    Het mixen van oceaanwater is onder meer afhankelijk van de temperatuur en zoutgehalte van water. Koud water is zwaar en zal, als het zwaarder is dan de onderliggende watermassa, naar beneden zakken. Hetzelfde geldt voor water met een hoge concentratie zout. Ook wind en getijde hebben invloed. Dit zijn echter niet de enige mechanismen. Sir Charles Darwin, kleinzoon van de grondlegger van de evolutietheorie (ook Charles Darwin), opperde al dat ook het zwemmende zeeleven mixt. Zijn mechanisme heet ‘Darwiniaanse mixing’ en houdt in dat een zwemmend organisme het water letterlijk met zich meetrekt. De vorm van het zwemmend organisme en de viscositeit van het water bepalen hoeveel water meestroomt.


    Voorbeelden van klein zeeleven dat zich massaal verplaatst: links krill (Meganyctiphanes norvegica) en rechts een copepode oftewel roeipootkreeft. © Creative Commons

    Nu heeft één organisme niet zoveel invloed. Hele scholen van organismen zoals kwallen, vissen en sommige kreeftachtigen (crustacea) zoals copepoden en garnaalachtigen (krill) die dezelfde kant op zwemmen, verplaatsen wel grote massa’s water. De laatstgenoemde kreeftachtigen zwemmen dagelijks van dieper, kouder water naar het oceaanoppervlak. Eerder onderzoek liet al zien dat een school vissen het water net zo kan verstoren als een storm. Ook trad er turbulentie op door zwemmende garnaalachtigen. Met die gedachten in het achterhoofd voerden wetenschappers Katija en Dabiri hun onderzoek uit.

    Katija en Dabiri simuleerden wat er met water gebeurde toen kleine kreeftachtigen erdoor zwommen. Relatief veel water werd meegenomen met de beestjes. Om dit ook live te testen, gingen ze naar Palau in de Pacifische Oceaan om daar kwallen onder de loep te nemen. Met een kleurstofje maakten de wetenschappers zichtbaar dat kwallen de kleurstof lange tijd met zich meeslepen. Ook bij grotere beesten vindt dus Darwiniaanse mixing plaats.



    Grootschalig
    De grote vraag is hoeveel de zeebeesten nu precies mixen. Volgens de eerste schattingen veel. De invloed van zwemmende organismen is zelfs even groot als die van de wind en getijde. Volgens Dabiri is dit mogelijk zelfs nog een onderschatting. De simulatie ging namelijk steeds uit van transport van water van één organisme in isolatie. Mogelijk dat meerdere beestjes de verplaatsing van water juist versterken. Ook naar de bodem dwarrelende uitwerpselen en organisch materiaal mixen het oceaanwater verwacht Dabiri.

    Klimaat
    De resultaten zijn waarschijnlijk van groot belang voor klimaatmodellen. De oceaan is namelijk een groot reservoir waarin een enorme hoeveelheden koolstof zijn opgeslagen. Bijna 40.000 Gigaton. Ter vergelijking: de atmosfeer bevat slechts 750 Gigaton koolstofdioxide (≈2% van de oceanen). Het mixen van water brengt kouder water met extra voedingsstoffen naar boven. Hierdoor groeien extra organismen die op hun beurt afsterven en naar de bodem zakken, daarmee koolstof meenemend. Ook kan kouder water meer koolstofdioxide opslaan in vergelijking met warm water. Genoeg reden voor verder onderzoek, want des te nauwkeuriger de klimaatmodellen, des te beter de mens en overheden zich kunnen instellen op eventueel verdere klimaatverandering.


    De koolstofkringloop. © NASA

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_71762301
    quote:
    Researchers force bacteria to evolve for life in a fuel cell

    While a recent report from the National Academies of the Sciences concluded that conservation is the short-term key to many energy issues, work continues on alternative energy production techniques like wind, solar, biomass, and fuel cells. For mobile applications, fuel cells have quickly become the technological leader because they offer high energy density (relative to other green technologies), low weight, and generally high mechanical durability. In this month's Biosensors and Bioelectronics, a research team from University of Massachusetts Amherst describes their work on microbial fuel cells enhanced by directed evolution.

    A wide array of fuel cell technologies exist, but most fall into two catagories: solid oxide fuel cells (SOFCs) or polymer electrolyte membrane fuel cells (PEMFCs). SOFCs conduct O2- across ceramic membranes and produce high current densities with little degradation over time. Unfortunately, the ionic conduction mechanism requires high operating temperatures—usually several hundred degrees centigrade. PEMFCs conduct either protons or hydroxyls, but suffer from low current densities and significant degredation over time. While these systems show substantial promise, there is no clear leader for most mobile applications and there is room in several niche markets for other types of fuel cells.

    To produce ATP, bacteria generate charge gradients when metabolizing nutrients, and these could theoretically be harvested. In the early 1990's, proof-of-concept microbial fuel cells (MFCs) were developed using bacterial electrolytes. These systems fed simple sugars to bacteria in anaerobic conditions and with an applied field. Electrons produced during digestion move to the anode while protons diffuse to the cathode, where they can recombine with any electrons that have conducted across a load circuit.

    In order to produce electricity, it is imperative that MFC's bacteria conduct electrons to the cathode. The researchers at UMass Amherst realized that there has never been any natural selective pressure that would enhance electronic conduction in bacteria, so they used directed evolution to produce highly conducting bacteria.

    G. sulfurreducens bacteria were cultured on a graphite electrode under a 400 mV applied bias. The goal was to force the bacteria to adapt to conditions inside the MFC with the hope that they would evolve greater functionality in the process. Several colonies were isolated after five months in the MFC environment and re-cultured under normal conditions. When placed in an MFC cell, the specially cultured bacteria grew much more rapidly—current saturated after 50 hours as opposed to 400 hours—and they provided twice the current density of normally cultured bacteria.

    Analysis of the enhanced bacteria showed that there were two primary adaptions. First, pili, fine, thread-like structures that connect neighboring cells, dramatically increased in the new bacteria. These structures are thought to be responsible for electronic conduction in bacterial films. Also, unlike their precursors, the enhanced bacteria all had flagella that allowed both motility and enhanced attachment to anode surfaces. It is unclear which adaptation is primarily responsible for the enhanced performance.

    MFCs must show significant improvement (orders of magnitude) in order to match SOFCs and PEMFCs; simply doubling performance will not make them viable for most applications. However, by harnessing evolution, it may be possible to rapidly accelerate development of reasonably performing systems. As a member of the ceramic research community with vested interests in SOFC development, I am not quite ready to salute my new bacterial overlords, but this is a fascinating area of research that has real potential in many niche applications.
    bron
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_72045844
    quote:
    Khila, A. et al. (2009) Evolution of a Novel Appendage Ground Plan in Water Striders Is Driven by Changes in the Hox Gene Ultrabithorax.

    Water striders, a group of semi-aquatic bugs adapted to life on the water surface, have evolved mid-legs (L2) that are long relative to their hind-legs (L3). This novel appendage ground plan is a derived feature among insects, where L2 function as oars and L3 as rudders. The Hox gene Ultrabithorax (Ubx) is known to increase appendage size in a variety of insects. Using gene expression and RNAi analysis, we discovered that Ubx is expressed in both L2 and L3, but Ubx functions to elongate L2 and to shorten L3 in the water strider Gerris buenoi. Therefore, within hemimetabolous insects, Ubx has evolved a new expression domain but maintained its ancestral elongating function in L2, whereas Ubx has maintained its ancestral expression domain but evolved a new shortening function in L3. These changes in Ubx expression and function may have been a key event in the evolution of the distinct appendage ground plan in water striders.
    PLoS Genetics
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_72188051
    26-08-2009

    Canadees wil van kuiken een dinosaurus maken



    Een Canadese paleontoloog wil kippenembryo's manipuleren in een poging om er een dinosaurus van te maken. Zijn onderzoek zit nog in een beginfase, maar Hans Larsson heeft er goede hoop op dat hij in zijn opzet zal slagen. Alleen ethische en praktische redenen houden hem naar eigen zeggen nog tegen.

    Evolutie
    Larsson is vorser aan de McGill University in Montreal. Al jaren speurt hij naar fosssielen van prehistorische dieren. Hij spitst zijn onderzoek nu toe op de processen die er toe geleid hebben dat sommige dinosauriërs zijn geëvolueerd tot vliegende wezens.

    Jurassic Park
    Larsson werd geïnspireerd door discussies die hij had met Jack Horner, de paleontoloog die wetenschappelijk adviseur was bij de Jurassic Park-films. Deze Horner schreef onlangs een boek met de titel 'How to Build A Dinosaur'. In dit werk verwijst hij naar Larsson's experiment om een dinosarus te brouwen uit een kippenembryo. (eb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72189041
    jurassic park becoming real? als je zon park maakt ga je millions make :d
    pi_72220489
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72220491
    27-08-2009

    Wetenschappers als Darwin op Beagle



    AMSTERDAM - De boot waarop Darwin zijn evolutietheorie ontwikkelde, biedt de komende maanden wellicht inspiratie aan een nieuwe lichting onderzoekers. Voor een wetenschappelijk tv-programma kiest een moderne variant van de Beagle vrijdag het ruime sop.

    De Beagle, het schip van Charles Darwin.
    Het Instituut voor Zeeonderzoek (KNIZ) maakte donderdag bekend welke wetenschappers het meestuurt op deze reis. Zo gaat ecologe Katja Philippart de kleur van de zee bestuderen, door onder meer de hoeveelheden algen en fijn slib in het water te meten. Naast moderne lichtmeters gebruikt zij ’Werner’s Nomenclatuur’, een historische kleurenschaal die men in de tijd van Darwin op wetenschappelijke reizen gebruike.

    De nieuwe Beagle maakt in tien maanden tijd dezelfde reis die Darwin van 1831 tot 1836 aflegde. De zeereis is een initiatief van de VPRO, de Belgische omroep Canvas en Teleac.

    (ANP)

    (AD)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72251920
    28-08-2009

    'Hertmuizen extreem snel geëvolueerd'

    AMSTERDAM – De hertmuizen die leven op de zandvlaktes in Nebraska zijn de afgelopen paar duizend jaar abnormaal snel geëvolueerd, meldt de BBC.

    © NU.nlDe vacht van de muizen is in die jaren veranderd van donkerkleurig naar zandkleurig, zodat zij zich beter kunnen camoufleren.

    “We besloten onderzoek te doen naar de verschillende kleur van de muizen in verschillende gebieden”, legt Catherine Linnen van de Harvard Universiteit in Cambrigde uit.

    “Dat de muizen deze lichtere vacht pas in de afgelopen acht- tot vijftienduizend jaar hebben ontwikkeld toont aan dat het pas recentelijk een voordeel biedt.”


    Snelheid

    De onderzoekers ontdekten waarom de evolutie van de hertmuizen zo snel is gegaan in vergelijken met andere diersoorten. De kleur van de vacht is namelijk gekoppeld aan een bepaald gen.

    Bij evoluties van andere dieren veranderde een gen in de loop van tijd wat ook uiterlijke veranderingen met zich mee bracht, maar dit ging langzaam. In het geval van de hertmuizen zorgde een mutatie voor een geheel nieuw gen, die sterker was dan het gen voor een donkere vacht.

    Na de ontwikkeling van het gen hebben de dieren volgens de wetenschappers het proces van natuurlijke selectie toegepast.

    © NU.nl

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72334455
    Racisten, eet je hart uit.
    quote:
    'Blanke Europeaan ontstond pas 5500 jaar geleden'
    Uitgegeven: 31 augustus 2009 06:07
    Laatst gewijzigd: 31 augustus 2009 06:06
    AMSTERDAM – Mensen in Europa kregen pas enkele duizenden jaren geleden een blanke huidskleur. Dat concluderen Noorse onderzoekers in een nieuwe studie.
    © NU.nl/Styletoday

    De wetenschappers van de universiteit van Oslo beweren dat mensen met een lichte huidskleur ongeveer 5500 jaar geleden de overhand kregen in Europa, doordat de eerste volken landbouw gingen bedrijven.

    Het landbouwvoedsel bevatte veel minder vitamine D dan het eten dat de Europeanen binnen kregen toen ze nog als jager-verzamelaar leefden.

    Het menselijk lichaam kan de belangrijke stof ook aanmaken als de huid in contact komt met de zon. Maar blanke mensen produceren vitamine D veel effectiever onder invloed van zonlicht dan mensen met een donkere huidskleur.

    Evolutie

    Volgens de onderzoekers hadden blanke personen daardoor opeens een evolutionair voordeel ten opzichte van hun donkere medemens. Dat meldt de Britse krant The Sunday Times.

    “In Engeland hoorde vis 5500 tot 5200 jaar geleden opeens niet meer bij het voedselpatroon”, aldus hoofdonderzoeker Johan Moan. “Dat leidde tot een snelle ontwikkeling van een lichte huidskleur.”

    Kwalen

    Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat een gebrek aan vitamine D kan leiden tot veel medische kwalen, zoals diabetes, hartfalen en een slecht functionerend immuunsysteem.

    Volgens de Noorse onderzoekers liepen mensen met een donkere huidskleur 5500 jaar geleden dan ook meer risico om vroeg te overlijden, vooral als ze in het noorden van Europa leefden.

    Klimaat

    “Koude klimaten en hoge breedtegraden zullen de ontwikkeling van een lichte huidskleur extra hebben gestimuleerd”, zo schrijven ze in hun studie. “Het landbouwvoedsel bevatte niet genoeg vitamine D en de straling van de zon was te laag om genoeg vitamine D te produceren in een donkere huid.”
    http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
    pi_72334861
    quote:
    Op dinsdag 1 september 2009 10:47 schreef Triggershot het volgende:
    Racisten, eet je hart uit.
    [..]

    http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
    Dat artikeltje dekt de lading en inhoud van de originele publicatie totaal niet, zie NWS topic.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      dinsdag 1 september 2009 @ 11:36:55 #132
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_72335846
    quote:
    Op dinsdag 1 september 2009 10:47 schreef Triggershot het volgende:
    Racisten, eet je hart uit.
    [..]

    http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
    Interessant gegeven natuurlijk maar ik snap even niet hoe dit iets negatiefs is voor ras-echte racisten. Eerder ondersteunend in de gedachte dat blanke mensen superieur zijn want ze zijn het nieuwste volk en daarom het topje van de evolutie (verwacht van een racist niet dat 'ie volledig snapt hoe evolutie werkt).
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_72365733
    quote:
    Genes That Make Us Human

    Finding genes that have evolved in humans among our genome's 3 billion bases is no easy feat. But now, a team has pinpointed three genes that arose from noncoding DNA and may help make our species unique.

    Most genes have deep histories, with ancestors that reach down into the tree of life, sometimes all the way back to bacteria. The gradual increase from the few thousand genes in a bacterium to the tens of thousands of genes in a person came primarily through genome- and gene-duplication events, which created extra sets of genes free to evolve new sequences and new functions. Much of this duplication happened long before humans evolved, though some duplications occurred in the human lineage to create exclusively human twins of existing genes.

    But in 2006, geneticists showed for the first time that they could identify truly novel genes. In fruit flies, they came across five young genes that were derived from "noncoding" DNA between existing genes and not from preexisting genes. As a result, other researchers started looking for novel genes in other species.

    Meanwhile, while looking for gene duplications in humans, geneticists Aoife McLysaght and David Knowles of Trinity College Dublin kept coming across genes that seemed to have no counterparts in other primates, suggesting that new genes arose in us as well. To determine which of these genes with no counterparts were de novo genes, McLysaght and Knowles first used a computer to compare the human, chimp, and other genomes. They eliminated all but three of the 644 candidates because their sequence in the database was not complete--or they had equivalents in other species.

    Next, they searched the chimp genome for signs of each gene's birth. "We strove hard to identify the noncoding DNA that gave rise to the gene," McLysaght says. Only by finding that DNA could they be sure that the gene wasn't already present in the chimp genome but was somehow unrecognizable to gene-finding programs. At three locations where the chimp and human genomes were almost identical, telltale mutations indicated that it was impossible to get a viable protein from the chimp DNA sequence. In contrast, the human version of each sequence had mutations that made it a working gene, the researchers report online tomorrow in Genome Research.

    The researchers were able to verify that the genes worked by checking messenger RNA databases and protein surveys done by other scientists. They are now using antibodies to find out where in the cells these proteins are active and are trying to disable the genes in cells to tease out their functions.

    The researchers analyzed only a subset of the human genome. Extrapolating to the full genome, they think humans have evolved at least 18 new genes. That's a small number compared to our total of 24,000 but nonetheless an important one. "The distinction between humans and other apes must lie somewhere in the small genetic differences between the species," says McLysaght.

    Unlike duplicated genes, these are genes that "they really knew are human-specific," says Laurent Duret, a molecular evolutionary biologist at the University of Lyon in France. When he first heard about this project, he was skeptical, but not anymore. "It's the first convincing evidence of a real innovation in humans."

    These three young genes join several hundred other uniquely human genomic features, including gene duplications, that provide tantalizing hints of what makes us human. But, says evolutionary biologist Gregory Wray of Duke University in Durham, North Carolina, researchers still have no clue what most of these genes do.
    Sciencenow
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_72454193
    03-09-2009

    Darwin verklaart ook taalverandering

    De survival of the fittest blijkt ook te gelden voor taal. Bewust of onbewust gemaakte variaties in taal hebben meer kans om te beklijven als zij voordelig zijn voor de taalgebruiker. Dit voordeel kan bijvoorbeeld liggen op sociaal vlak (‘erbij horen’), economisch vlak (kost minder moeite) of op communicatief vlak (duidelijker).

    Darwins evolutietheorie en taal lijken op het eerste gezicht niks met elkaar te maken te hebben. De principes van de evolutietheorie verklaren de constante veranderingen in de levende soorten op aarde. En taal is een communicatiesysteem van mensen. Taal is echter ook constant aan verandering onderhevig. Frank Landsbergen laat deze week in zijn proefschrift zien dat je Darwins principes ook prima kunt gebruiken om taalveranderingen te verklaren.



    Landsbergen laat zien dat menselijke taal verschillende overeenkomsten heeft met de planten- en dierenwereld. “Evolutie vindt plaats als er variatie in kenmerken is, als deze kenmerken worden overgedragen van individu op individu en als er verschil bestaat in de kans op de overdracht van de varianten”, aldus de onderzoeker in zijn proefschrift. De variatie in taal is zowel aanwezig binnen als tussen taalgebruikers, in bijvoorbeeld uitspraak, betekenis en woordkeuze. Overdracht vindt voortdurend plaats als we met elkaar spreken. Als kind leer je een taal, maar ook op latere leeftijd kan je taalkennis nog best veranderen. Tenslotte zal niet elke variatie een taalverandering teweegbrengen. De kans hierop is het grootst als de nieuwe variant de taalgebruiker voordeel biedt op sociaal (‘erbij horen’), economisch (makkelijker uit te spreken) of communicatief (helderdere boodschap) vlak.

    Agenten bootsen taal na
    Landsbergen ontwikkelde voor zijn promotieonderzoek diverse computermodellen om dit proces van taalverandering na te bootsen. De mensen die een taal spreken worden in zo’n model gespeeld door ‘agenten’ en de betekenis van een woord wordt uitgebeeld door een getal tussen 0 en 1. De agenten hebben niet allemaal precies dezelfde betekenis van het woord waarvoor het model is ontwikkeld. Als de agenten met elkaar communiceren, stellen de ontvangers van de boodschap steeds de betekenis van het woord een beetje bij. Op deze manier is de ontwikkeling van de betekenis van het woord te volgen.

    Met een dergelijk model kon de onderzoeker bijvoorbeeld de verschuiving van het woord ‘richting’ van zelfstandig naamwoord naar voorzetsel verklaren. Steeds vaker hoor je mensen zeggen “Hij liep richting het station” in plaats van “Hij liep in de richting van het station”. De frequentie waarmee deze variant voorkomt, blijkt een grote rol te spelen bij de taalverandering: hoe vaker je iemand ‘richting’ als voorzetsel hoort gebruiken, hoe groter de kans is dat je het zelf ook zo zult toepassen.

    Van actief ‘krijgen’ naar passief ‘krijgen’
    Maar hoe kan zo’n variant ontstaan? “Iemand moet hier, bewust of onbewust, mee beginnen”, aldus Landsbergen. “Dat kan zijn door iets nieuws te benoemen met een bestaand woord. Dat woord krijgt er dan een extra betekenis bij.” Maar een variant kan ook goed om economische redenen ontstaan. “Je kunt bijvoorbeeld een woord minder duidelijk uitspreken, omdat je toch wel weet dat degene met wie je praat het zal verstaan. Of je kunt een woord in een context gebruiken die misschien niet eerder zo is gebruikt en daarom misschien fout is, maar waarmee je boodschap wel duidelijk overkomt.”

    Varianten kunnen ook op een andere manier in een taal sluipen. “Betekenis wordt in feite niet direct overgedragen van de spreker op de hoorder. Als ik jou iets zeg, dan vertel ik je er niet bij wat dat betekent. De betekenis moet je dus zelf afleiden. Het kan daarbij best zijn dat de betekenis die de hoorder oppikt, niet honderd procent gelijk is aan de bedoelde betekenis van de spreker. Dan ontstaat er in het hoofd van de hoorder ook mogelijk een nieuwe variant.” De promovendus illustreert dit in zijn proefschrift aan de hand van het werkwoord ‘krijgen’. Rond 1400 betekende dit nog ‘strijden’ en was de ontvanger dus actief betrokken. In de loop der tijd is deze betekenis verschoven en tegenwoordig kan de ontvanger ook passief zijn. Als je een pen krijgt, hoef je daar meestal niet zoveel voor te doen.

    Voorspellingen
    Net als in de natuur is ook bij taal niet te voorspellen welke veranderingen er in de toekomst nog zullen plaatsvinden. “Hiervoor spelen teveel factoren een rol, en je weet niet van elke factor hoe groot die rol zal zijn”, legt Landsbergen uit. De kennis over het verleden kunnen we wel gebruiken om verschijnselen die nu spelen te verklaren. “Vroeger bestond ‘u’ alleen als meewerkend of lijdend voorwerp en gebruikte men ‘gij’ als onderwerp. Het huidige gebruik van ‘u’ als onderwerp was vroeger dus fout. Tegenwoordig hebben veel mensen moeite met ‘hun hebben’, maar daarin gebeurt eigenlijk iets vergelijkbaars als met ‘u’ destijds. Het is dus helemaal niet zo’n vreemde ontwikkeling.” De evolutie van taal gaat nu eenmaal door.

    Frank Landsbergen zal 8 september om 16:15u zijn proefschrift ‘Cultural evolutionary modeling of patterns in language change. Exercises in evolutionary linguistics’ verdedigen aan de Universiteit Leiden

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72518413
    quote:
    Googling Food Webs: Can an Eigenvector Measure Species' Importance for Coextinctions?

    A major challenge in ecology is forecasting the effects of species' extinctions, a pressing problem given current human impacts on the planet. Consequences of species losses such as secondary extinctions are difficult to forecast because species are not isolated, but interact instead in a complex network of ecological relationships. Because of their mutual dependence, the loss of a single species can cascade in multiple coextinctions. Here we show that an algorithm adapted from the one Google uses to rank web-pages can order species according to their importance for coextinctions, providing the sequence of losses that results in the fastest collapse of the network. Moreover, we use the algorithm to bridge the gap between qualitative (who eats whom) and quantitative (at what rate) descriptions of food webs. We show that our simple algorithm finds the best possible solution for the problem of assigning importance from the perspective of secondary extinctions in all analyzed networks. Our approach relies on network structure, but applies regardless of the specific dynamical model of species' interactions, because it identifies the subset of coextinctions common to all possible models, those that will happen with certainty given the complete loss of prey of a given predator. Results show that previous measures of importance based on the concept of “hubs” or number of connections, as well as centrality measures, do not identify the most effective extinction sequence. The proposed algorithm provides a basis for further developments in the analysis of extinction risk in ecosystems.
    PLoS computational biology
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_72567007
    Wat gebeurt er met ratten zonder natuurlijke vijanden in een geisoleerde omgeving met veel voedsel? Ze groeien
    Diersoort-vondst van het jaar?

    http://news.bbc.co.uk/ear(...)_8215000/8215144.stm
    quote:

    Page last updated at 22:56 GMT, Sunday, 6 September 2009 23:56 UK
    E-mail this to a friend Printable version
    Giant rat found in 'lost volcano'
    By Matt Walker
    Editor, Earth News

    Advertisement

    The new species of rat is one of the largest ever found

    A new species of giant rat has been discovered deep in the jungle of Papua New Guinea.

    The rat, which has no fear of humans, measures 82cm long, placing it among the largest species of rat known anywhere in the world.

    The creature, which has not yet been formally described, was discovered by an expedition team filming the BBC programme Lost Land of the Volcano.

    It is one of a number of exotic animals found by the expedition team.

    Like the other exotic species, the rat is believed to live within the Mount Bosavi crater, and nowhere else.

    "This is one of the world's largest rats. It is a true rat, the same kind you find in the city sewers," says Dr Kristofer Helgen, a mammalogist based at the Smithsonian National Museum of Natural History who accompanied the BBC expedition team.

    Crater (BBC)
    Very few people - even the Kasua tribe - venture inside the crater

    Enter a 'lost land of the weird'

    Initially, the giant rat was first captured on film by an infrared camera trap, which BBC wildlife cameraman Gordon Buchanan set up in the forest on the slopes of the volcano.

    The expedition team from the BBC Natural History Unit recorded the rat rummaging around on the forest floor, and were awed by its size.

    Immediately, they suspected it could be a species never before recorded by science, but they needed to see a live animal to be sure.

    Then trackers accompanying the team managed to trap a live specimen.

    "I had a cat and it was about the same size as this rat," says Buchanan.

    The trapped rat measured 82cm in length from its nose to its tail, and weighed approximately 1.5kg.

    It had a silver-brown coat of thick long fur, which the scientists who examined it believe may help it survive the wet and cold conditions that can occur within the high volcano crater. The location where the rat was discovered lies at an elevation of over 1,000m.

    Initial investigations suggest the rat belongs to the genus Mallomys, which contains a handful of other out-sized species.

    It has provisionally been called the Bosavi woolly rat, while its scientific name has yet to be agreed.
    beter een knipoog dan een blauw oog
    pi_72823388
    16-09-2009

    Film over evolutietheorie niet welkom in VS



    Een Britse film over Charles Darwin vindt geen verdeler in de Verenigde Staten omdat zijn evolutietheorie te controversieel zou zijn voor een Amerikaans publiek. Dat zeggen de producers van de film, meldt de Sydney Morning Herald. De film, 'Creation', met Paul Bettany in de hoofdrol, gaat in op Darwins strijd tussen de rede en het geloof toen hij 'On the Origin of Species' schreef. Darwin wordt er voorgesteld als een man die zijn geloof verliest wanneer zijn tienjarige dochter Annie sterft.

    Toronto
    De film was de opener op het filmfestival van Toronto en werd aangekocht door distributeurs over de hele wereld, behalve de Verenigde Staten. Daar zou hij te controversieel zijn. Volgens een opiniepeiling van Gallup in februari gelooft slecht 39 procent van de Amerikanen in de evolutietheorie. 'Creation', gebaseerd op het boek 'Annie's Box' van Darwins achterkleinkind Randal Keynes, veroorzaakte grote beroering op christelijke websites in de VS.

    Oscarwinnaar
    Jeremy Thomas, de producer van de film die al een Oscar won met 'The Last Emperor', zegt verrast te zijn dat zo'n houding nog steeds bestaat. "Dat is waartegen we moeten vechten in 2009", zo zei hij. (belga/kh)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_72872797
    quote:
    Rapid Evolution of Functional Complexity in a Domain Family

    Multicellular organisms rely on complex, fine-tuned protein networks to respond to environmental changes. We used in vitro evolution to explore the role of domain mutation and expansion in the evolution of network complexity. Using random mutagenesis to facilitate family expansion, we asked how versatile and robust the binding site must be to produce the rich functional diversity of the natural PDZ domain family. From a combinatorial protein library, we analyzed several hundred structured domain variants and found that one-quarter were functional for carboxyl-terminal ligand recognition and that our variant repertoire was as specific and diverse as the natural family. Our results show that ligand binding is hardwired in the PDZ fold and suggest that this flexibility may facilitate the rapid evolution of complex protein interaction networks.
    Science
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_72898693
    quote:
    Evolutie experimenteert met bloemen

    15 september 2009

    De evolutie laat geen kans onbenut om wat nieuws uit te proberen. Anneke Rijpkema onderzocht hoe petuniabloemen zich vormen en ontdekte dat de natuur nog gevarieerder is dan je op het oog al ziet. De genen die verantwoordelijk zijn voor bloemvorming kunnen op verschillende plaatsen hele andere resultaten veroorzaken. De evolutie heeft een systeem gevonden dat werkt, maar probeert binnen dat systeem nog steeds van alles. Anneke Rijpkema promoveert op 16 september aan de Radboud Universiteit Nijmegen, haar onderzoek werd gefinancierd door NWO.

    Om te verklaren hoe de vorm van bloemen gereguleerd wordt, werd tot op heden voornamelijk onderzoek gedaan aan twee modelsoorten: de zandraket en het leeuwenbekje. Volgens Rijpkema is dit niet voldoende om een volledig beeld te krijgen. Zij onderzocht de Petunia hybrida, familie van onder andere de tomaat en aardappel. Hoewel de Petuniabloem lijkt op die van de zandraket, zijn er behoorlijke verschillen in de manier waarop bloemen van deze planten gevormd worden. Het resultaat is vrijwel hetzelfde, maar in het proces dat er aan vooraf gaat zijn grote verschillen te zien. Er is dus nog meer variatie in de natuur dan je zo met het blote oog kunt zien.

    Rijpkema analyseerde welke genen bij de Petunia verantwoordelijk zijn voor de bloemvorming en variatie. Dit deed zij onder andere door naar mutanten te kijken: bloemen waarbij een gen niet meer functioneert, waardoor ze een ander uiterlijk krijgen. Dit stelde Rijpkema in staat om te zien wat welke genen precies doen. De ontwikkelingsbiologe ontdekte dat onder andere genduplicatie – waarbij van een gen twee of meer kopieën worden gemaakt – een grote rol speelt in het ontstaan van variatie in bloemvormen.

    Petunia’s, tomaten en Gerbera’s

    Het onderzoek van Rijpkema laat niet alleen zien hoe de evolutie van planten in zijn werk gaat, maar ook hoe planten nú werken. Dit is vooral interessant voor kwekers. Kennis over bloemvorming kan hen in staat stellen een plant te veranderen. Daarnaast kan kennis over de Petunia ook kennis opleveren over gerelateerde planten, zoals de aardappel en tomaat.

    Rijpkema voerde haar onderzoek aan de Radboud Universiteit uit met subsidie van NWO. Zij ontving in 2008 een Rubiconsubsidie van NWO, daarmee doet zij momenteel onderzoek aan de Universiteit van Helsinki. Dit keer richt zij zich op Gerbera’s.
    http://www.nwo.nl/nwohome.nsf/pages/NWOA_7VWBBA
    pi_73000875
    quote:
    Op dinsdag 8 september 2009 22:40 schreef Knipoogje het volgende:
    Wat gebeurt er met ratten zonder natuurlijke vijanden in een geisoleerde omgeving met veel voedsel? Ze groeien
    Diersoort-vondst van het jaar?

    http://news.bbc.co.uk/ear(...)_8215000/8215144.stm
    [..]

    Ik vond de hele heisa over die rat een beetje overdreven eigenlijk. Hier in nederland hebben we natuurlijk ook de beverrat

    en ook de Muskusrat (waterkonijn) is best groot.
    pi_73063652
    quote:
    Time always marches forward — and so does evolution, according to a new study showing that protein changes that happened over the course of tens of millions of years can prevent molecular turnarounds and render evolution irreversible.

    "This backwards pathway is not accessible to selection," says study author Joe Thornton, a molecular evolutionary biologist at the University of Oregon in Eugene. "It's very strongly supported evidence for the view that contingency plays a major role in evolution."

    More than a century ago, the French–born Belgian palaeontologist Louis Dollo proposed that evolution cannot retrace its steps to restore a lost trait — an idea that has remained controversial. Dubbed Dollo's law, this proposition had a certain appeal to many evolutionary biologists. Whales and snakes never regained legs, for example; birds did not reacquire teeth. But more recently, studies have shown that silenced genes and dormant developmental programs can be reactivated, leading many researchers to believe that evolution can indeed double back on itself.

    Evolution's arrow

    Thornton and his colleagues decided to test Dollo's law at the molecular level. They focused on the glucocorticoid receptor (GR), a protein that binds the hormone cortisol to regulate the stress response and other functions in humans and other vertebrates. Thornton's team had previously showed that the first GR protein evolved more than 400 million years ago from an ancestral receptor that was activated by a trio of hormones: cortisol, aldosterone and deoxycorticosterone1. Over the course of 40 million years, the ancestral protein acquired 37 amino-acid alterations, cortisol binding to produce the 'modern' GR protein2.

    The researchers reverse-engineered the protein to undo all seven mutations that affected cortisol binding, but the resulting receptor was non-functional and did not bind any hormone. To determine whether other mutations might be having an effect on receptor function, the team looked at the three-dimensional structure of the protein and pinpointed five additional mutations. These extra mutations did not affect the cortisol-binding specificity of the receptor but they did prevent it from doing its job properly. When the researchers reversed these mutations as well, the protein was transformed back into its ancestral functional state and could bind all three hormones.

    Although it is technically possible for the molecular changes to backtrack, admits Thornton, such a shift couldn't be driven by natural selection. Undoing the five extra mutations in the absence of the other seven changes had negative or neutral consequences on protein function, and so would not be favoured by evolution, the researchers report in Nature3. "The chances of reversibility ever happening are vanishingly small," Thornton says. "It's virtually impossible."

    Traces of time

    The study reveals how interdependencies between amino acids can limit the scope of evolution, says Günter Wagner, an evolutionary developmental biologist at Yale University. "Because [the additional mutations] are only enabling but not themselves selective, they can mutate away, effectively burning the bridge you went over," he says.

    Michael Rose, an evolutionary biologist at the University of California, Irvine, says that the experimental demonstration of irreversibility was "impressive" but not all that surprising. "That this phenomenon would apply on this timescale is what every evolutionary biologist would expect," he says. But in the short term, selection often goes back to its old ways. For example, earlier this year, Rose and his colleagues showed that fruit flies that had diverged over decades of selection in the lab returned to their ancestral state after just two years of reverse selection4. Thornton's study, by contrast, "is way, way macro in time frame," Rose says, adding, "It illustrates the importance of historicity in evolutionary biology."

    But Fyodor Kondrashov, an evolutionary geneticist at the Centre for Genomic Regulation in Barcelona, Spain, disagrees. "There's absolutely nothing impossible about reversing everything that has happened," he says. Rather than focusing on the authors' "spin of reversibility", Kondrashov says, the paper highlights how the likelihood of particular evolutionary trajectories is contingent on a protein's genetics and structure. "We really need these kinds of examples", he adds.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_73089444
    quote:
    Op donderdag 24 september 2009 11:11 schreef Monolith het volgende:

    [..]


    24-09-2009

    ‘Evolutie kan niet worden teruggedraaid’

    AMSTERDAM – Evolutie is onomkeerbaar. Dat beweren Amerikaanse wetenschappers die hebben geprobeerd om een eiwit terug te brengen in de staat van 400 miljoen jaar geleden.
    De onderzoekers van de Universiteit van Oregon voerden genetische manipulatie uit op de zogenaamde glucocorticoïde receptor, een eiwit dat zich in het menselijk lichaam bindt aan het stresshormoon cortisol.

    Het eitwit is door enkele mutaties in de loop van de evolutie voortgekomen uit een 400 miljoen jaar oude receptor, die reageerde op een ander hormoon.

    De wetenschappers draaiden die mutaties met moderne technieken terug. Tot hun verbazing brachten ze het eiwit daarmee niet terug in zijn oude staat, maar vielen alle functies van het molecuul uit.


    Dood

    De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.

    “We waren erg verrast dat we een dode receptor zagen, die op geen enkel hormoon reageerde”, aldus hoofdonderzoeker Joe Thornton in het Britse tijdschrift New Scientist. “Het eiwit verkeerde namelijk in precies dezelfde staat als op een moment dat relatief kort geleden is in de evolutie.”

    De wetenschappers vonden uiteindelijk een verklaring voor het fenomeen. Vijf mutaties in de structuur van het eiwit zorgden ervoor dat de moleculen niet meer konden worden teruggebracht in de oorspronkelijke staat.


    Brug

    Volgens de onderzoekers suggereert dat principe dat evolutie niet kan worden teruggedraaid.

    “In feite verbranden de vijf mutaties de brug die het eiwit doormiddel van evolutie is overgestoken”, aldus Thornton. "Evolutie gaat niet terug in de tijd, maar altijd verder naar volgende fases."

    Veel wetenschappers vinden het experiment echter te kunstmatig om met zekerheid te kunnen vaststellen dat evolutie totaal onomkeerbaar is.


    Dolfijnen

    “Maar dit onderzoek laat wel zien dat het na een periode van meer dan een miljoen generaties heel moeilijk is om evolutie terug te draaien”, aldus onderzoeker Michael Rose op de Amerikaanse nieuwssite LiveScience. “Hiermee kun je mogelijk verklaren waarom dolfijnen en walvissen geen kieuwen meer krijgen. Het is te lang geleden dat hun voorouders functionele kieuwen hadden.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 28 september 2009 @ 12:05:28 #143
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_73176243
    quote:
    Indiërs zijn genetisch veel diverser dan alle Europeanen samen

    De huidige bevolking van India stamt in meerderheid af van twee oude, genetisch verschillende volken. De eerste groep oer-Indiërs is genetisch nauw verwant aan bewoners van het Midden-Oosten, aan Centraal-Aziaten en Europeanen. De tweede verschilt evenveel van de eerste als van Oost-Aziaten en is alleen nog onvermengd te vinden op eilanden voor de kust.


    Dat is de belangrijkste conclusie van een onderzoek dat drie Amerikaanse en twee Indiase genetici hebben gedaan naar de afstamming van de Indiërs (Nature, 24 september).

    Zij namen 132 bloedmonsters van vrijwilligers uit 25 etnische groepen, verdeeld over 15 deelstaten en 6 taalfamilies, en analyseerden hun complete genoom. Sociaal-cultureel gezien waren de deelnemers gelijkelijk verdeeld over hogere kasten, lagere kasten en in stamverband levende volken. Er waren ook deelnemers bij van twee kleine volkjes in de Golf van Bengalen.

    De onderzoekers kwamen tot de conclusie dat de verschillende bevolkingsgroepen van India de genetische afdrukken vertonen van Europese, Aziatische en – een enkele groep aan de westkust – van Afrikaanse genomen. De genetische diversiteit van de Indiërs blijkt drie tot vier maal zo groot te zijn als die van alle Europeanen samen. Daaruit maken de onderzoekers op dat veel volkeren van India, hoe groot ze nu ook zijn, begonnen als kleine groepjes, die later bijna niet meer zijn verhuisd.

    Verder stelden zij vast dat de meeste Indiase bevolkingsgroepen een vermenging zijn van twee oervolken, die de onderzoekers Voorouderlijke Noord-Indiërs (ANI) en Voorouderlijke Zuid-Indiërs (ASI) noemen. De oude noorderlingen zijn het nauwst verwant met hedendaagse Europeanen. De mengverhouding van ANI en ASI varieert, maar die vermenging is zichtbaar onder alle kasten, zelfs onder in stamverband levende groepen, en onder sprekers van zowel Dravidische als Indo-Europese talen, de twee grootste taalfamilies van India. De meeste Indiase bevolkingsgroepen zijn genetisch voor 39 tot 71 procent oude noorderlingen. Het noordelijke element is sterker vertegenwoordigd onder traditioneel hogere kasten en onder sprekers van Indo-Europese talen. Indiërs met louter zuidelijke voorouders zijn alleen nog te vinden op de Andamanen, een archipel in de Golf van Bengalen.

    De onderzoekers zijn van mening dat de grote genetische diversiteit van de Indiërs bleef bestaan als gevolg van endogamie. In het traditionele kastenstelsel werd (en wordt) alleen getrouwd binnen de eigen groep.

    Bron: NRC Handelsblad.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_73202164
    28-09-2009

    Darwins brieven

    'Brieven van Darwin gevonden op zolder in Tilburg' luidde in 1993 de kop boven een kort krantenbericht. Van Charles Darwin, de grondlegger van de evolutietheorie, is bekend dat hij uitgebreide briefwisselingen voerde met vrienden en collega's. Dat er brieven van zijn hand bestaan is dus geen verrassing, maar wel dat er een aantal wordt aangetroffen in, of all places, Tilburg. Aan wie waren ze geadresseerd? En waarom werden ze niet eerder ontdekt? En niet te vergeten: waar gaan ze over?

    Zo bekend als Darwin is, zo onbekend is de ontvanger van de brieven, de Nederlandse bioloog Hugo de Vries (1848 - 1935). De Vries stamde uit een doopsgezinde familie van kooplieden en predikanten. Zijn vader was lid van gedeputeerde staten van Noord-Holland en later minister van justitie. In 1866 ging Hugo plantkunde studeren, zeer tegen de zin van zijn ouders, omdat daar geen droog brood mee te verdienen was. Als tweedejaars student kwam hij in het bezit van een Duitse vertaling van Darwins meesterwerk The Origin of Species uit 1859. Tussen hem en zijn medestudenten ontsponnen zich levendige discussies. In zijn proefschrift wijdde De Vries zelfs twee stellingen aan Darwins ideeën. Hij stelde onder andere dat de theorie, die Darwin had bedacht om het mechanisme van soortsverandering te verklaren, onjuist was!

    Later formuleerde De Vries zijn eigen Mutatietheorie. Een groot deel van zijn leven was hij bezig hiervoor bewijzen te verzamelen. Hij was een van de eerste evolutiebiologen en vond wereldwijd belangstelling onder collega's die geïnteresseerd waren in erfelijkheidsleer. In 1904 en 1906 ontving hij uitnodigingen om lezingen te houden aan de universiteit van Berkeley in Californië. Later bood de Columbia-universiteit in New York hem zelfs een prestigieuze betrekking aan: hoogleraar en directeur van de afdeling genetica. In Amsterdam, waar hij intussen hoogleraar was geworden, wilden ze hem echter niet zo maar laten gaan. Uiteindelijk deed de Gemeentelijke Universiteit hem an offer he couldn't refuse: hij kreeg zijn eigen laboratorium en werd ontheven van alle onderwijstaken. Kom daar tegenwoordig maar eens om: daar moet je wel heel beroemd voor zijn. Dat was hij dan ook, maar toch kent iedereen Darwin nog en heeft tegenwoordig niemand meer van De Vries gehoord.

    De Universiteit van Amsterdam heeft de historicus Erik Zevenhuizen gevraagd een uitgebreide biografie* van Hugo de Vries te schrijven. Het was dan ook Zevenhuizen die, op zoek naar 'Hugodevriesiana', Darwins brieven ontdekte. Ze zaten in een oude hutkoffer op de zolder van Reinout de Vries, Hugo's achterkleinzoon. Op dezelfde zolder stond nog een hutkoffer, die Erik aan een onderzoek heeft onderworpen. In deze aflevering van Noorderlicht uit 1996 gaat deze koffer open.

  • De biografie is verschenen onder de titel Vast in het spoor van Darwin

    (Noorderlicht)
  • Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73294382
    01-09-2009

    Opwinding over oudst lopende primaat

    Na vijftien jaar puzzelen op 381 grote en vooral kleine stukjes bot, weten we nu meer over ‘Ardi’, Ardipithecus ramidus, die 4,4 miljoen jaar geleden leefde in wat nu Ethiopië is, ver voor het mensengeslacht Homo. Het was de eerste primaat die rechtop kon lopen.


    Ardipithecus ramidus.
    Foto Reuters

    Deze week verschijnen er in Science elf artikelen over deze oermens. Het is het levenswerk van paleontoloog Tim White, die met zijn team al veel andere ontdekkingen deed, maar hieraan het langste werkte. En het gaat over een lang geheim gehouden half compleet skelet en veel andere botresten, waaronder tanden van tenminste 21 verschillende individuen, van deze voorouder van de mens.

    Ardipithecus was 120 cm lang en woog 50 kilo. Best zwaar en groot voor zo’n nog altijd aapachtige mensachtige.

    Opvallend is dat deze verre voorouder niet op de chimpansee leek. Hij slingerde niet aan zijn armen en liep niet op zijn knokkels.

    Ardipithecus leefde in bosachtig gebied, waar hij een breed dieet verorberde: noten, vruchten, insecten, kleine zoogdieren. En al liep hij rechtop, hij kon ook prima klimmen, mede dankzij een opvallend duimachtige grote teen waarmee hij zich aan takken klemde.

    De fysieke verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke Ardipitheci zijn niet groot geweest. Uit die ‘gelijkheid’ tussen man en vrouw leiden de onderzoekers in een nogal wilde speculatie af dat deze vroege mensachtige al een vorm van paarbinding tussen man en vrouw hadden. De onderzoekers zeggen zelfs dat ze een soort gezinnetje vormden. Over dat idee zal de komende tijd een grote wetenschappelijke discussie losbranden.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73294572
    Waarschijnlijk is het rechtop lopen ouder dan het wat onnatuurlijke lopen op de knokkels zoals chimpansees en gorillas doen. Die hadden waarschijnlijk, net zoals mensen, rechtop (door de bomen) lopende voorouders.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_73379362
    04-10-2009

    Aardworm is succesvolste levensvorm op aarde



    We kennen hem allemaal en laten we eerlijk zijn, behalve de vissers zijn we meestal niet erg onder de indruk van de aardworm. Ten onrechte, zo schrijft de Sunday Telegraph, want in een nieuwe top 100 van de succesvolste soorten die op de aardbol rondlopen, -zwemmen of -kruipen, staat dit nietige diertje op de eerste plaats.

    Auteur Christopher Lloyd heeft de geschiedenis van de aarde en van alle levensvormen op deze planeet onder de loep genomen om na te gaan wat de meest succesvolle zijn. Al de soorten werden gerangschikt op grond van hun duurzaamheid, van de impact op de planeet, van hun evolutionaire succes en van de geografische verspreiding over de aardbol.

    Strontkever
    Lloyd zag het breed, want in zijn top 100 vind je naast de honingbij ook de zwarte peper, de strontkever, muskieten, herpes en het hiv-virus. En het antwoord op die zoektocht naar "de meest succesvolle" is niet de mens. Want wij verliezen in de optiek van Lloyd vooral punten door onze betrekkelijk recente intrede in het evolutionaire verhaal en daardoor belandt de homo sapiens op een zesde plaats.

    De gouden medaille is volgens hem voor de aardworm, die al zo'n 600 miljoen jaar op de aardbol rondkruipt, in alle werelddelen wordt aangetroffen en een biologisch model biedt voor veel andere soorten. "De aardworm heeft vijf uitroeiingsgebeurtenissen overleefd en de menselijke beschaving een flink handje geholpen door de aarde te 'beploegen' en te bevruchten." Algen veroveren de tweede plaats, en ook de cyanobacterie, de rhizobia en de lactobaccilus gaan de mens nog voor. (belga/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73413708
    05-10-2009

    Evolutie kan ook oorsprong van taal verklaren

    Jarenlang waren essays over de oorsprong van taal taboe binnen de taalkunde. Langzaamaan komt hier verandering in en stellen steeds meer wetenschappers zich de vraag ‘Hoe is taal ontstaan?’ Kunnen wij met taal communiceren dankzij onze biologische evolutie? Of werd taal juist biologisch mogelijk dankzij onze drang tot complexe communicatie? Promovendus Michel Heijdra geeft een antwoord op dit kip/ei-vraagstuk.

    Het jaar 2009 is Darwinjaar: Darwin werd 200 jaar geleden geboren en zijn hoofdwerk The Origin of Species is precies 150 jaar oud. In dit werk geeft Darwin een oplossing voor een veel besproken probleem in zijn tijd: hoe zijn de verschillende diersoorten ontstaan? Het traditionele antwoord was dat God elke soort afzonderlijk had geschapen, maar Darwin liet zien hoe natuurlijke oorzaken ervoor kunnen zorgen dat uit oude diersoorten nieuwe diersoorten ontstaan.


    Om dit te verklaren neemt Darwin 3 principes aan: replicatie, variatie en selectie: dieren krijgen nageslacht (replicatie) en elke nakomeling verschilt iets van zijn broertjes en zusjes (variatie). Deze kleine, toevallige verschillen maken dat de ene nakomeling net iets beter in staat is in een bepaald milieu te overleven en zich voort te planten dan een andere nakomeling. Hierdoor zullen de kinderen van de eerste nakomeling, mits het verschil dat hem een voordeel gaf overerfbaar is, zelf ook beter kunnen overleven en meer kinderen krijgen. Uiteindelijk zullen daardoor de beter aangepasten de slechter aangepasten in de oorsponkelijke omgeving verdringen (selectie).

    Dit proces van adaptatie herhaalt zich vele malen. Na verloop van vele duizenden of zelfs miljoenen jaren zijn de verschillen dan echter zo groot geworden dat de nieuwe varianten niet meer tot de oorspronkelijke soort behoren, maar een nieuwe soort zijn gaan vormen.

    Oorsprong van taal is taboe
    In zijn latere werk The descent of man past Darwin zijn revolutionaire theorie op de mens toe om te verklaren hoe de mens van de aap afstamt. Als Darwin gelijk heeft, betekent dit dat schijnbaar uniek menselijk vermogens, zoals het gebruik van taal, door natuurlijke oorzaken zijn ontstaan. Dat zou betekenen dat er dieren bestaan, of in elk geval ooit hebben bestaan die ‘primitieve’ taalvermogens hebben.

    De oorsprong van de taalvermogens werd echter tot voor kort niet veel bediscussieerd. Het Parijse taalkundige genootschap verbood in 1866 zelfs essays over de oorsprong van taal. Dit verbod heeft verschillende oorzaken: in de 18e eeuw waren er veel speculatieve theorieën over de oorsprong van de taal en wat de (adaptieve) functie van taal was. De 19e eeuwse taalkunde wilde afrekenen met al die speculaties en wilde net als alle serieuze wetenschappen toentertijd op zoek gaan naar wetten (in het geval van de taalkunde betrof dit de klankwetten van de historische taalontwikkeling).


    Al eeuwen speculeren (pseudo-)wetenschappers over wanneer en hoe taal is ontstaan. Volgens het Parijse taalkundige genootschap stonden deze speculaties de ‘echte’ taalwetenschap in de weg. Daarom voerden zij in 1866 een verbod in: niemand mocht meer essays publiceren over de oorsprong van taal.

    Darwin buiten de biologie
    Hoewel er na het verschijnen van Darwins boek dus niet veel Darwiniaanse verklaringen over de adaptieve functie van het spreken van taal opkwamen, waren er ironisch genoeg wel theorieën als die van August Schleicher. Hij gebruikte Darwins werk om de historische ontwikkelingen van talen, zoals van het Engels of Arabisch, te beschrijven als een strijd tussen de talen, analoog aan Darwins strijd om het bestaan.

    Daarmee was taalkunde niet het enige gebied buiten de biologie waarop Darwins theorie werd toegepast. Al in 1863 schreef Samuel Butler, die meer bekend is om zijn satirische romans Erewhon, een essay getiteld Darwin among the machines, waarin hij wilde verklaren hoe machines evolueren en wilde waarschuwen dat door die snelle evolutie wij wel eens als slaven van machines konden eindigen. Volgens Butler manipuleren machines de mens om er meer van hen te bouwen omdat de mens niet zonder hen kan (replicatie), en kan aan de onderdelen van machines hun evolutie worden nagevolgd. Veel van de ‘vertalingen’ van Darwin’s theorie buiten de biologie zijn echter meer metaforen dan succesvolle theorieën. Neem het voorbeeld van Butler: natuurlijk veranderen machines en gaat technologische verandering vaak zo snel dat de mens haar niet kan bijbenen, maar die technische evolutie verloopt niet volledig blind zoals de biologische evolutie (ontwerpers rekenen eerst een machine helemaal door), en machines op zich brengen geen machines voort.

    Culturele evolutie
    Om Darwins theorie toe te passen buiten de biologie moet je eerst goed kijken hoe zijn drie basisprincipes buiten de biologie gebruikt kunnen worden. Een voorstel daarvoor doet de zogenaamde dual-inheritance theorie, de ‘dubbele overervings’ theorie. Deze beschouwt de evolutie van culturele fenomenen (de overdracht van cultuur van generatie op generatie) in samenhang met de biologische evolutie van organismen. De evolutie van taal is daardoor goed met deze theorie te bekijken: het ontstaan van taal was een samenspel van de biologische evolutie van ons taalvermogen en de culturele evolutie van de taalvormen. Door de ontwikkeling van onze spraakorganen, gehoororganen en hersenen kon de mens steeds meer verschillende klanken produceren en waarnemen, en deze gebruiken voor communicatieve doeleinden met betekenissen en grammatica’s.

    Interessant is dat bij taal de evolutie van taalvormen voorafgaat en de aanzet geeft tot de evolutie van taalvermogens. Evolutie kijkt immers niet vooruit, zodat niet eerst taalorganen hebben kunnen ontstaan die vervolgens gebruikt gaan worden voor communicatie. Het is precies omgekeerd: er zullen eerst primitieve kreten moeten zijn, voordat er selectiedruk ontstaat op taalvermogens om complexere taalvormen te kunnen voortbrengen.

    Aanwijzingen van anderen
    Een aantal vakgebieden geven verdere aanwijzingen over hoe taal is ontstaan. De paleontologie laat met fossielen zien hoe de taalorganen langzaam zijn ontstaan. Erg veel informatie geven deze fossielen ons niet, omdat de menselijke taalorganen uiterlijk niet heel veel zijn veranderd. De meeste biologische veranderingen die taal mogelijk maken vonden plaats in de hersenen en zijn dus niet zichtbaar in fossielen. De archeologie laat indirect zien wanneer menselijke activiteiten ontstonden waarvoor taal noodzakelijk lijkt. Ook deze bewijzen zijn helaas echter niet sterk. Sommige activiteiten, zoals jagen in groepen, líjken weliswaar taal nodig te hebben, terwijl ze ook prima zonder taal of met een zeer beperkte taal gedaan kunnen worden. Tijgers jagen immers ook in groepen, maar hoeven dit niet uitgebreid met elkaar te bespreken.

    De studie van de taalacquisitie door kinderen, de historische taalkunde en de studie van pidgin- en creolentalen laat zien hoe eenvoudigere talen goed kunnen functioneren en langzaamaan in grammaticaal complexe talen uitgroeien. Een nadeel van deze wetenschapsgebieden is echter dat zij allen volwassenen veronderstellen die al ‘volledige’ taalvermogens hebben. Onderzocht wordt dus het ontstaan en de ontwikkeling van een taal, niet van taal an sich.


    Blanke kolonisten onderhandelen met indianen. Wanneer twee groepen met verschillende talen samenkomen, ontstaat er meestal een simpele taal met elementen van beide talen. Deze taal heet een pidgintaal. Een pidgintaal is dus altijd een tweede taal van een gebruiker. Als na verloop van tijd kinderen de pidgintaal als moedertaal aangeleerd krijgen, ontwikkelt de taal zich tot een creooltaal.

    De studie van dierentaal tenslotte laat zien dat apen en vogels, denk aan de parkiet Alex, behoorlijk getraind kunnen worden om taal te gebruiken. Twee stadia die dieren echter vrijwel niet bereiken zijn: i) dat van de zogenaamde duale encodering die de fonologie van de mensentaal kent, waarbij afzonderlijke klanken geen betekenis hebben, maar klankcombinaties wel en ii) dat van de zogenaamde syntactische (‘grammaticale’) zinnen, waarbij losse woorden en vaste woordgroepen aan elkaar kunnen worden geregen om betekenisvolle zinnen te vormen.

    Kindertaalontwikkeling
    Zowel de duale encodering als de syntaxis geven de menselijke taal zijn rijkdom aan uitdrukkingsmogelijkheden. De dubbele overervingstheorie laat zien hoe beide fenomenen langzaamaan kunnen zijn ontstaan en relatief laat geworden zijn zoals ze zijn: pas toen de functionele mogelijkheden van taalvormen in een bepaald stadium uitgeput waren, evolueerden ze verder. En zelfs toen ging dit geleidelijk: voor er ‘volledige’ duale encodering was, zullen er stadia zijn geweest waarin er nog geen afzonderlijke klanken, maar klankclusters bestonden die samen grotere gehelen (‘woorden’) vormden. En voordat er volledige syntaxis was, zullen er vaste woordclusters met betekenis zijn geweest.

    Neem bijv. de –ing-vorm in het Engels. Vroeger, in de tijd van Shakespeare kon je alleen zeggen “I am walking” en “I am running”, maar niet “ I am sitting” or “I am thinking”. Dat kwam omdat de –ing-vorm beperkt was tot werkwoorden die van doen hadden met beweging, om aan te geven dat de beweging gaande was. Langzamerhand is de –ing-vorm echter veralgemeniseerd tot een pure grammaticale regel die op elk woordwoord kan worden toegepast. Zo is uit betekenisvolle woordcombinaties langzamerhand grammatica ontstaan.

    Interessant is nu dat veel kinderen die Engels leren de –ing-vorm ook in het begin alleen toepassen bij werkwoorden die met beweging van doen hebben, en pas later op andere werkwoorden. Als een kind zijn moedertaal leert, doorloopt hij dus een deel van de stadia die de taal zelf ook heeft doorlopen in zijn evolutie.


    Michel Heijdra verdedigde 1 oktober aan de Vrije Universiteit Amsterdam zijn proefschrift Darwinian explanations of the Origin of Language.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73413753
    05-10-2009

    De toekomst van de mens / symposium

    Aanpassen of uitsterven, daar draait het in de evolutietheorie van Darwin om. Maar hoe zit dat bij de mens? De moderne mens bestaat nu zo’n 200.000 jaar. Hoe is de mens in die periode veranderd? En wellicht nog interessanter: wat staat ons eigenlijk nog te wachten? Hoe zit het met onze overlevingskansen? Zijn wij wel ‘the fittest’?

    VU podium en de Faculteit der Aard- en Levenswetenschappen gaan in het kader van het Darwinjaar op zoek naar de toekomst van de mens. Nico van Straalen en andere bekende biologen van de VU geven hun mening.

    Start / Eind
    vrijdag, 9 oktober 2009 13:30 - 16:30
    Locatie
    NEMO, Oosterdok 2, Amsterdam

    Zie website

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73540584
    09-10-2009

    Evolutie van kus begon mogelijk bij apen

    AMSTERDAM – De manier waarop apen knuffelen met hun jongen heeft mogelijk de evolutie van de menselijke kus ingeleid. Dat zou blijken uit een nieuwe studie.
    Onderzoekers van het National Institute of Health in Maryland bestudeerden de interactie tussen 14 vrouwtjesmakaken en hun jongen.

    Ze ontdekten dat de dieren lang naar hun baby’s staarden en hun gezichtsuitdrukkingen vaak overdreven als ze de jongen aankeken, net als menselijke moeders.


    Volgens de wetenschappers suggereert de studie dat de dieren op dezelfde manier met hun baby’s knuffelen als mensen. Vaak drukten de makaken ook hun lippen tegen het gezicht van de jonge apen, zoals is te zien in een filmpje dat van de dieren werd gemaakt.


    Kussen

    “We zagen dat de apen op een hele rijke manier communiceerden met hun jongen”, zo verklaart hoofdonderzoeker Pier Ferrari op BBC News.

    “Ze raakten het gezicht van hun kind vaak aan met hun lippen, alsof ze er iets van af willen pakken. Dat gebaar lijkt erg op de kus, die wij als mensen gebruiken", aldus Ferrari. "Mogelijk is de evolutie van de kus terug te leiden tot deze interactie.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zaterdag 10 oktober 2009 @ 11:16:55 #151
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_73542726
    quote:
    Archaeopteryx Was Not Very Bird-like: Inside The First Bird, Surprising Signs Of A Dinosaur

    ScienceDaily (Oct. 9, 2009) — The raptor-like Archaeopteryx has long been viewed as the archetypal first bird, but new research reveals that it was actually a lot less "bird-like" than scientists had believed.

    In fact, the landmark study led by paleobiologist Gregory M. Erickson of The Florida State University has upended the iconic first-known-bird image of Archaeopteryx (from the Greek for "ancient wing"), which lived 150 million years ago during the Late Jurassic period in what is now Germany. Instead, the animal has been recast as more of a feathered dinosaur -- bird on the outside, dinosaur on the inside.

    That's because new, microscopic images of the ancient cells and blood vessels inside the bones of the winged, feathered, claw-handed creature show unexpectedly slow growth and maturation that took years, similar to that found in dinosaurs, from which birds evolved. In contrast, living birds grow rapidly and mature in a matter of weeks.

    Also groundbreaking is the finding that the rapid bone growth common to all living birds but surprisingly absent from the Archaeopteryx was not necessary for avian dinosaur flight.

    The study is published in the Oct. 9, 2009, issue of the journal PLoS ONE. In addition to Erickson, an associate professor in Florida State's Department of Biological Science and a research associate at the American Museum of Natural History, co-authors include Florida State University biologist Brian D. Inouye and other U.S. scientists, as well as researchers from Germany and China.

    "Living birds mature very quickly," Erickson said. "That's why we rarely see baby birds among flocks of invariably identical-size pigeons. Slow-growing animals such as Archaeopteryx would look foreign to contemporary bird-watchers."

    Erickson said evidence already confirms that birds are, in fact, dinosaurs. "But just how dinosaur-like -- or even bird-like -- was the first bird?" he asked. "Almost nothing had been known of Archaeopteryx biology. There has been debate as to how well it flew, if at all. Some have suggested that early bird physiology may have been very different from living birds, but no one had tested fossils that were close to the base of bird ancestry."

    Fossilized remains of Archaeopteryx were found in Germany in 1860, one year after Charles Darwin's "Origin of Species" was published. With its combination of bird-like features, including feathers and a wishbone, and reptilian ones -- teeth, three-fingered hands, a long bony tail -- the skeleton made evolutionary theory more credible. The 1860s evolutionist Thomas Henry Huxley saw the Archaeopteryx as a perfect transition between birds and reptiles. Erickson calls it "the poster child for evolution."

    "For our study, which required tremendous collaboration, we set out to determine how Archaeopteryx grew and compare its growth to living birds, closely related non-avian dinosaurs, and other early birds that came after it," Erickson said. "I went to Munich with my colleague Mark Norell from the American Museum of Natural History, and we met with Oliver Rauhut, curator of the Bavarian State Collection for Palaeontology and Geology, which houses a small juvenile Archaeopteryx that is one of 10 specimens discovered to date. From that specimen, we extracted tiny bone chips and then examined them microscopically."

    Surprisingly, the bones of the juvenile Archaeopteryx were not the highly vascularized, fast-growing type, as in other avian dinosaurs. Instead, Erickson found lizard-like, dense, nearly avascular bone.

    "It led us to ask, 'Did Archaeopteryx grow in a unique way?'" he said.

    To explain the strange bone type, the researchers also examined different-size species of dinosaurs that were close relatives of Archaeopteryx, including Deinonychosaurs, the raptors of "Jurassic Park" fame. They then looked to colleagues in China for specimens of two of the earliest birds: Jeholornis prima, a long-tailed creature, and the short-tailed Sapeornis chaochengensi, which had three fingers and teeth.

    "In the smallest dinosaur specimens, and in an early bird, we found the same bone type as in the juvenile Archaopteryx specimen," Erickson said.

    Next, the research team plugged bone formation rates into the sizes of the Archaeopteryx femora (thigh bones) to predict its rate of growth.

    "We learned that the adult would have been raven-sized and taken about 970 days to mature," Erickson said. "Some same-size birds today can do likewise in eight or nine weeks. In contrast, maximal growth rates for Archaeopteryx resemble dinosaur rates, which are three times slower than living birds and four times faster than living reptiles.

    "From these findings, we see that the physiological and metabolic transition into true birds occurred millions of years after Archaeopteryx," he said. "But, perhaps equally important, we've shown that avians were able to fly even with dinosaur physiology."

    Inouye added, "Our data on dinosaur growth rates and survivorship are bringing modern physiology and population biology to a field that has historically focused more on finding and naming fossil species."

    Bron: Science Daily
    Bijbehorend artikel: Was Dinosaurian Physiology Inherited by Birds? Reconciling Slow Growth in Archaeopteryx (Open Access!)
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_73748745
    quote:
    The city-size rock that impacted Earth sixty-five million years ago, in what is now Mexico's Yucatán Peninsula at a site known as Chicxulub, may not have been the main cause of the great extinction event that wiped out the dinosaurs and as much as 80 percent of the rest of life on the planet.

    Instead, a 25-mile-wide meteorite, as much as five times the size of the one that struck Chicxulub, could have slammed into Earth where India is today, vaporizing the planet's crust and leaving the largest multi-ringed crater the world has ever seen.

    Texas Tech University scientists think they have pieced together the geological evidence for this impact, and they will present their theory to the annual general meeting of the Geological Society of America (GSA), in Portland, oregon, this coming weekend.

    "A mysterious basin off the coast of India could be the largest, multi-ringed impact crater the world has ever seen. And if a new study is right, it may have been responsible for killing the dinosaurs off 65 million years ago," GSA said in a statement about the research, released today.

    "Sankar Chatterjee of Texas Tech University and a team of researchers took a close look at the massive Shiva basin, a submerged depression west of India that is intensely mined for its oil and gas resources. Some complex craters are among the most productive hydrocarbon sites on the planet," GSA said.

    Chatterjee will present the research at the GSA meeting on Sunday.
    quote:
    India was ground zero for two catastrophic events, the Shiva impact and Deccan volcanism at the KT boundary that have been linked to the dinosaur extinction. The buried and multiringed Shiva crater (~500 km diameter) on the western shelf of India is the remnant of a giant meteorite impact that left high-resolution stratigraphic signals in the sedimentary and volcanic rocks such as shocked quartz, iridium anomaly, nickel-rich spinels, sanidine spherules, magnetic nanoparticles, high pressure fullerenes, megatsunami deposits, and melt lavas. The Shiva crater is the largest hydrocarbon reserve in India, where the central uplift, the Bombay High, and the associated brecciated bodies and peripheral strata form ideal structural traps for oil and gas. The Shiva bolide (~40 km diameter) would generate lethal amount of kinetic energy of 1.45 x 1025 joules. The impact was so powerful that it led to several geodynamic anomalies: it fragmented, sheared, and deformed the lithosphere mantle across the western Indian margin and contributed to major plate reorganization in the Indian Ocean. It initiated rifting between India and Seychelles in the west and created the Laxmi Ridge; it shattered the Indian plate easterly along the Narmada-Son Rift extending 1500 km across, dividing the Indian shield into a southern peninsular block and a northern foreland block. Because of topographic barrier of the Western Ghat Mountain range, the impact-triggered tsunami was restricted along the Narmada-Son Rift at the KT boundary. The relationships between large meteoritic impact, hotspot, flood basalt volcanism, plate tectonics, geodynamic anomalies, and sudden environmental catastrophe on Earth may open up a new field of unified investigation. Although the Reunion hotspot responsible for Deccan eruption was close to the Shiva crater in time and space, impact probably triggered a component of the Deccan Trap: the iridium-rich alkaline igneous complex rocks that were emplaced asymmetrically as a fluid ejecta at the KT boundary along the NE downrange direction of the bolide trajectory outside the crater ring. Two large impacts such as Shiva and Chicxulub in quick succession on the antipodal position, in concert with Deccan eruptions, would have devastating effects globally leading to climatic and environmental catastrophes that wiped out dinosaurs and many other organisms at the KT boundary.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_73777559
    quote:
    Kleurtjes doen overleven



    15/10/2009 08:00

    Soorten met verschillende kleurpatronen hebben grote overlevingskansen.

    Voor biologen is het een nachtmerrie: polymorfisme. De individuen van sommige soorten kunnen zulke grote verschillen vertonen dat het moeilijk te vatten is dat ze tot dezelfde soort behoren. De vlinders van sommige soorten kunnen zowel groen als blauw zijn, slakken kunnen alle mogelijke kleuren in hun schelpen bouwen - dat soort dingen. Er zijn soorten met meer dan tien duidelijk verschillende patronen van voorkomen.

    Zo is er een spin op Hawaï die soms gewoon geel is, maar soms volstaat met stippels van alle mogelijke kleuren. De variatie is genetisch vastgelegd, en wordt dus aan de nakomelingen doorgegeven. Ze zorgt voor een biologisch raadsel, want voor een soort is het ingewikkeld in verschillende voorkomens te investeren, terwijl het de kansen op voortplanting hypothekeert, want het wordt moeilijker een partner te vinden.

    Toch is de ontwikkeling blijkbaar nuttig, want ze is niet uitzonderlijk. Een studie van de spin, gepubliceerd in het vakblad Evolution, geeft een mogelijke verklaring voor haar verrassend grote variatie. Het belangrijkste lijkt het vermijden van predatie te zijn, want door verschillende vormen aan te nemen, maken spinnen het moeilijker voor roofdieren om zich te focussen.

    Het mechanisme daarachter is dat dieren huiverig staan om iets op te eten dat ze niet goed kennen. Een aarzeling kan voldoende zijn om aan kaken of klauwen of een bek te ontsnappen.

    Dirk Draulans
    http://www.knack.be/nieuw(...)45-article40863.html
    pi_73844066
    quote:
    Barrick, J.E. et al. (2009) Genome evolution and adaptation in a long-term experiment with Escherichia coli. Nature, advance online.

    The relationship between rates of genomic evolution and organismal adaptation remains uncertain, despite considerable interest. The feasibility of obtaining genome sequences from experimentally evolving populations offers the opportunity to investigate this relationship with new precision. Here we sequence genomes sampled through 40,000 generations from a laboratory population of Escherichia coli. Although adaptation decelerated sharply, genomic evolution was nearly constant for 20,000 generations. Such clock-like regularity is usually viewed as the signature of neutral evolution, but several lines of evidence indicate that almost all of these mutations were beneficial. This same population later evolved an elevated mutation rate and accumulated hundreds of additional mutations dominated by a neutral signature. Thus, the coupling between genomic and adaptive evolution is complex and can be counterintuitive even in a constant environment. In particular, beneficial substitutions were surprisingly uniform over time, whereas neutral substitutions were highly variable.

    [..]

    Genome re-sequencing in the context of experimental evolution provides new opportunities for quantifying evolutionary dynamics. We observed discordance between the rates of genomic change and fitness improvement during a 20-year experiment with E. coli in two respects. First, mutations accumulated at a near-constant rate even as fitness gains decelerated over the first 20,000 generations. Second, the rate of genomic evolution accelerated markedly when a mutator lineage became established later. The fluid and complex coupling observed between the rates of genomic evolution and adaptation even in this simple system cautions against categorical interpretations about rates of genomic evolution in nature without specific knowledge of molecular and population-genetic processes. Our results also call attention to new opportunities for population-genetic models to explore the long-term dynamic coupling between genome evolution and adaptation, including the effects of clonal interference, compensatory adaptation, and changing mutation rates.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_73900891
    20-10-2009

    ‘Evolutie zal vrouw kleiner en zwaarder maken’

    AMSTERDAM – Vrouwen zullen in de toekomst iets kleiner worden en langer in staat zijn om kinderen te krijgen. Dat blijkt uit een Amerikaanse studie die er op wijst dat mensen nog steeds evolueren.

    © ANPWetenschappers van de universiteit Yale bestudeerden de medische gegevens van meer dan 2000 vrouwen uit drie generaties in de Amerikaanse stad Framingham.

    Ze onderzochten of eigenschappen zoals lengte, gewicht, bloeddruk, hartslag en cholesterol van invloed waren op het aantal kinderen dat de vrouwen kregen.


    Uit de studie bleek dat er inderdaad natuurlijke selectie optrad. Zo kregen kleine en zwaardere vrouwen over het algemeen meer kinderen. En ook vrouwen met een lage bloeddruk en een laag cholesterolgehalte zetten gemiddeld genomen meer nakomelingen op de wereld.


    Vruchtbaarheid

    Minder verrassend was dat deelnemers aan de studie die op een jonge leeftijd zwanger raakten en relatief laat in de overgang kwamen ook meer kinderen baarden.

    De vrouwen bleken de eigenschappen die van invloed waren op hun vruchtbaarheid ook door te geven aan hun dochters, die daardoor eveneens meer nakomelingen kregen.

    “De boodschap is dat mensen nog steeds evolueren”, aldus hoofdonderzoeker Stephen Stearns op de Amerikaanse nieuwssite Physorg.com. “Er is nog steeds een vorm van natuurlijke selectie aan de gang.”


    Zwaarder

    De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.

    Als de gemeten natuurlijke selectie zich nog tien generaties voortzet, zullen vrouwen in het jaar 2409 gemiddeld 2 centimeter kleiner zijn en een kilo zwaarder, zo hebben de onderzoekers berekend voor het Britse tijdschrift New Scientist.

    Ook zal de gemiddelde vrouw haar eerste kind in de toekomst ongeveer vijf maanden eerder krijgen dan nu het geval is en zal ze 10 maanden later in de menopauze komen.


    Medische wetenschap

    “Er bestaat een idee dat mensen niet meer evolueren, omdat onze medische wetenschap het aantal sterfgevallen zo sterk terugdringt dat er geen natuurlijke selectie meer optreedt”, aldus Stearns.

    “Maar de evolutie die we hebben gemeten bij de vrouwen in Framingham is vergelijkbaar met de gemiddelde snelheid waarmee planten en dieren evolueren", verklaart de wetenschapper. "Dat betekent dat mensen helemaal niet zo speciaal zijn als het aankomt op evolutie.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73976780
    quote:
    Moral in Tooth and Claw
    Animals are "in." This might well be called the decade of the animal. Research on animal behavior has never been more vibrant and more revealing of the amazing cognitive, emotional, and moral capacities of a broad range of animals. That is particularly true of research into social behavior—how groups of animals form, how and why individuals live harmoniously together, and the underlying emotional bases for social living. It's becoming clear that animals have both emotional and moral intelligences.

    Philosophical and scientific convention, of course, has pulled toward a more conservative account of morality: Morality is a capacity unique to human beings. But the more we study the behavior of animals, the more we find that different groups of animals have their own moral codes. That raises both scientific and philosophic questions.

    Researchers like Frans de Waal (The Age of Empathy: Nature's Lessons for a Kinder Society), Elliott Sober, David Sloan Wilson (Unto Others: The Evolution and Psychology of Unselfish Behavior), and Kenneth M. Weiss and Anne V. Buchanan (The Mermaid's Tale: Four Billion Years of Cooperation in the Making of Living Things) have demonstrated that animals have social lives rich beyond our imagining, and that cooperation and caring have shaped the course of evolution every bit as much as competition and ruthlessness have. Individuals form intricate networks and have a large repertoire of behavior patterns that help them get along with one another and maintain close and generally peaceful relationships. Indeed, Robert W. Sussman, an anthropologist at Washington University in St. Louis, and his colleagues Paul A. Garber and Jim Cheverud reported in 2005 in The American Journal of Physical Anthropology that for many nonhuman primates, more than 90 percent of their social interactions are affiliative rather than competitive or divisive. Moreover, social animals live in groups structured by rules of engagement—there are "right" and "wrong" ways of behaving, depending on the situation.

    While we all recognize rules of right and wrong behavior in our own human societies, we are not accustomed to looking for them among animals. But they're there, as are the "good" prosocial behaviors and emotions that underlie and help maintain those rules. Such behaviors include fairness, empathy, forgiveness, trust, altruism, social tolerance, integrity, and reciprocity—and they are not merely byproducts of conflict but rather extremely important in their own right.

    If we associate such behaviors with morality in human beings, why not in animals? Morality, as we define it in our recent book Wild Justice: The Moral Lives of Animals, is a suite of interrelated, other-regarding behaviors that cultivate and regulate social interactions. Those patterns have evolved in many animals, perhaps even in birds.

    One of the clearest places to see how specific social rules apply is in animal play. Play has been extensively studied in social canids (members of the dog family) like wolves, coyotes, and domestic dogs, so it is a good example to use to examine the mechanisms of fair play.

    Although play is fun, it's also serious business. When animals play, they are constantly working to understand and follow the rules and to communicate their intentions to play fairly. They fine-tune their behavior on the run, carefully monitoring the behavior of their play partners and paying close attention to infractions of the agreed-upon rules. Four basic aspects of fair play in animals are: Ask first, be honest, follow the rules, and admit you're wrong. When the rules of play are violated, and when fairness breaks down, so does play.

    Detailed research on social play in infant domestic dogs and their wild relatives, coyotes and gray wolves, shows how just how important the rules are. Pains taking analyses of videos of individuals at play by one of us, Marc, and his students reveal that these youngsters carefully negotiate social play and use specific signals and rules so that play doesn't escalate into fighting.

    When dogs—and other animals—play, they use actions like biting, mounting, and body-slamming one another, which are also used in other contexts, like fighting or mating. Because those actions can be easily misinterpreted, it's important for animals to clearly state what they want and what they expect.

    In canids an action called a "bow" is used to ask others to play. When performing a bow, an animal crouches on his or her forelimbs. He or she will sometimes bark, wag the tail wildly, and have an eager look. So that the invitation to play isn't confusing, bows are highly stereotyped and show little variation. Marc and his students' detailed study of the form and duration of hundreds of bows showed surprisingly little variability in form (how much an animal crouched scaled to body size) and almost no difference between bows used at the beginning of sequences and during bouts of play. Bows are also swift, lasting only about 0.3 seconds. Over all, a threatening action—bared teeth and growls—preceded by a bow resulted in submission or avoidance by another animal only 17 percent of the time. Young coyotes are more aggressive than young dogs or wolves, and they try even harder to keep play fair. Their bows are more stereotyped than those of their relatives.

    Play bows are honest signals, a sign of trust. Research shows that animals who violate that trust are often ostracized, suggesting that violation of the rules of play is maladaptive and can disrupt the efficient functioning of the group. For example, among dogs, coyotes, and wolves, individuals who don't play fairly find that their invitations to play are ignored or that they're simply avoided by other group members. Marc's long-term field research on coyotes living in the Grand Teton National Park, near Jackson, Wyo., shows that coyotes who don't play fairly often leave their pack because they don't form strong social bonds. Such loners suffer higher mortality than those who remain with others.

    Animals engage in two activities that help create an equal and fair playing field: self-handicapping and role-reversing. Self-handicapping (or "play inhibition") occurs when individuals perform behavior patterns that might compromise them outside of play. For example, coyotes will inhibit the intensity of their bites, thus abiding by the rules and helping to maintain the play mood. The fur of young coyotes is very thin, and intense bites are painful and cause high-pitched squeals. In adult wolves, a bite can generate as much as 1,500 pounds of pressure per square inch, so there's a good reason to inhibit its force. Role-reversing happens when a dominant animal performs an action during play that wouldn't normally occur during real aggression. For example, a dominant wolf wouldn't roll over on his back during fighting, making himself more vulnerable to attack, but would do so while playing.

    Play can sometimes get out of hand for animals, just as it does for human beings. When play gets too rough, canids keep things under control by using bows to apologize. For example, a bow might communicate something like, "Sorry I bit you so hard—I didn't mean it, so let's continue playing." For play to continue, it's important for individuals to forgive the animal who violated the rules. Once again there are species differences among young canids. Highly aggressive young coyotes bow significantly more frequently than dogs or wolves before and after delivering bites that could be misinterpreted.

    The social dynamics of play require that players agree to play and not to eat one another or fight or try to mate. When there's a violation of those expectations, others react to the lack of fairness. For example, young coyotes and wolves react negatively to unfair play by ending the encounter or avoiding those who ask them to play and then don't follow the rules. Cheaters have a harder time finding play partners.

    It's just a step from play to morality. Researchers who study child's play, like Ernst Fehr, of the University of Zurich, and Anthony D. Pellegrini, of the University of Minnesota-Twin Cities, have discovered that basic rules of fairness guide play, and that egalitarian instincts emerge very early in childhood. Indeed, while playing, children learn, as do other young animals, that there are right and wrong ways to play, and that transgressions of fairness have social consequences, like being ostracized. The lessons children learn—particularly about fairness—are also the foundation of fairness among adults.

    When children agree, often after considerable negotiation, on the rules of a game, they implicitly consent not to arbitrarily change the rules during the heat of the game. During play, children learn the give and take of successful reciprocal exchanges (you go first this time; I get to go first next time), the importance of verbal contracts (no one can cross the white line), and the social consequences of failing to play by the rules (you're a cheater). As adults we are also constantly negotiating with others about matters of give and take, we rely daily on verbal contracts with others, and most of us, most of the time, follow myriad socially constructed rules of fairness during our daily lives.

    The parallels between human and animal play, and the shared capacity to understand and behave according to rules of right and wrong conduct, are striking. They lead us to believe that animals are morally intelligent. Morality has evolved in many species, and unique features of human morality, like the use of language to articulate and enforce social norms, are simply modifications of broadly evolved behavioral patterns specific to our species.

    Philosophical and scientific tradition, however, holds that although prosocial behaviors in animals may reveal the evolutionary roots of human morality, animals themselves do not and cannot have morality, because they lack the capacities that are essential constituents of moral behavior—especially the capacity for critical self-reflection upon values. Human morality is distinguished from animal "morality" by the greater generality of human moral norms, and by the greater rational self-awareness and choice that it requires. Indeed, the human prefrontal cortex, the area of the brain responsible for judgment and rational thought, is larger and more highly developed in human beings than in other animals.

    That traditional view of morality is beginning to show signs of wear and tear. The fact that human morality is different from animal morality—and perhaps more highly developed in some respects—simply does not support the broader claim that animals lack morality; it merely supports the rather banal claim that human beings are different from other animals. Even if there are bona fide differences between morality in human beings and morality in other animals, there are also significant areas of overlap. Unique human adaptations might be understood as the outer skins of an onion; the inner layers represent a much broader, deeper, and evolutionarily more ancient set of moral capacities shared by many social mammals, and perhaps by other animals and birds as well.

    Furthermore, recent research in cognitive neuroscience and moral psychology suggests that human morality may be much more "animalistic" than Western philosophy has generally assumed. The work of Antonio R. Damasio (Descartes' Error: Emotion, Reason, and the Human Brain), Michael S. Gazzaniga (The Ethical Brain), and Daniel M. Wegner (The Illusion of Conscious Will), among others, suggests that the vast majority of human moral behavior takes place "below the radar" of consciousness, and that rational judgment and self-reflection actually play very small roles in social interactions.

    The study of animal play thus offers an invitation to move beyond philosophical and scientific dogma and to take seriously the possibility that morality exists in many animal societies. A broad and expanding study of animal morality will allow us to learn more about the social behaviors that make animal societies so successful and so fascinating, and it will also encourage us to re-examine assumptions about human moral behavior. That study is in its infancy, but we hope to see ethologists, neuroscientists, biologists, philosophers, and theologians work together to explore the implications of this new science. Already, research on animal morality is blossoming, and if we can break free of theoretical prejudice, we may come to better understand ourselves and the other animals with whom we share this planet.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      zondag 25 oktober 2009 @ 10:45:10 #157
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_74037439
    Ook apen kennen cultuurverschil

    Twee vergelijkbare groepen chimpansees in Uganda lossen een nieuw probleem op totaal verschillende manieren op. Schotse wetenschappers denken dat dit komt doordat beide groepen een andere culturele achtergrond hebben. Het is de eerste studie naar cultuurverschil bij dieren die genetische factoren en omgevingsfactoren zoveel mogelijk uitsluit.

    Wat verstaan we precies onder cultuur bij dieren? Cultuur is gedrag dat specifiek is voor een bepaalde groep dieren. Er zit ook een sociaal aspect aan vast, omdat een individu het gedrag moet leren van andere leden uit de groep. Dat kan bijvoorbeeld door imitatie. Gedrag dat een individu zichzelf aanleert door verschillende opties uit te proberen en aangeboren gedrag vallen niet onder cultuur.

    Factoren uitsluiten
    In Oeganda leven twee verschillende groepen chimpansees op 180 kilometer van elkaar, in de nationale parken Kibale en Budongo. Al vijftien jaar doen wetenschappers veldobservaties bij deze groepen. De chimpansees uit het Kibale park gebruiken vaak stokjes en twijgjes als gereedschap. De apen in Budongo doen dat nooit. Is hier sprake van een cultuurverschil?



    Dat is erg lastig te onderzoeken, omdat genetische factoren en omgevingsfactoren een belangrijke invloed uitoefenen op het gedrag van een dier. Schotse biologen ontdekten dat het genetische verschil tussen de twee groepen chimpansees in Oeganda verwaarloosbaar klein is. Op basis van het DNA zou je niet kunnen vertellen tot welke groep een individu behoort.

    Om de invloed van culturele verschillen te testen, ontwikkelden de wetenschappers een experiment dat goed aansluit bij de leefomgeving van beide groepen. Chimpansees zijn dol op honing. In beide parken halen de apen natuurlijke honing uit bijennesten. De Schotten boorden een rechthoekig gat in een omgevallen boomstam en vulden dit met honing die minder stroperig is dan wat de chimpansees gewend zijn. In eerste instantie konden de apen nog met hun vingers bij het snoepgoed, maar later werd het gat dieper en was een slimme oplossing nodig.


    Schematische weergave van het experiment van de Schotse wetenschappers. In een boomstam maakten zij eerst een gat van 11 cm diep (A) waar chimpansees nog met hun vinger bij kunnen. Vervolgens boorden zij het gat verder uit tot een diepte van 16 cm (B). De apen moeten nu gereedschap gebruiken om bij de honing te komen. © Gruber e.a., Current Biology


    Bladspons
    De chimpansees in het Kibale nationaal park gebruiken in het laatste geval bijna allemaal stokjes om de honing te pakken te krijgen. Veel apen uit het Budongo park proberen ook het diepe gat leeg te halen met hun vingers. Een enkeling gebruikt de ‘bladspons’; voorgekauwde bladeren die de honing gemakkelijk opnemen. Is dat een nieuwe uitvinding? Niet bepaald, chimpansees uit beide groepen halen met de bladspons water uit boomholletjes.


    De trucjes van de chimpansees in beeld. Links: bladsponzen van de chimpansees uit Budongo. Rechts: stokken en twijgjes van de apen uit Kibale. © Gruber e.a., Current Biology

    Als genetische factoren en omgevingsfactoren gelijk zijn, maken chimpansees gebruik van hun culturele kennis om nieuwe problemen op te lossen. De apen uit Kibale hadden al ervaring met stokjes bij het verzamelen van voedsel en kozen dus voor deze optie. De chimpansees uit Budongo gebruiken normaal gesproken nooit stokjes en zoeken de oplossing daarom ergens anders.

    Bronnen
    Wild chimpanzees rely on cultural knowledge to solve an experimental honey acquisition task (Thibaud Gruber e.a.), Current Biology, oktober 2009

    Bron: Kennislink.
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_74141253
    quote:
    The discovery of pervasive HGT and the overall dynamics of the genetic universe destroys not only the tree of life as we knew it but also another central tenet of the modern synthesis inherited from Darwin, namely gradualism. In a world dominated by HGT, gene duplication, gene loss and such momentous events as endosymbiosis, the idea of evolution being driven primarily by infinitesimal heritable changes in the Darwinian tradition has become untenable.

    [..]

    1. Random (undirected), heritable variation is the principal material for natural selection.
    YES. But the relevant random changes are extremely diverse: - nucleotide substitution, insertion and deletion; - duplication of genes, genome regions and whole genomes; - loss of genes and, generally, genetic material; - HGT including massive gene flux after endosymbiosis; and -invasion and transposition of mobile selfish elements and recruitment of sequences from these elements. Moreover, the wide spread of stress-induced mutagenesis and related phenomena suggests the possibility of quasi-Lamarckian variation (a part of Darwin's concept purged by the modern synthesis) [22].

    2. Fixation of beneficial changes by natural selection is the main driving force of evolution that tends to generate increasingly complex adaptations; hence, progress as a general trend in evolution.
    NO. Darwinian (positive) selection is important but is only one of several fundamental forces of evolution, and not necessarily the dominant one. Neutral processes constrained by purifying selection dominate evolution. Genomic complexity is not intrinsically adaptive and probably evolves as a ‘genomic syndrome’ in populations with small effective size and accordingly weak purifying selection. There is no consistent trend towards increasing complexity and no progress in evolution.

    3. Natural selection operates on ‘infinitesimally small’ variations, so evolution never makes leaps – the principle of gradualism.
    NO. Even duplication and HGT of single genes are not ‘infinitesimally small’ genomic changes let alone the deletion or acquisition of larger regions, genome rearrangements, whole-genome duplication and, of course, endosymbiosis. Evolutionary (or even revolutionary) leaps are possible, especially during population bottlenecks, and are crucial for major evolutionary transitions.

    4. Evolutionary processes were, largely, the same throughout the evolution of life – the principle of uniformitarianism borrowed by Darwin from geology.
    YES and NO. The principal factors of evolution, diverse as they are, were all probably in operation throughout history. However, the earliest stages of evolution antedating the emergence of the three domains of cellular life should have involved processes distinct from ‘normal’ evolution. Furthermore, a major transition in evolution, such as eukaryogenesis, occurred through unique events (e.g. endosymbiosis).

    5. Species is a central unit of evolution, and speciation a key evolutionary process.
    NO. Species can be meaningfully defined only for organisms that engage in regular sex, ensuring reproductive isolation, but not promiscuous HGT. In general, the species concept does not apply to prokaryotes and is of dubious validity for unicellular eukaryotes as well [10].

    6. The entire evolution of life can be depicted as a single ‘big tree’ that reflects the evolutionary relationships between organisms and species (species tree).
    NO and YES. The discovery of the key roles of HGT and mobile genetic elements in genome evolution deal a death knell to the traditional tree of life concept. Still, trees remain natural templates to represent the evolution of individual genes and many intervals of evolution in groups of relatively close organisms [15].

    7. All existing life forms descend from a single ancestral form, the last universal common ancestor (LUCA).
    YES. But comparative genomics leaves no doubt of the common ancestry of all cellular life. However, there are strong indications that LUCA would have been quite different from modern cells [23].

    [..]

    Are there any glimpses of a new synthesis on the horizon? At the distinct risk of overestimating the promise of the current advances, I will mention two candidates. The first is the population–genetic theory of the evolution of genomic architecture, according to which evolving complexity is a side product of non-adaptive evolutionary processes occurring in small populations where the constraints of purifying selection are weak [16]. The second area with a potential for major unification could be the study of universal patterns of evolution such as the distribution of evolutionary rates of orthologous genes, which is nearly the same in organisms from bacteria to mammals [20] or the equally universal anticorrelation between the rate of evolution and the expression level of a gene [21]. The existence of these universals suggests that simple theory of the kind used in statistical physics might explain some crucial aspects of evolution.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      donderdag 29 oktober 2009 @ 22:52:11 #159
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_74206860
    Zie ook eerder in deze topic, nu ook op evolutie.blog.com:

    quote:
    Weer een evolutionaire voorspelling die uitkomt

    Op grond van een goede wetenschappelijke theorie kun je voorspellingen doen over de werkelijkheid. Op basis van de evolutietheorie kun je bijvoorbeeld voorspellen hoe diersoorten verspreid moeten zijn over de aarde (biogeografie), over welke DNA-sequenties je in welke organismen moet aantreffen en wat voor structuren je mag verwachten in verschillende embryo’s. Misschien nog wel de meest tot de verbeelding sprekende voorspellingen kunnen gedaan worden over waar je bepaalde fossielen zou moeten aantreffen en welke eigenschappen deze fossielen dan hebben.

    Bron: evolutie.blog.com, lees meer…
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_74336393
    02-11-2009

    De nieuwe rassenkaart

    Genetici maken een stamboom van de mensheid

    Geef me je genen en ik vertel wie je voorouders waren. Onder dat motto schuimen onderzoekers de wereld af. Het doel: de ultieme stamboom der volkeren.

    Er bestaat tegenwoordig maar één soort mens, Homo sapiens, en die komt vrijwel overal ter wereld voor. In rivierdelta’s, savannes en hooggebergten, van de tropen tot de poolstreken, geen plek zo gek of er leven mensen. Vaak zijn ze daar al zo lang gevestigd, dat de evolutie de kans heeft gekregen om subtiele veranderingen aan te brengen, zegt Peter de Knijff, hoogleraar populatie- en evolutiebiologie aan het Leids Universitair Medisch Centrum.

    “Als je verschillen ziet tussen het uiterlijk van oorspronkelijke bevolkingsgroepen, dan kun je dat meestal verklaren door aanpassingen aan het lokale klimaat. Spleetogen als bescherming tegen zandstormen in de Mongolische woestijn of overmatige zon en kou aan de Noordpool. Maar er zijn ook dingen die we niet snappen. Blauwe ogen bijvoorbeeld. Die komen van nature alleen maar in het westen van Azië en in Europa voor. Men denkt dat het een toevalsmutatie is, die mensen zo aantrekkelijk maakte, dat hij zich als een olievlek over de populatie heeft verspreid. Een kwestie van smaak dus.”

    De mens als diersoort
    Verschillen tussen volkeren zijn fascinerend, vindt de Knijff. Als bioloog beschouwt hij de mens als een diersoort, waarvan hij de evolutie wil begrijpen. Hij deelt hij de mensheid niet in rassen in, zoals wetenschappers lang hebben geprobeerd. Niet om politiek correct te zijn, maar omdat het wetenschappelijk gezien geen hout snijdt. “Voor rassen zoals je die hebt bij honden, katten en tomaten kun je een serie criteria definiëren die op ieder individu van toepassing zijn. Bij mensen gaat dat gewoon niet. Verschillen zijn altijd gradueel. Er is, in ieder geval de afgelopen twintigduizend jaar, altijd migratie geweest, met een zekere mate van genetische vermenging tot gevolg.”

    Angst voor racisme staat dit soort onderzoek nauwelijks in de weg, maar bestaat wel degelijk. “Duitse onderzoekers die iets ouder zijn dan ik, hebben heel veel problemen met sommige dingen die wij doen, zoals het uitzoeken van verbanden tussen genetische factoren en uiterlijke kenmerken van bevolkingsgroepen als huidkleur en haarkleur. Dat wordt echt eugenetisch werk gevonden, klassiek nazistisch onderzoek. Die associatie, daar zijn zij nooit overheen gekomen. Ze weten dat ze het niet kunnen tegenhouden, maar ze zullen er niet aan meewerken.”

    Twee routes
    Waar hij ook woont, ieder mens heeft Afrikaanse wortels, zegt de geneticus. “We weten dat er 150 duizend jaar geleden mensen rondliepen met skeletten die sterk leken op die van nu, maar tot zeventigduizend jaar geleden hebben die geen voet buiten Afrika gezet. Pas vanaf zestigduizend jaar geleden hebben ze zich via twee routes, langs de kust van Zuid-Azië en ten noorden van de Himalaya, over heel Eurazië verspreid. Australië was vijftigduizend jaar geleden aan de beurt, Amerika pas iets meer dan twaalfduizend jaar geleden.”

    Dat zijn de grote lijnen. Over de details zijn nog veel open vragen, en De Knijff is natuurlijk niet de enige die zich daarover buigt. Archeologen proberen de bewegingen van beschavingen te reconstrueren, linguïsten bestuderen de verwantschappen tussen talen, maar het zijn de laatste tijd vooral de genetici die snelle vooruitgang boeken.

    De bekendste is zonder twijfel Spencer Wells, de veertigjarige voortrekker van het veertig miljoen dollar kostende Genographic Project. De Beagles van de VPRO ontmoeten hem meerdere malen. Wells reist al jaren naar de gekste plekken om DNA te verzamelen van zo veel mogelijk verschillende mensen. Het belangrijkste doel is een reconstructie van de menselijke migratie over de aardbol, of anders gezegd: een stamboom van alle volkeren. Een mooi streven, vindt De Knijff, en die projectmatige aanpak maakt het overzichtelijk. “Maar we zouden er ook zonder zo’n project wel komen.”

    Bhutan en Nepal
    Zelf heeft de Leidse bioloog zich gestort op de bevolking van de Himalaya, een gebergte met veel verschillende volkeren, die heel uiteenlopende talen spreken. Tijdens expedities in Bhutan en Nepal verzamelde hij DNA van tientallen stammen die op erg moeilijk bereikbare plaatsen wonen. “Bhutan is een land waar de infrastructuur bestaat uit gravelweggetjes die zijn uitgehakt in de rotsen, waar je hooguit 20 kilometer per uur kunt rijden. Daarmee kom je lang niet overal, dus we moesten ook nog veel lopend doen. We gingen door het bos naar ontmoetingsplaatsen, waar we hadden afgesproken met mensen die soms wel drie dagen moesten lopen om naar ons toe te komen. En daarna weer terug.”

    Daar kregen ze een onkostenvergoeding voor, zegt de Leidse bioloog, maar de belangrijkste reden dat mensen meededen was iets dat vrijwel alle mensen op aarde hebben: nieuwsgierigheid naar hun afkomst. Hoe stel je die nou vast? Van ieder mens alle voorouders opsporen kan natuurlijk niet, maar genetici hebben wel twee troeven in handen: het Y-chromosoom, dat alleen van man op man overerft, en het mitochondriaal DNA, dat juist van vrouw op vrouw wordt doorgegeven. Het DNA verandert daarbij niet, afgezien van spontane kopieerfoutjes. Handig: de kans op zulke foutjes is klein, maar stabiel. Hoe meer verschillen er dus zijn tussen de Y-chromosomen van twee mannen, hoe langer het geleden is dat hun laatste gezamenlijke voorvader leefde. Gezamenlijke voormoeders zijn te vinden via het mitochondriale DNA. Maar over vaders van moeders en moeders van vaders kom je zo niets te weten.

    Verrassende voorouders
    Op deze manier kijk je eigenlijk naar het DNA van slechts twee van iemands talloze voorouders. Dat levert soms grote verrassingen op, vertelt De Knijff. “Er zijn in Engeland een aantal boerenfamilies, in Lancaster, die echt het meest klassieke centraal-Afrikaanse Y-chromosoom hebben wat je maar kunt verzinnen. De meest logische verklaring is dat de Romeinen Afrikaanse huurlingen hadden – daar zijn ook notities van - die daar zijn blijven hangen. Hun DNA is natuurlijk sterk verdund geraakt, en uiterlijk zie je niets bijzonders aan hun afstammelingen, maar het Afrikaanse Y-chromosoom is gebleven.”

    Oorspronkelijke culturen hebben meestal hun eigen verhalen over hun afkomst. Vaak is er een schepper in het spel, die poppetjes kleit en er leven in blaast, de mensheid uitkotst na een heftige aanval van buikpijn of de eerste mensen op een andere manier op de wereld zet. Het verhaal van de genetici gaat daar natuurlijk lijnrecht tegenin. Helpen ze zo niet mee aan de teloorgang van de culturen die ze bestuderen?

    Tradities en normen
    “Nou, dat is wel een punt van zorg. In Bhutan gaat het besef van geschiedenis niet verder dan de introductie van het Boeddhisme, zo’n zevenhonderd jaar na Christus. Dus als jij dan bij ze komt met een verhaal over gebeurtenissen van dertigduizend jaar geleden, dan gaan ze nadenken. Daar hebben we vooraf uitgebreid over overlegd. Het staat natuurlijk niet op zichzelf wat wij doen, de hele samenleving is aan het veranderen. De lokale overheden willen graag het hele land op een hoger niveau brengen, maar wel op een manier waarbij lokale tradities en normen bewaard blijven. Met de Aboriginals in Australië is dat bijvoorbeeld faliekant misgegaan. Bhutan is een land dat heel erg probeert te leren van de fouten van anderen. Of dat lukt, dat weten we misschien pas over 25 of 30 jaar.”

    Tot slot: wat weet De Knijff eigenlijk over zijn eigen afstamming? “Heel weinig. Ik gebruik mezelf wel als proefpersoon bij allerlei testen, maar ik benut dat niet om meer over mijn afkomst te weten te komen. Dat interesseert me gewoon niet zo. Ik ben volgens mij een afstammeling van jagers, en ik weet ook dat mijn Y-chromosoom en mijn mitochondriaal DNA relatief veel voorkomen in het zuidoosten van Europa, dus zeg maar tussen de Balkan en Turkije. Maar wat dat nou betekent? Dat weet ik pas zeker als we van veel meer Nederlanders dat DNA in kaart gebracht hebben.”

    Elmar Veerman
    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74355046
    quote:
    Aubret, F. and Shine, R. (2009) Genetic Assimilation and the Postcolonization Erosion of Phenotypic Plasticity in Island Tiger Snakes. Current Biology, advance online.

    In 1942, C.H. Waddington [1] suggested that colonizing populations could initially succeed by flexibly altering their characteristics (phenotypic plasticity; [2], [3] and [4]) in fitness-inducing traits, but selective forces would rapidly eliminate that plasticity to result in a canalized trait [1], [5] and [6]. Waddington termed this process “genetic assimilation” [1] and [7]. Despite the potential importance of genetic assimilation to evolutionary changes in founder populations [8], [9] and [10], empirical evidence on this topic is rare, possibly because it happens on short timescales and is therefore difficult to detect except under unusual circumstances [11] and [12]. We exploited a mosaic of snake populations isolated (or introduced) on islands from less than 30 years ago to more than 9000 years ago and exposed to selection for increased head size (i.e., ability to ingest large prey [13], [14], [15] and [16]). Here we show that a larger head size is achieved by plasticity in “young” populations and by genetic canalization in “older” populations. Island tiger snakes (Notechis scutatus) thus show clear empirical evidence of genetic assimilation, with the elaboration of an adaptive trait shifting from phenotypically plastic expression through to canalization within a few thousand years.

    [..]

    Tiger snakes from newly colonized areas had relatively small heads at birth, but these increased rapidly in size (relative to body length) if the young snakes were offered large prey items. In contrast, snakes from “older” (long-colonized) islands had large heads at birth, but the head size of these animals displayed little phenotypic plasticity: the relative sizes of the snakes' heads were unaffected by the size of prey they encountered. Thus, the scenario accords well with Waddington's hypothesis [1] and [7] as well as many predictions of recent models [10]. As the animals colonized a novel type of habitat, the optimal values for major phenotypic traits (in this case, head size and body size) were different from those experienced in the ancestral (mainland) population. That challenge initially was solved by phenotypic plasticity (phenotypes were induced by local conditions, in this case prey size). Remarkably, such plasticity evolved or was selected for very quickly (in under 40 years; see above and [10], [17] and [18]) from undetectable levels of plasticity (this aspect is not predicted by current evolutionary models [10]). Over time (over thousands of years), this plasticity was eroded and replaced by genes coding for canalized expression of the same phenotypic trait (a large head size) that in earlier times had been generated by plasticity.

    In a scenario where plasticity is eroded, we would expect to see a progressive increase in mean body size and head size at birth, as a function of time since population isolation. That is, tiger snakes in newly colonized areas should have relatively small heads at birth, whereas conspecifics from “older” populations should have larger head sizes. In keeping with this prediction, a gradient in size at birth was evident between the “old” population on Williams Island (large neonates) and mainland snakes with no exposure to larger prey items (Joondalup Lake, small neonates). Neonate sizes were intermediate in the sites with intermediate ages since colonization (Christmas and New Year islands).

    Comparisons between the two most recently colonized sites, Carnac Island (less than 90 years since snake introduction) and Trefoil Island (40 years), are of particular interest. Snakes from both of these “young” populations are highly plastic in rates of jaw growth, but Carnac Island neonates also are born with larger jaws than their putative mainland ancestors (Joondalup Lake), whereas the Trefoil Island snakes do not differ from their putative (Tasmanian) ancestors in mean body or head sizes at birth. Therefore, genetic assimilation may occur rapidly (over a few decades), even in relatively long-lived, late-maturing animals such as tiger snakes (2 to 3 years old at maturation [13] and [18]). If such rapid change is common, then genetic assimilation will only be observed in studies specifically focused on the years immediately postcolonization. Future studies could usefully (1) assess and measure the putative costs of phenotypic plasticity in island tiger snakes and (2) explore plasticity during the postcolonization phase in other species to see whether Waddington's long-neglected concept of genetic assimilation may provide important insights into the process by which organisms adapt to novel environmental challenges.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_74371174
    03-11-2009

    Belgische wetenschappers boeken doorbraak met "evolutionair experiment"



    Bruno Gryseels en Tine Huyse, twee wetenschappers van het Antwerpse Instituut voor Tropische Geneeskunde en de K.U.Leuven, hebben via een "evolutionair experiment" aangetoond hoe een worm die op mensen parasiteert vanuit Afrika het continent Zuid-Amerika veroverde.

    Voor het onderzoek werd het DNA van parasitaire schistosomawormen in Afrika en Zuid-Amerika met elkaar vergeleken. Schistosomawormen leven in de bloedvaten rond de darm of de blaas van de mens. De worm evolueert al miljoenen jaren samen met zijn gastheren: mensen en slakken.

    De twee wetenschappers maakten in Brazilië jacht op de slakken die geïnfecteerd waren met de parasiet. Op basis van onderzoek van hun DNA slaagden ze erin aan boord van het zeilschip "Stad Amsterdam" de stamboom van de parasiet in detail uit te werken.

    Zo kon worden bevestigd dat Zuid-Amerikaanse wormen afstammen van West-Afrikaanse stammen. Zij zouden bij de Trans-Atlantische slavenhandel in de 16e eeuw samen met hun gastheer de oversteek over de oceaan gemaakt hebben.

    Ook blijkt er van de worm in Brazilië veel minder genetische variatie te bestaan dan in Afrika. In één provincie in Senegal werd zelfs meer genetische variatie gevonden dan in heel Brazilië. Dit betekent dat zich bij de transatlantische oversteek van de parasiet een "evolutionaire flessenhals" heeft gevormd. Voor deze these bestonden al indicaties, maar ze werd nooit eerder wetenschappelijk aangetoond. (belga/mvl)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 4 november 2009 @ 00:18:45 #163
    147503 Iblis
    aequat omnis cinis
    pi_74371646
    Hé, ik wilde net zeggen, dat was zondag op TV. Ik zal dat even cross-posten in: Darwins reis met de Beagle (VPRO).
    Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
    pi_74415230
    quote:
    Springman, R. et al. (2009) Evolution at a High Imposed Mutation Rate: Adaptation Obscures the Load in Phage T7. Genetics, advance online.

    Evolution at high mutation rates is expected to reduce population fitness deterministically by the accumulation of deleterious mutations. A high enough rate should even cause extinction (lethal mutagenesis), a principle motivating the clinical use of mutagenic drugs to treat viral infections. The impact of a high mutation rate on long-term viral fitness was tested here. A large population of the DNA bacteriophage T7 was grown with a mutagen, producing a genomic rate of 4 non-lethal mutations per generation, 2-3 orders of magnitude above the baseline rate. Fitness - viral growth rate in the mutagenic environment - was predicted to decline substantially; after 200 generations, fitness had increased, rejecting the model. A high mutation load was nonetheless evident from ( i) many low- to moderate-frequency mutations in the population (averaging 245 per genome), and (ii) an 80% drop in average burst size. Twenty eight mutations reached high frequency and were thus presumably adaptive, clustered mostly in DNA metabolism genes, chiefly DNA polymerase. Yet blocking DNA polymerase evolution failed to yield a fitness decrease after 100 generations. Although mutagenic drugs have caused viral extinction in vitro under some conditions, this study is the first to match theory and fitness evolution at a high mutation rate. Failure of the theory challenges the quantitative basis of lethal mutagenesis and highlights the potential for adaptive evolution at high mutation rates.

    [..]

    The evolutionary consequences of a high mutation rate are mysterious. It is widely considered that mutations are essential for adaptation, but that the rate maximizing adaptation is far below what can be tolerated (e.g., Trobner and Piechocki 1984; Sniegowski 1997, 2001). In this 'twilight zone' of higher-than-optimal mutation rates, the population experiences unique challenges. In one process, the 'error catastrophe,' the best genotype is driven out of the population deterministically because the onslaught of viable, mutant genotypes simply overwhelms it (Eigen et al. 1988). With Muller's ratchet, a phenomenon of finite asexual populations, high mutation rates and genetic drift combine to cause loss of the wild-type genome, and the absence of recombination blocks its recreation (Muller 1964); fitness gradually decays as mutations continue their stochastic accumulation. Yet another high mutation rate process is the straightforward, deterministic decline in population fi tness as deleterious mutations accumulate (Kimura and Maruyama 1966), leading to extinction if fecundity is too low to compensate (Maynard Smith 1978; Bull et al. 2007).

    The problem with our understanding of evolution at high mutation rate is that it is piecemeal. We don't yet know how to combine these di fferent processes nor do we know their relative importances. For example, the fitness loss at high mutation rate can be o ffset both by adaptation and by the error catastrophe, but for realistic models, there is no formal basis for predicting the magnitude of adaptation nor even for recognizing an error catastrophe (Bull et al. 2007, 2005). Empirical studies are needed. Several studies of viruses have explored extinction through elevated mutation rate (lethal mutagenesis; Anderson et al. 2004; Domingo et al. 2001, also see Discussion), but they have not been tied to any quantitative model. The practical value of such work is that mutagenic drugs are sometimes used to treat viral infections, yet we do not know how the elevated mutation rate is impacting the virus.

    Here we develop an empirical system to enforce viral evolution at high mutation rate and test theory developed for lethal mutagenesis. A mutagen is applied to the culture in which the DNA bacteriophage T7 is grown, the mutation input per generation is measured on a genome-wide scale, and the system is used to observe both molecular and fi tness evolution. Comparison of data and theory provides new insights to the process that underlies lethal mutagenesis. However, existing theory must also be modi fied to address some empirical properties of the system.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_74476571
    06-11-2009

    Daarom brengen geuren je terug naar je kindertijd



    Niets kan je sneller naar vroegere tijden loodsen dan een bepaalde geur. Maar hoe komt het dat geuren zo'n diepe sporen nalaten in onze hersenen?

    Israëlische wetenschappers menen het antwoord te hebben gevonden: 'geurherinneringen' laten een heel ander soort spoor na in onze hersenen dan andere soorten herinneringen, zoals beelden, geluiden en woorden. Dat maakt van geurherinneringen een 'gepriviligeerd' soort herinneringen, ze komen op de eerste plaats.

    Experiment
    De Israëlische onderzoekers probeerden om de geurherinneringen uit de kindertijd na te bootsen bij 16 volwassenen vrijwilligers. In het labo kregen deze een foto van een voorwerp te zien, gecombineerd met een geurtje van een peer of een schimmelgeur. 90 minuten later kregen ze dezelfde foto te zien, maar met het andere geurtje.

    Na een week werd getest welke associatie het sterkst was, door de vrijwilligers bloot te stellen aan dezelfde geur. Tijdens alle testen waren de vrijwilligers verbonden met een functionele MRI-scanner, die de breinactiviteit moet meten.

    Oplichten
    Over het algemeen vonden de vrijwilligers het gemakkelijker onplezante geuren te onthouden dan plezante. Maar de MRI-scans tonen dat de hippocampus in de hersenen anders 'oplicht' wanneer de vrijwilligers werden blootgesteld aan de eerste geur waar ze aan waren blootgesteld de week ervoor. Bij de tweede geur reageerden de hersenen niet op een speciale manier. Het soort geur doet er dus niet toe, wél de volgorde.

    Evolutie
    Hoe wordt dan verklaard dat mensen het onplezante eerder onthouden? Volgens doctor Yeshurun is het evolutionair logisch dat slecht ervaringen beter onthouden worden dan goede.

    Evolutie verklaart ook waarom geurherinneringen een voorkeursbehandeling krijgen in de hersenen. Onze voorouders leunden wellicht meer op hun geurzin om giftige planten, rot voedsel en vijanden op te sporen dan wij. Daarom was het belangrijk dat deze geuren het sterkst in onze hersenen werden geëtst. (edp)
    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74559207
    09-11-2009

    Oermens had tussenstop in groene Sahara



    Onze voorouders verlieten zo'n 120.000 jaar geleden hun Oost-Afrikaanse bakermat en trokken naar Noord-Afrika, het Midden-Oosten, Azië en later Europa. Op zijn route naar het noorden verbleef de oermens in de Sahara en de Sahel, waar het nu te droog en te heet is om te wonen. Destijds groeiden daar echter bomen en heerste er een vochtig klimaat.

    Daar zijn onderzoekers van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Zeeonderzoek (NIOZ) en de universiteit van Bremen achtergekomen, na studie van sedimentlagen tot bijna 200.000 jaar oud in de bodem van de Atlantische Oceaan ten westen van Guinee, op een diepte van 3 km. Daarin vonden ze resten van de waslaag die bomen en planten beschermt tegen uitdroging door de zon. De stof kwam daar ooit terecht door aflandige winden.

    Groene en vochtige gebieden
    Na analyse van de wasmoleculen concludeerden de onderzoekers dat de Sahara en de Sahel groene en vochtige gebieden waren gedurende drie perioden: 120.000 -110.000, 50.000-45.000 en 10.000 en 8000 jaar geleden. Toen konden bomen goed gedijen.

    De oudste twee perioden vallen samen met de tijd waarin de oermens uitzwermde vanuit Oost-Afrika naar Noord-Afrika, het Midden-Oosten, Azië en tenslotte ook naar Europa. Deze migratie was mogelijk door het vochtige klimaat en de bijbehorende vegetatie in Noord-Afrika. Toen het daar droger werd, vertrokken onze voorouders naar gunstiger leefomgevingen. Sommigen keerden terug naar Oost-Afrika, anderen staken over naar Europa. (anp/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74620588
    11-11-2009

    Dino’s waren warmbloedig

    Hoeveel energie verbruikt een dinosaurus als hij rent? In ieder geval meer dan het lichaam van een koudbloedig dier kan genereren. De meeste dino’s waren waarschijnlijk warmbloedig. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit van Washington. De evolutie van warmbloedige dieren gaat daarmee verder terug dan wetenschappers tot nu toe dachten.

    Waren dinosaurussen warmbloedig zoals moderne zoogdieren en vogels, koudbloedig zoals hagedissen of iets daar tussenin? Dat is een vraag die wetenschappers al lange tijd bezig houdt. Er zijn verschillende redenen om aan te nemen dat de dino warmbloedig was. Dat heeft voordelen, maar er hangt ook een prijskaartje aan. Om de lichaamstemperatuur op peil te houden, is een constante toevoer van brandstof noodzakelijk. Warmbloedige dieren hebben dan ook een snelle stofwisseling en verbruiken veel meer energie dan koudbloedige dieren.

    Heuphoogte en spierkracht

    Aan de hand van de lengte van het bot is heuphoogte makkelijk te schatten. © Wikimedia Commons

    Stofwisseling en energieverbruik zijn complexe biologische processen. Hoe kun je die meten bij dinosaurussen die miljoenen jaren geleden al uitstierven? Wetenschappers van de Universiteit van Washington hebben het antwoord. De hoeveelheid energie die nodig is om te lopen en te rennen, is bij de meeste landdieren sterk afhankelijk van de heuphoogte. Dankzij de lengte van fossiele dinobotten kun je de afstand van de heup tot de grond makkelijk schatten. Zo bepalen wetenschappers met 98 procent zekerheid hoeveel energie er nodig is om de poot in beweging te krijgen.

    Een fossiel dinobot geeft nog meer informatie. Om de poot van een dinosaurus te verplaatsen, is spierkracht nodig. Wetenschappers zien precies waar spieren op het bot aanhechten. Zo kunnen zij schatten hoeveel spierweefsel een dino nodig heeft om te lopen of te rennen en hoeveel energie het kost om deze spieren aan het werk te zetten. Met beide methoden bepaal je uiteindelijk het energieverbruik van een dinosaurus. Als lopen en rennen meer energie kost dan het lichaam van een koudbloedige kan genereren, waren dino’s waarschijnlijk warmbloedig.


    Als deze Tyrannosaurus koudbloedig zou zijn, zou hij na een klein stukje lopen of rennen ontzettend lang nodig hebben om weer op adem te komen. © Wikimedia Commons

    .‘Run now, pay later’
    De vijf grootste soorten (Gorgosaurus, Dilophosaurus, Plateosaurus, Allosaurus en Tyrannosaurus) uit het onderzoek van de Amerikanen zijn duidelijk warmbloedig. Niet alleen verbruiken deze dinosaurussen een hoop energie, zij kunnen ook niet overleven met de ‘run now, pay later’ strategie van een koudbloedig dier. Om een klein stukje te lopen of rennen zou een koudbloedige dino van groot formaat problematisch lang nodig hebben om weer op adem te komen. De wetenschappers concluderen dat dino’s van meer dan 20 kilo warmbloedig waren.

    Bij de kleinere soorten (Heterodontosaurus, Compsognathus, Velociraptor en Archaeopteryx) is de conclusie minder duidelijk. Hun energieverbruik valt binnen de mogelijkheden van koudbloedigen, behalve wanneer zij heel hard moeten rennen. Deze dino’s kunnen dus zowel warm- als koudbloedig zijn. Het is bekend dat kleine dinosaurussen een actieve leefstijl hadden. Volgens de Amerikanen ligt een warmbloedige stofwisseling dan meer voor de hand.


    Kleine dinosoorten, zoals deze Velociraptor, hebben een actieve leefstijl. Daarbij past beter een warmbloedige dan een koudbloedige stofwisseling. © Arthur Weasley, Wikimedia Commons
    .Stamboom

    In totaal bekeken de wetenschappers het energieverbruik van 14 dinosoorten, 62 vogels en zoogdieren, en 37 reptielen. Op basis van al die informatie maakten zij verschillende stambomen. Onder de aanname dat dino’s voornamelijk lopen, is een warmbloedige stofwisseling drie keer onafhankelijk ontstaan. De eerste warmbloedige dinosaurus is in dat geval de Plateosaurus, die tussen de 200 en 215 miljoen jaar geleden leefde. In een tweede stamboom gaan de Amerikanen er vanuit dat dino’s vooral veel rennen. Dan blijkt de warmbloedige stofwisseling een basiskenmerk van alle dinosaurussen. De evolutie van warmbloedige dieren gaat hoe dan ook verder terug dan wetenschappers tot nu toe dachten.


    Twee stambomen van warm- en koudbloedigen. De bovenste stamboom is gebaseerd op lopen. Een warmbloedige stofwisseling is in dit geval drie keer onafhankelijk ontstaan. De onderste stamboom is gebaseerd op rennen. Alle dinosaurussen zijn dan waarschijnlijk warmbloedig. Donkerblauw: koudbloedig, Geel: waarschijnlijk warmbloedig, Turkoois: onbekend, Rood: warmbloedig © Pontzer e.a., PLoS ONE

    Bronnen
    Biomechanics of running indicates endothermy in bipedal dinosaurs (Herman Pontzer, Vivian Allen en John Hutchinson), PLoS ONE, 11 november 2009

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74803637
    17-11-2009

    Razendsnelle soortvorming


    de eerste immigrant en stamvader van de Nieuwe Vink Foto PNAS

    Het was een te grote vink met een te grote snavel, een buitenbeentje dat in 1981 in zijn eentje naar een eiland verderop vloog. En zes generaties later is deze vogel de stamvader geworden van een nieuwe soort. Soortvorming blijkt geen kwestie van eeuwen.

    Het befaamde biologenechtpaar Peter en Rosemary Grant beschreef het relaas van de vink gisteren in Proceedings of the National Academy of Sciences. De twee doen al sinds 1973 onderzoek naar de vinken op de Galapagos-eilanden. Charles Darwin beschreef dat die vinken op elk eiland anders zijn. Het geldt als een klassieke onderbouwing van de evolutietheorie.

    Het echtpaar Grant merkte en mat elk jaar vinken op het kale en onbewoonde eilandje Daphne Major in het centrum van de Archipel. Al na acht jaar hadden ze meer dan 90 procent van alle vinken op het eiland in handen gehad.

    In 1981 vingen de Grants een vink (een middelste grondvink) die veel groter was dan gebruikelijk – genetisch onderzoek wees uit dat het dier van een naburig eiland kwam. Bovendien bleek de grote vogel een hybride: deels grondvink, deels cactusvink.

    De vink paarde op Daphne met een lokaal grondvink-vrouwtje dat ook hybride was. Achtentwintig jaar volgden de Grants hun nakomelingen. Die paren nu, in de zesde generatie, alleen nog maar met elkaar. Een nieuwe soort is ontstaan, schrijft het echtpaar. Twee zaken waren beslissend.

    Vanaf het eerste uur werkte de zang van de immigrant zijn integratie tegen. Hij schaafde zijn zang bij door naar soortgenoten op Daphne Major te luisteren, maar leerde de roep niet correct. Dat maakte hem, en zijn nakomelingen, minder aantrekkelijk voor lokale vrouwtjes.

    Het jaar 2004 deed de rest. Toen was het erg droog en dat bevoordeelde – om verschillende redenen – kleine exemplaren van de grondvink. De afwijkende familie, met zijn grote vogels, raakte bijna uitgestorven. Eén broer en zus overleefden. Die paarden met elkaar, en hun nakomelingen leken opeens nog veel minder op de andere grondvinken. En sindsdien paart de familie (niet meer dan zo’n twintig of dertig vogels) alleen nog onderling. Soortvorming heeft geen eenduidige oorzaak, concluderen Grant en Grant.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74825491
    quote:
    da, missing link of niet?

    18/11/2009 10:00



    Eind mei kopten bladen dat de Noorse paleontoloog Jørn Hurum de missing link had gevonden, maar zes maanden later sabelde het blad Nature de hypothese neer. Jørn Hurum is niet uit zijn lood geslagen.

    In mei 2009 presenteerden Hurum en zijn medewerkers 'Ida', een fossiel van 47 miljoen jaar oud, als een lid van een uitgestorven primitieve groep primaten die een onbekende tussenschakel vormt met hogere primaten.

    In de evolutie zou niet lang daarvoor de tak die later leidde naar apen, mensapen en mensen (haplorhini) zich hebben afgesplitst van de tak met de lemuren (strepsirrhini).

    In hun paper op het internetmagazine Public Library of Science kwam het team van Hurum tot de conclusie dat Ida tot een groep behoorde die dichter bij de apen staat dan bij de lemuren. 'We hebben echter nooit gesuggereerd dat Ida op de menselijke lijn zit', zegt Hurum. 'Wel dat ze tot een basale specie van de apenlijn behoort.'

    Uit de hand gelopen

    Hurum kan niet ontkennen dat een en ander uit de hand gelopen is op de persconferentie in New York. 'We hadden het niet meer onder controle. Google verwerkte Ida in zijn logo en ongeveer 1,2 miljard mensen hebben het aangeklikt om te lezen over Ida. Nooit heeft een wetenschappelijke paper een dergelijk bereik gekregen. Helaas hebben de media onze vraagtekens weggelaten, zodat het publiek een vertekend beeld kreeg van de betekenis van Ida.'

    Sommigen spreken van de grootste zelfkruisiging in de wetenschappen, zegt Hurum lachend. 'Maar ik ben niet bezig met mijn academische carrière, ik wil het verhaal vertellen. Helaas heeft History Channel slogans gelanceerd als 'grootste vondst in 47 miljoen jaar' en 'dit zal alles veranderen'.

    De indruk werd gewekt alsof Ida een directe voorloper van de mens was. Na de persconferentie hebben we de slogans meteen laten verwijderen, maar de schade was niet meer te herstellen. Op de koop toe kreeg de Duitse versie van het boek de titel Missing Link zonder dat we konden ingrijpen.

    Droom

    De wetenschappers onder leiding van Erik Seiffert die de hypothese van Hurum in blad Nature verwerpen, kwamen tot de conclusie dat Ida op de lijn van de lemuren thuishoort.

    'Mijn droom is om een tandenkam te vinden die ouder is dan Ida', reageert Hurum. 'Dat zal de hele discussie van tafel vegen. Kenmerkend voor lemuren is hun natte neus, wat je in fossielen niet kunt zien, en hun tandenkam en vlooiklauw. Als zou blijken dat lemuren die kenmerken al ontwikkeld hebben voor de tijd van Ida, dan gaat het niet op haar op dezelfde lijn te situeren. Maar de kans op zo'n vondst is natuurlijk heel klein.'

    'De kenmerken die verwijzen naar de lijn van de apen doen Seiffert en co. in Nature af als parallelle evolutie (verschillende soorten kunnen in de evolutie toch convergerende adaptaties ondergaan, nvdr). In vele discussies is dat een gemakkelijkheidsoplossing geworden om het materiaal te laten samenvallen met het eerder ingenomen standpunt.

    'In elk geval is de evolutie binnen de primaten complexer dan werd aangenomen. Voor de rest kunnen zij gelijk hebben en kunnen wij gelijk hebben. Het is niet per se het een of het ander. We wisten dat deze wetenschappelijke discussie ons te wachten stond. Maar het is jammer dat ze de korte discussie in onze paper voortdurend aanvallen en zo weinig doen met de uitvoerige anatomische beschrijving die nochtans veel lof heeft gekregen. De beschrijving zal standhouden, maar de discussie over de situering van Ida kan nog vele kanten uit. We bestuderen nu alle wetenschappelijke argumenten die tegen onze hypothese naar voren zijn gebracht en zullen daar binnen afzienbare tijd een artikel over publiceren. Over zes maanden hoort u meer van ons.'

    Eric Bracke
    COLIN TUDGE, IDA, HET VERHAAL VAN EEN VOOROUDER, UITGEVERIJ NIEUW AMSTERDAM, 272 BLZ.
    http://knack.rnews.be/nie(...)?cid=rss#72;45;42523
    pi_74838180
    18-11-2009

    Al 12.300 jaar geleden liepen er mensen rond in Amerika
    Werktuig uit grot in Oregon is oudste vondst


    De jagers die met deze speerpunten jaagden, werden beschouwd als de eerste Amerikanen. De vondst van een benen krabber laat echter zien dat er al eerder mensen op het westelijk halfrond woonden. Foto Reuters

    De eerste Amerikanen waren er eerder dan lang werd gedacht. Dat blijkt uit de vondst van een benen krabber in de Amerikaanse staat Oregon.Door Dirk Vlasblom

    Er is weer een Amerikaans record gesneuveld. In een grot in Oregon hebben archeologen een benen werktuig gevonden dat lijkt op een krabber om dierenhuiden schoon te maken. Het bot heeft een kartelrand en is, afgaande op koolstofdatering en op de afzettingslaag waarin het is aangetroffen, 12.300 jaar oud.

    Daarmee is dit het oudste door mensen gemaakte voorwerp dat is gevonden op het westelijk halfrond. De vondst laat zien dat er in Noord-Amerika duizend jaar eerder mensen woonden dan lang is aangenomen.

    Leider van het onderzoeksteam is archeoloog Dennis Jenkins, verbonden aan de afdeling antropologie van de universiteit van Oregon (UO). Hij onthulde de vondst vorige maand in een lezing. Het wetenschappelijke tijdschrift Nature wijdde er vorige week een bericht aan.

    Jenkins’ team doet al jaren onderzoek in de Paisley Caves, acht grotten in een rotswand, 1.500 meter boven de oevers van Lake Summer. Zo’n 12.000 jaar geleden stond het water veel hoger en woonden de grotbewoners aan de oever van dit bergmeer in het zuiden van Oregon.

    Archeoloog Luther Cressman onderzocht deze grotten al in 1938. Hij vond er beenderen van kamelen en bizons uit het late Pleistoceen, samen met door mensen gemaakte werktuigen. Cressman vermoedde dat dit sporen waren van de oudste Amerikanen, maar de vondsten zijn niet goed gedocumenteerd.

    Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw bestaat over de kolonisatie van Amerika de volgende theorie. Zo’n 13.000 jaar geleden ontstond een doorgang tussen de twee ijskappen die Noord-Amerika bedekten. Via een landbrug waar nu de Beringstraat ligt en door de ijsvrije Canadese corridor zouden zo’n 11.500 jaar geleden de eerste mensen vanuit Azië Amerika zijn binnengetrokken. Ze liepen naar het zuiden en verspreidden zich over het continent.

    Deze jagers ontwikkelden in Noord-Amerika een eigen cultuur. Die jagerscultuur kreeg de naam Clovis, naar een gehucht in New Mexico, waar in 1928 voor het eerst hun sporen werden gevonden – speerpunten tussen mammoetbotten. Sindsdien zijn op tientallen plaatsen verspreid over de VS soortgelijke speer- en pijlpunten gevonden. De jagers werden voortaan beschouwd als de eerste Amerikanen. Iedere indiaan zou van hen afstammen.

    De laatste jaren is deze Clovis-theorie door nieuwe vondsten en nieuwe dateringen aan het wankelen gebracht. Antropoloog Michael Waters van Texas A & M University publiceerde in 2007 in het tijdschrift Science de resultaten van een nauwkeurige 14C-datering van Clovis-artefacten. Daaruit bleek dat vroege indianen maar drie eeuwen de tijd zouden hebben gehad om van Clovis-vindplaatsen te migreren naar Chili, waar bijna even oude artefacten zijn gevonden. Onmogelijk, zei Waters.

    Vorig jaar droeg het team van Jenkins nieuwe munitie aan in de Clovis-discussie. In de Paisley Caves vonden zij 14 versteende uitwerpselen (coprolieten). In drie ervan werd menselijk DNA geïsoleerd van 12.300 jaar oud, 1.200 jaar ouder dan de oudste benen speerpunten van de Clovis-cultuur. Het mitochondriaal DNA in de menselijke coprolieten had een genetische structuur die uniek is voor inheemse Amerikanen.

    De Clovis-theorie heeft hardnekkige aanhangers in de Amerikaanse archeologenwereld en Jenkins heeft er zowel voor- als tegenstanders. Eerder dit jaar schreef een groep van zeven antropologen en archeologen dat de versteende uitwerpselen jonger zouden zijn dan het sediment waarin ze waren aangetroffen. Jenkins c.s. bestreden dat en met de vondst van het benen werktuig hebben ze een nieuw argument.

    Archeoloog Jon Erlandson, ook van de UO, vindt de vondst „dodelijk” voor de Clovis-theorie. Als er eerder dan 13.000 jaar geleden mensen van Azië naar Amerika zijn getrokken, kwamen zij via de kust en niet over land, want die route was toen afgesloten door ijs.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_74873325
    19-11-2009

    De onmogelijke schedel
    Revolutionaire Georgische oermens komt naar Nederland

    Museum Naturalis stelt een 1,8 miljoen jaar oude schedel uit Georgië tentoon die voor veel opschudding heeft gezorgd. We zochten de oude menselijke resten en hun unieke vindplaats alvast op.

    In Georgië heb je voortdurend het gevoel dat je teruggereisd bent in de tijd. Om je in de nadagen van de Sovjet-Unie te wanen hoef je alleen maar even het Stalinmuseum te bezoeken in de stad Gori, want dat is nog precies hetzelfde is ingericht als in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Voor een vleugje Middeleeuwen ga je naar het platteland, waar ezels en ossen karren vol maïsstengels trekken en sjofele herders hun kuddes schapen, koeien of kalkoenen voortdrijven langs kiezelige rivierbeddingen.

    Prachtig, maar wij zijn gekomen voor een veel verder verleden. Wij, dat is een groep Nederlandse journalisten op snoep- pardon, op persreis. Het Drents Museum en natuurhistorisch museum Naturalis hebben ons uitgenodigd om meer te weten te komen over hun aanstaande tentoonstellingen. Die in Naturalis heeft een nogal bescheiden omvang: één schedel, met bijbehorende onderkaak. Hij is voor ‘een paar miljoen euro’ verzekerd, aldus het museum.

    Dat is natuurlijk niet zomaar een schedel. Hij is gevonden in Dmanisi, een archeologische vindplaats op een hoge klif, waar Middeleeuwse ruïnes staan. Onder de gebouwen zijn ook overblijfselen uit de bronstijd gevonden, die tot zevenduizend jaar oud zijn. Indrukwekkend, maar piepjong vergeleken met deze mensenschedel. Want die is tussen de 1,77 en 1,85 miljoen jaar oud.

    Oeroude botjes
    Over de plek van de opgraving staat een gloednieuw dak. Pas sinds een paar maanden, vertelt David Lordkipanidze, opgravingsleider en tevens directeur van het Nationale Museum van Georgië. Het is duidelijk dat de plek belangrijk wordt gevonden. Toch kunnen we zo de kuil in lopen – al mag dat normaal niet - en zien we zelfs wat oeroude botjes uit de grond steken.

    Dat deze plek een kijkje in de verre prehistorie kon geven, bleek voor het eerst in 1983. Toen legden de Georgiërs een Middeleeuwse kelder bloot en vonden dierenbotten in de onderste laag. “Overblijfselen van een feestmaal, was de eerste gedachte”, aldus Lordkipanidze. Maar de kies van een uitgestorven soort neushoorn wekte argwaan. Vervolgens kwamen resten van sabeltandtijgers, zuidelijke mammoeten, een soort giraf en andere beesten tevoorschijn. Tot nu toe zijn er ongeveer vijftig verschillende diersoorten geïdentificeerd, vertelt de archeoloog, allemaal van zo’n 1,8 miljoen jaar geleden.

    Het duurde tot 1991 voor het eerste stukje mens werd gevonden: een onderkaak zonder achterste delen, maar met een keurig intact gebit. De kaak was smaller en steviger dan die van een moderne mens en had geen kin. Een primitieve mensachtige, zeiden de Georgiërs. Lordkipanidze liet hem op een congres in Frankfurt aan collega’s zien, maar zegt dat de vondst met ongeloof werd begroet. Zulke ver ontwikkelde mensachtigen werden geacht pas veel later buiten Afrika terechtgekomen te zijn.

    Schedel zonder gezicht
    In 1999 was het gelijk van Lordkipanidze en zijn collega’s moeilijk meer te ontkennen, want toen werden een schedeldak en een schedel zonder gezicht gevonden, die waarschijnlijk bij die eerste kaak hoort. Daar kwamen ze uit de grond, wijst de archeoloog naar een plek aan de rand van de opgraving.

    En hier, een tiental meters verderop en midden onder het dak, werd in 2002 de vrijwel complete schedel D2700 gevonden, met ernaast een onderkaak die er precies bij past. Dit zijn de botten die naar het museum in Leiden komen.

    Kort daarna kwam er nog een schedel met een kaak bij, van een mens die jarenlang in leven is gebleven met maar één tand. Ook zijn andere skeletdelen gevonden. Er volgt ongetwijfeld meer, want meer dan 90 procent van het gebied is nog niet onderzocht. Mogelijk is er dit jaar al iets vermeldenswaardigs opgegraven, want Lordkipanidze zinspeelt op een aankomende wetenschappelijke publicatie over de anatomische variatie binnen de groep Dmanisi-mensen. “En misschien hebben we dan meer materiaal om over te praten. Maar daarvoor is het nu nog te vroeg.”

    Harde kalklaag
    Alle fossielen lagen bovenop een laag lava, maar onder een harde kalklaag die zich in vrij korte tijd heeft gevormd. Het is vrijwel zeker dat de gevonden mensen en dieren binnen dezelfde periode van minder dan tienduizend jaar hebben geleefd, zegt Lordkipanidze. Hoe komt het dat al die botten bij elkaar liggen? “Er zijn twee mogelijkheden. De eerste is, dat roofdieren hun prooien hierheen versleepten. Onwaarschijnlijk, want bijtsporen zitten er nauwelijks op de botten. Dus wij denken dat hier water stroomde, dat kadavers op een hoop heeft geduwd, waarna ze snel bedekt zijn geraakt.”

    Dat lijkt erg vreemd, want de vindplaats is bijna de hoogste plek in de omgeving. Maar ja, in twee miljoen jaar kan er natuurlijk een boel veranderen aan een landschap.

    Drie dagen eerder hebben we Lordkipanidze ook al ontmoet, toen in het Nationaal Museum in de hoofdstad Tbilisi. Er kwamen vijf houten kistjes op tafel, waaruit hij voorzichtig drie schedels en drie kaken haalde. Waaronder schedel nummer D2700 en z’n onderkaak.

    Kleine hersenen
    Een van de meest opvallende kenmerken van deze schedel is de herseninhoud, vertelde hij toen. De eigenaar van de schedel was een jaar of veertien en mogelijk nog niet helemaal volgroeid, want iets kleiner dan de andere drie. De inhoud van deze is 600, die van de andere 650 en 780 kubieke centimeter. Dat is veel minder dan de 1500 die wij gemiddeld hebben. Maar ook een stuk minder dan Homo erectus, de mensensoort die geacht werd in Afrika te zijn ontstaan.

    Alles bij elkaar opgeteld houden de Georgische oermensen het midden tussen Homo erectus en de eerdere, veel aapachtigere Homo habilis. Een overgangsvorm met een lichaamslengte van ruim anderhalve meter, aldus Lordkipanidze. Is het een uitgestorven tak aan de mensenstamboom of zijn nakomelingen van deze mensen terug naar Afrika gegaan, waar ze zich ontwikkelden tot Homo erectus? Dat laatste zou nog niet zo lang geleden als absurd van de hand zijn gewezen, maar is nu een reële mogelijkheid geworden. Het zou mooi kunnen verklaren hoe het komt dat de twee menstypen gelijktijdig in Afrika voorkwamen.

    Lordkipanidze zal de schedel op 27 november onder strenge bewaking naar Leiden brengen. Tot die tijd ligt hij gewoon in een kast in zijn kantoor in Tbilisi.

    Elmar Veerman



    (Noordelicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_75167036
    30-11-2009

    Van Bambi naar Moby Dick

    De evolutie van de walvis, van landrot tot zeemonster, vormt een intrigerend hoofdstuk in de geschiedenis van het leven op aarde. Een bizar verhaal over zwemmende herten en wandelende walvissen.

    Het lijkt niet de meest voor de hand liggende plek om naar walvisfossielen te zoeken: het grensgebied tussen India en Pakistan. Maar draai de klok achteruit en het Himalayagebergte verdwijnt als de rimpels in een tafelkleed dat strakgetrokken wordt. Nog verder terug in de tijd en het Indiaase subcontinent laat los van het Aziatische vasteland. De stijgende zeespiegel zet grote delen van de continenten onder water. Van Indonesië tot Spanje strekt dan de lome Tethys-zee zich uit, een behaaglijk warme, ondiepe zee. Welkom in het Eoceen, het geboortetijdperk van de walvissen.

    Hier hebben vijftig miljoen jaar geleden de voorouders van de walvissen aarzelend hun eerste pootjes in het water gezet. Pootjes, ja, want die voorouders leefden op het land. Walvissen zijn, net als hun naaste verwanten de dolfijn en de bruinvis, zoogdieren. Ze zijn warmbloedig, zogen hun jongen met melk, en hebben geen kieuwen zoals vissen die hebben, maar moeten op gepaste tijden boven water komen om adem te halen.

    De wandelende walvis
    Pas de laatste twee decennia begint er duidelijkheid te komen over de roots van de walvis, en zijn plaats in de stamboom van de zoogdieren. Eén van de leidende paleontologen op dit gebied is Hans Thewissen, een Nederlandse onderzoeker die halverwege de jaren ’80 zijn werkterrein naar de Verenigde Staten verlegde en er hoogleraar werd “Toeval,” noemt hij het, dat hij in het walvisonderzoek verzeild is geraakt.
    “Via mijn toenmalige Nederlandse begeleider, Paul Sondaar († 2003), had ik veel contacten in Pakistan en ik kwam er regelmatig. Ik was geinteresseerd in de fauna die was ontstaan was na de botsing van India met de rest van Azië, niet in walvissen.”

    Dat veranderde in 1992 na de vondst van Ambulocetus natans, de ‘wandelende en zwemmende walvis’, in Noord-Pakistan. Thewissen: “We dachten eerst helemaal niet aan een walvis. We vonden voorpoten, achterpoten, een bijna compleet skelet. En ja, toen vonden we dus die schedel.”

    Het uiterlijk van het oerbeest kan de argeloze toeschouwer gemakkelijk op een verkeerd been zetten. Het drie meter lange dier had een krachtige staart, korte, gedrongen poten en een kop met een gigantische bek. In de verte heeft het wel iets weg van een krokodil. Maar een paleontoloog laat zich niet in de luren leggen door zulk uiterlijk vertoon. De ware aard van Ambulocetus zit diep verborgen in zijn botten. En vooral: in zijn oren.

    Het oor van de walvis
    Mensenoren zijn, net als die van andere zoogdieren, niet geschikt om onder water mee te horen. Dat merk je als je oor volloopt onder de douche. Walvissen hebben dan ook geen oren op hun kop. Er zitten zelfs geen gaten in. Moderne, hedendaagse walvissen horen met hun onderkaak. Geluidstrillingen worden via een met vet gevuld kanaaltje naar het middenoor geleid. De gehoorbotjes – hamer, aambeeld en stijgbeugel - in het middenoor zijn een stuk grover dan bij ons, en deels versmolten. Een extra botplaatje, het trommelbot of ectotympanicum, heeft bij walvissen de functie van ons trommelvlies overgenomen. Van dat vlies rest in het walvisoor slechts een nutteloos stukje bindweefsel.

    De Pakistaanse wandelende walvis bleek onmiskenbaar walvisoren te hebben, ontdekten Thewissen en collega’s. Nog niet helemaal perfect, maar het kwam wel heel dicht in de buurt.

    Ook aan de botten van zijn voor- en achterpoten is af te lezen dat Ambulocetus zich prima thuis voelde in het water. Die botten zijn relatief zwaar, ongeveer net zo zwaar als die van hedendaagse nijlpaarden. Niet zo handig als je snel uit de voeten wilt komen op het land, maar uitermate praktisch als je in ondiep water rond wilt scharrelen. Zo blijf je een stuk makkelijker met je poten in het modder staan.

    De hoeven van de walvis
    Ambulocetus komt behoorlijk dicht in de buurt van de missing link, een overgangsfossiel tussen verschillende diersoorten. Maar het verhaal is nog niet compleet. Want wélk zoogdier zette nu voor het eerst zijn poten in het water? Over die vraag steggelden paleontologen en biologen decennialang, tot aan het begin van deze eeuw. Op basis van DNA-onderzoek concludeerden biologen dat walvissen het meest verwant zijn aan de evenhoevigen of Artiodactyla: zoogdieren als koe, kameel, nijlpaard en hert.

    Maar voor paleontologen als Hans Thewissen tellen alleen fossielen. En het handjevol fossiele oerwalvissen uit de Tethyszee, grotendeels incompleet, liet geen enkele verwantschap zien tussen walvis en hoefdier. Al was het maar omdat de karakteristieke pols- en enkelbotten, waaraan zo’n verwantschap valt af te lezen, steeds ontbraken. Ook bij Ambulocetus, de wandelende walvis, die verder zo mooi compleet was. Tanden en kiezen lieten bovendien zien dat oerwalvissen vleeseters waren, en geen vegetarisch menu hadden, zoals hoefdieren. Nee, de walvis stamde af van een nu uitgestorven groep wolfachtige roofdieren, de Mesonychiden, meenden de paleontologen.

    Maar ja. Dan vind je botten. Heel veel botten. En enkelbotten bovendien. Van Pakicetus, een oerwalvis waar tot dan toe vooral tanden en kiezen van waren gevonden. “Vijftig of zestig rotsblokken met fossielen hebben we uitgehakt en in laten pakken, vanuit Pakistan naar de VS opgestuurd. Daar hebben we ze voorzichtig geprepareerd, eindeloos bestudeerd, van alle kanten bekeken. Je hersenen moeten eraan wennen. Dat is een langzaam proces.”

    Pas in 2001, vier jaar nadat Thewissen de enkels van oerwalvis Pakicetus had opgegraven, publiceerde hij zijn bevindingen in het wetenschappelijk tijdschrift Nature. De conclusie was onontkoombaar. Pakicetus, de vijftig miljoen jaar oude oerwalvis uit de Kala Chitta Hills in Punjab, Pakistan, was een hoefdier, en familie van hert, nijlpaard en koe. De oerwalvis had eenzelfde, dubbelscharnierend enkelgewricht.

    En toeval of niet: in diezelfde week in 2001 maakte een andere koppige paleontoloog eveneens een knieval voor de biologen, in concurrerend wetenschapsblad Science. Philip Gingerich, bij wie Thewissen in de jaren tachtig zijn promotie-onderzoek had gedaan, beschreef daarin een andere Pakistaanse oerwalvis, de 45 miljoen jaar oude Protocetus. En ook die had onmiskenbaar hoefjes, moest hij toegeven. De biologen kregen gelijk.

    “Nee, dat wist ik niet van te voren,” zegt Thewissen over die gelijktijdige publicatie. De twee onderzoekers hebben weinig contact met elkaar, vertelt Thewissen desgevraagd. “Het is wel wat zuur,” zegt hij. “Toen ik voor hem werkte, was ik nog helemaal niet met walvissen bezig.”

    Zwemmend hert
    Een ongelukje met een erfenis leidde in 2007 tot de meest recente uitbreiding van de walvisfamilie, en andermaal een publicatie in Nature. Thewissen had de beschikking gekregen over een grote verzameling rotsblokken van de overleden Indiase geoloog A. Ranga Rao. Rotsblokken met fossielen van Indohyus, een door Rao als eerste beschreven uitgestorven hoefdiertje. “Een preparateur brak per ongeluk een oor. Toen ik er in keek, dacht ik ‘Oh my God. Dat is een walvisoor’.” En dat zou je niet zeggen als je het diertje in levende lijve tegen zou komen. Indohyus heeft nog het meeste weg van een kantjil of dwerghertje. Toch is-ie volgens Thewissen familie van de walvis, en zelfs het meest aan de walvis verwante beest. Behalve een walvisoor heeft Indohyus namelijk ook de zware botten van een dier dat regelmatig het water opzoekt.

    Het dier zag er misschien zo uit een hedendaags Afrikaans waterdwerghert of chevrotain. Dat diertje kan zich, als het wordt opgejaagd, minutenlang onder het water schuilhouden. Het extra gewicht van zijn botten helpt hem om niet boven te komen drijven.

    Het is misschien even wennen, van Bambi naar Moby-Dick. Maar de evolutie heeft er dan ook alle tijd voor genomen. Tien miljoen jaar, om precies te zijn.

    Jacqueline de Vree

    Dit artikel verschijnt deze week ook in de VPRO-Gids.
    Nog meer walvissen? Kijk aanstaande zondag naar afl 12 van de serie Beagle - in het kielzog van Darwin. Uitzending: zondag 6 december, 21.10 uur Ned 2.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_75238778
    quote:
    How Did Flowering Plants Evolve to Dominate Earth?

    ScienceDaily (Dec. 1, 2009) — To Charles Darwin it was an 'abominable mystery' and it is a question which has continued to vex evolutionists to this day: when did flowering plants evolve and how did they come to dominate plant life on earth? A new study in Ecology Letters reveals the evolutionary trigger which led to early flowering plants gaining a major competitive advantage over rival species, leading to their subsequent boom and abundance.

    The study, by Dr Tim Brodribb and Dr Taylor Field of the University of Tasmania and University of Tennessee, used plant physiology to reveal how flowering plants, including crops, were able to dominate land by evolving more efficient hydraulics, or 'leaf plumbing', to increase rates of photosynthesis.

    "Flowering plants are the most abundant and ecologically successful group of plants on earth," said Brodribb. "One reason for this dominance is the relatively high photosynthetic capacity of their leaves, but when and how this increased photosynthetic capacity evolved has been a mystery."

    Using measurements of leaf vein density and a linked hydraulic-photosynthesis model, Brodribb and Field reconstructed the evolution of leaf hydraulic capacity in seed plants. Their results revealed that an evolutionary transformation in the plumbing of angiosperm leaves pushed photosynthetic capacity to new heights.

    The reason for the success of this evolutionary step is that under relatively low atmospheric C02 conditions, like those existing at present, water transport efficiency and photosynthetic performance are tightly linked. Therefore adaptations that increase water transport will enhance maximum photosynthesis, exerting substantial evolutionary leverage over competing species.

    The evolution of dense leaf venation in flowering plants, around 140-100 million years ago, was an event with profound significance for the continued evolution of flowering plants. This step provided a 'cretaceous productivity stimulus package' which reverberated across the biosphere and led to these plants playing the fundamental role in the biological and atmospheric functions of the earth.

    "Without this hydraulic system we predict leaf photosynthesis would be two-fold lower then present," concludes Brodribb. "So it is significant to note that without this evolutionary step land plants would not have the physical capacity to drive the high productivity that underpins modern terrestrial biology and human civilisation."
    Bijbehorende publicatie:
    quote:
    Brodribb, T.J. and Felid, T.S. (2009) Leaf hydraulic evolution led a surge in leaf photosynthetic capacity during early angiosperm diversification. Ecology Letters, advance online.

    Angiosperm evolution transformed global ecology, and much of this impact derives from the unrivalled vegetative productivity of dominant angiosperm clades. However, the origins of high photosynthetic capacity in angiosperms remain unknown. In this study, we describe the steep trajectory of leaf vein density (Dv) evolution in angiosperms, and predict that this leaf plumbing innovation enabled a major shift in the capacity of leaves to assimilate CO2. Reconstructing leaf vein evolution from an examination of 504 angiosperm species we found a rapid three- to fourfold increase in Dv occurred during the early evolution of angiosperms. We demonstrate how this major shift in leaf vein architecture potentially allowed the maximum photosynthetic capacity in angiosperms to rise above competing groups 140–100 Ma. Our data suggest that early terrestrial angiosperms produced leaves with low photosynthetic rates, but that subsequent angiosperm success is linked to a surge in photosynthetic capacity during their early diversification.

    [..]

    The fundamental role played by angiosperms in the biological and atmospheric function of earth provides a major impetus for research into the adaptive processes responsible for early angiosperm diversification. Until recently most inquiry has focused on reproductive functions and plant–animal interactions as the engines of today's biodiversity (Crepet 2008; Williams 2008). To the extent that high leaf Pc is linked to canopy productivity (Bonan 2008), our results suggest that the Early to mid-Cretaceous transition in leaf architecture was an event of profound significance in the functional evolution and modernization of terrestrial vegetation. We posit that angiosperm leaves, by virtue of their veins, provided a Cretaceous productivity stimulus package that reverberated throughout the biosphere. Elevated Pc and the linked high rates of transpiration are likely to have enhanced the flows of energy, water and nutrients through the biosphere, which cascaded into new opportunities for diverse organisms in geologically young, angiosperm-dominated ecosystems (Berendse & Scheffer 2009; Boyce et al. 2009).
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_75266763
    03-12-2009

    Evolutie en broodkruimels

    Over het ontstaan der soorten door middel van vogeltjes voeren

    Dus jij denkt dat het voeren van de vogeltjes een onschuldige bezigheid is? Niets daarvan. Het heeft rechtstreeks invloed op de ontwikkeling van de vogels. Voor je het weet is er een nieuwe soort ontstaan.

    Wie heeft er vroeger niet samen met zijn oma eendjes gevoerd? Of in de winter pinda’s of vetbollen in de tuin gehangen om de vogels te helpen overleven tijdens onze barre winters? Nergens voor nodig natuurlijk, die vogels weten al millennia lang hoe ze moeten overleven, daar hebben ze geen mensen voor nodig.

    Maar onze hulpvaardigheid kan wel grote gevolgen hebben voor de evolutie van een soort. Een groep zwartkoppen viel binnen dertig generaties uiteen in twee groepen die zich onderling niet meer voortplantten, ontdekte een aantal Duitse onderzoekers (Current Biology, 3 december). En dat dankzij wat pinda’s en broodkruimels.

    Britse zwartkoppen
    De Centraal-Europese zwartkop (Sylvia atricapilla) is een zangvogeltje dat in de zomer in Zuid-Duitsland en Oostenrijk leeft, om de winters door te brengen in Spanje. Door ‘verbeterde overwinteringsomstandigheden’ – lees: omdat het klimaat zachter werd, en mensen ze steeds meer gingen voeren – gingen vanaf de jaren zestig steeds meer zwartkoppen in Groot-Brittannië overwinteren.

    Om daar te komen, hoefden ze veel minder ver te vliegen. Bovendien leefden ze niet langer op vruchten, zoals in Spanje, maar op de hapjes die ze van de mens kregen. Het gevolg: de Britse overwinteraars ontwikkelden rondere vleugels, waarmee ze wendbaarder werden, maar ook minder geschikt voor het afleggen van grote afstanden. En hun snavels werden langer en smaller, en daardoor minder geschikt voor het eten van vruchten.

    Door de verschillende overwinteringsplekken ontwikkelden de zwartkoppen zich in een aantal decennia tot twee aparte ‘ecotypen’. Ze zijn nog wel in staat om met elkaar te paren, maar doen dat niet meer, hoewel ze nog steeds gebroederlijk in het hetzelfde bos broeden. Genetisch verschillen ze inmiddels meer van elkaar dan van zwartkoppen die ruim 800 kilometer verderop wonen.

    ‘Onze resultaten laten zien dat de eerste stappen van soortvorming zich zeer snel kunnen voordoen bij overwinterende vogels’, concludeert Martin Schaefer, een van de onderzoekers. De reden daarvoor is dat de vogels gedurende de winter in Spanje aan heel andere omstandigheden worden blootgesteld dan in Engeland, en dus verschillende eigenschappen een evolutionair voordeel hebben.

    Evolutie in actie
    Blijft nog wel de vraag over hoe de zwartkoppen het voor elkaar krijgen om opeens op een heel andere plek te gaan overwinteren. Het trekgedrag van vogels – zowel de richting als de af te leggen afstand - ligt namelijk vast op de chromosomen.

    Nader onderzoek leert dat de trekrichting van vogels niet bij alle individuen binnen een groep hetzelfde is. Bij zwartkoppen kan die variatie oplopen tot wel veertig graden, en dat is net genoeg om in plaats van in Spanje, in Groot-Brittannië terecht te komen. Ook in vroeger tijden vlogen sommige zwartkoppen dus waarschijnlijk al die kant op, alleen was de kans toen nog niet zo groot dat ze het overleefden.

    Schaefer verwacht overigens niet dat de zwartkoppen zich ook echt gaan ontwikkelen tot twee aparte soorten. Hij denkt dat de gewoonten van mensen te snel veranderen om dat mogelijk te maken. Maar de rappe verandering van de zangvogeltjes is wel een mooi voorbeeld van de snelheid waarmee evolutie zich kan voltrekken. ‘Je kan het met je eigen ogen zien als je goed kijkt. Het hoeft geen miljoenen jaren te duren’, aldus Schaefer.

    Bouwe van Straten

    Gregor Rolshausen e.a., ‘Contemporary Evolution of Reproductive Isolation and Phenotypic Divergence in Sympatry along a Migratory Divide’, in Current Biology, 3 december 2009.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_75431469
    08-12-2009

    'Geen conflict tussen schepping en evolutie'

    Theoloog Bert Zonnenberg geeft dinsdag 15 december in de gereformeerde kerk aan de Ambrosiusweg in Waalwijk een lezing over 'schepping en evolutie'. Aanvang 20.00 uur, de toegang is gratis.

    Zonnenberg wil aan de hand van een 'literaire lezing' laten zien dat er geen conflict bestaat tussen het scheppingsverhaal en de evolutieleer

    (babantsdagblad)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_75635948
    14-12-2009

    'Winkelgedrag vrouw en man evolutionair bepaald'

    AMSTERDAM – De manier waarop mannen en vrouwen naar spullen zoeken in winkels wordt deels bepaald door hun verschillende evolutionaire achtergrond. Dat beweren Amerikaanse wetenschappers in een nieuwe studie.

    © ANP Onderzoekers van de Universiteit van Michigan ondervroegen ruim 400 mannelijke en vrouwelijke proefpersonen over hun winkelgedrag.

    De deelnemers aan het onderzoek moesten reageren op verschillende stellingen, zoals ‘ik kan mijn weg zonder problemen vinden in een nieuwe winkel, omdat ik weet welke producten meestal naast elkaar liggen.’

    Een andere stelling was: ‘ik onthoud waar dure spullen te koop zijn die ik leuk vind, zodat ik terug kan gaan als het uitverkoop is.’

    Verzamelaars

    De uitkomsten van de studie suggereren dat het winkelgedrag van vrouwen vooral wordt bepaald door hun evolutionaire achtergrond als verzamelaar. Mannen zouden zich meer als jager gedragen in winkelcentra.

    De onderzoeksresultaten zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Social, Evolutionary and Cultural Psychology.

    Volgens hoofdonderzoeker Daniel Kruger vergelijken en sorteren vrouwen verschillende producten in hun hoofd op dezelfde manier als ze vroeger de meest geschikte planten uitkozen voor de maaltijd.


    Jagers

    Mannen zouden zich tijdens het winkelen meer als jager gedragen en meteen met een product van hun keuze naar huis willen.

    Dat gedrag zou zijn terug te leiden naar de jacht in de oertijd, waarbij mannen zo snel mogelijk een dier probeerden te schieten om vlees naar hun vrouw en kinderen te kunnen brengen.


    Herinnering

    “Als vrouwen een winkel binnenlopen en een leuke sweater van 200 dollar zien waarvoor ze niet zo veel geld willen betalen, slaan ze die herinnering op en gaan ze later nog eens in die winkel kijken”, verklaart hoofdonderzoeker Kruger op Discovery News.

    “Als een man een specifiek product in zin hoofd heeft, gaat hij een winkel in, neemt hij het mee en komt hij meteen weer naar buiten”, aldus Kruger.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76232647
    quote:
    "De mens is niet geprogrammeerd tot zelfzucht"

    30/12/2009 09:00

    Dit is een tijd voor empathie, betoogt Frans de Waal, de grote 'mensaapkundige' die in 2007 door het weekblad Time werd uitgeroepen tot een van de honderd invloedrijkste mensen van deze wereld, in zijn nieuwe boek. Niet hoewel, maar juist omdát we (zoog)dieren zijn.

    DE WAAL: Wat ik in dit boek probeer te doen is aan te tonen dat wij mensen van nature dus in ieder geval empathie hébben, en dat we dat delen met heel veel zoogdieren.

    Dat betekent ook dat als je een samenleving wilt die de menselijke natuur recht doet daar empathie en solidariteit bij horen, want die zijn deel van wie en wat we zijn. Ik kan niet preciezer zeggen hoe je dat dan aanpakt. Dat zijn maatschappelijke beslissingen, en dat horen ze ook te zijn.

    Ik geloof niet dat je als bioloog kunt voorschrijven hoe de samenleving in elkaar gezet moet worden. Je kunt alleen wat aanwijzingen geven, en je moet je hoeden voor de naturalistische drogreden: dat iets deel is van de natuur, betekent nog niet dat het dus per definitie goed is. Maar ik verzet me tegen het idee dat vaak naar voren wordt gebracht, vooral in Amerika, dat wij van nature zelfzuchtig en competitief zijn, en alléén maar zelfzuchtig en competitief.

    U werkt sinds 1981 in de VS. Merkt u daar andere reacties, met name uit religieuze hoek, op uw werk dan in Europa?

    DE WAAL: Nou, creationisten zullen mijn boeken nauwelijks lezen, vermoed ik. Maar de Amerikanen zijn over het algemeen heel geïnteresseerd in mens-diervergelijkingen. Ze zijn daar de laatste twintig jaar veel opener in geworden, net zoals de Europeanen. Als je twintig jaar geleden zei: 'Het verschil tussen man en vrouw is genetisch bepaald' - o man, dat was een ellende in die tijd! Tegenwoordig kun je dat zeggen. En je kunt menselijk gedrag met apengedrag vergelijken. Destijds was dat nogal problematisch. Je kreeg al snel het verwijt sentimenteel te zijn, of in ieder geval niet objectief. Met die vergelijking op zich hebben trouwens ook creationisten meestal weinig problemen.

    Maar ze hebben toch een onoverkomelijk probleem met de evolutionaire basis waarvan u bij die vergelijking uitgaat?

    DE WAAL: Volgens mij ligt het toch anders dan bijvoorbeeld Richard Dawkins (Brits etholoog en vurig verdediger van de evolutietheorie, nvdr.) en dat soort mensen denken. Zij denken dat je creationisten ervan moet proberen te overtuigen dat het bewijsmateriaal voor de evolutie heel groot is. Wat ook zo ís, dat weet iedereen. Dawkins probeert dus rationeel, met bewijsmateriaal, de creationistische tegenstander ervan te overtuigen dat wij niet samen met de dino's op de aarde hebben rondgelopen. Maar volgens mij gaat het hier uiteindelijk niet om rationaliteit of bewijsmateriaal. Mensen in Amerika die echt gelovig zijn denken dat als we accepteren dat wij niet door God zijn geschapen dat automatisch betekent dat we álles kunnen doen en alle normen en waarden meteen het raam uit vliegen. Ze zijn bang dat het aanvaarden van de evolutietheorie tot moreel verval leidt. Het gaat hier om een heel diep gevoel van ongemak bij de gedachte dat wij het product van toevalsprocessen zijn.

    Kunt u het nog wel vinden met Dawkins?

    DE WAAL: Mijn ideeën zijn niet in strijd met Dawkins' ideeën, daar gaat het niet om. Maar als je het hebt over 'het zelfzuchtige gen', om Dawkins' beruchte metafoor aan te halen, dan denken heel veel mensen automatisch dat dat betekent dat wij geprogrammeerd zijn tot zelfzucht. En daar verzet ik me tegen. Die interpretatie is niet noodzakelijk wat Dawkins zelf bedoelde - integendeel zelfs - maar hij heeft het er wel naar gemaakt dát hij zo algemeen verkeerd begrepen wordt.

    Herman Jacobs
    http://knack.rnews.be/nie(...)45-article44376.html
    pi_76254083
    quote:
    Was weer een erg aardig boek van de Waal, zoals gebruikelijk.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_76307888
    01-01-2010

    Evolutie gaat sneller dan gedacht



    Een team Duitse en Amerikaanse wetenschappers heeft ontdekt dat genetische mutatie - het proces dat aan de basis ligt van evolutie - veel sneller gebeurt dan tot nu toe werd gedacht.

    1 per 143 miljoen
    Het team bestudeerde de mutatie van genomen bij een bepaalde plant, de zandraket (Arabidopsis thaliana). Ze ontdekten dat het genoom, dus alle genen, van de plant gemiddeld één keer om de 143 miljoen generaties muteren.

    "Terwijl de effecten op lange termijn van genoommutatie vrij goed gekend zijn, wisten we helemaal nog niet hoe vaak nieuwe mutaties voorkomen", aldus projectleider Detlef Weigel van het Max Planck Institute.

    Relatief kort
    De ontdekking toont aan dat er voor vele plantensoorten, waarvan individuele planten duizenden zaden produceren per generatie, een volledige genoommutatie kan gebeuren binnen een relatief korte tijdspanne. "Evolutie openbaart zich na duizenden en niet na miljoenen jaren", aldus Weigel.

    Dat tempo van genetische verandering verklaart hoe soorten zich zo snel kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden. De studie geeft het voorbeeld van zaden die al na een paar generaties resistent worden tegen bepaalde pesticiden. (belga/edp)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76392195
    quote:
    'Levensloze' eiwitten kunnen evolueren
    Uitgegeven: 4 januari 2010 08:20

    AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben ontdekt dat eiwitdeeltjes zonder genetisch materiaal op dezelfde manier kunnen evolueren als hogere organismen.

    De wetenschappers van het Scripps Research Institute onderzochten de evolutie van prionen.

    Dat zijn eiwitdeeltjes zonder enige DNA-structuur die ernstige infectieziektes kunnen veroorzaken in de hersenen.

    Bij een experiment in het laboratorium verplaatsten de onderzoekers prionen uit hersencellen naar andere gecultiveerde celomgevingen.

    Al snel bleek dat de eiwitdeeltjes zich ondanks de afwezigheid van DNA razendsnel aanpasten aan hun omgeving. Er ontstonden nieuwe soorten prionen die veel beter in de nieuwe cellen overleefden dan prionen die rechtstreeks uit de hersencellen kwamen.

    Universeel

    De resultaten van het experiment zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

    Volgens de onderzoekers bewijst het experiment dat prionen op dezelfde manier kunnen evolueren als virussen, ondanks het feit dat de eiwitdeeltjes niet zijn opgebouwd uit DNA of RNA.

    “Dit betekent dat het patroon van evolutie zoals het werd beschreven door Darwin universeel is”, zo verklaart hoofdonderzoeker Charles Weissman op BBC News.

    Nucleïnezuur

    “In virussen wordt mutatie gelinkt aan veranderingen in de volgorde van het nucleïnezuur. Maar de evolutionaire aanpassing die we zien bij dit experiment voltrekt zich op het niveau van prionen en eiwitten”, aldus Weissman.

    “Het is nu duidelijk dat er geen nucleïnezuur nodig is voor het proces van evolutie."
    Nu
    Geld maakt meer kapot dan je lief is.
    Het zijn sterke ruggen die vrijheid en weelde kunnen dragen
    pi_76499364
    06-01-2010

    Zeedier kwam vroeger aan land dan gedacht

    AMSTERDAM - De in zee levende voorouders van de huidige zoogdieren, reptielen en vogels kropen al miljoenen jaren eerder uit het water dan tot dusverre werd aangenomen.

    © NU.nl/ Stephan van der K.Dat blijkt uit nieuwe bevindingen die woensdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature zijn gepubliceerd.

    Een paar fossiele voetstappen tonen dat de eerste viervoeters 397 miljoen jaar geleden de wal op kropen, ver voordat wetenschappers überhaupt vermoedden dat ze bestonden.

    De vindingen dwingen wetenschappers een belangrijke periode in de evolutie, toen in zee levende gewervelden evolueerden tot dinosaurussen, zoogdieren en uiteindelijk ook onder meer in de mens, te herzien.


    Elpistostealii

    Voorheen gingen deskundigen ervan uit dat de eerste viervoeters 385 miljoen jaar geleden ontstonden uit een vleesvinnige vissenfamilie met de naam Elpistostealii. Nu blijkt de herkomst van viervoetigen luttele miljoenen jaren eerder te liggen.

    De fossielen die de bewijzen voor dit nieuwe inzicht leveren werden tussen 2002 en 2007 gevonden in een in onbruik geraakte steengroeve in het midden van Polen.

    De afdrukken werden achtergelaten in wat eens een lagune-achtige omgeving was. Ook dit gaat in tegen eerdere, aannemelijke, opvattingen dat viervoeters voor het eerst aan land kwamen uit rivieren of zeeën, waar de getijdewerking zeedieren op de kust kon doen aanspoelen.


    Eieren

    Mogelijk kwamen waterdieren aan land om hun eieren buiten bereik van roofdieren te leggen of om van poel tot poel te geraken.

    Er zijn voorvallen bekend waarbij vissen zich in zuurstofarm water naar de oppervlakte bewegen om, letterlijk, naar lucht te happen.

    © Novum

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76659898
    09-01-2010

    Floresmens stamt af van kleine voorganger Homo erectus

    De kleine Floresmens, die tot 15.000 jaar geleden nog leefde op het Indonesische eiland Flores, is hoogstwaarschijnlijk géén verdwergde Homo erectus.


    Een nieuwe reconstructie van de Floresmens.
    Illustratie S. Pailly & E. Daynès / JHE

    De Floresmens stamt af van een lid van het geslacht Homo dat vóór Homo erectus leefde en zelf ook al vrij klein was. Deze gewijzigde afstamming van de Floresmens is de kern van een artikel van de vinder van de fossielen, Michael Morwood. Hij schreef het concluderende artikel in een special van het Journal of Human Evolution (november), geheel gewijd aan de Floresmens.

    Zoogdiersoorten die zonder veel natuurlijke vijanden op een eiland leven worden vaak kleiner. Toen vijf jaar geleden de mysterieuze Floresfossielen werden gevonden, was dat dan ook de eerste verklaring van de geringe lengte (slechts één meter) van deze mensachtige, met zijn verrassend kleine herseninhoud van 417cc.

    De vroege Homo’s, waarvan nog altijd niet veel fossielen bekend zijn, waren echter zelf ook niet al te groot (ca. 130 cm) en hun herseninhoud evenmin (ca 600 cc). Het geslacht Homo ontstond ongeveer 2,5 miljoen jaar geleden in Afrika. Erectus, die vanaf 1,8 miljoen jaar rondliep, was lang: wel 180 cm.

    De vroege-homo-maar-niet- erectus-afstammingstheorie schemerde al door in eerdere anatomische analyses van de Homo floresiensis, waarin veel primitieve pre-erectus-kenmerken werden gevonden. Ook de nieuwere onderzoeken die nu zijn gepubliceerd tonen dat de kleine Floresmens duidelijk behoort tot het geslacht Homo, maar in allerlei anatomische details toch nog wel heel primitieve kenmerken had, die bij H. erectus al waren verdwenen. Echt Homo is bijvoorbeeld de dikte van de Floresschedel, de hoogte van het gezicht en de vorm van het kuitbeen. Maar sommige kenmerken van de kaak lijken toch nog wel op die van de voorganger van Homo, de nog chimpansee-achtige Australopithecus. De korte onderbenen, het ontbreken van de boog in de voet, de polsbeentjes, enzovoorts: overal duiken primitieve kenmerken op.

    Als deze nieuwe afstammingstheorie klopt, zouden dus al voor H. erectus mensachtigen Afrika hebben verlaten, iets waarvoor tot nu toe geen duidelijke bewijs is gevonden. Maar de Nederlandse archeoloog Wil Roebroeks betoogde al jaren geleden (Nature, 22 december 2005) dat zo’n vroege expansie waarschijnlijk is en zelfs dat H. erectus buiten Afrika kan zijn ontstaan, uit deze vroege emigranten.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76660196
    09-01-2010

    Make-up Neanderthalers ontdekt

    LONDEN - Wetenschappers beweren dat ze het eerste overtuigende bewijs in handen hebben dat Neanderthalers 50.000 jaar geleden 'bodypaint' droegen. Wetenschappers groeven schelpen op in de Zuid-Spaanse regio Murcia.

    © ANPNeanderthalers mengden en bewaarden hun make-up in de schelpen, berichtte de BBC zaterdag.

    Volgens archeologen van de Bristol Universiteit in Groot-Brittannië ontkracht de ontdekking ''de gedachte dat Neanderthalers een stelletje halve garen waren'' en laat het zien dat ze in staat waren tot symbolisch denken.

    Foundation

    Wetenschappers vonden sporen van geel pigment, dat mogelijk werd gebruikt als foundation. Zij ontdekten ook sporen van een rode stof die was vermengd met een zwarte mineraal. De Neanderthalers gebruikten sommige schelpen mogelijk als juwelen.

    Tot op heden werd door veel wetenschappers aangenomen dat alleen de moderne mens make-up draagt ter versiering en voor rituelen.

    © ANP

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76786856
    13-01-2010

    'Monogamie ontstond vanwege evolutionaire voordelen’

    AMSTERDAM – De sociale voorkeur voor monogamie ontstond vermoedelijk om mannen en vrouwen ervan te verzekeren dat hun land bij de juiste erfgenamen terecht zou komen. Dat suggereert een nieuwe Amerikaanse studie.

    © ANP Onderzoekers van de Universiteit van Harvard en het University College in Londen ontwikkelden een computermodel waarbij het gedrag van twee bevolkingsgroepen werd nagebootst gedurende twee generaties.

    De ene populatie gedroeg zich monogaam, de leden van de andere bevolkingsgroep deden aan polygamie.

    Uit de simulatie bleek dat de materiële eigendommen van de bevolkingsleden in de eerste groep veel vaker bij de familieleden terechtkwamen die genetisch het meeste aan hen verwant waren. Dat meldt het Britse tijdschrift New Scientist.


    Vruchtbare grond

    De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Evolution Biology.

    Volgens de onderzoekers suggereert het model dat monogamie sociaal gezien aantrekkelijk werd voor zowel mannen als vrouwen toen landbouw ontstond in gebieden waar vruchtbare grond schaars was.

    Mannen waren er door monogamie van verzekerd dat hun land niet werd verdeeld over een te groot aantal nakomelingen. Hun grond zou waardeloos zijn geworden als het in te veel kleine stukjes werd gehakt. En alle nakomelingen zouden in dat geval moeite hebben om te overleven.


    Religie

    Ook voor vrouwen was het huwelijk een garantie dat hun kinderen de beschikking kregen over een goede erfenis.

    De conclusies van het onderzoek weerspreken de gangbare theorie dat monogamie ontstond vanwege religie en het sociale voordeel dat mannen minder hoefden te vechten om vrouwen. Mannen zouden volgens die theorie hun persoonlijke interesses opzij hebben gezet voor het belang van de groep.


    Strategie

    Maar volgens de onderzoekers van Harvard en het University College hoeft monogamie geen nadeel te zijn voor mannen.

    “Er zijn bepaalde situaties waarin een monogaam huwelijk een betere strategie is voor zowel mannen als vrouwen”, verklaart hoofdonderzoekster Laura Fortunato in het Britse tijdschrift New Scientist. “Het is nu eenmaal niet handig om een stuk land te hebben dat niet groot genoeg is om het over je hele familie te verdelen.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76827891
    14-01-2010

    Een Y-splitsing in de stamboom

    Y-chromosomen mens en chimp spectaculair uit elkaar gegroeid

    materiaal evolueren Y-chromosomen zichzelf een ongeluk. Dat is duidelijk geworden nu alle details van de DNA-volgorde van het Y-chromosoom van de chimpansee bekend zijn.

    De rest van het chimpanseegenoom was in 2005 al gepubliceerd. Maar het Y-chromosoom is toen grotendeels overgeslagen omdat er heel veel repeterende fragmenten in zitten, die met de gebruikelijke sequensingtechnieken moeilijk uit elkaar zijn te houden.

    Op de website van Nature melden David Page en Jennifer Hughes (Whitehead Institute, Cambridge, VS) en collega’s nu dat ze de fragmenten met veel moeite toch aan elkaar hebben weten te puzzelen met een redelijk hoge mate van betrouwbaarheid. Voor het eerst konden ze het toen vergelijken met het Y-chromosoom van de mens, waarvan de volgorde al sinds 2003 bekend is.

    De resultaten zijn verrassend. De Amerikanen hebben in het Y-chromosoom van de chimp maar tweederde van het aantal genen of genfamilies aangetroffen als bij de mens. Het aantal eiwitcoderende elementen is bij de chimp zelfs minder dan half zo groot als bij de mens.

    En dat terwijl beide soorten nog maar 6 of 7 miljoen jaar geleden uit elkaar zijn gegroeid, en hun overige chromosomen voor 99 procent identiek zijn gebleven.

    De reden is voorlopig nog onduidelijk, maar Hughes en Page hebben wel een theorietje. Het zou kunnen liggen aan het paringsgedrag van mannetjeschimpansees. Die plegen met z’n allen achter elkaar over hetzelfde vrouwtje heen te gaan, zodat hun zaadcellen onderling moeten vechten wie het eerst bij haar eicel is. Mannetjes met genen die zorgen voor een hoge spermaproductie, hebben dus een grotere kans om vader te worden. Stel nu dat die genen deels op het Y-chromosoom liggen (en daar ziet het wel naar uit), dan is een Y-chromosoom met goede sperma-genen altijd evolutionair in het voordeel, zelfs als de rest van het chromosoom minder goed of zelfs gedeeltelijk zoek is. Mensen zijn een stuk monogamer en daar is het juist die rest die evolutionair zwaarder weegt.


    De onderzoekers gaan nu Y-chromosomen van een aantal andere zoogdieren sequensen om te zien of het idee klopt.

    bron: Nature, BBC News

    (c2w)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_76882598
    quote:
    Op donderdag 14 januari 2010 22:30 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    14-01-2010

    Een Y-splitsing in de stamboom
    15-01-2010

    Mensheid verdwijnt niet: mannelijk Y-chromosoom blijft

    Het chromosoom Y dat het mannelijke geslacht van mensen bepaalt, blijkt veel sneller te evolueren dan gedacht. Onderzoek slaat de dreiging, dat de te langzame evolutie van het gen uiteindelijk voor het einde van de menselijkheid kan zorgen in de wind.


    Y-chromosoom houdt stand.

    Dit blijkt uit recentelijk onderzoek, meldt de Britse krant The Times.

    Klein
    Ruim 300 miljoen jaar geleden was het mannelijke Y-chromosoom identiek aan het vrouwelijke X-chromosoom. Toen begon het Y-chromosoom langzaam te evolueren en kromp daarbij tot het kleinste chromosoom van het menselijke lichaam.

    Naar aanleiding van deze krimp dachten wetenschappers dat het chromosoom over ongeveer 125.000 jaar helemaal zou verdwijnen, wat het einde van de mensheid in zou kunnen luiden.

    Chimpansees
    Gelukkig wijst nieuw onderzoek uit dat het Y-chromosoom wel degelijk evolueert in het voordeel van de mensheid. Onderzoekers vergeleken het chromosoom met dan van chimpansees. Opmerkelijk genoeg verschillenden de twee stukjes DNA 30 procent van elkaar, terwijl het hele menselijk DNA maar 2 procent van dat van de chimpansees verschilt.

    'Dit onderzoek bewijst dat het chromosoom niet langzaam verloren gaat, het evolueert juist razendsnel,' aldus Professor Robin Lovell-Badge, expert op het gebied van het Y-chromosoom.

    Mutatie
    Een van de oorzaken dat het chromosoom zo snel evolueert, is dat het gen zich waarschijnlijk minder efficiënt repareert dan andere genen waardoor een snelle en dynamische mutatie mogelijk is. Dit komt waarschijnlijk ook omdat het chromosoom een belangrijke rol heeft in de reproductie van de mens.

    Iedere voordelige mutatie wordt vastgehouden en gebruikt om de vruchtbaarheid te behouden, terwijl iedere schadelijke mutatie meteen door het afvoerputje van de menselijke genenpoel gaat.

    'Het onderzoek toont aan dat de Y de diversiteit van de genenpoel goed in stand houdt. Ook vertelt het dat onze kennis over het chromosoom vordert,' aldus Wes Warren van de Washington University in Missouri.

    Door Roseline Lemoine

    (Elsevier)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_77011529
    quote:
    Genome Study Provides a Census of Early Humans

    From the composition of just two human genomes, geneticists have computed the size of the human population 1.2 million years ago from which everyone in the world is descended.

    They put the number at 18,500 people, but this refers only to breeding individuals, the “effective” population. The actual population would have been about three times as large, or 55,500.

    Comparable estimates for other primates then are 21,000 for chimpanzees and 25,000 for gorillas. In biological terms, it seems, humans were not a very successful species, and the strategy of investing in larger brains than those of their fellow apes had not yet produced any big payoff. Human population numbers did not reach high levels until after the advent of agriculture.

    Geneticists have long known that the ancestors of modern humans numbered as few as 10,000 at some time in the last 100,000 years. The critically low number suggested that some catastrophe, like disease or climate change induced by a volcano, had brought humans close to the brink of extinction.

    If the new estimate is correct, however, human population size has been small and fairly constant throughout most of the last million years, ruling out the need to look for a catastrophe.

    The estimate, reported in the issue on Tuesday of The Proceedings of the National Academy of Sciences, was made by a team of population geneticists at the University of Utah led by Chad D. Huff and Lynn B. Jorde.

    The human population a million years ago was represented by archaic species like Homo ergaster in Africa and Homo erectus in East Asia. The Utah team says its estimate of 18,500 implies “an unusually small population for a species spread across the entire Old World.”

    But that estimate would apply to the worldwide population only if there were inbreeding between the humans on the different continents. If not, and if modern humans are descended from just one of these populations, like Homo ergaster in Africa, then the estimate would apply only to that.

    Richard G. Klein, a paleoanthropologist at Stanford, said it was hard to believe the population from which modern humans are descended was as small as 18,500 “unless they were geographically restricted to Africa or a small part of it.”

    There is no independent way of assessing a genetics-based estimate of population size at this period, Dr. Klein said, although archaeologists have developed ways of assessing ancient populations of more recent times.

    The Utah team based its estimate on the genetic variation present in two complete human genomes, one prepared by the government’s human genome project and the other by J. Craig Venter, the genome sequencing pioneer. The government decoded a single copy of a mosaic genome derived from a medley of people, apparently of European and Asian origin. Dr. Venter decoded both copies of his own genome, the one inherited from his father and the one from his mother.

    The Utah team thus had three genomes to work with and looked at ancient elements known as Alu insertions, the youngest class of which appeared in the human genome around a million years ago. The amount of variation seen in the DNA immediately surrounding the Alu insertions gave a measure of the size of human population at that time.

    Their estimate agrees almost exactly with an earlier one, also based on Alu insertions but with sparser data. The insertions tag ancient regions of the genome that are unaffected by the recent growth in population, Dr. Huff said.
    NY Times
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_77034390
    19-1-2010

    ‘Voeten gaven impuls aan evolutie handen’

    AMSTERDAM – De evolutie van menselijke handen werd gedreven door veranderingen in de vorm van onze voeten. Dat suggereert een nieuwe studie van wetenschappers uit Canada.

    De onderzoekers van de Universiteit van Calgary voerden precisiemetingen uit op de handen van een groep mensen en een groep chimpansees.

    Ze vonden daarbij sterke overeenkomsten tussen de afmetingen van de voeten en handen van verschillende individuen.

    De uitkomsten van het onderzoek gebruikten de wetenschappers om een wiskundig model te ontwikkelen, waarmee ze aantoonden dat de vorm van voeten gedurende de evolutie een grote invloed had op de ontwikkeling van de handen bij de eerste aapachtige mensen.


    Gereedschap

    Ook het vermogen van oermensen om stenen gereedschap te vervaardigen met hun handen zou indirect zijn voortgekomen uit de evolutie van de voeten. De uitkomsten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Evolution.

    Volgens de wetenschappers bevestigt hun model een theorie van Charles Darwin, de bedenker van de evolutietheorie.

    “Darwin was één van de eerste wetenschappers die een relatie legde tussen het ontstaan van steentechnologie en het moment waarop mensen op twee benen begonnen te lopen”, verklaart hoofdonderzoeker Campbell Rolian op BBC News.


    Vrije handen

    “Zijn idee was dat het twee aparte gebeurtenissen waren, die na elkaar plaatsvonden. Darwin geloofde dat het lopen op twee benen ervoor zorgde dat de handen vrij kwamen, zodat ze verder konden evolueren en andere doeleinden kregen”, aldus Rolian.

    Het onderzoek van de Canadese onderzoekers suggereert echter een nog sterker verband tussen de twee lichaamsdelen.


    Lange teen

    “Wij hebben nu laten zien dat de veranderingen in handen en voeten vergelijkbare ontwikkelingen zijn", verklaart Rolian. "Een verandering in het ene lichaamsdeel heeft effecten die tot uiting komen in het andere lichaamsdeel. Als je bijvoorbeeld een lange grote teen hebt, heb je meestal ook een lange duim.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_77034786
    19-1-2010

    Evolutie tussen de sterren

    De Chileense Andes: hoog en droog

    De held van de evolutietheorie in de schijnwerpers

    In de Chileense Andes is het goed sterrenkijken. Daar verrijst dan ook ALMA, een megaproject waarin ook Nederland een belangrijke rol speelt. Hoogleraar moleculaire astrofysica Ewine van Dishoeck: “De kans is groot dat we ergens de komende jaren aminozuren vinden in het heelal.”

    Had Charles Darwin tijdens zijn vijf jaar durende reis om de wereld maar wat vaker omhoog gekeken. Dan was er voor sterrenkundigen tenminste ook iets te beleven geweest in zijn reisverslag, The Voyage of the Beagle. Want tussen alle passages met gedetailleerde landschapsbeschrijvingen, analyses van geologische formaties, beschrijvingen van opmerkelijk diergedrag en spectaculaire jachtpartijen, is het met een lantaarntje zoeken naar schaarse observaties van de sterrenhemel.

    Alleen tijdens een trektocht per muildier door de Chileense Andes laat Darwin zich merkbaar verrassen door de nachtelijke hemel. “De toegenomen helderheid van de maan en de sterren op deze hoogte, een gevolg van de volmaakte doorschijnendheid van de lucht, was heel opvallend,“ noteert hij op 20 maart 1835. En: “Vermoedelijk is die transparantie een gevolg van de gelijkmatige en vrijwel volmaakte graad van droogte.” Met die ene waarneming doet Darwin zijn naam als nauwkeurig observator gelukkig toch eer.

    Kraamkamers
    Want precies vanwege die kurkdroge lucht wordt op dit moment een fonkelnieuw sterrenkundig observatorium in diezelfde Andes gebouwd: ALMA, wat staat voor Atacama Large Millimeter Array. Met ALMA zullen astronomen recht in de kraamkamers van nieuwe sterren en jonge planeten kunnen kijken. Die geboorteprocessen spelen zich af in zogeheten moleculaire nevels, ijle gaswolken in de lege ruimte tussen de sterren.

    Het domme toeval wil dat die kraamkamers vanaf de aarde nauwelijks zichtbaar zijn. De nevels zenden namelijk geen zichtbaar licht uit, maar submillimeterstraling. Dat is straling met een golflengte van 0,05 tot 1 millimeter, ergens tussen het infrarode lichtje van de afstandsbediening en de microgolven van de magnetron. En juist voor deze straling werkt de aardatmosfeer als een soort vochtige blinddoek. Hoe meer waterdamp de atmosfeer bevat, hoe minder van die geboortestraling het aardoppervlak bereikt.

    Het alternatief ligt voor de hand: de ruimte in, weg van die klamme atmosfeer. Vorig jaar mei werd dan ook de Herschel-satelliet gelanceerd met aan boord een telescoop die dwars door de geboortenevels heen kan kijken.

    Maar zo’n satelliet is peperduur (Herschel kost ruim 1 miljard euro), en als er iets stuk gaat, ben je niet zo snel ter plaatse met een schroevendraaier. Astronomen zijn daarom sinds 1995 op zoek naar een aards alternatief – een plek waar je wat gemakkelijker heen kunt met een gereedschapskist. Die plek vonden ze in de Chileense Andes, op het 5000 meter hoge Chajnantorplateau, vlakbij de grens met Bolivia. De atmosfeer is er zó droog, dat als je de hele luchtkolom zou samenpersen, er een uiterst dun laagje water overblijft van slechts een millimeter. Dat had Darwin dus goed gezien.

    Herschel
    Darwin zou zich evenwel rot hebben geschrokken van de omvang van het project. In zijn tijd waren sterrenkundigen veelal amateuronderzoekers, enkelingen in goeden doen die bovendien vaak hun eigen telescoop bouwden. Zoals William Herschel (1738 – 1822), naamgever van eerder genoemde satelliet. Herschel was van oorsprong hoboïst in het legerorkest van zijn vader in Hannover, maar spendeerde de tweede helft van zijn leven aan het in kaart brengen van de sterrenhemel. Dat deed hij, samen met zijn zus Caroline, met een zelfgebouwde telescoop, in de achtertuin. Herschels zoon John voltooide het onderzoek, en het werk van de drie Herschels vormt, tot op de dag van vandaag, de hoofdmoot van de zogeheten New General Catalogus. Veel nevels en sterrenstelsels hebben nog steeds zo’n NGC-nummer.

    Maar vergeet het romantische beeld van de eenzame, 19e eeuwse sterrenkundige, die nachtenlang met zijn oog aan het kijkvenster van zijn telescoop gekluisterd zit: ALMA is een monsterproject van ongekende omvang, waarin Europa, de Noord-Amerika, Oost-Azië en Chili zich hebben verenigd. Zesenzestig telescopen moeten er de komende jaren verrijzen op het vijf kilometer hooggelegen plateau, elk met een schotel van maar liefst 12 meter. Elk van die telescopen zal bovendien afzonderlijk verplaatsbaar zijn. Astronomen zullen er zelden te zien zijn: vanwege de geringe hoeveelheid zuurstof op die hoogte – 50 procent van de hoeveelheid op zeeniveau – is er maar een paar uur achtereen te werken. De 66 telescopen zullen dan ook bestuurd worden vanuit het 2500 meter lager gelegen basisstation. Vanachter de computer. Om sterren te zien, moeten ook astronomen van de 21e eeuw gewoon naar buiten.

    Nederland heeft een flinke vinger in de pap bij het ALMA-project: de Leidse hoogleraar Thijs de Graauw is sinds twee jaar directeur van ALMA, en de eveneens Leidse hoogleraar Ewine van Dishoeck, gespecialiseerd in onderzoek aan moleculaire nevels, is, namens de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO, bestuurslid van het reuzenproject.

    Gaten in de hemel
    In haar Leidse werkkamer is een fors deel van de wand behangen met veelkleurige plaatjes van de sterrenhemel. Van Dishoeck laat me de ‘gaten in de hemel’ zien, zoals William Herschel de moleculaire nevels indertijd noemde. Ze loopt naar een prachtige plaat van de Orionnevel, maar haar wijsvinger landt nét op de saaiste plek: een pikzwarte vlek. “Hier, zie je?” zegt ze opgetogen. “Een donkere wolk ja, als je er met een gewone telescoop naar kijkt.” Iets verderop aan de wand hangt een foto van hetzelfde gebied, maar dan bekeken met een andere ‘bril’, een submillimetertelescoop. Het is bijna niet te geloven dat beide foto’s van hetzelfde gebied aan de hemel afkomstig zijn. De donkere vlek blijkt tjokvol lichtjes, vlekjes en streepjes te zitten: jonge sterren, kleine stofdeeltjes en grote moleculen.

    De donkere wolken bevatten gemiddeld tienduizend deeltjes per kubieke centimeter, vertelt Van Dishoeck. Dat lijkt heel wat, maar naar aardse begrippen bestaan die wolken eigenlijk uit niets. Een ultrahoog vacuüm, het beste ‘niets’ wat door mensenhanden gemaakt kan worden, bevat altijd nog een miljoen keer méér deeltjes. Voeg daar de ijzingwekkend lage temperatuur van slecht tien graden boven het absolute nulpunt bij (min 263 Kelvin), en het is een wonder dat er in die moleculaire wolken iets gebeurt.

    Scheikunde on the rocks
    Maar het is de tijd die het ‘m doet, rekent Van Dishoeck voor. In de loop van zo’n 100.000 jaar – een kosmische oogwenk – kunnen er zoveel stofdeeltjes in zo’n wolk samenklonteren, dat de superklont onder zijn eigen gewicht bezwijkt, en als ster ontbrandt. De vorming van planeten neemt wat langer in beslag: in de loop van een miljoen jaar vegen steeds groter wordende rotsblokken langzaam maar zeker de planeetvormende schijf rondom zo’n jonge ster leeg.

    Chemische reacties lijken al helemaal uitgesloten, in zulke ijskoude, ijler-dan-ijle wolken. Maar nee, vertelt van Dishoeck. “Eens in de maand botst zo’n deeltje met een ander deeltje. Pakweg één op de duizend, één op de tienduizend keer reageren die deeltjes met elkaar. Er ontstaan moleculen, die vastvriezen op minuscule zandkorreltjes. In dat ijslaagje ontstaan steeds complexere moleculen.” De afgelopen jaren zijn er meer dan 150 verschillende moleculen gevonden in het interstellaire gas. Water bijvoorbeeld, alcohol en waterstofcyanide, maar ook complexe koolstofverbindingen zoals HC11N. ALMA zou zelfs wel eens de eerste bouwstenen van prebiotische moleculen kunnen vinden, speculeert Van Dishoeck. “Glycine bijvoorbeeld, het eenvoudigste aminozuur. Ik kan eigenlijk geen reden bedenken waarom we dat níet zullen vinden. Zo’n bijzonder molecuul is het niet.”

    Op dit moment staan er op de Chileense hoogvlakte drie telescopen in de droge lucht te wachten op hun meer dan zestig ALMA-broertjes en -zusjes. Die zullen de komende tijd een voor een omhoog worden getransporteerd over een speciaal aangelegde weg, dwars door het dorre woestijnlandschap, langs lama’s en reuzencactussen. Misschien ontdekken we de komende jaren dat de evolutie van het leven op de plek is ontstaan waar Charles Darwin nou juist níet keek: in het heelal.

    Jacqueline de Vree

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_77079447
    quote:
    Draghi, J.A. et al. (2010) Mutational robustness can facilitate adaptation. Nature, 463, 463, 353-355.

    Robustness seems to be the opposite of evolvability. If phenotypes are robust against mutation, we might expect that a population will have difficulty adapting to an environmental change, as several studies have suggested1, 2, 3, 4. However, other studies contend that robust organisms are more adaptable5, 6, 7, 8. A quantitative understanding of the relationship between robustness and evolvability will help resolve these conflicting reports and will clarify outstanding problems in molecular and experimental evolution, evolutionary developmental biology and protein engineering. Here we demonstrate, using a general population genetics model, that mutational robustness can either impede or facilitate adaptation, depending on the population size, the mutation rate and the structure of the fitness landscape. In particular, neutral diversity in a robust population can accelerate adaptation as long as the number of phenotypes accessible to an individual by mutation is smaller than the total number of phenotypes in the fitness landscape. These results provide a quantitative resolution to a significant ambiguity in evolutionary theory.

    [..]

    The relationship between robustness and evolvability is complex because robust populations harbour a large diversity of neutral genotypes that may be important in adaptation9, 10, 11. Although neutral mutations do not change an organism’s phenotype, they may nevertheless have epistatic consequences for the phenotypic effects of subsequent mutations12, 13, 14, 15, 16, 17, 18. In particular, a neutral mutation can alter an individual’s ‘phenotypic neighbourhood’, that is, the set of distinct phenotypes that the individual can access through a further mutation. Pioneering studies based on RNA folding and network dynamics suggest that genotypes expressing a particular phenotype are often linked by neutral mutations into a large neutral network, and that members of a neutral network differ widely in their phenotypic neighbourhoods1, 19, 20, 21. Numerous studies have documented the importance of neutral variation in allowing a population to access adaptive phenotypes5, 17, 18, 22, 23, 24, and neutral networks have consequently been proposed to facilitate adaptation9, 10, 11.

    Here we analyse the relationship between robustness and evolvability using a population genetics model that specifies statistical properties of the fitness landscape.

    [..]

    Our results reveal a complex relationship between robustness and evolvability. In some situations, increasing robustness will decrease evolvability, whereas in other situations it will accelerate adaptation. The latter phenomenon can occur only when the number of phenotypes accessible to an individual, K, is smaller than the total number of alternative phenotypes in the landscape, P.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_77080500
    Nieuwe Theorie over de oorsprong van Primaten
    (dat gaat dus ook over ons)
    De eerste voorouders van de primaten al in het JURA tijdperk?
    quote:
    New Theory on the Origin of Primates

    ScienceDaily, (jan 20 2010)

    A new model for primate origins is presented in Zoologica Scripta, published by the Norwegian Academy of Science and Letters and The Royal Swedish Academy of Sciences. The paper argues that the distributions of the major primate groups are correlated with Mesozoic tectonic features and that their respective ranges are congruent with each evolving locally from a widespread ancestor on the supercontinent of Pangea about 185 million years ago.

    Michael Heads, a Research Associate of the Buffalo Museum of Science, arrived at these conclusions by incorporating, for the first time, spatial patterns of primate diversity and distribution as historical evidence for primate evolution. Models had previously been limited to interpretations of the fossil record and molecular clocks.

    "According to prevailing theories, primates are supposed to have originated in a geographically small area (center of origin) from where they dispersed to other regions and continents" said Heads, who also noted that widespread misrepresentation of fossil molecular clocks estimates as maximum or actual dates of origin has led to a popular theory that primates somehow crossed the globe and even rafted across oceans to reach America and Madagascar.

    In this new approach to molecular phylogenetics, vicariance, and plate tectonics, Heads shows that the distribution ranges of primates and their nearest relatives, the tree shrews and the flying lemurs, conforms to a pattern that would be expected from their having evolved from a widespread ancestor. This ancestor could have evolved into the extinct Plesiadapiformes in north America and Eurasia, the primates in central-South America, Africa, India and south East Asia, and the tree shrews and flying lemurs in South East Asia.

    Divergence between strepsirrhines (lemurs and lorises) and haplorhines (tarsiers and anthropoids) is correlated with intense volcanic activity on the Lebombo Monocline in Africa about 180 million years ago. The lemurs of Madagascar diverged from their African relatives with the opening of the Mozambique Channel (160 million years ago), while New and Old World monkeys diverged with the opening of the Atlantic about 120 million years ago.

    "This model avoids the confusion created by the center of origin theories and the assumption of a recent origin for major primate groups due to a misrepresentation of the fossil record and molecular clock divergence estimates" said Michael from his New Zealand office. "These models have resulted in all sorts of contradictory centers of origin and imaginary migrations for primates that are biogeographically unnecessary and incompatible with ecological evidence."

    The tectonic model also addresses the otherwise insoluble problem of dispersal theories that enable primates to cross the Atlantic to America, and the Mozambique Channel to Madagascar although they have not been able to cross 25 km from Sulawesi to Moluccan islands and from there travel to New Guinea and Australia.

    Heads acknowledged that the phylogenetic relationships of some groups such as tarsiers, are controversial, but the various alternatives do not obscure the patterns of diversity and distribution identified in this study.

    Biogeographic evidence for the Jurassic origin for primates, and the pre-Cretaceous origin of major primate groups considerably extends their divergence before the fossil record, but Heads notes that fossils only provide minimal dates for the existence of particular groups, and there are many examples of the fossil record being extended for tens of millions of years through new fossil discoveries.

    The article notes that increasing numbers of primatologists and paleontologists recognize that the fossil record cannot be used to impose strict limits on primate origins, and that some molecular clock estimates also predict divergence dates pre-dating the earliest fossils. These considerations indicate that there is no necessary objection to the biogeographic evidence for divergence of primates beginning in the Jurassic with the origin of all major groups being correlated with plate tectonics.
    Bronartikel ScienceDaily

    naar aanleiding van de wetenschappelijke publicatie:
    Michael Heads.
    Evolution and biogeography of primates: a new model based on molecular phylogenetics, vicariance and plate tectonics.
    Zoologica Scripta, 2009; DOI: 10.1111/j.1463-6409.2009.00411.x
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_77112527
    quote:
    Unieke fauna in Madagaskar spoelde aan

    21/01/2010 09:00

    De unieke fauna in Madagaskar, waaronder de exotische lemuren, dreef via natuurlijke vegetatie over zee naar het eiland, zeggen wetenschappers in het magazine 'Nature'.

    De herkomst van de unieke lemuren, civetkatten, mangoesten en knaagdieren op Madagaskar is lang een mysterie geweest. Maar onderzoekers van de Purdue University in Indiana (VS) en de University of Hong Kong hebben nu ontdekt dat de voorouders van deze dieren het eiland zo'n 60 miljoen jaar geleden bereikten via drijvende stukken vegetatie, zoals boomstammen, die door de zeestromen werden meegevoerd.

    'Drijftheorie'
    70 jaar geleden suggereerde de paleontoloog George Gaylord Simpson al een gelijkaardige 'drijftheorie'. Dat zou verklaren waarom er enerzijds zo weinig diersoorten op het eiland aanwezig zijn en er anderzijds geen grote diersoorten voorkomen, omdat die te zwaar waren om zo'n reis te ondernemen.

    Maar de theorie werd door wetenschappers lang gecontesteerd omdat de zeestromen rond het eiland van het eiland zijn weggericht.

    Uit een computersimulatie blijkt echter dat de zeestromen vroeger heel anders waren. In de periode waarin de dieren aan land kwamen, zo'n 60 miljoen jaar geleden, waren de stromingen naar het land toe gericht. 20 miljoen jaar geleden verschoven de tektonische platen die Afrika en Madagaskar dragen, naar het noorden, waardoor de stroming veranderde.

    Madagaskar brak 120 miljoen jaar geleden af van het Afrikaanse vasteland. Door zijn geïsoleerde ligging ontwikkelde het eiland een bijzondere biodiversiteit. Meer dan 90 procent van de zoogdieren, reptielen en amfibieën komen nergens anders voor.
    http://knack.rnews.be/nie(...)45-article45310.html
    pi_77336908
    quote:
    Evolution of Adaptive Behaviour in Robots by Means of Darwinian Selection

    Ever since Cicero's De Natura Deorum ii.34., humans have been intrigued by the origin and mechanisms underlying complexity in nature. Darwin suggested that adaptation and complexity could evolve by natural selection acting successively on numerous small, heritable modifications. But is this enough? Here, we describe selected studies of experimental evolution with robots to illustrate how the process of natural selection can lead to the evolution of complex traits such as adaptive behaviours. Just a few hundred generations of selection are sufficient to allow robots to evolve collision-free movement, homing, sophisticated predator versus prey strategies, coadaptation of brains and bodies, cooperation, and even altruism. In all cases this occurred via selection in robots controlled by a simple neural network, which mutated randomly.

    Genes do not specify behaviours directly but rather encode molecular products that lead to the development of brains and bodies through which behaviour is expressed. An important task is therefore to understand how adaptive behaviours can evolve by the mere process of natural selection acting on genes that do not directly code for behaviours. A spectacular demonstration of the power of natural selection comes from experiments in the field of evolutionary robotics [1],[2], where scientists have conducted experimental evolution with robots. Evolutionary robotics has also been advocated as a method to automatically generate control systems that are comparatively simpler or more efficient than those engineered with other design methods because the space of solutions explored by evolution can be larger and less constrained than that explored by conventional engineering methods [3]. In this essay we will examine key experiments that illustrate how, for example, robots whose genes are translated into simple neural networks can evolve the ability to navigate, escape predators, coadapt brains and body morphologies, and cooperate. We present mostly—but not only—experimental results performed in our laboratory, which satisfy the following criteria. First, the experiments were at least partly carried out with real robots, allowing us to present a video showing the behaviours of the evolved robots. Second, the robot's neural networks had a simple architecture with no synaptic plasticity, no ontogenetic development, and no detailed modelling of ion channels and spike transmission. Third, the genomes were directly mapped into the neural network (i.e., no gene-to-gene interaction, time-dependent dynamics, or ontogenetic plasticity). By limiting our analysis to these studies we are able to highlight the strength of the process of Darwinian selection in comparable simple systems exposed to different environmental conditions. There have been numerous other studies of experimental evolution performed with computer simulations of behavioural systems. Reviews of these studies can be found in [4]–[6]. Furthermore, artificial evolution has also been applied to disembodied digital organisms living in computer ecosystems, such as Tierra [7] and Avida [8], to address questions related to gene interactions [9], evolution of complexity [10], and mutation rates [11],[12].
    Hele artikel
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_77702981
    quote:
    Seven habits of highly successful toads

    Toads are an evolutionary success story. In a relatively short span of time, they diversified into around 500 species and spread to every continent except Antarctica. Now, Ines van Bocxlaer from Vrije University has uncovered the secrets of their success. By comparing the most home-bound toads with the most invasive ones, she has outlined seven qualities that enabled these amphibians to conquer the world. In a common ancestor, these seven traits came together to create an eighth - a pioneer's skill are colonising new habitats.

    Some, like the harlequin toads, are restricted to such narrow tracts of land that they are vulnerable to extinction. Others, like the infamous cane toads, are highly invasive and notoriously resistant to extinction despite the best efforts of Australians and their sporting equipment. This diversity of lifestyles allowed Bocxlaer to search for characteristics shared by the most pioneering of toad species.

    She compared over 228 species, representing just under half of all the known toads, and constructed a family tree that charts their relationships. She showed, as others before have suggested, that the family's fortunes kicked off in South America, around 35-40 million years ago. This was the start of their global invasion.

    Seven qualities make for wide-ranging toads. For a start, the adults don't have the typical amphibian dependency on constant water or humidity. They have skins that can cope with the drier side of life, giving them a chance to seek out new habitats away from the safety net of moist environments. Secondly, they tend to have fat deposits near their groin, which act as a back-up energy source when food is scarce. Thirdly, they tend to be larger (meaning at least 5 centimetres in length), which also helps to conserve water. Larger animals have larger bladders so they retain more water, and they lose less of it because they have small surface areas for their size.

    Fourthly, the most wide-ranging species have parotid glands, large sacs that are usually armed with poisons called bufotoxins. Those of the cane toads have claimed the lives of many would-be predators, and even some humans. The defensive benefits are obvious but they also help toads to, once again, break their water habit. The glands secrete molecules that are extremely attracted to water, allowing the animals to store large amounts in the dry season.

    The final three traits all affect the toads' reproductive life. Some species have to lay their eggs in very specific locations. But the widest-ranging ones opportunistically lay in all sorts of environments as long as there is some water, such as the brief puddles that form during sporadic rainfall. Pioneering species also tend to have tadpoles that get their food from their environment, rather than from yolk or other food sources packaged by their parents. Finally, toads with the largest egg clutches (up to 45,000 in the great plains toad) are more widely distributed than those that lay few eggs, like the flathead toads that only lay five.

    By their powers combined, these seven attributes make a toad optimally poised to expand its range. By mapping the presence of these traits across the toad family tree, Bocxlaer showed that they slowly accumulated in the earliest toads. The point where all seven had been checked off the list coincided with the dramatic expansion of the dynasty out of South America and into other continents.

    As these ancestral species hopped across the world, so they diversified into new forms. As the toads reached new continents and colonised new niches, they rapidly gave rise to new species. In the Old World, several lineages independently lost their ancestors' globe-trotting abilities, in favour of being more specialised and locally adapted.

    But many retained the pioneering qualities. Today, many toads still have all seven traits to the extent that even distantly related species look very similar. They're relatively large, land-living animals with fat deposits and parotid glands, and they opportunistically lay large clutches of eggs that hatch into independent tadpoles. That's certainly a fair description of the cane toad. Bocxlaer's study shows that this pest's remarkable skill at invading Australia was rooted deep in its ancestry, a "remnant of the period when toads colonised the world".
    bron
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_77723929
    07-02-2010

    Hoge evolutiedruk drijft vlinders naar gelijk vleugelpatroon

    Twee verschillende Amerikaanse vlindersoorten hebben in de loop van de evolutie niet alleen hetzelfde vleugelpatroon gekregen, ze gebruiken er ook dezelfde genen voor. Dat is frappant, want beide vlinders zijn eerder in de evolutie ver uit elkaar gegroeid. De paar plaatsen op het genoom die coderen voor de vleugelpatronen zijn evolutionaire hot spots die bij beide soorten nu sterk op elkaar lijken (PLoS Genetics, online 5 februari).


    Twee soorten vlinders evolueerden naar hetzelfde, tegen predatoren beschermende kleurenpatroon. Boven Heliconius erato en onder H. melpomene aglaope.
    Cambridge university



    De vlindersoorten Heliconius erato en Heliconius melpomene leven in Zuid-Amerika en het zuidelijk deel van Noord-Amerika. Beide soorten hebben regionale rassen met verschillende vleugelpatronen. Vogels laten zich afschrikken door de felle kleuren die gif of een vieze smaak suggereren. Vlinders met een aangeboren afwijking van de regionaal gebruikelijke vleugelkleuren hebben tot wel 50 procent meer kans om door een vogel te worden gepakt. Zo is er een hoge evolutionaire druk op het ontstaan van gelijke vleugelpatronen. H. erato en H. melpomene zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden, maar de individuen van de verschillende soorten paren niet met elkaar.

    Het verwerven van hetzelfde uiterlijk (fenotype) bij soorten die in de evolutie uit elkaar waren gegroeid heet convergente evolutie. De vleugelpatronen van H. erato is waarschijnlijk al tussen de 2,5 en 5 miljoen jaar geleden ontstaan, terwijl H. melpomene waarschijnlijk later dezelfde kant op ging. De Amerikaanse en Europese vlinderonderzoekers schrijven dat hun beschrijving van evolutionaire hot spots de natuurlijke gang van zaken beter weergeeft dan het idee van plotselinge grote mutaties die onder evolutionaire druk soms ook bepalend zijn. Die zijn van de laatste 20.000 jaar en betroffen vaak domesticaties, van bijvoorbeeld de hond.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_78085495
    16-02-2010

    'Mens gaat genetisch achteruit'



    De mens gaat op de lange termijn genetisch achteruit. En daar is weinig aan te doen, het is het onvermijdelijke gevolg van steeds verder toenemende medische mogelijkheden.
    Dat zegt hoogleraar erfelijkheidsleer Rolf Hoekstra, die donderdag afscheid neemt van de Wageningen Universiteit.

    Volgens Hoekstra versnelt medisch ingrijpen de natuurlijke selectie van de soort. Hij noemt het helpen van mensen die langs de natuurlijke weg geen kinderen kunnen krijgen als voorbeeld. Op den duur zal genetische onvruchtbaarheid door de beschikbaarheid van kunstmatige voortplantingstechnieken vaker voorkomen. Dat is weliswaar een proces van eeuwen, maar natuurlijke evolutie zou nog veel langer duren, aldus de hoogleraar.

    Dat de mens zich genetisch aanpast aan de omstandigheden, is volgens Hoekstra te zien aan de consumptie van melk. Noord-Europese volkeren bestonden heel lang voornamelijk uit veehouders. Daardoor was er veel melk beschikbaar. Een genetische mutatie zorgde ervoor, dat Europeanen hun hele leven melk kunnen drinken zonder daar ziek van te worden. Aziatische volkeren missen dat gen en verdragen daardoor geen melk.

    Hoekstra is niet tegen het versnellen van de evolutie door medisch handelen. Hij waarschuwt er echter voor dat in de loop der eeuwen zoveel nadelige genetische effecten kunnen ontstaan dat behandeling onbetaalbaar wordt. ,,Maar dat zullen we moeten accepteren als de keerzijde van gewenst handelen'', zegt hij. ,,De vorige eeuw heeft ons laten zien tot welke barbarij eugenetische maatregelen van de overheid kunnen leiden.'' Hij verwijst daarmee naar maatregelen van nazi-Duitsland om het menselijk ras te 'verbeteren', zoals de gedwongen sterilisatie van verstandelijk gehandicapten.

    (depers.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_78129018
    17-02-2010

    Verschillen tussen Afrikanen onderling groter dan die tussen Europeaan en Aziaat



    De genetische verschillen tussen Afrikanen onderling zijn groter dan die tussen een Europeaan en een Aziaat. Dat blijkt uit een onderzoek van de universiteit van New South Wales in Sydney.


    Desmond Tutu

    Wetenschappers onderzochten het genoom van de Zuid-Afrikaanse aartsbisschop Desmond Tutu en nog vier andere Afrikaanse mannen. De gensequentie van de Nobelprijswinnaar voor de Vrede zal er onder andere voor zorgen dat de verwantschappen tussen volksstammen in Zuid-Afrika worden uitgeklaard.

    Afstamming
    "Tutu is door zijn afkomst een ideale vertegenwoordiger voor de meeste mensen in Zuid-Afrika", zegt onderzoekster Vanessa Hayes. De aartsbisschop - die behoort tot de Bantoe - en een stamoudste uit de Kalahari-woestijn werden volledig 'gedecodeerd'. Hun genoom werd aangevuld met talrijke genetische gegevens van drie andere stamoudsten, die elk tot een gemeenschap van jagers en verzamelaars behoren.

    Resultaten
    Uit het genoom blijkt dat de verschillen tussen de Afrikanen onderling groter zijn dan die tussen een Europeaan en een Aziaat. Nog volgens het onderzoektsteam komt uit het twee jaar durende onderzoek naar voren dat de nomadische Bosjesmannen bij een verandering van hun levensstijl vatbaarder werden voor sommige aandoeningen, zoals malaria. "Deze studie kan een nieuw licht werpen op de vroege ontwikkeling van de mens", zeggen de onderzoekers.

    Bosjesmannen
    Het DNA-onderzoek toonde voorts aan dat Desmond Tutu in directe lijn van de Bosjesmannen afstamt. De aartsbisschop, die zich daar niet van bewust was, verklaarde daar "zeer gelukkig" over te zijn. De resulaten van het onderzoek staan in vakblad Nature. (belga/sam)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_78220331
    19-02-2010

    Streepjescode van het leven

    Beetje DNA vertelt meteen welke soort je voor je hebt

    Wetenschappers hebben een paar jaar geleden een nieuwe manier ontwikkeld om het ene soort organisme van de ander te onderscheiden. Deze methode maakt het in veel gevallen overbodig om, zoals Darwin, uitgebreid met een loep te speuren naar details die iets verraden over de soort. Een beetje bloed of weefsel levert voldoende informatie.

    Iedereen kan een mug van een olifant onderscheiden. Maar hoe zie je of die mug die door je kamer zoemt een malariamug is, of een onschuldig exemplaar? En hoe weet je of die minuscule opkomende plukjes groen in je tuin behoren tot planten die je zelf gezaaid hebt, of onkruid zijn? Het is niet altijd even makkelijk om verschillende soorten dieren en planten uit elkaar te houden. Sterker nog, dit is zo lastig dat mensen die gespecialiseerd zijn in het uit elkaar houden van soorten – taxonomen – vaak gespecialiseerd zijn in een enkele soortgroep. Bijvoorbeeld boomkevers, of varens.

    Hoeveel makkelijker zou het zijn als er een apparaatje bestond dat je met een druk op de knop kon vertellen met welke soort je te maken had. Dat klinkt misschien als science fiction, maar zo’n apparaatje kan er over een jaar of vier al zijn. “Technisch gezien is het haalbaar. Er bestaat ook al een prototype van,” vertelt Freek Bakker van de Wageningen Universiteit. Hij is betrokken bij de Nederlandse tak van het Barcode of Life project. Een van zijn specialismen: DNA barcoding.

    DNA barcoding is een erg jonge wetenschap. Het begon allemaal in 2003. De Canadese bioloog Paul Hebert ergerde zich eraan dat het zo lastig was om te herkennen welke soorten insecten en planten hij tegenkwam op zijn veelvuldige tropische reizen. Op een dag liep hij door de supermarkt en bedacht hij hoe mooi het systeem van streepjescodes eigenlijk is. Op basis van deze vrij simpele code kan je alle producten uit elkaar houden. Hij kreeg een ingeving: zou je niet ook zo’n streepjescodesysteem kunnen maken voor levende wezens, gebaseerd op hun DNA?

    Snel en goedkoop

    Heberts idee sloeg aan, en een paar jaar later was Barcode of Life geboren. Het doel van dit internationale project: een database aanleggen waarin de DNA-streepjescode van zoveel mogelijk soorten ligt opgeslagen. Freek Bakker was enige tijd voorzitter van het wetenschappelijke adviescomité van het internationaal DNA barcoding consortium (CBOL). Dit consortium moest het dna-barcoding wereldwijd in goede banen leiden.

    Een van de belangrijkste uitdagingen was om een stukje DNA te vinden dat elk organisme heeft en waarin tussen verschillende soorten redelijk wat variatie zit, maar tussen individuen van een zo’n soort niet. “Het moest bovendien een klein stukje DNA zijn, zodat het snel en goedkoop geanalyseerd kan worden,” vult Bakker aan.

    Voor dieren was zo’n stukje DNA vrij snel gevonden. Een gen genaamd COI uit de mitochondriën, de energiemachientjes van cellen, bleek bijzonder geschikt als streepjescode voor allerlei soorten dieren. “Je kunt op basis van het COI-gen zelfs moeilijk onderscheidbare soorten organismen zoals kwallen uit elkaar houden,” aldus Bakker. Voor planten is uiteindelijk, na veel debat en onderzoek, afgelopen november internationaal afgesproken om twee stukjes DNA uit bladgroenkorrels te gebruiken als streepjescode. Voor bacteriën is zo’n gestandaardiseerde DNA barcode er nog niet.

    Sinds de start van het Barcode of Life project zijn de dna-streepjescodes van zo’n 70.000 soorten vastgesteld. Die zijn allemaal opgeslagen in een grote, vrij toegankelijke online database. Belangstellenden kunnen deze database gebruiken om op te zoeken tot welke soort een door hen gevonden organisme behoort. Al wat je nodig hebt is een beetje bloed of ander weefsel van het organisme. Haal hier het DNA uit en bepaal de DNA-sequentie van dat ene afgesproken stukje gen. Die DNA-code kun je dan invoeren op de site, waarna de naam en allerlei aanvullende details over het organisme verschijnen.

    Half miljoen

    Als de soort tenminste al in de database staat. Want 70.000 klinkt misschien als een groot getal, maar het is peanuts vergeleken met de miljoenen soorten die onze aarde rijk is. Er lopen dan ook allerlei deelprojecten om de database verder te vullen. Zo is er een project om de DNA-streepjescode van alle vissen ter wereld te bepalen (FishBOL). En op het Polynesische eilandje Moorea wordt het volledige ecosysteem in kaart gebracht via het streepjescode-systeem. Het grootste project gaat dit jaar van start en heet iBoL. Het doel: in vijf jaar tijd de streepjescode van een half miljoen soorten vaststellen.

    Ons land zal een belangrijke rol spelen bij het verder ophelderen van de streepjescodes van het leven. Bakker: “Het Centraal Bureau voor Schimmelcultures in Utrecht is een grote speler. Zij hebben DNA barcoding in Nederland op de kaart gezet. Daarnaast hebben we in ons land, mede door ons rijke koloniale verleden, een aantal belangrijke natuurhistorische collecties.” Zoals Darwin tijdens zijn tocht op de Beagle talloze exotische dieren en planten verzamelde, namen Nederlandse naturalisten talloze soorten mee uit onze overzeese gebieden. Die verzamelwoede leverde ons land uitgebreide soortcollecties op.

    Die collecties worden binnenkort samengevoegd in het eind januari geopende Nationaal Centrum voor Biodiversiteit, behorend bij Naturalis in Leiden, dat al een enorme toren vol soortcollecties heeft. Het nieuwe centrum zal straks de op vier na grootste natuurhistorische collectie ter wereld bevatten. En van al die keurig opgeslagen en gedocumenteerde soorten kan de DNA barcode worden bepaald.

    Bakker is zeer enthousiast over de mogelijkheden die DNA barcoding zal bieden zodra de database verder volloopt. “De douane kan dan op een eenvoudige manier bepalen of producten die ons land binnenkomen schadelijke organismen bevatten. Zoals houtkevers of eitjes van de witte vlieg; dieren die een vervelende plaag kunnen veroorzaken. Voedsel- en warenautoriteiten kunnen gaan controleren of de vis die wordt geserveerd in dure restaurants wel echt de vis is die ze zeggen, of een goedkope variant. Vliegtuigmaatschappijen kunnen uit de bloedige resten in hun vliegtuigmotoren afleiden met welke vogelsoort het toestel een aanvaring heeft gehad. Biologen kunnen makkelijker bepalen of het insect dat ze aantreffen op een tropische boom een nieuwe soort is of niet.”

    Kartonnen mapjes

    Toch zal zo’n enorme database, met streepjescodes en aanvullende informatie over zo veel mogelijk soorten op aarde, klassieke soortcollecties niet overbodig maken. Aan het eind van ons gesprek nemen we een kijkje bij de Wageningse vestiging van het Nationaal Herbarium. Deze voldoet aan het klassieke beeld van natuurhistorische verzamelingen: in grote ruimtes staan enorme kasten, met in elke kast talloze dozen en in elke doos meerdere kartonnen mapjes met gedroogde planten. Ook zijn er kasten vol planten en vruchten op alcohol.

    “DNA-barcodes zijn enorm handig om soorten te identificeren, maar je kan er bijvoorbeeld niet uit af leiden hoe een soort er precies uitziet”, legt Bakker uit. “Je kunt wel ook foto’s opnemen in zo’n database, maar ook die zeggen niet alles. En zelfs al zou je van elke soort ook het volledige genoom uitpluizen en online zetten, dan nog is er veel dat je daar niet uit kunt afleiden. “ Zo kun je uit DNA niet één op één afleiden welke stoffen een plant zoal aanmaakt.

    Bakker: “Wie weet wat voor mogelijkheden de planten die hier opgeslagen liggen nog zullen bieden. Misschien komt er bijvoorbeeld in de toekomst nog wel een techniek om eenvoudig voor al deze planten te kijken of ze geneeskrachtige stoffen bevatten. Het is daarom belangrijk collecties als deze te koesteren. Je moet dit herbarium zien als een moleculaire schatkamer.”

    Nadine Böke

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 1 maart 2010 @ 20:31:40 #199
    61891 zakjapannertje
    rijksmonument
    pi_78607525
    quote:
    Dr Satoshi Kanazawa, an evolutionary psychologist from the London School of Economics and Political Science, said the smarter a man is, the less likely he is to cheat on his partner.

    His theory is based on the assertion that through evolutionary history, men have always been "mildly polygamous".

    That has changed today, however, and Dr Kanazawa explained that entering a sexually exclusive relationship is an 'evolutionarily novel' development for them.

    According to his theory, intelligent people are more likely to adopt what in evolutionary terms are new practices - to become "more evolved".

    Therefore, in the case of fidelity, men who cannot adapt and end up succumbing to temptation and cheating are likely to be more stupid.

    "The theory predicts that more intelligent men are more likely to value sexual exclusivity than less intelligent men," he explained.

    According to his theory, the link between fidelity and intelligence does not apply to women because they have always been expected to be faithful to one mate - even in polygamous societies.
    http://www.news.com.au/en(...)frfou0-1225835778798

    [ Bericht 36% gewijzigd door zakjapannertje op 02-03-2010 05:56:09 ]
    pi_78766384
    quote:
    Changes in Hox genes’ structure and function during the evolution of the squamate body plan

    Hox genes are central to the specification of structures along the anterior–posterior body axis1, 2, and modifications in their expression have paralleled the emergence of diversity in vertebrate body plans3, 4. Here we describe the genomic organization of Hox clusters in different reptiles and show that squamates have accumulated unusually large numbers of transposable elements at these loci5, reflecting extensive genomic rearrangements of coding and non-coding regulatory regions. Comparative expression analyses between two species showing different axial skeletons, the corn snake and the whiptail lizard, revealed major alterations in Hox13 and Hox10 expression features during snake somitogenesis, in line with the expansion of both caudal and thoracic regions. Variations in both protein sequences and regulatory modalities of posterior Hox genes suggest how this genetic system has dealt with its intrinsic collinear constraint to accompany the substantial morphological radiation observed in this group.
    Nature
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_79002233
    09-03-2010

    Evolutie walvis volgde die van alg

    Het soortenaantal aan walvissen nam enorm toe rond 10-13 miljoen jaar geleden. De reden ligt in de toename van hun voedsel: kleine algjes die ook een explosie aan diversiteit beleefden rond deze periode.

    Walvissen (hier inclusief dolfijnen en bruinvissen) zijn zo’n beetje het toppunt van evolutie: ze stammen af van op het land levende evenhoevigen. Zo rond 50 miljoen jaar geleden ontstonden de eerste walvissen. Sindsdien nam hun soortenaantal toe met een piek in het Mioceen, ongeveer 10-13 miljoen jaar geleden. Waarom de walvissen zo sterk toenamen was tot nu toe niet helemaal duidelijk. Een nieuw onderzoek van Felix Marx en Mark Uhen gepubliceerd in Science vertelt dat piepkleine algjes ermee te maken hebben. Toen dit voedsel voor de walvissen sterk toenam, nam de diversiteit in walvissen ook toe.


    De bultrug is één van de baleinwalvissen die een enorm portie algen inslikt per dag. Afbeelding: © Creative Commons

    .Diatomeeën
    Deze piepkleine algjes heten diatomeeën en leven in zowel in zoetwater als in de oceanen. De walvissen scheppen deze diatomeeën op door het water te filteren. Zo blijven veel diatomeeën achter in de walvis en stroomt het water via de bek weer naar buiten. Meer voedsel, meer walvissen. Logisch eigenlijk.

    Het lijkt er sterk op dat toen de temperatuur op aarde afkoelde, de diatomeeën juist toenamen in soortenaantal. Of er een relatie is vertelt het onderzoek niet. Wel melden de wetenschappers dat variaties in de temperatuur de diversiteit van walvissen mede bepalen.


    Diatomeeën onder de microscoop. Soms lijken ze op een pillendoos, anderen zijn langgerekt.

    .Ander plankton.
    De onderzoekers hebben niet alleen een overeenkomst tussen de diversiteit van diatomeeën en walvissen getest. Ook namen ze nannoplankton mee in hun onderzoek, maar deze bleken niet dezelfde trend weer te geven. Blijkbaar hadden de walvissen het vooral op de diatomeeën voorzien.


    De coccolithoforen worden gezien als nannoplankton. Afbeelding: © Creative Commons

    Bevooroordeeld?
    Van sommige tijdsperioden op aarde is er meer gesteente bewaard dan van anderen. Een algemene regel is dat hoe verder je terug gaat in de tijd des te minder er bewaard is. Een andere is dat bij een hoge zeespiegel de continenten deels onderlopen: er wordt sediment afgezet dat later gesteente vormt. Bij een lage zeespiegel wordt er daarentegen relatief weinig gesteente gevormd.

    Voor de studie hebben Marx en Uhen daarom rekening gehouden met hoeveel gesteente er was voor de bestudeerde tijdsperioden. Hierdoor konden ze uitsluiten dat de piek in diversiteit van de walvissen en diatomeeën komt doordat er simpelweg meer gesteente van bewaard is. En meer gesteente betekent meer vondsten.

    Nog een mogelijk probleempje die Marx en Uhen wisten te omzeilen: ze berekenden de diversiteit per tijdseenheid, niet per tijdsperiode. Tijdsperioden bestaan namelijk niet uit een gelijk aantal miljoenen jaren. Het wél per tijdsperiode berekenen van de diversiteit zou een vooroordeel kunnen introduceren. Immers: hoe langer de periode, hoe hoger de kans op vondsten. Op deze manieren zorgden de onderzoekers er dus voor dat hun onderzoek zo objectief mogelijk was.

    Het kleine leven van dit onderzoek bepaalt dus het grote leven. Om de groten te begrijpen moet dus vaak naar het kleine gekeken worden. Hoe klein? Zo klein als het voedsel van het grote dier is.

    Referentie:
    Marx & Uhen, 2010. Climate, Critters, and Cetaceans: Cenozoic Drivers of the Evolution of Modern Whales. Science 327: 993-996.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79158219
    13-03-2010

    De evolutietheorie van eh, Wallace

    De Engelse natuuronderzoeker Alfred Russel Wallace kwam gelijktijdig met Charles Darwin met een evolutietheorie, maar Darwin streek de eer op. Redmond O’Hanlon reisde naar Indonesië om in de voetstappen van Wallace te treden.

    ‘Ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als Wallace niet in 1858 een manuscript met zijn evolutietheorie aan Darwin had gestuurd. Misschien was On the Origin of Species by means of natural selection (1859) dan wel nooit geschreven!’

    Het is tropisch warm in Tahiti. De clipper is zojuist aangekomen en Redmond O’Hanlon heeft, na drie weken achter elkaar op zee te zijn geweest, zijn eerste stappen op het vaste land gezet. Meer dan drie zijn het er niet geworden. ‘Eigenlijk wil ik nooit meer van deze boot af.’ Al zeven maanden is de Engelse reisboekenschrijver voor de Beagle aan boord van de Stad Amsterdam, waar hij zich bezig houdt met alles wat Charles Darwin ooit heeft gedacht of gedaan.

    Maar O’ Hanlon is óók een groot fan van Alfred Russel Wallace (1823-1913). Deze natuuronderzoeker ontwikkelde gelijktijdig met en onafhankelijk van Darwin een vergelijkbare theorie over evolutie door natuurlijke selectie – het proces waarbij de best aangepaste organismen overleven en de minst aangepaste langzaam verdwijnen – en stuurde het manuscript hiervan in 1858 naar Darwin. Darwin was al sinds 1839 bezig met het ontwikkelen van zìjn evolutietheorie, maar aarzelde daarover te publiceren, omdat hij wist hoe controversieel zijn opvattingen waren, zeker in het Victoriaanse Engeland. Toen hij Wallace’ brief kreeg, wist Darwin niet hoe snel hij zijn On the Origin of Species moest voltooien. Sindsdien staat Darwin in ons collectieve geheugen gegrift als de grondlegger van evolutie door natuurlijke selectie, terwijl Wallace in niet-wetenschappelijke kringen weinig bekendheid geniet.

    O’Hanlon: ‘Dat Wallace niet zo bekend is als Darwin, is inderdaad een treurige fout van de geschiedenis. Hij is namelijk een enorm fascinerend figuur. Eigenlijk was hij veel dapperder dan Darwin. Een betere verzamelaar en observator ook. En zeker ook een veel betere schrijver. Tenminste, in de eerste helft van zijn leven, want daarna sloeg hij om als een blad aan de boom en heeft hij alleen nog maar zweverige boeken over spiritualiteit geschreven. Dat heeft zijn reputatie geen goed gedaan.’

    Ziektes en parasieten
    Alfred Russel Wallace werd in 1823 geboren in een middenklassefamilie in Wales. In tegenstelling tot Darwin, die uit de hogere kringen van Londen kwam, bezocht Wallace geen universiteit, maar een avondschool. O’Hanlon: ‘Wallace was een autodidact, een self-made naturalist. In tegenstelling tot Darwin werd hij niet gesponsord door familie, hij moest zijn eigen geld verdienen. Een penny voor elk insect dat mooi of nieuw was. Daarom was hij juist zo goed, het dwong hem om bijzondere dingen te verzamelen.’

    In 1848 zeilde Wallace samen met natuuronderzoeker en vriend Henry Walter Bates naar het Amazoneregenwoud in Brazilië om daar planten, dieren en insecten te verzamelen. De belangstelling voor natuurhistorie groeide op dat moment enorm in Europa en het tweetal verkocht zijn vondsten aan rijke amateuronderzoekers en het British Museum in Londen. Zo konden ze hun eigen onderzoek financieren.

    O’ Hanlon: ‘Ze waren ongelooflijk dapper. De Amazone was echt een gevaarlijk gebied, in dat soort gebieden is Darwin nooit geweest. En als ik erheen ga, neem ik allerlei poedertjes en een survivalkit mee, maar die hadden zij niet. Ze werden opgevreten door allerlei nare ziektes en parasieten. Bates bleef er uiteindelijk elf jaar, Wallace vier. Ongelooflijk, ze waren pas 23 en 25 jaar oud!’

    In 1852 vertrok Wallace uit Zuid-Amerika, maar halverwege de oceaan brak er brand uit en zonk het schip. Wallace werd gered, maar al zijn in houten dozen verpakte notitieboekjes en duizenden verzamelde vogelhuiden, vlinders en insecten gingen verloren. O’ Hanlon: ‘Dat is natuurlijk ongelooflijk treurig, maar eigenlijk denk ik dat die brand ook een goede zaak is geweest voor Wallace. Toen hij terugkwam in Engeland, moest hij helemaal opnieuw beginnen met verzamelen. En om zijn werk te kunnen verkopen moest hij de minst bekende plekken opzoeken, want daar zat het meest gewilde materiaal.’

    Tectonische platen
    Het werd de Maleisische Archipel, een gebied met talloze eilanden dat tegenwoordig Maleisië en Indonesië heet. Hoewel een aantal eilanden door vooral Nederlandse inspanningen al redelijk in kaart was gebracht, kwam Wallace in streken waar nog nauwelijks natuuronderzoekers waren geweest.

    O’ Hanlon: ‘Wallace heeft daar fantastisch werk gedaan. Hij had veel meer oog voor geografische verschillen dan Darwin. Terwijl Darwin op de Galapagos in eerste instantie niet zag dat de eilanden waar hij de verschillende vinken van meenam onderling enorm verschilden, zag Wallace wél direct grote verschillen tussen de fauna op Borneo, die meer Aziatisch was, en die op Sulawesi, die meer leek op de fauna uit de Pacific. De denkbeeldige lijn die Wallace op basis daarvan trok heet nu de Wallacelijn. In de twintigste eeuw hebben geologen aangetoond dat daar inderdaad een grens ligt, een breukvlak tussen twee tectonische platen dat de verschillen in flora en fauna verklaart.’

    Wallace’ grootste ontdekking kwam begin 1858 op het eiland Ternate, tijdens een hevige malaria-aanval. Plotseling kon hij het antwoord formuleren op de vraag waar hij al langer mee worstelde: wat is het mechanisme achter de veranderlijkheid van soorten? Hij schreef zijn ideeën over natuurlijke selectie als het drijvende mechanisme achter evolutie op in een brief aan Charles Darwin. O’ Hanlon: ‘Wallace en Darwin hadden elkaar vlak voor Wallace’ vertrek naar de Maleisische Archipel ontmoet en correspondeerden met elkaar. Ze hadden allebei Lyells Principles of Geology en Malthus’ On the principle of population gelezen. Zo veel baby’s die geboren worden, terwijl ook een groot deel doodgaat. Hóe die selectie plaatsvindt, dat was voor beiden de grote vraag. Wallace had ontzag voor Darwin, die toen al een bekende wetenschapper was, maar Darwin gebruikte Wallace vooral als hulpje – Wallace kwam toch uit een andere klasse. Darwin liet weinig los over zijn ideeën, dus Wallace wist niet dat Darwin ook al had bedacht dat evolutie plaatsvindt door natuurlijke selectie. Er zijn mensen die beweren dat Darwin Wallace heeft geplagieerd. Dat is niet waar, want Darwin noemt natuurlijke selectie al in 1842 in een kladversie van een essay over evolutie. Darwin had zijn theorie alleen nog niet gepubliceerd omdat hij bang was voor de reactie van collega’s en zijn streng gelovige vrouw. Na Wallace’ brief voelde hij de hete adem in zijn nek en is hij als een gek On the Origin gaan schrijven.’

    Darwins butler
    In 1858 presenteerden Wallace en Darwin samen hun theorie in een vooraanstaand wetenschappelijk tijdschrift. In 1859 werd On the Origin of Species by means of natural selection gepubliceerd. Binnen een dag was het boek uitverkocht. O’ Hanlon: ‘Darwin kreeg de meeste eer, maar binnen de wetenschappelijke gemeenschap wist iedereen wat Wallace’ rol in de publicatie was. Wallace was daarover ook helemaal niet verbolgen, maar juist vereerd. Hij was zo genereus, Darwin was zijn held. Je moet ook niet vergeten dat het veel mogelijkheden voor Wallace heeft gecreeërd! Zonder Wallace had Darwin misschien nog wel veel langer gewacht met On the Origin, of zelfs nooit gepubliceerd, maar zonder Darwin was Wallace nooit in contact gekomen met de intellectuele kringen waar Darwin zich in bevond en was hij waarschijnlijk een onopgemerkt natuuronderzoeker gebleven.’

    Onopgemerkt bleef Wallace uiteindelijk allerminst. In 1869 verschenen zijn reisverhalen onder de titel The Malayan Archipelago en dat werd een bestseller. O’ Hanlon: ‘The Malayan Archipelago is het beste reisboek dat ik ooit heb gelezen. Wallace was een geweldige schrijver! Zijn afkomst dwong hem om een ander soort reisboek te schrijven dan tot dan toe gedaan werd. Darwins Voyage of the Beagle is bloedeloos. Alle personages komen uit zijn eigen klasse en het was not done om daarover te praten. Darwins butler, die altijd bij hem was, verschijnt bijvoorbeeld nooit in zijn boeken. Wallace geeft juist zijn omgeving een grote rol in zijn boeken. Hij schrijft gedetailleerd over zijn helpers en over de mensen die hij tijdens zijn reizen tegenkomt. Dat maakt zijn boek enorm levendig en daar hielden mensen van.’

    Redmond O’Hanlon bezocht voor Beagle de plekken in Indonesië waar Wallace zijn observaties deed. O’ Hanlon: ‘This crazy project. Nooit gedacht dat ik nog eens op het eiland Ternate zou komen. Ik heb zijn huis gezien, een oude bungalow in wat nu de Alfred Russel Wallace straat heet. We mochten binnen een kijkje nemen en er was één ding dat me enorm raakte: Wallace’ huis was het enige met een waterpomp. En die pomp, daar heeft hij het veel over in zijn reisverslagen, hij waste er zijn verzamelde vogelhuidjes en insecten. Die pomp was hem lief. Het was geweldig om die in het echt te zien!’

    Seksuele selectie
    Het hoogtepunt voor O’Hanlon was een bezoek aan het eiland Batjan. ‘Ik wilde zo graag de Wallace Standard Wing zien, een nieuw soort paradijsvogel die Wallace in 1858 daar heeft ontdekt. Die vogel is ongelooflijk zeldzaam. Heel vroeg in de morgen lagen we in de heuvels te wachten met onze verrekijkers en plotseling waren ze er! De mannetjes als eerste, met hun grote vleugels wijdgespreid om met hun witte veren te pronken. Volgens mijn vogelboek maken ze een soort blaffend geluid, maar wat bleek: ze blaffen niet maar kraaien. Krrrrrr!! Toen kwamen de vrouwtjes kijken en de mannetjes gingen nog sneller fladderen. Eentje spreidde zijn vleugels op zo’n manier dat het leek alsof hij zei: “Ik kan je zo’n grote knuffel geven, kom bij mij.” Twintig minuten duurde het, toen was het voorbij. Het was zo onwerkelijk, zo ongelooflijk prachtig! Ik snap niet dat Wallace niet in het mechanisme van seksuele selectie geloofde.’

    Het idee van seksuele selectie als een van de mechanismen van natuurlijke selectie was het grote twistpunt tussen Darwin en Wallace. Wallace geloofde niet dat selectie, behalve door aanpassing van de sterksten, ook plaatsvindt op basis van de seksuele voorkeur van vrouwtjes voor kleur, paringsdans of zang, omdat dit impliceerde dat dieren een wil hadden.

    O’ Hanlon: ‘Maar waarom heeft zo’n mannelijke paradijsvogel anders zo’n gigantische staart? Het maakt hem langzamer, hij valt op. In alle opzichten is het in zijn nadeel, behalve om indruk te maken op de vrouwtjes.’

    Het begint inmiddels te schemeren. Vanaf het achterdek van de clipper kijken we uit over de kade van Papeete, de hoofdstad van Tahiti, waar een stuk of tien jongens op brommertjes de blits proberen te maken. Ze balanceren op één wiel en laten hun motoren zo hard mogelijk ronken. Op een bankje kijken drie giechelende meisjes toe.

    O’Hanlon: ‘Kijk nou, dit is toch een prachtig voorbeeld van seksuele selectie. De meisjes kiezen wie het hardste rijdt en de gevaarlijkste kunsten uithaalt. Ik denk dat Wallace zich verzette tegen het idee van seksuele selectie, omdat hij net was afgewezen door een meisje. Een week voor de bruiloft maakte ze het uit. Dan is zo’n theorie over seksuele selectie misschien te pijnlijk.’

    Tjitske Mussche

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79158945
    Wel een aardige aflevering gisteren inderdaad. Die BBC man met z'n zogenaamde research hadden ze alleen wel achterwege mogen laten.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_79212453
    16-03-2010

    'Brein van mens is gekrompen'

    AMSTERDAM - De hersenen van de mens zijn in de afgelopen tienduizenden jaren kleiner geworden. Dat hebben Franse wetenschappers aangetoond met een replica van het brein van een cro-magnonmens.
    Onderzoekers van het Muséum National d’Histoire Naturel in Parijs vervaardigden de replica van het brein met een beroemd skelet van een cro-magnonmens dat al in 1868 werd ontdekt in de Dordogne.

    Met een computerscan slaagden ze er in om de afdruk in kaart te brengen die hersenen van de oermens achter hebben gelaten in de schedel. Op basis van die afdruk maakten de onderzoekers een 3D-afbeelding op de computer, waarmee uiteindelijk de replica van het brein werd geproduceerd.

    Gekrompen

    Metingen van de hersenreplica ondersteunen volgens de onderzoekers de theorie dat het menselijk brein in de afgelopen millenia is gekrompen. Dat meldt de Britse krant The Times. Het brein van de cro-magnonmens was ongeveer 15 tot 20 procent groter dan de hersenen van de moderne mens.

    “Deze replica is een van de mooiste die ooit is vervaardigd en hij bevestigt dat het menselijk brein iets kleiner is geworden in de loop van enkele tienduizenden jaren”, verklaart hoofdonderzoeker Antoine Balzeau.


    Energiebesparing

    De krimpende trend is opvallend, omdat het menselijk brein in eerste instantie juist steeds groter werd in de loop van de evolutie. De wetenschappers kunnen nog niet met zekerheid zeggen waarom het menselijk brein kleiner is geworden.

    Mogelijk zijn onze hersenen gekrompen om energie te besparen. Volgens een andere theorie hadden cro-magnonmensen grotere hoofden nodig om grote brokken voedsel te kauwen, waardoor de hersenen ook meer plaats konden innemen.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79283369
    17-03-2010

    Hoofdtooi dwergalken geëvolueerd als detectiezintuig

    AMSTERDAM - De hoofdveren van dwergalken functioneren niet alleen als aantrekkingskracht voor het andere geslacht. De vogel gebruikt de veren op zijn kop ook om objecten in het donker te vermijden. Dat blijkt uit onderzoek van Ian Jones, van de University of Britisch Columbia.
    Het aantrekken van het andere geslacht is niet de enige reden waarom sommige zeevogels een grotere hoofdversiering hebben.

    Het vermijden van objecten in het donker is ook belangrijk, tenminste voor de dwergalken, die beroemd zijn om hun decoratieve hoofdveren.

    Selectie

    Charles Darwin stelde dat de decoratieve veren voor seksuele selectie gebruikt worden, en latere experimenten bevestigden dit.

    In feite zijn de veren eerst ontwikkeld voor gevoelszintuigen en de seksuele selectie ontstond later, zegt Ian Jones van de Memorial University of British Columbia in Vancouver, die samen onderzoek deed met Sampath Seneviratne.


    Doolhof

    De dwergalken nestelen zich in holtes van rotsachtige eilanden in de afgelegen noordelijke Stille Oceaan. Jones heeft een paar wild gevangen dwergalken in een donker doolhof gezet om te kijken of de veren de vogels echt helpen in te nestelen zonder hun hoofd te stoten. De hoofdveren werden hierbij afgeplakt.

    Uit infraroodopnames is gebleken dat de geoorde dwergalk zijn hoofd bijna drie keer zo vaak stoot als de veren vastgeplakt zitten. De dwergalk stootte eveneens zijn kop vaker als de tooi afgeplakt is. Maar het toevoegen van een kunstmatige kuif aan de van nature ‘kale’ dwergalk, helpt niet om het stoten tijdens het innestelen te voorkomen.

    Sereviratne zegt bovendien: “Vogels met langere golfkammen hadden meer moeite met het navigeren in de doolhof als de toppen afgeplakt waren.”


    Detectie

    De evolutionaire oorsprong van de functie van het hoofdtooi ondersteunt het idee dat het aftasten de primaire functie is, zegt Seniviratne.

    Hij voegt eraan toe dat de toppen van de dwergalken geëvolueerd zijn vanwege het gebrek aan normale veren en gehecht zijn aan druk-gevoelige cellen zodat ze contact kunnen waarnemen. Bij veel vogels zijn die veren verborgen in de vleugelveren, maar bij de dwergalken steken ze trots uit zodat ze obstakels kunnen detecteren.

    © NU.nl

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79353807
    Ik kreeg net nog weer een mailtje van de NAP met allerlei gratis PDFs. Daar zat er ook eentje bij over de invloed van het klimaat op de menselijke evolutie.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_79502879
    quote:
    Waarom monogamie nog zo slecht niet is

    De mens stamt af van polygame voorouders. Maar wij zijn geleidelijk overgestapt naar een ander systeem, te beginnen met de invoer van actief vaderschap: de mens is een van de weinige zoogdieren waarbij de vader een rol speelt in het grootbrengen van de jongen.

    Wij komen ook uit een systeem waarin de paarband niet stabiel was, maar om de gemiddeld vier tot vijf jaar kon wisselen – als het kind dat uit de relatie geboren was, kleuter was geworden, en groot genoeg om zonder permanente aandacht in een groep te kunnen functioneren.

    Dat systeem is onder culturele dwang opgegeven voor een monogaam bestaan, geconcretiseerd in het huwelijk. Het verhoogt de kans dat een man bij een vrouw blijft tot de kinderen groot genoeg zijn om zich uit de slag te trekken, en dat de man zich inspant voor zijn eigen kinderen en niet die van iemand anders.

    Het vakblad Journal of Evolution Biology heeft een model gepresenteerd dat uitlegt waarom het in bepaalde omstandigheden voordelig kan zijn om een monogame relatie te hebben.

    Charles Darwin

    Alles blijkt terug te voeren tot de fameuze omgevingsomstandigheden die ook in Charles Darwins evolutietheorie zo’n cruciale rol spelen. Vooral in omstandigheden waarin land schaars is, en moeilijk vruchtbaar te maken, zou monogamie een voordeel zijn omdat het dan de overlevingskansen van de kinderen bevordert.

    Zo’n 10.000 jaar geleden maakte onze soort een moeilijke overgang van een zwervend bestaan van jagers-verzamelaars naar een sedentair bestaan van landbouwers. In het begin moet dat niet gemakkelijk geweest zijn, en waarschijnlijk zelfs minder gunstig voor de overleving van de kinderen dan de oude levensstijl. De landbouw zelf ontstond waarschijnlijk onder druk van de groeiende mensenbevolking, waardoor gewoon leven van wat de natuur opbracht steeds moeilijker werd.

    Andere onderzoekers hebben er al op gewezen dat monogamie voor meer sociale rust zorgt dan polygamie, omdat in het laatste systeem te veel mannen vrouwloos achterblijven. En gefrustreerde mannen kunnen hinderlijk zijn voor hun sociale omgeving.

    Dirk Draulans
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194706333968.htm
    pi_79554483
    Hmmm, een verrassing toen ze het mt-dna van een menselijk vingerkootje onderzochten gevonden in de Denisova grot in het Altai gebergte in zuid Siberie.

    Het dna is niet het dna van de Moderne Homo Sapiens en ook niet het dna van de Neanderthaler, maar van een hominide die een gezamelijke voorouder met beiden had ongeveer 1 miljoen jaar geleden.

    De Homo Erectus verliet Afrika ongeveer 2 miljoen jaar geleden en de Neanderthaler 500 duizend jaar geleden, Het lijkt dus te gaan over een onbekende lijn in de menselijke geschiedenis.

    Het wetenschappelijke publicatie (abstract) in Nature
    J. Krause et Al, The complete mitochondrial DNA genome of an unknown hominin from southern Siberia

    John Hawks erover: Hobbit version 2.0: the undiscovered hominin
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_79558694
    24-03-2010

    Nieuwe mensensoort ontdekt in Rusland



    Een nieuwe mensensoort is ontdekt in Rusland, dankzij dna-tests op een vingerbeentje dat was opgegraven in Siberië. De persoon, die naar schatting 30.000 jaar geleden heeft geleefd, behoorde niet tot de soort Homo sapiens, de enige mensensoort vandaag, maar was ook geen Neanderthaler, een mensensoort die 35.000 jaar geleden uitstierf.

    Het Max Planck Instituut voor Evolutionaire Antropologie in Leipzig deed de ontdekking, waarover wordt bericht in het wetenschappelijk blad Nature. De vondst suggereert dat er nog een andere emigratie was van hominide voorouders uit Afrika, waar alle Homo soorten hun voorouderlijke roots liggen. Tot nog toe was gedacht dat enkel de Homo sapiens, Neanderthalers en Homo erectus is staat was tot deze verre verhuis.

    Het beentje, dat in 2008 werd gevonden in een grot in het Altajgebergte in het zuiden van Siberië, bevatte nog voldoende mitochondriaal dna om geanalyseerd te worden door het team aangevoerd door Johannes Krause en Svante Paabo. (dpa/gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79563122
    quote:
    Op donderdag 25 maart 2010 09:11 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    24-03-2010

    Nieuwe mensensoort ontdekt in Rusland

    [ afbeelding ]

    Een nieuwe mensensoort is ontdekt in Rusland, dankzij dna-tests op een vingerbeentje dat was opgegraven in Siberië. De persoon, die naar schatting 30.000 jaar geleden heeft geleefd, behoorde niet tot de soort Homo sapiens, de enige mensensoort vandaag, maar was ook geen Neanderthaler, een mensensoort die 35.000 jaar geleden uitstierf.

    Het Max Planck Instituut voor Evolutionaire Antropologie in Leipzig deed de ontdekking, waarover wordt bericht in het wetenschappelijk blad Nature. De vondst suggereert dat er nog een andere emigratie was van hominide voorouders uit Afrika, waar alle Homo soorten hun voorouderlijke roots liggen. Tot nog toe was gedacht dat enkel de Homo sapiens, Neanderthalers en Homo erectus is staat was tot deze verre verhuis.

    Het beentje, dat in 2008 werd gevonden in een grot in het Altajgebergte in het zuiden van Siberië, bevatte nog voldoende mitochondriaal dna om geanalyseerd te worden door het team aangevoerd door Johannes Krause en Svante Paabo. (dpa/gb)

    (HLN)
    Tja ik had er in mijn bijdrage ervoor ook al over bericht.
    Maar is het juist om het nu al "een nieuwe mensensoort" te noemen? Of is dat weer journalistiek aan de haal gaan met de publicatie in Nature ?

    Wat die vraag betreft raad ik toch het (in mijn vorige post genoemde) artikel van John Hawks aan om te
    lezen. Die plaatst het wat meer in perspectief.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_79598962
    quote:
    Op donderdag 25 maart 2010 11:18 schreef barthol het volgende:

    [..]

    Tja ik had er in mijn bijdrage ervoor ook al over bericht.
    Maar is het juist om het nu al "een nieuwe mensensoort" te noemen? Of is dat weer journalistiek aan de haal gaan met de publicatie in Nature ?

    Wat die vraag betreft raad ik toch het (in mijn vorige post genoemde) artikel van John Hawks aan om te
    lezen. Die plaatst het wat meer in perspectief.
    Alan Boyle had er ook nog wel een aardig stuk over.
    quote:
    DNA reveals prehistoric surprise

    unknown group of human ancestors mixed it up with Neanderthals and modern humans 40,000 years ago. Was it a completely different species? Too early to say, but it might depend on what your definition of "species" is.

    The finding, published in this week's issue of the journal Nature, emerged from a check of DNA samples from Denisova Cave in southern Siberia's Altai Mountains. Anthropologists know that the cave was occupied by human ancestors off and on for at least 125,000 years, based on the artifacts and bits of bone found there.

    The pinky bone was found in 2008, within a layer of material that has been dated to between 30,000 and 48,000 years ago. That's the precise time frame when both modern humans and Neanderthals inhabited the Altai Mountains. So when Johannes Krause of Germany's Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology and his colleagues analyzed the mitochondrial DNA from the pinky bone, they expected the genetic code to match up with one species or the other.

    Krause was surprised to discover that it didn't match either species. A colleague of his at the institute, Svante Pääbo, was even more surprised when Krause told him about it.

    "At first I really didn't believe him," Pääbo, one of the world's top experts on ancient DNA analysis, told reporters during a teleconference. "I thought he was pulling my leg."

    Riddles within riddles
    The DNA posed an intriguing riddle: Mitochondrial DNA comes from the cellular energy factories outside the nucleus, and is passed down from a mother to her children. It can't provide the detailed genetic signature you can get from nuclear DNA. But it can serve as a "molecular clock" for evolutionary change, because it appears to mutate at a steady rate over time. Scientists can compare two different strings of mitochondrial coding to estimate when the two different organisms diverged on the evolutionary family tree.

    The researchers ran the numbers for the pinky-bone sample, which they presume came from a young female nicknamed "X-Woman." They concluded that X-Woman's ancestors diverged from modern humans and Neanderthals about 1 million years ago. And that conclusion raised another riddle.

    Based on previous research, anthropologists have thought that there were three great migrations of human ancestors out of Africa: The first came 1.9 million years ago, when Homo erectus headed toward Asia. The second came 300,000 to 500,000 years ago, when the ancestors of the Neanderthals trekked toward Europe and western Asia. The third occurred just 50,000 to 70,000 years ago, when anatomically modern humans headed out of Africa.

    The fact that X-Woman's mitochondrial DNA was distinct from that of Neanderthals or modern humans would suggest that a third group of now-extinct human ancestors was still living in Siberia 40,000 years ago. Were they an offshoot from a completely different wave of migrants who left Africa after Homo erectus but before the ancestors of the Neanderthals? A different species entirely? The researchers are withholding judgment until they can sequence X-Woman's nuclear DNA. Pääbo said the results could be available "rather soon" but declined to give a precise timetable.

    The species question is complicated because the various groups of human ancestors, known as hominins, might have interbred. That may go against one of the standard definitions of a species, as a group that can breed only amongst themselves. But evolutionary biologists are finding that nature doesn't necessarily obey our standard definitions. Neanderthals, for example, may have interbred with humans at some point. The same situation may apply to X-Woman.

    "If it's just a modern human [that has] funny mitochondrial DNA, then you wouldn't call it a new species," Krause observed. Pääbo said he was "a bit skeptical about the fact that we can always have a clear species definition."

    Migrants meeting migrants
    Although they're cautious about the species question, Pääbo and Krause are confident that X-Woman represents a distinct group of migrants out of Africa. The "Hobbit" fossils found in Indonesia, which have been designated Homo floresiensis, apparently represent another. This is leading researchers to wonder whether human ancestors used the out-of-Africa route over and over again.

    "Maybe it's an oversimplification to think about particular migrations out of Africa - saying there was one 2 million years ago, one half a million years ago, one 50,000 years ago. There might have been more or less continuous gene flow or migration that now and again is more frequent, less frequent," Pääbo said. "The picture that's going to emerge in the next years might be a more complex one."

    In a commentary also published by Nature, the University of Manchester's Terence Brown said the mere fact that the research team was able to analyze 40,000-year-old DNA from X-Woman's pinky bone was an amazing achievement.

    "The demonstration that a bone fragment can provide evidence for an unknown hominin will surely prompt more studies of this kind," he wrote, "and, possibly, increase the crowd of ancestors that early modern humans met when they traveled into Eurasia."

    There may be more X-Women and X-Men out there, just waiting to be discovered. "After this amazing shock to find this, I would not be the one to say that one will not find new surprising things," Pääbo said.

    Update for 2:45 p.m. ET March 25: There's quite a bit of buzz about all this among anthropologists - mostly on the question of whether or not X-Woman represents a new hominin species. ("Hominin" is currently the "in" term for humans and their extinct ancestors, and some would even classify chimps and bonobos as hominins as well. X-Woman is the nickname for the individual behind the pinky bone found in Siberia, even though the researchers don't yet know ... or at least haven't said ... whether that individual was female or male.)

    A successful analysis of X-Woman's nuclear DNA would show how genetically distinct that creature was from modern humans and Neanderthals. If the genome is significantly different, that would strengthen the case for using a new species label. But the species identification would be something completely different from the usual routine, since it would be based on genetics alone.

    Eventually, you'd want to link up the genetic identification with a morphological identification - that is, a set of bones that have a characteristic look to them. This would mean finding enough bones to identify, and then getting a DNA sequence that's sufficiently similar to X-Woman's. Only then could anyone say with confidence whether X-Woman belonged to some sort of Homo erectus offshoot, or a different species that we already know about (Heidelbergensis? Antecessor?), or a species that was previously unknown.

    Anthropologists might eventually have to come up with a new way of identifying extinct hominin genomes, with a nomenclature that doesn't necessarily go by species names. For example, you could have Type 1 (Homo sapiens), Types 2 through 4 (Homo neanderthalensis), Type 5 (Homo floresiensis), Type 6 (X-Woman) and so on. In any case, it could take a long time to mesh the old, bone-based classification system with new genetic technologies.
    Cosmiclog
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_79636590
    quote:
    Mannen zijn kwetsbaarder

    Uit een onderzoek van wetenschappers van de Britse University of Cambridge blijkt dat mannen meer en ernstiger ziek worden en dat ook langer blijven dan vrouwen.

    De zogenaamde ‘mannengriep’ is dan toch geen mythe. Een simpele verkoudheid kan bij een man direct ontaarden in griep. En hoofdpijn wordt voor hem al snel migraine. Het lijkt allemaal gespeeld maar de studie, die in het vaktijdschrift Proceedings of the Royal Society B verscheen, bewijst het tegendeel.

    Volgens de wetenschappers is de zwakke mannelijke immuniteit te wijten aan de evolutie. Door hun avontuurlijke leven werden de voorvaderen van de huidige man vaker blootgesteld aan ziektes. Paradoxaal genoeg verminderde daardoor ook hun immuniteit omdat het geen tijd had om zich verder te ontwikkelen.

    Dit komt omdat mannen meer energie investeren in andere lichaamsprocessen zoals hun reproductiekwaliteiten, zelfs wanneer ze ziek zijn.

    “Mannen leven traditioneel volgens het motto ‘leef snel en sterf jong’”, zo beweren de onderzoekers. “Die filosofie heeft ervoor gezorgd dat mannen doorheen de evolutie een minder sterk evolutiesysteem hebben kunnen opbouwen dan vrouwen.”

    De onderzoekers kwamen tot deze conclusie door een wiskundig model toe te passen op de verschillende factoren die mannen en vrouwen onderscheiden.
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194707989205.htm
    pi_79894921
    01-04-2010

    Blinde slang veroverde de wereld

    Evolutie van blinde slangen brengt vorming van continenten in kaart

    De evolutie van verschillende blinde slangensoorten loopt haast synchroon met het opbreken van prehistorische landmassa’s tot kleinere continenten. Maar sommige soorten splitsten zich pas later af. Hoe kwamen zij van Afrika in Zuid-Amerika?

    Twee jaar geleden boekte professor Blair Hedges van Penn State University een reis naar Barbados. Hij kwam niet, zoals de vele toeristen, voor de mooie stranden. Hedges ging naar een klein stukje nog overgebleven bos op het Caribische eiland, dat nog niet was ingenomen door hotels en winkelcentra. Daar ontdekte hij de kleinste slangensoort ter wereld, krioelend in de bosgrond.

    De familie van dit oeroude slangetje, zo dun als een spaghettisliert en nog geen tien centimeter lang, blijkt nu een bijzonder evolutionair verhaal te vertellen dat vrij direct de vorming van de continenten volgt.

    Wormachtige slang
    Hedges noemde ‘zijn’ slang Leptotyphlops carlae, naar zijn vrouw Carla die hem hielp om exemplaren te verzamelen. Het was een van meer dan 65 nieuwe amfibie- en reptielensoorten die hij in het Caribische gebied ontdekte en beschreef. De kleine donkerglimmende slang behoort tot de wormslangen. De grootste familie daarbinnen is die van de blindslangen, zo genoemd vanwege zijn slechte zicht. Hedges doet al 25 jaar onderzoek naar blindslangen, waarvan 260 soorten bestaan.

    Heel spectaculair zien ze er niet uit. Redelijk wat mensen verwarren de slangetjes, die zelden langer worden dan dertig centimeter, zelfs met huis-tuin-en-keuken-wormen. Dat blindslangen ondergronds leven en tunnels graven, helpt natuurlijk niet mee.

    Gondwana
    Aan de hand van vijf genen van in totaal 96 verschillende blinde slangensoorten bouwde Hedges, samen met Nicolas Vidal van het Muséum National d’Histoire Naturelle in Parijs en een internationaal team van onderzoekers, een DNA-stamboom. Deze stamboom brengt de genetische diversificatie onder de blinde slangen in kaart. Via het patroon van veranderingen in het DNA wilden de onderzoekers achterhalen wanneer en hoe de blinde slang zich over de wereld heeft verspreid. Over de resultaten daarvan doen ze deze week verslag in Biology Letters.

    Blindslangen komen op alle continenten voor, met uitzondering van Antarctica, en zijn vooral veel te vinden op de zuidelijke continenten en op tropische eilanden. Uit het genetisch onderzoek blijkt dat de blindslang is ontstaan op het prehistorische supercontinent Gondwana. Ongeveer 155 miljoen jaar geleden splitste het oostelijke deel van Gondwana zich af van het westelijke deel. Het oostelijke deel, waar de blindslangen leefden, omvatte de huidige landmassa’s van Antarctica, India, Madagaskar en Australië.

    Slangenmysterie
    Terwijl deze landmassa zich verder opsplitste, met eerst de vorming van Indigaskar (een samentrekking van India en Madagaskar) en later Madagaskar, ontstonden verschillende soorten blindslangen. De onderzoekers stellen dat een unieke blinde slangensoort die nu op Madagaskar leeft, zich relatief snel ontwikkelde na het opbreken van Indigaskar ongeveer 94 miljoen jaar geleden. De soort ontstond ontwikkelde zich door de unieke omstandigheden op het geïsoleerde eiland.

    Mysterieus is dat er volgens de onderzoekers ongeveer tussen de 63 en 59 miljoen jaar geleden op meer ver uit elkaar gelegen plekken opvallend veel nieuwe blindslangensoorten zijn ontstaan. Een goed voorbeeld is de soorten die nu leven in Afrika en Zuid-Amerika, terwijl die twee continenten al honderd miljoen jaar geleden van elkaar werden gescheiden.

    Oversteek
    De onderzoekers stellen dat de blindslangen zich ook lange tijd na het opbreken van de prehistorische supercontinenten over de wereld wisten te verplaatsen. Ze vermoeden dat de bewuste slangensoorten aanvankelijk alleen op Afrika leefden en pas enkele tientallen miljoenen jaren later de oversteek naar Zuid-Amerika maakten.

    Oversteek? Ja, de blindslangetjes zouden op drijfhout of andere vegetatie de oceaan zijn overgevaren. Een controversiële stelling, want wetenschappers erkennen van slechts een handjevol gewervelde dieren dat ze in westelijke richting de oceaan zijn overgestoken.

    Sappige insecten
    De onderzoekers geven toe dat het onwaarschijnlijk klinkt voor een dier dat hoofdzakelijk leeft in de grond, maar de zeespiegel was tussen de 63 en 59 miljoen jaar geleden wel vrij laag. Dat betekent een gemakkelijkere oversteek, die volgens de onderzoekers een maand of zes zou hebben geduurd. En dat was voor de blindslangen wel uit te houden, omdat ze maar vrij weinig eten nodig hebben. Op een stuk drijvende vegetatie kunnen bovendien heel goed nog wel een paar sappige insecten hebben gezeten.

    Paul Schilperoord

    Nicolas Vidal e.a., ‘Blindsnake evolutionary tree reveals long history on Gondwana’, Biology Letters, 31 maart 2010.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79894964
    01-04-2010

    Tien jaar menselijk genoom

    Wat heeft het ontrafelen van de menselijke DNA-code ons opgeleverd?

    Toen tien jaar geleden de genetische code van de mens werd opgehelderd, droomde de wetenschap over alle fantastische mogelijkheden die dit bood. Zoals persoonlijke, op maat gemaakte medicijnen, afgestemd op iemands DNA. Zover is het nog niet, maar dat betekent nog niet dat de dromen van toen illusies waren.

    “Deze grootse kennis brengt de mens de mogelijkheid tot een geweldige nieuwe vorm van genezen. Genoomwetenschap zal een enorme impact hebben op onze levens – en nog meer op dat van onze kinderen. Het zal een revolutie teweeg brengen in de diagnostiek en preventie, en de behandeling van de meeste, zo niet alle menselijke ziekten mogelijk maken.” Met deze bombastische woorden kondigde president Bill Clinton in 2000 aan dat een van de grootste wetenschappelijke projecten ooit succes had geboekt: de volledige genetische code van de mens was ontrafeld.

    Naast Bill Clinton stonden Francis Collins en Craig Venter. Collins gaf leiding aan het Human Genome Project, dat sinds 1990 bezig was geweest om dat eerste volledige genoom van een mens te ontcijferen. Aan het honderden miljoenen dollars kostende project werkten wereldwijd duizenden wetenschappers mee. Zijn concurrent Venter was een tikje excentrieke geneticus die, met succes, zijn eigen genoomproject was gestart. Het blad Nature grijpt deze week het tienjarig jubileum aan voor een terugblik. Wat heeft genoomonderzoek ons, sinds die mijlpaal uit 2000, eigenlijk opgeleverd? En wat zal het ons nog brengen?

    “Genoomonderzoek voldoet aan de eerste wet van de technologie: we overschatten steeds weer welke effecten nieuwe technologieën op korte termijn zullen hebben, en onderschatten de impact op lange termijn ”, schrijft Collins in het tijdschrift. Tien jaar geleden voorspelde hij, net als Clinton, dat het ontrafelen van de menselijk genoom een revolutie in de geneeskunde teweeg zou brengen. Maar hij is ook de eerste om te erkennen dat nog niet veel mensen hier nu al iets van merken.

    Ingewikkelder
    Tien jaar geleden bestond de hoop dat wetenschappers, nu de volledige genetische code van de mens bekend was, zouden ontdekken welke genen verantwoordelijk zijn voor welke ziektes. Voor sommige ziektes is dit gelukt; maar lang niet voor alle. De relatie tussen genen en ziektes blijkt namelijk een stuk ingewikkelder te liggen dan de wetenschap toen dacht. Vaak is het niet één gen dat een ziekte zoals kanker, astma of diabetes veroorzaakt, maar spelen meerdere genen een rol. En dragen ze allemaal maar een klein beetje bij aan de verhoogde – of verlaagde – kans om de ziekte te krijgen.

    Toch blijft Collins geloven in de zogenoemde ‘personalized medicine’. Hij meent dat, nu het steeds goedkoper wordt om de volledige DNA-code van individuen te ontcijferen, over een aantal jaar iedereen een kopie van zijn of haar genetische code in z’n medisch dossier zal hebben. Waardoor artsen preventieve maatregelen kunnen nemen als iemand grote kans heeft een bepaalde ziekte te krijgen. Of medicijnen op maat kunnen maken, toegespitst op iemands unieke DNA-code.

    Meerdere kopieën
    Craig Venter gaat in zijn opiniestuk in Nature nog een stapje verder. Ook hij roemt het feit dat in de afgelopen tien jaar de kosten voor het analyseren van DNA flink zijn gedaald, en tegelijk de snelheid van de analyse flink verhoogd. Maar hij meent dat straks van ieder individu niet één kopie van diens genoom in een medisch dossier zal belanden, maar meerdere. Namelijk uit de cellen van verschillende weefsels. En dat als iemand bijvoorbeeld een tumor krijgt, ook hiervan het volledige DNA zal worden uitgeplozen. Zodat dit kan worden vergeleken met de versies uit gezonde weefsels, en er gericht medicijnen kunnen worden gegeven tegen de ‘fout’ in het DNA dat de tumor veroorzaakt.

    Binnen Nederland is Gert-Jan van Ommen een van de belangrijkste genoomwetenschappers. Hij was voorzitter van zowel de Europese als Nederlandse onderzoeksorganisatie op het gebied van menselijk genetisch onderzoek en ten tijde van de aankondiging tien jaar geleden voorzitter van HUGO, de wereldwijde organisatie van genoomonderzoekers. Tegenwoordig geeft hij onder meer leiding aan de afdeling Humane Genetica van het Leids Universitair Medisch Centrum. Volgens Van Ommen is het de afgelopen tien jaar niet zozeer de geneeskunde, maar een heel ander vakgebied waar belangrijke ontdekkingen zijn gedaan dankzij de ontwikkelingen in het genetisch onderzoek: de biologie.

    Evolutie
    “Dankzij genoomonderzoek is er een enorme hoeveelheid voorheen onbekende biologische informatie in beeld gekomen”, zegt Van Ommen. “Het is bijvoorbeeld voor veel soorten organismen duidelijk geworden hoe ze zich evolutionair tot elkaar verhouden. Het is ook heel mooi dat dit soort onderzoek uitgerekend op het hoogtepunt van de beruchte intelligent design discussie kwam.

    Genoomonderzoek heeft onweerlegbaar aangetoond hoe soorten uit elkaar zijn ontstaan. Dat lijkt overigens niet altijd even ‘intelligent’ gegaan te zijn, maar meer te berusten op het toeval.”
    Wat betreft verwachtingen van tien jaar geleden die (nog) niet zijn waargemaakt, noemt ook Van Ommen de op maat gemaakte, persoonlijke geneeskunde. Maar net als Collins en Venter verwacht hij dat dit komende jaren nog een vlucht zal nemen. Als voorbeeld van toekomstige geneeskunde op maat noemt hij het onderzoek dat zijn vakgroep doet naar de spierziekte Duchenne. Van Ommen: “In ons onderzoek plakken we als het ware een stukje van het gen waardoor Duchenne ontstaat af. Waardoor het gen weer normaal gaat werken. Het is hierbij wel nodig om van elke individuele patiënt de precieze DNA-code van het gen te weten. Zodat we precies weten welk stukje van het gen we moeten afplakken.”

    Van Ommen voorspelt verder dat in de komende jaren het onderscheid tussen zeldzame ziekten, zoals Duchenne, taaislijmziekte of de ziekte van Pompe, en meer wijdverspreide volksziekten zal vervagen. Hij meent namelijk dat we in de toekomst voor ziektes zoals diabetes, astma en reuma waarschijnlijk toch afwijkende genvarianten zullen vinden die in behoorlijke mate bepalen of iemand die ziekte krijgt. Maar dat het om allerlei verschillende afwijkingen zal gaan, die stuk voor stuk erg zeldzaam zijn. Onderzoek naar het ingrijpen op genvarianten die zeldzame ziektes veroorzaken, is daarom volgens Van Ommen belangrijk voor het ontwikkelen van modellen die in de toekomst ook kunnen worden gebruikt voor de aanpak van volksziekten. Zodat er straks, ook voor deze ziekten, voor iedereen medicijnen op maat kunnen komen.

    Nadine Böke

    Francis Collins, Has the revolution arrived?, in: Nature, 31 maart 2010.
    Craig Venter, Multiple personal genomes await, in: Nature, 31 maart 2010.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_79993462
    05-04-2010

    Skelet van onbekende aapmens gevonden

    AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in Zuid-Afrika een bijna compleet skelet gevonden van een primaat die mogelijk de ontbrekende evolutionaire schakel vormt tussen apen en mensen.
    Onderzoekers van de Universiteit van Witwatersrand ontdekten het fossiel in de kalksteengrotten van Sterkfontein. Het skelet behoorde waarschijnlijk toe aan een kind dat ongeveer 2 miljoen jaar geleden leefde. In de grotten werden ook enkele botten van volwassen individuen aangetroffen.

    De fossielen zijn allemaal afkomstig van een tot nu toe nog onbekende soort aapmens. Volgens de wetenschappers kunnen de botten meer informatie opleveren over de periode waarin de verre voorouders van de mens rechtop begonnen te lopen en gereedschap gingen gebruiken.

    Zeldzaamheid

    Hoofdonderzoeker Lee Berger wil eerst verder onderzoek verrichten op de fossielen. De botten worden daarom voorlopig nog niet aan de buitenwereld getoond.

    De Zuid-Afrikaanse paleoantropoloog Phillip Tobias is één van de weinige wetenschappers die het skelet al wel heeft gezien. “Het is een zeldzaamheid om een skelet te vinden, in plaats van alleen een paar tanden of het bot van een arm”, verklaart hij in de Britse krant The Times.

    “Natuurlijk is het leuk als je een kaakbeen met een tand vindt, maar hier kun je ook zien hoe de kaak aan de schedel vastzit en op welke manier de ruggengraat met het bekken en de benen is verbonden.”


    Loopje en gereedschap

    Wetenschappers zijn al lange tijd op zoek naar de ontbrekende schakel tussen primitieve aapmensen en de Homo habilis, de eerste geavanceerde mensensoort.

    Mogelijk zijn de Zuid-Afrikaanse onderzoekers in staat om aan de hand van het nieuw ontdekte skelet de houding en manier van lopen van de onbekende aapmensen te reconstrueren. De botten van de handen zouden kunnen uitwijzen of de primaten al gereedschap gebruikten.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_80031881
    06-04-2010

    Overal evolutie

    Darwin's denken: een alles doordringend zuur

    De evolutionaire denken blijft zich maar verspreiden. Het dringt door in alle wetenschappen en zelfs in het denken van filosofen. Blijft er nog wel verschil over tussen mens en machine?

    Stel dat je een zuur hebt dat overal doorheen bijt. Waar moet je dat in bewaren? Waar je het ook in bewaart, het bijt er toch weer doorheen. Volgens de Amerikaanse filosoof Daniel Dennett, ook deze week weer te gast op de clipper Stad Amsterdam, is Darwin’s evolutietheorie zo’n universal acid. Niet te stoppen. Alles doordringend.

    Inderdaad struikel je doorlopend over de evolutietheorie. Niet alleen omdat 2009 het grote Darwinjaar was, of omdat de VPRO er zoveel aandacht aan geeft, maar vooral omdat de theorie inmiddels een belangrijke plaats heeft verworven in de meest uiteenlopende takken van wetenschap. En ver daarbuiten. Niemand kijkt nog op van een evolutionaire verklaring van zijn eigen gedrag. Zelfs het zelfbegrip van de moderne mens is doordrongen van het Darwiniaanse denken.

    Denken als Darwin
    Wat betekent het eigenlijk voor de wetenschap, dat één enkele theorie zo’n enorme invloed heeft? Als er iemand is die daar meer over kan vertellen is het wel de Nijmeegse filosoof Chris Buskes. Hij bracht de reikwijdte van Darwin’s theorie een aantal jaren geleden in kaart in zijn boek ‘Evolutionair denken’. Daarin geeft hij een panoramisch overzicht van de invloed van Darwin’s denken, met hoofdstukken over onder meer taal, psychologie, cultuur, bewustzijn en religie.

    We spreken hem in zijn werkkamer op de 16e etage van het Erasmusgebouw van de Radboud Universiteit, van waaruit een al even panoramisch uitzicht hebben op de bosrijke omgeving van Nijmegen. Hij neemt alle tijd voor het interview. Zo nu en dan laat hij een stilte vallen, de horizon afspeurend op zoek naar de juiste formulering.

    “Ja, die metafoor is natuurlijk een leuke vondst”, begint Buskes, “Darwin’s evolutietheorie is ook niet te beheersen, die vreet zich overal doorheen. We hebben bijvoorbeeld gezien hoe de biologie een steeds grotere rol is gaan spelen in disciplines als de psychologie en de sociologie.”

    Hoe lang kan die zegetocht van het Universal acid nog doorgaan? Wanneer loopt het tegen grenzen aan? Buskes: “In zekere zin zou je kunnen zeggen dat we al over die grenzen heen zijn. Denk bijvoorbeeld aan het literaire Darwinisme, dat een evolutionair perspectief probeert te bieden op literatuur. Ik denk niet dat de evolutietheorie ooit iets zinnigs kan zeggen over de betekenis of inhoud van een kunstwerk. Daarom zie ik niet zoveel, om het voorzichtig te zeggen, in dat soort benaderingen. “

    “Wat je ook ziet, is dat mensen met evolutionaire verklaringen komen zonder dat er bewijs voor bestaat. De inmiddels overleden bioloog Stephen Jay Gould heeft dat ‘just so’-stories genoemd. Je moet bovendien oppassen dat een theorie niet te veel gaat verklaren. Want een theorie die alles verklaart, verklaart eigenlijk niets meer. Dan is ze leeg geworden, informatieloos.“

    Evolutie en robots
    Een van de redenen voor de aantrekkingskracht van het evolutionaire denken is de eenvoud ervan. Volgens Dennett is het proces van evolutie door middel van natuurlijke selectie zelfs niets anders dan een algoritme – een set van simpele instructies. Een evolutionair algoritme. Het is dus geen wonder dat Dennett zeer geïnteresseerd is in computers en robots. Die werken immers ook volgens simpele regeltjes. Robots zijn voor hem niets minder dan evolutie in actie. Niet verwonderlijk dus dat de Beagles in de uitzending van 11 april met Dennett een Australisch robotlab bezoeken.

    “Dennett heeft een fascinerend idee over robots”, legt Buskes uit. “Of machines intelligent zijn, en of ze een geest hebben of niet, is voor hem vooral een pragmatische vraag. Soms is het gewoon heel handig om machines intelligentie of een geest toe te schrijven. Dat doet ook bijna iedereen. Als je tegen een schaakcomputer speelt, ben je geneigd om die menselijke eigenschappen toe te schrijven, bijvoorbeeld de wens om van jou te winnen. Het is ook heel slim om dat te doen, want daardoor kun je voorspellen wat hij gaat doen. Dus Dennett’s antwoord is: zodra je een robot opvat als intelligent, dan is hij intelligent.”

    Mens en machine
    Dat roept de vraag op of je dat ook op mensen kunt toepassen. Zijn wij intelligent omdat we onszelf zo zien? Buskes denkt even na over de suggestie. “Ja, in zekere zin wel. Wij verschillen niet zoveel van machines. Wij zijn machines gebouwd door de evolutie. En de evolutie heeft heel lang de tijd gehad om levende wezens zoals wij voort te brengen. Mensen die intelligent zijn, hun omgeving kunnen verkennen, en – nog belangrijker – die de consequenties van hun gedrag kunnen overzien. Dat laatste is erg belangrijk, ook voor de vrije wil. Want zodra je de consequenties van je eigen gedrag kunt overzien, kun je keuzes maken, kun je bepaalde dingen vermijden. Maar uiteindelijk is er niet zoveel verschil. Dennett vergelijkt onze intelligentie met die van een marsrobot. Die is ook uitgerust met een set van instructies, zodat de robot zich op Mars kan redden.”

    Weinig mensen zullen zonder slag of stoot accepteren dat mensen en machine niet van elkaar verschillen, maar Dennett heeft daar geen moeite mee. Niet voor niets is zijn boek ‘Het bewustzijn verklaard’ wel gekscherend ‘Het bewustzijn wegverklaard’ genoemd - waarbij mensen zich vaak niet realiseerden dat een van de hoofdstukken in het boek al zo heette.

    Darwin's formule
    Voor Dennett is dus, onder invloed van het evolutiedenken, het verschil tussen mens en machine verdwenen. Ook Buskes’ denken is doordrongen van het evolutionaire denken, maar dan op een heel andere manier: hij ziet wetenschap als een proces van natuurlijke selectie. “Het proces van natuurlijke selectie is in mijn ogen per definitie een groei van kennis,” legt hij uit. “Het algoritme dat Darwin heeft ontdekt – variatie, selectie en replicatie, Darwin’s formule, zeg maar – beschrijft eigenlijk hoe kennis wordt belichaamd in levende wezens. Met andere woorden: adaptatie is incarnatie van kennis. Ik vind dus dat onze gangbare definitie van kennis ontoereikend is.”

    “Kijk bijvoorbeeld naar de bouw van een vogel, daar zit een enorme hoeveelheid kennis in. Denk alleen al aan de principes van de aërodynamica. Het heeft mensen eeuwen gekost om die kennis aan de natuur te ontfutselen. Biologische evolutie heeft dingen voortgebracht die ingenieurs nog steeds niet snappen. Waarom zou je dat geen kennis mogen noemen? Daarom vind ik dat onze definitie van kennis moet worden verbreed, zodat ook adaptieve evolutie er deel van uitmaakt.”

    Het moge duidelijk zijn, de evolutietheorie is een stuk gereedschap waarmee je de wereld behoorlijk op zijn kop kunt zetten, zeker als je filosoof bent en Dennett of Buskes heet. En als zij het niet doen, dan doen anderen het wel: het overzichtswerk van Buskes, nauwelijks een paar jaar oud, lijkt alweer hiaten te vertonen.

    “Ik ben de afgelopen tijd meermaals op tekorten in mijn boek gewezen. We hadden het net over robotica, en laatst wees iemand me op psychiatrie. Het bevat ook geen hoofdstuk over economie. Het is nog veel erger dan ik had gedacht, de invloed van het Darwiniaanse denken is nog veel breder dan ik een paar jaar geleden dacht.”

    Bouwe van Straten

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_80072379
    07-04-2010

    Japanners hebben 'sushi-gen'

    LONDEN/PARIJS - Japanners hebben darmbacteriën met een speciaal gen om sushi beter te verteren. Dat stelt een team van wetenschappers in het Britse vakblad Nature.

    Om de algenbladeren in de rauwe visrolletjes beter te kunnen verwerken, hebben de darmbacteriën zich vermoedelijk aangepast aan de bacteriën uit de zee.

    Biologe Mirjam Czjzek van het Franse onderzoeksinstituut Roscoff vergeleek met haar team de darmbacteriën van dertien Japanners en achttien Noord-Amerikanen. De wetenschappers ontdekten dat alleen de Japanners en speciaal enzym hebben dat helpt bij de vertering van algen.

    De onderzoekers stellen dat die darmbacteriën in de loop van de evolutie erfelijke eigenschappen van micro-organismen uit de zee hebben overgenomen.

    © ANP

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_80102680
    Een gloednieuwe oude telg in de menselijke evolutionaire geschiedenis:
    En hij heet:
    (Google Nieuws:) "Australopithecus Sediba" en is van 2 miljoen jaar geleden.
    Ik post maar een overzicht van het nieuws voor de geïnteresseerden, i.p.v. een citaat van een enkel artikel. maar sommigen schromen niet om de term "missing link" in de mond te nemen of bewoordingen die een suggestie in die richting.geven.

    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_80102764
    dubbel
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
      donderdag 8 april 2010 @ 22:16:16 #220
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_80103336
    quote:
    Op donderdag 8 april 2010 22:04 schreef barthol het volgende:
    Een gloednieuwe oude telg in de menselijke evolutionaire geschiedenis:
    En hij heet:
    (Google Nieuws:) "Australopithecus Sediba" en is van 2 miljoen jaar geleden.
    Ik post maar een overzicht van het nieuws voor de geïnteresseerden, i.p.v. een citaat van een enkel artikel. maar sommigen schromen niet om de term "missing link" in de mond te nemen of bewoordingen die een suggestie in die richting.geven.

    [ afbeelding ]
    Het mooie van het internet is... Als je zelf iets denkt is de kans vrij groot dat iemand er al een tirade over heeft geschreven

    http://voices.washingtonp(...)pithecus_sediba.html
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_80548419
    20-04-2010

    Darwins Evolutietheorie

    De evolutietheorie van Darwin is al 150 jaar oud, maar vandaag de dag nog steeds actueel. De theorie legt uit hoe planten, dieren en zelfs de mens zijn ontstaan uit een voorouder en zich dankzij natuurlijke selectie aan hun omgeving hebben aangepast.

    Klik hier om verder te gaan

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 5 mei 2010 @ 11:15:41 #222
    61891 zakjapannertje
    rijksmonument
    pi_81043376
    quote:
    Hongergevoel versterkt de weerstand

    Bij honger hanteert een lichaam een eigen vorm van het voorzorgsprincipe.

    Wat we eten heeft een rechtstreeks effect op onze afweer. Een verrassende conclusie uit een verrassende publicatie in het wetenschappelijke topvakblad Nature.

    Als we weinig eten, circuleert er weinig insuline in het lichaam (een hormoon dat suikers afbreekt). Een insulinetekort is gekoppeld aan de activering van een transcriptiefactor die ervoor zorgt dat de genetische informatie over specifieke afweermiddelen aangezwengeld wordt. Daardoor komen er extra speciale kleine eiwitten in omloop, die een eerstelijnsverdediging vormen tegen potentieel schadelijke elementen. Ze breken de celwand van de indringers af, waarna die sterven.

    Deze productie van korte beschermende eiwitten valt nooit stil, maar ze wordt in periodes van honger naar een hoger niveau getild.

    De logica lijkt dat een hongerig lichaam verzwakt, en dus kwetsbaarder wordt voor aanvallers, waarop het reageert door alvast de verdediging op te drijven. Een soort voorzorgsprincipe op het niveau van de cellen in een lichaam dus. Het is beter alert te reageren bij een beginnende infectie dan te laat te zijn en een batterij afweermiddelen in het getouw te moeten brengen om een overrompeling te counteren.

    Het systeem dat hier in zwang is, is al heel oud, en komt voor in bijna alle groepen van dieren. Het moet dus vroeg in de evolutie ontstaan zijn, en héél efficiënt zijn, anders zou het al lang zijn afgevoerd, of toch op zijn minst niet meegenomen zijn met het complexer worden van organismen.

    Dirk Draulans
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194727205627.htm
    pi_81328717
    11-05-2010

    Levende fossielen!

    Levende fossielen zijn organismen die nog leven en waarvan de vorm niet tot nauwelijks veranderd is in de loop van miljoenen jaren. Dit heeft bijvoorbeeld te maken met de lage snelheid van evolutie van deze organismen. Dit artikel laat een zevental spectaculaire voorbeelden van deze levende fossielen voorbijkomen en sluit af met een hoofdstuk over waarom levende fossielen überhaupt bestaan.

    Misschien heb je iemand zijn/haar docent wel eens een levend fossiel horen noemen. Of iemand die zich ouderwets kleedt. Of misschien iemand die al heel lang bij een bedrijf rondloopt. Maar waar komt die uitdrukking eigenlijk vandaan? Eigenlijk is het precies wat het letterlijk betekent: een organisme dat al een lange periode (ten minste miljoenen jaren) niet tot nauwelijks veranderd is. Er zijn dus levende exemplaren van dit soort maar ook fossiele. Daar waar andere geslachten/soorten zijn uitgestorven, hebben deze zich niet uit het veld laten slaan. Hun genen worden tot op vandaag de dag nog doorgegeven van generatie op generatie. Wat heeft dit te maken met evolutie? Wat zijn voorbeelden en wat is er zo speciaal aan levende fossielen?


    De Nautilus wordt vaak gezien als een levend fossiel. Afbeelding: © Creative Commons

    Snelheid van evolutie
    Charles Darwin staat bekend als de grondlegger van de evolutietheorie. Hij stelde dat natuurlijke selectie op individuen plaatsvond. De best aangepaste individuen overleefden het langst en/of gaven meer van hun genen door aan het nageslacht. De soort kan daarom in zijn geheel beetje bij beetje veranderen onder druk van een bepaalde factor in de omgeving zoals bijvoorbeeld droogte. Bij voldoende veranderingen in de soort kan een nieuwe soort ontstaan. Darwin had dat heel goed door, maar had problemen om die geleidelijke veranderingen in fossielen terug te vinden. Hij gaf de incompleetheid van de aardlagen (deels terecht) de schuld daarvan. Hij zag echter ook dat andere groepen fossielen eigenlijk nauwelijks verschilden van nu nog levende soorten. Dit geeft aan dat de snelheid van evolutie verschilt.

    In het midden van de 20e eeuw onderzocht de Amerikaan George Gaylord Simpson dit eens goed en kwam tot de conclusie dat er drie verschillende snelheden van evolutie waren: een kleine groep die snel evolueerde, een gigantische groep met een gemiddelde snelheid én een kleine groep die zeer langzaam evolueerde. In deze groep vinden we de levende fossielen.

    Daarmee was het laatste woord echter niet gezegd. In 1972 kwamen de Amerikanen Niles Eldredge en Stephen Jay Gould met een nieuwe theorie: die van het ‘punctuated equilibrium’ of, vrij vertaald, het onderbroken evenwicht. Deze theorie stelt dat organismen voor een lange periode nauwelijks veranderen, maar plots heel snel kunnen evolueren tot een nieuwe soort in een kleine, afgescheiden populatie. Na deze snelle soortvorming blijft de soort weer voor lange tijd onveranderd. Overgangsvormen zijn in dit geval dus zeer moeilijk te vinden, ook omdat slecht een zeer klein deel van het leven op aarde versteend raakt. Deze theorie heeft een belangrijke implicatie voor levende fossielen. Ze behoren namelijk tot groepen organismen die niet zo vaak meedoen aan een geologisch gezien supersnel evolutieproces. Daarom zijn er van deze organismen vaak ook maar een paar of één soort op aarde te vinden. Omdat ze dus nauwelijks aan evolutie doen, blijven ze nagenoeg onveranderd.


    De twee uitersten naast elkaar: links evolutie die meer Darwin’s model volgt en rechts evolutie volgens de theorie van Eldredge en Gould. Morfologie betekent de uiterlijke vorm van een organisme. In dit geval betekent een horizontale of diagonale koers vormverandering.

    Hieronder worden de meest spectaculaire en bekende levende fossielen behandeld. Er zijn er echter veel meer die schijnbaar onveranderd zijn gebleven. Desalniettemin is het een grote minderheid van de nu levende soorten op aarde en werpt het de evolutietheorie niet omver.

    Een zevental levende fossielen
    Metasequoia
    De loofboom Metasequoia kwam in het laatste glaciaal, dat 20.000 op haar koudst was, algemeen voor in Oost-Azië. In landen als Japan, Korea en China zijn fossielen van deze boom gevonden. Dit geslacht was ongeveer 100 miljoen jaar geleden al aanwezig in Canada, Alaska en Rusland. Van de Metasequoia (watercipres) werd eerst gedacht dat ze was uitgestorven. In de jaren veertig van de vorige eeuw werd de soort Metasequoia glyptostroboides echter aangetroffen in een afgesloten Chinese vallei. Sindsdien is de boom weer springlevend na aanplanten in andere delen van de wereld.


    Links een aangeplante Metasequoia in de Verenigde Staten en rechts een fossiele Metasequoia van 49 miljoen jaar oud uit de VS. Afbeelding: © Creative Commons en University of Washington Burke Museum

    Ginkgo
    We blijven in het plantenrijk met de Ginkgo. Tegenwoordig kennen we de Ginkgo biloba, maar ook in het verleden vinden we resten van Ginkgo terug. Planten die erg lijken op de Ginkgo gaan terug tot in de Perm periode, zo’n 270 miljoen jaar geleden. In de Vroege Jura (190 miljoen jaar geleden) ontstonden de eerste soorten Ginkgo. Vanaf het Oligoceen (34 miljoen jaar geleden) werd het kouder op aarde en kreeg de boom het moeilijker en moeilijker. Rond 7 miljoen jaar geleden verdween de boom uit Noord-Amerika en rond 2,5 miljoen jaar geleden waren ze ook niet meer te vinden in Europa. Lange tijd werd aangenomen dat Ginkgo was uitgestorven, maar de boom bleek nog gewoon in China te groeien. Het geheim van deze boom zit hem waarschijnlijk in de weerbaarheid tegen bijvoorbeeld vuur, kou, insectenplagen, schimmels, vervuilde lucht (daarom doet de boom het in de stad zo goed) en zelfs tegen de atoombom die op Hiroshima werd geworpen in 1945. Gingko, de superman onder de bomen!


    Levende bladeren van Ginkgo biloba links en rechts een fossiel blad van Ginkgo van 49 miljoen jaar oud uit de VS. Afbeelding: © Creative Commons en University of Washington Burke Museum

    Coelacanth
    Zonder twijfel één van de spectaculairste ontdekkingen van een levend fossiel werd gedaan op 22 december 1938. Een Zuid-Afrikaanse visser genaamd Hendrik Goosen haalde een vreemde vis op de kade. Hij wist niet wat het was. Via Marjorie Courtenay-Latimer, werkzaam bij een Zuid-Afrikaans museum, kwam de vis uiteindelijk terecht bij de Zuid-Afrikaanse professor James Smith, die zijn ogen niet kon geloven en letterlijk stond te trillen op zijn benen. Hij identificeerde de vis als een coelacanth, waarvan gedacht werd dat ze sinds het einde van het Krijt, ongeveer 70 miljoen jaar geleden, waren uitgestorven. De coelacanthen waren één van de eerste groepen vissen in de oceanen van het Midden Devoon, zo rond 390 miljoen jaar geleden. Later werden levende exemplaren van de coelacanth Latimeria ook in de kustwateren van andere Afrikaanse landen en in Indonesië (2007) aangetroffen. De coelacanthen behoren tot de orde van de Coelacanthiformes.


    Boven een recente coelacanth gevangen in 1974 bij de Comoros Eilanden tussen Madagaskar en het Afrikaanse vasteland. Onder een fossiele coelacanth uit de Late Jura (±150 miljoen jaar geleden) van Duitsland. Afbeelding: © Creative Commons

    Degenkrab
    Tegenwoordig is de degenkrab te vinden aan de oostkust van de Verenigde Staten een ook in Indonesië. Deze ‘krab’, overigens geen directe familie van de krabben, blijkt nauwelijks te zijn veranderd sinds haar ontstaan honderden miljoenen jaren geleden. In 2008 werd de vondst gepresenteerd van de oudste degenkrab tot nu toe: 455 miljoen jaar oud van het Ordovicium van Canada. In 2009 werd er overigens ook een fossiele degenkrab vanaf Nederlandse bodem van ongeveer 240 miljoen jaar oud beschreven. Gevonden in de Winterswijkse Steengroeve door Henk Oosterink. Waarom de degenkrab zo lang heeft weten te overleven? Waarschijnlijk omdat het schild een erg goede bescherming is tegen rovers, waarvan er overigens niet zoveel zijn. Deze meestal in de modder levende ‘tank’ legt ook nog eens een hoop eitjes die het nageslacht zullen vormen.


    Links een recente degenkrab van de Amerikaanse oostkust en rechts een fossiele degenkrab van ongeveer 100 miljoen jaar oud uit Libanon. Afbeelding: © Creative Commons

    Oudste levende fossiel: de stromatolieten
    De oudste levende fossielen zijn zonder twijfel stromatolieten. Dit zijn eigenlijk niets anders dan opeengestapelde matten van (fotosyntherende) blauw-groene algen, de cyanobacteriën. Ze geven een kleverig stofje af waardoor sediment zoals bijvoorbeeld klei blijft plakken en ze produceren ook calciumcarbonaat. Hierdoor bereikt minder zonlicht de cyanobacteriën en vormt zich een nieuwe algenmat bovenop de eerste. Dat gebeurt al sinds ongeveer 3,5 miljard jaar geleden. Nu zijn stromatolieten echter zeldzaam en leven vooral in moeilijk bewoonbare omgevingen, bijvoorbeeld met een hoog zoutgehalte. Hun vijanden, grazende organismen, kunnen hier maar moeilijk overleven.


    Links levende stromatolieten in westelijk Australië en rechts fossiele stromatolieten van 1 miljard jaar oud uit Montana (VS). Afbeelding: © Creative Commons en NPS

    De armpotige Lingula
    Ook een heel oud levend fossiel is de armpotige (of brachiopode) van het geslacht Lingula. Vandaag de dag leven ze nog op allerlei plaatsen ter wereld. Dit beestje houdt zich met een enorme voet vast in de bodem, terwijl de ‘armen’ in de schelp water uit de waterkolom naar binnen halen en filteren op eetbare deeltjes. Sinds het begin van het Cambrium, zo’n 540 miljoen jaar geleden, is deze brachiopode nauwelijks veranderd. Het succes van Lingula ligt hem in twee dingen: ten eerste was het één van de eerste organismen die het graven in de oceaanbodem ontwikkelde en ten tweede kan Lingula, in tegenstelling tot veel rovers en andere brachiopoden, goed tegen brak water.


    Boven een levende Lingula uit Australië en onder een 375 miljoen jaar oude, gefossiliseerde Lingula uit Spanje. Afbeelding: © Creative Commons

    Okapia
    De Okapia is de directe voorouder van de hedendaagse giraffen. Hiervoor hoeven we niet terug in de tijd of te graven/hakken naar fossielen, maar gewoon naar de dierentuin of naar Afrika waar deze Okapia nog in het wild leeft. In 1890 noemde Henry Stanley dit beest een in de jungle levende ezel. Later werd het beest omgedoopt tot Okapia johnstoni, zeer verwant aan de fossiele Samotherium, die in het Mioceen leefde zo’n 10 miljoen jaar geleden. De reden waarom deze voorouder van de giraffen zo lang verscholen bleef lijkt duidelijk. De Okapia leeft nu in de zeer vochtige hitte van de jungle, daar waar weinig mensen voor hun plezier naar toe gaan.


    Een levende _Okapia_links en recht een reconstructie van Samotherium uit het Mioceen van Griekenland. Afbeelding: © Creative Commons

    Naast de genoemde organismen bestaat er nog een grote lijst aan levende fossielen. Denk bijvoorbeeld aan nautilussen, krokodillen, microscopisch kleine waterberen, kakkerlakken, sommige zee-egels, de slak Neopilina, de longvis, de tuatara, schildpadden, de kiwi, de pinguïn, het vogelbekdier, het aardvarken, de paardenstaart, de boomeekhoorn Sciurus, tapirs, steuren en beensnoeken.

    Waarom?
    Waarom overleven de genoemde groepen de tanden des tijds? Zijn deze soorten sterker of beter aangepast aan hun omgeving? Charles Darwin dacht dat levende fossielen in omgevingen leefden waar ze weinig concurrentie aantroffen. Weer andere levende fossielen leven in omgevingen die niet tot nauwelijks leefbaar zijn voor hun vijanden, de zogenaamde predatoren. De stromatolieten zijn een goed voorbeeld.

    Eén van de beroemdste paleontologen ooit, George Gaylord Simpson, dacht er anders over: levende fossielen waren generalisten, wat betekent dat ze heel goed in staat waren om in veel verschillende omgevingen te leven. Bij een veranderd klimaat hadden deze soorten dus veel minder moeite te overleven.

    Een andere verklaring zoekt het in de biologische interactie tussen de levende fossielen en de predatoren. Omdat levende fossielen een lage soortenrijkdom hebben, krijgen de predatoren het moeilijk en sterven gemakkelijker uit. De levende fossielen, met hun lage snelheid van evolutie, zingen het een stuk langer uit. Ook een goede verdediging tegen predatoren of andere gevaar kan voor lange overleving van de soort zorgen (zie de degenkrab en Ginkgo).

    Tenslotte kan het zo zijn dat het organisme zelf niet in staat is om te evolueren tot veel verschillende vormen. Dit is bijvoorbeeld voorgesteld voor nautilussen die hun uitwendige schaal waarschijnlijk nagenoeg niet veranderden omdat dit ten koste zou gaan van hun zwemcapaciteiten.

    Het is niet onmogelijk om nog meer levende fossielen te vinden. In 2006 werd bijvoorbeeld nog een garnaalachtige gevonden bij Nieuw-Caledonië waarvan gedacht werd dat die al 60 miljoen jaar geleden was uitgestorven. Wie vindt de volgende?


    Een reconstructie van een levend fossiel, de waterbeer.

    Referenties:
    Eldredge & Stanley (editors), 1984. Living fossils. Springer Verlag, New York, Berlin, Heidelberg, Tokyo. 291 p.
    Hauschke et al., 2009. Erster Nachweis eines Limuliden (Xiphosura, Limulacea) im Muschelkalk von Winterswijk (Niederlande). Der Aufschluss 60: 13-23.
    Kostopoulis & Sarac, 2005. Giraffidae (Mammalia, Artiodactyla) from the late Miocene of Akkasdagi, Turkey. Geodiversitas 27(4): 735-745.
    Rudkin et al., 2008. The oldest horseshoe crab: a new xiphosurid from Late Ordovician Konservat-Lagerstatten deposits, Manitoba, Canada. Palaeontology 51(1): 1-9.
    Silverberg, R., 1966. Forgotten by time: a book of living fossils. T.Y. Crowell Company, New York. 215 p.
    Ward, P.D., 1991. On Methuselah’s Trail. Living fossils and the great extinctions. W.H. Freeman and Company, New York. 212 p.
    Yoshida, K., 2002. Long survival of ‘living fossils’ with low taxonomic diversities in an evolving food web. Paleobiology 28: 464-473.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_81566902
    17-05-2010

    Nicaraguaanse vis evolueert op recordtempo

    AMSTERDAM – Een vissensoort in een vulkanisch kratermeer in Nicaragua evolueert zo snel dat er binnen 100 generaties een nieuwe soort is ontstaan. Dat concluderen Duitse wetenschappers in een nieuwe studie.

    De cichliden in het kratermeer hebben in recordtijd een nieuwe eigenschap ontwikkeld: dikke lippen. Op basis van bestaande evolutiemodellen zou het ongeveer 10.000 generaties duren voordat zo’n uiterlijk kenmerk kan veranderen.

    Bij de Nicaraguaanse vissen voltrok de verandering zich echter binnen 100 generaties, zo melden wetenschappers van de Universiteit van Konstanz in het wetenschappelijk tijdschrift BMC Biology.

    De dieren met dikke lippen lijken zich te ontwikkelen tot een nieuwe soort. Ze eten ander voedsel dan hun voorouders. Ook willen ze niet meer paren met vissen die dunne lippen hebben.


    Evolutieproces

    Volgens wetenschappers is de ontdekking van de vissen erg belangrijk om meer inzicht te krijgen in het proces van evolutie.

    “Wanneer onderzoekers een diersoort ontdekken die op het punt staat om zichzelf op te splitsen in twee soorten, biedt dat nieuwe inzichten omdat het proces nog in gang is”, zo becommentarieert wetenschapper Todd Streelman de bevindingen in het Britse tijdschrift New Scientist.

    “Dit werk sluit aan op theorieën uit de jaren 90 die suggereren dat soorten snel kunnen evolueren, ook al delen ze dezelfde leefomgeving”, aldus Streelman.


    Luchtkussens

    De dikke lippen van de vissen hebben een duidelijke functie. Ze dienen als een soort beschermingskussens zodat de dieren insecten en larven uit smalle spleten in het vulkanische gesteente kunnen happen zonder hun bek te beschadigen.

    De vissen met dunne lippen eten vooral slakken van de bodem. Zij hebben relatief sterke kaken en tanden om de slakkenhuizen te kunnen openbreken.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      dinsdag 18 mei 2010 @ 09:12:08 #225
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81567807
    quote:
    Op dinsdag 18 mei 2010 08:21 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    17-05-2010

    Nicaraguaanse vis evolueert op recordtempo

    [...]
    Mooie en interesante laatste twee posts. De laatste wilde ik ook al in dit topic gooien.

    M'n persoonlijk held in de één na laatste post: Tardigrade!
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_81577869
    quote:
    Op dinsdag 18 mei 2010 09:12 schreef Semisane het volgende:

    [..]

    Mooie en interesante laatste twee posts. De laatste wilde ik ook al in dit topic gooien.

    M'n persoonlijk held in de één na laatste post: Tardigrade!
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_81577879
    18-5-2010

    'Mens ontstaan door massale uitsterving vissen'

    AMSTERDAM – De mens heeft zijn plaats in de evolutie te danken aan een massale uitsterving van vissen die ongeveer 360 miljoen jaar geleden plaatsvond. Dat beweren Amerikaanse wetenschappers in een nieuwe studie.

    De uitstervingsgolf van vissen in het tijdperk Devoon kan volgens de onderzoekers van de Universiteit van Chicago worden gezien als het startpunt in de evolutie van alle gewervelde dieren die nu leven.

    Als de wereldwijde natuurramp niet had plaatsgevonden, zouden mensen waarschijnlijk nooit zijn ontstaan, zo schrijven ze in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.

    Straalvinnigen

    De massale uitsterving duurde ongeveer 20 tot 25 miljoen jaar. In die periode verdwenen veel kwastvinnige vissen en begonnen de zogenaamde straalvinnigen de wereldzeeën te domineren.

    Deze vissen hebben beenachtige structuren in de huid. Hun lichamen vormden de aanzet voor het ontstaan van veel eigenschappen die bij alle gewervelde dieren voorkomen, zoals ledematen met vijf beweegbare beenderen.


    Rolverdeling

    ‘Een grote uitsterving zorgt er voor dat een groot deel van de biodiversiteit verdwijnt”, verklaart onderzoeker Michael Coates tegen persbureau AFP. “Deze gebeurtenis heeft daardoor voor een belangrijk deel de samenstelling van de biodiversiteit bepaald die vandaag de dag nog bestaat.”

    “Het einde van het Devoon was een soort knelpunt”, aldus Coates. “De rolverdeling op aarde veranderde drastisch. Er gebeurde iets op onze planeet, waardoor er schoon schip werd gemaakt. De paar soorten die overbleven, zijn daarna helemaal opgebloeid.”


    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      donderdag 20 mei 2010 @ 15:34:51 #228
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81676622
    Eenoogkreeftje blijkt sterkste dier ter wereld

    AMSTERDAM – De kracht waarmee het eenoogkreeftje zichzelf door het water lanceert is uniek in het dierenrijk. Dat beweren Deense wetenschappers in een nieuwe studie.

    Het eenoogkreeftje is volgens de onderzoekers tien tot dertig keer sterker dan elke andere diersoort waarvan de kracht ooit is gemeten. Het waterdiertje met een gemiddelde lengte van ongeveer een millimeter kan zichzelf lanceren met sprongen waarbij een snelheid wordt bereikt van 500 keer zijn eigen lichaamslengte per seconde.

    Dat melden de onderzoekers van de Technische Universiteit van Denemarken in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of the Royal Society Interface.


    Trillende ledematen


    “De sprongen van eenoogkreeftjes laten zien dat ze in relatie tot hun formaat maarliefst 10 keer sterker zijn dan andere dieren waarvan de kracht tot nu toe is gedocumenteerd”, verklaart hoofdonderzoeker Thomas Kiørboe.

    De wetenschappers kwamen tot hun conclusie door de sprongen van het eenoogkreeftje tot in detail te bestuderen op vertraagde videobeelden. Uit het onderzoek is gebleken dat het dier beschikt over twee mechanismen om kracht op te wekken. Ten eerste trillen de ledematen van het eenoogkreeftje onophoudelijk, waardoor energie wordt opgewekt om te zwemmen. Ten tweede kan het dier zich met diezelfde trillende ledematen afzetten op het water voor een sprong.

    Jagen

    De dieren gebruiken hun grote sprongkracht voornamelijk om te vluchten voor roofdieren. Eenoogkreeftjes zijn erg populair als snack bij andere zeedieren. Onder meer haringen, kwallen en makrelen jagen op de kreeftachtigen.
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
      donderdag 20 mei 2010 @ 15:36:07 #229
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81676676
    'Holenleeuw was geen leeuw'

    AMSTERDAM – De Amerikaanse holenleeuw blijkt helemaal geen leeuw te zijn geweest. Wetenschappers hebben ontdekt dat het uitgestorven dier meer verwant is aan de jaguar.

    Een studie van de Amerikaanse en Deense onderzoekers wijst uit dat de holenleeuw of Amerikaanse leeuw heel andere voorouders had dan tot nu toe werd aangenomen.

    Het dier stamt af van een familietak van de katachtigen die onder meer de jaguar voortbracht, zo meldt nieuwssite Physorg.com.


    De wetenschappers van het Zoölogisch Museum in Kopenhagen en het C. Page Museum in Los Angeles hebben hun bevinding gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of Vertebrate Paleontology.

    Katachtigen


    De wetenschappers bepaalden de precieze de afkomst van de holenleeuw door schedels van de dieren te vergelijken met die van andere katachtigen, zoals leeuwen, jaguars en tijgers.

    Uit de vergelijking bleek dat de holenleeuw waarschijnlijk nauwer verwant is aan de jaquar en de tijger, dan aan de leeuw.

    Tot nu toe werd de holenleeuw beschouwd als een familielid van de Afrikaanse leeuw. Het dier leefde tot ongeveer 10.000 jaar geleden in een gebied dat zich uitstrekte van Alaska tot Mexico.

    De holenleeuw was een kwart groter dan de Afrikaanse leeuw. Hij voedde zich onder meer met paardachtigen en herten.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
      donderdag 20 mei 2010 @ 15:37:44 #230
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81676743
    Overlevingsles voor reuzenpanda's

    AMSTERDAM - China wil een centrum bouwen waar in gevangenschap geboren reuzenpanda's lessen krijgen om in het wild te overleven. Dat meldde staatspersbureau Xinhua donderdag. Het centrum moet verrijzen in de provincie Sichuan.
    © ANP

    In het centrum, dat over vijf jaar gereed moet zijn, moeten drie tot vijf reuzenpanda's worden ondergebracht.

    Het zal onder meer bestaan uit meer dan 1100 hectare bosland. Volgende maand wordt een begin gemaakt met de bouw.

    Reuzenpanda's behoren tot de meest bedreigde diersoorten ter wereld. In het wild leven nog zo'n zestienhonderd exemplaren, in gevangenschap worden ruim driehonderd reuzenpanda's gehouden.

    Zonder hulp

    Het doel is om panda's langzaam te leren zonder hulp van mensen te overleven. In de eerste vijf tot tien jaar leven ze nog in kooien. Daarna zullen de dieren die zich weten aan te passen worden overgebracht naar grotten en moeten ze zelf in het bos hun voedsel bijeen scharrelen.

    In een volgende fase hebben ze vrijwel geen contact meer met mensen, waarna ze worden vrijgelaten in een groot nabijgelegen natuurreservaat. Het hele proces zal zo'n vijftien jaar in beslag nemen.

    Een vergelijkbaar project uit 2003 liep spaak toen een mannetjespanda na drie jaar training dood werd teruggevonden in een natuurreservaat, een jaar na te zijn vrijgelaten.
    © Novum
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
      donderdag 20 mei 2010 @ 15:45:15 #231
    128155 Fir3fly
    Goodnight everybody!
    pi_81677084
    De panda is de enige knuffelbare parasiet.
    And if you listen very hard
    The tune will come to you at last
    When all are one and one is all
    To be a rock and not to roll
      donderdag 20 mei 2010 @ 16:07:10 #232
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81678079
    quote:
    Op donderdag 20 mei 2010 15:45 schreef Fir3fly het volgende:
    De panda is de enige knuffelbare parasiet.
    Het begint idd een beetje een kansloos beestje te worden.
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
      dinsdag 25 mei 2010 @ 08:38:04 #233
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_81858539
    quote:
    'Speciale tong laat schildpad onderwater ademen'

    AMSTERDAM – Oostenrijkse wetenschappers hebben ontdekt hoe muskusschildpadden er in slagen om maandenlang onder het wateroppervlak te blijven. De dieren beschikken over een speciale tong waarmee ze onderwater kunnen ademen.

    De bijzonder kleine tong van de muskusschildpad bevat speciale cellen die zuurstof kunnen ontrekken aan water. Het dier gebruikt zijn tong dan ook voornamelijk om te ademen en niet om voedsel te verorberen.

    Dat melden wetenschappers van de Universiteit van Wenen in het wetenschappelijk tijdschrift The Anatomical Record.


    “We wisten dat er een orgaan voor onderwaterademhaling aanwezig moest zijn”, verklaart hoofdonderzoeker Egon Heiss op BBC News. “Uiteindelijk hebben we het per ongeluk ontdekt.”

    Voedsel

    De onderzoekers onrafelden de werking van de tong toen ze enkele jonge muskusschildpadden filmden die voedsel zochten aan land. De dieren slaagden er niet in om hun prooien op het land door te slikken. Ze sleepten hun buit steeds het water in om het voedsel daar te verslinden.

    De wetenschappers ontdekten de reden voor dit gedrag toen ze de tong van de dieren aan een nadere inspectie onderwierpen. Muskusschildpadden blijken te beschikken over een extreem kleine en zwakke tong. Het orgaan is bedekt met gespecialiseerde cellen die dienen om zuurstof uit water te filteren.

    Dikke huid

    Tot nu toe was het een raadsel hoe muskusschildpadden er in slaagden om maandenlang onderwater te blijven. Er zijn weliswaar meer soorten schildpadden die lang op de bodem van meren of zeeën kunnen vertoeven, maar die dieren kunnen zuurstof onttrekken uit het water met hun huid.

    De muskusschildpad heeft onderwater echter niets aan zijn huid. “De huid van deze schildpadden is relatief dik. Ze hebben geen goed ontwikkeld netwerk van haarvaten”, verklaart Heiss.

    De bijzondere functie van de tong van het dier verklaart echter alles. “Ik had dit niet verwacht”, aldus Heiss. “Deze ontdekking is een grote verrassing.”
    Briljante adaptatie.
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_81906771
    25-05-2010

    'Man leeft korter dan vrouw door seksuele competitie'

    AMSTERDAM – Mannen leven waarschijnlijk korter dan vrouwen, omdat ze meer met elkaar moeten concurreren voor een seksuele partner. Dat schrijft een Amerikaanse wetenschapper in een nieuwe studie.

    Mannen moeten over het algemeen meer moeite doen dan vrouwen om een seksuele partner te vinden, zo beweert onderzoeker Daniel Kruger van de Universiteit van Michigan.

    Vrouwen zouden van nature kieskeuriger zijn bij de keuze voor een partner, omdat zij bij de voortplanting een veel grotere lichamelijke investering moeten doen in de vorm van zwangerschap.

    Dit fenomeen leidt volgens Kruger tot meer risicovol gedrag bij mannen om een partner te veroveren. Hun gemiddelde levensverwachting wordt daardoor korter. De wetenschapper komt tot zijn conclusie in het wetenschappelijk tijdschrift Evolutionary Psychology.


    Apen

    Om zijn stelling te onderbouwen, analyseerde Kruger zogenaamde polygynische samenlevingen van apen, waarin het normaal is dat een mannetjes seksuele relaties onderhouden met meerdere vrouwtjes. Hoe meer deze relatievorm voorkomt in een samenleving, hoe korter de levensduur van mannetjes, zo ontdekte de wetenschapper.

    Die trend kan volgens Kruger worden verklaard aan de hand van statusverwerving. Als er minder vrouwtjes beschikbaar zijn, hebben alleen mannetjes met de hoogste status toegang to seksuele partners. De mannelijke soort moet dan extreem risicovolle toeren uithalen om genoeg status te verwerven.

    “Als seksuele competitie verantwoordelijk is voor de grotere mannelijke sterfte, dan zal de levensverwachting van mannen korter zijn, naarmate de seksuele competitie toeneemt”, aldus Kruger.


    Monogamie

    Monogame samenlevingen verlengen volgens Kurger de levensduur van mannen. In dit soort maatschappijen hoeven er namelijk minder extreme risico’s te worden genomen voor het veroveren van een partner. Geen enkele cultuur is volgens de onderzoeker echter helemaal vrij van seksuele competitie.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 9 juni 2010 @ 14:24:35 #235
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_82549734
    'Hitte stuurde menselijke evolutie'

    AMSTERDAM – De gemiddelde temperatuur bij het Turkanameer in Kenia was in de prehistorie zo hoog dat hitte waarschijnlijk een grote invloed had op de evolutie van de voorouders van de mens die in het gebied leefden. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers ontdekt.

    De temperatuur rond het Turkanameer lag in de afgelopen 4 miljoen jaar steeds tussen de 30 en 35 graden Celsius. Dat hebben analyses van isotopen in mineralen uit de grond uitgewezen, zo schrijven wetenschappers van de John Hopkins Universiteit in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
    Volgens de onderzoekers ondersteunen hun bevindingen de theorie dat hitte een grote invloed heeft gehad op de evolutie van de voorouders van de mens die in het gebied leefden.

    Afkoeling
    Er wordt al langer aangenomen dat de eerste mensen hun vacht verloren en rechtop ging lopen vanwege de hitte. Rechtop lopen zou voor afkoeling hebben gezorgd, omdat het bij zonnig weer vlak boven het aardoppervlak warmer is dan een meter boven de grond.
    “De boodschap van ons onderzoek is dat deze regio , die kan worden beschouwd als een belangrijke vindplaats van fossielen van menselijke evolutie, al heel lang een erg warme plek is”, verklaart hoofdonderzoeker Benjamin Passey op nieuwssite Physorg.com. “Het bleef hier zelfs warm toen de ijstijden drie miljoen jaar geleden begonnen.”

    Geloofwaardig
    “We hadden al bewijs dat de leefgebieden van primitieve mensen in Afrika steeds meer op open vlaktes werden”, verklaart Passey. “Dat was ook al een onderdeel van de theorie die de ontwikkeling van het lopen op twee benen en andere menselijke evolutie kon verklaren. Nu hebben we ook het bewijs dat het warm was, waardoor de hypothese over evolutie door hitte geloofwaardiger wordt.”
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_82775697
    Bewijs voor evolutie en dat Intelligent Design bullshit is. (Richard Dawkins)

    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      vrijdag 18 juni 2010 @ 17:28:21 #237
    61891 zakjapannertje
    rijksmonument
    pi_82989895
    quote:
    Malaria veel ouder dan gedacht

    Malaria is tienduizenden jaren ouder dan gedacht, blijkt uit Brits onderzoek. De vaststelling kan van belang zijn voor de strijd tegen malaria.
    Tot dusver gingen wetenschappers ervan uit dat de ziekte ongeveer tienduizend jaar geleden ontstaan is, bij de ontwikkeling van de landbouw. Een internationaal team onder leiding van het Imperial College London stelde nu vast dat de malariaparasiet zich samen ontwikkeld heeft met de moderne mens en meegegaan is toen de mens 60.000 tot 80.000 jaar geleden uit Afrika gemigreerd is.

    Het team bestudeerde het DNA van een enorme collectie malariaparasieten, de grootste die ooit verzameld is. Ze zagen duidelijk dat de genetische diversiteit afneemt naarmate de afstand tot Afrika ten zuiden van de Sahara kleiner wordt. Een gelijkaardige geografisch verspreidingspatroon heeft men bij de mens vastgesteld. Het leidt de wetenschappers tot de conclusie dat mens en malariaparasiet samen geëvolueerd en gemigreerd zijn.

    "Het wijst op een gemeenschappelijke geografische oorsprong, leeftijd en verspreidingsroute", zegt projectleider Francois Balloux van het Imperial College London. "Dit inzicht is belangrijk want ondanks de sterke aanwezigheid en dodelijke impact van malaria is er nog maar weinig onderzoek verricht naar de genetische variatie van de parasiet. De genetische diversiteit van malariaparasieten is de essentie van hun bedreiging want het helpt hen het immuniteitssysteem te overwinnen en resistentie te ontwikkelen tegen geneesmiddelen." Volgens Balloux kan dit onderzoek tot efficiëntere bestrijdingsstrategieën leiden.

    Elk jaar worden 230 miljoen mensen besmet met malaria. Tussen 1 en 3 miljoen mensen sterft aan de ziekte. Naar schatting 1,4 miljard mensen loopt het gevaar besmet te worden.

    RP (IPS)
    http://www.hbvl.be/nieuws(...)der-dan-gedacht.aspx
    pi_83179648
    22-06-2010

    'Bruinen van huid evolutionair verklaard'

    AMSTERDAM - Mensen ontwikkelden het vermogen om hun huid te bruinen in de loop van de evolutie waarschijnlijk om zichzelf aan te passen aan de grote verschillen in ultraviolette straling gedurende het jaar. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.

    © ANPVooral in noordelijke gebieden kan de hoeveelheid ultraviolet licht sterk uiteen lopen, vanwege seizoensinvloeden en atmosferische verstrooiing van het licht. Daardoor heeft de menselijke huid in de loop van de evolutie waarschijnlijk het vermogen ontwikkeld om tijdelijk bruin te kunnen worden.

    Het lichaam wordt daardoor in de zomer beschermd tegen ultraviolette straling, maar kan in de winter weer volop profiteren van de gunstige effecten van zonlicht.


    Breedtegraden

    Dat schrijven wetenschappers van Penn State University in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences. De onderzoekers hebben de inval van zonlicht en ultraviolette straling in kaart gebracht op verschillende plekken over de hele wereld.

    "De variatie van ultraviolette straling is erg groot, vooral op de middelste en hogere breedtegraden", verklaart hoofdonderzoekster Nina Jablonski op nieuwssite Physorg.com.

    "Het vermogen tot het bruinen van de huid is waarschijnlijk meerdere malen onafhankelijk van elkaar ontstaan op verschillende plekken in de wereld om mensen te beschermen tegen de schadelijke effecten van ultraviolette straling", aldus Jablonski.


    Foliumzuur

    Zonlicht zorgt voor de productie van vitamine D, maar de ultraviolette straling heeft ook veel negatieve effecten. Zo wordt foliumzuur in het lichaam afgebroken onder invloed van zonlicht. Foliumzuur is verantwoordelijk voor de snelle groei van nieuwe cellen, vooral tijdens zwangerschappen.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_83430111
    28-06-2010

    Man-vrouw

    Komen mannen van Mars en vrouwen van Venus?

    Komen man-vrouwverschillen door genen en hormonen of door opvoeding en cultuur? Of zijn de overeenkomsten tussen de seksen eigenlijk groter dan de verschillen?


    Afbeelding: © Wikimedia Commons

    John Gray verdient er tien miljoen dollar per jaar aan: het feit dat mannen en vrouwen volgens hem zo verschillend zijn, dat ze net zo goed van andere planeten hadden kunnen komen. Dat laatste is natuurlijk niet het geval. We zijn allemaal geëvolueerd op aarde en de uitdagingen die we tijdens die evolutie tegenkwamen hebben bepaald hoe onze genen en hersenen er nu bij staan. Aan de andere kant zijn we natuurlijk geen oermensen meer, met al die moderne fratsen als wetenschap, filosofie en techniek. Als we kijken naar mannen en vrouwen gaat de discussie vooral over wat een grotere rol speelt: die moderne fratsen of onze oeroude genen? Nurture of nature?

    Normaal gesproken kijken wetenschappers bij nature-nurturevraagstukken naar eeneiige tweelingen, bij voorkeur tweelingen waarvan de broers of zussen gescheiden worden opgevoed. Die tweelingen zijn namelijk qua genen voor 100 procent aan elkaar gelijk, maar de omgeving waarin ze opgroeien is verschillend. Door te berekenen in hoeverre ze toch overeenkomen, kun je te weten komen of een eigenschap erfelijk is of niet. Er is alleen een probleem: er zijn natuurlijk geen eeneiige tweelingen waarvan de een een jongetje is en de ander een meisje. En daarom zijn we er juist op dit gebied nog steeds niet definitief uit of mannen en vrouwen nu verschillen omdat ze anders worden opgevoed, of omdat ze zo zijn geëvolueerd. Wat weten we dan wel over mannen en vrouwen? Dat lees je in de serie artikelen hieronder.

    Venus en Mars

    “Lang geleden hadden de Marsbewoners en de Venusbewoonsters gelukkige relaties, gebaseerd op wederzijds respect voor de verschillen die er tussen hen bestonden. Toen kwamen ze naar Aarde, en vergaten dat ze van verschillende planeten afkomstig waren…”



    --------------------------------------------------------------------------------

    Evolutie: hij uit jagen, zij in de grot?
    Sommige wetenschappers (zoals Steven Pinker en David Buss) denken dat moderne mannen en vrouwen zich anders voelen en gedragen omdat ze in de toekomst andere rollen hadden. De oerman had, in hun lezing, als voornaamste taak om uit jagen te gaan en eten te verschaffen aan zijn gezin. De oervrouw zorgde ondertussen voor de kinderen en verzamelde vruchten en noten als aanvulling op het maal.

    Waarom mannen en vrouwen even goed kunnen inparkeren…

    …maar vrouwen wat meer oefening nodig hebben. In essentie zijn onze hersenen niet veranderd sinds onze voorouders in de prehistorie leefden in nomadische stammen en jaagden (de mannen) en verzamelden (de vrouwen) om te overleven. Maar welke rol spelen die prehistorische hersenen van ons als we kijken naar verschillen tussen de moderne man en vrouw?

    Het stenen plafond

    De mannen gaan samen uit jagen, terwijl groepjes vrouwen met hun kinderen als aanvulling op dit gezinsmaal de vruchten en noten verzamelen. Dit is het beeld dat we voor ons zien als we denken aan het prehistorische leven van onze voorouders. Maar met wetenschap heeft het weinig te maken: onze visie op de oertijd is – zonder dat we het weten – bijzonder politiek gekleurd.

    Uit eten in de steentijd

    De evolutie van ons brein en ons prehistorische eetpatroon hangen nauw samen. Veel wetenschappers denken we ongeveer tegelijkertijd vlees gingen eten en een grotere hersenpan kregen. Maar hoe kwamen we aan dat vlees? Het beeld van de jagende man die voor vrouw en kinderen een prooi naar zijn hol sleept, blijkt eenzijdig en ouderwets. Hoe komen wij dan wel aan onze grotere hersenen – en wat verklaart dus ons succes als diersoort?



    --------------------------------------------------------------------------------

    Opvoeding: hij een auto, zij een pop?
    Veel feministische wetenschappers denken dat juist de opvoeding zorgt voor grote verschillen tussen mannen en vrouwen. Jongens en meisjes worden niet met andere hersenen geboren, maar zijn dan juist nog hetzelfde. Man-vrouwverschillen ontstaan omdat we haar een pop geven en hem een auto.

    Jongetjesaap speelt liever met autootjes

    Bij zowel rhesusapen als mensen spelen jongetjes het liefst met autootjes en ander bewegend speelgoed, terwijl meisjes al het speelgoed even leuk vinden. Dat is een aanwijzing dat speelgoedvoorkeur niet is aangeleerd, maar bijvoorbeeld wordt bepaald door de hormonen waaraan een foetus in de baarmoeder is blootgesteld. Waarom jongetjes juist voor de autootjes gaan en meisjes niet uitsluitend poppen leuk vinden, blijft onduidelijk.

    Pril sekseverschil in ruimtelijk inzicht

    Een jongetjesbaby van 3-5 maanden kan al beter in gedachten een blokje roteren dan een meisje van dezelfde leeftijd. Dat sekseverschil heeft echter niets te maken met onze prehistorische voorouders: het idee dat jongens en mannen beter scoren op ruimtelijk inzicht doordat hun voorvaderen deze vaardigheid nodig hadden bij de jacht is onzin, menen de onderzoekers. Zij denken dat hormonen en vooral een andere opvoeding vanaf de prilste jeugd het verschil maken.

    Verschillende opvoeding voor jongens en meisjes?

    Martine Delfos pleit in haar boek ‘De schoonheid van het verschil’ voor een andere opvoeding van jongens en meisjes. Immers: mannen en vrouwen zijn ook verschillend, en dat is biologisch bepaald en onveranderlijk. Maar klopt die redering van Delfos eigenlijk wel, of zijn er alternatieve conclusies en nuanceringen mogelijk?



    --------------------------------------------------------------------------------

    Op school: hij goed in wiskunde, zij goed in taal?
    Eenmaal op school blijkt dat jongens en meisjes niet precies hetzelfde presteren in de vakken rekenen (later: wiskunde) en taal. Daarvoor zijn twee mogelijke verklaringen. De eerste: jongens hebben van nature een brein dat beter is wiskunde, bijvoorbeeld omdat in de oertijd mannen uit jagen gingen en daarvoor een superieur ruimtelijk inzicht nodig hadden, terwijl vrouwen vooral sociaal invoelend en communicatief moesten zijn ten behoeve van de opvoeding van de kinderen. Een andere verklaring is dat we zo overtuigd zijn van dit idee, dat we de verschillen tussen jongens en meisjes onbewust zelf creëren. Dit gebeurt bijvoorbeeld als we (zonder erbij stil te staan) een meisje dat erg goed is in wiskunde als ‘ijverig’ beschrijven, terwijl een jongen met even goede cijfers ‘talent’ heeft.

    Waar zijn de wiskundevrouwen?

    In de bètawetenschappen zijn vrouwen zwaar ondervertegenwoordigd.Maar waarom eigenlijk? De populaire opvatting is dat vrouwen een aangeboren gebrek aan wiskundetalent hebben, maar uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat juist dit vooroordeel de vrouwen parten speelt.

    Ouderwets idee haalt wiskundeprestaties van moderne schoolmeid onderuit

    Emancipatie beschermt niet tegen het stereotypebeeld van ‘meiden kunnen geen wiskunde’. Onbewust laten meiden zich toch beetnemen door dit ouderwetse idee.

    Wiskundekloof? Gebrek aan emancipatie!

    Dat jongens vaak beter zijn in wiskunde dan meisjes, komt niet doordat ze zijn geboren met een beter wiskundebrein. Het verschil hangt samen met de mate van man-vrouwgelijkheid in een land: emancipatie verkleint de wiskundekloof. Voor de leeskloof – waarbij meisjes in het voordeel zijn – geldt die koppeling met cultuur niet. ‘Cijfergevoel’ is wel weer aangeleerd, blijkt uit een ander onderzoek.

    Het probleem met de jongens

    Het gaat niet goed met de jongens, waarschuwen gedragswetenschappers als Jelle Jolles en Louis Tavecchio: op de basisschool doen ze het slechter dan de meisjes, in het voortgezet onderwijs vallen ze vaker uit en bij het aanmelden voor hbo of universiteit zijn ze in de minderheid. Voltrekt zich een onderwijskundig drama? Of valt het allemaal wel mee?

    Meisjes leren sneller

    Meisjes zijn betere leerlingen dan jongens. Dit lijkt althans te gelden voor chimpansees, maar er zijn aanwijzingen dat dit ook in de mensenwereld het geval is.



    --------------------------------------------------------------------------------

    Eenmaal volwassen: hij werkt, zij zorgt?
    In Nederland werken veel meer vrouwen in deeltijd dan mannen. Dit kan komen doordat vrouwen van nature betere verzorgers zijn dan mannen, terwijl mannen competatiever en agressiever zijn en daardoor meer klaarspelen op het werk. Maar het moederschapsideaal is in onze cultuur ook erg sterk aanwezig: een goede mama is veel thuis bij haar kinderen, en vertrekt niet vijf dagen per week naar kantoor.

    Het moedergen

    Volgens de populaire boeken over man-vrouwverschillen zit bij moeders het zorgen in de genen ingebakken. Helaas krijgen die boeken zowel vanuit de antropologie, de archeologie, de gedragsbiologie als de psychologie ongelijk. Hoe zit het dan wel? Een zorggen lijkt wel degelijk te bestaan, maar is niet exclusief aan mama voorbehouden: papa heeft hem ook.

    Mama plus twee

    Antropoloog Sarah Blaffer Hrdy schrijft in haar nieuwste boek ‘Een kind heeft vele moeders’ over oeroude zaken: evolutie, apen en prehistorische voorouders. En toch hadden de thema’s niet actueler kunnen zijn – zorgvaders, werkende moeders, hulp bij de opvoeding en kinderopvang zonder schuldgevoel.

    De Nederlandse moeder werkt niet

    Een meerderheid van de Nederlanders vindt dat fulltime werkende vrouwen slechte(re) moeders zijn. Waar komt het ideaal van de thuiszittende moeder vandaan? En hoe Nederlands is het?

    Nederlandse topvrouw heeft geen ballen nodig

    Om de top de bereiken moet een vrouwelijke leider androgyne kenmerken bezitten: flexibiliteit, openheid, goed kunnen coachen en delegeren. Verder zijn doorzettingsvermogen en karakter van doorslaggevend belang.



    --------------------------------------------------------------------------------

    Hormonen: hij onder invloed van testosteron, zij niet?
    Testosteron heeft nogal de naam een mannelijk machohormoon te zijn. Mannen hebben er bovendien veel meer van in hun lijf dan vrouwen. Daarom denken veel wetenschappers dat testosteron zorgt voor sommige belangrijke man-vrouwverschillen, zoals het sekseverschil in agressiviteit. Andere wetenschappers denken dat dit een fabeltje is, bijvoorbeeld omdat we uit onderzoek weten dat testosteron ook bij vrouwen hun gedrag beïnvloed.

    Je wordt níet agressief van testosteron

    We denken allemaal dat testosteron zorgt voor agressie, maar is dat wel zo? Het antwoord is nee, blijkt uit nieuw onderzoek. Testosteron maakt wel dat je op jacht gaat naar meer status. Maar de link tussen testosteron en geweld? Die blijkt een vooroordeel.

    Vraag je vrouw maar waar de sleutels zijn

    Vrouwen hebben een beter geheugen voor de plaats van een voorwerp dan mannen. Zo weten ze bijvoorbeeld beter waar de sleutelbos is gebleven. Het verschil zit hem waarschijnlijk ‘in de hormonen’. Maar wat de relatie tussen dit en andere vormen van ruimtelijk inzicht en geslachtshormonen precies is, blijft nog onduidelijk.



    --------------------------------------------------------------------------------

    Tussen de oren: hij een rationeel brein, zij een emotioneel brein?
    Het idee dat mannen rationeler zijn en vrouwen emotioneler, is al minstens zo oud als Aristoteles. Evolutiepsychologen denken dat dit komt doordat vrouwen vroeger meer met kinderen en sociale zaken bezig waren: een emotionele antenne is dan niet onhandig. Andere onderzoekers wijzer erop dat je helemaal niet kunt spreken van een ‘typisch’ vrouwenbrein of een ‘typisch’ mannenbrein. Al was het alleen al omdat onze hersenen zich erg gemakkelijk aanpassen aan de omstandigheden, zodat ze ons hele leven lang flexibel genoeg zijn om te blijven leren.

    Vrouwenbrein heeft andere software

    Vrouwen kunnen beter ‘multi-tasken’, maar ze hebben ook vaker last van overbeweeglijkheid bij de ziekte van Parkinson, dystonie, chronische pijn, angststoornissen en depressies. Professor Van Hilten denkt dat het vrouwelijk zenuwstelsel andere software heeft.

    Meisjesrat krijgt mannenbrein

    Wat gebeurt er als je een meisjesrat behandelt als een jongetjesrat? Ze krijgt een mannenbrein. De andere opvoeding bleek in te grijpen op DNA-niveau: sommige genen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van het brein bleven bij de vrouwtjesratten ongebruikt.



    --------------------------------------------------------------------------------

    Stereotypen: zijn hij en zij meer gelijk dan verschillend?
    Er is natuurlijk nog een derde optie in het nature-nurturedebat: het idee dat mannen en vrouwen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen als John Gray en consorten ons willen doen geloven. Eigenlijk zijn alle wetenschappers het hier wel een beetje mee eens. De verschillen tussen de mannen en vrouwen (als groep) zijn namelijk erg veel kleiner dan de verschillen tussen individuen onderling. Als je een willekeurige man en vrouw van de straat plukt, kan het dus zomaar zijn dan hij veel empathischer is, en zij veel agressiever. Waarom maken we ons dan zo druk over man-vrouwverschillen? Misschien komt het omdat stereotypen (m/v) een belangrijke rol spelen in onze cultuur.

    Het idee m/v

    Volgens de populaire psychologieboeken zitten man-vrouwverschillen zitten in onze genen en zijn dus aangeboren. Maar in haar boek Het idee m/v laat wetenschapsjournalist Asha ten Broeke zien dat we die verschillen tijdens de opvoeding zelf creëren.

    Mars en Venus gaan van bil

    Hij wil veel en vaak, zij is kieskeurig: zo zien we mannen en vrouwen als het op seks aankomt. Maar klopt dat ook? Uit nieuw onderzoek blijkt dat de kloof tussen hem en haar in bed veel kleiner is dan gedacht.

    Seksist zonder het zelf te weten

    Hier volgt een schokkende mededeling: je bent een seksist. Ja, jij daar, achter je computer. Maar wees gerust. Je bent wel in het goede gezelschap van zo’n 90% van de bevolking, waaronder de auteur van dit artikel…

    De echte vrouw bestaat niet

    Ineens liep ze daar, sneller dan alle andere vrouwen: Caster Semenya. Maar haar plotselinge succes op de 800 meter en haar mannelijke bouw riepen vragen op. Is ze wel een echte vrouw? Om daar achter te komen ondergaat ze deze weken een serie tests, waaronder psychologische. Die moeite had de atletiekbond zich kunnen besparen: Semenya is geen echte vrouw. Die bestaat namelijk niet.




    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      zaterdag 3 juli 2010 @ 12:11:48 #240
    61891 zakjapannertje
    rijksmonument
    pi_83603044
    quote:
    01 juli 2010 om 04u05

    Op een eiland is alles kleiner

    Reuzendino’s werden kleiner als ze op eilanden terechtkwamen.


    In 1895 ontdekte de zuster van een excentrieke Hongaarse paleontoloog fossiele beenderen op het landgoed van de familie. Haar broer bestudeerde ze en zag er resten van dwergdinosaurussen in, die ooit op een eiland geleefd zouden hebben. Zijn claim werd niet ernstig genomen.

    Maar onderzoek van paleontoloog Koen Stein en zijn collega’s aan de universiteit in het Duitse Bonn bevestigt het wilde verhaal. Ze onderzochten de microstructuur van het fossiele beenweefsel, waaruit ze konden afleiden dat het wel degelijk om volwassen dieren ging.

    Hun verslag verscheen in de gereputeerde Proceedings of the National Academy of Sciences. Net als mensen nu hadden dino’s destijds de gewoonte hun skelet volledig te vervangen tegen dat ze volgroeid waren.

    Minder eten

    Het dier in kwestie had de afmetingen van een paard, relatief groot dus, maar in de wetenschap dat verwanten van de soort tot de grootste dinosaurussen ooit behoorden, en tot 100 ton konden wegen, houdt het eilandverhaal steek.

    Het is ondertussen bekend dat dieren op eilanden geleidelijk kleiner kunnen worden, omdat ze zo minder energie nodig hebben om in leven te blijven. Op eilanden is er gewoonlijk minder eten te vinden dan op een vasteland.

    Dwergolifanten en dwergnijlpaarden (en misschien zelfs dwergmensjes) zijn voorbeelden van het verschijnsel.

    Dirk Draulans
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194765403909.htm
      zondag 4 juli 2010 @ 11:36:37 #241
    61891 zakjapannertje
    rijksmonument
    pi_83637520
    quote:
    Hommel zoekt helderheid
    Bericht uitgegeven op maandag 28 juni 2010

    Hommel-koninginnen vinden in een veld vol kievitsbloemen feilloos hun weg naar de bloem met de meeste nectar. Ze zien bovendien of er nog wel nectar is, of een ander ze niet is voor geweest. 'En er staat echt geen kruisje op de buitenkant', grapt onderzoeker Albert Corporaal van Alterra. Hij is bezig met een proefschrift over de kievitsbloem in het veranderende rivierenlandschap.

    Corporaal ontrafelde hoe hommels dat flikken. Alleen opvallende kievitsbloemen krijgen een bezoekje. En dat opvallen vindt plaats in het ultraviolet en infrarood, net buiten het voor ons zichtbare lichtspectrum. 'De mate van reflectie is informatief voor de hommel', legt Corporaal uit. 'Hoe intenser de buitenkant van de bloem infrarood weerkaatst, hoe interessanter die is voor de hommel. De hommel ziet dat als een helder wit object in een verder grijze massa. Die helderheid zegt haar: je moet bij mij zijn.'

    Steenhommel bezoekt kievietsbloem (foto: Marjel Neefjes)
    Log lijf
    En dat is niet alles. Het blokjespatroon op de bloemblaadjes bevestigt die boodschap als de hommel dichterbij komt. De hommel ziet waar ze zijn moet. 'Landingsinformatie', noemt Corporaal dat. Aan het uiteinde van elk bloemblad zit een soort haakje dat fungeert als landingsplaats. De hommel klampt zich eraan vast en slingert haar logge lijf naar binnen. Daar wijst weerkaatst ultraviolet licht als 'een soort bouwlamp' de weg naar de nectar.

    Hommelbezoek is volgens Corporaal letterlijk van levensbelang voor kievitsbloemen. Hommels zorgen voor bevruchting én een langere levensduur. 'Bevruchte bloemen leven wel een maand langer bovengronds. Door die bevruchting krijgt de plant bescherming tegen levensbedreigende schimmelinfecties. Die zouden anders de zaadzetting verhinderen.'

    De hommel heeft geen weet van die ingewikkelde en door co-evolutie ontstane relatie. Maar die relatie is wel debet aan de teloorgang van de kievitsbloem. Er zijn namelijk steeds minder hommels in ons land. Dat komt volgens Corporaal onder meer door het verkeer. 'Dat is iets van de laatste jaren. Druk bereden wegen eisen een hoge tol. En minder hommels betekent minder bevruchting en dus minder kievitsbloemen die de schimmels overleven.'

    Tekst: Roelof Kleis
    Foto: Marjel Neefjes
    Bron: Resource
    http://www.natuurbericht.nl/index.php?id=3258
    pi_83669924
    04-06-2010

    Tibetanen zijn 'snelst evoluerende volk op aarde'



    Dalai Lama, de Tibetaanse spirituele leider.
    De inwoners van Tibet evolueerden aan een verbazingwekkend tempo in functie van het leven op grote hoogtes, meldt de New York Times.

    Biologen vergeleken het genoom, dat is de volledige 'set' van chromosomen waaruit we zijn opgebouwd, van Tibetanen die op bijna 5 kilometer boven de zeespiegel leven met dat van hun voorouders uit de Chinese Han-dynastie. Ze ontdekten dat er mutaties plaatsvonden in 30 genen van de huidige Tibetanen sinds hun verre voorvaderen van de laagvlaktes naar het hooggebergte verhuisden, zo'n 3.000 jaar geleden.

    Vruchtbaarheid
    Zo heeft één bepaald gen, dat aangetroffen wordt bij 90 procent van de Tibetanen, invloed op de productie van rode bloedcellen. Dat laat hen toe om probleemloos te gedijen in een leefomgeving op grote hoogte, zonder de vaak voorkomende misselijkheid of lagere vruchtbaarheid die 'laaglanders' in zo'n biotoop treft.

    Deze veranderingen zijn het snelste tot op heden bekende voorbeeld van menselijke evolutie, claimen de onderzoekers, hoewel archeologen vermoeden dat het ook mogelijk is dat het volk al veel eerder dan 3.000 jaar geleden de bergen in trok. (hlnsydney/tw)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_83694038
    quote:
    Op maandag 5 juli 2010 08:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
    04-06-2010

    Tibetanen zijn 'snelst evoluerende volk op aarde'

    [ afbeelding ]

    Dalai Lama, de Tibetaanse spirituele leider.
    De inwoners van Tibet evolueerden aan een verbazingwekkend tempo in functie van het leven op grote hoogtes, meldt de New York Times.

    Biologen vergeleken het genoom, dat is de volledige 'set' van chromosomen waaruit we zijn opgebouwd, van Tibetanen die op bijna 5 kilometer boven de zeespiegel leven met dat van hun voorouders uit de Chinese Han-dynastie. Ze ontdekten dat er mutaties plaatsvonden in 30 genen van de huidige Tibetanen sinds hun verre voorvaderen van de laagvlaktes naar het hooggebergte verhuisden, zo'n 3.000 jaar geleden.

    Vruchtbaarheid
    Zo heeft één bepaald gen, dat aangetroffen wordt bij 90 procent van de Tibetanen, invloed op de productie van rode bloedcellen. Dat laat hen toe om probleemloos te gedijen in een leefomgeving op grote hoogte, zonder de vaak voorkomende misselijkheid of lagere vruchtbaarheid die 'laaglanders' in zo'n biotoop treft.

    Deze veranderingen zijn het snelste tot op heden bekende voorbeeld van menselijke evolutie, claimen de onderzoekers, hoewel archeologen vermoeden dat het ook mogelijk is dat het volk al veel eerder dan 3.000 jaar geleden de bergen in trok. (hlnsydney/tw)

    (HLN)
    Daar zijn inderdaad recentelijk een paar interessante publicaties over verschenen.
    quote:
    Simonson, T.S. et al. (2010) Genetic Evidence for High-Altitude Adaptation in Tibet. Science, advance online.

    Tibetans have lived at very high altitudes for thousands of years, and they have a distinctive suite of physiological traits that enable them to tolerate environmental hypoxia. These phenotypes are clearly the result of adaptation to this environment, but their genetic basis remains unknown. We report genome-wide scans that reveal positive selection in several regions that contain genes whose products are likely involved in high-altitude adaptation. Positively selected haplotypes of EGLN1 and PPARA were significantly associated with the decreased hemoglobin phenotype that is unique to this highland population. Identification of these genes provides support for previously hypothesized mechanisms of high-altitude adaptation and illuminates the complexity of hypoxia response pathways in humans.
    quote:
    Beall, C.M. et al. (2010) Natural selection on EPAS1 (HIF2α) associated with low hemoglobin concentration in Tibetan highlanders. PNAS, advance online.

    By impairing both function and survival, the severe reduction in oxygen availability associated with high-altitude environments is likely to act as an agent of natural selection. We used genomic and candidate gene approaches to search for evidence of such genetic selection. First, a genome-wide allelic differentiation scan (GWADS) comparing indigenous highlanders of the Tibetan Plateau (3,200–3,500 m) with closely related lowland Han revealed a genome-wide significant divergence across eight SNPs located near EPAS1. This gene encodes the transcription factor HIF2α, which stimulates production of red blood cells and thus increases the concentration of hemoglobin in blood. Second, in a separate cohort of Tibetans residing at 4,200 m, we identified 31 EPAS1 SNPs in high linkage disequilibrium that correlated significantly with hemoglobin concentration. The sex-adjusted hemoglobin concentration was, on average, 0.8 g/dL lower in the major allele homozygotes compared with the heterozygotes. These findings were replicated in a third cohort of Tibetans residing at 4,300 m. The alleles associating with lower hemoglobin concentrations were correlated with the signal from the GWADS study and were observed at greatly elevated frequencies in the Tibetan cohorts compared with the Han. High hemoglobin concentrations are a cardinal feature of chronic mountain sickness offering one plausible mechanism for selection. Alternatively, as EPAS1 is pleiotropic in its effects, selection may have operated on some other aspect of the phenotype. Whichever of these explanations is correct, the evidence for genetic selection at the EPAS1 locus from the GWADS study is supported by the replicated studies associating function with the allelic variants.
    quote:
    Yi, X. et al. (2010) Sequencing of 50 Human Exomes Reveals Adaptation to High Altitude. Science, 329, 75-78.

    Residents of the Tibetan Plateau show heritable adaptations to extreme altitude. We sequenced 50 exomes of ethnic Tibetans, encompassing coding sequences of 92% of human genes, with an average coverage of 18x per individual. Genes showing population-specific allele frequency changes, which represent strong candidates for altitude adaptation, were identified. The strongest signal of natural selection came from endothelial Per-Arnt-Sim (PAS) domain protein 1 (EPAS1), a transcription factor involved in response to hypoxia. One single-nucleotide polymorphism (SNP) at EPAS1 shows a 78% frequency difference between Tibetan and Han samples, representing the fastest allele frequency change observed at any human gene to date. This SNP’s association with erythrocyte abundance supports the role of EPAS1 in adaptation to hypoxia. Thus, a population genomic survey has revealed a functionally important locus in genetic adaptation to high altitude.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_83822141
    quote:
    Prochnik, S.E. et al. (2010) Genomic Analysis of Organismal Complexity in the Multicellular Green Alga Volvox carteri. Science, 329, 223-226.

    The multicellular green alga Volvox carteri and its morphologically diverse close relatives (the volvocine algae) are well suited for the investigation of the evolution of multicellularity and development. We sequenced the 138–mega–base pair genome of V. carteri and compared its ~14,500 predicted proteins to those of its unicellular relative Chlamydomonas reinhardtii. Despite fundamental differences in organismal complexity and life history, the two species have similar protein-coding potentials and few species-specific protein-coding gene predictions. Volvox is enriched in volvocine-algal–specific proteins, including those associated with an expanded and highly compartmentalized extracellular matrix. Our analysis shows that increases in organismal complexity can be associated with modifications of lineage-specific proteins rather than large-scale invention of protein-coding capacity.
    quote:
    How a single cell made the leap to a complex organism is one of life's great mysteries. Biologists have thought that new genes and gene networks would be needed to make possible the move to multicellularity. But, at least in green algae, that turns out not to be the case. On page 223, a comparison between the genomes of the 2000-cell Volvox carteri and a single-celled green alga, Chlamydomonas reinhardtii, has revealed surprisingly few differences in their gene makeup. "Even major evolutionary transitions can be accomplished via relatively subtle genetic changes," says David Kirk, a developmental biologist at Washington University in St. Louis. As a result, solving this mystery "is going to take a lot more work."

    Ever since the Dutch microbiologist Antonie van Leeuwenhoek discovered a multicellular Volvox in 1700, biologists have thought it would be a good model for studying how complex organisms arose. It belongs to a group that includes single-celled and multicellular species of varying degrees of complexity. Chlamydomonas reinhardtii, for example, is a single cell powered by two flagella that lives in soil and fresh water.

    By contrast, Volvox carteri, which is found in temporary and permanent ponds, has a much more complex life cycle. Adults consist of 2000 flagellated cells embedded in a spherical extracellular matrix, with 16 larger germ cells inside. Germ cells give rise to embryos in which dividing cells remain connected by cytoplasmic bridges from one cell interior to another, forming a hollow ball. At first all of the embryo's flagella face inward, but soon the newly formed embryo turns itself inside out, putting the flagella on the outside. Now called juveniles, these balls begin expanding by adding to their extracellular matrix and eventually burst out of the parental sphere. Soon after the juveniles leave the sphere, the rest of the cells die.

    In 2005, James Umen, a cell and developmental biologist at the Salk Institute for Biological Studies in San Diego, California, teamed up with Simon Prochnik and Daniel Rokhsar of the U.S. Department of Energy Joint Genome Institute (JGI) in Walnut Creek, California, and others to sequence the Volvox genome. JGI had already deciphered the genome of the single-celled Chlamydomonas.

    The 138-million-base Volvox genome proved to be 17% bigger than the Chlamydomonas genome, but not because of new genes. Instead, it contained more repetitive DNA, Prochnik, Umen, Rokhsar, and their colleagues report. Moreover, it has roughly the same number of genes—about 14,500—as Chlamydomonas. The researchers found few, if any, Volvox genes coding for novel proteins or protein subunits that could account for the difference in morphology between the two species. The gene networks that likely underlie the cytoplasmic bridges, the inversion of the sphere, and asymmetric cell division were quite similar in both species as well, says Umen.

    "It's surprising how few differences were found," says Arthur Grossman, a plant biologist at the Carnegie Institution for Science in Stanford, California. "The findings suggest that it doesn't take very large changes in gene content to transition from a single-cell to a multicellular lifestyle." He suspects that some genes have altered their function in Volvox to account for the changes, and he calls for a more in-depth look for small changes in gene—and protein—sequence.

    The findings parallel what Nicole King of the University of California, Berkeley, and her colleagues saw when they compared the genomes of a choanoflagellate—a close single-celled relative to animals—and several animals. The choanoflagellate had protein subunits, or domains, previously thought to be unique to metazoans, leading her to conclude that multicellularity in that part of the tree of life arose not so much from new genes but from a shuffling and recombining of existing genes and parts of genes.

    "What we found was even more similarities between the unicellular and multicellular organism," says Umen. "The key transition is not inventing a whole bunch of genes and proteins; you just have to change the way you use what you have."
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_84017695
    quote:
    Hasslemann, M. et al. (2010) Origin of a function by tandem gene duplication limits the evolutionary capability of its sister copy. PNAS, advance online.

    The most remarkable outcome of a gene duplication event is the evolution of a novel function. Little information exists on how the rise of a novel function affects the evolution of its paralogous sister gene copy, however. We studied the evolution of the feminizer (fem) gene from which the gene complementary sex determiner (csd) recently derived by tandem duplication within the honey bee (Apis) lineage. Previous studies showed that fem retained its sex determination function, whereas the rise of csd established a new primary signal of sex determination. We observed a specific reduction of nonsynonymous to synonymous substitution ratios in Apis to non-Apis fem. We found a contrasting pattern at two other genetically linked genes, suggesting that hitchhiking effects to csd, the locus under balancing selection, is not the cause of this evolutionary pattern. We also excluded higher synonymous substitution rates by relative rate testing. These results imply that stronger purifying selection is operating at the fem gene in the presence of csd. We propose that csd's new function interferes with the function of Fem protein, resulting in molecular constraints and limited evolvability of fem in the Apis lineage. Elevated silent nucleotide polymorphism in fem relative to the genome-wide average suggests that genetic linkage to the csd gene maintained more nucleotide variation in today's population. Our findings provide evidence that csd functionally and genetically interferes with fem, suggesting that a newly evolved gene and its functions can limit the evolutionary capability of other genes in the genome.

    [..]

    Overall, the present study has provided evidence that the csd gene functionally and genetically interferes with the fem gene; we term this evolutionary interference. The gene duplication in the Apis lineage that gave rise to csd’s new function had a profound impact on the evolution of Fem protein, which was subjected to stronger molecular constraints. The evolutionary origin of a new regulatory function limited the evolutionary capability of another gene. A genetic linkage to csd and the specific selection region shaped fem’s polymorphism in current A. mellifera population by genetic hitchhiking. These findings suggest a complex interplay between newly originated gene functions and selection regimes of other genes in the genome, which might play a more general role in shaping the genome’s gene repertoire than considered thus far.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_84099581
    quote:
    Naar mooie vrouwen kijken? It's Darwin, stupid!
    Gepubliceerd : 15 juli 2010 - 11:26 am | door Thijs Westerbeek van Eerten

    Mannen die omkijken naar een mooie vrouw zijn geen viezeriken. Ze volgen gewoon hun natuur, zo is deze week in Amsterdam wetenschappelijk aangetoond. Bij vrouwen werkt de natuur anders. Ze zijn zeker niet blind voor mannelijk schoon, maar het is niet het eerste waar ze naar kijken.

    Waar hebben we het over? De eerste halve seconde dat mannen een mooie vrouw in beeld krijgen, dan kijken ze zonder uitzondering. Dat gaat volkomen onbewust, ontdekte gedragswetenschapper Hannie van Hooff van de Vrije Universiteit in Amsterdam: 'Het kijken naar een aantrekkelijke persoon is belangrijk voor een man, omdat dit hem informatie geeft over: 'Is deze persoon jong? Is deze persoon gezond? En als het antwoord op die vragen 'ja' is, dan zou deze vrouw wel eens voor veel nageslacht kunnen zorgen.'

    Met andere woorden; de Pavlovreactie van de man is evolutionair bepaald. Het is goed voor het voortbestaan van de soort mens, en daarom kunnen mannen er niets aan doen dat ze tenminste een halve seconde gluren naar mooie vrouwen.

    De andere kant
    Ook het gedrag van vrouwen wordt door de evolutie bepaald, maar bij hen werkt het anders: 'Voor vrouwen, volgens dezelfde evolutionaire theorie, is het belangrijker om te weten of deze persoon ook goed voor het nageslacht en voor haarzelf kan zorgen. Dus voor haar is het belangrijker: heeft deze man status, heeft deze man ambitie, heeft deze man geld?'

    Voetbalmeiden
    Vera Pauw was van 2004 tot 2010 bondscoach van het Nederlandse vrouwenvoetbalteam. Ze is nu betrokken bij de organisatie van het WK vrouwenvoetbal voor speelsters onder de 20 jaar. Ze weet bij uitstek hoe 'haar' meiden bijvoorbeeld kijken naar professionele voetballers, en ze heeft toch wel wat kanttekeningen bij het onderzoek van Van Hooff.

    Pauw kan zich bijvoorbeeld nauwelijks voorstellen dat de helden allemaal beoordeeld worden op hun capaciteiten als beschermer of toekomstige vader: 'Ik denk dat de meiden die kiezen voor voetballen dat echt voor de sport doen, dus die zullen in eerste instantie kijken naar het spel, naar de kwaliteiten van de speler. Daarbij wordt er natuurlijk wel over gesproken of iemand leuk is om te zien ... maar dat heeft niet de boventoon. Ik denk dat dat dat meer bij alle andere meiden is die zelf niet voetballen.'

    Onbedoeld bevestigt Vera Pauw het onderzoek van Hannie van Hooff. Pauws voetbalmeiden kijken eerst of een man goed voetbalt, dus status en succes heeft. Pas daarna komt het uiterlijk aan bod.

    De methode
    Wetenschapper Hannie van Hooff heeft degelijk onderzoek gedaan. Ze liet een groot aantal proefpersonen taken verrichten die niets met mooi of lelijk te maken hadden. Hun hersenactiviteit werd tijdens die taken gemeten met een EEG.

    Vervolgens kregen ze opeens plaatjes te zien van mooie en lelijke personen van het andere geslacht. Bij de mannen was er onmiskenbaar een duidelijke piek in de hersenactiviteit te zien zodra er een mooie vrouw in beeld kwam.

    En al had bondscoach Pauw twijfels over de vrouwelijke kant van het onderzoek van Van Hooff, ze herkent wel dégelijk het gegeven dat mannen -al is het maar heel even- móeten kijken naar een mooie vrouw: 'Nee, dat vind ik helemaal niet verrassend, ik ben nu 47 en ik vind het eigenlijk wel rustig worden, want ik begin buiten de categorie te vallen dat ik nog nageslacht kan produceren. En ik merk inderdaad dat mannen op een heel andere manier naar me gaan kijken. Ik vind het wel prettig dat ik niet continu aan een soort vleeskeuring wordt blootgesteld.'

    En daarmee legt Pauw precies de vinger op de zere plek. De 'vleeskeuring'. Mannen mogen dan hun allereerste instinctieve reactie op een mooie vrouw niet onder controle hebben, daarna hebben ze hun gedrag weer in eigen hand en kan de schuld niet meer op Darwin worden afgeschoven.
    http://www.rnw.nl/nederla(...)en-its-darwin-stupid
    pi_84121585
    15-07-2010

    Nieuwe link in evolutie mens



    AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben een fossiele schedel gevonden die een nieuwe link kan vormen in de menselijke evolutie. De dierlijke schedel zou van een voorouder van de moderne mens kunnen zijn.

    Met deze belangrijke vondst zou preciezer kunnen worden bepaald hoe de overgang van onze voorouders tot de uiteindelijke mens is verlopen. Dit meldt onder andere BBC News donderdag.

    Wetenschappers van de Universiteit van Michigan deden de ontdekking in Saoedi-Arabië. Ze omschreven de primaat, genaamd Saadanius hijazensis, in het vakblad Nature. “Het was een uitzonderlijke vondst”, aldus doctor William Sanders, die het onderzoek leidde.



    Kenmerken

    De schedel van de hiervoor onbekende soort heeft bepaalde kenmerken die gedeeld worden door zowel apen uit de Oude Wereld als mensapen, waar later de mens uit is voortgekomen. Het zou dus een gemeenschappelijke voorouder kunnen zijn. “Saadanius zit dichtbij een soort die uiteindelijk tot ons leidde”, volgens Sanders.

    De schedel is ongeveer 29 miljoen jaar oud. Dat geeft volgens de onderzoekers aan dat de splitsing tussen de twee soorten veel later zou hebben plaatsgevonden dan altijd werd gedacht. Genetisch onderzoek zou eerder 30 tot 35 miljoen jaar hebben uitgewezen.

    De vraag is nu of Saadanius misschien de link kan zijn tussen de apen uit de Oude Wereld en de mens. "Dat is mogelijk, maar er kunnen destijds nog zoveel andere wezens zijn geweest die erg op elkaar leken, en een daarvan werd onze voorouder", legt Sanders uit. "We moeten eerst meer onderzoek doen voor we zoiets kunnen zeggen."


    Overgang

    Tot nu toe is er nog een groot grijs gebied in de menselijke evolutie, omdat er uit de periode waarin Saadanius leefde maar weinig fossielen gevonden zijn. Dit wordt ook wel de 'missing link' genoemd, omdat er geen compleet beeld is van de evolutionaire overgang van aap tot mens en hun gemeenschappelijke voorouders. Fossielen uit die periode zijn dus cruciaal.

    “Als we iets wisten over de tijd en de omstandigheden waarin dit dier leefde, ontdekken we misschien wat voor de verandering zorgde die leidde tot de evolutie van apen en mensen”, aldus Sanders.

    Bekijk een video over de fossiele schedel

    © NU.nl/Andreke Moedt

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_84695170
    quote:
    "Animal connection" helps separate humans from other species
    By Kate Shaw | Last updated a day ago

    For centuries, people have tried to pinpoint what makes humans unique. The most current scientific theory suggests that three main qualities separate Homo sapiens from other animals: the construction and use of complex tools, the use of symbolic behavior including language, art, and ritual, and the domestication of other plants and animals. However, in a new paper in Current Anthropology, Dr. Pat Shipman suggests a fourth trait unique to humans.

    Shipman cites humans' long history of learning about and understanding animals as a unique trait, calling this tendency "the animal connection." She claims that this relationship is the common unifying factor that underlies each of the other three previously recognized human traits, and has played a major role in human evolution over the last 2.6 million years.

    It’s undeniable that humans have a very close relationship with animals. Here in the US, we spend $41.2 billion on our pets every year. Over 60 percent of Australian households have animals. There are more dogs in Japan than there are children under 12. In tribal societies, there are reports of women breast-feeding young animals. Humans' intimate connection with animals is nearly universal across cultures, yet interspecies relationships are extremely rare in other animals.

    Among nonhumans, there are very few instances in which a member of one species has been observed adopting the young of another species, a behavior scientists call "cross-species alloparenting." Most reports of this type of adoption are the result of human involvement; cross-species alloparenting occurs incredibly rarely in the wild but instances have occasionally been observed, such as a female capuchin monkey nursing a young marmoset.

    Shipman asserts that humans' invention and use of stone tools about 2.6 million years ago helped them successfully hunt and quickly dispatch large carcasses, allowing them to become major players in the predatory guild. As a result, humans became much more in tune with animals for two reasons: the better they understood their prey, the more efficient hunters they would be, and the better they could evade and outcompete other carnivores. Thus, the animal connection began; because it enhanced survival, learning about animals' anatomy and behavior became a very advantageous pursuit.

    The animal connection is strongly evident in another trait that is considered unique to humans: symbolic behavior, specifically art. Animals were the main subject of prehistoric art. Incredibly specific details can be recognized from early cave drawings, including animals' colors, particular behaviors, and dimorphism between the sexes.

    Other topics that one would expect to be important to early humans, such as landscapes, shelters, weather, and water sources, are conspicuously absent from prehistoric art. Early humans not only spent a great amount of time learning about animals, but they also saw the value of depicting them in images and communicating information about them.

    Finally, Shipman claims that by domesticating animals, humans used them as "living tools." Evidence shows that dogs were the first animals to be domesticated, suggesting that the first domesticates were not used as food sources. In early societies, animals served many purposes, such as carrying heavy loads, providing raw materials such as wool, producing fertilizer, protecting people, hunting game, and transporting goods. By using their accumulated knowledge and understanding of animals, humans were able to transform other species into "living tools" that enhanced their own fitness.

    According to the author, each of these three uniquely "human" qualities—learning to make and use stone tools, engaging in symbolic behavior, and domesticating other species— illustrates the adaptive advantages conferred to humans by having a deep understanding of animals.

    However, the paper is not without its shortcomings. Shipman discusses the divide between animals and humans as if the differences were a dichotomy, rather than a spectrum. For instance, chimpanzees are extremely adept at making and using tools, and some ant species can be said to domesticate fungi; however, Shipman has drawn a firm line between the abilities of humans and those of other animals without sufficient time spent justifying it.

    Similarly, while Shipman acknowledges that domestication is a "reciprocal" process, she fails to fully flesh out the consequences of this reciprocity. If domestication is a result of humans' supposedly unique animal connection, yet domestication is reciprocal, it follows that animals also have some innate ability to relate to and understand humans as well. Dogs, for instance, are very skilled at interacting with humans, and this ability has certainly enhanced their fitness and influenced their evolution. However, this line of reasoning goes undiscussed in the article.

    Despite these issues, the evidence in the paper is persuasive, strongly suggesting that humans' inclination and ability to understand animals have had major implications for our evolution. It remains to be seen whether or not these four qualities are actually unique to Homo sapiens, but "the animal connection" is a novel and interesting way to consider the implications of the long and intimate history between humans and animals.
    http://arstechnica.com/sc(...)om-other-species.ars
    pi_84802106
    02-08-2010

    Vlees maakte ons slimmer



    Vegetariërs zullen er misschien niet akkoord mee gaan, maar het feit dat de mens in de loop van de geschiedenis geëvolueerd is tot een wezen met een goed ontwikkeld brein dat in staat is gereedschappen te gebruiken, hebben we te danken aan vlees.

    Ongeveer 2,3 miljoen jaar geleden stapten onze voorouders over van het eten van planten en noten naar het oppeuzelen van karkassen. Volgens antropologen is dát het moment waarop onze hersenen genoeg energie kregen om uit te groeien tot hun huidige omvang, omdat de mens niet langer een gigantisch systeem van ingewanden moest onderhouden om al die rauwe planten en bladeren te verteren.

    "Je kan niet én een groot brein én grote inwendige organen hebben", zegt Leslie Aiello, antropologe en directeur van de Wenner-Gren Foundation in New York, dat onderzoek naar evolutie ondersteunt. "De spijsvertering was energieverslindend bij onze voorvaders. De hersenen werden daardoor wat verwaarloosd."

    Tot we dus vlees ontdekten. En geleidelijk gereedschappen begonnen uit te vinden, "externe tanden" zoals Aiello ze noemt, die ervoor zorgden dat we geen scherpe tanden nodig hadden zoals andere roofdieren; of de ontdekking van vuur om vlees te bakken waardoor het vlees zachter werd en gemakkelijker om te verteren en we niet langer uren per dag ons eten moesten kauwen zoals chimpansees. "Vlees bakken leerde de mens ook om samen te werken en bracht mensen ook dichter bij elkaar, waardoor we nog "menselijker" werden," aldus Aiello. (sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_84848645
    quote:
    Sell, A. et al. (2010) Adaptations in humans for assessing physical strength from the voice. Proceedings of the Royal Society B, advance online.

    Recent research has shown that humans, like many other animals, have a specialization for assessing fighting ability from visual cues. Because it is probable that the voice contains cues of strength and formidability that are not available visually, we predicted that selection has also equipped humans with the ability to estimate physical strength from the voice. We found that subjects accurately assessed upper-body strength in voices taken from eight samples across four distinct populations and language groups: the Tsimane of Bolivia, Andean herder-horticulturalists and United States and Romanian college students. Regardless of whether raters were told to assess height, weight, strength or fighting ability, they produced similar ratings that tracked upper-body strength independent of height and weight. Male voices were more accurately assessed than female voices, which is consistent with ethnographic data showing a greater tendency among males to engage in violent aggression. Raters extracted information about strength from the voice that was not supplied from visual cues, and were accurate with both familiar and unfamiliar languages. These results provide, to our knowledge, the first direct evidence that both men and women can accurately assess men's physical strength from the voice, and suggest that estimates of strength are used to assess fighting ability.
    Volledige publicatie
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_85085800
    09-08-2010

    Meisjes puberen steeds eerder

    NEW YORK - Meisjes komen steeds jonger in de puberteit. Tegenwoordig hebben meer meisjes van 7 en 8 jaar oud al borsten, een van de tekenen van puberteit, dan vroeger. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek, waarvan de bevindingen maandag zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Pediatrics.

    Voor het onderzoek bestudeerden de wetenschappers meer dan 1200 meisjes in de Amerikaanse steden New York, Cincinnati en San Francisco. Ze ontdekten grote verschillen tussen de etnische groepen in de VS. Zo heeft bijna een kwart van de zwarte meisjes van 7 jaar oud al borsten, tegen een op de zes Latijns-Amerikaanse meisjes en een op de tien blanke meisjes.

    Op 8-jarige leeftijd heeft al bijna de helft van de zwarte meisjes, een op de drie Latijns-Amerikaanse meisjes en een op de vijf blanke meisjes borsten.

    De wetenschappers maken zich zorgen over de cijfers. Meisjes die vroeg beginnen te menstrueren, een ander teken van puberteit, lopen namelijk meer risico later borstkanker en baarmoederkanker te krijgen, is uit eerder onderzoek gebleken.

    (Volkskrant)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_85218345
    12-08-2010

    Van Afrika tot in Amerika

    DNA-onderzoek naar de afstammingsgeschiedenis van de mens
    De mysteriën rond de afkomst van de mens zijn ontrafeld. Ons eigen DNA wijst uit dat onze herkomst in Afrika ligt. Daar leefden de genetische Adam en Eva die via verre reizen uiteindelijk de hele wereld bevolkten.

    De wijk Astoria in Queens, New York, is een van de meest etnisch diverse gemeenschappen op aarde. Op het dertigste Avenue Street Festival in juli 2008, ontmoeten mensen met alle mogelijke verschillende huidskleuren en afkomsten elkaar. Tussen de menigte loopt ook antropoloog en geneticus Spencer Wells. Regelmatig stopt hij om met mensen te praten. En doet de gelegenheid zich voor, dan vraagt hij zijn gesprekspartners of ze wat celletjes uit de binnenkant van hun wang kunnen missen.

    In dit Engelstalige filmpje legt Spencer Wells uit wat het ‘Genographic Project’ precies inhoudt. Vier New Yorkers doen mee aan het onderzoek en ontdekken welke reis hun voorouders hebben afgelegd.

    De afgelopen vier jaar hebben Wells en zijn collega’s van het ‘Genographic Project’ de hele wereld over gereisd om DNA te verzamelen van honderden verschillende volkeren en stammen. Door al dat DNA met elkaar te vergelijken, proberen Wells en zijn team de oeroude geschiedenis van de migratie van de mens terug te voeren naar de plaats en tijd waar het allemaal begon. “Wereldwijd zijn er elf onderzoekscentra van waaruit we werken. We gaan op bezoek bij inheemse bevolkingen die lange tijd op dezelfde plaats hebben geleefd. Het DNA van deze stammen is relatief puur gebleven. Ze vormen een gesloten groep.”

    Volgorde van basenparen
    Genografie is de -nog jonge- tak van wetenschap die onderzoek doet naar onze afstammingsgeschiedenis door het DNA van verschillende groepen mensen te vergelijken.

    Het DNA bevat de erfelijke informatie van een persoon en ligt in de kern van de menselijke cel op de chromosomen. Een DNA-streng bestaat uit nucleotiden: bouwblokjes met een suikergroep, een fosfaatgroep en een base. Er zijn vier verschillende basen, namelijk adenine, cytosine, guanine en tyrosine. Een mens heeft zo’n drie miljard basenparen in zijn DNA. Aan de hand van de volgorde van die basenparen kan bijvoorbeeld bepaald worden of iemand familie van je is en waar je verre voorouders vandaan komen.

    Lees ook het Kennislinkdossier over DNA

    Bij mensen onderling is 99,5 procent van het DNA hetzelfde. Die halve procent verschil komt door variatie binnen de basenparen. Bij het kopiëren van DNA kan een base per ongeluk worden vervangen door een andere base. Zo onstaat een SNP (spreek uit: snip), wat staat voor single nucleotide polymorphism. SNP’s worden doorgegeven van de ene generatie naar de volgende. Om te bepalen welke SNP’s iemand van zijn voorouders heeft gekregen, wordt er bij mannen gekeken naar het DNA van het Y-chromosoom en bij vrouwen naar het mitochondriaal DNA.

    Genetische landkaart
    Van New York tot afgelegen Afrikaanse dorpjes, van het Midden-Oosten tot Zuid-Amerika, overal is DNA verzameld. Zo kon het team van Wells een genetische landkaart maken van de hele wereld. Daarop zijn haplogroepen te zien. Een haplogroep wordt gevormd door mensen die in hetzelfde gebied wonen en dezelfde soort SNP’s hebben.

    Een voorbeeldje. Stel: Nederlandse mannen hebben allemaal 27 heel specifieke SNP’s op hun Y-chromosoom, en mannen in het Midden-Oosten hebben er daarvan 22. Dat betekent dat er in het verre verleden een volk vanuit het Midden-Oosten richting het westen is getrokken. Onderweg naar Nederland zijn er bij de mannen nog vijf SNP’s ontstaan. Dit wordt ook ondersteund door archeologische vondsten van menselijke botten. In Ethiopië zijn veel oudere botten gevonden dan in het Midden-Oosten, en in het Midden-Oosten weer oudere botten dan in Europa.


    Een genetische landkaart, gebaseerd op mitochondriaal DNA. De witte rondjes met letters geven de haplogroepen weer. De gekleurde cirkels verraden de ouderdom van die groepen. Afbeelding: © Wikimedia Commons

    Door te kijken naar het DNA van populaties van over de hele wereld en zo alle SNP’s in kaart te brengen, is dus te zien hoe de verschillende haplogroepen over de wereld zijn gereisd. Wat blijkt nu, elk Y-chromosoom en elk stuk mitochondriaal DNA is terug te voeren naar Afrika. De moderne mens, of Homo sapiens, ontstond daar ongeveer 200.000 jaar geleden en heeft vervolgens de rest van de wereld bevolkt.


    Genetische Adam en Eva leken waarschijnlijk helemaal niet op hun bijbelse evenbeeld. Afbeelding: © Wikimedia Commons

    Adam en Eva
    Het ontstaan van SNP’s is zeldzaam. Daarom zijn alle SNP’s terug te voeren naar de persoon die de verandering voor het eerst in zijn of haar DNA kreeg: de genetische Adam of Eva. Iedere man op aarde heeft het Y-chromosoom van ‘Y-chromosomale Adam’, dat al tienduizenden jaren wordt doorgegeven. Hetzelfde geldt voor vrouwen. Zij stammen allemaal af van ‘mitochondriale Eva’. De genetische Adam en Eva leefden in Afrika en waren waarschijnlijk helemaal niet zo bleek en blank als hun bijbelse evenbeeld.

    Ieder mens dat nu op aarde rondloopt is een afstammeling van deze genetische Adam en Eva. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er nooit andere mensen zijn geweest. Maar hun afstammelingen zijn uitgestorven, mogelijk door ijstijden (of ijsberen). De genetische Adam en Eva zijn de enige twee individuen die een ononderbroken afstammingslijn van zonen en dochters hebben. Het DNA van deze twee mensen heeft de hele menselijke geschiedenis doorstaan, en is nu nog in ons allen aanwezig.

    Bronnen
    •Levy S e.a. The diploid genome sequence of an individual human PLoS Biology 5(10), 2007
    •Cargill M e.a. Characterization of single-nucleotide polymorphisms in coding regions of human genes Nature Genetics 22(3):231 – 238, 1999
    •Kelly Owens en Mary-Claire King Genomic views of human history Science 286:451 – 453, 1999

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_85230559
    quote:
    Newts' Ability To Regenerate Tissue Replicated In Mouse Cells By Stanford Scientists

    STANFORD, Calif. — Tissue regeneration a la salamanders and newts seems like it should be the stuff of science fiction. But it happens routinely. Why can't we mammals just re-grow a limb or churn out a few new heart muscle cells as needed? New research suggests there might be a very good reason: Restricting our cells' ability to pop in and out of the cell cycle at will — a prerequisite for the cell division necessary to make new tissue — reduces the chances that they'll run amok and form potentially deadly cancers.

    Now scientists at the Stanford University School of Medicine have taken a big step toward being able to confer this regenerative capacity on mammalian muscle cells; they accomplished this feat in experiments with laboratory mice in which they blocked the expression of just two tumor-suppressing proteins. The finding may move us closer to future regenerative therapies in humans — surprisingly, by sending us shimmying back down the evolutionary tree.

    "Newts regenerate tissues very effectively," said Helen Blau, PhD, the Donald E. and Delia B. Baxter Professor and a member of Stanford's Institute for Stem Cell Biology and Regenerative Medicine. "In contrast, mammals are pathetic. We can regenerate our livers, and that's about it. Until now it's been a mystery as to how they do it."

    Blau is the senior author of the research, which will be published in Cell Stem Cell on Aug. 6. Kostandin Pajcini, PhD, a former graduate student, and Jason Pomerantz, MD, a former postdoctoral scholar in Blau's laboratory, are primarily responsible for the work and are first author and co-senior author, respectively.

    Although there's been a lot of discussion about using adult or embryonic stem cells to repair or revitalize tissues throughout the body, in this case the researchers weren't studying stem cells. Instead they were investigating whether myocytes, run-of-the mill muscle cells that normally don't divide, can be induced to re-enter the cell cycle and begin proliferating. This is important because most specialized, or differentiated, cells in mammals are locked into a steady state that does not allow cell division. And without cell division, it is not possible to get regeneration.

    In contrast, the cells of some types of amphibians are able to replace lost or damaged tissue by entering the cell cycle to give rise to more muscle cells. While doing so, the cells maintain their muscle identity, which prevents them from straying from the beaten path and becoming other, less useful cell types.

    Pomerantz and Blau wondered if it could be possible to coax mammalian cells to follow a similar path. To do so, though, they needed to pinpoint what was different between mammalian and salamander cells when it comes to cell cycle control. One aspect involves a class of proteins called tumor suppressors that block inappropriate cell division.

    Previous research had shown that a tumor suppressor called retinoblastoma, or Rb, plays an important role in preventing many types of specialized mammalian cells, including those found in muscle, from dividing willy-nilly. But the effect of blocking the expression of Rb in mammalian cells has been inconsistent: In some cases it has allowed the cells to hop back into the cell cycle; in others, it hasn't.

    The researchers employed some evolutionary detective work to figure out that another tumor suppressor called ARF might be involved. Like Rb, ARF works to throw the brakes on the cell cycle in response to internal signals. An examination of the evolutionary tree provided a key clue. They saw that ARF first arose in chickens. It is found in other birds and mammals, but not in animals like salamanders nestled on the lower branches. Tellingly, it's also missing in cell lines that begin cycling when Rb is lost, and it is expressed at lower-than-normal levels in mammalian livers — the only organ that we humans can regenerate.

    Based on previous investigators' work with newts, Blau said it "seemed to us that they don't have the same limitations on growth. We hypothesized that maybe, during evolution, humans gained a tumor suppressor not present in lower animals at the expense of regeneration."

    Sure enough, Pajcini and Pomerantz found that blocking the expression of both Rb and ARF allowed individual myocytes isolated from mouse muscle to dedifferentiate and begin dividing. When they put the cells back into the mice, they were able to merge with existing muscle fibers — as long as Rb expression was restored. Without Rb the transplanted cells proliferated excessively and disrupted the structure of the original muscle.

    "These myocytes have reached the point of no return," said Blau. "They can't just start dividing again. But here we show that temporarily blocking the expression of just two proteins can restore an ancient ability to contribute to mammalian muscle."

    The key word here is "temporarily." As is clear from the mouse experiments, blocking the expression of tumor suppressors in mammalian cells can be a tricky gambit. Permanently removing these proteins can lead to uncontrolled cell division. But, a temporary and well-controlled loss — as the researchers devised here — could be a useful therapeutic tool.

    The research required some sophisticated technology to separate individual myocytes from one another for study. To do so, Pajcini traveled to Munich to learn how to optimize a technique normally used on cryopreserved and fixed tissue sections — "laser micro-dissection catapulting" — for use with living cells. But the effort paid off when he was able to prove conclusively that once the expression of the two proteins was blocked, individual live cells were, in fact, dividing in culture.

    Next, the researchers would like to see if the technique works in other cell types, like those of the pancreas or the heart, and whether they can induce it to happen in tissue at sites of injury. If so, it may be possible to trigger temporary cell proliferation as a means of therapy for a variety of ailments.

    In addition to Blau, Pajcini and Pomerantz, other Stanford researchers involved in the study include senior research scientist Stephane Corbel, PhD, and assistant professor of pediatrics and genetics Julien Sage, PhD. Pajcini is now at the University of Pennsylvania, and Pomerantz is an assistant professor of surgery at the University of California-San Francisco.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    pi_85337892
    15-08-2010

    De evolutie van technologie

    Afstudeerder in Media Technology Ella Keijzer laat zien hoe technologie zichzelf evolueert en creëert.

    Waarschuwing: machemes zijn een nogal wetenschappelijk onderwerp. De studie Media Technology aan de Universiteit Leiden doet wetenschappelijk onderzoek door bijvoorbeeld zelf dingen te maken, zoals Ella Keijzer deed. Haar Rise of the Machemes laat zien dat de evolutie volgens Darwin niet voorbehouden is aan mens of dier maar ook door technologie doorlopen wordt.

    'Waar mensen genen hebben, zeg ik dat machines machemes hebben', aldus Ella Keijzer. Door simpele software te schrijven en die in de oceaan van online informatie te gooien, bewijst ze dat techniek vanzelf gaat evolueren. 'We hebben zoveel techniek en algoritmen gecreëerd waarvan we niet meer weten dat ze bestaan, dat er spontane gevolgen zijn.'

    De experimentjes bestaan uit twitterbotjes die bijvoorbeeld dingen die ze elders op Twitter hebben gevonden tegen andere accounts zeggen. Zoals @goedenacht en @hoerajarig. Ze leiden een eigen leven en lokken reacties uit en creëren zo een heel eigen wereld.

    Hieronder een bloemlezing van een aantal botjes, hun uitspraken en de reacties van echte mensen op hun tweets.

    (bright.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 16 augustus 2010 @ 09:26:47 #255
    150517 SpecialK
    No hesitation, no delay.
    pi_85338603
    Heb je toevallig een directe link naar dat artikel? Ik ben wel benieuwd naar de bloemlezingen?
    There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
    pi_85338711
    quote:
    Op maandag 16 augustus 2010 09:26 schreef SpecialK het volgende:
    Heb je toevallig een directe link naar dat artikel? Ik ben wel benieuwd naar de bloemlezingen?
    Jazeker :)

    http://www.bright.nl/de-evolutie-van-technologie
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_85617602
    quote:
    Migratory species get wanderlust mostly from social cues

    By Casey Johnston | Last updated about 18 hours ago

    Birds and other migrating species may be as dependent on social networks as we are, according to a study released by PNAS on Monday. By studying migration simulations of everything from bison to bacteria, a team of researchers found that very few individuals in a group migrate because of environmental cues. Most are just following the leader, which may be the reason many species eventually stop migrating as their habitable areas become more distant and fragmented.

    Modeling the migration process of a few different species suggested to the authors that an impulse to migrate can be motivated by two things. One is termed a "gradient," and consists of whatever factors we normally think spurs a flock or herd of animals to migrate: a drop or rise in temperature, diminishing of food sources, and so on.

    The second motivation was much larger, and unexpected by the authors. It seemed many organisms had little or no sense of the first type of motivator, the gradients. Instead, they relied on social interaction to tell them when wanderlust was the prevailing sentiment in the herd or flock. They deferred to the few members of the group that were sensitive to gradients, and followed the ad-hoc leaders to their new habitat.

    While humans are intimately familiar with the follower-leader relationship, the phenomenon may be relatively new in migratory animal behavior. The authors think the mix of social and gradient factors may explain the issue of habitat fragmentation, where animals that have to travel increasing distances eventually stop migrating altogether.

    The problem may be that the group leaders, who are a small minority in migratory groups, are eventually unable to rise to the occasion. They no longer detect gradients and are loath to risk leading their peers to increasingly distant areas. With no leaders to latch on to, the group becomes locked down to one area.

    Loss of migratory ability is often long-lived or permanent, and can change the evolutionary path of many organisms. Considering both this social reliance on leaders with increased habitat destruction and habitat fragmentation, the authors expect declines in migratory species.
    http://arstechnica.com/sc(...)from-social-cues.ars
    pi_85635649
    23-08-2010

    Supersnelle evolutie van de aardmuis

    Aanpassing is vaak noodzakelijk om te overleven. Zo ook voor de aardmuis op eilandjes in de Baltische Zee vlakbij het Zweedse vasteland. In 500-1000 jaar werden ze bijna tweemaal zo zwaar en kregen grotere poten ten opzichte van hun soortgenoten op het vasteland.

    Als dieren geïsoleerd raken, kunnen er rare dingen gebeuren. Denk aan dwergolifanten, reuzenratten en de Floresmens (Homo floresiensis) op eilanden. De snelheid van evolutie is gemiddeld hoger dan die van zoogdieren op het vasteland. Scandinaviërs onder aanvoering van Anders Forsman hebben nu wel iets heel spectaculairs ontdekt. Aardmuizen op eilandjes in de Baltische Zee ten oosten van Stockholm evolueerden zelfs twee- tot vijfmaal zo snel als het gemiddelde eilandzoogdier.

    De onderzoekers kwamen tot die conclusie door aardmuizen (Microtus agrestis) van twee plaatsen op het Zweedse vasteland te vergelijken met die op zes eilandgroepen. De eilandgroepen liggen op verschillende afstanden tot het vasteland.


    De twee plaatsen op het vasteland en het vierkant met daarin de zes eilandgroepen waarvandaan aardmuizen zijn bestudeerd. Afbeelding: © Google Earth

    .Eilanden
    De eilanden zijn relatief jong: zo’n 500-1000 jaar geleden zijn ze boven de waterspiegel komen te liggen door (isostatische) opheffing. Al gauw kwamen de muizen ook op de eilanden terecht door bijvoorbeeld te zwemmen of door mee te dobberen op een object zoals hout.

    De muizen op de eilanden en het vasteland waren niet dezelfde zo realiseerden Anders Forsman en Torbjörn Ebenhard zich al in 1985: “We ontdekten al snel dat de muizen op de eilanden veel groter waren dan de muizen van dezelfde soort op het vasteland en dus waren we nieuwsgierig waarom dat zo was”, vertelt Forsman aan Kennislink. “De eilandengroep bood een geschikte omgeving voor studies over ecologie en evolutie.” Nadat Forsman zich eerst richtte op zwarte adders keek Forsman decennia later samen met Juha Merilä (University of Helsinki) nog eens naar de dataset. Zo kwam het project over de aardmuis op gang.


    Een aardmuis in de Kaapse bossen in de provincie Utrecht. Afbeelding: © Creative Commons

    .Evolutie
    Niet alleen bleken de muizen op de eilandgroepen veel groter, maar ook hadden ze grotere poten ten opzichte van hun lichaamsgewicht in vergelijking met soortgenoten op het vasteland. Forsman en collega’s vonden grotere muizen met grotere poten op eilandgroepen die geïsoleerder lagen en verder van het vasteland verwijderd waren. Waarom? Het drijvend vermogen van grotere muizen is hoger en ze hebben minder kans op onderkoeling; met grotere poten kunnen ze beter zwemmen, zeer handig in een archipel.

    De vraag is of de muizen op eilanden anders zijn omdat ze zich tijdens hun leven hebben aangepast aan de omgeving of dat ze al aangepast zijn bij hun geboorte (dus genetisch). Forsman: “We baseren ons niet alleen op in het wild gevangen muizen, maar ook op gefokte muizen uit het laboratorium. Hierdoor kunnen we aantonen dat de verschillen in de muizenpopulaties tenminste gedeeltelijk genetisch zijn, en dus evolutionair.”

    De snelheid van evolutie bepalen wetenschappers in darwins. Zo ook Forsman en collega’s. Ze kwamen uit op 100-250 darwins voor de aardmuizen op de eilanden, veel meer dan de gemiddelde 53 darwins voor zoogdieren op eilanden! Forsman: “Ik denk dat de ongewoon snelle veranderingen in de muizen (bijna twee keer zo zwaar in 500-1000 jaar) de theorie verstekt dat evolutie veel sneller kan plaatsvinden dan gedacht.” Deze studie is dus weer een bewijs vóór de evolutietheorie.

    Referentie:
    Forsman et al., 2010. Phenotypic evolution of dispersal-enhancing traits in insular voles. Proceedings of the royal society B (online publikatie)

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      dinsdag 24 augustus 2010 @ 16:42:06 #259
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_85652434
    Persoonlijk ben ik niet echt onder de indruk van de onderstaande argumenten die men gebruikt, maar kan ook het originele artikel in Biology letters vinden waarin wellicht de argumenten beter zijn onderbouwd.

    quote:
    'Evolutietheorie van Darwin klopt niet'

    Uitgegeven: 24 augustus 2010 11:26
    Laatst gewijzigd: 24 augustus 2010 11:26

    AMSTERDAM - De bedenker van de evolutietheorie Charles Darwin had het mis toen hij beweerde dat competitie de belangrijkste drijfveer achter het evolutieproces was. Dat beweren Britse wetenschappers in een nieuwe studie.

    Volgens onderzoekers van de Universiteit van Bristol is niet de competitie tussen de soorten doorslaggevend voor het evolutieproces, maar de leefruimte die een soort heeft. De juistheid van de beroemde term ‘survival of the fittest’ van Charles Darwin wordt daarmee in twijfel getrokken.
    De wetenschappers komen tot hun opmerkelijke conclusies in het wetenschappelijk tijdschrift Biology Letters. Ze hebben voor hun onderzoek evolutionaire patronen bestudeerd in de afgelopen 400 miljoen jaar op basis van fossielen.

    Vliegen

    Als bewijs voor de nieuwe theorie over het belang van leefruimte wordt de evolutie van vogels genoemd. Volgens de Britse wetenschappers kwam de ontwikkeling van die soort pas echt op gang toen de dieren vleugels ontwikkelden en in de lucht gingen leven.

    “Een ander voorbeeld is het feit dat zoogdieren 60 miljoen jaar lang naast dinosaurussen leefden. Zij waren zeker niet in staat om de competitie te winnen van deze dominante reptielen”, verklaart onderzoeker Mike Benton op BBC News. “Maar toen de dinosaurussen uitstierven, hebben zoogdieren wel snel de lege plaatsen ingenomen en vandaag de dag domineren zij het land.”

    Competitie

    Toch is het volgens andere wetenschappers maar de vraag of de nieuwe theorie ook daadwerkelijk daadwerkelijk bewijst dat competitie tussen verschillende soorten niet doorslaggevend is bij evolutie.
    “Waarom zouden soorten nieuwe stukken land innemen”, vraagt evolutiewetenschapper Stephen Stearns zich af. “Is de reden daarvan niet gewoon dat ze competitie proberen te vermijden met de soorten die op de stukken land leven die al bezet zijn?”
    Bron
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_85652816
    quote:
    Op dinsdag 24 augustus 2010 16:42 schreef Semisane het volgende:
    Persoonlijk ben ik niet echt onder de indruk van de onderstaande argumenten die men gebruikt, maar kan ook het originele artikel in Biology letters vinden waarin wellicht de argumenten beter zijn onderbouwd.
    [..]

    Bron
    Dat stukje geeft vooral aan hoe weinig de schrijver van nu.nl begrijpt van de materie.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      dinsdag 24 augustus 2010 @ 17:05:04 #261
    172669 Papierversnipperaar
    Cafeïne is ook maar een drug.
    pi_85653433
    Het was toch: "Survival of the best fitted?" De best aangepaste? Dat is (gedeeltelijk) indirecte competitie en leefruimte speelt daar een rol in.

    Die journalist zal er wel weer een potje van gemaakt hebben. ;(
    Free Assange! Hack the Planet
    [b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
    De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
      woensdag 25 augustus 2010 @ 13:33:39 #262
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_85686509
    quote:
    Op dinsdag 24 augustus 2010 16:51 schreef Monolith het volgende:

    [..]

    Dat stukje geeft vooral aan hoe weinig de schrijver van nu.nl begrijpt van de materie.
    Nou ja oké dat is waar, ik wil eigenlijk wel het originele artikel lezen, maar kan het niet vinden. :@
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_85692507
    wat ze hebben gevonden is hoogstens bevestiging van Punctuated equilibrium
    waarmee onder ander Gould kwam begin jaren 70

    http://en.wikipedia.org/wiki/Punctuated_equilibrium
    pi_85695491
    quote:
    Op woensdag 25 augustus 2010 13:33 schreef Semisane het volgende:

    [..]

    Nou ja oké dat is waar, ik wil eigenlijk wel het originele artikel lezen, maar kan het niet vinden. :@
    quote:
    Sahney, S. et al. (2010) Links between global taxonomic diversity, ecological diversity and the expansion of vertebrates on land. Biology Letters, 6, 544-547.

    Tetrapod biodiversity today is great; over the past 400 Myr since vertebrates moved onto land, global tetrapod diversity has risen exponentially, punctuated by losses during major extinctions. There are links between the total global diversity of tetrapods and the diversity of their ecological roles, yet no one fully understands the interplay of these two aspects of biodiversity and a numerical analysis of this relationship has not so far been undertaken. Here we show that the global taxonomic and ecological diversity of tetrapods are closely linked. Throughout geological time, patterns of global diversity of tetrapod families show 97 per cent correlation with ecological modes. Global taxonomic and ecological diversity of this group correlates closely with the dominant classes of tetrapods (amphibians in the Palaeozoic, reptiles in the Mesozoic, birds and mammals in the Cenozoic). These groups have driven ecological diversity by expansion and contraction of occupied ecospace, rather than by direct competition within existing ecospace and each group has used ecospace at a greater rate than their predecessors.
    bron

    Alsjeblieft. ;)

    Een uitbreidende of krimpende ecoruimte heeft natuurlijk een enorme impact op het zogenaamde fitnesslandscape. Daardoor kan er opeens wel degelijk sprake zijn van sterke selectiedruk op eigenschappen die daarvoor praktisch een neutraal effect hadden. Deze publicatie heeft m.i. ook wel raakvlakken met de zogenaamde 'facilitated variation' van Kirschner.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
      donderdag 26 augustus 2010 @ 09:27:34 #265
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_85718983
    quote:
    Op woensdag 25 augustus 2010 17:09 schreef Monolith het volgende:

    [..]


    [..]

    bron

    Alsjeblieft. ;)
    Thanks! ^O^

    quote:
    Een uitbreidende of krimpende ecoruimte heeft natuurlijk een enorme impact op het zogenaamde fitnesslandscape. Daardoor kan er opeens wel degelijk sprake zijn van sterke selectiedruk op eigenschappen die daarvoor praktisch een neutraal effect hadden. Deze publicatie heeft m.i. ook wel raakvlakken met de zogenaamde 'facilitated variation' van Kirschner.
    Interessant, ook even doorlezen dan. :)
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_85760255
    26-08-2010

    Evolutionaire zelfopoffering

    Een goed nest is belangrijker dan kinderen voortbrengen

    Mieren, bijen en wespen verzorgen vaak het nageslacht van soortgenoten binnen hun kolonie. De theorie was lange tijd dat zulk eusociaal gedrag kan ontstaan als de dieren genetisch sterk op elkaar lijken. Maar nee, het is simpelweg een gevolg van natuurlijke selectie, zeggen Amerikaanse wetenschappers.

    In eusociale samenlevingen zorgt een koningin voor de voortplanting en worden de nakomelingen verzorgd door (deels) onvruchtbare werkers. Dit komt voor bij onder meer mieren, honingbijen en wespen. Maar hoe kan dit gedrag ontstaan door het principe survival of the fittest? Die vraag houdt biologen al bezig sinds de tijd van Darwin. Hij noemde deze paradox in The Origin of Species zelfs het belangrijkste struikelblok voor zijn evolutietheorie. Darwin gaf als verklaring dat niet de individuele mieren of bijen, maar de kolonie als geheel voortkomt uit natuurlijke selectie. Nu, ruim anderhalve eeuw later, lijkt hij gelijk te krijgen.

    Ongeveer een eeuw na publicatie van The Origin of Species ontstond een andere, decennialang aangehangen theorie, die stelt dat eusociaal gedrag ontstaat door een sterke genetische verwantschap tussen individuen binnen een kolonie. Een mierenvrouwtje zal dus eerder voor de kinderen van haar zus willen zorgen, ten koste van zichzelf voortplanten, dan voor de kinderen van een mier waar ze genetisch flink van verschilt. Maar drie Amerikaanse wetenschappers, onder wie de gerenommeerde mierendeskundige Edward O. Wilson van Harvard University, verzetten zich deze week in Nature sterk tegen deze theorie. Zij verkiezen de kant van Darwin en noemen natuurlijke selectie als oorzaak voor eusociaal gedrag.

    Altruïsme
    Het idee dat genetische verwantschap binnen de kolonie de oorzaak is van eusociaal gedrag, werd voor het eerst in 1955 geopperd door de Engels-Indiase geneticus en evolutiebioloog John B.S. Haldane. Negen jaar later werkte de Britse bioloog William D. Hamilton deze stelling uit tot een volledige theorie. Aan de basis daarvan staat een wiskundige ongelijkheid: ‘R > c/b’. Oftewel, eusociaal gedrag ontstaat wanneer de genetische verwantschap tussen individuen (‘R’) groter is dan de kosten/baten-verhouding (‘c/b’) voor het altruïstische individu. Voor bijvoorbeeld een broer of zus moeten de baten twee keer en voor een volle neef of nicht acht keer groter zijn dan de kosten om de kinderen van de ander groot te brengen.

    Deze theorie is gebaseerd op een vorm van geslachtbepaling op basis van het aantal chromosomen; bevruchte eitjes worden vrouwtjes en onbevruchte eitjes mannetjes. Als gevolg daarvan zijn bijvoorbeeld zusters genetisch dichter aan elkaar verwant dan dochters aan hun moeders. Zusters zouden daardoor sneller zichzelf opofferen om elkaars kinderen op te voeden. Deze vorm van geslachtsbepaling komt voor bij veel vliesvleugeligen, insecten waar onder meer mieren, bijen en wespen onder vallen.

    Gaten in de theorie
    De door Hamilton ontwikkelde theorie werd decennialang algemeen geaccepteerd, maar is niet waterdicht. Zo bestaan er talloze soorten vliegjes en wespen die zelfs genetisch identiek zijn, maar toch geen eusociale kolonies vormen. Bovendien kwamen er bepaalde soorten kevers, garnalen en naakte molratten aan het licht die zich op een andere manier voortplanten, waardoor er niet zo’n supersterke genetische verwantschap is, maar juist wel eusociaal gedrag vertonen. Hierdoor vielen steeds meer gaten in Hamilton’s beweringen.

    De onderzoekers stellen in Nature dat Hamilton’s theorie geen solide fundering heeft, maar slechts een wiskundige benadering is met veel tekortkomingen. Natuurlijke interacties binnen de kolonie zijn volgens hen veel dynamischer, complexer en chaotischer dan een simpel rekenkundig model kan voorspellen.

    De onderzoekers zeggen dat bijvoorbeeld bijen en wespen een soort genetische trigger hebben om in bepaalde situaties over te schakelen naar eusociaal gedrag als dat in het voordeel van de kolonie werkt. En dat voordeel is boven alles een goed verdedigbaar nest, vooral als het complex is om te bouwen en dichtbij een goede voedselvoorziening staat. Dit hebben alle bekende eusociale kolonies gemeen.

    Mierencommunisten
    De kolonie groeit door het inzetten van onvruchtbare werkers. Hamilton’s theorie geeft genetische selectie voor het sterkste nageslacht als reden hiervoor, maar volgens de Amerikaanse onderzoekers is genetische verwantschap alleen een gevolg en geen oorzaak van eusociaal gedrag. Zelfopoffering voor de kolonie, waarbinnen een duidelijke taakverdeling heerst, werkt in het voordeel van alle individuen binnen de kolonie voor een goed nest. Dit is bijvoorbeeld terug te zien in de natuur bij mieren die met gevaar voor eigen leven ’s nachts buiten de ingang van het nest verdedigen; of trekmieren die zichzelf opofferen als loopplank over gaten in de weg.

    De Amerikaanse onderzoekers gaan op hun beurt echter te kort door de bocht. Aan de basis van een kolonie staat immers nog steeds het individu met zijn zelfzuchtige genen. Hoe meer hij genetisch op een soortgenoot lijkt, hoe eerder hij zich voor diens nageslacht zal opofferen. Maar ook in mierenkolonies, die een schoolvoorbeeld van succesvol communisme lijken, zijn er mieren die net als mensen hunkeren naar macht en seks. In bepaalde gevallen proberen zulke mieren op te klimmen, met het gevaar door de werkers van de koningin te worden afgemaakt.

    De onderzoekers hebben zich overigens niet verdiept in parallellen tussen eusociaal gedrag onder dieren en bij mensen, maar zeggen dat die zeker nog het onderzoeken waard zijn.

    Paul Schilperoord

    Martin A. Nowak e.a., ‘The evolution of eusociality’, in Nature, 26 augustus 2010.

    (Noorderlicht)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86193606
    07-09-2010

    Hagedis zit in overgang van eieren leggen naar bevallen



    Wetenschappers hebben een opmerkelijk staaltje evolutie ontdekt bij een Australische hagedissensoort. Een soort skink zit namelijk middenin de evolutie van eieren leggen naar echte bevallingen. Het gaat om de saiphos equalis, een soort met een gele buik en drie tenen, meldt National Geographic.

    De slangachtige diertjes met kleine pootjes leggen eieren aan de kust van deelstaat New South Wales, maar blijken - zoals zoogdieren - hun nakomelingen levend ter wereld te brengen in de koudere berggebieden.

    Er bestaan slechts twee gekende soorten hedendaagse reptielen die beide soorten van voortplanting gebruiken, namelijk een andere skinksoort en een Europese hagedis. Slechts een slang of hagedis op vijf werpt levende nakomelingen, en uit onderzoek blijkt dat er een evolutie van eieren leggen naar bevallingen is geweest bij bijna honderd takken van de reptielenstamboom.

    Uniek
    Het gaat om een unieke ontdekking, zegt onderzoeker James Stewart, een bioloog aan de Amerikaanse East Tennessee State University, aan National Geographic. "Door de verschillen te onderzoeken bij populaties die in verschillende stadia van dit proces zitten, kan je een beeld krijgen van wat eruitziet als de overgang van de ene manier naar de andere."

    Zoogdieren worden in de baarmoeder gevoed via de placenta, die ook afvalstoffen afvoert. Embryo's van eierenleggende dieren halen voedingsstoffen uit de eierdooier en calcium uit de poreuze schaal, die hen ook beschermt voor de buitenwereld.

    Calcium
    Sommige vissen en reptielen gebruiken echter een mengeling van de twee methoden. Moeders vormen een ei dat ze in hun lichaam houden tot het laatste stadium van ontwikkeling. De schaal wordt dan veel dunner, waardoor de dieren kunnen ademen. De kleintjes komen vervolgens ter wereld, gehuld in een dun membraan, al wat dan nog overblijft van de schaal. Volgens wetenschappers vormt deze methode een mogelijk probleem, omdat het dier veel minder calcium krijgt omwille van de dunne schaal.

    Deze ontdekking zette Stewart en zijn collega's ertoe aan die toevoer van voeding te onderzoeken in de structuur en de chemie van de baarmoeder van de Australische hagedis. "We zien nu dat de uterus calcium afscheidt die de embryo opneemt. Het zijn eigenlijk de eerste stappen in de evolutie van een placenta bij reptielen", zegt de onderzoeker.

    Evolutionair voordeel
    Beide manieren van voortplanting hebben voor- en nadelen. Volgens Stewart kan de overgang mogelijk gelinkt worden aan de manier waarop pasgeborenen worden gevoed, of gaat het mogelijk om een manier om de jongen beter te beschermen in ruigere klimaten.

    Moeders in milde klimaten kiezen er mogelijk voor hun eigen lichaam te sparen door eieren op de grond te leggen voor de laatste week of zo van de ontwikkeling. Moeders in zwaardere bergklimaten daarentegen vinden het misschien efficiënter hun jongen te beschermen door ze langer in hun lichaam te houden.

    Simpel
    Stewart voegt eraan toe dat het omschakeling van eieren leggen naar bevallingen historisch gezien vaak voorkomt, daar de omschakeling relatief gemakkelijk verloopt. "We neigen te denken dat het gaat om een heel ingewikkelde overgang, maar het is in sommige gevallen misschien toch veel simpeler dan we dachten." (sam)


    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86371951
    12-09-2010

    'Chimpansees weerstaan aids dankzij selectie'


    Chimpansees in Burgers' Zoo in Arnhem (ANP)

    UTRECHT - Onderzoek naar het DNA van chimpansees heeft sterke aanwijzingen opgeleverd dat deze dieren door natuurlijke selectie resistent zijn geworden tegen siv, een virus dat nauw verwant is aan het hiv-virus dat bij mensen aids veroorzaakt.

    Een pandemie in een ver verleden (waarschijnlijk zo'n twee miljoen jaar geleden) is daar vermoedelijk voor verantwoordelijk, aldus biologe Natasja de Groot van het onderzoekscentrum BPRC. Zij promoveert op 22 september aan de Universiteit Utrecht.

    Een infectie met siv of hiv veroorzaakt bij de meeste chimpansees geen aids. Ook bij sommige mensen duurt het veel langer dan gemiddeld voor een hiv-infectie hen ziek maakt. In beide gevallen spelen genetische variaties, die het afweersysteem in staat stellen het virus onder controle te houden, daarbij waarschijnlijk een rol. Dat die specifieke variaties bij chimpansees relatief veel vaker voorkomen dan bij mensen, wijst volgens De Groot sterk in de richting van natuurlijke selectie.

    Lastige kluif
    Als siv of een verwant virus inderdaad de schuldige is, zoals De Groot in haar proefschrift betoogt, onderschrijft dat nog maar eens dat dergelijke retrovirussen een lastige kluif zijn voor het immuunsysteem van chimpansees én mensen. Wie geen natuurlijke afweer heeft, loopt een zeer groot risico om bij besmetting ziek te worden en te sterven. De chimpansees die destijds beschermende genen hadden, konden met het virus omgaan en hebben de kans gehad zich voort te planten, de rest heeft het niet gered.

    ‘Je ziet dat in de westerse wereld mensen de laatste jaren wat makkelijker omgaan met hiv en aids, omdat een besmetting met antivirale middelen lang onder controle kan worden gehouden’, aldus De Groot. ‘Het wordt hier steeds meer beschouwd als een min of meer normale ziekte.’ Maar de feiten in haar proefschrift tonen volgens de onderzoekster aan dat, totdat een vaccin wordt gevonden, het voorkomen van een infectie de beste manier is om de hiv-pandemie te overleven.

    De situatie in Afrika, waar antivirale middelen mondjesmaat beschikbaar zijn en preventiemaatregelen bij een groot deel van de bevolking nog steeds nauwelijks aanslaan, onderstreept dat. Hiv verspreidt zich daar veel sneller dan in westerse landen, terwijl de overlevingskans van mensen die besmet raken, beduidend lager ligt. Als gevolg daarvan is aids in bijvoorbeeld Zuid-Afrika nu de belangrijkste doodsoorzaak.

    (volkskrant)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      woensdag 15 september 2010 @ 09:29:57 #269
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_86451504
    Mexicaanse vis evolueert door religieus ritueel.

    AMSTERDAM –Een plaatselijke vissoort uit Mexico is geëvolueerd onder invloed van een religieus ritueel dat elk jaar wordt uigevoerd door inwoners van het gebied. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.



    De vissen van de soort Poecilia mexicana hebben in de loop der tijd een resistentie ontwikkeld tegen het gif van een tropische plant die wordt gebruikt bij een godsdienstig ritueel van de Zoque, een lokale stam. De dieren kunnen veel beter tegen het gif dan hun soortgenoten die op andere plaatsen leven.
    Dat melden Amerikaanse onderzoekers van de A&M Universiteit van Texas in het wetenschappelijk tijdschrift Biology Letters.

    Regen

    De stamleden van de Zoque verzamelen zich al eeuwenlang elk jaar in de grot Cueva del Azufre en verdoven de vissen in het water dan met een mengsel waarin giftige bladeren van de tropische plant Lonchocarpus urucu zijn verwerkt. Met het ritueel vraagt het volk de goden om regen.
    Volgens de wetenschappers heeft de ceremonie invloed gehad op de evolutie van de vissen. “Ons onderzoek suggereert dat de vissen zich hebben aangepast aan de Zoque tradities”, verklaart hoofdonderzoeker Mark Tobler in het Britse tijdschrift New Scientist.

    Lokale cultuur

    De wetenschappers kwamen tot hun ontdekking door vissen uit de grot samen met soortgenoten uit andere gebieden aan een experiment te onderwerpen. De dieren werden allemaal blootgesteld aan het gif van de tropische plant. Al snel bleek dat de vissen uit de grot veel minder snel verdoofd raakten door het goedje dan de vissen die afkomstig waren uit andere gebieden.
    Het onderzoek toont aan dat menselijke activiteit grote invloed kan hebben op de evolutie van andere soorten. “Er is hier een intieme band bestaan tussen natuur en lokale cultuur”, aldus Tobler.

    nu.nl

    Zie je wel dat evolutie en religie prima samen gaan. ;)
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_86486603
    15-09-2010

    Mexicaanse vis evolueert door religieus ritueel

    AMSTERDAM –Een plaatselijke vissoort uit Mexico is geëvolueerd onder invloed van een religieus ritueel dat elk jaar wordt uigevoerd door inwoners van het gebied. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.

    De vissen van de soort Poecilia mexicana hebben in de loop der tijd een resistentie ontwikkeld tegen het gif van een tropische plant die wordt gebruikt bij een godsdienstig ritueel van de Zoque, een lokale stam. De dieren kunnen veel beter tegen het gif dan hun soortgenoten die op andere plaatsen leven.

    Dat melden Amerikaanse onderzoekers van de A&M Universiteit van Texas in het wetenschappelijk tijdschrift Biology Letters.

    Regen

    De stamleden van de Zoque verzamelen zich al eeuwenlang elk jaar in de grot Cueva del Azufre en verdoven de vissen in het water dan met een mengsel waarin giftige bladeren van de tropische plant Lonchocarpus urucu zijn verwerkt. Met het ritueel vraagt het volk de goden om regen.

    Volgens de wetenschappers heeft de ceremonie invloed gehad op de evolutie van de vissen. “Ons onderzoek suggereert dat de vissen zich hebben aangepast aan de Zoque tradities”, verklaart hoofdonderzoeker Mark Tobler in het Britse tijdschrift New Scientist.


    Lokale cultuur

    De wetenschappers kwamen tot hun ontdekking door vissen uit de grot samen met soortgenoten uit andere gebieden aan een experiment te onderwerpen. De dieren werden allemaal blootgesteld aan het gif van de tropische plant. Al snel bleek dat de vissen uit de grot veel minder snel verdoofd raakten door het goedje dan de vissen die afkomstig waren uit andere gebieden.

    Het onderzoek toont aan dat menselijke activiteit grote invloed kan hebben op de evolutie van andere soorten. “Er is hier een intieme band bestaan tussen natuur en lokale cultuur”, aldus Tobler.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nunl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86544440
    quote:
    For crows, a little tool use goes a long way
    By Kate Shaw | Last updated about 3 hours ago

    Evolutionarily, animals that use tools have an leg up on their competition: they can access hard-to-get food items, learn more about their environment, and better protect and defend themselves. But exactly how much of an evolutionary edge does tool use provide? In a new article in Science, a group of researchers set out to answer this question, and were surprised at how much of an advantage tool use can provide.

    The scientists studied New Caledonian crows, a bird species that is particularly well known for its tool use. These crows often use sticks to find and extract beetle larvae from holes, much like chimpanzees use sticks to “fish” for termites. This is a very specialized task, because the crows fish for just one beetle species (the wood boring longhorn beetle) in the trunk of a single species of tree (the candlenut tree).

    Learning to use these stick tools is costly, since it takes young crows a considerable amount of time and effort for to become proficient at fishing for the larvae; in fact, even experienced adults take a relatively long time to catch each larvae. However, the slow learning curve and long handling time are worthwhile because the grubs that the crows catch in this way are extremely nutritious. The study's authors wanted to determine exactly how advantageous tool use is for these crows.

    Since the birds are extremely shy and live in a heavily-forested habitat, New Caledonian crows are notoriously hard to observe, so the scientists had to figure out another way to answer their question. The team captured wild crows and took both feather and blood samples. By analyzing the stable isotope profiles of these samples, they could figure out how much of the omnivorous crows’ diet came from beetle larvae, and how much came from other sources such as lizards, carrion, nuts, and fruit.

    The larvae constituted about as much of the birds’ protein as the other food sources; however, the grubs provided far more fat than the other foods did, providing nearly 50 percent of the crows’ total lipid intake. Clearly, spending a little extra time and energy on tool use provides a large nutritional benefit.

    The researchers took the question one step further and, using the average nutritional value of the beetle larvae, calculated how many larvae a crow would need to catch to satisfy its total daily nutritional needs. Surprisingly, they found that catching merely three larvae would provide a crow with more than enough energy for an entire day. With this kind of nutritional advantage, it's no wonder tool use spread through the population at some point in the past and is still maintained today.

    The authors close the paper with an interesting idea: since these nutritionally-rich beetle larvae come from a single tree species that was introduced to New Caledonia by humans, it’s possible that tool use in these crows is actually at least partly due to anthropogenic influence.
    http://arstechnica.com/sc(...)-goes-a-long-way.ars
    pi_86663564
    20-09-2010

    'Mens trok eerder uit Afrika dan gedacht'

    AMSTERDAM – De vondst van werktuigen uit het stenen tijdperk in Azië wijst er op dat de eerste mensen het Afrikaanse continent veel eerder verlieten dan tot nu toe werd aangenomen. Dat beweren Britse wetenschappers.

    De eerste uittocht van de Homo sapiens uit Afrika vond waarschijnlijk 80.000 jaar geleden plaats en misschien zelfs eerder. Dat suggereren stenen werktuigen die zijn gevonden in India en op het Arabisch schiereiland.

    Tot nu toe gingen wetenschappers er vanuit dat de eerste mensen het Afrikaanse continent ongeveer 60.000 jaar geleden pas verlieten.

    Speerpunten

    Wetenschappers van de Universiteit van Oxford hebben de nieuwe theorie gepresenteerd op het British Science Festival in Birmingham, zo meldt BBC News. “Ik geloof dat verschillende populaties al uit Afrika trokken in de periode tussen 120.000 en 70.000 jaar geleden”, aldus hoofdonderzoeker Michael Petraglia.

    De onderzoekers hebben stenen werktuigen gevonden tot een grootte van ongeveer 10 centimeter in diepe grondlagen op honderden kilometers afstand van Afrika. Het gaat voornamelijk om speerpunten en primitieve messen.

    De instrumenten zijn gedateerd aan de hand van omliggend vulkanisch materiaal, waaronder asresten die afkomstig zijn van een uitbarsting van de vulkaan de Toba die 74.000 jaar geleden plaatsvond.


    Omgeving

    De oermensen konden volgens de wetenschappers gemakkelijk migreren door de natuurlijke omgeving. “In de periode waar we nu over praten was de omgeving in deze gebieden erg gastvrij”, verklaart Petraglia. “Waar nu woestijnen zijn, lagen destijds meren en rivieren. Ook was er een overvloed aan planten en dieren.”

    Het onderzoek van de Britse wetenschappers werpt een nieuw licht op de historie van de mens in Afrika. Op basis van genetische bevolkingsonderzoeken nemen veel wetenschappers aan dat de eerste mensen pas 60.000 jaar geleden uit Afrika vertrokken.


    Betrouwbaar

    Dergelijke onderzoeken zijn echter niet geheel betrouwbaar, zo beweren de Britse wetenschappers. De populaties die Afrika als eerste verlieten, zijn mogelijk al in een vroeg stadium uitgestorven, zodat hun genetische sporen niet terug te vinden zijn in de huidige bevolking.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl))
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86697999
    quote:
    Op woensdag 15 september 2010 09:29 schreef Semisane het volgende:
    Mexicaanse vis evolueert door religieus ritueel.

    AMSTERDAM –Een plaatselijke vissoort uit Mexico is geëvolueerd onder invloed van een religieus ritueel dat elk jaar wordt uigevoerd door inwoners van het gebied. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.

    [ afbeelding ]

    De vissen van de soort Poecilia mexicana hebben in de loop der tijd een resistentie ontwikkeld tegen het gif van een tropische plant die wordt gebruikt bij een godsdienstig ritueel van de Zoque, een lokale stam. De dieren kunnen veel beter tegen het gif dan hun soortgenoten die op andere plaatsen leven.
    Dat melden Amerikaanse onderzoekers van de A&M Universiteit van Texas in het wetenschappelijk tijdschrift Biology Letters.

    Regen

    De stamleden van de Zoque verzamelen zich al eeuwenlang elk jaar in de grot Cueva del Azufre en verdoven de vissen in het water dan met een mengsel waarin giftige bladeren van de tropische plant Lonchocarpus urucu zijn verwerkt. Met het ritueel vraagt het volk de goden om regen.
    Volgens de wetenschappers heeft de ceremonie invloed gehad op de evolutie van de vissen. “Ons onderzoek suggereert dat de vissen zich hebben aangepast aan de Zoque tradities”, verklaart hoofdonderzoeker Mark Tobler in het Britse tijdschrift New Scientist.

    Lokale cultuur

    De wetenschappers kwamen tot hun ontdekking door vissen uit de grot samen met soortgenoten uit andere gebieden aan een experiment te onderwerpen. De dieren werden allemaal blootgesteld aan het gif van de tropische plant. Al snel bleek dat de vissen uit de grot veel minder snel verdoofd raakten door het goedje dan de vissen die afkomstig waren uit andere gebieden.
    Het onderzoek toont aan dat menselijke activiteit grote invloed kan hebben op de evolutie van andere soorten. “Er is hier een intieme band bestaan tussen natuur en lokale cultuur”, aldus Tobler.

    nu.nl

    Zie je wel dat evolutie en religie prima samen gaan. ;)
    sorry, ik zie nu pas dat deze dubbel gepostis :@
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86819378
    23-09-2010

    'Malariaparasiet komt van gorilla’s'

    AMSTERDAM – De malariaparasiet is ongeveer 300.000 jaar geleden overgestapt van gorilla’s op mensen. Dat suggereert een nieuw onderzoek van een internationaal team van wetenschappers.
    De parasiet die malaria veroorzaakt bij mensen is waarschijnlijk geëvolueerd uit een parasiet die voorkomt bij Westelijke gorilla’s.

    Dat blijkt uit een DNA-analyse van malariaparasieten in de uitwerpselen van de apen.

    Het onderzoek is uitgevoerd door wetenschappers uit de Verenigde Staten, Afrika en Europa. Ze hebben hun bevindingen gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.


    Chimpansees

    Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de malariaparasiet vijf tot zeven miljoen jaar geleden ontstond uit een parasiet die bij de gezamenlijke voorouder van mensen en chimpansees voorkwam.

    De nieuwe onderzoeksresultaten wijzen er echter op dat de parasiet pas ongeveer 300.000 jaar geleden ontstond, toen het organisme ‘overstapte’ van gorilla’s op mensen.

    “Tot nu toe hebben onderzoekers bij hun studies naar malaria vooral naar chimpansees gekeken en daarom hebben ze de gorilla-parasiet niet gevonden”, verklaart hoofdonderzoekster Beatrice Hahn op BBC News.


    Poep

    De wetenschappers kwamen tot hun ontdekking door 2700 poepmonsters te verzamelen van verschillende apen, zoals gorilla’s, chimpansees en bonobo’s. Dat meldt het Britse tijdschrift New Scientist. In de uitwerpselen ontdekten de onderzoekers zes soorten malariaparasieten.

    Uit een DNA-analyse bleek vervolgens dat de parasiet die malaria veroorzaakt bij de mens waarschijnlijk afstamt van een parasiet die bij gorilla’s voorkomt.


    Evolutie

    Volgens onderzoekster Hahn hadden gorilla’s waarschijnlijk al malaria voordat de mens zich afsplitste van de aap. De eerste mensen waren vermoedelijk echter niet vatbaar voor de infectieziekte, omdat de parasiet zich niet kon binden aan de moleculen in hun bloed.

    Later evolueerde de parasiet waarschijnlijk, zodat deze toch kon overspringen naar mensen. Dat gebeurde mogelijk toen de mens op gorilla's ging jagen. Overigens is nog niet bekend in hoeverre gorilla’s ziek worden van de parasiet die malaria veroorzaakt.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86930641
    27-09-2010

    'Brul van leeuw is evolutionair raadsel'

    AMSTERDAM – Het verschil tussen de geluiden die katachtigen zoals leeuwen produceren, hangt op een onverklaarbare manier samen met de omgeving waarin de dieren leven. Dat blijkt uit een studie van Duitse wetenschappers.

    Katachtigen die op open vlaktes leven, zoals leeuwen, brullen op een relatief lage toonhoogte, terwijl hun familieleden in dicht begroeide leefomgevingen juist hoge tonen uitslaan.

    Dat schrijven onderzoekers van het Museum Koening in Bonn in het wetenschappelijk tijdschrift Biological Journal of the Linnean Society.

    De resultaten van het onderzoek zijn erg verrassend, omdat lage geluiden zich op open vlaktes juist minder goed verspreiden dan hogere geluiden. Dat heeft te maken met luchtturbulentie.


    Raadsel

    “De meeste onderzoeken waarbij de transmissie van dierlijke geluiden is bestudeerd, wijzen uit dat lagere frequenties het beste effect hebben in dicht beboste omgevingen”, verklaart onderzoeksleider Gustav Peters op BBC News.

    Het is voor de onderzoekers dan ook nog steeds een raadsel waaróm leeuwen in de loop van de evolutie een brul met een erg lage toonhoogte hebben ontwikkeld.


    Genen

    Bij hun onderzoek analyseerden de Duitse wetenschappers de roep van 27 katachtigen. Vervolgens brachten ze in kaart of er een relatie was tussen de geluiden die de verschillende dieren maakten en de omgeving waarin ze leefden. Ook onderzochten ze of de lichaamsomvang en de genetische achtergrond van de dieren invloed had op hun brul.

    Het onderzoek wees uit niet alleen uit dat de roep van een katachtige samenhangt met zijn leefomgeving, maar ook dat andere factoren niet of nauwelijks invloed hebben. Die laatste bevinding is eveneens opvallend.


    Lichaamsomvang

    Het is verleidelijk om te denken dat lichaamsgrootte een rol speelt bij de toonhoogte van de roep van katachtigen, zeker als naar het verschil tussen de brul van een leeuw en het gemiauw van de wilde kat wordt gekeken.

    Maar de genetische stambomen en het lichaamsformaat van de verschillende katachtigen wijzen er volgens de onderzoekers op dat er geen enkele evolutionaire relatie bestaat tussen de grootte van dieren en de toonhoogte van hun gebrul.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_86930681
    27-09-2010

    Nieuwe analyse beroemd skelet maakt Homo erectus korter


    De nieuwe lengte van H. erectus past nu beter bij die van andere oermensen.

    Op basis van het 1,5 miljoen jaar oude Homo erectus-skelet van de ‘Nariokotome-jongen’ (KNM-WT 15000, gevonden in 1984 in Kenia) werd algemeen aangenomen dat een volwassen Homo erectus wel 185 cm lang kon worden. Maar die in vrijwel alle handboeken vermelde lengte is waarschijnlijk een vergissing. Een onderzoeksteam van de universiteit van Florida, onder leiding van de antropoloog Ronda Graves, komt tot een nieuwe lengte: 163 cm (Journal of Human Evolution, online 16 september).
    KNM-WT 15000 is het belangrijkste want meest complete erectus-fossiel. Homo erectus is de eerste oermens die in gestalte (lange benen, korte armen) en herseninhoud (ca. 900 cc) op de moderne mens lijkt.

    De oude lengte van 185 cm volgde uit drie gegevens: de geschatte leeftijd van de jongen toen hij stierf (11 à 12 jaar), de geschatte lengte van de jongen toen hij stierf (160 cm) èn het vermoeden dat H. erectus een vergelijkbare groeispurt maakte als moderne jongeren, met een piek tussen 10 en 14 jaar (15 à 20 cm per jaar).

    Inmiddels wordt over al die gegevens anders gedacht. Onder meer op grond van analyses van ‘jaarringen’ in erectus-tanden en de vondst van een vrouwelijk Homo erectus-bekken werd de laatste jaren al vaak betwijfeld of erectus wel zo’n moderne groeicurve zou hebben. Ook zijn er nu veel betere methodes om skeletleeftijden in te schatten. En er is veel beter inzicht in de groeicurve van chimpansees. Graves heeft nu alle nieuwe onderzoeken en mogelijke groeicurves naast elkaar gelegd en komt tot geheel nieuwe cijfers. KMN WT 15000 was ongeveer 8 jaar oud en 154 cm lang toen hij stierf. Zijn groei zou al geëindigd zijn toen hij 12,3 jaar oud was en zijn groeispurt zou ongeveer een gemiddelde zijn van de chimpansee en de moderne mens. Eindresultaat: 163 cm (met een onzekerheidsmarge van 152 tot 179 cm).

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_87089941
    01-10-2010

    Veel mensen geloven Darwin nog steeds niet



    Ondanks overtuigend wetenschappelijk bewijs, wijzen nog altijd veel mensen de evolutietheorie van Charles Darwin af. Dat stellen psychologen van de Universiteit van Amsterdam (UvA), die hebben ontdekt dat dit deels komt doordat de theorie van Darwin een grote rol toekent aan willekeur.

    Vooral mensen die het gevoel hebben weinig controle te hebben over hun leven, hebben vaak een sterke behoefte aan orde en regelmaat. Zij geven dan ook vaker de voorkeur aan het Bijbelse scheppingsverhaal. Mensen die wel controle ervaren, geven vaker de voorkeur aan Darwin.

    Evolutie of schepping?
    Om uit te vinden hoe dat komt, voerden de onderzoekers een experiment uit waarbij aan 140 mensen de keuze werd voorgelegd tussen het scheppingsverhaal, de evolutietheorie en een derde theorie waarin evolutie werd omschreven als een geordend proces met een onvermijdelijke uitkomst. Sommige proefpersonen werd van tevoren gevraagd terug te denken aan een angstaanjagende gebeurtenis uit het verleden, waarover zij geen controle hadden.

    Mensen uit de groep waarin het gevoel van controle kunstmatig was verlaagd, gaven vaker de voorkeur aan het scheppingsverhaal, terwijl de mensen in de controlegroep massaal kozen voor de evolutietheorie. Zodra de derde theorie als alternatief werd aangeboden, verdween bij de mensen die vooraf van hun stuk waren gebracht de voorkeur voor het scheppingsverhaal.

    De wetenschappers concluderen dat het geloof in een hogere macht die de aarde en het leven daarop heeft geschapen, bij veel mensen vooral voorziet in een behoefte aan orde en voorspelbaarheid. Alternatieve concepten waarin toeval en onzekerheid aan banden worden gelegd, kunnen dezelfde rol vervullen. (belga/gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      maandag 11 oktober 2010 @ 00:05:21 #278
    318052 ChickenTonight
    are you experienced?
    pi_87405138
    pi_87522841
    13-10-2010

    Belgische wetenschappers ontdekken oudste plant op onze planeet

    HLN update Een Argentijns-Belgisch team heeft fossiele overblijfselen gevonden van de allereerste planten die op land groeiden. Door de vondst moeten wetenschappers de tijdrekening van leven op aarde met tien miljoen jaar achteruitschuiven. Het team wordt geleid door de Argentijnse professor Claudia Rubinstein, in samenwerking met Philippe Steemans van de universiteit van Luik.

    De onderzoekers vonden in het bergachtige noordoosten van Argentinië cryptosporen, de voorlopers van zaden, van vijf verschillende soorten levermossen. Levermossen ontstonden waarschijnlijk uit groene algen in zoet water. Uit de levermossen evolueerden gewone mossen en later varens, en nog later minder primitieve zaadplanten.

    De kolonisatie van het land door planten was van bepalend belang voor de verdere evolutie van het leven. Planten beïnvloedden en stabiliseerden het klimaat, wijzigden de bovenste grondlagen en maakten de aarde geschikter voor dierlijk leven.

    Dat Rubinstein en Steemans vijf verschillende soorten vonden, bewijst volgens hen dat de landplanten 472 miljoen jaar geleden al behoorlijk verscheiden waren, en dat leven op land dus nog ouder is. De tot nu toe oudste plantenfossielen op land komen uit Saoedi-Arabië en Tsjechië en waren 461 tot 463 miljoen jaar oud. (belga/mvl)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_87725888
    quote:
    Pterosaurus was lange afstandsvlieger

    Pterosauriërs, de grootste vliegende dieren die ooit hebben geleefd, konden 16.000 kilometer aan één stuk door vliegen. Dat verklaarden onderzoekers van de Chatham Universiteit in Pittsburgh op een bijeenkomst van de Society for Vertebrate Paleontology.
    null

    De reptielen leefden ongeveer 200 miljoen jaar geleden. Ze waren zo groot als een moderne giraf en hadden vleugels met een spanwijdte van 10 meter. Hiermee konden ze zich laten voortdrijven door stijgende luchtstromen.

    Zweeftechniek

    Michael Habib, de hoofdonderzoeker die de nieuwe berekeningen maakte, gaat ervan uit dat de Pterosaurus tijdens een vlucht steeds maar enkele minuten na elkaar met zijn vleugels klapperde, waarna hij op de luchtstromen zweefde om zijn spieren te laten rusten. Op deze manier kon hij 16.000 kilometer of meer afleggen zonder te landen.

    Volgens de onderzoekers is hun berekening van de maximale vliegafstand van de dieren redelijk conservatief. Zo wordt er geen rekening gehouden met de atmosfeer in de Krijtperiode. Die was warmer en had meer opstijgende warme luchtstromen. “De laagste schattingen liggen rond de 8.000 kilometer”, aldus Habib, “maar bij de hoogste schattingen loopt de afstand op tot wel 32.000 kilometer.”

    Het onderzoek spreekt eerdere bevindingen, die zeggen dat zulke grote dieren gewoonweg niet kunnen opstijgen, tegen. Daar stellen de onderzoekers nu tegenover dat de Pterosaurus weliswaar bijna 300 kilo woog, maar dat hij veel vetreserves verbrandde om zo lang in de lucht te blijven. Tijdens een vlucht van 16.000 kilometer verbrandde het dier bijna 80 kilogram vet.

    Als Habibs bevindingen kloppen, is het mogelijk dat Pterosaurussen die in verschillende continenten zijn teruggevonden, toch tot dezelfde soort behoren.
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194837718980.htm
    pi_87820512
    21-10-2010

    Resten van jong Neanderthalerkind ontdekt

    AMSTERDAM –Franse wetenschappers hebben in België enkele lichamelijke resten gevonden van een Neanderthalerkind dat waarschijnlijk pas anderhalf jaar oud was.

    De overblijfselen van het kind zijn ontdekt in de grot van Spy in de gemeente Jemeppe-sur-Sambre in België. Archeologen hebben een onderkaak en enkele tanden opgegraven. De resten suggereren dat het kind ongeveer anderhalf jaar oud was.

    Nog nooit eerder zijn er resten van zo’n jonge Neanderthaler ontdekt. De onderzoekers van het Centre National de la Recherche Scientifique doen in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of Human Evolution verslag van hun bevindingen.

    Fors

    De vondst van de resten van het Neanderthalerkind geeft wetenschappers meer inzicht in de manier waarop de oermensen opgroeiden.

    De grootte van het kaakbot en de tanden wijzen er op dat het kind erg fors was voor zijn leeftijd in vergelijking tot moderne mensen. Waarschijnlijk begon de eerste groeispurt van Neanderthalers al na hun eerste levensjaar.

    "Het kind had al kenmerken van volwassen Neanderthalers, met name de tanden op zijn onderkaak waren al sterk ontwikkeld”, verklaart hoofdonderzoekster Isabelle Crevecoeur op Discovery News.


    Gezin

    Het kind was mogelijk verwant aan twee volwassen Neanderthalers, waarvan eerder resten zijn gevonden in dezelfde grot. Een DNA-onderzoek moet daar nog uitsluitsel over geven. Het gezin gebruikte de grot vermoedelijk als permanente schuilplaats.

    “De locatie was erg voordelig”, aldus onderzoekster Crevecoeur. “De grot ligt op de rand van een klif en bood een perfect uitzicht over een vallei."


    België

    Overigens is het geen toeval dat het Neanderthalerkind in België is gevonden. “België heeft een lange geschiedenis wat betreft Neanderthalers,” verklaart Crevecoeur. “Het land heeft de grootste concentratie aan restanten van Neanderthalers en de eerste Neanderthaler werd ook in België ontdekt in de negentiende eeuw.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
      vrijdag 22 oktober 2010 @ 14:42:15 #282
    36858 Semisane
    Iemand nog een koekje?
    pi_87831577
    'Malariamug evolueert tot nieuwe soorten'



    AMSTERDAM – De meest gevaarlijke malariamug zal zich waarschijnlijk opsplitsen in twee verschillende soorten. Dat hebben Britse wetenschappers bekend gemaakt.
    De genetische verschillen tussen twee stammen van de malariamug Anopheles gambiae worden zo groot dat er binnenkort waarschijnlijk sprake is van twee verschillende soorten. Dat melden de onderzoekers van het Imperial College in Londen in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

    Als de malariamug zich definitief opsplitst in twee soorten, wordt het moeilijker om nieuwe bestrijdingsmiddelen te ontwikkelen die muggen bijvoorbeeld onvruchtbaar maken.

    Ook zullen bestaande middelen door de snelle evolutie van de diertjes in de toekomst mogelijk minder goed werken, zo waarschuwen de onderzoekers.

    Genetische analyse

    “Strategieën die werken tegen de ene soort zullen straks mogelijk niet meer effectief zijn tegen de andere muggensoort”, verklaart hoofdonderzoekster Mara Lawniczak in de Britse krant The Guardian.

    Het is al langer bekend dat de soort Anopheles gambiae uit twee verschillende stammen bestaat, genaamd M en S. De Britse onderzoekers hebben een gedetailleerde genetische analyse van de twee stammen uitgevoerd, die er op wijst dat ze veel meer van elkaar verschillen dan werd aangenomen.

    “Deze mug werd altijd beschouwd als één soort”, aldus Lawniczak. “We hadden geen idee dat de stammen al zover op weg waren in het proces om twee verschillende soorten te worden.”

    Doden

    Malaria wordt veroorzaakt door een microscopische parasiet die wordt overgebracht door de beet van vrouwelijke muggen. Elk jaar raken 500 miljoen mensen besmet met malaria. Ongeveer twee miljoen patiënten overlijden jaarlijks als gevolg van de ziekte.

    Volgens de Britse onderzoeker George Christophides is er meer genetisch onderzoek nodig om nieuwe bestrijdingsmiddelen tegen malaria te creëren.

    “Dit soort studies helpen ons om de genetische samenstelling in kaart te brengen van de muggen die malaria verspreiden”, verklaart hij. “Uiteindelijk zullen we daardoor nieuwe manieren vinden om te voorkomen dat deze dieren mensen zullen infecteren.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis
    Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
    "Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
    pi_88259309
    quote:
    Long lives or lots of lambs: sheep get one or the other
    By Kate Shaw | Last updated about 4 hours ago

    For all living things, life comes down to tradeoffs. Whether it's a goat, a fern, or an amoeba, every organism is faced with a finite amount of resources which it must divvy up among all its life processes. In last week’s issue of Science, a group of researchers identified an interesting tradeoff between longevity, reproductive success, and immune function in sheep.

    Being able to fend off diseases is essential to an organism's success. However, immune systems are incredibly costly, primarily due to their immense energetic requirements. Yet another problem associated with strong immune function is the risk that immune responses may be mounted against an organism's own cells, a phenomenon known as "autoimmunity" that causes a number of diseases in humans.

    A team of researchers aimed to find out how the costs and benefits of immune function affect a group of Soay sheep in Scotland. The scientists determined the concentration of antinuclear antibodies (or ANAs), signs of a very active immune system, in blood samples from 1,476 different sheep. Females with high ANA concentrations lived longer and were more likely to survive winter population crashes. However, both males and females with high ANA concentrations were less likely to have produced offspring the previous year. Low ANA females gave birth to larger lambs than females with higher ANA concentrations; however, lambs from high-ANA moms survive at a higher rate.

    From these results, it seems that sheep with stronger immune function may live longer, but have reduced reproductive success; this may be why sheep with weak immune systems haven't been the victims of natural selection. The authors suggest that these tradeoffs may maintain heterogeneity in the population, since there are fitness benefits associated with both strong and weak immune systems.
    http://arstechnica.com/sc(...)rss&utm_campaign=rss
    pi_88430444
    quote:
    Bacteria foster fast fruit fly fornication preference changes
    By John Timmer | Last updated a day ago

    People tend to focus on Darwin's ideas about natural selection, but he also spent a portion of The Origin of Species discussing another powerful evolutionary force: sexual selection. If a species prefers to mate with members that have a specific trait—bright plumage, for example—it won't take long for that trait to sweep through the species. In the same way, having two different mating preferences in a single population can split it in two in the same way that a geographic barrier can. In both cases, geography and mate choice, the resulting reproductive isolation can ultimately lead to the evolution of new species, as each population undergoes separate genetic changes. This week, PNAS published a paper showing that this sort of reproductive isolation can take as little as a single generation in flies, because it doesn't rely on genetic changes in the insects—it's driven by the bacteria that live on them.

    This sort of reproductive isolation isn't just theory; it's been demonstrated in the lab. Fruit flies can be grown under different conditions—temperature, humidity, food source—for multiple generations, after which the flies will have a strong preference for mating with those raised under identical conditions. Even when the flies are no longer isolated, they mate as if they were.

    The new experiments seemed to have started out as if they were heading in the same direction. A single population of flies was split, and separate groups were reared on two different food sources, one sugar-based, the other starch. After 25 generations, the two groups had a strong preference for mating with their peers from the same food source. So far, perfectly normal. Things started to get weird when the authors started testing earlier generations, though. The mating preference was already present at 11 generations and, shockingly, also appeared at the second generation, way too fast for a genetic change to sweep through the population.

    With genetics ruled out, an environmental factor was the obvious choice, and the authors decided to look into whether bacteria in the different food sources made a difference. Treating the flies with antibiotics completely wiped out the mating preference, confirming their suspicions. So, they sampled the bacteria present in the two different populations, and found a single species, the starch-loving Lactobacillus plantarum, that was present in far higher numbers in one of the two populations. So, they treated the flies with antibiotics to get rid of the resident bacteria, and then inoculated them with L. plantarum. This created a mating preference as well.

    How could a bacterial species have this effect? The authors think it's all in the pheromones flies use for mating. These are released from the fly's cuticle, where the bacteria take up residence. Their presence then alters the relative amounts of several of these pheromones, tweaking the sexual signals sent out by the flies.

    The findings provide some experimental support for a relatively new idea about evolutionary selection. Since Darwin's time we've tended to assume that items under selection are the genes carried by an organism or population of organisms. But these results show that it's not just a host's genome that can undergo selection; it's the host plus everything that lives on or in it. The Hologenome Theory posits that it's the host genome plus its associated microorganisms that ends up being the unit of selection.

    At this point, it's probably worth noting that every one of us carries far more copies of bacterial genomes than we do of our own, human genome.
    http://arstechnica.com/sc(...)rss&utm_campaign=rss
    pi_88462706
    08-11-2010

    'Evolutie van mens begon eerder dan gedacht'

    AMSTERDAM – De evolutie van de mens begon waarschijnlijk enkele miljoenen jaren eerder dan tot nu toe werd aangenomen. Dat blijkt uit een statistische analyse van Amerikaanse wetenschappers


    © Thinkstock

    De eerste mensachtigen splitsten zich waarschijnlijk acht miljoen jaar geleden al af van chimpansees. Dat schrijven onderzoekers van het Field Museum in Chicago in het wetenschappelijk tijdschrift Systematic Biology.

    De nieuwe bevindingen zijn in tegenspraak met de heersende theorie dat de evolutie van de mens ongeveer vijf miljoen jaar geleden is begonnen. Dat meldt nieuwssite ScienceDaily.

    Het nieuwe beginpunt van de menselijke evolutie is berekend met een statistisch computermodel, dat het beschikbare DNA van alle moderne en fossiele primaatsoorten met elkaar heeft vergeleken. Eerdere schattingen van het tijdstip waarop de mens zich afsplitste van de apen, berustten vooral op de vondsten van fossielen.

    Maar archeologen hebben lang niet uit elke periode van de menselijke evolutie overblijfselen van mensachtigen gevonden. Het nieuwe computermodel heeft deze ‘gaten’ in de tijdsschaal volgens hoofdonderzoeker Robert Martin opgevuld doormiddel van statistische berekeningen.

    Primaten

    De uitkomsten suggereren dat de eerste mensachtigen ongeveer drie miljoen jaar eerder ontstonden dan tot nu toe werd aangenomen.

    Hoofdonderzoeker Robert Martin gebruikte zijn computermodel in 2002 al om te berekenen wanneer de eerste primaten ontstonden. Ook dat onderzoek leidde tot een voor die tijd opzienbarende conclusie.

    Dinosauriërs

    De resultaten wezen er op dat de laatste gemeenschappelijke voorouder van de moderne primaten waarschijnlijk ongeveer 85 miljoen jaar geleden leefde. Dat betekent dat de eerste aapachtigen de aarde vermoedelijk nog lange tijd hebben gedeeld met dinosauriërs.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_89286986
    27-11-2010

    'Giftanden slang evolutie van gegroefde tanden'

    ROTTERDAM - De gifbuisjes in de tanden van hedendaagde gifslangen, waren miljoenen jaren geleden nog slechts groeven die aan het tandoppervlak zaten. Dat blijkt uit onderzoek van een team wetenschappers van de Universiteit van Chicago.


    © ANP

    Dat schrijft NewScientist.com. Het team onderzocht tanden van de Uatchitodon, een reptiel verwant aan krokodillen en dinosauriërs.

    De 'jongste' exemplaren die bestudeerd werden, zo'n 220 miljoen jaar oud, bleken een soort gifbuisjes binnenin te hebben.

    Oudere exemplaren hadden deze buisjes niet, maar wel diepe groeven in het tandoppervlak. Tevens bleken de diepte en de lengte van deze groeven tussen de tanden onderling te verschillen.

    Bewijs

    De bevindingen lijken bewijs te leveren voor de theorie dat de gifbuisjes in de tanden van hedendaagse slangen ooit begonnen zijn als groeven aan de buitenkant, zo stelt teamleider Jonathan Mitchell.

    Mitchell en zijn collega's ontdekten 26 Uatchitodon-tanden in North Carolina die zij vergeleken met de eerdergenoemde exemplaren waarvan sommige ouder waren en andere jonger. Toen deze allemaal naast elkaar werden gelegd van oud naar jong, bleek dat de groeven steeds langer en dieper werden.

    Vergelijkbaar

    Bij de jongste exemplaren zaten geen groeven meer aan de buitenkant van de tand, maar alleen buisjes binnenin.

    Volgens Mitchell staat de evolutie van de tanden van slangen in principe los van die van de Uatchitodon, maar zijn de stappen binnen deze ontwikkeling bij beide dieren wel vergelijkbaar.

    © NU.nl/Danny van Smaalen

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_89508765
    quote:
    Dino's hielden zoogdieren klein

    Landzoogdieren hebben een flinke groeispurt gemaakt, na het uitsterven van de dinosauriërs. In relatief korte tijd is hun gewicht verduizendvoudigd. Het wetenschappelijk tijdschrift Science publiceert hier vrijdag een artikel over.

    Toen de dinosauriërs nog heer en meester over de aarde waren, 65 miljoen jaar geleden, werden zoogdieren niet zwaarder dan zo'n 10 kilo en niet groter dan een kleine hond. Even later, na 25 miljoen jaar, wogen de grootsten duizend keer meer. Volgens de onderzoekers is dat behoorlijk snel. Er was meer voedsel beschikbaar voor de zoogdieren toen ze er niet meer om hoefden te vechten met de dino's, zodat ze veel groter konden worden.

    "Niemand heeft ooit aangetoond dat dit echt zo is," vertelde Jessica Theodor, één van de auteurs van de publicatie, in een interview met The Canadian Press. "Mensen hebben erover gepraat, maar niemand heeft het ooit echt uitgerekend."

    De gehele tijd dat er dinosauriërs leefden, werden ze vergezeld door zoogdieren, maar pas na het uitsterven van de dino's is er in de fossielen van zoogdieren een groeispurt waar te nemen. Zo groot als de grootste dino's zijn landzoogdieren echter nooit geworden. Dat heeft volgens Theodor te maken met de hoge stofwisseling van zoogdieren, die ervoor zorgt dat ze veel meer eten nodig hebben dan dinosauriërs.

    De groeispurt van de landzoogdieren hield ongeveer 40 miljoen jaar geleden op. Het grootste landzoogdier ooit is de uitgestorven Indricotherium, een voorloper van de neushoorn die maximaal 17 ton woog. De hedendaagse Afrikaanse mannetjesolifant wordt meestal tot 6 ton zwaar.

    Vooral plantenetende zoogdieren hadden voordeel van een groter formaat. Ze waren zo beter beschermd tegen roofdieren. Ook werd het makkelijker om warm te blijven. Hierdoor konden ze beter in koude gebieden leven. Hoe kouder het werd, hoe groter de dieren werden.

    De onderzoekers hebben data van fossielen van over de hele wereld bijeen gebracht en daaruit berekend hoe snel de dieren groeiden en hoe groot ze werden.
    http://www.trouw.nl/nieuw(...)oogdieren_klein.html
    pi_89685348
    quote:
    Reuzenvogel bevolkte eiland Flores

    Gepubliceerd op : 8 december 2010 - 4:39 pm | door Ralph Rozema

    Een reuzenooievaar met een hoogte van 1.80 meter waadde rond op het Indonesische eiland Flores. Het beest was waarschijnlijk knap gevaarlijk voor de kleine mensen die er destijds woonden, want de vogel was twee keer zo groot. De Nederlandse paleontoloog Hanneke Meijer en haar Indonesische collega Rokus Due ontdekten de botten van deze tot dusver onbekende ooievaar.

    De reuzenvogel was zo groot dat hij kon jagen op kinderen van de kleine mensen die Flores bevolkten - Homo Floresiensis. 'Het is mogelijk', zegt Meijer. 'We hebben geen botten gevonden die zijn opgegeten door de ooievaar. Maar jonge Hobbits, zoals die mensen wel liefkozend genoemd worden, zaten in dezelfde orde van grootte als de prooidieren van deze vogels. Het is theoretisch mogelijk dat hij af en toe een Hobbitje opvrat.'

    Maraboes
    De reuzenooievaar die tot de familie van de maraboes behoort, bevolkte het eiland ruwweg in de periode tussen 20.000 en 50.000 jaar geleden. De vogel moet zo'n 12 kilo gewogen hebben en was waarschijnlijk te zwaar om te vliegen. 'Het kan dat deze vogel net op of boven de grens zat om te kunnen vliegen. Waarschijnlijk heeft hij veel op de grond gelopen.'

    De botten werden ontdekt in de Liang Bua-grot op Flores, waar eerder resten van de kleine mensensoort werden gevonden. Het was al langer bekend dat in de grot ook vogelresten lagen. Meijer hield zich eerder bezig met fossiele vogels in Nederland en een collega vroeg haar of ze een keer in de grot op Flores kon komen kijken.

    Vulkaanuitbarsting
    Meijer zag al snel dat er iets bijzonders tussen zat. 'Het grootste deel van de vogelbotten die bij de opgraving naar boven kwam, was klein. Denk aan papegaaien, duiven, rallen en andere kleine vogels. En opeens lagen daar die hele grote botten tussen. Ik dacht eerst aan een roofvogel, maar het bleek een grote ooievaar te zijn.'

    De vogel is mogelijk uitgestorven door een vulkaanuitbarsting, omdat veel bottten bedekt zijn met een laag vulkanische as. 'Het hele prehistorische ecosysteem is grotendeels uitgestorven zo'n 17.000 jaar geleden. We weten dat er toen een klimaatverandering plaatsvond en een vulkaanuitbarsting was. En de moderne mens arriveerde rond die tijd in die regio. Al die factoren kunnen hebben meegespeeld.'

    Mini-olifanten en reuzenratten
    Het Indonesische eiland Flores is altijd gescheiden geweest van het vasteland van Azië en kent daardoor een unieke evolutie van de dierenwereld. Mini-olifanten en reuzenratten liepen er rond, en de komodovaraan, de grootst levende hagedis, maakt er nog steeds zijn opwachting.

    'Doordat Flores altijd een eiland is geweest, spelen er andere evolutionaire krachten en is er een compleet andere selectie van dieren die wel of niet overleven', zegt Meijer, die verwacht dat de reuzenooievaar nog lang niet de laatste ontdekking zal zijn op Flores.

    De onderzoekers beschrijven de reuzenooievaar (Leptoptilos Robustus) in het wetenschappelijke tijdchrift Zoological Journal of the Linnean Society. Hanneke Meijer werkt voor het Smithsonian National Museum of Natural History in Washington en is ook verbonden aan het Natuurhistorisch Museum in Leiden. Rokus Due is medewerker van het Nationaal Centrum voor Archeologie in Jakarta.
    http://www.rnw.nl/nederla(...)volkte-eiland-flores
    pi_89685805
    quote:
    Female fish deal with fallout of seeing mate get beaten up

    By Kate Shaw | Last updated 15 days ago

    In the animal kingdom, females are usually the "choosy" sex. Since they invest more in reproduction, they must set the bar for their mates high to avoid investing a lot of time and energy in a dud. African cichlids are no exception. In this species, females choose among males, then must raise the offspring all by themselves; picking a guy thats a loser can be a pretty costly mistake for these ladies. A new study in PNAS shows that, after witnessing a fight between rival males, a female cichlids brain is highly responsive to whether her mate beats his opponent or gets creamed.

    The researchers first determined which of two males a gravid (or ready-to-mate, in zoology jargon) female preferred by tallying up the amount of time she spent near each suitor. Then, they had the two males fight it out while the female looked on. Once the combat was over, the female was sacrificed to the science gods to examine what happened in her brain in response to the fight's outcome. The researchers wanted to know how the pattern of gene expression in her brain would differ if the male she chose won the fight versus if he lost.

    When the male she'd chosen won the fight, expression of two immediate early genes (or IEGs) called c-fos and egr-1 was particularly high in the preoptical area and the ventromedial hypothalamus. These areas of the brain are well-known for being involved in reproductive activities. Basically, watching her chosen mate win the fight kicked her reproductive system into high gear to prepare her for spawning.

    However, when her chosen male lost, gene expression changed in an entirely different part of the brain: the lateral septum. Interestingly, the nuclei in this area of the brain are responsible for regulating mood and modulating anxiety. The researchers believe that this neurological response may be how the female deals with the emotional fallout after she realizes that the male she had picked is actually a dud.

    Here, using IEGs to monitor gene expression showed that, not only do females respond to purely visual information, their brains respond in a very specific way that depends on the kind of information gathered. From this research alone, it's not clear whether or not a female will adjust her future mate preferences after seeing her hottie lose, but this research is the first step in determining how the female brain processes social information about her mate.
    http://arstechnica.com/sc(...)te-get-beaten-up.ars
    pi_89906928
    13-12-2010

    'Huid was eerste orgaan dat ontstond'

    AMSTERDAM – Huid was waarschijnlijk het eerste orgaan dat in de loop van de evolutie ontstond. Dat concluderen Canadese wetenschappers naar aanleiding van een experiment met sponsdieren.


    © ThinkstockSpons

    dieren beschikken over primitieve huidcellen die hun binnenste cellen gedeeltelijk afschermen van de buitenwereld. Die ontdekking toont aan dat de ontwikkeling van huid aan de basis stond van de evolutie van meercellige dieren.

    Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Alberta in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS One.

    Afstoten

    Het is al langer bekend dat sponsdieren beschikken over een buitenste laag cellen die verschilt van de rest van hun lichaam. Tot nu toe werd deze laag echter niet als een primitieve huid beschouwd, omdat nooit was aangetoond dat de cellen het vermogen hadden om moleculen af te stoten.

    De Canadese wetenschappers stelden bij een experiment verschillende sponzen bloot aan vloeistoffen. Uit het onderzoek bleek dat de buitenste cellenlaag van de dieren weldegelijk in staat is om moleculen gedeeltelijk te weren.

    De primitieve huidcellen laten in sommige gevallen zelfs maar 0,8 procent van een vloeistof door in drie uur, zo meldt het Britse tijdschrift New Scientist.

    Chemische signalen

    Sponsdieren waren vermoedelijk de eerste meercellige dieren die op aarde ontstonden. De onderzoeksresultaten suggereren daarom dat alle complexe vormen van leven een huid hebben.

    Volgens hoofdonderzoekster Sally Leys ontstonden huidcellen waarschijnlijk vroeg in de evolutie om het binnenste van dieren af te scheiden van de buitenwereld. Interne cellen konden daardoor chemische signalen naar elkaar kunnen sturen, zonder te worden verstoord door invloeden van buitenaf.

    Volgens de wetenschappers ondersteunen hun bevindingen ook de theorie dat sponsdieren de voorouders zijn van alle andere dieren op aarde.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_89988331
    15-12-2010

    'Eerste levensvormen overleefden zware ijstijd in zee'

    AMSTERDAM – De eerste micro-organismen hebben één van de heftigste ijstijden op aarde waarschijnlijk overleefd in enkele oceaangebieden die niet bevroren waren. Dat blijkt uit onderzoek van Britse wetenschappers.


    © Thinkstock

    De vondst van specifieke sedimenten in Australië wijst er op dat het water van sommige oceanen 700 miljoen jaar geleden tijdens de Sturt-ijstijd in beweging was. Mogelijk konden micro-organismen in deze zeegebieden in leven blijven.

    Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Londen in het wetenschappelijk tijdschrift Geology.

    Oases

    “Voor het eerst hebben we duidelijk bewijs dat stormen 700 miljoen jaar geleden invloed hadden op sommige delen van de zeebodem”, verklaart hoofdonderzoeker Dan Le Heron op BBC News. “Dat betekent dat er in deze tijd een soort oases op aarde zijn geweest die vrij waren van ijs.

    De Sturt-ijstijd was één van de heftigste ijstijden op aarde. De periode wordt vaak genoemd in verband met de theorie van sneeuwbalaarde. Deze theorie stelt dat de aarde enkele malen volledig bedekt is geweest met ijs.

    Leven

    Bij opgravingen in het Australische nationale park Flinders Ranges stuitten Britse wetenschappers echter op 700 miljoen jaar oude afzettingen die de kenmerken dragen van oceanen met water dat in beweging was door de invloed van stormen.

    De sedimenten suggereren dat sommige zeegebieden tijdens de Sturt-ijstijd ijsvrij waren en mogelijk microscopisch leven bevatten.

    Evolutie

    De ‘oases’ in zee kunnen volgens de onderzoekers verklaren hoe sommige micro-organismen de ijstijd overleefden en later evolueerden tot complexere vormen van leven.

    “Dit was een ideale plek voor vroege organismen om op te bloeien en te beginnen met hun evoltutie”, aldus Le Heron.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90164475
    19-12-2010

    Leven op aarde kende groeispurt

    CAMBRIDGE - Het leven op aarde heeft ongeveer drie miljard jaar geleden een enorme groeispurt doorgemaakt.


    © NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl

    Dat stellen onderzoekers van de Amerikaanse instelling Massachusetts Institute of Technology in de nieuwste editie van het wetenschappelijke tijdschrift Nature.

    De wetenschappers keken naar de manier waarop duizend belangrijke genen zich hebben ontwikkeld. Veel daarvan blijken 2,8 tot 3,3 miljard jaar geleden te zijn gevormd.

    In die relatief korte periode vulde de dampkring van de aarde zich met zuurstof. Daardoor stierven primitieve levensvormen uit en kwamen meer ontwikkelde organismes op.

    Meer energie

    Miljoenen jaren eerder was het zogeheten elektronentransport, een proces binnen in cellen, ontstaan. Daarmee kunnen levende wezens energiebronnen als zonnestraling en zuurstof gebruiken.

    Door de veranderingen kreeg het leven veel meer energie om zich te evolueren. ''Die grotere energievoorraad stelde de aarde in staat grotere en gecompliceerde ecosystemen te herbergen'', aldus de onderzoekers.

    © ANP

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90383430
    23-12-2010

    Neanderthaler had oostelijke verwanten

    WASHINGTON - De Neanderthaler had voorheen onbekende verwanten in Azië. De zogeheten Denisovanen leefden er zo'n 30.000 tot 50.000 jaar geleden en mengden zich met de bewoners van Papoea Nieuw-Guinea.


    © ThinkStock

    Amerikaanse en Duitse wetenschappers hebben het gen van deze groep afgeleid uit een vingerbotje en een grote verstandskies die in 2008 zijn gevonden in de Denisovagrot in Siberië.

    ''Het beeld dat opduikt is dat de Denisovanen een zustergroep van de Neanderthalers vormden'', stelden de wetenschappers in het tijdschrift Nature donderdag.

    Complexer

    Co-auteur Richard Green van de universiteit uit het Californische Santa Cruz meent dat de geschiedenis van de mensheid nu wat complexer is geworden.

    ''In plaats van het eenvoudige verhaal dat de moderne mens uit Afrika kwam en de Neanderthaler verving, zien we nu dat meer groepen met elkaar verweven zijn dan we dachten.''

    © ANP

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90383503
    21-12-2010

    Zoogdieren 1000 maal groter na uitsterven dinos

    Zoogdieren waren kleine dieren in de tijd dat de dinosauriërs heersten op de aarde. Toen de niet-vliegende dinosauriërs aan hun einde kwamen rond de Krijt-Tertitair grens kregen de zoogdieren hun kans. Minder concurrentie en meer voedsel zorgde ervoor dat veel groter en zwaarder werden en de heerschappij op aarde overnamen.

    De drie eras van het Phanerozoïcum het Palaeozoïcum (543-251 miljoen jaar geleden), Mesozoïcum (251-66 miljoen jaar geleden) en Kenozoïcum (66 miljoen tot nu)- zijn onderscheiden op basis van de grote verschillen in dominante levensvormen, zoals die althans in de beginjaren van de geologie op basis van fossielen werden ervaren. Na het Paleozoïcum met haar dominantie van ongewervelde (mariene) dieren volgde het Mesozoïcum met haar dominante reptielen (sauriërs) op het land, een rol die in het Kenozoïcum werd overgenomen door de zoogdieren. Al lange tijd wordt algemeen aangenomen dat de zoogdieren tot bloei konden komen toen ze verlost waren van de dinos. Deze stierven uit nabij de overgang van Krijt naar Tertiair en waren voordien de grote voedselconcurrenten van de zoogdieren. Toen de dinos waren uitgestorven, waren er geen grote herbivoren meer; de toen bestaande zoogdieren waren relatief klein (de grootste wogen niet meer dan ca. 10 kg) en verorberden daarom relatief weinig plantaardig materiaal.


    De reuzen Indrocotherium en Deinotherium waren veel groter dan de Afrikaanse olifant en vele malen groter dan de mens. Afbeelding: © NSF/RCO/IMPPS

    .Flora
    Toen de flora zich dan ook herstelde na de meteoriet inslag die rond het einde van het Krijt tijdperk een einde maakte aan de heerschappij van de dinosauriërs, waren er nauwelijks planteneters. Dat betekende dat de flora zich vrijwel ongeremd kon ontwikkelen, daardoor een steeds grotere voedselbron vormend. De plantenetende zoogdieren stelden zich daarop in en binnen de geologisch gezien betrekkelijk korte tijd van 25 miljoen jaar ontwikkelden ze zich van relatief kleine tot zeer grote dieren. Daarbij moet worden aangetekend dat het voor grote dieren veel efficiënter is om herbivoor dan om carnivoor te zijn.


    Indricotherium was het grootste landzoogdier ooit; het leefde tijdens het Oligoceen.

    Reuzen
    De grootste landzoogdieren werden in die 25 miljoen jaar ruim 1000 maal zo zwaar als hun voorgangers uit het Mesozoïcum, met uitschieters zoals de 5,5 m hoge Indricotherium en de 17 ton zware Deinotherium. Deze reuzen waren geen spelingen van de natuur, maar het gevolg van een geleidelijke ontwikkeling. Dat blijkt uit een studie naar de maximale grootte van vertegenwoordigers uit diverse groepen zoogdieren op ieder continent gedurende opeenvolgende tijdseenheden. Tot de onderzochte groepen behoorden o.a. de Perissodactyla (evenhoevigen, zoals het paard en de neushoorn), de Proboscidea (slurfdragers, zoals de olifant, de mammoet en de mastodont) en de Xenarthra (miereneters, luiaards en gordeldieren) en diverse uitgestorven groepen.


    Onderzoekster Theodor met de schedel van een Hyaenodon. Afbeelding: © Riley Bradt, Univ. van Calgary

    Uit het onderzoek blijkt dat de maximale grootte van de landzoogdieren niet alleen bepaald werd door het al eerder genoemde voedselaanbod maar ook door het klimaat: hoe kouder, hoe groter de soorten werden omdat het warmteverlies relatief gering is bij grote dieren. Ook bleek dat geen enkele groep binnen de zoogdieren domineerde wat betreft het aantal reuzensoorten: het optreden van echte reuzen lijkt toeval te zijn. Ook bleek dat er geen tijdvak was waarin veel meer reuzen voorkwamen dan in andere tijdvakken.

    Referentie:
    Smith et al. The evolution of maximum body size of terrestrial mammals. Science 330 (2010) 1216-1219.

    (Kennsilink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90781767
    01-01-2011

    Menselijk brein is al 20.000 jaar aan het krimpen



    Zou het kunnen dat de mens steeds dommer wordt? Uit een studie blijkt dat het menselijk brein al 20.000 jaar aan het krimpen is. Gedurende de twee miljoen jaar daarvoor nam de grootte van het brein alleen maar toe.

    Het krimpende brein is een fenomeen waar niemand aan kan ontsnappen. Het gebeurt over de hele wereld, bij beide geslachten en bij elk ras. In 20.000 jaar is ons brein met de grootte van een tennisbal gekrompen. Volgens Dr. John Hawks, antropoloog van de universiteit van Wisconsin, hoeven we ons echter geen zorgen te maken. Een kleiner brein betekent niet noodzakelijk dat we aan intelligentie moeten inboeten.

    Reden?
    Over de reden van het krimpende brein is men het niet eens. Sommige wetenschappers geloven dat de mens vroeger een groot hoofd nodig had, aangezien ze veel vaker in de kou vertoefden. Andere wetenschappers denken dat ons voedsel vandaag veel gemakkelijker valt op te eten dan vroeger en dat onze hoofden daardoor niet meer groeien. Nog een theorie zegt dat enkel de sterksten overleefden, aangezien veel kinderen stierven. En de sterksten hadden het grootste hoofd.

    Voorouders
    Volgens Dr. David Geary, van de universiteit van Missouri, mogen we onze voorouders niet zomaar intelligenter noemen. "In feite waren onze voorouders intellectueel onze gelijke niet. Dankzij de opkomst van landbouw en moderne steden konden de slimste mensen zich op wetenschap, kunst en andere velden toespitsen. Hun voorouders hadden de infrastructuur niet om dat te doen."

    Raadsel
    Dr. Hawks gelooft wel dat de moderne mens slimmer is geworden, net doordat het brein gekrompen is. Een groter brein vraagt meer energie en doet er langer over om zich te ontwikkelen. Aan de universiteit van Tennessee stelt een studie echter dat ons brein in de toekomst opnieuw zal groeien. Wetenschappers staan met andere woorden zelf voor een raadsel. Of we slim genoeg zijn om het op te lossen, zal nog moeten blijken... (gb)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90781888
    31-12-2010

    Temperatuur van menselijk lichaam verklaard

    AMSTERDAM De menselijke lichaamstemperatuur van 37 graden Celsius zorgt er op een zeer efficiënte manier voor dat we minder vatbaar zijn voor ziektes. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers vastgesteld.


    © Thinkstock

    Het menselijk lichaam is warm genoeg om schimmels op afstand te houden, maar niet zo warm dat we constant hoeven te eten om op temperatuur te blijven. De menselijke lichaamstemperatuur is daardoor bijna optimaal te noemen, net als de temperatuur van de lichamen van de meeste andere zoogdieren.

    Dat schrijven onderzoekers van de Yeshiva Universiteit in New York in het online wetenschappelijk tijdschrift mBio.

    Warmbloedigheid

    Één van de grootste mysteries van de mens en andere geavanceerde zoogdieren is hun warmbloedigheid in vergelijking met andere dieren, verklaart hoofdonderzoeker Arturo Casadevall op nieuwssite ScienceDaily.

    Deze studie helpt ons te verklaren waarom de lichaamstemperatuur van alle zoogdieren rond de 37 graden Celsius ligt, aldus de onderzoeker.

    Krokodillen

    Uit de studie van Casadevall blijkt dat het aantal schimmels dat een mens of dier kan besmetten direct verband houdt met lichaamstemperatuur. Bij elke graad Celsius temperatuursstijging, vermindert het aantal schadelijke schimmels in een lichaam gemiddeld met zes procent.

    Koudbloedige dieren zoals krokodillen hebben dus veel meer kans om een schimmelinfectie op te lopen dan mensen.

    De wetenschappers hebben met een wiskundig model berekend bij welke lichaamstemperatuur dit voordeel nog opweegt tegen het nadeel dat er extra veel voedselconsumptie nodig is om het lichaam warm te houden.

    Beperkingen

    Uit hun berekening blijkt dat de optimale lichaamstemperatuur voor mensen en dieren 36,7 graden is. Kortom: de temperatuur van ons lichaam is bijna ideaal.

    Deze studie is een goed voorbeeld van hoe menselijke evolutie is gedreven door zowel biologische factoren als fysiologische beperkingen, aldus onderzoeker Aviv Bergman.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90781993
    31-12-2010

    Supersnelle evolutie op eilanden

    Op eilanden komen vandaag de dag afwijkende dieren voor. Sommige zijn kleiner, terwijl anderen weer groter zijn dan dieren op het vasteland. Fossielen laten hetzelfde beeld zien. Dieren op eilanden evolueren zeer snel, maar zijn ook zeer kwetsbaar omdat er erg weinig individuen van zijn.


    De Floresmens Homo floresiensis. Afbeelding: © Adiël Klompmaker

    De hobbit. De kleine mens, Homo floresiensis, werd in 2003 ontdekt op het Indonesische eiland Flores. Groot nieuws want deze nieuwe mensensoort was ongekend klein. De nieuwe soort leefde tegelijk met de moderne mens (Homo sapiens), mogelijk tot 12.000 jaar geleden. Das klein, maar het kan ook groot. Wat te denken van bijvoorbeeld de reuzenooievaar die onlangs in het nieuws kwam. Deze fossiele ooievaar (Leptoptilos robustus), ook al gevonden op Flores, was maar liefst 1,80 m groot en 16 kg zwaar. De vogel was niet meer goed in staat te vliegen.

    Dit zijn slechts twee van de voorbeelden van afwijkende groottes van dieren op eilanden. Wat gebeurt er op deze eilanden? Hoe komt het dat sommige beesten juist klein zijn en andere weer groot? Alexandra van Geer en collegas publiceerden hier in 2009 een boek over getiteld Hoe dieren op eilanden evolueren.


    De reuzenooievaar vergeleken met de Floresmens. Afbeelding: © Hanneke Meijer

    .Geschiedenis
    Charles Darwin kwam al in aanraking met evolutie op eilanden. Hij bestudeerde de vinken op de Galapagos eilanden, 900 km ten westen van Zuid-Amerika. Deze vinken lijken erg veel op een vink op het vasteland van Zuid-Amerika. Deze vinken hebben verschillende snaveltjes om zich zo goed mogelijk aan hun leefomgeving aan te passen. Wat was er namelijk gebeurd? Enkele Zuid-Amerikaanse vinken vlogen naar de Galapagos eilanden en evolueerden ter plaatse tot nieuwe soorten.

    Eilandevolutie kwam pas echt op de kaart te staan toen de Brit Andrew Leith Adams in 1870 dwergvormen op eilanden beschreef. Toen werd nog gedacht dat deze dwergvormen een vorm van ziekte waren. De zwakke dieren vielen niet meer ten prooi aan roofdieren bij gebrek daaraan en verzwakten zo de opvolgende generaties met hun genen, oftewel degeneratie. Vanaf de jaren zeventig ging de wetenschap zich echter steeds meer realiseren dat de afwijkende vormen aanpassing aan de nieuwe leefomgeving waren. In veel gevallen wordt een eiland namelijk gekoloniseerd door organismen vanaf het vasteland.


    Een klein deel van de Galapagos vinken van Darwin.

    .Afstand en grootte
    MacArthur & Wilson zagen dit ook in de jaren zestig. Ze realiseerden zich dat het aantal soorten op een eiland afhangt van twee belangrijke factoren: de afstand tot het vasteland en de grootte van het eiland. Hoe korter de afstand tot het vasteland, des te meer soorten over kunnen steken. De grootte van het eiland speelt een vergelijkbare rol: hoe groter, des te meer soorten kans lopen om op het eiland te komen.

    Eilanden herbergen weinig soorten ten opzichte van een gelijk oppervlak op het vasteland. Waarom dan alle ophef? Dit komt omdat de soorten die er zijn, vaak niet op het vasteland voorkomen: er is een hoog percentage aan endemische soorten. Vooral grote, verafgelegen eilanden met veel topografie herbergen veel endemische soorten. Om een voorbeeld te geven: 81% van de vogels, en maar liefst 99% van de insecten, op Hawaii wordt nergens anders gevonden.

    Eilanden zijn dus hotspots voor biodiversiteit. Verhoudingsgewijs komen er zelfs veel soorten voor op eilanden in vergelijking met het vasteland. Bijvoorbeeld, één op de zes plantensoorten groeit op een eiland, en dat terwijl de verhouding eiland versus vasteland kleiner is in dan één op zes. Ook leeft ongeveer 17% van de vogelsoorten op en nabij eilanden.

    Dit is zo in het heden, maar dat was niet anders in het verleden. Ook toen waren er veel endemische soorten op eilanden te vinden. Die worden dan ook teruggevonden als fossielen op deze eilanden.

    De oversteek
    Er zijn twee manieren voor eilanden om met nul landsoorten te beginnen. Vele eilanden zijn vulkanische eilanden, wat betekent dat toen het eiland hoog genoeg werd door uitbarstingen en uiteindelijk boven de zeespiegel kwam onbevolkt was door landdieren. Daarnaast kan een eiland weggevaagd worden door een explosie van een vulkaan zoals gebeurde bij de Krakatau in 1883. Het eiland werd letterlijk gesteriliseerd en moest opnieuw veroverd worden door het leven. Niet elke soort kan zomaar op een eiland geraken. Voor het eind van de twintigste eeuw dacht men vooral dat dieren op eilanden belanden door van eilandje naar eilandje te geraken geholpen door landbruggen. Dit blijkt lang niet altijd op te gaan, want grote dieren zoals olifanten en nijlpaarden blijken behoorlijke afstanden te kunnen zwemmen.


    Toch geraken niet alle dieren van het vasteland op een eiland. Dat heeft te maken met hoe gemakkelijk ze zich verspreiden. Vergelijk bijvoorbeeld vogels en konijnen. De eerste kan gemakkelijk over de barrière genaamd zee vliegen, terwijl een konijn het een stuk moeilijker heeft om het eiland te bereiken. Ook vlinders hebben het gemakkelijk. De verspreiding is overigens geen vast gegeven voor dieren. Sommige individuen geraken veel verder dan hun nog kleinere of zwakkere soortgenoten. In soorten kan het verspreidingsvermogen ook snel veranderen op een tijdsschaal van duizenden jaren door snelle aanpassingen zoals bijvoorbeeld bij Zweedse aardmuizen.

    Eén tweede proces dat meespeelt, is het klimaat dat op eilanden anders is dan op het vasteland. Over het algemeen wat kouder. Daarom zullen sommige soorten die zich op het vasteland wel kunnen handhaven, het niet redden op eilanden.


    De fossiele dwergolifant Elephas falconeri is op Sicilië te vinden. Afbeelding: © Giovanni DallOrto

    Eilandregel
    Na de grote oversteek hoopt het individu een soortgenoot te vinden, het liefst van het andere geslacht in het geval van sexuele voortplanting. Mocht dat het geval zijn, dan kan de soort zich permanent vestigen op het eiland.

    Er zijn twee mogelijkheden waarom dieren op eilanden kunnen afwijken van die van het vasteland. Ten eerste is het mogelijk dat de beesten op het eiland van dezelfde soort zijn als degenen op het vasteland. De beesten op het vasteland sterven echter uit en die op het eiland juist niet. Zo krijg je ook andere dieren op eilanden.

    In de meeste gevallen evolueren de beesten op de eilanden zich echter zelf. In de loop van de tijd veranderen veel planten en insecten, maar vooral ook gewervelden (vertebraten). Kleine soorten worden groter en grote soorten worden juist kleiner: de eilandregel. De meeste beesten hebben zich op eilanden ontwikkeld tot nieuwe soorten: soorten die zo sterk veranderen in hun skelet of andere lichaamsdelen dat ze duidelijk afwijken van degenen die op het land leven. Zelfs zo veel dat ze hoogstwaarschijnlijk niet meer met hun vroegere soortgenoten kunnen voortplanten. Waarom werden ze juist kleiner of groter?

    Hiervoor gaan we terug naar de reuzenooievaar uit Flores. Deze ooievaar had weinig te duchten van carnivore zoogdieren, want die waren niet te vinden op Flores. Aan de andere kant waren er wel genoeg prooidieren en aas te vinden. De ooievaar had voldoende te eten en kon zo in de loop van de duizenden jaren gemiddeld groter worden. Een soortgelijk iets doet opgeld voor kleine zoogdieren zoals bijvoorbeeld egels. Zo vonden wetenschappers in Gargano (Italië), vroeger een eiland, bijvoorbeeld de resten van de reuzenhaaregel, en reuzenratten op Kreta, Timor en de Filippijnen. Ook kunnen de grote kleine beesten zich nu makkelijker onttrekken aan roofvogels en het warmteverlies neemt af. Minder eten is dus nodig.


    Een
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_90869043
    04-01-2011

    'Walging heeft belangrijke evolutionaire functie'

    AMSTERDAM – Het vermogen om ergens van te kunnen walgen, beschermt mensen tegen ziektes en heeft mogelijk ook invloed op onze moraal. Dat beweert een Britse onderzoekster in een nieuwe studie.


    © Thinkstock

    Walging is voor mensen een minstens zo belangrijke emotie als angst.

    Waar angst er voor zorgt dat we uit de buurt blijven van gevaren zoals roofdieren, heeft walging een vergelijkbare functie als het gaat om bedreigingen zoals bacteriën en parasieten.

    Dat schrijft onderzoekster Valerie Curtis van de London School of Hygiene and Tropical Medicine in het wetenschappelijk tijdschrift Philosophical Transactions of the Royal Society.

    Lichaamsvocht

    "Afschuw of walging zorgt er voor dat we uit de buurt blijven van kleine diertjes die ons van binnenuit kunnen opeten”, verklaart Curtis op Discovery News. “We zijn zo geëvolueerd dat we uit de buurt blijven van poep, lichaamsvocht en bedorven voedsel.”

    Curtis onderbouwt haar stelling met de resultaten van onderzoeken waarin eenvoudige levensvormen zijn blootgesteld aan ziekteverwekkers. Zo werden bij een experiment wormen geconfronteerd met bacteriën in een petrischaal.

    De wormen leken de ziekteverwekkers onmiddellijk te herkennen. Zodra ze bij de bacteriën in de buurt kwamen, draaiden de dieren zich om en kropen ze de andere kant op.

    Moraal

    Volgens Curtis bewijst het experiment dat walging een belangrijke rol heeft gespeeld in de evolutie van bijna alle levensvormen. “Wormen zijn simpele dieren met maar 302 neuronen en toch vertonen ze een walgreactie.”

    De onderzoekster vermoedt zelfs dat walging ook heeft bijgedragen aan het ontstaan van de menselijke moraal in de huidige maatschappij.

    Uitwerpselen

    “Als ik poep achterlaat in je voortuin, in je kopjes spuug, stank achterlaat in het openbaar vervoer of in mijn pyjama naar de kerk ga, bedreig ik anderen in feite met mijn lichaamsvocht”, verklaart Curtis. “Het gaat hier om manieren, maar in zekere zin ook om moreel gedrag."

    “De vorming van simpele regels die voorkomen dat je andere mensen ziek maakt met je uitwerpselen, is één van de manieren waarop de menselijke moraal kan zijn ontstaan”, aldus de onderzoekster.

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_91150349
    10-01-2011

    Vroege moderne mens werd niet ouder dan neanderthaler


    Een neanderthaler.

    Het uitsterven van de neanderthalers laat zich vermoedelijk niet verklaren door een geringere levensverwachting. Ook de vroege moderne mensen, die vanuit Afrika komend snel uitzwermden over de continenten, werden niet bijzonder oud, zo blijkt uit een onderzoek van de Amerikaanse antropoloog Erik Trinkaus, gepubliceerd in het vakblad Proceedings van de Amerikaans Academie voor Wetenschappen.

    Trinkaus vergeleek de leeftijd bij overlijden van twee zogenaamde archaïsche mensen, vooral neanderthalers, met dat van twee groepen van vroege moderne mensen. Hij keek hoeveel twintig- tot veertigjarigen er waren, en hoeveel er volwassenen van meer dan veertig jaar waren. In alle drie de groepen waren er zeer weinig oude mensen.

    Waarschijnlijk hebben rondtrekkende groepen oudere mensen omwille van ouderdomsverschijnselen of die niet meer mobiel genoeg waren, achtergelaten en zijn ze in bepaalde omstandigheden door wilde dieren opgegeten, zo luidt een mogelijke verklaring. Zo zijn hun overblijfselen niet meer te vinden in paleontologische data. Het is ook denkbaar dat de resten van oudere individuen over duizenden jaren heen minder goed bewaard bleven dan die van jonge mensen of dat de ouderdomsschatting op de skeletresten niet betrouwbaar genoeg is.

    Als er een demografisch voordeel voor de moderne mens zou zijn, zou dit het gevolg kunnen zijn van hogere vruchtbaarheid of lagere kindersterfte. (belga/vsv)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_91234281
    quote:
    De kwalen van de ouders gaan wél over op de kinderen

    De biologische wereld staat op zijn kop. Eigenschappen die tijdens een leven worden verworven, kunnen worden doorgegeven.

    Het werd lang als een ketterij in de biologie beschouwd, maar de gegevens stapelen zich op dat tijdens het leven verworven eigenschappen doorgegeven kunnen worden aan de volgende generaties, ook bij mensen. Dat heeft grote gevolgen, onder meer voor de geneeskunde.

    Stress

    Stress kan sommige mensen een leven lang met problemen opzadelen. Problemen die zich op een bepaalde manier in, of liever: op, de genen manifesteren. Dat blijkt uit een studie gepubliceerd in het wetenschappelijke vakblad Proceedings of the National Academy of Sciences.

    Wetenschappers screenden de activiteit van niet minder dan 14.000 genen – een mens heeft zo’n 20.000 genen – van honderd Amerikanen die kampten met posttraumatische stress. Ze vonden verschillen in de activiteit van genen die te maken hadden met de regulatie van het afweersysteem, maar ook van genen die instaan voor de groei van hersencellen.

    De verschillen hadden betrekking op zogenaamde methylatie: het aan bepaalde stukjes van het DNA hangen van scheikundige methylgroepen, die maken dat sommige genen makkelijker toegankelijk worden en andere niet. De chemische stoffen, die als weerhaakjes aan het DNA hangen, bepalen mee wat er in bruikbare eiwitten wordt overgeschreven. Ze zijn een van de wapens uit het arsenaal van de epigenetica: een nieuwe tak in de wetenschap die onvermoede aspecten van de erfelijkheid bestudeert.

    In de studie kon niet duidelijk gemaakt worden of de epigenetische verschillen oorzaak dan wel gevolg waren van de blootstelling aan stress. Maar het is niet uitgesloten dat mensen nog voor ze zelf met stress te maken krijgen, opgezadeld raken met epigenetische kenmerken die hen kwetsbaarder maken voor pijnlijke ervaringen.

    9/11

    Een opgemerkte studie in de Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism toonde niet alleen aan dat van 38 bestudeerde zwangere vrouwen die op 11 september 2001 in of vlakbij de Twin Towers van New York waren, de helft achteraf duidelijke tekenen van posttraumatische stress vertoonde, maar ook dat de fysiologische gevolgen daarvan merkbaar waren in de baby’s die later geboren werden.

    Een vaststelling die voeding gaf aan een van de meest controversiële biologische inzichten van de laatste jaren: dat mensen prikkels uit hun eigen leven kunnen doorgeven aan hun kinderen. Wetenschappers gaan er sinds Charles Darwin van uit dat eigenschappen alleen via de tussenstap van de genetische kaart kunnen worden overgeërfd. Het idee van de Fransman Jean-Baptiste Lamarck, dat tijdens een leven verworven eigenschappen kunnen worden doorgegeven, leek al lang dood en begraven. Sinds kort wordt het, in aangepaste versie, gereanimeerd. Het lijkt de biologische wereld op zijn kop.

    (DDR)
    http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194921851022.htm
    pi_91246083
    quote:
    Wel een beetje sensationeel geschreven stuk. Epigenetica is niet bepaald nieuw en er staat vrij weinig 'op zijn kop'.
    Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
    abonnement Unibet Coolblue
    Forum Opties
    Forumhop:
    Hop naar:
    (afkorting, bv 'KLB')