Soms bekruipt mij het gevoel van eenzaamheid als ik lyrisch ben over een stukje muziek en dit vol enthousiasme aan een ander individu laat horen en een afkeurende of nog erger een onverschillige reactie krijg.
Ik vind namelijk niets mooier dan samen met een ander naar prachtige muziek te luisteren (in onze optiek dan). Je ervaart dan de ultieme eenwording met de persoon in kwestie, plots lijken al die ruzies, irritaties, stinkluchtjes (

) niet belangrijk meer. Dit gevoel heb ik enkele malen mogen ervaren maar over het algemeen waardeert men mijn muzieksmaak niet, zoals eerder vermeld. Reacties als: "wat is dat voor kattengejank?", "heeft hij z'n broek te strak zitten?" of "wat is dat voor adhd muziek?" krijg ik vaak te horen. Is mijn muzieksmaak dan zo bizar en excentriek te noemen? Nee, ik hou daarentegen wel van muziek met een scherp randje (

) zoals pseudo-hippe mensen wel eens zeggen. Op andere vlakken kan ik uitstekend met zulk soort personen opschieten alleen op muzikaal vlak ligt onze smaak wat uit elkaar.
Nu komt mijn uiterst intellectuele vraagstelling. Vinden jullie dat muzieksmaak iets over een individu zegt? Ik wel namelijk. Liefhebbers van muziek zoals Frans Bauer houden er over het algemeen een ander(e) denkpatroon, levensfilosofie op na dan aanbidders van bijvoorbeeld Bob Dylan. Bouwvakkers heb ik nog nooit naar subtiel opgebouwde techno horen luisteren op de bouw. En waarom houden bijna alle negers van hiphop/r&b

?
Probleem is ook een beetje dat mensen met een overeenkomende muzieksmaak vaak van die boomknuffelende linkse milieuactivisten zijn en die vind ik eng

. De link tussen muzieksmaak en politieke overtuiging is ook wel meer dan eens te leggen.
Klacht: mensen met een andere muzieksmaak

.
Ja ik vind 't zelf ook een beetje onsamenhangend

.
Op maandag 5 september 2016 23:16 schreef -Deluzion- het volgende:En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.