[Centraal] Medicatie bij psychische klachten #8

quote:

Op woensdag 19 november 2008 17:40 schreef Burdie het volgende:
Anyone?

Hoi Burdie! Ik heb dat min of meer in samenspraak met de HA gedaan, alleen heb ik het ad-hoc aangepakt zonder afbouwschema enzo. Aangezien dat kind-of foutgegaan is, wil ik je die methode niet aanbevelen. .

Ik heb het een beetje op basis van mijn intuïtie gedaan. Eerdere malen gingen fout omdat ik al in een zeer vroeg stadium met afkicken gigantisch last kreeg van woedebuien (echt keihard schreeuwen op straat ) en de spanning in diverse plekken in mijn lijf voelde.
Ook had ik door afkickverschijnselen als duizeligheid, misselijkheid, elektrische schokjes in mijn hoofd totaal geen leven meer gedurende 2 weken, en dat werd niet minder.
Verder was het zelfvertrouwen dat ik had ("Het gaat je lukken Deepchord!" ) op gegeven moment totaal omgeslagen ("Je bent een mislukkeling Deepchord!" ) met huilbuien en dergelijke.
Aan het einde sloegen dan bij mij angstaanvallen en licht psychotisch gedrag toe.

Kortom, graadmeters die ik heel erg belangrijk vindt om te weten of ik op de goede weg ben gezien het afbouwen: ongecontroleerde woedebuien, spanning in lijf, afkickverschijnselen die na 2 weken niet minder worden en opgebouwd zelfvertrouwen dat op gegeven moment als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Grote kans dat het voor jou totaal anders werkt, en dat jouw lijf hele andere boodschappen geeft als het fout gaat, maar toch hoop ik dat je er wat aan hebt. Als ik iemand de potentie vind hebben om ermee te kunnen stoppen dan ben jij het wel. .

jeetje deepchord, wat een heftig verhaal. ben je er nu wel vanaf dan, of ben je doorgegaan met de medicijnen?
pff als ik dit lees blijf ik wel de rest van mn leven aan de AD

quote:

Op woensdag 19 november 2008 23:29 schreef Murmeli het volgende:
jeetje deepchord, wat een heftig verhaal. ben je er nu wel vanaf dan, of ben je doorgegaan met de medicijnen?
pff als ik dit lees blijf ik wel de rest van mn leven aan de AD

Haha, ik zit er nu weer aan. Heb echt een paar klotemaanden achter de rug, baan verloren enzo, heel erg onzeker over alles, slecht aanspreekbaar. Gaat nu een stuk beter, begin me weer happy te voelen. .

En toch denk ik dat het best mogelijk is om te stoppen hoor. De laatste keer dat ik geprobeerd ben te stoppen ben ik er toch ongeveer een maand af geweest. De afkickverschijnselen begonnen af te nemen, ik voelde weer allerlei emoties, kreeg kippenvel tijdens een paar concerten waar ik "nuchter" bij was, etcetera. Het is echt de moeite waard als het goed gaat! .

Maar ik had nog onverwerkte dingen, was bij een werkgever begonnen waar ik totaal niet op mijn plek zat, moeder is onlangs overleden aan K, etc. Dat is gewoon vragen om problemen.

Als je een tijd stabiel geweest bent, prettig werk hebt (past goed bij je persoonlijkheid) dat niet te stressvol is, langzaam afbouwt en goed naar je lichaam en geest luistert dan kan het gewoon zomaar goedkomen! .

_{en als je desondanks je hele leven aan de anti-depressiva moet zitten is dat ook geen man overboord, als je op 0,5 tablet per dag kunt leven dan heb je nauwelijks bijwerkingen en toch het voordeel van AD}

**dubbel**

Ja, ik ga het nog meemaken, ik heb ze pas een maand. heb wel het gevoel dat ik wat rustiger begin te worden, maar weet niet of het door de AD komt of gewoon toevallig zo is... Vind het een beetje moeilijk in te schatten. Maar dat komt nog wel als ik ze wat langer heb denk ik.
Zou wel handig zijn ja, stabiel leven, fijn werk, fijne relatie....denk dat het leven dan een stuk makkelijker is.
Hmmm bij jou wel een ^(**&%&) tijd nu zeg.... beter om dan weer even verder te gaan met je AD tot het wat rustiger is om je heen. heb je al nieuw werk? of nog zoekende? Of eerst nog aan het bijkomen van alle ellende?

quote:

Op woensdag 19 november 2008 23:16 schreef DeepChord het volgende:
Hoi Burdie! Ik heb dat min of meer in samenspraak met de HA gedaan, alleen heb ik het ad-hoc aangepakt zonder afbouwschema enzo. Aangezien dat kind-of foutgegaan is, wil ik je die methode niet aanbevelen. .

DeepChord. Wat zei je huisarts over het 'ineens stoppen'? .
Ik heb zelf een redelijk strict afbouwschema gekregen van de psychiater.

quote:

Ik heb het een beetje op basis van mijn intuïtie gedaan.

Dat was eigenlijk ook mijn bedoeling, want zo heb ik het opbouwen ook gedaan . Ik ben alleen bang dat mijn intuitie de hele tijd blijft zeggen: "doe maar niet" terwijl het wel goed zou zijn om te stoppen, of vice versa .

quote:

Grote kans dat het voor jou totaal anders werkt, en dat jouw lijf hele andere boodschappen geeft als het fout gaat, maar toch hoop ik dat je er wat aan hebt. Als ik iemand de potentie vind hebben om ermee te kunnen stoppen dan ben jij het wel. .

Ik weet niet waar ik dat aan te danken heb, maar bedankt .

Deze week gaat het btw weer even wat minder met me, misschien ook wel omdat ik zo druk aan het nadenken ben over het stoppen met de medicijnen... dinsdag had ik het gewoon enorm gehad met mijn werk (ik heb echt een kutbaantje, maar kan op het moment niets anders krijgen ) en ik heb de halve middag, avond en nacht gehuild. Mede daardoor voelde ik me gisteren enorm brakjes, en gisteren avond voelde ik me weer paranoïa en 'stoned'... maar dat was toen ik in de MediaMarkt liep, ik voelde me echt heel raar. Overmoedig. Alsof alles daar van mij was, alsof iedereen verantwoording aan mij schuldig was, maar tegelijkertijd was alles heel erg *hier* en *nu* en alles was liefde... ik voelde me echt enorm wazig en moest bijvoorbeeld ook alle radio's heel hard op 'ruis' zetten ipv op een radiozender .
Vandaag voel ik me alweer een heel stuk beter, misschien kan ik gewoon niet tegen de MM .
Oh, wat ik me ook afvraag he. Ik heb nogal wat moeite met het vinden van de juiste woorden voor iets. Dit levert geinige situaties op (zoals toen ik laatst een bizonkalfje heel hard 'bizonbig' noemde ) maar eigenlijk vind ik het wel irritant, aangezien ik altijd redelijk welbespraakt was. Ook voel ik me veel meer een 'flapuit' tegenwoordig (nu ben ik altijd al een flapuit, maar sommige dingen moet je gewoon niet hardop zeggen en ik vind het nog wel eens moeilijk om daar een grens in te onderscheiden). Zijn dit dingen die over gaan als ik met de medicijnen stop, of zouden het dingen zijn die horen bij mijn 'stoornis'?

he bah, dat overmoedige in de MM klinkt wel echt eng. op zich wel normaal om niet lekker in je vel te zitten in de MM, want het is een rotwinkel (vind ik) maar wat jij had is wel erg vreemd. Heb je dat vaker? Misschien was het ook een reactie op je rotgevoel van dinsdag. In ieder geval onwijs balen dat dat gebeurde. En wel logisch dat je dan extra gaat piekeren over de medicijnen. Maarrre.... als je toch je psychiater nog gaat bellen, zou ik dat akkefietje in de MM wel even met haar bespreken. Zij kan er wellicht wat zinnigs over zeggen?
Dat met die woorden kan wel van de medicijnen zijn denk ik. Ik ben ook wel veel sneller dan normaal de draad kwijt als ik iets vertel en mn ex had dat ook vaak, slechte concentratie enzo.

Sja, ik denk zelf eigenlijk dat ik gewoon een beetje veel tegelijk aan m'n hoofd heb gehad. En de MM is gewoon een verschrikkelijke winkel. Achteraf gezien was het wel heel grappig, hoe rebels ik was . Maar op het moment is het zo naar .
Vandaag ging het wel weer heel goed, en ik heb zelfs een leuke dag op m'n werk gehad! Normaal gesproken was ik allang niet meer gaan werken (ik heb zooooveel kutbaantjes gehad al ) maar ik ben best wel een beetje trots op mezelf dat ik het (tot nog toe) volhoud .
Ik wacht nog even een tijdje met het bellen van de psychiater, wil het eerst voor mezelf een beetje op een rijtje krijgen. He, ingewikkeld allemaal!

quote:

Op donderdag 20 november 2008 15:33 schreef Murmeli het volgende:
Ja, ik ga het nog meemaken, ik heb ze pas een maand. heb wel het gevoel dat ik wat rustiger begin te worden, maar weet niet of het door de AD komt of gewoon toevallig zo is... Vind het een beetje moeilijk in te schatten. Maar dat komt nog wel als ik ze wat langer heb denk ik.

Je merkt het wel als die dingen werken hoor. Zo had ik voor ik anti-depressiva gebruikte last van het feit dat ik regelmatig 's-nachts wakker werd en dan dingen dacht te zien (soort van slaapdronken zijn ofzo?) vergezeld met vette angst. Ook diverse malen het gevoel dat ik mijn geestelijke gezondheid aan het verliezen was, ik sloot mezelf totaal op en had vaker wel dan niet ruzie met mijn ouders en de mensen om mij heen.

Het is al hardstikke fijn als enkele lichamelijke klachten bijkomend bij de depressie minder worden. Dat je de tijd hebt om aan jezelf te werken zonder dat je helemaal in de put raakt.

Wat slik jij voor AD als ik vragen mag, ook Seroxat? Krijg je er iets van therapie bij?

quote:

Zou wel handig zijn ja, stabiel leven, fijn werk, fijne relatie....denk dat het leven dan een stuk makkelijker is.
Hmmm bij jou wel een ^(**&%&) tijd nu zeg.... beter om dan weer even verder te gaan met je AD tot het wat rustiger is om je heen. heb je al nieuw werk? of nog zoekende? Of eerst nog aan het bijkomen van alle ellende?

Baan is alweer bijna geregeld, binnenkort contract tekenen! . Ben ondanks de psychotische klachten en het instorten blij geweest met deze crisis, ik zit weer een stuk beter in mijn vel, er zijn puzzelstukjes op hun plek gevallen en ik heb met hulp van een coach uitgevonden waar mijn motivaties op het gebied van werk liggen, en dat heeft toch wel geleid tot het feit dat ik nu een veel leukere baan ga krijgen.

Het is moeilijk om je te beseffen dat het altijd weer beter gaat uiteindelijk als je vet in de put zit, maar ik ben er het levende voorbeeld van en ik ben niet de meest optimistische persoon die er is : dus houd hoop Murmeli. .

hey deepchord...
nee geen seroxat ik heb citalopram. Het lastige aan het wel of niet merken is dat ik niet volcontinue depressief ben/was. Maar wel veel aan het piekeren en soms had ik buien dat ik zwaar in de put zat en dan meteen het hele leven niet meer zag zitten. maar kon ook weer heel blij en vrolijk zijn.
Veel van mn problemen kwamen ook door mn relatie maar die heb ik deze week verbroken, en sindsdien voel ik me ook veel beter, had voor het eerst in een paar maanden dat ik dacht: hé ik ben gelukkig Maar ja, of het dan komt door de medicijnen of door het feit dat het gewoon beter gaat...dat vind ik moeilijk in te schatten.
Ik ga wel steeds beter slapen, dat helpt al wel, en de psychiater zei wel dat dat het eerste is dat je merkt. En op mn werk reageer ik rustiger op dingen, raak niet meteen in de stress als er wat misgaat. Denk dat ik even moet afwachten. Morgen weer een gesprek met mn manager wat best vervelend kan worden (hij wil me de leuke taken voor een jaar lang afnemen omdat ik nu dus ziek ben geworden en daar ben ik niet zo blij mee, ik vind een paar maanden wel genoeg). Dus als het vervelend word en ik ben niet de rest van de dag zwaar overstuur dan zal het iig wel beter gaan en ik denk dat dat dan toch wel van de medicijnen is dan. nou ja, lastig iig...
En waar het door komt maakt ook weer niet zoveel uit...belangrijkste is wel dat ik nu weer positief vooruit kan kijken, weer mn normale optimisme terug heb heerlijk!
he, maar wat goed joh dat je een leukere baan hebt gevonden. Echt cool zeg! Wat voor coach had je om uit te zoeken wat je wilde doen? en werk je full time, of niet? ik werk nu dus 2 uur per dag omdat ik was ingestort een maand ofzo geleden en daarvoor ging het ook al een maand of 2 heel slecht. maar denk dat ik over een week wel uren ga opbouwen, 2 uur is wel erg weinig, kan ik niks doen.
ja die lichamelijke klachten had ik ook wel, ikwas de laatste weken voor ik begon met die meds echt dat ik heel de tijd zenuwachtig en opgefokt was. en dat neemt langzaam af ben wat minder licht ontvlambaar en geduldiger aan het worden, alleen bij wakker worden ben ik nog nerveus, maar eigenlijk vooral als ik moet werken. zal nog wel wegtrekken. en anders laat ik het maar zo, ik wil perse de dosis van die meds niet ophogen, vind het wel genoeg zo
oh ik zal eens ophouden met mijn gezever zit soms beetje op de praatstoel

quote:

Op donderdag 20 november 2008 23:01 schreef Murmeli het volgende:
hey deepchord...
nee geen seroxat ik heb citalopram. Het lastige aan het wel of niet merken is dat ik niet volcontinue depressief ben/was. Maar wel veel aan het piekeren en soms had ik buien dat ik zwaar in de put zat en dan meteen het hele leven niet meer zag zitten. maar kon ook weer heel blij en vrolijk zijn.
Veel van mn problemen kwamen ook door mn relatie maar die heb ik deze week verbroken, en sindsdien voel ik me ook veel beter, had voor het eerst in een paar maanden dat ik dacht: hé ik ben gelukkig Maar ja, of het dan komt door de medicijnen of door het feit dat het gewoon beter gaat...dat vind ik moeilijk in te schatten.
Ik ga wel steeds beter slapen, dat helpt al wel, en de psychiater zei wel dat dat het eerste is dat je merkt. En op mn werk reageer ik rustiger op dingen, raak niet meteen in de stress als er wat misgaat. Denk dat ik even moet afwachten. Morgen weer een gesprek met mn manager wat best vervelend kan worden (hij wil me de leuke taken voor een jaar lang afnemen omdat ik nu dus ziek ben geworden en daar ben ik niet zo blij mee, ik vind een paar maanden zonder leuke taken wel genoeg). Dus als het vervelend word en ik ben niet de rest van de dag zwaar overstuur dan zal het iig wel beter gaan en ik denk dat dat dan toch wel van de medicijnen is dan. nou ja, lastig iig...
En waar het door komt maakt ook weer niet zoveel uit...belangrijkste is wel dat ik nu weer positief vooruit kan kijken, weer mn normale optimisme terug heb heerlijk!
he, maar wat goed joh dat je een leukere baan hebt gevonden. Echt cool zeg! Wat voor coach had je om uit te zoeken wat je wilde doen? en werk je full time, of niet? ik werk nu dus 2 uur per dag omdat ik was ingestort een maand ofzo geleden en daarvoor ging het ook al een maand of 2 heel slecht. maar denk dat ik over een week wel uren ga opbouwen, 2 uur is wel erg weinig, kan ik niks doen.
ja die lichamelijke klachten had ik ook wel, ikwas de laatste weken voor ik begon met die meds echt dat ik heel de tijd zenuwachtig en opgefokt was. en dat neemt langzaam af ben wat minder licht ontvlambaar en geduldiger aan het worden, alleen bij wakker worden ben ik nog nerveus, maar eigenlijk vooral als ik moet werken. zal nog wel wegtrekken. en anders laat ik het maar zo, ik wil perse de dosis van die meds niet ophogen, vind het wel genoeg zo
oh ik zal eens ophouden met mijn gezever zit soms beetje op de praatstoel

quote:

Op donderdag 20 november 2008 15:33 schreef Burdie het volgende:

DeepChord. Wat zei je huisarts over het 'ineens stoppen'? .
Ik heb zelf een redelijk strict afbouwschema gekregen van de psychiater.

Jups, I was dumb, maar ik had in tegenstelling tot jou geen ondersteuning van een heuse psychiater... . Ik heb toch wat minder vertrouwen in de HA als het gaat om stoppen met AD. Ze willen het altijd te snel doen, en ik heb niet altijd het gevoel dat ze een idee hebben wat voor zware bijverschijnselen het stoppen meebrengt.

Strikt afbouwschema? Houdt dat in dat je in een redelijk kort schema "naar nul" gaat? Vooral als dat héél erg snel gaat vind ik het eng, want ik heb nog een herinnering in mijn systeem zitten dat de afkickverschijnselen dan veul zwaarder zijn. Al heb jij volgens mij een stuk korter AD gebruikt dan ik, en misschien dat de afkickverschijnselen bij jou veel minder intens zijn dan bij mij, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Maar in hoeveel tijd wil het beste heerschap jou van de AD af hebben? Zit er ook nog een fase bij dat je Seroxat in vloeibare vorm krijgt zodat je een beperkte dosis tot je kunt nemen maar wél iedere dag kunt slikken?

quote:

Dat was eigenlijk ook mijn bedoeling, want zo heb ik het opbouwen ook gedaan . Ik ben alleen bang dat mijn intuitie de hele tijd blijft zeggen: "doe maar niet" terwijl het wel goed zou zijn om te stoppen, of vice versa .

Ik herken dat wel hoor. Het is echt even slikken als je ermee moet stoppen, en je ziet bijna apocalyptische beelden voor je als je je voorstelt hoe erg het kan worden in vergelijking met hoe goed het nu gaat.. Maar ik kreeg na een of 2 dagen nadat ik gestopt was echt een gevoel van "Ja Deepchord, je kunt het man, you don't need them druqz! .", en dan gaat er zo'n heroïsch gevoel door je heen en hoor je denkbeeldig het Nederlandse volkslied en zie je jezelf in je fantasie een gouden medaille hoog in de lucht houden. .
Alle gekheid op een stokje, het is even doorzetten, die intuïtie moet even aan het koude water wennen...

quote:

Ik weet niet waar ik dat aan te danken heb, maar bedankt .

Nuffin' special, op basis van mijn snelle edoch grondige observatie van jouw persoonlijkheid heb ik ondervonden dat jij enkele kwaliteiten bezit die mijns inziens van groot belang zijn om succesvol te zijn in het stoppen met AD: namelijk reflectie/introspectie, geen moeite hebben je te uiten als het moeilijk wordt maar ook doorzettingsvermogen en een sterke persoonlijkheid. You're perfectly capable of finishing the job, jeweetsch! . .

quote:

Deze week gaat het btw weer even wat minder met me, misschien ook wel omdat ik zo druk aan het nadenken ben over het stoppen met de medicijnen... dinsdag had ik het gewoon enorm gehad met mijn werk (ik heb echt een kutbaantje, maar kan op het moment niets anders krijgen ) en ik heb de halve middag, avond en nacht gehuild. Mede daardoor voelde ik me gisteren enorm brakjes, en gisteren avond voelde ik me weer paranoïa en 'stoned'... maar dat was toen ik in de MediaMarkt liep, ik voelde me echt heel raar. Overmoedig. Alsof alles daar van mij was, alsof iedereen verantwoording aan mij schuldig was, maar tegelijkertijd was alles heel erg *hier* en *nu* en alles was liefde... ik voelde me echt enorm wazig en moest bijvoorbeeld ook alle radio's heel hard op 'ruis' zetten ipv op een radiozender .

Is het misschien niet iets om dergelijke overpeinzingen aan de psychiater voor te leggen? Het komt een beetje als schizoïde gedrag over, en dan kan ik me voorstellen dat er bij jou onzekerheid ontstaat (wellicht onbewust) of je wel in staat zult zijn om überhaupt te kunnen stoppen met AD.

Gelukkig is stoppen met AD niet altijd een drama toen ik 4 jaar geleden stopte ging dat me heel goed af. Eerst een tijdje op halve dosering en toen gestopt. Het ging toen ook echt goed met me, zag het leven weer helemaal zitten
maar zit er nu toch weer aan

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 03:20 schreef MaJo het volgende:
Gelukkig is stoppen met AD niet altijd een drama toen ik 4 jaar geleden stopte ging dat me heel goed af. Eerst een tijdje op halve dosering en toen gestopt. Het ging toen ook echt goed met me, zag het leven weer helemaal zitten
maar zit er nu toch weer aan

Nog aan de Ritalin gebleven trouwens?

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 03:24 schreef TheVotary het volgende:

[..]

Nog aan de Ritalin gebleven trouwens?

Yep ben er wel tevreden over, ben een stuk geconcentreerder, rustiger, kan me beter tot dingen zetten. Dus dat is positief alleen de nadelen zijn dat ik totaal geen honger meer heb en ik veel te overmoedig wordt 's nachts. Ik heb geen zin om te slapen al ben ik doodmoe. Ga steeds door tot 5 uur 's nachts. Iets wat ik vroeger ook deed en typisch ADD is. Alleen vreemd dat dat door de Ritalin is teruggekomen?

heb vandaag echt een kutdag. Voel me down, lelijk en dik, onbegeerd en vreselijk moe. Het ging zo goed en ik hoopte binnenkort met de AD te kunnen stoppen maar blijkbaar is dit toch nog niet het moment

Volgens mij hier nog niet besproken maar meningen over het niet meer vergoed krijgen van benzo's met ingang van het volgende jaar? Ik las hier van de week al een posting over van een andere user in dit subforum en vanochtend bij de apotheek melde ze dat ik in het nieuwe jaar de zolpidem zelf zou moeten betalen.

Ik vind dit in principe toch vrij apart. Als ik bijvoorbeeld naar een paniekstoornis kijkt dan is het essentieel dat je mensen weer op de been krijgt en ze daadwerkelijk de deur weer uitkrijgt. En dat dit soms gepaard moet gaan in de beginfase met benzo's kan ik me heel goed voorstellen (zelf anders aangepakt maar dat is nu niet van belang). Als je dan dit soort medicatie niet meer gaat vergoeden dan lijkt het er echt op dat ze het niet echt serieus nemen. Ik ga me trouwens nog even beter inlezen, want helemaal duidelijk is het me nog niet.

Stukje quote (uit een boekje wat ik mee heb gekregen):

quote:

Ja, er is een uitzondering gemaakt voor wie echt niet zonder deze medicijnen kan. Het gaat daarbij om gebruik bij:
-epilepsie
-angststoornissen die niet op andere medicijnen reageren
-bepaalde psychiatrische aandoeningen
-verdoving tijdens laatste levensfase.

[ Bericht 9% gewijzigd door TheVotary op 21-11-2008 14:06:15 ]

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 12:41 schreef MaJo het volgende:

[..]

Voel me down, lelijk en dik, onbegeerd en vreselijk moe. Het ging zo goed en ik hoopte binnenkort met de AD te kunnen stoppen maar blijkbaar is dit toch nog niet het moment

Ik wil eventueel wel wat sexistische opmerkingen maken in je fotoboek om je ego een boost te geven voor vandaag.

Dat doorgaan zo laat tot midden in de nacht is een probleem waar ik me in kan verplaatsen, vannacht ook geen oog dichtgegaan en laatste meds ook nog eens opgemaakt de dag ervoor. Actief worden in de nacht, het blijft toch altijd weer terugkomen bij mij maar het werkt gewoon niet samen met hoe de maatschappij is ingedeelt. Erg lastig probleem.

quote:

Op donderdag 20 november 2008 23:01 schreef Murmeli het volgende:
... tekst ...

Murmeli!

Geen probleem dat je op de praatstoel zit. Volgens mij is praten over deze materie alleen maar handig, dat je een en ander herkent en alvast wat achtergrondkennis bezit. Ik ben nogal eens geneigd juist te weinig te praten, en dat daardoor de mensen die moeten inventariseren of het haalbaar is te stoppen misschien een minder goed beeld krijgen.

Vooral die toppen en dalen zijn gewoon funest. Die hoort een "normaal persoon" niet te hebben. Natuurlijk dat je op sommige dagen alles als vervelend ervaart, en gigantisch moe van alles bent, maar als je dan zodanig in de put raakt dat je fantasieën krijgt over er een einde aan maken enzo dan is dat gewoon buitenproportioneel...
Je zult het zodoende wel merken dat het spul werkt aan het feit dat die toppen en dalen gewoon veel minder worden. Dat je jezelf veel minder zorgen hoeft te maken dat je gaandeweg in een dal terecht komt en je kneiterhard moet vechten om eruit te komen, als dat überhaupt al lukt.

Sowieso vind ik het wel knap dat je desondanks nog werkt, wellicht minder uren dan je zou willen, maar toch! Dat in de stress schieten kan ik me echter wel voorstellen. Dat had ik inderdaad ook toen ik stopte met AD de laatste keer en echt helemaal in de rats zat als ik tegen een deadline aan het aanhikken was en er in korte tijd veel stappen gezet moesten worden. Ook had ik dan af en toe overleg met account managers waarbij ik het gevoel had dat ze op een vervelende manier kritiek op me aan het leveren waren, en dan voelde ik echt zo'n boosaardige vorm van kwaadheid omhoog komen en moet je moeite doen om niet uit je slof te schieten. Dat is misschien nog wel het meest klote van stoppen met AD, je gevoel komt op gegeven moment weer terug en je bent totaal vergeten hoe je bijvoorbeeld met kritiek om moet gaan; een zuchtje tegenwind is dan al genoeg om echt boosheid vanuit je maag omhoog te voelen komen. . Dat gevoel neemt dan echt je hele lichaam en geest over, das wel zo klote.

Heb je trouwens een vast contract ofzo bij je werkgever? Ik zou namelijk een beetje zenuwachtig worden in jouw geval, bang dat ze mij eruit zouden gaan werken en dat je moeite krijgt om een nieuwe baan te vinden omdat je een nutcase bent (althans dat gevoel heb je zelf dan, en andere mensen denken daar natuurlijk helemaal anders over!). Hoop in ieder geval dat je de kans krijgt om te blijven werken, ideale manier om toch een beetje in contact met de samenleving te blijven!

maar ik denk dat die lichamelijke klachten die je hebt in de ochtend (zenuwachtigheid) misschien ook wel met cognitieve gedragstherapie oid te verhelpen zijn. Kan best dat je op dat moment iets voelt wat veroorzaakt wordt door een bepaalde gedachte die ondertussen zo onbewust is dat je er geen aandacht meer op vestigt.. Als je die gedachte dan kunt ontleden en in een positievere kunt omvormen dan verandert dat gevoel langzamerhand ook in positieve zin.

Maareh, ik ben via kennissen in contact gekomen met die coach. Ik werd namelijk ontslagen en mij werd geadviseerd eens uit te gaan zoeken "waar mijn hart lag" qua werken. Daar had ik totaal geen idee van en daar heeft hij mij mee geholpen. Weet nou wat beter wat mijn sterke en zwakke kanten zijn, wat ik belangrijk vind qua werk en wat niet, en ook heb ik een idee gekregen in welke richting ik mij wil gaan begeven de komende tijd. Het is niet zo dat alle levensvragen met zo'n coach opgelost kunnen worden, maar het helpt je wel een stuk in de goede richting doet als je bereid bent veel tijd in het gekregen "huiswerk" te stoppen en (begeleid) zelfonderzoek te doen. Mij heeft coaching ook geholpen om in een toekomstige baan wat meer uit te kijken naar wat ik echt leuk vindt in plaats van waarmee ik de grootste kans heb om een baan te vinden. Dat zou ik eerder namelijk niet gedurfd hebben.

Hmmm, volgens mij zit ik zelf ook op de praatstoel. .

quote:

Op vrijdag 21 november 2008 14:05 schreef TheVotary het volgende:

[..]

Ik wil eventueel wel wat sexistische opmerkingen maken in je fotoboek om je ego een boost te geven voor vandaag.

Dat doorgaan zo laat tot midden in de nacht is een probleem waar ik me in kan verplaatsen, vannacht ook geen oog dichtgegaan en laatste meds ook nog eens opgemaakt de dag ervoor. Actief worden in de nacht, het blijft toch altijd weer terugkomen bij mij maar het werkt gewoon niet samen met hoe de maatschappij is ingedeelt. Erg lastig probleem.

Hehe doe maar niet

Dat 's nachts wakker willen blijven gaat me opbreken. Nu ook, ik ben eigenlijk moe en zou makkelijk kunnen slapen maar ik heb gewoon geen zin Ik wil per se nog een aflevering van Grey's Anatomy zien dus die ben ik nu aan het binnenhalen. Ik ga ook steeds over mijn eigen grenzen heen. Eerst bedenk ik dat ik niet na 3 uur moet gaan slapen, maar de download is trager dan gehoopt dus dan stel ik dat gewoon weer bij. En waarschijnlijk kijk ik daarna gewoon nog een aflevering Maar slapen is ook zo saai

Iemand die weet of 20mg bij lexapro de max. is? Ik merk dat ik de laatste tijd vrij emotioneel wordt van dingen waarvan ik zelf vind dat ik me niet zo moet aanstellen. Een voorbeeld ik probeer op sociaal gebied weer wat voor elkaar te krijgen in mijn woonplaats. Agrofobie heeft er voor gezorgd (lees:ikzelf) dat dit op een behoorlijk laag pitje stond/staat. Nu ben ik tegenwoordig weer veel vaker op de uni te vinden en kom ik dus weer mensen tegen van mijn studie. Nu stelde laatst iemand voor om weer eens te gaan stappen, wat ik zelf een goed plan vond en ik sta hier erg welwillend tegenover en heb dit dus met beide handen aangegrepen. Opzich een leuke avond en alles, alleen nu verdwijnt de persoon in kwestie op de avond zelf op een gegeven moment gewoon zonder iets te zeggen. Ik ben zelf van 'samen uit, samen thuis'. Ik bleef dus achter (wel met iemand die ik ook mag dus dat was dan niet zo erg), maar dit soort dingen blijven echt in mijn hoofd rondspelen. En eigenlijk verziekt zoiets de hele avond, en om het even heel a-mannelijk te stellen ik word hier erg verdrietig van en sta bijna met tranen in mijn ogen in die toko . Wat mij betreft worden dat soort emoties helemaal plat geslikt vandaar mijn vraag. Geen probleem mee, slik liever dan die ellende in mijn kop. Misschien is het wel de combo alcohol en AD, maar zo voel ik me op dit moment gewoon.

[ Bericht 4% gewijzigd door TheVotary op 22-11-2008 07:58:28 ]

quote:

Op zaterdag 22 november 2008 01:07 schreef DeepChord het volgende:

[..]

hey Deepchord!!
Oja zo'n coaching heb ik ook gehad, fijn dat het je heeft geholpen, en dat je nu in een leukere richting kan gaan werken Bij mij hielp het niet zo, het was in het begin van dit jaar en ik was toen al zo druk bezig met m'n ex (toen nog mn vriend), die relatie heeft me echt helemaal van mezelf afgebracht zeg maar, dus mn loopbaanadviseur is gestopt met mij omdat ze vond dat ik mezelf saboteerde, ik maakte er bijv ook niet genoeg tijd voor. Nu wel spijt van, maar ja, komt nog wel een keer.
Ik heb idd een vaste baan, bij de overheid, dus voordat ze me ontslaan moet ik wel expres dingen gaan saboteren denk ik. Ik maak me soms ook wel zorgen over mn baan hoor, vooral omdat dit bepaald niet mijn droombaan is en ik bang ben ergens opnieuw onderaan de ladder te moeten beginnen en dan mijn huis niet meer te kunnen betalen... Gelukkig denk ik nu niet meer zo negatief, ik zie het allemaal wel gebeuren, zal wel goedkomen denk ik.
Had vrijdag nog dat gesprek met mn baas, dat liep niet zo lekker, we werden het niet eens over mn werkzaamheden, maar ik raakte niet in de stress was echt trots op mezelf, bleef zo rustig, zo ken ik mezelf niet...denk toch door de medicijnen dan... Kon ook ineens supergoed uit mn woorden komen. Heerlijk. Vrijdag was sowieso goed, ik was ook niet boos of opgefokt te krijgen. Vandaag wel wat meer, maar toch nog veel beter dan normaal, dus ik denk wel dat dat echt de werking van mn medicijnen is... word ik heel blij van, hoef ik me niet meer zo aan mezelf te ergeren als het zo blijft dan stop ik niet meer hoor.... Voordeel is dat ik nog wel dingen kan voelen, als ik me verdrietig voel ofzo of iets gewoon niet leuk vind dan voel ik dat wel, alleen word ik niet meer zo negatief en gestresst... best goed te doen zo
Wat je inderdaad zegt, die pieken en dalen die ik had zijn niet normaal, is ook zo vermoeiend.
Dat omgaan met kritiek dat is en blijt ook een lastig punt denk ik. Of negatief interpreteren van wat mensen zeggen. Dat je het idee hebt dat ze je zitten af te kraken ofzo. Dat is denk ik wel een kenmerk van depressie en nog wat andere psychische problemen. Ik heb mezelf wel eenbeetje aangeleerd om gedrag van anderen zo positief mogelijk te intepreteren. Bij collega's en vrienden lukt dat ook wel aardig. Dan kom je er ook achter dat mensen je best wel willen helpen enzo en dat maakt je dan weer blij
Maarre...wel goed ook van jou dat je op de praatstoel zit... misschien moet je je posts op het forum meenemen naar de psycholoog ofzo als ze je niet kunnen inschatten

met mij gaat het helaas niet zo goed op het moment de afgelopen dagen behoorlijk down geweest, tot het punt dat ik het leven echt niet meer zag zitten moet steeds huilen, ben negatief, maar alles zit me ook tegen belangrijk tentamen niet gehaald en geldproblemen terwijl ik zoveel werk. 5 dagen in de week naast 2 studies. Het is gewoon teveel op het moment

MaJo. Is er geen manier waarop je het even wat rustiger aan kunt doen?

quote:

Op maandag 24 november 2008 09:50 schreef Burdie het volgende:
MaJo. Is er geen manier waarop je het even wat rustiger aan kunt doen?

Lastig... Ik moet gewoon werken, en mijn studies vind ik erg leuk. Maar als ik het volgende tentamen van politicologie ook niet haal laat ik het vallen en ga ik alleen verder met mijn andere studie...

over een maand begin ik met mijn nieuwe baan waar ik meer verdien en dus rustiger aan kan doen. Maar zal het toch nog een maand moeten uitzingen...