Ik moet even iets van m'n hart. Ik heb het geprobeerd, ik heb het vanuit allerlei points of view bekeken, maar ik kan er met mijn hoofd niet bij: waarom zijn mensen er zó op gebrand om een relatie te hebben? Waarom settlen zoveel mensen voor de eerste beste beschikbare doorsnee dwaas die voor hun neus verschijnt? Waarom willen mensen zo graag een relatie dat ze (al dan niet onbewust) genoegen nemen met iemand die eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is, of eigenlijk nauwelijks bij hen past? Als ik de mensen om mij heen bekijk zie ik er een hoop die denken hevig verliefd te zijn, maar ik geloof er geen snars van. Noem me blind, noem me arrogant of noem me jaloers, maar sommige stellen kunnen mij simpelweg niet wijsmaken dat ze in een vurige relatie vol passie zitten. Verliefdheid, je praat het jezelf net zo lang aan tot dat je echt van iemand gaat houden. Griet, houd op. Ik heb tijd doorgebracht met dat vriendje van je, en de tijd stond stil. Dude, laat dat mens asjeblieft gaan. Ze is niet gek op je, ze koos voor de eerst beschikbare man omdat ze niets liever wil dan snel samenwonen om dan elke avond met een willekeurige arme stakker op de bank te hangen kijkend naar de vijfde herhaling van het laatste seizoen Grey's Anatomy.
Nouja, ieder z'n meug, maar het enige wat ik er in zie zijn jonge mensen die hun kansen vergooien. Ik snap het in ieder geval niet. Laat mij maar jong zijn en de wereld verkennen, ook al ben ik dan straks misschien wel de laatste single op aarde.
I'd like the whole fucking world
supersized. Can I have a
supersize death, with a coke?