Sigur Rós #3 - Ára Bátur

quote:

› HET NIRVANA VAN SIGUR RÓS :: 18-11-2008

Bij de entree van de Heineken Music Hall klitten wat mensen bij elkaar. IJsmutsen, rossig uiterlijk, dikke wollen truien in ontmoedigend stemmende kleuren als lichtzwart, bruin en grijs. En ze slaan een onverstaanbaar taaltje uit. IJslands. Van Reijkjavik naar Amsterdam, failliet land of niet, SIGUR RÓS speelt vanavond in de bierhal, uitverkocht en wel.

Het droompopkwartet is vanavond ook maar echt vier man sterk; het voltallige vocalenensemble dat de band op Lowlands mee op sleeptouw had genomen, is nu thuisgelaten. Voor de rest is het qua aankleding niet veel anders als een aantal maanden geleden op de afsluiter van het festivalseizoen: Jónsi Birgisson met glittergezicht, babykuif en een paar feeërieke slierten haar achterop het voor de rest gekortwiekte hoofd. Sprookjesachtige kleding ook; geef die man spitsoren en het is een elf, zijn stem nog daargelaten. Drummer Ágúst Ævar Gunnarsson steekt daar dan weer clownesk bij af met zijn carnavaleske hoofddeksel, en bassist Georg Holm en toetsenman Kjartan Sveinsson hangen er een beetje tussenin, gekleed als moderne troubadours. Dat bij elkaar op een podium dat minimaal wordt verlicht (vooral spots, dan weer een sterrenhemel met planeten, af en toe afgewisseld door podiumbeelden of zweverige videoprojecties) geeft hoop op een memorabele avond. Qua presentatie is de toon gezet.

Sigur Rós durft, door hun eerste song van de avond doodleuk ruim tien minuten te rekken. Opener Svefn-g-englar sleept menigeen in de bierhal mee in extase. Razend knap, bij een eerste song al zó de toon zetten. Komt bij dat dit een band is waar je het nagenoeg alleen van de klank moet hebben, aangezien het gros van de zaal hier natuurlijk geen mallemoer van verstaat. En die uithaal na een minuut of elf! Birgisson houdt de laatste noot bijna een minuut lang aan. De zaal, hier en daar in de staat van lichte hypnose, hoort het muisstil aan.

De komende anderhalf uur bewijzen de IJslanders zich andermaal als een van de weinige groepen in het huidige tijdsgewricht die met schijnbaar minimale middelen overtuigend bewijs levert van hoe prachtig minimalisme kan zijn, en gebracht kan worden. Slechts af en toe kan men een plastic bekertje horen vallen, dat zo elke zes minuten wordt afgewisseld met een donderend applaus. Voor de rest is het devies: stilte. IJzige stilte zelfs zo af en toe, alsof God in de zaal staat.

Muzikaal gezien moeten we eerlijk zijn: dat drumwerk gaat niet zo vaak verder dan een simpel (zeg hardop) boem-boem-tsjak, en dat bow-gitaarspel van Birgisson (voor de leken: dat gehengst met een strijkstok op een Gibson Les Paul) lijkt op een gegeven moment, zegge een nummertje of zes, wel erg eenzijdig. Qua opbouw valt op de set hier en daar ook wel wat op te merken. Lees: in negen van de tien nummers wordt volgens een te verwachten opbouw naar een oorverdovende, ambient-achtige climax van voornamelijk gitaarnoise toegewerkt. Maar het is alleen als je er niet in zit dat je denkt: get on with it, dit wordt stomvervelend.

Hier spreekt echter geen stoïcijnse recensent. Integendeel. Want laat je je echt betoveren door Sigur Rós, merk je dat (en ik noem maar een van de vele zijstraten) die simpele maar bombastische drumrolls in samenspel met het baswerk ronduit fabuleus zijn. Alsof drumstel en basgitaar in duet zijn met elkaar. Dat in combinatie met de lijzige piepstem van de frontman, die in opperste staat van zijn verkeert. Ga op in deze muziek, en je maakt je, in ieder geval voor deze avond, nergens zorgen om. Een band die je in staat van ataraxie kan brengen; het is er maar weinigen echt gegeven. JASPER VAN HARSKAMP

quote:

Sigur Rós ook in crisisbezetting magistraal

AMSTERDAM - Eigenlijk vertegenwoordigt de IJslandse groep Sigur Rós zo’n beetje alles wat een popconcert tot een onaangenaam avondje uit kan maken: lange, sferische nummers, veelvuldige falsetzang, een koffer vol pretenties en kunstzinnigheid, onverstaanbare teksten in een vreemde fantasietaal en gitaren en bassen die met strijk- en drumstokken worden bespeeld.

Toch beleefde de groep dit jaar een meer dan bescheiden doorbraak met het – relatief gezien – uitermate toegankelijke album Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust, wat zoiets betekent ‘met ruis in onze oren spelen we eindeloos verder’. Op de afgelopen editie van het Lowlandsfestival zorgde het collectief bovendien voor het meest indrukwekkende optreden in jaren op de Nederlandse podia; een optreden vol ontroerende en feeërieke sfeerrock die een extra dimensie kreeg door de bijdragen van een fanfare en een strijkkwartet.

Je zou het bijna aan de crisis in de IJslandse economie wijten, maar maandagavond betrad Sigur Rós het podium van de stijf uitverkochte Heineken Music Hall in een magere viermansbezetting. Weinig ingetogen, klassiek geïnstrumenteerde stukken dus, maar de volumeknoppen op tien en niet al te veel nummers van het meest recente album. De magistrale openingssong Svefn-g-Englar, een lang uitgesponnen compositie die vrij lang treuzelt alvorens open te barsten als een IJslandse geiser, zet echter de toon: Sigur Rós is niet naar Amsterdam gekomen om zich er met een Jantje-van-Leiden vanaf te maken.
Door de afwezigheid van strijkers en fanfare klinkt het op cd rijkelijk geïnstrumenteerde nieuwe materiaal nogal kaal en Spartaans. Het door een dreunende bas voortgestuwde prachtliedje Við Spilum Endalaust rammelt op ritmisch gebied, en hetzelfde kan worden gezegd van het enthousiast onthaalde Gobbledigook, waarbij de bandleden uit het voorprogramma For A Minor Reflection de band mogen begeleiden op grote trommels.
Briljant wordt het pas als Sigur Rós de uithoeken van het wat oudere repertoire opzoekt. Het lang uitgesponnen Popplagið aan het eind van het optreden is een zinderende rocksong die de zaal muisstil krijgt. Hoewel niet zo onweerstaanbaar als op Lowlands, bewijst de groep ook in kleine bezetting een van de grootste fenomenen in de hedendaagse muziekwereld te zijn.

quote:

Op dinsdag 18 november 2008 10:36 schreef Dagonet het volgende:

[..]

Nee, daar word je gelukkig van. 65 was het enige concert waar ik voortijdig wegwilde. Al kon dat niet omdat die prutsers zelf al wegliepen.

Ik vond het voorprogramma érg bagger iig.

quote:

Het door een dreunende bas voortgestuwde prachtliedje Við Spilum Endalaust rammelt op ritmisch gebied, en hetzelfde kan worden gezegd van het enthousiast onthaalde Gobbledigook, waarbij de bandleden uit het voorprogramma For A Minor Reflection de band mogen begeleiden op grote trommels.

quote:

Op dinsdag 18 november 2008 17:08 schreef Yevgeni het volgende:
Bootleg van Amsterdam staat al op Dimeadozen!

quote:

Op dinsdag 18 november 2008 17:39 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Hopelijk duikt ie spoedig ergens anders op, want 't is mij nog nooit gelukt om me op dimeadozen te registreren .

quote:

Taper : bnz
Source : at943 - SP-SPSB-11 (Bass Roll-off at 107 HZ) - Edirol R09 at 16 bit 44.1 Khz
Transfer : SD card > SDslot > PC > Audition 1.5 > Cdwave > TLH > FLAC (8)
Total Time : 98:54 min

quote:

Op dinsdag 18 november 2008 17:09 schreef Faxie het volgende:

[..]

Nouja, ik weet niet hoe die live zijn, maar hun albums vind ik goed te doen hoor.

quote:

Sigur Rós betovert en doet iets wat niemand anders doet

De totale verwondering die Sigur Rós met het album Ágætis Byrjun (1999) veroorzaakte, is na tien jaar verdwenen. We kennen het geluid van de IJslandse band, het ijle fantasietaaltje Vónlenska (‘Hopelandic’) waarin Jónsi Birgisson zingt, het beeld van de magere frontman die met zijn elektrische gitaar bespeelt met een strijkstok, terwijl het tegenlicht zijn silhouet levensgroot uitsnijdt op de wanden van de concertzaal.

Des te veelzeggender is het dat Sigur Rós nog altijd betovert. Dat gold voor het vijfde studioalbum, dat in juni verscheen (titel: Með suð í eyrum við spilum endalaust) en ook voor het optreden dat de groep in augustus op Lowlands verzorgde. Maandag, in een uitverkochte Music Hall, gebeurde het opnieuw. De band is met de jaren wat toegankelijker geworden. Gobbeldigook, van het jongste album, is een compact jubelliedje zoals de band dat tien jaar geleden niet zou hebben gemaakt. De bandleden zijn beter Engels gaan spreken en daardoor beter benaderbaar geworden.

Het meest indrukwekkend blijven de lange, sferische stukken, die betoveren en bijna ongemerkt naar een climax sluipen: de avond werd geopend met Svefn-G-Englar (1999), om anderhalf uur later op orkaankracht en in een wervelstorm van papiersnippers te eindigen met Popplagið. Tussendoor kwamen parels van recenter datum bloot te liggen.

Twee keer kwamen Jónsi, Goggi, Kjarri en Olli terug op het podium, niet voor een extra toegift maar voor een diepe buiging. Met zijn vieren doen ze iets dat niemand anders doet. Aan pure schoonheid raak je gelukkig nooit gewend.

quote:

Op dinsdag 18 november 2008 17:57 schreef Roel_Jewel het volgende:
Nu is 't wel gelukt . Moet wel nog confirmation mailtje krijgen.

quote:

Op woensdag 19 november 2008 13:41 schreef Angel_of_Dth het volgende:

[..]

Hier is het ook gelukt. Fijne kwaliteit.

quote:

Op woensdag 19 november 2008 13:42 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Uhuh. Errug prettig . Zal z'n opnameapparatuur wel op 't podium gelegd hebben ofzo .