quote:
Verkerk: 'Rocky met een tennisracket'
Door PIM SEDEE
DEN HAAG - Vijf jaar na zijn zegereeks op het gravel van Parijs zegt Martin Verkerk: ,,Na mijn Roland Garros-finale had ik duizend vrienden. Als ik nu achterom kijk, is het knap rustig.'' Een reconstructie met de hoofdrolspeler.
Of het bereiken van de finale op Roland Garros het mooiste moment uit zijn leven is? Martin Verkerk: ,,Met kleren aan wel, ja.''
De 29-jarige Alphenaar blikt bevlogen terug op zijn belevenissen van vijf jaar terug in Parijs. Op die krankzinnige ontsnapping in de tweede ronde tegen Luis Horna. Op die zinderende vijfsetter in de kwartfinale tegen Carlos Moya. En op zijn kansloze nederlaag in de eindstrijd tegen Juan Carlos Ferrero.
Zijn avontuur begint in een Japans restaurant, twee dagen voor zijn Roland Garros-debuut.
Verkerk neemt een bord sushi, en wat garnalen erbij. ,,Ik vind Japans het lekkerste eten,'' zegt hij nu. ,,Daar kun je me echt blij mee maken.'' De avond erna eet hij dezelfde gerechten. Bij dezelfde Japanner. ,,Lekker makkelijk. Die zaak zat op één meter lopen van het hotel.''
Verkerk wint zijn eerste partij in drie sets van de Kroaat Zeljko Krajan en bereikt de tweede ronde. Daarin lijkt hij op een nederlaag af te stevenen tegen Luis Horna. Hij staat achter met 2-1 in sets, 5-2 in games en 40-0 op zijn eigen service. Drie matchpoints tegen dus.
,,Ik speelde toen bewust drie punten service-volley. 'Dan ben ik direct aan het net om hem te feliciteren', dacht ik. Ik had toch al een afspraak gemaakt met Raemon (Sluiter). We zouden in het weekeinde wat gaan drinken in Nederland.''
Hij redt zich wonderwel uit de penibele situatie, breekt de kleine Peruaan erna twee keer, pakt de vierde set en wint de partij. In de derde ronde verslaat hij in vier sets Vince Spadea uit Florida, in de achtste finale de Duitser Rainer Schüttler.
De tennisser vertoeft al een week in Parijs, maar heeft de Franse keuken nog niet ontdekt. Hij blijft in datzelfde Japanse restaurant eten en heeft zich voorgenomen dat tot zijn uitschakeling te doen.
,,Ik maakte mezelf wijs dat ik mijn zeges aan de Japanner te danken had. Ik nam daarom steeds exact hetzelfde: sushi en garnalen. Ik ben trouwens niet de enige met zo'n bijgeloof. Maria Sjarapova at in 2004 elke avond pizza in Londen. Ze won Wimbledon dat jaar.''
Verkerk is tevreden met zijn resultaat in de Franse hoofdstad. Een kwartfinaleplaats, dat had hij vooraf niet verwacht. Hij is er van overtuigd dat hij de halve finale niet haalt. Gravelspecialist Carlos Moya verslaan, is onmogelijk. Tenminste, dat denkt hij.
Zijn duel met de als vierde geplaatste Spanjaard mondt uit in een meeslepend gevecht van vier uur. De dan 24-jarige Nederlander serveert vanaf het begin subliem en grijpt de eerste twee sets.
Dan verliest hij de controle én de derde en vierde set.
Een wederopstanding volgt. Verkerk: ,,Ik wist bij God niet wat er gebeurde.'' Hij trekt de beslissende set met 8-6 naar zich toe.
Borreltje
Die avond drinkt hij met zijn ouders een borreltje ('Ik nam twee biertjes per dag, meer niet') op de overwinning. Zijn moeder staart plots naar de ingang van het restaurant. Daar staat Moya, die toevallig in dezelfde tent wil gaan eten. ,,Een paar minuten later stonden twee champagneflessen op onze tafel. Cadeautje van Carlos.
,,Mijn moeder was voor Roland Garros 2003 al gecharmeerd van hem en was door die champagne helemaal verkocht. Carlos toonde zijn stijl, liet zien dat hij een sportman van formaat is.''
Een fles champagne krijgt hij niet van Guillermo Coria, zijn tegenstander in de halve finale. De Argentijn toont zich tijdens de confrontatie al een slechte verliezer. Hij gooit, nadat hij de eerste set uit handen heeft gegeven, een racket naar een ballenmeisje.
Verkerk: ,,Hij draaide helemaal door, joh. En dat in een halve finale van Roland Garros. Voor miljoenen kijkers. Coria is gewoon een akelig mannetje.''
Hij troeft de Zuid-Amerikaan in drie sets af en reageert euforisch. De tong gaat uit de mond, hij balt zijn vuisten en zakt ineen op het Parijse gravel. ,,Die rare kop van me; je houdt ervan of niet. Het was voor mij geen spel. Die emotie kwam rechtstreeks uit het hart.''
Hij eet na het treffen met Coria bij de Japanner. Vanzelfsprekend. De eerste avonden zat Verkerk er alleen met zijn toenmalige coach Nick Carr aan een tafeltje. Nu bezet een gezelschap van twintig het restaurant.
Zijn ouders zijn er weer bij. En zijn broer, ondanks diens drukke baan in Nederland. ,,Die reed voor elke pot van mij heen en weer,'' zegt Verkerk. Ook zijn oma slaat het diner niet over. Zij verblijft al een week in een Parijs' hotel om haar kleinzoon te zien schitteren.
De eigenaar van de Japanner is een tevreden mens. Dankzij de zegetocht van Verkerk, die als eerste Nederlander de Roland Garros-finale haalt, stijgt diens omzet fors. Hij leeft met de tennisser mee en zet af en toe een fles champagne op tafel. Iedereen neemt het ervan. Behalve de finalist zelf. Die houdt het, traditiegetrouw, bij twee biertjes.
Zijn prestaties in het Bois de Boulogne spreken tot de verbeelding. Ook bij tennisicoon John McEnroe. Verkerk: ,,Die kwam naar me toe en zei: 'Je bent Rocky met een tennisracket'. André Agassi noemde me één van de beste gravelspelers ter wereld. Zulke opmerkingen doen wat met je. Die jongens hebben toch verstand van tennis.''
Voor de eindstrijd denkt hij aan zijn neef en een goede vriend, die beiden zijn overleden aan kanker. ,,Zij hebben me kracht gegeven en zeker een bijdrage aan mijn succes in Parijs geleverd. Die vriend heeft nog tegen me gezegd: 'Je hebt zoveel talent. Doe er wat mee. Laat zien wie je bent'.''
Hazes
Verkerk zet voordat hij voor de laatste keer het court central opwandelt zijn iPod op en draait 'Ik leef mijn eigen leven' van André Hazes. ,,Dat deed ik voor elke partij. Dat nummer is op mijn lijf geschreven.''
Hij begint op zijn trainingslocatie in Den Haag, waar het interview plaatsheeft, te zingen. ,,Ik leef m'n leven, zoals ik dat wil. Ik bemoei me toch ook niet met een ander…''
Na ruim twee weken Roland Garros én zeventien keer Japans eten is hij vermoeid geraakt en kan niet nóg een keer boven zichzelf uitstijgen. Hij wordt door Juan Carlos Ferrero afgedroogd: 6-1 6-3 6-2.
Fotomodel
Op de tribunes is het Nederlandse fotomodel Karen Mulder getuige van de nederlaag van haar landgenoot. Tijdens de persconferentie na afloop krijgt hij te horen dat Mulder er was. ,,Ik had verloren én Karen Mulder gemist. Terwijl ik vrijgezel was. Dubbel pech op één dag.''
Het avontuur is voorbij. Verkerk is in twee weken een bekende Nederlander geworden. Dat merkt hij bij terugkomst in zijn eigen land. Hij wordt voortdurend uitgenodigd voor televisieprogramma's.
,,Bij Jensen ben ik gaan zitten. Dat vind ik een fantastische kerel. Hij is net als ik, zegt gewoon wat hij denkt. 'Dancing with the stars' heb ik maar afgeslagen. Ik kan toch niet dansen? Ik heb het ritme van een zwangere zeekoe.
,,Ik moest aan al die aandacht wennen. Ik stond een keer ik in de winkel van een tankstation en wilde een ijsje pakken. Zegt een vrouw tegen me: 'Jij mag geen ijsje, dat is niet goed voor je'. Zo iemand wil je toch aan haar haren beetpakken en naar buiten gooien. Of niet? Ik bedoel: bedankt voor je advies, maar het is mijn leven.
,,Mijn oma zat na Roland Garros bij de kapper en pakte zo'n roddelblad. 'Martin Verkerk ten onder aan depressies en drugs', stond erin. Ongelooflijk. Ik heb best onverstandige dingen gedaan, gedronken, maar ben als de dood voor drugs.''
De commotie rondom Verkerk is gestild. Hij is aan een rentree begonnen, maar behoort voorlopig niet tot de beste driehonderd tennissers ter wereld. Invitaties voor televisieshows krijgt hij niet meer, roddelbladen schrijven niet over hem.
Hij vindt het prima zo. ,,Na mijn Roland Garros-finale had ik duizend vrienden. Als ik nu achterom kijk, is het knap rustig. Laat mij maar in alle rust aan een terugkeer werken. Ik ben nu 29 jaar, maar een laatbloeier. Ik hoop die top-100 weer te halen. En wie weet kan ik ooit nog eens stunten in Parijs.''