Het is alweer 5 maanden geleden, maar toch wil ik er nog een keertje over schrijven.
Ik ben 26 en moeder van een meisje van bijna 4.
Ik heb nu bijna 2 jaar een nieuwe relatie met een fijne man.
sinds de geboorte van mijn dochter droeg ik een spiraaltje Mirena.
ik was er ontzettend blij mee omdat je haast geen bloedverlies meer hebt bij je menstruatie.
Achteraf heb ik meer bijwerkingen moeten verduren dan dat ik er profijt aan had,
ik had namelijk ontzettend last van onderrug pijn, ontstekingen op mijn rug en depressieve klachten.
Op een gegeven moment hield het lichte bloedverlies een maandlang aan, dat was vreemd,
en het begon heviger te worden. Ook was ik constant doodmoe. pas toen ik me misselijk begon te voelen begreep ik het. Volgens mij ben ik zwanger, maar dat kan toch helemaal niet? Toen ik de test ging doen wist ik het eigenlijk al zeker. En ja hoor, in verwachting, een grote schrok voor mij en mijn vriend. Ik kan amper financieel rondkomen en heb al weinig energie en tijd voor mijn kind. Laat staan nog een baby erbij. Mijn vriend is net klaar zijn studie, en begint volgend jaar weer met een nieuwe zware studie. Hij was er dus ook helemaal niet aan toe. Dus beide willen we niet een baby, maar wij zijn ook beide tegen een abortus. De keus die ons werd opgelegd was zo ontzettend zwaar.
Twee dagen later gingen we op vakantie, tijd genoeg met elkaar om er over te praten.
Die week erop zaten we op een terras, en ik voelde dat ik wat verloor, dus ging ik naar het toilet en vond ik een bloedprop, denkende dat het onze baby was. Wat als een opluchting voelde. We hadden al een afspraak gemaakt bij de gynaecologe voor een curettage en verwijdering van het spiraal. Daar vertelde ik hun het verhaal van mijn bloedprop en besloten ze een ego te doen. Daar bleek mijn vruchtje n og gewoon aanwezig te zijn. het was erg zwaar om het hartje te zien kloppen. De dokter vertelde dat het vruchtje waarschijnlijk al aan het afsterven was aangezien ik zoveel last had van bloedverlies, dat was een soort van steun omdat de natuur het toch niet had toegelaten. De behandeling werd onder volledige narcose verricht, toen ik wakker werd bleek er iets goed fout te zijn gegaan, ik had erg veel bloed verloren. De dokter had moeite het bloeden te stoppen. Had ik een liter extra verloren dan was mijn leven in kritieke toestand geweest. Het duurde fysiek nog drie weken voordat ik me weer de oude voelde. En mentaal zijn we er beide stuk van geweest, ookal was het nog geen kind, de band is er meteen. Een leven, deel van mij en een deel van mijn partner, iets wat we moeten koesteren.