Bevallingsverhalen deel 7

Volgens mij heeft dat er ook zeker mee te maken Leah De verloskundige deed hier bijna alsof je abnormaal was als je vrijwillig en zonder medische reden in het ziekenhuis ging bevallen. Dat was onzin want het kon ook gewoon thuis.

Ze waren ook erg tegen pijnbestrijding. Mijn buurvrouw zat toen ze zwanger was van haar 1e kindje bij dezelfde verloskundigengroep en na de bevalling liet de verloskundige nogal duidelijk merken dat ze de pijnbestrijding die mijn buurvrouw had gekregen maar overdreven vond. Misschien overbodig om te zeggen dat ze bij de 2e een andere verloskundige heeft gezocht...

Hear Hear Monnah, een kind baren tijdens een gezellig bakie koffie, nou doe mij dat maar ober

Verwachtingen die ik had voor de bevalling, met mijn tasje de geplande datum binnenlopen en een ks krijgen en mocht het eerder beginnen dan een beetje vaart erachter a.u.b.

Maar bij de laatste controle door de gyn werd ik niet serieus genomen, ik melde al dagen indalingsweeen te hebben en een trekkerig gevoel in mijn rug, nee niets aan de hand joh. Ze checkte niets .... ik moest niet zo zeuren.
(ik was inmiddels zo dik van het vocht dat ik niet meer kon lopen en had gruwelijke uitslag die enorm jeukte, dus dat aanstellen....vond ik wel meevallen)
Er werd dus een datum geprikt voor over 3 weken..... duh dat haal ik nooit zei ik meteen. Weer een gezicht van: mens stel je niet aan, dat kind komt echt nog niet. Nou dus wel hé wie kent mijn lichaam nou het beste?

Zondag ochtend om 7.00uur braken dus toch de vliezen..... Alles wat je je er dus bij voorstelt is het dus niet is mijn bevinding.
Pijnstilling moet gewoon altijd kunnen, wanneer de vrouw dat wil en in welke vorm dan ook.

Alleen het idee al dat het kan, en dat artsen naar je luisteren als je iets vraagt/opmerkt is voldoende dat noemen ze namelijk de vertrouwensband tussen art/patiënt en die vind ik persoonlijk erg belangrijk.
Ik heb overigens geen slecht gevoel over mijn bevalling, wel over hoe ik ben behandelt door de gyn en het medische personeel in het ziekenhuis, de nazorg was namelijk bedroevend.
Ze nemen je namelijk niet erg serieus onder het mom van : het zullen de hormonen wel zijn, en ook een goede : Tja dat hoort er allemaal bij. Nou niet dus.

Overigens zijn wij in Nederland niet zulke zeikerds hoor, hier vinden namelijk nog steeds veel thuisbevallingen plaats en word er relatief weinig pijnstilling gegeven (gevraagd??) dus kleinzerig zijn we zeker niet.

Tja, dat is ook nog zowat; ik had al eerder getikt dat ik de gyneacoloog nog wel wilde bedanken omdat hij het zo netjes gedaan had. Maar ik heb die hele man nooit meer gezien, behalve dan dat ie een keer voorbij liep op de gang. Dat kon ik nog net zien vanuit mijn ziekenhuisbed in de hoek van de kamer .

Die van mij had ik gewoon zwaar pissig aan mijn bed, omdat een ander besloten had het kind eerder te halen (bij beide bevallingen dus hè!).

Verder was het wel een lieverd tijdens controles en andere narigheden, zo vreemd vond ik dat.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 14:23 schreef Moonah het volgende:

[..]


[..]


[..]

Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.

Mij ook!!

Mijn eerste bevalling ging precies zoals werd beschreven, met kaarsjes, muziekje, sfeerverlichting, heel de mikmak. Deze heb ik als zeer bijzonder, ontspannen en prettig ervaren. Ik had zelf de regie in handen, en de VK was op de achtergrond aanwezig voor als het nodig was en kwam pas in actie toen het écht nodig was. Ze heeft zelfs nog een tijdje bij me in de douche gestaan om mijn rug te sproeien met heet water tegen de rugweeen. Vreselijk lief en bekwaam mens. Ik kwam haar 11 jaar na de eerste bevalling nog eens tegen, en ze wist verdomd nog wie ik was!! Zelfs het feit dat ik na de bevalling naar het ziekenhuis moest wegens een levensbedreigende nabloeding heb ik niet als storend ervaren omdat die bevalling op zich zo heerlijk was geweest.

De tweede was op medische indicatie in het ziekenhuis. Wat een hel! Er werd totaal niet naar mij geluisterd. Het gemak van het personeel én de gyn gingen ver boven dat van mij, en toen ik daar tegen protesteerde kreeg ik zelfs een klap op mijn hand en werd me verteld dat ik me niet zo aan moest stellen. En ik wilde alleen maar kunnen rondlopen zonder CTG banden om mijn lijf die me aan bed gekluisterd hielden. Het mocht niet, maar ik heb het toch gedaan. Mijn bevalling namelijk!!

Toen ik moest persen moest ik het maar even inhouden, want 'de dokter was nog bezig'. Ja, met lol maken op de gang, mijn man hoorde en zag hem lachen en hard praten. Dus ik ben gewoon gaan persen. Toen kon ie ineens wel komen.

Ik had vooraf gevraagd of ze de navelstreng wilden laten uitkloppen. Wederom werd er niet geluisterd en mijn zoon had mijn lichaam nog niet verlaten of de navelstreng was er al af. En dat was niet uit nood of iets dergelijks.

De nazorg vond ik ook erbarmelijk. Het heeft 5 uur geduurd eer ik een keer verzorgd werd. Ik kreeg mijn zoon niet naast mijn bed maar in een kamertje naast mijn kamer met een glazen ruitje ertussen zodat ik net zijn bos haren kon zien als ik ging zitten in bed, en ik wilde hem gewoon vasthouden!! Ik heb in dat ziekenhuis constant last gehad van stress en paniek omdat ik het gevoel had de controle over en het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt te zijn. 'Hun' hadden mijn lijf overgenomen en er een object van gemaakt in plaats van dat het een zelfregulerend en in staat tot baren zijnde lichaam was. En dat kan toch bij zoiets als een bevalling niet de bedoeling zijn!!

Ik hoor bij de 5 voor wat mijn eerste bevalling betreft, en bij die ene van de zes voor de tweede. Ik zal ook iedereen fel afraden om in een ziekenhuis te bevallen als het niet absoluut noodzakelijk is op indicatie. En ik begrijp ook niet dat er mensen zijn die vrijwillig in een ziekenhuis gaan om een kind te baren. Maar dat ligt puur aan mij hoor. Ik zal er geen vrouw om veroordelen. Ieder zijn eigen keuze. Ik kan me niet voorstellen dat het aan mijn instelling gelegen heeft, dat ik die tweede bevalling zo traumatisch heb ervaren. Mijn instelling is juist pas ná die tweede bevalling enorm veranderd. Ik ging echt wel met het volste vertrouwen het ziekenhuis in toen mijn baby zich aankondigde.

Het wrange is dat achteraf bezien de medische indicatie niet eens nodig was aangezien ik bij de tweede bevalling nog geen 200cc bloed verloor.

Ik word nog wel eens emotioneel als ik terugdenk aan die tweede bevalling. En mijn zoon wordt over 2,5 maanden 17 jaar.

elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg. en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 23:51 schreef bixister het volgende:
elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg. en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?

Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.

-edit-

PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.

[ Bericht 7% gewijzigd door ElizabethR op 05-06-2008 00:11:13 ]

Ooh ik moest met MI bevallen in het ziekenhuis maar was dat niet zo geweest dan was ik ook in het ziekenhuis bevallen, ik voelde me bij dat idee veilig (over mijn man nog maar te zwijgen).
De begeleiding tijdens heel de bevalling was dus prima,.... tja de nazorg in de 5 dagen erna die gaven mij dat hele onplezierige gevoel en de wrange nasmaak.

Ik heb dus niets tegen thuis of in het ziekenhuis bevallen. Beide is prima zolang je er zelf achterstaat (of de noodzaak er van inziet). Ik hoor namelijk ook wel eens van verloskundigen die niet zo zorgzaam waren tijdens het hele gebeuren.

Maar jou verhaal vind ik wel heel erg triest ElizabethR, zeker als je kindje achter een raampje moet staan, een kindje hoort als het enigszins kan bij de moeder/vader te zijn.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 23:59 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.

-edit-

PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.

klinkt juist heel redelijk vind ik allemaal hoor! ik had de term uitkloppen anders gelezen, dacht dat ze erop gingen kloppen oid ( ) . heel erg stom dat ze zo slecht naar je luisterden.

Overigens wilde ik ook gewoon dat gedimde licht en Jack Johnson op de achtergrond.

Mijn ervaring, als ik luister naar de mensen IRL om me heen, is dat heel veel vrouwen echt geen idee hebben van hoeveel 'geweld' er bij een bevalling komt kijken.
Hier lees je steeds maar dat het IRL nog steeds een taboe is om over dat soort dingen te praten 'Hoe ging het? Wel goed hoor.' Alleen tegen je aller, allerbeste vriendinnen vertel je mss hoe het was, maar velen doen zelfs dat niet'.
Ik denk dat de mensen die hier meelezen op FOK! mss aardig door de wol geverfd zijn, maar van de 6 meiden bij mij op de pufclub was ik zo'n beetje de enige die wist wat er allemaal kon gaan gebeuren.
Dat verbaasde mij hogelijk, maar het heeft wel deels de mening die ik hierboven schreef gevormd.

Ik heb er vanmorgen ook nog even over lopen sudderen en ik vind het eigenlijk heel vervelend (maar dan in de zin van irritant) dat mensen zich zo snel aangevallen hebben gevoeld door die mening (!!!) van sommige mensen. Jemig, als je van voor tot achter uitgescheurd, ingeknipt en weetikveel bent mag ik toch aannemen dat je wel begrijpt dat ik dat heus niet ga zitten bagatelliseren 'ach, je was wat naief met je verwachtingen'.
_{Of jullie moeten echt wel een heel raar beeld van me hebben.}

Al die leuke 'De Bevalling' en 'De kraamafdeling'...
Dat duurt een half uurtje (ondanks de verspringende klok in beeld) en de knippen, scheuren, tangen, vacuums etc. komen daar niet in voorbij. En dat is wel waar veel mensen aan refereren als ze zich hun eigen bevalling in hun hoofd voorstellen.
En dan kan ik me voorstellen dat het een hele dikke teleurstelling is als je na 8 uur puffen de weg kwijt raakt...

_{En over 'min'... zo zie ik wel vaker posts voorbij komen, gevalletje takes one to know one denk ik dan maar.}

[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 05-06-2008 08:26:03 ]

quote:

Op donderdag 5 juni 2008 08:32 schreef Moonah het volgende:
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....

Dat wilde ik dus ook nog ergens zetten 'als je je zo aangesproken voelt moet je mss eens bij jezelf te rade gaan' maar dat vond ik wel heel erg een open deur, en ook best vals.
Ik snap je wel, maar echt... ik bedoelde uiteraard niet de mensen met een zeer terecht naar gevoel over een horror-bevalling.

En trouwens... iedereen mag de bevalling zo naar vinden als het voor hen was... Het is, zoals iemand hierboven ergens zei, idd niet te beoordelen hoe iemand iets ervaart...

Dat zeker. Wat dat betreft waren ze bij mij echt helemaal super.
Goed voorbeeld was bijv. de verpleegster van de bevallingskamer naast mij. Daar renden ze met Sasha heen voor zuurstof etc. en toen kwam zij bij mij om het hoekje kijken en zei 'ik dacht al wel dat je alleen lag, het gaat goed met hem hoor, ik heb hem al horen huilen'. Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.

BE fijn dat jij het zo goed kan verwoorden. Ik zat al een paar keer klaar om iets te schrijven, maar op 1 of andere manier kreeg ik steeds niet op mijn scherm hoe ik het bedoelde zonder dat het nogal ehhm rottig overkwam

BE heeft het goed verwoord, wat ik ook bedoelde.

Bij mij waren de verpleegkundigen ook heel aardig. Toen Yade net geboren was hoorde ik een baby huilen en vroeg heel egschokt of dat mijn kindje was en toen zeiden ze ook dat alles goed was en ze kwamen nog even langs om haar te showen. Ook op de kraamafdeling werd er veel gevraagd aan me hoe het ging en zo en werd ik veel ingelicht over Yade. Ik had het idee dat de sfeer tussen de collega's ook heel goed was. Ik denk dat dit allemaal heel veel scheelt en dat je dan inderdaad minder snel een naar gevoel over houdt.

quote:

Op donderdag 5 juni 2008 08:46 schreef Brighteyes het volgende:
*knip* Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.

Echt wel daarom heb ik dus aan de bevalling zelf geen naar gevoel overgehouden, die mensen waren allemaal erg aardig. Tja dat was dan ook een andere gyn als die waar ik alle afspraken mee had gehad (ijskonijn was dat) en de verpleegster was super lief en pufte 1,5 uur met me mee, wat wil je dus nog meer.

Alleen tja die nazorg in het ziekenhuis was bagger, volgde ronde als me zoiets nog mocht overkomen dan pak ik dus ook mijn spullen en ga dan naar huis. Douchen en liggen kan ik namelijk ook thuis.
Misschien heeft het er mee te maken gehad dat ik ben bevallen in de bouwvak vakantie?

Mijn laatste bevalling ging erg goed.
's Nachts begon bij mij gerommel, maar dat was niets bijzonders, want daar had ik al een aantal dagen last van. Alleen, dit keer zakte het niet af. Ik had een wat kramperig gevoel (nauwelijks voelbaar) en dat ongeveer 1 a 2 keer in het kwartier. Normaal gesproken geen reden om de verloskundige te bellen, maar omdat ik bij Judith de weeën ook nauwelijks voelde en daardoor de verloskundige kwam toen ik 6 cm. onstluiting had en omdat ik dit keer naar het ziekenhuis moest om te bevallen en omdat de verloskundige zei dat ik hun moest bellen als ik twijfelde (wat ik dus deed), besloot ik toch maar even te bellen. Om half 11 's ochtends belde ik dus de verloskundige en ze zou wel even langskomen. Toen zij er even later was, constateerde ze dat ik 3 cm. ontsluiting had en dat het zou kunnen duiden op een komende bevalling, maar dat dat nog niet het geval hoefde te zijn. Ze zou over 2 uur weer langskomen om te kijken hoe het er dan mee stond.
Twee uur later kwam ze weer, ondertussen had ik nog steeds last van 'krampjes', maar nog geen pijn. Ze was dan ook nogal verbaasd dat ik zo'n 5 of 6 cm. ontsluiting had! We spraken af de we elkaar een uur later in het ziekenhuis zouden zien. Zo konden we nog even regelen dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden en nog een paar dingetjes. M'n man belde een paar mensen en ik ging even bij de buurvrouw langs, die ook nog wat dingetjes voor ons zou regelen.
Vervolgens naar het ziekenhuis, terwijl ik nog steeds geen pijn had en dus nauwelijks het besef had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om 14.30 uur waren we in het ziekenhuis en liepen we naar de verloskamer. Daar even kennisgemaakt met deze en gene (naast de vk was er een co-assistente en een verpleegster aanwezig). Even later werden de vliezen gebroken en werden de weeën langzaam aan steeds een beetje aanweziger. Ondertussen heb ik een of ander oninteressant blad gelezen wat in de verloskamer lag en toen ik steeds meer moest puffen, hebben we de verloskundige erbij geroepen. Even later mocht ik meepersen en na 5 minuten persen, was Marlien om 16.55 uur geboren!
Rond 20.15 uur waren we weer thuis .

Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van Marlien.

En wat een fijn verhaal om te lezen, niets raars gewoon perfect zoals ik het lees!

wow grijs, wat een heerlijk verhaal!! geweldig zeg.
wat was nou ook weer de indicatie om naar het ziekenhuis te moeten?

Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.

quote:

Op zondag 8 juni 2008 15:10 schreef Grijs het volgende:
Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.

Waakinfuus.

*rent weer gauw weg uit Z&G*

Jeutje Grijs! Wat een 'relaxte' bevalling zeg!