Grote zaken, gruwelijke moordenaars

Deze ga ik volgen

Offtopic: Ik vind het misdaad forum zo stil

Andrei Romanovich Chikatilo (Russian: Андрей Романович Чикати́ло) (October 16, 1936 – February 14, 1994) was a notorious Russian serial killer, nicknamed the Butcher of Rostov and 'The Red Ripper.' He was convicted of the murder of 52 women and children in the Russian Soviet Republic between 1978 and 1990.

Tijdens zijn voorarrest trof de politie nieuw bewijs aan: een bijtwond op Tsjikatilo's vinger, van een van zijn mannelijke slachtoffers. Tsjikatilo bekende tenslotte de moorden in de hoop ontoerekeningsvatbaar te worden verklaard. Hij verleende de politie zelfs assistentie bij het natrekken van de lijken van zijn slachtoffers. De politie had Tsjikatilo van 36 moorden verdacht. Tsjikatilo bekende er 56.

Bij deze bekentenis kwam de politie achter het feit van zijn eerste moord waar zij een verkeerde man voor hadden geëxecuteerd . De politie bezocht de familie van de man om haar verontschuldigingen aan te bieden. Toen bleek dat deze familie helemaal niet op de hoogte was van de executie van hun familielid.

[ Bericht 1% gewijzigd door Dynia op 06-05-2008 13:39:26 ]

En nog een mooie, vrij recente



Alexander Pichushkin (Russian: Александр Пичушкин), born 9 April 1974 in Mytishchi,Moscow Oblast, known in the Russian media as the "Bitsa Maniac" and also the "Chessboard Killer" is a Russian serial killer. He is believed to have killed at least 48 people and up to 61-63 people in southwest Moscow's Bitsa Park, where several of the victims' bodies have been found.

Schaakbordmoordenaar

Veertien jaar lang, van 1992 tot 2006, wist Pitsjoesjkin uit handen van de politie te blijven. Hij was achttien jaar toen hij, naar eigen zeggen, 'uit liefhebberij' met moorden begon. Zijn 'score' hield hij bij op een schaakbord en in de eerste verhoren na zijn aanhouding beweerde hij dat het zijn doel was geweest in elk van de 64 velden daarvan één moord op te tekenen. Om die reden kreeg hij in de media prompt de bijnaam schaakbordmoordenaar. Maar in latere verhoren verklaarde hij dat hij waarschijnlijk nooit met zijn macabere handwerk zou zijn gestopt als hij niet zou zijn opgepakt.

Hij liep uiteindelijk tegen de lamp in juni 2006, nadat hij een vrouw had vermoord die thuis een briefje had achtergelaten waarin ze geschreven had dat ze met hem was gaan wandelen. Naderhand beweerde hij dat te hebben geweten; het had hem er evenwel niet van kunnen weerhouden haar desondanks van het leven te beroven.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 13:37 schreef Dynia het volgende:
En nog een mooie, vrij recente

[ afbeelding ]

Alexander Pichushkin (Russian: Александр Пичушкин), born 9 April 1974 in Mytishchi,Moscow Oblast, known in the Russian media as the "Bitsa Maniac" and also the "Chessboard Killer" is a Russian serial killer. He is believed to have killed at least 48 people and up to 61-63 people in southwest Moscow's Bitsa Park, where several of the victims' bodies have been found.

Schaakbordmoordenaar

Veertien jaar lang, van 1992 tot 2006, wist Pitsjoesjkin uit handen van de politie te blijven. Hij was achttien jaar toen hij, naar eigen zeggen, 'uit liefhebberij' met moorden begon. Zijn 'score' hield hij bij op een schaakbord en in de eerste verhoren na zijn aanhouding beweerde hij dat het zijn doel was geweest in elk van de 64 velden daarvan één moord op te tekenen. Om die reden kreeg hij in de media prompt de bijnaam schaakbordmoordenaar. Maar in latere verhoren verklaarde hij dat hij waarschijnlijk nooit met zijn macabere handwerk zou zijn gestopt als hij niet zou zijn opgepakt.

Hij liep uiteindelijk tegen de lamp in juni 2006, nadat hij een vrouw had vermoord die thuis een briefje had achtergelaten waarin ze geschreven had dat ze met hem was gaan wandelen. Naderhand beweerde hij dat te hebben geweten; het had hem er evenwel niet van kunnen weerhouden haar desondanks van het leven te beroven.

Ik probeer altijd te achterhalen wat iemand beweegt om zulksoort dingen te doen, ik kan er alleen niet achterkomen. Waarschijnlijk gewoon omdat die mensen psychisch helemaal kapot zijn.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 13:33 schreef Dynia het volgende:
[ afbeelding ]

Andrei Romanovich Chikatilo (Russian: Андрей Романович Чикати́ло) (October 16, 1936 – February 14, 1994) was a notorious Russian serial killer, nicknamed the Butcher of Rostov and 'The Red Ripper.' He was convicted of the murder of 52 women and children in the Russian Soviet Republic between 1978 and 1990.

Tijdens zijn voorarrest trof de politie nieuw bewijs aan: een bijtwond op Tsjikatilo's vinger, van een van zijn mannelijke slachtoffers. Tsjikatilo bekende tenslotte de moorden in de hoop ontoerekeningsvatbaar te worden verklaard. Hij verleende de politie zelfs assistentie bij het natrekken van de lijken van zijn slachtoffers. De politie had Tsjikatilo van 36 moorden verdacht. Tsjikatilo bekende er 56.

[b]Bij deze bekentenis kwam de politie achter het feit van zijn eerste moord waar zij een verkeerde man voor hadden geëxecuteerd . De politie bezocht de familie van de man om haar verontschuldigingen aan te bieden. Toen bleek dat deze familie helemaal niet op de hoogte was van de executie van hun familielid.[/b]

Is hier iemand geëxecuteerd door de overheid of door die man?

Wat bizar dat familie zo'n man dan niet mist

Marc Dutroux (Elsene (Brussel), 6 november 1956) is een Belgisch misdadiger, veroordeeld tot levenslang voor ontvoering, gijzeling, verkrachting, moord en illegale handel. Hij werd in 1996 opgepakt voor de ontvoering van zes meisjes, waarvan slechts twee overleefden.

Op 13 augustus 1996 werd Dutroux gearresteerd nadat de 6 dagen tevoren ontvoerde Laetitia Delhez in zijn huis ontdekt werd, samen met Sabine Dardenne, die er al bijna 3 maanden zat. Zij waren beiden nog in leven. Het bleek echter snel dat Dutroux ook verantwoordelijk was voor de ontvoering van Julie Lejeune, Melissa Russo, An Marchal en Eefje Lambrecks, en voor de dood van zijn handlanger Bernard Weinstein. Zij werden allen dood teruggevonden.

geen grote serie moorden, maar hoort er toch tussen vind ik.

Joachim Kroll (nee, niet de broer van Erwin) (Hindenburg, 17 april 1933 - Rheinbach, 1 juli 1991) was een Duitse seriemoordenaar en kannibaal. In de periode 1955 - 1976 vermoordde hij 14 mensen, met name vrouwen en meisjes. Deze moorden waren allemaal seksueel getint en werden vaak gevolgd door mutilatie en kannibalisme.

Eerst verkrachtte en vermoordde hij zijn slachtoffers, later ging hij ook delen van hun lichaam consumeren. De enige man die hij vermoordde was de vriend van een meisje dat hij had willen verkrachten.

In 1976 werd Kroll uiteindelijk opgespoord en gearresteerd. Hij werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf, en overleed op 1 juli 1991 in de gevangenis te Bonn.

In 1993 ondernam Belgisch kunstenaar Danny Devos een uitgebreid project genaamd "Jockel" waarin hij door middel van diverse kunstwerken en installaties een beeld van de moordenaar schiep.

Anatoli Onoprienko, Oekraïens: Анатолій Онопрієнко (Laski, Oblast Zjytomyr, 25 juli 1959) is een Oekraïens seriemoordenaar die na zijn arrestatie 52 moorden tussen 1989 en 1996 bekende, waarbij hij doorgaans hele families tegelijk uitroeide. Hij werd in 1999 veroordeeld tot de doodstraf voor 43 moorden in de loop van 1995/1996, maar dit werd later omgezet in een levenslange gevangenisstraf. Onoprienko staat ook bekend als het Beest van Oekraïne, de Terminator en Comrad O.

Werkwijze
Onoprienko zocht doorgaans een huis uit dat geïsoleerd was van het zicht- en hoorveld van de omgeving. Het eerste daarvan stond in Bratkovychi (Братковичі), maar toen de politie dat gebied in de gaten ging houden, verkaste hij naar andere plaatsen. Eenmaal binnen schoot hij iedereen - mannen, vrouwen en kinderen - dood met een jachtgeweer. Vervolgens stak Onoprienko het huis in brand. Eventuele getuigen van zijn daden waren verdere doelwitten, evenals mensen in willekeurig voorbijkomende auto's. Na zijn arrestatie verklaarde Onoprienko dat hij verder moordde na een visioen van God waarin die dat hem opdroeg, nadat het ooit begonnen was met een uit de hand gelopen inbraak. Een stem in zijn hoofd bleef hem tijdens zijn terreurgolf aanmoedigen. Plezier in het moorden had Onoprienko nooit, vertelde hij. Hij zou er sowieso niets bij voelen.

Verkeerde verdachte & arrestatie
In maart 1996 werd Yuri Mozola (26) gearresteerd op verdenking van een serie moorden. Tijdens verhoren werd deze zo zwaar gemarteld dat hij het niet overleefde. Zeven van zijn ondervragers kregen daarvoor gevangenisstraf. Zeventien dagen later, zeven jaar na zijn eerste moord, werd Onoprienko gepakt. Nadat hij introk bij neef Piotr Onoprienko, ontdekte die zijn wapenarsenaal en schopte hem het huis uit. Enkele dagen later konden de autoriteiten dankzij adjunct-commissaris Sergei Kryukov en inspecteur Igor Khuney met de door Piotr doorgebelde informatie Onoprienko in Zhitomirskaya in de kraag vatten. In zijn woning vond de politie 122 eigendommen die van de moordslachtoffers waren geweest en een geweer met afgezaagde loop. Onoprienko maakte zijn rechtszaak mee vanuit een metalen kooi.


Medeplichtig
Onoprienko pleegde zijn eerste moorden op een familie in het huis waar hij samen met Serhiy Rogozin (36) had ingebroken, om geen getuigen achter te laten. Rogozin kreeg dertien jaar gevangenisstraf opgelegd voor zijn aandeel.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 20:13 schreef Tmaatje het volgende:

[..]



Zeker weten, en hoezo geen seriemoordenaar ? zeker 5 slachtoffers heeft hij op zijn geweten..

Geen grote seriemoordenaar, maar wel een gruwelijke en een die erg veel indruk heeft gemaakt omdat het zo dichtbij was. Als zoiets in Amerika was geweest hadden we onze schouders er bij opgehaald denk ik

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 22:54 schreef Tmaatje het volgende:

[..]

Dat betwijfel ik, al zou er wel gezegd worden only in... maar juist door het slecht functionerende justitieapparaat was de woede nog groter, dan normaal al het geval zou zijn geweest, en dat is iets wat waar ook ter wereld woede oproept, denk ik.
Ook het feit dat 2 meisjes letterlijk zijn doodgehongerd zal overal woede oproepen.

Ja is idd wel zo, maar ik denk niet dat er überhaubt meer aandacht aan was besteed dan een kantje in de krant, omdat in Amerika zoveel gekken rondlopen omdat Amerika zo groot is. Tuurlijk spelen al die walgelijke dingen mee, maar ik kijk er iig niet meer van op als ik zoiets lees als het in Amerika gebeurt. (niet dat ik het niet vreselijk vind, maar je hoort het zovaak )

er is nu ook een boek uitgekomen met alle seriemoordenaars, wat ze gedaan hebben en hoe en ook welke straf ze gekregen hebben. dit hoorde ik van n goeie vriendin, heb alleen geen idee hoe dit boek heet. iemand enig idee??

Deze meneer hoort er zeker bij, Ted Bundy.




Ted Bundy (Vermont, 24 november 1946 – Florida, 24 januari 1989) is een Amerikaanse seriemoordenaar. In 1979 werd hij veroordeeld voor de moorden op een groot aantal vrouwen in vier verschillende Amerikaanse staten (Washington, Utah, Colorado en Florida). Hij bekende dertig moorden, maar geschat wordt dat hij zo'n 100 vrouwen om het leven heeft gebracht

De eerste moorden, het proces en de ontsnapping
In 1965 studeerde hij af en vertrok hij met een beurs naar de University of Puget Sound in Tacoma, Washington D.C.. Hij verloofde zich in 1974 met Stephanie Brooks, zijn college-sweetheart, maar liet daarna niets meer van zich horen. Hij had toen ook een relatie met een alleenstaande moeder, Elizabeth Kendall. Deze laatste relatie heeft enkele jaren geduurd. Van februari tot juni 1974 vermoordde hij minstens tien vrouwen in Colorado, Utah en Washington. Op 8 november van dat jaar probeerde hij Carol DaRonch te ontvoeren in Utah, maar ze ontsnapte ternauwernood. Twee jaar later, op 30 juni 1976, werd hij door een rechtbank in Utah veroordeeld tot vijftien jaar cel. In 1977 werd hij echter aan Colorado uitgeleverd om berecht te worden voor de moorden die hij in die staat had gepleegd. Tijdens zijn detentie in afwachting van het proces wist hij te ontsnappen uit de gevangenis.

Bundy en Florida
Na zijn ontsnapping uit het politiebureau in Pitkin County, Colorado stal Bundy een auto en deed achtereenvolgens de staten Michigan, Illinois en Georgia aan, voordat hij zich vestigde in Tallahassee, Florida. Op de campus van de Florida State University vermoordde hij twee studentes, Margaret Bowman en Lisa Levy, en verwondde twee anderen. De slachtoffers van de moord waren beide geslagen met een stomp voorwerp. Lisa Levy was ook verkracht met een bus haarlak. Op 9 februari 1978 vermoordde hij de twaalf-jarige Kimberley Leach. Een kleine week later, op 15 februari, werd hij staande gehouden door een politie-agent in Pensacola. Toen het kentekenplaat van zijn auto werd nagetrokken, bleek de wagen gestolen. Bundy werd gearresteerd en niet lang daarna geïdentificeerd als de moordenaar van Bowman en Levy.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nederlandse seriemoordenaar of niet?

Het is juni 1992. Peter C. pikt op de Heerlense tippelzone een vrouw op. Hij belooft haar cocaïne in ruil voor seks. Rond Valkenburg neemt hij haar mee het korenveld in. Probeert haar vervolgens te wurgen, schopt haar in het gezicht, slaat met een bierfles op haar hoofd en snijdt met glasscherven in haar rug. Hij zegt tegen haar dat er veel onschuldige meisjes zijn gedood en dat zij ook moet sterven. Het is de versie van het Openbaar Ministerie.

Donderdag vindt in Den Bosch het hoger beroep plaats in deze zaak. De rechter doet uitspraak of de 46-jarige Peter C. twaalf jaar de gevangenis in moet wegens verkrachting en een poging tot moord op deze prostituee. Vorig jaar veroordeelde de rechtbank de Heerlenaar in deze zaak tot zeven jaar wegens een poging tot moord.

Heerlen
Toch is Peter C. niet zomaar iemand. Hij zou mogelijk de Limburgse Jack the Ripper zijn, de Heerlense Hannibal Lecter. Hij zou vijf moorden op heroïneprostituees op zijn geweten hebben. Gepleegd in de periode 1992 tot 2003 in Zuid-Limburg. Begin deze maand maakte de politie bekend dat zij C. in juni heeft aangehouden wegens deze onopgeloste moorden. Persofficier Wim Smits van het Openbaar Ministerie in Maastricht: "Wij hebben nieuwe feiten uit onderzoek verkregen waarmee wij hem willen confronteren." Sinds juli zit Peter C. voor drie maanden in voorlopige hechtenis in een huis van bewaring in Vught en is hij verhoord.

De vijf moorden vonden plaats in en rond Heerlen. De 21-jarige Nadia Mehallaoui werkte rond het station van Heerlen en was sinds juni 2000 vermist. Haar lichaam werd een maand later gevonden in de bossen bij Koningsbosch. Ilona Quaedflieg (43) kwam uit Heerlen. In oktober 2001 vonden wandelaars haar lichaam op de Brunssumerheide. Ze was sinds drie maanden vermist en werkte bij het Heerlense stationsgebied. Later volgde de 20-jarige Samira van de Wal uit Brunssum. Ze was in juli 2003 voor het laatst gezien. Wandelaars vonden haar lichaam in mei 2005 in natuurgebied Prikkenis bij Heerlen. In de jaren negentig werden de Duitse Marina Denzler (32) en Simone Riedel (20) dood gevonden in Heerlen.

C. ontkent elke betrokkenheid bij de vijf moorden. Op advies van zijn advocaat Arthur Vonken zwijgt hij over deze zaak. In mei vorig jaar is hij al veertien keer over de moorden verhoord. Vonken vindt dat het bewijs tegen zijn cliënt na een jaar onderzoek nog steeds minimaal is. Volgens hem zijn aan het dossier alleen vage herinneringen van (onbetrouwbare) getuigen toegevoegd. Vonken wil dat er een eind komt aan deze verdenkingen.

'Heulmeisje'
En dan is er nog een andere moord, waarmee Peter C. in verband is gebracht: de dood van het 'Heulmeisje'. Het meisje werd vermoord in 1976 op parkeerplaats De Heul in Maarsbergen. Justitie legt een link met Peter C., omdat hij als vijftienjarige op een internaat in de buurt zat in de tijd dat het meisje werd gevonden. Het OM kan hem voor deze zaak niet vervolgen, omdat hij verjaard is.

En wat betreft de zaak van donderdag. In 2004 kon die worden opgelost dankzij een DNA-match. Volgens het OM is er bewijs dat Peter C. erop uit was de vrouw te vermoorden en zou de vrouw seks hebben gehad met C. omdat hij haar met de dood bedreigde. De advocaat van C., Arthur Vonken, vindt dat er hooguit een poging tot doodslag te bewijzen valt. Volgens hem legt het slachtoffer wisselende en deels tegenstrijdige verklaringen af.

In ieder geval blijft het de vraag of Peter C. de grootste seriemoordenaar in de Nederlandse geschiedenis is.

Kijk op tros.nl/crimetime en bekijk de laatste aflevering, deze aflevering gaat deels over Peter C.

Michel Fourniret



Michel Fourniret, bijgenaamd Het monster van de Ardennen (Sedan, 4 april 1942) is een Franse seriemoordenaar. Op 28 mei 2008 werd hij veroordeeld tot levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating voor de ontvoering, verkrachting en de moord op zeven meisjes en vrouwen in Frankrijk en België. Zijn vrouw Monique Olivier (Tours, 31 oktober 1948) kreeg als medeplichtige eveneens levenslang, met mogelijke vervroegde invrijheidstelling na 28 jaar. De advocaten verklaarden dat Fourniret niet in beroep zal gaan, Olivier kan nog binnen tien dagen in beroep gaan.
Behalve deze zaken zijn er sterke aanwijzingen dat Fourniret betrokken is bij de verdwijning van de Britse au pair Joanna Parish en de 9-jarige Estelle Mouzin.

De omvang van Fournirets misdaden werd pas duidelijk nadat zijn vrouw Monique Olivier in juni 2004 de politie inlichtte. Zij was bang geworden omdat Michelle Martin, de vrouw van moordenaar Marc Dutroux, kort daarvoor tot dertig jaar gevangenisstraf was veroordeeld. Fourniret zat op dat moment reeds een jaar vast vanwege de mislukte ontvoering van een meisje. Geconfronteerd met de door zijn vrouw verschafte informatie bekende hij. Hij gaf aan dat hij zijn slachtoffers willekeurig oppikte en niet volgens een vooraf bedacht plan werkte.

Fourniret werd op 9 januari 2006 door België aan Frankrijk uitgeleverd. Op 11 juli 2006 vond de politie vlakbij de stad Auxerre de resten van waarschijnlijk het laatste vermiste slachtoffer van Fourniret, Isabelle Laville, die door hem in 1987 werd vermoord toen ze zeventien jaar oud was. Op 27 maart 2008 begon voor het Hof van Assisen in de Noord-Franse stad Charleville-Mézières de rechtszaak tegen hem en zijn vrouw.[2] Op 28 mei kwamen de 9 leden van de jury en de drie rechters tot hun oordeel en kregen hij en zijn vrouw levenslang opgelegd. De advocaat van Fourniret gaf aan dat hij niet in hoger beroep zal gaan.[3]

Ook geen lievertje is Pedro Alonso López brrrr...


Jeugd

Hij was de zevende van dertien kinderen. Zijn moeder gooide hem het huis uit toen hij acht was. Nadat hij werd verkracht door een pedofiel, werd hij erg paranoïde. Hij verstopte zich overdag en leefde vooral 's nachts op de vuile straten van Tolmia. Na een jaar verliet hij de stad en vestigde zich in Bogota. Een Amerikaans koppel vond hem op straat en bracht hem naar een school voor weeskinderen. Nadat hij door een leraar geslagen werd, stal hij geld uit de school en keerde terug de straat op. Hij was toen 12 jaar. Op straat leefde hij voornamelijk door te bedelen. In zijn puberteit begon hij ook te stelen. Vooral door het stelen van auto's verdiende hij veel geld. Op zijn 18de werd hij gearresteerd en moest hij naar de gevangenis. Daar werd hij opnieuw verkracht door vier medegevangenen. Hij nam nadien wraak door drie van hen te vermoorden. Door deze daad kreeg hij twee jaar extra. Een lichte straf, omdat de autoriteiten oordeelden dat hij deels uit zelfverdediging handelde. Hij werd in 1978 terug vrijgelaten en ging in Peru wonen.

Gruweldaden

Lopez had een slecht idee over vrouwen. Zijn moeder was een prostituee. In de gevangenis had hij naar verluidt ook een stevige pornocollectie. Zijn haat tegen de vrouwen nam hierdoor sterk toe. In zijn ogen waren het allemaal hoeren. Mede hierdoor zou hij naar schatting ongeveer 350 kinderen hebben omgebracht, allemaal jonge meisjes. Meestal verkrachtte hij hen eerst, vervolgens werden ze gewurgd, want hij zou naar verluidt zeer grote handen hebben. Bij sommigen toonde hij zelfs eerst het graf waar ze later zouden liggen. Een precies cijfer is niet gekend, maar hij zou naar verluidt 100 meisjes in Peru, 100 in Colombia en 110 in Ecuador hebben omgebracht. Hierdoor kreeg hij ook de bijnaam "Het monster van het Andesgebergte".

Arrestatie

In Ecuador werd hij uiteindelijk gevangen genomen, vlak na het carnavalfestival in 1980. De politie kon zijn gruweldaden niet geloven, tot hij hen zelf meenam naar een massagraf dat hij zou hebben aangelegd. Hij werd veroordeeld tot levenslang (wat in Ecuador overeenkomt met 16 jaar cel). Tijdens deze periode gaf hij één interview, met de Engels journalist Ron Laytner. Hij zei toen dat hij geen spijt had van zijn daden en dat hij zou moorden, mocht hij vrijkomen.

In vrijheidstelling

In de zomer van 1994 werd hij vrijgelaten en door Ecuador uitgeleverd aan Colombia. In Colombia werd er een kort proces tegen hem gevoerd. Hij werd gek verklaard en moest naar een psychiatrische instelling. Na drie jaar werd hij echter weer gezond verklaard en kwam hij weer vrij, op voorwaarde dat hij psychiatrische begeleiding zou krijgen en zich maandelijks zou melden bij een rechter. Hij keerde onder meer terug naar zijn moeder, die hij al 19 jaar niet meer gezien had. Na een kort weerzien trok hij zich terug in het binnenland.
Waar López zich nu bevindt is onzeker. Hij is sinds 1998 nergens meer gezien. Het gerucht doet de ronde dat hij door een huurmoordenaar is omgebracht, want er stond een prijs op zijn hoofd. Omdat in 2000 de maximum straf in Ecuador van 16 naar 25 jaar werd verhoogd, wordt hij sindsdien gezocht. Interpol heeft in 2002 een arrestatiebevel tegen hem uitgeschreven, want er wordt vermoed dat hij nogmaals een meisje heeft vermoord.

Belachelijk dat zoiemand gewoon weer vrij kan komen

Echt debiel inderdaad. Levenslang hoort ook gewoon levenslang te zijn vind ik, geen 16 jaar.

En niet te vergeten Aileen Wuornos



Aileen Carol Wuornos (geboren als Aileen Carol Pittman) (Rochester (Michigan), 29 februari 1956 – 9 oktober 2002) was een Amerikaanse seriemoordenaar die ter dood werd veroordeeld door de staat Florida in 1992. Uiteindelijk is ze 6 maal ter dood veroordeeld. Wuornos heeft bekend zeven mannen onafhankelijk van elkaar te hebben vermoord, ze claimde dat ze werd (of poging tot) verkracht tijdens haar werk als prostituee. Ze is ter dood gebracht door middel van een injectie op 9 oktober 2002.

De jonge jaren
Aileen Carol Wuornos is geboren in Rochester (Michigan) als dochter van Diane Kathleen Wuornos en Leo Arthur Pittman. Haar grootouders van moederszijde waren van Finse afkomst. Leo Pittman, die ze nooit heeft gekend, was een kindermisbruiker die heeft vast gezeten in Kansas en een psychiatrisch ziekenhuis in Michigan. Hij is gestorven door verhangen, waarschijnlijk zelfmoord terwijl hij gevangen zat in de federale gevangenis van Kansas op 30 januari 1969. Wuornos moeder Diane was 15 toen ze met Pittman trouwde op 3 juni 1954. Er kwamen twee kinderen voort uit het huwelijk. Keith werd in 1955 geboren en Aileen in 1956. Na minder dan twee jaar huwelijk en een paar maanden voor Aileen werd geboren scheidde Diane van Pittman. Diane liet haar twee kinderen in de steek in 1960. De zorg ging over naar de grootouders van moeders kant, `Lauri´ Jacob Wuornos en Aileen ´Britta` Moilanen. Lauri en Britta adopteerden de twee kinderen en brachten ze naar hun huis in Troy Michigan.

Wuornos zegt dat haar grootvader haar psychisch en seksueel misbruikte als kind en dat haar grootmoeder een alcoholist was. Sue Russel schreef in haar boek Lethal Intent dat Wuornos door haar grootvader met een riem werd geslagen. Op 12-jarige leeftijd kwamen Aileen en haar broer Keith erachter dat Lauri en Britta hun grootouders waren en niet hun biologische ouders. Aileen claimt seks te hebben gehad met diverse partners, inclusief haar eigen broer, op jonge leeftijd. Ze werd op 14-jarige leeftijd zwanger. Haar kind werd op 23 maart 1971 geboren in een kraamkliniek in Detroit. Ze werd door haar familie verbannen en afgewezen door de gemeenschap. Het kind is snel daarna ter adoptie opgegeven. Aileen was gedwongen onderdak te zoeken in een verlaten auto in het bos voor ze naar een tehuis voor ongetrouwde moeders werd gestuurd.

De latere jaren
Op 20 mei 1981 werd Aileen weer gearresteerd in Edgewater, Florida voor een gewapende overval. Ze werd veroordeeld tot een gevangenisstraf op 4 mei 1982 en werd weer vrij gelaten op 30 juni 1983. Op 1 mei 1984 werd ze weer veroordeeld voor het inwisselen van vervalste cheques bij een bank in Key West. Op 30 november 1985 werd ze als verdachte gezien van de diefstal van een pistool en ammunitie in Pasco County. Rond deze tijd ´leende´ Aileen de naam Lori Christine Grody van haar tante/half zus (haar grootouders dochter) in Michigan. In december 1985 werd ´Lori Grody´ (Wuornos) gedagvaard voor rijden zonder geldig rijbewijs.

Op 4 januari 1986 werd Wuornos gearresteerd onder haar eigen naam in Miami en aangeklaagd voor auto diefstal, verzet bij arrestatie en belemmering van de rechtsgang door het geven van valse informatie. De politie van Miami vond een .38-kaliber pistool en een doos met ammunitie in de gestolen wagen. Op 2 juni 1986 werd `Lori Grody´ (Wuornos) aangehouden door de politie van Volusia County voor ondervraging nadat een man haar beschuldigde in zijn auto door haar met een pistool te zijn bedreigd en ze $200 eiste. Aileen had reserve ammunitie bij zich en onder de bijrijdersstoel waar zij op zat werd een .22-kaliber pistool gevonden.

Wuornos, nu onder alias Susan Blahovec, kreeg al een week later een boete voor te hard rijden in Jefferson County, Florida. Een paar dagen na dit incident ontmoette Wuornos de 24-jarige Tyria Moore in een Daytona gay bar. Ze werden al snel geliefden van elkaar. Moore gaf haar baan als motel kamermeisje op en liet toe dat Aileen voor hun zorgden met haar verdiende geld als prostituee. Ze gingen van motel naar motel en sliepen soms zelfs in een oude schuur. In juli 1987 ondervroeg de Daytona Beach politie Moore en `Susan Blahovec` (Wuornos) omdat ze werden verdacht van het slaan van een man met een bier fles. Op 18 december datzelfde jaar werd Wuornos gedagvaard voor het rijden op de interstate snelweg en in het bezit zijn van een verlopen rijbewijs.

Moore werd als getuige gehoord bij dit incident. Op 23 juli 1988 werden Moore en Wuornos (onder de ´Susan Blahovec` alias) beschuldigd van het vernielen van hun appartement door hun huurbaas in Daytona Beach. Hij claimde dat ze het tapijt uit het appartement getrokken hadden en de muren donkerbruin hadden geverfd zonder zijn toestemming. In november 1988 startte Wuornos een 6-daagse campagne van bedreigende telefoontjes aan een Zephyrhills supermarkt na onenigheid over loterij tickets. Rond 1989 reist Aileen zelden zonder geladen pistool. Ze werkte in bars en parkeerplaatsen om geld als prostituee te verdienen. Rond deze tijd raakten Wuornos en Moore steeds dieper in de financiële problemen.

Arrestatie en veroordeling
Wuornos werd uiteindelijk opgepakt als zij en Moore betrokken raken bij een auto-ongeluk terwijl ze reden in de auto van het slachtoffer. Ze wezen hulp van omstanders af ondanks dat Aileen bloedde en vluchtte weg van het ongeluk. Hun politie tekeningen werden later uitgezonden op televisie. De politie traceerde Moore in Pennsylvania, waarnaar ze was terug gegaan om bij haar zus te wonen, en sloot een deal; als ze tegen Wuornos getuigde kreeg ze garantie op immuniteit. Moore ging akkoord. De politie verzorgde een motel voor Moore in Florida. Ze schreef een brief aan Wuornos, die vast zat wegens schending van haar voorwaardelijke vrijlating. Na ontelbare telefoontjes en een dreiging van Moore dat ze zelfmoord zou plegen bond Wuornos in en zei: 'je moet doen wat je moet doen. Ik laat ze jou niet naar de gevangenis sturen. Als ik moet bekennen, zal ik dat doen.' Ze legde een volledige verklaring af op 16 januari datzelfde jaar. Wuornos droeg zelfbescherming aan voor de moord op Mallory, hij zou haar hebben verkracht. Ze werd schuldig bevonden aan moord in januari 1992 met hulp van Moore's verklaring. Toen ze schuldig werd bevonden aan het vermoorden van Mallory claimde Wuornos in de media: 'Ik werd verkracht, ik werd gemarteld. Ze hebben het autostuur, ze hadden een foto van het stuur met krassen erop, hij was gebroken. Dat is het bewijs dat ik was vast gebonden aan het stuur. Ik kan niet geloven dat dit is gebeurd.' Ondertussen had Moore diverse boek- en filmdeals gesloten om haar verhaal te verkopen. Net als drie rechercheurs die aan de zaak werkten, die later zouden aftreden.

In november 1992, ontdekte Dateline NBC reporter Michele Gillen dat Mallory tien jaar gezeten had voor gewelddadige verkrachtingen in een andere staat. De rechter weigerde dat dit kon worden toegevoegd als bewijsmateriaal, en Wuornos zaak werd niet heropend.

Op 31 maart 1992 pleitte Wuornos geen strijd aan te gaan over de moord op Dick Humphreys, Troy Burress en David Spears. Ze zei 'Ik wil het goed maken met God.' Tijdens het proces werd ze geadopteerd door Arlene Pralle nadat Pralle een droom had gehad waarin haar was gezegd ´te zorgen´ voor Wuornos. Volgens Pralle, zei Jezus haar Aileen te schrijven en dat heeft ze gedaan. Wat Wuornos niet wist is dat Pralle geld aannam voor interviews, inclusief een met Nick Broomfield, die haar $10,000 betaalde. Een deel van het geld ging naar Wuornos vroegere advocaat, Steven Glazer, die Pralle huurde. Wuornos verzoek aan het hooggerechtshof werd in 1996 afgewezen. De relatie tussen Wuornos en Pralle begon te rammelen; Wuornos begon te vermoeden dat Pralle er alleen was voor de publiciteit en het geld. Wuornos vertelde Broomfield in een interview dat Pralle en Glazer haar manieren vertelden zelfmoord te plegen in de gevangenis. Zij adviseerden haar ook geen strijd te leveren want Glazer, bekend voor Aileen´s rechtszaak als ´Dr.Legal´, was te onervaren om een meervoudige moordzaak aan te kunnen. In haar verklaring wendde ze zich tot het hof en zei: ´Ik wil bekennen dat Richard Mallory mij gewelddadig verkracht heeft zoals ik het verklaard. Maar dat deden de anderen niet. Ze begonnen er alleen mee´.

In juni 1992 pleitte ze schuldig aan de moord op Charles Carskaddon en ontving ze haar vijfde doodstraf. In februari 1993 pleitte ze schuldig aan de moord op Walter Jeno Antonio en werd weer ter dood veroordeeld. De moord op Peter Siems werd haar niet ten laste gelegd omdat zijn lichaam nooit gevonden is. Al met al ontving ze zes keer de doodstraf.

Wuornos vertelde meerdere tegenstrijdige verhalen over deze moorden. Ze gaf toe zeven mannen te hebben vermoord onafhankelijk van elkaar. Ze claimde in eerste instantie dat alle zeven haar verkracht hadden tijdens haar werk als prostituee. Later herriep ze zich op zelfverdediging. Tijdens een interview met Broomfield, wanneer ze denkt dat de camera´s uitstaan, verteld ze hem dat het in Mallory´s geval echt zelfverdediging was, maar ze geen andere keus zag dan de doodstraf. Ze claimde dat ze het nooit aan zou kunnen de rest van haar leven opgesloten te zitten. Wanneer Broomfield vraagt: 'was het zelfverdediging?' antwoordt ze: 'Ja, net als een aantal andere maar ik kan het niemand vertellen dus moest ik voor de doodstraf gaan.'

Executie

Na haar eerste ter dood veroordeling zei Wuornos vaak dat ze wilde 'dat het allemaal maar over was.' In 2001 kondigde ze aan haar ter dood veroordeling niet aan te vechten. Ze smeekte de rechtbank in Florida haar rechtsteam te ontslaan en te stoppen met alle beroepen, ze zei: 'Ik heb die mannen vermoord, beroofde hen zo koud als ijs. En ik zal het weer doen. Het schiet niet op mij in leven ofzo te houden, want ik ga weer moorden. Ik haat het om door het systeem te kruipen... ik word er zo ziek van om te horen ´ze is gek´. Ik ben zo vaak geëvalueerd. Ik ben bekwaam, bij mijn volle verstand en ik probeer de waarheid te zeggen. Ik ben er een die serieus een hekel aan menselijk leven heeft en ik zal weer gaan moorden.' Sommige waren het eens dat ze in niet zo´n staat was om gehoor te geven aan zo´n verzoek.

De gouverneur van Florida, Jeb Bush, instrueerde drie psychiaters Wuornos een 15 minuten durend interview te geven. Alle drie achtten ze haar mentaal gezond om geëxecuteerd te worden. De test voor bekwaamheid eist dat de psychiaters overtuigd zijn dat de ter dood veroordeelde begrijpt dat hij of zij dood zal gaan, en ook begrijpt voor welke misdaad hij of zij geëxecuteerd wordt.

Wuornos begon later het gevangenispersoneel ervan te beschuldigen haar te misbruiken. Ze beschuldigde hen ervan haar eten te besmetten, erop te spugen, dat haar aardappels in de vuiligheid gekookt waren en dat haar eten bij haar aankwam met urine erin. Ze claimde ook gesprekken te hebben gehoord over 'proberen mij zo gek te krijgen dat ik zelfmoord pleeg voor de executie en ze wensen mij te verkrachten voor de executie.' Ze klaagde ook over het fouilleren, dat ze zo strak geboeid zat dat haar polsen er blauw van werden elke keer als ze haar cel verlate, tegen de deur trappen, regelmatige raamcontrole door de hoofdverpleegster, lage waterdruk, schimmel op haar matras in afkeer en pure haat tegen haar. Wuornos dreigde om douches en voedselkarren te boycotten wanneer bepaalde officieren aan het werk waren. Wuornos: ´In de tussen tijd knort mijn maag enorm en neem ik douches in de wasbak van mijn cel´.

Haar advocaat stelde dat 'Ms Wuornos wil alleen maar een normale behandeling, een menselijke behandeling tot de dag dat ze wordt geëxecuteerd en als de aantijgingen niet waar blijken te zijn dan verkeerd ze duidelijk in die waan. Ze gelooft wat ze schrijft.'

Tijdens de laatste fase van het proces gaf ze een serie interviews aan Broomfield. In haar laatste interview, vlak voor de executie, claimt ze dat haar geest bestuurd wordt door druk van geluidsgolven die haar gek doen voorkomen en dat ze door engels mee zou worden genomen naar een ruimteschip. Als Broomfield een poging waagt haar aan het praten te krijgen over haar eerdere claims dat ze haar slachtoffers in zelfverdediging heeft gedood wordt Wuornos des duivels, scheld Broomfield uit en beëindigd het interview. Broomfield ontmoet Dawn Botkins, een jeugdvriendin van Wuornos, die hem zei: ´Het spijt haar, Nick. Ze gaf jou niet de vinger. Ze gaf de media de vinger en de advocaten. Ze wist als ze meer zou zeggen het een verschil in haar executie morgen zou kunnen maken, dus besloot ze niets te zeggen.

Wat haar laatste maal was is onzeker. Sommige bronnen zeggen dat ze de traditionele maaltijd, wat alles had mogen zijn onder de $20, afsloeg en ze haar in plaats daarvan een kop koffie hebben gegeven. Maar in Broomsfield interview wordt beweerd dat een laatste maaltijd van KFC gebakken kip en franse frietjes heeft genomen.

Haar laatste woorden waren ´Ik wil alleen maar graag zeggen dat ik vaar met de Rock en ik zal terug komen net als Independence Day samen met Jezus, op 6 Juni, net als de film, een groot moederschip en alles. Ik kom terug´.

Wel sneu dat er zoveel mensen zijn die dan via haar geld willen verdienen. Ze kunnen toch wel een leukere manier vinden om aan geld te komen zou je denken.