Dear Wendy (Thomas Vinterberg, 2005)
7-Hoewel ik echt geen nieuwe Festen had verwacht, stelde deze film toch een klein beetje teleur. Het uitgangspunt is leuk, maar de gehele allegorie is soms een beetje flauw en de scènes zelf zijn niet super. Af en toe deed de film zelfs iets te veel aan Dogville denken - deze film is dan ook door Von Trier geschreven - zoals met de voice-over en bij de geanimeerde plattegrondjes.
Best in Show (Christopher Guest, 2000)
7-De film bevat genoeg hele aardige grappen, maar een film waarin een hondenshow centraal staat vervalt onvermijdelijk zo nu en dan in flauwe, onnodige grappen. Het acteerwerk gaat er mee door.
Kingdom of Heaven (Ridley Scott, 2005)
5+Precies waar ik al bang voor was. Orlando Bloom is lang geen Russell Crowe en een religieus onderwerp is nu eenmaal delicater en moeilijker te tacklen dan een film over gladiatoren. Bovendien wordt het inmiddels een beetje vermoeiend om Brendan Gleeson wéér in een epische historische film terug te zien. Ook de actie deed me weinig. Scott's slechtste film.
I'm Not There (Todd Haynes, 2007)
8.5Het positiefste van deze film? Zonder meer de beleving. Op bepaalde momenten had ik kippenvel op mijn armen staan en gedurende een flinke tijd van de film een grote glimlach op mijn gezicht. Misschien is Haynes aanpak soms nét iets te radicaal. Dan doel ik niet op het feit dat Dylan door zes totaal verschillende karakters op een totaal verschillende wijze wordt ingevuld, maar eerder op enkele scènes en soms moeilijk te volgen verwijzingen. Verwijzingen, daar draait de film natuurlijk om. Ik beschouw mezelf zonder meer een Dylan-liefhebber, maar niet zozeer een heel groot kenner. Zo kreeg ik een aantal verwijzingen perfect mee, terwijl andere me enigszins vragend achterlieten. Maar wat een originaliteit, wat een beleving. Ik vond enkele scènes al Felliniaans aandoen, maar de twijfel daarover verdween als sneeuw voor de zon toen een theme uit Casanova te horen was tijdens een bizarre scène. En dan nog de heerlijke cinematografie.