Van mezelf:
En door mijn hoofd klinkt: wij zullen doorgaan (Ramses Shaffie oid)
Ik zweef, ik voel me heerlijk, de zon schijnt op mijn bol. Het was goed wat ik net heb gedaan, goed zo, het wordt er allemaal beter op. Mijn ogen zijn dicht en ik voel me alsof in een warm bad. Rustig. Stil. Om er als herboren uit te kunnen stappen.
Het koelt af..in de verte hoor ik wind suizen..ja ik hoor het nu duidelijk. Mijn shirt wappert met mijn haar om het hardst. Mijn armen en benen zijn gespreid. Ik probeer mijn ogen te openen maar de snijdende wind staat dat nauwelijks toe. Wel zie ik groen. Weide. De grond. Het kan niet lang meer duren, ik zie al details, huisjes, dieren. Nog drie seconden denk ik..twee..een..
Waarom ben ik nu niet dood? Mijn ledematen nog steeds spreidend, open ik mijn ogen.. ik leviteer zo kort boven de grond, opdat ik het gras en natte zand kan ruiken. Ik wil niet dood, daarom ben ik het niet. Ik heb me nu wakker geschud, opnieuw. Langzaam gaat mijn reis terug omhoog, terug naar het punt vanwaar ik zojuist gesprongen ben. Terug op die richel, waar ik vaker op heb staan wankelen. Ik sta. Draai me om en loop er definitief van weg. Ik wil weer leven, al is dat het laatste wat ik nog doe!
Ronnie - 16-11-2006
Overtocht
Het koelt af, onder het mooiste avondrood.
Mijn blik vangt in de verte een kleine oude boot.
Ik ga aan boord, geef de schipper een koude hand.
Twee muntjes, goedendag avondland.
Het is al laat, het is al koud
het voelt al lang niet meer vertrouwd.
Maar de beste man die doet zijn werk
en de boot de klus waar hij ooit voor is gebouwd.
Trillend komt de boot weer tot leven.
Langzaam glijdt ze in een rustige vaart
het desolate schemer in.
De koude leuning doet mijn handen beven.
Al was dat het zicht wel waard
op die levenloze stad.
Rustig kijk ik op het dek om me heen.
De boot is leeg maar toch ben ik niet alleen.
Gemankt door een gedachte in mijn hoofd
die het licht in mijn ogen heeft gedoofd.
We liggen samen in een park op het gras – ik kijk je aan.
Naast me voel ik naar je hand die er niet is.
Het zijn die kleine dingen uit ons leven
die kleine dingen die ik nu het meeste mis.
Het duurt niet lang meer, de tocht is bijna klaar.
De boot schurkt zich langs de oever.
Was ons sprookje eigenlijk wel waar?
De gedachte dat ik je misschien vergeet
maakt me enkel nog meer droever.
Een band loopt leeg - niet dat ik die nog plak.
De oude fiets brengt me evengoed naar huis.
Het is nu een stapel stenen met een dak
en allang niet meer mijn thuis.
Ik schud de deurklink de hand en ga naar binnen.
Zijn het de verkeerde dingen die ik nu pak – of juist de goede.
Onrustig waar ik wat rond tot ik het voel beginnen.
Waar je nu ook bent – mocht ik je ooit vinden –
dan hoop ik dat je mij nog steeds herkent.
Ronnie, 9 maart 2008
Slaapwandeling
Ik ben moe
en ik wil slapen
Denk alleen nog maar aan gapen
Niet aan school
Niet aan jou
Voel me eigenlijk in rouw
Niemand dood of overleden
Toch een gevoel
van leegte en gebrek
Ik wordt stiekem en langzaam
een heel klein beetje gek
Of ben ik heimelijk aan het veranderen
naar een totaal andere ik
Een die vanwege het andere licht
opzoek moet naar een nieuw evenwicht
Ik rek me uit en kreun zachtjes
Handen hoog, borst naar voren
Knuistjes dicht, oogjes toe
In mijn slaap en in mijn dromen
Hoop te reiken waar ik wil komen
En als het leven me straks verrast: hoop ik dat het bij me past.
xxx
Ronnie 9-2-2007
Hoe gaat het met je?
Vraag je iemand hoe het gaat
dan luidt het antwoord “goed”
Of dat ook klopt is niet de vraag
maar een antwoord omdat het moet
Op de weervraag “en met jou?”
Geloof ik je omdat ik je vertrouw.
Hoe het werkelijk met je gaat
is slechts een mening in je hoofd
Liegen wordt helaas beloond
de waarheid niet geloofd
Wie “slecht” zegt heeft meestal pech
en zit hooguit zichzelf in de weg.
Elkaar vertrouwen doen we allemaal
dat maakt de waarheid juist zo hard
Jezelf en anderen willen sparen
wordt met eerlijkheid verward
Nog zoveel mensen om je heen
en toch nog steeds alleen.
Ronnie, 20 augustus 2008
Zo even een greep. Goede posts tot nu toe btw
(al is mijn Duits niet so gut )