Een kleine greep van wat ik zoal gezien heb:
Shoot 'Em Up (Michael Davis 2007) Het gebrek aan diepgang, wat ik uiteraard toch al niet verwachtte, speelt deze film toch wel te parten. Waar Crank voor de pure adrenaline rush gaat, probeert Shoot 'Em Up nog té vaak een serieuze toon te zetten. De film is daardoor vermakelijk, maar af en toe toch wel irritant uit balans. Bovendien vond ik veel "coole" dingen te geforceerd en daardoor niet cool.
---
Juno (Jason Reitman 2007) Leuk hoe een chickflick thema op een dusdange wijze wordt gebracht, dat alsnog hele volksstammen forumnerds met deze film aan de haal gaan. Eigenlijk ook wel terecht, want met Juno lijkt regisseur Reitman het hart op de goede plek te hebben én ook nog humor te hebben. Ellen Page steelt na Hard Candy ook hier weer de show. Het zal iets persoonlijks zijn, maar als actrice zie ik haar niet graag. Gelukkig heb ik daar tijdens het kijken van Juno weinig last van gehad. Ik vind op Juno als personage en als film dan ook niet veel aan te merken.
Echter, zó bijzonder als veel mensen vond ik hem zeer zeker niet. Daarvoor bevat de film te weinig onderscheidende elementen. Want ik denk dat met name de gevatheid van Juno het element is waardoor de film interessant wordt. Verder is het geheel tamelijk conventioneel en dreigen af en toe de clichés de bovenhand te krijgen. Al met al heel erg aardig dus, maar serieuze concurrentie voor No country For Old Men zou dit toch niet moeten zijn.
---
Pit and the Pendulum (Roger Corman 1961) Ik was best fan van Vincent Price, maar na het zien van Pit and the Pendulum ben ik het helemaal. Wat een fantastische adaptatie van het korte verhaal van Edgar Allen Poe is dit zeg!! Het korte verhaal omvat eigenlijk niet meer dan één belangrijke scene en op die scene baseert deze film zich. Maar alsof Poe zelf voor de spanningsbogen zorgde, voel je je als kijker van Pit and the Pendulum af en toe stevig in je rugleuning gedrukt. De finale is fantastisch en Price gaat dan ook helemaal los in deze film. Overigens is het allemaal aan House of Usher te danken dat Price de kans kreeg om zich op de Edgar Allen Poe verfilmingen te storten (waar ik verder alleen The Raven van gezien heb), maar ik ben blij toe. Ik ga meteen verder met de overige films. The Raven was heel erg aardig, maar Pit and the Pendulum vond ik echt geweldig!
---
The Great Mouse Detective (Ron Clements/Burny Mattinson 1986) Als kind was ik al helemaal lyrisch van "De Speurneuzen". Vandaar dat ik de film een tijdje geleden op DVD aangeschaft heb en ook na een herkijkbeurt vind ik de film helemaal top. Niet alleen de prachtige tekeningen die het oude, authentieke Londen bijzonder realistisch doen overkomen zijn de moeite waard. Want met name alle personages spreken bijzonder tot de verbeelding. Basil en Dawson zijn beide gesitueerd naar de acteurs die de personages van Sherlock Holmes en Dr. Dawson in de verfilmingen van de avonturen van het duo; Basil Rathbone respectievelijk Nigel Bruce. Omdat ik onlangs een stel van die films gezien heb, herkende ik allerlei details in de personages terug. Het is erg leuk om te zien hoe ze Basil en Dawson erg dicht bij de originele acteurs hebben gebracht. Bovendien vind ik het personage van Fidget echt briljant en weet je met Vincent Price als stem van Ratigan mij altijd voor je te winnen. Een heerlijke Disney klassieker. En helemaal voor de mensen die bekend zijn met de Sherlock Holmes verfilmingen!
---
Mein liebster Feind - Klaus Kinski (Werner Herzog 1999) Het is sowieso al altijd indrukwekkend om te zien hoe Herzog zijn films maakt. Neem "Fitzcarraldo" waarin bijna het onmogelijke, mogelijk wordt gemaakt of Grizzly Men die de hele wereld schokte. Herzog neemt eigenlijk altijd het verhaal van één man, waarbij alle extremen in iemands leven de revue lijken te passeren. Daardoor ben ik eigenlijk altijd van het begin tot het einde geboeid door zijn films.
Maar dit keer steelt toch echt wel de persoon in kwestie de show. Man o man, wat was die Klaus Kinski een vreemd, explosief, onredelijk en buitengewoon vreemd, mens. Ik heb wat films met hem gezien en trok die conclusie zelf al, maar meer op een positieve manier. Kinski is als acteur op het witte doek in mijn ogen altijd uitermate overtuigend. Sterker nog, ik denk dat Duitsland geen betere acteur heeft voortgebracht (opgegroeid in Duitsland, geboren in het huidige Polen). "Mein liebster Feind" vertelt uiteraard enkel de kant van Herzogs verhaal, maar dat neemt niet weg dat het beeld wat van Kinski geschetst wordt, bijzonder schokkend is en behoorlijk dicht bij de waarheid lijkt te liggen.
Dit keer is daardoor niet eens de geschienis van het individu indrukwekkend, maar meer het karakter van de persoon in kwestie. Mijn conclusie? Kinski was een idioot. Maar wel een briljante. En Herzog weet zijn verhaal weer eens uitermate goed te brengen.
---
Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (Tim Burton 2007)Laat ik voorop stellen dat ik een Burton fanboy ben. Dan zou je toch zeggen dat dit gegeven niet meer stuk kan bij mij? Fout. Want de hele film zat ik met het gevoel: "ja, dit is leuk........maar het had ZOOO veel leuker kúnnen zijn". Ik had het verhaal liever zonder het musicalgebeuren gezien op een manier zodat het verhaal van Sweeney Todd in de trant van Sleepy Hollow verteld werd. Als je zo'n idee in je achterhoofd hebt, wordt het uiteraard nergens briljant. En wat daar ook niet aan bijdraagt is dat het overkomt alsof Johnny Depp op de automatische piloot lijkt te acteren, de verhaallijn rondom het verliefde stelletje niet goed uit de verf komt en Burton - ondanks dat ik dus écht fan van hem ben - best eens een nieuw truukje uit mag gaan vinden.