Drijvende vuilnisbelt in de Oceaan

quote:

In het United Nations Environment Program rapport van juni 2006 wordt geschat dat er gemiddeld 46.000 stukken plastic per vierkante mijl aan de oppervlakte van de oceanen drijven.
We leven in een kant-en-klare plastic cultuur; praktisch elk mens op deze planeet gebruikt elke dag direct en indirect plastic materiaal. Onze baby’s beginnen hun leven op aarde met het jaarlijks verbruiken van ruim 100 miljoen kilo aan plastic luiers. We geven ze melk in plastic flesjes, plastic speelgoed en kopen hun voeding in plastic potjes die we betalen met een plastic creditcard. Zelfs voor het voorkomen van baby’s gebruiken we plastic: voor het gebruik van miljarden latex wegwerpcondooms en strips waar anticonceptiepillen inzitten.

Elk jaar eten en drinken we uit ongeveer 34 miljard nieuw geproduceerde flessen en verpakkingen. We steunen fastfoodrestaurants en kopen producten die nog eens ruim 5 miljoen kilo aan plastic vergen. In totaal produceert onze maatschappij elk jaar zo’n zestig miljard ton aan plastic materiaal.
Elk mens gebruikt op jaarbasis gemiddeld 100 kilo plastic: plastic flessen, fastfoodverpakking, meubels, injectiespuiten, computers, floppy’s, verpakkingsmateriaal, vuilniszakken en ga zo maar door. Als je dan bedenkt dat het meeste van dit plastic niet afbreekbaar is en voor altijd in onze ecosystemen blijft rondzwerven, dan kijken we opgeteld tegen een enorme hoop plastic afval aan die is opgebouwd vanaf halverwege de vorige eeuw.
Waar gaat dit afval naar toe? Er zijn maar drie plekken waar het naartoe kan: onze aarde, onze lucht en onze oceanen.

Al het plastic dat ooit is geproduceerd ligt begraven op stortterreinen, is verbrand of is gedumpt in meren, rivieren en oceanen. Als het wordt verbrand, verspreidt het plastic niet-afbreekbare vervuilende stoffen waarvan er veel onvermijdelijk als microscopische deeltjes in de zee-ecosystemen terechtkomen.
In 1991 lag mijn schip, de Sea Shepherd, voor anker in de haven van Port of Spain, Trinidad. Het begon te regenen, een langdurige stortregen. Enkele uren later was het oppervlak van het water in de haven vies wit, alsof een ijsschots deze tropische haven was binnengedreven. Deze ‘ijsschots’ bestond zo ver het oog reikte uit piepschuim, plastic flessen en andere plastic materiaal. Het spoelde met het regenwater vanuit straten, goten en stroompjes zo de haven in. Daarna stroomde het vanzelfsprekend richting open zee, verspreid door wind en getijde.

Wat gebeurt er daarna? Zon en zout breken het af in kleine bolletjes piepschuim en kleine stukjes plastic – stuk voor stuk verraderlijke, drijvende, dodelijke mijnen op drift in een oceaan vol leven.
En jarenlang drijven deze stukjes rond op zee. Veel van deze stukje plastic worden ingeslikt door vogels en vissen. Weken of maanden later liggen de slachtoffers te verrotten aan de oppervlakte van het water of op een strand. Opnieuw worden de stukjes plastic blootgesteld aan de zon en door de wind terug in zee geblazen. Deze kwaadaardige, kleine, niet-levende parasieten blijven verminken en doden tijdens een oneindige aanval op het leven in onze oceanen.
Het is simpelweg een feit dat als je een plastic bekertje op straat gooit, je meer schade aanricht dan wanneer je een staaf dynamiet in de oceaan gooit. Je zet een invasie van duizenden moordlustige stukje plastic in beweging die de komende eeuwen dood en verderf zullen zaaien.