Backpackers klagen Amerika aan

quote:

AD

AMSTERDAM - Mirjam van H en Wesley De H zaten wekenlang onder mensonterende omstandigheden vast in een Amerikaanse cel nadat hun toeristenvisum was verlopen.

Nu klagen ze de Verenigde Staten aan wegens het schenden van hun burgerrechten. Maar voordat ze dat kunnen doen, moeten ze tegen de Staat der Nederlanden procederen. Voor 12 december dienen ze een aanklacht in wegens nalatigheid.

Mirjam en Wesley namen op 2 september 2006 het vliegtuig naar Amerika. Ze hadden hun baan en woning opgezegd om – met alleen een rugzak - voor onbepaalde tijd op reis te gaan.

Omdat Wesley ziek was geweest en ze vast hadden gezeten in een sneeuwstorm, was hun toeristenvisum verlopen. Mirjam: ,,We zagen niet echt een vet probleem. We waren onderweg naar Mexico en het ging om tien dagen.’’ Een Texaanse sheriff hield hen aan omdat ze aan het liften waren. Mirjam: ,,De sheriff was heel aardig. Hij vroeg waar we heen moesten en wilde ons wel afzetten. Net op het moment dat we onze backpacks achter in zijn wagen gooiden, kwam een man van de border control aangescheurd. Dat was andere koek.’’ De backpackers wisten toen nog niet in welke nachtmerrie ze waren beland. Na een dag in een immigratiekamp, werden ze meegenomen naar een zwaarbeveiligde gevangenis midden in de woestijn. Mirjam: ,,Ik vroeg hoe lang het ging duren. Vier maanden, zeiden ze. Daar schrokken we van. Vlak voordat we werden gescheiden, zei Wesley, maak je geen zorgen ik regel een advocaat.’’ Maar Wesley belandde halfnaakt in een isolatiecel van twee bij drie, nadat hij een vraag van een psychologisch onderzoek verkeerd had beantwoord. Na een paar dagen kreeg hij een T-shirt en na een week een boek. Hij mocht af en toe geboeid douchen. Overdag probeerde hij te slapen, want de bewaarders brachten de nachten scheldend door. Wesley zat vier weken in die isolatiecel, omdat ze hem waren vergeten. ,,Het regime is er op gericht om iedereen kapot te maken,’’ zegt hij.

De twee kregen geen advocaat toegewezen. Niemand wees hen op hun rechten. Ze mochten niet eens een telefoontje plegen. Ze kregen alleen een gevangenispak, een stukje wc-papier en een tandenborstel. Mirjam deelde een cel met meer dan tachtig vrouwen. ,,De wc’s en douches waren open en overal hingen camera’s,’’ vertelt ze. Luchten mocht niet. De eerste dagen bracht Mirjam huilend door. Later verlangde ze naar een isolatiecel, omdat het zo druk was.

Na zes weken kwam Wesley vrij. ,,Een wonder,’’ zegt hij. Via vrienden in Amerika wist hij Mirjam ook naar Nederland te krijgen. Ze gaan voorlopig niet meer naar Amerika. Wesley: ,,De natuur is prachtig, maar de Amerikaanse maatschappij is om te kotsen. Overal die Amerikaanse vlag, het lijkt nazi-Duitsland wel.’’