Belgische politiek #9 Non non rien n'a chang

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 11:54 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Jean-Pierre Van Rossem vat dat eigenlijk nog mooi samen hier : http://youtube.com/watch?v=Pi0Ca6rBNiM

Wat ik bedoel met teletubbie-politiek is de politiek van een hoerige babe die enkel verkozen is omdat haar vader ook ooit minister was en vervolgen op posities komt waar ze totaal niet voor opgeleid is en afhankelijk is van alles wat men haar influistert. En voor de rest enkel met kinderachtige standpunten en meningen komt. Dat noem ik "teletubbie-politiek"

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 11:52 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Ik voel mij niet beter dan gelijk welk ander volk ...

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:00 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Ken je die niet? Dat is dus Jean-Pierre Van Rossem , schrijver, ex-lector aan de RU Gent, ex-beursgoeroe , ex-miljardair, ex-eigenaar van een f1 stal , recordhouder van het meeste aantal ferrari's te kopen (124 dacht ik) , ... en ex-politicus.

De man heeft in Vlaanderen de status van een soort 'Robin Hood' omdat hij de Belgische staat en het Belgisch grootkapitaal voor ettelijke miljarden opgelicht had met zijn 'Moneytron" beursbedrijfje. Kreeg daar later een gevangenisstraf voor , maar kwam al snel terug vrij. Volgens insiders omdat de halve politieke wereld nog altijd schrik heeft dat hij ooit een boekje over hen open gaat doen.

Begin jaren '90 werd hij trouwens op een soort "Fortuyn-manier" verkozen in het parlement met zijn eenmanspartij "ROSSEM" (en zijn toen verschenen boek "Staat in staat van Ontbinding" waarin hij in romanvorm diverse lijken uit de Belgische politieke kast naar boven haalde) en is sindsdien eigenlijk nog altijd de enige politicus die echt de opkomst van het VB even kon stuiten. Toen koning Albert in die periode ook de eed aflegde voor het parlement viel hij op omdat hij rechtstond en "Vive La Republique ! Vive L'Europe !" riep en de zaal werd uitgezet ...

Dat is een vrij "interessant figuur" die Van Rossem

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 11:54 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

Jean-Pierre Van Rossem vat dat eigenlijk nog mooi samen hier : http://youtube.com/watch?v=Pi0Ca6rBNiM

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:00 schreef Floripas het volgende:

[..]

Mooi. Dat duurde even.
Waarom heb je dan zo'n hekel aan Walen?

quote:

Dossier belgische doofpotten

Het onderzoek naar de bende van Marc Dutroux is bepaald niet het enige dat van hogerhand is gedwarsboomd. De talloze gevallen van incompetentie, corruptie en politieke interventie in de rechtspraak geven de Belgen het gevoel dat zij, om met een prominent kamerlid te spreken, in een 'apenland' leven. Een korte rondleiding langs de politieke dossiers, explosieve doofpotten en smeulende onderzoekspistes van onze zuiderburen.

DOOR Aart Brouwer; Rene Zwaap

1. De moord op Lahaut
Een oud dossier, maar belangrijk als precedent voor de politieke ontsporing van de rechtspraak. In 1950 verstoorde communistenleider Julien Lahaut de beëdiging van koning Boudewijn door 'Vive la République!' te roepen. Korte tijd later werd hij vermoord.
De dader had hooggeplaatste opdrachtgevers, maar dat werd pas duidelijk in 1985, toen twee historici hem op het spoor kwamen. Hij behoorde tot de leopoldisten, een extreem-rechtse kring van edelen, militairen (onder anderen kolonel René Mampuys van het Belgische Gladio) en Opus Dei-prelaten rond de afgezette 'collaborateur-koning' Leopold III. Zij blokkeerden het gerechtelijk onderzoek, zodat hun man nimmer werd gepakt.
Literatuur: R. van Doorslaer en E. Verhoeyen, De moord op Lahaut. Leuven, 1985.
2. Het dossier-'VdB'
Wijlen Paul Vanden Boeynants alias 'VdB' belichaamde als geen ander de schaduwzijde van de Belgische politiek; zijn naam duikt vroeg of laat op in alle andere dossiers.
In de jaren zestig en zeventig werkte 'VdB' zich door middel van grondspeculatie, drugssmokkel, aandelenzwendel, fraude, omkoping en cliëntelisme op tot premier respectievelijk minister van Defensie. Met behulp van talloze 'schermvennootschappen' alsmede de extreem-rechtse CEPIC-groep binnen zijn Parti Social-Chrétien (PSC) pleegde hij in de jaren zeventig een 'zachte staatsgreep' in de Belgische instituties. In 1979 moest hij aftreden (zie: roze balletten), maar hij behield grote invloed. Er zijn aanwijzingen dat hij zijn ontvoering in 1989 door de bende van de gentleman-crimineel Patrick Haemers zelf ensceneerde. Haemers werd in 1993 in de gevangenis gezelfmoord.
Literatuur: Knack van 21 februari 1990.
3. De Bende van Nijvel
De moeder van alle Belgische dossiers. Vaststaat dat de bende, die in 1982-'85 dertien uiterst gewelddadige overvallen pleegde, werd gerecruteerd uit de politieke onderwereld van Brussel - met name uit de Groep G van extreem-rechtse rijkswachters onder leiding van Francis Dossogne, tevens aanvoerder van het fascistische Front de la Jeunesse, en uit een nog radicaler afsplitsing van het Front, Westland Newpost (WNP), geleid door Paul Latinus.
Over de motieven van de bende is veelvuldig gespeculeerd. Er was wellicht sprake van een 'strategie van de spanning' teneinde, naar het voorbeeld van de Italiaanse Loge Propaganda-2 (Loge P-2), een militaire staatsgreep uit te lokken. Daarnaast waren er onder de slachtoffers van de bende veel tipgevers van pers en justitie, wat erop wijst dat de bende (ook) als doodseskader fungeerde.
In 1990 vervolgde de Vlaamse onderzoeksrechter Freddy Troch de politieke connecties van de bende. Hij stuitte daarbij op de Brusselse hoofdcommissaris Frans Reyniers en de edelman-fascist Benoît de Bonvoisin, tevens lid van het CEPIC van 'VdB'.
Op instigatie van minister van Justitie Melchior Wathelet, ook een intimus van 'VdB', werd Troch ontslagen. Het dossier van 350.000 bladzijden werd overgedragen aan het Franstalige parket in Charleroi, waar de vertaling - laat staan heropening - onmogelijk bleek.
Begin dit jaar is een parlementaire enquête gestart naar de mislukking van het bendeonderzoek.
Literatuur: H. Coveliers, Twee jaar bendecommissie: Een schimmengevecht. Antwerpen, 1992; J. Willems en R. Sauviller, De Bende van Nijvel: Tien jaar blunders van het gerecht. Antwerpen, 1995; P. Ponsaers en G. Dupont, De bende: Een documentaire. Berchem, 1988.
4. De moord op Cools
In 1991 werd de Luikse minister van staat André Cools van de Parti Socialiste (PS) doodgeschoten. Het belangrijkste spoor wees in de richting van zijn kroonprins,(PS-minister Alain van der Biest, die vreesde dat Cools zijn betrokkenheid bij een aandelenzwendel zou onthullen. Onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte, die het spoor-Van der Biest volgde, werd prompt van de zaak afgehaald.
Sterreporter Walter de Bock reconstrueerde in 1994 de toedracht: de moord was gepleegd door twee Tunesiërs, ingehuurd door gangster Carlo Todarello in opdracht van Van der Biests kabinetschef Richard Taxquet. Connerottes opvolgster Véronique Ancia onderzocht echter alle sporen behalve dit laatste, omdat haar superieur Léon Giet (PS) dat belette. In augustus 1996 werd het dossier weer opgeschud en sindsdien vloeien de bekentenissen rijkelijk.
5. De smeergelden
Alle partijen en bestuursniveaus worden geteisterd door omkoopschandalen. Exemplarisch is Willy Claes van de Socialistische Partij (SP), die in 1988 als minister van Economische Zaken een order plaatste bij de Italiaanse helikopterfabrikant Agusta in ruil voor een 'gift' van 51 miljoen frank voor de partijkas. Claes wees de beschuldiging van de hand, maar na de bekentenis van de financieel expert van de SP, Etienne Mangé, moest hij als Navo-secretaris aftreden.
De Waalse socialisten werden dit jaar opgeschrikt door de Uniop-affaire waarin acht leden, onder wie kamerlid Guy Coëme, werden veroordeeld voor corruptie. Spectaculair zijn ook de dossiers over de Waalse socialist Guy Mathot, de Vlaamse textielmiljardair Roger DeClerck familie van minister van Justitie Stefaan DeClerck en de financiële witwasser en polit-clown Jean Pierre van Rossem ('Als ik spreek, valt de regering').
Literatuur: R. van Cauwelaert, De Agusta-crash. Brussel, 1995.
6. De roze balletten
Heeft koning Albert II in de jaren zeventig deelgenomen aan (homo)seksuele orgieën? De getuigenissen over deze ballets roses vormen het schimmigste en tegelijk meest explosieve dossier in de Belgische politiek. In 1981 berichtte het weekblad Pour voor het eerst over de seksfuiven, waar cocaïne werd gebruikt en naar verluidt minderjarigen werden verkracht.
Volgens verklaringen van callgirls, rijkswachters en deelnemers (onder wie bankier Léon Finné) werden de feesten georganiseerd door het prostitutienetwerk Tuna, genoemd naar hoerenmadam Fortunato Israël. Zij werd geprotegeerd door de deelnemende industriëlen (onder anderen directeur Roger Boas van de Belgische wapenfabriek Asco), veiligheidsfunctionarissen (onder anderen rijkswachtgeneraal Fernand Beaurir) en politici. Onder die laatsten uiteraard minister van Defensie 'VdB'; veel balletgangers hadden namelijk financieel belang bij grote defensieorders voor Asco en bij transacties van de nationale holding Société Générale met Saoedi-Arabië, vertegenwoordigd door prins Albert.
'VdB' trad in 1979 af toen de zedenpolitie behalve zijn roze ook zijn financiële uitspattingen op het spoor kwam. Het onderzoek werd op last van procureur Jean Deprêtre (PSC) stopgezet. In 1983 vermoordde de Bende van Nijvel zowel Finné als de seksclubeigenaars Jacques Fourez en Elise Dewit, die hun panden ter beschikking hadden gesteld.
Literatuur: HUMO van 3 maart 1988 en 9 januari 1996; De Morgen van 14 februari 1990.
7. Dossier-Gladio
Het Belgische stay behind-netwerk werd reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog (het Ardennenoffensief!) opgericht en officieel ontbonden in 1990 na talloze onthullingen over geweldpleging, extreem-rechtse infiltratie en samenwerking met onder meer Opus Dei, Westland Newpost, Front de la Jeunesse, CEPIC, de Loge P-2 en de internationale inlichtingen- en propagandadienst Cercle Pinay. De Belgische Gladiolen oefenden geregeld samen met collega's uit andere Navo-landen (waaronder Nederland) in spionage en sabotage. Bij vrijwel alle naoorlogse politieke geweldpleging wordt de betrokkenheid van Gladio-agenten vermoed. Een enquête door de Belgische senaat werd door de militaire top geblokkeerd.
Literatuur: H. Gijsels, Netwerk Gladio. Leuven, 1991; J. Willems (red.), Gladio. Brussel/Antwerpen, 1991; Belgische Senaat, Document 1117-4 (1990-1991), Brussel, 1991. (ab) © Aart Brouwer; Rene Zwaap / De Groene Amsterdammer

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:08 schreef gronk het volgende:

[..]

Ik vermoed 'omdat ze d'r van uit gaan dat iedereen frans spreekt'.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:11 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Ik heb geen hekel aan Walen. Sommige van de beste Walen zijn zelfs vrienden ...
(zoals ik hier zelfs al zei , ik heb een tweede huis in de Ardennen dat ik verhuur aan Walen, ik kom daar ook vrij vaak, en ik heb daar nooit problemen met iemand gehad. Maar als ik naar daar ga spreek ik gewoon Frans (ook al spreken nogal wat mensen door de toeristische sector daar nog vrij behoorlijk wat nederlands))

Maar ik heb een hekel aan een groot deel van het Franstalige politieke klimaat. (en ik benadruk Franstalig en geen Waals hier zelfs). Ik hekel de politiek van pure racisten zoals het Brusselse FDF en de corrupte PS. In mijn ogen is Wallonië decennia lang zelfs geen democratie geweest maar een gelegaliseerde PS-dictatuur. En om dat te snappen moet je de materie wel wat kennen. Nu in de laatste jaren zie je dat in de centrale as Waals-Brabant - Prov. Luxemburg dat quasi volledig afgenomen is (mede omdat die streek vooral door het toerisme vrij welvarend gebleven of geworden is en de mensen daar een totaal andere mentaliteit hebben) maar in de Borinage en rond Luik heb je dat nog altijd. De PS wordt daar niet "verkozen" , de PS "regeert" daar. Alles in het leven van degenen die daar wonen draait rond "de partij" , het lijkt wel een communistisch systeem. Je kan geen tuinhuis plaatsen , je kan bijna geen boom planten of de plaatselijke PS-functionaris moet ermee akkoord zijn. Een partij kaart op zak hebben is dan altijd ook een pluspunt. Al helemaal als je een politiecontrole tegenkomt. De kaart open en bloot in je portefeuille steken kan dan geen kwaad. Een foto van jouw en de burgemeester of Elio Di Rupo / Van Cau is nog een pluspunt. Waarom keren mensen zich daar niet tegen vraag je je af , omdat ze geen werk hebben en een uitkering vangen of voor de staat zelf werken (dat is het geval met +80 % van de bewoners van die streken) Men heeft schrik voor hun job, een job die ze gekregen hebben omdat de plaatselijke PS-functionaris een goed woordje voor hen deed bij de desbetreffende overheidsdienst of voor hun uitkering. Want men snapt héél goed dat als de PS uit de macht verdwijnt dat dat men dan net zoals in Vlaanderen gedwongen zal worden om bv in Vlaanderen te komen werken en als men dat niet doet ze hun uitkering stopgezet zullen zien.

Dat is waar ik een hekel aan heb ...

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:18 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Men kan daar mee lachen, maar dat is effectief zo. Zelfs met de "sociale controle" toe. Als jij je in zo'n gemiddelde stad in de Borinage openlijk tegen de PS keert en via via de PS-leden in je straat komt het bestuur dat te weten dan mag jij vergeten pakweg gelijk welke vergunning die je ooit wenst nog te bekomen hé. Men denkt vaak in het buitenland en soms zelfs in Vlaanderen "ach het zal wel niet zo erg zijn als men zegt daar", maar het is effectief zo erg.

Al heb ik er goeie hoop op dat er door die paar enkelingen die de moed hebben gehad om de schandalen in de hoofdstad van die PS-dictatuur , Charleroi , naar boven te brengen een beweging in gang hebben gezet om daar eindelijk eens ooit komaf mee te maken.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:41 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Die verzuiling vind ik nog net iets anders. Inderdaad, het is hier ook in Vlaanderen jarenlang (en nu nog wel wat) zo geweest dat je een "zuil" koos. Meestal die die je ouders enzo ook hadden. En dan bedoel ik, je koos voor de "Tsjeven" , de "Socialisten" of de "Liberalen" , dan was je aangesloten bij de vakbond van die zuil , bij de zorgverzekering (mutualiteit) van die zuil , en stemde je op de partij van die zuil. En als je iets nodig had (een vergunning ofzo, ...) dan stapte je naar de politicus van die zuil uit je buurt. En als het even kon stuurde je je kinderen naar een school die dicht bij die zuil aansloot.

Maar goed, je had nog altijd "3 verschillende wegen naar Rome" om het zo uit te drukken. In Wallonië had je alleen de "PS-weg" (of in bepaalde delen de weg van de PSC ten tijde van Vandenboeyenants, maar die is later gewoon uit elkaar gespat door de schandalen)

En tjah, het clientelisme had z'n voor en nadelen. Een van de voordelen heb ik bv altijd wel gevonden dat het de wetten wat flexibel maakte. Stel nu dat jij een tuinhuisje wilt bouwen in je tuin , maar wettelijk mag het op die plaats niet staan. Ten tijde van het clientelisme stapte je dan naar een politicus en die ging dan eens naar je buren. En als niemand problemen maakte daarbij dan regelde hij voor je een vergunning daarvoor. (ook al was dat tegen de feitelijke wet). Dat soort dingen is een voordeel, vind ik. Nadeel? Je leunt meteen héél dicht bij corruptie aan met zoiets ...

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 15:05 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Nee, in de meeste bedrijven had (en heb) je de 2 grote zuilen. De katholieke vakbond en de socialisten. En in sommige ook de liberalen. Je kan er prat op gaan dat als je ergens begon te werken dat je dan de afgevaardigde van elke zuil in de fabriek zo snel mogelijk bij je kwam om te polsen of je al aangesloten was en bij wie en wat je van plan was op dat vlak ...

Waar je dat trouwens wél had was bij de overheidsbedrijven. Laat ons zeggen dat het jarenlang toch zo geweest is dat als je bij pakweg de spoorwegen of een ander overheidsbedrijf werkt en je had geen CVP of PS-lidkaart op zak of je was bij de verkeerde vakbond aangesloten dat je "carrièremogelijkheden beperkt" waren. Maar dat lijkt mij toch ook wel grotendeels verdwenen tegenwoordig. In Vlaanderen dan tenminste. Bij een Waalse tak van een overheidsbedrijf zonder PS-sympathie carriere maken is doodgewoon "impossible"

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 15:20 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:

[..]

Alleen heeft Wallonië het domste extreem-rechts in gans Europa. Ik geloof dat vorige week nog ergens in de krant stond dat het partijbestuur van het FN nog maar eens uit elkaar gevallen is ...

Overigens denk ik eigenlijk niet dat extreem rechts daar veel voet aan de grond zal krijgen. Het socialisme zit er zo diep ingebakken en men verbindt "extreem rechts" altijd al met het vlaamse schrikbeeld van het VB. En qua populisme kan niemand daar aan de PS tippen natuurlijk. Het feit dat men een gezellige alcoholieker zoals Michel Daerden verkiest als een van de populairste politici zegt ook al genoeg op dat vlak ...

Ik weet niet of je dit ooit gezien hebt , maar dit is een debat met de knalbezopen Michel Daerden en z'n zoon op de Waalse tv bij de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar: http://youtube.com/watch?v=MaWNLqRpOms (zelfs als je geen Frans kent is dat hilarisch, in de laatste minuut begrijpt hij zelfs de vragen niet eens meer)

Die zatlap is momenteel vice-ministerpresident van de Waalse regering en Waals minister van Begroting, Financiën en Openbare Werken en Infrastructuur en Erfgoed. En procentueel de meest populaire waalse politicus. Dat zegt toch alles ?

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 15:52 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:
Zolang de PS er in slaagt om de mensen aan hun uitkering of hun overheidsjob te houden zal extreem-rechts in Wallonië nooit hoge toppen scheren.

quote:

Tales from the downside - Twee generaties na de mijnsluiting
Patrick Bisschops, VPRO
Een documentaire over de jeugd in de voormalige mijnstreek in Zuid-Limburg, waar veertig jaar na dato nog steeds de economische en sociale gevolgen van de sluiting van de mijnen voelbaar zijn. In de punk hardcore metal-muziek uiten velen hun boosheid met als resultaat: de muziek-scene M.O.C. (Mijnstreek Oost Crew).

In tegenstelling tot vroeger, toen fanfares en muziekkorpsen de meest populaire vrijetijdsbesteding waren, maakt een groot deel van de jeugd nu snoeiharde gitaarmuziek waarbij het tempo hoog ligt en klinkt alsof het is opgenomen op een cassetterecorder. Er wordt niet gezongen, maar geschreeuwd. De frustraties over hun eigen leefwereld komen erin tot uiting.