quote:
‘Ik was klaar met Ajax, zo voelde dat’
Door SJOERD MOSSOU
Jessey Sneijder is tweebenig. Zijn vader levert het bewijs door een pluche speelgoedbal richting de peuter te rollen, tussen het bankstel door.Het blonde mannetje waggelt enthousiast naar een pluchen bal en neemt de bal in zijn loop mee.
Inderdaad even gemakkelijk met beide voeten. ‘Precies zijn vader,’’ vindt Wesley Sneijder. De voetballer staat op en laat het zwembad zien in zijn achtertuin. ,,Dit hek heb ik er speciaal omheen laten zetten voor die kleine. Jessey is heel actief, stilzitten doet ‘ie alleen als ‘ie slaapt. En hij is voor niets of niemand bang.’’
Die laatste eigenschap hielp zijn vader een stevige hand op weg naar de top. Sneijder senior (23), is nooit een jongen geweest van twijfels. Als kind in de jeugd van Ajax was hij al overtuigd van zijn missie om te slagen op het allerhoogste niveau.
Een typische winnaar: eigengereid en soms een tikkeltje egoïstisch, maar sociaal slim en zelfverzekerd. Een moderne versie van het klassieke Utrechtse straatschoffie.
Sceptici vroegen zich lang af of Sneijder niet te klein was voor het moderne voetbal in de absolute top van Europa, waar fysiek sterke atleten de dienst uitmaken. Tot hij afgelopen zomer een droomcontract tekende bij Real Madrid. 27 miljoen euro had de Koninklijke over voor de middenvelder van Ajax, een recordbedrag in de geschiedenis van de Amsterdamse club.
,,Het is heel snel gegaan, maar ik heb amper tijd om er bij stil te staan,’’ zegt Sneijder. ,,Zo’n type ben ik ook niet. Ik denk nooit: ‘wow, ik speel bij de grootste club ter wereld’. Als voetballer moet je dat niet hebben, vind ik. Dat komt later misschien wel, als ik over twintig jaar mijn kinderen meeneem naar het clubmuseum van Real. Nu ga ik iedere dag trainen, speel mijn wedstrijden en dat is het. Ik ben niet zo sentimenteel.’’
Sneijder werd in 2007 versneld volwassen. Het mannetje met het korte lontje lijkt in het heden in balans. Zijn laatste uitbarsting tegenover een tegenstander of scheidsrechter – op het Kasteel van Sparta - is alweer dik een jaar geleden. ,,Ik heb geleerd,’’ zegt Sneijder. ,,In meerdere opzichten. Dit is toch een nieuw leven, een nieuwe start. Als je een kind hebt, groeit je verantwoordelijkheidsgevoel. De eerste maanden kwam er veel op mijn schouders te liggen. Een nieuw land, een nieuwe club, maar ook praktische dingen. Verzekeringen, een huis, de notaris; alles kwam tegelijk. Ik vloog van hot naar her. Letterlijk soms.’’
Juist in die periode speelde hij de beste wedstrijden uit zijn loopbaan. Lyrisch waren de commentaren over zijn eerste optredens in het maagdelijk witte shirt van Real. ,,Alles gebeurde in een soort roes,’’ blikt Sneijder terug.
,,Het was een beetje zoals debuteren bij Ajax, omdat je het gevoel krijgt dat je niets fout kunt doen. Alles gaat vanzelf. Pas daarna wordt het verwachtingspatroon hoger en de druk groter. Toen mijn vijfde goal voor Real een tijdje uitbleef, werd dat gelijk enorm opgeblazen in de kranten. Terwijl ik niet eens veel minder speelde.’’
Spaans spreekt hij al heel aardig. In Nederland volgde hij vorig seizoen al stiekem een taalcursus, met het oog op de toekomst. ,,Spanje past gewoon het beste bij mij,’’ concludeert Sneijder. ,,Qua leven, maar ook qua voetbal. In dit land spelen was echt een doel op zich, jaren geleden al. Ik voel me thuis hier, ben geweldig opgevangen binnen de club. In het eerste vliegtuig hierheen was ik even bang dat het anders zou zijn. Dat medespelers zouden denken: ‘ach, daar heb je er weer eentje die denkt dat hij het gaat maken’. Maar de ontvangst was juist heel warm.’’
Als basisspeler van Real Madrid is hij tegenwoordig publiek bezit. ,,Pas nog liep ik met Jessey en Ramona in El Corte Inglés, een warenhuis in de stad. Toen we een winkel uitliepen, stonden er vijf fotografen voor onze neus. En die gingen niet meer weg. We zijn maar gelijk naar de parkeergarage gelopen en naar huis gegaan. Veel meer keus heb je niet.’’
Sneijder haalt er zijn schouders over op. ,,Het hoort erbij en het is allemaal vrij onschuldig. Ik ben er nooit voor weggelopen, maar in Nederland voelde je soms pure haat. Een middagje winkelen in Rotterdam was geen optie. En een fanatieke supporter van FC Utrecht kon je op straat gerust helemaal stijf schelden. Zulke dingen heb je hier totaal niet. De mensen zijn relaxed. Dat bevalt me wel.’’
Op de flatscreen in de Madrileense huiskamer staat SBS6 op, Shownieuws, met Patty Brard. Dankzij de schotelantenne is Nederland dichtbij, maar heimwee heeft hij nooit gehad. ,,Bij Ajax heb ik een band opgebouwd met bepaalde mensen, die mis je wel eens. En mijn familie natuurlijk. Maar of ik specifiek iets aan Ajax mis? Nee, eigenlijk niet. Niets ten nadele van de club en het elftal, maar als ik ze nu zie spelen op televisie, ben ik toch blij dat ik daar niet meer tussen loop.
Nóg een jaar had ik niet meer op kunnen brengen. Ik was er gewoon klaar mee, zo voelde dat. Wat dat betreft ben ik blij dat mijn keuze goed is uitgepakt.’’ Trainer Henk ten Cate gaf Sneijder het laatste duwtje op weg naar de grote doorbraak, vindt de voetballer.
,,Door me heel veel vertrouwen te geven. En vrijheid, want onder Henk mocht ik mijn gang gaan in het veld. Voor het eerst zat ik niet meer vast in een spelpatroon, hij liet me doen waar ik het beste in ben. Ik had hier niet gezeten zonder hem, zo simpel is het. We begrepen elkaar.’’
Af en toe leidde de nauwe band tussen speler en trainer tot frictie binnen de spelersgroep van Ajax. Sneijder wordt fel als dat thema ter sprake komt. ,,Ik word er niet warm of koud van als medespelers mij niet mogen, zoals Kenneth Perez (nu PSV, red.) pas beweerde in een interview. Ik mag sommige mensen ook niet, maar als ploeggenoten hoor je wel respect voor elkaar te tonen. Cynisch zijn mag, dat ben ik ook wel eens. Maar een trainer of medespeler zwartmaken achter diens rug om, dat is laag en laf. Als mensen dat flikken, sla ik twee keer zo hard terug. Niemand moet denken dat ‘ie slimmer is dan ik.’’
De bravoure zit in de genen; een Sneijder is nooit bang geweest van zich af te bijten. In zijn laatste dagen bij Ajax liet hij zijn tanden zien aan de directie. ,,‘We gunnen je deze transfer heel erg Wesley’, hoorde ik iedereen steeds zeggen. Op een gegeven moment werd ik daar echt kwaad om. Ik bedoel: je kunt wel zeggen dat je het iemand gunt, maar laat het dan ook zién. Real legde een fantastisch bod neer bij Ajax, maar nóg wilden ze er 2 miljoen bij. De enige die zich binnen de club echt hard voor me maakte, was Ten Cate. Hij zei: ‘dit mogen we Wesley niet ontnemen’. Al snap ik ook wel dat de directie in een andere positie zat. Henk was een paar maanden later zelf ook weg.’’
Zijn zomer was een verwarrende. Wekenlang flirtte Sneijder met de Spaanse subtopper Valencia, totdat hij op een ochtend wakker werd en zijn eigen soap een halt toeriep. ,,Het was een gevoel,’’ zegt Sneijder. ,,Bij Valencia kon ik een contract tekenen voor zes seizoenen, maar ik wilde het niet meer. Dat hele circus duurde maar en duurde maar. Ik had er genoeg van en dat heb ik die dag ook aangegeven bij Ajax.’’
Het leidde tot een komische schijnvoorstelling in De Lutte, waar Ajax een trainingskamp had belegd. De voetballer en de directie hieven de champagneglazen met een verheugende boodschap: Sneijder bleef nog een jaar in Amsterdam. ,,Die persconferentie had voor mij ook niet gehoeven, maar de club wilde dat graag.’’
Zo’n twee weken later was zijn droomtransfer er alsnog. ,,De president belde me zelf: ‘Wesley, binnen een week ben je speler van Real’. Dat maakt indruk, hoor. Uiteindelijk was het nog een paar dagen spannend. Op zondag, voordat het definitief rondkwam, hebben we de hele middag in de tuin gezeten. Acht of negen flessen wijn zijn erdoorheen gegaan geloof ik. Die dag was echt zenuwslopend, maar om een uur of zes kwam het verlossende bericht. Je wilt niet weten hoe blij ik was.’’