quote:
Op zaterdag 15 september 2007 11:50 schreef Gia het volgende:Bij mij is het niet zozeer gedrag, maar bepaalde onlogische zaken.
Zo zal een ontvoerder die knuffel niet afpakken en op een plank zetten. Achterlaten in bed of op de grond zou nog kunnen, maar netjes wegzetten op een plank slaat nergens op.
Dat is voor mij de sterkste aanwijzing dat het niet om een ontvoering kan gaan. En dan is er eigenlijk maar één andere mogelijkheid: de ouders hebben er iets mee van doen.
Pas dan ga ik naar gedrag en zo kijken, wat dan alleen maar mijn mening staaft.
Het is wat mij betreft de opeenstapeling van onlogische feiten, met daarbij het forensische bewijs. Geen van die dingen op zichzelf is genoeg om de ouders te verdenken. Ook het forenschisch bewijs is schijnbaar (nog) niet sluitend. Voor al die dingen is (weliswaar soms met moeite) wel een onschuldige verklaring te vinden. Maar als geheel is het té veel om nog rationeel weg te redeneren. Oh, voor een slimme advocaat vast niet hoor. Wat dat betreft komt de O.J. Simpson-zaak wel weer naar boven. Overwhelming evidence, O.J. was nog nét niet op heterdaad betrapt, maar toch vrijspraak. Onder meer omdat het de advocaten lukte om bij elk bewijsstuk afzonderlijk een andere verklaring te verzinnen en/of twijfel te zaaien.
Over getoonde emoties vind ik het moeilijk om te oordelen. Dat we de ouders niet in tranen hebben gezien is voor mij geen aanwijzing. Net als dat het voor mij geen bewijs van onschuld zou zijn als ze wel snikkend voor de camera waren verschenen. Tranen werken heel verschillend bij mensen. Mijn traanbuisjes werken soms ook niet op momenten dat die van andere mensen openspringen. En sommige mensen kunnen tranen oproepen wanneer ze maar willen. Zegt m.i. niks over de emotie die je voelt.
Ik heb wel kanttekeningen bij die tournee, omdat hun gedrag en woorden zich daar tegenspreken. Aan de ene kant hebben ze maandenlang de plek niet willen verlaten waar Maddie verdwenen is, voor het geval ze terugkomt (op zich begrijpelijk), maar hoe rijm je dat met die toernee door Europa en de V.S.? Als je het belangrijk vindt dat het ook in andere landen in de media komt, dan zijn er ook andere wegen. Zeker als je zo'n invloedrijke kennissenkring hebt als de McCanns. Straal- en satellietverbindingen voor tv-interviews zijn zo gelegd.
Iets anders dat door mijn hoofd blijft spelen is dat ik las (sorry, ik weet niet meer waar) dat Kate McCann heeft gezegd dat de eerste 48 uur het moeilijkste waren. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Sure, de paniek is dan het grootst als je kind ontvoerd is, maar je hebt dan ook nog de meeste hoop dat Maddie weer vrolijk en levend komt binnenwandelen. Juist naarmate de eerste dagen verstrijken moet het besef doordringen dat ze misschien wel nooit meer terugkomt. Terwijl, als je er zelf iets mee te maken hebt, ik me wel kan voorstellen dat de eerste dagen het moeilijkst zijn, omdat de angst voor ontdekking en het maken van fouten dan het grootst is. Na een paar dagen, als blijkt dat iedereen je verhaal gelooft, dan gaat het wel weer.
Ook dit is geen bewijs, maar wel frappant en zoals gezegd blijft het door mijn hoofd spelen.
Die knuffel op de plank is inderdaad ook zo'n onlogisch iets, dat losstaand misschien niet zoveel betekent, maar waar je in het licht van andere zaken toch over gaat nadenken. In het ontvoeringsscenario was het m.i. het meest logische geweest als de knuffel met Madeleine verdwenen was. Een ontvoerder zou het kind namelijk zo rustig mogelijk willen houden, volgens mij. En dat doe je niet door haar knuffel af te pakken en buiten bereik te zetten. En als Maddie hem had laten vallen, dan zou hij idd op de grond of op het bed liggen. Maar als de ouders een plan hebben bedacht waarop het iedereen vooral duidelijk moest zijn dat hun dochter ontvoerd was en niet zelf de deur was uitgelopen, dan kan het zijn dat dit één van de dingen is die die richting in moesten wijzen.
En dan natuurlijk dat van binnenuit geforceerde raam. Het is m.i. nog steeds totaal niet logisch dat je, terwijl je al ergens bent waar 3 kinderen liggen te slapen en waarvan je er 1 wilt ontvoeren, je nog eens een raam van binnenuit gaan forceren (wat niet zonder geluid kan). Ik heb mensen zien beweren dat de deur uitlopen met Maddie misschien wel teveel zou opvallen en dat de ontvoerder dat risico niet durfde te nemen. Maar hoe denk je dat het overkomt als je een raam uitklimt met een (slapend, danwel krijsend) kind?! Als het luik dichtzat kon de ontvoerder ook niet weten of er buiten net mensen langs zouden lopen. En als het zo gegaan zou zijn, dan zou Maddie met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wakker geworden zijn en een keel hebben opgezet.
En trouwens, ik neem aan dat die ramen van binnenuit opengemaakt kunnen worden (wel zo verstandig met het oog op de 'gewone' inbreker
), waarom dan überhaupt de moeite doen om het te forceren, met alle risico's van dien?
En hoe moeten we de verklaring van Jane Tanner zien in dit verhaal, die toch bijna zeker weet dat ze de ontvoerder met een slapende Maddie gezien heeft? Die ontvoerder was dan blijkbaar nét voordat Tanner hem zag met Maddie uit het raam geklommen? En het kind was nog diep in slaap? Echt waar, als er een soort zieke versie van Mythbusters had bestaan, dan had ik ze dit graag willen zien uitproberen. Kijken in hoeveel gevallen het een vreemde lukt om met een levend, slapend kind van 4, zonder favoriete knuffel, uit een raam te klimmen (dat je eerst nog hebt staan forceren) en dan zonder dat het wakker wordt.
En zo zijn er nog talloze 'kleine' dingetjes. Zoals dat telefoontje naar SkyNews, voordat je de politie inschakelt. Mensen kunnen nog zo hard roepen dat ze dat logisch vinden, maar dat is het gewoon niet. Zelfs een telefoontje naar een lokaal Portugees televisiestation was logischer geweest dan Sky bellen, maar het enige echte logische is de politie zo snel mogelijk informeren. En dat zou ook de normale reactie zijn van iedereen die in paniek is. En je gaat zéker al niet anderen ervan weerhouden om de politie te bellen!
Iets wat mijzelf door de maanden heen nogal bevreemdde was dat de ouders er zo constant op bleven hameren dat ze ervan overtuigd waren dat Maddie nog leefde. Het is lastig om over te oordelen, want het kan best dat mensen zich op de been houden door zich vast te houden aan dat ene sprankje hoop, hoe onrealistisch ook, maar toch kreeg ik er toen al een vreemd gevoel bij. Dat ik op een gegeven moment echt dacht "Wordt het niet eens tijd dat iemand die mensen voorzichtig vertelt dat de kans dat Maddie levend wordt teruggevonden inmiddels miniem is?". Maar in het licht van alle andere onlogische zaken denk ik inmiddels dat het ook heel goed een manier kan zijn geweest om de politie en anderen er vooral van te weerhouden op zoek te gaan naar een dode Maddie.
Er is teveel. Teveel onlogische zaken en forensische aanwijzingen om de verontwaardiging van de McCanns + aanhang te rechtvaardigen dat ze als verdachten worden aangemerkt.